Shkencëtarët vërtetojnë shenjat e Zotit

Zbulimet shkencore mbi gjithë-sinë flasin për ekzistencën e Zotit.

Shkenca na udhëheq në përfundimin se gjithësia ka një Krijues, i Cili është i përkryer në fuqi, urtësi e dituri. Është feja ajo që na tregon rrugën për njohjen e Zotit. Për këtë arsye, është e mundur të thuhet se shkenca është një metodë që përdorim për të njohur dhe hulumtuar më mirë të vërtetat, për të cilat bën fjalë feja.
Megjithatë, në ditët e sotme, disa nga shkencëtarët që flasin në emër të shkencës mbajnë një qëndrim plotësisht të ndryshëm. Sipas pikëpamjes së tyre, zbulimet shkencore nuk e përfshijnë krijimin e Zotit. Përkundrazi, ata kanë formuar një konceptim ateist të shkencës, duke deklaruar se nuk është e mundur të arrihet tek Zoti nëpërmjet të dhënave shkencore. Shkurt, ata pretendojnë se feja dhe shkenca janë dy nocione në kundërshtim me njëra-tjetrën.
Në të vërtetë, kjo mënyrë e të kuptuarit të fesë është tejet e re. Deri pak shekuj më parë, shkenca dhe feja nuk mendoheshin kurrë të përplaseshin me njëra-tjetrën dhe shkenca pranohej si një metodë për të provuar ekzistencën e Zotit. I ashtuquajturi konceptim ateist i shkencës lulëzoi vetëm pasi filozofitë materialiste dhe pozitiviste u shtrinë në botën e shkencës në shekujt e 18-të dhe 19-të.
Pasi Çarls Darvin prezantoi Teorinë e Evolucionit më 1859, qarqe që bartnin një pikëpamje materialiste për botën nisën ta mbrojnë ideologjikisht këtë teori, të cilën e panë si një alternativë në vend të fesë. Teoria e evolucionit pretendon se gjithësia nuk është krijuar nga një krijues, por ka ardhur në ekzistencë rastësisht. Për pasojë, u shpall se feja është në kundërshtim me shkencën. Shkencëtarët britanikë Maikëll Baigent, Riçard Lei dhe Henri Linkoln u shprehën kështu mbi këtë çështje:
Për Isak Njutonin, një shekull e gjysmë përpara Darvinit, shkenca nuk ishte e ndarë nga feja. Përkundrazi, ajo ishte një aspekt i fesë dhe në fund të fundit i shërbente e i nënshtrohej asaj... por shkenca e kohës së Darvinit mori formën e saj duke u ndarë nga konteksti, në të cilin kishte ekzistuar më parë dhe duke u shndërruar në kundërshtare absolute dhe në një depozitë alternative mendimi. Si pasojë, feja dhe shkenca pushuan së punuari në harmoni dhe iu kundërvunë njëra-tjetrës, ndërsa njerëzimi u shtrëngua gjithmonë e më tepër të zgjedhë mes të dyjave.
Sikurse thamë më parë, e ashtuquajtura çarje mes shkencës dhe fesë ishte tërësisht ideologjike. Disa shkencëtarë që besonin me zell në materializëm, e kushtëzuan vetveten të argumentojnë se gjithësia nuk ka një krijues dhe trilluan teori të ndryshme për këtë qëllim. Teoria e evolucionit ishte më e njohura dhe më e rëndësishmja ndërmjet tyre. Edhe në fushën e astronomisë, gjithashtu, u zhvilluan ide si "teoria e gjendjes statike" apo "teoria e kaosit". Sidoqoftë, të gjitha këto teori që mohonin krijimin u rrëzuan nga vetë shkenca.
Sot, shkencëtarët që ende mbahen pas këtyre teorive dhe këmbëngulin në të mohuarit e gjithçkaje fetare, janë dogmatikë dhe fanatikë, të vetëkushtëzuar për të mos besuar në Zot. Zoologu i famshëm dhe evolucionisti anglez Watson e pranon këtë dogmatizëm ndërsa sqaron se përse ai dhe kolegët e tij e pranojnë teorinë e evolucionit:
Teoria e Evolucionit është një teori e pranuar universalisht, jo për arsye se mund të provohet si e vërtetë përmes argumentimit të arsyeshëm e koherent, por sepse alternativa e vetme: krijimi i veçantë, është krejtësisht i pabesueshëm.
Ajo që Watson kupton me "krijim të veçantë" është krijimi hyjnor. Sikurse pohon, ky shkencëtar e sheh atë si të "papranueshëm". Po për ç'arsye? Për arsye se kështu imponon shkenca? Në të vërtetë, shkenca nuk imponon diçka të tillë. Përkundrazi, shkenca provon të vërtetën e krijimit. E vetmja arsye, për të cilën Watson e sheh këtë të vërtetë si të papranueshme është se ai e ka kushtëzuar vetveten për ta mohuar ekzistencën e Zotit. Të gjithë evolucionistët e tjerë i përkasin këtij qëndrimi.
Evolucionistët nuk mbështeten në shkencë, por në filozofinë materialiste. Ata e shtrembërojnë shkencën që të përputhet me këtë filozofi. Një gjenetist dhe evolucionist i njohur i universitetit të Harvardit, Richard Levontin, e pranon këtë të vërtetë:
Nuk është puna se metodat apo institucionet e shkencës, në ndonjë mënyrë, na shtrëngojnë të pranojmë një shpjegim material të botës së dukurive, por përkundrazi, ne jemi të detyruar për shkak të pranimit tonë "a priori" të shkaqeve materiale për të krijuar një aparat hulumtimi dhe një grupim konceptesh që prodhojnë shpjegime materiale, pavarësisht se sa kundër intuitës mund të jenë, pavarësisht se sa mistifikues mund të ngjajnë. Për më tepër, materializmi është absolut, kështuqë ne nuk mund të lejojmë Këmbën Hyjnore të shkelë në prag.
Nga ana tjetër, sot, njëlloj si në historinë e shkuar, ka shkencëtarë që, si kundërshtarë të këtij grupi materialist dogmatik, pohojnë ekzistencën e Zotit dhe e shohin shkencën si një mënyrë për ta njohur Atë. Disa prirje të zhvilluara në SHBA si "Kreacionizmi" apo "Projektimi Inteligjent" argumentojnë nëpërmjet provave se të gjitha qeniet e gjalla janë krijuar nga Zoti.
Kjo na tregon se si shkenca dhe feja nuk janë burime të kundërta informacioni, por, përkundrazi, shkenca është metoda që pohon të vërtetat absolute të siguruara nga feja. Përplasja mes fesë dhe shkencës mund të jetë e vërtetë për disa besime që mishërojnë shumë elementë bestytnish krahas burimeve hyjnore. Sidoqoftë, kjo është jashtë diskutimit për Islamin që mbështetet vetëm në shpalljen e pastër të Zotit. Për më tepër, Islami mbështet kërkimet shkencore dhe shpall se hulumtimi i gjithësisë është një mënyrë për të njohur krijimin e Zotit. Vargu i mëposhtëm nga Kurani trajton një çështje të tillë:
A nuk e kanë parë qiellin mbi ta, si e kemi ndërtuar e zbukuruar? Në të nuk mund të gjesh asnjë të çarë! Tokën e kemi shtrirë dhe kemi vendosur në të male të qëndrueshme dhe kemi bërë që ajo të nxjerrë bimë të mrekullueshme në çift. Nga qielli zbritëm ujë të bekuar, me të cilin rrisim kopshte e drithë për t'u korrur dhe pemë të larta hurmash, me vile të vendosura njëra mbi tjetrën. (Sure Kaf, 6-7, 9-10)
Sikurse lënë të kuptohet vargjet e mësimpërme, Kurani i nxit gjithmonë njerëzit të mendojnë, të arsyetojnë dhe të hulumtojnë gjithçka në botën ku jetojnë. Për arsye se shkenca mbështet fenë, ajo e shpëton individin nga padituria dhe e bën atë të mendojë në mënyrë më të ndërgjegjshme.
Ajo e hap botën e mendimit të njeriut dhe e ndihmon të prekë shenjat e dukshme të krijimit të Zotit në natyrë. Fizikanti gjerman Maks Plank shkruan:
"Kushdo që është marrë seriozisht me punë shkencore të çdo lloji e kupton se në hyrjen e portave të tempullit të shkencës janë shkruar fjalët: Duhet të kesh besim! Kjo është një cilësi, pa të cilën shkencëtari nuk mund t'ia dalë mbanë."
Ekzistenca e gjithësisë dhe e qenieve të gjalla nuk mund të shpjegohet përmes rastësive. Shumë shkencëtarë që kanë lënë gjurmë në botën e shkencës e kanë pohuar dhe e pohojnë këtë të vërtetë të madhe.
Sa më shumë që njerëzit mësojnë për gjithësinë, aq më i madh bëhet admirimi i tyre për sistemin e saj të përkryer. Çdo hollësi e re e zbuluar mbështet krijimin në mënyrë të padiskutueshme.
>>>> vazhdon...

Shumica dërrmuese e fizikantëve bashkëkohorë pranojnë të vërtetën e krijimit, ndërsa kemi hyrë në shekullin e 21-të. David Darling, gjithashtu, pohon se as koha, as lënda, as energjia, as edhe një njollë a vrimë nuk ka ekzituar në fillim. Një lëvizje e shpejtë dhe e lehtë, një dridhje dhe një fluks i thjeshtë. Darling përfundon duke thënë se kur kapaku i kësaj kutie kozmike u hap, fijet e mrekullisë së krijimit u shfaqën mes saj.
Përveç kësaj, dihet tashmë se thuajse të gjithë themeluesit e degëve të ndryshme të shkencës besonin në Zotin dhe në librat e Tij hyjnorë. Fizikantët më të mëdhenj në histori, Njutoni, Faradei, Kelvini e Maksuelli janë vetëm disa nga shembujt. Në kohën e fizikantit të madh, Isak Njutonit, shkencëtarët besonin se lëvizjet e trupave qiellorë dhe planetëve mund të shpjegoheshin përmes ligjesh të ndryshme. Njutoni, megjithatë, besonte se krijuesi i tokës dhe i hapësirës ishte i njëjtë, prandaj dhe, sipas tij, lëvizjet e tyre duheshin shpjeguar përmes ligjeve të njëjtë. Ai thoshte:
Ky sistem kaq i bukur i diellit, planeteve e kometave mund të ruajë vazhdimësinë vetëm nën urdhërat dhe zotërimin e një Qenieje të ditur e të fuqishme. Kjo Qenie qeveris gjithçka, jo si shpirt i botës, por si Zot mbi gjithçka, për llogari të pushtetit të Vet. Ai e meriton të quhet Zoti, Sunduesi i Gjithësisë.
Siç dihet, mijëra shkencëtarë që kanë bërë kërkime në fushat e fizikës, matematikës dhe astronomisë që nga Mesjeta, janë në një mendje me idenë se gjithësia është krijuar nga një Krijues i vetëm dhe gjithmonë përqendrohen në të njëjtën pikë. Themeluesi i astronomisë fizike, Kepler, deklaroi besimin e tij të fuqishëm në Zot në një nga libart e tij, ku shkruan:
Përderisa ne, astronomët, jemi priftë-rinjtë e më të lartit Zot në lidhje me librin e natyrës, na takon të mendojmë jo për lavdinë e mendjeve tona, por, mbi të gjitha, për lavdinë e Zotit. (Dan Graves, Scientists of Faith, 51)
Fizikanti i madh, Uilliam Tomson (Lord Kelvin), që themeloi termodinamikën në një bazë formale shkencore, gjithashtu e besonte Zotin. Ai i ishte kundërvënë fuqishëm teorisë së evolucionit të Darvinit dhe e kishte mohuar plotësisht atë. Në vitin 1903, pak kohë para vdekjes, ai deklaroi në mënyrë të palëkundur se "në lidhje me prejardhjen e jetës, shkenca... pohon pozitivisht fuqinë krijuese."
Një nga profesorët e fizikës në universitetin e Oksfordit, Robert Mateus, deklaron të njëjtin fakt në librin e tij, botuar në vitin 1992, ku sqaron se molekulat e ADN-së janë krijuar nga Zoti. Mateus thotë se të gjithë stadet vijojnë në harmoni të përkryer nga një qelizë e vetme deri te një foshnje e gjallë, më pas te një fëmijë i vogël dhe së fundi te një adoleshent. Të gjitha këto ngjarje mund të shpjegohen vetëm përmes një mrekullie, sikurse në të gjitha stadet e tjera të biologjisë. Ai shtron pyetjen se si mundet një organizëm kaq i përkryer e i ndërlikuar të lindë nga një qelizë e thjeshtë dhe e vetme dhe se si mund të krijohet një NJERI madhështor nga një qelizë më e vogël se pika e një i-je.
Ai arrin në përfundimin se kjo nuk është asgjë më pak se një mrekulli.
Disa shkencëtarë të tjerë që pranojnë se gjithësia është krijuar nga një Zot dhe që janë të njohur e vlerësuar për zbulimet apo punimet e tyre janë:

Robert Boil
(babai i kimisë bashkëkohore)
Iona Uilliam Peti
(i njohur për studimet e tij mbi statistikat dhe ekonominë bashkëkohore)
Maikëll Faradei
(një nga fizikantët më të mëdhenj të të gjitha kohërave)
Gregori Mendel
(babai i gjenetikës; ai zhvlerësoi Darvinizmin me zbulimet e tij në shkencën e gjenetikës)
Lui Paster
(emri më i madh në bakteriologji; ai i shpalli luftë Darvinizmit)
Xhon Dalton
(babai i teorisë atomike)
Paskali
(një nga matematikanët më të spikatur)
Xhon Rei
(emri më i rëndësishëm në historinë natyrore britanike)
Nikolaus Steno
(stratigraf i famshëm që hulumtoi shtresat e tokës)
Karolus Lineus
(babai i klasifikimit biologjik)
Xhorxh Kuvier
(babai i anatomisë krahasuese)
Mathju Mauri
(babai i oqeanografisë)
Tomas Anderson
(një nga pionierët në fushën e kimisë organike).

Biseda e Nje ateisti dhe nje besimtari :

Nje diejtar I madh dhe I njohur I quajtur Ebu hanifja hyne ne bisede me nje ateist dhe fillojne biseden mirpo ajo bisede nuk ishte shtruari por ishte nje bisede e rastit dhe hyne ne bisede per univerzin dhe ne lidhje me krijuesin e kesahj bote mirp …keta te dy vendosin ta organizojne nje takim qe te bisedojne ..dhe I thojne njerit tjetrit se cili te te fiton ne kete bisede (cili ta bind me fakte)dota pranoje humbjen dhe dote nderroje qendrim … dhe keta te dy e caktojne takimin ,vendin dhe oren e takimit …

Dhe erdhe koha per te dale ne diskutim para publikut …dhe hyne ne fuqi koha e kontarktuar ..qe ishte percaktuar per bisede…mirpo ebu hanifja vonohet dhe para se te permbyllej ajo koha qe ishte kontraktuar qe do te zhvillohej biseda ..ky ebu hanifija vjen me ne fund…
Dhe kur vjen I thote ky ateisti por pse u vonove ,cfar ndodhi…?
Ebu hanifja I pergjigjet keshtu…isha duke ardhure per ketu dhe rruges verajta diqka …qe pas meje me percjellte nje sharre dhe po fillone te I preje lisat d.m.th ishte e vetme ajo sharre nuk e mbante ne dore askush…dhe po fillone po I pren vete mallin dhe lisat nje nga nje ,pastaj po I pren dhe po I bene drrasate shkurta dhe te gjata dhe te drejta…dhe ato derrasa po renditen dhe po palohen vete dhe po shkojne deri ne nje liqe…dhe po fillojne te renditen vete dhe po palohen vetevetiu dhe ngadal ato derrasa me renditjen e tyre po e marrin formen e anijes dhe ngadal u be anije dhe tash ajo anije vetevetiu po niset dhe po fillone lundrimin e saje dhe po shkon ne nje drejtim te caktuar te sajen…dhe ebu hanifja po e perfundon pergjigjen e tij …

Dhe ky ateisti po I thote po leje bre mos genje se na krymbe duke na genjyer…qysh ka mundesi qe ajo sharre te sharrise vetevetiu dhe ato derrasa te palohen dhe renditen vetevetiu dhe ne fund te bejne nje anije…dhe si ka mundesi qe ajo anije te lundroje vete pa pilote dhe marinare…dhe pa asnje njeri qe ta drejtoje ate anije…
Ebu hanifja eh po kete e desha prej teje qe ta thuash …e pra si ka mundesi qe univerzi dhe qdo gje qe ka ne te ,toka ,dielli dhe shume planete te levizin vetevetiu ,ne menyre te perkryer, qe dote thote se hena ,dielli toka dhe e gjithe uneiverzi nuk mund te levizin vetevetiu por eshet dikush qe I shtyen dhe I bene te levizin …dhe Ai eshte Zoti dhe me fuqine Tij I bene te levizin qdo gje qe deshiron Ai…

Dhe ky Ateisti mbetet I ngrire ne ato momente sa qe nuk mund te beson se gjendej ne ate gjendje dhe fund detyrohete dhe pranon humbjen dhe nderron qendrim dhe behet besimtar…

ADN-ja në bërthamën qelizore ka strukturë spirale. Kur kjo do të nxirrej jashtë, ADN-ja kthehet në një fije të hollë me gjatësi prej një metre ose ashtu diqka. Mënyra se si ADN-ja e gjatësisë një metërshe ose afërsisht ashtu diqka, tkurret në bërthamën e vockël qelizore, është temë që do konsideratë të mëtejme.
Atomet që e ndërtojnë ADN-në kanë një dizajn superior që mundëson përmbajtjen e sasisë maksimale të informatës në zonat sa më të vogla që të jetë e mundur. Tri elemente gjenden në secilin hap të fijeve spirale që rrotullohen rreth njëra tjetrës: sheqeri, fosfati dhe bazat organike që përmbajnë hidrogjen të cilat e krijojnë kodin e ADN-së. Edhepse mënyrat dhe funksionet janë të njëjta tek secili njeri, kodet e veqanta që u mundësojnë njerëzve të jenë të ndryshëm nga njëri tjetri, janë të ndërtuara nga këto baza hidrogjenore. Dallimet në mënyrën e kombinimeve të këtyre katër bazave të ndryshme janë arsyeja e të gjitha dallimeve midis njerëzve. Këto baza janë: Adenina, Guanina, Citozina dhe Timina. Ato lidhen me njëra tjetrën bazuar në rregulla specifike. Sikur një gjuhë e huaj të cilën shkencëtarët sapo kanë filluar të mësojnë ta lexojnë, këto katër tipe të bazave organike hidrogjenore e fshehin në vete tërë kodin e ekzistencës sonë biologjike.
Këto baza që e ndërtojnë molekulën e ADN-së janë të njohura me inicialet e tyre: A, T, G dhe C. Informatat në bankën e të dhënave në bërthamën qelizore janë të deponuara në formën e alfabetit të përbërë nga këto katër shkronja.
Secili gjen, i cili është njësi përbërëse e molekulës së ADN-së, përcakton veti të posaqme të trupit të njeriut. Veti të panumërta si lartësia, ngjyra e syve, materiali dhe forma e hundës, pastaj veshëve dhe kafkës formohen me komandën e gjeneve të ndërlidhura. Ne mund të krahasojmë secilin nga këto gjene me faqet e një libri. Në faqe gjenden shkrime të përbëra nga shkronjat A-T-G-C.
Në ADN-në e qelizës njerëzore gjenden përafërsisht 200 000 gjene. Secili gjen është i kompozuar nga sekuenca speciale e nukleotideve, numri i të cilave sillet prej 1000 deri në 186 000 sipas tipit të proteinave me të cilat ato korrespondojnë. Këto gjene përmbajnë kodet e përafërsisht 200 000 proteinave që funksionojnë në trupin e njeriut dhe e kontrollojnë prodhimin e këtyre proteinave.

Matematicientët kanë vërtetuar sot se rastësia nuk luan asnjë rol në formimin e informatave të koduara brenda ADN-së. Kur dihet se molekula e ADN-së është e përbërë nga miliona qifte bazash, gjasat e një krijimi të rastësishëm të qoftë edhe të një gjeni të vetëm nga 200 000 sosh që e përbëjnë ADN-në, janë më të pakta se sa edhe fjala “e pamundur” do ti shprehte. Frank Salisbury, një biolog evolucionist, i thotë fjalët në vijim rreth kësaj “pamundësie”.
Një proteinë mesatare mund të përfshijë deri në 300 aminoacide. Gjeni i ADN-së që kontrollon këtë do ti ketë 1 000 nukleotide në zingjirin e tij. Duke qenë se ekzistojnë katër lloje të nukleotideve në zingjirin e ADN-së, një zingjirë i tillë i përbërë nga 1 000 lidhje mund të ekzistojë në 41000 forma. Duke përdorur një algjebër të thjeshtë ne shohim se 41000 =10600. Kur numri dhjetë shumëzohet me vetveten 600 herë e jep një figurë ku numri 1 ka pas vetes 600 zero! Ky numër është tërësisht jashtë kufinjëve të të kuptuarit tonë. 3
Sikur edhe po të supozonim se në një mjedis janë të pranishme të gjitha nukleotidet e nevojshme bashkë me kompleksin e molekulave dhe enzimeve të nevojshme për kombinimin e tyre, gjasat që këto nukleotide të radhiten në sekuencën e dëshiruar janë 1në 41000, ose me fjalë tjera 1 në 10600. Shkurt thënë, gjasat e formimit të rastësishëm të kodit të një proteine mesatare të trupit të njeriut në ADN janë 1 me një njësh tjetër të pasuar nga 600 zero. Ky numër, i cili është shumë më larg se sa të jetë astronomik, do të thotë në praktikë: gjasë “zero” . E kjo do të thotë se një sekuencë e tillë duhet të jetë e ndikuar nga kontrolli dhe dituria e një fuqie të menqur dhe të vetëdijshme. Gjasat janë zero që kjo të ndodhë “aksidentalisht” apo “rastësisht”.
Mendo rreth librit qe je duke e lexuar pikërisht tani. Si do të reagoje ti ndaj dikuj që do të thoshte se shkronjat janë bashkuar rastësisht nga vetvetiu dhe e kanë formuar këtë shkrim? Është shumë e qartë se libri është shkruar nga një person intelegjent dhe i vetëdijshëm. Njësoj është edhe me ADN-në.
Fransis Crick, biokimisti i cili e zbuloi strukturën e ADN-së ka fituar qmimin Nobël për hulumtimet e kryera në këtë fushë. Crick, i cili ishte një evolucionist i flaktë, dha këtë pohim shkencor në librin që e shkroi pas vërtetimit të strukturës së mrekullueshme të ADN-së: “Një njeri i ndershëm, i armatosur me tër njohuritë që i kemi në dispozicion tani, mundet vetëm të pohojë se në njëfarë mënyre, origjina e jetës paraqitet në një moment që është gati mrekulli.” 4 Pra edhe sipas mendimit të Crick-ut, i cili ishte një nga ekspertët më të mëdhenjë të ADN-së, jeta kurrë nuk mund të ketë lindur në tokë në mënyrë spontane.
Kur ne kemi parasysh rregullin dhe balancin sensitiv në të dhënat brenda ADN-së, bëhet edhe më e qartë se sa e pamundur është që ato të kenë ardhur në jetë nga rastësia. Të dhënat e ADN-së, që përbëhen nga më shumë se 3 bilionë shkronja, janë të kompozuara nga një sekuencë speciale dhe të kuptimshme të shkronjave A-T-G-C. As edhe një shkronjë e vetme nuk duhet të vendoset gabimisht në këtë sekuencë. Një fjalë e shkruar gabimisht apo një gabim shkronjë në një enciklopedi mund të anashkalohet dhe të injorohet. As që edhe do të vërehet. Sidoqoftë, qoftë edhe një gabim i vetëm në ndonjë nga bazat qifte të ADN-së, si psh një shkronjë e koduar gabimisht në 1 bilion e 719 milion e 348 mijë e 632 qifte bazash, do të shkaktonte rezultate të tmerrshme për qelizën, dhe bashkë me këtë edhe për vetë personin. Për shembull, hemofilia (leukimia) është pasojë e një kodimi të tillë të gabueshëm. Janë disa sëmundje trashëguese që shkaktohen nga disa parregullsi në renditjen gjenetike. E vetmja arsye e këtyre sëmundjeve potencialisht shumë të rrezikshme, është se një apo disa nga miliona shkronjat e kodit gjenetik gjenden në vendin e gabuar. Mongolizmi, apo Sindromi i Daunit është gjërësisht i përhapur. Shkaktohet nga prezenca e një ekstra kromozomi në qiftin 21 të kromozomeve në secilën qelizë. Një shembull tjetër është sëmundja e Hantingtonit. I godituri nga kjo sëmundje është mjaft i shëndetshëm deri në moshën 35 vjeqare, por pastaj një spazmë e pakontrolluar muskulore paraqitet në duart, këmbët dhe fytyrën e tij. Pasi që kjo sëmundje fatale dhe e pashërueshme afekton edhe trurin, kujtesa dhe fuqia e të menduarit tek i sëmuri progresivisht dobësohen.
Të gjitha këto sëmundje gjenetike e zbulojnë një fakt të rëndësishëm: kodi gjenetik është aq i ndjeshëm dhe i balancuar, dhe i përllogaritur në mënyrë aq minutore, sa që edhe ndryshimet më të vogla mund të kenë pasoja serioze. Një shkronjë më shumë apo një shkronjë më pak mund të qojë deri te një sëmundje vdekjeprurëse apo deri te efekte gjymtuese për tërë jetën. Për këtë arsye është definitivisht e pamundur që të mendosh se një ekuilibër i tillë senzitiv erdhi në jetë nga rastësia dhe u zhvillua nëpërmes mutacionit, ashtu siq mundohet teoria e evolucionit të na bëjë të besojmë. Nëse do të ishte ashtu, si u krijuan dhe si u koduan informatat enorme brenda ADN-së? Evolucionistët, të cilët rrënjët e jetës ua lënë rastësisë, faktikisht nuk kanë asnjë koment për të bërë në temën e rrënjëve të jetës. Kur i pyet ata lidhur me rrënjët e ADN-së, me fjalë tjera kodit gjenetik, merr përgjegjje të njëjtë nga të gjithë ata. Leslie E. Orgel për shembull, një nga biokimistët evolucionistë më të njohur të kohës sonë, ofron përgjegjen në vazhdim:
Ne nuk i kuptojmë as edhe tiparet e përgjithshme të origjinës së kodit gjenetik…Ky është aspekti më enigmatik i problemit të origjinës së jetës dhe mund të nevojiten zbulime të mëdha konceptuale apo eksperimentale para se të bëjmë ndonjë progres thelbësor në këtë drejtim. 5
Kështu mbesin krejt të stepur ata që pohojnë se miliona faqe, apo biliona pjesë informatash janë shkruar nga rastësia. Ashtu si secili libër apo pjesë informate ka autorin apo pronarin e tij, njësoj e kanë edhe informatat në ADN: dhe ai Krijues është Zoti ynë, poseduesi i diturisë dhe arsyes superiore e të pafundme.

ADN-ja e sfidon rastësinë (koiqidencen)

Një shembull tjetër i pazotësisë së evolucionistëve:
Skenari i “Botës së ARN-së”
Qysh nga fillimi i shekullit 20, evolucionistët kanë zhvilluar teori të ndryshme për të sqaruar se si erdhën në jetë qelizat e para të gjalla. Biologu rus Alexander Oparin, i cili propozoi tezën e parë evolucioniste në këtë temë, sugjeroi se në botën primitive të para qindra miliona viteve më herët, një seri e reaksioneve kimike të rastësishme qoi deri të krijimi, i para së gjithash proteinave dhe pastaj qelizat u lindën kur këto (proteina) u bashkuan. Zbulimet e bëra në të shtatëdhjetat e shek 20 treguan se edhe supozimet më fundamentale të këtij pohimi të bërë nga Oparin në vitet e tridhjeta të të njëjtit shekull, ishin të gabuara.
Skenari i “atmosferës primitive të botës” që sipas Oparinit përmbante gazërat metan dhe amoniak, gjoja mundësonte krijimin e molekulave organike. Sidoqoftë, është parë se hipoteza e atmosferës së hershme të përbërë nga metani dhe amoniaku, është pa ndonjë themel solid dhe gjithsesi është kontradiktore dhe pastaj atmosfera e hershme poashtu përmbante edhe sasi të madhe të oksigjenit i cili shkatërron molekulat organike duke u krijuar.
Kjo ishte një goditje e rëndë për teorinë e evolucionit molekular. Evolucionistët pastaj u desh të ballafaqohen me faktin se “eksperimentet lidhur me atmosferën primitive” të kryera nga Stanley Miller, Sidney Fox dhe Cyril Ponnamperuma e të tjerë ishin jovalide. Për këtë arsye, në vitet e tetëdhjeta të shekullit 20 evolucionistët bënë një përpjekje tjetër. Si rezultat u zhvillua hipoteza e “Botës së ARN-së”. Ky skenario propozonte që së pari ishin krijuar, jo proteinat, por molekulat e ARN-së që përmbanin informatat për proteina. Sipas këtij skenari të zhvilluar nga kimisti i Harvardit Walter Gilbert më 1986, biliona vite më parë një molekulë e ARN-së e aftë për ta replikuar vetveten, u formua disi nga rastësia. Pastaj kjo molekulë e ARN-së filloi të prodhojë proteina, duke qenë e aktivizuar nga ndikime të jashtme. Pas kësaj u bë i nevojshëm deponimi i këtyre informatave në një molekulë të dytë dhe kështu disi u shfaq molekula e ADN-së për ta kryer këtë.
Ky skenario fare i pabesueshëm, i përbërë nga zingjirë pamundësishë në secilën fazë të tij, është larg nga të ofruarit e ndonjë sqarimi për origjinën e jetës. Ky vetëm sa e zmadhoi problemin dhe ngriti shumë pyetje që mbeten pa përgjegjje:
1. Duke qenë se është e pamundur që të sqarohet krijimi i rastësishëm i qoftë edhe një nukleotidi të vetëm që përbën ARN-në, si është e mundur atëherë që këto nukleotide imagjinare të bashkohen në një sekuencë të veqantë dhe të formojnë ARN-në? Evolucionisti John Horgan e pranon pamundësinë e krijimit të rastësishëm të ARN-së:
Sa më shumë që hulumtuesit vazhdojnë të ekzaminojnë konceptin e botës së ARN-së nga afër, aq më shumë probleme ngriten. Si u krijua fillimisht ARN-ja? Është shumë vështirë të sintetizohet ARN dhe komponentet e saj nën kushtet më optimale laboratorike e qa më vështirë nën kushtet reale. 11
2. Edhe nëse supozojmë se ajo u formua nga rastësia, si është e mundur që kjo ARN e përbërë nga vetëm një zingjirë nukleotidesh, “vendosi” që të vetëreplikohet dhe me qfarë lloji mekanizmi do ta ketë kryer këtë proces vetëreplikimi? Ku i gjeti nukleotidet që i përdori gjatë vetëreplikimit? Edhe mikrobiologët evolucionistë Gerald Joyce dhe Leslie Orgel e shprehin qorrsokakun e kësaj situate në librin e tyre me titull Në botën e ARN-së:
Ky diskutim në një fare mënyre është fokusuar në njeriun e kashtës: miti i vetëreplikimit të molekulës së ARN-së që u krijua de novo nga supa e polinukleotideve të rastësishme. Ky nocion jo vetëm që është jorealistik vështruar në dritën e të të kuptuarit të tanishëm të kimisë parabiotike, por ai bile edhe do ta tendosë lehtëbesueshmërinë e pikëpamjes së optimistit lidhur me potencialin katalitik të ARN-së. 12
3. Edhe nëqoftëse supozojmë se ekzistonte një ARN vetëreplikuese në botën primordiale, dhe se ishin të pranishme aminoacidet e shumta të çdo lloji, të gatshme për tu përdorur nga ARN, dhe se që të gjitha këto pamundësi disi ndodhën, situata akoma nuk qon drejt formimit të qoftë edhe një proteine të vetme. Sepse ARN përfshin vetëm informatat lidhur me strukturën e proteinave. Aminoacidet, në anën tjetër, janë lëndë të para. Prapseprapë nuk ekziston asnjë mekanizëm për prodhimin e proteinave. Të konsiderosh ekzistencën e ARN-së të mjaftueshme për prodhimin e proteinave është po aq absurde sa edhe të presësh që një veturë të mblidhet vetvetiu thjeshtë duke e gjuajtur planin e projekt-vizatimit në grumbullin e pjesëve të përziera njëra mbi tjetrën. Projekti nuk mund të prodhojë makinën krjet vetvetiu pa fabrikë dhe pa punëtorët që do ti bashkonin pjesët e veturës sipas instruksioneve të përmbajtura në projekt; në të njëjtën mënyrë projekti i gjendur në ARN nuk mund të prodhojë proteina nga vetvetiu pa bashkëpunimin e komponentave tjera qelizore të cilat i pasojnë instruksionet e ARN-së.
Proteinat prodhohen në fabrikat e ribozomeve me ndihmën e enzimeve dhe kjo si rezultat i proçeseve skajshmërisht komplekse që ndodhin brenda qelizës. Ribozomi është një organel kompleks i qelizës i përbërë nga proteinat. Kjo, pastaj qon në një supozim tjetër të paarsyeshëm – se ribozomet gjithashtu, do të kenë ardhur në ekzistencë nga rastësia, në të njëjtën kohë. Edhe fituesi i çmimit Nobël Jasques Monod, i cili ishte një nga mbrojtësit më fanatikë të evolucionit, ka sqaruar se sinteza e proteinave në asnjë mënyrë nuk mund të konsiderohet si e mvarur vetëm nga informatat në acidet nukleike:
Kodi është i pakuptimtë përderisa të mos përkthehet. Makineria përkthyese moderne e qelizës përbëhet nga më së paku 50 komponente makromolekulare, të cilat edhe vetë janë të koduara në ADN: kodi nuk mund të përkthehet ndryshe vetëm se nga produktet e vetë përkthimit. Kjo është një e shprehur moderne e omme vivum ex ovo [krejt jeta nga vezët, ose në mënyrë idiomatike, kush erdhi së pari, pula apo veza?]. Kur dhe ku u bë i mbyllur ky cikël? Është një vështirësi marramendëse ta imagjinosh këtë.13
Si ka mundur ta marrë një vendim të tillë zingjiri i ARN-së në botën primordiale, dhe qfarë metode do të ketë përdorur për ta bërë të mundur prodhimin e proteinave duke e kryer punën e 50 komponenteve makromolekulare krejt vetë? Evolucionistët nuk kanë ndonjë perëgjegje në këto pyetje.
Dr. Leslie Orgel, një nga kolegët e Stanley Miller dhe Francis Crick nga Universiteti i Kalifornias në San Diego, përdorë termin “skenario” për mundësinë e “formimit të jetës nëpërmjet botës së ARN-së.” Orgel përshkruan se qfarë tiparesh do të duhej të kishte kjo ARN dhe sa gjë e pamundur do të ishte kjo, në artikullin “Origjina e Jetës”, publikuar në American Scientist të Tetorit 1994:
Ky skenario do të ndodhte nëse ARN parabiotike do ti kishte dy mundësi që nuk janë evidente sot: Kapacitetin e replikimit pa ndihmën e proteinave dhe aftësinë e katalizimit të secilit hap të sintezës së proteinave. 14
Siç do të duhej të ishte e qartë deri tash, të presësh këto dy procese komplekse dhe skajshmërisht thelbësore nga një molekulë si ARN-ja është e mundur vetëm në pikëpamjet e evolucionistëve dhe me ndihmën e fuqisë së tyre të fantazisë. Në anën tjetër, faktet konkrete shkencore e bëjnë definitivisht të qartë se hipoteza e “Botës së ARN-së”, e cila është një model i ri i propozuar për krijimin e rastësishëm të jetës, është e barabartë me një përrallëzë të trilluar.

Ngjashmëria E Njeriut Me Majmunin Është Përrallë!

Kompletimi i hartës së gjenomit njerëzor sot nuk jep rezultatin se njeriu dhe majmuni janë kushërinjë. Nuk duhet mashtruar nga tentimet e evolucionistëve për ta shftytëzuar këtë zhvillim të ri shkencor ashtu siç kanë bërë me të gjitha zhvillimet tjera.
Sikur që e dimë, kompletimi i tashëm i hartës së gjeneve të njeriut në kuadër të Projektit të Gjenomit Njerëzor është një përparim i rëndësishëm shkencor. Por disa rezultate të këti projekti po shtrembërohen nga disa publikime evolucioniste. Pohohet se gjenet e shimpanzës kanë 98% ngjashmëri me gjenet e njeriut dhe kjo promovohet si fakt për pohimin se majmunët janë të lidhur me njerëzit gjë kjo që sjell te teoria e evolucionit. Në të vërtetë, kjo është një pjesë “fallso” e evidencës së promovuar nga evolucionistët të cilët përfitojnë nga mungesa e njohurisë lidhur me këtë temë në shoqëri.


Pohimi për ngjashmëri 98 % është
propagandë mashtruese

Së pari, duhet deklaruar se koncepti i ngjashmërisë 98 përqindëshe midis ADN-së së njeriut dhe shimpanzës, i përdorur shpesh nga evolucionistët është mashtrim.
Për të pohuar se ndërtimi gjenetik i njeriut dhe shimpanzës ka 98 % ngjashmëri, duhet bërë hartën e gjenomit të shimpanzës, njëjtë sikur të njeriut, pastaj këto të dyjat duhet të krahasohen dhe pastaj duhet të nxirret rezultati i këtij krahasimi. Mirëpo nuk ekziston asnjë rezultat i tillë për arsye se deri më tani është bërë harta e vetëm të gjenomit të njeriut. Akoma nuk është bërë ndonjë hulumtim i tillë tek shimpanza.
Në realitet, ngjashmëria 98 përqindëshe midis gjeneve të njeriut dhe shimpanzës, i cili po sillet në agjendë, është një sllogan propagandues qëllimisht i krijuar disa vite më parë. Kjo ngjashmëri është një gjeneralizim tejmase i ekzagjërua,r bazuar në ngjashmërinë e sekuencës së aminoacideve të nja 30-40 proteinave bazike, prezente tek njeriu dhe shimpanza. Analiza e sekuencës është bërë duke e përdorur metodën e quajtur “hibridizimi i ADN-së” në sekuencat e ADN-së që janë në korrelacion me këto proteina dhe vetëm ai numër i kufizuar i proteinave është krahasuar.
Mirëpo ekzistojnë rreth njëqind mijë gjene, dhe në bazë të kësaj njëqind mijë proteina të shifruara nga këto gjene tek njeriu. Për këtë arsye, nuk ekziston asnjë bazë shkencore për pohimin se të gjitha gjenet e njeriut dhe të majmunit janë 98% të ngjashme vetëm për shkak se 40 nga 100 000 proteinat janë të ngjashme.
Për më tepër, krahasimi i ADN-së kryer në këto 40 proteina është gjithashtu kontraverz. Ky krahasim është bërë në vitin 1987 nga dy biologët Sibley dhe Ahlquist dhe është publikuar në Journal of Molecular Evolution. 19 Mirëpo një shkencëtar tjetër i quajtur Sarich, i cili ka ekzaminuar të dhënat e fituara nga këta dy shkencëtarë, ka konkluduar se besueshmëria e metodës që ata kanë përdorur është kontraverze dhe të dhënat janë interpretuar në mënyrë të ekzagjeruar. 20

Imagjinata e Darvinit

Personi që paraqiti atë që njihet si teoria e evolucionit ishte një natyralist amator anglez, «arls Robert Darvin. Darvini kurrë nuk pati rastin të merrte një edukim shkollor në biologji. Ai kishte vetëm një interes amator për natyrën dhe gjallesat. Interesi i tij e nxiti të merrte pjesë në një ekspeditë me anijen Bigëll që u nis nga Anglia në 1832 dhe udhëtoi në rajone të ndryshme të botës për 5 vjet. Darvini i ri ishte mjaft i impresionuar nga shumëllojshmëria e specieve të gjalla e në veçanti nga një lloj fringilash (zogj endemikë) që pa në ishujt Galapagos. Ai mendoi se ndryshimi i sqepave të tyre ishte shkaktuar nga nevoja e tyre për t'u për- shtatur me kushtet e jetesës. Me këtë ide në mendje ai supozoi se origjina e jetës dhe llojeve gjendej në konceptin e "përshtatjes me ambientin". Sipas Darvinit, llojet e ndryshme nuk ishin krijuar në mënyrë të pavarur, por kishin rrjedhur nga një paraardhës i përbashkët dhe kishin ndryshuar më vonë nga njëri-tjetri si rezultat i kushteve natyrore.
Hipotezat e Darvinit nuk ishin bazuar në ndonjë zbulim shkencor apo eksperiment. Më vonë ai i ktheu ato në teori me mbështetjen dhe inkurajimin e disa biologëve materialistë të kohës së tij. Ideja ishte se individët që përshtateshin me kushtet ku jetonin i transmetonin këto përshtatje në mënyrën më të mirë te gjeneratat pasardhëse. Këto cilësi të përmirësuara u akumuluan me kalimin e kohës dhe e transformuan individin në një lloj të ri krejtësisht të ndryshëm nga paraardhësi i tij (origjina e këtyre "cilësive të përmirësuara" ishte e panjohur në atë kohë). Sipas Darvinit, njeriu ishte hallka më e zhvilluar e zinxhirit të këtij mekanizmi.
Darvini e quajti këtë proces "evolucioni nëpërmjet seleksionimit natyror". Ai mendoi se kishte zbuluar origjinën e llojeve: Origjina e një lloji ishte një lloj tjetër. Ai i publikoi këto pikëpamje në librin e tij "Origjina e llojeve me anë të seleksionimit natyror" në 1859.
Darvini e dinte mirë se kjo teori kishte shumë mangësi. Ai e tregon vetë këtë, në këtë libër në kapitullin "Vështirësitë e Teorisë". Këto vështirësi së pari konsistonin në të dhënat fosile, në organet komplekse të gjallesave që nuk mund të shpjegoheshin me rastësinë (p.sh. syri) dhe në instiktet e jetës. Darvini shpresonte se këto vështirësi do të kapërceheshin nga zbulimet e reja, megjithatë kjo nuk e ndaloi atë për të formuluar një numër shpjegimesh të pasakta për disa prej tyre. Fizikanti amerikan Lipson ka bërë komentin e mëposhtëm për "Vështirësitë e Darvinit":
Kur lexova Origjinën e Llojeve vura re se vetë Darvini ishte shumë më pak i si- gurtë nga ajo që prezantohej; p.sh. vetë kapitulli i titulluar "Vështirësitë e Teorisë" paraqet dyshime të konsiderueshme. Si fizikant, në mënyrë të veçantë, unë u ndjeva i çorientuar nga komenti i tij se si duhet të ishte zhvilluar syri.
Gjatë zhvillimit të teorisë së tij, Darvini u impresionua shumë nga biologët evolucionistë para tij e në mënyrë të veçantë nga biologu francez Lamark. Sipas Lamarkut gjallesat i kalonin veçoritë e fituara gjatë jetës së tyre nga një gjeneratë në tjetrën e kështu evoluan. P.sh. gjirafat evoluan nga antilopat, si kafshë që shtrinin qafën e tyre gjithmonë e më tepër nga gjenerata në gjeneratë, duke u përpjekur të arrinin degët më të larta të pemëve. Kështu Darvini e përdori "tezën e kalimit të veçorive të fituara" të propozuar nga Lamarku, si faktorin bazë që i bëri gjallesat të evoluojnë.
Por të dy, Darvini dhe Lamarku, gabuan sepse në kohën e tyre jeta mund të studiohej vetëm me teknologji primitive dhe në një nivel shumë të papërshtatshëm. Fushat e shkencës si gjenetika dhe biokimia nuk ekzistonin as si emër, kështu teoritë e tyre duhet të mbështeteshin krejtësisht në fuqinë e imagjinatës.
Ndërsa ndjehej jehona e librit të Darvinit, një botanist austriak me emrin Gregor Mendel zbuloi ligjet e trashëgimisë në 1865. Jo shumë i dëgjuar deri në fund të shekullit, zbulimi i Mendelit mori rëndësi të veçantë në fi llimin e viteve nëntëqind. Ky zbulim shënoi lindjen e shkencës së gjenetikës. Më pas, u zbulua struktura e gjeneve dhe kromozomeve. Zbulimi, në 1950, i ADN-së, e cila mban informacionin e koduar gjenetik e vuri teorinë e evolucionit në një krizë të thellë. Arsyeja ishte kompleksiteti i pabesueshëm i jetës dhe pavlefshmëria e mekanizmave të evolucionit të propozuar nga Darvini.
Këto zbulime rezultuan në hedhjen e teorisë së evolucionit në koshin e plehrave të historisë. Megjithatë, qarqe të caktuara insistuan në riparaqitjen, rimodulimin dhe ringritjen në nivele "shkencore" të kësaj teorie. Për- pjekje të tilla nga këto qarqe marrin kuptim vetëm n.q.s. kuptojmë se pas teorisë së evolucionit nuk shtrihen mendime korrekte shkencore, por që- llime ideologjike.

Mekanizmat imagjinarë të evolucionit

Modeli neo-darvinist, të cilin ne do ta marrim si përfaqsuesin kryesor të teorisë së evolucionit sot, thotë se jeta ka evoluar nëpërmjet dy mekanizmave natyrorë: "seleksionimit natyror" dhe "mutacioneve". Pohimi bazë i teorisë është si më poshtë:
"Seleksionimi natyror dhe mutacionet janë dy mekanizma plotësues. Origjina e modifikimeve evolucioniste është mutacioni i rastësishëm që ndodh në strukturën gjenetike të gjallesave. Tiparet e sjella nga mutacionet seleksionohen nga mekanizmi i seleksionimit natyror e për këtë arsye gja- llesat evoluan."
Kur bën një studim të mëtejshëm në këtë teori, arrin në përfundimin se mekanizma të tillë nuk gjenden në natyrë, sepse as seleksionimi natyror as mutacionet nuk patën asnjë kontribut në evoluimin e specieve nga njëra-tjetra.

Seleksionimi natyror
Si proces natyror, seleksionimi natyror ishte familjar për biologët para Darvinit, të cilët e përkufizonin atë si një mekanizëm që i mbante speciet të pandryshuara. Darvini qe i pari person që hodhi tezën që ky proces kishte aftësi t'i bënte speciet të evoluonin e më pas ngriti të gjithë teorinë e tij mbi këtë bazë. Emri që ai i vuri librit tregon se seleksionimi natyror ishte baza e teorisë së Darvinit: Origjina e llojeve me anë të seleksionimit natyror.
Që nga koha e Darvinit s'ka pasur as provën më të vogël që të tregojë se seleksionimi natyror bëri që gjallesat të evoluonin. Colin Patterson, kryepaleontolog në Muzeun e Historisë së Natyrës, në Angli dhe një evolucionist i shquar, midis të tjerash thekson se seleksionimi natyror nuk është vërejtur kurrë që të ketë aftësi t'i bëjë gjërat të evoluojnë:
Asnjë nuk ka prodhuar ndonjë herë një specie me anë të mekanizmit të seleksionimit natyror, bile as që i janë afruar asaj, kur dihet se shumica e argumenteve të neo-Darvinizmit kanë lidhje me këtë çështje.
Seleksionimi natyror bën që gjallesat më të afta për të përballuar kushtet e jetës t'ia dalin të kenë pasardhës që do të mbijetojnë, ndërsa ato që janë të paafta do të zhduken. P.sh. në një tufë drerësh, e cila kërcënohet nga kafshët e egra sigurisht ata individë të tufës që mund të vrapojnë më shpejt do të mbijetojnë. Kjo është e vërtetë. Por sado që ky proces të zgjasë ai kurrë nuk ka për t'i transformuar këta drerë në një lloj kafshe tjetër. Dreri ka për të mbetur gjithmonë dre.
Kur shikon ato pak episode që evolucionistët paraqesin si shembuj të vëzhguar të seleksionimit natyror do të vësh re se ato nuk janë gjë tjetër veçse thjesht përpjekje për të të bërë budalla.

Nxirja industriale
Në 1986 Dugllas Futujma publikoi një libër, Biologjia e Evolucionit, i cili mbahet si një nga burimet që shpjegon teorinë e evolucionit, me anë të seleksionimit natyror, në mënyrën më të qartë. Shembulli më i njohur i marrë prej tij për këtë çështje janë fluturat Biston Betularia, të cilat filluan të "nxihen" gjatë revolucionit industrial në Angli.
Sipas shpjegimeve, në periudhën e fillimit të revolucionit industrial në Angli ngjyra e lëkurave të pemëve rreth Mançesterit ishte e hapur. Për këtë arsye, fluturat e errëta duke qëndruar në këto pemë mund të diktoheshin lehtësisht nga zogjtë që ushqeheshin me to dhe kështu që kishin pak mundësi të mbijetonin. Pesëdhjetë vjet më vonë, si rezultat i ndotjes, lëkurat e pemëve filluan të nxihen e, si pasojë, skenari ndryshoi. Fluturat me ngjyrë të hapur zbuloheshin më lehtë dhe gjuheshin më shumë. Kjo solli që numri i fluturave me ngjyrë të hapur të ulej dhe i atyre me ngjyrë të errët të ngrihej. Evolucionistët e përdorin këtë si provë të madhe për teorinë e tyre, duke thënë se fluturat me ngjyrë të hapur evoluan në flutura me ngjyrë të errët.
Duhet të jetë për të gjithë e qartë se kjo ngjarje nuk mund të përdoret në asnjë mënyrë si provë për teorinë e evolucionit, sepse seleksionimi natyror nuk çoi në shfaqjen e një forme të re gjallese që nuk kishte ekzistuar më parë. Fluturat e errëta ekzistonin në popullatën e fluturave që para revolucionit industrial. Më vonë ndryshoi vetëm raporti i numrit midis fluturave të errëta dhe atyre me ngjyrë të hapur. Fluturat nuk fituan ndonjë tipar apo organ të ri që do të çonte në një specifikim. Që një flutur të shndë- rrohet në një specie tjetër, p.sh. zog, duhet që të ndryshohet kodi gjenetik dhe kjo do të thotë që një program i tërë gjenetik, i cili përmban informacionin për tiparet e reja të zogut duhet të shtohet.
Shkurtimisht, krejtësisht në kundërshtim me atë për të cilën përbetohen evolucionistët, seleksionimi natyror nuk e ka aftësinë të shtojë, heqë apo ndryshojë një organ në një gjallesë e as nuk mund të shndërrojë një specie në një specie tjetër. Prova më e madhe që është paraqitur nga evolucionistët që nga koha e Darvinit për të mbrojtur tezën e aftësisë evolutive të seleksionimit natyror nuk ka arritur të shkojë më larg sesa "nxirja industriale" e fluturave në Angli.

Të dhënat fosile hedhin poshtë evolucionin

Sipas teorisë së evolucionit çdo specie e gjallë ka paraardhës. Speciet e mëparshme me kalimin e kohës u transformuan në diçka tjetër e kështu u shfaqën të gjitha speciet. Sipas teorisë së evolucionit, ky transformim ka ndodhur gradualisht për miliona vjet. Kështu, sipas evolucionit një numër speciesh të ndërmjetme duhet të kenë ekzistuar dhe jetuar gjatë kësaj periudhe të gjatë transformimi.
P.sh. në të kaluarën duhet të kenë jetuar disa lloje peshqish-zvarranikë, të cilët duhet të kishin fituar disa tipare zvarraniku krahas tipareve origjinale të peshqve që ata duhet t'i kishin që më parë. Gjithashtu, në të kaluarën duhet të kenë ekzistuar disa zvarranikë-zogj, të cilët duhet të kishin fituar disa tipare zogjsh krahas tipareve të zvarranikëve. Evolucionistët i quajnë këto krijesa imagjinare, për të cilat ata mendojnë se kanë jetuar në të kaluarën, "forma të ndërmjetme apo kalimtare".
N.q.s. specie të tilla kanë ekzistuar, ato duhet të jenë miliona, bile miliarda në numër dhe lloje. Më e rëndësishmja është që mbetjet e këtyre krijesave të çuditshme duhet të gjenden në gjetjet fosile. Numri i këtyre formave kalimtare duhet të ketë qenë akoma më i madh se llojet aktuale të kafshëve, ndaj dhe mbetjet e tyre duhet të gjenden në të gjithë botën. Në Origjinën e Llojeve Darvini shpjegon:
N.q.s. teoria ime është e vërtetë, atëherë lloje kalimtare të panumërta që lidhin speciet e të njëjtit grup, duhet me siguri të kenë ekzistuar. Si rrjedhim prova për ekzistencën e tyre në të shkuarën mund të gjenden vetëm në mbetjet fosile.
Edhe vetë Darvini e dinte fare mirë se format kalimtare mungonin. Ai shpresonte se ato do të gjendeshin në të ardhmen. Megjithë shpresën e tij, ai e kuptonte se pengesa më e madhe për teorinë e tij ishte pikërisht mungesa e këtyre formave kalimtare. Prandaj, në kapitullin "Vështirësitë e Teorisë" ai shprehet kështu:
...N.q.s. speciet kanë rrjedhur nga specie të tjera nëpërmjet një shkallëzimi gradual, atëherë përse ne nuk gjejmë asgjëkundi forma kalimtare? Pse e gjithë natyra nuk është në konfuzion dhe ka specie, ashtu siç i shohim ne, të përcaktuara e të ndara mirë nga njëra-tjetra? ...Sipas kësaj teorie forma të panumërta kalimtare duhet të kenë ekzistuar, atëherë pse nuk i gjejmë ato në koren e tokës? ...Pse ne sot nuk gjejmë varietete të ndërmjetme? Këto vështirësi më kanë turbu- lluar për një kohë të gjatë.
Shpjegimi i vetëm që Darvini mundi të jepte për të kaluar këtë pengesë ishte se fosilet e zbuluara deri atëherë ishin të pamjaftueshme. Ai mbronte tezën se kur të dhënat fosile do të studioheshin në detaje, do të gjendeshin hallkat që mungonin.
Duke besuar në parashikimet e Darvinit, evolucionistët kanë kërkuar fosilet dhe kanë gërmuar për të gjetur hallkat që mungojnë në të gjithë botën që prej mesit të shekullit XIX. Por përpjekjet e tyre nuk u kurorëzuan me sukses; asnjë formë kalimtare nuk është zbuluar deri më sot. Të gjitha fosilet e gjetura kanë treguar të kundërtën e asaj që besojnë evolucionistët. Ato demonstrojnë se jeta në tokë është shfaqur papritur dhe plotësisht e formuar. Duke u përpjekur të provojnë teorinë e tyre, evolucionistët në vend që të vinin vetullat, nxorrën dhe sytë.
Një paleontolog i famshëm britanik, Derek V. Ager, e pranon këtë fakt, megjithëse është evolucionist:
Çështja që trajtohet është se kur ne ekzaminojmë të dhënat fosile në detaje, zbulojmë gjithmonë e më tepër jo evolucion gradual, por shpërthim të papritur të një grupi për llogari të një tjetri.
Një tjetër paleontolog evolucionist Mark Czarnecki komenton si më poshtë:
Një problem i madh për teorinë janë të dhënat fosile: gjurmët e specieve të zhdukura të ruajtura në formacionin gjeologjik të tokës. Këto të dhëna kurrë nuk kanë zbuluar gjurmë të hipotezës së llojeve të ndërmjetme të Darvinit, por në vend të saj ato tregojnë se speciet duken e zhduken befasisht. Kjo anomali ka ushqyer argumentin e kreacionistëve se çdo specie u krijua nga Zoti.
Ashtu siç shpjegohet nga profesori i paleontologjisë në universitetin e Glasgout, Neville George, shkencëtarët evolucionistë duhet të përballojnë pritjen e kotë për daljen në dritë, në të ardhmen, të formave kalimtare që mungojnë.
Nuk ka më nevojë për t'u shfajësuar për varfërinë e të dhënave fosile, në një farë mënyre koleksioni është bërë mjaft i pasur. Megjithatë, të dhënat fosile vazhdojnë të përbëhen kryesisht nga boshllëqe.

Njeriu i Piltdaunit: Një kafkë njeriu dhe një nofull orangutangu

Një doktor i njohur dhe një paleo-antropolog i shquar, Charles Dawson, deklaroi në 1912 se kishte gjetur një kockë nofulle dhe një fragment kafke në një gropë, në Piltdaun, Angli. Megjithëse kocka e nofullës anonte më shumë nga ajo e majmunit, ndërsa dhëmbët dhe kafka ishin si ato të njeriut, këto mostra të menduara si 500 mijë vjeçare u etiketuan me emrin "Njeriu i Piltdaunit" dhe u paraqitën në disa muze si prova absolute të evolucionit të njeriut. Për më shumë se 40 vjet, shumë artikuj shkencorë u shkruan për Njeriun e Piltdaunit si dhe u bënë shumë interpretime dhe piktura, kurse fosilet paraqiteshin si një argument i rëndësishëm i evolucionit të njeriut. Jo më pak se 500 doktorata janë shkruar mbi këtë subjekt. Paleoantropologu amerikan, Henry Fairfield Osborn, ka thënë gjatë vizitës së tij në Muzeun Britanik në vitin 1935:
… ne kemi nevojë të na kujtojnë gjithmonë se natyra është plot me paradokse dhe ky është një zbulim i çuditshëm për njeriun e hershëm…
Në vitin 1949, Keneth Okley, nga Departamenti i Paleontologjisë në Muzeun Britanik u përpoq të provonte "testin e fluorit", një test i ri i përdorur për të caktuar moshën e fosileve. Prova u bë mbi fosilin e Njeriut të Piltdaunit. Rezultati qe katastrofal. Gjatë testit doli se kocka e nofullës së Njeriut të Piltdaunit nuk përmbante fluor. Kjo tregon se kjo kockë kishte qëndruar e varrosur jo më shumë se disa vjet. Kafka, e cila përmbante një sasi të vogël fluori, rezultoi se ishte vetëm disa mijëra vjeçare.
Studimet e fundit kronologjike të bëra me metodën e fluorit kanë nxjerrë se kafka është vetëm disa mijëra vjeçare. U përcaktua se dhëmbët në kockën e nofullës i përkisnin një orangutangu dhe ishin të vendosura artificialisht në të. Gjithashtu edhe vegla primitive e zbuluar së bashku me fosilet qe thjesht një imitacion i mprehur me pajisje hekuri.
Ky falsifikim u bë publik në vitin 1953 në analizën e hollësishme të bërë nga Weiner. Kafka i përkiste një njeriu 500 vjeçar, ndërsa kocka e nofullës i përkiste një majmuni të ngordhur pak kohë më parë. Dhëmbët ishin rregulluar më vonë dhe i ishin shtuar nofullës. Bashkimet ishin bërë në atë mënyrë që të dukeshin si ato të njeriut. Pastaj të gjitha pjesët ishin veshur me dikromat potasiumi për t’i dhënë një pamje të vjetër. Kjo veshje u zhduk kur ato u zhytën në acid. Le Gros Klark, i cili bënte pjesë në grupin që nxori në shesh mashtrimin, nuk mundi ta fshehë habinë e tij për këtë situatë dhe tha:
Provat e gërvishtjeve artificiale binin menjëherë në sy. Në të vërtetë ato dukeshin kaq qartë saqë çdokush mund të pyesë: Si është e mundur që kjo t’i shpëtonte vëzhgimeve të mëparshme…?!
Pas gjithë kësaj Njeriu i Piltdaunit u hoq me shpejtësi nga Muzeu Britanik ku ishte ekspozuar për më shumë se dyzet vjet.

Ota Benga: Afrikani në kafaz

Pasi Darvini shkoi akoma më tutje me librin e tij "Prejardhja e Nje- riut", duke thënë se njeriu evoluoi nga qenie të ngjashme me majmunin, ai filloi të kërkojë fosile për të mbështetur këtë gjë. Disa evolucionistë besonin se krijesa gjysmënjeri-gjysmëmajmun duhet të gjendeshin jo vetëm në mbetjet fosile, por edhe të gjallë në pjesë të ndryshme të botës. Në fi- llim të shekullit XX gjurmimet për zbulimin e "li- dhjeve ndërmjetëse të gjalla" çuan në incidente fatkeqe, një prej më të tmerrshmeve është historia e pigmeut me emrin Ota Benga.
Ota Benga u kap në vitin 1904 nga një kërkues evolucionist në Kongo. Në gjuhën e tij emri i tij do të thoshte "shok". Ai kishte një grua dhe dy fëmijë. I lidhur me zinxhirë dhe i futur në kafaz ai u çua në SHBA ku shkencëtarët evolucionistë ia ekspozuan publikut së bashku me specie të tjera majmunësh dhe e prezantuan atë si "lidhja kalimtare më e afërt e njeriut". Dy vjet më vonë atë e çuan në kopshtin zoologjik të Bronksit, në Nju Jork, ku ai i paraqitej publikut nën emërtimin "stërgjysh i lashtë i njeriut", së bashku me ca shimpanze, një gorillë e quajtur Dinah dhe një orangutang i quajtur Dohung. Dr. William T. Hornaday, drejtori evolucionist i kopshtit zoologjik, mbante fjalime të gjata ku tregonte sesa krenar ishte që kishte këtë "formë kalimtare" në kopshtin e tij dhe e trajtonte Ota Bengën e futur në kafaz si një kafshë të rëndomtë. Duke mos pasur mundësi të duronte trajtimin që i bëhej, Ota Benga vrau veten.
Njeriu i Piltdaunit, ai i Nebraskës, Ota Benga… Këto skandale dëshmojnë se shkencëtarët evolucionistë nuk hezitojnë të përdorin çdo lloj metode antishkencore për të provuar teorinë e tyre. Duke e ngulitur këtë gjë në mendje, kur shikon të ashtuquajturat argumente të tjera të mitit të evolucionit të njeriut, ndodhesh përballë të njëjtës situatë. Në këto argumente ka histori joreale dhe një ushtri vullnetarësh që s’lënë gjë pa bërë për të vërtetuar këtë teori.

Probabiliteti zero

Siç do ta tregojmë më poshtë, probabiliteti i formimit të një proteine të përbërë nga 500 aminoacide është 1 në 10950, i cili është një numër i pakonceptueshëm për mendjen njerëzore. Ky probabilitet është vetëm në letër. Praktikisht, kjo mundësi ka shansin "zero" të ndodhë në realitet. Në mate- matikë, probabiliteti më i vogël se 1 në 1050 konsiderohet si i pamundur. Probabiliteti "1 në 10950" është mjaft larg shifrës 1 në 1050.
Megjithatë ne mund të vazhdojmë të llogarisim probabilitete edhe më të vogla si në rastin e hemoglobinës, që është një proteinë shumë e rëndësishme për jetën. Hemoglobina përbëhet nga 574 aminoacide, pra, ka më shumë aminoacide se proteina e përmendur më sipër. Tani imagjinoni: Vetëm në një prej miliarda rruazave të kuqe të gjakut gjenden rreth 280 mi- lionë molekula hemoglobine.
Mosha e supozuar e tokës nuk është e mjaftueshme të sigurojë formimin qoftë edhe të një proteine me anë të metodës "provo dhe gabo". Le ta lëmë rruazën e kuqe, edhe n.q.s. ne supozojmë se aminoacidet janë kombinuar dhe çkombinuar për të formuar vetëm një proteinë pa humbur kohë me metodën "provo dhe gabo" që nga formimi i botës, përsëri koha e ne- vojshme për këtë proces me probabilitet 1/10950, është shumë herë më e madhe sesa mosha e botës.
Konkluzioni i nxjerrë nga të gjitha këto është se evolucioni bie në humnerat e llahtarshme të pamundësisë që në fazën e formimit të një proteine të vetme.

A ka në natyrë një mekanizëm "provo dhe gabo" ?
Ky mekanizëm është një pikë shumë e rëndësishme në lidhje me logjikën bazë të llogaritjes së probabiliteteve, shembuj të të cilëve ne kemi dhënë më sipër. Ne treguam se llogaritjet e probabiliteteve të përmenduara më sipër arrijnë kufij astronomikë dhe janë praktikisht të pamundur.
Megjithatë për evolucionistët ekziston një problem akoma më i madh në lidhje me këtë çështje. Ai është se nën kushtet e natyrës, këto probabilitete, d.m.th. kombinimi dhe pastaj rikombinimi deri në arritjen e ko- mbinimit të duhur, as që mund të fillojnë, sepse nuk ekziston në natyrë një mekanizëm "provo dhe gabo".
Llogaritjet që treguam më sipër që tregojnë probabilitetin e formimit të një proteine me 500 aminoacide janë të vlefshme vetëm për një ambient ideal të natyrës "provo dhe gabo" që nuk ekziston në jetën reale. Në jetën reale ekzistenca e këtij ambienti do të thotë që për arritjen e probabilitetit 1 në 10950 për formimin e një proteine me 500 aminoacide, një dorë e padukshme duhet t’i kombinonte 500 aminoacidet, pastaj të kontrollonte funksionimin e kombinimit; n.q.s. kombinimi nuk do të funksiononte, atëherë ajo duhet t’i rikombinonte në një mënyrë tjetër, e kështu me radhë.
Jo vetëm kaq, por në secilin kombinim nuk duhet të shtohej asnjë material i huaj. Gjithashtu, zinxhiri i lidhjes aminoacid–aminoacid, gjatë provës, nuk duhet të shkëputej apo shkatërrohej pa u arritur lidhja midis 500 aminoacideve një nga një. Këto kushte tregojnë se probabilitetet që kemi përmendur më sipër mund të fillojnë të provohen vetëm në një ambient ku ka një mekanizëm të ndërgjegjshëm kontrolli për secilën provë. (Realizohet kombinimi i parë pastaj kontrollohet, n.q.s. nuk është i përshtatshëm fillon kombinimin e dytë dhe ku shansin për t’u kombinuar e kanë vetëm aminoacidet e majta). S’ka dyshim, është e pamundur ekzistenca e një ambienti të tillë në kushtet e natyrës. Prandaj formimi i një proteine në kushtet e natyrës është logjikisht dhe praktikisht i pamundur. Në fakt, të flasësh për probabilitetet e një ngjarjeje të tillë është tërësisht antishkencore.
Disa evolucionistë të painstruktuar nuk arrijnë ta kuptojnë këtë. Meqenëse ata e marrin formimin e proteinës si një reaksion të thjeshtë kimik, ata bëjnë shkurtime absurde si p.sh. "aminoacidet kombinohen me anë të reaksionit dhe pastaj formojnë proteinat". Reaksionet kimike aksidentale që ndodhin në një strukturë inorganike sjellin vetëm ndryshime të thjeshta dhe primitive. Numri i tyre është i caktuar dhe i kufizuar. Për ndonjë material kimik më kompleks duhet të futen në punë fabrika gjigande, pajisje kimike dhe laboratorë. Ilaçet (barnat) dhe shumë materiale të tjera kimike që ne përdorim në ditët tona janë të të njëjtit lloj. Proteinat kanë struktura shumë më komplekse se këto produkte kimike të pro- dhuara nga industria. Prandaj, është e pamundur për proteinat, secila prej të cilave është një mrekulli dizenjimi ku çdo pjesë i përshtatet vendit të vet në një rregull të caktuar, ta kenë fillimin e tyre si rezultat i reaksioneve kimike të rastësishme.
Le të vendosim mënjanë të gjitha pamundësitë që kemi përshkruar deri tani dhe të supozojmë se një proteinë e dobishme u formua rastësisht. Edhe në këtë pikë evolucionistët nuk japin dot përgjigje, sepse që kjo proteinë të vazhdojë të ekzistojë duhet të izolohet nga ambienti natyror dhe të ruhet në kushte shumë specifike. Përndryshe kjo proteinë ose do të shkatërrohet nga ekspozimi ndaj kushteve natyrore, ose do të bashkohet me acidet, aminoacidet ose kimikatet e përbëra, duke i humbur vetitë e saj dhe duke u kthyer në një substancë krejt tjetër dhe të padobishme.

Një tjetër përpjekje e dështuar: Eksperimenti i Foksit

Të vënë në vështirësi nga dilema e mësipërme, evolucionistët filluan të shpiknin skenare jo të vërteta për "problemin e ujit" që rrëzonte plotësisht teorinë e tyre.
Sidnej Foks ishte një prej më të njohurve midis këtyre kërkuesve. Për të zgjidhur këtë problem, Foksi zhvilloi teorinë e mëposhtme:
Aminoacidet e para duhet të jenë tërhequr në ndonjë humnerë pranë ndonjë vullkani, menjëherë pas formimit të tyre. Uji që përmbante këto aminoacide dhe që ndodhej në këto humnera duhet të kishte avulluar kur temperatura kishte arritur pikën e vlimit. Kështu. aminoacidet që "thaheshin", duhet të ishin kombinuar për të formuar proteinën.
Megjithatë, kjo rrugëzgjidhje e komplikuar nuk u besua nga shumë njerëz, sepse aminoacidet nuk mund të durojnë temperatura të larta. Kërkimet kanë vërtetuar se aminoacidet shkatërrohen menjëherë në temperatura të larta.
Por Foksi nuk u dorëzua. Ai i kombinoi dhe i pastroi aminoacidet në laborator në kushte shumë speciale, duke i ngrohur në një ambient të thatë. Aminoacidet u kombinuan, por pa formuar ndonjë proteinë. Ajo që arriti të marrë ishin thjesht zinxhirë të çrregullt aminoacidesh të kombi- nuara arbitrarisht me njëra-tjetrën. Këta zinxhirë nuk kishin asnjë lidhje me proteinën. Për më tepër, n.q.s. Foksi do t’i mbante aminoacidet në temperaturë të qëndrueshme, edhe ato zinxhirë të padobishëm që u formuan do të shpërbëheshin. Një tjetër fakt që rrëzon eksperimentin e Foksit, është se ai nuk përdori produktet e padobishme që u përfituan nga eksperimenti i Milerit, por përdori aminoacide të pastra nga organizma të gjallë. Ky eksperiment që mendohej të ishte vazhdimi i eksperimentit të Milerit, duhet të realizohej me rezultatet e marra nga Mileri, mirëpo as Foksi dhe as kërkuesit e tjerë nuk i përdorën aminoacidet e pavlefshme të prodhuara nga Mileri.
Eksperimenti i Foksit nuk u pranua si pozitiv as nga qarqet evolucioniste, sepse ishte e qartë se zinxhirët e pavlerë të aminoacideve (proteinoidët) që ai përfitoi nuk mund të formoheshin në kushte natyrore. Për më tepër, proteina, njësia bazë e jetës, nuk u prodhua ende. Problemi i origjinës së proteinave akoma nuk u zgjidh. Në një artikull në revistën e njohur shkencore Chemical Engineering News të vitit 1970, eksperimenti i Foksit përmendej si më poshtë:
Foksi dhe kërkues të tjerë u përpoqën të bashkonin aminoacidet në formën e "proteinoidëve", duke përdorur kimikate speciale, si dhe ngrohje në kushte të atilla që nuk ekzistonin në fazat fillestare. Gjithashtu, ato nuk janë aspak të ngjashme me proteinat e rregullta që ndeshen te gjallesat. Ato nuk janë gjë tjetër veçse zinxhirë të padobishëm dhe të parregullt. Gjithashtu, është shprehur se edhe nëse molekula të tilla do të ishin formuar në fazat e hershme, ato pa dyshim do të shkatërroheshin.108
Në të vërtetë proteinat që Foksi përftoi ishin krejt të ndryshme nga proteinat reale si në strukturë ashtu dhe në funksion. Diferenca midis proteinave dhe "proteinoidëve" është aq e madhe, sa ç’mund të jetë diferenca midis një pajisjeje të teknologjisë së lartë dhe një grumbulli materialesh të papërpunuara.
Për më tepër, nuk kishte asnjë shans për këto aminoacide të parregullta të mbijetonin në atmosferën fillestare. Efektet kimike dhe fizike të dëmshme dhe shkatërruese, të shkaktuara nga ekspozimi i madh ndaj rrezeve ultraviolet, si dhe kushtet natyrore të paqëndrueshme do të bënin që këto proteinoide të shpërbëheshin.
Për shkak të "Le Châtelier Principle", ishte e pamundur për aminoacidet të kombinoheshin nën ujë, ku rrezet ultraviolet nuk mund t’i arrinin. Për shkak të kësaj, ideja që proteinoidet ishin baza e jetës humbi mbështetjen e shkencëtarëve.

Mbështetja (mbeshtellja e fakteve) mashtruese e materialisteve


Evolucionistët përfitojnë shumë nga avantazhet që i japin programet e "shplarjes së trurit" të medias. Shumë njerëz besojnë në evolucion në mënyrë kaq të pavetëdijshme, saqë ata as që shqetësohen të pyesin si dhe pse. Kjo do të thotë se evolucionistët kanë mundur t’i rregullojnë mashtrimet e tyre kaq mirë saqë ato janë bërë bindëse.
P.sh. në librat më "shkencorë" evolucionistë, "kalimi nga uji në tokë", i cili është një nga episodet më të papërtypshme të evolucionit, "shpjegohet" me një thjeshtësi qesharake. Sipas evolucionit, jeta filloi në ujë dhe kafshët e para që u zhvilluan ishin peshqit. Teoria pretendon se një ditë të bukur, këta peshq filluan të drejtoheshin drejt tokës për një arsye ose një tjetër (në shumicën e rasteve, si arsye përmendet thatësira). Peshqit që zgjodhën të jetojnë në tokë, ndodhi të kishin këmbë në vend të fletëve dhe mushkëri në vend të velëzave.
Shumica e librave evolucionistë nuk tregojnë "si-në" e kësaj ngjarjeje. Bile edhe në burimet më "shkencore", absurditeti i këtij deklarimi fshihet pas fjalive si "kalimi nga uji në tokë u arrit".
Si u arrit ky "kalim"? Dihet se një peshk nuk mund të jetojë më shumë sesa disa minuta jashtë ujit. N.q.s. supozojmë se ndodhi thatësira dhe peshqit duhet të lëviznin drejt tokës, çfarë do të ndodhte me peshqit? Përgjigja është e qartë. Të gjithë peshqit e dalë nga uji do të ngordhnin një nga një, për pak minuta. Edhe n.q.s. ky proces do të zgjaste 10 milionë vjet, përgjigja do të ishte e njëjtë. Peshqit do të ngordhnin një nga një. Arsyeja është se një organ i tillë kompleks si mushkëria nuk mund të vijë në ekzistencë nga një aksident i rastësishëm apo nga një mutacion. Gjithashtu nga ana tjetër një gjysmë mushkëri nuk do të ishte aspak efektive.
Ajo që propozojnë evolucionistët është "kalim nga uji në tokë", pastaj "kalim nga toka në ajër". Me këto kalime krejtësisht absurde "shpjegohen" shumë boshllëqe. Sa për formimin e organeve mjaft komplekse si syri dhe veshi, evolucionistët preferojnë të mos e hapin gojën.
Eshtë e lehtë t’i imponohesh njeriut të thjeshtë me anë të kësaj të ashtuquajture shkencë që në të vërtetë është mashtrim. Vizato një pikturë, si të ta hajë mendja, që paraqet kalimin nga toka në ujë, shpik fjalë latine për kafshën në ujë dhe "pasardhësin" e tij në tokë, sajo formën kalimtare, përpuno një gënjeshtër: "Eustenopteron u transformua në fillim në Rhipitistian Crosoptergian, pastaj u shndërrua në Ichthyostega gjatë një procesi të gjatë evolutiv", dhe ja u sajua një argument evolutiv. Pastaj vendosi këto fjalë në gojën e një shkencëtari me syze me xhama të trashë dhe bluze të bardhë dhe do të bindësh lehtësisht shumë njerëz. Ndërsa media, e cila është dhënë me mish e me shpirt pas përkrahjes së evolucionit, do t’ia shpërndajë lajmin "e mirë" mbarë botës me shumë entuziazëm.

Feja Nxit Shkencën

Islami është feja e arsyes dhe ndërgjegjes. Një person e dallon të vërtetën e shpallur nga Zoti duke përdorur urtësinë e tij vetjake, por i nxjerr përfundimet nga e vërteta që sheh duke ndjekur ndërgjegjen e tij. Një person, duke përdorur aftësinë e arsyes dhe ndërgjegjes së tij ndërsa vëzhgon veçoritë e një objekti të caktuar në univers, edhe pse mund të mos jetë ekspert në çështje të tilla, do të kuptonte se ai objekt është krijuar nga një Zotërues i Urtësive, Njohurive dhe Fuqive të Mëdha. Dhe, nëse do zbulonte vetëm disa nga mijra faktorët që e bënë jetën të mundur mbi tokë, kjo do të ishte e mjaftueshme për të që të kuptojë se bota ishte projektuar për ta mbajtur jetën në të. Prandaj, ai që përdor arsyen dhe ndjek ndergjegjen e tij, kupton menjëherë absurditetin e thënies se bota u krijua rastësisht. Shkurtimisht, ai që përdor këto aftësi, dallon shenjat e Zotit mjaft qartë. Këtyre njerëzve u referohet një ajet, në këtë mënyrë:

Për ata që Allahun e përmendin me përkujtim kur janë në këmbë, kur janë ulur e kur janë shtrirë dhe thellohen në mendime rreth krijimit të qiejve e të tokës: “Zoti ynë, këtë nuk e krijove kot, i lartësuar qofsh, ruana prej dënimit të zjarrit!”
(Sure Al’Imran: 191)
Në Kur’an, Zoti i thërret njerëzit të mendojnë dhe ekzaminojnë shenjat e krijimit rreth tyre. Profeti Muhamed, i Dërguari i Zotit, paqja qoftë mbi të, gjithashtu pëlqente që njerëzit të fitonin njohuri. Ai gjithashtu theksoi se është detyrimi jonë të kërkojmë njohuri. Të lexojmë hadithet e mëposhtme autentike:

Të kërkosh njohuri është detyrë mbi çdo Musliman. 1)
Merre dijen dhe njoftoja dhe njerëzve të tjerë. 2)

Çdokush që vëzhgon funksionimet e brendshme të universit, gjallesave dhe jogjallesave, dhe heton mbi atë që sheh rreth tij, do arrijë të njohë dhe urtësinë, njohurinë dhe fuqinë supreme të Zotit. Disa nga çështjet, që Zoti i fton njerëzit të meditojnë, janë përmendur në ajetet e mëposhtme të Kur’anit.
A nuk shikojnë ata me vëmendje nga qielli se si mbi ta e kemi ndërtuar atë, e kemi zbukuruar atë duke mos pasur në të ndonjë zbrazëti? Edhe tokën se si e kemi shtrirë e në të kemi vendosur kodra përforcuese dhe kemi bërë që në të të mbijnë gjithfarë bimësh të bukura. Dëshmi të dukshme dhe përkujtuese për secilin njeri që ka drejtuar mendjen.
Ne, nga qielli lëshuam shiun e dobishëm dhe me të bëmë që të kultivohen kopshte e drithëra që korren. Dhe rritëm trungje të gjata hurmash me fruta të paluar njëri mbi tjetrin.
(Sure Kaf: 6-10)

Ai është që krijoi shtatë qiej palë mbi palë. Në krijimin e Mëshiruesit nuk mund të shohësh ndonjë kontrast prandaj drejto shikimin përsëri: a sheh ndonjë çarje?
(Sure el-Mulk: 3)
Le të shikojë njeriu se prej çfarë është krijuar!
(Sure et-Tarik: 5)

A nuk i shikojnë devetë se si janë krijuar? Edhe qiellin se si është ngritur lart? Edhe malet se si janë vendosur? Edhe tokën se si është shtruar?
(Sure el-Gashijeh: 17-20)

Siç e tregojnë dhe ajetet e mësipërme, Zoti i shtyn njerëzit të studiojnë dhe ekzaminojnë aspekte të ndryshme të botës si qiejt, shiun, bimët, kafshët, lindja dhe shenjat gjeografike. Një mënyrë për t’i eksploruar këto është, si e thamë dhe më parë, nëpërmjet shkencës. Vëzhgimi shkencor e prezanton njeriun me misteret e krijimit dhe me dijen, urtësinë dhe fuqinë e përjetshme të Zotit. Shkenca është një mënyrë për të arritur një vlerësim të drejtë të Zotit, prandaj, përgjatë historisë, një numër i madh shkencëtarësh, të cilët i kanë shërbyer mjaft njerëzimit, ishin dhe besimtarë të devotë të Zotit.

Besimi në Zot i bën shkencëtarët entuziastë dhe të motivuar

Si e përmendëm më lart, feja e nxit shkencën dhe ata, që përdorin arsyen dhe ndjekin ndërgjegjen e tyre në arritjen e kërkimeve shkencore duhet të kenë besim të fortë pasi ata kuptojnë shenjat e Zotit menjëherë. Ata përballen me një sistem pa të meta dhe një kompleksitet perfekt të krijuar nga Zoti në çdo rrugë kërkimi që ata ndjekin dhe në çdo zbulim që bëjnë. Si tha dhe Profeti Muhamed, i Dërguari i Zotit, paqja qoftë mbi të, ata veprojnë duke e ditur se “Ai që del të kërkojë dije është i devotë për hir të Allahut derisa të kthehet”. 3)
Një shkencëtar që po kryen kërkime mbi syrin, për shembull, zbulon, edhe duke e njohur sistemin e tij kompleks, se ai nuk do te formohej kurrë nga një proces gradual rastësish. Ekzaminime të mëtejshme do ta çojnë atë në përfundimin se çdo detaj në strukturën e syrit është një krijim i mrekullueshëm. Ai sheh se syri përbëhet nga shumë pjesë që punojnë bashkë në harmoni, duke rritur kështu mrekullimin e tij ndaj Zotit që e krijoi atë.
Po njësoj, një shkencëtar që vëzhgon kozmosin do ta shohë veten menjëherë përballë mijëra ekuilibrave të padiskutueshëm. Ai fiton më tej një etje për dije pasi ka zbuluar se biliona galaksi dhe biliona yje brenda këtyre galaksive vazhdojnë të ekzistojnë në një harmoni të madhe, në një hapsirë të gjerë pa kufij.
Si i tillë, një besimtar ndërfutet më shumë dhe frymëzohet të ndjekë studime shkencore për të zbuluar misteret e universit. Në një nga artikujt e tij, Albert Ajnshtajn, gjeniu më i madh i erës së kaluar, i referohet frymëzimit të derivuar nga feja, që kanë shkencëtarët:
…Unë pohoj se ndjenja universale fetare është motivi më i fortë dhe më fisnik për kërkime shkencore. Vetëm ata që realizojnë përpjekjet e mëdha dhe mbi të gjitha përkushtimin, pa të cilin nuk mund të kryhet punë në shkencën teorike, janë në gjendje të kuptojnë forcën e emocionit pa të cilin, kjo punë, edhe pse larg realiteteve të drejtpërdrejta të jetës, nuk mund të kryhet. Çfarë bindjeje të thellë mbi funksionimin e universit dhe ç’dëshirë të fortë për të kuptuar duhet të kenë pasur Kepleri dhe Njutoni sa të kalonin vite të tëra pune individuale për të zgjidhur parimet e mekanikës qiellore!
Ata, njohuria e të cilëve rreth kërkimeve shkencore rrjedh kryesisht prej rezultateve të tyre praktikë, zhvilllojnë lehtësisht një nocion komplet të gabuar rreth mentalitetit të atyre njerëzve, të cilët të rrethuar nga një botë skeptike, kanë udhëzuar shpirtrat e tjerë nëpër botë, përgjatë shekujve . Vetëm ai që e ka përkushtuar jetën e tij ndaj qëllimeve të ngjashme mund të ketë një kuptim të gjallë rreth asaj që i ka frymëzuar këta njerëz dhe i ka dhënë forcën për të mbrojtur qëllimet e tyre pavarësisht nga dështimet e panumërta. Është ndjenja universale fetare ajo që i jep njeriut një forcë të tillë. Dikush ka thënë, jo pa të drejtë, se, në këtë epokë materialiste vepruesit seriozë janë vetëm njerëzit thellësisht besimtarë. 4)
Johan Kepler tregoi se ai iu fut rrugës së shkencës për të gërmuar në veprat e Krijuesit, ndërsa Izak Njutoni, një tjetër shkencëtar i madh, tha se përfshirja kryesore që qëndronte pas interesit të tij për shkencën ishte dëshira e tij për të pasur një ndjesi dhe dije më të plotë rreth Zotit.
Këto ishin shënimet e vetëm disa shkencëtarëve më në zë të historisë. Këta dhe qindra të tjerë të cilët do t’i shtjellojmë në faqet në vijim, arritën të besonin në ekzistencën e Zotit duke eksploruar universin dhe, të impresionuar nga ligjet dhe fenomenet që Zoti ka krijuar me Lavdinë e Tij, përpiqeshin të zbulonin më tepër.
Si do ta shohim, dëshira për të mësuar mënyrën si Zoti krijoi universin ka shërbyer si faktori kryesor motivues për shumë shkencëtarë gjatë historisë. Kjo ndodh sepse dikush, që percepton se universi dhe të gjitha gjallesat janë krijuar, gjithashtu percepton se ky krijim ka një arsye. Arsyeja pastaj çon drejt kuptimit. Është prirja për të kapur atë kuptim, për të zbuluar shenjat e tij dhe për të gjetur detajet e tij ajo që lehtëson mjaft studimet shkencore.
Nëse, sidoqoftë, mohohet fakti se universi dhe gjallesat janë krijuar, ky kuptim gjithashtu humbet. Një shkencëtar, që beson në filozofinë materialiste dhe tek Darvinizmi, do supozojë se universi është i paqëllimtë dhe se çdogjë është rezultat i rastësisë së verbër. Si rrjedhim, vëzhgimi i universit dhe i gjallesave do të bëhej pa asnjë lloj qëllimi. Për këtë fakt, Ajnshtajni pohoi: “Nuk kam gjetur shprehje më të mirë se “fetare” për besimin në natyrën llogjike të realitetit, për aq sa është e kapshme nga arsyeja njerëzore. Kurdo që kjo ndjenjë mungon, shkenca degjeneron në empiricizëm të pafrymëzuar.” 5)
Në një rast të tillë, qëllimi i vetëm i një shkencëtari do ishte ose të fitonte famë e të kujtohej në histori ose të pasurohej. Qëllime të tilla mund ta shmangin atë lehtësisht nga sinqeriteti dhe integrimi i tij shkencor. Supozojmë se, në një ngjarje ku rezultati në të cilën ai arriti me anë të kërkimit shkencor bie në kundërshtim me pikëpamjen konvencionale të komunitetit shkencor, ai mund të detyrohet ta mbajë atë sekret në mënyrë që të mos i ikë fama që ka, apo të merret nëpër gojë, apo të degradohet.
Pranimi për një kohë të gjatë i teorisë së evolucionit në botën shkencore është një shembull i kësaj mungese sinqeriteti. Shumë shkencëtarë, përballë fakteve shkencore, janë të bindur se teoria e evolucionit është mjaft larg aftësisë së shpjegimit të origjinës së jetës, por ata nuk mund ta thonë këtë haptazi thjesht nga frika e përballjes së një reagimi negativ. Në këtë linjë mendimi, fizikanti britanik H.S. Lipson bëri rrëfimin e mëposhtëm:
Ne tani dimë shumë më tepër rreth gjallesave sesa dinte Darvini. Ne dimë si punojnë nervat dhe unë e shikoj çdo nerv si një kryevepër të inxhinjerisë elektrike. Dhe ne kemi qindra milionë syresh në trupin tonë… “Modelim” është fjala që më vjen ndër mend për këtë çështje. Por, kolegët e mi biologë nuk e pëlqejnë. 6)
Fjala “modelim” është prerë nga literatura shkencore thjesht se nuk pëlqehet, me shumë shkencëtarë që dorëzohen përpara dogmatizmave të tilla. Në lidhje me këtë Lipson thotë:
Në fakt, evolucioni u shndërrua, në një farë mënyre, në një fè shkencore; pothuajse të gjithë shkencëtarët e kanë pranuar atë dhe shumë janë përgatitur të ‘përthyejnë’ vëzhgimet e tyre për tu përshtatur me të. 7)
Kjo situatë e padëshirueshme është rezultat i mashtrimit të “shkencës pazot” që mbuloi komunitetin shkencor duke filluar nga mesi i shekullit të 19-të. Megjithatë, ashtu si tha dhe Ajnshtajni, “shkenca pa fenë është e çalë” 8). Ky iluzion e ka çuar shkencën jo vetëm drejt qëllimeve të gabuara por gjithashtu krijoi shkencëtarë të cilët, edhe pse i njihnin gabimet, rrinin indiferentë përballë tyre.
Në faqet në vijim do trajtojmë temën e lartpërmendur.

“Dëshira e fortë për të shërbyer” e shkencëtarëve besimtarë.

Meqë shkencëtarët që besojnë në Njëshmërinë e Zotit dhe Mbifuqinë e Tij nuk kanë dëshira përfitimi për këtë botë si status, reputacion apo parà , përpjekjet e tyre për kërkimet shkencore janë të sinqerta. Ata e dinë se çdo mister në univers që ata qartësojnë do t’i rrisë më tepër njerëzimit kuptueshmërinë për Zotin, duke ndihmuar kështu në zbulimin e fuqisë dhe dijes së pafund të Tij. Të konfirmosh ekzistencën e Zotit dhe t’ia tregosh njerëzve realitetin e krijimit, është një veprim shumë i rëndësishëm adhurimi për një besimtar.
Të udhëhequr nga shqetësime kaq serioze, shkencëtarët besimtarë kryejnë kërkime të gjera e të rëndësishme me një entuziasëm të madh për të zbuluar ligjet e universit, sistemet mahnitës në natyrë, mekanizmat perfektë dhe sjelljet inteligjente të gjallesave. Ata grumbullojnë rezultate të mëdha dhe përparojnë shumë. Ata nuk pengohen kurrë para problemeve që hasin dhe as nuk mërziten kur nuk vlerësohen nga të tjerët. Kërkojnë vetëm pëlqimin e Zotit për punën që bëjnë.
Përpiqen me tërë forcat për t’u shërbyer besimtarëve të tjerë dhe kjo vetëm për kënaqësinë e Tij. Dhe ata nuk njohin kufij gjatë endjes së tyre të gjatë. Mundohen të bëjnë të pamundurën për t’i shërbyer njerëzve dhe të jenë sa më të dobishëm për ta.
Për më tepër, përpjekjet e tyre të sinqerta i bëjnë ata mjaft produktivë dhe studimet e tyre arrijnë rezultate pozitive.
Ata që pohojnë se shkenca duhet të jetë e ndarë nga feja padyshim që janë në gabim të qartë. Mbi të gjtha, ata që nuk besojnë nuk mund të përjetojnë dot ngritjen shpirtërore të besimit. Projektet shkencore të cilat i fillojnë me mjaft zell shpejt bëhen monotone dhe jofrymëzuese. Motivimi i tyre tani bëhet përfitimi. Kërkesa e përmbushjes së dëshirave të kësaj bote si të mirat materiale, rang shoqëror, reputacion apo famë do bëjë që ata të ndjekin ato kërkime që do të kontribuojnë direkt në këto përfitime personale. Për shembull, një shkencëtar që mendon në këtë mënyrë dhe që motivohet nga interesa për karrierë do ndiqte ato kërkime që do ta çonin drejt një rritjeje në përgjegjësi. Ai nuk do të ndërmerrte kurrë një kërkim për një çështje që ai e mendon si të dobishme për njerëzimin por që nuk i shërben më së miri interesave të tij. Ose, n.q.s. do t’i duhej të zgjidhte mes dy temave kërkimore, ai do të zgjidhte atë që do t’i sillte më shumë të mira materiale apo prestigj, edhe pse zgjedhja tjetër mund t’i sillte përfitime njerëzimit. Shkurtimisht, shkencëtarë të tillë janë shumë pak të vlefshëm për njerëzimin, pasi nuk i shërbejnë të mirës së përbashkët, përveç ratëve kur ka ndonjë shpërblim në mes. Kur mundësia për përfitime personale venitet, ashtu ikën dhe dëshira për t’i shërbyer njerëzimit.
Profeti Muhamed, I Dërguari i Zotit, paqja qoftë mbi të, gjithashtu i përmendi dëmet e këtij mentaliteti. Ai tha:
Mos merrni njohuri me qëllim që të diskutoni me dijetarët e tjerë dhe të provoni superioritetin mbi to, apo që të debatoni me injorantët, apo për të tërhequr vëmendjen e njerëzve. 9)
Nga ana tjetër, Profeti Muhammed lavdëronte përhapjen e dijeve të dobishme. Një hadith thotë:
Zoti dërgon mirësitë e Tij mbi ata që i udhëzojnë njerëzit për dije të dobishme. 10)
Duke u njoftuar për marrjen e mirësive, entuziasmi dhe motivimi i sinqertë i provuar nga një njeri që beson tek Zoti hapin rrugë të reja për të, jo vetëm në fushën e shkencës por edhe në shumë sfera të tjera të jetës si arti, kultura e me rradhë. Këto shpirtra nuk veniten kurrë, por përkundrazi, bëhen gjithnjë e më tepër entuziastë.

FEJA NDIHMON NË ORIENTIMIN
E DREJTE TE SHKENCES
Shkenca bën të mundur hetimin e botës materiale në të cilën jetojmë nëpërmjet vëzhgimeve dhe eksperimenteve. Gjatë këtij hetimi shkenca arrin në konkluzione të shumta të bazuara mbi informacionin e mbledhur nga këto vëzhgime dhe eksperimente. Përveç kësaj, çdo degë e shkencës gjithashtu ka norma të caktuara të cilat merren si të vërteta ose pranohen pa u vërtetuar. Në literaturën shkencore, kjo bashkësi normash quhet “paradigmë”.
Të japim një paraqitje të shpejtë të “etapave” të kërkimit shkencor. Siç dihet, hapi i parë në kërkimin shkencor është formulimi i një hipoteze. Si fillim, shkencëtarët duhet të formojnë një “hipotezë, për temën e kërkimit të tyre. Më pas, kjo hipotezë testohet nëpërmjet eksperimenteve shkencore. Në qoftë së vëzhgimet dhe eksperimentet e vërtetojnë hipotezën, ajo quhet një “parim i përcaktuar” ose “ligj”. Në qoftë se hipoteza nuk vërtetohet, atëherë testohen hipoteza të tjera dhe kështu procesi rifillon.
Formulimi i hipotezes, që është hapi i parë i procesit, shpesh varet nga pikëpamja bazë e shkencëtarit. Për shembull, shkencëtarët, nën një pikëpamje të gabuar, mund të bazojnë punën e tyre mbi hipotezën që “lënda ka prirje të vetë-organizohet pa ndërhyrjen e një vepruesi të ndërgjegjshëm”. Më pas, ata do mund të kalonin vite të tëra kërkimesh për të verifikuar atë hipotezë. Por, meqë lënda nuk e ka atë aftësi, të gjitha këto përpjekje do dështojnë. Më tepër akoma, nëse shkencëtarët janë tej mase kokëfortë rreth hipotezës së tyre, kërkimi mund të zgjasë për vite të tëra madje për breza të tërë. Rezultati përfundimtar do të ishte një shpenzim shumë i madh kohe dhe burimesh.
Megjithatë, po të ishte kjo ide “është e pamundur që lënda të vetë-organizohet pa plan të ndërgjegjshëm” pika supozuese, ai kërkim shkencor do të kishte ndjekur një rrjedhë më produktive dhe më të shpejtë.
Kjo çështje, që është pra përcaktimi i duhur i hipotezës, kërkon një burim krejt të ndryshëm nga të dhënat e thjeshta shkencore. Gjetja e duhur e këtij burimi është kritike pasi, siç e shpjeguam dhe në shembullin e mëparshëm, një gabim i tillë mund t’i kushtojë botës së shkencës vite, dekada madje dhe shekuj.
Burimi i shumëkërkuar është zbulesa e Zotit ndaj njerëzimit. Zoti është Krijuesi i universit, botës dhe gjallesave dhe si rrjedhim, njohuria më e saktë dhe e padiskutueshme rreth ketyre temave rrjedh prej Tij. Zoti na ka zbuluar informacione të rëndësishme rreth tyre në Kuran. Më kryesoret prej tyre janë:
1- Zoti e krijoi universin nga asgjëja. Çdogjë është krijuar për një arsye të caktuar. Si rrjedhim, nuk ka një kaos ngjarjesh të rastësishme në natyrë apo në univers, por një rregull të përkryer të krijuar me një ndërtim inteligjent.
2- Universi material, për më tepër Toka në të cilën jetojmë, është ndërtuar posaçërisht për të mbajtur racën njerëzore. Ka një arsye të caktuar, në lëvizjen e yjeve dhe planeteve, në orientimet gjeografike dhe në vetitë e ujit apo atmosferës, që e bën të mundur jetën njerëzore.
3- Zoti i krijoi të gjitha gjallesat. Për më tepër, këto krijesa veprojnë të frymëzuara nga Zoti, siç citohet dhe në Kur’an në shembullin me bletën në vargun që fillon me, “Zoti yt frymëzoi bletën…” (Sure en-Nahl: 68).
Këto janë të vërteta absolute të cilat na janë komunikuar nga Zoti në Kur’an. Një afrim drejt shkencës i bazuar në këto fakte do të çonte padyshim në përparim të dukshëm dhe do t’i shërbente njerëzimit në mënyrën më të dobishme. Mbi këtë gjejmë shembuj të shumtë në histori. Vetëm me vendosjen e shkencës në pikëmbështetjen e duhur, shkencëtarët Muslimanë, të cilët atëherë po ndihmonin në përparimin e qytetërimeve më të mëdha në botë, kontribuan në arritjet kryesore të shekujve të 9-të dhe 10-të. Në Perëndim pionerët e të gjitha fushave të shkencës, nga fizika tek kimia, astronomia, biologjia apo paleontologjia, ishin njerëz të lartë të shkencës që besonin në Zot dhe të cilët kërkimet e tyre i kryenin për të eksploruar çfarë Ai krijoi.
Ajnshtajni gjithashtu pranonte se shkencëtarët duhet të bazohen në burimet fetare në zhvillimin e objektivave të tyre: Edhe pse feja është ajo që përcakton qëllimin, ajo ka mësuar nga shkenca, në kuptimin më të gjerë të fjalës, se cilat mënyra do kontribuonin në arritjen e qëllimit që ajo ka caktuar. Por shkenca mund të krijohet vetëm nga ata që janë të mbushur me frymëzim drejt të vërtetës dhe kuptimit. Ky burim ndjenjash lind nga sfera e fesë… Nuk mund ta përfytyroj dot një shkencëtar të vërtetë pa këtë besim të thellë. 11)
Megjithatë, që nga mesi i shek. të 19-të, komuniteti shkencor është ndarë nga ky burim hyjnor dhe është futur nën influencën e filozofisë materialiste.
Materializmi, një ide që fillon që nga Grekët antikë, pranon ekzistencën absolute të lëndës dhe mohon ekzistencën e Zotit. Kjo pikëpamje materialiste gradualisht u fut në komunitetin shkencor dhe duke filluar nga mesi i shek. të 19-të një pjesë e konsiderueshme e vëzhgimit shkencor filloi ta mbështesë atë. Nga ky shkak u formuluan dhe shumë teori si “modeli i universit të pafund” që sugjeronte se universi ekziston për një kohë infinite, teoria e evolucionit të Darvinit që thotë se jeta është rezultat i rastësive, apo pikëpamjet e Frojdit që mendja njerëzore përbëhet vetëm nga truri.
Sot, duke parë të kaluarën, ne shohim se pohimet e materializmit ishin vetëm një humbje kohe për shkencën. Për dekada, një numër i madh shkencëtarësh kanë shpenzuar përpjekjet e tyre për të provuar secilën nga këto pohime por rezultatet gjithmonë ishin negative. Zbulimet konfirmuan shpalljet e Kur’anit – atë që universi ishte krijuar nga asgjëja, se është i përshtatshëm për racën njerëzore dhe se është e pamundur që jeta të vijë vetë dhe të evoluojë rastësisht.

Humbjet që i shkaktoi shkencës thënia "Nuk ka modelim në natyrë"

Materialistët jo vetëm që propozuan se universi ekzistoi që nga pafundësia, por gjithashtu thanë se nuk ka modelim apo qëllim në univers. Ata diskutonin se i gjithë ekuilibri, harmonia dhe rregulli në univers janë të rastësishëm. Kjo thënie, që dominoi botën e shkencës duke filluar nga gjysma e dytë të shek. të 19-të, vendosi dhe rrjedhën e mëposhtme të vëzhgimit shkencor.
Për shembull, shkencëtarë të caktuar vunë para një supozim të quajtur "teoria e kaosit" për të treguar se nuk ka përcaktim në univers. Sipas kësaj teorie, rregulli mund të formohej spontanisht nga kaosi dhe u kryen një numër i konsiderueshëm studimesh shkencore për të mbështetur këtë thënie. Llogaritjet matematike, studimet në fizikën teorike, provat fizike dhe eksperimentet kimike, të gjitha këto u kryen për t'i dhënë një përgjigje pyetjes: "si mund të tregojmë se universi është produkt i një kaosi?"
Çdo zbulim i ri më pas mohonte kaosin dhe teorinë e rastësive, duke treguar se ka një projektim vigan në univers. Kërkimet e kryera që nga viti 1960 provuan se të gjithë ekuilibrat fizikë në univers janë planifikuar në mënyrë të tillë që të bëhet e mundur jeta. Me vazhdimin e kërkimeve u zbulua se secili pre ligjeve të fizikës, kimisë dhe bioligjisë, rreth forcave fondamentale si graviteti dhe elektromagnetizmi, rreth detajeve të strukturës së atomit dhe elementeve të universit, ishin vendosur në mënyrë të saktë për të bërë të mundur ekzistencën e jetës njerëzore. Shkencëtarët i referohen këtij përcaktimi të mahnitshëm si "Parimi Njerëzor". Ky është parimi me anë të së cilit çdo detaj në univers është rregulluar në mënyrë të kujdesshme për të mundësuar jetën njerëzore.
Me këto zbulime, thënia formale e imponuar në komunitetin shkencor nga filozofia materialiste, ku "universi është një grumbull lënde pa kuptim dhe arsye që punon në përputhje me rastësinë", u shfaq si një falsitet joshkencor. Biologu i shquar molekular Majkëll Denton bën komentet e mëposhtme në librin e tij , Fati i Natyrësi Ligjet e Biologjisë Zbulojnë Qëllimin në Univers:
Pamja e re që është shfaqur në astronominë e shek të 20-të paraqet një sfidë dramatike ndaj supozimit që mbijetoi brenda qarqeve shkencore gjatë pjesës më të madhe të katër shekujve të fundit: se jeta është një fenomen tërësisht periferik dhe aksidental në skenën kozmike… Prova e ofruar nga kozmologjia dhe fizika moderne është saktësisht lloji i provës që teologët natyralë po kërkonin në shekullin e 17-të por që nuk e gjetën në shkencën e kohës së tyre. 14)
“Teologët natyralë” të përmendur më lart janë shkencëtarët besimtarë të devotë të shekullit të 17-të dhe 18-të, që u përpoqën për të rrëzuar ateizmin mbi baza shkencore, dhe si rrjedhim të provonin ekzistencën e Zotit. Megjithatë, siç thuhet më lart, grada e ulët e njohurisë shkencore në atë kohë nuk i lejonte të provonin ato të vërteta që perceptonin dhe materializmi, duke qenë i mbështetur nga i njëjti nivel primitiv i shkencës, u bë më autoritativ në botën shkencore. Shkenca e shekullit të 20-të e ka kaluar atë etapë dhe ka në dorë provat përfundimtare se universi u krijua nga Zoti.
Këtu, pika kryesore për tu konsideruar është sasia e jashtëzakonshme e kohës që kaloi mbi studime për të provuar zhgënjimin e materialistëve sipas të cilëve “nuk ka arsye dhe përcaktim në univers”. Të gjitha këto teori, formula, studime në fizikën teorike, ekuacione matematike, etj, provuan se ishin përpjekje të pavlera të çuara dëm. Ashtu si shkatërrimet e ideologjisë raciste e çuan njerëzimin drejt Luftës së Dytë Botërore, ashtu edhe ideologjia materialiste e tërhoqi pa qenë nevoja botën e shkencës në errësirë.
N.q.s komuniteti shkencor i bazon përpjekjet e tij, jo mbi moskuptimin e materializmit por mbi realitetin se universi u krijua nga Zoti, kërkimet shkencore do të kishin marrë rrjedhën e duhur.

Te pergezoj per hulumtimet qe ke bere dhe per te dhenat e postuara per kete teme.
Une habitem me kete rivalitet mes shkences dhe fese.Eshte e pa arsyeshme.Ne fakt,nje pjese e pohimeve dhe vertetimeve ne Islam, jane shkencore.Gjithcka eshte e thene ne ate menyre qe mos i lejoje njeriut te gjeje boshlleqe.Nuk arrita te lexoj te gjithe,ndoshta e ke shkruar ate qe do e them tani une.Ne Ku'ran ka nje pjese ku shpjegohet se si lind njeriu dhe fazat qe kalon ai ne miter.Tregon per procesin e ngjizjes,rritjes se fetusit ne embrion,krijimi i eshtrave,mbulimi i tyre me mish dhe te tjera.Eshte e spjeguar aq mire,ne nje kohe kur shkenca nuk ishte ne ate nivel sa qe te bente konkluzione te tilla.Te njejtin konluzion solli edhe shkenca ,mjirepo 14 shekuj me vone.Atehere lind pyetja,si ka mundesi qe per dicka qe duhej aq shume teknologji dhe dituri per ta bere,te shkruhej nu nje liber para 14 shekujsh?
Eshte fakt i padiskutueshem,ne mes fakteve tjera.Mirepo shkencetaret fanatik si gjithmone gjejne nje shkak per ta mohuar ,krijojne nje besim te vetin ne koken e tyre,dhe i besojne verberisht atij besimi.
Pastaj,pse nuk perpiqen te shikojne me optimizem kah feja?Pse nuk e pyesin vehten se cfare te mira sjell besimi ne nje fe?Islami mesimin kryesor per njeriun e ka ta mesoj ate se si te jetoje dhuraten me te madhe qe i eshte dhene atij:jeten,gjate asaj rruge te kete nder dhe respekt dhe te besoj ne Krijuesin e tij.Eshte teper e thjeshte,mirepo njerezit jane te komplikuar.

shum te mira hulumtimet dhe gjerat qe solle ne forum;ne te vertet shkencetaret si e vertetuan shenjen e zotit?esht e vertet qe nje zot eshte,edhe pse jemi me fe te ndryshme,te gjith ne n nje vend kemi per te shkuar;esht e vertet qe gjithsecili ka pelqimet e tij dhe fene e vet;por shkencetaret nuk kan zbuluar plotesisht,mund te ken gjetur ndonje arsye ose ndonje dobi qe ka berte zoti tek ne,por se besoj se kan gjetur shenjat e zotit