Frederik Rreshpja

First topic message reminder :

Vjeshte 1990

Qane dreri ne korije dhe lotet behen shi
Trishtohet era mbi shkemb
Nuk ka me gjethe te gjelbra. Po bien
Enderrat e pyjeve nje nga nje

Ikin zogjte nga shkretimi i drureve:
Lamturmire, o pyje te Ballkanit!
Vec nen nje ferre kalteron ende
Vjollca e fundit e kenges se bilbilit

Ardhte nje vjeshte pa shtegetim zogjsh!
Ardhte nje Zot, vented ore mbi stinet!


Vinjete

Nje shelg i vetmuar, mbuluar me dimer
Braktisur nga zogjte dhe gjethet:
Era, si keter kercen mbi drurin
Me bocen e shiut nder dhembe

Netet e lumtura, si zilka
Tringellijne ne deget e kujteses…
Vizatohen ne sfond te vetetimave
Henezat qe hengren dhente e vjeshtes

Rene nga xhami i thyer i qiellit
Kristal i akullit yllezon neteve
Dhe mbi pastelet e bores mardht
Shelgu i trishtuar, fatkeq si Serembe


Pergjithmone

O ajr i mbremjes mbeshtillme, erdhi ora te vdes perseri.
Kur te mbyllen syte e mi, nuk do te kete me det
Dhe varkat e loteve kane per te ngecur ne stere.
Shkoj dhe shirat po i le te kyçura
Por do te ktherm perseri ne çdo stine qe te dua.
Une kam qene trishtimi i botes.
O ajr i mbremjes mbeshtillme, erdhi ora te vdes perseri.

Pres

Keshtu cdo nate te pres ty, si skllav;
Rri e veshtroj yjet si ngrejne statuja
mbi pirgjet e keshtjellave qe vizatojne erresiren.

Keshtu cdo nate zbresin nga druret perendite ilire,
me tunikat e prera nga mjegullat e lashta
dhe lulekambanat si per mort tingellojne.

Dhe eshte nje zog i zi qe mallkon,
me zerin e baladave te pergjakura.

Keshtu cdo nate vjen verdalle neper kopesht nje hije,
me nje qiri prej hene ne dore.

Por, ah! Kur te vish ti,
une do te jem tretur neper keshtjellat e ftohta,
qe vizatuan egersisht erresirat.

Peisazh vjeshte

C'u merzite ti se do iki une,
c'u merzite ti se verdhuan gjethet!
Ja, diademen e vjeshtes do t'a nxjerr nga pellgu,
ne korien e arte si garderobe mbreti.

Po te le keshtu, ne kete vjeshte...
Se kete ndarje kam ruajtur per ty.
Ti e ke ditur qe une tek stinet kam shtepine,
ti e ke ditur qe une edhe pak behem dimer.

Se vjen nje kohe e kjo nate behet rere;
Eh, rere dhe plazh i zi!
Kali i erresires me krifen prej shiu
hingellin rrotull ne hapesire.

Se ikin patat shtegetare prej telajos se Van Gogut,
se ngrijne akull pellgjet e vdesin,
se vijne ererat e rrembejne gjithcka,
ne korien e arte si garderobe mbreti

Peisazhet e nates

Zhduken druret me folé e me gjethe
dhe luleve u rrezohen ngjyrat;
Nata gdhend ne ajer statujat e hijeve.

Eja ti, tere drite si dashuria!
Hidh ngjyra mbi lulet,
ver rregull mbi peisazhet e botes.

Nese nuk vjen,
do te tretem neper keshtjellat e ftohta,
vizatuar brutalisht nga nata,
sepse mengjesi nuk vjen asnjehere.

Për një vjollcë

Çeli vjollca e vogël mbi gurishte
si një ylber mbi planete të panjohura

Kështu kam ëndërruar edhe unë dikur
të bëhem ylber mbi akuafortën e kohës vizatuar egër
po tërë ato që thashë
u tretën në kujtesën e palexueshme të ajrit.

Druri i portes

Lulezoi druri i portes se vjeter.
Ah, druri i vdekur celi lule!
Ti keputi dhe me to bej kurore,
per mua qe te prita deri ne vdekje.

Pashe ngjyren e gjakut dhe... lot,
qe celen ne te tera gjerat prej druri.
E kuptova qe thika e pritjes me preu
ne brinje, kur cela gjethe si palmat.

Te prita, te prita...
Derisa celen kameliet e mortjes te porta.
Ti mblidhi dhe me bej nje kurore,
mua, qe deri ne vdekje te prita.

Vdekja e Lores

Rri ne muzg sikur te jane rrezuar koherat persiper,
gati per perjetesi.
Nuk me flet. I ke premtuar vdekjes, e kuptoj.

Por ti ne kete bote erdhe per mua, jo per qiejte.
Kemi qene perhere bashke, qe te rinj,
dhe tani me le!

Mua me trishtojne stinet. Ti e ke ditur,
dhe me boten me ndan nje udhe me kilometra vetmi.

Kemi thene gjera qe s'kane per t'u kuptuar kurre.
Kemi ecur ne tere shekujt, para piramidave.
Emrat tane kane qene gdhendur
edhe kur nuk kishim shkembinj.

Por keto s'kane per t'u perseritur me kurre.
Si ungjijte.

Te dy kemi qene gjithmone te bukur, por ti tani,
je akoma me e bukur, keshtu, me pak vdekje ne sy.

Gjithmone

Eshte gjithmone nje trendafil,
ndoshta edhe prej reje,
ose i bere nga zeri im.

Eshte gjithmone nje yll qe fle e gdhihet te dritarja ime
dhe nje zog qe iken nga kafazi i qiellit,
eshte edhe hija jote ngjyregri qe lulezon.
Hija jote gjithmone me ka kujtuar
ngjyren e aeroporteve braktisur nga avionet.

Eshte nje mesdite qe zhvendos horizontet
dhe une ngjyros ylbere,
qe shirat nuk i kane njohur kurre,
qe ne diten e pare kur linden shirat.

Eshte nje mbremje qe thyen muzgun e vet dhe behet dite,
eshte nje ajer qe tringellin; keputen telat
dhe une kurdis violina te reja,
sepse gjithmone eshte e diel,
madje edhe me vite, kur vjen ti.

* * *

Ne vjeshten e brireve te drerit kendojne bilbilat
perpara bores se pare.
Pastaj nje stine e re bie nga qiejte
te xhamat e dritares se vjeter.

Feminia me kujton motet e shkuar,
asokohe kur isha ende gjalle.
Vertiten neper bar, dheut kaf,
pastaj kendojne neper drure.

Perse

Pergjaken kodrat ne perendim;
Gjak i zi ne gryken e demit te nates.
Cirret era dimerore mbi syte e tij,
e ti me vjen me zinxhire ari neper kembe,
sikur po shkon te Tagora!

Qielli i djalerise

Qielli i djalerise ne sqep te nje zogu,
ra mbi korijen e fjetur;
Nga Kashta e Kumtrit bie dhe bie
terfil i arte i qiejve.

Kembanezat e yjeve lekunden me haré,
prere nga hena e majit.
Qiell i djalerise ne sqep te nje zogu
u zhduk pas portes se ylbereve.

Zhduket pas portes se ylbereve djaleria
dhe mua trishtimi me mbulon,
nen nje hene qe nuk di te buzeqeshe,
ne nje bote qe nuk me kupton.

Det

Hena iken neper mjegulla
si varka e dhembjes sime.
Endrra ime per ishujt e kalter,
neper dhembje, neper hene!

Gdhenda ne breg te detit pikellimin tim.
Vijne dallget dhe behen lote,
si lotet e miteve te statuja ime.
__________________

Kur vdesin henezat

Xhindi i vogel i perralles
hedh yje ne pellgun e hijeve;
Te dritarja e gjetheve pashe
henen e shuar nga shiu.

Kur vdesin henezat, kur vdesin yjet,
jam si dikur femija i dhembshur:
Qellon qe qaj i vetmuar
mbi driten e duarve te henes.

Qellon qe qaj edhe per zogjte,
e trokas te germadhat e cerdheve,
pastaj u shpjegoj zogjve,
qe edhe une jam ne kete bote pa fole.

Lamtumire

Perendite ilire skalitur ne mjegulla
vdesin ne horizont.
Fati im prej duralumini,
neper vdekje perendish.

Fluturon neper iliaden e shkrepave
fati im tere gjeme.
Dhembja ime ulerin neper qiell,
sa tere avionet e botes.

Lamtumire! Fati im i rrezuar diku
do mos ngrihet kurre me.
Jo, une nuk desha te ik neper qiej,
une desha te ik neper kenge...

Vera qe shkoi

Vera qe shkoi i pikelloi qiejte
si pikellohem une per ty.
Mbi plazhet e shkreta, tere dhembje,
ulerijne rrufete si ballada.

Diku anes qyteteve me mjegull
u shfaqen karvanet e nentorit,
folklori i harruar i qeraxhinjve
dhe mushkat ngarkuar me shi.

Ah, vera qe shkoi nuk vjen me;
Tani filloi stina e gjate e ndarjes.
Plazheve, mbi beduinin tend,
bien gjethet e verdha te dites.

Pastel

Ra nje sorkadhe me kryqin e nje vetetime te koka.
Dalengadale u tret te qimitri i shirave.

Vijne dimrat dhe hane stinet.
Vetem nje dhembje klith ende mbi shkembinjte...

Perdite ikin stinet

Fluturuan tri rosa ne qiell,
shpirtera te pyjeve te harruar,
tingulli i kembanes, si gjemim hene,
kendoi rekuiemin e yjeve te rrezuar.

Nje vetetime e plagosur ra diku,
si shpata e nje klithme,
mbi token e lodhur prej qiejve,
verbuar nga bronxi i shirave.

Fluturuan tri rosa ne qiell,
tri re dhe tri erera.
O ju, shpirterat e pyjeve,
mbeshtjelle me dimrin e dhembjes.

O Zot! Nga c'qiell ra tere kjo dhembje,
qe henezoi kete dimer?
Perdite ikin shpirterat e botes,
perdite fluturojne stinet.

Gjethe e fundit

Gjethe e fundit ne qiellin e dimrit
iken neper ere si nje lamtumire.

C'mesazh shpie neper mjegulla?
C'mynxyre do t'u kumtosh vetetimave?

Shkelur nga nje shi i verber
iken e iken neper qiell.
Gjethe e fundit, shpirt i vjeshtes,
si nje penelate nervoze.

Ti rend t'u kumtosh vetetimave
mynxyren e dhembjes time.

Caku

Të vdekurve u veshin këpucë të reja,
se duhet të shkelin në udhë pa krye,
mirazh shkretëtire në rendje pa fund,
pa semaforë e vija të bardha e shtylla,
pa policë trafiku e manekinë mode,
pa kalimtarë në sens të kundërt si duna,
për gjetjen e orës, adresës së saktë.
Mbi kalldrëme shtruar me gurë sizifi
trokasin shojet e ngrëna si patkoj kuajsh,
ciasin gomat si në përplasje veturash,
thyhet njëqind copash pasqyra e lustrës.

O sa këpucë të reja u shitën sivjet!

Ata shqiptojnë një fjalë ndërkombëtare,
non stop-in rraskapitës me theks modern,
në maloren si thikë, pa ndalesa biblike,
pa pemë, pa zogj lajmëtarë si dekor.

Poshtë lart majtas djathtas para mbrapa - qiell,
me engjëj merramendës, me djaj rrëshqitës,
sipas rregullave të qarkullimit të Dantes.
Shohin dyzimin e tyre mbi pluhur këpucësh
që tingëllojnë si një kor antik në boshllëk,
gjersa lëkura çahet, këmba rri zbathur.

I largët është caku të mbërrihet tek Zoti,
me labirinthin e shpresës vetvetiu hapur.

Krilla

Ne oren e magjive u rrezua nje krille;
Rrokullime neper rremujen e reve,
humben gjurmet ne ajrin tradhetisht indiferent.

Do shkoj te rri prane zjarrit te henes
me zogjte e mardhur, mbi koder.
Nje avion i vetmuar dhe i pergjumur
iken te shtepia e mjegullave.

Eh, krille e gjore! U pikellova,
se jam mik i avioneve dhe i zogjve;
Shpesh bredh neper udhet e ajrit:
Here ve stapin ne nje mjegull, here le syzet ne nje re.

Krilla

Ne oren e magjive u rrezua nje krille;
Rrokullime neper rremujen e reve,
humben gjurmet ne ajrin tradhetisht indiferent.

Do shkoj te rri prane zjarrit te henes
me zogjte e mardhur, mbi koder.
Nje avion i vetmuar dhe i pergjumur
iken te shtepia e mjegullave.

Eh, krille e gjore! U pikellova,
se jam mik i avioneve dhe i zogjve;
Shpesh bredh neper udhet e ajrit:
Here ve stapin ne nje mjegull, here le syzet ne nje re.

Kronike

I bene statujat pastaj i thyen,
per te pare brenda portretin e gurit.
Vetem te vdekshmit mizerabel kapeshin pas statujave.