Sida,nje sfide qe duhet fituar-Gladiola Gjini(proze)

Eshte veper e nje mikes time te dashur,Gladiola Gjini.Me lejen e saj,po e postoj ketu.

SIDA NJE SFIDE QE DUHET FITUAR

Debora bie serish si ate dite.E eger,e pameshirshme,perplaset ne fytyrat e lodhura.Edhe ato vale te brishta,te lehta dikur,tani kane rene ne kompromis me kete acar e jane here teper te fuqishme.Kam ftohte.Kam ftohte edhe pse oxhaku tymos dhe flaka te fton ne evidemim.Po ,po ishte si sot.Kjo bore kaq e ftohte kur ti Gjithcka mund te te falja ty qe ishe idhulli im .I egersuar,i nxire ne fytyre,me syte urryese,ti perplase kete dere dhe ne shpirt me solle dimrin. Po ku ishte embelsia e syve enderrues ?Po buzeqeshja e pranveres ne c'skute ishte fshehur?Dora jote qelloi fort.U duk se lulet e pranveres ishin rrezuar pa fryme.M'u duk
stacion,por rruget tona ndaheshin,priteshin Eh sa kohe ka kaluar qe atehere,ne
makthin mbytes,ne acarin qe te krijon dimri.Nje gote e lene pergjysem me kujton sa vetem jam.Atje tutje ne nje cep te zemres strukur qendron ti qe per shume kohe te urreva.Kam frike nga kujtimet nga kitarat e hedhura pa kujdes.Kam frike dhe njekohesisht ndiej dhimbje.Tek kundroj floket e bores,endrra ime e kristalte u thye pikerisht nje nate dimri.Syte e tu u ngrine thellesive te mosnjohjes.Te jetosh duke urryer e pastaj te mposhtesh.Por s'ke c'ben.E tille eshte jeta,Mister I frikshem,ku une renda pas nje casti te shkurter lumturie,pas nje iluzioni,pas nje imazhi dhe jam jashte realitetit.Qendroj passive ne jete ,mes mjerimit,mes loteve qe mbushin ditet e mia.Jeta levis ne ekstremet e varferise dhe e pameshirshme po me rremben edhe ato pak gjera te bukura.Cdo dite ksa peshen e nje shekulli te madh,plot dhimbje e mall,krimin e hershem,nga pas nje jete e deshtuar,e vrare qe ne fillimine saj.Cdo dite mbart mbi supe nje cante endrash s I nje rreze shprese,si nje largim nga realiteti I akullt,qe mbyt,zbeh cdo ndjesi te bukur e te sinqerte,sepse e tille eshte ajo:e ngurte,material e cnjerezor,klithme e thate,dhimbje e pafund,lot I nxehte,egersire e llahtarshme,perbindesh endrrash,lot I ngrire e jete e gjakosur,gerryese eshtrash.E tille eshte ajo.Po,po.E tille eshte sida.Kjo semundje e mallkuar qe po me terheq kaq ngadale te prehem ne shtratin e vdekjes.Me kujtohet si sot,kur mora vesh lajmin e zi,se jam mbartese e atij virusi te mallkuar.Me kujtohet si sot kur ndjeva se si rrathe ferri,filluan te me bluanin shpirtin.Po pse duhet te me ndodhte mua?
Pse duhet te na ndodhte neve?Pse pikerisht neve,qe ishim ne prag te kurorezimit te lumturise tone?Si tani I kujtoj momentet ku ti si gjithmone me rezervoje dick ate bukur ne takimet tona.Po une?????????Po une cfare kisha rezervuar per ty ate dite?Ate dite mbaja nje zarf ne dore,te bardhe nga jashte,port e sterrosur nga Brenda.Eh sa do te doja qe aty Brenda te ish vulosur lumturia jone,por jo,aty ish vulosur vdekja ime e ngadalte ,qe me qetesine e jetes do me bente qe nje dite te vozisja palces se dherit.Doja shume te merrja nje perqafim te ngrohte nga ty.Doja te lindja prej lotit tend qe pike-pike,pikonte
aortave te zemres.Por Ti me ktheve krahet me percmim.Po perse valle?Vetem se ti
nuk kishe informacionin e duhur per kete semundje te mallkuar?Vetem se ti nuk dije qe nuk ekziston vetem nje menyre per tu bere bartese e atij virusi te malIkuar?Me le te mjere mes atij oqeani dhimbjesh duke pare qiellin qe e canin zogj te vetmuar dimerore.Duheshim aq shume.Dhe une per femijerine qe bashke jetuam te lotuar ruaj kujtimin.Bukuria iku.S'ia duroi dot zemres lotimin e la pas vazhden ku stresuar lengon ga e pakenduar.Te desha aq shume dhe ngela duke pritur kthimin tend te pakrahasuar,perqafimin tend te ngrohte,puthjen tende te brishte,qofte edhe per te fundit here. Vazhdoj te qendroj e vetmuar ne dhomen time e pres,vetem pres.Pikat e shiut filluan serish dhe zhurmshem puthnin dritaren time.Sa here qe bien mbi xham nje kohe te shkuar me kujtojne.Cohem ne kembe dhe lehte fshij avullin e frymes sime mbi xham,qe me vete mbart kujtimet e nje jete te tere.Papritur degjohet nje trokitje e lehte ne dere.Kjo trokirje me largoi paksa nga kujtimet e trishta.Pyes veten:"Kush duhet te trokase keshtu?Strehen
e enderrimit nuk e viziton askush.Kush te jete valle?"Hap deren dhe Nje jete e
tere mbledhur ne ata sy.Endrra e kristalte sikur mblodhi coperat e u be sic ishte.Pastaj nje lot dhe nje "me fal"Qesha,qava,klitha,Nuk e di.Di vetem qe erresira e shpirtit te perveluar sikur ishte ndritur.Di vetem qe ne buze me celi perseri puthja e dashurise.U gezova.Nje barre te rende e kasha hequr dhe floket e bores qe binin papushim,e kishin degedisur barerave.Buzeqesha per here te pare pas kaq e kaq kohesh dhe degjova te peshperisje dy fiale,qe qetesojne uraganin,e qe bejne te celin lule perendimeve te shpirtit tim:"ME FAL"Nuk di kujt ia the:dhomes,vetmise,apo ankthit tim.Di qe pas nje urrejtje te gjate une te desha,Me ne fund kishe mesuar se isha here bartese e atij virusi te mallkuar nga pakujdesia e kemishes se bardhe dhe jo nga nje tradheti e mundshme qe ti kishe imagjinuar.Me ne fund ti u ktheve.Me ne fund ti u ktheve vetem per mua.Tani s'me ngelet gje tjeter vecse te vazhdoj te jetoj e mposhtur nga ligesia e jetes.Tani s'me ngelet gje tjeter vecse te vazhdoj te jetoj e lene ne krejt ne duart e fatit.Tani s'me ngelet gje tjeter vecse te jetoj kete enderr te keqe ,si nje fryme,si nje klithme e shokuar,e ankthshme qe ma ka mpire te tere trupin e shpirtin.A mund te quhet jete,nje enderr mashtruese,nje zhgenjim I cdo casti qe jetohet,nje jete qe leviz mes ekstremit,mes mureve te vetmise,deshirave te mpira e te parealizuara,si nje fije shkrepese e harruar?Di vetem qe egersisht vazhdova te shijoj bukurite ne llahtar,megjithese bora binte perbindshnm:Di qe per te disaten here Linda prej lotit tend,qe pike-pike,pikonte aortave te zemres.Di qe me ne fund lumturia triumfoi.Nuk dua te ndjeni dhimbje per kete histori.Dua qe ne tabelat e zemres te secilit prej jush te gdhend keto fjale:
"E DJESHMJA ESHTE HISTORI
ENESERMJA ESHTE MISTER
E SOTMJA ESHTE DHURATE,prandaj
MESONI NGA GABIMET E TE TJEREVE
JETA NUK ESHTE AQ E GJATE
A T'l BENI TE GJITHA GABIMET VETE.
JETA ESHTE JETE,PRA JETOJENI ATE.!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


Gladiola Gjini

Pershendetje e nderuara Calliope.
Me lejoni qe tju them qe ishte me te vertete nje proze shume e bukur dhe qe i'a vlen vertet tia kushtosh disa minuta nga jeta jote per ta lexuar, por duke qene se kjo proze sikurse e ke cituar qe ne titullin e saj, eshte krijim i nje shoqes tende, me vjen keq, por nuk mundet qe te pranohet si krijim per te marre pjese ne kete konkurs letrar!!!

Ndaj kete teme do te me duhet qe ta zhvendos tek kategoria e Poezis dhe Prozes.

Per me shume informata te hollesishme te rekomandoj qe te lexosh rregulloren e ketij Konkursi Letrar...

Ju faleminderit per mirkuptimin.

Sinqerisht me rrespekt:
Saimiri...

Saimiri shkruajti:Pershendetje e nderuara Calliope.
Me lejoni qe tju them qe ishte me te vertete nje proze shume e bukur dhe qe i'a vlen vertet tia kushtosh disa minuta nga jeta jote per ta lexuar, por duke qene se kjo proze sikurse e ke cituar qe ne titullin e saj, eshte krijim i nje shoqes tende, me vjen keq, por nuk mundet qe te pranohet si krijim per te marre pjese ne kete konkurs letrar!!!

Ndaj kete teme do te me duhet qe ta zhvendos tek kategoria e Poezis dhe Prozes.

Per me shume informata te hollesishme te rekomandoj qe te lexosh rregulloren e ketij Konkursi Letrar...

Ju faleminderit per mirkuptimin.

Sinqerisht me rrespekt:
Saimiri...

Te kuptoj,une lexova rregulloren disa minuta pasi e potova,dhe harrova te te tregoj qe bera gabim...

S'ka asgje, mbi se gjithash jam krenar kur arrijm qe te mirekuptohemi ne nje menyre kaq te thjesht dhe pa u zgjatur shume me fjale te kota...

Sinqerisht me rrespekt:
Saimiri...

Saimiri shkruajti:S'ka asgje, mbi se gjithash jam krenar kur arrijm qe te mirekuptohemi ne nje menyre kaq te thjesht dhe pa u zgjatur shume me fjale te kota...

Sinqerisht me rrespekt:
Saimiri...

Edhe mua me behet qejfi..

Respekte...

qenka proz e bukur;edhe pse e dhimbshme..