Një lutje për ata që ju është mërzitur jeta

Dje një familje nga Tirana, iu desh të mbulonte me dhe dhe kurora lulesh
Endin, një djalë 14 vjeçar, i cili u vetëvar. I la ëndrrat në mes, i
preu shpresën prindërve për ta parë djalin në skenat e teatrove të
baletit, i dërrmoi shpirtin ndërsa pyesin pafundësisht veten PSE, PSE
NDODHI, vetëfajësohen, vetëgjykohen, i humbi besimin në Zot, se një e
keqe më e rëndë për një nënë të humbë fëmijën s’ka... donin ta shihnin
dhëndër. Dhe shpirti i nënës së mjerë nuk ngrihej dot nga gropa që u
mbush ngadalë me lopatat e dheut që i binin mbi. Nuk donte të kthehej në
shtëpi, nuk mund t’a linte djalin e saj që s’i kishin dalë ende
mustaqet, në vendin ku prehen të ndjerët. Ai iku i veshur me kostumin
popullor të cilin e përdorte për të dhënë shfaqe dhe me sytë gjysmë të
hapur, sikur donte të shihte edhe një herë, për të fundit herë, ata që e
rritën e i dhanë jetë.
****Çdo ditë dëgjojmë pafund vajza të reja që pinë bar miu, për një dashuri
të humbur. Por a ja vlen të çosh jetën dëm për një njeri që nuk të ka
vlerësuar, ndërsa lë pas shpirtin e dërrmuar të nënës së mjerë që qan me
lot e me fjalë vajzën?
Mezoburra dhe nëna që zgjedhin po këtë rrugë
sepse s’mund t’i plotësojnë fëmijëve të tyre kërkesat më minimale. Por a
ja vlen të lesh në rrugë ata fëmijë, që për më shumë kanë nevojë për
Ju, sesa për një akullore.
Djem të rinj që kur bëjnë krahasimin me
bashkëmoshatarët e tyre, të cilët vijnë nga familje me më shumë para,
bien në depresion, duke menduar se e ardhmja e tyre do të jetë me e keqe
se ajo e prindërve të tyre. Por a ja vlen të dorëzohesh kaq shpejt...
Të mos i japësh vetes mundësi të luftosh për të qenë më mirë...
Djem e
vajza të vogla që sapo kanë një zënkë banale, një “plan” që të shohin
se kush do të jetë në varrimin e tyre, e këtë e provojnë me idenë se
mund të kthehen sërish duke mos e kuptuar mirë çfarë është vdekja. E
ndërsa janë në grahmat e fundit të gjithë luftojnë për të shpëtuar, por
manteli i zi i ka mbështjellë tashmë. Të gjithë këta kanë mbyllur sytë
dhe s’mund të shohin se çfarë kanë shkaktuar me largimin e tyre të
parakohshëm. U kanë mbyllur jetën familjeve të tyre, i kanë kthyer në
njerëz që gjysmën e kohës e kalojnë në varreza mes të vdekurve në vend
që të jetonin normalisht, i kanë kthyer në mekanizma që përveç lotëve
nuk prodhojnë asnjë të qeshur, vuajnë vetëm vuajnë, me shpirtin e
plagosur nga humbja e të dashurve.
****
Teksa mijëra njerëz
qëndronin të heshtur para arkivolit të 14 vjeçarit, mes tyre dhe shumë
shokë e shoqe të tij, hoxha, ai që bëri lutjen e fundit, predikoi
moralin kundërvetëvrasjeve në emër të Zotit. Zoti na e ka përcaktuar ditën kur lindëm
dhe atë që do vdesim, por asnjë nuk mund të ndryshojë rrugën e tij që ka
zgjedhur për ne, dhe të vrasësh veten, domethënë të ndryshosh fatin
tënd. Në emër të njërës prej shumë njerëzve shpirtëvrarë nga humbja e
një djali të vogël, ende të parritur mirë, ju kërkoj të mos jeni kaq
egoist duke menduar se mund të shpëtoni duke u vetëvrarë. Mendoni
fytyrën e nënës tuaj të mjerë, kur të mësoj që ju s’do jeni më, mendoni
për babanë tuaj që edhe pse është burrë qan mbi trupin e të voglit të
tij, më keq se të ishte fëmijë, mendoni për ata fëmijë që lini jetim kur
ju vendosni të hiqni dorë kaq lehtësisht nga jeta, mendoni se kush do i
rrisë, kush do i ushqejë, kush do i përkëdhelë dhe, sa të vështirë do e
kenë rrugën e jetës pa prindërit e tyre. Mendoni përpara se të ikni, se
dashuria nuk duhet t’ju vrasë, por duhet t’ju japë shpresën për të
gjetur atë që vërtet ju meriton... Mendohuni dhe shihni sytë e nënës
tuaj shpirtdjegur.
Të vrasësh veten nuk të bën guximtar. Guxim është
të jetosh e të përballosh mbi supe sfidat e jetës, të mirat e të
këqijat, zhgënjimet e humbjet, sëmundjet dhe zemrën e plagosur. Guxim
është të çosh deri në fund, jetën që të kanë dhënë prindërit e tu, jetën
që të ka dhënë perëndia. Mos harroni, një vendim i tillë, vret me
qindra njerëz që ju duan t’ju kenë pranë, me të mirat e të këqijat tuaja..