LAJMËTARI QË PROJEKTOI HISTORINË E SË ARDHMËS SË KOSOVËS

A R D I A N K R A S N I Q I
LAJMËTARI QË PROJEKTOI HISTORINË E SË ARDHMES SË KOSOVËS

Ardian Krasniqi, Rexha, ky ishte emëri i tij i luftës, u vra në thyerjen e natës mes 15 dhe 16 tetorit 1997. U vra gjatë sulmit që i bënte një stacioni policor, së bashku me tre nga shokët e tij të afërt, Mujë Krasniqin - Kapuçin, Qerim Kelmendin - Dema dheIlir Konushevcin - Mërgimin.

Shkruan: Bedri Islami - 12. 10. 2009

HEROI I KOMBIT ARDIAN KRASNIQI

Edhe kur të tjerët e humbën shpresën tek liria, ai kurrë nuk u dëshpërua. Ai u bë lajmëtari që projektoi historinë e së ardhmes së Kosovës.
Këto ditë, në vendlindjen e tij, do të vendoset Shtatorja e heroit të kombit, Ardian Krasniqi. Në këtë mënyrë, 12 vite pas rënies së tij heroike, ai rikthehet në mesin e njerëzve që i deshi me gjithë shpirt dhe të cilëve ua përkushtoi jetën e tij prej martiri. Kjo ishte diçka që pritej dhe që mund të ishte bërë shumë kohë më parë, por gjithësesi, përsëri është në kohën e tij. Ardian Krasniqi ka qenë gjithnjë i mirëseardhur në Kosovë, edhe kur ishte njëri ndër djemtë e zakonshëm të saj, edhe kur ishte njëri ndër djemtë ilegalë që vendosën të luftojnë për lirinë e vendit të tyre, edhe kur u bë njëri nga drejtuesit kryesorë të luftës, edhe kur derdhi gjakun, edhe tash, kur ai vjen në formën që e meritonte, të përjetsisë.
Ne i themi me gjithë zemër: mirëserdhe. Je në kohën e duhur, je në vatrën tënde, je aty ku është vendi yt.
Jo kushdo e ka fatin të jetë i kthyer në pjesë të memorjes historike të kombit të tij dhe jo kushdo, po ashtu ka meritën të jetë i rikthyer në mesin e bashkëatdhetarëve në përmasat e një Shtatoreje. Është e vërtetë se ka raste kur ngrihen edhe përmendore që më shumë se sa meritën kanë nevojat politike ose përdalluese, por në riardhjen e Adit, në këtë rikthim të madh, gjithçka është e qartë dhe e mirëditur. Ai e meritonte këtë, jo thjeshtë e vetëm se dha jetën e tij, jo vetëm se u flijua vetdijshëm në kujtesën e kombit, por gjithçka që ai bëri, gjithçka që përgatiti, të çojnë natyrshëm drejt një përfundimit të tillë.
Nuk besoj se do të ketë njerëz në Kosovë, të cilët, kur të ndalen para Shtatores së tij, do të mund të pyetin se kush ishte ai, se çfarë të veçante bëri për të patur një nder të tillë dhe një rikthim të tillë, të cilët e kanë vetëm të përjetshmit. Nuk e besoj këtë, sepse në këto vite është folur e shkruar për të, janë sjellë dëshmi të përpjekjeve dhe mendimit të tij politik, të vetdijes për të bërë diçka më shumë për vendin e tij, lidhjet që kishte, të ngushta deri në thelb, me Adem Jasharin apo me drejtuesit e tjerë të luftës, rrugëtimet e tij nëpër dimrat e ashpër për të sjellë në Kosovë logjistikën e luftës, afërsia me Zahirin dhe Edmondin, miqësia e ngushtë me Ilirin dhe fakti, se edhe pas vrasjeve të 31 janarit 1997 e arrestimeve të atij muaji, ai do të ishte njëri që do të merrte përsipër ringritjen e luftës.
Pra, nuk e besoj se do të ketë shqiptarë në Kosovë që do të und të pyetin se çfarë bëri të veçantë ai. Do të ketë, për këtë jam i bindur, nga ata të paktë që do u merren sytë kur të shohin figurën e tij madhore, sepse ua kishte vrarë sytë edhe puna e tij. Këto janë titistët e udbashët e djeshëm e të sotëm, por nuk do të merrem me to. Në fund të fundit, fakti që ata janë strukur, që mërmërisin dhe bluajnë nëpër dhëmbë egjrën e keqe të së djeshmes, pa mundur të kafshojnë si dikur, flet mjaft për sigurinë e së nesërmes.
Mirëpo nëpër Pejë dhe sheshin ku do të vendoset Shtatorja e Ardian Krasniqit do të vijnë edhe të tjerë, prej më larg, do të vijnë edhe jugu i thellë i Shqipërisë në këtë pjesë të mrekullueshme të Shqipërisë Veriore, dhe atyre, krejt natyrshëm, do u themi diçka më shumë, do u tregojmë se këta njerëz që kanë sot Shtatoret e Përmendoret e tyre, bënë të mundur që shqiptarët të lëvizin natyrshëm drejt njëri tjetrit, se kufijtë mes nesh kanë filluar të thyhen prej nga ajo ditë kur djem si Ardian Krasniqi filluan të shkrijnë dëbornat e pushtimit, duke kaluar përmes mijrave metrave lartësi: do të mund t'u themi se as nëpër mend nuk do i kishte shkuar dikujt për të bërë një rrugë lidhëse, si vetëudha mes maleve të Mirditës e Kukësit, nëse nuk do të kishin qenë në fillim ata shtigjet që çelën nëpër këto lartësi këmba e ilegalëve që dërgonin në Kosovë logjistikën e nevojshme për luftën.
Do të mund tu themi, sarandiotëve, për shembull, se shqiptarët e Kosovës që vijnë sot lirisht tek ju, bëjnë pushimet mes jush e njiheni më mirë me njëri tjetrin, e kanë pasur gjithnjë këtë dëshirë, prandaj mjaft vajza në Kosovë e kanë emërin Saranda, por nuk mund të vinin se, jo rastësisht, mungonin gjurmët e hapura nëpër shtegun e ngushtë fillimisht, të lirisë së Kosovës, për të ardhur tek lirëshmëria e sotme.
Do të mund tu themi vlonjatëve për shembull, nëpër shtëpitë e hotelet e të cilëve pushojnë secilin vit dhjetra e dhjetra mijra shqiptarë të Kosovës dhe të viseve të tyre në Maqedoni, se shqiptarët përtej Shqipërisë londineze, e kanë pasur gjithëherë këtë dëshirë, prandaj ka aq shumë emëra Vlora e Valon, por nuk kanë mundur sepse nuk mund të vinin përmes lutjeve të ditëve të premte ose përgjërimeve për më shumë liri.
Një djalë si ky, që është sot tek ky shesh, ishte ndër ata që bëri të mundur që rrugët e dikurshme ilegae të kthehen sot në rrugët e mëdha të bashkimit të kombit.
Nuk është e paktë kjo. E megjithatë ai ka bërë më shumë se sa kaq. Lexova këto ditë rastësisht një paloreagim ndaj shkrimeve të mia, bërë nga një udbash që më kishte ftuar dikur për kafe, e firmosur nga një bedel lecist. Nuk u çudita për të, nuk i ktheva përgjigje, si nuk i kam kthyer asnjëherë, sepse, si thonte dikur poeti i madh persian Sadiu, “nuk zihen kurrë dy njerez me tru, e as i dituri me një mendjehu”. Por mbeta i habitur kur ende sot, ka njerez udbashë, pikërisht nga ata që do u merren sytë nga Shtatorja e Ardianit, të cilët edhe kësaj dite, aksionet e para të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës i quajnë punë të shërbimit të fshehtë serb.
Asnjë aksion i realizuar që nga ditët e para të Ushtrisë Çlirimtare nuk është tashmë i panjohur, dihen autorët, strukturat që i përgatitën, dhe për fat jo të mirë të Kosovës, disa prej tyre janë sot në përjetësi. Dihen se kush ishin ata që morën guximin e parë t'i vënë pushkën dhunuesit, pushtuesit. Kjo nuk është retorikë, kjo është e vërteta e vetme që ka Kosova. Dhe këta njerëz, nuk janë thjeshtë, si tha dikush ditët e fundit, thjeshtë e vetëm "kurora e lirisë së Kosovës", por në rradhë të parë janë themeli i përgjakur i saj, dhe pikërisht sepse është një themel i tillë, ai do mbijetojë, edhe ndaj vazhdimit të shpifjeve udbashe e mjaullitjeve titiste.
• Ardian Krasniqi ishte njëri ndër themeltarët.
Ndër më të vendosurit. Ishte njëra ndër pushkët e para të lirisë, njëri ndër herojtë e parë. Për të ardhur deri në ditën e përjetësisë së tij ai kishte bërë një rrugë të gjatë, kishte përjetuar shumë gjëra, dhe në fund, para se të ndahej përkohsisht prej nesh, kishte bërë testamentin e tij Politik, Letrën e jashtëzakonshme dërguar vllait të tij, Ilirit. Askund më shumë se sa tek ajo letër nuk ndjehet shpirti i tij i mrekullueshëm,
- dëshira për jetën,
- përgatitja për çastin që mund të vinte,
- sublimiteti i jashtëzakonshëm,
- mrekullia e miqve të tij të luftës,
- dëshmia e rolit të Zahirit në luftën çlirimtare,
- përgatitja e të afërmve se do ju mungonte ndoshta për disa kohë,
- kujdesi për merakun e nënës...
një shpirt i derdhur mes rrjeshtave si një dëshmi e së nesërmes.
Ardian Krasniqi, Rexha, ky ishte emëri i tij i luftës, u vra në thyerjen e natës mes 15 dhe 16 tetorit 1997. U vra gjatë sulmit që i bënte një stacioni policor, së bashku me tre nga shokët e tij të afërt, Mujë Krasniqin - Kapuçin, Qerim Kelmendin - Dema dhe Ilir Konushevcin - Mërgimin. Ai e kishte menduar se mund të vritej një ditë e kishte përgatitur veten për një gjë të tillë. Mirëpo nuk është vetëm rënia që i bëri të mundur ngritjen e Përmendores së tij. Në disa vite rradhasi ai e kishte ngritur, pa dashjen e tij, Monumentin e vetvetes, sepse kishte ecur në atë rrugë përmes së cilës ecën fillimisht vetëm pak vetë, më idealistët dhe më vizionarët, rrugë që u bë më pas e njohur për shumë e shumë vetë në Kosovë, për mijëra e mijëra.
Ardian Krasniqi rikthehet përjetësisht, aty ku ishte, në vendin e të parëve. Ashtu si Zahiri, si Ademi, si Edmondi, si nesër Fehmiu e Xheva, si Luani e Shkelzeni, si të gjithë ata që përjetësisht u bënë sinonim i fjalës liri, bashkëngjitur me Kosovën dhe Shqipërinë.
Të gjitha ata që mund të thoja unë për një figurë vigane si Ardian Krasniqi janë të pakta. Më shumë se kaq, shumë më tepër se kaq thonë të tjera gjëra, ardhur tek ne në formën e dy letrave. Njëra nga heroi i kombit Ilir Konushevci - Mërgimi, dhe tjetra, përmes shpirtit të vetë Ardianit. Letra e Mërgimit, dërguar shokëve të tij të idealit në diasporë, zë vend në këtë shkrim, shpirti i Adit do të zërë vend në shkrimin tjetër “Historia e një letre testament”. Të dyja letrat janë në arkivin e Lëvizjes Popullore të Kosovës edhe sot e do të jenë përjetsisht.

Ilir Konushevci “Mërgimi”, me 18 tetor 1997, dy ditë pas vrasjes
së Ardianit, do të shkruante:


Pranojnë: Shokët e idealit në diasporë.

Në vend të përshendetjes, dy fjalë për shokët e mi të ngushtë:
• Zahir Pajazitin dhe
• Adrian Krasniqin.
Për të folur për këto burra, automatikisht flet për një pjesë të madhe të lëvizjes revolucionare ose të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës. Unë jam shumë me fat që kam pasur rastin të rri dhe të punoj me ta.
Zahiri ishte trim i madh dhe shumë i rrallë. Atentator i shkëlqyer, që nuk i trembej syri nga asgjë. Me punën e tij, unë mendoj që ia vuri themelet UÇK-së. Ai i ngjalli ndjenja popullit në Kosovë dhe në diasporë. Ngriti moralin e të gjithë njerëzve që nuk përkulen para armikut, ndërsa atyre që përulen, u futi tmerrin në palcë.
Puna e Adrianit është ajo, e cila, nuk i shkoi shumë kujt për dore. Ai nuk u kënaq vetëm me këtë punë të shenjtë që bënte, të cilën e vlerësojnë të gjithë shokët, por donte që edhe vetë të merrte pjesë në aksione konkrete, ku dha edhe jetën heroikisht.
Deshëm apo nuk deshëm, po bëmë një analizë të punës së Zahirit dhe të Adrianit, del se këto i vunë themelet e aktivitetit të UÇK-së, prandaj na mbetet të vazhdojmë veprat e tyre, deri në çlirimin përfundimtar....”
Do të ishte i mjaftueshëm thjeshtë ky vlerësim i Ilir Konushevci për të qenë për këdo e qartë si drita e diellit, përse Ardian Krasniqi e meritonte këtë Permendore lavdie dhe përse ai është përjetsisht mes nesh.
Pikërisht 12 vite pas rënies së tij, ai rikthehet. I madhërishëm.
Mirëseerdhe. Kosova përulet para teje.