DËSHMORI I KOMBIT SKËNDER ÇEKU

Në përkujtim të dëshmorit të kombit
gjeneral Skënder Çeku

Shkruan: Nazmi ELEZAJ / Plochingen, 11. 08. 2008

Të shkruash për trima si Skënder Çeku është nder dhe privilegj i veçantë. Kisha rastin ta njihja këtë burrë qysh kur isha në moshë rinore dhe qëndrimi i tij prej trimi, njeriu të matur e të ditur fituan respektin, dashamirësinë time dhe shoqërinë që do t'a mbajmë deri në rënjen e tij heroike.
Skënder Haxhi Çeku lindi në fshatin Qyshk të Pejës me 01.01.1955. Ishte i njohur për organizime në luftë kundër okupatorëve serbo-sllav, do të njihet, si burrë trim, shok i dashur dhe besnik deri në rënien e tij në altarin e lirisë. Skënderi do të veprojë dhe punojë në Zvicërr vite të tëra, për të mbajtur familjen, por edhe për kauzën e madhe kombëtare, duke e ndihmuar me tërë forcën dhe mundësinë që pati.
Shpërthimi i luftës do t'a gjejë në Shqipëri, bënte grumbullimin dhe kontrollin e armëve për luftëtarët e lirisë. I njohur dhe i paisur me këto aftësi dhe i lindur si njeri ushtarak nuk u mjaftua me kaq, atëherë kur luftohej: ,,për vdekje a liri,, nuk qëndroi më në detyrën e rëndësishme që pati, por do të marrë udhën e flakëve dhe do futet në Kosovë, atje ku jehonin krismat e pushkëve që sollën lirinë.
Gjeneral Skënderi, me aftësi të mëdha ushtarake do të futet në Kosovë edhe pse në kohën kur hyri ai, me ushtarët e vet ishte tepër vështirë të kalohej kufiri, ata marshuan dhe arritën në qytetin e lindjes së trimit në Pejë.
Pikërishtë në këtë kohë flakët e luftës kishin marrë pëmasa të mëdha në Rrafshin e Dukagjinit, trimi me ushtarët e vet do të pozicionohet në fshatërat Raushiq, Loxhë e rrethinë, do të pregatisin terrenin për mbrojtje e sulm, derisa minutat numëroheshin artileria sa vinte e u afrohej këtyre anëve dhe beteja e tretë do të fillojë, pikërisht me 15. 08. 1998 kur do të sulmohet fshati Loxhë nga çetnikët barbar, do të luftojnë trimat deri në plagosje të rëndë nga predhat e armikut, një predhë do t’i godasë trupat e Skënderit Çekut dhe Gani Elezaj-nga Radaci (Pejës), të dy do të plagosen rëndë, por krismat e armve të tyre do të dëgjohen deri në tërheqjen e tyre nga shokët.
Bashkëluftëtarët do t’i transferojnë në zona më të sigurta, në rrethinën e Malishevës, në një spital të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, ku do të përpiqen t’u shpëtojnë jetën, plagët ishin të rënda, Ganiu do të mbijetojë ndërsa gjeneral Skënderi do të vdes me besimin që Kosova së shpejti do t’a fitojë lirinë dhe gjaku i bijëve e bijave më të mirë të Kosovës do të shpaguhet me lirinë e saj.
Ishte pikërishtë data 17.08.1998, kur pas një ndërhyrje të domosdoshme kirurgjike trimi do të vdes me porosinë e fundit ,,amanet Kosovën,, dhe ,,luftoni deri në ditën e çlirimit të saj,, Sot pas kaq vitesh më bëhet, sikur e shof fëtyren e tij të qetë, ishte njeri i qeshur, i gatshëm të ndihmojë tjetrin në momente të duhura, e gjejë aty ku e kërkonte detyra.
Vepra e tij për çështjen kombëtare dhe në fund rënia e tij heroike për ribërjen e kombit shqiptar, për emrin shqiptar, për tokë, gjuhë, flamur, traditë, kulturë e çdo gjë që na forcon si komb e bëri këtë burrë të nderuar dhe të pavdekshëm. Nga këto raste si nga heroizmat e Skënderit, Ganiut me shokë në rradhët e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës jam bindur që thënja:,,Trupi vdes, por vepra kurrë,, është thënje shumë e qëlluar dhe vepra e tyre është udhërrefyese për ne dhe brezat e ardhshëm, është baza, themeli i palëkundur i shtetit tonë, i ekzistimit tonë si njerëz e si komb!

- I lehtë i qoftë dheu i tokës nënë!
- Lavdi e respekt veprës së gjenerlit të pavdekshëm, legjendarit Skënder Çeku