ANEKDOTA POPULLORE SHQIPTARE

ANEKDOTA POPULLORE SHQIPTARE

Anekdotat, këto thënie të mençura, këto tregime të shkurtra shpotitëse e satirike, përmes së cilave interpretohen dukurit e ndryshme shoqërore, ndodhi të personaliteteve të njohura etj., japin një pasqyrim metaforik por edhe alegorik të realitetit tonë me të cilinë përballemi çdo ditë.

Këto tregime të zgjuara, që ishin karakteristik komunikimi tek shumë popuj ballkanas në të kaluarën, e në veçanti në disa treva shqiptare (ku akoma janë prezent, edhe pse të zbehura nga evoluimi kohorë), arrijnë që përmes mesazheve të japin aspekte nga jeta, në dukje të vogla, por me vlerë përgjithësuese, duke i vënë në lojë klasat sunduese, pushtuesit, tradhtarët, qeveritarët, personalitetet publike etj., por duke mos lënë pa atakuar as problemet e ndjeshme sociale, ekonomike, politike etj.

Shkathtësia e këtij komunikimi të drejtpërdrejt me dëgjuesin dhe roli si mburojë a si shtizë ndaj kundërshtarit, i kanë siguruar anekdotave, por edhe aforizmave, fjalëve të urta etj. një vend të rëndësishëm në thesarin e kulturës shqiptare, por edhe një jetë të gjallë e aktive, me një humor të hollë e satirë therëse, edhe sot e kësaj dite.

Pjesa dërmuese e anekdotave që janë të vendosura më poshtë janë të marra nga librat: “Anekdota 1 dhe 2” i botuar nga Instituti albanologjik i Prishtinës, dhe “Tregime shqiptare” shkruar nga Daut Demakut .







SHQIPTARËT JAN SI SHQIPET



Në një ndejë në Mal të Zi, Mark Milnai i thotë Ali pashë Gucisë:

- Ju shqiptarët jini sikur dhitë e egra. A i ke parë dhitë e egra, njëra në atë rrëpirë, tjetra në rrëpirën përball thërasin e bërtasin se nuk u rrihet vetëm, por kur bëhën bashkë, të parën punë që bëjnë, godasin njëra-tjetrën në të ballit, veç në këmbë të prapme për të bërë belanë...

Ali pashë Gucia buzëqeshi e tha:

- E more Mark Milani, sa di unë, edhe ti prejardhjen e ke shqiptare, por pasi u bërë malazez “të koftë me sherr kombi i ri...” E për dhitë e egra, po them, e ke gabim!

- Pse e kam gabim?

- Sepse shqiptarët nuk janë sikur dhitë e egra, por janë shqiponja. I ke parë buburrecat? Ata janë të vegjël, qyqar, rrinë bashkë e punojnë bashkë se vetëm nuk ua mban dhe s’ia dalin dot. E shqiptarët sillen sikur shqiponjat. I ke parë shqiponjat në fluturim, i bien qiellit trup e tërthor e askënd se mbajnë afër vetes, sepse ato janë sundimtare të plota të qiellit e nuk ia kanë nevojën kujt për ndihmë.

- Hollë ke qitur Ali pashë Gucia!...

- Jo, s’thashë gjë të re, o Mark Milani! Shqiptarët prej shqipeve e kanë marrë emrin, e mjerë ata që s’kanë ndenjur me shqipe, po janë bërë bashkë me buburrecat!

NJË PITE TË KEQE PËR MYSAFIRIN E MIRË!



Një natë dimri Ramadan Shabani shkon mysafir te Xhemajl Abria.

Te dy pleqnar të njohur që i kishte Kosova.

Të gëzuar për takimin, te dy pleqtë në kullë harrohen në bisedë.

Dikur, nëna e Xhemajlit, që e dinte se në kullë është një mysafir i mirë, shkon dhe troket në derë.

Del Xhemajli në der të kullës:

- Hë nënë, ç’e mirë të solli këtu?

- Më thanë se të ka ardhë një mysafirë i mirë bre loke?!

- Po, bre nënë, pasha zotin, mysafirë më të mirë kjo kullë nuk pret!

- Ani lokes, çka po ta do zemra të të gatuaj nana për darkë? I kemi, shyqyr zotit tana të mirat e, për mysafirin e mirë - diçka ma të mirë!

- Gatuaja nënë një pite të keqe!

- Qysh loke, pite të keqe për mysafirin e mirë?

- Oj nënë, ruaje bulmetin për llaskuçë që vijë për bark, ata ta marrin për gojë konakun, se ky ka ardhur për llaf e muhabet - tybe e treqind tybe as mendja nuk i shkon se çka i qet në sofër!...

THES PËR SHTROJË, THE PËR MBUOJË



I kishte pasë zënë nata dy vetë në mal. U afruan pranë një lisi she u bënë gati për të fjetur.

Njëri po i thotë tjetrit:

- A po t’merr gjumi?

- Pak, besa!

- E çka ke shtru?

- Thes.

- E me çka je mlu?

- Me thes.

- Ama bre, nja!

- S’kam valla se jam hi në ta!

LIVADHET E SHTRENJTA



Takohen në Fushë-Krujë Ismail Qemali dhe Ali pashë Gucia.

Ali pashë Gucia u ndal e po i sheh livadhet e bujshme, tërë rrafshinën e pëlleshme të Fushë-Krujës.

- A thua, more zotëri Ismail, këto livadhe kaq të mira e të buta, a janë të shtrenjta? - foli Ali pashë Gucia.

- Shumë të shtrenjta janë! - u përgjigj Ismail Qemali.

- Çka ta merr mendja, sa teneqe flori bëjnë?

- Eh, more Ali pashë Gucia, këto livadhe të buta e të mira e kanë vlerën e lartë, rrafsh sa një grua!

- Sa një grua, po unë në malësi...?!

- Jo Ali pashë, jo ashtu qysh po mendon ti. Këto livadhe të buta e të shtrenjta e kanë vlerën sa një grua e mirë, bujare e fisnike si ajo që ka lind një Ali pashë Guci!

RASHË QË RASHË, PO JU QES EDHE GJOVE



Në një fshat të malësisë së Opojes, si në shumë vende tjera të Kosovës, shkaku varfërisë, njerëzit banonin nën një çati me kafshët shtëpiake. Poshtë ahuri, lartë dhomat banuese.

Një natë, një fshatarë duke fjetur sipër ahurit, pasi dërrasat që ndanin këto dy pjesë ishin vjetruar dhe kalbur, bie brenda në të.

Fshatari i habitur, herë shikonte vrimën sipër nga kishte ra e herë vështronte gjënë në ahur.

Pasi u kthjell pak, po thotë vet me vete: “Rashë që rashë, po ju qes edhe gjove...”

QË KA ME HËNGËR DREQI E KOM DITUN, POR...



Një nuse e re, diku në dukagjin, kish pas qëllua me një vjehërr shumë të keqe. Vjehrra ishte shumë shpirtzezë, sa nuk ja linte nuses askund vendin. Por, nusja kish pas qëllua e familjes fisnike, dhe e duronte gjithë atë trysni.

Një ditë nusja shkon në gjini.

Pas nja dy ditësh po vjen i shoqi e po i thotë:

- Qohu moj grue se duhet me u kthye n’shpi!

- Hajr na koftë, çka paska ba vaki?

- Ashtë djege shpia. Mrena ka qellu nëna e asht djeg bash me të!

Nusja pe luan kokën e po thotë:

- Që ka me hëngër dreqi një ditë e kam ditun, por që ka me hëngër t’pjekun, s’ma ka marr mendja!

DIKUJT FTOHTË E DIKUJT NXEHTË



Në një odë malësorësh të Rugovës, ku nga skamja e varfëria, ishte edhe odë edhe shtëpi, se nuk kishte konak tjetër, plaka ua shtronte vendin për të fjetur dhëndrit e vajzës së vet e, pak më tutje, nën të njëjtën mbulojë, djalit e resë.

Plaku pinte duhan pranë oxhakut dhe i vështronte.

- Vendin e keni gati! - u tha plaka dhëndrit e vajzës dhe mori jorganin t’i mbulonte.

- Afrohuni pak nga njëri-tjetri se nata është e ftohtë e do të mërdhini, - u thoshte plaka derisa i mbulonte.

Pakë më tutje, plaka u bëri vend djalit e resë. Duke i mbuluar u thoshte:

- Ç’jeni ngjitur trup për trupi, largohuni pak, largohuni se natën ju vjen nxehtë e djersiteni!

Plaku, që i shihte e i dëgjonte, krejtësisht i qetë pranë oxhakut, foli ngadalë:

- Haj medet, haj medet!... Nën një jorgan dikujt ftohë e dikujt nxehtë!

GJYGYMI I ÇAJIT



Shkon njëri n’Shtime, n’pazar. E sheh njërin që kish ra në varfëri e e kishte qitur për ta shitur edhe gjygymin e çajit. E kishte pas shitur edhe tokën, e tash e kishte qitur për ta shitur edhe gjygymin.

Po e pyet ky tjetri.

- A po e shet gjygymin a?

- Po, po e shes - përgjigjet ky.

E muarr në duar e po e shikon gjygymin e po i thotë:

- I mirë tek ashtë, po pak i vogël po doket!

- Po t’doket i vogël, se valla dymdhetë hektar tokë m’i ka hangër.

DIKUSH HIQ E VUAJ, DIKUSH PUTH E DUAJ



Njëri prej Tushilës ishte i varfër e i vetëm.

Fejohet me shumë mundime i shkreti, se të varfëritë, si gjithkund, bartin peshën e rënd të jetës.

Gëzohet shumë për fejesën dhe nis ta çezojë nusen. Merr para hua dhe blen pambuk e qo te nusja. Ço mëndafsh, lesh... e gjithfarë harxhesh që i duheshin për çejzin e nusërisë.

“Ore, - i thoshin, - je pak i hollë prej takatit, ndale dorën se këto para që po i merr hua, një ditë duhet kthyer!”

- Veç le të çejzohet mirë nusja se unë punoj. Punoj e fitoj dhe, një ditë, edhe borxhet i kthej.

Zgjati kjo punë, po, nja dy vjet e tepër.

Erdhi koha. Nusja kishte bërë çejzin gati. Ishte caktuar edhe ditën e dasmës, u nda vadja.

Pikërisht kur u nda edhe vadja, çohet një Smakiç i Arbrisë e t’i grabitë nusen me krejt çejzin e gatshëm.

Ky i shkreti ra për tokë: ta vriste Smakiçin, nuk ishte punë që bëhej, të zinte nuse tjetër - ruajna zot, se ishte i mbytur në borxhe deri në fyt.

Mbeti edhe pa nuse, edhe duhej punuar ditë e natë për t’i kthyer borxhet.

Nuk shkoi gjatë e i doli kënga:

Dikush hiq e vuj,

Dikush puth e duj!

ZOR ME U PASUNUE E SHPEJT ME U FIK



Një herë e pyesin një të pasur:

- Allahile burr, a na kallxon drejt, a hoqe zor deri sa bone shpi e pasuni kaq të madhe?

- Vallahi more burra, masi po m’vetni, për t’drejtë t’zotit due me ju kallxue. Derisa e qita shpinë në t’temel e u ktheve marë e u pasunova, kom hek boll! Sa me e pasë shty ni guri t’madh me gjyks e me e qitë në maje t’bjeshkës.

Masë do kohësh, meshkuj e asaj shtëpie u ndanë, se nuk shkonin mirë njëri me tjetrin, e ky i pasuri u fik.

Shkonin prapë njerëzit me e pa, se i kishte pas ndihmuar shumë të varfëritë, e po e pyesin:

- Allahile a na kallxe drjetë? Sa shumë mall ke pas, qysh u fike kaq shpejtë, e a hoqe zor?

- Po ju kallxoj bre burra. Qysh kam pasë hekë zor me u ba shpi - me qitë me gjoks atë gurin n’maje t’bjeshkës, tash s’pata anevoj hiq me u mundue, se ai guri i madh u rrotulle meniherë vet e ra n’fund të bjeshkës. Qaq shpjet jam fik.

MENDJA E MADHE



Në një kuvend të burrave, hyri me pakë vonesë edhe Shaban Hoxha i Isniqit. Ishte vonuar pak dhe, natyrisht, plakun e mençur e pret kuvendi.

Mirëpo, një mendjemadh i Strellcit, me mustaqe të holla si bishti i miut, që ja kishte mbushur mendjen vetes se e ka vendin në kuvend të burrave, i hidhëruar pse kuvendi po e respektonte Shabanin, mezi priste që t’ia thoshte ndonjë fjalë.

Shaban Hoxha u rahatue në kullë. Ia sollën edhe kafen.

Njëri prej pleqve në kuvend tha:

- Fol diçka Shaban Hoxha!

Ende pa e çelur gojën Shabani, ai mendjemadhi ia priti:

- Çka ka me fol Shaban plehu që vonohet në kuvend të burrave?

Të gjithë u prekën. Ai plaku që i tha Shabanit më parë “fol diçka”, u zu ngushtë, por foli:

- Mos u hidhëro lum Shabani, se është martue rishtas dhe e ka pak veten n’qejf?

- Jo - tha Shabani Hoxha, -nuk hidhërohem. Plehut ia sheh hajrin dikush, se plehu e rrit bimën, e mendjes së madhe, pasha zotin, kush mbi dhe hajrin deri sot s’ia ka pa!

AI S’ASHT MSUE ME DHANË



Një zemërngushtë (tahmaçar) kishte pas ra në ujë e donte me u mbytë, se nuk kishte pas ditur not. Qëllon njëri atypari e i thotë:

- Ama dorën, bre burrë!

Një tjetër, që e kishte pas njohur këtë zemërngushtin, ia kthen këtij:

- Ai nuk asht msue me dhanë, por veç me marrë e thuj: “Ha dorën!” e jo ama dorën, n’dash me e pshtue pa u mytë.

MATE PUNËN E UJIT SE...



Bajram Selimi i Uçës shkon tek miqtë në Kërninicë. Për darkë miqtë po bien reçel.

Duke e trazuar reçelin (duke i qitur ujë), i zoti i shtëpisë i qetë ujë pak si shumë. Edhe duke i qitur ujë, po e pyet Bajramin:

- A t’qes ma?

Bajrami po e sheh që nuk është kah i ndalet dore e që nuk është më hajri i reçelit, se u mbush me ujë, po i thotë:

- Valla bre mik, mate punën e ujit - a ki a s’ki, se reçeli, me nerë me thanë u ba m....

A JE TUJ PRITË SURLET ME KRISË?

Ishte kohë ramazani. Tri-katër copë katundesh në Kabash të Prizrenit kishin pas bërë ramazan me një tupan. Ndërmjet atyre katundeve kishte qenë një kodër, Murlan e kishin pas quajtur. Për kohë të iftarit dilte në majte të kodrës tupanxhiu me rrahë për iftar.

Hoxha kishte pas shkuar tek njëri në Kabash dhe pritshin të bëhet iftar, pasi të gjithë ishin të uritur. I murrën orët e po i vendosin përpara me shikuar kohën. Një djalit të shtëpisë i thanë:

- Del n divanhane e vëzhgo! Kur t’krisin tupanat, na kallxo e t’bajmë yftar.

U bë koha e yftarit e djali nuk po lajmëron gjë. Këta të lodhur e të uritur po i ja lëshojnë një zë djalit:

- O djalë!

- Hoj! - Përgjigjet ai.

- A krisën more tupanat a shka u bo?

- Qe besa, more babë, ni tupan krisi qatje n’kodër...

- Po shka dreqin je tuj pritë. Me krisë edhe surlet a? Ramazani s’ka surle. Pse s’erdhe me na kallxue?

SA PËR NJË LLAF



Një Drenicas, burrë i mirë e i urtë se të duash, por që e kishte gjetur e zeza dhe kishte mbetur vejan, pra i kishte vdekur e shoqja. Ai në fakt nuk ishte edhe aq në moshë, kaloi një kohë bukur e gjatë, dhe ai nuk po martohej. Pas disa kohe, në konak i shkojnë tre shokë dhe në bisedë e sipër njëri prej tyre po e pyet: Pse mor burrë nuk u martove deri tash, çka je duke pritur? Ti nuk je edhe aq i vjetër...

Po e shoh edhe unë mor burra se nuk bënë pa u martua, - po u thotë ai shokëve. Me ua thënë të vërtetën, jo edhe aq sa për ato “punët tjera”, por me pas dikë more burra e me ndërrua ndonjë llaf goje, se kam mbetur fillikat i vetëm tërë ditën e ditës e nuk po kam me kë ta bëj një llaf goje...

- Njëri nga ata shokët që ishte më shakaxhiu, po i thotë Drenicasit: Nëse na e jap besën që nuk hyn ma “thellë”, sa për najë llaf goje, na po t’i sjellim gratë tona me radhë!...

QYSH E DERDHI GRUNIN RIZA BLLACA



Kishte pas shkuar Riza Bllaca me shitë pak grurë në Suharekë. Grurin e kishte pas qitur në një thes. Pasi thesin nuk e kishte pas mbushur plotë, e kishte pas hedhur thesin në krah si duq: gjysmën para e gjysmën prapa. Sa hyn në treg, për dreq, i zgjidhet gryka thesit e i derdhet pjesa e parë. Rizahu ulet për ta mbledh grurin. Njëri që e njihte po e pyet:

-Qysh e derdhe grunin Riza?

-M’u derdh bre!

Nuk kali shumë e arriti një kumar i Rizahut. Po e shikon e po i thotë:

-Pash rizanë e zotit, kumar, qysh e derdhe grunin?

Rizahu pak i hidhëruar ja pret:

-Rizaja e zotit ta theftë qafën! Qe qysh e derdha.

E ta mori edhe gjysmën tjetër të thesit dhe e derdhi tërë grurin në tokë.

ATA I DINË GJËRAT MA MIRË SE NA!



Në një mbledhim odash elektronike (forum, si po e quajnë) , diku në perëndim, ishin mbledh anëtar e anëtare nga të gjitha anët e shqiptarisë e po bisedonin, diskutonin e debatonin për kontributin e partive të tyre në Epopenë e Lavdishme të UÇK-së. Disa prej tyre... po diskutonin, pak ma me „zjarrë“, duke u munduar që me „mjeshtri“ t’i lartësojnë pak edhe liderët e vet, të cilët për luftën vetëm kishin dëgjuar, bile edhe në Beograd!

Dy pjesëtarë të UÇK-së që po i dëgjonin (lexonin) këto “diskutime”, po e pyesin njëri-tjetrin:

- Ku ishin vëlla këta lider kur ishte luftë, kur Kosova digjej flakë, pra kur luftonte UÇK-ja?

- Disa prej këtyre ishin edhe kundër luftës së UÇK-së atë kohë, bile ushtarët e lirisë i quajtën “grupe terroriste...”! Disa bënin qejf në Prishtinë... në Bon... e besa edhe në Tiranë.

- E si po kanë vëlla fytyrë e po krekosen për ta edhe sot e kësaj dite, 9 vite pas luftës! Bile po fyejnë pa fije turpi ata që sakrifikuan edhe më sublimen!

- Besa edhe kanë të drejtë - po i thotë ky tjetri.

- Gjatë gjithë luftës, ne kemi qenë në front, ballë për ballë me shkaun, e nuk kemi pas kohë me i pa gjërat si duhen, e këta “burrat” që po flasin, i dinë gjërat ma mirë se na, sepse, gjithë situatën e kanë përcjell përmes ekraneve televizive, dhe atë ulur në kolltuqe prej lëkure.

NJË PALË TIRQ...



Në Pejë, kishte pasur dikur artizanë të zotët, të cilët i punonin shumë mirë tirqit. Shkon një plak i anës së Pejës, veshur tamam si zotëri, me qelibar e kuti duhanit të bakfanit, shall e shokë, orë me qostek, bastunin dhe myhyrin në dorë e futet te një mjeshtër tirqish, duke i thënë: - unë dua një palë tirq tamam, si të Azem Bejtës!

- Si urdhëroni zotëri, - po i thotë mjeshtri, dhe filloi të ia masë. Mat andej e mat këndej, por kot, atij nuk po i binin tirqit si të Azem Bejtës, në fakt ky zotëria, nga prapanica ishte më i mbushur dhe... Terziu i tirqve u lodhë e po i thotë plakut: - dëgjo mor plak, ty tirqit si të Azemit, nuk të bien pasha bacën se Azem Bejtë Galica tjetër prapanicë ka pasur...

DHËNDRI GRYKËS



Kishte shkuar një dhëndër tek miku i vet. Vjen dreka e miku ja kthen bukën. Dhëndri kishte qenë grykës i madh. Atë ditë i kishin pas disa lloje gjellrash. Vjehrra ju shërbejke e rrike gjithë kohën në këmbë. Dhëndri për secilën gjellë që e qitnin në sofër, thoshte: “Qeky ma ka mytë babën” e t’ju lëshojke e ta hante gjysmën e gjellës. Kur e qitën së fundi hallvën, dhëndri i tha:

-Burra, në paçit qef m’i ditë, bash qekjo ma ka mytë babën, e s’kam si e lshoj! -e nisi të ha ngutshëm në të.

-Valla po m’dhimesh, more dhandër, -ia priti vjehrra -se t’u paska çkepë gjaku i babës e s’po ditke ku m’e lypë ma përpara.

ME LESH MJEKRE



Pas rënies së Komandantit, shumë veta provuan që me anë të mjekrës, ta emitojnë atë! – pra filluan njerëzit t’i lëshojnë mjekrat, e të ecin pak sa krekosur, sa nuk i zinte rruga! Disa provuan besa, brenda në Kosovë, por edhe në mërgatë të dalin me pamje të tilla e herë- herë provuan që edhe para publikut të bëjnë ndonjë monolog etj. S’ka dyshim se qëllimi ishte i mirë, por më duhet t’i kujtojmë se vetëm me lesh, nuk emitohet dot Komandanti Legjendar Adem Jashari, ngase ai leshin e kishte tanë dredha dredha mor vëllezër!...

A PASKA NAJ T’KEQE MJALTA?



Ferat Isufi i Runikut shkon në një gazmend në Suhogërllë. Pasi rraset mjaltë, kishte pas thënë:

-Qet t’mirë e ka mjalta si lahet kollaj, pej luge e pej kalanice.

Aty qëllon edhe Shaban Beja dhe i thotë:

-pse, a paska edhe naj t’keqe mjalta a?

MOS E HAPNI!



Dimër i vështirë, acar e borë e madhe. Nga kjo gjendje ishin mbyllur rrugët Tiranë-Kukës-Prizren, pra ishin bërë të pakalueshme. Ishte thirrur një mbledhje e të dy Qeverive, për të gjetur mundësinë e evitimit të gjendjes. Në një takim që ishte mbajtur, edhe në nivel komune, një plak nga Prizreni, ishte ngritur në këmbë dhe kishte kërkuar që mos të hapet rruga! - u habitën rreth qëndrimit të plakut, dhe i kërkuan sqarim për qëndrimin e tij.

- Po, po- tha plaku, unë jam i mendimit që rrugët mos të hapën, bile sikur të mundja me e mbyllur edhe skelën e Durrësit për ca kohë, në mënyrë që të pushojnë pak hajdutet e të gjitha instancave se na këputën duke na vjedhur, që nga Durrësi e deri në Prishtinë!...

S’KANKA TI ME SHKUEN N’MAL



Një katundarë shkon në shtëpi të Azem Bejtes dhe e gjen aty vetëm nënën e tij. I lyp pak bukë.

-Bima do bukë se jam nisë me shkue n’mal me Azemin.

Plaka ia pruri një gjysmë buke, pak djathë dhe një sahan me qumësht. U ulë e filloi të haj, dhe e hëngri krejt atë bukë, atë djathë e atë qumësht.

Kur u ngritë, po i thotë nëna e Azemit:

- Uh, loke, t’baftë mirë. Po ti shko tu shpija jote e mos shko n’mal, se Azemi jem, me qita bukë qi hangre ti, gajshtë ditë qindron në mal.

UNË PO E THEJ QAFËN N’BOSTAN



Një zot shtëpie ua ndante punët meshkujve të shtëpisë në mëngjes. Gjithnjë punët më të lehta i ndante për vete. Një ditë po u thotë:

-Ti ke me shkue me berre, ti shko n’mulli, ju dy shkoni në arë e unë po shkoj e po e thej qafën n’bostan.

NË ARKIVOL BRENDA!






Diku në anë të Deçanit, dy veta shkojnë për të marrë pjesë në një ceremoni varrimi. Të vdekurin e kishin vu në arkivol, dhe kishte ardhur koha që ta përcillnin për tek varrezat.

Tani kur kortezhi ishte gati të nisej, dy veta ishin rrokur mes vete! Secili mbronte qëndrimin e tij, duke i thënë shoqi- shoqit se duhet ecur para , apo prapa arkivolit?! Ata vendosen me shkua dhe me e pyetur hoxhën, pasi që ishte krijuar shamatë aty.

- Hoxha duke i njohur të dy që nuk ishin tamam në terezi, po ju thotë:

- Pasha zotin ju mor burra ma mirë ka qenë sikur të ishit në arkivol brenda qe të dy, por ja qe zoti këtë tjetrin e ka marrë gabimisht, e ju ndash ecni para e ndash mbrapa arkivolit!









A S’I KENI DY VEGSHA?



Njërit i erdhi mysafirë një jaran i madh. E kishte ndër mend me i bë muhabet e po ja pyet qefin:

-A don me t’shti mish e lakna a mish e pasul për darkë?

- Pse, jaran, a s’i keni dy vegsha a?

PO DIGJET DIÇKA





Në odë të Zekë Qubrelit, ia kishin mësyrë nja 7-8 burra të Mehajve të Prekazit, të cilët me Zekë Qubrelin ishin miq të vjetër.

Pas darke, t’ia krisen muhabetit, natë dimri, muhabet, çaj e duhan deri në mëngjes, duke pre e duke vra armiq tërë natën e gjatë...

Dikur u sos edhe duhani dhe Zeka ua nxori për para një kile duhan të grirë. Këta iu hodhën dhe nga mëngjesi e sosën edhe ata. Pas pak kohe, njëri po thotë:

- More burra, po më duket se po vjen një erë, si në të djegur, pra sikur po digjet diçka?

- Mos u shqetësoni burra, mos u shqetësoni se nuk ka çka digjet tjetër gjë ma, veç duhanit tim që u djeg e u bë shpuzë për tre sahat- ua ktheu Zeka.

PO DO ME M’YTË DUHANI...



Njëri prej Krasmirofcit po i thotë Hajdar Kozhicës:

-Hajdar, po do me m’mytë duhani, se p’i pi fort edhe ka nis me m’zanë n’fytë.

-Po le, bre dashamir, mos e pi ma kurrë!

-paç me lanë, po tutna si po m’lanë ment!

-Valla, bre shoq, edhe qato men si dalin pej marakut t’duahnit, boll pak men janë.

MIRË SE TË PRURI ZOTI!





Një Gjakovar, rastësisht në tregun e perimeve, takon një fshatar të cilin nuk e kishte edhe fort në qejf. Ishte gati mbrëmje, dhe fshatari nuk po i ndahej. Kur shkuan afër shtëpisë, Gjakovari po i thotë: Natën e mirë se unë eca, - u fut brenda dhe ia dha krahun derës. Fshatari po i thotë qe besa edhe unë mbas teje, po hape derën. Ai shtyje derën nga brenda, ky shtyj nga jashtë deri sa u lodhen! Dikur Gjakovari e hapi derën, dhe po i thotë:

- O mirë se të pruri zoti he burrë!

- Jo qe besa, erdha vet me pikë të zorit, se sa për zotin ti ishe duke më lënë në sokak...

QISAJ I THONË LANG E JO KAFE



Shkojnë Llausha te bajraktarët e Hotit. Hotjanët, për t’i provuar se çfarë burrash janë, ju qesin kafe me krip. Kur ua qojnë kafet me krip, ata pleqtë që ishin ulur tek oxhaku, ja filluan e po i pinë kafet me krip dhe nuk po bënin zë.

Një djalë i ri që ishte ulur në fund të çergës, kur e moria kafen për ta pirë dhe kur e pa që ishte me krip, tha:

-O mik, shko bima ni copë bukë ta ngjyjë se na qisajna i thomë lang e jo kafe.

Kur i dëgjoi miku këto fjalë që i foli djali i ri, u qua, e mori djalin dhe e uli në krye të oxhakut dhe i tha plakut që ishte ulur aty:

-Shtyju ma posht se sa ky vend për ty!

E HËNGËR ZALLIN!





Banorët e një fshati, kishin vendosur për ta shtruar rrugën e tyre me një gjatësi prej rreth një kilometër, e cila i lidhte me rrugën e asfaltuar më pas. Për këtë, ata ia besuan punimet një fqinjit të tyre, duke ia dhënë atij të gjitha mjetet për menaxhim- siç po i thonë tani!

Si duket, ky fqinji i tyre “ca nga lekët” i kishte futur në xhepin e vet, dhe pjesën tjetër i kishte shfrytëzuar për rregullimin e rrugës, e që në mungesë lekësh më pastaj nuk e kishte kryer tërësisht rrugën! U hap fjala si era, njerëzit filluan e po i thonë se i hëngër lekët e rrugës. Ky dikur u lodh e po iu thotë:

- Ikni mor burra se nuk u bë kiameti, Ministria e komunikacionit, ka hëngër asfaltin e krejt rrugës Mitrovicë – Pejë të gjatë rreth 100 kilometra e nuk po u thotë kush gjë, e ju më lodhët për një gjysmë kilometër rrugë zalli, që ka sa të duash në lumenjtë tanë!

E KAM NI XHEZVE MASLLAHAT



Një të barilevsit i shkoi një mysafir. Konakxhiu shtini xhezven me kafe në tagar, por u habit duke fol me mysafirin. Xhezvja gufoi dhe u derdhë pak. Po i thotë ky mysafirit:

-E kam ni xhezve masllahat; kallxon kur t’bahet kafja.

-Rueju mos prit me t’kallxue s’dyti, se s’paske çka qet ma n’filxhan! - i tha mysafiri.

QE DY DITË S’PO JA DAJNË PIJES!



Ishte një zotëri i pasur që kishte vetëm një djalë. Djali i kishte pasur disa “jarani” të cilët i vijnë në konak. E shtron për të pirë me ta në kopsht gjithë ditën. Në mbrëmje prapë në dhomë, e të nesërmen prapë në kopsht.

Kur ishin duke pirë këta, rrogëtari i dërgoi lopët për ujë dhe ju dha ujë lopëve. Del zotëria dhe takohet me rrogëtarin që ishte duke i kthyer lopët dhe po e pyet:

-Ku i pate?

-U dhash ujë - tha rrogëtari.

-Kthej apet e jepju ujë!

-Paj s’pinë ma.

Zotëria prapë i thotë:

-Ktheji!

Djali që ishte duke pirë me shokë, po i thotë babës:

-A je n’men o babë? Këto qetash kanë pi e s’pinë ma!

Atëherë babai iu kthye i po i thotë djalit:

-Kto, tuj kanë lopë, masi kanë pi ni herë, s’pinë ma, e ju, a s’po ju vjen marre qi s’po ja dani qe dy ditë pijes?

MË DENONCUAN



Një qytetar i Dardanës, po martonte djalin e vetëm, me këtë rast ai kishte ftuar shumë miq dhe kishte bërë një dasmë të madhe. Tërë natën nuk u ndal pushka, si me pas qenë Luftë!

Të nesërmen të zotin e konakut e rrethuan KFORI me tërë arsenalin e vet, dhe ia morën disa armë. Pasi ikën ata të KFOR-it, po e pyesin fqinjët:

- Ç’të ndodhi kështu mor fqinjë ynë?

- Më denoncoi dikush te policia e KFOR-it, si duket, dhe ata erdhën e mi morën armët!

- Jo, mor komshi, jo- po i thotë njëri prej të pranishmëve, ti denoncove vetën tënde. Po luftë ka qenë e lagja e juaj nuk ia ka bërë as edhe një kapsollë bam! Kurse tani në dasma, syneti, për vit të ri etj. Po doni me na plasur timpanet e veshëve, duke shtirë më armë pa ndalur.

DY VLLAZNIT PIJANECA



Dy vëllezër të Gjakovës ishin pijanecë dhe te dy pinin në një restorant. Vëllai i madh një ditë e piu një gjysmë litër raki dhe shkoi në punë të vetë. Pas pak kohe, erdhi vëllai i vogël dhe po e pyet kamerierin:

-A ke vllau jem ktu?

-Po.

-A piu hiç?

-E piu ‘i gjysmë kille.

-Qitma ni killë, - tha vëllai i vogël - se ai po do me na fikë, he zoti e marroftë!

DO T’U TREGOJ TË GJITHËVE



I kishte pas thënë njëri një shokut të vet:

-Po t’kallxoj dishka n’besë, po ti kërkuj mos i kallxo!

Ai tjetri po i thotë:

-Besa do t’i kallxoj tanve. Masi s’po mun e ruan ti fjalën, kah ta ruaj unë?







AS MEN AS HIÇ



Kish pas thënë një i Prizrenit:

-Katunari, kur po bjen n’shehër, pe pinë ni kove raki edhe po bëhet pijan, e na, shehërnjanët, pe pimë ka ni killë edhe as men as hiç.

NASTRADINI ME T’BIRIN E MAGARIN



Ishte nisur njëherë Nastradini me djalin e vet dhe me gomarin për udhë. I thotë djalit:

-Dil e ngute magarin! -E vet në gomarë.

Po i dëgjon njerëzit ka po thonë:

-Ma magar kënka ai qi i ka hipë magarit se magari qi p’i qon. Po qysh ai vetë n’magar e djali po ec?!

Shkoi më tutje e po zbret nga gomari. I thotë djalit:

-Hip ti n’magar, se unë p’i ngrehi.

Djali i hipi gomarit e ai duel e po e ngreh. Duke ecur më andej po i dëgjon disa punëtorë tjerë duke thënë:

-Qy, qy, po budalla qi koka! Shih, plaku vetë e ngreh magarin e djali a hipë n’magar.

Ecin edhe pak e i hipin te dy gomarit. Prapë po i dëgjon disa tjerë duke thënë:

-Qy,qy,qy, po budallt qi kënkan! Dy vetë i kanë hipë magarit.

Ma andej zbresin te dy nga gomari; te dy po ecin pas gomarit. Po i dëgjojnë, prapë do tjerë, kah thonë:

-Po budallt qi kënkan! Dy vetë shkojnë mas magarit, e magari thatë.

E tash po thotë Nastradini:

-Nash hipi, nash zhdrypi magarit, se gjithë nuk bahesh me tanë i mirë.

SHYQYR QI S’JA DIN LEZETIN...



Kishe qenë një gjakovarë dhe e kishte pas pirë rakinë bukur fort. I kishte pas thënë nëna e vet:

-mos e pi rakin bre bir, se hem po i ba zarar shnetit e hem po e fik veten.

Po i thotë ky nënës:

-Shyqyr, mor nanë, qi s’ja di ti lezetin sikur unë se, me kanë me ja ditë lezetin edhe ti, mos me pas me shka me ble, edhe dimitë tua i kishe shitë edhe se kishe lanë pa pi raki.

VEÇ ME PI MË NUK MUNDEM...



Ishin mbledhur disa shokë- thjeshtë për aheng. Kishin ngrënë e pirë bukur mirë, dhe kur erdhi koha për t’u ndarë, nga vera e kuqe, ishin bërë bukur qejfli. Ata ikën secili në drejtimin e vet, dhe Rexhep Lata merr makinën dhe niset në drejtim të shtëpisë së vet. Në një kënd të rrugës e ndalojnë policia e komunikacionit dhe po ia kërkoni dokumentet e makinës- ky edhe ishte gjysmë i dehur, dhe e vërejti mirë se s’kishte më rrugë tjetër- e po u thotë:

- Unë u jap dokumentet e çka të doni, veç me pi ma nuk mundem, se kemi pirë së bashku

me disa shokë, sa jemi bërë xurxull!

REXHEP HODIÇI E XHEMAJL IZBICA



Kishte pas shkuar Rexhep Hidiçi prej Kline tek Xhemajl Izbica. Duke bërë muhabet ndërmjet veti Xhemajli i thotë Rexhepit:

-Azem bejta ish kanë shumë burrë i fortë edhe trim i madhë.

-Jo, abu Xhemajli, Azemi s’vyen kurgja. Hajn dhe cub a kanë.

Xhemjl Izbica i thotë:

-Valla ky Mehmet Delija a’trim i fortë!

Rexhepi prapë i thotë:

-As ky s’ka vye kurrgja. Plaçkaxhi edhe hajnë a kanë.

Kësht Xhemajl Izbica të gjithë trimat i përmendi e Rexhepi asnjë nuk ja pranojke.

Dikur Xhemajli, duke u kujtuar i tha:

-Rexhep, bre, a veç ti je matë n’drenicë a? Edhe ti mos kofsh, e zoti shpirtin ta marrtë!