Copeza Jete Dedikuar Meshires

Te shkruaj pa patur një arsye për te te shkruar,
te shkruaj pa ditur kush je, pse je dhe çfarë je...Mos te te genjeje
mendja se po te shkruaj për ty,
as ty, idiotsija me qesharake është se vertet te shkruaj pa ditur se
kujt po i shkruaj, te shkruaj sepse ndjej për te te shkruar, te shkruaj
sepse me
shpifet fallciteti i njerzimit tend, te shkruaj sepse jam lodhur nga
hipokrizi shpirtrash te ceket...te shkruaj sepse me ka merzitur
rendomtesija e
diteve te mija...Jetoj kot, sa për te shtyre një dite te vjeter dhe
jetuar një dite te re, fundja fundit kjo është arsyeja baze e çdo njerit
prej
nesh, panvaresisht se tek-tuk na del ndonje manikin qe pretendon te dije
pergjigjen e çdo pyetjeje, dhe qellimin e çdo ndodhije...Te shkruaj për
hir
te ketyre hijeve te heshtura qe me rrethojne, o zottt çfarë kotesije, o
zot çfarë garumulli i zbrazet, vrime ne uje, uj ne vrime...ne çdo menyre
te
mundshme qe ti rendisesh keto fjalë te cjerra, çdo gje ngelet serisht
njesoj...shumë zbraztesi, boshllek, hapsire e pa okupuar...

Nuk kam për te te thene shumë, se po bej cudi me
te thenat sot. Nuk flisnim fare dhe tani qe e gjetem teoremen e
muhabetit e shikojme sa e thjeshte
paska qene, ne te vertete dhe shumë bosh. Por meqenese te dy rastistem
ta kuptonim ne te njejten kohë parendesine e fjaleve, atehere po ja le
vendin
asgjese për sot, se tjeter nuk mbeti pervec saj. E une te shikoj, e ti
me shikon. E jam tani ne një vend nga i cili dua te dal po asnjeri nuk e
beson.
E si ju mbushet mendja njerzve, ty aq me teper. Prandaj jam duke ecur
permes se ftohtes se papritur te shtatorit, duke kujtuar një ndodhi vere
dhe
duke qeshur me ashpersine e budallallekut tim. Atehere mund ta leme
keshtu dhe për disa vite te tjera se une jam duke ndryshuar, e kur te
kem
ndryshuar plotesisht ne qofsha flutur a zvaranik, do e kuptosh ku do
shtegtoj. Ndoshta shumë larg nga ne te dy....

Urimet e mia te perzemerta ne lidhje me keto vargje Anna.

Sinqerisht:
Saimiri...

flm Saimiri,urime e ju per frymezimet tuaja


Pagjumsija me është kthyer ne normalitet, nuk
është me thjeshte panik mospagjumesije...me është kthyer ne një rutine
te pernatshme, ne një dicka qe
dhe ndoshta e shijoj...ose me mirë kam mesuar ta gezoj. Nuk ka me bukur
se sa te qendrosh deri natën vone zgjuar, ateher kur e di qe e tere
dynjaja
fle, ateher kur mund te hap perdet e dritareve e te shoh një qiell
pafundesish, te shikoj se si shuhen yjet e si se zbardh nata deri ne
agim, Keshtu
qe une natën time do ta shijoj, do e shijoj me shumë se sa dite qe do te
vij, do te ndez qirinj te tjere qe te me mbushin mushkrijte me erera
lendinash, do te degjoj ato tinguj qe me cojne tek ti, do te lexoj ate
librin deri sa te arrij tek fleta e fundit...Keshtu qe kur te zgjohem te
nesermen ne mengjes te them me plote goje qe kam enderruar një enderr te
vertet...kam jetuar natën me vetmine time!

URIME ANNA,TEME E BUKUR KJO

Atje pertej atij diellit te nxehte,
ajrit permes, reve me tej,
pertej imazhit tim, pertej syve te mi,
pertej frymes sime nuk do te gjesh
asgje me shumë se sa një hije te shtrember...
Iken ditet kur zgjoheshim neper mengjese mekatesh,
ishin pikerisht ato perqafimet e mija puqur me te tuat,
ishim pikerisht ato deliret e momentit
puthitjet e perjetesive,
ishin pikerisht ato qe krijuan mallkimin tone...
Nostalgjira me nuk ka,
nuk ja lejoj dot me vetes...
edhe pse ne një moment si ky qe shkruaj
nuk po me bej me shumë se sa te nostalgjoj,
për ate qe rrefet me Na isht një here e një kohë...,
për ate qe ishte e djeshmja,
për ate qe me ndjeu zemra,
qe me pane syte dhe qe jetoi shpirti...pikerisht për momentin qe kaloi!

Ki Meshire per te
Lotë të ftohtë rrjedhin për sytë që u humbën përgjithmonë.


Më mungon moj motra ime dhe kjo është e dukshme!