Ishulli i Dashurise tone

Ardit Hoxhllaku

Dikur kohë më parë ekzistonte një ishull ku ishin jetonin bashkë të gjitha ndjenjat që ekzitojnë në këtë botë. Ato ishin Gëzimi, Lumturia, Dituria, Dembelizmi, Mendjemadhësia, etj madje bashkë me to edhe dashuria. Një ditë u jepet lajmi të gjitha ndjenjave se ishulli për një kohë të shkurtër do mbytet. Pas këtij lajmi të gjitha përgatiten duke hipur në anijet e tyre për tu larguar. Dashuria ishte ndjenja e fundit që kishte ngelë në ishull. Sepse donte të priste deri në momentin e fundit. Në momenttin që ishulli po fundoste përfundimisht, dashuria kishte vendosur të kërkojë ndihmë. Pasuria kishte hipur në një anije shumë të madhe. Dashuria i thotë pasurisë a mund të vij edhe unë me ty? Pasuria i thotë: nuk të marr dot sepse në anije kam shumë flori e argjend per ty nuk kam vend. Dashuria kërkon ndihmë nga mendjemadhësia e cila kishte hipur në një vaporr shumë të bukur. Mendjemadhëisa i thotë nuk mund të marr, ti je bërë qull e më bën pis vaporrin. Afër mendjemadhëisë mërzitija kishte hipur në një anije tjetër. Dashuria sa e shikon atë kërkon ndihmëe prej sajë. Mërzitia i thotë më vjen keq dashuri por jam shumë e mërzitur e kam nevoj të qëndroj vetëm. Lumturia i kalon pranë dashurisë por nga lumturia e madhe që kishte nuk e dëgjon fare klithmën e dashurisë. Në atë moment dashuria dëgjon një zë nga mbrapa saj që po e thërriste, po i thonte eja me mua të marr unë në varkën time. Ky ishte një më i moshuar se dashuria. Dashuria kur dëgjon këto fjalë gëzohet aq shumë sa që nga gqzimi kishte harruar ta pyeste se kush ishte ai që e kishte marrë në varkë. Kur kishin mbëritur në një ishull tjetër ai që kishte ndihmuar dashurinë kishte vazhduar rrugën. Dashuria pasi e kishte kuptuar ses a detyrim kishte ndaj atij që e kishte shpëtuar pyet diturinë kush ishte ai që më shpëtoj mua? Dituria i thotë ajo ishte koha. Dashuria e habitur i thotë, koha! Pse vallë më ndihmoj mua? Dituria i thotë sepse vetëm koha e di vlerën e vërtetë të dashurisë.

Flladi





Në zemrën time ka vetëm një dritare
Në atë dritare vetëm një fllad mungon
Po pres një jetë të tërë që ky fllad të vij
E në zemrën time të bëjë pak freski
U mundova shumë të freskohem
Por pa atë fllad dot nuk po realizohet
Nuk e di a do ta gjejë këte freski
Thua vallë ky fllad në zemrën time a do vij


Zemra loton sepse është e vetmuar
Kërkon një ilaç për tu shëruar
Ky ilaç është vetëm flladi që bën freski
E kjo freski është ilaçi im kur jam në vetmi

KOHA





KOHAJam musliman i mirë thotë njeriu
Por nuk di çfarë do të thotë
IslamKur e pyesin atë për Perëndinë
Thotë nuk kam patur kohë të mësoj për din

Kur vjen puna për mençuri
Thotë njeriu jam unë ai që di
Nëse i drejtohesh per ndonjë gjë atij
Thotë nuk kam pas kohë për dituri


Ky është njeriu që jeton me egoi
Por fytyra e tij nuk përngjet me njeri
Sepse e ndërron sipas dëshirës së tij
Kur e pyet pse kështu thotë as unë nuk e di




Pra kjo është gjendja e njeriut
Që jeton dhe koha i kalon si pikat e shiut
Nëse merremi shumë me këtë botë
Për atë jetë të mendojmë koha sdo dali dot.

PROFETI





Bota ishte në një gjendje të mjeruar
Njerëzit hanin njëri-tjetrin për të jetuar
U kishte humbur ndjenja njerëzore
Shikonin njëri-tjetrin në mënyrë armiqësore
Ishte një kohë e pa përshkruar ndo një herë
Të gjithë kërkonin një dalje nga kjo humnerë
U ishte nxirë jeta me jetën shtazore e injorante
Donin të shpëtonin nga errësira që i dhunonte

Një injorancë e pa parë në historinë botërore
Nëna vriste vajzën e sajë në mënyrë shtazore
Burri përdorte gruan si pasuri që u tregtonte
E shiste por turpin asnjë herë s`e mendonte

Në këtë kohë Zoti solli në jetë dritën njerëzore
I dhuroi botës çelësin e jetës paqësore
I dha Gadishullit Arabik mundësinë të shpëtonte
Zoti me atë foshnje lumturinë u premtonte

Me lindjen a sajë nata u ndriçua u bë ditë
Kjo foshnje ishte Muhamedi vula e pejgamberisë
Një dritë e cila nga një rrugë e gjatë pejgamberore
Në vendin e vet u vendos aty ku Zoti dëshironte
Pejgamberi i cili për hir të tij bota u krijua
Njerëzit filluan të hynin në rrugën e shpëtuar
Të gjithë përqafonin njëri-tjetrin duke e nderuar
Pra ky njeri ndërroi historinë e shkruar e të pa shkruar

Ky profet na solli fenë e shumë pritur paqësore
Na mësoi se si të jetojmë në mënyrë njerëzore
Këtë fe e priste me pa durim i gjithë njerëzimi
Zoti ia e dhuroi si mëshirë në këtë kohë mjerimi

O njerëz! zgjohuni pra jetoni sipas rregullave njerëzore
Ashtu si na mëson pejgamberi i kësaj feje madhështore
O njerëz! dilni nga gremina e errësirës për në dritë
Emrin njeri fitojeni me veprat tuaja pra me meritë.