Nja Ditar !!

e bkr mpelqeu lol

Shum her kam menduar sesi do ishte jeta ime nese sdo ishte treguar aq e
sinqerte me disa njerez.Do mundohesha te mos beja gabimin,qe bera
dikur.Mos valle un do laj mekatet e te tjereve?Ndonjehere mendoj,se kam
ndryshuar shum si nga pamja edhe nga sjellja.Po ta shoh,nme
kendveshtrimin si me shohin te tjeret dhe sesi me vleresojne;me duket
vetja e perhumbur ne krahasim me ta.Edhe nese me lendojn(me prekin aty
ku nuk duhet)bej sikur nuk shikoj,ose sikur nuk i degjoj;u hap krahun
dhe vazhdoj perpara.Nuk kam frike;thjesht kam respekt per te tjeret(edhe
pse vec nje pakice e meriton);nuk dua te lendoj askend edhe pse me
lendojn.Endem neper erresire per te gjetur pak strehim per te mos
qare;per te mos qendruar e vetmuar.Perpiqem qe te eci perpara me hapin e
kohes;perpiqem qe te jem njekohesisht me te tjeret;perpiqem qe te mos
jem aq e merzitshme dhe te lej tew kaluaren e trishte pas
kraheve.Perpiqem qe te jem dikushi;perpiqem shume qe te mos qaj
ndonjehere;perpiqem qe te jem e forte;edhe pse realisht thell ne shpirt
jam shum e dobet....

Sa e veshtire qenka te shkruash thjesht disa rreshta te bashkangjitura
qe te foromsh disa fraza jete.Por,me e trishte qenka kur i lexon dhe nis
e qan,pasi kohet e shkuara te bejne te mos vazhdosh fare perpara pasi
esht e pamundur te harrosh kujtimet.Me thon jeta vazhon,po ce du jeten
ku skam njerezit qe dua pran,por kam do njerez qe as si shoh dot me sy
dhe jo me te rri dot me ta.Qenka e trisht te provosh humbjen,qenka e
trisht te mundohesh te vrasesh veten,qenka e trisht te jesh e forte kur
ne realitet je frikacake dhe ke frik nga cdo gje.Sa tmerr qenka te rrish
ne monotoni,te besh te gjith ditet te njejten gje,qe ben cdo dite;sa e
veshtire qenka kur te tjeret te shajn dhe te hedhin fjal me kunja;te
pakten ne at klas ku jam i kam dy alete qe me mbeshtesin,i kam dy vajza
qe ma duan te miren;kam edhe nje nene qe esht sakrifikuar shum qe te mos
me mungoje asgje,kam edhe nje moter qe edhe pse zihem me te me do edhe e
dua,kam edhe nje vella qe edhe pse esht ca si i vogel,nuk duron te
shohe ndonje njeri qe tia hedh syt drejt se ia hedh dhembet ne tok;kam
edhe nje djal tezje qe esht yll(po mvjen habi) poasi nuk qenkam vetem
pasakam njerez qe i dua dhe qe me duan;por serish un ndjej ende zhgenjim
ne zemer edhe pse shpeshere nis te mendoj derisa te me kepuse gjumi ne
fleten e ditarit.....

Kur kujtoj ndonjeher se cfare kam ber ne te shkuaren mew vjen per te
qare,ndonjehere me vjen per te qeshur.Kam qen tip cuni,kam qewn femije i
prap;nuk mendonin njerezit se isha vajz,por se isha djale.Por,ndryshova
shum,kur rashe ne dashuri;ndryshova per at mosmirenjohesin dhe ne fund
zgjodhi dike tjeter perpara meje;nga njera an nuk me vjen keq qe desha
dike qe ai qe e dinte se ekzistoja,por me vjen inat qe ndjenjat e mia,i
mesoi tjeter kush dhe ne fund me nguli nje thik mbas shpine.Por,kjo koka
ime serish nuk mbush mire,pasi sinqeritetin,ndershmerin,dhe thjeshtesin
ti marrin per dobesi ne ditet e sotme.Shpeshere jam munduar qe ta mbaj
veten,te mos u them te tjereve ate qe meriton,te mos merrem vetem me
kujtimet dhe me zhgenjimet qe me ka dhen jeta;shpeshere perpiqem qe mos
te hesht,ose perpiqem qe te arrij gjithshgka me mund e djerse.Por,serish
fati nuk me braktisi,me dha edhe nje shanc tjeter,per te jetuar
serish,me dha edhe njeher shancin qe tia filloj nga e para,dhe mos ta
vras mendjen per te kaluaren e dhimbshme...