Poezi nga Sharl Bodler (Charles Baudelaire)

Poezitë e mëposhtme janë marrë nga vëllimi me poezi "Lulet e së keqes"

Ballkoni

Dashnore e dashnoreve, nënë e kujtimeve
për mua je çdo detyrë dhe çdo kënaqësi!
Do të bjerë ndërmend bukuria e përkëdhelimeve,
nuri i mbrëmjeve dhe vatra plot ngrohtësi,
dashnore e dashnoreve, nënë e kujtimeve!

Mbrëmjet ndriçuar nga qymyri plot ngrohtësi,
Dhe mbrëmjet në ballkon, me avuj të trëndafiltë mbuluar!
Ah, sa mirësi zemra jote më rrezatonte, sa butësi!
Shpesh ne patëm thënë gjëra të paharruara;
Mbrëmjeve ndriçuar nga qymyri plot ngrohtësi.

Sa të bukur diejt në mbrëmjet e ngrohta të praruara!
Sa e fortë është zemra! Hapësira pa anë e kënd!
Duke u përkulur mbi ty, mbretëreshë e vashave të adhuruara,
më dukej sikur thëthija, parfumin e gjakut tënd.
Sa të bukur diejt në mbrëmjet e ngrohta, të praruara.

Posi mur i madh gjithnjë më shumë nata nxinte
dhe sytë e mi n'errësirë të tutë donin të gjenin.
O helm, o ëmbëlsi, goja frymën tënde thëthinte!
Në duart e mia vëllazërore këmbët e tua flinin.
Porsi mur i madh gjithnjë më shumë nata nxinte.

E njoh artin për të thirrur minuta lumturie,
të kaluarën pashë tulatur nën gjurin tënd.
Pse të kërkoj më kot bukuritë e tua dalldie,
përveçse te trupi, zemra jote, në tjetër vënd?
E njoh artin për të thirrur minuta lumturie!

Këto betime, aroma, puthje që s'kanë të mbaruar,
nga ky hon i ndaluar për ne a do lindin përsëri?
siç ngjiten në qiell diejt e rinuar,
pasi në detra janë larë, zhytur në thellësi?
O betime! O aroma! O puthje që s'kanë të mbaruar![i]

Asaj qe shkoj
perkthyer nga: Fan Noli

Rreth meje rruga ulërin edhe bucet.
E gjat'e hollë, sterrë, kujë madhështore,
Një grua shkoj me një fustan të zi për dore,
Q'e kolovitte posht'e lart me salltanet.

Si ëngjëll, si statuj'e gjallë vetëtin.
Si i shastisur dhe i cakërdisur unë,
Nga syr'i saj si qjell që mbrun furtunë
Thëthinja mjaltë që magjeps, dëfrim që grin.

Ia shkrepi dhe u-err. Moj flutur e farosur,
Që me vështrimin tënt më bëre flag'e furrë,
S'të shoh më vallë vec në jetën e pasosur?

Ah, gjetkë, tutje, tepër vonë, nofta kurrë,
Se unë s'di ku ike, ti ku shkonj's'e di,
Të desha, moj, e dinje, vetë moj, dhe ti.

Trishtimi i hënës

Sonte hëna kaq përtace po rri duke ëndërruar;
Si një grua e bukur që me dorën e saj të lehtë,
Mes shumë jastëkëve përkëdhel e shpërqëndruar,
Përpara se të flerë, profilin e gjinjve të vet,

Lart mbi shpinat e atllasta të orteqeve të butë,
Pas dergjieve të përzgjatura dorëzohet e zalisur,
Sytë bredhin ndër vegime të bardha, që aq urtë,
Fillojnë e i ngjiten kaltërsisë si yje të stisur.

Kur mbi këtë glob, në ngashërimin e saj të trishtë,
Një lot tinzar, ajo ngandonjëherë lë të bjerë,
Një poet i mëshirshëm, që gjumin shpirtit ia ka nxjerr,
Atë cirkë të bardhë në zgavrën e dorës e vë lirisht,
Me tërë reflekset e arta të një cope guri të çmuar,
E diku në zemër, larg rrezeve të diellit e mban

Rrefim

Nje here te vetme , grua gjer ne pergjerim,
krahun mni tendin pata hedhur,
( e ende ne thellesine e nxirrosur te shpirtin tim
kujtimi seshte zverdhur).

Ishte shume vone, si medalje e sapodhuruar
hena e plote shndriste,
solemniteti i nates , si nje lume kish vershuar,
mbi parisin qe dremiste.

Ndan mureve , bri portave ne erresire te futura,
tinezisht macet kalonin,
veshet e ndrehur , megjithate , si hije te bukura
ngadale na shoqeronin.
papritur , cliruar ne mes te nje intimeteti te lire,
ne te zbehten kthjelltesi,
prej teje, violine kumbuese, qe vibron ze lire,
e shkelqen vec ciltersi,
prej tehe , fanfare e hareshme, e qarte, harmonjoze,
ne te mengjesit drite,
shpetoi nje note vajtonjese, nje note tekanjoze,
qe me eren u puhit,
si ai femija i imet , i trishte, ishemtuar, i dreqosur,
qe prinderit me qellim,
per turp te njerezve e mbanin te syrghynosur,
fshehur ne nje kantine.

Engjell i mjere, kendonte nota me nje ze te vajtuar
ketu poshte ska siguri,
egoizmi njerezor , edhe pse kujdeset per tu grimuar,
tradhetohet nga krenaria e tij.

Eshte i veshtire zanati per te qene nje grua e bukur,
dhe puna aq e peshtire
e nje balerine te cmendur , mes kallkanit diku te strukur,
qe buzeqesh si per meshire.
te ngresh dicka mbi zemra eshte e kote , dashuri, bukuri,
gjithshka behet shosh,
gjer kur harrimi per ti shpene ne perjetesi
i hedh ne te tijin kosh.

Shpesh e kam sjelle nder mend ate hene te ndritur,
ate heshtje, ate ligeshtim,
bashke me ate rrefim te tmerrshem peshperitur
zemres me besi.

NJE MADONE

Dua te ndertoj per ty, madone,o zonja ime,
nje altar te nendheshem thelle te miave deshperime,
e te hap ne skuten me te erret te zemres nje kamare,
nga szteshpotites e qejfet mondane, te larget fare,
nje kamare prej arit dhe kaltersise se llakuar,
ku ti si mbreti mbi fron te rrish, statuje e mrekulluar,
me vargjet e mia te lemuara , me te pastrit metal,
sterpikur yotesisht prej te bukurave rima kristal,
une do te farketoj nje kurore madheshtore,
e me xhelozine time per ty, o madone njerezore,
do te arrij te qep nje pallto me nje model barbar,

te ngurte dhe te rende, me dyshimin per astar,
qe si nje kolibe roje , te ti mbyll brenda tere ato hiresi,
nje pallto jo me perla qendisur, por me vete lotet e mi.
fustani yt , do jete deshira e ime e dridhur lehte,
deshira ime qe si dallge lodron, ngjitet lart e zbret,
sa duke u lekundur neper maja, sa ne lugina duke pushuar,
duke ta riveshur me puthje trupin e bardhe e roz te embelsuar.
me respektin tim do te thur nje pale kepuce plot hijeshi,
prej satini te rralle, te perkulura para kembeve te tua hyjni,
qe duke i mbeshtjelle ato ne burgun e nje ngushtice elastike.
tua ruaje linjat dhe format, po njesoj si ato kallepet besnike.
Nese sdo mundem , me zellin e artit tim qe askush sma ndal,
me copreat e nje hene te argjente te formoj nje pjedestal,
atehere gjarprin qe rropullite e mia i kafshon i pafytyre,
do ta le perdhe , perpara teje, qe ti kete moster te ndyre ,
enjtur me peshtyma e urrejtje, ta tallesh e ta besh therrime,
o mbretereshe fitimtare, aq shume pjellore ne shpagime.
Pastaj do shohesh mendimet e mia, si qirinj te kushtuar,
mbretereshes se virgjereshave , mbi altarin e saj te zbukuruar,
te ta zllezojne me reflekse tavanin ngjyruar kaltersi,
e te te kundrojne gjate gjithe dites me szte e tyre plot zjarrmi,
e derisa une te adhuroj e perhere ne zemer te kam,
gjithshka do jete mire, reshire e kendeshme, oliban e temjan,
e papushim drejt teje, maje me bore e bardhesi magjishem,
ne forme avujsh do te ngjitet ky shpirti im i stuhishem.

E se fundi , qe ti te quhesh e plote , e persosur , mari,
e qe une dashurine time ta bashkoj ne nje barbari,
prej shtate mekateve kapitale dhe epshezezes deshire,
xhelate me zemren prej sembimeve te perpire,
shtate kama te mrehta do bej e si zhongler i denje,
dashurine tende me te thelle duke marre shenje,
te shtata do ti ngul ne ate zemer qe renkon,
ne ate zemer qe psheretin, ne ate zemer qe gjak kullon.

Femra te denuara

Ato, si ajo grigja qe shtrire mbi rere rri menduar,
U hedhin horizonteve te deteve shikime te dridhura,
Kembet duke dashur t'i prekin, duart duke i afruar
Mes ligeshtimve te embla e rrenqethjeve te hidhura.

Ca prej tyre qe kane pritur aq gjate nje miqesi,
Belbezojne thelle gjethnajave ku perrenjte gurgullojne,
Rrokje per rrokje, dashurine e te druajtures femijeri,
E gjetheza te reja pyjeve te gjelber nisin e u bulojne.

Ca te tjera , si murgesha ecin rruges, gati duke u zvarritur,
Mes per mes shkembenjeve mbushur plot vegime
Aty ku San Antonio pa si nje llave te zjarrte vervitur,
Gjokset lakuriq e te purpurt te te tijave tundime.

Ka edhe nga ato, qe neper refleksin e rreshires rreshqitese,
Brenda boshllekut te heshtur te pasqyrave pagane,
Te therrasin per ti ndihmuar ne ethet e tyre flakeritese
Ty o Baccho qe fashit sembimet me antike mjerane!

Ka edhe te tjera qe gjoksi i beqareve u sjell aq kenaqesi,
Qe duke fshehur nje kamzhik ne palat e fundeve te gjate
Perziejne ne nje cep pylli te zymte a neteve plot vetmi,
Shkumen e bute te qejfit me lotet e dhimbjes se pamate.

O virgjeresha, o djallushka, o mostra, o martirake
O shpirtra te medhenj qe realiteti u jep percmim te zi,
Kerkoni te pafundmen , here te devoteshme here dionizake,
Here ne ulurima thare, here ne denesa te zena pusi!

Ju qe ne ferrin tuaj shpirtin ma keni shpene e keni shqyer,
Ju dua e meshiroj, o moterzat e mia te shkreta ne kete bote
Per at ngrysje te vuajtjes, per ate etje kurre shperblyer
Per ata lumenj dashurie qe zemrat e medha ua mbushin plot.

Soneti i vjeshtës

I dashuri im i çuditshëm, ç’meritë kam për ty në k’të jetë”
Sytë e tu të qartë si kristal, sikur më shohin e më thonë:
-Bëmë të magjepsem e hesht! Zemra ime që ti po ngacmon,
Përveç ndjesisë së një kafshe antike plot sinqeritet,

Në duart e tua e përkundur dhe e ftuar në të ëmblin gjumë,
Nga sekreti i saj i skëterrshëm, asgjë s’ka për të treguar,
As legjendën tënde të zezë, në gërma zjarri s’ka për ta shkruar,
Oh, se unë pasionin e urrej e shpirti më dhëmb aq shumë!

Le të duhemi ëmbëlsisht. Dashuria, një rojtare e drobitur,
Në mes të errësirës, në pusi, tendos harkun e saj fatal.
Po unë ia njoh mirë veglat e të vjetrit arsenal.

Krimin, tmerrin dhe marrëzinë! – O margaritë e nemitur!
Pse, njësoj si unë, një diell vjeshtak nuk je vallë ti,
Margarita ime e akullt, e imja e panjollosura bardhësi