Dy mëvetësitë e një vështrimi.

Dy mëvetësitë e një vështrimi.

- Ajo njihet për trupin e bukur, - tha ai dhe u zhyt në heshtje si për të kërkuar brenda saj pohimin plotësues që do ta shndërronte në alibi.
- Çfarë ndodhi? - pyes me vështrimin gjetiu. Zakonisht nuk e shikoj tjetrin në sy kur mendoj se do t’i shmanget sëvërtetës, kështu i heq bezdinë e të sajuarit të gënjeshtrave në hapësirë shtrëngimi. “tjetri, kur gënjen duhet ta ndjejë veten të lirë” mendoj. S’më kanë pëlqyer kurrë gënjeshtrat e treguara keq. Janë si puna e frutave që i këputin të paarrira dhe i futin në një sirtar për tu bërë. Dua të them se është një veprim zhgënjyes, ngaqë, futen aty thjesht për të lënë aromë ... tepër fshatareske, them, por kjo është e vërteta...kështu edhe puna e gënjeshtrave, mos shiko kurrë çfarë thuhet, por mundohu të nuhatësh mbresën...sepse aty fshihet çfarë nuk duhet thënë.
- Ishim në lokal sëbashku me S (e fejuara)...kur hyri ajo e ndjekur nga domethënie vështrimesh: disa epshore, të tjera të përulura, agresore, dëshirore... dhe... vështrimi im? Oh, ishte thjesht një ndjenjë e lehtë depresioni kur i pashë të ndjenurat e saj, atë mrekulli që e ka mbrapa trupit, të shtypej nga karrigia, të shtrembërohej...ishte një zhgënjim? Ke qënë ndonjëherë në kushtet e një soditjeje që e nxit përfytyrimin dhe të bën të ndihesh vogëlsirë në humbëtirë? Një e ndenjur, mullaqet dhe një prekje e lehtë me dorë, një fllad, si një muzikë qiellore, pafajësia vetë. Përse, përse unë duhet të keqkuptohem, ndërsa Caterina de’ Mediçi, kjo putanë e famëshme, në festën që dha në oborrin mbretëror në maj 1577, argëtohej dhe ndizej duke i goditur zonjat e bukura dhe vajzat me thupër bythëve? Nuk i xhvishte jo. Ishte shekulli kur femrat nuk mbanin brekë, kështuqë ngrinin rrobat lart dhe ja ku shfaqej mrekullia e bythëve. Pastaj i godiste sipas ndjenjës që desh të provonte, nëse duhej të qeshte, i prekte me thupër lehtë, e dëfrente deformimi i fytyrave të damave; por, nëse ato duhej të qanin, i fshikullonte dhe ajo kënaqej...sadizëm? E ç’rëndësi ka? Ndërsa unë nuk duhet të pohoj, ose më keq, quhem pederast nëse i gjykoj të ndjenjurat si pjesa më e bukur e trupit dhe se një deformim i tyre më shkakton depresion?! Ndodhi kështu që nuk po ia ndaja sytë dhe atë çast S, e zemëruar, ndoshta e fyer ose xheloze, tha me një ton plot mllef:
- Mjaft se le nam duke e parë!
- E dashur, - i them, - syri ka pjesën e tij në çfarë shikon ... Përplasja ndodhi në shtëpi...pastaj sherri u tulat në krevat, por nuk më la ta prekja mbrapa. Kam përshtypjen se nuk më do, - thotë plot dëshpërim.
- Pse?
- Shko tek ajo dhe pyete, - thotë prerë dhe pasi zhytet në kolltuk, fillon të ngrejë fjolla tymi duke e thithur cigaren shpesh si për të thënë se nuk është ankth, por një mënyrë tjetër të përjetuari të ngjarjes.

* * *
S, po rrinte tek dritaria dhe njëfarë kohe mbetëm të dy pa folur. Dukej sikur ishte e njëjta heshtje pasndjekëse dhe kur e krahasova me një qen, rashë në pasojën e një gabimin që kishte pasur shkak një tjetër gabim, aspak ngushëllues sepse nuk ishte mishërim i thënies; armiku i armikut tim, është miku im. Ende pa lindur ideja e qenit, e përzura qenin. Ishte realitet i dështuar, i një fantazie keqinterpretuar. Kjo gjë më kushtoi sepse kur e kuptova gabimin, ishte tepër vonë. Heshtja qe mbresa e kërkuar,(qeni) dhe nuhatja marifeti i përdorur, (shkopi). Ai kishte ikur, por në parathënien e idesë kishte lënë të pëgërën të cilën unë e shkela në një të ardhme që do ta mbyste të tashmen me kutërbim, kështu u tregua më i zgjuar sepse qe pranishmëtar pa qënë prani. Kjo vorbull mendimesh, ishte grahje e nënkuptuar për një bisedë të drejtpërdrejtë.
- Dëgjo, - them dhe shfletoj një copë letër që e mbaja në dorë sikur t’i kumtoja diçka që do t’i jepte fund padurimit pritës: “E dashur putana ime, Nora, bëra sikundër më porosite, vogëlushja ime ndyrë dhe i kam rënë me dorë dy herë ndërsa lexoja letrën tënde. Jam i kënaqur të shikoj se të pëlqen të ta fut në bythë. Po, tashmë mund të kujtoj natën në të cilën ta futa kaq herë nga mbrapa. Ka...ri im u mboll në ty për orë të tëra, duke bërë e ribërë nga posht të ndenjurat e tua ngrehur përpejtë. Ndieja mullaqet e tua të mëdhaja të djersiteshin në fundbarkun tim dhe shikoja fytyrën tënde të ethëshme dhe çmendurinë e syve të tu”.(a)
- Çfarë është? - pyet ajo e hutuar dhe e skuqur në fytyrë. - Unë nuk mbaj mend që të kem kaluar ndonjë situatë të tillë, me atë:
- Jo, nuk je ti, - them, - kjo është letra e shkrimtarit të shquar James Joyce drejtuar Norës më 8 dhjetor 1909. Ai nuk ishte një pederast, - shqiptoj me një frymë.
Ajo dhe më bën shenjë të ulem.
- Nuk ia thashë me gjithë mend. E di që nuk është pedè, por më bëri të zemërohem aq.
- I ka mbetur në mendje çfarë i the disa ditë më vonë, ndërsa po shikoje një mashkull, nga ata që edhe tek ne tashmë i quajnë vip. A mund të ma citosh?
- Pse?
- Sepse dua të kuptoj diçka më shumë, ose më shumë se diçka.
- Natyrisht, nuk i pëlqeu që unë po e shikoja nga larg e derisa u shkëmbyem. Ishim në një shëtitje dhe u futën tek ura e Lanës thuajse njëherësh, por përkundrejt. D, (i fejuari) ma shtëngoi dorën fort, aq sa më dhëmbi.
- Të pëlqen, ë?! - tha me ironi.
- Oh, - ia kthej, - i dashur, atë që syri e shikon, jo gjithmonë dhëmbi e kafshon. Kaq, - thotë dhe pasi e përthyen lehtë qafën më shikon drejt e në bebëz të syrit.
- Kuptoj, e more hakun në po të njëjtën mënyrë. Vetëm se atij i ka mbetur në mendje ajo “jo gjithmonë” si një mënyrë të shprehuri që nuk mohon dëshirën për një tjetër, pra e quan një tradhëti në miniaturë vetëm e vetëm sepse është përfund vijës së horizontit. Pse çoni drejt shkatërrimit dashurinë tuaj për shkak të një vështrimi? Është vërtet vetëm një vështrim në pafajësinë e një çasti, apo një rastësi e pafajëshme që zbulon intrigën e një vështrimi?

C'mendoni per tre pytjet e fundit..

shum e bukur qenka kjo proza;mesa pashe un brenda saj kiushte edhe trishtim