Carmen dell’ Orefice, modelja 80-vjeçare

“Nuk kam nevojë, por ende më pëlqen të pozoj”

Është fotografuar nga Cecil Beaton, Gleb Derujinsku, Francesco Scavullo dhe Irving Penn. Të gjithë këta emra të mëdhenj të fotografisë. Ka arritur të jetë në kopertinën e “Vogue” kur ishte vetëm 15 vjeçe. Ka pozuar për Salvador Dali dhe ka pasur nën këmbë burra të fuqishëm e të pasur. Për një kohë të gjatë, Carmen dell’Oerefice ishte modelja më e paguar. U quajt e bukura pa moshë. Kur i kishte kaluar të 60-tat, fotografi Helmut Newton e përfshiu në modelet e veta. Carmen Marc Valvo dizenjoi ekskluzivisht për të në 2005-n, një nga veshjet e tij më të famshme të mbrëmjes, sepse në moshën 75-vjeçare Carmen ishte një bukuri dhe elegancë e pakrahasueshme. Janarin e shkuar, Alberta Ferreti i veshi një nga veshjet e saj më të sofistikuara, dhe sot, në moshën 80-vjeçare, Carmen ka sfiluar me lehtësinë e një drenushe.
Asgjë për t’u çuditur nuk ka, nëse faqe të tëra interneti po shpërthejnë nga admiruesit e saj që i komplimentojnë klasin, rafinimin dhe stilin e saj që nuk di të perëndojë. Si të çuditesh kur sapo Carmen hyn në skenë, formohet menjëherë një grumbull admiruesish që i kërkojnë autografe dhe nën zë i pëshpëritin: “Cili është sekreti juaj? Si bëni që jeni ende kaq joshëse me moshën që keni?”. Ndërsa Carmen, duke buzëqeshur, përpiqet gjithnjë ta minimizojë rëndësinë me përgjigjen e saj, edhe kur e pyesin se si mund të ndihesh kur të quajnë legjendë.
E vetmja gjë që e bën të skuqet prej emocionit është fakti që kolegji “London Fashion” i ka dhënë korrikun e shkuar titullin e nderit honoris causa për kontributin në fushën e modës modës dhe në elegancë.
“Një titull! Përsërit duke qeshur, mes pabesueshmërisë dhe kënaqësisë”. Sepse një titull të vërtetë në jetën e saj nuk ka pasur. Ishin kohë të vështira vitet 40-të, vite lufte e varfërie edhe për amerikanët. Prindërit e Carmen, Giuseppe dhe Margaret, ishin ndarë pas lindjes së saj: babai, violinist italian, u rishfaq sepse ajo e kërkoi, fshehtas së ëmës, një ish-balerinë hungareze. Fëmijëria e italo-hungarezes ishte melankolike, me periudha të trazuara, kur në shtëpi mungonte edhe ushqimi, për të mos përmendur paratë e qirasë. Deri në moshën 12 vjeçe, ka ndërruar 13 shkolla dhe disa qytete. “Kujtoj urinë. Kujtoj të ftohtin. Kështu e kam marrë të ftohtin”. Ai i ftohtë që mori ishte shkaku i zhgënjimit më të madh që pati në jetë: “Isha balerinë, ishte gëzimi im i madh. Kisha fituar një bursë studimi. Por pas ftohjes dhe qëndrimit në shtrat për një vit, isha bërë e gjatë e gjatë, e dobët dhe e brishtë. Kur u riktheva në leksione, gati jam rrëzuar. Nuk kisha më fuqi në këmbë. Karriera e balerinës kishte mbaruar tashmë. Atë ditë, mu duk se vdiqa”.
Pak më pas, një tjetër zhgënjim. E shtyrë nga e ëma që kërkonte suksesin e saj me çdo kusht, Carmen hyri në një skuadër noti ku stërvitej për olimpiadat. As aty nuk ia doli. “Një tjetër vdekje!”
Por fati vjen gjithnjë… në një autobus, rrugës për shtëpi. Nga vdekjet e mëparshme lindi një tjetër ekzistencë për të. Një vajzë me fytyrë serioze e sy të thellë që fotografët në çdo rast kërkonin ta fotografonin. Ajo fytyrë aq e plotë i jepte elegancë të pjekur trupit të formuar nga kërcimi dhe shpatullave të pikturuara nga noti. Duke u kthyer në shtëpi Carmen u pikas nga gruaja e një fotografi të “Harper’s Bazaar”, e cila i sugjeroi të paraqitej në një testim. Nuk ishte sukses, por Carmen, 14 vjeçe, ishte aq e zgjuar për të kuptuar se ekzistonte një mënyrë tjetër, një botë tjetër ku mund të jetonte, e që nuk ishte kërcimi. Kështu u paraqit te “Vogue”. Pjesa tjetër është histori. E vetmja supermodele e mbijetuar e moshës së saj. Ishte supermodele në kohën që ende nuk ishte shpikur termi. “Atëherë quheshim fotomodele”, saktëson. Në kohën e saj, vlejnë për t’u përmendur si pjesë e modës së lartë edhe Suzy Parker, Dorian Leigh, Sunny Harnett. “Takoheshim në Paris dhe shkonim bënim pazar së bashku, ishim shumë të bashkuara”. Asnjëra prej tyre nuk jeton sot. Njëra pas tjetrës, zonjat e sfilatave janë tërhequr në jetën e tyre private ose janë larguar nga jeta.
Në vitet ’60-’70, Carmen shfaqej nëpër revista jo më si modele, por si gruaja e një prej burrave më të pasur të Amerikës, pasi kishte lënë pas dy martesa që i kishin dhënë vetëm kënaqësinë e një fëmije. Ishte martuar me Richard Kaplan, trashëgimtar të një pasurie ndërtuar me dorën e fatit, dhe 33 vjeçe u tërhoq. Ose më mirë, zgjodhi të punojë vetëm për pasion. “Nuk kisha më nevojë, por më pëlqente të pozoja, për këtë arsye nuk e lashë asnjëherë përfundimisht”.

www.panorama.com.al

si nuk ndryshojn vitet fare per disa njerez