Historira Domethenese
2 posters
Faqja 1 e 1
Historira Domethenese
Nje ditë, nje dijetar Indian , i beri kete pyetje dishepujve te tij:
“Pse personat bertasin kur jane te nervozuar ?”
-“Bertasin sepse humbasin qetesine”u pergjigj njëri prej tyre.
-“Po perse te bertasin, ne nje kohe qe personin tjeter e kanë fare prane?”-tha perseri dijetari.
-“Epo…bertasim, sepse deshirojme qe personi tjeter ten a degjoje”-replikoi nje tjheter dishepull
Dhe mjeshtri iu rikthye me nje tjeter pyetje:
-“Po, nuk eshte e mundur ti flasesh me zë te ulet ?”
U dhanë pergjigje te ndryshme por asnje nuk e bindi dijetarin. Atehere ai tha:
“E dini se perse i bertasim nje tjetri kur jemi te nervozuar?? Fakti
eshte se kur dy persona jane te nervozuar, zemrat e tyre largohen shume.
Per te mbuluar kete distance duhet bertitur per tu degjuar. Nga ana
tjeter, cfare ndodh kur dy persona jane te dashuruar. Ato nuk bertasin,
flasin lehtë. Dhe e dini perse ? Distanca mes tyre eshte e vogel.
Ndonjehere, zemrat e tyre jane aq prane, saqe as nuk flasin, vetem
peshperijne. Dhe kur dashuria behet intensive, nuk eshte më as nevoja te
peshperitësh, mjafton te shihesh ne sy. Zemrat e tyre meren vesh.”
Ne fund, dijetari e mbylli duke thene:
“Kur ju diskutoni, mos lejoni qe zemrat tuaja te largohen, mos thoni
fjale qe mund te krijojne te tjera distanca, sepse do vije nje dite qe
kjo distance do jete aq e madhe, sa që nuk do gjëndet rruga per tu
bashkuar serish”.
“Pse personat bertasin kur jane te nervozuar ?”
-“Bertasin sepse humbasin qetesine”u pergjigj njëri prej tyre.
-“Po perse te bertasin, ne nje kohe qe personin tjeter e kanë fare prane?”-tha perseri dijetari.
-“Epo…bertasim, sepse deshirojme qe personi tjeter ten a degjoje”-replikoi nje tjheter dishepull
Dhe mjeshtri iu rikthye me nje tjeter pyetje:
-“Po, nuk eshte e mundur ti flasesh me zë te ulet ?”
U dhanë pergjigje te ndryshme por asnje nuk e bindi dijetarin. Atehere ai tha:
“E dini se perse i bertasim nje tjetri kur jemi te nervozuar?? Fakti
eshte se kur dy persona jane te nervozuar, zemrat e tyre largohen shume.
Per te mbuluar kete distance duhet bertitur per tu degjuar. Nga ana
tjeter, cfare ndodh kur dy persona jane te dashuruar. Ato nuk bertasin,
flasin lehtë. Dhe e dini perse ? Distanca mes tyre eshte e vogel.
Ndonjehere, zemrat e tyre jane aq prane, saqe as nuk flasin, vetem
peshperijne. Dhe kur dashuria behet intensive, nuk eshte më as nevoja te
peshperitësh, mjafton te shihesh ne sy. Zemrat e tyre meren vesh.”
Ne fund, dijetari e mbylli duke thene:
“Kur ju diskutoni, mos lejoni qe zemrat tuaja te largohen, mos thoni
fjale qe mund te krijojne te tjera distanca, sepse do vije nje dite qe
kjo distance do jete aq e madhe, sa që nuk do gjëndet rruga per tu
bashkuar serish”.
Edituar për herë të fundit nga Tapalushe në Wed 15 Aug 2012 - 6:43, edituar 2 herë gjithsej
Re: Historira Domethenese
Një grua e cila nuk kishte asnjë burim financiar , gjeti një kokërr vezë .
E lumtur thërret burrin dhe fëmijët e saj dhe iu tha :Të gjitha shqetësimet tona sot mbaruan .
Shikoni pak : Gjeta një vezë!
Ne nuk do ta hamë , por do e çojmë te komshiu ynë që ta vendosi në
furrikun e tij .Në këtë mënyrë shumë shpejt do të kemi një zog , që do
të bëhet një pulë .
Ne natyrisht që nuk do e hamë pulën , por do e lëmë të bëjë shumë vezë ,
dhe nga vezët do të dalin pula të tjera , që do të bëjnë përsëri vezë .
Kështu që do të kemi shumë pula dhe mjaftueshëm vezë .
Nuk do të hamë as pulat dhe as vezët por do i shesim dhe me lekët do të blejmë një viç.
Do e rrisim viçin dhe do e bëjmë një lopë .Lopa do të na japë viça të tjerë , deri sa të bëjmë një tufë .
Do e shesim tufën dhe do të blejmë një fushë , më pas do të blejmë e do të shesim , do të shesim e do të blejmë .
Ndërsa fliste , gruaja përdorte gjeste , veza i rrëshkiti nga dora dhe iu përhap në dysheme...
Synimet tona shpesh duken si diskutimi i
kësaj gruaje : Do të bëj , do të them , do të përmirësoj ...Kalojnë ditë
e muaj dhe nuk bëjmë asgjë ...!!!
E lumtur thërret burrin dhe fëmijët e saj dhe iu tha :Të gjitha shqetësimet tona sot mbaruan .
Shikoni pak : Gjeta një vezë!
Ne nuk do ta hamë , por do e çojmë te komshiu ynë që ta vendosi në
furrikun e tij .Në këtë mënyrë shumë shpejt do të kemi një zog , që do
të bëhet një pulë .
Ne natyrisht që nuk do e hamë pulën , por do e lëmë të bëjë shumë vezë ,
dhe nga vezët do të dalin pula të tjera , që do të bëjnë përsëri vezë .
Kështu që do të kemi shumë pula dhe mjaftueshëm vezë .
Nuk do të hamë as pulat dhe as vezët por do i shesim dhe me lekët do të blejmë një viç.
Do e rrisim viçin dhe do e bëjmë një lopë .Lopa do të na japë viça të tjerë , deri sa të bëjmë një tufë .
Do e shesim tufën dhe do të blejmë një fushë , më pas do të blejmë e do të shesim , do të shesim e do të blejmë .
Ndërsa fliste , gruaja përdorte gjeste , veza i rrëshkiti nga dora dhe iu përhap në dysheme...
Synimet tona shpesh duken si diskutimi i
kësaj gruaje : Do të bëj , do të them , do të përmirësoj ...Kalojnë ditë
e muaj dhe nuk bëjmë asgjë ...!!!
Edituar për herë të fundit nga Klea në Mon 30 Jul 2012 - 6:44, edituar 1 herë gjithsej
Re: Historira Domethenese
Një dite ishte pyetur një profesor i matematikës për vlerën e gruas...
Dhe Ai u përgjigj:
Nëse gruaja... është pronare e moralit atëherë ajo vlerësohet me = 1
Nëse ajo posedon bukuri atëherë i shtohet vlera e saj me një zero = 10
Nëse ajo është e pasur atëherë i shtohet vlerës së saj edhe një zero = 100
Nëse ajo posedon autoritet familjar atëherë vlerës së saj i shtohet edhe një zero = 1000
Dhe nëse ia largojmë numrin një [1] (moralin) atëherë vlera e saj do të mbetet [ 000 ] , dhe kështu ajo mbetet e pavlerë.
Morali dhe sjellja e mirë është vlera e
femrës, stolia më e bukur e saj, nëse ajo atë nuk e posedon, stolitë
tjera nuk i bëjnë dobi...!!
Dhe Ai u përgjigj:
Nëse gruaja... është pronare e moralit atëherë ajo vlerësohet me = 1
Nëse ajo posedon bukuri atëherë i shtohet vlera e saj me një zero = 10
Nëse ajo është e pasur atëherë i shtohet vlerës së saj edhe një zero = 100
Nëse ajo posedon autoritet familjar atëherë vlerës së saj i shtohet edhe një zero = 1000
Dhe nëse ia largojmë numrin një [1] (moralin) atëherë vlera e saj do të mbetet [ 000 ] , dhe kështu ajo mbetet e pavlerë.
Morali dhe sjellja e mirë është vlera e
femrës, stolia më e bukur e saj, nëse ajo atë nuk e posedon, stolitë
tjera nuk i bëjnë dobi...!!
Re: Historira Domethenese
Ju Lutem merni pak kohe dhe lezoni kete histori
Në tavolinën e një gruaje të vjetër , e cila ishtë shtruar në një spital
për pleq , një ditë pasi kishte vdekur , gjetën këtë letër.
I ishte adresuar infermieres më të re që punonte aty .
Çfarë shikon ti kur më kuron ? Kë shikon kur më vështron ?
Çfarë mendon kur largohesh ?Dhe çfarë thua kur flet për mua?
Shumicën e kohës shikon një plakë pak të çmendur , me një vështrim të
hutuar , që nuk është plotësisht plot shkëlqim , që bën pis kur ha dhe
nuk përgjigjet kurrë në kohën e duhur . Që nuk pushon së humbur rroba e
këpucë, të lejon të bësh çfarë të duash , banjot dhe ushqimet , për të
shtyrë ditët e gjata në ngjyrë gri…
Kjo është ajo që shikon ?
Atëherë hapi sytë ! Nuk jam unë ! Do të të tregoj kush jam !
Jam fëmija i dhjetë i prindërve të mi , motra e motrave dhe vëllezërve që duheshin shumë.
Një vajzë e re 16 vjeç , me krahë në këmbët e saj , ëndërrimtare që së shpejti do të takonte të dashurin e jetës .
E martuar që 20 vjeç. Zemra ime ngazëllente atë ditë nga premtimet e bëra .
Jam 25 vjeç dhe kam një fëmijë , i cili ka nevojë për mua .
Jam një grua 30 vjeç , djali im rritet shpejt , jemi të lidhur me njëri – tjetrin .
40 vjeç , së shpejti ai do të ikë , por im shoq do të më rrijë pranë .
50 vjeç , përreth meje luajnë përsëri fëmijë .
Dhe ja ditët e errta , im shoq vdes . Shikoj të ardhmen , dridhem nga
frika , fëmijët e mi janë të zënë duke rritur fëmijët e tyre .
Mendoj për vitet dhe dashurinë time .
Tani jam plakur . Natyra është e pashpirt ,kënaqet duke e treguar
pleqërinë si çmenduri . Trupi im më lë , bukuria dhe forca po më
braktisin .
Dhe me moshën e avancuar atje ku dikur kisha një zemër tani kam një gur
.Por në këtë pleqëri , duke kërkuar të jem përsëri e re , zemra më
gufon …
Kujtoj gëzimet , dhimbjet ,dhe përjetoj sërish nga e para jetën time dhe dashurinë .
Rimendoj vitet e kaluara shpejt .
Dhe pranoj realitetin e hidhur : Asgjë nuk zgjat përjetësisht …
Atëherë hapi sytë ti që më kuron , mos shiko plakun e çmendur . Më shiko mirë …!
Sa fytyra ,sa sy , sa duar kryqëzojmë çdo ditë ?
Çfarë shikojmë ?
Rrudhat ,armiqësitë , dyshimet , ngurtësitë .
Po sikur të fillojmë të shikojmë ëndrrat , rrahjet , dashuritë , që shpesh herë janë të fshehura me kujdes ?
|Bruno Ferrero|
Në tavolinën e një gruaje të vjetër , e cila ishtë shtruar në një spital
për pleq , një ditë pasi kishte vdekur , gjetën këtë letër.
I ishte adresuar infermieres më të re që punonte aty .
Çfarë shikon ti kur më kuron ? Kë shikon kur më vështron ?
Çfarë mendon kur largohesh ?Dhe çfarë thua kur flet për mua?
Shumicën e kohës shikon një plakë pak të çmendur , me një vështrim të
hutuar , që nuk është plotësisht plot shkëlqim , që bën pis kur ha dhe
nuk përgjigjet kurrë në kohën e duhur . Që nuk pushon së humbur rroba e
këpucë, të lejon të bësh çfarë të duash , banjot dhe ushqimet , për të
shtyrë ditët e gjata në ngjyrë gri…
Kjo është ajo që shikon ?
Atëherë hapi sytë ! Nuk jam unë ! Do të të tregoj kush jam !
Jam fëmija i dhjetë i prindërve të mi , motra e motrave dhe vëllezërve që duheshin shumë.
Një vajzë e re 16 vjeç , me krahë në këmbët e saj , ëndërrimtare që së shpejti do të takonte të dashurin e jetës .
E martuar që 20 vjeç. Zemra ime ngazëllente atë ditë nga premtimet e bëra .
Jam 25 vjeç dhe kam një fëmijë , i cili ka nevojë për mua .
Jam një grua 30 vjeç , djali im rritet shpejt , jemi të lidhur me njëri – tjetrin .
40 vjeç , së shpejti ai do të ikë , por im shoq do të më rrijë pranë .
50 vjeç , përreth meje luajnë përsëri fëmijë .
Dhe ja ditët e errta , im shoq vdes . Shikoj të ardhmen , dridhem nga
frika , fëmijët e mi janë të zënë duke rritur fëmijët e tyre .
Mendoj për vitet dhe dashurinë time .
Tani jam plakur . Natyra është e pashpirt ,kënaqet duke e treguar
pleqërinë si çmenduri . Trupi im më lë , bukuria dhe forca po më
braktisin .
Dhe me moshën e avancuar atje ku dikur kisha një zemër tani kam një gur
.Por në këtë pleqëri , duke kërkuar të jem përsëri e re , zemra më
gufon …
Kujtoj gëzimet , dhimbjet ,dhe përjetoj sërish nga e para jetën time dhe dashurinë .
Rimendoj vitet e kaluara shpejt .
Dhe pranoj realitetin e hidhur : Asgjë nuk zgjat përjetësisht …
Atëherë hapi sytë ti që më kuron , mos shiko plakun e çmendur . Më shiko mirë …!
Sa fytyra ,sa sy , sa duar kryqëzojmë çdo ditë ?
Çfarë shikojmë ?
Rrudhat ,armiqësitë , dyshimet , ngurtësitë .
Po sikur të fillojmë të shikojmë ëndrrat , rrahjet , dashuritë , që shpesh herë janë të fshehura me kujdes ?
|Bruno Ferrero|
Re: Historira Domethenese
Një burrë po i shërbente me shumë përkushtim rrënjës së trëndafilit që
kishte mbjellë ca ditë më parë. E ujiste çdo ditë duke pritur çastin,
kur gonxhja do të shperthente. Mirëpo një ditë u mërzit nga gjembat e
shumtë e tha me vete: “Si mund të dalë një lule kaq e bukur nga një bimë
e mbushur plot me gjemba ?!” Dhe e la pas dore kujdesin ndaj saj,
pikërisht pak para se ajo të çelte.Kësisoj, rrënja e trëndafilit u tha.
Fatkeqësisht,kështu ndodh dhe me shumë njerëz. Brenda çdo shpirti
ekziston një trëndafil, pavarësisht fajeve dhe gabimeve. Por shumë nga
ne shohin vetëm gjembat,të metat dhe nuk e vlerësojne natyrën e pastër
që Zoti ka mbjellë në shpirtrat tanë. Kjo ndjenjë dëshpërimi dhe
vlerësimi i ulët për veten na bën që ta lëmë pa ujitur këtë mirësi, e
cila pak e nga pak vdes brenda nesh....!!
kishte mbjellë ca ditë më parë. E ujiste çdo ditë duke pritur çastin,
kur gonxhja do të shperthente. Mirëpo një ditë u mërzit nga gjembat e
shumtë e tha me vete: “Si mund të dalë një lule kaq e bukur nga një bimë
e mbushur plot me gjemba ?!” Dhe e la pas dore kujdesin ndaj saj,
pikërisht pak para se ajo të çelte.Kësisoj, rrënja e trëndafilit u tha.
Fatkeqësisht,kështu ndodh dhe me shumë njerëz. Brenda çdo shpirti
ekziston një trëndafil, pavarësisht fajeve dhe gabimeve. Por shumë nga
ne shohin vetëm gjembat,të metat dhe nuk e vlerësojne natyrën e pastër
që Zoti ka mbjellë në shpirtrat tanë. Kjo ndjenjë dëshpërimi dhe
vlerësimi i ulët për veten na bën që ta lëmë pa ujitur këtë mirësi, e
cila pak e nga pak vdes brenda nesh....!!
Re: Historira Domethenese
Shoqeria e mire njihet ne kohe te veshtira
Një natë mora një telefonatë nga një mik i mirë.
U ndieva shumë mirë nga telefonata e tij. Gjëja e parë që më pyeti ishte :
- Si je ?
Nuk e di pse iu përgjigja :
- Ndihem i vetmuar !
Dëshiron të flasim ? - më tha.
Iu përgjigja - Po !
Dhe ai menjëherë më tha : Dëshiron të vi në shtëpinë tënde dhe të flasim ?
Unë iu përgjigja - Po !
Ula telefonin dhe për 15 minuta shoku im ishte para derës duke i rënë ziles.
I fola për orë të tëra për gjithçka, për punën time, familjen, të
fejuarën, për dyshimet e mia, dhe ai më dëgjonte gjithmonë me kujdes.
Pa kujtuar ishte zbardhur, ndihesha i shlodhur mendërisht, u ndieva
mirë nga shoqëria e tij, mbi të gjitha nga dëgjimi i tij, më bëri të
kuptoj gabimet e mia. Ndihesha shumë më mirë, dhe kur ai e vuri re që
ndihesha mirë më tha :- Mirë ! Tani që ndihesh më mirë, unë po iki në
punë.
U çudita dhe i thashë :- Përse nuk më lajmërove që do ikje në punë ?
Shiko sa është ora dhe ti nuk ke flejtur fare, të humba gjithë kohën këtë natë !
Ai qeshi dhe më tha :- S'ka problem, për këtë janë miqtë !
U ndieva i lumtur dhe krenar që kisha një mik të tillë.
E përcolla deri te dera e jashtme e shtëpisë dhe ndërsa ai po shkonte
drejt makinës i bërtita nga larg :- Tani çdo gjë është në rregull, po
përse më telefonove aq vonë mbrëmë ?
Ai u kthye drejt meje dhe më tha me zë ulët që dëshironte të më jepte një lajm, dhe unë i thashë :- Çfarë ka ndodhur ?
Mu përgjigj :- Shkova tek doktori, dhe ai më tha që jam shumë sëmurë..
Unë ngela pa fjalë, por ai buzëqeshi dhe më tha : Do të flasim përsëri, të uroj një ditë të bukur !
Ktheu kurrizin dhe iku. Mu desh pak kohë që të vija në vete dhe pyesja
veten: Përse kur më pyeti si isha, unë harrova ta pyes për veten e tij
dhe fola vetëm për vete ?
Ku e gjeti forcën të më buzëqeshte, të më jepte kurajë, të më thoshte
gjithçka, në atë situatë që gjendej ? Kjo është e pabesueshme !
Që nga ai moment jeta ime ndryshoi.
Tani jam më pak dramatik për problemet e mia, dhe luftoj shumë për
gjërat e bukura në jetë. Tani iu kushtoj shumë kohë njerëzve që dua dhe
problemeve të tyre...
I uroj ata të kenë një ditë të bukur dhe iu kujtoj se: Ai që nuk rron për të ndihmuar të tjerët, nuk ia vlen të jetojë...
Jeta është si një shkallë, nëse ti shikon lart do të jesh gjithmonë i
fundit në rresht, por nëse ti shikon poshtë do të shohësh që janë të
shumtë njerëzit që do të dëshironin të ishin në vendin tënd !
ps-Shume domethenese,nje shembull me shume per "investim" morali tek vetja.
Një natë mora një telefonatë nga një mik i mirë.
U ndieva shumë mirë nga telefonata e tij. Gjëja e parë që më pyeti ishte :
- Si je ?
Nuk e di pse iu përgjigja :
- Ndihem i vetmuar !
Dëshiron të flasim ? - më tha.
Iu përgjigja - Po !
Dhe ai menjëherë më tha : Dëshiron të vi në shtëpinë tënde dhe të flasim ?
Unë iu përgjigja - Po !
Ula telefonin dhe për 15 minuta shoku im ishte para derës duke i rënë ziles.
I fola për orë të tëra për gjithçka, për punën time, familjen, të
fejuarën, për dyshimet e mia, dhe ai më dëgjonte gjithmonë me kujdes.
Pa kujtuar ishte zbardhur, ndihesha i shlodhur mendërisht, u ndieva
mirë nga shoqëria e tij, mbi të gjitha nga dëgjimi i tij, më bëri të
kuptoj gabimet e mia. Ndihesha shumë më mirë, dhe kur ai e vuri re që
ndihesha mirë më tha :- Mirë ! Tani që ndihesh më mirë, unë po iki në
punë.
U çudita dhe i thashë :- Përse nuk më lajmërove që do ikje në punë ?
Shiko sa është ora dhe ti nuk ke flejtur fare, të humba gjithë kohën këtë natë !
Ai qeshi dhe më tha :- S'ka problem, për këtë janë miqtë !
U ndieva i lumtur dhe krenar që kisha një mik të tillë.
E përcolla deri te dera e jashtme e shtëpisë dhe ndërsa ai po shkonte
drejt makinës i bërtita nga larg :- Tani çdo gjë është në rregull, po
përse më telefonove aq vonë mbrëmë ?
Ai u kthye drejt meje dhe më tha me zë ulët që dëshironte të më jepte një lajm, dhe unë i thashë :- Çfarë ka ndodhur ?
Mu përgjigj :- Shkova tek doktori, dhe ai më tha që jam shumë sëmurë..
Unë ngela pa fjalë, por ai buzëqeshi dhe më tha : Do të flasim përsëri, të uroj një ditë të bukur !
Ktheu kurrizin dhe iku. Mu desh pak kohë që të vija në vete dhe pyesja
veten: Përse kur më pyeti si isha, unë harrova ta pyes për veten e tij
dhe fola vetëm për vete ?
Ku e gjeti forcën të më buzëqeshte, të më jepte kurajë, të më thoshte
gjithçka, në atë situatë që gjendej ? Kjo është e pabesueshme !
Që nga ai moment jeta ime ndryshoi.
Tani jam më pak dramatik për problemet e mia, dhe luftoj shumë për
gjërat e bukura në jetë. Tani iu kushtoj shumë kohë njerëzve që dua dhe
problemeve të tyre...
I uroj ata të kenë një ditë të bukur dhe iu kujtoj se: Ai që nuk rron për të ndihmuar të tjerët, nuk ia vlen të jetojë...
Jeta është si një shkallë, nëse ti shikon lart do të jesh gjithmonë i
fundit në rresht, por nëse ti shikon poshtë do të shohësh që janë të
shumtë njerëzit që do të dëshironin të ishin në vendin tënd !
ps-Shume domethenese,nje shembull me shume per "investim" morali tek vetja.
Re: Historira Domethenese
Historia e dy lapsave !
Njëherë e një kohë, ishin dy lapsa, të cilët ishin shokë të ngushtë. Për
shkak se ata nuk ishin mprehur kurrë, ata kishin të njëjtën gjatësi.
Megjithatë, njëri prej tyre u lodh duke jetuar në heshtje dhe në
pasivitet. Prandaj, ai shkoi tek një mprehëse lapsash dhe i kërkoi që ta
mprehte atë. Duke u frikësuar nga mprehja, lapsi i dytë u tërhoq; ai
ishte i vendosur të ruante paraqitjen e tij elegante. Pasi u mpreh,
lapsi i parë vendosi të kalonte pak kohë larg shtëpisë. Ai u kthye pas
njëfarë kohe “i shkurtër”, por i zgjuar. Pasi e pa lapsi elegant i pa
mprehur nuk e njohu, madje nuk pranoi të fliste me të. Lapsi i mprehur
mori guximin dhe ia tregoi se kush ishte në të vërtetë. Lapsi i gjatë u
habit, dhe në fytyrën e tij u vunë re shenja talljeje, kur vuri re sa i
shkurtër ishte shoku i tij i ngushtë. Lapsi i shkurtër nuk i kushtoi
rëndësi talljes së mikut të tij. Ai filloi të fliste për gjërat që
kishte mësuar gjatë kohës që kishte qenë larg. Ai filloi të shkruante
shumë fjalë dhe të vizatonte forma shumë interesante, ndërsa po i
tregonte mikut të tij të gjatë për përvojën që kishte kaluar jashtë
shtëpisë. Në fakt ai kishte mësuar shumë gjëra që e kishin bërë më të
zgjuar. Pas kësaj lot pendimi rrodhën nga sytë e lapsit të gjatë dhe ai
menjëherë nxitoi tek lapsi që të mprihej. Ai e prishi barrierën e
heshtjes, të pasivitetit dhe të frikës vetëm pasi e mësoi se kushdo që
dëshiron të mësojë, në fillim duhet të vuajë. Megjithëse historia e
mësipërme nuk është e vërtetë, ajo ka një moral intrigues të lidhur me
botën reale. Vetëm nëpërmjet përvojës në jetë njeriu mund të përparojë
dhe të fitojë urtësinë që ka nevojë që të durojë vështirësitë dhe
peripecitë e jetës.
Jeta ka të bëjë gjithmonë me zgjedhje. Njerëzit e gjejnë gjithmonë veten
të detyruar të vendosin për një ecuri të caktuar veprimi për një sërë
zgjedhjesh që kanë në duar. Prandaj, është gjithmonë në dorën e njeriut
të zgjedhë, dhe ajo që është e rëndësishme është se ne duhet të jemi të
gatshëm të përballemi me pasojat e zgjedhjeve tona.
Për më tepër, është detyra e secilës qenie njerëzore të bëjë përpjekje që të ketë sukses në jetë.
Njëherë e një kohë, ishin dy lapsa, të cilët ishin shokë të ngushtë. Për
shkak se ata nuk ishin mprehur kurrë, ata kishin të njëjtën gjatësi.
Megjithatë, njëri prej tyre u lodh duke jetuar në heshtje dhe në
pasivitet. Prandaj, ai shkoi tek një mprehëse lapsash dhe i kërkoi që ta
mprehte atë. Duke u frikësuar nga mprehja, lapsi i dytë u tërhoq; ai
ishte i vendosur të ruante paraqitjen e tij elegante. Pasi u mpreh,
lapsi i parë vendosi të kalonte pak kohë larg shtëpisë. Ai u kthye pas
njëfarë kohe “i shkurtër”, por i zgjuar. Pasi e pa lapsi elegant i pa
mprehur nuk e njohu, madje nuk pranoi të fliste me të. Lapsi i mprehur
mori guximin dhe ia tregoi se kush ishte në të vërtetë. Lapsi i gjatë u
habit, dhe në fytyrën e tij u vunë re shenja talljeje, kur vuri re sa i
shkurtër ishte shoku i tij i ngushtë. Lapsi i shkurtër nuk i kushtoi
rëndësi talljes së mikut të tij. Ai filloi të fliste për gjërat që
kishte mësuar gjatë kohës që kishte qenë larg. Ai filloi të shkruante
shumë fjalë dhe të vizatonte forma shumë interesante, ndërsa po i
tregonte mikut të tij të gjatë për përvojën që kishte kaluar jashtë
shtëpisë. Në fakt ai kishte mësuar shumë gjëra që e kishin bërë më të
zgjuar. Pas kësaj lot pendimi rrodhën nga sytë e lapsit të gjatë dhe ai
menjëherë nxitoi tek lapsi që të mprihej. Ai e prishi barrierën e
heshtjes, të pasivitetit dhe të frikës vetëm pasi e mësoi se kushdo që
dëshiron të mësojë, në fillim duhet të vuajë. Megjithëse historia e
mësipërme nuk është e vërtetë, ajo ka një moral intrigues të lidhur me
botën reale. Vetëm nëpërmjet përvojës në jetë njeriu mund të përparojë
dhe të fitojë urtësinë që ka nevojë që të durojë vështirësitë dhe
peripecitë e jetës.
Jeta ka të bëjë gjithmonë me zgjedhje. Njerëzit e gjejnë gjithmonë veten
të detyruar të vendosin për një ecuri të caktuar veprimi për një sërë
zgjedhjesh që kanë në duar. Prandaj, është gjithmonë në dorën e njeriut
të zgjedhë, dhe ajo që është e rëndësishme është se ne duhet të jemi të
gatshëm të përballemi me pasojat e zgjedhjeve tona.
Për më tepër, është detyra e secilës qenie njerëzore të bëjë përpjekje që të ketë sukses në jetë.
Re: Historira Domethenese
Pas 9 vitesh martese, hasa ne një tjeter dashuri te çiltër.Para disa
kohësh, fillova te kaloj kohën me një grua të ve qe prej 19 viteve.
Gruaja ime me parapriu me fjalët e saja, duke me thënë: “E di shumë mirë
se sa e doni atë, perse nuk e gjen kohen te rrish me te”. Gruaja për të
cilën më këshillonte shoqja ime të kaloj çaste me të, ishte Nëna ime, e
cila kishte mbetur e vejë qe para 19 viteve. Punët dhe obligimet e
shumta si dhe 3 fëmijët kishin bërë që nënën time ta vizitoj shumë
rrallë. Një ditë prej ditësh, gjeta kohën që ta ftoj nënën time për
darkë. Mora telefonin dhe e telefonova. Ishte bërë vonë dhe Nëna u bë
merak kur ma dëgjoi zërin, nuk e kishte zakon që të flas me dikë në kohë
të vona, dhe më pyeti: Si je biri im? Mirë jam Nënë - iu përgjigja. Të
telefonova nga koshienca për të kaluar disa çaste me ju. Më pyeti: Vetëm
ne të dy? U mendua pak dhe më tha: Më pëlqen propozimi yt... Ditën e
enjte, pasi mbarova orarin e punës, u nisa për në shtëpinë ku banonte
nëna ime. Ndihesha paksa i shqetësuar...Kur arrita në shtëpinë e nënës,
vërejta se edhe ajo ishte paksa e merakosur dhe ishte duke pritur te
dera e shtëpisë.
Ishte veshur bukur dhe m'u duk se kishte veshur fustanin e fundit qe ia
kishte blerë babai im pak para se të vdiste. Duke buzëqeshur si një
engjëll me tha: “Biri im, te gjithëve u kam thënë se sonte do të dalë me
djalin tim, dhe që të gjithë janë gëzuar, andaj të gjithë me padurim
presin kthimin tim për t'ju sqaruar hollësitë e këtij takimi”
Shkuam në një restorant jo të zakonshëm, mirëpo i bukur dhe i qetë,
nëna u mbështet në krahun tim dhe dukej sikur të ishte një zonjë. Pasi u
ulëm, fillova ta lexoj listën e gjellërave, edhe pse Nëna nuk ishte në
gjendje të lexonte përveç shkronjave të mëdha. Gjërsa po lexoja listën e
ushqimeve, Nëna më shikonte me një buzëqeshje të gjerë, me dy buzët e
saja të çara, më ndërhyri, duke thënë:
"Kur ishe i vogël, unë isha ajo që lexoja për ju".
“Ndërsa tani ka ardhur koha të ta kthej këtë borxh dhe ja unë po lexoj sot për ty. Çlodhu dhe pusho nëna ime” - i thashë.
Gjatë tërë mbrëmjes biseduam dhe nuk kishte asgjë të rëndomtë, me
përjashtim të nostalgjive dhe përditshmërisë sonë. Qëndruam aq shumë sa
që koha ishte bërë shumë vonë. Pasi që u kthyem dhe arritëm te dera e
shtëpisë, Nëna m'u drejtua me këto fjalë: “Kam dëshirë që te dalim së
bashku përsëri, mirëpo me kusht që unë të paguaj”?
Ia putha dorën dhe i thashë lamtumirë. Pas disa ditësh, me erdhi lajmi
se Nëna kishte ndërruar jetë. Kishte vdekur nga nje atak ne zemër.
E tërë kjo ndodhi për një kohë shumë te shkurtër që unë asgjë nuk munda
të bej për te. Kaluan ca ditë dhe nga posta më arriti një letër e
dërguar nga restoranti, në të cilin kishim darkuar unë dhe Nëna ime. Në
të kishin qenë disa fjali të shkruara nga dora e Nënës sime: "Kam paguar
faturën para kohe, duke e ditur se nuk do të kem rastin të takohem me
ty përsëri. Me rëndësi është se bëra pagesën për dy persona, për ju dhe
gruan e juaj. Ju kurresesi nuk mund ta përshkruani vlerën e asaj nate,
në te cilën darkuam së bashku. Te dua shumë biri im". Në këtë moment,
arrita të kuptoj domethënien e fjalës "Dashuri" apo "Te Dua".
Asgjë nuk ka vlerë me shumë sesa
Prindërit, e në veçanti Nëna. Dhuroja kohën te cilën ata e meritojnë...
Shpresoj se porosia dhe mesazhi i kësaj ngjarjeje do t'ju arrij edhe
atyre te cilët ende i kanë prindërit gjallë..!!
kohësh, fillova te kaloj kohën me një grua të ve qe prej 19 viteve.
Gruaja ime me parapriu me fjalët e saja, duke me thënë: “E di shumë mirë
se sa e doni atë, perse nuk e gjen kohen te rrish me te”. Gruaja për të
cilën më këshillonte shoqja ime të kaloj çaste me të, ishte Nëna ime, e
cila kishte mbetur e vejë qe para 19 viteve. Punët dhe obligimet e
shumta si dhe 3 fëmijët kishin bërë që nënën time ta vizitoj shumë
rrallë. Një ditë prej ditësh, gjeta kohën që ta ftoj nënën time për
darkë. Mora telefonin dhe e telefonova. Ishte bërë vonë dhe Nëna u bë
merak kur ma dëgjoi zërin, nuk e kishte zakon që të flas me dikë në kohë
të vona, dhe më pyeti: Si je biri im? Mirë jam Nënë - iu përgjigja. Të
telefonova nga koshienca për të kaluar disa çaste me ju. Më pyeti: Vetëm
ne të dy? U mendua pak dhe më tha: Më pëlqen propozimi yt... Ditën e
enjte, pasi mbarova orarin e punës, u nisa për në shtëpinë ku banonte
nëna ime. Ndihesha paksa i shqetësuar...Kur arrita në shtëpinë e nënës,
vërejta se edhe ajo ishte paksa e merakosur dhe ishte duke pritur te
dera e shtëpisë.
Ishte veshur bukur dhe m'u duk se kishte veshur fustanin e fundit qe ia
kishte blerë babai im pak para se të vdiste. Duke buzëqeshur si një
engjëll me tha: “Biri im, te gjithëve u kam thënë se sonte do të dalë me
djalin tim, dhe që të gjithë janë gëzuar, andaj të gjithë me padurim
presin kthimin tim për t'ju sqaruar hollësitë e këtij takimi”
Shkuam në një restorant jo të zakonshëm, mirëpo i bukur dhe i qetë,
nëna u mbështet në krahun tim dhe dukej sikur të ishte një zonjë. Pasi u
ulëm, fillova ta lexoj listën e gjellërave, edhe pse Nëna nuk ishte në
gjendje të lexonte përveç shkronjave të mëdha. Gjërsa po lexoja listën e
ushqimeve, Nëna më shikonte me një buzëqeshje të gjerë, me dy buzët e
saja të çara, më ndërhyri, duke thënë:
"Kur ishe i vogël, unë isha ajo që lexoja për ju".
“Ndërsa tani ka ardhur koha të ta kthej këtë borxh dhe ja unë po lexoj sot për ty. Çlodhu dhe pusho nëna ime” - i thashë.
Gjatë tërë mbrëmjes biseduam dhe nuk kishte asgjë të rëndomtë, me
përjashtim të nostalgjive dhe përditshmërisë sonë. Qëndruam aq shumë sa
që koha ishte bërë shumë vonë. Pasi që u kthyem dhe arritëm te dera e
shtëpisë, Nëna m'u drejtua me këto fjalë: “Kam dëshirë që te dalim së
bashku përsëri, mirëpo me kusht që unë të paguaj”?
Ia putha dorën dhe i thashë lamtumirë. Pas disa ditësh, me erdhi lajmi
se Nëna kishte ndërruar jetë. Kishte vdekur nga nje atak ne zemër.
E tërë kjo ndodhi për një kohë shumë te shkurtër që unë asgjë nuk munda
të bej për te. Kaluan ca ditë dhe nga posta më arriti një letër e
dërguar nga restoranti, në të cilin kishim darkuar unë dhe Nëna ime. Në
të kishin qenë disa fjali të shkruara nga dora e Nënës sime: "Kam paguar
faturën para kohe, duke e ditur se nuk do të kem rastin të takohem me
ty përsëri. Me rëndësi është se bëra pagesën për dy persona, për ju dhe
gruan e juaj. Ju kurresesi nuk mund ta përshkruani vlerën e asaj nate,
në te cilën darkuam së bashku. Te dua shumë biri im". Në këtë moment,
arrita të kuptoj domethënien e fjalës "Dashuri" apo "Te Dua".
Asgjë nuk ka vlerë me shumë sesa
Prindërit, e në veçanti Nëna. Dhuroja kohën te cilën ata e meritojnë...
Shpresoj se porosia dhe mesazhi i kësaj ngjarjeje do t'ju arrij edhe
atyre te cilët ende i kanë prindërit gjallë..!!
Ky imazh eshte zvogeluar. Kliko ketu per te par imazhin e plote, ky imazh ka parametrat 960x720. |
Re: Historira Domethenese
Një ditë një djalosh i varfër që shiste gjësende derë më derë për të
paguar shkollimin e tij, pa se nuk kishte të holla e ishte shume i
uritur.
Vendosi që të kërkonte diçka për të ngrëne në shtëpinë e radhës ku
trokiti për të shitur diçka. Megjithatë ai humbi fuqinë dhe kur në derë u
lajmërua një zonjë ai në vend të ushqimit kërkoi një gotë qumësht. Asaj
ia mori mendja se ai mund të jetë shumë i uritur dhe i solli një gotë
të madhe me qumësht. Ai e piu ngadalë dhe e pyeti:
-" Sa ju kam borxh?"
-"Nuk më ke borxh asgjë" ia ktheu ajo " nëna na ka mësuar që kur të bëjmë mirë të mos marrim asnjë para"
-Ai ia ktheu "Atëherë të falënderoj nga zemra".
Kur Howard Kelli (djaloshi i varfër) u largua nga ajo shtëpi jo vetëm që
u ndje më i fuqishëm fizikisht por besimi i tij në Zot dhe në njeri
ishte edhe më i fuqishëm. Deri në atë moment ai qe në gjendje të hiqte
dorë nga gjithçka.
Disa vite më vonë ajo grua u sëmur rëndë. Mjeket lokal nuk kishin
shpresë se ajo do të shpëtonte, dhe më në fund e dërguan në qytetin e
madh ku u mblodhën shumë specialistë që të studiojnë sëmundjen e saj të
rrallë. Për konsultime ishte thirrur Dr. Howard Kelly. Kur ai dëgjoi
emrin e qytetit se nga ishte ajo grua, një shkëlqim i çuditshëm shkëlqeu
sytë e tij. Përnjëherë u ngrit dhe duke vrapuar shkoi në dhomën e saj
ku ishte e shtrirë. I veshur me mantelin e tij të bardhë hyri ta
vizitojë atë. E njohu sapo e pa. U kthye në dhomën e konsultimeve i
vendosur që të bëjë gjithçka që ta shpëtojë jetën e saj.
Që nga ajo ditë u dha vetëm pas atij rasti.
Pas peripecive të gjata, beteja u fitua. DR. Kelly kërkoi nga zyra e
biznesit që t'i dërgojnë atij faturën për aprovim. Ai e shikoi njëherë, e
pastaj shkroi diçka në fund të faturës dhe iu tha qe t'ia dërgojnë në
dhomën e saj. Ajo kishte frikë ta hapte sepse e dinte se do t'i duhej që
gjatë tërë jetës së saj të paguante për atë faturë. Më në fund e hapi,
dhe diçka e tërhoqi vëmendjen e saj, në fund të faturës ajo i lexoi:
"E paguar me një gotë qumësht"
(E nënshkruar)
Dr. Howard Kelly.
paguar shkollimin e tij, pa se nuk kishte të holla e ishte shume i
uritur.
Vendosi që të kërkonte diçka për të ngrëne në shtëpinë e radhës ku
trokiti për të shitur diçka. Megjithatë ai humbi fuqinë dhe kur në derë u
lajmërua një zonjë ai në vend të ushqimit kërkoi një gotë qumësht. Asaj
ia mori mendja se ai mund të jetë shumë i uritur dhe i solli një gotë
të madhe me qumësht. Ai e piu ngadalë dhe e pyeti:
-" Sa ju kam borxh?"
-"Nuk më ke borxh asgjë" ia ktheu ajo " nëna na ka mësuar që kur të bëjmë mirë të mos marrim asnjë para"
-Ai ia ktheu "Atëherë të falënderoj nga zemra".
Kur Howard Kelli (djaloshi i varfër) u largua nga ajo shtëpi jo vetëm që
u ndje më i fuqishëm fizikisht por besimi i tij në Zot dhe në njeri
ishte edhe më i fuqishëm. Deri në atë moment ai qe në gjendje të hiqte
dorë nga gjithçka.
Disa vite më vonë ajo grua u sëmur rëndë. Mjeket lokal nuk kishin
shpresë se ajo do të shpëtonte, dhe më në fund e dërguan në qytetin e
madh ku u mblodhën shumë specialistë që të studiojnë sëmundjen e saj të
rrallë. Për konsultime ishte thirrur Dr. Howard Kelly. Kur ai dëgjoi
emrin e qytetit se nga ishte ajo grua, një shkëlqim i çuditshëm shkëlqeu
sytë e tij. Përnjëherë u ngrit dhe duke vrapuar shkoi në dhomën e saj
ku ishte e shtrirë. I veshur me mantelin e tij të bardhë hyri ta
vizitojë atë. E njohu sapo e pa. U kthye në dhomën e konsultimeve i
vendosur që të bëjë gjithçka që ta shpëtojë jetën e saj.
Që nga ajo ditë u dha vetëm pas atij rasti.
Pas peripecive të gjata, beteja u fitua. DR. Kelly kërkoi nga zyra e
biznesit që t'i dërgojnë atij faturën për aprovim. Ai e shikoi njëherë, e
pastaj shkroi diçka në fund të faturës dhe iu tha qe t'ia dërgojnë në
dhomën e saj. Ajo kishte frikë ta hapte sepse e dinte se do t'i duhej që
gjatë tërë jetës së saj të paguante për atë faturë. Më në fund e hapi,
dhe diçka e tërhoqi vëmendjen e saj, në fund të faturës ajo i lexoi:
"E paguar me një gotë qumësht"
(E nënshkruar)
Dr. Howard Kelly.
Re: Historira Domethenese
Një vajzë u martua me një tregtar të pasur. Ai posedonte një punëtori të
madhe në të cilën shiste pëlhura dhe veshje. Një ditë kishte blerë mish
pule dhe kërkoi nga gruaja e tij që ta përgatiste në mënyrë që të hanin
për darkë.
Kur filluan darkën dikush iu trokiti në derë. Burri e hapi derën dhe e
shikoi një varfanjak të uritur i cili kërkonte diç për të ngrënë.
Burri refuzoi t’i jepte diçka, ia ngriti zërin dhe e largoi.
– ZOTI të faltë, zotëri – i tha lypësi – po të mos kisha nevojë të
madhe dhe të mos më mundonte uria e madhe nuk do të trokitja në derën
tënde!
Tregtari nuk priti që ta përfundonte lypësi, me forcë ia përplasi derën dhe u kthye pranë tavolinës.
– Pse ia mbylle derën ashtu atij të varfëri? – e pyeti gruaja.
– Çfarë duhej të bëja? – i nervozuar ia ktheu burri.
– Ke mundur t’i japësh një pjesë mishi, qoftë edhe krahët e pulës të cilat sa do pak do t’ia zbutnin urinë!
– A t’ia jap komplet krahët?! A je çmendur?!
– Por, të paktën ke mundur të sillesh mirë!
Pas një kohe duke shkuar në punëtori, tregtari e pa se e kishte kapluar
flaka dhe se ishte djegur gjithçka brenda. I mërzitur u kthye në shtëpi
dhe i tha gruas: – Flaka e ka shndërruar në hi punëtorinë time, kam
mbetur pa as gjë!!
– Mos vuaj, burri im! Pajto me caktimin e ZOTIT ! Mos e humb shpresën nga mëshira e Tij, e Ai do të ta kompensojë.
– Dëgjomë grua, deri sa kjo nuk ndodh, shko te babit yt, sepse unë nuk mund të përkujdesem për ty!
Atëherë, gruaja e braktisi atë, mirëpo ZOTI e shpërbleu me martesë të
re me një burrë i cili ishte i zoti dhe ishte i mëshirshëm ndaj
mysafirëve. I ushqente të uriturit dhe nuk i largonte të varfrit dhe
lypësit. Një natë kur u ulën për darkë dikush trokiti në derë. Ajo u
ngrit të shohë se kush ishte.
– Është një lypës i cili ankohet se është i uritur dhe kërkon diçka për të ngrënë – tha gruaja.
– Jepja njërën nga këto dy pula. Neve na mjafton njëra. ZOTI do të na e
kompensojë. Nuk do ta dëshpërojmë atë që na ka trokitur në derë.
-Sa i sjellshëm që je burri im!
Gruaja e mori pulën dhe ia dha lypësit. Por, u kthye me lot në sy për
të vazhduar darkën. Kur (burri) e vërejti këtë gjë i tha asaj i habitur:
– Ç’të bëri të qashë moj gruaja ime e dashur?!
– Po qaj nga mërzia e madhe!
Burri e pyeti për arsyen, ndërsa ajo iu përgjigj: – Po qaj sepse lypësi që ishte në derë, ishte ish-burri im!!!
Ajo ia tregoi tërë atë që kishte ngjarë me burrin e saj koprrac, i cili
i ofendonte lypësit dhe i dëbonte ata duke mos iu dhuruar asgjë.
– Gruaja ime, nëse lypësi që kishte trokitur në derën tonë ishte burri
yt i parë, atëherë dije se unë jam lypësi i parë! – i tha burri i saj
bujar
"Willi Schneider"
madhe në të cilën shiste pëlhura dhe veshje. Një ditë kishte blerë mish
pule dhe kërkoi nga gruaja e tij që ta përgatiste në mënyrë që të hanin
për darkë.
Kur filluan darkën dikush iu trokiti në derë. Burri e hapi derën dhe e
shikoi një varfanjak të uritur i cili kërkonte diç për të ngrënë.
Burri refuzoi t’i jepte diçka, ia ngriti zërin dhe e largoi.
– ZOTI të faltë, zotëri – i tha lypësi – po të mos kisha nevojë të
madhe dhe të mos më mundonte uria e madhe nuk do të trokitja në derën
tënde!
Tregtari nuk priti që ta përfundonte lypësi, me forcë ia përplasi derën dhe u kthye pranë tavolinës.
– Pse ia mbylle derën ashtu atij të varfëri? – e pyeti gruaja.
– Çfarë duhej të bëja? – i nervozuar ia ktheu burri.
– Ke mundur t’i japësh një pjesë mishi, qoftë edhe krahët e pulës të cilat sa do pak do t’ia zbutnin urinë!
– A t’ia jap komplet krahët?! A je çmendur?!
– Por, të paktën ke mundur të sillesh mirë!
Pas një kohe duke shkuar në punëtori, tregtari e pa se e kishte kapluar
flaka dhe se ishte djegur gjithçka brenda. I mërzitur u kthye në shtëpi
dhe i tha gruas: – Flaka e ka shndërruar në hi punëtorinë time, kam
mbetur pa as gjë!!
– Mos vuaj, burri im! Pajto me caktimin e ZOTIT ! Mos e humb shpresën nga mëshira e Tij, e Ai do të ta kompensojë.
– Dëgjomë grua, deri sa kjo nuk ndodh, shko te babit yt, sepse unë nuk mund të përkujdesem për ty!
Atëherë, gruaja e braktisi atë, mirëpo ZOTI e shpërbleu me martesë të
re me një burrë i cili ishte i zoti dhe ishte i mëshirshëm ndaj
mysafirëve. I ushqente të uriturit dhe nuk i largonte të varfrit dhe
lypësit. Një natë kur u ulën për darkë dikush trokiti në derë. Ajo u
ngrit të shohë se kush ishte.
– Është një lypës i cili ankohet se është i uritur dhe kërkon diçka për të ngrënë – tha gruaja.
– Jepja njërën nga këto dy pula. Neve na mjafton njëra. ZOTI do të na e
kompensojë. Nuk do ta dëshpërojmë atë që na ka trokitur në derë.
-Sa i sjellshëm që je burri im!
Gruaja e mori pulën dhe ia dha lypësit. Por, u kthye me lot në sy për
të vazhduar darkën. Kur (burri) e vërejti këtë gjë i tha asaj i habitur:
– Ç’të bëri të qashë moj gruaja ime e dashur?!
– Po qaj nga mërzia e madhe!
Burri e pyeti për arsyen, ndërsa ajo iu përgjigj: – Po qaj sepse lypësi që ishte në derë, ishte ish-burri im!!!
Ajo ia tregoi tërë atë që kishte ngjarë me burrin e saj koprrac, i cili
i ofendonte lypësit dhe i dëbonte ata duke mos iu dhuruar asgjë.
– Gruaja ime, nëse lypësi që kishte trokitur në derën tonë ishte burri
yt i parë, atëherë dije se unë jam lypësi i parë! – i tha burri i saj
bujar
"Willi Schneider"
Re: Historira Domethenese
Rregullat e një babai, për t’u ndjerë i plotësuar pas vdekjes së tij !
Një histori sa e dhimbshme aq dhe e çuditshme ka ndodhur në Britaninë e
Madhe. Një baba i përkushtuar,ne kohe te lire zbukuronte muret dhe
dritaret e viles se tij cdo dite,si shenje perkujdesje per familjen e
tij. Por Poli, një mësues i mire,vdiq nga kanceri në moshën 45 vjecare,
në nëntor 2009,por plot pasion besonte tek fëmijët e tij.
Thomas 5 vjec dhe Lucy – vetëm një vit e gjysmë,në atë kohë – duhet të
kenë sa më shumë fotografi e mesazhe nga babi,qe te mos ju”vyshkej”
kujtimi për të.
Pol që nga momenti që mësoi sëmundjen e tij filloi të mendonte për
mënyrat e ndryshme me të cilat do të mund të komunikonte me fëmijët në
kohën që nuk do të ishte më.
Një nga gjetjet e tij ishte krijimi i një biblioteka me të gjitha
librat më të mirë që ai kishte lexuar, duke lënë në çdo faqe të parë të
çdo libri nga një mesazh për fëmijët e tij.
Por ndoshta dhurata më e madhe e Pol per gruan dhe fëmijët e tij ishte
një dokument i titulluar “Për të gjetur përmbushjen ‘, e cila,Mandi,e
zbuloi në laptopin e tij, rastësisht muajin e kaluar.
Mandi thote…
“Lista e 28 udhëzimeve për të jetuar një jetë të mirë,nuk përmbante
udhezime bosh; secili pasqyronte plotësisht mënyrën se si Poli ka jetuar
jetën e tij.”
“Ai ishte i mençur dhe i guximshëm, por unë kurrë nuk mund të gjej
fjalë për të përmbledhur atë,qe në mënyrë të përkryer,ai i kish
detajuar.
“Unë nuk mund t’ju them se çfarë është një ngushëllim, por femijet tane
do duhet te dine të rriten me një kuptim të vërtetë të asaj që e bëri
Polin, Pol.”
Ja se cfare mesazhi ju kish len ai femijve,per te mos e ndjere mungesen e tij
Rregullat e një babai, për t’u ndjerë i plotësuar:
1- Bëhuni të sjellshëm dhe korrektë. Zbatoni rregullat e tavolinës.
Shumë njerëz mund t’ju etiketojnë vetëm nga mënyra se si mbani pirunin
dhe thikën.
2- Ndihmoni të tjerët edhe pse mund të keni problemet tuaja. Kjo gjë do
të vlerësohet nga njerëzit dhe do t’ju gjenden afër kur të keni nevojë.
3- Tregohuni kurajozë. Është e rëndësishme të shikoni veten në pasqyrë dhe mos t’ju vrasë ndërgjegjja.
4- Jini të thjeshtë. Mos mendoni kurrë se mund të turpëroheni.
5- Mësoni nga gabimet tuaja. Ju siguroj që do të bëni shumë, por të paktën përdorini në të mirën tuaj.
6- Mos flisni kurrë pas krahëve të dikujt. Do të dukeni shumë keq në sytë e të tjerëve.
7- Ruani qetësinë. Nëse dikush ju mërzit, mos reagoni menjëherë.
8- Kënaquni. Nëse kjo do të thotë që duhet të rrezikoni ndonjë gjë, ashtu qoftë.
9- Bëni bamirësi nëse mundeni, është shumë e lehtë dhe shpërblyese.
10- Për ju gota duhet të jetë gjithnjë gjysmë plot, asnjëherë e kundërta.
11- Fjalën “Po” bëjeni instinktin tuaj. Kërkoni arsye për të bërë diçka dhe jo një arsye për të thënë “Jo”.
12- Jini dorëlëshuar. Mund të merrni gjithnjë më shumë nëse u jepni të tjerëve më shumë nga sa meritojnë.
13- Pranoni gjithnjë një ftesë për festa.
14- Kurrë, në asnjë rast, mos e braktisni një shok në nevojë. Do të
fshihja dhe një të vdekur për shokët e mi, nëse ma kërkojnë. Kjo është
dhe arsyeja përse i kam zgjedhur me shumë kujdes.
15- Gjithnjë kërkoni një shërbim shumë të mirë dhe asnjëherë mos lavdëroni shërbimin e keq të dikujt.
16- Trajtojini të gjithë si të barabartë, edhe nëse i përkasin një shtrese tjetër sociale.
17- Respektoni gjithnjë moshën, sepse mosha tregon drejtësi.
18- Jini gjithnjë gati të vini në plan të parë interesat e të afërmve tuaj.
19- Jini krenarë për veten dhe për familjen nga vini.
20- Bëhuni ambiciozë, por jo lakmitar. Gjithçka duhet ta arrini me shumë punë.
21- Jetojeni ditën, bëni gjithnjë diçka që ju bën për të qeshur.
22- Jepni më të mirën në shkollë.
23- Gjithnjë paguani aq sa mund të përballoni.
24- Kurrë mos u dorëzoni. Jini të fortë, me zemër të madhe dhe trima. Keni mbështetjen e familjes dhe miqve.
25- Të qash nuk rregullon asgjë. Kurrë të mos ju vijë keq për veten, të paktën jo për një kohë të gjatë.
26- Kujdesuni për trupin tuaj dhe ai do të kujdeset për ju.
27- Mësoni një gjuhë të huaj, ose të paktën tentoni.
28- E fundit: Bëni të lumtur nënën tuaj dhe kujdesuni shumë për të.
Ju dua shumë të dyve.
Me gjithë zemër
Babi.
Një histori sa e dhimbshme aq dhe e çuditshme ka ndodhur në Britaninë e
Madhe. Një baba i përkushtuar,ne kohe te lire zbukuronte muret dhe
dritaret e viles se tij cdo dite,si shenje perkujdesje per familjen e
tij. Por Poli, një mësues i mire,vdiq nga kanceri në moshën 45 vjecare,
në nëntor 2009,por plot pasion besonte tek fëmijët e tij.
Thomas 5 vjec dhe Lucy – vetëm një vit e gjysmë,në atë kohë – duhet të
kenë sa më shumë fotografi e mesazhe nga babi,qe te mos ju”vyshkej”
kujtimi për të.
Pol që nga momenti që mësoi sëmundjen e tij filloi të mendonte për
mënyrat e ndryshme me të cilat do të mund të komunikonte me fëmijët në
kohën që nuk do të ishte më.
Një nga gjetjet e tij ishte krijimi i një biblioteka me të gjitha
librat më të mirë që ai kishte lexuar, duke lënë në çdo faqe të parë të
çdo libri nga një mesazh për fëmijët e tij.
Por ndoshta dhurata më e madhe e Pol per gruan dhe fëmijët e tij ishte
një dokument i titulluar “Për të gjetur përmbushjen ‘, e cila,Mandi,e
zbuloi në laptopin e tij, rastësisht muajin e kaluar.
Mandi thote…
“Lista e 28 udhëzimeve për të jetuar një jetë të mirë,nuk përmbante
udhezime bosh; secili pasqyronte plotësisht mënyrën se si Poli ka jetuar
jetën e tij.”
“Ai ishte i mençur dhe i guximshëm, por unë kurrë nuk mund të gjej
fjalë për të përmbledhur atë,qe në mënyrë të përkryer,ai i kish
detajuar.
“Unë nuk mund t’ju them se çfarë është një ngushëllim, por femijet tane
do duhet te dine të rriten me një kuptim të vërtetë të asaj që e bëri
Polin, Pol.”
Ja se cfare mesazhi ju kish len ai femijve,per te mos e ndjere mungesen e tij
Rregullat e një babai, për t’u ndjerë i plotësuar:
1- Bëhuni të sjellshëm dhe korrektë. Zbatoni rregullat e tavolinës.
Shumë njerëz mund t’ju etiketojnë vetëm nga mënyra se si mbani pirunin
dhe thikën.
2- Ndihmoni të tjerët edhe pse mund të keni problemet tuaja. Kjo gjë do
të vlerësohet nga njerëzit dhe do t’ju gjenden afër kur të keni nevojë.
3- Tregohuni kurajozë. Është e rëndësishme të shikoni veten në pasqyrë dhe mos t’ju vrasë ndërgjegjja.
4- Jini të thjeshtë. Mos mendoni kurrë se mund të turpëroheni.
5- Mësoni nga gabimet tuaja. Ju siguroj që do të bëni shumë, por të paktën përdorini në të mirën tuaj.
6- Mos flisni kurrë pas krahëve të dikujt. Do të dukeni shumë keq në sytë e të tjerëve.
7- Ruani qetësinë. Nëse dikush ju mërzit, mos reagoni menjëherë.
8- Kënaquni. Nëse kjo do të thotë që duhet të rrezikoni ndonjë gjë, ashtu qoftë.
9- Bëni bamirësi nëse mundeni, është shumë e lehtë dhe shpërblyese.
10- Për ju gota duhet të jetë gjithnjë gjysmë plot, asnjëherë e kundërta.
11- Fjalën “Po” bëjeni instinktin tuaj. Kërkoni arsye për të bërë diçka dhe jo një arsye për të thënë “Jo”.
12- Jini dorëlëshuar. Mund të merrni gjithnjë më shumë nëse u jepni të tjerëve më shumë nga sa meritojnë.
13- Pranoni gjithnjë një ftesë për festa.
14- Kurrë, në asnjë rast, mos e braktisni një shok në nevojë. Do të
fshihja dhe një të vdekur për shokët e mi, nëse ma kërkojnë. Kjo është
dhe arsyeja përse i kam zgjedhur me shumë kujdes.
15- Gjithnjë kërkoni një shërbim shumë të mirë dhe asnjëherë mos lavdëroni shërbimin e keq të dikujt.
16- Trajtojini të gjithë si të barabartë, edhe nëse i përkasin një shtrese tjetër sociale.
17- Respektoni gjithnjë moshën, sepse mosha tregon drejtësi.
18- Jini gjithnjë gati të vini në plan të parë interesat e të afërmve tuaj.
19- Jini krenarë për veten dhe për familjen nga vini.
20- Bëhuni ambiciozë, por jo lakmitar. Gjithçka duhet ta arrini me shumë punë.
21- Jetojeni ditën, bëni gjithnjë diçka që ju bën për të qeshur.
22- Jepni më të mirën në shkollë.
23- Gjithnjë paguani aq sa mund të përballoni.
24- Kurrë mos u dorëzoni. Jini të fortë, me zemër të madhe dhe trima. Keni mbështetjen e familjes dhe miqve.
25- Të qash nuk rregullon asgjë. Kurrë të mos ju vijë keq për veten, të paktën jo për një kohë të gjatë.
26- Kujdesuni për trupin tuaj dhe ai do të kujdeset për ju.
27- Mësoni një gjuhë të huaj, ose të paktën tentoni.
28- E fundit: Bëni të lumtur nënën tuaj dhe kujdesuni shumë për të.
Ju dua shumë të dyve.
Me gjithë zemër
Babi.
Re: Historira Domethenese
Sillu me njerezit sipas vlerave te tua, jo sipas vlerave te tyre.
Një burrë i moshuar dhe i urtë ishte ulur pranë bregut të një lumi. Ai
shihte i mahnitur hijeshinë që rrethonte ambientin përreth dhe herë pas
here pëshpëriste diçka me vete. Në një moment, ai vëren një akrep që
kishte rënë në ujë. Akrepi orvatej të shpëtojë nga mbytja por pa fajde.
Burri vendosi ti gjendej këtij insekti të mjerë dhe i zgjati dorën ta
shpëtojë nga kthetrat e vdekjes. Por me ta prekur, akrepi e pickoi fort.
Burri e tërhoqi dorën dhe lëshoi një piskamë për shkak të dhimbjes. Por
pas pak, sërish zgjati dorën drejt akrepit që ta shpëtojë dhe sërish
insekti mosmirënjoës e pickoi. Burri lëngoi sërish, e megjithatë e
zgjati për të tretën herë dorën që ta shpëtojë. Këtë skemë e kishte
ndjekur një person tjetër i cili nuk duroi dot por i thirri:”Mos vallë
të janë tharë trutë?! Si nuk zure mend as herën e parë dhe as të dytën?!
Dashke ta provosh për herë të tretë pale!”
Burri i mençur nuk i ktheu përgjigje, por vazhdoi përpjekjet për ta
shpëtuar akrepin, derisa ia arriti. Pastaj, bëri disa hapa në drejtim të
burrit tjetër dhe pasi i rrahu supet i tha:”O mik! Natyra dhe instinkti
i akrepit është të pickojë, kurse natyra dhe karakteri im është të
sillem butësisht. Përse dashke të lejoj që të dal nga natyra dhe
karakteri im?! Sillu me njerëzit sipas natyrës dhe karakterit tënd, jo
sipas natyrës së tyre, cilatdo qofshin sjelljet dhe veprat e tyre!
Mos u kushto rëndësi zërave që të
kërkojnë të dalësh nga vetja! Mos ua var atyre që të thonë hiq dorë nga
karakteri dhe natyra jote, sepse pala tjetër nuk e meriton mirësjelljen!
Një burrë i moshuar dhe i urtë ishte ulur pranë bregut të një lumi. Ai
shihte i mahnitur hijeshinë që rrethonte ambientin përreth dhe herë pas
here pëshpëriste diçka me vete. Në një moment, ai vëren një akrep që
kishte rënë në ujë. Akrepi orvatej të shpëtojë nga mbytja por pa fajde.
Burri vendosi ti gjendej këtij insekti të mjerë dhe i zgjati dorën ta
shpëtojë nga kthetrat e vdekjes. Por me ta prekur, akrepi e pickoi fort.
Burri e tërhoqi dorën dhe lëshoi një piskamë për shkak të dhimbjes. Por
pas pak, sërish zgjati dorën drejt akrepit që ta shpëtojë dhe sërish
insekti mosmirënjoës e pickoi. Burri lëngoi sërish, e megjithatë e
zgjati për të tretën herë dorën që ta shpëtojë. Këtë skemë e kishte
ndjekur një person tjetër i cili nuk duroi dot por i thirri:”Mos vallë
të janë tharë trutë?! Si nuk zure mend as herën e parë dhe as të dytën?!
Dashke ta provosh për herë të tretë pale!”
Burri i mençur nuk i ktheu përgjigje, por vazhdoi përpjekjet për ta
shpëtuar akrepin, derisa ia arriti. Pastaj, bëri disa hapa në drejtim të
burrit tjetër dhe pasi i rrahu supet i tha:”O mik! Natyra dhe instinkti
i akrepit është të pickojë, kurse natyra dhe karakteri im është të
sillem butësisht. Përse dashke të lejoj që të dal nga natyra dhe
karakteri im?! Sillu me njerëzit sipas natyrës dhe karakterit tënd, jo
sipas natyrës së tyre, cilatdo qofshin sjelljet dhe veprat e tyre!
Mos u kushto rëndësi zërave që të
kërkojnë të dalësh nga vetja! Mos ua var atyre që të thonë hiq dorë nga
karakteri dhe natyra jote, sepse pala tjetër nuk e meriton mirësjelljen!
Re: Historira Domethenese
Po kaloja në një pazar të madh për të blerë disa gjëra kur pashë një
shitës duke folur me një djalë të vogël, jo më shumë se 4-5 vjec.
Shitesi i tha " Më vjen keq, por ti nuk ke mjaftueshëm para për të blerë këtë kukull"
Në atë moment djali i vogël më pa,u kthye nga unë dhe më tha:
-" Xhaxhi, je i sigurt që nuk kam mjaftueshëm para?"
I numërova lekët e tij dhe i thashë" Ti e di i dashur, që nuk ke mjafueshëm para për të blerë kukullën"
Djali i vogël mbante akoma kukullën të shtrënguar në duart e tij.
I afrova dhe më tepër dhe e pyeta se përse e donte kukullën.
" Është kukulla që motra ime e donte aq shumë, doja t'ia dhuroja asaj
për ditëlindje. Duhet t'ia jap kukullën mamit tim kështuqë ajo mund t'ia
japë asaj kur të shkojë atje."
Sytë e tij ishin kaq të trishtuar kur tha këtë.
" Motra ime ka shkuar të jetë me Zotin,babi më tha që edhe mami do të
shkojë atje shumë shpejt, kështuqë unë mendova t'ia jap kukullën ta
marrë me vete e t'ia japë motrës sime."
Zemra ime sa nuk ndaloi. Vogëlushi më pa sërish dhe më tha:
" Unë i thashë babit ti thotë mamit të mos shkojë pa u kthyer unë nga
dyqani.",dhe më pas më tregoi një foto të vogël të tij ku ai ishte duke
qeshur.
Pastaj më tha" Dua që mami të marrë këtë foto me vete kështuqë motra
ime nuk do më harrojë. Une e dua mamin dhe dua që ajo të mos më lërë
vetëm,por babi më tha që ajo duhet të shkojë të rrije me motrën time"
Pastaj sërish hodhi sytë nga kukulla, qetësisht, me sy të trishtuar.
Shpejt gjeta portofolin tim dhe i thashë vogëlushit " Le të kërkojmë sërish, se mos ke para mjaftueshëm për të blerë kukullën"
"Ok,shpresoj të kem", tha vogëlushi
Shtova disa para shtesë tek paratë e tij, pa u vënë re dhe filluam t'i
numërojmë. Ishin mjaftueshëm për kukullën dhe disa para të tjera shtesë.
Vogëlushi tha" Faleminderit Zot që më dhe para mjaftueshëm"
Pastaj me vështroi dhe më tha:
" Natën e shkuar, përpara se të flija, iu luta Zotit të kisha
mjaftueshëm para të nesërmen në mënyrë që të blija kukullën për motrën
time, dhe Ai më degjoi. Gjithashtu doja të kisha para ti bleja mamit një
trendafil të bardhë, por nuk ia kerkova sepse m'u duk shumë. Por Zoti
më ndihmoi për të dyja"
Mbarova blerjet e mia, në një gjendje shpirtërore shumë ndryshe nga sa
isha më parë. Nuk mund të largoja nga mendja djalin e vogël.
Pastaj m'u kujtua një artikull në gazetë që kisha lexuar 2 ditë më parë e
cila fliste për një të dehur i cili kishte goditur një makinë në të
cilën ndodhej një grua dhe një vajzë e vogël. Vajza e vogël kishte
vdekur dhe gruaja ishte në gjendje kritike për jetën. Familja kishte
vendosur t'ia hiqte aparaturat që e mbanin akoma në jetë, sepse ishte e
pamundur që ajo të rikuperohej nga koma. A ishte kjo familja e djalit të
vogël?
Pas dy ditësh nga takimi me djalin e vogël lexova në gazetë që edhe
gruaja kishte vdekur. Nuk mund të ndaloja veten, ndaj bleva një buqetë
të madhe me trëndafla të bardhë dhe shkova në ceremoninë mortore, në të
cilen ndodhej trupi i gruas, e ku njerëzit mund t'i jepnin lamtumirën e
fundit. Ajo ishte atje, në arkivolin e saj, me një trendafil të bardhë
në duar dhe një foto të djalit të vogël në gjoks. Anash saj ndodhej
kukulla. U largova nga ai vend me lotë në sy, dhe ndjeva se jeta ime
kishte ndryshuar përgjithmonë...
Dashuria që vogëlushi kishte për nënën dhe motrën e tij ishte e
paimagjinueshme dhe në një sekondë një shofer i dehur ia largoi pa
mëshirë.
shitës duke folur me një djalë të vogël, jo më shumë se 4-5 vjec.
Shitesi i tha " Më vjen keq, por ti nuk ke mjaftueshëm para për të blerë këtë kukull"
Në atë moment djali i vogël më pa,u kthye nga unë dhe më tha:
-" Xhaxhi, je i sigurt që nuk kam mjaftueshëm para?"
I numërova lekët e tij dhe i thashë" Ti e di i dashur, që nuk ke mjafueshëm para për të blerë kukullën"
Djali i vogël mbante akoma kukullën të shtrënguar në duart e tij.
I afrova dhe më tepër dhe e pyeta se përse e donte kukullën.
" Është kukulla që motra ime e donte aq shumë, doja t'ia dhuroja asaj
për ditëlindje. Duhet t'ia jap kukullën mamit tim kështuqë ajo mund t'ia
japë asaj kur të shkojë atje."
Sytë e tij ishin kaq të trishtuar kur tha këtë.
" Motra ime ka shkuar të jetë me Zotin,babi më tha që edhe mami do të
shkojë atje shumë shpejt, kështuqë unë mendova t'ia jap kukullën ta
marrë me vete e t'ia japë motrës sime."
Zemra ime sa nuk ndaloi. Vogëlushi më pa sërish dhe më tha:
" Unë i thashë babit ti thotë mamit të mos shkojë pa u kthyer unë nga
dyqani.",dhe më pas më tregoi një foto të vogël të tij ku ai ishte duke
qeshur.
Pastaj më tha" Dua që mami të marrë këtë foto me vete kështuqë motra
ime nuk do më harrojë. Une e dua mamin dhe dua që ajo të mos më lërë
vetëm,por babi më tha që ajo duhet të shkojë të rrije me motrën time"
Pastaj sërish hodhi sytë nga kukulla, qetësisht, me sy të trishtuar.
Shpejt gjeta portofolin tim dhe i thashë vogëlushit " Le të kërkojmë sërish, se mos ke para mjaftueshëm për të blerë kukullën"
"Ok,shpresoj të kem", tha vogëlushi
Shtova disa para shtesë tek paratë e tij, pa u vënë re dhe filluam t'i
numërojmë. Ishin mjaftueshëm për kukullën dhe disa para të tjera shtesë.
Vogëlushi tha" Faleminderit Zot që më dhe para mjaftueshëm"
Pastaj me vështroi dhe më tha:
" Natën e shkuar, përpara se të flija, iu luta Zotit të kisha
mjaftueshëm para të nesërmen në mënyrë që të blija kukullën për motrën
time, dhe Ai më degjoi. Gjithashtu doja të kisha para ti bleja mamit një
trendafil të bardhë, por nuk ia kerkova sepse m'u duk shumë. Por Zoti
më ndihmoi për të dyja"
Mbarova blerjet e mia, në një gjendje shpirtërore shumë ndryshe nga sa
isha më parë. Nuk mund të largoja nga mendja djalin e vogël.
Pastaj m'u kujtua një artikull në gazetë që kisha lexuar 2 ditë më parë e
cila fliste për një të dehur i cili kishte goditur një makinë në të
cilën ndodhej një grua dhe një vajzë e vogël. Vajza e vogël kishte
vdekur dhe gruaja ishte në gjendje kritike për jetën. Familja kishte
vendosur t'ia hiqte aparaturat që e mbanin akoma në jetë, sepse ishte e
pamundur që ajo të rikuperohej nga koma. A ishte kjo familja e djalit të
vogël?
Pas dy ditësh nga takimi me djalin e vogël lexova në gazetë që edhe
gruaja kishte vdekur. Nuk mund të ndaloja veten, ndaj bleva një buqetë
të madhe me trëndafla të bardhë dhe shkova në ceremoninë mortore, në të
cilen ndodhej trupi i gruas, e ku njerëzit mund t'i jepnin lamtumirën e
fundit. Ajo ishte atje, në arkivolin e saj, me një trendafil të bardhë
në duar dhe një foto të djalit të vogël në gjoks. Anash saj ndodhej
kukulla. U largova nga ai vend me lotë në sy, dhe ndjeva se jeta ime
kishte ndryshuar përgjithmonë...
Dashuria që vogëlushi kishte për nënën dhe motrën e tij ishte e
paimagjinueshme dhe në një sekondë një shofer i dehur ia largoi pa
mëshirë.
Re: Historira Domethenese
Një njeri i shtyrë në moshë po udhëtonte me tren me djalin e tij, i cili ishte 25 vjeç.
Në fytyrën e djalit, që ishte ulur afër dritares, shihej hare e madhe...
Në atë moment, djali nxori dorën jashtë dritares dhe ndjeu se era po
kalonte përmes dorës së tij dhe bërtiti: -Baba, shiko si drunjtë po ecin
pas nesh..!
Plaku buzëqeshi.
Pranë tyre ishte ulur një çift, që po dëgjonte bisedën mes babait dhe të
birit dhe u ndjenë pak në pozicion të keq; -Si ka mundësi që ky djalë
25-vjeçar të sillet si fëmijë?- menduan ata.
Papritmas djali bërtiti: -Baba shiko liqenin, shiko retë si vijnë pas
nesh!Ky çift prapë u habit nga sjellja e këtij djali. Më pas filloi të
bjerë shi. Pikat e shiut filluan të bien në dorën e djalit, të cilit i
shkëlqente fytyra nga gëzimi. Papritmas ai bërtiti: -Baba, po bie shi,
pikat e tij kanë mbushur dorën time. Shiko...shiko...!
Në fund, çifti nuk pati më durim dhe iu drejtua plakut: -Pse nuk shkoni
te ndonjë mjek për të gjetur ilaç për këtë djalë? Plaku u përgjigj: - Ne
sapo dolëm nga spitali, birit tim tani i ka ardhur shikimi dhe po sheh
për herë të parë në jetën e tij!
Çdo herë kujto: Mos tento të dish rezultatin pa i ditur mirë detajet!
Në fytyrën e djalit, që ishte ulur afër dritares, shihej hare e madhe...
Në atë moment, djali nxori dorën jashtë dritares dhe ndjeu se era po
kalonte përmes dorës së tij dhe bërtiti: -Baba, shiko si drunjtë po ecin
pas nesh..!
Plaku buzëqeshi.
Pranë tyre ishte ulur një çift, që po dëgjonte bisedën mes babait dhe të
birit dhe u ndjenë pak në pozicion të keq; -Si ka mundësi që ky djalë
25-vjeçar të sillet si fëmijë?- menduan ata.
Papritmas djali bërtiti: -Baba shiko liqenin, shiko retë si vijnë pas
nesh!Ky çift prapë u habit nga sjellja e këtij djali. Më pas filloi të
bjerë shi. Pikat e shiut filluan të bien në dorën e djalit, të cilit i
shkëlqente fytyra nga gëzimi. Papritmas ai bërtiti: -Baba, po bie shi,
pikat e tij kanë mbushur dorën time. Shiko...shiko...!
Në fund, çifti nuk pati më durim dhe iu drejtua plakut: -Pse nuk shkoni
te ndonjë mjek për të gjetur ilaç për këtë djalë? Plaku u përgjigj: - Ne
sapo dolëm nga spitali, birit tim tani i ka ardhur shikimi dhe po sheh
për herë të parë në jetën e tij!
Çdo herë kujto: Mos tento të dish rezultatin pa i ditur mirë detajet!
Re: Historira Domethenese
Thuhet se nje mbret kishte urdheruar te mblidheshin 10 qen te eger dhe te pameshirshem.
Detyra e tyre ishte te shqyejne cdo vezir qe i jep keshilla te gabuara.
Pas disa pervojash teper dramatike, veziri i radhes i jep nje keshille
te gabuar mbretit, por pasi i kishte sherbyer denjesisht per dhjete vite
me radhe.
Menjehere mbreti urdheron te hiedhej tek qente.
Para se ta marrin ushtaret, veziri i kerkoi nje nder mbretit: Ti jepej afat dhjete dite dhe mbreti ia lejoi kete privilegj.
Menjehere, veziri vajti tek kujdestari i qenve dhe i kerkoi nje nder: Tu sherbeje qenve te tij per dhjete dite.
Edhe pse u cudit nga kjo kerkese, kujdestari e pranoi dhe u largua.
Per dhjete dite, veziri i ushqeu, i pastroi, i lau dhe u perkujdes maksimalisht per qente.
Diten e ekzekutimit te urdherit mbreteror, veziri u fut ne kafazin perkates dhe mbreti dha sinjalin e leshimit te qenve.
Te dhjete qente u sulen drejt kafazit, por me te mberritur tek veziri
filluan ti lepijne kembet dhe ti kercejne siper me dashamiresi.
Mbreti e pyeti me habi: Cfare u ke bere qenve keshtu?!
Veziri i tha: O mbret! Ketyre u sherbeva per dhjete dite dhe ma diten per nder e nuk e harruan te miren.
Kurse ty te sherbeva dhjete vite dhe harrove gjithcka per nje cast.
Mbreti uli koken dhe urdheroi qe ti falej jeta vezirit...
Mos e harroni te shkuaren e bukur, thjesht per nje gabim te castit!!
Detyra e tyre ishte te shqyejne cdo vezir qe i jep keshilla te gabuara.
Pas disa pervojash teper dramatike, veziri i radhes i jep nje keshille
te gabuar mbretit, por pasi i kishte sherbyer denjesisht per dhjete vite
me radhe.
Menjehere mbreti urdheron te hiedhej tek qente.
Para se ta marrin ushtaret, veziri i kerkoi nje nder mbretit: Ti jepej afat dhjete dite dhe mbreti ia lejoi kete privilegj.
Menjehere, veziri vajti tek kujdestari i qenve dhe i kerkoi nje nder: Tu sherbeje qenve te tij per dhjete dite.
Edhe pse u cudit nga kjo kerkese, kujdestari e pranoi dhe u largua.
Per dhjete dite, veziri i ushqeu, i pastroi, i lau dhe u perkujdes maksimalisht per qente.
Diten e ekzekutimit te urdherit mbreteror, veziri u fut ne kafazin perkates dhe mbreti dha sinjalin e leshimit te qenve.
Te dhjete qente u sulen drejt kafazit, por me te mberritur tek veziri
filluan ti lepijne kembet dhe ti kercejne siper me dashamiresi.
Mbreti e pyeti me habi: Cfare u ke bere qenve keshtu?!
Veziri i tha: O mbret! Ketyre u sherbeva per dhjete dite dhe ma diten per nder e nuk e harruan te miren.
Kurse ty te sherbeva dhjete vite dhe harrove gjithcka per nje cast.
Mbreti uli koken dhe urdheroi qe ti falej jeta vezirit...
Mos e harroni te shkuaren e bukur, thjesht per nje gabim te castit!!
Re: Historira Domethenese
Haçiko, Historia E Qenit Që Përloti Botën
Besnikëria dhe dashuria pa kushte i ka bërë qentë të fitojnë titullin
“miku më i mirë i njeriut”. Por një qen në Japoni i kishte aq të
pakufizuara këto dy cilësi, saqë ka fituar një vend në zemrën e të
gjithë japonezëve dhe e ka mbajtur atë për gati 70 vjet.Pavarësisht se
kanë kaluar shumë dekada, Haçiko nuk është harruar, por historia e tij
është bërë e njohur për të gjithë botën pas librit dhe filmit që
përshkruajnë besnikërinë e tij të përjetshme ndaj të zotit.Mes
ndërtesave të larta, dyqaneve e vendasve që nxitojnë, statuja e bronztë
në madhësinë reale të Haçikos ndodhet në stacionin e trenit Shibuya në
Tokio. Por pavarësisht përmasave të vogla në krahasim me ndërtesat
shumëkatëshe të Tokios, Haçiko i bronztë nuk është i vështirë për t’u
gjetur. Ai është bërë vend takimi për miliona banorë të Tokios që nga
viti 1934.Haçiko lindi në Akita në vitin 1923 dhe u soll në Tokio një
vit më pas. Ai dhe i zoti, Eisaburo Uyeno, do të bëheshin miq të pandarë
që në takimin e parë. Çdo ditë Haçiko do ta shoqëronte profesorin e
universitetit “Imperial” deri te stacioni, kur ai shkonte në punë. Kur
profesori kthehej e gjente qenin tek e priste, një rutinë që do të
vazhdonte për më shumë se një vit. Por një ditë, krejt papritur,
profesori sëmuret dhe vdes në universitet.Edhe pse nuk e pa më të zotin,
lidhja e fortë me të bëri që qeni ta priste profesorin për 10 vjet me
radhë. Haçiko dilte çdo ditë në stacionin Shibuya, në pritje të një miku
që nuk do të kthehej kurrë. Për gati dhjetë vjet me radhë banorët e
zonës dhe kalimtarët u bënë dëshmitarë të besnikërisë së qenit ndaj të
zotit. Në 8 mars të vitit 1935, Haçiko ndërroi jetë në të njëjtin vend
ku ishte ndarë për herë të fundit me profesorin. Nga autopsia doli se
shkak ishte kanceri.
Statuja
Kalimtarët dhe ata që jetonin pranë stacionit të trenit ishin prekur aq
shumë nga historia e Haçikos saqë i ngritën një statujë në vitin 1934,
ceremoni në të cilën mori pjesë edhe vetë ai. Artisti i famshëm Ando
Teru “rikrijoi” Haçikon në bronz, një kujtim që nuk do ta kishte jetën e
gjatë, pasi u prish gjatë Luftës së Dytë Botërore. Por në vitin 1948,
Haçiko i bronztë do të rishfaqej në të njëjtin vend, kësaj here nga
duart e djalit të krijuesit të tij, Ando Tekeshi. Edhe pse Haçiko është
më i vogël se një njeri nga përmasat, mesazhi që ka lënë pas për
rëndësinë e miqve të mirë, është i jashtëzakonshëm. Historia që qëndron
pas statujës së tij në stacionin e trenit në Tokio, është nga ato
historitë që nuk harrohen kurrë e që ngrohin zemrat e banorëve dhe
turistëve nga e gjithë bota.
Jeta
Haçiko (10 nëntor 1923 – 8 mars 1935), i njohur në Japoni si Qeni besnik
Haçiko (Haçi në japonisht do të thotë “tetë” që nënkupton radhën e
lindjes së qenit dhe “ko” që do të thotë princ apo dukë), ishte një qen i
llojit Akita, i lindur në një fermë në prefekturën e Akitës. Ai
kujtohet gjithnjë për besnikërinë e pashoqe ndaj të zotit, edhe shumë
vjet pas vdekjes së këtij të fundit.
Frymëzimi
Haçiko ishte subjekt i filmit “Përralla e Haçikos” e vitit 1987, e një
regjisori japonez dhe tregonte historinë e tij që prej lindjes dhe deri
në vdekje, duke imagjinuar edhe bashkimin shpirtëror me të zotin. I
konsideruar një sukses shumë i madh, filmi ishte edhe realizimi i fundit
i studios japoneze “Shochiku Kinema ”, “Haçiko, historia e një qeni”, i
cili doli në kinema në gusht 2009, dhe kur rolin e profesorit e luan
aktori Riçard Gir.
Haçiko ishte gjithashtu subjekt i një libri për fëmijë që doli në
2004-n, i titulluar: Haçiko, historia e vërtetë e një qeni besnik. Një
tjetër libër ishte “Haçiko pret” që u botua në 2008-n. Haçiko ishte edhe
pjesë e një novele po në 2008-n. Në vitin 1994 në Japoni u zbulua një
regjistrim i lehjes së Haçikos nga kaseta shumë të vjetra. Zëri i tij u
transmetua në radio ndërsa miliona vetë e dëgjonin.
Besnikëria dhe dashuria pa kushte i ka bërë qentë të fitojnë titullin
“miku më i mirë i njeriut”. Por një qen në Japoni i kishte aq të
pakufizuara këto dy cilësi, saqë ka fituar një vend në zemrën e të
gjithë japonezëve dhe e ka mbajtur atë për gati 70 vjet.Pavarësisht se
kanë kaluar shumë dekada, Haçiko nuk është harruar, por historia e tij
është bërë e njohur për të gjithë botën pas librit dhe filmit që
përshkruajnë besnikërinë e tij të përjetshme ndaj të zotit.Mes
ndërtesave të larta, dyqaneve e vendasve që nxitojnë, statuja e bronztë
në madhësinë reale të Haçikos ndodhet në stacionin e trenit Shibuya në
Tokio. Por pavarësisht përmasave të vogla në krahasim me ndërtesat
shumëkatëshe të Tokios, Haçiko i bronztë nuk është i vështirë për t’u
gjetur. Ai është bërë vend takimi për miliona banorë të Tokios që nga
viti 1934.Haçiko lindi në Akita në vitin 1923 dhe u soll në Tokio një
vit më pas. Ai dhe i zoti, Eisaburo Uyeno, do të bëheshin miq të pandarë
që në takimin e parë. Çdo ditë Haçiko do ta shoqëronte profesorin e
universitetit “Imperial” deri te stacioni, kur ai shkonte në punë. Kur
profesori kthehej e gjente qenin tek e priste, një rutinë që do të
vazhdonte për më shumë se një vit. Por një ditë, krejt papritur,
profesori sëmuret dhe vdes në universitet.Edhe pse nuk e pa më të zotin,
lidhja e fortë me të bëri që qeni ta priste profesorin për 10 vjet me
radhë. Haçiko dilte çdo ditë në stacionin Shibuya, në pritje të një miku
që nuk do të kthehej kurrë. Për gati dhjetë vjet me radhë banorët e
zonës dhe kalimtarët u bënë dëshmitarë të besnikërisë së qenit ndaj të
zotit. Në 8 mars të vitit 1935, Haçiko ndërroi jetë në të njëjtin vend
ku ishte ndarë për herë të fundit me profesorin. Nga autopsia doli se
shkak ishte kanceri.
Statuja
Kalimtarët dhe ata që jetonin pranë stacionit të trenit ishin prekur aq
shumë nga historia e Haçikos saqë i ngritën një statujë në vitin 1934,
ceremoni në të cilën mori pjesë edhe vetë ai. Artisti i famshëm Ando
Teru “rikrijoi” Haçikon në bronz, një kujtim që nuk do ta kishte jetën e
gjatë, pasi u prish gjatë Luftës së Dytë Botërore. Por në vitin 1948,
Haçiko i bronztë do të rishfaqej në të njëjtin vend, kësaj here nga
duart e djalit të krijuesit të tij, Ando Tekeshi. Edhe pse Haçiko është
më i vogël se një njeri nga përmasat, mesazhi që ka lënë pas për
rëndësinë e miqve të mirë, është i jashtëzakonshëm. Historia që qëndron
pas statujës së tij në stacionin e trenit në Tokio, është nga ato
historitë që nuk harrohen kurrë e që ngrohin zemrat e banorëve dhe
turistëve nga e gjithë bota.
Jeta
Haçiko (10 nëntor 1923 – 8 mars 1935), i njohur në Japoni si Qeni besnik
Haçiko (Haçi në japonisht do të thotë “tetë” që nënkupton radhën e
lindjes së qenit dhe “ko” që do të thotë princ apo dukë), ishte një qen i
llojit Akita, i lindur në një fermë në prefekturën e Akitës. Ai
kujtohet gjithnjë për besnikërinë e pashoqe ndaj të zotit, edhe shumë
vjet pas vdekjes së këtij të fundit.
Frymëzimi
Haçiko ishte subjekt i filmit “Përralla e Haçikos” e vitit 1987, e një
regjisori japonez dhe tregonte historinë e tij që prej lindjes dhe deri
në vdekje, duke imagjinuar edhe bashkimin shpirtëror me të zotin. I
konsideruar një sukses shumë i madh, filmi ishte edhe realizimi i fundit
i studios japoneze “Shochiku Kinema ”, “Haçiko, historia e një qeni”, i
cili doli në kinema në gusht 2009, dhe kur rolin e profesorit e luan
aktori Riçard Gir.
Haçiko ishte gjithashtu subjekt i një libri për fëmijë që doli në
2004-n, i titulluar: Haçiko, historia e vërtetë e një qeni besnik. Një
tjetër libër ishte “Haçiko pret” që u botua në 2008-n. Haçiko ishte edhe
pjesë e një novele po në 2008-n. Në vitin 1994 në Japoni u zbulua një
regjistrim i lehjes së Haçikos nga kaseta shumë të vjetra. Zëri i tij u
transmetua në radio ndërsa miliona vetë e dëgjonin.
Re: Historira Domethenese
Një burrë po i shërbente me shumë përkushtim rrënjës së trëndafilit që
kishte mbjellë ca ditë më parë. E ujiste çdo ditë duke pritur çastin,
kur gonxhja do të shperthente. Mirëpo një ditë u mërzit nga gjembat e
shumtë e tha me vete: “Si mund të dalë një lule kaq e bukur nga një bimë
e mbushur plot me gjemba ?!” Dhe e la pas dore kujdesin ndaj saj,
pikërisht pak para se ajo të çelte.Kësisoj, rrënja e trëndafilit u tha.
Fatkeqësisht,kështu ndodh dhe me shumë njerëz. Brenda çdo shpirti
ekziston një trëndafil, pavarësisht fajeve dhe gabimeve. Por shumë nga
ne shohin vetëm gjembat,të metat dhe nuk e vlerësojne natyrën e pastër
që Zoti ka mbjellë në shpirtrat tanë. Kjo ndjenjë dëshpërimi dhe
vlerësimi i ulët për veten na bën që ta lëmë pa ujitur këtë mirësi, e
cila pak e nga pak vdes brenda nesh....!!
kishte mbjellë ca ditë më parë. E ujiste çdo ditë duke pritur çastin,
kur gonxhja do të shperthente. Mirëpo një ditë u mërzit nga gjembat e
shumtë e tha me vete: “Si mund të dalë një lule kaq e bukur nga një bimë
e mbushur plot me gjemba ?!” Dhe e la pas dore kujdesin ndaj saj,
pikërisht pak para se ajo të çelte.Kësisoj, rrënja e trëndafilit u tha.
Fatkeqësisht,kështu ndodh dhe me shumë njerëz. Brenda çdo shpirti
ekziston një trëndafil, pavarësisht fajeve dhe gabimeve. Por shumë nga
ne shohin vetëm gjembat,të metat dhe nuk e vlerësojne natyrën e pastër
që Zoti ka mbjellë në shpirtrat tanë. Kjo ndjenjë dëshpërimi dhe
vlerësimi i ulët për veten na bën që ta lëmë pa ujitur këtë mirësi, e
cila pak e nga pak vdes brenda nesh....!!
Re: Historira Domethenese
Nje zoteri i moshuar,italian,jetonte i vetmuar ne New Jersey. Sic do
vit, ai duhej te mbillte domatet ne kopeshtin e tij. Por mosha e tij e
renduar nuk ja lejonte te punonte dot token e forte. I shkruan nje leter
djalit te tij te vetem,i cili ndodhej ne burg, e cila thoshte :
" Biri im i dashur, Vincent.
Jam shume i trishtuar qe kete vit nuk mund ti mbjelle dot domatet e mia.
Jam teper i vjeter per te punuar kete toke te forte. Kujtoj me
nostalgji kohet e vjetra kur ti me ndihmoje per ta punuar dhe jam i
sigurt qe do te ishe i lumtur po te kishe mundesi ta beje prape.
Te puth me mall,babai jot !"
Djali,nga burgu i shkruan kete leter si pergjigje :
" Baba, te lutem mos e puno token, aty kam varrosur disa trupa te vdekur! Te perqafoj,Vincent!"
Ne 4.30 te mengjesit forcat speciale te FBI shkojne te shtepia e
zoterise se moshuar dhe germojne cdo cm te oborrit. Mbasi nuk gjeten
gje,i kerkojne ndjese zoterise dhe largohen. Zoteria i moshuar merr nje
tjeter leter nga i biri :
" I dashur baba
Tani toka eshte punuar,shkriftuar dhe tani mund ti mbjellesh domatet e
tua. Kaq mund te beja per ty duke pare rrethanat qe ndodhem . Te
perqafoj, Vincent !"
vit, ai duhej te mbillte domatet ne kopeshtin e tij. Por mosha e tij e
renduar nuk ja lejonte te punonte dot token e forte. I shkruan nje leter
djalit te tij te vetem,i cili ndodhej ne burg, e cila thoshte :
" Biri im i dashur, Vincent.
Jam shume i trishtuar qe kete vit nuk mund ti mbjelle dot domatet e mia.
Jam teper i vjeter per te punuar kete toke te forte. Kujtoj me
nostalgji kohet e vjetra kur ti me ndihmoje per ta punuar dhe jam i
sigurt qe do te ishe i lumtur po te kishe mundesi ta beje prape.
Te puth me mall,babai jot !"
Djali,nga burgu i shkruan kete leter si pergjigje :
" Baba, te lutem mos e puno token, aty kam varrosur disa trupa te vdekur! Te perqafoj,Vincent!"
Ne 4.30 te mengjesit forcat speciale te FBI shkojne te shtepia e
zoterise se moshuar dhe germojne cdo cm te oborrit. Mbasi nuk gjeten
gje,i kerkojne ndjese zoterise dhe largohen. Zoteria i moshuar merr nje
tjeter leter nga i biri :
" I dashur baba
Tani toka eshte punuar,shkriftuar dhe tani mund ti mbjellesh domatet e
tua. Kaq mund te beja per ty duke pare rrethanat qe ndodhem . Te
perqafoj, Vincent !"
Re: Historira Domethenese
****Bilbili****
Nje bilbil jetonte ne kopeshtin e nje shtepie.Cdo mengjes hapej nje
dritare dhe dilte nje djale.I cili hante nje panine duke pare bukurite e
kopeshtit.Binin gjithmone therrime panineje tek parmaku i
dritares.Bilbili hante therrimet duke kujtuar se djali i linte per
to.Keshtu qe krijoi nje perzemersi te madhe per ate qe kujtonte se i
jepte ushqim.Nje dite ky djale u dashurua.Kur i deklaroi dashurine , e
dashura e tij i beri nje kerkese per te provuar dashurine e
djalit.::Mengjesin e ardhshem ti sillte trendafilin me te kuq.Djali
kerkoi neper gjithe dyqanet e qytetit por kerkimi qe i kote.Asnje
trendafil nuk ishte si ai qe donte e dashura.I trishtuar i zhgenjyer i
kerkoi ndihme kopshtarit te shtepise se vet.Kopshtari i tha qe ai mund
ti siguronte vetem vjollca margarita zambake.Cdo lloj luleje pervec
trendafilit.Nuk ishte stina e trendafilit dhe qe e veshtire te gjendej
ne kete kohe.Bilbili e kish degjuar biseden dhe i erdhi shume keq per
djalin.Duhet te bente dicka per te ndihmuar mikun e tij te gjente kete
lule.Atehere bilbili iu lut zotit te zogjve, i cili tha:"Ti mund te
gjesh nje trendafil te kuq per mikun tend.... por sakrifica eshte shume e
madhe dhe mund te te kushtoje jeten."
-"Ska rendesi ,tha bilbili,cfare duhet te bej?"
-"Mire duhet te ulesh tek nje dege trendafili dhe te kendosh aty gjithe naten"
-"Po do ta bej"- tha bilbili- "Eshte per lumturine e mikut tim."
Kur u err bilbili u ul tek nje trendafil qe gjendej perballe dritares
se djaloshit, dhe aty nisi kengen e tij me te gezueshme, keshtu qe mund
te celte trendafili.Nje gjemb i madh hyri ne kraharorin e bilbilit dhe
sa me shume kendonte aq me teper futej.Por bilbili nuk ndalej.Vazhdonte
kengen per lumturine e mikut te vet.Nje kenge qe simbolizonte mirenjohje
dhe miqesi.Nje kenge e dhuruar deri ne fund te jetes se tij.
Ne mengjes kur hapi dritaren, djaloshi u gjend perballe trendafilit me
te bukur , krijuar nga gjaku i bilbilit.Nuk pyeti se si ndodhi kjo
mrekulli, dhe e keputi menjehere trendafilin.Kur pa trupin pa jete te
bilbilit djaloshi tha::::" Cfare bilbili budalla!Kishte shume peme per
te kenduar dhe u ul pikerisht tek nje trendafil qe ka gjemba.Te pakten
do fle i qete pa degjuar kengen e tij te kote.
"Kjo histori na meson dicka te rendesishme::Gjithkush jep ate cfare ka ne zemer,dhe gjithkush merr zemren qe ka....!!!!
Nje bilbil jetonte ne kopeshtin e nje shtepie.Cdo mengjes hapej nje
dritare dhe dilte nje djale.I cili hante nje panine duke pare bukurite e
kopeshtit.Binin gjithmone therrime panineje tek parmaku i
dritares.Bilbili hante therrimet duke kujtuar se djali i linte per
to.Keshtu qe krijoi nje perzemersi te madhe per ate qe kujtonte se i
jepte ushqim.Nje dite ky djale u dashurua.Kur i deklaroi dashurine , e
dashura e tij i beri nje kerkese per te provuar dashurine e
djalit.::Mengjesin e ardhshem ti sillte trendafilin me te kuq.Djali
kerkoi neper gjithe dyqanet e qytetit por kerkimi qe i kote.Asnje
trendafil nuk ishte si ai qe donte e dashura.I trishtuar i zhgenjyer i
kerkoi ndihme kopshtarit te shtepise se vet.Kopshtari i tha qe ai mund
ti siguronte vetem vjollca margarita zambake.Cdo lloj luleje pervec
trendafilit.Nuk ishte stina e trendafilit dhe qe e veshtire te gjendej
ne kete kohe.Bilbili e kish degjuar biseden dhe i erdhi shume keq per
djalin.Duhet te bente dicka per te ndihmuar mikun e tij te gjente kete
lule.Atehere bilbili iu lut zotit te zogjve, i cili tha:"Ti mund te
gjesh nje trendafil te kuq per mikun tend.... por sakrifica eshte shume e
madhe dhe mund te te kushtoje jeten."
-"Ska rendesi ,tha bilbili,cfare duhet te bej?"
-"Mire duhet te ulesh tek nje dege trendafili dhe te kendosh aty gjithe naten"
-"Po do ta bej"- tha bilbili- "Eshte per lumturine e mikut tim."
Kur u err bilbili u ul tek nje trendafil qe gjendej perballe dritares
se djaloshit, dhe aty nisi kengen e tij me te gezueshme, keshtu qe mund
te celte trendafili.Nje gjemb i madh hyri ne kraharorin e bilbilit dhe
sa me shume kendonte aq me teper futej.Por bilbili nuk ndalej.Vazhdonte
kengen per lumturine e mikut te vet.Nje kenge qe simbolizonte mirenjohje
dhe miqesi.Nje kenge e dhuruar deri ne fund te jetes se tij.
Ne mengjes kur hapi dritaren, djaloshi u gjend perballe trendafilit me
te bukur , krijuar nga gjaku i bilbilit.Nuk pyeti se si ndodhi kjo
mrekulli, dhe e keputi menjehere trendafilin.Kur pa trupin pa jete te
bilbilit djaloshi tha::::" Cfare bilbili budalla!Kishte shume peme per
te kenduar dhe u ul pikerisht tek nje trendafil qe ka gjemba.Te pakten
do fle i qete pa degjuar kengen e tij te kote.
"Kjo histori na meson dicka te rendesishme::Gjithkush jep ate cfare ka ne zemer,dhe gjithkush merr zemren qe ka....!!!!
Re: Historira Domethenese
Pyetën një të moshuar , i thane :- Si e kupton këtë , të mençurit nuk martohen asnjëherë ?!
Ai u pergjigj :- Kur e kam degjuar këtë që thua ti ,isha në moshën
tënde,por sot të them : Nëqoftëse do kisha qënë aq i mençur nuk do kisha
dikë që më mban për krahu sot,,,thinjat që kam ndoshta nuk do i kisha
fare,,,do trokisja në shumë dyer dhe ndoshta do me ftonin të hyja
brënda,por a do gjeja ngrohtësinë që kam nevojë ,,,?! Mendoj se jo,sepse
familja është vatra më e ngrohtë ku stinët nuk ndryshojnë,,,në gjirin e
saj gjëndet gjithmonë ngrohtësia ,,, Kur e gjithë bota më dukej
natë,,,aty merja rrezet e arta ,buzëqeshjen e të dashurve të mi ... Të
miren dhe të keqen kisha me ke ta ndaja ...
Edhe tani pas kaq shumë vitesh ndjehëm sërish si një fëmijë,,,tani mbushem me frymë,,, dhe them me vete :-:
Sa mirë që nuk isha aq i mençur ...!!! ♥
Ai u pergjigj :- Kur e kam degjuar këtë që thua ti ,isha në moshën
tënde,por sot të them : Nëqoftëse do kisha qënë aq i mençur nuk do kisha
dikë që më mban për krahu sot,,,thinjat që kam ndoshta nuk do i kisha
fare,,,do trokisja në shumë dyer dhe ndoshta do me ftonin të hyja
brënda,por a do gjeja ngrohtësinë që kam nevojë ,,,?! Mendoj se jo,sepse
familja është vatra më e ngrohtë ku stinët nuk ndryshojnë,,,në gjirin e
saj gjëndet gjithmonë ngrohtësia ,,, Kur e gjithë bota më dukej
natë,,,aty merja rrezet e arta ,buzëqeshjen e të dashurve të mi ... Të
miren dhe të keqen kisha me ke ta ndaja ...
Edhe tani pas kaq shumë vitesh ndjehëm sërish si një fëmijë,,,tani mbushem me frymë,,, dhe them me vete :-:
Sa mirë që nuk isha aq i mençur ...!!! ♥
Re: Historira Domethenese
Ndoshta po, ndoshta jo...
Një burrë i vjetër kishte një kalë hamshor, i cili e ndihmonte në të
gjitha punët e shtëpisë. Një ditë prej ditësh, kali nuk kthehet më në
shtëpi.
Atëherë komshinjtë të prekur nga kjo ngjarje, shkojnë për ta ngushëlluar
plakun në shtëpinë e tij. "Nuk ka njeri më të pafat se ti" i thonë ata
duke i qarë hallin dhe plaku i kthehet "Ndoshta po, ndoshta jo".
Pas disa ditësh hamshori kthehet me 20 pela të tjera nga pas. I gjithë
fshati u gëzua për fatin e madh dhe shkon ta urojë plakun në shtëpi.
"Nuk ka njeri me fat më të madh se ti" - i thonë dhe plaku i menduar
sërisht ia kthen "Ndoshta po, ndoshta jo.
Pa kaluar shumë ditë, djali i tij i vetëm me të cilin jetonte, duke
kalëruar mbi hamshorin e madh rrëzohet dhe shkelet prej disa pelave
rrjesht, saqë përfundimisht humbi aftësinë për të lëvizur me këmbët e
veta.
Të gjithë të njohurit e plakut u hidhëruan pa masë nga kjo gjëmë dhe iu
gjendën pranë plakut të gjorë. "Nuk ka njeri më të pafat se ti" - thanë
plakut të gjorë që qëndronte me kokën ulur e plaku ia kthen "Ndoshta po,
ndoshta jo".
Pas pak kohësh fillon lufta dhe të gjithë djemtë e fshatit, me
përjashtim të djalit të paralizuar të plakut, merren me forcë në ushtri
dhe asnjëri prej tyre nuk kthehet më, i gjallë, prej luftës.
Të gjithë fshatarët i gëzohen fatit të plakut të mençur, i cili mbeti i
vetmi që e kishte djalin gjallë dhe shkojnë për ti thënë fjalët e tyre
të mira, por plaku sërish këmbëngul "Ndoshta po, ndoshta jo"...
Pavarësisht mënyrës, Jeta të gjithëve na çon diku. Çdo përballje e ka
arsyen e saj përse duhet të ndodhë. E rëndësishme mbetet të dimë ta
gëzojmë udhëtimin.
Një burrë i vjetër kishte një kalë hamshor, i cili e ndihmonte në të
gjitha punët e shtëpisë. Një ditë prej ditësh, kali nuk kthehet më në
shtëpi.
Atëherë komshinjtë të prekur nga kjo ngjarje, shkojnë për ta ngushëlluar
plakun në shtëpinë e tij. "Nuk ka njeri më të pafat se ti" i thonë ata
duke i qarë hallin dhe plaku i kthehet "Ndoshta po, ndoshta jo".
Pas disa ditësh hamshori kthehet me 20 pela të tjera nga pas. I gjithë
fshati u gëzua për fatin e madh dhe shkon ta urojë plakun në shtëpi.
"Nuk ka njeri me fat më të madh se ti" - i thonë dhe plaku i menduar
sërisht ia kthen "Ndoshta po, ndoshta jo.
Pa kaluar shumë ditë, djali i tij i vetëm me të cilin jetonte, duke
kalëruar mbi hamshorin e madh rrëzohet dhe shkelet prej disa pelave
rrjesht, saqë përfundimisht humbi aftësinë për të lëvizur me këmbët e
veta.
Të gjithë të njohurit e plakut u hidhëruan pa masë nga kjo gjëmë dhe iu
gjendën pranë plakut të gjorë. "Nuk ka njeri më të pafat se ti" - thanë
plakut të gjorë që qëndronte me kokën ulur e plaku ia kthen "Ndoshta po,
ndoshta jo".
Pas pak kohësh fillon lufta dhe të gjithë djemtë e fshatit, me
përjashtim të djalit të paralizuar të plakut, merren me forcë në ushtri
dhe asnjëri prej tyre nuk kthehet më, i gjallë, prej luftës.
Të gjithë fshatarët i gëzohen fatit të plakut të mençur, i cili mbeti i
vetmi që e kishte djalin gjallë dhe shkojnë për ti thënë fjalët e tyre
të mira, por plaku sërish këmbëngul "Ndoshta po, ndoshta jo"...
Pavarësisht mënyrës, Jeta të gjithëve na çon diku. Çdo përballje e ka
arsyen e saj përse duhet të ndodhë. E rëndësishme mbetet të dimë ta
gëzojmë udhëtimin.
Re: Historira Domethenese
Jehona !!!
Babai dhe i biri janë duke ecur nëpër pyll .Në një moment fëmija
pengohet dhe bie .Dhimbja ishte e fortë dhe ai filloi të bërtasë "
Ahhhhh "
Ai shtangu i habitur kur dëgjoi një zë t'i kthehej nga mali " Ahhhhh "
Plot kureshtje thirri " Kush jeni ju ?"
Por e vetmja përgjigje që ai mori ishte : " Kush jeni ju ? "
Kjo e zemëroi pa masë dhe bërtiti : " Ju jeni frikacak !"
Dhe zëri përsëri i përgjigjet : " Ju jeni frikacak ! "
I hutuar shikon të atin dhe i thotë : çfarë po ndodh ?
I ati i thotë që të shikojë me kujdes dhe thërret :"Të dua shumë !"
Dhe zëri i përgjigjet : " Të dua shumë !"
Përsëri thërret :" Ju jeni i mrekullueshëm !"
Zëri i përgjigjet :" Ju jeni i mrekullueshëm !"
Djali u befasua por përsëri nuk ishte në gjendje të kuptonte se çfarë po ndodhte .
Kështu që i ati filloi ti shpjegojë : Njerëzit e quajnë "Jehonë "por në
të vërtetë ajo është vetë jeta .Jeta të jep gjithmonë atë që ti jep ,
është si një pasqyrë që tregon veprimet e tua .
A kërkon Dashuri ? Jep Dashuri !
Do Mirësi ? Jep Mirësi !
Nëse dëshiron që njerëzit të jenë të respektueshëm dhe të qetë me ty ,ji ti i pari i respektueshëm dhe i qetë !
Mos harro biri im : Ky ligj i natyrës zbatohet në çdo aspekt të jetës sonë !
Në të mirë e në të keq ti do të marrësh gjithmonë atë që jep !
Babai dhe i biri janë duke ecur nëpër pyll .Në një moment fëmija
pengohet dhe bie .Dhimbja ishte e fortë dhe ai filloi të bërtasë "
Ahhhhh "
Ai shtangu i habitur kur dëgjoi një zë t'i kthehej nga mali " Ahhhhh "
Plot kureshtje thirri " Kush jeni ju ?"
Por e vetmja përgjigje që ai mori ishte : " Kush jeni ju ? "
Kjo e zemëroi pa masë dhe bërtiti : " Ju jeni frikacak !"
Dhe zëri përsëri i përgjigjet : " Ju jeni frikacak ! "
I hutuar shikon të atin dhe i thotë : çfarë po ndodh ?
I ati i thotë që të shikojë me kujdes dhe thërret :"Të dua shumë !"
Dhe zëri i përgjigjet : " Të dua shumë !"
Përsëri thërret :" Ju jeni i mrekullueshëm !"
Zëri i përgjigjet :" Ju jeni i mrekullueshëm !"
Djali u befasua por përsëri nuk ishte në gjendje të kuptonte se çfarë po ndodhte .
Kështu që i ati filloi ti shpjegojë : Njerëzit e quajnë "Jehonë "por në
të vërtetë ajo është vetë jeta .Jeta të jep gjithmonë atë që ti jep ,
është si një pasqyrë që tregon veprimet e tua .
A kërkon Dashuri ? Jep Dashuri !
Do Mirësi ? Jep Mirësi !
Nëse dëshiron që njerëzit të jenë të respektueshëm dhe të qetë me ty ,ji ti i pari i respektueshëm dhe i qetë !
Mos harro biri im : Ky ligj i natyrës zbatohet në çdo aspekt të jetës sonë !
Në të mirë e në të keq ti do të marrësh gjithmonë atë që jep !
Re: Historira Domethenese
Nje histori shumë kuptimplotë !!!
Kohë më parë një burrë ecte në plazh .
Dielli sapo po perëndonte ...
Ai ecte dhe mendonte :
Të kisha një makinë të re do të ndjehesha i lumtur ..
Të kisha një shtëpi të re do ndjehesha i lumtur ..
Të kisha një punë të mirë do ndjehesha i lumtur ..
Të kisha një grua të mirë do ndjehesha i lumtur ..
Në atë moment u pengua në një çantë të mbushur me gurë.
Filloi të luante me ta duke i hedhur një e nga një në det dhe mendonte :
Sikur të kisha ....do të ndjehesha...deri sa mbeti vetëm me një gur , të cilin vendosi ta mbante.
Kur arriti në shtëpi vuri re që guri që mbante në dorë ishte një diamant .
Mendoi se sa diamante kishte hedhur në det ,pa i vënë re se ishin gurë të çmuar .
Kështu veprojnë edhe njerëzit ...
Ëndërrojnë atë që se kanë , pa i dhënë
rëndësi gjërave që kanë pranë. Nëse do ti vështronin më mirë do të vinin
re se sa me fat janë...
Lumturia është më afër se mendojnë..
Cdo gur duhet ruajtur mirë.
Cdo gur mund të jetë i çmuar !
Cdo ditë e jona mund të jetë një gur i çmuar , i pazëvendësueshëm .
Cdo njeri duhet të vendosi nëse ta çmojë një gur apo ta hedhi në det ..
Miqtë , Familjen , Punën,Dashurinë apo ëndrrat ...
Kohë më parë një burrë ecte në plazh .
Dielli sapo po perëndonte ...
Ai ecte dhe mendonte :
Të kisha një makinë të re do të ndjehesha i lumtur ..
Të kisha një shtëpi të re do ndjehesha i lumtur ..
Të kisha një punë të mirë do ndjehesha i lumtur ..
Të kisha një grua të mirë do ndjehesha i lumtur ..
Në atë moment u pengua në një çantë të mbushur me gurë.
Filloi të luante me ta duke i hedhur një e nga një në det dhe mendonte :
Sikur të kisha ....do të ndjehesha...deri sa mbeti vetëm me një gur , të cilin vendosi ta mbante.
Kur arriti në shtëpi vuri re që guri që mbante në dorë ishte një diamant .
Mendoi se sa diamante kishte hedhur në det ,pa i vënë re se ishin gurë të çmuar .
Kështu veprojnë edhe njerëzit ...
Ëndërrojnë atë që se kanë , pa i dhënë
rëndësi gjërave që kanë pranë. Nëse do ti vështronin më mirë do të vinin
re se sa me fat janë...
Lumturia është më afër se mendojnë..
Cdo gur duhet ruajtur mirë.
Cdo gur mund të jetë i çmuar !
Cdo ditë e jona mund të jetë një gur i çmuar , i pazëvendësueshëm .
Cdo njeri duhet të vendosi nëse ta çmojë një gur apo ta hedhi në det ..
Miqtë , Familjen , Punën,Dashurinë apo ëndrrat ...
Re: Historira Domethenese
Tetë gënjeshtrat e Nënës time...
Nëna ime jo gjithmonë e ka thënë të vërtetën… më ka gënjyer tetë herë në
momentet e rëndësishme të jetës! Tregimi fillon me lindjen time. Kam
lindur si djalë i vetëm në një familje të varfër… aq të varfër saqë nuk
kishim ushqimin e mjaftueshëm. Në raste të rralla ndodhte që të kishim
pak oriz në shtëpi… Nëna përgatiste shujtën e thjeshtë dhe gjithmonë
pjesën e saj të pjatës e hudhte në pjatën time duke thënë: “Ha biri im,
unë nuk jam e uritur”… KJO ISHTE GËNJESHTRA E SAJ E PARË.
Kur u rrita pak, nëna ime pasi përfundonte punët e shtëpisë, shkonte te
lumi që gjendej afër shtëpisë, duke shpresuar se do të zinte ndonjë
peshk, që unë të kisha ushqim të shëndetshëm dhe të zhvillohesha sikur
fëmijët tjerë. Me një rast, falënderoj Allahun, arriti t’i zej dy peshq.
Nxitoi në shtëpi dhe i përgatiti dy peshqit dhe i vendosi para meje.
Duke parë se unë me shije e ngrëna peshkun tim, ajo vendosi edhe peshkun
e saj në pjatën time duke thënë: “Biri im, ja edhe këtë peshk timin,
sepse ti e di që unë nuk e dua peshkun”… KJO ISHTE GËNJESHTRA E SAJ E DYTË.
Koha kalonte dhe erdhi momenti që unë të hyja në shkollë. Meqë nuk
kishim pasuri që unë të shkollohem, nëna hyri si shitëse te një tregtar i
pasur. Një natë të ftohtë dhe me shi, nëna u vonua më tepër në punë. I
brengosur dola nga shtëpia ta kërkoja. E vërejta duke ardhur me një
torbë të rëndë të rrobave në dorë. E thirra: “Nënë, eja në shtëpi, është
vonë dhe ftohtë.” Ajo buzëqeshi dhe tha: “Biri im, unë nuk jam e
lodhur”… KJO ISHTE GËNJESHTRA E SAJ E TRETË.
Erdhi koha e provimeve të shkollës. Edhe pse ishte vapë e madhe, ajo
dëshiroi të vinte me mua në shkollë. Dielli përcëllonte tokën, ndërsa
sipërfaqja e rërës avullonte nga nxehtësia. Hyra në shkollë, ndërsa ajo
mbeti duke pritur në oborrin e shkollës. Kur përfunduan provimet, dola
nga shkolla e ajo më priti me përqafim amënor, mbushur me dashuri dhe
mëshirë. Në dorë mbante një lëng të ftohtë që e kishte blerë për mua.
Kur fillova ta pija, e ktheva kokën dhe vërejta atë, nga balli i saj
rridhnin pika djerse. Ia ofrova gotën duke thënë: “Nënë, pi edhe ti
pak”, ndërsa ajo tha: “Biri im, vetëm ti pije, unë nuk kam etje”… KJO ISHTE GËNJESHTRA E SAJ E KATËRT.
Pas vdekjes së babait tim, nëna jetoi një jetë të vështirë si e vejë.
Mbi supet e saj mbajti tërë përgjegjësinë për udhëheqjen e shtëpisë,
thjeshtë duhej të kujdesej për çdo gjë. Jeta ishte vështirësuar, dhe
shumë shpesh ishim të uritur. Pranë shtëpisë sonë jetonte xhaxhai im,
njeri i mirë, shpesh na sillte ushqim, por edhe ai ishte i varfër.
Fqinjët kur panë që gjendja jonë ishte e papërballueshme, këshilluan
nënën, e cila ishte ende e re, të martohej për dikë që do ta ndihmonte.
Mirëpo, nëna ime refuzoi këtë këshillë duke thënë: “Unë nuk kam nevojë
për dashuri”… KJO ISHTE GËNJESHTRA E SAJ E PESTË.
Pasi përfundova fakultetin, hyra në një punë me pagë të mirë në një
firmë dhe vendosa ta marr përsipër kujdesin e shtëpisë. Meqë shëndeti i
nënës ishte dobësuar, nuk mund të punonte si shitëse rrobash, filloi të
shesë perime në treg. Kur nuk mundi më tej të punonte, unë ndava pjesën
nga paga ime dhe ia dhashë asaj, ndërsa ajo i refuzoi duke thënë: “Biri
im, ruaji të hollat, unë kam mjaft për vete”… KJO ISHTE GËNJESHTRA E SAJ E GJASHTË.
Vazhdova shkollimin e mëtejmë dhe shumë shpejtë u bëra magjistër. Paga
ime u rrit edhe më shumë. Firma gjermane më ofroi një punë të mirë në
Gjermani. U gëzova pa masë dhe fillova të ëndërroja për jetën e re të
lumtur. E ftova nënën të vinte të jetojë me mua, por ajo refuzoi duke më
thënë: “Biri im, unë nuk jam mësuar me jetë luksoze”… KJO ISHTE GËNJESHTRA E SAJ E SHTATË.
Koha kalonte, nëna ishte plakur dhe shumë shpejtë u sëmur nga karcinomi
malinj. Në ato momente në mes meje dhe nënës sime të dashur ishin shumë
shtete. I nevojitej përkujdesja e dikujt. I lashë të gjitha dhe u
ktheva në shtëpi. Nënën e gjeta në shtrat. Kur më pa, u mundua të
buzëqesh. Zemra m’u copëtua, sepse ishte e molisur. Nuk ishte më ajo
nëna që e kam njohur… Lotët më shkonin rrëke nëpër fytyrën time, por
edhe tani ajo u mundua të më ngushëllojë duke thënë: “Biri im, mos qaj,
unë nuk kam dhembje!”… KJO ISHTE GËNJESHTRA E SAJ E TETË. Pasi që tha këto fjalë, mbylli sytë dhe më nuk i hapi kurrë. Secilit që ka humbur nënën e tij të dashur, e këshilloj:
Gjithmonë kujto se sa ka sakrifikuar ajo për ty.
Nëna ime jo gjithmonë e ka thënë të vërtetën… më ka gënjyer tetë herë në
momentet e rëndësishme të jetës! Tregimi fillon me lindjen time. Kam
lindur si djalë i vetëm në një familje të varfër… aq të varfër saqë nuk
kishim ushqimin e mjaftueshëm. Në raste të rralla ndodhte që të kishim
pak oriz në shtëpi… Nëna përgatiste shujtën e thjeshtë dhe gjithmonë
pjesën e saj të pjatës e hudhte në pjatën time duke thënë: “Ha biri im,
unë nuk jam e uritur”… KJO ISHTE GËNJESHTRA E SAJ E PARË.
Kur u rrita pak, nëna ime pasi përfundonte punët e shtëpisë, shkonte te
lumi që gjendej afër shtëpisë, duke shpresuar se do të zinte ndonjë
peshk, që unë të kisha ushqim të shëndetshëm dhe të zhvillohesha sikur
fëmijët tjerë. Me një rast, falënderoj Allahun, arriti t’i zej dy peshq.
Nxitoi në shtëpi dhe i përgatiti dy peshqit dhe i vendosi para meje.
Duke parë se unë me shije e ngrëna peshkun tim, ajo vendosi edhe peshkun
e saj në pjatën time duke thënë: “Biri im, ja edhe këtë peshk timin,
sepse ti e di që unë nuk e dua peshkun”… KJO ISHTE GËNJESHTRA E SAJ E DYTË.
Koha kalonte dhe erdhi momenti që unë të hyja në shkollë. Meqë nuk
kishim pasuri që unë të shkollohem, nëna hyri si shitëse te një tregtar i
pasur. Një natë të ftohtë dhe me shi, nëna u vonua më tepër në punë. I
brengosur dola nga shtëpia ta kërkoja. E vërejta duke ardhur me një
torbë të rëndë të rrobave në dorë. E thirra: “Nënë, eja në shtëpi, është
vonë dhe ftohtë.” Ajo buzëqeshi dhe tha: “Biri im, unë nuk jam e
lodhur”… KJO ISHTE GËNJESHTRA E SAJ E TRETË.
Erdhi koha e provimeve të shkollës. Edhe pse ishte vapë e madhe, ajo
dëshiroi të vinte me mua në shkollë. Dielli përcëllonte tokën, ndërsa
sipërfaqja e rërës avullonte nga nxehtësia. Hyra në shkollë, ndërsa ajo
mbeti duke pritur në oborrin e shkollës. Kur përfunduan provimet, dola
nga shkolla e ajo më priti me përqafim amënor, mbushur me dashuri dhe
mëshirë. Në dorë mbante një lëng të ftohtë që e kishte blerë për mua.
Kur fillova ta pija, e ktheva kokën dhe vërejta atë, nga balli i saj
rridhnin pika djerse. Ia ofrova gotën duke thënë: “Nënë, pi edhe ti
pak”, ndërsa ajo tha: “Biri im, vetëm ti pije, unë nuk kam etje”… KJO ISHTE GËNJESHTRA E SAJ E KATËRT.
Pas vdekjes së babait tim, nëna jetoi një jetë të vështirë si e vejë.
Mbi supet e saj mbajti tërë përgjegjësinë për udhëheqjen e shtëpisë,
thjeshtë duhej të kujdesej për çdo gjë. Jeta ishte vështirësuar, dhe
shumë shpesh ishim të uritur. Pranë shtëpisë sonë jetonte xhaxhai im,
njeri i mirë, shpesh na sillte ushqim, por edhe ai ishte i varfër.
Fqinjët kur panë që gjendja jonë ishte e papërballueshme, këshilluan
nënën, e cila ishte ende e re, të martohej për dikë që do ta ndihmonte.
Mirëpo, nëna ime refuzoi këtë këshillë duke thënë: “Unë nuk kam nevojë
për dashuri”… KJO ISHTE GËNJESHTRA E SAJ E PESTË.
Pasi përfundova fakultetin, hyra në një punë me pagë të mirë në një
firmë dhe vendosa ta marr përsipër kujdesin e shtëpisë. Meqë shëndeti i
nënës ishte dobësuar, nuk mund të punonte si shitëse rrobash, filloi të
shesë perime në treg. Kur nuk mundi më tej të punonte, unë ndava pjesën
nga paga ime dhe ia dhashë asaj, ndërsa ajo i refuzoi duke thënë: “Biri
im, ruaji të hollat, unë kam mjaft për vete”… KJO ISHTE GËNJESHTRA E SAJ E GJASHTË.
Vazhdova shkollimin e mëtejmë dhe shumë shpejtë u bëra magjistër. Paga
ime u rrit edhe më shumë. Firma gjermane më ofroi një punë të mirë në
Gjermani. U gëzova pa masë dhe fillova të ëndërroja për jetën e re të
lumtur. E ftova nënën të vinte të jetojë me mua, por ajo refuzoi duke më
thënë: “Biri im, unë nuk jam mësuar me jetë luksoze”… KJO ISHTE GËNJESHTRA E SAJ E SHTATË.
Koha kalonte, nëna ishte plakur dhe shumë shpejtë u sëmur nga karcinomi
malinj. Në ato momente në mes meje dhe nënës sime të dashur ishin shumë
shtete. I nevojitej përkujdesja e dikujt. I lashë të gjitha dhe u
ktheva në shtëpi. Nënën e gjeta në shtrat. Kur më pa, u mundua të
buzëqesh. Zemra m’u copëtua, sepse ishte e molisur. Nuk ishte më ajo
nëna që e kam njohur… Lotët më shkonin rrëke nëpër fytyrën time, por
edhe tani ajo u mundua të më ngushëllojë duke thënë: “Biri im, mos qaj,
unë nuk kam dhembje!”… KJO ISHTE GËNJESHTRA E SAJ E TETË. Pasi që tha këto fjalë, mbylli sytë dhe më nuk i hapi kurrë. Secilit që ka humbur nënën e tij të dashur, e këshilloj:
Gjithmonë kujto se sa ka sakrifikuar ajo për ty.
Re: Historira Domethenese
Dy shokët...
Diku ishin dy shokë që duheshin aq shumë saqë mund të sakrifikonin
gjithçka për njëri-tjetrin. Ishin njohur gjatë studimeve e kishin
qëndruar në të njëjtën shtëpi.Njëri prej tyre dukej si më kurnac, kurse
tjetri shumë bujar.
Vjen një ditë që shokut kurnac i ishin prishur punët e biznesit. Asnjë
përpjekje s'ndikonte në përmirësimin e punës . Shkon tek shoku i tij
bujar e i kërkon që ta ndihmojë me një shumë të caktuar të hollash. Miku
i tij nxorri ç’kishte e ia dhuroi me sh dëshirë. “Urdhëro vëlla,
gjithçka kam le tjet e jotja”, i tha dhe ashtu u ndanë.
Shoku që s'kursehej për asgjë, tashmë ishte fejuar e priste që së
shpejti tmartohej. Miku i tij kurnac, vjen ,e fton për kafe. “Dua të
t’them diçka shumë të rëndësishme, por s'di se si”, i tha ai.T’ketë
vallë gjë më trëndësishme se miqësia jonë? – ju kthye miku bujar.Dëgjo
vëlla, mua mpëlqen shumë e fejuara jote, prandaj dua të martohem me të,
tha ai duke ulur kokën përdhe.
Pas një qetësia të dyfishtë, miku bujar u mendua gjatë e nga dashuria që
kishte për shokun e tij s’ia refuzoi atë. “Le tbëhet ajo që thua ti”,- i
tha e kështu u nda nga e fejuara për të bërë tlumtur mikun e tij.
Kalojnë vite dhe punët e mikut tmirë po shkonin keq e më keq. “Të shkoj
tkërkoj pun tek miku im”, tha ai me vete. “Ai duhet tmë ndihmojë
patjetër.”, vazhdoi ai. Kur trokiti nportën e mikut të tij dhe i kërkoi
punë, ç’të shikonte e ç’të dëgjonte. “Nuk kam si të tndihmojë”, i tha ai
e ashtu e përcolli …
I miri, i mërzitur per atë që kishte ndodhur nisi të mendonte sërish
pozitivisht. “S’ka gjë,sdihet si kanë ardhur punët, prandaj s më ndihmoi
dot…
Kaluan dite djali bujar takon në rrugë një burrë të vjetër e të sëmurë,
që po i afronte vdekja. E merr, e çon nshtëpinë e tij , e ndihmon dhe e
përcjell deri diku ku mund tëgjente shtëpinë e tij. Pas disa ditësh ai
tashmë kishte vdekur. Një avokat troket në derën e shtëpisë së djalit
bujar e i thotë që plaku të cilin kishte ndihmuar kishte qenë shumë i
pasur dhe i kishte lënë atij të gjithë pasurinë që kishte. Kalojnë ditë e
javë dhe djali, tashmë i pasur, merr Një shtëpi pranë asaj të mikut të
tij.Një ditë, teksa po kthehej në shtëpi, pranë portës takon Një grua të
lodhur e të sëmurë që i kërkon diçka për të ngrënë pasi ishte shumë e
uritur. Djali, e merr në shtëpi, e ushqen dhe duke qenë se jetonte vetëm
i kërkon asaj që të qëndrojë me të. “Ti merru me punët e shtëpisë dhe
me gatimin, un shkoj në punë e vij. Kështu as ti s'mbetesh rrugëve, as
unë s'vuaj nga këto gjëra”, tha ai. E moshuara pranoi me kënaqësi.
Pas disa kohësh, gruaja, e kthyer në një nënë për djalin që e kishte
ndihmuar aq shumë, i kërkon atij që të gjej Një vajzë e të martohet. “Në
fakt, dhe unë kam menduar, por deri tani smë ka dalë ndonjë njeri i
përshtatshëm përballë”, thotë djali. Gruaja i propozoi të martohej me
një vajzë që e njihte nga afër. Dy të rinjtë njihen dhe më në fund
vendosin tmartohen. Erdhi koha për dasmën dhe të riut bujar i duhej të
mendonte për të ftuarit. Sido që punët kishin ardhur, atij i duhej të
ftonte dhe mikun e tij tvjetër. “Miqësia jonë duhet tjetë me e fortë se
keqardhjet. Prandaj do ta ftoj dhe atë në këte ditë të lumtur timen.”,
mendoi dhe i dërgoi ftesën.
Në ditën e dasmës, dhëndri e nusja dukej se ishin më tbukur se gjithkush
tjetër.Nisi muzika e të gjithë po argëtoheshin më se miri. Dhëndri,
merr mikrofonin dhe nisi të shpjegojë historinë e jetës së tij.
Një herë e një kohe, kam pasur një mik për kokë. E doja shumë,e jepja
kokën për të. Një ditë, kur punët po i shkonin keq, më kërkoi para e i
dhashë gjithçka .Një ditë tjetër, më kërkoi të fejuarën që e doja shumë.
I mërzitur, i dhashë dhe atë, se në ishim miq, e donim nj-tj. Pas disa
kohësh, kur unë isha në gjendje të keqe ekonomike, ju drejtova atij e i
kërkova punë. S'më dha, madje me një zë të vrazhdë gati sa s'më përzuri.
U mërzita, por përsëri smund të mendoja keq për të. Ishte miku im i
shtrenjtë.
Pas këtyre fjalëve, miku kurnac, me sytë e përlotur merr mikrofonin dhe nis të tregojë:
Një herë e një kohë dhe unë kisha një mik për kokë. Kur punët s'po më
ecnin siç duhet, i kërkova ndihmë e më dha gjithçka kishte. I kërkova
dhe të fejuarën edhe atë ma dha. Arsyeja pse i kërkova të fejuarën,
ishte se ajo vajzë s’ishte e duhura për të, ishte një grua e
pamoralshme. Në këtë mënyrë, shpëtova mikun tim të shtrenjtë nga ajo
grua jo e denjë për të. Një ditë, kur punët s'po i shkonin mir miku
erdhi e kërkoi punë nga unë. Un nuk i dhashë diçka të tillë, pasi s'mund
të urdhëroja atë që të bënte diçka në atë ambient. Ndërsa, burri i
moshuar që miku im takoi nrrugë, ishte babai im. Im atë ishte në prag të
vdekjes e unë e dërgova pranë mikut tim. I kërkova babait që tgjithë
pasurinë që kishte t’ia linte atij. Kurse, gruaja lypsare që i erdhi
shtëpi, është nëna ime. E dërgova atë që tkujdesej për mikun tim e ta
ndihmonte që tkalonte një jetë sa më të qetë. Ndërsa vajza me të cilën
miku im po martohet, është motra ime. Unë e binda atë që tmartohej me
mikun tim.
Diku ishin dy shokë që duheshin aq shumë saqë mund të sakrifikonin
gjithçka për njëri-tjetrin. Ishin njohur gjatë studimeve e kishin
qëndruar në të njëjtën shtëpi.Njëri prej tyre dukej si më kurnac, kurse
tjetri shumë bujar.
Vjen një ditë që shokut kurnac i ishin prishur punët e biznesit. Asnjë
përpjekje s'ndikonte në përmirësimin e punës . Shkon tek shoku i tij
bujar e i kërkon që ta ndihmojë me një shumë të caktuar të hollash. Miku
i tij nxorri ç’kishte e ia dhuroi me sh dëshirë. “Urdhëro vëlla,
gjithçka kam le tjet e jotja”, i tha dhe ashtu u ndanë.
Shoku që s'kursehej për asgjë, tashmë ishte fejuar e priste që së
shpejti tmartohej. Miku i tij kurnac, vjen ,e fton për kafe. “Dua të
t’them diçka shumë të rëndësishme, por s'di se si”, i tha ai.T’ketë
vallë gjë më trëndësishme se miqësia jonë? – ju kthye miku bujar.Dëgjo
vëlla, mua mpëlqen shumë e fejuara jote, prandaj dua të martohem me të,
tha ai duke ulur kokën përdhe.
Pas një qetësia të dyfishtë, miku bujar u mendua gjatë e nga dashuria që
kishte për shokun e tij s’ia refuzoi atë. “Le tbëhet ajo që thua ti”,- i
tha e kështu u nda nga e fejuara për të bërë tlumtur mikun e tij.
Kalojnë vite dhe punët e mikut tmirë po shkonin keq e më keq. “Të shkoj
tkërkoj pun tek miku im”, tha ai me vete. “Ai duhet tmë ndihmojë
patjetër.”, vazhdoi ai. Kur trokiti nportën e mikut të tij dhe i kërkoi
punë, ç’të shikonte e ç’të dëgjonte. “Nuk kam si të tndihmojë”, i tha ai
e ashtu e përcolli …
I miri, i mërzitur per atë që kishte ndodhur nisi të mendonte sërish
pozitivisht. “S’ka gjë,sdihet si kanë ardhur punët, prandaj s më ndihmoi
dot…
Kaluan dite djali bujar takon në rrugë një burrë të vjetër e të sëmurë,
që po i afronte vdekja. E merr, e çon nshtëpinë e tij , e ndihmon dhe e
përcjell deri diku ku mund tëgjente shtëpinë e tij. Pas disa ditësh ai
tashmë kishte vdekur. Një avokat troket në derën e shtëpisë së djalit
bujar e i thotë që plaku të cilin kishte ndihmuar kishte qenë shumë i
pasur dhe i kishte lënë atij të gjithë pasurinë që kishte. Kalojnë ditë e
javë dhe djali, tashmë i pasur, merr Një shtëpi pranë asaj të mikut të
tij.Një ditë, teksa po kthehej në shtëpi, pranë portës takon Një grua të
lodhur e të sëmurë që i kërkon diçka për të ngrënë pasi ishte shumë e
uritur. Djali, e merr në shtëpi, e ushqen dhe duke qenë se jetonte vetëm
i kërkon asaj që të qëndrojë me të. “Ti merru me punët e shtëpisë dhe
me gatimin, un shkoj në punë e vij. Kështu as ti s'mbetesh rrugëve, as
unë s'vuaj nga këto gjëra”, tha ai. E moshuara pranoi me kënaqësi.
Pas disa kohësh, gruaja, e kthyer në një nënë për djalin që e kishte
ndihmuar aq shumë, i kërkon atij që të gjej Një vajzë e të martohet. “Në
fakt, dhe unë kam menduar, por deri tani smë ka dalë ndonjë njeri i
përshtatshëm përballë”, thotë djali. Gruaja i propozoi të martohej me
një vajzë që e njihte nga afër. Dy të rinjtë njihen dhe më në fund
vendosin tmartohen. Erdhi koha për dasmën dhe të riut bujar i duhej të
mendonte për të ftuarit. Sido që punët kishin ardhur, atij i duhej të
ftonte dhe mikun e tij tvjetër. “Miqësia jonë duhet tjetë me e fortë se
keqardhjet. Prandaj do ta ftoj dhe atë në këte ditë të lumtur timen.”,
mendoi dhe i dërgoi ftesën.
Në ditën e dasmës, dhëndri e nusja dukej se ishin më tbukur se gjithkush
tjetër.Nisi muzika e të gjithë po argëtoheshin më se miri. Dhëndri,
merr mikrofonin dhe nisi të shpjegojë historinë e jetës së tij.
Një herë e një kohe, kam pasur një mik për kokë. E doja shumë,e jepja
kokën për të. Një ditë, kur punët po i shkonin keq, më kërkoi para e i
dhashë gjithçka .Një ditë tjetër, më kërkoi të fejuarën që e doja shumë.
I mërzitur, i dhashë dhe atë, se në ishim miq, e donim nj-tj. Pas disa
kohësh, kur unë isha në gjendje të keqe ekonomike, ju drejtova atij e i
kërkova punë. S'më dha, madje me një zë të vrazhdë gati sa s'më përzuri.
U mërzita, por përsëri smund të mendoja keq për të. Ishte miku im i
shtrenjtë.
Pas këtyre fjalëve, miku kurnac, me sytë e përlotur merr mikrofonin dhe nis të tregojë:
Një herë e një kohë dhe unë kisha një mik për kokë. Kur punët s'po më
ecnin siç duhet, i kërkova ndihmë e më dha gjithçka kishte. I kërkova
dhe të fejuarën edhe atë ma dha. Arsyeja pse i kërkova të fejuarën,
ishte se ajo vajzë s’ishte e duhura për të, ishte një grua e
pamoralshme. Në këtë mënyrë, shpëtova mikun tim të shtrenjtë nga ajo
grua jo e denjë për të. Një ditë, kur punët s'po i shkonin mir miku
erdhi e kërkoi punë nga unë. Un nuk i dhashë diçka të tillë, pasi s'mund
të urdhëroja atë që të bënte diçka në atë ambient. Ndërsa, burri i
moshuar që miku im takoi nrrugë, ishte babai im. Im atë ishte në prag të
vdekjes e unë e dërgova pranë mikut tim. I kërkova babait që tgjithë
pasurinë që kishte t’ia linte atij. Kurse, gruaja lypsare që i erdhi
shtëpi, është nëna ime. E dërgova atë që tkujdesej për mikun tim e ta
ndihmonte që tkalonte një jetë sa më të qetë. Ndërsa vajza me të cilën
miku im po martohet, është motra ime. Unë e binda atë që tmartohej me
mikun tim.
Ky imazh eshte zvogeluar, kliko ketu per te par imazhin e plote. |
Re: Historira Domethenese
Nje djalosh i ri mesoi se cfare eshte me e rendesishme ne jete nga komshiu plak i shtepise se tij….
U bene shume kohe qe Jack nuk e kishte pare komshiun e tij plak.
Kolegji, vajzat, karriera dhe vete jeta, e kishin bere te tille
situaten. Gjithsesi ne rrjedhen e jetes se tij te zene me pune, ai
gjente kohe per te menduar per te kaluaren, por jo dhe aq kohe per te
qendruar me gruan dhe djalin. Ai po investonte ne te ardhmen e tij dhe
asgje nuk mund ta ndalonte.
Permes telefonit, e ema i thote:
-“Z. Blesser vdiq mbreme. Funerali eshte te merkuren”
Menjehere mendja i fluturoi ne femijerine e tij.
-“Jack , a me degjove?”
-“Oh, me fal nene. Po, ju degjova. Para ca koheve mendova per te. Me
fal,por ndershmerisht mendoja se kishte kohe qe kishte vdekur”.
-“Ai, nuk te harroi asnjehere. Cdo dite qe e shikoja, ai me pyeste per
ty. I kujtonte me mall, ditet qe flisnit permes gardhit te
kopshtit,perms vijes se verdhe ,sic thonte ai”.-i tha e ema.
-“Sa e kam dashur ate shtepi te vjeter. E di ti nene, qe nuk do isha ne
kete biznes, po te mos ishte ai? Ai kaloi shume kohe duke me mesuar
gjera te cilat ai i mendonte si te rendesishme…Nene,do te jem ne diten e
funeralit”-tha Jack
Edhe pse si i zene qe ishte , Jack e mbajti fjalen.Mori avionin e pare
dhe u drejtua drejt qytetit te lindjes. Funerali i z. Blesser ishte i
vogel dhe nuk zgjati shume.Nuk kishte femije dhe shume nga te afermit e
tij kishin vdekur.
Para se te kthehej, Jack dhe e ema u ndalen per ta pare ate shtepi te
vjeter prane te tyres. Duke qendruar tek dera, Jack u ndal pak. Iu duk
sikur po kalonte ne nje tjeter dimension, mes kohes dhe
hapesires.Shtepia ishte njelloj sic e mbante mend.Cdo cep ishte plot me
kujtime, cdo pikture, cdo… Jack u ndal per nje cast.
-“Cfare eshte Jack?”-e pyeti e ema
-“Kutia, nuk eshte me” – tha ai
-“Cfare kutie?”
-“Ishte nje kuti me ngjyre te arte qe ai e mbante mbi tryeze. Mund ta
kem pyetur me qindra here se cfare kishte brenda. Dhe ai gjithmone me
pat thene se brenda ishte gjeja me e rendesishme per te, dhe tani, nuk
mund ta marre vesh se cfare ishte ajo gje kaq e rendesishme”-tha Jack.
Nuk ishte me. Gjithcka nga shtepia kishte mbetur e njejte sic e mendonte
ai, pervec kutise. Sigurisht do e kishte marre ndonje mik i familjes.
Kishin kaluar dy jave nga vdekja e z. Blesser.Duke u kthyer ne shtepi
nga puna, Jack shikoi nje leter ne kutine e tij te postes:”Nuk ishte
njeri ne shtepi, kerkohet firma per te marre nje pako.Ju lutemi te
paraqiteni brenda tre diteve ne posten kryesore” thuhej ne leter.
Heret ne mengjesin e dites tjeter,Jack terhoqi pakon. Adresa e
derguesit i terhoqi vemendjen. “z.Harold Blesser” mori pakon , u ngjit
ne zyren e tij dhe e hapi. Ishte kutia e arte dhe nje leter siper saj ku
shkruhej:
“Pas vdekjes sime, dergojani kete kuti z. Jack Bennet”
Nje celes i vogel ishte prane letres. Zemra i rrihte fort dhe syte iu
perloten. Jack hapi me kujdes kutine.Brenda saj ishte nje ore e arte
xhepi. Me ngadale hapi kapakun e ores dhe brenda kapakut ishte shkruar:
-“Jack,faleminderit per kohen!
Harold Blesser.”
Gjeja qe kishte vleresuar me shume…ishte…koha ime.
Jack e mbajti oren ne dore per disa minuta, pastaj, thirri sekretaren
dhe i tha qe te anullonte takimet per dy ditet e ardhshme.
-“Pse”-e pyeti Janet, sekretarja e tij.
-“Me duhet pak kohe per te kaluar me gruan dhe djalin tim”-tha ai.”Dhe me që ra fjala, Janet…faleminderit per kohen tende”
Jeta nuk matet me numrin e hereve qe marrim fryme por me momentet qe na bejne te mbajme frymen.
U bene shume kohe qe Jack nuk e kishte pare komshiun e tij plak.
Kolegji, vajzat, karriera dhe vete jeta, e kishin bere te tille
situaten. Gjithsesi ne rrjedhen e jetes se tij te zene me pune, ai
gjente kohe per te menduar per te kaluaren, por jo dhe aq kohe per te
qendruar me gruan dhe djalin. Ai po investonte ne te ardhmen e tij dhe
asgje nuk mund ta ndalonte.
Permes telefonit, e ema i thote:
-“Z. Blesser vdiq mbreme. Funerali eshte te merkuren”
Menjehere mendja i fluturoi ne femijerine e tij.
-“Jack , a me degjove?”
-“Oh, me fal nene. Po, ju degjova. Para ca koheve mendova per te. Me
fal,por ndershmerisht mendoja se kishte kohe qe kishte vdekur”.
-“Ai, nuk te harroi asnjehere. Cdo dite qe e shikoja, ai me pyeste per
ty. I kujtonte me mall, ditet qe flisnit permes gardhit te
kopshtit,perms vijes se verdhe ,sic thonte ai”.-i tha e ema.
-“Sa e kam dashur ate shtepi te vjeter. E di ti nene, qe nuk do isha ne
kete biznes, po te mos ishte ai? Ai kaloi shume kohe duke me mesuar
gjera te cilat ai i mendonte si te rendesishme…Nene,do te jem ne diten e
funeralit”-tha Jack
Edhe pse si i zene qe ishte , Jack e mbajti fjalen.Mori avionin e pare
dhe u drejtua drejt qytetit te lindjes. Funerali i z. Blesser ishte i
vogel dhe nuk zgjati shume.Nuk kishte femije dhe shume nga te afermit e
tij kishin vdekur.
Para se te kthehej, Jack dhe e ema u ndalen per ta pare ate shtepi te
vjeter prane te tyres. Duke qendruar tek dera, Jack u ndal pak. Iu duk
sikur po kalonte ne nje tjeter dimension, mes kohes dhe
hapesires.Shtepia ishte njelloj sic e mbante mend.Cdo cep ishte plot me
kujtime, cdo pikture, cdo… Jack u ndal per nje cast.
-“Cfare eshte Jack?”-e pyeti e ema
-“Kutia, nuk eshte me” – tha ai
-“Cfare kutie?”
-“Ishte nje kuti me ngjyre te arte qe ai e mbante mbi tryeze. Mund ta
kem pyetur me qindra here se cfare kishte brenda. Dhe ai gjithmone me
pat thene se brenda ishte gjeja me e rendesishme per te, dhe tani, nuk
mund ta marre vesh se cfare ishte ajo gje kaq e rendesishme”-tha Jack.
Nuk ishte me. Gjithcka nga shtepia kishte mbetur e njejte sic e mendonte
ai, pervec kutise. Sigurisht do e kishte marre ndonje mik i familjes.
Kishin kaluar dy jave nga vdekja e z. Blesser.Duke u kthyer ne shtepi
nga puna, Jack shikoi nje leter ne kutine e tij te postes:”Nuk ishte
njeri ne shtepi, kerkohet firma per te marre nje pako.Ju lutemi te
paraqiteni brenda tre diteve ne posten kryesore” thuhej ne leter.
Heret ne mengjesin e dites tjeter,Jack terhoqi pakon. Adresa e
derguesit i terhoqi vemendjen. “z.Harold Blesser” mori pakon , u ngjit
ne zyren e tij dhe e hapi. Ishte kutia e arte dhe nje leter siper saj ku
shkruhej:
“Pas vdekjes sime, dergojani kete kuti z. Jack Bennet”
Nje celes i vogel ishte prane letres. Zemra i rrihte fort dhe syte iu
perloten. Jack hapi me kujdes kutine.Brenda saj ishte nje ore e arte
xhepi. Me ngadale hapi kapakun e ores dhe brenda kapakut ishte shkruar:
-“Jack,faleminderit per kohen!
Harold Blesser.”
Gjeja qe kishte vleresuar me shume…ishte…koha ime.
Jack e mbajti oren ne dore per disa minuta, pastaj, thirri sekretaren
dhe i tha qe te anullonte takimet per dy ditet e ardhshme.
-“Pse”-e pyeti Janet, sekretarja e tij.
-“Me duhet pak kohe per te kaluar me gruan dhe djalin tim”-tha ai.”Dhe me që ra fjala, Janet…faleminderit per kohen tende”
Jeta nuk matet me numrin e hereve qe marrim fryme por me momentet qe na bejne te mbajme frymen.
Re: Historira Domethenese
Një burrë kishte katër fëmijë .
Ai dëshironte që fëmijët e tij të mos i gjykonin gjërat me nxitim ,
prandaj i ftoi ata të bënin një udhëtim për të parë një pemë në një vend
të largët .
Secili prej tyre u nis në sezone të ndryshme .
I pari u nis në Dimër , i dyti në Pranverë , i treti në Verë dhe i katërti në Vjeshtë.
Kur u kthye edhe djal...i i fundit , babai i mblodhi djemtë dhe u kërkoi atyre t'i thoshin se çfarë kishin parë .
I pari tha se pema ishte e zhveshur dhe e shëmtuar ...
I dyti nuk ishte dakort , sepse pema ishte e mbuluar me gjethe jeshile dhe me plot jetë ..
I treti tha se pema ishte mbushur me lule plot ngjyra dhe me aromë të
këndshme .Ai nuk kishte parë kurrë më parë gjë më të bukur ..
Ndërsa i katërti tha se pema ishte e mbushur plot me fruta të mira .
Babai u tha se të gjitha përgjigjet e tyre ishin të sakta dhe të
vërteta , sepse secili prej tyre e kishte parë pemën vetëm në një sezon .
Ju nuk mund të gjykoni një pemë apo një person vetëm në një sezon
.Njeriun e vërtetë ju mund ta shihni dhe ta gjykoni vetëm kur të gjithë
sezonet të kompletohen...
Mos lejoni që dhimbja e një sezoni t'ju shkatërrojë gëzimin e sezoneve të tjerë !
Mos e gjykoni jetën vetëm në një sezon !
Këmbëngulni , dhe përmes vështirësive , kohë më të mira , do të vijnë sigurisht atëherë kur ju nuk e pritni..!!
Ai dëshironte që fëmijët e tij të mos i gjykonin gjërat me nxitim ,
prandaj i ftoi ata të bënin një udhëtim për të parë një pemë në një vend
të largët .
Secili prej tyre u nis në sezone të ndryshme .
I pari u nis në Dimër , i dyti në Pranverë , i treti në Verë dhe i katërti në Vjeshtë.
Kur u kthye edhe djal...i i fundit , babai i mblodhi djemtë dhe u kërkoi atyre t'i thoshin se çfarë kishin parë .
I pari tha se pema ishte e zhveshur dhe e shëmtuar ...
I dyti nuk ishte dakort , sepse pema ishte e mbuluar me gjethe jeshile dhe me plot jetë ..
I treti tha se pema ishte mbushur me lule plot ngjyra dhe me aromë të
këndshme .Ai nuk kishte parë kurrë më parë gjë më të bukur ..
Ndërsa i katërti tha se pema ishte e mbushur plot me fruta të mira .
Babai u tha se të gjitha përgjigjet e tyre ishin të sakta dhe të
vërteta , sepse secili prej tyre e kishte parë pemën vetëm në një sezon .
Ju nuk mund të gjykoni një pemë apo një person vetëm në një sezon
.Njeriun e vërtetë ju mund ta shihni dhe ta gjykoni vetëm kur të gjithë
sezonet të kompletohen...
Mos lejoni që dhimbja e një sezoni t'ju shkatërrojë gëzimin e sezoneve të tjerë !
Mos e gjykoni jetën vetëm në një sezon !
Këmbëngulni , dhe përmes vështirësive , kohë më të mira , do të vijnë sigurisht atëherë kur ju nuk e pritni..!!
Re: Historira Domethenese
Strategji për të ndryshuar !
Një ditë të bukur plot diell një i verbër i ulur në tokë me një kapele të vendosur në këmbët e tij
dhe një copë karton në të cilën kishte shkruar :
Jam i verbër , ju lutem më ndihmoni ...
Një publicist që po kalonte hodhi sytë dhe pa kapelen e të verbrit , aty kishte shumë pak të holla .
U ul në gjunjë hodhi një monedhë dhe pa i kërkuar leje mori kartonin , e ktheu nga vetja dhe shkroi diçka .
Pasdite publicisti kaloi përsëri nga i verbri dhe vuri re që kapelja e tij ishte mbushur plot me të holla , dhe monedha letre .
I verbri ia njohu hapat dhe e pyeti :
Ishit ju ai që shkruajti në copën time të kartonit ?
Ju lutem më lexoni çfarë keni shkruar ?
Publicisti iu përgjigj :
Asgjë që s'është e vërtetë , vetëm e shkruajta në një mënyrë tjetër .
Ai qeshi dhe iku .
I verbri nuk e mësoi kurrë se në copën e tij të kartonit ishte shkruar :
" Sot është pranverë dhe unë nuk mund ta shikoj ..."
Morali : Ndërro strategjinë tënde kur gjërat nuk shkojnë mirë , më pas do të shohësh ndryshimin ...
Një ditë të bukur plot diell një i verbër i ulur në tokë me një kapele të vendosur në këmbët e tij
dhe një copë karton në të cilën kishte shkruar :
Jam i verbër , ju lutem më ndihmoni ...
Një publicist që po kalonte hodhi sytë dhe pa kapelen e të verbrit , aty kishte shumë pak të holla .
U ul në gjunjë hodhi një monedhë dhe pa i kërkuar leje mori kartonin , e ktheu nga vetja dhe shkroi diçka .
Pasdite publicisti kaloi përsëri nga i verbri dhe vuri re që kapelja e tij ishte mbushur plot me të holla , dhe monedha letre .
I verbri ia njohu hapat dhe e pyeti :
Ishit ju ai që shkruajti në copën time të kartonit ?
Ju lutem më lexoni çfarë keni shkruar ?
Publicisti iu përgjigj :
Asgjë që s'është e vërtetë , vetëm e shkruajta në një mënyrë tjetër .
Ai qeshi dhe iku .
I verbri nuk e mësoi kurrë se në copën e tij të kartonit ishte shkruar :
" Sot është pranverë dhe unë nuk mund ta shikoj ..."
Morali : Ndërro strategjinë tënde kur gjërat nuk shkojnë mirë , më pas do të shohësh ndryshimin ...
Re: Historira Domethenese
I vëllai ishte me tumor në tru , pra ishte destinuar për të vdekur
.Prindërit e tyre ishin shumë të varfër , por kishin bërë të pamundurën
për birin e tyre , duke i shpenzuar të gjitha kursimet modeste të tyre .
Një natë babai i thotë nënës me lot në sy : Nuk ia dalim dot më e
dashur , besoj se mori fund dhe vetëm një mrekulli mund ta shërojë.
Vajza e vogël po luante në një cep të dhomës dhe i dëgjoi gjithçka .
Mori kutinë e kursimeve të saj dhe pa bërë zhurmë u drejtua te farmacia më e afërt .
Priti me qetësi dhe kur i erdhi radha , u ngrit në majë të gishtave dhe
hodhi sipër banakut monedhat e saj .Farmacisti i çuditur e pyet :
- Për çfarë , çfarë dëshiron vogëlushe ?
- Kam ardhur për vëllanë tim , ai është shumë i sëmurë dhe unë kam ardhur të ble mrekullinë .
- Cfarë po thua? - mërmëriti farmacisti .
- Quhet Andrea , po i rritet diçka brenda në kokë dhe është i sëmurë
.Babi i tha mamit se mori fund dhe se vetëm një mbrekulli mund ta
shërojë .Unë e dua shumë vëllane dhe erdha të blej mbrekullinë.
Farmacisti me një buzëqeshje të trishtuar i tha : Zemër e vogël ne këtu nuk shesim mrekulli .
Por nëse nuk mjaftojnë , unë do të gjej të tjera - tha vajza .
Në farmaci ndodhej edhe një burrë i veshur elegant dhe që po dëgjonte me kureshtje .
Farmacisti mblodhi supet ndërsa vajza duke qarë mblodhi monedhat .
Në atë moment afrohet burri elegant : Përse qan vogëlushe ?
Xhaxhi farmacisti nuk do që të më shesi mrekullinë , vëllai im është
sëmurë , babi nuk ka lekë për operacionin dhe i tha mamit se vetëm
mbrekullia mund ta shërojë .Unë i kam monedhat me vete për ta blerë .
Sa ke ?
1 dollar dhe 11 cent..por e dini mund të gjej përsëri ..shtoi vajza .
Burri qeshi .Nuk është e nevojshme , këto para janë të mjaftueshme për të blerë mrekullinë për vëllanë .
Kapi vajzën për dore dhe i tha të niseshin për në shtëpinë e saj që të
takonte prindërit dhe të shkonin të gjithë për të blerë mrekullinë .
Ky njeri ishte profesori Carlton Armstrong një nga neurokirurgët më të mirë në botë .
Ai operoi djalin e vogël dhe për pak javë djali iu kthye jetës normale .
Ky operacion është me të vërtetë një mrekulli , më thoni sa kushtoi ju lutem - pyeti nëna .
Vajza qeshi dhe nuk foli .Ajo e dinte sa kishte kushtuar 1 dollar e 11 cent ...plus dashuria dhe besnikëria e një fëmije .
.Prindërit e tyre ishin shumë të varfër , por kishin bërë të pamundurën
për birin e tyre , duke i shpenzuar të gjitha kursimet modeste të tyre .
Një natë babai i thotë nënës me lot në sy : Nuk ia dalim dot më e
dashur , besoj se mori fund dhe vetëm një mrekulli mund ta shërojë.
Vajza e vogël po luante në një cep të dhomës dhe i dëgjoi gjithçka .
Mori kutinë e kursimeve të saj dhe pa bërë zhurmë u drejtua te farmacia më e afërt .
Priti me qetësi dhe kur i erdhi radha , u ngrit në majë të gishtave dhe
hodhi sipër banakut monedhat e saj .Farmacisti i çuditur e pyet :
- Për çfarë , çfarë dëshiron vogëlushe ?
- Kam ardhur për vëllanë tim , ai është shumë i sëmurë dhe unë kam ardhur të ble mrekullinë .
- Cfarë po thua? - mërmëriti farmacisti .
- Quhet Andrea , po i rritet diçka brenda në kokë dhe është i sëmurë
.Babi i tha mamit se mori fund dhe se vetëm një mbrekulli mund ta
shërojë .Unë e dua shumë vëllane dhe erdha të blej mbrekullinë.
Farmacisti me një buzëqeshje të trishtuar i tha : Zemër e vogël ne këtu nuk shesim mrekulli .
Por nëse nuk mjaftojnë , unë do të gjej të tjera - tha vajza .
Në farmaci ndodhej edhe një burrë i veshur elegant dhe që po dëgjonte me kureshtje .
Farmacisti mblodhi supet ndërsa vajza duke qarë mblodhi monedhat .
Në atë moment afrohet burri elegant : Përse qan vogëlushe ?
Xhaxhi farmacisti nuk do që të më shesi mrekullinë , vëllai im është
sëmurë , babi nuk ka lekë për operacionin dhe i tha mamit se vetëm
mbrekullia mund ta shërojë .Unë i kam monedhat me vete për ta blerë .
Sa ke ?
1 dollar dhe 11 cent..por e dini mund të gjej përsëri ..shtoi vajza .
Burri qeshi .Nuk është e nevojshme , këto para janë të mjaftueshme për të blerë mrekullinë për vëllanë .
Kapi vajzën për dore dhe i tha të niseshin për në shtëpinë e saj që të
takonte prindërit dhe të shkonin të gjithë për të blerë mrekullinë .
Ky njeri ishte profesori Carlton Armstrong një nga neurokirurgët më të mirë në botë .
Ai operoi djalin e vogël dhe për pak javë djali iu kthye jetës normale .
Ky operacion është me të vërtetë një mrekulli , më thoni sa kushtoi ju lutem - pyeti nëna .
Vajza qeshi dhe nuk foli .Ajo e dinte sa kishte kushtuar 1 dollar e 11 cent ...plus dashuria dhe besnikëria e një fëmije .
Ky imazh eshte zvogeluar, kliko ketu per te par imazhin e plote. |
Re: Historira Domethenese
Pasuria dhe varfëria
Një ditë babai i një familjeje të pasur , vendos të çojë djalin e tij të
vetëm në fshat , që ai të kuptonte ,se sa me fat ishin kundrejt
njerëzve të thjeshtë dhe të varfër .
Ata kaluan një ditë dhe një natë si mysafirë në një familje fshatare të varfër , të cilët jetonin në një fermë të vogël .
Në kthim babai e pyet... të birin :
Si ishte udhëtimi ?
Shumë i mirë baba .
A e pe si jetonin njerëzit e varfër ? Cfarë mësove biri im ?
Unë pashë se në shtëpinë tonë ne kemi dy qen , ndërsa ata kanë katër ,
ne kemi një pishinë që na ka zënë gjysmën e sipërfaqes së kopshtit ,
ndërsa ata një lumë që nuk ka të mbaruar , ne kemi një verandë të
mbuluar dhe të ndriçuar me dritë elektrike , ata kanë diellin dhe hënën ,
kopshti ynë mbaron te porta e hyrjes së shtëpisë, ndërsa ata kanë një
pyll të tërë .
Së fundmi , për habinë e të atit ai shtoi :
Babi , faleminderit që më bëre të kuptoj se sa të varfër jemi !
Cdo gjë varet nga mënyra se si ne shohim botën , nëse jemi të varfër në shpirt , s'kemi asgjë ...
Një ditë babai i një familjeje të pasur , vendos të çojë djalin e tij të
vetëm në fshat , që ai të kuptonte ,se sa me fat ishin kundrejt
njerëzve të thjeshtë dhe të varfër .
Ata kaluan një ditë dhe një natë si mysafirë në një familje fshatare të varfër , të cilët jetonin në një fermë të vogël .
Në kthim babai e pyet... të birin :
Si ishte udhëtimi ?
Shumë i mirë baba .
A e pe si jetonin njerëzit e varfër ? Cfarë mësove biri im ?
Unë pashë se në shtëpinë tonë ne kemi dy qen , ndërsa ata kanë katër ,
ne kemi një pishinë që na ka zënë gjysmën e sipërfaqes së kopshtit ,
ndërsa ata një lumë që nuk ka të mbaruar , ne kemi një verandë të
mbuluar dhe të ndriçuar me dritë elektrike , ata kanë diellin dhe hënën ,
kopshti ynë mbaron te porta e hyrjes së shtëpisë, ndërsa ata kanë një
pyll të tërë .
Së fundmi , për habinë e të atit ai shtoi :
Babi , faleminderit që më bëre të kuptoj se sa të varfër jemi !
Cdo gjë varet nga mënyra se si ne shohim botën , nëse jemi të varfër në shpirt , s'kemi asgjë ...
Re: Historira Domethenese
Femija 6-vjecar mblodhi 10000 $ per te ndihmuar babane e tij i cili vuante nga nje semundje e keqe !
Disa dite pasi Dru mori vesh qe babai ishte i semuri nga nje semundje e
rralle e kancerit, vendosi per te bere gjithcka per ta ndihmuar ate .Ai
vendosi nje pllakate per shitjen e limonadave jashte oborrit perballe
shtepise se tij.Ne pllakate shenoi:Ju lutem ndihmojeni babain tim ,25
cent per limonade.Si fillim kjo ide u duk si nje pune e vogel dhe asnje
nuk e mendoi se nje djal 6 vjecar do te mblidhte a shume para duke
shitur limonada.Por per fat te mire lajmi u perhap shpejt dhe filluan te
lajmeroheshin shume njerez.Per vetem per pak caste ai u shiti nga nje
limonade te gjithe njerezve te tij qe jetonin ne te njejten lagje dhe
deri ne fund te dites ai arriti te mblidhte 10000 $ per babain e tij.
Disa dite pasi Dru mori vesh qe babai ishte i semuri nga nje semundje e
rralle e kancerit, vendosi per te bere gjithcka per ta ndihmuar ate .Ai
vendosi nje pllakate per shitjen e limonadave jashte oborrit perballe
shtepise se tij.Ne pllakate shenoi:Ju lutem ndihmojeni babain tim ,25
cent per limonade.Si fillim kjo ide u duk si nje pune e vogel dhe asnje
nuk e mendoi se nje djal 6 vjecar do te mblidhte a shume para duke
shitur limonada.Por per fat te mire lajmi u perhap shpejt dhe filluan te
lajmeroheshin shume njerez.Per vetem per pak caste ai u shiti nga nje
limonade te gjithe njerezve te tij qe jetonin ne te njejten lagje dhe
deri ne fund te dites ai arriti te mblidhte 10000 $ per babain e tij.
Re: Historira Domethenese
Pema e problemeve
Një marangoz të cilin e kisha thërritur për të më kryer disa punë në një
fermë të vogël , sapo kishte mbaruar ditën e tij të parë të një pune të
rëndë , gjatë të cilës i ishte prishur motosharra e tij duke i humbur
kështu gati 1 orë punë dhe si të mos mjaftonte kjo nuk po i ndizej as
kamioni i tij i vjetër .
Kështu që e shoqërova për në shtëpi – gjatë udhëtimit ai nuk foli asnjë fjalë , ndenjti në qetësi të plotë .
Kur mbërritëm më ftoi të njihja familjen e tij .
Ndërsa i drejtoheshim portës ai ndaloi para një peme të vogël dhe kapi fundin e trungut te saj me të dyja duart .
Iu drejtuam shtëpisë dhe kur porta u hap ndodhi një transformim surprizues .
Fytyra e tij e nxirë nga dielli u mbush plot me buzëqeshje .
Përqafoi dy fëmijët dhe i dha një puthje gruas .
Kur me shoqëroi te makina , afër pemës i kërkova të më shpjegonte kuptimin e gjestit që bëri pak më parë .
” Oh kjo është pema e problemeve të mia
“.E di që nuk mund t’i evitoj problemet që më dalin gjatë punës , por,
problemet nuk janë të shtëpisë sime dhe as të gruas time ,aq më pak të
fëmijëve të mi !!
.Kështu që çdo mbrëmje , kur arrij në shtëpi problemet e mia i lë poshtë pemës , ndërsa në mëngjes i marr përsëri .
Por më e bukura – tha duke qeshur ,është se kur dal në mëngjes për t’i
marrë nuk janë aq shumë sa më dukeshin mbrëmjen kur i lashë …
Një marangoz të cilin e kisha thërritur për të më kryer disa punë në një
fermë të vogël , sapo kishte mbaruar ditën e tij të parë të një pune të
rëndë , gjatë të cilës i ishte prishur motosharra e tij duke i humbur
kështu gati 1 orë punë dhe si të mos mjaftonte kjo nuk po i ndizej as
kamioni i tij i vjetër .
Kështu që e shoqërova për në shtëpi – gjatë udhëtimit ai nuk foli asnjë fjalë , ndenjti në qetësi të plotë .
Kur mbërritëm më ftoi të njihja familjen e tij .
Ndërsa i drejtoheshim portës ai ndaloi para një peme të vogël dhe kapi fundin e trungut te saj me të dyja duart .
Iu drejtuam shtëpisë dhe kur porta u hap ndodhi një transformim surprizues .
Fytyra e tij e nxirë nga dielli u mbush plot me buzëqeshje .
Përqafoi dy fëmijët dhe i dha një puthje gruas .
Kur me shoqëroi te makina , afër pemës i kërkova të më shpjegonte kuptimin e gjestit që bëri pak më parë .
” Oh kjo është pema e problemeve të mia
“.E di që nuk mund t’i evitoj problemet që më dalin gjatë punës , por,
problemet nuk janë të shtëpisë sime dhe as të gruas time ,aq më pak të
fëmijëve të mi !!
.Kështu që çdo mbrëmje , kur arrij në shtëpi problemet e mia i lë poshtë pemës , ndërsa në mëngjes i marr përsëri .
Por më e bukura – tha duke qeshur ,është se kur dal në mëngjes për t’i
marrë nuk janë aq shumë sa më dukeshin mbrëmjen kur i lashë …
Re: Historira Domethenese
Nje Histori Dashurie ...
Ishin njeher dy te rinje . Nje djal i cili dashuronte nje vajze ... Bashke me dashurine e madhe qe kishte per vajzen , kishte edhe nje frike se nje dite do ta humbiste ate . Me kalimin e diteve dashuria e tij po shtohej , ndersa vajza nuk e dinte se cka te bente . Ne nje ane e kishte te pamundur ta dashuroj ate , ne anen tjeter i vinte keq per djalin , dhe nuk kishte se si ti tregonte qe ajo nuk mund ta donte ... Ditet po kalonin ndersa djali po krijonte enderra dhe ideale per jeten , pa
dyshim ishte shum i lumtur , dhe vetem shpresonte qe nje dite vajza do te dashurohej te ai ... Ne Fakt ai e kishte te pamundur ta kuptonte se personi te cilin e dashuron pret vetem çastin e duhur per t'i thene lamtumire . Cdo fjal qe thoshte ajo , ishte me vlera jetore per te , cdo gje qe bente ajo , ishte e paharrueshme per te . Keshtu vazhduan nje kohe te gjate ... Kaloi nje kohe dhe djali mendoi se ksihte ardhur çasti i duhur qe ata te dy t'i bashkonin shpirtat pergjithmone. Ne fakt djali nga vetebesimi i madh qe nje dite do te rregullohej cdo gje , nuk e mendonte fare mundesine qe cdo gje te rrenohej , dhe qe mund ta humbiste . Kerkoi nga ajo qe , te perfundonte miqesia e tyre , dhe te fillonte nje lidhje per te mos perfunduar kurre . Por ajo qe e dinte nga fillimi qe nje dite duhet t'ia rrefente te verteten , qe nuk mund t'i thoshte atij se e gjitha ka qene vetem nje enderr e parealizueshme , e beri zemren gurre dhe i tha se miqesia e tyre do te per-fundonte , por lidhja e tyre nuk do te fillonte kurre . Ai , lutej qe keto fjale te ishin vetem nje enderr nje ankth , dhe te mos ishin te verteta . Por , heret apo vone duhej ta kuptonte se ne fakt ky ishte realiteti i tije . Keshtu djali vendosi , qe dashurine qe kishte per vajzen te mos e humbiste kurre , dhe per ta realizuar kete vendosi qe te mos dashuroje me asnjehere , ne mendjen e tij ishin vetem disa fjale qe thoshnin " Nese nuk e kam ate qe dua , Pse te kem dicka qe nuk dua ? " ...
Nga ajo dite , deri me sot , dhe deri ne pafundesi ai ka jetuar vetem ne vuajte dhe dhimbje per ate , por me nje krenari per dashurine qe kishte per te . Edhe sote , Nese ai eshte gjalle , sigurishte qe duhet te jete duke vuajtur , dhe duke derdhur lote per vajzen e cila ia ktheu shpinen dhe i tha "Lamtumire" ne kerkim te dikujt qe do ta donte me shume e qe s'do ta gjente kurre ... Keshtu rruget e tyre u ndane , per te mos u bashkuar me kurre . Kjo ishte Nje histori e dhimbshme e nje te riu me ideale dhe shpresa per dashurine .
Ishin njeher dy te rinje . Nje djal i cili dashuronte nje vajze ... Bashke me dashurine e madhe qe kishte per vajzen , kishte edhe nje frike se nje dite do ta humbiste ate . Me kalimin e diteve dashuria e tij po shtohej , ndersa vajza nuk e dinte se cka te bente . Ne nje ane e kishte te pamundur ta dashuroj ate , ne anen tjeter i vinte keq per djalin , dhe nuk kishte se si ti tregonte qe ajo nuk mund ta donte ... Ditet po kalonin ndersa djali po krijonte enderra dhe ideale per jeten , pa
dyshim ishte shum i lumtur , dhe vetem shpresonte qe nje dite vajza do te dashurohej te ai ... Ne Fakt ai e kishte te pamundur ta kuptonte se personi te cilin e dashuron pret vetem çastin e duhur per t'i thene lamtumire . Cdo fjal qe thoshte ajo , ishte me vlera jetore per te , cdo gje qe bente ajo , ishte e paharrueshme per te . Keshtu vazhduan nje kohe te gjate ... Kaloi nje kohe dhe djali mendoi se ksihte ardhur çasti i duhur qe ata te dy t'i bashkonin shpirtat pergjithmone. Ne fakt djali nga vetebesimi i madh qe nje dite do te rregullohej cdo gje , nuk e mendonte fare mundesine qe cdo gje te rrenohej , dhe qe mund ta humbiste . Kerkoi nga ajo qe , te perfundonte miqesia e tyre , dhe te fillonte nje lidhje per te mos perfunduar kurre . Por ajo qe e dinte nga fillimi qe nje dite duhet t'ia rrefente te verteten , qe nuk mund t'i thoshte atij se e gjitha ka qene vetem nje enderr e parealizueshme , e beri zemren gurre dhe i tha se miqesia e tyre do te per-fundonte , por lidhja e tyre nuk do te fillonte kurre . Ai , lutej qe keto fjale te ishin vetem nje enderr nje ankth , dhe te mos ishin te verteta . Por , heret apo vone duhej ta kuptonte se ne fakt ky ishte realiteti i tije . Keshtu djali vendosi , qe dashurine qe kishte per vajzen te mos e humbiste kurre , dhe per ta realizuar kete vendosi qe te mos dashuroje me asnjehere , ne mendjen e tij ishin vetem disa fjale qe thoshnin " Nese nuk e kam ate qe dua , Pse te kem dicka qe nuk dua ? " ...
Nga ajo dite , deri me sot , dhe deri ne pafundesi ai ka jetuar vetem ne vuajte dhe dhimbje per ate , por me nje krenari per dashurine qe kishte per te . Edhe sote , Nese ai eshte gjalle , sigurishte qe duhet te jete duke vuajtur , dhe duke derdhur lote per vajzen e cila ia ktheu shpinen dhe i tha "Lamtumire" ne kerkim te dikujt qe do ta donte me shume e qe s'do ta gjente kurre ... Keshtu rruget e tyre u ndane , per te mos u bashkuar me kurre . Kjo ishte Nje histori e dhimbshme e nje te riu me ideale dhe shpresa per dashurine .
Anakonda- V.I.P Anëtarë
- Vendbanimi : Australia
Postime : 31717
Gjinia :
Anëtarësuar : 02/12/2011
Mosha : 34
Hobi : Once Upon A Time
Re: Historira Domethenese
Pashe lotet ne fytyren e saj te mplakur dhe per nje adoleshente te coroditur si puna ime ne ate kohe lotet e nje plake per nje dashuri qe e kishte jetuar reth 50 vjet me pare ishin nje cudi e madhe.Arrija ta imagjinoja por nuk mund ta kuptoja plotesisht.Si mund te dashuroje njeriu aq fort e te vuaje per aq shume kohe si te ishte dita e pare e ndarjes.
Ja qe ndodh.Une e pashe ne fyturen e rudhur te asaj plake te dashur qe per mua kishte qene si gjyshe e vertete.
Kur ishte 16 vjec u dashurua ne nje nga fshatrat e jugut ne nje familje me tradita te forta.Zakonisht e shikonte ate djale qe nga maja e qershise ku ngjitej kembezbathur apo ne perroi ku gjithe qejf shkonte te mbushte uje sepse e dinte qe ai do te ishte diku rrotull.Ai e veshtronte dhe te dy pa fjale kuptonin njeri-tjetrin ne ato kohe kur dashuria zakonisht vritej nga familja a shoqeria.
Kaloi pak kohe derisa u takuan.Diku te fshehur e plot frike per kete akt krejt te ndaluar qe mund tu kushtonte shume.Ajo e donte,e donte shume.
Vetem e jema e kuptoi.Nuk e linte te dilte me po ajo mbetej maje qershise.Te dy i digjte malli per njeri -tjeterin dhe zgjidhja e vetme ishte fejesa.
Djali i tha te atit dhe ata shkuan dhe e kerkuan doren e vajzes.Ata u fejuan.Fejesa ishte e lumtur.Takimet te zjarrta.Dashuria e nxehte.Endrrat e medha.
Ishte periudha pas luftes.Ai kishte qene partizan dhe tashme ishte nje komunist aktiv qe luftonte per ideale te medha.Asaj iu aratis xhaxhai dhe gjema ra ne shtepi.Fejesa u prish ndonse ajo s'kishte faj dhe ai u zhduk pa lene gjurme.Askush nuk tregonte dhe ajo sa nuk cmendej.Me zorr e martuan me dike qe as nuk e donte as nuk e kuptonte.I kam ne veshe fjalet e saj kur tergonte
-A e dini se cdo te thote te jesh ne shtrat me burrin tend e te shohesh fytyren e dikujt tjeter?A e dini se cdo te thote te enderrosh cdo nate nje enderr pa
shprese?
Plaka 70 e kusur vjec qante si nje vajze dhe une kurre nuk do ta harroj.
Ai jetonte ne tirane.Punonte ne ministrine e brendshme.Kishte qene i martuar po ishte ndare.Ajo e pa ne TV pas shume kohesh ne gjyqin e Ramizit se doli deshmimtar.
Burri me te cilin e martuan vdiq i ri dhe ajo tha se ishte me mire vetem,me mire ashtu ndonse me 4 femije.
Ja qe ndodh.Une e pashe ne fyturen e rudhur te asaj plake te dashur qe per mua kishte qene si gjyshe e vertete.
Kur ishte 16 vjec u dashurua ne nje nga fshatrat e jugut ne nje familje me tradita te forta.Zakonisht e shikonte ate djale qe nga maja e qershise ku ngjitej kembezbathur apo ne perroi ku gjithe qejf shkonte te mbushte uje sepse e dinte qe ai do te ishte diku rrotull.Ai e veshtronte dhe te dy pa fjale kuptonin njeri-tjetrin ne ato kohe kur dashuria zakonisht vritej nga familja a shoqeria.
Kaloi pak kohe derisa u takuan.Diku te fshehur e plot frike per kete akt krejt te ndaluar qe mund tu kushtonte shume.Ajo e donte,e donte shume.
Vetem e jema e kuptoi.Nuk e linte te dilte me po ajo mbetej maje qershise.Te dy i digjte malli per njeri -tjeterin dhe zgjidhja e vetme ishte fejesa.
Djali i tha te atit dhe ata shkuan dhe e kerkuan doren e vajzes.Ata u fejuan.Fejesa ishte e lumtur.Takimet te zjarrta.Dashuria e nxehte.Endrrat e medha.
Ishte periudha pas luftes.Ai kishte qene partizan dhe tashme ishte nje komunist aktiv qe luftonte per ideale te medha.Asaj iu aratis xhaxhai dhe gjema ra ne shtepi.Fejesa u prish ndonse ajo s'kishte faj dhe ai u zhduk pa lene gjurme.Askush nuk tregonte dhe ajo sa nuk cmendej.Me zorr e martuan me dike qe as nuk e donte as nuk e kuptonte.I kam ne veshe fjalet e saj kur tergonte
-A e dini se cdo te thote te jesh ne shtrat me burrin tend e te shohesh fytyren e dikujt tjeter?A e dini se cdo te thote te enderrosh cdo nate nje enderr pa
shprese?
Plaka 70 e kusur vjec qante si nje vajze dhe une kurre nuk do ta harroj.
Ai jetonte ne tirane.Punonte ne ministrine e brendshme.Kishte qene i martuar po ishte ndare.Ajo e pa ne TV pas shume kohesh ne gjyqin e Ramizit se doli deshmimtar.
Burri me te cilin e martuan vdiq i ri dhe ajo tha se ishte me mire vetem,me mire ashtu ndonse me 4 femije.
Anakonda- V.I.P Anëtarë
- Vendbanimi : Australia
Postime : 31717
Gjinia :
Anëtarësuar : 02/12/2011
Mosha : 34
Hobi : Once Upon A Time
Re: Historira Domethenese
Une qe po ju shkruaj jam X. Disa vite me pare, kur mendja printe para cdo gjeje,duke pare moshataret e mi qe kishin te dashura,thashe me vete: "te bej edhe une nje". kisha shume simpati per shume vajza dhe kisha shume shoqeri me vajza, por zemra ndalonte para njeres qe me shume mundime arrita ta beja per vete. Isha shume i lumtur perkrah saj. Kot nuk thone: "Nis si loje dhe perfundon ne dashuri te vertet" keshtu ndodhi me mua. u dashurova me engjellin. e quajta engjell sepse per mua e till ishte.ditet kalonin dhe dashurija jone rritej e rritej, kaluam bashke kater vjet.gjete kesaj kohe une isha me i luimtur se kurre, lumturi perjotonte edhe ajo. te afermve te mi une u pata treguar per te. ajo vinte edhe te shtepia ime , por familjaret e saj nuk dinin gje. Ne kohe kur ishim me mire se kurre, si ne cdo histori dasshurie qe pershkruhet ne filma dhe libra, gjerat nuk ecen ne vaj. Vellain qe kisha ne itali nuk e kisha informuar se me ke vajze isha dashuruar. kur ai erdhi dhe me pa me te u be si bishe. nga ai moment ne shtepine tone kishte sherr. sebepi i sherrit isha une sepse meresha me nje vajze te perdale. kjo nuk isht
e aspak e vertet. pasi une ate jo qe e doja shume por edhe e njihja mire se cvajze ishte. vlerat e kesaj do ti tregoj ne fund por fjalet e vellait ne adres te saj ishin fund e krye nje trillim dhe me vone do ta kuptoja pse-ne. Sherret ne shtepi nuk me benin pershtypje sepse une ate vajze e doja shume. Vazhdova ta takoja si me pare dhe nje dite ia thashe arsyen e sherreve ne familje. Ajo u skuq dhe u be flak. "Ta them une arsyen te tua ne familje. une e dija se X eshte vellai yt por kur ai ka qene ketu permes nje shoqes se tij ka shprehur deshiren per te me takuar. une nuk kam pranuar". Kjo ishte e rende per mua. tani e kuptova reagimin e vellait. u ndodha ngushte por fundja ata nuk ishin takuar kurre. Dashuria jone vazhdoi. Nje dite nagjeti motra e saj ne nje vend ku rrinim shpesh. Ketu dashuria jone do te merte nje goditje te keqe. Ajo u largua bashke me motren. Ate nate ne shtepine e tyre kishte pasur shume sherre. ate e kishte qelluar si e ema ashtu edhe e motra e saj. Kaluan dy jave dhe ajo nuk po dilte nga shtepia nga shqenjat qe kishte ne trup. Kur e takova edhe kur e puthja i dhimte trupi, U perpoqa ta qetesoja. Lotet e saj lanin trupin tim. E cmund te beja me teper, isha vetem 22 vjec! Vendosa ti propozoja per martes. Biseduam dhe rame dakord. Skishte si te ndodhte ndryshe. 4 vite dashuri ishte prove e madhe per ne. Vendimin per tu martuar ua thashe te shtepise. U be nami "Kete nuk mund ta besh kurren e kurres" - tha vellai. Babai dhe nena heshten. Iu drejtova babait: "me ose pa ju ate vajze do ta mar". Ne familje e shtro edhe disa here kete debat, derisa nje nate ju thashe prinderve sekretin tim te madh: Une dhe engjelli jo vetem qe duheshim shume por, prisnim edhe nje femije. Babait dhe neses ia mbusha mendjen. Im ate foli me vellain dhe me ne fund edhe atij ju mbush mendja. Ate nate cdo gje po shkonte shume mire, por krejt ndryshe ishte situata ne shtepine e saj. Une arrita ta bindja familjen time dhe po beheshim gati qe te kerkonim doren e saj. Ne shtepine e saj motra kishte treguar se ajo priste nje femije dhe te gjithe si te cmendur kishin filluar dhunen mbi te. Ne kohen kur une fluturoja nga gezimi ajo ishte ne momentet e veta me te keqija. U zgjova ne mengjes dhe u beme gatiune, babai dhe vellai per te shkuar ke shtepia e saj per ti kerkuar doren. U nisa dhe ne mendje me mbeten fjalet e mamit: "Bir si sot nuk te kam par me te bukur". Vura buzen ne gaz dhe ajo me lot ne sy shtoi: "Bir mere ate vajze qe te do zemra, qofsh i lumtur perjete". Me puthi ne faqe duke me dhene urimin. Nuk harroj syte e motrave dhe te kunatave qe shkelqenin nga gezimi. Si me i vogli qe isha, dasma ime do te behej shume e madhe, por ne rastin tim vlente shume ajo fjala e urte: "Peshku ne det dhe tigani ne zjarr". Rruges me duket se te gjithe me shikonin mua. Vertet jam i bukur, por jo aq sa te bie ne sy te te gjitheve. Kur po afroheshim ke shtepia e saj, pame se hynin e dilnin shume njerez. Njeri po vinte drejt nesh. E pyetem cfare kishte ndodhur dhe ai si per inatin tim tha: "Filanka ka vrare veten". Ne ate momend zemra ndali rrahjet, por kembet me ndalen te shtepia e saj. Hyra brennda si nje i droguar. Perplasa shume njerez qe donin te me ndalonin. Vajta te krevati ku ate e kishin veshur si nuse. O zot bertita me te madhe, -nuk eshte e drejte qe nje vajze kaq e re te behet nuse e vdekur. Me pas e qava me fjale. Shumica nisen te vajtonin me mua. Mbaj mend se i jam lutur zotit te me merte edhe mua bashke me engjellin . Nuk e doja me veten. Shume njerez u larguan bashke me mua nga mortja, e kuptuan se familja ishte fajtorja e vetme per vendimin qe kishte mare ajo. Nje nate me pare , kur te gjithe si te cmendur kishin nisur dhunen mbi te . dhe ajo e stresuar dhe e trembur arriti ti jepte fund jetes se saj. Une arrita ta kaloj kete dhimbje te madhe me ndimen e familjes qe e falenderoj shume. E di se ne kete jete nuk do te dua kaq shume nje njeri tjeter. Ajo ishte endrra ime. Me veprimin qe beri me dha te kuptoj se me donte. Une ende jetoj me peshen e fajit qe nuk munda ta ndaloj dhe sot do te kishim femijen tone. Per kete gje doja pyesja familjen e saj, se besoj se ndonjerit prej tyre do ti bjere ne dore kjo histori: Sa te pa shpirt paskeni qene! Ne vend te zemres paskeni patur gure! Mire neve qe na shkaterruat jeten, po femija cfare kishte? Dua te pyes motren dhe mamin e saj: a keni shpirt femre? Ti mami i saj nuk je ndjere mire kur ke pritur te behesh me femijen tend? Ti, motra e saj. me kete ligesi qe ke bere nuk do te behesh nene kurre. Zoti vonon por nuk harron. E di qe ti ke mbetur rrugeve. Per shpirtin e asaj qe desha dhe dua une do tju urrej gjithe jeten. Ne fakt ju meritoni tjeter gje, por une nuk jam vrases. Te nderuar lexues, me shprese se historia ime do te pritet e qete, pa lot e dhimje, ju uroj suksese ne jeten dhe fatin tim mos e paste njeri, sepse vuajtjet qe kam kaluar zor se perballohen nga i gjalli.
e aspak e vertet. pasi une ate jo qe e doja shume por edhe e njihja mire se cvajze ishte. vlerat e kesaj do ti tregoj ne fund por fjalet e vellait ne adres te saj ishin fund e krye nje trillim dhe me vone do ta kuptoja pse-ne. Sherret ne shtepi nuk me benin pershtypje sepse une ate vajze e doja shume. Vazhdova ta takoja si me pare dhe nje dite ia thashe arsyen e sherreve ne familje. Ajo u skuq dhe u be flak. "Ta them une arsyen te tua ne familje. une e dija se X eshte vellai yt por kur ai ka qene ketu permes nje shoqes se tij ka shprehur deshiren per te me takuar. une nuk kam pranuar". Kjo ishte e rende per mua. tani e kuptova reagimin e vellait. u ndodha ngushte por fundja ata nuk ishin takuar kurre. Dashuria jone vazhdoi. Nje dite nagjeti motra e saj ne nje vend ku rrinim shpesh. Ketu dashuria jone do te merte nje goditje te keqe. Ajo u largua bashke me motren. Ate nate ne shtepine e tyre kishte pasur shume sherre. ate e kishte qelluar si e ema ashtu edhe e motra e saj. Kaluan dy jave dhe ajo nuk po dilte nga shtepia nga shqenjat qe kishte ne trup. Kur e takova edhe kur e puthja i dhimte trupi, U perpoqa ta qetesoja. Lotet e saj lanin trupin tim. E cmund te beja me teper, isha vetem 22 vjec! Vendosa ti propozoja per martes. Biseduam dhe rame dakord. Skishte si te ndodhte ndryshe. 4 vite dashuri ishte prove e madhe per ne. Vendimin per tu martuar ua thashe te shtepise. U be nami "Kete nuk mund ta besh kurren e kurres" - tha vellai. Babai dhe nena heshten. Iu drejtova babait: "me ose pa ju ate vajze do ta mar". Ne familje e shtro edhe disa here kete debat, derisa nje nate ju thashe prinderve sekretin tim te madh: Une dhe engjelli jo vetem qe duheshim shume por, prisnim edhe nje femije. Babait dhe neses ia mbusha mendjen. Im ate foli me vellain dhe me ne fund edhe atij ju mbush mendja. Ate nate cdo gje po shkonte shume mire, por krejt ndryshe ishte situata ne shtepine e saj. Une arrita ta bindja familjen time dhe po beheshim gati qe te kerkonim doren e saj. Ne shtepine e saj motra kishte treguar se ajo priste nje femije dhe te gjithe si te cmendur kishin filluar dhunen mbi te. Ne kohen kur une fluturoja nga gezimi ajo ishte ne momentet e veta me te keqija. U zgjova ne mengjes dhe u beme gatiune, babai dhe vellai per te shkuar ke shtepia e saj per ti kerkuar doren. U nisa dhe ne mendje me mbeten fjalet e mamit: "Bir si sot nuk te kam par me te bukur". Vura buzen ne gaz dhe ajo me lot ne sy shtoi: "Bir mere ate vajze qe te do zemra, qofsh i lumtur perjete". Me puthi ne faqe duke me dhene urimin. Nuk harroj syte e motrave dhe te kunatave qe shkelqenin nga gezimi. Si me i vogli qe isha, dasma ime do te behej shume e madhe, por ne rastin tim vlente shume ajo fjala e urte: "Peshku ne det dhe tigani ne zjarr". Rruges me duket se te gjithe me shikonin mua. Vertet jam i bukur, por jo aq sa te bie ne sy te te gjitheve. Kur po afroheshim ke shtepia e saj, pame se hynin e dilnin shume njerez. Njeri po vinte drejt nesh. E pyetem cfare kishte ndodhur dhe ai si per inatin tim tha: "Filanka ka vrare veten". Ne ate momend zemra ndali rrahjet, por kembet me ndalen te shtepia e saj. Hyra brennda si nje i droguar. Perplasa shume njerez qe donin te me ndalonin. Vajta te krevati ku ate e kishin veshur si nuse. O zot bertita me te madhe, -nuk eshte e drejte qe nje vajze kaq e re te behet nuse e vdekur. Me pas e qava me fjale. Shumica nisen te vajtonin me mua. Mbaj mend se i jam lutur zotit te me merte edhe mua bashke me engjellin . Nuk e doja me veten. Shume njerez u larguan bashke me mua nga mortja, e kuptuan se familja ishte fajtorja e vetme per vendimin qe kishte mare ajo. Nje nate me pare , kur te gjithe si te cmendur kishin nisur dhunen mbi te . dhe ajo e stresuar dhe e trembur arriti ti jepte fund jetes se saj. Une arrita ta kaloj kete dhimbje te madhe me ndimen e familjes qe e falenderoj shume. E di se ne kete jete nuk do te dua kaq shume nje njeri tjeter. Ajo ishte endrra ime. Me veprimin qe beri me dha te kuptoj se me donte. Une ende jetoj me peshen e fajit qe nuk munda ta ndaloj dhe sot do te kishim femijen tone. Per kete gje doja pyesja familjen e saj, se besoj se ndonjerit prej tyre do ti bjere ne dore kjo histori: Sa te pa shpirt paskeni qene! Ne vend te zemres paskeni patur gure! Mire neve qe na shkaterruat jeten, po femija cfare kishte? Dua te pyes motren dhe mamin e saj: a keni shpirt femre? Ti mami i saj nuk je ndjere mire kur ke pritur te behesh me femijen tend? Ti, motra e saj. me kete ligesi qe ke bere nuk do te behesh nene kurre. Zoti vonon por nuk harron. E di qe ti ke mbetur rrugeve. Per shpirtin e asaj qe desha dhe dua une do tju urrej gjithe jeten. Ne fakt ju meritoni tjeter gje, por une nuk jam vrases. Te nderuar lexues, me shprese se historia ime do te pritet e qete, pa lot e dhimje, ju uroj suksese ne jeten dhe fatin tim mos e paste njeri, sepse vuajtjet qe kam kaluar zor se perballohen nga i gjalli.
Anakonda- V.I.P Anëtarë
- Vendbanimi : Australia
Postime : 31717
Gjinia :
Anëtarësuar : 02/12/2011
Mosha : 34
Hobi : Once Upon A Time
Re: Historira Domethenese
Fundi i nje lidhjeje ne dashuri.
Fundi i nje lidhje dashurie Nje ndarje zakonisht shoqerohet me
deshperim, dhimbje ose edhe me gjaknxehtesi.. zakonisht kjo eshte nje
rruge qe percajme qe te mundemi te instruksionohemi ne dicka me te mire.
Nuk eshte e nevojshme qe te ndjekim rrugen me te gjate. Mund.. te
shkurtoni rruge duke ndjekur hapat e meposhtem! Perkthyer nga greqishtja
Stela!
· Me te shumtat here, lidhja qe duhet shpetuar eshte ajo
qe keni me veten tuaj dhe jo ajo me ex bashkshortorin tuaj. Mos synoni ,
nga fillimi te pakten, te mbeteni shoke me ish te dashurin. .Shoku qe
me te vertete keni nevoje ne kete periudhe, si dhe gjithmone eshte vetja
juaj.
· Perballoni dhimbjen tuaj si nje procedure qe duhet te
kaloni qe te perfundoni ne dicka me te mire dhe mos leni deshperimin
tuaj t’ju mposhti. Cdo dite e me tej do ndjeheni krenar qe bete nje hap perpara.
· Zbuloni kush jane ne te vertete aspiratatet tuaja. Doni me te vertete
te ndaheni , apo mundohene te gjeni menyra te ndryshme per te
rregulluar lidhjen tuaj ?. Duhet te mos dini qe veshtire do mund te
perparoni nese nuk kuptoni dhe nuk pranoni ndarjen tuaj.
Shmanguni pershkruajtjes se gjendjes dhe ndjenjave tuaja ne menyren
tragjike. Ndryshe do bindeni veten tuaj qe situata qe po kaloni eshte
vecse nje situate e pa tolerueshme. Kjo gje do t’ju lendoje jashte mase
dhe do veshtiresoheni per te pare realitetin. Mesoni se do ndjeheni me
mire dhe rueni energjine tuaj ne mendimKoncentrohuni atu ku be me
pozitive.Mos harroni qe dhimbja nuk do kaloje nese ne
fillim nuk do degjoni veten tuaj. Shprehni dhe nxirreni nga mbrenda
merzitjen ose hidherimin qe ndjeni .keshtu do lehtesoni veten tuaj nga
deshperimi qe keni.
· Mos ja lejoni vetes suaj qe te udhezohet
ne nje gjendje qe nje dite do t’ju beje te ndjeheni kryeulet. Duke
kaluar nga shtepija e ish-te dashurit , duke i derguar e-mail ose duke e
marre shpesh ne telefon, jo vetem nuk do mundeni te largoheni kurre nga
kjo lidhje.
· Mesohuni te besoni perseri tek njerezit. Cdo
lidhje ka nje risk si edhe asnjeri mund t’ju garantoje qe nuk mund te
lendoheni perseri. Mos lejoni qe nje eksperience e keqe t’ju evitoje te
jetoni nje jete , me te mirat e te keqijat e saj.
Fundi i nje lidhje dashurie Nje ndarje zakonisht shoqerohet me
deshperim, dhimbje ose edhe me gjaknxehtesi.. zakonisht kjo eshte nje
rruge qe percajme qe te mundemi te instruksionohemi ne dicka me te mire.
Nuk eshte e nevojshme qe te ndjekim rrugen me te gjate. Mund.. te
shkurtoni rruge duke ndjekur hapat e meposhtem! Perkthyer nga greqishtja
Stela!
· Me te shumtat here, lidhja qe duhet shpetuar eshte ajo
qe keni me veten tuaj dhe jo ajo me ex bashkshortorin tuaj. Mos synoni ,
nga fillimi te pakten, te mbeteni shoke me ish te dashurin. .Shoku qe
me te vertete keni nevoje ne kete periudhe, si dhe gjithmone eshte vetja
juaj.
· Perballoni dhimbjen tuaj si nje procedure qe duhet te
kaloni qe te perfundoni ne dicka me te mire dhe mos leni deshperimin
tuaj t’ju mposhti. Cdo dite e me tej do ndjeheni krenar qe bete nje hap perpara.
· Zbuloni kush jane ne te vertete aspiratatet tuaja. Doni me te vertete
te ndaheni , apo mundohene te gjeni menyra te ndryshme per te
rregulluar lidhjen tuaj ?. Duhet te mos dini qe veshtire do mund te
perparoni nese nuk kuptoni dhe nuk pranoni ndarjen tuaj.
Shmanguni pershkruajtjes se gjendjes dhe ndjenjave tuaja ne menyren
tragjike. Ndryshe do bindeni veten tuaj qe situata qe po kaloni eshte
vecse nje situate e pa tolerueshme. Kjo gje do t’ju lendoje jashte mase
dhe do veshtiresoheni per te pare realitetin. Mesoni se do ndjeheni me
mire dhe rueni energjine tuaj ne mendimKoncentrohuni atu ku be me
pozitive.Mos harroni qe dhimbja nuk do kaloje nese ne
fillim nuk do degjoni veten tuaj. Shprehni dhe nxirreni nga mbrenda
merzitjen ose hidherimin qe ndjeni .keshtu do lehtesoni veten tuaj nga
deshperimi qe keni.
· Mos ja lejoni vetes suaj qe te udhezohet
ne nje gjendje qe nje dite do t’ju beje te ndjeheni kryeulet. Duke
kaluar nga shtepija e ish-te dashurit , duke i derguar e-mail ose duke e
marre shpesh ne telefon, jo vetem nuk do mundeni te largoheni kurre nga
kjo lidhje.
· Mesohuni te besoni perseri tek njerezit. Cdo
lidhje ka nje risk si edhe asnjeri mund t’ju garantoje qe nuk mund te
lendoheni perseri. Mos lejoni qe nje eksperience e keqe t’ju evitoje te
jetoni nje jete , me te mirat e te keqijat e saj.
Anakonda- V.I.P Anëtarë
- Vendbanimi : Australia
Postime : 31717
Gjinia :
Anëtarësuar : 02/12/2011
Mosha : 34
Hobi : Once Upon A Time
Re: Historira Domethenese
Eshte nje histori e perjetuar
Ulem
ne kafe dhe bisedoj me nje femer dhe flas me te per historine e jetes
se saj, Ajo eshte shume e qete kur flet dhe fillon te tregoje historine e
saj.
U njoha me kete djale qe ne moshen 18 vjecare dhe me pas lindi
dicka midis nesh pas 3 vjetesh vendosem te fejoheshim. Ndenjem per nje
kohe te gjate te fejuar (reth 3 vjet ) Dhe ne kete moment nisin
tradhetite dhe dhimbjet per mua .Ajo ngeli shttezane dhe ne kete kohe
mer vesh qe i fejuari i saj ka nje lidhje me nje grua te martuar me
femije qe kishte te njejten moshe me te fejuarin e saj (34vjec)
Kjo
vajze mendon te ndahet dhe e mben kete por i fejuari i saj e kercenon
tek femija i saj qe sapo kish lindur dhe thoshte qe do i merte femijen
nese nuk rinin perseri bashke.Ne familjen e vajzes vetem Mamaja e dinte
kete gje dhe asnje tjeter nga te dy palet .Nderkohe qe vajza vazhdon te
jetoje me te dhe shprehet qe une jam e detyruar te ri me te per hir te
femijes tim megjithese une nuk ia fal ate qe me ka bere ne jete dhe syte
i mbushen me lote.Eshte shume e veshtire per te te jetoj me te kur
jetojne ne shtepine e burrit te saj. E pyes : Nese do te jepej mundesia te dashuroje dhe nje here cfare do
te beje.. dhe me pergjigjet : Nuk e di se cfare te bej nuk e kam
menduar ndonjehere dhe nuk kam me besim tek asnjeri as tek shoqet e mia
jo me te lidhem me nje mashkull tjeter dhe fakti qe une kam nje femije
dhe kam frike se e humbas.Por gjithsesi e shikoj te pamundur te lidhem
me dike sepse nuk kam kohe te njihem me njeri pasi une jam ne pune dhe
mbaj vajzen time .Une insistoj perseri dhe i them po nese do
dashuroheshe dhe ky fakt do te qe real cfare do beje dhe ajo e hutuar me
pergjigjet : Nuk jam e pergatitur per kete dhe nuk e kam menduar
asnjeher kete gje dhe gjeja e pare qe mendoj kur njihem me dike apo
shoqerine qe kam them qe ne mund te njihemi por nuk mund te vazhdojme me
tej ( me pak fjale ajo kerkon vetem shoqeri nga nje mashkull dhe asgje
me teper kjo ishte ajo qe kuptova nga biseda qe bera )
Ulem
ne kafe dhe bisedoj me nje femer dhe flas me te per historine e jetes
se saj, Ajo eshte shume e qete kur flet dhe fillon te tregoje historine e
saj.
U njoha me kete djale qe ne moshen 18 vjecare dhe me pas lindi
dicka midis nesh pas 3 vjetesh vendosem te fejoheshim. Ndenjem per nje
kohe te gjate te fejuar (reth 3 vjet ) Dhe ne kete moment nisin
tradhetite dhe dhimbjet per mua .Ajo ngeli shttezane dhe ne kete kohe
mer vesh qe i fejuari i saj ka nje lidhje me nje grua te martuar me
femije qe kishte te njejten moshe me te fejuarin e saj (34vjec)
Kjo
vajze mendon te ndahet dhe e mben kete por i fejuari i saj e kercenon
tek femija i saj qe sapo kish lindur dhe thoshte qe do i merte femijen
nese nuk rinin perseri bashke.Ne familjen e vajzes vetem Mamaja e dinte
kete gje dhe asnje tjeter nga te dy palet .Nderkohe qe vajza vazhdon te
jetoje me te dhe shprehet qe une jam e detyruar te ri me te per hir te
femijes tim megjithese une nuk ia fal ate qe me ka bere ne jete dhe syte
i mbushen me lote.Eshte shume e veshtire per te te jetoj me te kur
jetojne ne shtepine e burrit te saj. E pyes : Nese do te jepej mundesia te dashuroje dhe nje here cfare do
te beje.. dhe me pergjigjet : Nuk e di se cfare te bej nuk e kam
menduar ndonjehere dhe nuk kam me besim tek asnjeri as tek shoqet e mia
jo me te lidhem me nje mashkull tjeter dhe fakti qe une kam nje femije
dhe kam frike se e humbas.Por gjithsesi e shikoj te pamundur te lidhem
me dike sepse nuk kam kohe te njihem me njeri pasi une jam ne pune dhe
mbaj vajzen time .Une insistoj perseri dhe i them po nese do
dashuroheshe dhe ky fakt do te qe real cfare do beje dhe ajo e hutuar me
pergjigjet : Nuk jam e pergatitur per kete dhe nuk e kam menduar
asnjeher kete gje dhe gjeja e pare qe mendoj kur njihem me dike apo
shoqerine qe kam them qe ne mund te njihemi por nuk mund te vazhdojme me
tej ( me pak fjale ajo kerkon vetem shoqeri nga nje mashkull dhe asgje
me teper kjo ishte ajo qe kuptova nga biseda qe bera )
Anakonda- V.I.P Anëtarë
- Vendbanimi : Australia
Postime : 31717
Gjinia :
Anëtarësuar : 02/12/2011
Mosha : 34
Hobi : Once Upon A Time
Re: Historira Domethenese
Histori dashurie ... Pa titull........Me e prekura qe kam lexuar
Vajza 17 vjecare tmerresisht dinte te dashuronte
dhe djali 20 vjecar dinte t'ja vleresonte.
Vajza e donte aq shume sa per te falte gjithcka
dhe djali e donte por vajzes kurre nuk ja tha.
Po djali ne zemer mbante nje sekret
qe nuk ja tha as te dashures se vet.
Vajza ia falte gjithe dashurine
por djali tek droga gjente qetesine.
sekretin e djalit vajza s'e kish zbuluar
qe djali drogohej ajo s'e kish kuptuar.
Dhe ditet iknin,iknin nje nga nje
dhe djali keqesohej,keqesohej gjithmone e me.
por dhe per djalin erdhi nje dite e mallkuar
vajza zbuloi sekretin kur i pa shenjat ne duar.
Ia mohonte djali"-asgje s'eshte e vertete,mos i beso syve,besome mua qe
te
dua dhe do te dua perjete"
vajza me lot ne sy nga djali u largua
ai e ndoqi nga prapa falje per ti kerkuar.
"-lerme te qete-i tha vajza,-me mos me kerko
lerme te qete te lutem,ne verte me do.
-Te lutem mos vrapo,te lutem ti ndalo
Pritme e dashurte te them vec nje fjale."
vajza djalin nuk e degjonte
me lot ne sy ajo vetem vraponte.
"-Kujdes-bertiti djali-kujdes,nje makine!"
Por vjaza se degjoi,nuk e ndaloi shpejtesine.
Frenat shoferi dot nuk i ndaloi,
mbi vajzen shkelen ato dhe ajo ze me s'leshoi.
te gjithe u mblodhen mbi vajzen e shkrete
te gjithe po ulerinin per ate jete,
ate jete qe vdiq nga e shkreta dashuri.
'Ah-tha vajza,-sa e veshtire qenka kjo jete
ta dish sa te kam dashur....,te kam dashur vertete.
Duhet te mesosh problemet pa droge ti kalosh
kam frike te vdes,kam frike s'di ku do te shkoj
te lutem ndihmome se vdekjen se meritoj.
Vajza mbylli syte dhe driten e diellit me se pa
nje lot qe i pikonte ngadale,ne faqe iu tha.
"-Jooooo-thirri djali i mbytur me lot,-
-mos me er se pa ty s'jetoj dot.
Falme te lutem,falme ne te kam genjyer
falme qe ste kam treguar,
ti se meritoje vdekjen,e as ajo ste meritonte
pse te mori ty ,valle mua pse s'me donte?
Une gjysem njeri isha dhe kur isha me ty
po tani ,c'jam valle?Nje cope mishi me dy sy.
Por une s'te le vetem,do vdes per dashurine,
se ty te dua tmerresisht,
dhe ne boten tjeter them te gjej qetesine.
Kujtova se tek droga do te gjeja qetesine,
kujtova se me droge s'do te lendoja dashurine.
Kujtova se droga ishte gjthcka,
por ishte ajo q epa dashurine mua me la.
ti ishe e dashur,viktime e dashurise time,
ti ishe e dashur ajo q eme hoqi nje dhimbje.
por une s'te le vetem,tek ty do te vij,\
te dy i varrosen ,i varrosen prane qe te mos ndaheshin kurre,
e tani asgje me nuk i ndan.
Dhe mbi varret e tyre u shkruajten keto fjale:
"te vdesesh per dashurine eshte dicka e rralle"
-ja -thoshte dikush-ja cmund te bej nje njeri,
mund te japi dhe jeten
te vdesi per dashuri!!!
Vajza 17 vjecare tmerresisht dinte te dashuronte
dhe djali 20 vjecar dinte t'ja vleresonte.
Vajza e donte aq shume sa per te falte gjithcka
dhe djali e donte por vajzes kurre nuk ja tha.
Po djali ne zemer mbante nje sekret
qe nuk ja tha as te dashures se vet.
Vajza ia falte gjithe dashurine
por djali tek droga gjente qetesine.
sekretin e djalit vajza s'e kish zbuluar
qe djali drogohej ajo s'e kish kuptuar.
Dhe ditet iknin,iknin nje nga nje
dhe djali keqesohej,keqesohej gjithmone e me.
por dhe per djalin erdhi nje dite e mallkuar
vajza zbuloi sekretin kur i pa shenjat ne duar.
Ia mohonte djali"-asgje s'eshte e vertete,mos i beso syve,besome mua qe
te
dua dhe do te dua perjete"
vajza me lot ne sy nga djali u largua
ai e ndoqi nga prapa falje per ti kerkuar.
"-lerme te qete-i tha vajza,-me mos me kerko
lerme te qete te lutem,ne verte me do.
-Te lutem mos vrapo,te lutem ti ndalo
Pritme e dashurte te them vec nje fjale."
vajza djalin nuk e degjonte
me lot ne sy ajo vetem vraponte.
"-Kujdes-bertiti djali-kujdes,nje makine!"
Por vjaza se degjoi,nuk e ndaloi shpejtesine.
Frenat shoferi dot nuk i ndaloi,
mbi vajzen shkelen ato dhe ajo ze me s'leshoi.
te gjithe u mblodhen mbi vajzen e shkrete
te gjithe po ulerinin per ate jete,
ate jete qe vdiq nga e shkreta dashuri.
'Ah-tha vajza,-sa e veshtire qenka kjo jete
ta dish sa te kam dashur....,te kam dashur vertete.
Duhet te mesosh problemet pa droge ti kalosh
kam frike te vdes,kam frike s'di ku do te shkoj
te lutem ndihmome se vdekjen se meritoj.
Vajza mbylli syte dhe driten e diellit me se pa
nje lot qe i pikonte ngadale,ne faqe iu tha.
"-Jooooo-thirri djali i mbytur me lot,-
-mos me er se pa ty s'jetoj dot.
Falme te lutem,falme ne te kam genjyer
falme qe ste kam treguar,
ti se meritoje vdekjen,e as ajo ste meritonte
pse te mori ty ,valle mua pse s'me donte?
Une gjysem njeri isha dhe kur isha me ty
po tani ,c'jam valle?Nje cope mishi me dy sy.
Por une s'te le vetem,do vdes per dashurine,
se ty te dua tmerresisht,
dhe ne boten tjeter them te gjej qetesine.
Kujtova se tek droga do te gjeja qetesine,
kujtova se me droge s'do te lendoja dashurine.
Kujtova se droga ishte gjthcka,
por ishte ajo q epa dashurine mua me la.
ti ishe e dashur,viktime e dashurise time,
ti ishe e dashur ajo q eme hoqi nje dhimbje.
por une s'te le vetem,tek ty do te vij,\
te dy i varrosen ,i varrosen prane qe te mos ndaheshin kurre,
e tani asgje me nuk i ndan.
Dhe mbi varret e tyre u shkruajten keto fjale:
"te vdesesh per dashurine eshte dicka e rralle"
-ja -thoshte dikush-ja cmund te bej nje njeri,
mund te japi dhe jeten
te vdesi per dashuri!!!
Anakonda- V.I.P Anëtarë
- Vendbanimi : Australia
Postime : 31717
Gjinia :
Anëtarësuar : 02/12/2011
Mosha : 34
Hobi : Once Upon A Time
Faqja 1 e 1
Drejtat e ktij Forumit:
Ju nuk mund ti përgjigjeni temave të këtij forumi
|
|