Kurani dhe Islamizmi jane kontradikta dhe absurditete

1. Elif, Lam, Mim.

2. Ky është libri në të cilin nuk ka dyshim, udhëzues për ata që frikësohen (nga All-llahu).

3. Të cilët e besojnë të fshehtën , e kryejnë faljen dhe prej asaj që Ne i kemi furnizuar, japin .

4. Dhe ata të cilët e besojnë atë që t’u shpall Ty, dhe atë që është shpallur para teje, dhe të cilët për ahiretin (botën tjetër) janë të bindur.

5. Të tillët janë të udhëzuarit nga Zoti i tyre dhe të tillët janë të shpëtuarit.

6. E për ata që mohuan është njëlloj, ua tërhoqe vërejtjen apo nuk ua tërhoqe, ata nuk besojnë.

7. All-llahu vëndoi vulë në zemrat e tyre dhe vëshët e tyre, ndërsa në të pamurit e tyre ka një perde, e për ta ka dënim të madh.

8. Ka prej njerëzve që thonë: “Ne i besojmë All-llahut dhe jetës tjetër (ahiretit)”, por ata nuk janë besimtarë.

9. (Përpiqen ta) mashtrojnë All-llahun dhe ata që besuan, por nuk mashtrojnë tjetërkë pos vetes, dhe nuk e kuptojnë!

10. Në zemrat e tyre ka sëmundje, pra All-llahu ua shton sëmundjen, dhe pësojnë dënim të dhembshëm për shkak se përgënjenin .

11. E kur atyre u thuhet: “Mos bëni ç’rregullira në tokë”! Ata thonë: “Ne jemi vetëm paqësues!”

12. A nuk janë vërtet ata ç’rregulluesit?; Por nuk kuptojnë!

13. Dhe kur atyre u thuhet: Besoni sikurse besuan njerëzit! Ata thonë: “A të besojmë ashtu siç besuan mendjelehtit?” A nuk janë vërtet mu ata mendjelehtit?; Por nuk e dinë.

14. E kur i takojnë ata që besuan thonë: “Ne besojmë!” por kur veçohen me djajt e vet u thonë: “Ne jemi me ju, ne vetëm jemi tallur”.

15. All-llahu tallet me ta, dhe ua shton të këqiat duke i lënë të bredhin.

16. Të tillët janë ata që blenë lajthitjen me udhëzimin, pra nuk pati fitim tregëtia e tyre dhe ata nuk qenë të udhëzuar.

17. Shembulli i tyre është si shembulli i atij që ndezë një zjarr dhe posa ai ndriçon vendin përreth tij, All-llahu ua shuan dritën atyre dhe i lë në errësira, (dhe aty) nuk shohin.

18. (Janë) Të shurdhër, memecë dhe të verbër, ata nuk kthehen (nga rruga e shtrembër).

19. Ose (Shembulli i tyre është) si ndonjë shi i rreptë prej së larti me errësirë, me bubullimë e me vetëtimë, e prej frikës së vdekjes, nga rrufeja, ata vejnë gishtat në veshët e tyre. Po All-llahu është rrethues i mosbesimtarëve (atij nuk mund t’i shpëtojë askush).

20. Vetëtima gati ua merrë të pamurit dhe, saherë që ajo u bënë dritë atyre, ata ecin në te, e kur u errësohet mbesin aty. E sikur të donte All-llahu, do t’ua merrte të dëgjuarit (me krismën e bubullimës) dhe të pamurit (me shkëndijën e vetëtimës). Vërtetë, All-llahu është i plotëfuqishëm për çdo gjë.

21. U ju njerëz, adhuronie Zotin tuaj, i cili ju krijoi juve ashtu që të jeni të devotshëm (të shpëtuar).

22. Ai, i cili për ju bëri tokën shtrat, (vendbanim) e qiellin kulm, e prej qiellit ju lëshoi shi me të cilin ju siguroi lloje të frutave si ushqim për ju, pra mos i përshkruani All-llahut shokë, duke qenë se ju e dini (që Ai nuk ka shokë).

23. E në qoftë se jeni në dyshim në atë që Ne ia shpallëm gradualisht robit tonë, atëherë sillnie ju një kaptinë të ngjashme si ai (Kur’ani) dhe thirrni (për ndihmë) dëshmitarët tuaj (zotërat) pos All-llahut, nëse jeni të sinqert (në thëniet tuaja se Kur’ani nuk është prej Zotit).

24. E mos e paçit bërë (deri më tash), e as që do ta bëni kurrë (edhe në të ardhmën), atëherë ruajuni zjarrit, lëndë e të cilit janë njerëzit dhe gurët, që është i përgaditur për mosbesimtarët.

25. E, përgëzoi ata që besuan dhe bënë vepra të mira se ata do të jenë në Xhennete në të cilët rrjedhin lumenj. Saherë që u jepet ndonjë ushqim nga frutat e tij, ata thonë: “Ky është që me te u ushqyem edhe më parë”. Ngase, u sillet ushqim i ngjashëm (vetëm në formë, e jo edhe në shije). Aty do të kenë ata bashkëshorte të pastra dhe aty do të jenë përgjithmonë.

26. All-llahu nuk ngurron që të marrë çfarëdo shembulli, qoftë mushkonjë a diçka edhe më e imët se ajo. Sa u përket atyre që besuan, ata e dinë se është e vërtetë nga Zoti i tyre, ndërsa ata të cilët mohuan do të thonë: “Ç’deshi All-llahu me këtë shembull?” Ai me të lajthitë shumë, dhe udhëzon me të shumë (në rrugën e drejtë), por nuk lajthitë me të (tjetërkë), pos fasikët (mëkatarët e mëdhenj).

27. Ata që e thyejnë besën e dhënë All-llahut pasiqë është lidhur ajo, dhe e këpusin atë që All-llahu ka urdhëruar të jetë e kapur (sa i takon fesë së All-llahut, monoteizmit Islam, dhe të praktikohen ligjet e saj në tokë dhe gjithashtu sa i takon të mbajturit e lidhjeve të mira me farefisin dhe miqësinë ) e edhe bëjnë shkatërrimie në tokë, të tillët janë ata të dështuarit.

28. Si e mohoni All-llahun, e dihet se ju ishit të vdekur, e Ai ju ngjalli, mandej ju bën të vdisni e pastaj ju ringjall, e mandej te Ai do të ktheheni?

29. Ai (All-llahu) është që për juve krijoi gjithçka ka në tokë, pastaj vullnetin e vet ia drejtoi qiellit dhe i bëri ata shtatë qiej. Ai është i Gjithëdijshmi për çdo gjë.

30. (Përkujto Muhammed) Kur Zoti yt u tha engjëjve: “Unë po krijoj (po përcaktoj) në tokë një zëvendës”! Ata thanë: “A do të vëshë në te atë që bënë çrregullime dhe që derdh gjaqet, e ne të madhërojmë Ty me lavdërimin Tënd dhe plotësisht të adhurojmë”! Ai tha: “Unë di atë që ju nuk dini”!

31. E Ai (Zoti) ia mësoi Ademit të gjithë emrat (e sendeve) , pastaj ata ua prezentoi engjëjve dhe u tha: “Më tregoni për emrat e këtyre (sendeve të emërtuara), nëse jeni të drejt (çka mendoni)?”

32. (Engjëjt) Thanë: “Ti je i pa të meta, ne kemi dije tjetër përveç atë që na mësove Ti. Vërtetë, Ti je i gjithdijshëmi, i urti!”

33. (Zoti) Tha: “O Adem, njoftoj ata (engjëjt) me emrat e atyre (sendeve)!” E kur u rrëfeu atyre për emrat e tyre, (Zoti) tha: “A nuk u kam thënë juve se Unë, më së miri e di fshehtësinë e qiejve e të tokës dhe më së miri e di atë, që ju e publikoni dhe atë që e mbani fshehtë. ”

34. E kur u thamë engjëjve: përuluni (bini në sexhde) Ademit, ata menjëherë iu përulën, me përjashtim të iblisit (djallit). Ai rrefuzoi dhe u mbajtë në të madh dhe u bë pabesimtar.

35. Ne i thamë: “O Adem, ti dhe bashkëshortja juaj banoni në Xhennet dhe hani lirisht nga frutat e tij kah të doni, po mos iu afroni asaj bime (peme) e të bëheni zulumqarë (të vetvetes suaj). ”

36. Po djalli i bëri që ata të dy të mashtrohen në atë (pemë ose Xhennetin) dhe i nxori ata nga ajo (e mirë) që ishin në te, e Ne u thamë: “Zbritni (dilni), jeni armik i njëri-tjetrit, e ju deri në një kohë në tokë keni vendbanim dhe dëfrim”.

37. E Ademi prej Zotit të vet pranoi disa fjalë (lutje) , prandaj Ai ia fali (gabimin), s’ka dyshim se Ai është Mëshiruesi, Pendimpranuesi.

38. Ne u thamë: “Dilni prej atyhit që të gjithë, e juve gjithqysh do t’u arrijë udhëzim prej Meje, e kush pranon udhëzimin Tim, për ata nuk ka as frikë as që do të brengosen”.

39. E ata që mohuan dhe përgënjeshtruan argumentet tona, të tillët janë banues të zjarrit, ata do të jenë aty përgjithmonë.

40. O bijtë e israilit, kujtoni (jini mirnjohës për) të mirat e Mia, të cilat ua dhurova juve dhe zbatoni premtimin që më keni dhënë Mua. Unë zbatoj atë që u premtova dhe të më keni frikë vetëm Mua.

41. Dhe besonie atë, që e shpalla (Kur’anin), e që vërteton atë e keni ju e mos u bëni mohues të parë të tij, dhe mos i ndërroni ajetet e Mia (Kur’anin) me një vlerë të paktë, por vetëm Mua të ma keni dronë.

42. E mos e ngatërroni të vërtetën me të pavërtetën dhe me vetëdije të fshehni realitetin .

43. Falni namazin dhe jepni zeqatin, dhe përuluni (në ruku’ ) me ata që përulen.

44. A po i urdhëroni njerëzit për punë të mira, e veten tuaj po e harroni? Ndërsa ju e lexoni librin (Tevratin). A nuk po mendoni?

45. Kërkoni ndihmë (në të gjitha çështjet) me durim dhe me namaz, vërtetë, ajo është e madhe (e vështirë), por jo edhe për ata që kanë frikë (Zotin).

46. Të cilët janë të bindur se do të takojnë Zotin e vet dhe se ata do t’i kthehen Atij.

47. O bijtë e israilit, përkujtone dhuntinë, Time, të cilën ua dhurova, dhe Unë ju pata (të parët tuaj) dalluar ndaj njerëzve të tjerë (të asaj kohe).

48. Dhe ruajuni një ditë kur askush askujt nuk do të mund t’i kryej asgjë, kur nuk pranohet për te (jobesimtarin) ndonjë ndërmjetësim dhe nuk pranohet për te kompensim, e as që do të ndihmohen ata (fajtorët).

49. Përkujtoni edhe kur ju shpëtuam prej popullit të faraonit, që nga ai shijuat dënimin më të idhët, duke ua therrur bijtë tuaj, e duke ua lënë gjallë gratë tuaja. Në këtë torturë përjetuat një sprovim të madh nga Zoti juaj.

50. Dhe kur për ju e ndamë detin, e ju shpëtuam, ndërsa ithtarët e faraonit i fundosëm, e ju i shihnit (me sytë tuaj).

51. E kur i premtuam Musait (t’ia japim Tevratin) dyzet netë, pas tij ju (pasi shkoi ai për Tevrat) e adhuruat viçin, ju ishit dëmtues (të vetes suaj).

52. Mandej edhe pas asaj ua falëm (gabimin), ashtu që të falenderoni.

53. Dhe (përkujtoni) kur ia dhamë Musait librin, dalluesin në mënyrë që të udhëzoheni në rrugë të drejtë.

54. Dhe kur Musai popullit të vet i tha: “O populli im, me adhurimin e viçit (në vend të Zotit), ju i bëtë zullum vetvetes, pra pendohuni para Krijuesit tuaj, dhe mbytne vetveten. Kjo për ju është më së miri te Krijuesi juaj. E Ai ua pranoi pendimin tuaj, Ai është mëshirues, ndaj pranoi shumë pendimin.

55. Dhe kur i thatë: “O Musa, ne nuk të besojmë ty derisa ta shohim All-llahun haptazi, e atëherë juve u rrëmbeu rrufeja (zjarri) dhe ju e shihnit.

56. Pastaj, që të jeni mirënjohës pas vdekjes suaj juve ju ngjallëm.

57. Dhe Ne bëmë që retë t’u bëjnë juve hije, ju furnizuam me rrëshirë (të ëmbël -Manna ) dhe me shkurtëza (Salwa). (Ju thamë) Hani nga të mirat që ju furnizuam! (Ata nuk qenë mirënjohës). Po Neve ata nuk na bënë kurrfarë dëmi, por ata dëmtuan vetveten.

58. E kur ju thamë: “Hyni në këtë fshat (vendbanim), dhe hani në te lirisht ku të dëshironi, e hyni në derën (e fshatit) përulur dhe thuani: “Hittatun” - ndjesë, Ne ua falim mëkatet tuaja, e bamirësve ua shtojmë shpërblimin.

Dikush as nuk din me lexu e ja nisin edhe me kritiku ,kur 20 mij amerikan ne vjet bahen musliman,edhe kan ftyr me kritku,

AMERICCO shkruajti:Dikush as nuk din me lexu e ja nisin edhe me kritiku ,kur 20 mij amerikan ne vjet bahen musliman,edhe kan ftyr me kritku,

tu lumt shoki zoti naka kriju po dhe naka dhuru kuranin me kishilla te zotit per at ne muslimant bazohemi ne kuran spse ne kuran jo fjalt te zotit lailahe ilalla muhamet eresulullah.

AMERICCO shkruajti:Dikush as nuk din me lexu e ja nisin edhe me kritiku ,kur 20 mij amerikan ne vjet bahen musliman,edhe kan ftyr me kritku,

shum qart dhe shum me vend ...dhe pranimi i fes islame behet pikrisht ngase nuk kan par asnje kontadikte ne mes kuranit dhe islamit.....

jo fare

nje keshille per administratorin dhe klean.... nese eshte e mundur te shuani bisedat fetare.... kush beson beson ne zot apo allah sido qe te quhet.... por ka rrezik qe te hapen debate te zjarrta dhe nuk eshte mire te debatohet rreth ketyre bisedavce...


ne raste te tilla jua shperblefshim dhe juve... flm

kta islamiket jan shum te dhunshem jan ende mbrapa kan nje kultur mesjetare pa dashur ti fyej po ky esht opinjoni im nga ajo qe kam par

Nuk do te doja qe te fillonin grindjet se kush fe eshte me e mira por do te doja te arsyetonim dhe te logjikonim duke i analizuar me kujdes shkrimet e Kuranit dhe kontradiktat qe ka ky liber me vet ate cka esht e shkruar ne te.Per kte analiz do te na duhet ta ballafaqojm me shkrimet e shenjta me te hershme se Kurani sic jane Tevrati dhe Ungjilli.



Shënime shpjeguese


Të gjitha citimet biblike në këtë libër janë marrë nga "Dhiata e Re
dhe Psalmet". Citimet e Kuranit janë marrë nga versioni shqip
përkthyer nga H. Sherif Ahmet botuar në Prishtinë 1988.


Duhet vënë re se disa prej emrave e fjalëve në Kuran ndryshojnë disi
prej atyre në Bibël. Për të bërë më të lehtë kuptimin e librit
po japim barazvlerësit ose shpjegimin e kuptimit të tyre:


Tevrati: pesë librat e parë të Dhiatës së Vjetër, Ligji
i Moisiut


Zabur: Psalmet


Isa: Jezui


Inxhil: Ungjilli, katër librat e parë të Dhiatës
së Re.


Musai: Moisiu.


Gjithashtu në përdorur edhe disa shkurtime të cilat po i shpjegojmë
më poshtë:


DhV - Dhiata e Vjetër - Pjesa e parë e
Biblës


DhR - Dhiata e Re )



ose ) Pjesa e dytë e
Biblës


BR - Besëlidhja e Re )



KAPITULLI 1
DËSHMIA E KURANIT PËR SHKRIMIN E SHENJTË


Myslimanët mendojnë se Shkrimet e Shenjta, që tani janë në duart e
hebrenjve dhe të krishterëve, nuk janë të njëjta me ato të kohës së
Muhamedit, por që janë ndryshuar në atë mënyrë që të mos dëshmojnë
për Muhamedin i cili, sipas besimit muhamedan, është Profeti për të
cilin kishte profetizuar Moisiu - Profet i fundit i Zotit - dhe
Zëvendësi për të cilin kishte premtuar Jezui.


Ata mendojnë se Shkrimet e Shenjta janë ndërruar në atë mënyrë që
thonë se Jezui është Zoti i mishëruar në të birin e Virgjëreshës
Mari dhe se Ai (Jezui) është Shpëtimtari i tërë botës përmes
pajtimit në Kryq. Ata poashtu mendojnë se vetë Kurani na mëson se
Shkrimet e Shenjta janë ndryshuar ashtu si pohojnë ata. Ata thonë se
Kurani i ka shfuqizuar edhe Dhiatën e Vjetër edhe Besëlidhjen e Re
dhe se për këtë mund të mësojmë në Kuran.


Prandaj, është e domosdoshme t'i bindim myslimanët se Kurani nuk
na i mëson këto gjëra.


1) Në Kuran shkruhet se Zoti ua dha këto Shkrime profetëve dhe
Jezuit,

i) "Ne i patëm dhënë edhe Musait librin"

(Suretu 32:23; shih edhe 2:53, 5:44, 11:17,
21:25, 25:35, 37:117, 40:53)



Referimi këtu i është bërë Tevratit.

ii) "Davidit i kemi dhënë Zebar" (Suretu 17:55).
iii) "Atij (Isait) i dhamë Inxhilin" (Suretu 5:46, 19:30,
57:27)

iv) "Ai i zbriti më parë Tevratin dhe Inxhilin" (Suretu 3:3)

2) Për Shkrimet e Shenjta flitet me lavdi. Kështu, në Kuran,
Tevrati quhet:

i) "librin e Allahut" (5:44)
ii) "Furkanin" (21:48), titull i lartë që poashtu i jepet
edhe Kuranit.

iii) "libër i ndritshëm" (3:184)
iv) "dritë e udhërrëfyes për njerëz", "plotësim për atë që
tregon bindje të mirë" (6:91, 154)

3) Ekzistojnë disa vargje në Kuran që flasin për autoritetin
frymëzues dhe për përdorimin me vend të Shkrimeve të Shenjta që i
kishin hebrenjtë dhe të krishterët:

i) "Ne të frymëzuam ty (Muhamedin) me shpallje sikurse e
patëm frymëzuar Nuhun dhe pejgamberët pas tij" (4:163)

"Ai (Allahu) ia mëson atij (Isait) librin, urtësinë, Tevratin dhe
Inxhilin" (3:48)

ii) "Ai u përcaktoi juve për fe atë që i pati përcaktuar
Nuhut dhe atë që Ne ta shpallëm ty dhe atë me çka e patëm
porositur Ibrahimin, Musain dhe Isain" (42:13).
iii) "Atij (Isait) i dhamë Inxhilin, që është udhëzim i
drejtë dhe dritë, që është vërtetues i Tevratit që kishin pranë,
që ishte udhëzues e këshillues për të devotshmit" (5:46).
iv) Për hebrenjtë dhe të krishterët thuhet se janë lexues të
zellshëm të Shkrimeve të tyre të Shenjta - "ata të dy palët e
lexojnë librin" (2:113, 10:94 cp 3:113).
v) Zbatimi i Tevratit dhe Ungjillit medoemos do të
shpërblehet (5:66).

vi) Nga hebrenjtë e të krishterët kërkohet që jo vetëm ta
pranojnë Kuranin, por edhe të besojnë e ta shqyrtojnë edhe
Tevratin e Ungjillin: "Ju nuk jeni asgjë derisa të mos zbatoni
Tevratin, Inxhilin dhe atë që ju zbriti nga Zoti juaj" (5:68)

"Kush nuk i beson Allahut... (dhe) librave të tij... ai ka humbur
tepër larg" (4:136).

vii) Vetë Muhamedit i është thënë të besojë në Shkrimet e
Shenjta dhe ta shpallë besimin e tij në to:

"thuaj: Unë kam besuar në librat që i shpalli Allahu"
(42:15)
"thuajuni: Ne i besuam asaj që na u zbrit neve dhe që u
zbriti juve" (29:46)

"thuaj: Ne i kemi besuar Allahut, edhe asaj që na u zbrit
neve, edhe asaj që i është zbritur Ibrahimit, Ismailit, Is-hakut,
Jakubit dhe pasardhësve. Edhe asaj që i është dhëne Musait dhe
Isait, edhe asaj që u është zbritur të gjithë pejgamberëve nga Zoti
i tyre. Ne nuk bëjmë kurrfarë dallimi në mes tyre" (3:84)
4) Njerëzit japin mësim se Kurani i vërteton dhe provon Shkrimet
e mëparshme:

i) "Ai të zbret ty (Muhamed) librin me argument që eshtë
vërtetues i librave të mëparshëm. Ai e zbriti më parë Tevratin
dhe Inxhilin" (3:3)

ii) "Ne edhe ty (Muhamed) ta zbritëm librin (Kuranin) e
vërtetë që është vërtetues i librave të mëparshëm dhe garantues
i tyre" (5:48).

5) Ekzistojnë vargje në Kuran që thonë se Fjala e Zotit nuk mund
të ndërrohet apo të ndryshohet:

i) "Nuk ka kush që mund t'i ndryshojë fjalet e tij" (18:27)
ii) "Premtimet e Allahut nuk mund të pësojnë ndryshim"
(10:64)

iii) "s'ka kush që ndryshon fjalët (premtimet) e Allahut"
(6:34)

iv) "Fjalët e Zotit tënd janë plot të vërteta dhe plot të
drejta. S'ka kush që të ndryshojë fjalët e tij" (6:115)

Fakti që Muhamedi i referohet Dhiatës së Vjetër dhe Besëlidhjes
së Re, tregon qartë se ai nuk i konsideron këto dy shkrime si të
ndryshuara apo të shtrembëruara në ndonjë mënyrë ose të shfuqizuara
nga Kurani pasi fjalët "vërtetues", "garantues" përjashtojnë
shtrembërimin e shfuqizimin.
Kështu, në mënyrë që Muhamedi të mbetej besnik ndaj asaj që
mësonte në lidhje me Shkrimet hebraike e të krishtera, ai nuk i
konsideronte ato si të shtrembëruara në kohën e tij apo të
shfuqizuara nga Kurani. Prandaj, nga kjo rrjedh se, ai nuk ka mundur
t'i akuzojë as hebrenjtë e as të krishterët për ndryshimin e
shkrimeve të tyre vetëm për t'iu kundërvënë pohimeve të tija.
Poashtu, ai kurrë nuk i ka akuzuar të krishterët se i kanë
shtrembëruar shkrimet e tyre për ta paraqitur Jezuin ndryshe nga ai
që paraqitet në Kuran.
Duke menduar se dëshmia e Shkrimeve të Shenjta për Jezuin është e
rrejshme, myslimanët e arsyetojnë besimin e tyre duke thënë se
Dhiata e Vjetër dhe Besëlidhja e Re janë ndryshuar që nga koha e
Muhamedit, kur ai pati deklaruar rreshtur se Kurani kishte zbritur
si "vërtetues" e "garantues". Me këtë ata poashtu e sqarojnë si
"vërtetues" e "garantues". Me këtë ata poashtu e sqarojnë dallimin e
madh në mes Biblës dhe Kuranit në përshkrim, detaje historike dhe në
doktrinë, ashtu që Kurani në asnjë mënyrë nuk i pohon apo vërteton
ato.

Por, ky arsyetim i besimit të tyre paraqet vetëm mosnjohjen e një
fakti të madh - se krahasimi i shkrimeve të sotme me dorëshkrimet e
vjetra që ende ekzistojnë e që datojnë shumë para ekzistimit të
Muhamedit, vërteton përfundimisht se shkrimet e sotme ose edhe
Dhiata e Vjetër edhe Besëlidhja e Re janë të njëjta me ato të kohës
së Muhamedit.

Dëshmia këtu është shumë e qartë, përfundimtare dhe ka rëndësi të
madhe. Nëse myslimanët mund të gjejnë prova se akuza e tyre është me
vend, d.m.th. se Shkrimet e sotme të Dhiatës së Vjetër dhe të
Besëlidhjes së Re në doktrinat e tyre për Zotin, Krishtin dhe
shpëtimin janë plotësisht të ndryshme nga shkrimet e kohës së
Muhamedit dhe se ato vërtetë e kanë parashikuar Muhamedin e Kuranit,
atëherë baza e tërë e besimit të hebrenjve e të të krishterëve do të
shkatërrohet plotësisht. Por, nëse dëshmia vërteton pa dyshim se
shkrimet e Dhiatës së Vjetër dhe të Re kanë doktrinë të njëjtë sot
sikur edhe në kohën e Muhamedit, atëherë kjo dëshmi e shkatërron
plotësisht bazën e Islamizmit dhe të Kuranit, duke vërtetuar se kjo
bazë është plotësisht e rrejshme. Nëse Bibla, për të cilën
Muhamedi ka thënë se Kurani e vërteton si zbulim hyjnor, mund të
vërtetohet se ka qenë e njëjtë gjithmonë dhe që doktrinat për Zotin,
Krishtin dhe shpëtimin janë plotësisht të ndryshme në Bibël e Kuran,
atëherë kurrsesi nuk mund të thuhet se Kurani i vërteton Shkrimet e
Shenjta. Kurani do të shpallej i rrejshëm, pra s'mund të jetë Fjala
e Zotit sepse Muhamedi ka thënë për të gjëra të rrejshme. Nuk ka
nevojë për asnjë dëshmi tjeter - asnjë mysliman i ndershëm, që do ta
njihte këtë dëshmi, nuk do të mbetej mysliman më.

Dëshmi në lidhje me Besëlidhjen e Re
Ka shumë dëshmi se BR është e njëjtë sikur ajo e kohës së
Muhamedit. Ekzistojnë më se 5.300 dorëshkrime greke të BR per t'u
krahasuar me BR të sotme. Po i përmendim disa:

i) Codex Vaticanus (daton nga viti 325-350 e.s.), që ruhet në
bibliotekën e Vatikanit e që përmban gati tërë Biblën.
ii) Codex Sinaiticus (350 e.s.), tani gjendet në Muzeun
Britanik. Përmban gati tërë BR dhe më se gjysmën e DhV.
iii) Codex Alexandrinus (400 e.s.), poashtu gjendet në Muzeun
Britanik dhe përmban gati tërë Biblën.
iv) Codex Ephraemi (shekulli i pestë e.s.) gjendet në
Bibliothèque Nationale, Paris. Përmban të gjithë librat e BR,
përveç letrës së dytë të Selanikasve dhe letrës së dytë të
Gjonit.
v) Codex Bezae (450 e.s.), gjendet në Bibliotekën
Universitare të Kembrixhit. Përmban ungjijtë dhe librin e
Veprave në gjuhët greke e latine.

Të gjitha këto dokumente mësojnë doktrina të njëjta sikur BR e
sotme.

Përkthimet e hershme të Besëlidhjes së Re
Dëshmi të tjera për të vërtetuar se BR e sotme është e njëjtë për
nga doktrinat e saj për Zotin e shpëtimin sikur shkrimet e para na
ofrojnë përkthimet e hershme të BR. Për shembull, përkthimet janë
bërë në gjuhët siriake dhe latine rreth vitit 150 e.s.

i) Përkthimi në siriakishten e vjetër, viti 150 e.s.
ii) Përkthimi në siriakishten "Peshita", i bërë në mes viteve
150-250 e.s. Më se 350 dorëshkrime të këtij përkthimi që datojnë
nga shekulli V ekzistojnë ende.
iii) Përkthimi në latinishten e vjetër. Ka dëshmi që flasin
se ky përkthim ka qarkulluar në shekullin e tretë.
iv) Latin Vulgate, i përkthyer nga Xherome në mes të viteve
364-384 e.s.

v) Përkthimi koptik ose egjiptian, në mes viteve 200-300 e.s.

Të gjitha këto përkthime kanë qenë në përdorim para lindjes së
Muhamedit dhe poashtu dëshmojnë se doktrinat e BR të ditëve tona
janë të njëjta sikur në përkthimet e përmendura. Asnjëra prej tyre
nuk i referohet Muhamedit.
Dëshmia e Pergamenit të Detit të Vdekur
Deri në gjetjen e pergamenit të detit të vdekur në vitin 1947 në
Shpellat e Kumranit, dorëshkrimi më i vjetër i DhV në hebraisht
datonte nga viti 900 e.s. Shkaku i kësaj ishte fakti se hebrenjtë
gjithmonë i shkatërronin kopjet e vjetra posa i kompletonin të
rejat. Por, dorëshkrimet e gjetura në vitin 1947, datojnë nga shekuj
para kohës së Muhamedit, bile edhe para Krishtit.
Arçer Glisoni shkruan: "Edhe pse dy kopjet e librit të Jeshajës,
të gjetura në Shpellën I të Kumranit afër detit të vdekur në vitin
1947, ishin një mijë vjet më të vjetra se dorëshkrimet më të hershme
ekzistuese, ato ishin fjalë për fjalë identike me Biblën tonë
standarde hebreje në më se 95% të tekstit." 5% të dallimeve kanë të
bëjnë me gabimet e mundshme në shkrim apo drejtshkrim. Edhe ato
fragmente të pergamenës së detit të vdekur të Nomit të Dytë dhe të
Samuelit që paraqesin një familje tjetër dorëshkrimesh nga teksti i
sotëm hebre, nuk paraqesin ndonjë ndryshim në mësimet doktrinare.
Ato fare nuk kanë ndikim në porosinë e zbulimit.
Nga 166 fjalët e kapitullit 53 të Jeshajës, në dyshim janë vetëm
17 germa. Dhjetë nga këto germa kanë të bëjnë me drejtshkrimin, i
cili nuk ndikon fare në domethënie. Katër germa të tjera janë
ndryshime të vogla stilistike, siç janë lidhëzat. Tri germat e
mbetura përfshijnë "dritë", e cila shtohet në vargun 11, dhe nuk ka
ndikim të madh në domethënie. Aq më tepër, kjo fjalë përputhet me
Shkrimet e Shenjta greke.
Dëshmia e Shkrimeve të Shenjta Greke
(Septuagint)
Pushtimet e Lekës së Madh mundësuan që gjuha greke të flitej nga
shumë njerëz të zakonshëm mu sikur gjuha angleze që flitet në shumë
vende të botës sot. Ky fakt, së bashku me përhapjen e madhe të
hebrenjve - një koloni e madhe u vendos në Aleksandri - dhe
interesimi i madh i Ptolomeut për letërsinë dhe pikëpamja e tij që
shkonte në favor të hebrenjve, mundësoi që shkrimet hebreje të DhV
të përkthehen në gjuhën greke në Aleksandri në vitet 285-246 para
e.s.
Xhosh Mëkdauelli shkruan: "Septuaginti, që është shumë afër
tekstit Mazoretik (916 e.s) që e kemi sot, na ndihmon ta caktojmë
vërtetësinë e bartjes brez pas brezi nëper 1.300 vjet."
Kështu, mund të shohim se materiali në dispozicion për t'i
krahasuar shkrimet e sotme me ato të kohës së Muhamedit është i
bollshëm. Pasi ato të gjitha mësojnë doktrina të njëjta, do të duhej
që të gjitha shkrimet të ndryshohen për të mos u pajtuar me Kuranin
në çdo pikë në mënyrë që ta arsyetojë thënien e myslimanëve që
shkaku pse Kurani nuk vërteton shkrimet është se hebrenjtë dhe të
krishterët i kanë ndryshuar shkrimet e tyre për ta hequr dëshminë e
tyre për Muhamedin.
Besimi i Nicenes
Besimi i Nicenes, i shkruar në vitin 325 e.s., na ofron doktrinat
e besimit të besimtarëve të asaj kohe, të nxjerra nga Shkrimet. Ai u
shkrua për t'i përgënjeshtruar racionalistët e asaj kohe të cilët
nuk u besonin mësimeve të Shkrimit të Shenjtë. Kështu, mund të
shihet se doktrinat e besimit të besimtarëve të sotëm janë të njëjta
sikur ato të kohës para Muhamedit.
Në gjuhën shqipe, Besimi i Nicenes është sa vijon:

"Besoj në një Hyj të vetëm, Atin e gjithpushtetshëm,
Krijuesin e qiellit e të tokës, të gjitha sendeve që shihen e që
nuk shihen.
Edhe në një Zot të vetëm Jezu Krishtin, një të vetmin
Birin e Hyjit, të lindur prej Atit para të gjithë shekujve, Hyj
prej Hyjit, Dritë prej Dritës, Hyj i vërtetë prej Hyjit të
vërtetë.
Të lindur e jo të krijuar, të njëgjëjtë me Atin: nëpërmjet
të cilit u krijuan të gjitha sendet. Ai për ne njerëzit dhe
shpëtimin tonë zbriti prej qiellit. U mishërua për virtyt të
Shpirtit të Shenjtë në kraharorin e virgjëreshës Mari: e u bë
njeri. Dhe u kryqëzua për ne nën Poncin Pilat; pësoi dhe u
varros, dhe u ngall të tretën ditë sipas Shkrimeve, e u ngrit në
qiell dhe rri në të djathtën e Atit. Dhe përsëri do të vijë me
lavdi për të gjykuar të gjallët e të vdekurit, e mbretëria e tij
nuk do të ketë mbarim.
Edhe në Shpirtin e Shenjtë, që është Zot e jetëbërës: që
rrjedh prej Atit e prej Birit. Dhe së bashku me Atin e me Birin
adhurohet dhe lavdërohet, që foli me anë të profetëve."

Doktrina e Shfuqizimit
Siç kemi parë nga referimet e mëparme me Kuranin, Muhamedi
vazhdimisht ka pohuar se Kurani ka zbritur për t'i vërtetuar
shkrimet hebreje e të krishtera. Prandaj, Muhamedi nuk ka mundur të
thotë se Kurani i shfuqizon Shkrimet e Shenjta pasi shfuqizimi është
e kundërta e pohimit, vërtetimit dhe provimit. Nëse myslimanët
besojnë se referencat në Kuran që kanë të bëjnë me shfuqizimin janë
në lidhje me Shkrimet e Shenjta, atëherë ata e akuzojnë Muhamedin se
bie në kundërshtim me veten. Përkundrazi, fjala "shfuqizim" në Kuran
nuk përdoret në lidhje me Shkrimet e Shenjta të të krishterëve por
në lidhje me vetë Kuranin (shih tek Suretu 2:106). Kështu, pra,
Kurani nuk i shfuqizon Shkrimet e Shenjta të hebrenjve dhe të të
krishterëve.
Prandaj, shihet qartë se dy bazat me të cilat myslimanët mundohen
ta refuzojnë Biblën dhe doktrinat e saj për Zotin, Krishtin e
shpëtimin, d.m.th.: i) se Kurani i shfuqizon Shkrimet e Shenjta të
hebrenjve e të të krishterëve dhe ii) se të krishterët e kanë
ndryshuar Biblën në mënyrë që nga ajo t'i heqin referimet për
Muhamedin dhe për t'i bërë doktrinat për Zotin dhe Krishtin të tilla
siç janë ato sot, janë të rrejshme dhe të pabaza.


KAPITULLI 2
A PËRMËNDET MUHAMEDI NË BIBËL?
Në këtë kapitull do të merremi me pohimin e myslimanëve që
Muhamedi përmendet në Bibël, se ai është profeti ardhjen e të cilit
e kishte profetizuar Moisiu tek Nomi i Dytë 15:15, 18, dhe se është
zëvendësi per të cilin kishte premtuar Jezui tek Gjoni 14:16.
Në që të dy rastet do të shohim se është e pamundur që Muhamedi
të jetë jetësim i këtyre profecive, prandaj Muhamedi nuk përmendet
në Bibël fare e as që kishin profetizuar Moisiu e Krishti për të. Do
të shohim se profecia e Moisiut është realizuar me Jezuin, kurse
zëvendësi për të cilin flet Jezui është Shpirti i Shenjtë i cili së
pari erdhi në Ditën e Pentakostit dhe i cili është i pranishëm edhe
sot e gjithë ditën me besimtarët e vërtetë.
Profeti Sikur Moisiu
Nomi i dytë 18:15-22 thotë:^[sup][1][/sup]

Zoti, Perëndia yt, do të ngrejë për ty një profet nga mesi
yt, nga vëllezërit e tu, posi unë; atë ta dëgjoni; pas të gjitha
atyre kerkove prej Zotit, Perëndisë tënd, në Horib në ditët e
mbledhjes, kur the: Le të mos e dëgjoj më zërin e Zotit,
Perëndisë tim, as të mos e shoh më këtë zjarr të madh, që të mos
vdes. Edhe Zoti më tha: Mirë thanë sa që folën. Do t'u ngre
atyre një profet nga mesi i vëllezërve të tyre, posi ty; do të
vë fjalët e mia në gojën e tij, dhe ai do t'u flasë atyre të
gjitha ato që do ta urdhëroj unë. Edhe kushdo që nuk i dëgjon
fjalët e mia që do t'i flasë ai në emrin tim, unë kam për të
kërkuar këtë prej tij. Po ai profet që do të guxojë të flasë në
emrin tim fjalë që s'e kam urdhëruar atë ta flasë ose ai që të
flasë në emrin e perëndive të tjerë, do të vritet. Edhe po
të thuash në zemrën tënde, Qysh do ta njoh atë fjalë që nuk e ka
folur Zoti? Kur të flasë ndonjë profet në emrin e Zotit, dhe ajo
fjalë të mos dalë, as të mos bëhet, kjo është fjalë që nuk e ka
folur Zoti; profeti e foli me madhështi; nuk do t'ia kesh
frikën.

Së pari, është me rëndësi se edhe pse Muhamedi pohonte që është
Profet sikur Moisiu ai nuk parashikoi asgjë. Kur ra në sprovë për të
vërtetuar pohimet e tij se është profet, ai kuptoi se nuk ishte në
gjendje ta bënte këtë. Ai ishte përgjigjur se Kurani ishte aq i
mrekullueshëm sa që nuk duhej asnjë profeci e tij për ta vërtetuar
pohimin e tij.

Mirëpo, konteksti i vargjeve nga Nomi i Dytë që i kemi cituar më
sipër, flet qartë se shenjat e profetit të vërtetë janë:
(a) se ai profetizon, d.m.th. i parasheh gjërat që do të
vijnë; dhe (b) se ato gjëra realizohen në jetë (18:20-22).
Vargjet 21, 22 thonë qartë se profeti duhet të profetizojë. Fakti se
Muhamedi nuk arriti të bënte profeci fare tregon menjëherë se fjalët
nga Nomi i dytë 18:15,18 nuk kanë të bëjnë me të. Profeti duhet të
profetizojë, Muhamedi nuk ka profetizuar.
Nga libri i Nomit të Dytë shihen qartë profecitë e Moisiut në
lidhje me Izraelin të cilat janë realizuar më vonë. Ato profeci
flisnin për dënimet që do t'ua sillte Zoti izraelitëve për
idhujtarinë e tyre, përmes zaptimit të tyre nga sirianët dhe
babilonasit, dhe pas kthimit në shtetin e tyre, dënimi tjetër që i
zuri në vitet 65-70 e.s. kur i okupoi Roma; e pas të cilit okupim
hebrenjtë u shpërndanë nëpër tërë botën (Nomi i dytë 28:25-68).
Përveç kësaj, nëse e vështrojmë jetën e Jezu Krishtit në
ungjijtë, shihet qartë se profecitë e tij u realizuan, pra Ai ishte
profet. Për shembull, tek Mateu 24:1,2, Luka 23:28-31 Jezui
profetizoi Shkatërrimin e Tempullit, Rënien e Jerusalemit dhe
vuajtjet e hebrenjve gjatë rrethimit të Jerusalemit nga romakët në
vitet 65-70 e.s.
Së dyti, nga këto vargje të Nomit të Dytë shihet qartë se profeti
që do të zbresë do të jetë izraelit dhe do t'u predikojë hebrenjve -
"një profet
nga mesi i vëllezërve të tyre... ai t'u flasë atyre të
gjitha ato që do ta urdhëroj unë" (v18).
Se shprehja "nga mesi i vëllezërve të tyre" u referohet
izraelitëve është e qartë nga përdorimi i saj në fragmentet e tjera
të DhV (Nomi i dytë 17:14,15; 18:1,2; Gjyqtarët 20:13, 21:6; 2 Sam
2:26).
Disa myslimanë pohojnë së shprehja "nga mesi i vëllezërve të
tyre" mund t'u referohet Ismaelitëve (Ismaeli ishte djalë i
Abrahamit, prandaj farefis i izraelitëve). Mirëpo, duhet të ceket se
izraelitët ishin pasardhës të Abrahamit jo vetëm përmes Isakut por
poashtu edhe përmes Jakobit e jo Ismaelit. Pra, kurrsesi
shprehja "vellezërve" nuk mund t'u referohet Ismaelitëve. Profeti i
profetizuar duhej të rridhte nga izraelitët, pasardhësit e Jakobit.

Pra, profeti i parashikuar nga Moisiu duhej të rridhte nga radhët
e popullit të njëjtë - izraelitëve. Muhamedi nuk ishte hebre por
arab i cili nuk ishte profet i Izraelit pasi Izraeli nuk ka
ekzistuar si komb qysh nga shkatërrimi i Jerusalemit në vitin 70
e.s. Muhamedi u ka predikuar banorëve të Arabisë, rreth Mekës e
Medinës. Pastaj, ai kurrë nuk ka folur në emër të Jehovës (v 19).
Por, është plotësisht e qartë se Jezui ka qenë hebre dhe i ka
predikuar popullit të Izraelit.
Pretendimi i Muhamedit se ai është
trashëgimtari i Krishtit
Në këtë pjesë do të merremi me pohimin e myslimanëve se Jezui,
kur ishte në tokë, profetizoi se pas tij do të vinte një lajmëtar i
Zotit për njerëzimin, duke u bazuar në vargjet tek Suretu 61:6.

Suretu 61:6 "Dhe, kur Isai, bir i Merjemes tha: O beni
israilë, unë jam i dërguar i Allahut te ju, jam vërtetues i
Tevratit që ishte para meje dhe jam përgëzues për një të dërguar
që do të vijë pas meje, emri i të cilit është Ahmed!"

Myslimanët pohojnë se në Bibël Jezui ka folur për ardhjen e
Muhamedit tek Gjoni 14:16 "Une do t'i lutem Atit që t'ju japë
zëvendësin tim, Shpirtin e së Vërtetës që do të mbetet përgjithmonë
me ju." Ata thonë se fjalët "Zëvendësi im", "Shpirti i së Vërtetës"
i referohen Muhamedit, "Ahmed" tek Suretu 61:6. Se vetë Muhamedi
pretendonte të ishte realizimi i profecisë së Krishtit shihet qartë
në fjalët tek Suretu 61:9.
Myslimanët pohojnë se në gjuhën greke fjala e përkthyer në gjuhën
shqipe me "zëvendësi" ishte `paraklytos', që do të thotë "i
lavdëruari" e që ka kuptim të njëjtë me fjalën "Ahmed".
Ata poashtu pohojnë se të krishterët e ndryshuan fjalën e
sipërshënuar në `paraklitos', në mënyrë që të heqin dorë nga dëshmia
e Krishtit për Muhamedin si trashëgimtar i tij.
Por, e vërteta është se me qindra dorëshkrime greke të Shkrimeve,
ose fragmenteve të tyre ku gjendet ky varg, janë ruajtur deri sot e
kësaj dite. Të gjitha rrjedhin nga koha para Muhamedit. Në asnjërin
prej tyre nuk gjendet fjala 'paraklytos': në asnjërin prej Shkrimeve
ajo fjalë nuk është shkruar 'paraklytos'. Kështu, vetëm mosnjohja e
plotë e fakteve është baza e këtij besimi të myslimanëve.

Ky vërtetim i marrë nga BR nuk është provë e vetme e
pakundërshtueshme që vërteton se tek Gjoni 14:16 Krishti nuk foli
për Muhamedin por për Shpirtin e Shenjtë. T'i studiojmë vargjet ku
Krishti flet për ardhjen e Shpirtit të Shenjtë, "Zëvendesit,"
"Shpirtit të së Vërtetës". Atëherë do të jetë plotësisht e qartë se
është e pamundur që Muhamedi të jetë realizimi i tyre.

Shpirti i Shenjtë, Zëvendësi i premtuar
Krishti ka thënë se Shpirti i Shenjtë do t'u jepej nxënësve
menjëherë pas Ngjitjes së Tij, e jo disa shekuj më vonë:

1. 
   Luka 24:49: Por unë do t'jua dërgoj Shpirtin që Ati im ju ka
   premtuar. Rrini këtu në qytet, derisa të forcoheni me Fuqinë nga
   lart.
   
2. 
   Veprat 1:4,5: Rrini në Jerusalem e priteni Shpirtin e
   Shenjtë, të cilin Ati im ju ka premtuar e për të cilin ju
   njoftova. Gjoni i ka pagëzuar njerëzit me ujë, por së shpejti ju
   do të pagëzoheni me Shpirtin e Shenjtë. (Shih edhe tek Gjoni
   7:37-39).
   

Si mund të shihet, ky premtim i Krishtit u
realizua:
Veprat 2:1-4: Në festën çifute të rrëshajëve ishin të mbledhur
përsëri të gjithë ata që ishin në anën e Jezuit. Papritur u dëgjua
një zhurmë e madhe, sikur zbriste nga qielli një stuhi. Pastaj u duk
diçka si zjarr që u nda dhe në secilin nga ata u ul një gjuhë e
flakës. Të gjithë u mbushën me Shpirtin e Shenjtë e..." (Shih edhe
tek Veprat 2:33,38; 1 Kor 12:13; Efes 1:13,14; 5:18; Rom.
8:9,11,13-16).

Muhamedi nuk ishte lindur deri diku rreth vitit 570 e.s.

• 
  Shpirti i Shenjtë do të hynte të jetonte tek besimtarët dhe
  do të ishte burimi i fuqisë dhe i suksesit të tyre duke dëshmuar
  për Krishtin (Gjoni 14:16; Veprat 1:8) - për Krishtin, e jo për
  Muhamedin.
  
• 
  Shpirti i Shenjtë do të jetë me ta "përgjithmonë" (Gjoni
  14:16) - kjo është e pamundur për ndonjë njeri për ta realizuar.
  
• 
  Shpirti i Shenjtë nuk do të flasë për vetveten por vetëm
  për Krishtin (Gjoni 15:26; 16:13). Muhamedi në shumë raste
  ka folur për vete.
  
• 
  Shpirti i Shenjtë duhet t'i sjellë të gjitha gjërat për të
  cilat Jezui u ka folur nxënësve të tij në mendjen e tyre, për të
  folur e shkruar për të (Gjoni 14:26).
  
• 
  Shpirti i Shenjtë duhet t'i bindë njerëzit për mëkatin që e
  bëjnë kur nuk besojnë në Jezu Krishtin - e jo për mosbesimin në
  Muhamedin (Gjoni 16:8,9).
  
• 
  Shpirti i Shenjtë duhet t'u zbulojë nxënësve të Krishtit
  gjërat që do të ngjajnë (Gjoni 16:13).
  
• 
  Shpirti i Shenjtë do t'i udhëheqë në të vërtetën ashtu që ata
  gjatë dëshmimit, predikimit dhe shkrimit do ta thonë vetëm të
  vërtetën (Gjoni 16:13).
  
• 
  Shërbimi i Shpirtit të Shenjtë do të jetë madhërimi i
  Krishtit e jo i Muhamedit (Gjoni 16:14).
  

Aq më tëpër, Jezui ka thënë se mëkati i vetëm që nuk falet është
blasfemi (sharja e Zotit) kundër Shpirtit të Shenjtë (Mateu
12:31,32) që tregon se Shpirti i Shenjtë është person hyjnor pasi
vetëm ndaj Zotit mund të ketë blasfem. Natyrisht, askush nuk mund të
pohojë se Muhamedi ka qenë person hyjnor! Ai vetë ka thënë se është
vetëm një paralajmërues (Suretu 7: 188; 27:92).
Kështu, nga faktet e sipërme mund të shohim qartë se për
Muhamedin ka qenë e pamundur të ishte përmbushja e premtimit të
Krishtit për "zëvendësin" tek Gjoni 14:16. Pohimi i Muhamedit se ai
është kjo përmbushje dhe pohimi i myslimanëve se Muhamedi është ajo
përmbushje bazohet në injorancën ndaj mësimeve biblike për Shpirtin
e Shenjtë i cili, si përmbushje e fjalës së Krishtit, erdhi në Ditën
e Pentakostit, menjëherë pas Ngjitjes së Krishtit dhe i cili ende
jeton tek të gjithë besimtarët e krishterë sot.


KAPITULLI
3
A ËSHTË KRYQËZUAR JEZUSI?
Në këtë kapitull do të merremi me problemin e kryqëzimit të
Jezuit - A është kryqëzuar (gozhduar) Jezui apo jo? Disa mund të
pyesin se a vlen që kjo çështje të shqyrtohet fare, pasi shumë e
shumë gjenerata deri tashti e kanë pranuar këtë gjë si ngjarje
historike dhe nuk dyshojnë fare në të, e më shumë merren me faktin
se a është ringjallur Jezui apo jo.
Mirëpo kur duhet krahasuar dallimet në mes Islamizmit dhe
Krishterimit, çështja e kryqëzimit bëhet shumë e rëndësishme. Kjo
është kështu sepse dallimi në besim është shumë i dukshëm dhe, për
shkak të rëndësisë kryesore të vdekjes (dhe të ringjalljes) së
Jezuit për besimin e krishterë, se Jezui ka vdekur për mëkatet tona
për të na pajtuar me Zotin, prandaj duhet të merremi me këtë
çështje.
Kryqëzimi dhe vdekja e Jezu Krishtit është njëri nga gurët
themeltarë me anë të të cilit mund ta bëjmë krahasimin se a është
Islamizmi apo Krishterimi besim i vërtetë. Tek Suretu 4:157,158,
Kurani thotë kategorikisht se Jezui nuk është kryqëzuar, kurse Bibla
thotë kategorikisht se Ai është kryqëzuar (Marku 15:22,24,37 etj.) -
që të dyja këto thënie nuk mund të jenë të vërteta, ose njëra ose
tjetra e thotë të vërtetën. Pra, ose Kurani e thotë të vërtetën dhe
kështu mund të themi se është Fjala e Zotit ose Bibla ka të drejtë
dhe është Fjala e Zotit.
Nëse mund të vërtetojmë se a është kryqëzuar Jezui apo jo atëherë
mund ta njohim të vërtetën, përndryshe vërtetohen pohimet e
myslimanëve se Kurani është i pagabueshëm dhe se është Fjala e
Zotit. Prandaj, në këtë studim do t'i qasemi kësaj çështjeje.
Pohimi i myslimanëve se Jezui nuk është kryqëzuar bazohet tek
Suretu 4:156-158:

Edhe për shkak të mosbesimit dhe të thënies së tyre
shpifëse kundër Merjemes; madje për shkak të thënies së tyre:
`Ne e kemi mbytur mesihun, Isain, birin e Merjemes, të dërguarin
e Allahut.' Po ata as nuk e mbytën as nuk e gozhduan (nuk e
kryqëzuan në gozhda), por atyre u përngjau. Ata që nuk u pajtuan
rreth (mbytjes së) tij, janë në dilemë për të (për mbytje) e nuk
kanë kurrfarë dije të saktë përveç që iluzojnë. E ata me siguri
nuk e mbytën atë. Përkundrazi, Allahu e ngriti atë pranë Vetes.
Allahu është i plotfuqishëm, i dijeshëm.

Sqarimi i këtyre vargjeve nga myslimanët është se Allahu e mori
Jezuin për ta shpëtuar nga kryqëzimi dhe në vend të tij solli një të
ngjashëm Jezuin (shumë njerëz thonë se ky ka qenë Juda, tradhtari)
ashtu të gjithë kanë menduar se personi që u var nuk ka qenë Jezui,
por dikush tjetër që i ka përngjarë Jezuit.
Kjo thënie, se Jezui është shndërruar në dikë që i ka ngjarë atij
mund të gjendet në librin e rrejshëm dhe pa kurrfarë vlerë "Veprat e
Gjonit" që ekzistonte në Arabi në kohën e jetës së Muhamedit. Ky
libër thotë se, në kohën e kryqëzimit, Jezui kinse ka qenë i gjallë
në Jerusalem dhe se ka folur me apostullin Gjon duke i thënë këto
fjalë: "Para masës së madhe në Jerusalem mua janë duke më kryqëzuar
dhe duke më dhënë uthull të pi. Por, unë po të them ty... Unë nuk
jam ai të cilin po e kryqëzojnë e që ti po e sheh por po ia dëgjon
zërin. Të tjerët mendojnë se unë jam ai që po e kryqëzojnë, e jo ai
që jam në të vërtetë... Asnjë nga vuajtjet për të cilat do të flasin
unë nuk i kam vuajtur." (Cituar nga "Islamizmi dhe Krishterimi",
Suitmen faqe 97, 99, 101).
Mirëpo, kjo është pika e parë ku ne hasim në problem. Muhamedi,
duke cituar nga libri "Veprat e Gjonit", dhe duke shkruar në Kuranin
se dikush tjetër është kryqëzuar në vend të Jezuit, citon vetëm disa
fjalë dhe me levërdi të madhe i injoron fjalët e tjera. Pjesa e
shkrimit thotë se në kohën e kryqëzimit, Jezui ishte në Jerusalem
duke biseduar me Gjonin, por vëreni se në Kuran Muhamedi e ndryshon
këtë fakt dhe thotë se Allahu e mori Jezuin në Qiell. Pse u bë
kështu?
Ndoshta kjo u tha nga fakti se (i) nëse Jezui në kohën e
kryqëzimit ka qenë në Jerusalem do të kishte qenë e pamundur që
hebrenjtë ta kishin kryqëzuar dikë tjetër në vend të tij pasi Ai ka
qenë shumë i njohur në popull dhe dikush do ta kishte njohur, dhe
(ii) Jezui nuk do të lejonte që dikush tjetër të kryqëzohej në
vendin e Tij. Për ta zgjidhur këtë dilemë, Muhamedi thjesht thotë se
Allahu e mori Jezuin në Qiell. Por kur e tha këtë, Muhamedi nuk e
diti se po binte në kundërshtim me burimin e pohimit të tij "Veprat
e Gjonit."

Karakteri i Allahut
Ky problem nuk është i vetmi që inicohet nga këto vargje të
Kuranit. Problemi tjetër, që ndoshta është shumë më i rëndësishëm,
është problemi i karakterit të Allahut.
Thjesht, nëse myslimanët besojnë se Jezui nuk është kryqëzuar por
dikush tjetër, dhe se Allahu e ka bërë të mundur që ai person të
duket sikur Jezui, atëherë sipas kësaj Zoti është mashtrues sepse i
shtyri ata që kanë qëndruar rreth kryqit të besonin në një
gënjeshtër - duke menduar se janë duke e kryqëzuar Jezuin e, ç'është
e vërteta, ata e paskan kryqëzuar dikë tjetër.
Aq më tepër, gjatë 550 vjetëve të ardhshëm, deri në kohën e
Muhamedit, të gjithë kanë besuar se Jezui ishte kryqëzuar. Pra, nëse
Muhamedi kishte të drejtë, Allahu lejoi që gjenerata të tëra
njerëzish të mashtroheshin duke besuar një të pavërtetë. "rrethanë
tjetër më e madhe mund të thuhet për akuzimin e Zotit se për të
thënë, si thotë Kurani, se ai i mashtron njerëzit? Ky prezentim i
rrejshëm i karakterit të Zotit mund të shihet edhe në vende të tjera
në Kuran.
Duke besuar në fjalët e Kuranit, myslimanët poashtu nuk e marrin
në konsiderim edhe një fakt tjetër - nëse vërtetë dikush tjetër
është kryqëzuar në vend të Jezuit, pse ka heshtur ai person? Nëse
hebrenjtë dhe romakët kishin ndërmend ta vritnin Jezuin dhe ky
person e ka ditur se ata janë duke bërë gabim, është e natyrshme që
ai do të kundërshtonte me gjithë mundësinë e tij, për ta shpëtuar
jetën e vet! Ai nuk do të bëhej bashkëpunëtor i Allahut në këtë
konspiracion!
Vetë fakti se si Muhamedi nuk i ka kuptuar këto gjëra tregon sa
shumë është mashtruar ai. Poashtu, askush nuk do t'i besonte dikujt
që thotë se është mashtrues ose për të cilin binden se është
mashtrues - si, pra, mund të besojnë myslimanët që një mashtrues i
vetëquajtur të jetë Zot? Ky fakt mund të sqarohet vetëm me mashtrim
satanik (djallëzor) të shkallës së lartë!

Kur e ka marrë Allahu Jezuin në Qiell?
Një fakt tjetër të cilin myslimanët nuk mund ta sqarojnë është ky
- kur saktësisht e ka marrë Allahu Jezuin në Qiell? Asgjë nuk mund
të jetë më e qartë se fakti që personi të cilin e kanë kryqëzuar
hebrenjtë në vend të Jezuit ka qenë personi i njëjtë me atë të cilin
e kanë arrestuar për Jezuin në kopshtin e Getsemanës dhe të cilin
asnjëhërë nuk e kanë lëshuar nga sytë e tyre. Si ka mundur, pra,
Allahu ta merrte atë nga duart e hebrenjve e në vend të tij t'ua
jepte hebrenjve dikë tjetër për ta kryqëzuar gabimisht?

1) Kur është arrestuar në kopsht, ky njeri ka thënë se është
Jezui: "U doli përpara (nga kopshti) dhe i pyeti: `Kë po
kërkoni?'Jezuin nga Nazareti!' - iu përgjigjën. 'Unë jam ai,'
tha Jezui." (Gjon 18:4,5)

2) Atyre që kishin ardhur për ta arrestuar ai u kishte thënë:
"Vërtetë duhet të afroheni me shpata dhe me shkopinj, sikur të
isha unë kriminel? ¨do ditë isha me ju në Tempull, dhe nuk më
arrestuat. Por tani ka ardhur ora juaj. Tani Zoti u dha fuqive
të errëta pushtet mbi mua." (Luka 22: 52, 53)
3) Kur Pjetri u mundua ta shpëtonte Jezuin, ia këputi veshin
Malkusit, shërbëtorit të një prijësi kishtar, ky njeri ia shëroi
veshin, duke i thënë Pjetrit: "Ktheje shpatën në mill; sepse të
gjithë ata që rrokin shpatën, prej shpatës edhe do të vdesin. A
nuk e di që mund t'i kërkoj ndihmë Atit e Ai do të më dërgonte
menjëherë më shumë se dymbëdhjetë legjione engjëjsh? Por atëherë
si mund të plotësohen profecitë e Shkrimit të Shenjtë që thonë
se kështu duhet të ndodhë?" (Mateu 26: 52-54; Marku 14:43-50;
Luka 22:47-53; Gjoni 18:1-11)

4) Këtë njeri masa e ka dërguar në Sanhedrin (Mateu 26:57).

5) Në gjykimin e këtij njeriu në Sanhedrin, disa dëshmitarë
kanë thënë: "Ky njeri ka thënë: Unë mund ta rrënoj Tempullin e
Perëndisë e ta rindërtoj për tri ditë." Njeriu nuk e ka mohuar
këtë. (Mateu 26:61)

6) Kur kryeprifti i kishte thënë: "A je ti Mesia, Biri i
Perëndisë?" ky njeri ishte përgjigjur: "Unë jam! E ju do ta
shihni Birin e njeriut të ulur në të djathtë të të
Gjithpushtetshmit (Perëndi). Gjithashtu do të shihni se si do të
vijë ai (si Gjykatës) me re të qiellit." (Marku 14:61, 62)
7) Pasi në Sanhedrin vendosën ta mbytnin, ata e dërguan këtë
njeri te Pilati të lidhur. (Mateu 27:2)
8) Pastaj Pilati e dërgoi te Herodi, ku kryeprifti e njohu që
ishte po ai njeri të cilin e zunë në fillim. (Luka 23:7-10)

9) Herodi e ktheu te Pilati i cili përsëri e mori në pyetje.
(Luka 23:11, 13, 14f)
10) Kur Pilati e kishte pyetur: "A je ti mbreti i çifutëve?"
ky njeri ishte përgjigjur: "Mbretëria ime nuk rrjedh nga kjo
botë, përndryshe shërbëtorët e mi do të luftonin që të mos bie
në duart e udhëheqësve çifutë. Jo, mbretëria ime është krejt
tjetër." Kur Pilati e pyeti edhe një pyetje: "E, megjithatë, ti
je mbret, apo jo?" ky njeri ishte përgjigjur: "Po, unë jam
mbret. U emërova dhe erdha në botë që ta bëj të njohur të
Vërtetën. Kush i takon së Vërtetës, e dëgjon fjalën time."
(Gjoni 18:33-37)
11) Pasi e dënuan me vdekje, ushtarët e fshikulluan me
kamxhik dhe e rrahën. (Mateu 27:27-31)
12) Pastaj, e kanë udhëhequr nëpër qytet dhe e kanë dërguar
në Golgotë për ta kryqëzuar, me të ka pasur shumë njerëz me të
cilët ai ka folur. (Gjoni 19:16; Luka 23:26-31)
13) Pastaj, mu ky njeri u kryqëzua ashtu që e panë të gjithë.
(Luka 23:33)

14) Në kryq i njëjti njeri u lut për ata që po e kryqëzonin:
"Atë, fali, sepse nuk dinë se ç'bëjnë!" (Luka 23:34)
15) Kur krimineli besimtar i tha këtij njeriu: "Kujtomë, o
Jezu, kur të vish si mbret që të mbretërosh!" ai iu përgjigj:
"Unë po të them, që sot do të jesh me mua në parajsë!" (Luka
23:39-43)

16) Mu ky njeri kishte bërtitur: "Eli, Eli! Lama sabakthani?"
(Mateu 27:46)

17) I njëjti njeri vdiq në kryq dhe po atë Dhjetari romak e
njohu se ishte Jezui. E njohu edhe disa gra. (Mateu 27:50,
54-56)

Sikur njeriu që u kryqëzua të ishte dikush tjetër e jo Jezui
atëherë të gjitha fjalët që i tha ai do t'i kundërshtonin hebrenjtë
e mbledhur sikur ato fjalë të mos ishin të vërteta. Ky njeri nuk ka
qenë askush tjetër por Jezuit të ungjijve.
Ekziston një thënie shumë interesante në Kuran, e cila qartë e
sqaron se Jezui do të vdiste dhe do të ringjallej (tek Suretu
19:33). Komentuesit myslimanë kanë qëndrime të ndryshme për këtë
varg. Jusuf Aliu thotë: "Ata që besojnë se Ai nuk ka vdekur duhet të
mendojnë për këtë varg."
Tashti do t'i shohim provat që flasin qartë se Jezui është
kryqëzuar dhe se ka vdekur në kryq. Këto prova mund të gjenden nëse
vështrohen pjesët e Biblës dhe poashtu në shkrimet e historianëve
jokrishterë të cilët kanë shkruar pas kohës së Krishtit dhe të cilët
i vërtetojnë ngjarjet historike në kryq.

Parashikimi i Krishtit për vdekjen e Tij.
Në disa raste gjatë kohës së shërbimit të Tij, Jezui u kishte
thënë nxënësve të tij se do të vritej. Disa thënie të tija në lidhje
me këtë po i përmendim më poshtë:

• 
  Mateu 16:21: Që atëherë Jezui filloi t'u shpjegojë për herë
  të parë nxënësve se ç'e priste. "Unë duhet të shkoj në
  Jerusalem. Atje unë do të vuaj shumë nga ana e këshilltarëve,
  kryepriftërinjve dhe mësuesve të Ligjit. Unë do të vritem, por
  ditën e tretë do të ngjallem." (Krahaso Marku 8:31, 32; Luka
  9:22)
  
• 
  Mateu 17:22, 23: Kur nxënësit e Jezuit u bashkuan në Galile,
  ai u tha: "Së shpejti Biri i njeriut do t'u dorëzohet njerëzve.
  Ata do ta vrasin, por ditën e tretë do të ngjallet." Nxënësit u
  trishtuan shumë për këtë. (Krahaso Marku 9:30-32; Luka 9:44, 45)
  
• 
  Mateu 20:17-19: Udhës për në Jerusalem, Jezui i mori veças të
  dymbëdhjetë nxënësit dhe u tha: "Dëgjoni! Po shkojmë në
  Jerusalem. Atje Biri i njeriut do t'u dorëzohet kryepriftërinjve
  e mësuesve të Ligjit. Ata do ta dënojnë me vdekje dhe do t'ua
  dorëzojnë të huajve të pafe për ta vënë në lojë, për ta
  fshikulluar e kryqëzuar. Por, në ditën e tretë ai do të
  ngjallet." (Krahaso Marku 10: 32-34; Luka 18:31-34)
  
• 
  Mateu 20:28: Biri i njeriut nuk erdhi që të shërbehet, por që
  të shërbejë, edhe ta japë jetën e tij shpërblim për shumë veta.
  (Përkthim i Konstandin Kristoforidhit)
  
• 
  Mateu 26:1-2: Jezui, kur i mbaroi të gjitha këto fjalime, u
  tha nxënësve të tij: "Siç e dini, pasnesër është festa e
  Pashkëve dhe Biri i njeriut do të dorëzohët për t'u kryqëzuar."
  
• 
  Mateu 26:12: Ajo e derdhi këtë parfum mbi trupin tim për ta
  përgatitur atë për varrim. (Krahaso Gjoni 12:7)
  
• 
  Mateu 26:24: Biri i njeriut, vërtetë, do të vritet, siç
  thuhet në Shkrimin e shenjtë. (Krahaso Marku 14:21; Luka 22:22)
  
• 
  Gjoni 18:32: Kështu u realizua se çfarë kishte thënë Jezui
  për mënyrën e vdekjes së tij.
  

Profecitë e Dhiatës së Vjetër që u realizuan në kohën e
Kryqëzimit.
Prova të tjera për ta vërtetuar faktin se Jezu Krishti është
kryqëzuar janë edhe profecitë e thëna me qindra vite para asaj kohe
në lidhje me ngjarjet e shënuara në Besëlidhjen e Re. Këto profeci i
kanë thënë profetët e Dhiatës së Vjetër.
Po i përmendim 29 profeci të mbledhura nga besimtari hebre,
Herman Njumark, në fletushkën me titull "Profecitë shekullore të
realizuara brenda një dite":

1) Ai u shit për 30 monedha argjendi (Zekerija 11:12; Mateu
26:14, 15).

2) Atë tradhtoi një shok (Psalmi 55:12-14; Mateu 26:47-50;
Gjoni 13:18).

3) Paratë do t'i hidhen (a) argjendta, (b) tridhjetë monedha,
(c) të hidhen, (ç) në tempulllin e Zotit. (Zekerija 11:13; Mateu
27:3-10).
4) Nxënësit e Tij do ta braktisin. (Zek 13:7; Mateu 26:56;
Marku 14:27).

5) Atë do ta akuzojnë me dëshmi të rrejshme (Psalmet 55:4;
109:2; Mateu 26:59, 60).
6) Atij do t'i mëshojnë me shkop në fytyrë (Mikahu 5:1; Mateu
26:67).

7) Atë do ta pështyjnë e do ta rrahin (a) në shpinë, (b) në
fytyrë (Jeshaja 50:6; Luka 22:63, 64; Mateu 26:67, 68).
8) Fytyra e tij do të shëmtohet (Jesh 52:14; Mateu 27:29, 30;
Luka 22:64).

9) Ai do të heshtë para akuzuesve të tij (Jesh 53:7; Mateu
27:12-14; 1 Pjetrit 2:23).
10) Atë do ta lëndojnë e varrojnë (Jesh 53:5; Mat 27:26,29).
11) Duart dhe këmbët do t'ia shpojnë (Ps 22:17; Luka 23:33;
Gjoni 20:25-27).

12) Ai do të kryqëzohet së bashku me kriminelë (Jesh 53:12;
Marku 15:27, 28).

13) Njerëzit do të tallen me të (Ps 22:8; Mateu 27:41-43).
14) Njerëzit do të mahniten (Ps 22:18; Jesh 52:14; Luka
23:35).
15) Ai do të lutet për vrasësit e tij (Jesh 53:12; Ps 109:4;
Luka 23:34).

16) Njërëzit do të lëkundin kokat e tyre (Ps 109:25; Ps 22:8;
Mateu 27:39).

17) Rroba e tij do të ndahet dhe për të do të vihet bast (Ps
22:19; Gjoni 19:24).
18) Ai do të bërtasë: "O Zot! Zoti im! Pse më ke harruar?"
(Ps 22:2; Mateu 27:46).
19) Ai do të ketë etje (Ps 69:4,22; Ps 22:15; Gjoni 19:28).
20) Ata do t'i japin uthull për të pirë (Ps 69:22; Mateu
27:34; Gjoni 19:28, 29).
21) Ai do t'ia dorëzojë veten e tij Zotit (Ps 31:6; Luka
23:46).
22) Miqtë e tij nuk do t'i afrohen (Ps 38:12; Luka 23:49).
23) Eshtrat e tij nuk do të thehen (Ps 34:21; Dalja 12:46),
por do të nxjerrën nga nyjet (Ps 22:15, 18; Gjoni 19:31-36).
24) Brinjët e tij do të shpohen (Zek 12:10; Gjoni 19:34-37).
25) Zemra do t'i thehet (Ps 22:15; Gjoni 19:34).
26) Errësira do ta mbulojë tokën (Amos 8:9; Mateu 27:45).
27) Do të varroset në varrin e një të pasuri (Jesh 53:9; Mat
27:57-60).

28) Vdekja e tij do të jetë vullnetare (Jesh 53:12; Ps 40:
7-9; Gjoni 10:11, 17, 18; Galatasve 2:20).
29) Vdekja e tij do të jetë vdekje në vendin tonë (për ne)
(Jesh 53:4-6; Dan 9:26; Mat 20:18; 1 Kor 15:3; 1 Pjet 2:24;
Apokalipsi 1:5, 6).

Të gjitha këto ngjarje kanë ngjarë në tërësi brenda 24 orësh dhe
i ka përjetuar Jezui nga Nazareti. Sipas ligjit të probabilitetit,
gjasa se ato ngjanë së bashku rastësisht është në proporcion 1 me
537.000.000!
Profecitë e mbledhura nga Herman Njumarku janë vetëm disa nga
shumë profeci në lidhje me Mesinë. Në librin e tij, "Shkenca flet",
profesori Stouner thotë: "Njihen më se 300 profeci që kanë të bëjnë
me ardhjen e Krishtit. Secila prej tyre është realizuar." Gjon M.
Gerstner, në revistën e Bili Grehemit, "Vendimi", ka llogaritur se
probabiliteti i plotësimit të këtyre 300 profecive si rastësi është
në proporcion 1 thye për numrin 84 me 23 zero, d.m.th. :
Vërtetë pamundësi astronomike!