Heroi im...

Ka qenë djali më i bukur në klasë. Dhe më i bukuri i gjeneratës. Dukej paksa si më i madh. Më shumë si të jetë student. Kishte flokë të zeza, sy të bukur dhe buzëqeshje edhe më të bukur. Dukej i përsosur.


Ishte pjesë e një grupi dhe i binte kitarës. Shoqërohej me djem dy-tre vjet më të mëdhenj. Duke kaluar ditët, u bëmë më të afërt. E njihja nga më parë, por nuk përshëndeteshim. Nuk tregoja vëmendje të posaçme për të. Vetëm e kisha regjistruar në kokë se është i bukur dhe kjo është e tëra.

Muajt e ardhshëm vazhdimisht ishim së bashku në shkollë. Bisedonim, bënim shaka ishte super. Kurdo që isha e pikëlluar, vinte të fliste me mua, do të më merrte në përqafim. Në mua gjithmonë kishte ndikim si të qetësuesit. Që nga dita e parë e shoqërimit tonë, por kurrë këtë nuk e pranoja. Vazhdimisht mendoja që nuk kemi shanse.

Filluam të shoqëroheshim edhe jashtë shkolle. Me askënd më parë nuk jam ndier aq mirë. Aq e mbrojtur dhe lumtur. Një ditë shkonim së bashku nga shkolla në shtëpi. Më tha a mund të shkojmë në park dhe të bisedojmë. Më pyeti se a e kam kuptuar se i pëlqej. E shikova me huti.

Më puthi në fytyrë dhe priste që diçka të them. Vetëm heshta. Nuk mund të besoja që ai, djali i cili gjithmonë kishte lidhje me femra më të mëdha dhe për të cilin “çmendeshin” shumica e vajzave të shkollës, më dëshiron bash mua. Ishim aq afër, e ndjeva frymëmarrjen e tij të ngrohtë në atë mot të ftohtë.

Me siguri që e ndjeu dridhjen e trupit tim nga të ftohtit dhe për këtë e hoqi xhaketën e tij dhe më mbështolli me të. Edhe më tutje qetësi… Më në fund fola. I thashë se nuk mund të besoj. Gjithmonë e kam pasur atë problem t’i besoj secilit djalë me të cilin isha. Ai nuk ia vuri shumë veshin kësaj.

Më tha që jam shumë e bukur dhe dëshiron të jetë me mua. Përnjëherë mendimet m’u ndalën. Më puthi. Kurrë nuk do ta harroj puthjen tonë të parë, puthje e cila edhe sot e kësaj dite e mban gjallë lidhjen tonë.

Po flija dhe me shfaqet ne enderr si vegim,papritur ngrohet shpirti im.I fshiva lotet neper sy,e te thashe te dua ty,me dhe shume premtime dhe puthje ate nat,por me le te vetmuar ne kete jete si nuk kisha fat.Erdhe ne momentin kur kisha nevoje per ndihme,atehere kur jeta me ishte tmerruar dhe doja te vdisja,por ti me dhurove ngrohtesine dhe dashurine qe me kishte munguar.Nuk doja tia dija per asgje tjeter pervec vdekjes dhew me fale ti ate cka me mungonte se ti je heroi im,dhe prandaj te kam pranu ne shpirtin tim.