CIKËL ME POEZI NGA LIBRI "SINFONITË E STINËVE"

kjo eshte pune per lavdata,sigurisht ne na ka nxene vapa dhe jemi drejtuar drejt bisedave te lira.Me pelqejne shume temat qe iniconi ju znj.klea

Mëmëdhe



Mos kisha marrë rrugët e kurbetit,
Në vendlindje mbretërinë do ta ngrija.
Gjoksin të nxirrja e mburresha si mbretërit,
Zot i asaj vatre me prush e shkëndija.

Mbret i pyjeve dhe mbret i maleve,
Asnjë burim s’do e lija pa e puthur.
Mikut t’i hapesha kur të kisha halle,
Në mëmëdhe askush ka humbur!

Qejflinjtë mblidhen ku pikon rakia,
Zëlartë t’ia marrim këngëve tona të vjetra.
Princave tu themi ç’ligj bën dashuria,
Ç’janë iluzionet e ç’është e vërteta.

Dherave të largëta, tej oqeaneve të kripur,
Për mbret e princ s’ka një këmbëdhe.
Mbretëri e paqësisë është ku linde e rritur,
Kjo mbretëri, shqiptarçe, quhet Mëmëdhe

UNË DHE LUKRECI (1)

Më shfaqet sa herë i lashti Lukrec,
“Atdheu im është ku jetohet më mirë.”
Njëmijë pandehma ngre për ty, o poet,
I lëshove këto fjalë kur ke qënë i pirë!

Unë s’jam i pirë, të ftohtë kam kokën,
Pirat i verbër qofsha do të çaj oqeanin.
Kombi im ka hartëzuar botën,
Varret e tij dallgëzojnë Ballkanin!

Mbushëm gotat. Me Lukrecin po pi,
Në e teprofshim, flasim nga dëshira.
Ajo gishtëz tokë bën grurë, verë e raki...
Ngritëm velat dhe fryu erëmira!

BROHORAS DHE QESH

I harbuari dem flak plisin e dheut,
Marrok gërryen tokën, marrokçe pëllet.
Ngre bishtin kopan si demat e zegut,
Xhufk’e bajguar mbi shpinë i godet,
Duket trimosh. S’ka me kë ndeshet!

Shkreptijnë sytë e brirët hark,
Triumfin e ndeshjes kërkon me hak.
Kodrinave përplaset zëri buçimtar,
Nën tinguj bilbili demit zemërak,
Brirët t’ia prek mos i mbetet merak!

Uji i lumit fërkohet pas ledheve,
Porsi djalosh u hodha gur mbi gur,
Arbitrova demin me trungjet e shelgjeve,
Brohoras e qesh njëlloj si dikur!

GAZMORJA E NATËS

Magjistare je gazmorja e natës,
Beldredhur, ndjellëse përherë.
Thëthive shikimet e tingujt e kitarës,
Krise, e ike si erë!

Ike si erë, si erë ke për të ardhur,
S’ jeton pa këngë asnjë çast.
Ojnat e tua s’kanë për t’më grahur,
nuk të ndjek më nga pas.

Mëngjesin e qelqtë cifluan këndesat,
I dehur lëngoj në sofat.
Dufin e nxora me këngën për krelat,
E të dashurës time në fshat.

KU MBOLLËM PUTHJEN E PARË

Qindra herë këtë burim kam puthur,
Kaq herë e ke puthur dhe ti.
Llangosëm gjunjët para tij përulur,
Në puthjen e parë aty.

Erdha sot të shoh ujin e kulluar,
Pasqyrën kristal s’ia preka.
Nën gjethet e vjeshtës lashë mbuluar,
të qeshurËN nën flokët e verdha.

Pylli fëshfërin, degët pikojnë gjethe,
Era palë-palë i ngjesh.
Vjeshta më shkuli urimin prej zemre,
"Paç fat kudo që të jesh!"

KUR JAM I MËRZITUR

Kureshtjen mënjanoj nga ngjarjet tragjike,
Përgjoj xhezven kur ende s'ka marë valë.
Shikimi im vëngërosh mer veti magjike,
Mbi orendi, gjymtyrë dhe kulprat përballë.

Mendjen ma thëthin vetiu vëndlindja,
Gjurmoj numra në telefonat e tejshme.
Me gllënkat e kafes gëlltis lajmet e këqia,
Ndërlikoj bisedat me vitet e hershme.

Kur jam i mërzitur derdh dufin në vargje,
Hithrohen mendimet, fraza prozaike.
S' ka ndrim stinësh, as kapërcim pragjesh,
Porta të mbyllura shoh, boshllëk e braktisje.

Dëgjoj daulle e s' mar vesh nga vijnë,
Hapësirave verdhashe, apo të largëtave dete?
Lumenjtë kthehen prapthi, pyjet oshëtijnë,
Këngë paslufte dëgjoj e ngjethje klarinete.

Kur jam i mërzitur zemërohem me veten,
I dehur mes dyshimesh ku mbytet shpirti.
Përkëdhelia e ashpër e trungjeve të pemëve,
Mjafton t' ja filloj e njëherë nga hiçi!

KUR JAM I GËZUAR

Kur jam i gëzuar, bari bëhet më shumë jeshil,
Lulet e kaltëra i gjej ku janë fshehur.
Koha s' më dhimbset, nëse vëzhgoj një kërmill,
Me jargë ai mjekon trungun e shëmbur.

Kur jam i gëzuar, dyshimet marin arratinë,
Fantazinë time s'e vë dot në fre.
Fëmijërive u jap shpresë e të shtypurve lirinë,
Me kombin e coptuar krijoj një Atdhe!

Kur jam i gëzuar, më shkurtohet rruga e gjatë,
Sa shpejt mbrrij për ku jam nisur!
S' më dhimbset koha e te fundmes dekadë,
Të shoh e prek ato që kam pritur.

PËRNDEZJE

Ç'janë përndezur sonte stërnishtat,
Lëngëzon rakita e filiz'i shelgut.
Trëndafil'i egër m'i shpoi gishtat,
Kulloshtër e hënës mbi gjoks derdhur.

Platitur gu-gu-ja e tufës gjumashe,
Trungjet e shelgjeve si barinj të prapë.
Shpalosin gunat në vallen çobançe,
Ngjeshin çalikët me kulloshtër e djathë.

Flakërojnë lajthishtat e thanat në korije,
Qyqja e vetmuar strukur nën degë.
Drapër'i hënës kosit pllajave drite-hije,
Gjoksit vajzëror florizojnë dy shegë.

SFOND I TRISHTE

Sfond i trishtë edhe çasti ynë i fundit,
Në sytë e gjelbër shkëndia zemërimi.
Mjegulla zvaritej mbi rrjedhen e lumit,
Në vetullat e saj sinjak dimërimi.

Ç'u ftohën ditët e fundvjeshtës tonë,
Dritherojnë rrakitat, kudo leskra akujsh.
Trungjet e shelgjeve si barinj të gjorë,
Vjen rrotull mbi to re e zezë gargujsh.

Kashta e stërnishtave sot është nxirë,
Mullaret e barit si kukudhë mjeranë.
Në shtratin e tyre netët kemi gdhirë,
Sot trishtim në sfondin pa fund e anë..