Pse jemi ketu? – pse jam ketu? – qellimi i jetes?

Ndoshta keni dëgjuar për njeriun qëllimi i të cilit në jetë ishte t’i
ngjitej një mali. Kur më në fund e arriti majën, ishte tmerrësisht i
zhgënjyer. Nuk kishte vend tjetër ku të shkonte, dhe diçka ende i
mungonte. Është si puna e futbollistit i cili pasi fiton Kupën e Botës,
është i dëshpëruar.
Përvoja ime studentore ishte mjaft e ngjashme me këtë. Nga viti i
fundit, kisha arritur gjithçka që njerëzit më kishin thënë se do të më
bënte të kënaqur–pjesëtar në shoqatat dhe organizatat studentore,
mbrëmjet argëtuese, notat e mira dhe shoqëria me vajza të cilat vërtet
më tërhiqnin.



Çdo gjë që doja të arrija ndërsa isha në universitet e arrita. Dhe
megjithatë, kur arrita “majën e malit”, ishta ende i pakënaqur. Diçka
mungonte ende dhe nuk kisha vend tjetër ku të shkoja.

Sigurisht, asnjë nuk e dinte se ndihesha kështu –nga jashtë nuk e
tregoja. Për ironi, ndjeja se shumë nga djemtë e godinës më shikonin me
zili. Ndoshta dëshironin që jetët e tyre të ishin më shumë si e imja.
Ata nuk e dinin se sa i pakënaqur ndihesha.

Gjithësesi, ekzistonte një grup tjetër djemsh në godinën tonë. Unë i
quaja “peshkopët e Biblës”. Edhe pse isha tallur me ta dhe gjithnjë
kërkoja arsye që t’i dënoja, kishte diçka tek ta të cilën nuk e
kapërdija kollaj…atyre dukej se nuk u mungonte asgjë. Dukej se ata e
kishin atë përmbushje të vërtetë që mua më mungonte. Ata dukej se e
dinin kuptimin e jetës.

Verën pas vitit tim të fundit shkollor, dikush më ftoi në një studim
Bible në kishë. As vetë s’e di pse shkova. Mendoj se ndihesha më i hapur
ndaj gjërave shpirtërore se zakonisht. Kur drejtuesi i grupit filloi të
mësonte nga Bibla, u shtanga krejt. “I ka rënë pikës.” Mbeta i habitur
kur pashë se sa e vërtetë ishte Bibla dhe sa drejtpërdrejt lidhej me
jetën time.

Ishte sikur Perëndia po trokiste në derën e zemrës sime…por ende nuk
doja ta lija të hynte. Mendoja vazhdimisht se si jeta ime do të
ndryshonte dhe se si miqtë e mi do të mendonin se nuk isha në rregull.
Kisha frikë. Por, sa më shumë mendoja për Të, aq më shumë Perëndia më
ndihmonte të kuptoja se fillimi i një marrëdhënieje me të ishte gjëja e
duhur. Kështu që i thashë se sinqerisht doja që Ai të vinte në jetën
time.

Çfarë ndodhi më pas është vështirë të përshkruhet. Mund ta shpreh
vetëm kështu: “Takova” Perëndinë. Dhe kur e takova Atë zbulova
përmbushjen e vërtetë. Ndjeva një plotësi të cilën nuk e kisha përjetuar
më parë, sikur një pjesë e zbrazët e imja thellë-thellë në shpirtin tim
ishte mbushur–një plotësi që ka qenë pjesë e jetës sime që nga ajo
ditë.

Zbulova ishte se përjetimi im nuk ishte unik. Është ajo që Jezu
Krishti ofron të bëjë në jetën e gjithësecilit. Ai tha (dhe ende thotë):
“Unë jam buka e jetës. Kush vjen tek unë, nuk do të ketë kurrë uri dhe
kush beson tek unë, nuk do të ketë kurrë etje.”1 Jezusi na ofron një
marrëdhënie me veten e tij.

Jeta ende ka uljet dhe ngritjet e veta, zhgënjimet dhe mundimet e
veta. Por ajo që i jep kuptim jetës sime dhe e bën atë kaq të kënaqshme
është përmbushja e vërtetë që kam përjetuar në njohjen e Jezu Krishtit.

Eh jeta cna qenka kjo jet;qellimi i jetes time esht te sdudioj te mesoj edhe te behem dikushi ne ket jet te veshtir;por shpeshere jeta tallet me ne sepse na perplas aty ku sduhet;jeta esht si nje dallg deti ku ne njerzit ndodhemi ne nje vark te vogel;edhe ka raste qe jeta na perplas ne dallg ku mund te humbasin edhe jeten..