Alma Papamihali

First topic message reminder :

MORALI

Mbeta një njeri
i moralshëm në jetë,
përderisa s´jetova,
ashtu siç desha vetë…

HARTA MEMECE



Lufta e hartave më kafshoi

Në gjymtyrët e trupit tim

Më plagosi rëndë

Ma bëri trupin qivi



Pastaj bëri ç`deshi me mua

Se dhembja kaploi

Në çdo pjesë të trungut tim

Ai prehej me sëpatë lehtë.



Nga dinastitë e harbuara

Me skenarët e padukshëm

Të rrugëve mashtruese

Me pamjen mumje



Anija Liburna lundronte

Brigjeve të detit fatkeqësi

Me dridhjen e damarëve nëntokësore

Shpërtheu aromë e ujit helmues



Pranë shtyllës torzo

Edhe jeta ujore lëkundi

Drejtimin lundrues

Me litarët karrem

Kush diktoi në hartën memece

Pamjet e natyrës shqiptare

Mjellmat apo ngjalat tona

E di se diktati vinte nga lartë



Dhe tha njeriu i vjetër

Ku është pallati i mbretit

Buzë greminës afër detit

Konak ka vëtëm për pak



Ali Pashai i Tepelenës

I servoi haremin e tij vetëm

Lordit Bajron i dha mundësi

Sa herë të dojë të flejë në pallatin e tij

Për këtë zili koka në hejbe

Shkoi të Turqi

Trupi mbeti në Janinë

Pashai e Lordi viktima të Greqisë.



Shiu i madh vërshoi fushat

Hijerëndi turbulloi detin

Historia pakësoi gjakun pezmatim

Harta memece humbi në drejtpeshimin

KOHË APOKALIPSE



Kjo kohë tinëzare po m`i vjedh

Ditët më të mira

Ëndrrat më të ëndërruara

Po më merr ndoshta edhe mua

Veç kënga ime nuk di ku po tretet.

Kohë moj kohë tinëzare

Ti do të ecësh në çdo kohë

Vetëm unë një ditë do të shpall

Luftë për jetë a vdekje

E ti mate mirë kohën

Se fundi do të vijë Skiron

Edhe për ty në këtë kohë

Të apokalipsës

PANAIRI I LIBRIT 1999



Në Prishtinë kishte ardhur

Prometeu kryeneç

Bashkë me udhën e shkronjave

Aty shkëlqente topuzi i Gjergj Elez Alisë



Nëntorët e ruanin krenarinë

Dhe hidhërimin për tokën e përgjakur

Skënderbeu nuk i kishte ndërruar fjalët

‘’Lirinë nuk ua solla unë,

po e gjeta këtu midis jush’’

Ne me sytë tanë i kemi parë

Shtëpitë e djegura,bibliotekat shkrumb

Në mesditë sfidë e fëmijëve

Pushtuan qiellin e mrrolur mijëvjeçar



Lasgushi edhe më tej ligjëronte

Me Nositin vetëflijues

Kadare u kthye në Kosovë triumfues

Dritëroi erdhi bashkë me baltën e Devollit

Çabej i lodhur me Buzukun ngadhënjimtar

Në Panairin e librit në Prishtinë

Mungonin”Tufa”,”Loti udhëtar’’, ende i patharë

Flora edhe më tej vuan për ‘’Bimë e zë’’

Në Udhëtimet e ëndrrës së keqe të Matoshit

Në këtë aureolë vije aromë lirie,pa fije dashurie

SI JETOHET KËTO DITË NË KOSOVË



Në Kosovë jetës i vie erë droje

Gratë i kanë prerë flokët

Vajzat e kanë ndërruar frizurën

Djalëria përfytyron luftën

Në vijën e parë të frontit

Burrave u është zgjatur mjekra

Fëmijëve u ka humbur gëzimi

Në Kosovë shërohen plagët mijëvjeçare

Ku lind dhe perëndon

Durimi i palodhur i shpirtit idealist

Me zgjimin e brezave që vijnë nëpër shekuj

Në Kosovë këto ditë

Bukë hahet pak,ujë pihet shumë
Kriteret e jetës kanë një vështrim

Në çdo qoshe të rrugës

Rrezik pa përjashtim

Kosovë je loti, dhembja dhe gjaku im



Prill 1999

KRISMAT MBI OMBRELLË



Mos i drejtoni shigjetat

Kah ombrella ime

Se nuk bëjnë punë

As kërcënimet vrastare



Nëpër vrimat e ombrellës sime

Nuk bien rigat e shiut

Mbi të kullojnë plagët e gjata

Të lotëve dhe dallgëve në çdo stinë



Këtu vetë jeta është det

Ajo peshohet me syrin e ardhmënisë

Edhe kur dridhen buzët e njoma

Para fortunës makabre

E ti njeriu im

Zgjidh vdekjen apo lojën e djallit

Se krismat e krushqve të lirisë

Po sjellin zjarrin e Prometeut



Topanicë,më 16 mars 1999

NDRIÇIMI I KITARËS

Jusuf Gërvallës



Mbrëmja e asaj dite

Mahniti qytetin e famshëm

Ndjenjë fantazie

Fole mikpritëse ndriçim deti



Ritmi kurioz ngjalli shpresë

Klithja e bukur

Zuri vend pa ankesë

Mbylli faqen e fajit kthesë



Gjithmonë baladë e thjeshtë

Kompozim me besë populli

Kitarë dashurie kërkim melodie

“Njeri ku je” eja me ne



Malli ndërlidh Dubovikun plak

Loti shembi mure

Me tingujt e kitarës

Erdhe në prag të stinës së re

Nga pikëqëndrime të ndryshme

Sa afër dhe sa larg

Lind dhe perëndon

Drita e vendlindjes sime

Në shtegtimin tonë

Arrijmë deri te Malet e Parnasit

Dhe kthehemi duarthatë

Pa e pushtuar asnjë shpellë A do t`i matim hapat

Me peshën e trupit dhe mendjes sonë

Në këtë orë të keqe

Para arritjes së djallit tek Ura e Fshejtë

SATANA



Në fytyrën tënde

Shoh erë varri

Të fëmijëve tanë



Për ty s`ka rëndësi

Se në cilën stinë

Lindin, ecin dhe si frymojnë



Fantazmë e derës sime

Vazhdimisht strukesh nën hijen

Përtej territ të pafund



E zemra ime

Pret dashurinë e luleve

Ngjyrat e ylberit dhembshëm i vështron



Satana me bisht të syrit

Ëndrrat m`i trazon

Nëpër hijen e ndërgjegjes sate

Zhvillohen këto lojëra të marrëzisë



E unë pres, për t`i dhënë fund

Lojës përndjekëse satanë

Te guri i mullirit tonë

Se aty zhurmë flladi jehon

E PËRBOTËSHME



Kur ra Troja

Odiseu kalëroi kohën e humbur

Eneu mundi vetminë

Për t`i kënduar Romës



Kali i drunjtë kujtesë

Për brendinë enigmë

Dhe gjithnjë i pranishëm

Nëpër kontinentet e bërjes dhe zhbërjes



Atdheu im kapërceje lodhjen

Jepi frymëmarrjen Dardanisë

Për ta hequr bërllogun

Në deponinë Ballkanike



Paqja kthen kohërat e gjenit

Të shenjtë

Pastaj muret çlodhen

Nga mitet e rrejshme

Nene

Çdo të thotë nënë vallë?
Të duash me zemër jo me fjalë.

Çdo të thotë nënë të jesh?
Në mbrëmje e fundit të biesh të flesh.

Çdo të thotë nënë të quhesh?
Asnjë lodhjeje mos i druhesh.

Çdo të thotë nënë të thërrasin?
Lumturinë e botës ndër duar të zgjasin.

GËNJESHTRA

Kush thotë kurrë s´ka gënjyer,
gënjen!
Kush pyet ç´është gënjeshtra,
gënjen!
Kush thotë gënjeshtër s´ka dëgjuar,
gënjen!
Kush thotë gënjeshtrën ç´e dua,
gënjen!
Derisa në një botë të gënjeshtërt,
rron,
Dhe të vërtetën brenda gënjeshtrës,
gjen

MORALI

Mbeta një njeri
i moralshëm në jetë,
përderisa s´jetova,
ashtu siç desha vetë...

DIETAT

Sa njerëz
vuajnë nëpër botë,
me dieta lloje - llojesh...

Të mendosh hollë
për një problem,
s´mjafton të dobësohesh

Shpirt femer

Nëse së dyti do rilindja,
Pyetur nga zoti më parë,
Në doja te isha vajzë apo djalë,
Përgjigje do shkruaja pritjeve,
Me lotë jo me fjalë.

Nëse së dyti do rilindja,
Pyetur nga zoti më parë,
Në doja të isha vajzë apo djalë,
Përgjigje do shkruaja në hënë,
Me puthje jo me fjalë.

Nëse së dyti do rilindja,
Pyetur nga zoti më parë,
Në doja të isha vajzë apo djalë,
Përgjigje mëngjeseve do shkruaja,
E pakohë, ndaj s´do kuptohej fjalë.

Nëse së dyti do rilindja
Pyetur nga zoti me parë,
Në doja të isha vajzë apo djalë,
Skuqja e purpurt do më përshkonte.
A skuqen meshkujt vallë?

Emigranti

Diku veç në tavolinën
Me mbulesë të bardhë shtruar,
Birrë të huaj ke përpara
Dhe një pamje të menduar.

Diku veç në tavolinën
Në një qoshe të lokalit,
Shokun tënd se ke përballë
Pi vetmuar ti prej hallit.

Diku veç në tavolinën
Në një lagje të panjohur,
Gjithçka është akull e ftohtë
Vetëm birra është e ngrohur.

Diku veç në tavolinën,
Që të bën ty shoqëri
Gotën s´di ku t´a trokasësh,
Tavolina s´është njeri

Xhelozi vjeshte

Unë prisja vjeshtën ndryshe për tu ndierë
nën fëshfërimë të flija pak lëkundur,
si nëpër ëndërr vërdallë të vija
dhe të përgjoja, heshtur pa u dukur...

Më mori malli të ndihem xheloze,
ndaj prisja vjeshtën, ndryshe për tu ndierë,
s´më bie mendja për detin e fjetur
për ngjyrën e bronxtë, që mora në verë...

Unë prisja vjeshtën të shtrihesha mbi gjethe,
aty-këtu të verdhesha dhe unë,
nuk thonë kot kur ndihesh xheloze
je dashuruar mbase më shumë.

Ti grua

Më mirë pasqyrës mos u shih,
kur ditës ndonjëherë
të mbushen sytë me lot,
ti grua...
që shpesh,
i thua "jo" mëshirës,
dhe përflet me vete,
mbylljen e një dite kot...

E të nesermen
kur zgjohesh përsëri,
një grusht qiell rrëmben,
e fytyrës ia vesh shkujdesur,
si vetë koha,
kur humbet shenjat gri,
dhe vrenjtësirën e saj,
fsheh duke qeshur...

Shpesh buzë-gjakur,
por formë-tjetërsuar
ndaj e çrregullta hënë
tënden gjini ka marrë,
nga të tuat duar,
pelerinën pret nata,
qëndisur ëndërryjesh,
apo ëndërr-vrarë...

E mbyllet gjithçka,
dhe nis përsëri,
ashtu si vetë udhëtimet
rezervuar më parë,
por ti ndonjëherë,
pasqyrës mos u shih,
nuk je e vetmja grua,
që një ditë ka qarë.

Lutjet e mia

Nuk lutem për vete,
por për ty,
që dashuria të mungon...
Ti, që shpesh s´kupton
se ç´ngjet me botën,
e shurdhër je,
dhe nëse dëgjon...

Lutem për atë,
që dhimbjen e lindjes,
se provoi kurrë...
e në zot s´u shnderrua,
për t´i treguar botës,
që qielli është grua
dhe aspak burrë...

Lutem për ty,
që ëndrrash zilish fle
dhe jo i qetë si të tjerë...
Sa e padrejtë
të duket jeta,
ndaj per ty lutem,
mos ndihesh mjerë...

Për ty lutem,
që prej vitesh
lotët të janë shteruar...
Nëse dikur sytë
të bukur qenë,
sot gjurmë-zhdukur përrenj,
tokës harruar...


Nuk lutem për vete...
Jo!
Unë,
Dashuroj,
Lind,
Qaj,
S´kam zili,
por dashurohem përsëri...
Për ty dua të lutem,
që pasi të kesh vdekur,
të kesh kuptuar
artin e të qënit njeri

Ne stolin e vjeshtes

Nëse një ditë do ndihesh ftohtë,
Qilim i vjeshtës të jetë zbuluar,
Gjithçka përreth të ndihet zhveshur,
Aty do jem, s´të kam harruar.

Do marr me vete stolin e drunjtë,
Aty-këtu me gërma gdhendur
Ca data puthjesh zhgarravitur,
Nuk skuqem më, për ti përmendur.

Nëse një ditë do ndihesh ftohtë,
Kur vera tradhëtisht është fshehur,
Me stolin tonë do vi me vete,
Pas ngjyrash vjeshte do jem dehur

Puthja e nates

Dhe e putha natën mbi krye,
ashtu si dikur,
kisha dhënë puthjen e parë.
Je kaq e bukur o natë,
sa keq që prej teje,
duhet të jem e ndarë...

Por kur të largohem unë,
ti nuk do të jesh
më flakë e ndezur,
thjesht do të sillen
ca yje vërdallë,
por të pafjalë,
pothuajse të heshtur...

E unë me kokën pas
veç duke parë
do mbetem,
si shuhet një natë...
Por ti qënke ndryshe,
fare ndryshe,
përjetësi, quajtur e gjatë...

Dy

Dy,
fillimi i gjithçkaje,
Dy,
përbejnë një të plotë,
Dy,
arrijnë ku një s´mundet,
Dy,
pinë dhe nga një gotë.
Dy,
krijojnë një histori,
Dy,
përbëjnë nje ekstrem,
Dy,
zgjidhin një fjalëkryq,
Dy,
shndërrohen në problem.

Deshira te zbathura

Më pëlqen të largohem,
sa të quhet që kam shkuar,
endur rrugëve të mbetem,
thjesht të jem e harruar,
bregut zbathur të shëtis,
të ndihem njëherë vetmuar,
të vuaj netëve për ty,
të zgjohem dashuruar...
Më pëlqen të largohem,
si valë rikthyer përseri,
shtyrë nga një tjetër ëndërr,
që kurrë s'më la, të vija tek ti...

Det, o deti im

Lërmë të endem
dallgëve të tua,
nuk munda dot mike
t´i bëhesha borës,
sado egërsi
të ftohtave brigje,
e di, vjen një ditë
do ma zgjasësh dorën...
Ndaj lermë ti, lermë...
të gjendem pranë teje,
dhe nëse fundësirës
zhytur do mbetem...
në u zgjofshin ëndrrat
dielli do më presë,
pa u tharë o det,
nuk kam frikë të tretem...

Foshnja mbi letër

Ajo lindi një fëmijë me të,
Dhe pse qarje foshnje,
Askund s´u dëgjua...
Dalloi fjalë të lëvizin,
Mes të shkrirëve qerpikë,
E bukurisë së tyre u harrua...

I dha emër një foshnje,
Dhe pse nuk preku
Lëkurë me duar ...
Poreve të trupit,
Ajër ndjeu,
Një lindje, e kish´ mrekulluar...

Me të krijoi një fëmijë,
Që s´ia mësoi
Kurrë gjininë...
E ç´rëndësi,
Në djalë ishte, a vajzë
Kur fytyrës ëndërroje dashurinë...

Ata lindën një fëmijë,
Pelenash mbështjellë,
Me të bardhat fletë...
Nuk qante foshnja,
Por ajo,
Vetë jeta, kishte prekur jetë...

Forca e shpirtit

Një shpirt veç nga humbja
mundet të lëkundet,
mbase dhe të shëmbet,
(më keq ku të shkojë)
nga fundosje e akullt
si re ngrihet pluhur,
humbja e shndërron,
vetë jetën në rrënojë...

Një shpirt i lëkundur
shemb detra të tërë,
edhe nëse dallgët
mundin ta mbulojnë,
në vajtime zogjsh
zëri i shndërrohet,
të humburin shpirt,
zotët vetë vajtojnë...


Një shpirt veç nga humbja,
nis të flasë përçart,
dhe zëri i flaktë
pa u njomur shuhet...
Asgje s´është e vërtetë
ç´është thënë më parë,
imi shpirt është ndryshe,
tjetër shpirt ç´më duhet!

Alma Papamihali
« Përgjigju #16 më: 24-07-2010, 17:44:50 »
Citoje
Mrekulli

Perla mblodha ajrit të mëngjeseve

u bëra krijuese e një mrekullie,

lumja unë që mbaja në duar

trupin ëngjëll të një fëmije... 



Mes dhimbjesh nuk lind
një fëmijë prej nënës, 

një nënë, bashkë me fëmijën lind,
bulzash lumturie vaditet një ëndërr
dhe jeta nis udhë, kur ti bëhesh prind...

Skenari i jetes

Nëse dashuria,
përgjigjia e gjithçkaje,
do ishte,

skenarëve të saj,
do gjendeshin pranga,
që fare ndryshe shijojnë,

burgosje të dëshiruara,

e vuajtje të ëmbla,

që gjithë jetës,

do doje të vazhdojnë... 



Por ja që jetës,

të tjera role 
u ndanë, 

përveçse atyre,
Romeo dhe Zhulietë...

Ironi, stres, vetmi,
intrigash përzierë,

hyjnorja dashuri shijuar,

e veten kërko,

cilit gatim i përket...

Gjithçka jeton

Nuk thahen fjalët në gjuhën e lagësht
dhe nëse nga etja, një buzë është tharë,
nuk çahen rrugët nga hapa të rëndë
dhe nëse lëvizin, mijëra kalimtarë.


Nuk thyhet koha, as nuk paloset,
si një kujtim në xhep harruar.
Asgjë nuk thyhet dhe plasaritet 

nëse rreh puls i dashuruar...

Pasion

Puthu me mua, puthu
dhe nëse s´të quajnë dashuri...
Gjithçka shëmbur më parë do zgjohet ngadalë,
se di cila shije do veshë emrin tënd,
në s´qënke si kushdo, je ëndërr e pafjalë...

Zgjohu me mua, zgjohu,
dhe nëse heshtja të ka rrëmbyer...
Gjithçka këmbëve shkrihet kur vullkanë përvëlojnë,
ky ajër që shkëmbejmë s´guxon të endet larg,
të verbrit shohin ndryshe, ndaj s´trëmben të dashurojnë!

Shpirti im,
o dehje liqenesh brenda syve të mi,
ngjyr e tyre dy herë e zbardhi vrapin,
njehere tek pa diellin, tjetrës kur me puthe ti.

Dashuria - ç´është?

Ti zhdukësh kujtesës ajrin e ndenjur,
tu japësh duarve shije të kripur,
të pëshpërisësh dhe kur në gjumë,
të bekosh ujë pa qënë djersitur.

Të jesh malluar për veç dy fjalë,
ta derdhësh veten secilës ngjyrë,
ta ndiesh botën krijuar paqtë,
të mos dyshosh për gjurmë nën gurë.

Të lindësh pa qarë, a prindër pranë,
të fluturosh dhe zënë në rrjetë,
ta veshësh dimrin puthjesh të gjelbra,
të vetëflijohesh pa lutur jetë.

Nese s'ke fjetur...

Mbi liqenin e mbrëmjes,
shelgjet panë në pasqyrë
si hëna u zgjua...

Nëse ende s´ke fjetur,
fute hënën brenda,
bashkë me të dhe mua...

Heej, heeeej!

Ku ka këmbë që mbi ty shtrihet,
Fjalë të mprehtë, që të godasë,
...Vdes çdo gojë pa të sharë ende,
A guxoftë “poshtë të thërrasë”.

Kush rrëfen dot para gjakut,
Zemrës, rrahjet kush ja ndal,
Mos provo t´ja marrësh qiellit,
Për flamur, shqiptari s´fal!

Kushdo qofsh ore i mjerë,
Ngado ardhsh, apo zvarritesh
Vetëkryqëzohu me zinxhirë,
I pavlerë, çfarëdo të hiqesh!

Kush guxon më lart se ti,
Krahë shqiponje në çdo jetë,
Shqiptari të qofshim falë
Në flamur - bekimi vetë!