Alma Papamihali

First topic message reminder :

MORALI

Mbeta një njeri
i moralshëm në jetë,
përderisa s´jetova,
ashtu siç desha vetë…

Mos harro

Kur të ndjesh hapa të shpeshtë
që lëkundin tokën vetë,
mos kujto se hijet vdesin,
do të vi dhe në s'më pret.

Se për fjalë dhe për besë
kohë më parë është mbajtur burri,
ja që kohët kanë ndryshuar,
kur qan gruaja, zbutet guri!

Pritna o vendlindje!

Pritmë ti pritmë, unë s´kam për të vdekur,
As si e mbytur dhe as si e huaj,
Rrënjosur s´do mbetem, lulëkuqe e zbehur,
As peshë-lehta, këtij dheu harruar...

Kujtimet e tua pelerinë s´do jenë
Dhe nëse acari gurin mund ta ngrijë
Pritmë ti pritmë, unë s´kam për të vdekur,
Asnjë lule e huaj, trupit s´do më mbijë!

Do jesh ti ajo, që s´do t´ma lexosh mallin,
Kjo gjuhë perëndie, këdo do mbajë gjallë,
Pritna o vëndlindje, askush s´ka për të vdekur,
Kushdo që të ka lënë, ta ka dhënë fjalë´!

NËNË

Çdo të thotë nënë vallë?
Të duash me zemër jo me fjalë.

Çdo të thotë nënë të jesh?
Në mbrëmje e fundit të biesh të flesh.

Çdo të thotë nënë të quhesh?
Asnjë lodhjeje mos i druhesh.

Çdo të thotë nënë të thërrasin?
Lumturinë e botës ndër duar të zgjasin.

Shira te çmendur


E kush të tha
që çmenduritë,
për të paligjshmen
botë krijohen,
për atë, që asnjërës
gjuhë si përket,
e mes të nxirash re jeton,
heshtet,
edhe kur flet ...

E kush të tha
të mbyllurat valixhe
me vete t´i marrësh,
ashtu si unë...
sa drynë-humbur
paska kjo botë,
që çmendur s´janë,
por jetën,
quajnë punë...

Ndaj mos më thuaj
që s´të pëlqen,
dhe ty si unë
e çmendura botë,
të heshturit rrufekrisur
le të jemi,
shirave përmbytës fjetur,që dëshmitarë
çmendurie i kemi...

Tjeter - Njeri

Me sa shoh,
S´qenkam më kush isha,
E tëra kam ndryshuar.
Dua, kë s´do doja
Dhe ushqehem,
Me ç´nuk kisha provuar...

Të ka qëlluar
Dhe ty ndonjëherë,
Që veten mos ta njohësh,
E tjetër-njeri shndërrohesh,
Dhe pse jo gjithmonë,
Tjetrin mund ta shohësh...?!

Ndonjëherë, as ti se di,
Që je shndërruar...tjetër-njeri!

Ti grua

Më mirë pasqyrës mos u shih,
kur ditës ndonjëherë
të mbushen sytë me lot,
ti grua...
që shpesh,
i thua "jo" mëshirës,
dhe përflet me vete,
mbylljen e një dite kot...

E të nesermen
kur zgjohesh përsëri,
një grusht qiell rrëmben,
e fytyrës ia vesh shkujdesur,
si vetë koha,
kur humbet shenjat gri,
dhe vrenjtësirën e saj,
fsheh duke qeshur...

Shpesh buzë-gjakur,
por formë-tjetërsuar
ndaj e çrregullta hënë
tënden gjini ka marrë,
nga të tuat duar,
pelerinën pret nata,
qëndisur ëndërryjesh,
apo ëndërr-vrarë...
E mbyllet gjithçka,
dhe nis përsëri,
ashtu si vetë udhëtimet
rezervuar më parë,
por ti ndonjëherë,
pasqyrës mos u shih,
nuk je e vetmja grua,
që një ditë ka qarë.

Lutjet e mia

Nuk lutem për vete,
por për ty,
që dashuria të mungon...
Ti, që shpesh s´kupton
se ç´ngjet me botën,
e shurdhër je,
dhe nëse dëgjon...

Lutem për atë,
që dhimbjen e lindjes,
se provoi kurrë...
e në zot s´u shnderrua,
për t´i treguar botës,
që qielli është grua
dhe aspak burrë...

Lutem për ty,
që ëndrrash zilish fle
dhe jo i qetë si të tjerë...
Sa e padrejtë
të duket jeta,
ndaj per ty lutem,
mos ndihesh mjerë...

Për ty lutem,
që prej vitesh
lotët të janë shteruar...
Nëse dikur sytë
të bukur qenë,
sot gjurmë-zhdukur përrenj,
tokës harruar...
Nuk lutem për vete...
Jo!
Unë,
Dashuroj,
Lind,
Qaj,
S´kam zili,
por dashurohem përsëri...
Për ty dua të lutem,
që pasi të kesh vdekur,
të kesh kuptuar
artin e të qënit njeri

Ne stolin e vjeshtes

Nëse një ditë do ndihesh ftohtë,
Qilim i vjeshtës të jetë zbuluar,
Gjithçka përreth të ndihet zhveshur,
Aty do jem, s´të kam harruar.

Do marr me vete stolin e drunjtë,
Aty-këtu me gërma gdhendur
Ca data puthjesh zhgarravitur,
Nuk skuqem më, për ti përmendur.

Nëse një ditë do ndihesh ftohtë,
Kur vera tradhëtisht është fshehur,
Me stolin tonë do vi me vete,
Pas ngjyrash vjeshte do jem dehur...

Kur qesh me ty

Nëse e nesërmja për kafe,
Mjergull do më servirë,
Dhe mëngjesin s´do mund,
Ta shoh si më parë,
Me ty do vazhdoj të qesh,
Unë përsëri do qesh...
Aspak s´do më mbetet,
Një shije e vrarë...

Do t´i them një dite,
Përseri "mirmëngjes",
Të gjithëve!
Dhe nëse këmbë njeriu s´do shoh,
Ndodh shpesh që boshe,
Ditët më duken,
E netëve,
Fytyra të dashura njoh...

Me ty do vazhdoj
Të qesh përseri,
Aq kohë,
Sa mendimet lirshëm do shëtisin,
Mos kujto se jetës,
Gjithçka mund t´i thuash,
Ndodh ndonjëherë që,
Ëndrra dhe guximi të braktisin...

Por unë do vazhdoj
Të qesh përsëri,
Dhe jehonën-zë,
Do pres të më rikthehet,
Kur me tënden orë
Të kesh arritur ti,
Një ditë do ketë vdekur,
Një natë do nisë të dehet...

Puthja e nates

...dhe e putha natën mbi krye,
ashtu si dikur,
kisha dhënë puthjen e parë.
Je kaq e bukur o natë,
sa keq që prej teje,
duhet të jem e ndarë...

Por kur të largohem unë,
ti nuk do të jesh
më flakë e ndezur,
thjesht do të sillen
ca yje vërdallë,
por të pafjalë,
pothuajse të heshtur...

E unë me kokën pas
veç duke parë
do mbetem,
si shuhet një natë...
Por ti qënke ndryshe,
fare ndryshe,
përjetësi, quajtur e gjatë...

Shtegetim pulebardhe

Largohem për të mos u kthyer më,
Ndaj iki tutje, fluturoj,
Në pulëbardhë etur bregut shndërrohem,
Duke dashur të lënit pas t´i harroj...
Por të harrosh s´mjafton gjithmonë,
Drejt qiellit të kaltër një fluturim,
Dhe pse pulëbardhë shndërruar jam,
Ka dhe shtegtime me drejtim kthim...
Drejtuar qiellit ti vazhdon sheh,
Me tëndin shpirt ndjek shtegëtimin,
Kur lartësive në pikë shndërrohet,
Oh sa i largët të duket kthimi.
Larg fluturoj, pa frikë largohem,
Sepse e ndiej që çdo shtegtim,
Sado i largët në vetvete,
Do më riktheje pranë detit tim.
Dhe për çudi vazhdoj e ngjitem,
Aspak s´kërkoj të shoh nga pas,
E mjerë do mbetej çdo pulbardhë,
Të huajat brigje po të trokasë...
Ndaj ngjitem lart, ndaj fluturoj,
Në pupël reje jam shndërruar,
Nëse ky qiell mbi det s´do flinte,
I imi mall do ish´ harruar..

Në u ftohshin
pëshpërimat e fjalëve,
ndonjëherë,
e ritme pulsi mos ndihesh më...
Diku,
diçka do të ketë ndodhur,
dhe nëse nuk duket,
a s´ndihet zë...


E kur lëndinave,
flutura mos duken,
e ngjyra krahësh,
mos vjedhim për tonat netë...
Diku,
diçka do të ketë ndodhur,
ndaj as une s´do jem,
e ti do ndihesh vetë...


Por kur tutje,
në ndonjë qoshëzë,
do shohësh të tharë,
një pikë lot...
Vërtetë,
diçka do të ketë ndodhur...
Besomë ti,
dhe nëse s´të dukem si zot.
Ndaj dhe do vish siç vijnë mëngjezet,
që as për stinët,s´duan t´ja dinë...
Gjithçka ka ndodhur, s´ fle më harruar,
kur buzëve të mia ringjalll melodinë...