Zërat e çjerrë

First topic message reminder :

Zërat e Çjerrë....

Sa neveri ky zë i çjerrë.
Ditën dhe natën i njëjti tingull.
Edhe pse s'haet,të vjen për të vjellë,
Nga aroma e keqe që lëshon i ndrydhur.

Ndotje akustike,ndoshta është pak.
Ulërimë egërsirash në xhungël.
I dëgjoj e iki me vrap,
Dhe lugina ma sjell zërin të trubmullt.

Përballem me të, i pa friksuar,
Ua njof zërat me kilometra larg.
Ah! Zërat e çjerrë,zërat e helmuar,
Ikin e çfaqen si fantazma prapë.

Me selektone në vesh eci rrugës.
Të mbroj daullen se mos më çpohet.
Ta ruaj të freskët dëshirën e muzës
Dhe vargu i lirës mos të ngatërrohet.

U them: Mjaft me zëra të çjerrë!,
Kthehuni në orgjinalitet.....
Kjo kohë juve u ka përmjerrë
Dhe nuk e dini pse çirreni as vetë.

Krenaria e fjalës.......

Krenaria e fjalës sime,
Rri e fshehur prapa malit.
Jap dhe marr me tërsëllime,
M'i kthen klithmat si të djallit.

Kur vjen çasti i mirkuptimit,
Të pathënat janë tretur.
I humbet vlera besimit
Edhe fjala bëhet hekur......

Trokas në portën tënde......


E kush tjetër mund të jetë kaq von në këtë rrugë
Dhe me hijen e natës portën ka mbuluar?!
Kjo hije e zgjatur ngjason me një gur,
Që i është shkëputur malit dhe rrugës është thërmuar.

Mënyra se si rri e se si flas,besoj se jam i njohur,
Për zogjtë e lagjes dhe gurët e sokakut.
Un' s'jam më ai guri i parë,por ky guri i çkulur,
I rrukullisur në brinjët e merakut.

Nëse dëshiron të më puthësh o Njeri,
Nuk gjën dot buzë e faqe të lëmuara.
Unë jam rrugëtar i jetës pa kufi
Dhe natën e zhvendos nga kjo portë me këto duar.

Pushoj në shtretër çmëndurie.....


Pushoj në shtretër çmëndurie,
Në shtretër kohe egërsirë.
Tutorë që rrojnë me gjak fëmije
Buz lumit Lanë er' qelbësirë.

Në semafor,rrugicë dhe parqe
Fëmij të shtrirë mbi kartona.
Tutor me bark e me mustaqe,
Sundojnë nga larg si milingona.

Fytyrë e shtetit lypsëria,
E maskarait për tutor.
Ç'far pret ti popull nga partia,
Kur varfërinë ta sjell me zor......

As ai dhe.....


Në as një cep të botës nuk më zë gjumi
Dhe pse më shtrojnë çarçaf të mëndafshtë.
Isha mësuar ta vendosia kokën tek gjuri
Dhe të shtriheshim të dy në të njëjtin rrafsh.

E ke ditur që përkëdhelitë më shëronin,
Si valët e detit që shërojnë bregun.
Zogjtë mbi pemë cicërimat tona imitonin
Dhe bënin të lotnte dhe shelgu.

Një jetë të tërë u rritëm bashkë
Dhe vargmalet dot s'na ndanë.
As ai dhe s'do na ndai, për një kohë të lashtë,
Prap kokën do ta vendos tek gjuri yt, që do të kem pranë.

As kjo botë....


U eklipsua dielli dhe humbe ti,
Deti u tha dhe bota ngeli bosh.
Një shkretëtirë shpirti,në sy stuhi,
Zëmra asnjë lajkë s'po më josh.

Bëhem Zot dhe lind një botë të re.
Në gërmadhat e botës vjetër kërkoj përsëri.
As kjo botë s'ma embëlson të shtrenjtin dhe,
As kjo botë s'e kupton fjalën njeri......

Eh.....!!!!

Eh,sa brenga brënda meje,
Hyjnë e dalin nëpër skuta.
Të fshehur pas ferexheje,
Të maskuar si hajduta.

Jap e marr me brengën time,
Si një foshnjë që s'di çfar bëhet.
E kuptoj që çdo thërrime,
Brënda zemrës po shpërbëhet.......

Eja me mua.......


Eja me mua në parkun Rinia,
Tani që dimri iku dhe lulet po çelin.
Nga boçet e ajrit po zbret vetë çudia,
Në beben e syrit dashurinë ta mbjellim.

Po,tani,ku stolat janë zgjuar
Dhe presin vizitorë pakufi.
Ta mbështjelli dashurine që na eshtë afruar,
Pranë gjoksit e buzë më buzë të dy....

Kështu dashurova unë........


Unë të desha përtej vetes
Dhe prap them: Të desha pak.
Sipër lugjit afër mbretes
Ndoshta duheshim pa cak.

Si s'të desha pak më shumë,
Ti them vdekjes mos m'u qas.
Dhe kaq sa të desha unë,
S'do të thot të të humbas.

Përtej jetës,përtej vdekjes
Kështu dashurova unë.
Si një skllav i së vërtetës,
Pse s'të desha pak më shumë?!.....

Gjumin flak' në ëndërr....


Orët e natës nuk i përfill,
Gjumin flak në ëndërr.
Largoj çdo ditë me mundin tim,
Një vdekje shumë të ëmbël.

Gjumi është vdekje.Dot s'më mashtron,
Një gjumë i thellë qetsie.
Një orë më pak më shum rinon,
Më shmang prej skllavërie.

Dhe pse i lodhur i rropatur,
Ditës plot ngarkesë.
I shmangem gjimit shum i matur,
Do flë kur unë të vdesë.

Kur më mund gjumi, më vë poshtë,
Ndjehem njeri i vdekur.
Me ëndrrën zihem,vdekjen mposhtë
Dhe zgjohem krejt i mekur......

S'di pse hallin nuk ma qave....?!


Dallgë loti më nxjerr syri
Dhe përplasen nëpër faqe.
Vark' e dhimbjes zemrës hyri
Dhe më la pa manushaqe.

Endrra ime,shpresa ime,
Ubë shkarpë në përcëllimë.
Si një gur në rrukullime,
Ngeli mëndia mbi një brinjë.

Gdhënda shpirt e gdhënda halle,
Me smilarin e besimit.
S'di pse hallin nuk ma qave,
Më dhe rriskun e mallkimit.

Askënd........


S'të keqkuptoj për fjalët që më thua,
Që si gjilpërë e çpojnë trupin tim.
As jetën plot andralla, që m'u afrua
Dhe në çengel e vari çdo gëzim.

Askënd nuk shaj e mallkoj n'ktë botë,
Një zëmër e madhe ka vënd për këdo.
As jap,as marr ndonjë premtim të kotë,
Por kuvendoj e fatit si them jo.......

Mos ju largo syrit......


Mos ju largo syrit,
Që të ndjek nga pas.
Eshtë si drita e yllit..
Ndrin për ty me gas.

Ky është malli im,
Ndaj dhe sytë shkëlqejnë.
Qasu syrit tim,
Rrezet t'ia përkthejmë.

Tani ç'dogjë e kthej në numër...

Nisa thinjat ti numëroja,
Në infinit fijet e saj.
Çfardo kujtimi që po zbuloja
Tek rrënja e flokut nuk gjeta faj.

Nisa rrudhat ti ledhatoja,
Ngeca në brezaret e saj.
Si hon i thellë pas rrudhës shkoja
Dhe përpëlitem skaj më skaj.

Tani ç'dogjë e kthej në numër
Dhe krahasimet me të i bëj.
Nga thinjat s'dukem si i humbur,
Nga rrudhat veten nuk e gjëj...

Më kot........


Unë kuptohem në sy,kur jam i lumtur,
Në sy kuptohem dhe kur kam brengë.
Zambaku lulëzon dhe në skutën më të humbur,
Gjëmbaçi mbin në ballë dhe më pickon thellë.

E kuptushme është dhe buzëqeshia e qejfit.
Buzët shpejtojnë ta shprehin saktë.
E helmët është buzëqeshia e mllefit
Dhe buzët nxihen si guri në oxhakë.

Tek mua ç'do gjë kuptohet lehtë.
Fytyrën e kam tepër të lexueshme.
Më kot përpiqesh ti, o mëndje shkretë,
Të lundrosh mbi dallgë të revoltueshme.

S'e di se nga erdhi.......


Eshtë një sy,që vajton dit' e natë,
Fshehur pas qerpikëve të thinjur.
Herë qetë-qetë,herë si shtërngatë,
Vërshon faqeve si qënie e pabindur.

S'e di nga erdhi kjo dhimbje vjeshte,
Që sytë e tu u bënë dimër.
Ç'do dhimbje e kam pritur në heshtje
Dhe e kam vajtuar me zë, me timbër.

Do të bëhem zog dhe do fluturoj në qiell.
Larg kësaj brenge me hije pusi.
Ky lot që më thinji, si i lyer me miell,
Të mos të më vdesi,të mos të më mbysi.....

E di.....


Unë jam i vogël e s'kam përse të mburrem,
Që ka gjeni në këtë fushë..,. E di.
Unë si një kulpër përdridhem e thurem,
Të sjell tek ju, një varg, një poezi.

Për kaq sa bëj, krekosem si kaposhi,
Sytë i mbyll e vargje them pa fund.
Rri pres dikë, me lajka të më joshi
Që fundin tim,kjo erë të mos ta mund.....

Natë Vrastare.....


Sonte zbriti nata si e krisur......
Errësoi fytyrë,shpirt e zemër.
E ndaloi ditën,për atje ku ishte nisur,
Ja nxorri sytë,ja preu veshët,gishtrinj e thëmbër.

Nga kjo ndodhi vet' bota heshti.
E lanë Natën të bëjë batërdinë.
U gjallërua miu,morri,pleshti
Dhe e errësoi më thellë faqezinë.

E ndjeva këtë masakër nga vjedhia e ajrit,
Frymëmarria po mbytesh si miza në dhallë.
Nata vrastare shëtiste pazarit
Dhe i shkulte botës dhëmbë e dhëmballë.

I pash' kur trafikonin organe,drogë,fëmijë,
Vet' Nata mburresh për gjëmat.
Kjo Natë ç'do gjë mundet të përpijë
Si kuçedër mund të thajë detet ,
E si fallxhore mund t'i tregoi bëmat...

Nga kjo Natë dikush humbi një yll,dikush gjithçka
Dhe prap' ua vodhën vajin,lotin.
Jetohet plot' a jetohet batiava
Askush s'të jep përgjigje motë-moti.....

***********************


Shikimi yt më fal një drithërimë,
Mosqënia jote mërzi të madhe sjell.
Një mjegullnai që varet në greminë,
Ulet e ngjitet e prap vetveten nxjerr.

Asgjë s'ka shije pa ty në këtë botë
Dhe dielli vet' rrezet i shpërqëndron.
Çdogjë e mirë pa ty duket e kotë
Dhe vet natyra çdogjë e refuzon.....

Shuhet llambadari i Hënës.....


Rënkon deti nga furtuna,
Si një plak' në agoni.
Përmbi valë përdridhet shkuma,
Kridhet,ngjitet si veri.

Buzgreminës varur fati,
Korridoreve buçet.
Pafuqi,veç nga inati
Errësira veten vretë.

Shuhet llambadari i Hënës,
Si feneri që s'ka vaj.
Vdekur melodia e zemrës,
Si violinë këndoj e qaj.

Rënkon pylli,rënkon bota,
Si një qyqe po vajton.
M'u dogj shpirti,m'u ça koka,
Ashkla,ashkla,tokën çpon.

Qëllon që qaj i vetmuar,
Në një hon a në një brinjë.
Veç ty të kisha të çmuar
Ndaj vajtoj me drithërimë....

S'di.......?!


S'di,sepse u plakëm para kohe,
Dimri shtigjet zuri me dëborë.
Ç'far gëzuam në këtë jetë-llohe?
Vetëm zënka,llazarë me këmborë.

Kush na ka mallkuar,që s'e dimë
Dhe na la në jetë këtë ndëshkim.
Dimrat një pas një mbi krye rrinë,
Si telvik në qafë,or miku im.....

Ti Pranverë.....

Ti pranverë e majit' ëmbël,
Hyr më thellë në shpirtin tim.
Nxite gjakun mu në zemër,
Ti sjell vajzës përcëllim.

Maj' aromë i dehur, musht,
Trokit hape shpirtin tim.
Thuaj zoçëkës: Nuk jam pusht,
Jam një djalë në përvëlim.

Sythe lulesh më çel syri,
Gonxhe bëhen në pranverë.
Nis këndoj me zë bylbyli
Shpirtin zoçkës t'ja bëj erë...

Vetmi,Vetmi....

Sa keq,sa keq bashkë me vetminë,
Të dy në kullë pa as një fjalë.
Heshtja thërmon e dhe çatinë,
Në një mijë copra në tra e var.

Ore njeri! Ç'far bën? Ç'far bën?!
Vetminë në ëndërr pse dërgon?!
Vetmi,vetmi baraz me qën',
Që në zinxhir zë kauson.

Thuhet.......


Botën prej kohësh e ka zën' gjumi.
Pushtet janë tharë,janë korruptuar.
Fjalët lëshohen si fllucka sapuni,
Rrugët e jetës jan' çorjentuar....

Toka s'lëviz më si më parë.
Yjet në qiell me gishta numurohen.
Nuk pyet njeri je vdekur a gjallë,
Por thuhet :Hajdutët të vjedhin e dosjet t"u përvëlohen...

Ti mund të më sillje çudinë.........


E ç'ka ajo buzë e brishtë?!
Ajo,buzëqeshje agim?
Si gonxhe e një lule të trishtë,
Që ruhet mos çeli gabim.

Ti mund të më sillje çudinë,
Po zemrën aspak s'ta marr vesh.
Jo vetëm s'e njeh dashurinë,
Po s'di as e dashur të jesh.

Më thoni.......


Nuk mundem më që të qesh,
Nuk mundem më të këndoj.
Ç'ka ndodhur ma thoni në vesh
Askush të mos ta dëgjoj.

Nuk mundem më të urrej,
Nuk mundem as më, të më duan.
Ju lutem për ju më nuk vlej,
Ç'ka ndodhur ma thoni veç mua.

Nuk mundem të dal, të dëfrej,
Nuk mundem të qaj të vajtoj.
Në gjoks ç'far fshihet? Ç'far ndjej?!
Më thoni: Ta di, të jetoj.

Ç'të bëj? Ç'më mbeti?-Më thoni,
Midis uqërve,si mund të rroj?!
Me mallin e zemrës më mbroni
Që bishat nga kjo tokë ti zboj.....

S'kam qejf......

S'kam qejf të jem një erë e fortë,
Ajo gjëmon e thyen pemë.
Më mirë një psherëtimë në portë,
Që futet lehtë e lehtë në venë.

S'kam qejf të jem një rrebesh shiu,
Ai përmbyt shtëpi e troje.
Më mirë një vesë si fllad veriu,
Që të ndriçoi si lulebore.

S'kam qejf të jem një hon i thellë,
As katarakt që fluturon.
Më mirë një gufë diku në shpellë
Ku dallandyshia pranveron.....

Tepëricë......

(Çdo gjë e tepërt dëmton.......)

Dhe këtë çast e përjetova,
Si pijanec në një rrugicë.
Harrova si të dashurova
Harrova se dhash' tepëricë.

Eshtë ora e parë që jam i vetëm,
Më duket vetia endacak.
Nuk di si ndodhi,nuk di ku mbetëm
Veç di ç'do gjë duket farmak.

Në mëndien time një mjegullnai.
Nuk di në ç'krah ke ngecur ti.
Vërtet kjo "dashuri-murtai"..
S'na ngrojti kurrë neve të dy...

Vërtet kjo jetë.....


Vërtet kjo jetë shum' e çuditshme,
Ta vërtit mëndjen nëpër re.
Ajo që është e neveritshme,
Nuk e kupton dhe kur e ke.

Vërtet kjo jetë është një sajesë,
Më kot mallkon vetveten,më kot.
Edhe kur vdekjen nuk e ke pjesë,
Ta kërkon tjetri më fuqiplot.

Largohem i qetë...

Vendosa të largohem rrugës nga s'ka drita,
Se ky vënd s'më do,ndoshta s'ka nevojë.
Dhe në se do ndeshem me nja njëqind prita
Dorën do t'ua puthë,të mos më përgjojnë.

Në male, në pyje,në lumë e në dete,
Burim më burim e shpellë më shpellë
Do t'ua shqipëroj këto alamete,
Do flë përmbi shkëmb,do flë përmbi ferrë.

Largohem i qetë i pa nevrikosur,
As kujt s'i tregoj edhe rrugës vetë.
Mbi shpinë e mbaj dhimbjen,në tru i gjakosur
Dhe do shtegëtoj planet më planetë.

Në planetin tokë zor se do të kthehem,
Ku fjala "Njeri" ka humbur me kohë.
Do ngjitem në qiell,me yjet do dehem,
Do ndjehem i lumtur si zogu në llohë.....

Folëm si njëherë...

Flladi i agimit folëm si njëherë,
Merri psherëtimat në krahët e tu.
Dua djalë të bëhem të eci si erë,
Me vështrimin lart e jo kuturu.

Në mesin e pyllit le ta lë harresën,
Dy syçkat ti mbyll si për një kujtim.
Në mesin e hënës ta gjëj debulesën
Dhe të psherëtij rrugës pa pushim.

Tinguj melodie të ndjej në dëborë
Dhe të tingullohet zemra pa përtesë.
Në cepin e rrugës të mos jem i gjorë,
Si bar' i pranverës të rrëshqas mbi vesë.

Do të desha shumë diku në shpat mali,
Të flija mbi re si yjet në qiell.
Nuk dua të kem fatin e një djalli,
Kur vet jam një ëngjëll e ndriçoj si diell.

Statujë.....


Pse kjo jetë është kthyer në statujë?!
E heshtur,shpirt-thyer,e pafjalë.
Aspak s'të bën përshtypje kjo rrëmujë,
Aspak s'mërzitesh nga kolla-halë.

Ujitet nga ujra pisi,ndyrësira,
Vet' natyra e ngrirë-kallkan.
E hithtë të duket kënaqësira,
Si e pabesë fjala-xhan.

Ipa-aromtë më duket dhe kopështi i dashurisë.
Xhelozia shigjetë në sy.
Trëndafilat e shpirtit-lypsar i varfërisë,
Nuk ka rëndësi jetojmë apo jemi zhdukur për gjithnji..

..........Nga sytë e tu.......


Në vdeksha një ditë ,do vdes për ty.
Të gjith' do të thonë-një vdekje e rrallë.
Të ardhka vdekja nga ata sy
Dhe s'e kupton kur qënke gjallë.

Nuk është habi,as komedi,
Po se ç'far është- dreqi vetë.
Me një shikim në dashuri,
Me një shikim e ndërron jetë.

Por prap më duket vdekje e ëmbël,
Me një motiv: Për sytë e tu...
Sa herë kam vdekur un' në ëndër,
Aq herë ringjallje kam sjell' në tru.

Prandaj të them: Mos më vdis kot,
Lejom ti shijoj sytë e tu..
Do thuash vet- s'paska në botë,
Paskam jetuar kuturu.....

Pasojat e dimrit.......


Pranvera e sivjetme po vjen si e ftohtë.
Manushaqet të ndrydhura qëndrojnë në ferrë..
Pasojat e dimrit s'u ndalokërkan dot,
Vazhdon kjo pranverë me të njëjtën erë.

Ndoshta s'e kuptoj un' njeriu i marrë,
Këtë ngrohtësi që stina dhuron.
Un' kam parë kusarë,por,jo kaq të paparë,
Që edhe natyrës ajrin ja rrallon.

Ndoshta dhe pranvera s'di se nga t'ja mbajë,
Derën ja kan' mbyllur me çelsa gardiani.
Ndaj dhe manushaqia me zë nis të qajë,
Aromën ja vodhi ky surrat shejtani...

Me.........


Me mosbesimin tim të plakur,
Shëtita rrugve nëpër shekuj.
Shikoja yjet përsëlargu,
Që ndrisnin botën si të mekur.

Gëmush e shekullit lëngonte,
Në çdo qelizë e shurdhëruar.
Prej këmbe qëni të kafshonte,
Si zvarranik i vet-helmuar...

Dhe unë........


Dikur,brithte një mëndje,si erë deti,
Një mosh çapkëne që nuk njifte kufi.
Kjo mosh trazoi muzën e çdo poeti
Dhe këtë ndjenjë e kthyen-poezi.

Dikush shkruajti për vetullën e synë,
Një tjetër buzët i gdhëndi në varg.
Të gjith rendën të zgjidhnin çudinë
Me netë të tëra gërmonin pak nga pak.

Në këtë garë u futa edhe unë
Dhe pse startoja si një kërmill mbi bar.
Vargun e tyre e gdhënda dhe më shumë
Dhe dashurisë i ngrita lapidar....

Ç'të dëshiroj........?!


S'kam dëshira,dëshirat m'i përzunë,
Me këngë e brohoritje nëpër rrugica.
Me lajka e nanuritje më vunë në gjumë,
Të mos ndjej batica e zbatica.

S'ka dëshira,dëshirat u marrosën,
Nga pritja e gjatë për ëndrrat e jetës.
Me helmin e fjalës u mavijosën
Dhe nuk ngeli as një e mijta e pjesës.

Ç'të dëshiroj pa qeliza dëshire?!
Veç gjëra pa shije e formë.....
Shpirtin ma molepsët me avuj ndyrësire
Dhe më kthyet në njeri-kufomë.....

Buzqesh e Qaj......

Mes turmës futem,
E s'dal dot prej saj.
Bërtas e ngutem,
Buzqesh e qaj...

Bërtit me të madhe,
Bëj zhurmë kot së koti,
Kot s'i kam hedhur paret,
Tek horrat-flet "Boti"..

Sot kërkohet zhurmë,
Nuk kërkohet zë,
Prandaj ec me turmën
Se nuk të gjën gjë.

Ç'far pret që s'po tundesh,
Flet opozitari.......
Bëj atë që s'mundesh..,
Dil në turmë i pari....

Nuk më duhet ligji,
Ligji është turma....
Më duhet "Maliqi"
Më ka ardhur tek hunda...

Të gjith flasi,çirren,
Për hesap të vetë,
Turmat zënë e ngjirren,
Bythët kanë pa brekë.

Po kë të dëgjosh,
Në këtë kohë të çmëndur.
I Mënçuri- Hajdut....
Populli i "Lënur"......

Ti o popull- Turmë,
S'e kupton hilenë?!
Lëri si langoj....
Rrugëve të lejnë...

Të betohem......

Të betohem si shënjtor,
Se pa ty jam hiçmosgjë.
Faljet nuk i bëj me zor,
Pyet zemrën për këtë.

Këto vite që kanë mbetur,
S'dua ti mbyti mërzia.
Po të lutem zëmërtretur,
Të mbretëroj dashuria.

Të betohem si shënjtor,
Se pa ty jam hiçmosgjë.
E gdhij natën në oborr,
Dhe nga ty e pres një zë....

S'dal dot prej vetes....

Zbardhi dita...,më gjeti vetëm,
Ashtu si nata e njëjta gjë.
Si ditë dhe natë vetmuar mbetëm
I duroj dhembjet e nuk ngrej zë.

Në rrugë i vetëm,në jetë i vetëm,
Të dal prej vetmisë nuk mundem më.
Atë ç'na lanë me dhembje e tretëm,
Në dhembje rritemi e s'ngrejmë zë.

I tëri plagë,i tëri djegur,
Në mot të keq kocka më çpon.
Të dal prej vetes si i përndjekur,
Kjo dhembje thellë nuk më lëshon.

E dua.........


Unë jetën e dua të ngrohtë,
Mes miqve,shokëve e shoqeve.
Një lajm të marr për këtë botë
Dhe ta mbështjell pas fundit të një gote.

Unë jetën e dua rrëmujë,
Të fshihem pas skutave të saja.
Diçka të shkruaj për bujë
Dhe të zhgënjehet e gjith dyniaja.

Unë jetën e dua si të jetë,
E ngrohtë,rrëmujë apo natë.
Pas saj do rend siç dua vetë
Dhe do t'ja kthej të mirat prapë.