Poezi Islame

First topic message reminder :

Kjo zemra ime gjithnjë po vajton,
mëshirën Tënde Allah po e kërkon
dhe nëse Ti atë s’e mëshiron,
do të jetë e ngrata e humbur gjithmonë!

Kjo zemra ime shumë është duke u frikësu,
natën e varrit si ka me kalu?
Dhe nëse Ti Allah varrin s’ke me ia zgjeru,
ky trup i ngratë shumë ka m’u dëmtu.

Kjo zemra ime, ditë e natë po qan!
Dhe faljen Tënde Allah po e kërkon.
Dhe nëse Ti atë nuk e falë,
do të jetë e ngrata përgjithmonë në zjarr!

Kjo zemra ime shumë po shpreson,
në ditën e Mahsherit prej teje ndihmë kërkon
dhe nëse Ti Allah rahmet për të bën,
do të jetë e shpëtuar dhe e lumtur gjithmonë!

Kjo zemra ime lutjet kurrë s’i ndalë,
Prej Teje Allah xhenetin Firdevs kërkon
me pejgamberë dhe shehida që ta bashkosh
dhe kënaqësinë Tënde, Allah, t’ia dhurosh.

O Allah, Ti që je i Mëshirshëm,
na mëshiro!

O Allah, Ti që je Mëkatfalës,
mos na dëno!

O Allah, Ti që bën rahmet,
na shpëto!

O Allah, Ti që gjithçka ke,
Xhenetin na dhuro!

HIPOKRITI


Perëndia më së tepërmi e kritikon
Zemër ziun e djallëzuar që hipokrizon!


Kur’ani të tillin e quan munafik
Dhe thotë se me djallin është identik!


Perëndia për atë flet me ashpërsi
Pasi që i tilli ka prirje për poshtërsi!


Hipokriti me djallin kontraktojnë
Punë t’liga njerëzimit t’iu shkaktojnë!


Ani pse ai thotë se është humanist
Në fakt është më i keq se çdo ateist!

Hipokriti shtihet se është besimtar
Mirëpo në esencë është gënjeshtar!



Ai është mik i ngushtë i shejtanit
Ti mendon se ndjek rrugën e islamit!


Ai pohon se është musliman
Por në brendi është shejtan!


Para teje thotë jam daja yt
Pak më vonë tenton të mbytë!

Ai me akrobacione mbjell kob
Duke i zënë të pafajshmit rob!

Sa flet me ty të bën lajka
Prapa shpinës t’godet me shuplaka!

I tilli çdo amanet e tradhton
Hazreti Muhammedi na këshillon!


Para popullit thotë se është mbret
Por tere kohen genjen kur flet


Në çdo premtim përgatit gënjeshtër
Për këtë gjë vërtetë ai është mjeshtër!


Kur një premtim ta ofron me vrap
Në anën tjetër të rjep si kasap!



Anipse flet bukur dhe përpiktë
اdo fjalë e tij prodhon delikt!


Në formën e jashtme është elegant
Por në përmbajtje është intrigant!


Hipokriti njerëzimit u flet qartë
Por e ka princip kokën ta mban lartë!

Në foltore kujton se është meleq
Kur e vëren jashtë saj mu si dreq!

Koprracinë ai e ka virtyt
Për një dukat njeriun e mbyt!

Po e preke pa qëllim në interes
S’ta harron deri sa të vdes!

Besën e lidhur e përgënjeshtron
Dhe premtimin kurrë s’e realizon!


Ti hudh plaçkat në sokak
Pa pyetur fare për shkak!

Si Drakulla ta thithë gjakun
Që t’ia plotëson vetes merakun!

Ai është si shejtani me dy brina
اdo terren tenton ta minon me mina!

Më i ziu është ai me veshje fetare
Që synon besimtarët t’i qet fare!


Kur i del në pritë besimtarit në një shpat
Ky me maturi ia bën mat!

Hipokriti është prej Zotit i mallkuar
Dhe prej besimtarëve i injoruar!

Të gjithë hipokritët për këtë dhe atë botë
Sundimtari i botëve i shkatërroftë!

O hipokrit, o demon
Medet për ty çka do t’përjeton!

Kur zjarrin e xhehennemit e shijon
Klithma jote deri në amshim do t’jehon!

Shehidi i ri

Zemra më pikon gjakë,

e syri më pikon lot

Shpirti i mllefosur

kërkon prehje të ngrohtë

Rrugëve të zbathur

e të përvuajtur gjithmonë

ecin vellezërit tonë

e nga Allahu ndihmë kërkojnë

Ecin,e vetëm ecin

sikur asgjë nuk dojnë

të vdesin në xhihad

si shehid të Allahu t`shkojnë

vriten e plagosën

me gjakë e lajnë fushën

në njerën dorë mbajnë Kur’anin

e në tjetren pushkën

kanë lënë nenat e ngrata

kanë lënë bankat e thata

kanë lënë fëmijët me lotë në sy

për tu bër shehid të ri.

NENE MOS ME VRIT

me ler te jetoj
me ler te lotoj
me ler qe fjalen nene ta mesoj
sa linda, dhe tash po perendoj

nese ke vendos te besh krim
mos me hudh ne kanalizim
qeshte ne mua ky hidhrim
pse ky frymezim

oj nene ,dua te jetoj
me ler te shpresoj
du jeten me ty ta kaloj
me ty te endrroj

oj nene pse po me mbyte
edi? qe kam dal nga epshi yte

oj nene ndale veten mos me mbyte
me lere ,se jam i pafajshem
ke meshire me ler te jetoj ,
dua ta shoh kete jet te pa kajshem,

ani moj nene mos me ndegjo
nese nuk me do ,ateher vepro
ateher me mbyte dhe me lesho
me peshty dhe me gropo

te luetm oj nene
mos me hudh ne kanalizim
po frikesohem ,
po me vjen trishtim

ani moj nene
ndoshta shihemi ne diten egjykimit
a te jet dita pajtimit ,apo hidhrimit

te dua oj nene ,pse nuk me deshte

Mbulesa e besimtares


Besimtares fytyra i qesh
kah kalon me te bukuren nvesh

Zoti femren e nderoj
qysh at dit kur e krijoj

Veshi robat me te mira
dallo veten nga lavirja

Mbulo trupin ne teresi
dhe mbi koke veh shami

Mos del ne rruge pa mbuluar
je krijesa me e cmuar

Rroba te ngushta mos me vesh
as ngacmuse nuk ben te jesh

Keshtu tha Zoti besimtare
qe te jesh e lumtur dhe krenare

Ti te un kur te kthehesh
me Xhenet do te shperblehesh

Musafire te Allahut

Me iman të thellë në zemër

Bëju i Allahut mysafir

Kush e sheh Qabenë

Ka parë vendin më të mirë.



Kjo është e para shtëpi

Që nguli themel në tokë

Është veç për ibadet

Kështu Kur’ani thotë.



Shkroi për të Bejhekiu

Bashkë me dijetarë të tjerë

Me gjasë i vuri gurin e parë

Hazreti Ademi, pejgamber.



Shekujt në të ngulën dhëmbë

Kështu u shkrua n’histori

E mësyu tirani Ebrehe

I veshur me mizori



Kurrë s’iu shua nami i saj

Kështu gjithmonë do t’jetë

S’ka mbrojtje më të fortë

Se nga Zot’i Vërtetë.



Dhe s’ka vend më të bekuar

ثshtë i mbushur me mirësi

Fllad i shpirtit për nënë Haxhere

Me djal të vogël në gji



Këtu është edhe Zemzemi

Me ujët më të mirë

Do t’ia shuaj etjen

Vetëm shpirtit të dëlirë.



Mrekulli është Guri i Zi

Nga këtu Tavafi nis

Dua do t’i bëhen

Veç Një Zoti të gjithësisë.



Një bjeshkë të mirash është në të

S’ka fuqi t’i thotë poeti

Ngjyrë do t’i duhej penës

Sa ujët që ka deti.

Allahu zgjodhi Pejgamber

Hazreti Ibrahimin Halil

Qabenë ta rindërtonte

Bashkë me t’mirin Ismaili.



Me një gojë babë e bir

Zotit po i bënin dua

Beje kabul këtë punë të mbarë

O i Madhi Allah!



Bëje vend të rehatshëm

Dhe dërgoju pejgamber

Ruaje nga mizorët

Që do t’mbjellin sherr.



Dhe Hazreti Ibrahimi

Zotit i dha një fjalë

Do ta bëj kurban

Këtë të vetmin djalë.



Sa i mirë qe Ismaili

“Vepro, babë, ja ku jam”

Fjalën që ia dhe Zotit

اoje në vend tamam.



Mëshirë të madhe ka Allahu

Dërgoi melekun Xhibril

Në vend të Ismailit

Ja dashi më i mire!



Duhet folur për një vend

E ka emrin Arefat

Perëndia haxhiut

Do t’i falë çdo mëkat.



Edhe për këtë emër

Ca kronistë thanë

Ademi me hazreti Havanë

Në këtë vend u panë.



Ka edhe të tjerë

Që bënë ndonjë shënim

Xhibrili i mësoi haxhin

Pejgamberit Ibrahim.

Një det haxhinjsh

Të veshur me ihramë

Janë tretur në lutje

E harrojnë dynjanë.



Na i fal gjynahet

Mbi ne bëj mëshirë

Për këtë ditë ke hatër

S’ka ditë më të mirë.



Po Medinës së ndritshme

Kush do t’i hyjë në hak

Kur mushrikët ndoqën Profetin

Kjo i bëri shtrat.



Puna s’do lënë për nesër

Vuri themel për një xhami

Do të fitojë feja ime

U tha të gjithëve haptazi.



Të gjithë kishin një fjalë

Me ty jemi, o Pejgamber,

Muhaxhirët me ensarë

Dhe besimtarët e tjerë.



Po lutej Muhamed Mustafaja

O Zot me zemër dhe me gojë tha

Na bëj ta duam Medinën

Me Mekën përkrah.



Është varri i Pejgamberit

Vizitohet me kënaqësi

Secili ka qejf t’i afrohet

Duke qarë me lot në sy.



Mekja dhe Medina

Veç dy emra janë

Në të parën nisi Shpallja

Në të dytën mbaroi Kur’an.



Me iman të thellë në zemër

Bëju i Allahu mysafir

Kush e sheh Qabenë

Ka parë vendin më të mirë.

ZGJOHU !

O i shtypur, që një kohë botën pate dridhur anembanë;

O musliman, që tokë e vend t'u kanë grabitë,

Në ankth e shqetësime je tani, ç'është ky hall?

Zgjohu, pra, një kohë e ardhshme po lëshon dritë!



Ndërsa i huaji gjërat e tua të shenjta po t'i shan,

Tokë e dhe për këtë hallin tënd po derdhin lot!

Kapu pas kësaj feje të madhe që po i rri mënjanë,

O musliman i pafat, zgjohu pak, pra, sot!



Zgjohu, pra, nga gjumi dhe arri;

Shenja e qëllimi i çdo krimi ti je sot!

Të përshtatet kur të thuhet trup pa kokë je ti,

Shih ku është groposur hilafeti yt i madh në gropë!



Vendi, nderi i Islamit t'u ndanë e t'u copëtuan;

Të parët e tu ndër varre për këtë të keqe qajnë;

Qielli i së ardhmes s'shihet, është errësuar;

Biri yt ende i palindur për të ardhmen po qan!



Zgjohu, më në fund, detyra sot të kërkon të zgjuar;

Zgjohu, më në fund, arri ku detyra po të pret!

Zgjohu, të drejtën tënde mos lejo të të nëpërkëmbet,

Po nuk u zgjove, vatani ka për të mallkuar!

Pyete lotin!

Lindëm dhe u rritëm me mirësi e begati që nuk
i gëzon asnjë qenie tjetër e gjallë dhe sërish
nuk ulemi të mediotjmë përse kjo pozitë iu dha njeriut,
një qenieje që shpesh i harron ato,
një qenie që ka gjithçka dhe nuk ngopet. Të shumta janë
gjërat që na bëjnë të ndihemi fajtorë para Atij që na
krijoi, sepse shumë prej mirësive e kanë humbur rolin e
tyre. A e dimë vallë mirësinë e dy dritave të ballit?
Ato janë qudia më e madhe e krijimit, pasi me to na
paraqitet universi, por roli i tyre nuk mbaron këtu.
A e kemi pyetur ndonjëher syrin përse qan?

Vallë, a do të ket sy më të bukur sesa ata që qajnë nga
Frika ndaj Allahut? Thotë i Dërguari i Allahut alejhi
Selam:”Syri që qan (nga frika ndaj Allahut) nuk do e
djegë zjari i xhehenemit.”

Lotin që rrëshqet mbi faqen e kemi pyetur vallë ku e ka
fundin e tij? Nëpër faqe apo thellë në rrënjët e pendimit
tonë? Syri është mirësi e jona, kurse loti mirësi e syrit,
ndaj pyete lotin se ç’kënaqësi kërkon të gjejë, pse rrjedh
pa pushim. Pyete lotin përse rrodhi dhe ku do të shkojë.
Pyete lotin në rrodhi se të humbi pasuria apo fama, pasi
atëherë do të ishte lot dënimi për ty. Nëse rrodhi se të
iku një namaz, se të iku gjithë koha pa agjëruar një ditë
për hir të Allahut, se të iku gjithë dita pa lexuar një ajet
prej Kur’anit e pa bërë një punë që Allahu e do, atëherë
ky do të ishte lot shpërblimi.

Muslimani duhet t’a dijë përse qan, pasi në ata sy që
s’lotojnë nuk ka mirësi. Ndaj një lot i rënë fshehurazi në
një hije pendimi sot, do ta qetësonte atë nga barra e
brengës. Pyete lotin, se vërtetë ai ka vlerë nëse loton për
Krijuesin e tij, është vetë mëshira që ka njeriu dhe
shpesh nuk e di përsenë e saj.

Pyete lotin për kilometrat e bërë, shikoje se ku ka
ngecur, pyete...Përse?


Shkëputur nga revista ”Argumenti” nr 4 (49)
shkruar nga Drita Berisha (Kryeredaktorja e revistës)

O motrat e vellezerit e mi!
Ju lutem te beni kujdes
Ne poezite qe ju i postoni
As shirk e as kufr mos mbese

I shkruani ato me kujdes
Dhe zgjidhni vec fjale te hakut
Me fjale te medha ju mos flisni
E pa dashur te kaperceni cakun

Poemat nuk sjellin dobi
Pervec nese sjellin keshille
Ato duhet te jene korrekte
Perndryshe te cojne ne erresire

Kur flisni dhe shkruani kujdes
Dhe penden ta dini ku ta ndalni
Mos tejkaloni ne lavderime e rima
Se fjala po u fol s’mund ta ndalni

Vargjet tuaja keshilla i beni
Verejtje, udhezime e largim prej erresires
Perqendrohuni ju me teper
Ne ndalimin e se keqes dhe urdherimin e se mires

O vellezer e motra me falni
Se s’dua tu prek a tu lendoj
Por e kam te veshtire qe te hesht
Kur gabime ne poema lexoj

Megjithese poema une s’shkruaj
E ndonese e kam per here te pare
Me vargje e rime te thurur
Desha tua dhuroj keto fjale

Ta dini se per hir te Allahut ju dua
Dhe per kete Allahun kam deshmitar
Vec hajr me keto fjale per ju dua
E vec hak e miresi nga penda te dale.

FUQIA E ZOTIT








Zoti me fuqinë e Tij është Absolut,
Mbështetu tek Ai dhe kurrë mos u tut.

I urdhëron Bëhu e bëhen të gjitha,
Lumenj, kodra, male dhe lisa.

Lloj-lloj qeniesh i krijoi me dije,
Mirësitë e botës asnjërën pa shije.

Ka parashtruar botën plot me mirësi,
Dhe të gjitha bukuritë pa fare ligësi.

Drurët për ne, të mbushur me fruta,
Ndonjëri i gjatë e disa të shkurtra.
Bleta një makinë vetëm për mjaltë,
Mollën e bukur, të ëmbël e të thartë.

Delen e bukur për mish e për lesh,
Qumështi i lopës për të bërë përshesh.

Ditën e shndritshme për të punuar,
Natën e kapllon terri për të pushuar.

Kafshët i veshi nga koka tek thembra,
Ato janë dy lloj, mashkuj dhe femra.

Njeriu si përmbledhje dhe frut i gjithësisë,
E ka në dorë vetë çelësin e lumturisë.

O VËLLA I SËMURË








O vëlla i sëmurë kurrë mos e këput shpresën,
Ti vazhdo duke forcuar tek All-llahu besën.

Se Zoti ty po të provon me fatkeqësi,
Që të lartësohesh po përballesh me vështirësi.

Ekzistenca nuk varet vetëm nga filli i kësaj jete,
Se ti ke ardhur që të zbulosh shumë sekrete.

Nuk u kujdese për moshën që të shkoi,
E çfarë mund të tregosh për jetën që të kaloi.

O vëlla sëmundja jote është një adhurim,
Shumë vlen dhe të ndihmon për mbarim.
Përpiqu që të durosh dhe kurrë mos u anko,
Duke radhitur vuajtjet kujt mos iu shkarko.

Pa kujdes e harxhove të gjithë atë moshë,
Duke shpenzuar kapitalin nëpër vende bosh.

Këtu ke ardhur që të arrish një rezultat,
Mos harro se sëmundja për ty është një fat.

A s’është dëm të ikësh pa marrë prodhimin,
Ti me duart e thata ta pritësh pëfundimin.

Mos iu tremb vdekjes se ajo është çlirim,
Kot e kanë ata që thonë se është mbarim.

Besimtarin vdekja e çon drejt në xhennet,
Mohuesin tortura e zjarrit atje po e pret.

O vëlla! Sëmundja për ty është një mirësi,
Inshaall-llah të shpëton nga shume ligësi.

MOS HARRO SE KE PËR TË DHËNË LLOGARI








O vëlla! Kujdesu e mos e ço jetën kot,
Se atje gjykimit nuk i shpëton dot,
Ose do të kënaqesh, ose sytë me lot,
Atë ditë kur ringjallesh dhe jep llogari.

Ty mos të të mashtrojë kurrë shëndeti yt,
Se të kushton shtrenjtë në jetën e dytë,
Ku e shpenzove jetën, Ai ka për të të pyetë,
Atë ditë kur ringjallesh dhe jep llogari.

Mos harro se ke ardhur për t’u provuar,
Që të mos kalosh moshën duke mohuar,
Se një ditë para Zotit ke për t’u gjykuar,
Atë ditë kur ringjallesh dhe jep llogari.
Askujt si kalon mosha fare pa dert,
Përpiqu që ta përfundosh jetën me festë,
Mos u mendjemadhëso por bëhu modest,
Ke m’u ringjallë me dhënë llogari.

Me veprimtarinë veten e ke sqaruar,
Minutat e sekondat kur i ke mbaruar,
Me fqinjtë e dashamirët si ke kaluar,
Ke m’u ringjallë me dhënë llogari.

Duke bërë tregti dhe duke bërë qar,
Duke rivalizuar me shokët, duke bërë garë,
A ke qenë për tjerët shembull apo lara-larë,
Ke m’u ringjall e me dhënë llogari.

Ti nëpër botë për kë e bëre vrapin,
Në çfarë vendesh e ke hedhur hapin,
Për secilën frymë do ta japësh hesapin,
Ke m’u ringjallë me dhënë llogari.

A je përpjekur ta kënaqësh Krijuesin,
A ke qenë i zoti ta mbrosh namusin,
Që të mos qash kur të tjerët bërtasin,
Ke m’u ringjallë me dhënë llogari.

Se je i fortë mos i bëj kujt keq,
Bëhu si melek e mos u bën si dreq,
Se një ditë nga shokët ke me u tërheq,
Ke m’u ringjall e me dhënë llogari.
Mos harro vëlla se ke me dhënë shpirt,
Doemos një ditë do t’i mbyllësh sytë,
Ose do të ndëshkohesh ose shumë dritë,
Ke m’u ringjallë me dhënë llogari.

Apo do të mbyllesh në dënim e në terr,
Apo do të digjesh me katran në ferr,
Apo ke merituar të kënaqesh përherë,
Në atë ditë do të duhet me dhënë llogari.

GJENDJA E BESIMTARIT DHE E MOHUESIT








Besimtari duke vepruar në këtë jetë,
Përpjekjet në jetën tjetër i mbështetë.

Duke vrapuar pas interesave materiale,
S’harron se nga bota një ditë do të dalë.

Beson se këto arte nuk janë pa Mjeshtër,
Në këto peshore zë vend logjika patjetër.

Beson se natyra s’mund krijojë dot,
Sepse Revelatat hyjnore nuk janë kot.

Në këtë botë vetëm njeriu mban logjikë,
Gjithashtu ai nga hiçi asgjë s’mund të shpikë.
Zoti e krijoi pranverën me shumë ngjyra,
Mosbesimtari thotë se ato i krijoi natyra.

Shpifin se babai ynë ka qenë majmun,
Me mendime të tilla gjërat ndërruan.

Përralla e tyre, gjoja majmunit i ra bishti,
Mashtruan shumë njerëz rreth këtij afishi.

Ky u bë një material për njerëz materialistë,
Formuesit e këtij propozimi janë disa ateistë.

Ato ne na shtyjnë që ta mohojmë mendjen,
Me kufizime logjike ne ta ndërrojmë gjendjen.

Thonë shihe artin dhe mohoje Atë Mjeshtër,
Natyra i ka krijuar mos mendo për dikë tjetër.

Thonë s’ka llogari, njeriu më nuk ngjallet.
Mos beso këtë që thonë se mahsheri shpallet.

Ata fare nuk mendojnë për krijimin e parë,
Nga elementet e ndryshme njeriu si është ndarë.

Të shtyjnë të mohosh shpërblimet përrallore,
Të mendosh si fëmijë në moshën madhore.

Jo vëlla, tërë shijet e tyre janë me helm,
Se një ditë Azraili do t’i bie me një shqelm.
Ne plotësisht zëjmë besë për Krijuesin tonë,
Nuk marim parasysh se çfarë ata na thonë.

Në këtë jetë do të jetojmë me plot shpresë,
Më pas inshall-llah ikëm në xhennetul firdeus.

FALENDERIMI








Bamirësi gjithmonë pret falenderim,
Që të vazhdojnë mirësitë ai është burim.

Vlera e falenderimit dihet shumë mirë,
Besimtari fenë e tij kur e zbaton pa firë.

Tërë mirësitë burojnë nga Ai Fuqiploti,
Se njeriu as për nevojat nuk është i zoti.

Falendero Zotin tënd duke e mirënjohur,
Se Ai të ka krijuar në shkallën e përsosur.

Për të parë bukuritë Ai të ka dhënë sytë,
Se në vleren e njeriut nuk është kush i dytë.
Çështjet vlerësohen kur mbetesh pa to,
Kurse i mençuri i vlerëson kur i ka ato.

Falendero Atë se je në shkallën më të lartë,
Për veglat e trupit dhe për bletën me mjaltë.

Me dorën e kafshëve Ai qumësht të solli,
Por njeriu Zotin e tij përsëri e harroi.

A s’mund të ishe ti një ferrë në pyll,
Nuk i sheh të vërtetat, sytë i ke mbyll.

Ti me çfarë meritimi e more këtë gjendje,
Me cilin kontribut dhe me çfarë endje.

Vallë të jesh njeri, kërkesë mos ke shkruar,
Apo me dëshirën tënde ti je kompletuar.

Falendero vëlla se je musliman shqiptar,
Që të shpëtosh nga ferri adhuro si fetar.

ÇFARË NA GARANTON BESIMI








Besimi në fenë islame është forcë e madhe,
Mosbesimi të ul deri në fund shkallë pas shkalle.

Besimi ta garanton një pasuri sa e gjithë bota,
Të mos harxhojmë kohën me fjalë të kota.

Me atë mund të përballosh çdo vështirësi,
Veçanërisht kur vepron me përgjegjësi.

Besimi ta garanton qetësinë e të dy jetëve,
Mosbesimi të fut mes të të shkretëve.

Besimtari vdekjen duke qeshur e përballon,
Mohuesit zhdukjen në vesh ia tingëllon.
Besimtari beson se vdekja është çlirim,
Kurse mohuesi atë e konsideron mbarim.

Besimi zemrën e besimtarit e shndritë,
E shndërron në atë gradë që s’e ka pritë.

Ne duhet t’i bindemi fort Krijuesit tonë,
Duke mos i vërë veshin se tjerët çka thonë.

Se na duhet besimi edhe kur mbesim vetëm,
Në jetën e perkohshme edhe në atë tjetër.

Të mos harrojmë vëlla se Ai na ka krijuar,
Për çfarë kemi nevojë na ka parashtruar.

Ai na ka krijuar si përmbledhje e gjithësisë,
Si komandant i qenieve, simbol i mjeshtrisë.

Besimtarëve u premton jetën e përjetshme,
Të jetojmë siç na takon si krijesa të ndershme.

KËSHILLË








Lutju All-llahut që është shumë Bujar,
Mos u përul atyreve që janë tradhtarë.

Mos iu lut atij që është pa fare mëshirë,
Që i mbështetet postit dhe është pa fytyrë.

Parashtroji kërkesat Atij që është Pasanik,
Që s’i mohon premtimet dhe është besnik.

Fuqiploti ty të ka krijuar si një mrekulli,
Prapë të ka parashtruar shumë bukuri.

Je shumë i përsosur si frut i gjithësisë,
Plot me shqisa pasqyrë e përsosmërisë.
All-llahu ty të kumtoi arsyen e krijimit,
Shkuarjen në ahiret përmes rigjallërimit.

Lutju vëlla Zotit e Atë mos e harro kurrë,
Qëndro në fjalën që ke dhënë si burrë.

Që të pasojnë fenë edhe pasardhësit e tu,
Se lumturia e të dy jetëve fitohet këtu.

Lutju për të dy jetët që të të japë të mirat,
Që të mbrojë familjen nga vështirësirat.

Adhuro Zotin se është shkak shpëtimi,
Lutu që duke adhuruar të të bëhet mbarimi.

Që të largohesh me hirën e të Gjithëdijshmit,
Ajo është lumturia e madhe e njerëzimit.

Lutju duke besuar se fjalët po t’i dëgjon,
Dhe të gjitha lëvizjet e tua Ai po t’i shikon.

MREKULLIA ËSHTË NJERIU








Njeriu mrekulli e madhe e gjithësisë,
Arti më i bukur, fruta e përsosmërisë.

Si një gjë më e vyer Zoti atë e krijoi,
Më të bukurin shtat atij ia ndërtoi.

Çdo pjesë e trupit ka nga një detyrë,
Miliarda njerëz nuk ngjajnë në fytyrë.

Zoti e përsosi atë me lloj-lloj shqisash,
Dhe e përbëu atë prej disa trilion qelizash.

Për të shëtitur shpejt nëpër fushë e mal,
Atij i ndërtoi një trup shumë normal.
Me syrin dhe gjuhën shijet i teston,
Nganjëherë mban zi, nganjëherë feston.

Kërkesat tuaja sekrete Ai po t’i dëgjon,
Edhe nevojat që ke prapë Ai t’i përballon.

Kurrë mos harro se Ai po të furnizon,
Për të dhënë llogari Ai të rigjallëron.

Pse s’mendon si u rrite, e me çfarë kushtesh,
Gjirin e nënës për ty çezme për qumësht.

Sytë t’i vendosi në gropa dhe u krijoi kapak,
Për të zbukuruar edhe vetullat si një hark.

Veshka në trup e ndan ujin dhe gjakun,
Duke u përpjekur ia jep detyrës hakun.

Ta ndërtoi një trup me shumë lloj qelizash,
Veshkat i vlerëson ai që sillet dializash.

Zemra ditë e natë punon fare pa pushuar,
Prapë njeriu jeton në Zotin duke dyshuar.

S’m’i jep sytë me ta dhënë gjithë Shkodrën,
Nuk ma falë mendjen me ta dhënë edhe botën.

Ku e gjete këtë trup kush e hedhi në rrugë,
Apo qe shumë i zoti dhe të ra në lugë.
Të mos adhurosh Zotin tënd a ka mundësi,
A nuk është një turp dhe kjo një ligësi.

Zbato urdhërat e Zotit e mos u poshtëro,
Se jeta jote filmohet si nëpër video.

O DJALË I RI








O vëlla i dashur mysliman shqiptar,
Ashtu si gjyshërit e të tu, bëhu fetar.

O vëlla që ke pasur stërgjyshërit trima,
Kurrë mos u ndaj në copa e në grima.

Përgjigjen e pyetjes se çfarë sjellë rinia,
E merr në burgje e spitale plot vështirësira.

Në vend që i riu të drejtohet me mendje,
Veset atë e fusin nëpër të tjera gjendje.

Armiqtë po të godasin me armë të forta,
Duke të sulmuar të kanë ardhur tek porta.
Mjaft i kanë zbuluar motrat shqiptare,
Që të mos mbesë tek ato më turp fare.

Vëlla i dashur! Zgjohu e mos u mashtro,
Ke qenë me sedër e tani mos u poshtëro.

Një krijesë që s’krijon as veten dot,
Tradhtarët atë e bënë Krijues dhe Zot.

Mendja duke i parë gjërat fare pa dritë,
Detyrën ia dha syrit, tani s’po ndritë.

Vëllezër të dashur, ju lavdia e ardhmërisë,
Ju që jeni shpresa e fortë e shqiptarisë.

Mos pyesni mësuesin për Zotin tuaj,
Pyesni shkencat e trimërisht thuaj.

Në universin e madh nuk ka rastësi,
Secila krijesë është një mrekulli.

Bëhu besimtar i fesë së vertetë,
Adhuro Krijuesin që të jesh i qetë.

Nuk po ngop materia frutin e gjithësisë,
Se vetëm islami është burim i qetësisë.

Në qoftë se do të jesh rehat e qetë,
Asnjëherë problemet mos i zgjidh vetë.

Po të pret një rini që nuk zhduket kurrë,
Për të mos e humbur qëndro si burrë.
Kurrë mos harro se Zoti po të provon,
Për t’u penduar fare nuk është vonë.

Kujdesu mirë se koha është e vështirë,
Lumturia e xhennetit nuk është e lirë.

Atje do të përballohesh me plot mirësi,
Ose do të ndëshkohesh me shumë vështirësi

O NJERI








O njeri! Pse krenohesh me begatitë e huaja,
Dije se edhe veglat e trupit nuk janë të tuaja.

Ke angazhuar trupin me shumë ngarkesë,
Duke mos mbajtur fjalën u bëre i pabesë.

Kush i ngjyrosi njerëzit me shumë ngjyra,
Asnjëri nuk përgjan tjetërkujt në fytyra.

Pa mangësi po të shërbejnë të gjithë qeniet,
Mos kundërshto Zotin dëgjoji thëniet.

Duke patur mundësi ta zgjedhësh të mirën,
Fare nuk mendove dhe e zgjodhe firën.
E shpenzove moshën në vende boshe,
Me shokët e këqinj mendjen e bërë shoshe.

S’e mendon fare se kush ta dha këtë trup,
A e ke blerë në Tiranë apo në Shkup.

Për të vërtetën përse nuk mendon,
Vlerësoje jetën se po ikën e po shkon.

Falendero Zotin se të krijoi si njeri,
Përkundra ndëshkohesh e vuan tek ferri.

Kujdesu e mos i vepro krijimit kundra,
E mos jeto vëlla me mendime të shkurtra.

Duhet t’i nënshtrohesh fesë së vërtetë,
Se Zoti të krijoi ty si mrekulli e sekret.

Ti duke qenë qenie e gradës eprore,
Si po mund të përulesh në jetën shtazore.

I dëgjove tradhtarët dhe e humbe besën,
Duke iu bindur veseve e zhduke shpresën.

Ti përpiqu të bësh punën që të ka hije,
Fito rininë e përjetshme plot bukurije.

Ligji i All-llahut gjithnjë ty po të thotë,
Kapitalin e moshës mos e harxho kot.

VËLLEZËR SHQIPTARË








Vëllezër shqiptarë mbrojeni nderin,
Sepse shkoi dimri, tani pritni verën.

Sikurse fëmijërinë që e pret rinia,
Ashtu edhe despotizmin e pason liria.

Fraksionet e huaja keq na tradhtuan,
Pa masë dhe pa hesapë ne na dëmtuan.

Ndërsa na zhduken traditat e mira,
E humbëm thelbin po na pason fira.

Ligjeve të pahijshme i dolëm zot,
Pa menduar fare se ajo ështe kot.
Nga kokat e burrave e hoqën plisin,
Ajo qe fillimi për të na humbur fisin.

Nga kokat e grave u hoq shamia,
Nuk shkoi vetëm ajo po edhe lumturia.

Burrat u shndërruan e u bënë si femrat,
E humbëm burrërinë së bashku me emrat.

Me forcat e huaja i kundërshtuam fesë,
Tek ne nuk mbeti, as respekt as besë.

Mbrojini vëllezër cilësitë e larta,
Dhe ligjet e fesë se ato janë të arta.

O vëlla! Traditat e tua kombëtare,
Janë përgatitur me brume fetare.

Kombi me fenë janë si lëkura me mish,
Ato nuk ndahen këtë duhet ta dish.

Nderi, respekti dhe bujaria,
Janë famët tona nga historia.

Shumë na do neve Perëndia,
Ajo na përmblodhi nga gjithësia.

Duke na mbushur me pasuri,
Na ka parashtruar çdo mirësi.

Ajo na ka afruar frymën tek hunda,
Asgjë nuk i vjen mendjes kundra.
Të gjitha qeniet njeriut shërbëtor,
Madje edhe diellin madhështor.

Nuk luan rol asnjë mençuri,
Që të shpëtojmë pa dhënë llogari.

Pa hy në varr s’mund të shpëtosh fare,
Pa e dhënë këtë shpirt nuk ke ti çare.

Secili në varrin e tij ka me hy vetë,
Duhet të përgatitemi për të fjetur qetë.

Kurse nga kjo jetë ikin të barabartë,
Të gjithë t’ëmbëlat me ato të thartë.

Ndërsa mizori shkon me të shtypurin,
Edhe i vobekti bashkë me të ngopurin.

Çdo mirësi duke pritur falenderimin,
Ne pa u përgatitur po presim mbarimin.

Të bëhëmi gati se na pret lumturia,
Por për mëkatarin edhe vështirësia.

BOTA








Bota është një harmoni e përgjithshme,
Për besimtarin diçka shumë e shndritshme.

Zoti e shndriti atë me lloj-lloj gjelbërimi,
Kodrat, malet e minierat për ne vend burimi.

Me begati përrallore e me fruta të shijshme,
Trëndafila, lule dhe erëra të këndshme.

Shpendë, bylbyla me zëra të bukur,
Gjethet e gjelbëra ku era rri duke i tundur.

I ka bërë Krijuesi me artet e Tij madhështore,
Dhe mbi ato njeriun si një mrekulli përrallore.
Atë e krijoi si komandant i shumicave,
Posedues i vetëdijes dhe i shumë shqisave.

Duke e angazhuar atë me vepra të bukura,
Duhet që ai të mos i veprojë krijimit kundra.

Për të dhënë provimin i ka dhënë vullnet,
Pajisur me mendje që të zgjedhë ai vetë.

I obliguar me adhurim të përgjithshëm,
Sepse në këtë bujtinë është i kthyeshëm.

Këtu jemi anëtarë të një jete të pafundme,
Ku do të meritojmë torturë apo shpërblime.

Këtu ka mundësi ta fitojmë parajsën,
Përse të përulemi të biem nën kafshën.

O njeri dije se universi po të shërben,
Po dole nga feja as pesë para nuk vlen.

E kaluara perballë ndryshimit



Almedina Dauti - Gjilan




Punë e madhe se kush isha


dua të përmirësohem


punë e madhe se çfar bëja


dua të korigjohem


dhe nëse me jetën isha e pajtuar


s'dua për këtë të dorëzohem


dhe nëse gjërat


si bëja si duhet


dua të rregullohem


e nëse në netët e errëta


nuk dija të ndriqohem


do kapë kandilin në dorë


e me këmbëngultësi do të


orientohem.


Dhe në natën e errët nëse


e pash lart një yll do e ndjek nga pas


që të gjejë pak rreze dritë.


E nëse u kurova pasi isha sëmurë


do ja dijë vlerën shëndetit dhe


asaj që më ka humbë.


E nëse hecja rrugës pa e ditur se


se ku jamë, tani që e gjeta vetën


do eci ballë lart e nëse pengesat më


dalin pa ndërprer deri sa ta gjejë të


të drejtën nuk do të jem e qetë


dhe lulet përreth nëse aromë s'më


japin do parfumosem vetë me fjalën e All-llahut.


E kur e kaluara të më kërcënoj nga


zhgënjimi do i tregoj asaj se si është


të mbështjellesh me perlën e besimit.


E nëse nuk hjek dorë e si hije nga


prapa në qdo qast më vëzhgon


do i buzëqeshë me ndjenjën se si


është të jesh me iman.


E nëse më thotë: se s'ke qenë askushi


do i tregoj asaj se mund të bëhem dikushi.


E nëse më pyet: si jetove me mua?


Do i tregoj asaj se isha në dritën e errësuar,


e nëse prap vazhdon me lajka më lajkaton


s'do hjek nga dora Kur'anin derisa


zemrën me të vërtetën ta pasuroj.


E nëse më thotë: ke qenë pjesë e imja


do ja dëshmoj asaj se tani jam e huajë,


e nëse më thotë: ke humbur shoqërin


do i tregoj asaj se ajo një ditë


do më bëhej armik.


E nëse më shqetëson se kam mbetur


e vetme do i tregoj asaj se Mëshiruesin


kam me vete.


E nëse më thotë: ke humbur shumë kohë


nuk do të dëshprohem, sepse minuti në


momentin e vdekjes çdokujt i mjafton.


Nëse ajo fillon të lodhet kjo aspak nuk


do më përgjigjet sikur atë ta shihja të


dorëzuar kam frikë se pendimin nuk do


e kisha vazhduar.

A është e vërtetë?!

A është e vërtetë se bari lind përsëri pas shiut?!
A është e vërtetë se lulet do të gjallërohen përsëri pas pranverës?!
A është e vërtetë se zogjtë do të migrojnë në shtëpi përsëri?!
A është e vërtetë se salmonët do të notojnë përsëri në lum?...
Po kjo është e vërtetë. Këto të gjitha janë mrekulli!...
Por a është e vërtetë se ne një ditë do ta lamë ‘Guantanamon’?!
A është e vërtetë se ne një ditë do të kthehemi në shtëpitë tona?
Unë lundroj nëpër ëdrrat e mia. Ëndërroj për kthimin në shtëpi...

Që të jem me fëmijët e mi, të cilët janë një pjesë e imja!
Që të jem me gruan time dhe, me të gjithë ata që i dua…;

Që të jem me prindërit e mi, me zemrat më të buta të botës.
Ëndërroj të shkoj në shtëpi, të jem i lirë nga ky burg!
A m’dëgjoni, o Gjykatës, a m’dëgjoni?!
Ne jemi të pafajshëm, nuk e meritojmë të jemi këtu, nuk kemi bërë asnjë krim!...
Më lini të qetë, na lini të lirë!
Por, drejtësia dhe dhembshuria nuk ekzitojnë në këtë botë!...



Pas 11 Shtatorit, Osama Abu Kadir, udhëtoi për në Afganistan me një grup bamirësish muslimanë. Ushtria Amerikane e akuzoi Osama Abu Kadir si iniciues të shumë sulmeve nën hijen e “Xhihadit Islamik”, kështu që ai u arrestua afër Jalalabad-it, në 2001.
Familja e tij ndodhet në Jordani, dhe ai është njohur si një familjar i rregullt dhe shumë human. Ai punonte si taxi-st.
Në Guantanamo njihet si i burgosuri me numrin 651.

Sa lumenj rrjedhin, por zemra nuk mbushin!...
Sa pyje digjen, por shpirtra nuk ngrohin...
Sa yje vezullojnë, por zemrën s’e ndriçojnë.
Sa male takojnë qiejt, por krenari nuk japin!
Thesare pa mbarim, që lumturi nuk falin.
Zemra e vërtetë i kalon këto kufij,
ajo ka nevojë për një tjetër dashuri: All-llahun.
Se zemrën s’e mbush uji, por e mbushin lotët!...
Se zemrën s’e ngroh zjarri, por veprat e mira...
Dhe mos harro!
Krenarinë për njerëzit e jep vetëm Islami!...
Përktheu në gjuhën shqipe Mirsad Sylja

Poezi per vajzat me shami...
(Dedikuar të gjitha vajzave të cilat ndalohen nga shkollimi për shkak se kanë shami në kokë)

SHAMIA PA ABETARE

Më je bërë si një pemë e madhe
Me kurorë gjethesh e zbukuruar
Të gjithë që pushuan nën hijen tënde
Aty edhe u dashuruan.

Sa mirë i ke mbuluar, me sa zili
Gërshetat ngjyrë gështenje, për bukuri
Sa mirë e sa fort i ruan
Me ngjyra vjeshte nën atë shami.

Po kush të hodhi tejlarg, kush nuk të do
Kush janë ata njerëz të pavlerë
Mirë kanë thënë të parët: mos harro
Sherri i parë fillon nga e jotja derë.

Sa dryshk të madh paskan zemrat e tyre
Që të mësosh në abetare shqipe s’të lanë
Vetëm pse nuk u pajtove me tekat e tyre
Të heqësh shaminë ti bukuroshe,
këtë të vetmin arsyetim e kanë.

“Ma shqyen abetaren e zemrës time nënë,
Duan që t’mi vënë prangat e injorancës ata që i kanë
Vetëm pse nuk u pajtova me tekat e tyre, nënë
Ta heq shaminë unë,
të vetmin arsyetim e kanë.”

“Flaka më djeg përbrenda se nuk ndjej aromën e klasës
Ndërsa edhe më shumë dergjem se përkrahje nuk kam,
S’ka dert, shamia e nënë Zaides,
sexhadja e Adem Jasharit më mbrojnë
Ashtu siç kanë qenë ata, edhe unë myslimane jam.”


Agim Avdiu

SHAMIA ESHTE DREJTESI


XHEMIL SADIKU



Askend s’dua t’a sendisi e t’a zemeroj,
Me plote dhembje shpirti keto vargje filloj.


Ty, ty moter keto rreshta t’i dedikoj,
Po deshe merri per te mire e po deshe refuzoj..

Drejtesi e perparim,quan heqjen e shamise,
Te varfer e te humbur jane ata qe shpifin ne favour te padrejtesise,
Shamia eshte arma me e forte qe te mbron nga rruget e ligesise.

Kam ndegjuar prej gjysht kur me keshillonte,
Me fliste per shamine(havalen) ,ngjarje te verteta me tregonte.


Mbas luftes se dyte boterore,kur komunistat sundonin,
Ne disfavour te popullit tone te pervuajtur,ligje te ashpra aplikonin,
Keshtu disa here kan provuar, havalen ta ndalonin.


Nje grup me polic komunistat e Shkupit nje dite kan pregatitur,
Drejte katundit Bojane para agimit i kan nisur.


Asaj kohe n’katund ka jetuar nje hoxhe shume i ditur
Kur arrijne atje,plaku i katundit i ka pritur.


Per qellimin e policise,plaku lajmeron hoxhen mbas dikuje,
Hoxha merr i mbushe dy gota me uje.


Kur policet hyne ne obor,qente uluruan,
Njeren gote e mbulon hoxha,tjetren len shpaluar.


Ishte vere e nxehte kur bereqeti piqet,
Si do te vepronit i pyet hoxha,kur ne gjum u merr etja e shpirti u digjet?


Goten e mbuluar apo te shpaluaren do t’e zgjidhnit ne at moment,
Thane:te mbuluaren,se e shpaluara eshte rrase bakterie,e kjo s’don koment!


Ja,kjo eshte feja jone,ket domethenje ka shamia,
Qe e mbron femren nga ç’do sy e zemer e semure,ja kjo eshte drejtesia.

Muhamedi salAllahu alejhi ve selem:

"Ishte një njeri me shkëlqim të dukshëm, me fytyrë të ndritshme, me moral të lartë…

Me fytyrë të bukur, shumë të bukur, me sy të zinj…

Me flokë të zinj, me qafë të dukshme e mjekër të dendur.

Kur heshte, kishte prezencë e kur fliste, bukur…

fliste ëmbël e qartë…

Më i bukuri i njerëzve nga larg, më i ëmbli dhe më i miri i tyre nga afër…

Mesatar, jo i gjatë, as i shkurtër,

si degë në mes dy degësh…

Kur fliste e dëgjonin,

e kur urdhëronte

vraponin për ta zbatuar…"

[ Kështu e përshkruante Resulull-llahun, Ummi Ma'bed ]

O MIKU IM

Një ditë kur zjarri do ta mbulojë tokën
edhe retë do të skuqen nga të nxehtët
Njerëzit do të harrojnë ku e kanë kokën
Do të mësojnë ç’ka qenë mirësia

E... një ditë kur qielli do të zbehet
do të shohim se s’ka strehim
do të shohim që...edhe pa raki njeriu dehet
O i dashuri, miku im

E një ditë kur vullkanet do të derdhen
do t’i falemi Zotit deri në agim
Është koha që të paguajmë
O i dashuri miku im

E një ditë kur qielli do të çahet
e di... do të qajmë pa pushim
Por atë ditë loti do të thahet
O i dashuri miku im

E një ditë kur ajri do të tretet
do të mbetemi edhe pa frymë
Atë çka e dha Zoti do t’na e marrë
O i dashuri miku im

E një ditë do ta ulim kokën
e do të dalim në gjykim
Por qindra shekuj kokëshkretë
O i dashuri miku im

E një ditë kur do ta kuptosh pendimin
do të kthehesh në besim
Por qindra shekuj plot urrejtje
O i dashuri miku im

E një ditë kur t'na i vënë prangat
do ta kuptojmë fjalën durim
Do t'kuptojmë çka qenë liria
O i dashuri miku im

Se Zoti na i dhuroi të gjitha
E nuk e fitoi asnjë falënderim
E një ditë të gjitha do t'i tretë
Por jo pa i paguar, o miku im.

Kujto


Për ku je nis oj motra ime e dashur
Ulu dhe medito rreth qenies tënde
Mos vallë, të solli ndonjë valë e detit
Apo, rastësisht në mesin e njerëzve ndodhe
Nga erdhe, dhe ku po shkon,
Të lutem, më dëgjo, dhe mos më thuaj, mjaft]
A e din se, ka kohë të gjatë, që për ty mendoj
Për ty lutem, çdoherë që kokën në sexhde vendoj
Mos motra ime, trupin tënd gjithkujt mosia zbulo
Se bukurinë e ke dhunti prej Zotit, mos e nënçmo
Kujtoi dhe dhuntitë tjera, dhe mendjen e shëndoshë
Thuaj o Zot i gjithësisë, veç ty falënderoj
Pendimi për ty, asnjëherë nuk është vonë.


E di që ndjehesh fajtore për atë që po bën
Po djalli i mallkuar, veprat po t’i zbukuron
Ruaje veten tënde vetëm për një person
Se të humbet vlera, mbetesh për askënd
Bëhu e fort, e largohu nga ai zakon
Se me vepra të tilla asgjë nuk fiton
Përveç zjarrit te xhehenemit, që dhimbshëm dënon.


Mos i mbyll sytë para realitetit
E më pas të thuash paskam vepruar si të verbërit
Le të jetë për ty nesër një ditë, e botës së re
Duke i thëne lamtumirë jetës pa fe
Ke për t’i sjell vetes lumturi
Kënaqësia e të cilës nuk ka kufi
Pendohu sa më shpejt, se vdekja nuk garanton
Ajo nuk ka mëshirë, dhe hallin nuk ta qan


Në momentin e vdekjes për ndihmëkë do ta kërkosh
Allahun e madhëruar apo ata që të shfrytëzuan
Fjalë arsye nuk të mbeten të më thuash
Zgjatma dorën dhe eja me mua drejt rrugës së Zotit tënd
Që të gjithëve na ka krijuar edhe zbukuruar.

SHEHID JAM



Gjakun tim Zotit do t'ja jap

edhe shehid unë kam me u ba

këtë e kam në gjak e në zemer
merrëm Zot të lutem në c'do emër.


Ti oj nanë mos qaj
se djali shehid po shkon
permbaju mir ti oj nanë
shehid shkova e kurr s'vi ma.


O nënë te Zoti po du me shku
nën hije të Tij me qëndru me u
ushqy une atje me shehidët e
tjer që gjak dhan për Zotin e vetë.


Bën ti sabër e pa mërzi
djalin shehid lumja ti
lutu për mu c'do her
t'shkoj shehid e kthim mos kem.!


Shehid me pushkë në dorë
që çafirin ta largoj
bëll oj nanë unë qëndrova
gjithnjë nën këmb të tyre jetova.


Djali imë nëna të do
edhe kurr s'don nga ti largë të jetoj
nëse ti ke vendos
për Allah shedid të shkosh.


Për ty do të lutem ç'do herë
që bashkë të jemi në xhenet
inshAllah Allahu më bashkon
në xhenet me ty të jem.


Nën u nisa për nga Allahu
nën shehid jam vallah
nën shkova me Zotin mu taku
nëna ime lutu pë mu.


Allah i Mëshirshëm
vetëm për Ty armë mbaj
më merr o Allah
shehid dua mu ba.


Shehid shehid për Allah
shehid shehid për vatan..

Ku je o bir?

Ku je ti ëndërr e mërguar
në ç’skuta ke ndaluar vallë
A gjete dot ç’kishe kërkuar
atje ku je a ndjehet mall?

Me krahët e shpresës fluturove
zemra e vuajtur nuk njohu frikë
Lotin dhe syrit s’ia tregove
Dhimbja në shpirt filloj të mbijw.

Kaloi një vit, dy, tre, sot katër
E minuti i pritjes kaq ngadalë shkon
Nëna që le të re, të qeshur
Mbi flokët e saj sot ka rënë borë.

çdo dallëndyshe që shikon
është syri im bir, të kërkon
çdo pikë shiu që bie mbi qerpik
është loti i mallit që më zhurit.

Ku je ti lulja e gëzimit
Ku je, o prehja e shpirtit tim
Sa larg ke shkuar që dot s’më flet
Vetëm një fjalë qoftë keq a mirë?!

Në ke gabuar e sot ndien turp
E dot s’ma thua jeta ime
Dije se pritja pa përgjigje
Rëndon sa bota mbi zemrën time.

Gjithë pasuria e kësaj bote
Nuk vlen për zemrën e një nëne
Gjithçka që kisha do ta shpenzoja
Të shihja një herë fytyrën tënde.

Të puthja duart, ball, sy e gushë
Të përkëdhelja flokët e zesw
Të ngopem një herë me erën tënde
Të të ndiej pranë pastaj të vdes!

POEZI: Mbi gjithçka unë Ty të dua!


O All-llahu im i dashur,
Ti je Zot i gjithësisë.
Ti ma bën zemrën të pasur,
t'mos vrapoj mbas ligësisë!

O All-llah, Krijues i Urtë,
Ti i ndan të gjitha fatet.
Ti ma zbut zemrën e ngurtë,
Ti m'i fal të gjithë mëkatet!

Kur rrëshqas nga rruga Jote,
Ti më thua në Kur'an:
Ndiqe Dritën hirëplote,
shejtani mbetet shejtan!

Dhe unë skuqem i turpëruar,
veten shoh me sy inati.
Ti All-llah i Madhëruar,
më thërret ku buzëqesh fati!

O All-llah, o shpresa ime,
në errësirat më mbulojnë,
ndjej në shpirt mijëra ndriçime,
që nga Ti, nga Ti burojnë!

Edhe kapem fort mbas tyre,
çka se këmba shpesh rrëshqet…
Të shpëtoj prej çdo mënxyre,
Mëshirëmadhi Ti më pret!

Më pas bëhem qiell me krahë,
bëhem një me kaltërsinë.
S'i njoh klithmat që bëjnë "ah",
Ti më fal veç urtësinë!

E gugatem sikur foshnja,
toka nënë më përkëdhel.
Qesh e mira, plas e keqja,
mirësitë në jetë i vjel!

Ky shejtani, sterrë i zi,
bën t'më kapë e s'më kap dot.
Jam mbështetur veç tek Ti,
o All-llahu Fuqiplotë!

Hapem, mbyllem në vetvete,
porsi lulja "mos më prek".
Misk të artë mbaj me vete,
çdo pisllëk që shoh e djeg!

Në xhami do të më shohësh,
nëpër safe, porsi era.
Midis shokësh do t'më njohësh,
si gonxhet kur vjen pranvera!

Mohuesit nuk i kam frikë,
Fenë hyjnore mbroj si trimi.
Mposht me forcë çdo të ligë,
jetën ma udhëheq Besimi!

Paqe, jetë, aromë dhe dritë,
mes dallëndysheve t'shtegtimit.
Buron qartë çdo natë, çdo ditë,
dritë-aroma e Besimit!

Dritë, dritë përmbi shkëlqime,
që shpon gjithë errësirat.
Është Islami, feja ime,
nga burojnë gjithë të mirat!
E ka zbrit i Madhi Zot,
ta njohim, ta praktikojmë.
Në e lëmë të shkoj kot,
vetet tona i dënojmë!

O All-llah, unë mirë e di,
besimtarët qartë të shohin …
Drejtësia Jote s'ka kufi,
mjerë ata që nuk të njohin!

Ligji vdekje do t'i vijë,
në çdo skutë që të fshihen.
Gjykimi Yt do t'i arrrijë,
në mes flakësh do përpihen!

N'Xhehenem, në zjarr, në vaj,
përgjithmonë do të mbeten.
Dhe askënd t'mos bëjnë me faj,
të fajësojnë vetëm veten!

Besimtarët e uruar,
padyshim do shkojnë n'Xhennet.
Mirësitë u vijnë shpenguar,
ua dhuron Krijuesi Vetë!
ES SELAM ALEJKUM. POEZI NGA BEHAUDIN GASHI. ALLAHU JU NDEROFTE

O ti muslimane!

Lëre ç’ka kaloi në fëmijëri

Kujto gjynahet e qaj për to

Engjujt jo s’i kanë harruar

Dhe pse ti aspak si kujton

Por mirë i kanë regjistruar

E ti luan dhe jetën dëm e çon

Ty shpirti t’është lënë amanet

Do ta kthesh një ditë dhe pse ti s’do

Dhe dynjaja që t’ka mashtruar

ثshtë kënaqësi e shkurtër, një moment

Ta dish se çdo nate e çdo ditë

Dalin shpirtrat tanë t’japin llogari.

Kujto veten ditën e ringjalljes të zhveshur

I vetmuar, trupi të dridhet, i çoroditur!

Zjarri flakëron për mëkatarët prej zemërimi

E Zoti i Arshit me ta është i mërzitur.

Lexoje librin me kujdes o robi Im!

A sheh në të ndonjë shkronjë të pa qënë?

Pasi e lexove dhe gjynahet ti pranove

Thërret i Madhëruari merreni o engjuj!

E shihe këtë mëkatar të etur në zjarr.

Nesër mushrikët do të hidhen në skëterrë

E besimtarët ne Xhenet janë përherë.

Librat


Librat janë shkruar për të lexuar,
Dhe duke i lexuar duhen kuptuar.

Përqafo librin për të përparuar,
Dhe jetën tjetër duke mos e harruar.

Duhet të mësohemi që të lexojmë,
Duke lexuar mund të mësojmë.

Kur ta marrësh librin për të lexuar,
Mësoje atë se kush e ka shkruar.

Me çfarë qëllimi në të është betuar,
Me çfarë mendimi gisht ka luajtur.
Apo ka qenë ndonjë zullumqar ateist,
Apo shpall dyshime ndonjë reformist.

Po qe se ka qenë autori simbol me vepër,
Kjo ty të mjafton e mos kërko tjetër.

Ti pas kësaj mase vazhdo leximin,
Duke lexuar, mos ndërpre hetimin.

Që të kuptosh çdo ngjarje që ndodh,
Duhet të lexosh e të shkosh në shkollë.

Për të shpëtuar nga errësira e keqe,
Nga koka yte injorancën hiqe.

Duke operuar libri nuk hap plagë,
Ka nevojë të lexojë qoftë i ri apo plak.

Dija s’kufizohet vetëm me diplomë,
Lexo vëlla sa nuk është tepër vonë.

Mosha është kapital, mos e ço atë kot,
Mësoje pse ke ardhur ti në këtë botë.

Libri edhe dija e lartësojnë njeriun,
Mosdija gjithnjë ty ta afron terrin.

Mosdija të bën armik me çdo send,
Dija të përparon nuk të lë në vend.

Lexo dhe përgatitu për të dy jetët,
Duke lexuar mos ia numëro fletët.
I dituri gjithmonë di si të sillet,
Kurse i padituri vazhdimisht shkilet.

Injoranti kurrë nuk është fytyrëbardhë,
As di si të shkojë as edhe me ardhë.

Njeriu është i fshehur nën gjuhën e tij,
Që të flasë mirë ai shumë duhet të dijë.

Çfarë të sjell pleqëria



Po qe se ke jetuar duke mos dalë nga vija,
Ty asnjëherë të të mos dëshpërojë pleqëria.

Ti armiqësi ndaj vëllezërve të tu s’ke bartur,
Edhe në qoftë se ata s’të kanë ardhur, ti ke vajtur.

Ata ndoshta të kanë bërë keq, ti i ke bërë mirë,
Duke besuar se xhenneti nuk është fare lirë.

Po qe se amanetin e Zotit fëmijës ia ke mësuar,
I ke dhënë shkencën e fenë, duke u kujdesuar.

Meqë ke mundur të jetosh me fytyrë të bardhë,
Duke ditur se në këtë jetë për çfarë ke ardhë.
Atëhere gëzohu e qesh se ke dhënë provimin,
Ke merituar qetësinë me kënaqësi prite mbarimin.

Ti mos e humb shpresën se Zoti po të don,
Të gjithë besimtarët si ti në xhennet po i fton.

Se jeta e këtushme sipas të atjeshmes është torturë,
Për këtë arsye shpresën ti mos e humb kurrë.

CIKEL POETIK NGA ALMEDINA DAUTI- GJILAN


Jeta

Almedina DAUTI


Pse vallë e do jetën

kur ajo dhuratë përgëzimi

gjithëmonë ta dhuron VDEKJEN.


Pse vallë e përqafon

kur ajo pa mëshirë të sulmon

me zjarrë të përgëzon.


Pse vallë gëzohesh

kur të mira të dhuron

kur ajo prapavijen e ka të të hidhëroj.


Pse vallë synimet tua

i ke drejtuar shumë larg

ku mund të jetë minuti ai që të ndan nga ajo.


Pse vallë i'a dhuron

kur ajo me gjembat e saja trupin ta shkatrron

e gjakun ta helmon.


Pse vallë mundohesh ta ngritësh

në shkallën që se meriton

kur qellimi i saj i vetëm është të të nënqmoj.


E ke shtruar sofrën

me të mira t'pakufizuara

nesër ndoshta do të jesh tek kontinjerët rrizkun duke kërkuar.


Merrë stolitë e saja dhe stolise vetën

mos kthe shikimin mbrapa

por shfrytëzoje JETËN.


Kapë në dorë armën

e lufto me vetën kryeje misionin tënd

e përshëndetu me JETËN.

Dynjaja
Almedina DAUTI


Dhe në qoftëse flaka e dunjas
pa ndërprer më kërcnon
do marrë forcën e dijës
e do i bëjë ballë,
e nëse me këtë nuk do ja dal
do të kapë litarin e sunnetit
e si nuse e zbukuruar
do i rri asja dhe
në qoftëse do peshoj nga ajo
do rrokem me thonjë nga e mira
e drejtë sja të shkoj
e në qoftëse gjuha e saj ironike
me lajka më lajkaton
do të marrë për bazë Kur'anin
e nga realiteti i bukur do të fitoj
e nëse në kurthat e saj do filloj
të bije pa e vërejtur dot
atëherë kur të më qelen sytë
do të kthehem tek vendi im që më takon
e nëse dashurija ime për të
do të filloj të rritet
do e lë bukën në sofër
që ta shoh si është të vritesh
e nëse e shoh për të madhe
këtë që jam duke e vepruar
do hy në asketizëm për tu qetësuar
e në qoftëse me lojën e saj
do të filloj të lozë
do kërkoj nga MËSHIRUESI
që të më mëshiroj
e nëse prej rrugës së drejtë
do të filloj të dalë
do kërkoj nga UDHËZUESI
që t'më udhëzoj
e nëse lirin e plotë ma premton
unë prap nuk do i besoj
por me veprat e mija
lirin do e servoj
e nëse mundimet e saja
ma mbulojnë dritën
do kapë margaritar durimin
e do e largoj errësirën
e nëse etje për pasuri
pa dashje do të ndjej
do vizitoj të varfërin
që ta mund dëshirën
dhe nëse kufijët e të mirës
do filloj t'i kaloj,
do zbathë këpucët që
e zbathur e me therra në këmbë
rrugën drejt të amshueshmës
pa ankime e lodhje ta vazhdoj.

A do te vije nje dite ?

Almedina DAUTI


A do të vije një ditë
ku unë do të gëzohem
ku do të flas lirshëm
e nuk do të turpërohem
ku do të buzëqeshë me zemër
e në qetësi do të qetësohem
ku do të eci e sigurt
e nuk do të rrëzohem
ku do të bëhem e bukurë
e nuk do të shëmtohem.
Ado të vie një ditë
ku unë do të gëzohem
ku do të ndjejë aromën
e nuk do të tmerrohem
ku do ta shohë vdekjen
e nuk do të dëshpërohem
ku do të hy në terr
e do të ndriqohem
ku do të pyetem nga melekët
e nuk do të frigohem
ku do të flas fjalë të drejta
e do të lirohem.
Ado të vie një ditë
ku unë do të gëzohem
ku do të jetë djelli afër
e unë në hije do të qlodhem
ku do të filloj të llogaritem
e veprat e mira do të më peshojn
ku do të pyetem për çdo imtësi
e unë do të krenohem.
Ado të vie një ditë
ku unë do të gëzohem
ku do t'më hapet dera e amshimit
e me Selam do të përgëzohem
ku do i shoh krijesat
e do të lavdërohem.
Ado të vie një ditë
ku unë do të gëzohem
ku do të pi ujë të bardhë
e kurr nuk do të eshtohem
ku do te shoh Pejgamberin
e do të krenohem.
Ado të vie një ditë
ku unë vërtetë do të gëzohem
ku do të shoh fytyrën e KRIJUESIT
e do të zbukurohem

IKJE PA KTHIM!

Ikën nga dhuna e shkjaut
As kokën prapa nuk e kthyen dot,
Ikën që mos të kthehen kurrë
Për ta me lot ende qanë kjo tokë!


Ikën vërtetë nga dhuna
Por të kthehen vallë kush i ndalon?
Zemra ndoshta e bën këtë
Por si duket mendja nuk don?!


Ikën nga dhuna nuk është mëshehtësi
Por tani lakmojnë jetën në gurbet,
Të vetmuar larg tokës amnore
Vallë quhet kjo jetë!?


Sa shpejt harruan trollin amnorë
Tokën e huaj e bënë atdhe!
Jo, jo edhe në ar në qoftë e shtruar
Nuk është si dheu ku ti ke le!


Fëmijët gjuhën e harrojnë për ditë
Shqiptarë vehten më nuk e quajn,
Emrat e huaj për të tyre i morën
Me të ardhmen e tyre rrezikshëm luajn!


Aq pak dashuri për atdheun kishin
Kur as kokën prapa nuk kthejnë,
Vallë lumturinë e tyre
Mendokan se me para mund ta blejnë?!


Vallë pak ky popull përjetoi dhunë
Pak asimilim dhe zhdukje fizike,
Vallë tani trungun tonë po e këpusim
Dhe pa kthim po ikim nga trojet etnike!?

Gjuha e zemres

Flet natyra në çdo çast në këtë botë,
Dhe të fshehtën që ka brënda shkoqur thotë,
Herë flet me pëshpëritje, mengadalë.
Her’ me fjaln’ e trupëzuar, her’ pa fjalë.


Kaq të fshehta i thotë era trëndafilit,
Këto thotë dhe rënkimi i bilbilit.
Gjithë sendet dhe ç’përmban kjo gjithësi
Nxjerrin shfaqin, kaq të fshehta dhe çudi!


Reja, era, lumi, deti i shkumbëzuar,
Malet, fushat dhe livadhet e bleruar,
Qielli, yjet dhe të tjera një nga një,
Flasin qartë, flasin bukur sa s’ka më.


Prandaj zëmërës kjo gjuh’ i është dhënë
Që t’i thot’ asaj të fshehtën e pathënë.
Këtë gjuhë e dëgjojnë dijetarët,
Rrugënjohësit e dijes, zbulimtarët.

Naim Frasheri