QAMIL FONIQI

Qamil Foniqi u lind 24 janar 1950- tën në Llozicë-Përkorubë.
Shkollën fillore e kreu në vendlindje, të mesmen në Drenas, studjoi Letërsi- Gjuhë shqipe në

Prishtinë.
Punoi gazetar në Radio-Prishtinë 11-të vjet, në programin Informativ ku afirmoi kulturën dhe

zhvillimin e saj në Kosovë.
Ishte bashkërealizues i ''Emisionin për bashkëatdhetarët tanë jashtë atdhéut'' si kreator i

rubrikës për fëmijë dhe rubrikave tjera afirmative.
Në Radio Prishtinë gjithashtu ishte autor i emisionit ''Karvani i fshatit'' realizator, Reportazhi i

radios’ dhe i emisionit ''Radio Posta'', emisione këto të cilat degjoheshin me kërsheri nga

degjuesit.
Me shkrime filloi të merret që në rini. Skruan prozë dhe poezi kryesisht për të rritur. Shkrimet e tij i

gjejmë të botuara në gazetën e studentëve ''Bota e Re'', pastaj në ''Zëri i Rinisë'', në revistën

kulturore ''Fjala'', në ''Jeta e Re'', dhe ''Jehona'' që botohej në Shkup e revista tjera në rubrikat

kulturore.
Ai është shpërblyer disa herë në konkurse letrare në poezi dhe prozë.
Me 1993-tën largohet nga Kosova dhe emigron në Holandë- Rotterdam ku edhe jeton me familje

.

Poezi nga libri: Bagazhi i Ëndërrave
QAMIL FONIQI

TI VJEN LINDJE

Ti,
Liri
nisu për një- Lindje
mos thuaj
së s’me gjën
unë sa herë vdes
unë sa herë lindëm
Ty
emër të kam
Ti, me gjën kudo
në mure kalash,
me gjën largësive, nëper këngë shekujsh
Ti vjen -Lindje
me gjenë sargofag Dardan
ende i njom, i ëndërruar, i përlotur
për Arbërinë e copëtuar
Ti vjen - Lindje
Liri
hyrë në flakën time
rrugë bashk bëjmë
për një ÇATI
do me gjësh
shtrirë mbi Kosovë
i arrnuar në çdo pëllëmbë
gjak derdhur
vendlindja liri me peshon
Ti vjen- Lindje
mos u tremb
së me gjën kryeneq
i lindur
në besë,
në fjalët e etërëve
betimit të atdhéut

KUR SHKRUANIM LETRA D…

Rruga e letrës u qit në harresë
e qarë nga koha
shlyer nga shiu
kush të sjell ?
postieri s’është më
një zë sikur me thrret
deri tek ti
vetëm një çmallje ta bëjë
larg shumë larg iku kohë, m’kujton
zgjohem në udhëkryq o zot cilës anë i takoj
pse u harrua së shkruari letra pse ?
në bebza lëshohet mall
rreke lotësh
diç sikur donë të thonë:
të dashurohemi apo të urrehemi
nuk qenka krejtë njësoj
tash
nata na rrugëton
nëpër dritën e yjeve
agu na lindë
të përgjumur
në rrugë harrese
nuk u shkruaka më letra dashurie

SHIU

Unë diçka vizatojë në ëndërra
rrokullisjeve që s’kanë fund
shi bie shi pas ngritët pluhur
së epilogu për një fije
me mbanë të gjallë
shpresën dot s’ma vret

sa larg qenkam tretur
o engjulli im i urtë
nëmes kristalesh
bukuri e stolisur
veq së s’thehesh në gjelozi
matan pritjes së qelqtë
lihet porosi digjet në brez
për ku ikën e shkon
o... xhevahiri i lalës
as vet së di
në ktë kohë që bie shi, shi

NJOHJA ME POETIN
(biografia 1.)

Nën qiellin me dritë diellore plot mallengjim
kohës që rritë dhembje
bartë dhe lë vrragë deshirën e ndezur
në autoportretin e papërfunduar
ooo... a mund të pikturohet
tek rri trembur nën hijën e përhirtë
ku të mbanë lidhur mbisundimi
e të kafshojnë dridhjët në trishtim
ëndërra që përkundet mbi Iliridë
lëshon rënkim, shikimi përmbytës
në pritje një buzëqeshje e vonuar
që mbeti virgjer në udhën e pambarim
tash kur kujtimet përmallshëm ledhatojnë
dhe deshirat që ende të mbajnë peng
ngadal idhësia gjuhën e pushton
diç trokët, trokët gjurmë kohësh shfleton
në autoportretin e papërfunduar

(biografia 2.)

Po ti erdhe në jetë poet
edhe pse djajtë n’hangjarë rrugën ta shtruan
të zbritën nëpër shkallë thikash
me shpirt të lodhur, copëtuar
po ç’lindë kjo gjelozi
dhe merr erë në mishin tënd
përbuzje e thyer në djallzi
pas mureve në portalin e dryrt
aty ku korbat moti sqepat i thyen
në pritje të kotë mbushur pikëllim
thonë se çdo gjë pluhur pas u bë
as erë kund për çudi nuk u trendë
sepse errësira kate harrese kishte ngrirë
e shpresa ruhej nën lekurë të rjepur
edhe pse llavë mjegullash lëshohej mbi ty
tek ecje nëpër udhëzjarr e nuk digjesh
ta varesh të shkuarën në muze
aty ku pret t graposh urretjën në përjetësi

NJË LUTJE

Më zgjo nga amullia
me jep pak shpresë
ta ndjej ç është lumturia
një lutje gjith andej

nëse do, më jep pak ngrohtësi
ta shkrij ftohësinë e ngrirë
më jep pak buzëqeshje
ta mundi lotin

të ma marrish dhembjen
me pushto pas mesnate
ditën ta nis i gëzuar
rrugës së ëndërrave

ma ruaj të djeshmën
nëser jam nën kurora lulesh
kujtimi i të tjerëve
lehtësi në amshim

Qamil Foniqi



VESHJE SFIDASH



Fiksimi na shpie tek hije akulli, diku do të ndeshemi me të kundërtën

t’kryqëzuar në udhëtimin drejt shekullit tmerrues ku bërja e mund ngadalësin



Asgjë nuk zbrapsët urdhrit përtypemi fatit të prrallës

nëndheshëm thehemi coprash ku mënyrave të çuditshme qendisemi djajsh



Madje armiqsia sa vjen e ashpërsohet t’na fundos të qenit

dhéu na gjykon në mbrendinë e vetë



Kerkimit bëhemi lecka fluturimi duke bartur pikëpytjën kryq mbi supe

diçka na kthen harrimit , na shkundë marramendje e pa fundm
Çdo ditë qahemi dysh e panjohura na ngjitët pas

pamendësia i ha shpresat dhe hilja e kohës serish e humb fundin