ATDHE I KUJT JE TI?

Ndërsa nata rrëzohet dhe Qielli fillon Shpirtit t’i afrohet,ndër ëndrrat e mia të arratisura vjen Berati.
Qyteti im i kapur prej dore me zhgjëndrrën (si të vinte prej Kashtës së Kumtrit, prej një tjetër bote) zbret tatëpjetë rrugës së Kalasë. I dëgjoj shpesh hapat e tij si pentagram sonatash të pashkruara mbi gjoksin tim të shndërruar në kalldrëm... Kalldrëmi mesjetar i Antipatreas me trokitjet e kuajve të Muzakajve dhe Vrionasve, rend rrugicave të Mangalemit, Kalasë, Gorricës dhe Urës mesjetare, që përbëjnë arkitekturën post-shpirtërore të shpirtit të qytetarit të ikur përtej mureve dhe kodrave me ullinj të qytetit të vet.
Ose më saktë, jo. Nuk janë hapat e tij. Ai gjithmonë aty ka qenë i palëvizshëm për më tepër se 2450-vjet. Janë hapat e mia vocërrake teksa me dy feta bukë të lyera me margarinë, pantallonat e shkurtra me dy gjunjë të gërvishtur si kutë-e-cingla, me koriçka të mpiksura gjaku, nga ndjekja e topit të futbollit në lagjen "22 Tetori" (nuk më kujtohet çfarë feste ka qenë kjo?,shkoja për në kopshtin "Konstantin Leka". Aty buzë rrugës për Kala, teksa fillonte zanafillën e vet e përpjeta. Në krahë të majtë, ndërsa ngjitesha, si në portat e një fillim-kufiri-jetësor metaforik, gojëmadhe dhe e madhërishme qëndronte Porta e Pashait. Pashait sot, askush nuk ja mban mend emrin. Por Porta me konturet mesjetare e ngritur nga energji skllevërish është ende aty.
Pas tre dekadash më vjen ndër mendje ai moment fëmijërie, ndërsa regjisorja e njohur e filmave për fëmijë zj. Xhanfize Keko, trokiti në portat e kopshtit "Kostandin Leka" në kërkim të personazhit të fundit që do e plotësonte ansamblin e aktorëve-fëmijë, për filmin "Tomka dhe shokët e tij" i xhiruar plotësisht në Berat, prodhim i "Kinostudios Shqipëria e Re". Ishte viti 1976. Fëmijë 5-vjeçar fillova të trashëgojë jetën nëpërmjet syve të kinemasë. Trashëgimi të cilën ndër vite e humba. Por që nuk kam humbur akoma zërat dhe thirrjet e asaj kohe që pastërtish ende i dëgjoj:
- Hej Guri do vish të bëjmë kala me baltë?! - dëgjohet një zë fëmije përtej sekuencave të filmit. Dhe personazhi i Gurit (unë doravet pa breçka) ashtu si me të vërtetë vocërrakët kridheshin në ujërat e lumit Osum përgjigjet:
- Ehu, unë do lahem!
Dhe që prej një ledhi të atyshëm : Bëlldummmm... Drejt e në rrjedhën e ujërave të Osumit. I kredhur në pështjellime të kthiellta. Shpesh herë të turbullta e plot baltë (gjanicë). Të rrjedhshme e të rrezikshme ndërsa shpesh kanë gëlltitur jetë fëmijësh. Të helmuara më vonë nga pesticidet e uzinës së baterive në Poliçan. Në disa vende lumi ishte i shtruara e i hapura nëpër zallishte. Dhe shpesh i vrullshëm pas shkëmbinjve të pllakave përfund “zarizanit”. Osumit i takonte kryqi i hedhur në çdo 6 Janar (dita kur jam i pagëzuar) në ditën e Ujit të Bekuar, ndërsa çunat e Beratit duke u dridhur prej të ftohtit së bashku me kryqin shpresonin në një të ardhme më të mirë. Plot hije dhe elegancë përposhtë rrapeve dhe parmakëve i gjunjëzuar midis këmbëve të Urës së Gorricës, teksa për kushedi se sa e sa jetë Osumi vazhdon pelegrinazhin e tij. Të gjitha këto metrazhe të një filmi bardh e zi prodhim tashmë i "Kinostudios Shqipëria e Vjetër". Film të cilin aq fortë do të dëshiroja ta shihja edhe një herë në sallën e kinemasë së qytetit tim, në atë vend ku fantazia edukohej dhe merrte krahë nën fluturime ëndrrash dhe realitetesh fëminore. Por nuk është e thënë. As e shkruar në rrotën e fateve. Në vitin e mbrapshtë 1997 kinemanë e qytetit e pushkatuan nën breshëri të çmendur kallashnikovësh skizofrenik. Muret e saj të zhgaravitura, gërmadha të turpshme, xhama të thyera, ende në këtë gjendje janë edhe sot. Kjo mjafton që të kuptosh, se si arti shqiptar frymon nën dihatje astmatike. Mjafton ky fakt që të besoj se Berati ka nevojë më tepër për qytetarë, se sa për emra heronjsh.
Por edhe plumbat e kallashnikovëve mbaruan një ditë. Dhe ajo çka ngeli ishte(është)përsëri imazhi i Beratit. Në lindje përherë mali i Tomorit. Në perëndim përherë mali i Shpiragut. Midis të dyve Kalaja. Nga ballkoni i ish shtëpisë time në qendër të qytetit prej katit të pestë përherë ky imazh më ka pas shoqëruar në historinë e legjendës e cila thotë :

Na ishte njëherë një djalë i fortë e shtatlartë që quhej Tomor. Në dashuri ra me vajzën më lozonjare të quajtur Kala. Me atë i dashuruar ishte edhe një tjetër djalë i bukur shtatshtruar i quajtur Shpirag. Të dy për një dashuri të vetme e të përjetshme rranë në dyluftim. Tomori e nxori shpatën dhe trupin i preu Shpiragut që edhe sot po ta sodisësh i ndarë në vija-vija është. Tjetri topuzin shtriu tej nëpër erë dhe trupin e Tomorit gropa-gropa e bëri. Edhe sot i tillë ka mbetur. Kalaja (Ah lozonjarja! E bukura!), duke i parë djemtë në dyluftim, filloi të qajë për plagët e tyre, dhe lotët e saj formuan lumin Osum!

E kam si tashti mu përpara syve në imazh të pashlyeshëm krejt qytetin prej së larti. Jo nga poshtë. Por pikërisht prej së larti. Mbi kodrën në zemër të qytetit. Të veshur me pisha, mbuluar me shkëmbinj ku kryeneçësish i kacavjerrur midis qiellit dhe tokës, jetës dhe vdekjes, për të parën herë mësova se ç'shije kanë buzët e vajzave të ndrojtura të qytetit tim? Se ç'shije kanë vargjet e para kur ende nuk di se si duhet t'i shkruash ato? Atje. Në majë. Në rrethina të mureve të kështjellës. Shumë afër dhe pothuajse jashtë saj...
...Jashtë saj. Në rrjedhën e lëvizshme të rrugëve në South Boston, ndërsa në orët e para të mëngjesit autobusin e linjës pres. Bën ftohtë. Një i ftohtë qensh që ti ngulin dhëmbët thellë, me kafshime gradësh nën zero. Dhe mundohem të mblidhem fortë pas palltos time. Dhe nuk gjej të ngrohtë.
- Në çfarë orë duhet të kalojë autobusi i ardhshëm i linjës? - pyes një vajzë përbri.
- Unë nuk di - përgjigjet ajo me një anglishte të kafshuar.
- Ti je e huaj këtu? - e pyes.
- Po jam Gjermane nga Berlini - më thotë - Ti di se ku është Berlini?
- Natyrisht - i përgjigjem - Unë jam nga Berati. Nuk besoj se e ke dëgjuar ndonjëherë. Qytet shumë më i vjetër se Berlini. Qytet shumë më pak i njohur se Berlini.
Berlin - Berat – Boston, ngjasojnë dhe aspak nuk ngjajnë me njëri tjetrin. E përbashkët është veç shkronja e parë. Por ajo që vjen më pas refuzon ta mbyllë vetveten tek B-ja. Dhe nuk e di, për dreq, se çfarë lidhje kanë të gjitha këto. Veçse ajo çka ndër mëndje më rrihte dhe zhvishte përgjatë krejt udhëtimit tim të mëtejshëm, i maste dhe kontrollonte impulset e zemrës time, më ekspozonte krejt lakuriq (si atëherë fëmijë pa breçka, i pavetëdijshëm, drejt e në rrjedhë të lumit të qytetit tim) ishin vargjet e poetit (Beqë Cufaj, Gjermani),që e trembnin dhe ndillnin njëkohësisht të ftohtin e këtij mëngjesi, nën rrjedhën e vërtetësisë, përgjatë venave poetike që kishin aq shumë për të kumtuar, gjithçka, ose thjesht asgjë:

(Dialog i imagjinuar i cili do të fillonte aty edhe ku mbaron)

Për ty Atdhe shumë njerëz thonë se të kanë
At e Dhé. Për ty shumë të dijshëm
e padijshëm lot derdhin. Ti e ke fuqinë
të gjitha t´i kesh. Trolli yt është i lashtë, qielli
i pambërrishëm, njerëzit pos Zotit e teje askujt
s´i takojnë. Edhe zogjtë, lumenjtë, fushat, gurët, detërat,
dhembjet, fëmijët, ëndrrat... Pushtuesit, poetët,
të dashuruarit, të tradhtuarit, trutharët!... Të gjitha
tuat janë... Edhe jeta edhe vdekja. Vetëm diç s´kam të qartë
Atdhe,
I kujt je Ti?

Atdhe i kujt je Ti? Atdhe i kujt je Ti? Atdhe i kujt je Ti? Atdhe i kujt je Ti? Atdhe i kujt je Ti? ...

Besoj, se gjëja më pavlerë e kësaj bote, është, të mos kesh fuqi të bësh ato ç'ka dëshiron të bësh, brenda kohës që fati të ka lënë për të jetuar, ndërsa je i ri.
Ose tjetërsoj, të kesh fuqi për të shndërruar botën, dhe bota të mos japë asnjë të vetme mundësi që t’ja mbërrish kësaj dëshire.
Përngjanë e gjithë kjo formë të menduari, dhe vepruari, me një monedhë me dy faqe, të cilën, sido që ta zgjasësh drejt kamerierit, në cilëndo anë prej tyre, qëndron e njëjta vlerë monetare, që përfundimisht e përmbledh natën, në një gotë të dashur me alkool, që për mijra vjet, në miliona të ndryshme jetë, ka shoqëruar njerëzimin gjithmonë në pritjen e mëngjesit të një dite të re.
Trupin, e ndieja tmerrësisht të lodhur nga puna fizike e ditës që shkoi. Truri, i lodhur po ashtu, në udhëtimin e vet të akullt drejt kësaj hapësire të pakuptimtë, shpesh herë, më flakërinte në pragun e një humnere absurde, boshe dhe vetmitare, të ekzistencës sime, ngujuar përpara një gote konjak “Skënderbe”, në qytezën e studentëve. Duke soditur i qetë natyrën paqësore, njësoj të pakuptimtë, të yjeve që qëndronin të palëvizshëm përmbi kodrat e Saukut.
Papritur, përball meje u shfaq zonjusha G, me të cilën na lidhte prej një kohe të gjatë një miqësi e fortë në linja të padukshme, pjesë e së cilës ishte një i tretë shok i ynë, nga po i njëjti qytet. U kisha ofruar dhomën time dy javë më parë që të flinin bashkë. Ditën e parë, përfundova përjashta për t'i lënë vetëm, dhe e shtyva natën mbi thasët me miell të furit të bukës, ku edhe isha i punësuar për të përballuar jetesën e shtrenjtë të kryeqytetit. Në të dytën ditë, nuk m'u dha kjo mundësi, ndaj i detyruar përgjatë gjithë natës, qëndrova në të njëjtën dhomë me ‘ta. Si fillim, pimë një shishe konjak përjashta, në një barakë buzë Lanës, në hapësirën e parkut prej ku dukej Piramida. Më tej, pa rënë në sy, përfunduam natën vonë në dhomën time, në qytezën e studentëve. Të uritur, ndamë së bashku sardelet e dy kutive me konserva që blemë gjatë rrugës, si dhe vazhduam më tej të pinim nga gryka e së njëjtës shishe, raki, që më kishte ngelur aty prej kohësh. Ndërsa thithja po nga e njëjta cigare me G, nuk reshtnim së treguari barsoleta të ndyra që ja ngritën së tepërmi harmoninë mesnatës. Shpesh herë, duke qeshur ajo më hidhte duart në gjoks. Pa të keq i qëlloja nga bythkat, duke e bërë të më kundërpërgjigjej me jastëk fytyrës. Ndërsa miku ynë, vazhdonte gjithmonë e më egërsisht t'i mëshonte grykës së shishes së rakisë. Ishin ditët e tij të fundit në Shqipëri. Më vonë do të nisej për në Amerikë. Kishte trup gjigant dhe ishte tip sportiv. I pëlqente shoqëria ime, dhe ishim të pandarë, që prej viteve të gjimnazit. Një çast, papritur, në qetësinë e krijuar, u dëgjua zëri i tij i fortë pa pikë droje duke thënë:
“Hej, pse nuk e provoni një herë të dy?, jeni në një madhësi trupore,
mundet të jetë kombinim i bukur!”
Përmes heshtjes së krijuar plasi si bombë pesha zëmadhe e atyre fjalëve. Serioz, vështroja herë atë, dhe herë fytyrën e vajzës përkrah. Ajo ishte e dehur, e tejdukshme ishte kjo, dhe largimi i tij për disa ditë më vonë e lëkundte më tepër në pasiguri, si një shishe plastike e hedhur mbi sipërfaqen e të tejskajshmit blu. Megjithëse prej kohësh e dija, ai nuk kishte asgjë serioze në raport me 'të, përsëri, i çmeritur, thashë:
“Jo!”
Mes tyre plasi një e qeshur nga serioziteti i mohimit tim, që më bëri të skuqem në majat e veshëve. Po qeshja edhe unë me ‘ta, naiv, pa kuptuar asgjë se ç'po ndodhte. Pas mesnate, me drita të shuara po pija një të fundit cigare, i vetëm, përjashta në ballkon. Nga brenda dhomës poshtë kuvertës së shtratit, dëgjohej gjithmonë e më i fortë zëri i mbytur epshor i zonjushës G, që më bëri nën dritën e hënës së fryrë të asaj nate të stërzgjatur pambarimisht, dy herë radhazi, të masturboj në heshtje me gishta të mpira.

“Hej G!” I thirra me dorën e nderur në ajrí. Kisha mëse dhjetë ditë që s'e kisha parë që prej kohës kur miku ynë ishte larguar.
“Aleksandër, po ku je i dashur, nga ke humbur kështu?” Foli prej së largu duke u afruar me atë hapin e saj të shpejtë prej njeriu të lëvizshëm. Ishte e shkurtër, me një trup fëmijëror, mrekullisht elegante dhe e lehtë. Këmbë të holla, dhe gjokse të vegjël, që mund t’i përfshije plotësisht me një pëllëmbë të dorës.
“Si je?, mërzitesh nga pak?” I fola plot emocion duke i shtrënguar gishtat e ftohtë.
“Po, nga pak, ti si je?” Pyeti ajo, ndërkohë që në cepin e buzëve të mia u ngjit një puthje e lehtë, fare e papritur, që më hutoi.
Ndërsa nuk dija ç'të thosha, i përhumbur nga shushama e pak më parshme yjore, si dhe nga kujtimi i atyre dy netëve të përbashkëta, cicëriva pa të keq:
“Nuk të duket kjo natë, ky qiell me hënë të plotë, dhe yje të palëvizshëm, nga netët e pakta më të bukura që rrallëherë jetojmë?”
Sy ndër sy, e habitur ajo ngriti kokën duke vështruar qiellin e asaj nate mbi Sauk, dhe si nuk vuri re asgjë të veçantë, absolutisht asgjë, me sytë e ngulur drejt e tek unë, pyeti:
“Sandri, ti diçka ke këtë natë që po pi?, kështu është, apo jo?”
“Asgjë,” thashë duke u shmangur prej syve të saj. “Asgjë e veçantë, thjesht më pihet. Nuk ka ngelur më asgjë tërheqëse. Do të më shoqërosh, apo jo?”
Vështrimet tona u kryqëzuan përsëri plot nerv. Këtë herë edhe më fortë. E gjithë kjo skenë i përngjante vështrimit të gladiatorit dhe bishës në arenë. Në atë puthje vështrimesh, vetëm aty, gjithkush provon atë ndjenjë bashkimi në armiqësi të plotë me të paarritshmen. Por, nuk kisha shumë kohë për këtë analizë vështrimesh ndërluftuese. Vrullshëm ajo ngriti grushtin me dy gishtat e hapur në ajër duke thirrur drejt kamerierit:
“Dy konjak ju lutem!”
“Oh; jo; jo, kënaqësia është e imja.” Thashë duke ia ulur dorën poshtë tavoline.
“Ti do që të qëndroj me ty sonte, apo jo?,” foli ajo. “Atëherë unë do t'i paguaj gotat e para, më tej në qafë paç veten; ‹‹Le ta marrë ferra uratën!›› ”
Rrethtazi, biseda e parë pas gjithë kësaj kohe ishte e përqendruar vetëm rreth mikut tonë të sapo larguar, si dhe fundit të lidhjes së tyre. Më thoshte se ndihej e vetme. Sharje i dilnin prej goje në ajrì, për këtë vend, situatë ekonomike, dhe “qeveri muti”, që fati na kishte vënë si pjesë për të përtypur. Me copëza bisedash nëpër dhëmbë, dhe pikla yjesh ëndërrimtarë mbi krye, pa e kuptuar, i kishim dhënë fund gotave të para.
“Ku do të shkojmë se nuk po më pëlqen më ky vend?” Ishte e para ajo që e theu situatën.
Çaste të tilla i mungonin jetës sime, ndaj pa e humbur rastin duke hedhur dorën miqësisht në qafën e saj të hollë, që pulsonte si një mjellmë, e tërhoqa në rrjedhën e natës. Nuk kishte asnjë rëndësi se ku?, veçse larg prej aty. E admiroja së tepërmi për çiltërsinë e shoqërisë marrake që të jepte në pije. Bisedat i kishte të zhveshura nga lëvozhga e hipokrizisë. Për më tepër, ishte ndër të parat vajza të qytetit tim që i kishte kthyer shpinën të shkuarës provinciale, dhe jetonte të tashmen e kryeqytetit, ashtu si i vinte, duke e parë realitetin riosh, drejt e në sy.
Zbritëm poshtë qytezës së studentëve, drejt një barake të ngushtë, ku vozitej në mjegull cigareje dhe avuj konjaku. Fillova të mbaj vesh mërmërima të errëta të së shkuarës së saj, që nuk i njihja. Për të parën herë në ato tipare po vëreja ngjashmërinë me të bijën e titanit Oqean, vogëlushen Stika, perëndeshën e lumit Stixhe, lum që shpirtrat duhet të përshkoj, për të hyrë në Had.
Ujdhesave të rrezikshme të rrjedhave, tregonte, si në moshën katërmbëdhjetë vjeçare e kishte përdhunuar për të parën herë një horr i njohur i qytetit tonë. Kishte ndodhur në një bunker. Më tej, përsëri, kishte ndodhur në një shtëpi. Përsëri, dhe përsëri. Gjersa e kishte bërë dashnoren e tij. Një ditë, gjithçka kishte marrë fund pa pritur, pasi ai tipi kishte rënë në burg. Së dyti, ishte dashuruar me piktorin më të mirë të provincës, për të cilin duke qeshur më thoshte se dyshonte në pasivitetin e tij për t’i dhënë telajos ngjyra harmonike. Ndërsa më tregonte gjithfarësoj historish të çuditshme, me “barbarë të thyer më dysh pas beteje”, strukej gjithmonë e më pranë, meje. I treti, pasi piktori kishte përfunduar në Francë, kishte qenë një ish oficer sigurimi i ardhur nga kryeqyteti, të cilit i pëlqente ta lidhte, dhe rrihte me rripin e pantallonave, përpara se ta pallonte. Kështu, për të gjitha këto vite, nuk kishte ndier më për asnjë mashkull tjetër në botë. Përveç mikut tonë të përbashkët, që me ikjen e vet e kishte rikthyer drejt udhës së llambave të thyera. Unë nuk flisja. Për më tepër këtë natë. Nuk kisha asgjë për të thënë. Mesazhi im i mbyllur në shishe kishte humbur prej kohësh, dhe as që e kisha vrarë mendjen për ta rigjetur. Thjesht, ndihesha i uritur, si një kafshë e ndyrë. I pirë. Kisha ftohtë në mugëtirë. Duke e tërhequr për krahu dolëm jashtë lokalit, dhe nën errësirën e natës ndjeva plotësisht gojën e saj të ngrohtë brenda gojës sime.
E mbështeta fort pas një muri të atyshëm, dhe ishte pothuaj i pashmangshëm, instinktivisht, gishti i madh i dorës në rrugën poshtë të mbathurave të saj. Gjithçka filloi të shkrinte e bëhej një me natën, dhe njëshi pa e kuptuar u gjend duke ecur drejt qendrës së Tiranës. Përball u shfaq përsëri madhërisht absurde, Piramida e famshme. As vet nuk e dija se ç'kërkoja më tej. Për dreq, vetveten me trupin e ndezur flakë, kësaj here, e kapa në të parën barakë që na doli përpara duke pirë birrë, i pocaqisur si grykëtharë. Si duket për të shuar imazhin e gjithçkaje që herë vinte i qartë, dhe herë i tjetërsuar përpara meje. Njësoj si dyfaqësia e asaj monedhës, për të cilën ju fola në fillim. Isha vetëm një hap larg të vërtetës, dhe një piramidë e tërë më ndante prej saj. Ndaj dhe së bashku me zonjushën G duke kërkuar rrugën e kthimit, përball Piramidës, me vështrimin lartë, kokëfortë, i thashë me bindje:
“Atje, ...të lutem, atje lartë. Nëse është e thënë të bëjmë dashuri sot të dy, atëherë atje. Atje lartë. Eja. Eja, të lutem. Eja, të ngjitemi lartë!” Cagllova nxitimthi, duke mos i lënë kohë për mëdyshje.
Ishte ora një pas mesnate. Si dy të çmendur, këmbëzbathur që të mos rrëshqisnim, u ngjitëm në faqen e djathtë, në majë, prej ku kryeqyteti, me dritat nën këmbë, dhe yjet mbi krye, dukej më i bukur si asnjëherë tjetër më parë. Në atë festë dritash, nuk kishte më asgjë rrëndësi. Nuk kisha përjetuar asnjëherë të tillë përvojë. Ndërsa, përpara meje për të parën herë, egërsisht, i dehur, aty-për-aty, i jepja dashuri, zonjushës G.
E gjithë Tirana shtrihej përpara meje, me të verdhën e purpurt hënore, ngujuar, brenda lëvozhgës të asaj që po ndodhte. Nuk e di se nga më erdhi ajo ide e lajthitur t'i ulërij si një ujk hënës.
“Uuuuuu!”
“Ej, mos u çmende? Mbylle gojën!” Thërriste qortueshëm ajo.
“Uuuuuu!” Vazhdoja duke ndier tmerrësisht një ndjenjë absolute lirie, që më bënte të ndihesha i përjetshëm, këtë natë. Piskama kafshërore u përzje me epshin e trupit tim, duke më rikujtuar orgazmën e gishtave të mpira të asaj nate në ballkon...

...I rikthyer në gjendje normale, duke pirë një cigare pak çaste më vonë, ndihesha mrekullisht mirë, ndërsa shtrëngoja G në gjoksin tim. Nuk na mbetej gjë tjetër veçse të zbrisnim rrëshqitshëm prej aty dhe t'i jepnim fund kësaj historie të sapo shkruar, që askush nuk do ta besonte.
Rrugës së Elbasanit në errësirë, për në qytetin e studentëve, po përpiqesha t'i mbushja mendjen që të shkonte në dhomën e saj, por ajo më kundërshtonte e vendosur se nuk donte gjë tjetër veçse të flinte me mua në pjesën e mbetur të orëve të mëngjesit. Fliste dhe nuk pushonte.
“Ti. Barbar i ndyrë. Ti je si të gjithë të tjerët. Ndihesh i kënaqur tashmë që së fundi më shtive në dorë, hë? Ndihesh si një ujk që e ka shuar urinë me mish e gjak të njomë, hë? Pse s'flet?” Vazhdonte të nëmte me këmbët që i tërhiqte zvarrë-zvarrë. Duke e marrë për krahu, nuk i ktheja përgjigje.
“Uuuuuu!” Ulërinte ajo, ndërkohë që me pëllëmbën e dorës, e vetmja gjë që mund të bëja, ishte t'i zija gojën.
“Më thuaj Sandri, këtë ke dashur që në fillim që më ke njohur. E ke tradhtuar kushedi se sa herë shokun tënd më të mirë në atë mendjen tënde të ndyrë...”
“Gjallë në këtë botë asnjëherë s'e kam menduar,” gënjeva për një çast i pasigurt; Ajo e ekzaltuar shpërtheu:
“Dëgjo, mbaj vesh mirë,... Nesër në mëngjes dikush do të më njoh me një inxhinier italian, me të cilin kam besim dhe bindje se do të martohem. Do të iki dhe zhdukem prej këtu, kupton? Ndaj është e pa nevojshme që të më gënjesh sot. I kam parë sytë e tu Sandri. I njoh ato, ndaj të paktën ma thuaj se më ke dëshiruar në mendje gjithë këto vite. Është e vetmja arsye për të cilën jam me ty këtë natë. Më kupton?”
“Po të kam dëshiruar gjithë këtë kohë,” thash prerë.
“Më thuaj që je një kafshë e ndyrë, e uritur këtë natë?”
“Po. Ashtu është. I tillë jam.”
“Më thuaj, se i zhveshur atje në majë, ishe njeriu më i vërtetë që kam njohur gjer në këtë çast?”
“Po, po, po.”
“Uuuuuu!”
“ Mjaft tani se më çmende fare!” ...

Përball konviktit portën e gjetëm të mbyllur, sepse kishte kaluar mesnata. U detyrova të futesha fshehtas nga dritarja në krahë. Duke tërhequr zonjushën G brenda, çorapet e saj u kapën në një nga kangjellat e atyshme, duke ja grisur, dhe lënë si peshqesh rojës së konviktit. Të qeshura të papërmbajtura na shoqëruan gjer në dhomë, ku vazhduam më tej të vetëkënaqur ta drejtonim ushtrinë e ndjenjave tona gjer pranë rrethinave të orëve të para të mëngjesit.
Nëpër mbretërinë e Gjumit, që në fakt është vëllai i Vdekjes, dëgjoja zërin e saj paturpësisht të çlirët tek lutej portave të Hadit. Përsëri. Akoma. Vazhdimisht. Për më tepër dashuri. Duke më lëpirë veshin, përgjërohej nën flakë të padukshme, por, ishte shumë vonë. Gjithçka besoj se ishte tejkaluar për këtë natë. Në vallen e ëndrrave të kapura për dore, shihja tashmë fare qartë të shkuarën idiote të çdo dite të vdekur në veçanti. Të tashmen e përgjumur. Më tej, atje, në të ardhme; Zonjusha G përkrah bashkëshortit të saj italian. Ndihej e lumtur mëngjeseve, për së jashtmi, pas tualetit të përditshëm të fytyrës. Me kapakët e syve të lyera plot durim, me varakun e vegimeve të yjeve të përhumbur, përmbi. Në kërkim të ëndrrave të reja në supermarket, në perëndim. Në rrugët e Milanos të mbushura plot vezullim. Miku ynë i përbashkët, në “Marlboro Country”, teksa për dhjetëra, e qindra, e mijra vite, shpejtësi drite, ...në një gotë whisky mbyste pikëllimin murg të mërgimtarit, në ditët në vazhdim. E ndërsa vështrimin e ndala mbi të ardhmen time, atëherë e kuptova se me gojën e mbushur plot metafora, në rrugëtim e sipër, isha vënë tashmë në pritjen yshtare të kambanoreve të këtushme, se ç'do të sillte mëngjesi i një dite të re? Do të doja që të flija vonë, gjer në mesditë, por nuk ishte e shkruar. Nervoz vetveten e kapa të rizgjuar nga ngritja e menjëhershme dhe e turbullt e saj duke më thënë:
“O Zot i madh, jam bërë vonë. Ika. Jam vonë në takimin me atë italianin. Të shoh se çdo bëhet.” Tha duke veshur të mbathurat e veta, gjysmë e kthjelluar me shikim të turpshëm, e drejtuar drejt derës, duke më lënë të kuptoja se ky ishte fundi. Një fund pa lavdi, i një nate të pabesueshme, pa kthim, por gjithsesi, vërtetësishtë të rrallë, si asnjëherë më parë. Ndaj si të tillë, e kyça diku mes të shkuarës, duke mos pasur as kohë, as breje ndërgjegje, as edhe pikëpyetje përse?, apo, si kështu?. Për më tepër, nuk dua as ta komentoj. A e dini përse? Sepse thonë shpesh të moçmit: ‹‹Ditë e re, kësmet i ri››. Dhe kjo, absolutisht, vlen për çdo mëngjes të çdo dite të re. Me përjashtim të njërës. Ditës kur t'i ndahesh nga kjo botë. Ditën kur nuk ke më kohë as të blesh, dhe as të shesësh, çmimin e të vërtetës mbi vetveten.