Thirrje ( Në vënd të lutjes) për Nexhmije Hoxhën

Nga Sokol e Liliana Hoxha - 13 prill 2003



“Të rilindurit na ka bërë fatmirësisht më të gjerë për të bërë hapat që duhen drejt zbutjes së problemeve. Përderisa Enver Hoxha neve vetëm na bashkon, duam të shpresojmë që çdo gabim apo keqdashje nuk ka pasur qëllime definitivisht shkatërruese. Ndërkaq do të desha të mi thonë madje edhe publikisht gabimet e mia ndaj tyre që s’mi kanë thënë kurrë në sy, megjithëse ja u kam kërkuar, por më kanë luftuar vetëm mbrapa krahëve. Pas 50 vjet histori, kur virtytet e shqiptarit ishin gjë e vyer, roli i familjes së Enver Hoxhës duhej te ishte shembull i familjes shqiptare. Besoja se mbase nga gjëndja e shook-ut pas vdekjes së Enver Hoxhës, atmosfera në familjen e tij u polarizua hapur drejt Ramiz Alisë me të cilin lidhën fort interesat pa kuptuar kurrë që pikërisht ai ishte autori i maskaradës politike në thelb minuese të gjithçkaje që la trashëgim kombëtar Enver Hoxha. Vetë thashethemnaja dhe urrejtja popullore e nxitur dhe e inskenuar mirë kundër Enver Hoxhës, duke filluar me ngritjen diabolike të kultit të tij, nën entuziasmin e verbër dhe duartrokitjen e familjes Hoxha, ishte vepër e Ramiz Alisë tek i cili familja fatkeqësisht shihte tutorin e sigurt për ta. Përderisa asgjë nuk është e pafalshme, i takon Nexhmije Hoxhës, të ndërgjegjësohet e të kuptojë (me gjithë moshën e saj të respektuar meqë realisht është shumë aktive), që duam apo s’duam ajo është ne dhe ne jemi ajo, duke shpresuar që kjo ta qetësojë dhe ta motivojë një herë në jetën e saj të mbledhë të tre fëmijët pra bashkë me Sokolin, që tashmë janë gjyshër e të funksionojë familja të paktën si institucion me tolerancën e domosdoshme të mendimit ndryshe me gabimet e të mirat e secilit, që do të thotë që R.Alia edhe duke duke qenë midis nesh, të mos mund të na ndajë. Për këtë Nexhmie Hoxhës i duhet qoftë edhe një sekondë në jetë të jetë nënë e vërtetë, pas së cilës do të harrojmë gjithçka për të na lënë kujtime të paqme. Por kjo nuk mund të bëhet me stilin cinik të letrave, (vetem per maskim propagandistik) sikur të mos ketë ndodhur kurrë asgjë, zakon i përjetshëm i saj për të mbyllur problemet, sikur të ishim qënie pa shpirt dhe jo më kaq të traumatizuar prej saj. Kjo eshte një thirrje e vjetër që e kam ezauruar me të gjithë anëtarët e familjes që në 86, një vit pas vdekjes së Enver Hoxhës, kur nga goja e Pranverës mu tha (edhe pse e dija) : që nuk të duam !. Për mua s’ka asnjë problem të qëndroj mënjanë, por ka shumë problem që të jenë të lidhur normalisht femijet e Enverit e me sinqeritetin që kerkon Sokoli.

E ndërgjegjshme se hapja ime publike konsiderohet skandal dhe ilaritet publik, që nuk pajtohet edhe me formimin dhe etikën time, po e bëj nga dhimbja që është më e fortë se unë. Sepse nuk e shikoj vetëm si çështjen tonë, por si çështjen e të gjithëve. Përsa i përket hapjes së problemit të familjes së Enver Hoxhës në publik, kështu siç kanë ardhur punët, këtë nuk e quaj turp, por transparencë me bindjen tonë që edhe vetë familja e Enver Hoxhës, edhe vetë Nexhmia është viktimë e politikës, konkretisht e Ramiz Alisë, madje dyshoj se është edhe viktimë e metodave të presionit të tij (siç mendojmë të ketë ndodhur me Mehmet Shehun dhe Kadri Hazbiun) viktimë e llogjistikës së krimit që përmbante sistemi në luftën për pushtet. Sokoli dhe unë këtë që po bëjmë e quajmë një mundësi zbardhjeje të errësirës që na ka pushtuar të gjithëve, apo operacion final per transparence duke shpresuar në mirëkuptimin në mos edhe mbështetjen (nëse mundet) të shpirtit të emancipuar shqiptar, që nuk vjen vetem nga elita e shoqërisë, por nga populli.