Gjykimi në distancë: ndonjëherë më i vërteti ?!

Te njohesh personin nga afer perben avantazh sigurisht. Por a ndodh gjithmone keshtu ?
Stereotipet
mund te etiketohen rendome si "kufizues" se larmishmerise dhe
individualitet te njeriut, por fakti qe kane lindur shpejt dhe vazhdojne
te sherbejne si grupues shoqeror, tregon se gjithsesi nje arsye e kane.

E mendojme keshtu :
Marrim
ne shqyrtim nje "kriminel". Ja le te marrim dhe nje rast konkret. Po
shpikim nje person. I vem dhe nje arme ne dore. Perballe tij nje femij.
Ky e qellon, femija vdes. Normalisht qe te gjithe do te ishim dakort me
nje gjykim ne distance se personi qe shpikem eshte mirefilli nje
kriminel, i rrezikshem, i paskrupullt, antisocial, e ku di une cfare
epitetesh.

Por une po e vazhdoj ende. Prane ketij personit tashme
shtoj edhe veten. Kaloj kohe me te. Filloj ta njoh, fillon te me njohi.
Kuptoj se ai ka pasur trauma ne femijeri. I kane vrare familjen
gjithashtu. Kerkon hakmarrje. Eshte shume i vetmuar, merr dhe ilace. Ne
momentin qe gjuajti femijen pati edhe paqendrueshmeri emocionale. Nuk
ishte ai qe kerkoi te gjuaj, ndodhi pa qellim.
Pra tani une perpiqem
ta gjykoj ne afersi. Si mendoni ju, do kem une tashme guxim ta etiketoj
pa piken e hezitimit si nje kriminel apo do marr parasysh gjithcka di
prej tij ? Kam pershtypjen se do perpiqem ta justifikoj. Kriminel do me
duket fjale e rende.

E megjithate ai ka vrare nje femije ! A nuk
mbetet gjykimi ne distance me i verteti ne kete rast ? Gjykimi ne te
cilin ti je i jashtem dhe jo i perfshire ?

edhe mund te jete;por shpeshere gfjykojm edhe gabimisht dhe e paragjykojm at person pa e njohur...