E verteta e krijimit & evolucioni

Nje Udhetim I Shkurter ne Boten e Jashtme dhe Brenda Vetes Tone


Çdo qenie e madhe ose e vogël në gjithësi e vazhdon ekzistencën e
saj në një ekuilibër të tillë të hollë e marramendës, saqë është e
pamundur ta shohësh këtë gjendje të përgjithshme të përbërë nga
margaritarët e urtësisë, përfitimit dhe harmonisë, të mos e mendosh
Krijuesin e të mos thuash "Allah"!Në lidhje me këtë, është e
mjaftueshme t'i lësh të gjitha të tjerat e të shohësh vetëm brenda
vetes tënde. Të gjitha veprimtaritë e trupit tonë paraqesin një sistem
të mrekullueshëm të rregulluar me anë të mekanizmave hormonale e
nervore shumë të ndjeshme e të lidhura me njëra-tjetrën dhe që
funksionon në harmoni. Të gjitha organet, indet dhe qelizat
funksionojnë në harmoni dhe përsosmëri pa e cënuar aspak detyrën që u
bie sipër, të orientuar sipas një qëllimi dhe përfitimi krejt të qartë
dhe duke mos u shkaktuar as dëmin më të vogël ndërtimit të trupit,
rregullit të tij të përgjithshëm, madje funksionit të një pjese fare të
vogël. Meqë edhe ora më e thjeshtë nuk do të mund të mendohej pa
artizanin e saj, të mendosh se nuk është dikush që i vë në punë dhe
rregullon funksionet jetësore të trupit të njeriut që janë miliona herë
më komplekse se të një ore mekanike, që i sheh dhe kontrollon
marrëdhëniet mes veprimtarisë dhe rezultateve, duhet të jetë mungesa më
e madhe e respektit ndaj të menduarit.Sidomos ndjeshmëria në
qeniet e gjalla, përsosmëria në organet e tyre të shqisave dhe fakti që
çdo qenie e gjallë është e pajisur me organet dhe ndjeshmërinë më të
përshtatshme për të, të gjitha këto, nëse s'u dedikohen një diturie të
patëmetë që di gjithçka dhe që qëndron pas çdo gjëje, një planifikimi
të përsosur në kuadër të kësaj diturie dhe një fuqie që e zbaton këtë
plan pa asnjë të metë, të gjitha këto, pra, me se mund të shpjegohen
tjetër?Le të prekim nja-dy specifika sa për ta ndriçuar këtë
çështje. Po qe se pelikani i pajisur me një sqep të përshtatshëm për të
ngrënë peshk, nuk do të ishte i pajisur edhe me këmbë me flatra për të
vozitur, ç'do të bënte? A mos vallë do të themi se kjo kafshëz u
mendua, u mendua dhe zhvilloi për vete sqepin dhe këmbët e posaçme për
notim? Apo mos do t'ia dedikojmë këtë lëndës, materies, natyrës që
s'dinë gjë as për pelikanin, as për nevojat e tij, as për ujin dhe
peshkun? Apo do t'ia lëmë këtë punë erërave të rastësisë që e tregojnë
hapur se, po t'i lihej kjo punë rastësisë, nuk do të kishte as gjithësi
bashkë me të gjitha gjërat e mëdha e të vogla që ka brenda? Apo mos do
të pretendojmë se e kemi zgjidhur këtë çështje me anë të evolucionit që
mbështetet te natyra, lënda dhe rastësia? Zoti im, ç'pretendime të
pabaza këto! Edhe bota bimore me atë gjallëri, harmoni dhe
enigmë të mrekullueshme si dhe me atë cilësinë e saj që është përtej të
gjitha shkaqeve, thotë "rregull" dhe na ofron mesazhe enigmatike nga
një dituri e fshehtë, nga një fuqi e pafundme! Po qe se mundemi të
realizojmë një udhëtim ideor në gjithësi duke u nisur nga gjërat e
dukura si më të parëndësishme, më të pavlera, kushedi ç'shohim dhe
kushedi për ç'gjëra bëhemi dëshmitarë! Edhe kërpudhat e mykut, madje,
që rrojnë vetëm mbi kalbësira e dekompozime dhe disa nga llojet e të
cilave na e shpëtojnë jetën, kushedi ç'gjëra u pëshpërisin zemrave që
ndjejnë dhe mendjeve që mendojnë mbi Sunduesin Absolut që vepron në
gjithësi me art, ekonomi, urtësi dhe dituri!Po të doni, le ta
bëjmë një udhëtim të shkurtër edhe në pyjet që pranohen se janë
mushkëritë e qyteteve por që, për fat të keq, në ditët tona janë kthyer
në të sëmurë rëndë të shtrirë në shtrat! Ta bëjmë një udhëtim të tillë
e të shohim solidaritetin mes njerëzve e pemëve, posaçërisht pasurinë
biologjike të pyjeve tropikale, marrëdhëniet e shumë llojeve bimësh e
kafshësh brenda një nxehtësie magjepsëse dhe se si këto marrëdhënie
zhvillohen brenda një harmonie marramendëse!Në pyjet tropikale,
pavarësisht nga kompleksiteti në dukje që paraqesin mijra veprimtari të
ndërthurura me njëra-tjetrën, ka një rregullsi harmonike të tillë që
zemrat e zgjuara e dëgjojnë si një poezi e si një muzikë. Në pyjet
tropikale ku reflektohet përsosmëria në artet e Krijuesit të Lartë, nuk
shpenzohet kot as dhe gjëja më e vogël; çdo qenie që e plotëson
jetëgjatësinë e vet, përpunohet nga qenie të tjera të ngarkuara me atë
detyrë, dhe sillet, pas një kohe të shkurtër, në gjendje të përdorshme
e të dobishme për pyjet. Pandeh se do të jetë e pamundur që njeriu të
arrijë një ditë ta realizojë këtë akord dhe harmoni që vazhdon e tillë
qysh prej miliona vitesh, këtë ndarje pune të përsosur, këtë ndihmë
reciproke të mrekullueshme të realizuar mes qenieve të gjalla me natyrë
krijimi krejt të ndryshme nga njëra-tjetra siç janë bimët dhe kafshët!Sa
për botën e kafshëve, është e qartë se burimi i vërtetë i prirjes së
dukurive aq të mrekullueshme sa të mos mund të shpjegohen as me arsye,
vetëdije dhe vullnet, është një Dije dhe Vullnet që përfshin tërë
ekzistencën, ndryshe, përpjekja për t'i shpjeguar dukuritë e
mrekullueshme me një koncept të pakuptueshëm si "instinkti", nuk mund
të shkojë më tej se një vetëmashtrim. Fakti që kafshët janë të pajisura
me struktura anatomike në përshtatje të plotë me mënyrën e tyre të
jetesës, fakti që shumë kafshë, si zogjtë, merimangat, karkalecat, etj.
janë marrë nga njeriu si modele në teknikë dhe teknologji dhe, si të
tilla, i kanë siguruar njeriut suksese të mëdha e të jashtëzakonshme,
janë nga një mrekulli më vete që edhe në mos i bëfshin dot
evolucionistët, për egoizëm, ta pranojnë se e kanë gabim, janë në
gjendje t'i shtrëngojnë në një skaj pa dalje për t'i bërë që ta mbyllin
gojën!Udhëtimin tonë mund ta vazhdojmë edhe në botën e
sëmundjeve, shëndetit, ilaçeve, mjekimit, imunitetit, mikrobeve. Në të
vërtetë, edhe ato qenie mikroskopike që ne u themi "mikrobe" e që i
luftojmë me antibiotikë dhe ilaçe të tjera, janë krijuar në dobi të
njeriut dhe gjallesave të tjera dhe për një ekuilibër. Po, këto
gjallesa mikroskopike që s'i shohim dot me sy, vrapojnë në ndihmë të
njeriut. Ç'e do se këto mikrokrijesa që në vendin e vet janë shumë të
dobishme, për shkak të mjeteve dhe mjediseve të këqija të përgatitura
prej nesh, bëhen shumë të dëmshme. Kur mendojmë për sistemin imunitar
si mekanizmi më kompleks dhe i fshehtë i trupit tonë, na rritet shpresa
se në të ardhmen do të bëhen të shërueshme edhe sëmundje që sot duken
si të pashërueshme. Mendimi materialist i cili mban në themelin
e vet zhurmë, dialektikë dhe mohim të Zotit, pavarësisht nga të gjitha
këto e plot të tjera të vërteta krejt të hapura, jep konkluzione
apriori duke mohuar çdo gjë tjetër veç materies dhe paraqet një entitet
krejt dogmatist. Teoritë e materialistëve mbi ekzistencën dhe
jetën që kanë gënjyer dhe mashtruar shumë njerëz gjer më sot, janë
hulumtuar e kontrolluar pikë për pikë nga shumë e shumë mendimtarë,
janë kritikuar me rrugë e metoda të ndryshme dhe, në përfundim është
kuptuar se as pretendimet që ia kanë ofruar botës shkencore duke i
përzjerë në mënyrë artizanale ato (pretendime) në shkencat
eksperimentale, as dhe teoritë e tyre mbi jetën që i kanë parashtruar
duke i popullarizuar me një zhurmë të madhe propagandistike, nuk janë
aspak të shëndosha ashtu siç pandehet. Sot, në ditët tona, më në fund,
është kuptuar se e tërë ekzistenca ndodhet e lidhur pas një sërë
ligjesh si vepër e një fuqie eternale tejet të lartë dhe mbi çdo gjë
tjetër. Po qe se e ilustrojmë këtë me një specifikë që e njohim mirë të
gjithë, ndërsa lënda dhe materia në trupin tonë janë në ndryshim të
vazhdueshëm, identiteti ynë nuk pëson asnjë ndryshim!Në të
vërtetë, sot, të gjitha zbulimet dhe konkluzionet të arritura dhe
parashtruara nga shkencat e natyrës dhe teknika, kanë treguar se nuk
është e vërtetë se kudo është një materie që vëzhgon dhe vepron, siç
pretendojnë materialistët, se çdo gjë s'është identitet i ndryshimeve
periodike materie-energji dhe energji-materie, se krijimi dhe
ekzistenca e qenies është aq e komplikuar sa kurrë nuk mund të
shpjegohet me anë të rastësive. Kështu, kalbëzimi në themel i
pikëpamjes materialiste të konsideruar gjer më sot si e përsosur dhe e
pakundërshtueshme, është provuar edhe një herë tjetër!

Mundesuar nga Fethullah Gylen

vërteta e krijimit dhe evolucioni





Shumica e njerëzve pranojnë çdo gjë që dëgjojnë nga shkencëtarët si diçka më se të vërtetë. Ata as nuk e çojnë ndërmend se shkencëtarët mund të kenë paragjykime të ndryshme filozofike dhe ideologjike. Evolucion i themi zhvillimit nga e thjeshta , te e përbëra, nga një cilësi më e ulët në një cilësi të re më të lartë. Në fillim, teoria mbi prejardhjen dhe zhvillimin e qenieve të gjalla u quajt darvinizëm, pastaj për ta emërtuar atë, nisi të përdorej fjala e ardhur nga latinishtja evolucion. Në ditët tona, fjala evolucion përdoret në kuptimin zhvillim dhe përkryerje duke kaluar nga një etapë në tjetrën si dhe, në kuptimin e ngushtë dhe teknik, jo për të emërtuar darvinizmin, por mutacionet dhe transformimet në botën e gjallë si pasojë e ndikimeve të brendshme e të jashtme. Psikologjia e jobesimtarit ka ekzistuar për shumë kohë në histori. Në Kuran ajo përshkruhet kështu:

"Edhe sikur Ne t'u hapnim atyre një derë në qiell dhe të ngjiteshin vazhdimisht lart në të (e t'i shihnin engjëjt e fshehtësitë. Ata gjithqysh do të thonin: "Neve na janë ndalë sytë (të pamurit). Jo, ne jemi njerëz të magjepsur". (El Hixhr, 14-15)

Siç vërehet në versetin e cituar më lartë një prej arsyeve pse njerëzit nuk mund të shohin realitetin e ekzistencës së tyre është një lloj "magjie", që i pengon ata të arsyetojnë. Është e njëjta "magji" që përhap në të gjithë botën pranimin e teorisë së evolucionit. Kjo "magji", ndodh për shkak të indoktrinimit. Njerëzit janë të ekspozuar ndaj një indoktrinimi mu kaq intensiv për saktësinë e teorisë së evolucionit sa që ata shpesh nuk arrijnë të kuptojnë deformimet që ekzistojnë. Ky indoktrinim krijon efekte negative në tru dhe e bën të paaftë aftësinë e gjykimit. Kështu, truri si organ më subtil duke qenë nën një indoktrinim konstant fillon ta perceptojë realitetin, jo siç është, por ashtu siç indoktrinohet. Ky fenomen mund të vërehet me shembuj të tjerë. P.sh., nëse dikush hipnotizohet dhe indoktrinohet se krevati ku ai është shtrirë është një makinë, ai fillon ta perceptojë krevatin si makinëAi mendon se kjo gjë është shumë logjike dhe racionale sepse ai me të vërtetë e percepton në atë mënyrë dhe nuk ka asnjë dyshim në vërtetësinë e saj.

Shembuj si ky që përmendëm, që tregojnë efikasitetin dhe fuqinë e mekanizmit të indoktrinimit, janë realitete shkencore, të cilat janë vërtetuar nga eksperienca të shumta në literaturën shkencore dhe janë pikë referimi të teksteve të psikologjisë e psikiatrisë. Teoria e evolucionit dhe pikëpamja materialiste që bazohet mbi të i janë imponuar masës, me anë të këtyre metodave të indoktrinimit. Njerëzit që vazhdimisht përballen me indoktrinimin e evolucionit në media, burime akademike dhe platforma "shkencore", nuk arrijnë të kuptojnë se pranimi i kësaj teorie është në fakt në kundërshtim me principet bazë të arsyes. Emra të rinj, duke u ngjitur në karrierën e tyre, adoptojnë pikëpamje materialiste, gjithnjë e më shumë me kalimin e kohës. Të magjepsur nga kjo "magji", shumë shkencëtar evolucionistë vazhdojnë të kërkojnë prova për konfirmimin e thënieve iracionale dhe të pabaza evolucioniste të shekullit XIX, të cilat janë hedhur poshtë që prej shumë kohësh nga provat shkencore. Ekzistojnë gjithashtu edhe mekanizma të tjerë që i detyrojnë shkencëtarët të jenë evolucionistë dhe materialist. Në disa vende një shkencëtar duhet të plotësojë disa kushte në mënyrë që të përkrahet, të arrijë njohjen akademike. Pranimi i evolucionit është kushti numër një.

Ky sistem i qon këta shkencëtarë kaq larg, sa që harxhojnë gjithë jetën dhe karrierën e tyre shkencore për hir të një dogme. Ky është realiteti që fshihet pas pohimit "evolucioni akoma pranohet nga bota e shkencës". Evolucioni mbahet gjallë jo sepse ka vlerë shkencore, por sepse është detyrim ideologjik. Rrënjët e mendimit evolucionist, si besim dogmatik që përpiqej të mohonte faktin e krijimit, shtrihet deri në lashtësi. Shumica e filozofëve pagan të Greqisë së lashtë mbronin idenë e evolucionit. Teoria e evolucionit është rezultat i filozofisë materialiste që doli në sipërfaqe me rizgjimin e filozofive të lashta materialiste dhe u bë mjaftë e përhapin në shekullin XIX.

Personi që paraqiti atë që njihet si teoria e evolucionit ishte një natyralist amator anglez Charles Robert Darwin i cili kurrë nuk pati rastin të merrte një edukim shkollor në biologji. Ai kishte vetëm një interes amator për natyrën dhe gjallesat. Interesi i tij e nxiti të merrte pjesë në një ekspozitë me anijen Bigël që u nis nga Anglia në vitin 1832 dhe udhëtoi në rajone të ndryshme të botës për 5 vjet. Darvini i ri ishte mjaft i impresionuar nga shumëllojshmëria e specieve të gjalla e në veçanti nga një lloj fringilash (zogj endemik) që pa në ishujt Galapagos. Sipas Darvinit llojet e ndryshme nuk ishin krijuar në mënyrë të pavarur, por kishin rrjedhur nga një paraardhës i përbashkët dhe kishin ndryshuar më vonë nga njëri-tjetri si rezultat i kushteve natyrore. Hipotezat e Darvinit nuk ishin bazuar në ndonjë zbulim shkencor apo eksperiment. Gjatë zhvillimit të teorisë së tij, Darvini u impresionua shumë nga biologët evolucionistë para tij e në mënyrë të veçantë nga biologu francez Lamark. Sipas Lamarkut gjallesat i kalonin veçoritë e fituara gjatë jetës së tyre nga një gjeneratë në tjetrën e kështu evoluuan. P.sh. gjirafat evoluuan nga antilopat si kafshë që shtrinin qafën e tyre gjithmonë e më tepër nga gjenerata në gjeneratë, duke u përpjekur të arrinin degët më të larta të pemëve. Kështu Darvini e përdori "tezën e kalimit të veçorive të fituara", të propozuar nga Lamarku, si faktorin bazë që i bëri gjallesat të evoluojnë.

Për të dy, Darvini dhe Lamarku, gabuan sepse në kohën e tyre jeta mund të studiohej vetëm me teknologji primitive. Fushat e shkencës si gjenetika dhe biokimia nuk ekzistonin as si emër, kështu teoritë e tyre mbështeteshin krejtësisht në fuqinë e imagjinatës. Një prej aspekteve më të rëndësishme të jetës së Darvinit që njihet më pak nga njerëzit janë pikëpamjet raciste të tij. Darvini u referohet evropianëve të bardhë si më të zhvilluarit ndër të gjitha racat njerëzore. Kur Darvini merr guximin të thotë se njeriu evoluoj nga krijesa të ngjashme me majmunin, ai supozon se disa raca u zhvilluan më shumë se të tjerat dhe se ato më të prapambeturat akoma kanë disa karakteristika majmunësh. Në librin e tij The Descent of Man, Darvini pretendon se zezakët dhe aborigjenët australianë janë në të njëjtin nivel me gorillat dhe pastaj nxjerri përfundimin se ata do të eliminohen me kalimin e kohës nga racat më të zhvilluara. Këto ide boshe të Darvinit nuk mbeten vetëm në teori, ato shërbejnë për të siguruar bazën më të rëndësishme "shkencore" të racizmit.

Ndërsa ndjehej jehona e librit të Darvinit, një botanist austriak me emrin Gregor Mendel zbuloi ligjet e trashëgimisë në vitin 1865. Ky zbulim shënoi lindjen e shkencës së gjenetikës. Zbulimi në vitin 1950 i ADN-së, e cila mbanë informacionin e koduar gjenetik e vuri teorinë e evolucionit në një krizë të thellë. Megjithatë, një grup shkencëtarësh që kishin vendosur t'i mbesin besnik Darvinizmit u orvatën të gjenin zgjidhje. Ata u mblodhën së bashku në një takim të organizuar nga "George Society of America", në vitin 1941. Gjenetistët G.Ledyard Stebbins dhe Theodosins Dobzhansky, zoologët Ernst Mayr dhe Julian Huxlej, paleontologët George Gaylord Simpson dhe Glen L.Jepsen dhe gjenetistët matematikanë Roland Fisher dhe Sewall Right pas diskutimesh të gjata më në fund ranë dakord për mënyrën se si të "meremetohej", Darvinizmi.

Tani ideja ishte "mutacione të rastësishme". Ata e emërtuan këtë teori: "Teoria Moderne Përmbledhëse Evolucioniste", e cila u formulua duke i shtuar tezave të seleksionimit natyror të Darvinit konceptin e mutacionit. Kjo teori u njoh me emrin "Neo-Darvinizëm". Në dekadat vijuese u bënë shumë përpjekje të dëshpëruara për të provuar vërtetësinë e neo-darvinizmit. Tashmë dihej se mutacionet që ndodhin në gjenet e organizmave të gjallë ishin gjithmonë të dëmshme e kështu neo-darvinizmi u përpoq të gjente një provë konkrete për të ashtuquajturat "mutacione të dobishme", duke bërë qindra eksperimente mutacioni. Të gjitha përpjekjet e tyre dështuan plotësisht. Të gjitha eksperimentet që kërkonin të provonin se jeta kishte gjeneruar nga rastësia dështuan. Llogaritjet e probabilitetit vërtetojnë se as edhe një proteinë e vetme (njësia bazë e ndërtimit të jetës) nuk mund të formohet nga rastësia. Qeliza, që sipas evolucionistëve u formua rastësisht në kushte fillestare dhe të pa kontrolluara nuk arriti të sintetizohej as në laboratorët më të sofistikuar të shekullit XX.

Neo-Darvinizmi gjithashtu është hedhur poshtë nga gjetjet fosile. Asnjë formë kalimtare, të cilat sipas neo-darvinizmit se mund të provonin evolucionin gradual të gjallesave nga më primitivja te më të avancuarat, nuk është zbuluar ndonjë herë në botë. Evolucionistët pretendojnë se gjallesat e shfaqura vetvetiu apo rastësisht mund ta sigurojnë energjinë e nevojshme për jetën nga dielli ose reaksionet kimike. Veçanërisht pretendojnë se mund të ushqehen si ameba ose t'i formojnë vetë lëndët ushqyese që u duhen. Ata përpiqen t'i mbështesin pretendimet e tyre me tezat e ushqyerjes autotrofe (vetushqyese) edhe heterotrofe (ushqyerje nga jashtë). Ushqyerja autotrofe sot nuk pranohet. Reaksionet kimike që formojnë ushqim, si fotosinteza, janë dukuri shumë të komplikuara.

Evolucionistët janë nxënë ngushtë nga fakti që një sistem i tillë i përsosur është formuar menjëherë në kushtet e para tokësore, sepse bie në kundërshtim me pretendimet e tyre evolucioniste. Reaksione të tilla komplekse mund të përfitohen vetëm në mekanizma komplekse që duhet të jenë shfaqur menjëherë së bashku me gjallesat në mënyrë që ato të mund të prodhonin ushqimin e duhur. Mirëpo kjo është e kundërt në themel me darvinizmin, sepse sipas darvinizmit është krejt e pamundur që një mekanizëm kompleks të shfaqet menjëherë. Mendimi evolucionist e kërkon që të gjitha këto të formohen gradualisht, dalëngadalë dhe një nga një. Kurse sipas tezës së ushqyerjes heterotrofe për gjallesën nuk ka ushqim të gatshëm, gjallesa nuk mund ta bëjë atë vet, prandaj duhet ta marr nga jashtë. Por edhe kjo e bën të domosdoshme ekzistencën e mekanizmave që do të bënin të mundur zhvillimin e reaksioneve shumë të komplikuara.

Nuk ekziston asnjë provë konkrete fosile që mbështet pamjen e njeriut-majmun, i cili reklamohet në mënyrë të pandërprerë nga mediat dhe qarqet akademike evolucioniste. Një tjetër qorrsokak i thënieve evolucioniste është se ecja mbi dy këmbë nuk i shërben modelit të zhvillimit gradual të darvinizmit. Duke përdorur edhe stimulime kompjuterike, paleo-antropologu anglez Robin Crompton, në vitin 1996 arriti të tregoj se një mënyrë e tillë ecjeje ishte e pamundur. Crompton arriti në këtë konkluzion. Një gjallesë mund të ecë ose drejt ose me katër gjymtyrët. Studimet e fundit kanë treguar se është e pamundur për skeletin e përulur të majmunit, i përshtatur për ecjen me katër këmbë të evoluojnë në skeletin e drejtë të njeriut i përshtatur për ecjen me dy këmbë. Por, humnera e jashtëzakonshme midis njeriut dhe majmunit nuk është e kufizuar vetëm me ecjen mbi dy këmbë. Ka edhe shumë probleme të tjera që mbeten të pashpjeguara si p.sh. kapaciteti i trurit, aftësia e të folurit, etj. Elen Morgan një paleo-antropologe evolucioniste ka thënë:

Katër prej mistereve më të mëdha të njeriut janë:

E para- Përse njerëzit ecin mbi dy këmbë?

E dyta- Përse kanë humbur gëzofin?

E treta- Përse kanë zhvilluar një tru kaq të madh?

E katërta- Përse mësuan të flasin?

Përgjigjet e këtyre pyetjeve janë:

E para – Nuk e dimë

E dyta – Nuk e dimë

E treta - Nuk e dimë

E katërta - Nuk e dimë