Gjergj Kastrioti Skenderbeu

SKENDERBEU

I pari autor i jetëshkrimit të
Skënderbeut ka qenë Martin Barleti, i cili
jetonte në nji kohë me fatosin tonë
kombëtar. Barleti ishte nji prift katolik nga
Shkodra që pat rastin me njoftë disa nga
prijësit luftarak t'asaj kohe, të cilët i
kallzuen gjithçka dinin mbi trimnit dhe
fitoret e të parit të tyne, Gjergj Kastriotit. Ai
kishte pasë gjithashtu mundësin me
studjue dokumentet zyrtare të arkivit të
Venedikut, ku kishte shkue me jetue mbas
pushtimit të Shkodrës prej Turqve.
Biografin e Skënderbeut ai e shkrojti në
gjuhën latine dhe e botoi në Romë në fillim
të shekullit të XVI. Nji shekull ma vonë, G.
Bienuni, nji prift italian nga Brescia, gjeti
nji tjetër biografi të Skënderbeut të
shkrojtun prej nji auktori anonim prej
Tivari, të cilin Imzot Fan Noli e pagësoi
Tivarasi. Dorëshkrimi origjinal i veprës së
Tivarasit, që mbante datën 1480, ka humbë
përjetë dhe njifet vetëm nga referencat dhe
citatat që përmban libri i Biemmit "Istoria
di Giorgio Castrioto Scander-Begh".

Nji burim i tretë origjinal mbi jetën e
Skënderbeut asht Gjin Muzaka, i cili ishte
nga familja sunduese feodale e Beratit dhe
luftoi krahpërkrah me Skënderbeun. Ai
jetoi në Shqipni edhe 11 vjet mbas vdekjes
së heroit t'onë dhe mandej u vendos në
Napoli. Atje shkrojti "Historin dhe
trashëgimin brez mbas brezi të familjes së
Muzakëve", ku kallzon historin e
Skënderbeut si nji gja që ka dishmue ai vet.

Në shekullin e XIX, dijetarë të
kombësive të ndryshme, tue lanë menjianë
veprat e shumta që ishin shkruejtë gjatë dy
shekujve të maparshëm, u kthyen përsëri
në burimet origjinale që ishin mbyllë në

arkivat e Vatikanit, Venedikut, Raguzës
dhe Stambollit. Zbulimet e tyne kanë shtie
nji dritë të re mbi jetën dhe veprat e
Skënderbeut. Disa e përmendin në vepra të
përgjithëshme dhe fort të gjata që
shkruejtën mbi shekullin e zaptimit të
Balkanit nga Turqët. Disa të tjerë si
Anglezi Clement Moors, Francezi Camille
Paganel, Gjermani Z. Pisko, shkruejtën
biografi të gjata të Skënderbeut. Por punën
ma të madhe dhe ma të vlefshme e banë
eruditët Thalloczy, Jireçek dhe Shufflay, të
cilët mblodhën së bashku dhe botuen nji
koleksion dokumentash që përbajnë nji vepër
monumentale mbi Shqipnin e asaj kohe.
Ma në fund, iu erdhi radha Shqiptarve.
Mbas luftës së parë botnore, Imzot Fan
Noli botoi "Historin e Skënderbeut", e cila
gëzoi menjiherë nji popularitet të
jashtëzakonshëm dhe u mësue gadi
përmendsh nga nxariësit e shkollave në
atdheun e lirë. At Martin Sirdani mblodhi
dhe botoi gojëdhanat e popullit mbi Skënderbeun.
Më 1937 Thanas Gegaj i parashtroi
Universitetit të Louvain në Belgjikë nji
thezë doktorati në gjuhën frengjishte me
titullin "L'Albanie et l'invasion turque au
XVëme siëcle". Kjo u botue në formë libri
me shpenximet e Universitetit. Mbas luftës
së dytë botnore, pikërisht më 1947, Fan
Noli botoi nji histori të Skënderbeut në
gjuhën anglishte. Kjo asht nji vepër
shkencore e nji niveli shum të naltë,
sidomos për shënimet kritike mbi veprat e
auktorve të shumtë që kanë shkruejtë mbi
Skënderbeun, ashtu edhe mbi
personalitetet dhe ngjarjet historike që
kanë pasë lidhje me epopën tonë
kombëtare. Dobija ma e çmueshme e kësaj
vepre qëndron në orvatjen e auktorit me
dallue faktet nga legjendat dhe
paragjykimet. Mjerisht, tue dashtë me
interpretue ngjarjet historike mbas theoris

marksiste, Imzot Noli sikur mundohet me e
futë Skënderbeun në kallëpin e nji shefi
gueriljesh të kohës sonë. Nga ana tjetër tue
dashtë me korrigjue nji tregim të Barletit që
i duket i gabuem, ai jep nji versjon të tijën
që prish ndoshta nji legjendë, por nuk
duket ma i bindëshëm.

Sidoqoftë, unë nuk kam pasë, as mjetet,
as kohën me i studjue vet burimet
origjinale. Prandaj e them menjiherë se ky
kapitull asht bazue në veprat e Imzot Fan
Nolit dhe të Thanas Gegajt me farë pak
shtesa ose ndryshime nga burime të tjera.

Kthimi në Krujë

Gjergj Kastrioti, që muer famë me
mbiemrin Skënderbe, ishte djali ma i vogël
i Gjon Kastriotit, kryetari i nji prej familjeve
princore ma të fuqishme të Shqipnis së
Mesme. Gjergj Kastrioti lindi në Mat më
1405, mbas biografis së Barletit, më 1412
mbas mendimit të Fan Nolit. Legjenda
popullore, që u thur mbas gojëdhanës,
thotë se e ama, Princesha Vojsava, kur
priste fëmijën pa në andërr se i dha jetë nji
dragoi që ishte i madh sa e tanë Shqipnija
dhe përpinte Turqët me shumicë. Gjergji
kishte, kur lindi, shenjën e nji shpatë në
krahun e djathtë. Që i vogël ai tregoi nji
interesim të çuditshëm për armët e luftës
dhe i pëlqente me luejtë si ushtar me vllaznit
dhe me djemt e tjerë të moshës së tij.

Mbas disfatës që pësoi nga dora e
Turqve më 1423, Gjon Kastrioti u detyrue
me i dërgue Sulltanit si peng të katër djemt
e tij. Barleti shkruen se Gjergji ishte vetëm 6
vjeç. Kurse shifrat që dhamë ma sipër
tregojnë se duhet të kenë qenë 18,
domethanë nji djal që kuptonte nga bota
dhe që nuk mund të asimilohej* krejt në
ambjentin e ri të Oborrit të Sulltanit.
Biografët ma të vjetër janë dakord se
Skënderbeu kaloi gadi 20 vjet si peng në

duert e Turqve para kthimit të tij dramatik
në Krujë më 1443. Domethanë se ishte nji
burrë i pjekun 38 vjeç kur ngriti flamurin e
luftës së shenjtë kundër shkelësit otoman.
Tue shkelë zotimin që kishte dhanë,
Sulltan MuratA i n detyroi të katër djemt e
Kastriotit të pranojnë fën muhamedane.
Mandej, iu ndërroi emnat tur quejtë
Gjergjin Isqender-Bej, që u kthye shqip në
Skënderbe. Ky asht një emën simbolik që iu
dha Skënderbeut për kujtim të Lekës së
Madh, tue qenë se nuk ekziston ndër
emnat muslimane.

Në oborrin e Sulltanit Skënderbeu u
vue në shkollën e kadetve të Pallatit.
Përveç truqishtes ai mësoi edhe disa gjuhë
të tjea dhe sidomos italishten. Arti i luftës
zgjoi interesimin e tij ma të madh. Porsa
ishte në moshë me përdorë armët, ai u çque
në lojnat ushtarake në mes të gjith
vërsnikve të tij. Shpata ishte arma e tij ma e
preferueme, dhe vrapimi maj kalit sporti që
i pëlqente ma tepër. Nga pamja fizike ishte
i gjatë, me nji trup të derdhun prej statuje,
me sy që shkëlqenin nga gjallnija dhe
zgjuetija dhe nji hijeshim burrnor të
mahnitshëm. Sulltan Muratit i kishte ba
përshtypje shkathtësia e tij mendore dhe
mjeshtërija e përsosun në garat me armë.
Ai e muer me simpathi dhe e la të jetonte,
ndërsa vllaznit e tij duket se u mbytën në
nji mënyrë që nuk dihet mirë.

Skënderbeu u ba komandant kavalerije
në ushtërin otomane dhe muer pjesë në
disa luftra të Sulltanit n'Evropë dhe n'Azi.
"Në rrethimin e nji fortese n'Anadoll, -
shkruen Fan Noli, - Skënderbeu, si Leka i
Madh, u ngjit majë murit, ngriti
sanxhakun dhe hyni i pari në qytet". Mbas
çdo spedite Skënderbeu kthehej
ngadhnjyes dhe sillte n'Edrenë robër dhe
plaçkë pa masë. Fama e tij rritej dita-ditës;
ushtërija e adhuronte; komandantët e tjerë
e kishin zili.

Ndërsa Skënderbeu ishte në oborrin e
Sulltanit, lufta kundër Turqve vazhdonte
akoma në Shqipni. Sikur e pamë, më 1432,
Andreja Topija korri nji fitore të madhe, e
cila pat si pasojë nji kryengritje të
përgjithëshme prej Shkodre në Gjinokastër.
Tri ushtëri të tjera që Sulltani dërgoi
kundër Shqipnis tre vjet me radhë u
shkatërruen dhe u kthyen në Edrenë pa e
krye qëllimin. Suksesi ua shtoi guximin
Shqiptarve, të cilët sulmuen garnizonin
turk të Gjinokastrës. Atëherë Sulltani
dërgoi nji ushtëri të zgjedhun ndën
komandën e Isak Beut nga Shkupi.
Shqiptarët u kapën në mes të dy zjarreve
dhe pësuen nji disfatë të plotë. Megjithatë,
orvatja e Turqve me zaptue Beratin me
1438' u përpoq në nji rezistencë shqiptare
të pathyeshme.

Duket sikur Gjon Kastrioti kishte
qendrue larg këtyne luftrave tue respektue
detyrimet që kishte marrë kundrejt
Sulltanit. Prapseprap, kur vdiq në vitin
1443, Sulltan Murati nuk ia dijti për nder
qëndrimin e tij korrekt dhe të paanshëm,
por aneksoi menjiherë principatën e tij dhe
dërgoi nji guvernator turk në kështjellën e
Krujës. Skënderbeu, i cili kishte mbetë si i
vetnu trashëgimtar i shtëpis së Kastriotve,
u helmue fort nga kjo pabesi. Ai u betue me
vehte se nuk do të linte që kjo grabitje të
kalonte pa dënim dhe se do të çkëpuste
pronat e familjes nga thonjtë e uzurpatorit.
Rastin e volitshëm për të prue betimin e
tij në vend Skënderbeu e gjeti më 1443. Ai
ishte tue marrë pjesë në nji speditë
ushtarake drejtue kundër Kristianve
t'Evropës, të primun prej Vojvodës së
Hungaris, Jonash Hunjadi. Beteja ndërmjet
të dy ushtërive u zhvillue në Konovicë afër
Nishit. Skënderbeu, i cili komandonte nji
krah të ushtëris turke, pushoi së luftuemi
dhe Hunjadi duel fitues. Skënderbeu, i cili
kishte ba mend me u kthye në atdhe për të

librue tokat arbnore, detyroi qatipin e
Sulltanit me i dhanë nji ferman për
guvernatorin e Krujës që t'i dorzonte
kështjellën. Porsa mërrijti në Krujë, Gjergj
Kastrioti u kthye në fen e të parve dhe
proklamoi luftën e shenjtë kundër
invaduesve muhamedan. Ky epizod
dramatik i kthimit të Skënderbeut në Krujë,
asht përshkrue në historin e Barletit dhe
asht përjetsue në vjershën "Skanderbeg" të
poetit amerikan Longfellow. Peshkop Fan
Noli shpall se epizodi i kthimit të
Skënderbeut në kështjellën historike asht
pjella e imagjinatës së Barletit. Pikpamja e
tij asht se, mbas kapitullimit të Gjon
Kastriotit, Skënderbeu qëndroi pranë babës
së tij dhe vetëm kohëmbaskohe shkonte me
luftue për Sulltanin në krye të nji fuqije
shqiptare.

Kët thezë të rë Imzot Fan Noli e
zhvillon në historin anglishte të
Skënderbeut që botoi mbas lufte. Po të jet e
vërtetë kjo, atëherë del se Skënderbeu nuk
u muer peng nga Sulltan Murati. Kurse të
gjith auktorët e asaj kohe thonë me siguri
se Skënderbeu kaloi disa yjet në oborrin e
Sulltanit. Vet Fan Noli nuk e mohon
drejtpërsëdrejti kët fakt. Them fakt, sepse
përdryshe nuk shpjegohet se si Gjergj
Kastrioti muer mbiemnin Isqender dhe
titullin bej që ishte atëherë nji gradë në
hjerarkin e ushtëris otomane. Nji tjetër pikë
që mbetet e pashpjegueshme në thezën e
Imzot N.olit asht se si Skënderbeu kaloi
njizet vjet në Shqipni mbas mundjes së
Gjon Kastriotit dhe nuk muer pjesë në
luftrat që u zhvilluen në tokën arbnore. 1
vetmi korrigjim me vënd që Fan Noli i ka
ba historis së Barletit asht se, kur u muer
peng nga Sulltani, Skënderbeu nuk ishte
nji çilimi i vogël, por nji djal i rritun në
votrën atnore, i cili kishte kuptue tragjedin
e atdheut të sulmuen dhe të mposhtun nga
nji fuqi e huej.

Asht rasti me theksue se qysh kur
shkrojti historin e Skënderbeut në gjuhën
amtare, Fan Noli u ba dishepulli i
doktrinës së Karl Marksit. 1 hutuem nga
enthuzjazmi për kët fë të rë politike dhe
shoqnore, Peshkop Noli mundohet me futë
historin në kallëpin e dogmave të thata
marksiste mbi luftën e klasave,
determinizmin ekonomik, etj. Në konceptin
materialist të historis që predikojnë
dishepujt e Marksit nuk ka vënd për
ndjenja patriotike dhe për heronj kombëtar,
jeta e të cilve asht përzie me legjendë,
mbasi për marksistët historin e bajnë
"masat". Por derisa Imzot Noli nuk ep
prova ma bindëse, na do të preferojmë
kallzimin e Barletit mbi kthimin e
Skënderbeut në Krujë.

Skënderbeu në mes të Turqve
dhe Venedikut

Mbasi ngriti flamurin kuq e zi mbi
kështjellën e Krujës dhe shpalli luftën e
shenjtë kundër invaduesve mysliman,
Skënderbeu shtini në dorë pikat e forta të
principatës së Kastriotve ku Sulltani kishte
vendosë garnizone ushtarake të
përhershme. Randësin ma të madhe në
mes të tyne e kishte Stefigradi, në kufinin
linduer të Shqipnisë, që shërbente si nji
kullë vëshgimi për të diktue afrimin e
ordhive anmike, të cilat aviteshin gjithnji
nga ai drejtim.
Të gjith Turqët dhe Shqiptarët që ishin
kthye muhamedanë u ftuen të pranojnë fen
Kristjane. Ata që refuzuen Skënderbeu
urdhnoi që të griheshin pa mëshirë. Kjo
ishte e para gjakderdhje që i dha shkëndijë
luftës 25 vjeçare që Skënderbeu bani
kundër dy Sulltanve osmanlli.
Nji valë e bujshme enthuzjasmi në tanë
Shqipnin shoqnoi kthimin e Skënderbeut
në Krujë. Fama e tij si nji prijës i madh

ushtarak kishte ra në veshin e çdo
Shqiptari, malcor a fusharak, i madh a i
vogël, i pasun a i vorfën. Kjo ishte arma e
tij ma e fortë, mbasi ai kuptonte se nji
bashkim i ngushtë i të gjith Shqiptarve
ishte i domosdoshëm për me iu ba ballë me
sukses hyryshit të ordhive turke që nuk do
të vonoheshin mbas gjith atyne që
ndodhën. Gjergj Kastrioti iu bani nji thime
të parve të kombit për të bashkue fuqit për
nji qëllim dhe ndën nji komandë të vetme.
Kushtrimi i tij u ndigjue dhe nji kuvend
kombëtar u mblodh në Llesh, që ishte ndën
sundimin e Venedikut. Në kuvënd muerën
pjesë krenët e familjeve ma të fuqishme
shqiptare, ndër të cilët ma të çquemit ishin:
Pal Dugjakini, Pjetër Shpati, Gjergj Ballsha,
Andrea Topija, Theodor Muzaka, ashtu
edhe Stefan Cërnojeviç i Malit të Zi. Ata u
mblodhën më 2 Mars 1444 në kathedralën
e Shën Kollit dhe formuen Lidhjen e
Princave Shqiptar, tue zgjedhë njizanit
Skënderbeun si kryekomandant. Çdo antar
i Lidhjes rezervoi të drejtën me caktue
numrin e ushtarve që do t'epte si kontribut
drejt qëllimit të përbashkët.
Ndërsa Skënderbeu kishte likuidue
garnizonet turke në tokat e principatës së
Kastriotve, kështjella dhe qytete të tjerë të
Shqipnis ndodheshin akoma ndën
okupatën e anmikut. Kjo bahej simbas
rregullave të luftës mesjetare, kur nji prijës
lokal, i cili kapitullonte përpara Sulltanit,
detyrohej me pague nji haraç të
përvitshëm, me i dhanë peng nji a ma tepër
pjestarë të familjes së tij dhe me pranue
vendosjen e nji garnizoni turk në nji qytet
ose kështjellë të principatës së tij. Kur
Gjergj Kastrioti proklamoi luftën e shenjtë
kundër Sulltan Muratit, garnizone turke
kishte në Vlonë, Kaninë, Gjinokastër, Berat
dhe Elbasan.
Ndërsa në Shqipni u organizuen fuqit
për ndeshjen supreme me nji anmik që nuk

dinte me u ndale, ne shtetet fqinj kishte
marre fund gadi krejt çdo rezistence e
orgamzueme Qysh me 1389, Serbia ishte
ba nji provincje otomane me Despotin
Gjergj Brankoviç si vasal te Sulltamt, te
cilit i ishte dhane dy djem si peng dhe te
bijen si grue

Bullgaria kishte pushue me qene nji
mbretni e pamvarun qysh me 1393, kur
kryeqyteti i saj Ternova kishte ra ne duert e
Turqve Stambolli vet ishte nji qytet gadi i
rrethuem Nga Oborn i tij ne Edrene
Sulltam i diktonte Perandont se çfare
politike me ndjeke Kur perandon Jani i
Vin Paleologu zgjodhi si trashegimtar te
mpin Kostandin, Sulltam u informue dhe
çfaqi pelqimin e tij Kostandinit, i cili u ba
Perandori i fundit i Bizantit, ishte ne at
kohe Despoti i Morës, ku memzi po
qendronte ne fuqi, ndersa po e sulmomn
Turqet nga nji ane dhe Pnncet latin te
Greqis nga ana tjeter

I vetmi udheheqes kristian qe luftonte
kunder Turqve ishte Jan Hunjadi i
Hungaris Ai kishte perkrah kandidaturen
e Mbretit Ladislav i III te Polonis, me qene
edhe mbret i Hungaris Mbas instalimit te
tij ne fronin e Shen Stefanit, Ladislavi
kishte emnue Hunjadin Vojvode te
Transilvanis dhe komandant te forteses se
Belgradit Pikerisht gjate nji lufte te
Hunjadit kunder Turqve, Skenderbeu gjeti
rastin, sikunder e pame ma nalt, me u
kthye kunder Sulltamt

Boten Kristiane te Perendimit e
perfaqesonte ne Shqipni Venediku qe
okupcnte skelat e Tivarit, Ulqinit, Lleshit
dhe Durresit Qysh diten e pare qe Turqet
shkelen kambe n'Evrope, venedikasit
filluen me ba nji politike me dy faqe mbas
tradites se Dandolos, tue synue vetem e
vetem mteresat e tyne egoiste Qendrimi i
Republikes se Shen-Markut gjate Kuvendit
te Lleshit ilustron ma se mirit ket politike

oportuniste qe kishte per parim me i la
duert kur punet shkonin keq

Venedikasit lejuen qe Kuvendi te
mbahej ne toke te tyne per te dhane
pershtypjen se ishin ne favor te luftes
kunder Turqve Ata derguen observues per
te pa se ç'u vendos gjate Kuvendit, por
refuzuen me marre ndonji detyrim konkret
per me lu ndihmue Shqiptarve Pa u
trondite nga qendrimi i dyshimte i
Venedikut, Skenderbeu u kthye ne Kruje
dhe filloi menjehere pregatitjet ushtarake
per sulmet nga lindja qe priteshin or'e çast

Sulltan Murati e priti lajmin e
"dezerhmit" te Skenderbeut si nji ofeze
personale qe duhej ndeshkue pa vonese
Ai ishte i bindun se nji spedite ushtarake
nden komanden e gjeneralit te tij ma te
zotin do te mjaftonte per te likuidue
"rebelin Isqender" qe i kishte shpalle lufte
me nji guxim te marre

Ne Qershor te vitit 1444 nji ushten
turke prej 25 000 vetesh, shumica kalores,
u nis nden gjeneralin Ali Pasha per me i
dhane fund "rebelizmit" te Shqiptarve Por
pa kalue shum kohe, Sulltan Murati muer
haberin se ushteria e Ali Pashes ishte
sulmue befas dhe shpartallue nga trimat e
Skenderbeut ne nji lugine te Dibres se
Poshtme Beteja, sado e shkurte, kishte
qene e rrepte tue i shkaktue anmikut 7000
te vrame Nga ana e Shqiptarve te vramit
ishin afro 2000 dhe po ai numur te
plagosumsh Si thote Barleti, ne at shesh
lufte luanet u ndeshen me luane Kjo fitore
e pare e Skenderbeut pati nji oshetime te
madhe ne mbare Evropen Knstiane Papa
Eugjen i IV, Mbreti Ladislav i Hungans e
Poloms dhe Duka i Burgonjes Filip le Bon
e brohonten me enthuziasem NjI i
derguem fuqiplote i Hungaris u nis per ne
Kruje me lidhe nji aleance me mbretin pa
kunore te Shqipnis.
Rasti ma i pare per bashkepunim ne

luftë të forcave kristiane u paraqit para
mbarimit të vitit 1444. Jani Hunjadi dhe
Mbreti Ladislav i III ishin tue luftue me
Turqët në skelën Varna të Detit të Zi.
Skënderbeu u ba gadi me u shkue në
ndihmë aleatve të tij, mirpo Despoti i
Sërbis, Gjergj Brankoviç, ndaloi kalimin e
ushtëris shqiptare nëpër tokat e tij. Ai vuni
si shkak armëpushimin për dhjet vjet që
ishte nënshkrue në mes të Hungaris dhe
Sulltanit në Czegedin më 12 Korrik 1444.
Në bazë të atij traktati Murati i II i kishte
njoftë si sundimtar në principatën e tij.
Kurse i dërguemi i Papës Kardinal
Cesarini e kishte bindë mbretin Ladislav
me e shkelë armëpushimin. Atëhere
Polonija dhe Hungarija i shpallën luftë
Perandoris Otomane. Sulltan Murati, i cili
ishte tërheqë nga jeta aktive, u kthye me
vrap në Edrenë dhe muer komandën e
ushtëris turke. Beteja u zhvillue afër
Varnës. Armata Kristiane pësoi nji disfatë
dërrmuese dhe Kardinali Cesarini bashkë
me mbretin Ladislav mbetën të vramë në
sheshin e betejës. 1 pikëlluem nga
pamundësijë me mbajtë premtimin,
Skënderbeu i dha nji mësim Despotit
Brankoviç tue ba kërdin në tokat serbe
pranë kufinit.
Të vetnut në botën kristiane t'Evropës
që e muerën me sy të keq fitoren e
Skënderbeut qenë Venedikasit. Ata u
trembën se mos Gjergj Kastrioti bahej prijës
i gjith Kristianve të Perëndimit dhe
kërcënonte ma tepër se vet Sulltani
dallaverat dhe kombinacjonet* e tyre
tregtare jo shum të pastra.
Për të evitue nji gja të tillë Doga i
Venedikut filloi negocjata me Turqët për të
shtie në dorë Vlonën dhe Gjinokastrën.
Sikur nuk mjaftoi kjo, Venedikasit gjetën
sebep nga një përleshje ndërmjet dy
familjeve princore shqiptare për me i
shpallë luftë Skënderbeut, i cili iu dha nji

dackë të shëndoshë në betejën e Drinit më
23 Korrik 1448. Doge i banë apel Sulltanit,
i cili dërgoi menjiherë nji armatë në
Shqipni. Kësaj Skënderbeu ia ndreqi
hesapin në gusht po t'atij viti.
Nji paqe e mballosun u nënshkrue vitin
tjetër, kurse për pak Venediku do të kishte
humbë të gjitha posedimet e tij në Shqipni.
Skënderbeu muer premtimin se Republika
e Shën Markut do t'i paguente nji
subvencjon të përvitshëm prej 1400 dukatë
dhe nji hua prej 1500 dukatë për të marrë
pjesë me Hunjadin në luftën kundër
Turqve. Ky farë armëpushimi, jo shum i
sigurtë, vazhdoi deri më 1463 kur
Venediku vet ishte në luftë me Turqët dhe,
tue pasë nevojë për krahun e pathyeshëm
të Skënderbeut, vrapoi me firmue nji
aleancë me të.

Aleanca me Mbretin e Napolit

Prej vitit 1444 e tutje Sulltani dërgoi mot
për mot kundër Skënderbeut nji ushtëri
turke ndën komandën e njanit apo tjetrit
prej gjeneralve të tij ma të mirë. Te gjith u
mundën me nji rregullsi të pagabueshme
para se me mërrijtë deri në Krujë. Ma në
fund, më 1450 Murati i II vendosi me u
nisë vet në krye të ushtëris për me i hangër
kryet këtij kapiteni të nji populli malcorësh
që guxonte me i ba luftë sundimtarit ma të
fuqishëm t'asaj kohe. Kështu u ba rrethimi
i parë i Krujës ndën komandën e vet
Sulltanit të perandoris Otomane. Ai kishte
prue me vehte metalin për të shkrie topa në
vënd. Gjylet treqind kilshe ranë si breshër
kundër mureve të kështjellës, mbasi
komandanti, kont Urani, refuzoi me
përbuzje nji ultimatum* me u dorzue.
Bombardimi i furishëm bani efektin dhe
muri i kalas u çpue në nji vend. Yryshi i
ushtëris turke me u futë mbrenda u ndal
përpara murit të krahnorve shqiptare.

Muej me radhë Sulltan Murati nxiti
ushtarët e tij me zaptue reduktin e fundit të
rezistencës shqiptare, por më kot. Turqët
duhej të mbronin vehten nga sulmet e
trimave të Skënderbeut që kishin zanë
pozitë në malet përmbi kështjellën dhe nuk
e linin anmikun të merrte frymë, të
gruponte fuqit, të sillte ushtëri dhe mate-
rial dhe të pregatiste mësymjen.
Nërkaq, Venedikasit banin pare tue iu
shitë Turqve ushqim dhe municjon. Në
dëshpërim e sipër, Skënderbeu ofroi me iu
dhanë Krujën po të vinin me i ndihmue atij
në vend që me ndihmue anmikun. Por ata
thanë se tregtija me Turqët iu leverdiste ma
tepër. Prapseprap ndihma e venedikasve
nuk e shpëtoi Sulltanin nga disfata. Mbas
pes muej orvatjesh të pafrytëshme Sulltan
Murati ngriti rrethimin e Krujës dhe u
kthye në kryeqytetin e tij. "Kështu mbaroi, -
shkruen Falmrayer, - akti i parë i tragjedis
shqiptare".

Tue ndjekë gjurma-gjurmës Turqët që
po tërhiqeshin, Skënderbeu u kthye
triumfalisht në Krujë. Ishte e para herë
qysh prej kohës së Sulltan Osmanit, që nji
ushtëri turke thyhej në luftë tue pasë në
krye vet shefin e Perandoris. Skënderbeu
muer famë si gjenerah ma i madh i botës
kristiane. Ai kishte dalë fitues kundër nji
ushtërije dhjet herë ma të madhe dhe që ishte
pajosë me artilerin ma të mirë t'asaj kohe.
Triumfi i Shqiptarve kishte kunorëzue
gjashtë vjet luftime të parreshtuna, por
humbjet në njerëz ishin shum të mëdha.
Me mija Shqiptarë ishin vra në luftë ose
masakrue, shum krahina ishin shkretue
nga anmiku që tërhiqej. Skënderbeu kishte
nevojë të ngutëshme për ndihma, për me iu
ba ballë sulmeve të tjerë që nuk kishin për
të vonue. Pikërisht n'at kohë të kritikëshme
disa nga pjestarët ma të fuqishëm të
Lidhjes Shqiptare e lanë në baltë fatosin
kombëtar, tue dezertue kush në Turqët,

kush me Venedikasit. Vetëm pjestarët ma të
ngushtë të familjes i qëndruen besnik
Skënderbeut.
Gjergj Kastriotit nuk i mbetej rrugë tjetër
veçse me gjetë aleatë të tjerë jashtë
Shqipnis. Ai iu drejtue Mbretit të Napolit,
Alfonsit të V, i cili ishte anmik i
Osmanllive dhe i Venedikut. Kësisoj, Italija
e Jugut u përzie edhe nji herë në historin e
Shqipnis. Në nji kapitull të maparshëm
kallzova se si Papa Urban i IV ftoi të vëllan
e mbretit të Francës, Karlin Anjou (Anzhu),
me i shkue në ndihmë kundër mbretit të
Siçiljes dhe Napolit, Manfred, që ishte prej
shtëpis mbretnore gjermane Hohenstaufen.
Në Kallnuer 1266, Papa Klement i IV,
pasardhësi i Urbanit të IV, kunorzoi në
Bazilikën* e Shën-Pjetrit Karlin Anjou si
mbret të Siçiljes. Ai kishte ardhë n'Itali në
krye të nji ushtërije franceze, e cila mundi
forcat mercenare të Manfredit në betejën e
Beneventos. Karli hyni triumfalisht në
Napoli dhe u suell si nji zaptues pa
shkrupulla kundrejt popullatës vendase.

Anmiqsija kundër tij shkoi tue u shtue.
Në Siçilje, që ishte qendra e rezistencës, u
organizue nji komplot për të prue në fuqi
nji nga nipat e mbretit Manfred. Ky ishte
mbreti i Aragonës*, Don Pedro, i cili ishte
martue me të bijën e trashëgimtaren e
mbretit Manfred dhe ishte afrue me
Perandorin e Bizantit, Mihail Paleologun,
kundër Karlit Anjou, i cili kishte dalë si
eksponenti i dinanstis latine të Stambollit.
Sikur e pamë ma nalt, Karli kishte marrë
titullin Mbret i Shqiptarve dhe po gatitej
me debarkue në Shqipni. Pikërisht në at
kohë Don Pedro, me ndihmën financjare të
Paleologut, kurdisi planin e nji spedite
ushtarake kundër Siçiljes, mirpo para se
flota aragonase të nisej prej Barçelonës,
populli i Palermos bani vet nji kryengritje
që njifet në histori si "Vesprat Siçiljane",
mbasi ndodhi më 31 Mars 1282. Turma e

Palermos u çue peshë tue pa nji grup
francezësh që mundoheshin me rrëmbye
nji nuse që shkonte në Kishën e Santo-
Spirito, jashtë mureve të qytetit. Kupa e
vuejtjeve dhe e poshtnimeve ishte mbushë
deri në buzë. Ata që panë sqenën e
keqpërdorimit të nji vajze të rë me duvak të
bardhë bërtitën "vdekje Francezve". I gjith
qyteti vrapoi si nji sahat i kurdisun,
kështjella u zaptue dhe para mbarimit të
ditës 2000 francezët e Palermos ishin
masakrue. Kryengritja u përhap në
krahina dhe, me pushtimin e Messinës më
28 Prill, e gjith Siçilja ishte librue nga
sundimi i huej. Tue pasë frikën e nji
kundërsulmi hakmarrës të Karlit Anjou,
Siçiljanët ftuen Don Pedron me marrë
kunorën si trashëgimtar i Manfredit. N'at
mes, i biri i madh i Don Pedros, Jaku, hypi
në fronin e Aragonës, dhe ai dërgoi të
vëllan Frederikun të mbretnonte në Siçilje.
Dinastija Aragoneze mbajti vetëm kunorën
e Siçiljes gjatë tanë nji shekulli, ndërsa
dinastija e Karlit Anzhu vazhdonte me
sundue mbretnin e Napolit.
Më 1421 mbretnesha e Napolit, Joanna
e II, e cila nuk kishte fëmijë, adoptoi si
trashëgimtar rnbretin Alfons t'Aragonës
dhe Siçiljes. Por ndën presjonin e Papës
dhe të princave t'Italis, ajo ndërroi
mendjen dhe preferoi Ludovikun e II-të të
dinastis Angjevine. Mbasi ky i fundit vdiq
para Joannës, ajo emnoi si trashëgimtar të
fronit vllan e tij, Renë de Provence. Por
mbreti Alfons i Aragonës vazhdoi me e
quejtë vehten trashëgimtar të mbretnis së
Napolit dhe, mbas vdekjes së Joannes, u
nisë për me e shtie në dorë. Halli asht se,
tue dashtë me prue në vënd ambicjen e tij,
Alfonsi ra në luftë me Genovezët, të cilët e
zunë rob dhe e prunë në Milano.
Filipi, Duka i Milanos, u bind nga
argumentat e Alfonsit se ishte marrëzi për
të me lidhë aleancë me Francezët për të

prue dinastin Angjevine në krye të
mbretnis së Napolit. Kështu që Filipi e la
Alfonsin të lirë dhe e ndihmoi me vazhdue
luftën. Kaluen gjashtë vjet lufte dhe
përpjekjesh para se Alfonsi i V bashkoi
përsëri mbretnit e Napolit dhe të Siçiljes
ndën shpatën e tij. Ky ishte Alfons
Shpirtmadhi, të cilit Skënderbeu iu drejtue
për ndihmë mbas fitores së tij të
kushtueshme kundër Sulltan Muratit. Nji
traktat aleance u nënshkrue në Gaeta më
26 Mars 1451. Mbas sistemit feodal t'asaj
kohe, Skënderbeu u proklamue sa për
formë vasali i Alfonsit të V dhe u
angazhue t'i paguente nji shumë të
hollash vit për vit. Mbreti i Naplit, nga ana
e tij, muer përsipër t'i dërgonte Lidhjes
Shqiptare nji fuqi ushtarake të caktueme
dhe ndihmë financjare për të vazhdue
luftën kundër Osmanllive. Në krye të
trupave aragoneze u emnue nji gjeneral
luftëtar, i cili u vendos në Krujë. Traktatin e
nënshkruen edhe princat shqiptar të tjerë
dhe Lidhja e Lleshit u riorganizue me
Skënderbeun si kryekomandant i kunorës
së Aragonës, me nji pensjon prej 1500
dukatë në vit. Nji fuqi simbolike prej 100
ushtarësh katalanë zuni vend në
kështjellën e Krujës dhe qëndroi atje deri
mbas vdekjes së Skënderbeut. Mbas çdo
fitoreje që korrte kundër Turqve,
Skënderbeu i dërgonte Alfonsit nji pjesë të
plaçkës që mbetej në duert e Shqiptarve,
por asnji haraç në të holla. Traktati i
Gaetas ishte sajue si guri themeltar i
kryqëzatës kundër Sulltanit, tue ndjekë
gjurmat e prijësit norman Robert Guiscard.
Por kjo ndërmarrje dështoi dhe ushtërija
aragoneze nuk debarkoi në Durrës.
Skënderbeu vazhdoi të jet zot në tokën e
vet dhe u trajtue nga mbreti i Napolit si
aleat me të drejta të barabarta. Mjerisht,
disa nga bashkëpuntorët ma të ngushtë të
Skënderbeut e interpretuen traktatin e

Gaetas si prammin e nji zgjedhe te huej.
Intngat e anmikut nga Edrenja dhe te
Venedikut shfrytzuen sa mujten ket vale
pakenaqesije dhe Shqipnija u kercenue
nga rrebeshi i vellavrasjes. Vendi i yne
shpetoi nga kjo katastrofe* e tille me
nderhymjen e Kryepeshkopit te Durresit
Imzot Engjellit, i cili u ngarkue nga Papa
Nikolla i V me pajtue grindjen ne mes te
Shqiptarve.

Viti 1451 u shenue me nji ngjarje te
hareshme qe ishte martesa e Skenderbeut.
Mbretnesha e Shqiptarve u ba Andronika
ose Donika, e cila ishte e bija e Gjergj
Arianitit, princit te Vlones dhe Kanines.
Kjo mertese prum me vehte pajtimin e
Skenderbeut me shtepin e Arianitve qe
kishte marre anen e Venedikut mbas krizes
se vitit 1450. Nusja pruni nji paje te
çmueshme mbi te cilen auktoret e asaj kohe
nuk japin hollesina. Martesa politike e
Skenderbeut bani disa te pakenaqun ne
mes te krenve Shqiptar, dhe sidomos te
kater djemt' e Arianitit, nipin e
Skenderbeut Hamze Kastriotin, i cili ishte
rtite ne fë muhamedane, dhe parin e
Dukagjinit. Kta te fundit, Venediku
mundohej me i nxite me nji menyre ose me
nji tjeter, ta luftonin poziten e Gjergj
Kastriotit si mbretin pa kunore te kombit
Shqiptar. Kur u zbulue nji komplot per
vrasien e Skenderbeut dhe dyshimi ra mbi
Dukagjinet, Shqipnija ment u zhyte ne
vllavrasje. Papa ngarkoi Peshkopin e
Drishtit me prue pajtimin ne mes te pans
shqiptare. Misjoni i tij u kunorzue me
sukses kur Dukagjinet provuen se nuk
kishin gisht ne komplot. Auktoret e vertete
te komplotit nuk u zbuluen kurr ose emnat
e tyne nuk u shpallen botmsht.
E vetemja disfate serjoze qe pesoi
Skenderbeu gjate karrjeres se tij
ngadhnjimtare ishte ne rrethimin e Beratit
te okupuem nga nji garnizon i ushteris

turke. NJI kontigjent napoletan prej 200
vetesh ishte dergue per te forcue ushtenn e
Skenderbeut pre) 12 000 tnmash. Berati u
rrethue nga te kater anet, u vune ne vepnm
aparatet e atehershem per te rrafe muret e
kalas dhe ma ne fund u çel nji vend per
kalimin e ushteris. Komandanti i
garnizonit turk ofroi me u dorzue mbrenda
11 ditve po te mos i vinte den atehere
ndonji ndihme nga jashte. Keshilli i luftes
vendosi me e pranue ket dorzim me
kushte. Skenderbeu la kampin e ushteris
shqiptare dhe u nis per nji fushate tjeter.
Kalimi i ditve te gjata pa asnji veprim
çthun disiplinen ne radhet e kreshnikeve
te Kastriotit. Kur, pa prite e pa kujtue,
40.000 kalores Turq nden komanden e Isa
Bej Evrenozit plakosen ushterin shqiptare
dhe grine me shpate sa muejten, tue mos lane
gjalle as komandantin, Muzake Topija.

Si rezultat i kesaj katastrofe, filluen
dezertimet ne anen e armikut. Ai qe
shkaktoi idhnimin, dhe asht e vertete me
thane, pikllimin ma te madh ishte Moisiu i
Dibres, gienerali ma i afte i Gjergj
Kastriotit. Bashke me Moisin, u hudhen me
Turqet edhe Hamze Kastrioti dhe dy
Dukagjinet. Gjergj Araniti shkoi me
Venedikasit. Gjin Muzaka i shpjegon kto
dezertime tue thane se Skenderbeu kishte
fillue politiken e centralizimit te shtetit, tue
aneksue krahinat qe ata sundomn ne baze
te sistemit feodal Gjergj Kastriotin e
detyruen rrethanat historike me ndjeke at
politike, mbasi ishte e vetemja menyre per
me iu ba balle sulmeve turke. Densa
Shqipnija ishte e ndame ne principata te
vogla autonome, Skenderbeu ishte ne
rrezik qe te mbetej vetem ne diten ma te
keqe. Urtesija dhe larkpamja e herojt tone
te pavdekshem u provue aty per aty kur
Moisi Dibrani marshoi kunder Shqipnis ne
krye te nji ushterije turke, e cila u derrmue
para se te shkelte ne token arbnore. Moisiu

Gjergj Kastrioti - Skënderbeu lindi më 6 maj të vitit 1405 dhe vdiq më 17 janar të vitit 1468. Është Heroi Kombëtar i shqiptarëve, figura më e shquar në historinë e shqiptarëve.




Emri Skënder ose Iskander eshte versioni turk i emrit Aleksandër. Kështu qe shumë studiues emrin Skënderbej e përkthejnë si Aleksandri i Madh. Sipas legjendës trimëria dhe aftësia e tij ne artin ushtarak u shfaq herët dhe për ketë arsye turqit i vune si emrin Iskanderbej. Fakt është qe Skenderbeut i pelqeu emri qe i vunë turqit. Këtë e deshmojne shume dokumente te epokës ku ai firmoste me te dy emrat (Gjergj Kastrioti - Skenderbej). Në oborret europiane te kohes njihej me tepër me këtë emër, këtë e dëshmojnë edhe veprat e shumta mesjetare te shkruara për te (kompozitori i famshem Antonio Vivaldi, ne vitin 1718 vuri ne skenë operën "Scanderbeg") .