Koktej poezish nga poete te ndryshem Shqiptare...

Pershendetje te nderuar anetare.
Ne kete teme, do te postojme vetem poezi nga poetet me te shquar dhe me ne ze te letersisre shqiptare neper dekada.
Shpresoj qe edhe ju te jepni sadopak kontributin tuaj ne kete teme.

Lexim te kendshem.


Sinqerisht:
Saimiri...

NAIM FRASHERI :

Fjalet e Qiririt

Ne mes tuaj kam qendruar
E jam duke perveluar,
Qe t'u ap pakeze drite,
Natene t'ua benj dite.

Do te tretem, te kullohem,
Te digjem, te pervelohem,
Qe t'u ndrinj mir' e te shihni,
Njeri-tjaterin te njihni.

Per ju do te rri te tretem,
Asnje cike te mos mbetem,
Te digjem e te qanj me lot,
Se deshiren s'e duronj dot.

Une zjarrit nuk i druhem
Dhe kurre s'dua te shuhem,
Po te digjem me deshire,
Sa te munt t'u ndrinj me mire.

Kur me shihni se jam tretur,
Mos pandehni se kam vdekur;
jam i gjall' e jam nde jete
jam ne dritet te vertete,

Une jam ne shpirtin tuaj,
Mos me kini per te huaj,
M'eshte falure durimi,
Andaj po digjem si trimi,

Se ma k'enda t'u benj mire,
Te mos mbeti n'erresire.
Jakeni rreth meje rrini,
Flisni, qeshni, hani, pini,

Ne shpirt kam dashurine,
Pa digjem per njerezine,
Lemeni te pervelohem,
nuke dua me te ftohem,

Dua ta djek trupn' e krete
Per ate zotn' e vertete.
Me zjarr ta djek mushkerine
E te tretem per njerine,

Bashke me gezimt te tija
te vete te perendia.
Une dua njerezine,
Miresin' e urtesine.

Ne behi shoke me mua,
Ne me doni si u dua,
Njeri-tjeterin ne doni,
Te paudhe mos punoni.

O zemera fluturake,
Qasju pake kesaj flake!
Mase krahet t'i pervelon,
Po dhe shpirtin ta shenjteron.

Une duke perveluar,
Njerezit i kam ndrituar.
Kam qene mik me njerine,
Andaj i di e me dine.

Gjithe tuajt' i kam pare,
Mem' e at' e fis e fare,
Si tani gjithe i kam nder ment,
Qe rrinine me kete vent.

Edhe sot ner ju ata shoh,
Se shpirtin e tyre ua njoh,
Dhe une si ju jam ndruar
E jam perzjer' e ndryshuar,

Pa jam bere shume here
Zjar e uj' e balt' e ere.
Jam nje shkendije pej qielli
dhe nje drudheze pej dielli.

Edhe nder qiej fluturonj,
Edhe brenda ne det qendronj,
Shume here fle ne balte,
Diku ndodhem dhe ne mjalte

Benem qengj e kec i pire,
Lul' e bar e gjeth i mbire.
Dua shume fjale t'u them,
Po trembem mos i benj ujem.
E ku shkruhene ne karte
Fjalet' e gjuhese zjarrte?

MIGJENI

Poema e Mjerimit

Kafshate qe s'kaperdihet asht, or vlla, mjerimi,
kafshate qe te mbete ne fyt edhe te ze trishtimi
kur shef ftyra te zbeta edhe sy t'jeshilta
qe t'shikojne si hije dhe shtrijne duert e mpita
edhe ashtu te shtrime mbrapa teje mbesin
te tan jeten e vet derisa te vdesin.

E mbi ta n'ajri, si ne qesendi,
therin qiellen kryqat e minaret e ngurta,
profetent dhe shejtent ne fushqeta te shumngjyrta
shkelqejne. E mjerimi mirfilli ndien tradhti.
Mjerimi ka vulen e vet t'shemtueme,
asht e neveritshme, e keqe, e turpshme,
balli qe e ka, syt qe e shprehin,
buzet qe me kot mundohen ta mshefin -
jane femite e padijes e flite e perbuzjes,
t'mbetunat e flliqta rreth e perqark tryezes
mbi t'cilen hangri darken nje qen e pamshirshem
me bark shekulluer, gjithmon i pangishem.

Mjerimi s'ka fat. Por ka vetem zhele,
zhele fund e maje, flamujt e nje shprese
t'shkyem dhe te coptuem me t'dalun bese.

Mjerimi terbohet n'dashuni epshore.
Neper skaje t'errta, bashke me qej, mij, mica,
mbi pecat e mykta, t'qelbta, t'ndyta, t'lagta
lakuriqen mishnat, si zhange; t'verdhe e pisa,
kaperthehen ndjenjat me fuqi shtazore,
kafshojne, perpijne, thithen, puthen buzet e ndragta
edhe shuhet uja, dhe fashitet etja
n'epshin kaperthyes, kur mbytet vetvetja.
Dhe aty zajne fillin t'marret, sherbtoret dhe lypsat
qe neser do linden me na i mbushe rrugat.

Mjerimi ne dritzen e synit t'kerthinit
dridhet posi flaka e mekun e qirit
nen tavan t'tymuem dhe plot merimanga,
ku hije njerzish dridhen nder mure plot danga,
ku foshnja e smume qan si shpirt' i keq
tu' nduke gjite e shterruna t'zezes ame,
e kjo prap shtazane, mallkon zot e dreq,
mallkon frytn e vet, mallkon barrn e rande.
Foshnj' e saj nuk qesh, por vetem lengon,
e ama s'e don, por vetem mallkon.
Vall sa i trishtueshem asht djepi i skamit
ku foshnjen perkundin lot edhe te fshamit!

Mjerimi rrit femin ne hijen e shtepive
te nalta, ku nuk mrrin zani i lypsis,
ku nuk mund t'u prishet qetsia zotnive
kur bashke me zoja flejne ne shtretent e lumnis.

Mjerimi pjek femin para se te burrnohet,
don ta msoje t'i iki grushtit q'i kercnohet,
atij grusht qe n'gjume e shterngon per fytit
kur fillojne kllapite e etheve prej unit
dhe fetyren e femis e mblon hij' e vdekjes,
nje stoli e kobshme ne vend te buzqeshjes.
Nji fryt kur s'piqet dihet se ku shkon
qashtu edhe femia n'bark t'dheut mbaron.

Mjerimi punon, punon dit e nate
tu' i vlue djersa ne gjoks edhe ne balle,
tue u zhigatun deri n'gjuje, n'balte
e prap zorret nga uja i bahen pale-pale.
Shperblim qesharak! Per qindenje afsh
ne dite - vetem: leke tre-kater dhe "marsh!".

Mjerimi kaiher' i ka faqet e lustrueme,
buzet e pezmatueme, mollzat e ngjyrueme,
trupin permendore e nje tregtis s'ndyte,
qe asht i gjikuem te bije ne shtrat vet i dyte,
dhe per at sherbim ka per te marre do franga
nder carcafe, nder fetyra dhe ne ndergjegje danga.

Mjerimi gjithashtu len dhe n'trashigim
-jo vec neper banka dhe ne gja te patundshme,
por eshtnat e shtrembta e n'gjoks ndoj dhimbe,
mund qe t'len kujtim diten e dikurshme
kur pullaz' i shpis u shemb edhe ra
nga kalbsin' e kohes, nga pesha e qiellit,
kur mbi gjithcka u ndi nje i tmerrshmi za
plot mallkim dhe lutje si nga fund i ferrit,
ish zan' i njeriut qe vdiste nen tra.
Keshtu nen kambet'rande t'zotit t'egersuem -
thote prifti - vdes ai qe con jete te dhunuem.

Dhe me keto kujtime, ksi lloj fatkeqesinash
mbushet got' e helmit ne trashigim brezninash.
Mjerimi ka moter ngushulluese goten.
Ne pijetore te qelbta, prane tryezes plot zdrale
te neveritshme, shpirti me etje derdh goten
n'fyt per me harrue nandhetenand' halle.
E gota e turbull, gota satanike
tu' e ledhatue e pickon si gjarpni-
dhe kur bie njeriu, si gruni nga drapni,
nen tryeze qan-qeshet ne forme tragjikomike.
Tê gjitha hallet skami n'gote i mbyt
kur njiqind i derdh nje nga nje ne fyt.
Mjerimi ndez deshirat si hyjet errsina
dhe bajne tym si hejt q'i ban shkrum shkreptima.

Mjerimi s'ka gezim, por ka vetem dhimba,
dhimba paduruese qe t'bajne t'cmendesh,
qe t'ap in litarin te shkojsh fill' e t'varesh
ose bahe fli e mjere e paragrafesh.

Mjerimi s'don mshire. Por don vetem te drejt!
Mshire? Bije bastardhe e etenve dinake,
t'cilt n'mnyre pompoze posi farisejt
i bijne lodertines me ndjejt dhelparak
tu' ia leshue lypsiti nje grosh te holl' n'shplake.

Mjerimi asht nje njolle e pashlyeme
n'balle te njerzimit qe kalon neper shekuj.
Dhe ket njolle kurr nuk asht e mundshme
ta shlyejne pacavrat qe zune myk nder tempuj.

GJERGJ FISHTA

Gjuha shqype

Porsi kanga e zogut t'veres,
qi vallzon n'blerim te prillit;
porsi i ambli flladi i eres,
qi lmon gjit e drandofillit;
porsi vala e bregut t'detit,
porsi gjama e rrfes zhgjetare,
porsi ushtima e nji termetit,
ngjashtu a' gjuha e jone shqyptare.
Ah! po; a' e ambel fjala e saje,
porsi gjumi m'nji kerthi,
porsi drita plot uzdaje,
porsi gazi i pamashtri;
edhe ndihet tue kumbue;
porsi fleta e Kerubimit,
ka'i bien qiellvet tue flutrue
n't'zjarrtat valle t'ameshimit.
Pra, mallkue njai bir Shqyptari,
qi kete gjuhe te Perendis',
trashigim, qe na la i Pari,
trashigim s'ia len ai fmis;
edhe atij iu thafte, po, goja,
qe perbuze kete gjuhe hyjnore;
qi n'gjuhe t'huej, kur s'asht nevoja,
flet e t'veten e len mbas dore.
Ne gjuhe shqype nanat tona
shi prej djepit na kane thanun,
se asht nje Zot, qi do ta dona;
njate, qi jeten na ka dhanun;
edhe shqyp na thane se Zoti
per shqyptare Shqypnine e fali,
se sa t'enden stina e moti,
do ta gzojn kta djale mbas djali.
Shqyp na vete, po pik' ma para,
n'agim t'jetes kur kemi shkue,
tue ndjeke flutra neper ara,
shqyp ma s'pari kemi kndue:
kemi kndue, po armet besnike,
qi flakue kane n'dore t'shqyptarevet,
kah kane deke kta per dhe t't'Parvet.
Ne kete gjuhe edhe njai Leka,
qi'i rruzllim mbretnin s'i a, xuni,
ne kete gjuhe edhe Kastriota
u pat fole njatyne ushtrive,
qi sa t'drise e diellit rrota,
kane me kêne ndera e trimnive.
Pra, shqyptare cdo fes qi t'jini,
gege e toske, malci e qyteta,
gjuhen t'uej kurr mos ta lini,
mos ta lini sa t'jete jeta,
por per tê gjithmone punoni;
pse, sa t'mbani gjuhen t'uej,
fisi juej, vendi e zakoni
kane me u mbajte larg kambes s'huej,
Nper gjuhe shqype bota mbare
ka me ju njohte se c'fis ju kini,
ka me ju njohte per shqyptare;
trimi n'za, sikurse jini.
Prandaj, pra, n'e doni fisin,
mali, bregu edhe Malcija
prej njaj goje sod t'brohrisim:
Me gjuhe t'veten rrnofte Shqypnia!

Ervin Hatibi - Deshire dhe Heshtje

Tej dritares eshte ngrohte
njerez jan ulur ne tavolina
qyteti nis e del prej vetes
ne rruge bredhin klube e makina
Nuk eshte e thene te jem krejt i vetem
s'eshte e then te jem as vete i dyte
me miq te rastit po te mbushet nata
nje vend do gjej ku the clodh syte.
Kam ftohte e s'te shoh prane
mendoj, mendoj se si
avujt e ngrohte te frymes time
si zogj te bardhe e te verbuar mberrijne te ti
ne enderr vijne, e qete kendojne
e une me syte pak mbyllur ri
koken ngre lart, degjoj ngadale
kengen e hene te brisht si zane qe solle ti.
E di se hesht hija ime
e di se lotet s'flasin kur
ata ata degjojne vec fjalet e mia
ne heshtje qendrojn dhe ata si une
Pas pak ngadal do te iki
qe lotet te shkoj ti fshi diku
ketu prane mbase atje larg
pas pak ngadal do kethehem une

Dritero Agolli - Berberi

Shume njerez ka qethur berberi ne jeten e gjate
atje ne floktoren e ktheses se ruges NAIMI
shume vdiqen fatmire a te ngrate
shume u vrane ,u burgosen dhe jeten u mori mergimi.

Qethi djaj e fisnike ,e kusare dhe mjaft deputete
dijetare e memure,kaptere e plot gjenerale
presidente te shkuar e te ardhshem,dramaturge e poete
kardiologe e xherahe,e dentiste qe shkulin dhembe e dhemballe

Ah,nga gjithe mullaret me koka cna mbeten
po te bente berberi nje album nga koket e qethura
sigurishte do i hapej nje nam tere jeten
si poetit te shquar ne librin me vjersa te zgjedhura.

Ja ky flok i takonte filan presidenti
filan presidenti qe vdiq a mbaroi i burgosur
keto balluke i mbante kusari me i madh i qytetit
kurse ato me tutje nje pusht i brengosur.

Keshtu do lexonin te zgjedhurat floke si liber
nga vetite e prodhimit te leshit ne kokat shqiptare
lere lere berberi vertete do te bente nje Bibel
po te kishte ne koken e vet dy-tri pare

Drita Como - Vetmia...

Vetmia eshte zilja e telefonit
Dhe nje ze i huaj qe kerkon dike tjeter
Vetmia eshet e diela e zbrazet
Me biseda boshe dhe pa diell

Vetmia eshte te shikosh pas xhamit
Njerez qe nxitojne ne mbremje
Merzia e gjate para gjumit
Dhe vapa ne netet pa hene

Vetmia eshte te duash shume
Dhe te mos kesh cfare te duash
Te mos kesh kujt t'i falesh dy lule
Dy fjale te mira te mos kesh kujt tia thuash

Te jesh kudo i tepert, i huaj
Mik i paftuar ne bote , hije
Pa nje kujtim qe te beje te vuash
Pa nje shprese per ate qe do vije

Po ankthi i diteve te mia pa ty
Ankthi im i perhershem
Per te gjitha ato qe i di dhe s'i di
-Kjo eshte dicka tjeter

Minutat qe ikin ngadale-ngadale
renduar nga ajo qe quhet pritje
Renduar nga ai qe quhet mall
Dhe qe nuk llogaritet...

Dhimitraq Papando - Ah, më mbytën ndjenjat, det!...

Ah, më mbytën ndjenjat, det!
Në dritarezën e shpirtit
Lul’ e ftoit më troket…

Jam a s’jam, e ku ta di,
Nëpër ëndërr, a jam zgjuar?
Frym’ e prillit mbi çati,
Më sjell gaz të paprovuar.

...Kam një brengë që më vret.
Nëpër telëzat e zemrës,
Ndjej një flutur që më nget.

Dal në rrug’ e jam i ndrojtur.
Vajz e fqinjit pas dritares,
Më vështron me sy përlotur.

Pse u tremb edhe pastaj
Shkoi me vrap, u mbyll në dhomë?!
…Dora ime e pafaj,
I preku gjoksin e njomë…

Mimoza Ahmeti - Ishte një rrugë

Ishte nje rruge ku vazhdimisht kaloje,
ti,e dashur,
ti,e bukur,
ti,ekstravagantja ime,
e te tjereve,ekstravagante,
e share,e poshteruar,e komplimentuar,
si historia e nje pikture te cmuar.

Dhe s'dije as vete perse
te iknin floket ne liri,
ndersa kembet te shkelnin ne morg
te dashurive kufomoide,
qe gjithsesi paten mani
t'i ekzaminonin gojet e qytetit.

Tani nuk je,
tani nuk ecen me ne rrugen qe nemitet,
as hapi yt,
as trupi yt i madh,
as goja jote me mpiksje
neverie dhe pakenaqesie.

Aty eshte rruga,aty,
dhe morgu yt i shperbere...
Kufomat e te dashurave te flakura
neper bordurat e plakura.
Tani andej kur kaloj
mungesen e madhe te orbites sate ndjej,
dhe jap pershendetje skematikisht
me ftohtesine e nje kartoni
te cilin e respektojne per ty.

Per ty,e dashur,
per ty,e share,
per ty,e poshteruar,
si historia e piktures
me te cmuar.

Xhevahir Spahiu - Borxhet e mia

Do te vdes,
do te vdes i mbytur ne borxhe,
s'eshte asgje mbytja ne lume
a ne dhomat e gazit,
i kam borxhe nenes
qe s'ia ngrita varrin,
i kam borxhe lisit
qe s'ja hodha pjergullen,
i kam borxhe dashurise
qe i vodha te dielen,
i kam borxhe krimit
qe si vura emer.
Do te vdes,
do te vdes i mbytur ne borxhe,
i kam borxhe fjales
qe s'e pashe ne enderr,
i kam borxhe korbit
qe s'ia zbardha pendet,
i kam borxhe vitit '13
qe s'ia mbylla plaget,
i kam borxhe ardhmerise
qe e lashe te pragune
terrin e nje kohe te larget.
Do te vdes,
do te vdes i mbytur ne borxhe.
U kam borxhe te gjalleve,
u kam borxh te vdekurve,
gurin e varrit do ta shes,
te laj borxhet.

Dhe ve piken ketu.
Tani mund te flisni per borxhet qe me keni ju.

Ismail Kadare - Ti qave

Ti qave dhe me the me zë te ulet
Se une te trajtoja si prostitute.
Athere loteve te tu s'ua vura veshin
Te desha, pa ditur se te desha.
Vec nje mengjes te befte kur u gdhiva
Pa ty dhe bota krejt e zbrazet m'u duk,
Athere kuptova c'kisha humbur,
C'kisha fituar kuptova gjithashtu.
Me rrezellinte si smerald merzitja,
Dhe lumturia ngrysej si nje muzg me re...
Nuk dija ke te zgjidhja nga te dyja
Sepse seicila m'e bukur se tjetra qe.
Se ish i tille ky koleksion bizhush
Qe drite e terr leshonte njekohesisht,
Qe njeqindfish etjen per jeten shtonte,
Por dhe qe vdekjen ndillte njeqindfish.

Lasgush Poradeci - Dimër


Shpirti im qe sot y mbyll
Dhe gezimin m'a perzuri.
Neper mal e neper pyll
Zu debora prej qekuri.

Bjene floket nje-nga-nje
Mi katundin e shkretuar.
Dyke mardhur nene te
Dheri fjet e ri mbuluar

Flet nga-dal e shpirti im,
Dhe ne zi pikoj si fleta,
Pa me qit as pipelim
Tere fili, tere jeta.

Ne kaq heshtje-e qetesi
Ndjej vajtimthin e nje shpesi:
Psheretin me ze te ti
Jet' e trembur se mos vdesi...

MIGJENI - Nen flamujt e melankolise

Ne vendin tone
kudo valojne
flamujt e nje melankolie
te trishtueshme...
...dhe askush s'mund te thote
se ketu rron
nje popull qe nderton
dicka te re.
Aty ketu ne hijet
e flamujve
mund te shifet
nje mund, nje perpjekje
e madhe permbi vdekje
per te pjelle dicka te madhe,
per te qite ne drite nje xhind!
Por,(o ironi)
nga ajo perpjekje lind
vetem nje mi.
Dhe keshtu kjo komedi
na plas diellin e gazit,
nsa prej marazit
pelcasim.
Ne prakun e cdo banese
ku ka ndonj shenj jetese
valon nga nje flamur
melankolie te trishtueshme.

Le te pime veren e dashurise - Kozeta Zylo

Puthjen e dua në violinë dashurie,
Me krehjen e flokëve nga gishtat e tu,
Të duroj shumë dhe peshën e lotit,
Që si ngjyrë ylberi piklon këtu.

Si kopsht magjik, në këtë ditë,
Në ballona Valentini, më puth mua,
Me valsin e Dashurisë dehem e tëra,
E në krahët e tu pëshpëris të dua.

Mjalti i shpirtit, vesh qënien tënde,
Duke me ëmbëlsuar gjithcka brenda meje,
Në natën e mëndafshtë, butësisht bie,
Mbështjellur e tëra si zog rreth teje.

Une të ndjej ty gjer në imtësi,
Dhe në fotot e bukura në cdo kënd,
Në rezonancë hyjnë drithërimat e shpirtit
E tretem e tëra në vështrimin tënd.

Në dehje pimë verën e dashurisë,
Me ngjyrën e kuqe si zemrat zjarr,
Nën tingujt e ëmbël, pa frymë mbetur,
Dhe borën mund të shkrijmë, në thellim e acar.

Unë luaj e ndjej puhizën e lehtë,
Që butësisht vjen ne lëmim puthjesh,
Në dashurinë e freskët, thellësi e ndjenjave,
Si rit i perjetshëm, në ditë lutjesh.

Me ëndrrat e purpurta rreth shpirtit tim,
U zgjova nga rrezja e porsa ndritur,
Agu i mëngjesit ma flladiste zemrën,
Me arome petalesh ne buze puthitur.

Mitrush Kuteli - Letra e fundit sime shoqe

Kaq afër jemi, por kaqë larg
Të lutem mos më prit-
Na ndajnë terre rreth e qark
Dhe yll për mua s’ndrit.

Përse ta lidhësh fatin tënd
Me një pafat si unë,
Kur di se emri im u shëmb
Me dhunë e me përdhunë?

Pra hidhe hapin guximtar
Ndaj jetës së gëzuar.
Dhe më harro këtu, në varr,
Të vdekur pa mbuluar.

Se unë pres, përças po pres
Një udhë fort të gjatë
Dhe një të martë, në mëngjes,
Do hidhem nëpër natë.

Nëpër një natë që s’ka mbarim
Po qetësi për jetë:
Pushim...harrim...pushim...pushim...
Në prehjen e vërtetë.

Kasem Trebeshina - Dy botët


Dy botë
një mrekulli…
Një jet' më vete tirret ditën
dhe nata ngre një tjetër mbretëri.

Te jet' e ditës
nxitojmë të harruar,
të ndjekur nga një frikë e paformë
te jet' e natës kthejmë
për t'ëndërruar.

AGIM SPAHIU - Them te verteta ne kete rrafsh verior

Them vdekjen e territ e çeljen e agut, them gazin
e dhimbshëm, zgjimin e hershëm, mundin e gjoksit them,
të duarve e shpatullave, mundin e mendjes dhe krejt
trupin, harenë e përditshme, dënesat e pikëllimin,
them lotin e syrit e lotin e shpirtit
dhe gjumin e vonë në këtë Rrafsh Verior.
Them krejt njeriun me gjëmime e vezullime
e ta besoj ty, Letër e bardhë - Perëndia ime.
Para teje falem çdo orë të ditës e të natës,
t’i besoj fitoret e plagët, të vdekurit e të gjallët.
Për ta rilindem, shkrihem e digjem e prapë prej tyre rritem.
Letër e bardhë ku derdh fjalë shpirt,
letër e bardhë ku derdh dritëhijet e njeriut.
Kur vij te ti rënduar me të vërteta të thjeshta,
siç vjen njeriu nga lindja a vdekja,
rënduar nga loti a e qeshura,
jam krejt i bardhë se dua të mbetem gjallë
kështu siç jam.
Asgjë s’i fsheh vetes e të tjerëve, them çka shoh
e prek rreth e rreth, pranë meje e larg meje.
Vlimin tuaj e timin them,
asgjë që s’është juaja dhe imja.
Them të vërtetat e ëmbla e të idhëta: lakuriqe,
mjafton që secili pjesën e vet të ketë brenda tyre…
… Dhe ç’është juaja të jetë imja dhe ç’është imja
të jetë e të gjithëve.

TEODOR KEKO

Të kam dashur

Të kam dashur, të kam dashur
zemra ime zog i brishtë
nëpër erëra të kërkon.
Fishkëllen motiv'n e hershëm
një përgjigje merr të trishtë
heshtje varri që heshton.

Të kam dashur, të kam dashur
m'u lodh zemra në kërkim
krahëkëputur ra mbi breg.
Peshkatari që e gjeti
vetë u mbyt në një trishtim
gjakspërkatur si një shegë.

Të kam dashur, të kam dashur
me aromë të ndoqi zemra
nëpër erëra e murlane.
Era fryu jug-veri,
nga të shkoj, klithi e shkreta
unë pa zemër jam kësaj ane

Të kam dashur, të kam dashur
i vetmuar zemrën pres
mal trishtimi në këtë glob
Era fryn, aroma bie
zemra ime nuk po vjen
oh, ka ngrirë në një pol.

Të kam dashur, të kam dashur
mirë, mos eja, nëse s'do
veç një diell ngri në skaj.
Të çlirohet zemra ime
lidhur akujsh nëpër lot,
zemra ime e pafaj...

MIMOZA AHETI

Pak Mençuri

Mjaftoi nje doze e vogel "çoroditje"
U ngrit ne gjak,ne qiell adrenalina.
E mori droga emrin pershperitje.
Efekti?Me i shpejtë se vetëtima.

Paraja na u be motori i jetes.
Dhe jeta humbi kuptimin e vet.
Nga njera ane eksitim paraje.
Nga ana tjeter,gjaku derdhet det.

Por mençurine djajte e eksituar.
E mblodhen dhe e futen ne havan.
E shtypen,si kanell edhe si hudher.
Pastaj te mbyllur ne kuti e lane.

E vafra mençuri,nga dhimja e dermuar.
Prape plane ben, te shtjelloj çoroditjen.
Mes flakes,eksituse te djajve te terbuar.
Mes klithmave,sharjeve dhe bertitjeve.

ZYHDI MORAVA

Puthja e fundit

Pikon, rigon nje pikez uji,
E dale shkembit veshur myshk,
Si lot i gruas epshezjarrte,
kur sheh fytyren qe iu vyshk.

Fluron, ldron nje gjeth ne renie,
Kur era fryn e shfryn ne vjeshte,
Si psheretim e zemres tende,
E dale befas, fare thjeshte...

Fluturon e iken fluturim,
Nje zog qe shume gaze kishte,
Dhe mbetet bosh foleze shkreta,
Mes degeve, ne shelgjishte.

Si lot, si zog, si psheretime,
Gjithcka e shoh si shkoi, si treti,
Vec puthja e fudnit mes kujtimesh,
Si tjeter plage e thelle mbeti...

Dhimitraq Papando - Varka ime ku me shpie...


Qielli varur perde-rëndë si një ballë i menduar.
Zbret e griset nëpër pemë mbi liqenin faqe-shtruar.

Era fryn e ëmbël shumë dhe mënjanë i mbledh retë.
Varka ime vozit thellë dhe me shpie nga do vetë.

Duke humbur gjethe-verdhat çvoshket hëna mbi liqen.
Nata krejt e parfumuar që nga Mal’ i Thatë vjen.

Një shelg varet i argjëntë, nëpër ujë krahët lan.
Hëna mbetur lakuriqe lotëverdhë nis e qan…

-…Pse më merr në ujë thellë, varka ime ku më shpie?
-Më afro tek hën’e verdhë të shoh dritë bukurie!

-Laskuriqur, nëpër ujë, ku shkon hënëza dhe fshihet?
-Me një krëhër prej kallamash flokët lag ajo dhe krihet.

Pas kallamave, në ujë, hëna kreh flokët e gjatë.
Nazemadhe rrotull saj formon rrathëza një patë.

Duke mbledhur gjethe-verdhat atje dua që të shkoj;
Të rrëmbej patën e bardhë, faqen ujit t’ja trazoj…

…Shushurin liqen-i pastër, kallamishtja plot shkëlqim.
Varka ime gjith’ lëkundet pa lopata, pa drejtim...

Martin Camaj - MOTIV I VJETER NE KTHIM...

Shtatë vasha u çuen peshë
Kur ngjyra e korbit fluturoi
Përmbi shtyllën e jetës:
Sqepi i dukej i verdhë, gati i bardhë
Mes pendlave të zeza.

Shtatë vasha u quen peshë
E u turrën vrap me funda
Në duer sa qethi mbas korbave
E vetëm me za i tretën si plafa të murmë
Nën karmat e vendit tim.

Po s'erdhët ju, vasha,
Kur të zbardhen pusat e ujit
Në lumë përpara agimit,
Ngurzohen edhe duert e foshnjeve
Në palare.

Ismail Kadare - Mall...

Ca pika shiu ranë mbi qelq.
Për ty unë befas ndjeva mall.
Jetojmë të dy në një qytet,
Dhe rrallë shihemi sa rrallë.

Edhe m'u duk pak e çuditshme
Si erdh kjo vjeshtë, ky mëngjes.
Qiejt e ngrysur pa lejlekë
Dhe shirat pa ylber në mes.

Dhe thënia e vjetër e Heraklitit
Seç m'u kujtua sot për dreq:
"Të zgjuarit janë bashkë në botë,
Kurse të fjeturit janë veç".

Në ç'ënderr kemi rënë kaq keq,
Që dot s'po zgjohemi vallë?...
Ca pika shiu ranë mbi qelq,
Dhe unë për ty seç ndjeva mall...

Dritëro Agolli - I perndjekuri i dashurise...

Une jam i burgosuri yt.
Rroj me prangat qe ti me ke vene.
Po cudi as qelia s'me mbyt.
Dhe s'me mbyt as dritarja e zeze.

Kur ti prangat m'i hodhe ne mish.
Une i putha duart e tua.
Eshte rast i pashembullt ta dish.
Qe xhelatin ta puth a ta dua.

I perndjekuri yt erotik.
I perndjekur te mbetet gjithmone.
Erotim i mire a i lig.
Hidhmi duart ne fyt, torturome.

Ky burgim sa do zgjase s'e di.
I perjetshem do kisha deshire.
Vec ti eja me shih ne qeli.
Te perndjekurit tend i vjen mire.

Vladimir Marku - Buzëqeshja e saj


Kali i zefirit
Me galop, pa frerë, vrapon
Krifa e kuqe valëvitet
Si vetëtimë
Midis qiellit dhe tokës
Në fushat e ndriçuara blu
Me dele flokëtore bardhoshe
Të përhumbura në mendime
Patkojtë nxjerrin shkëndija
Lulekëmborat nga pas tringëllijnë
Gjithë gaz duke qeshur
A mos vallë në parajsë jam?
Jo, thjesht, buzëqeshja e saj
Kaloi pranë.

DHIMBJET E ZEMRES SE LARGET- Agim Spahiu


E dashura ime i harroi fjalet
si te mos ishin kurre...
U dashurua me heshtjen.

Nje molle e kuqe-gjak si faqja jote
midis shpatullave me ra,-
asnje plumb s'ka me m'dhimbte me shume
ne vdeksha pa te pare...

Sa here mollet te piqen si kesaj dite
hidhi kokrrat udhes nga shkova,
dhe une do te ndiej dhimbje ku shitove,
e miro.

Ne u martofsh, molle mos paste kund ne bote!...

Ti me lot do t'i qash se here t'i shikosh,
une dhimbje do ndiej sa here ti prek, pse ta fsheh

Dhe ne diell te dyte s'te harroj, e miro!

Pellumb Syku - Perse?

Perse me dhemb kaq fort kjo zemer
e mishi rreth saj me digjet flake?
...ndoshta pse te shoh si engjell
qe jeten time do ma marre.

Perse lotojne syte e tu te embel?
...mos frigohen se do ndahemi sot?!
...por nuk do shkoj der’t’behem avull
se zemra ime nuk te le dot.

Perse nje fjale ti nuk e flet?
Perse ne buze ti nuk me prek?
…por qendron, si nje lule ne shkretetire.

MARTIN CAMAJ

Deshta nji vashe

Deshta nji vashe
ne shtepine e vogel rrethue ne shimshir,
ne shtepine e vogel me lule ne shkalle.
Fluturova si bleta ne rrezet e para ne ajr
mbi flatrat e ndjenjes.
Zemra m'u dridh e dora
si thimthat e bletes zoge
ne gjinin e lules, ne aroma,
kur pin nektar.

Desha nji vashe me gjakun e ndezun te Jugut,
me butsine e frymes teme ne muzg
kur gjoksi binte ne pagje.

Tash, i vetem zani i kullute i saj nper shtepi
me duket se me kumbon ne veshe
ndojhere,
nji melodi e dashun dikur - ne rini.

AGIM SPAHIU

LIRISE


Te enderrova deri ne cakun e endrres
dhe u ktheva serish te te enderroj me mire,

te dashurova deri ne cakun e dashurise
dhe u ktheva serish te te dashuroj me shume,

te kendova deri ne tharjen e qiellzes
e kenga m'u lodh ne gryke, po s'u keput kurre...

Ta dhashe veten, nje mije here ta dhashe,
nje mije here kam lindur per ty...

Me fort s'besoj te te kete dashur njeri,
LIRI

Dritero Agolli - Per kujtim

Une tregoj histori te bukura,
ti behesh si foshnje kureshtare.
Shikon me faqe te skuqura,
dhe hesht e humb fare,

E di historine e Van-Gogot,
historine e veshit te tij?
Ty zemra te rreh si zogut,
dhe thua ngadale:
S'e di!

Van-Gogut i thoshte nje femer:
"Vinsent,ke veshe te bukur!"
Dhe qeshte me gjithe zemer,
siç qesh ti me mua ,
moj flutur!

Van-Gogu ne kembe kerceu,
e nxori thiken nje dite.
Dhe veshin e bukur e preu,
dhe tha:
"Mbaje kujtim moj drite!"

Habitesh?
Keshtu ka ngjare,
nje here ne mengjes.
Pse trembesh?
Ai ish i marre.
Pse trembesh?
Une veshin se pres!

Petro Marko - Te varri i drejtesise


Te pat rritur me pekule
drita e jetes... Po tani,
pse e vdekur ju perkule
dhunes - arit, pa stuhi?

Ja... te qan o turm' e gjalle
qe te humbi. Dhe me hak
te kerkon. Si thua, valle,
per t'u ngjallur, do shume gjak?

Ali Asllani - Vetem jeta s'mund te matet

Dhe ajo që m’u duk mua e përhershme shkoj e vate
Vate jeta ime vate, më la vetëm një kujtim
S’di, i ziu, ç’ështe kujtimi: Vetëm shkrep si vetëtimë
e më ndrit e më tregon gjurmëzat e zotëris’ sate

Thone lindi me kemishe, per ate qe paska fate’
meqe une te dua ty, paskam lindur me kemish’
s’di, i mjeri ç’eshte kemisha, vetem ish ashtu si ish
midis mishit dhe kemishes futej dor’ e zoteris’ sate

Thone paska paraise, gjith’ lulishte e pallate
tufa, tufa me hyrira, vargje vargje me kumrira
s’di, i ziu, c’eshte hyria, por hyrirat me te mira
s’mund te ken’, t’u befsha une, ate zjarr te zemres sate

Paska vende gji-ergjende e pallate me shtat’ pate
ku ka defe, ku ka qejfe,
ku ka çupa me kaçupa
s’di, dhe s’di, se c’esht’ kaçupi, me pelqen më teper kupa
kur ma mbush e kur ma jep, ajo dore pa mekate

Dy te tretat e nje kohe, te nje shekulli qe vate
vate jeta ime vate, me ‘te bashke van’ dhe fatet
s’di, i ziu, se ku vane, vetem jeta s’mund te matet
vec me ditet qe kalova, ne prani te zotris’ sate