Molla e ndaluar

E lexova diku dhe thashe ta publikoj ne forumin tone

Një ditë duke u kthyer nga puna, përgjatë rrugës papritmas më shkoi syri në një mollë dhe menjëherë më lindi dëshira që ta kem. Kisha nevojë të haj një mollë.
Molla kisha edhe në shtëpi e asaj edhe po i afrohesha por ndjeva nevojën që të haj bash atë mollë që syri im e pa në blic. Nuk ishte stomaku por ishte mendja ajo që më thoshte se unë duhej ta haja atë mollë. Jo uria por dëshira më shtynte drejt sajë. Dëshira duhej plotësuar. Por, molla ishte e huaja. Kjo ishte më se e qartë sepse gjendej në tokë të huaj.

A të ha apo mos të ha mollën e huaj! Një mekët i vogël që askund s’mund të krahasohet me krimet që po i bëjnë kriminelët e sotshëm. Ç’ti bëjë, ajo më ngacmonte. Nuk kisha nevojë ta kapërceja gardhin por vetëm ta zgjatja dorën dhe molla do të ishte imja. Thjeshtë, duhej vetëm pasur kujdes që pronari i sajë të mos më shohë. Të mos më shohë vetëm në momentin kur do e shkëputja nga dega se më pas unë do isha pronari i sajë. E imja një herë e imja përgjithmonë.

Nuk kam faj unë por pronari i mollës, që e ka mbjellë kaq afër rrugës. Ndoshta ai ka menduar që për shkak të kalimtarëve të shumtë që ka asaj rruge askush s’do t’i afrohet mollës. Por, për kalimtarët edhe nuk u shqetësova fare, pasi që çdonjëri shikonte punët e veta. Çdonjërit i mjaftonin hallet e veta e jo më të merreshin edhe me punët dhe problemet e të tjerëve. Pse dikush të parandalojë një krim nga i cili ai nuk dëmtohet!

Kuptohet, në çast molla u gjet në dorën time. Dëshira për ta shtrydhur lëngun e saj buzëve të mia mu shtua edhe më shumë. Dukej më e bukur sesa mollët që i kisha në shtëpi. Dukej më e ëmbël se ato. Më e shijshme. Më e lezetshme. Por jo! Kur e hëngra e pashë se ishte më e dobët. Shumë më e dobët. Madje, kishte pas qenë e pa pjekur. Ende jo e gatshme për tu ngrënë. U pendova!

O shpirti pendues, pse më lejove të ha mollën e huaj? Pse nuk më qortove para se t’i afrohesha asaj? Ah, po ç’më shtyri të bëjë një gjë të tillë, edhe duke e ditur se kam molla te shtëpia. Edhe duke e ditur se është e huaja. Edhe duke e ditur se s’kisha uri. E kuptova. Ishte dëshira për të bërë mëkat ajo që më shtyri ta hajë atë e jo nevoja për ta ngrënë. Nuk u kënaqa duke e ngrënë mollën por në fakt u kënaqa në vetë bërjen e mëkatit.

pyetja ju do te vepronit ne te njejten menyre?

Jo...dicka qe sme perket nuk do e prekja...

vallai une per vete tundohem nga ket lloj mollesh te them te drejten[You must be registered and logged in to see this image.]

Vallahi mu sma mban... Po se njofta mire...skam besim hahahahhaahaaa

[You must be registered and logged in to see this image.] ok ariel une e bej

Hallall ta boft zoti hahahahahhaaaaa :[LoL]:

do e provoja po te qe e hidhur do i fusja vetem nje cape po te ishte e shijshme do e haja deri ne fund me gjithe bisht[You must be registered and logged in to see this image.]

Jo...S'do prekja dicka qe seshte per mua!!

Nuk ma mban qe ta prek,pasi un do ti vuaja pasojat e asaj molle.