Tregime Islame!
5 posters
Faqja 4 e 5
Faqja 4 e 5 • 
1, 2, 3, 4, 5 
Tregime Islame!
nga Alberti Sun 31 Jan 2010 - 0:40
First topic message reminder :
Tregohet se një djalë erdhi te Ebu Derdai r.a. dhe kërkoi këshillë, e ky iu përgjigj:
"Djali im, përmende Allahun në mirëqenie, Ai do të përkujtoj kur je në fatkeqësi!
Djali im, bëhu dijetar (alim) ose nxënës (muteal-lim)ose dëgjues i mirë, e mos u bëj i katërt se do të shkatërrohesh!
Djali im, mesxhidi yt le të bëhet shtëpia jote, sepse kam dëgjuar nga i Dërguari i Allahut, s.a.v.s. duke thënë: "Mesxhidi është shtëpia e secilit njeri të vetëdijshëm dhe të pastër".
Djali im, ai i cili e bën shtëpinë mesxhid , Allahu ia ka siguruar mëshirën e Tij dhe ia siguron kalimin nëpër urën e Siratit.
Një prej shkatërrimit të këtij ummeti është se ka të tillë që dëgjojnë ligjëratën (dersin) të shtunën, të dielën veç fillojnë të mbajnë vazë, ndërsa të hënën bëhen të ashtuquajtur dijetar!"
Shpëtimi është në vetëdijen e lartë dhe në vetëkontroll, siç thotë verseti kur'anor: "Ata janë njerëz që nuk i pengon as tregtia e largët e as shitblerja në vend për ta përmendur Allahun, për ta falur namazin dhe për ta dhënë zeqatin, ata i frikësohen një dite kur do të tronditen zemrat dhe shikimet". (1)
Secili kërkon lumturinë dhe kënaqësinë por njerëzit dallojnë për mënyrën se si e arrijnë këtë. Dikush mendon se lumturia është në pasuri, dikush nëpërmes epsheve, dikush në gjëra të kota, dikush në alkool ose drogë, dikush në pushtet dhe nam, dikush në pozitë dhe privilegje, dikush në femra, dikush në rroba luksoze, etj.
Mirëpo sikur lumturia të ishte në pasuri, Karuni do të ishte njeriu më i lumtur në botë, sikur lumturia të ishte në pushtet dhe dominim dhe privilegje, Faraoni dhe Hamani do të ishin më të lumturit në botë.
Sikur lumturia të ishte në nam dhe rroba luksoze, "yjet" e njohur botëror nuk do të vdisnin në mjerimin më të madh.
Lumturia e vërtetë dhe kënaqësia është në bindje ndaj Zotit dhe ruajtja nga mëkatet. Ky është shkas i suksesit të përhershëm: "Secili njeri do të shijojë vdekjen, e shpërblimet tuaja u plotësohen ditën e kiametit, e kush shmanget zjarrit e futet në xhenet, ai ka arritur shpëtim, e jeta e kësaj bote nuk është tjetër pos një përjetim mashtrues". (2)
I Lartësuari gjithashtu thotë: "Kush bën vepër të mirë, qoftë mashkull ose femër, e duke qenë besimtar, Ne do t'i japim atij një jetë të mirë (në këtë botë), e (në botën tjetër) do t'u japim shpërblimin më të mirë për veprat e tyre". (3)
Njëri prej robërve të Allahut ka thënë: 'Të mjerët banorët e dynjasë! E lëshuan këtë botë e nuk e shijuan gjënë më të ëmbël në te?' - Dikush e pyeti: "E cila është gjëja më e ëmbël në dynja?" Robi i Allahut u përgjigj: 'Njohja e Allahut!'
Njëherë tre thirrës në islam, kaluan pranë një populli i cili adhuronte zjarrin, dhe i ftuan që ta adhurojnë vetëm Allahun dhe vetëm Atij t'i luten, mirëpo populli nuk pranuan. Kur dëgjuan për këta, ushtria e këtij populli i prangosi dhe i solli para mbretit të tyre. Kur i dëgjoi mbreti, thirri prijësit e tij fetar që të bëjnë dialog më këta.
Kleriku i tyre u tha thirrësve islam që do t'ju bëjë disa pyetje, ndërsa këta thanë:
"Nëse përgjigjemi në pyetje, a do ta pranosh Islamin?!" Kleriku tha që pranon dhe filloi me pyetjet:
Çfarë është ajo që Zoti nuk e njeh?
Çfarë kërkon Zoti prej robërve të Tij?
Çfarë Zoti nuk ka në thesaret e Tij?
Çfarë ka njeriu e që Zoti nuk e ka?
Çfarë Zoti ia ka ndaluar vetit?
Në këtë njëri prej thirrësve në islam filloi të përgjigjej në pyetjet:
Atë që Zoti nuk e njeh, është shirku (politeizmi); "...Thuaj: "Përshkruani realitetin e tyre! A ju po e njoftoni Atë për atë (shok) kinse Ai nuk po ditka se ç'ka në tokë, apo vetëm po i emërtoni me fjalë (e ata as që ekzistojnë)? Jo, por ata që nuk besuan u duket e mirë dredhia e tyre,..." (4) Pra, Ai nuk njeh ortak në pushtet!
Atë që Zoti kërkon prej robërve të Tij është huaja: "Nëse Allahut i huazoni diçka të mirë, Ai juve ua shumëfishon atë dhe ju falë; Allahu është shumë mirënjohës, i butë". (5)
Atë që Zoti nuk ka në thesaret e Tij është varfëria, sepse thesaret e Tij janë gjithnjë përplot dhe jep sa të dojë dhe kujt të do; Atë që njeriu e ka e Zoti nuk ka janë gruaja dhe fëmijët; Atë që Zoti vetit ia ndaloi është zullumi (padrejtësia)!;
Kur dëgjoi këto përgjigje kleriku filloi me qarë dhe tha: "Kjo është vërtetë fe e vërtetë! Si ta pranoj?
Thuaj: La ilahe ilallah Muhammedun resulullah!
Kleriku me sy të përlotur e tha shehadetin e pas tij të gjithë e përsëritën këtë.
Takimi i Shejtanit me Jahjanë a.s.
Erdhi njëherë Iblisi te Jahjai a.s. dhe i tha: "Dëshiroj që të këshilloj!" Jahja a.s. i tha: "Gënjen, ti nuk dëshiron të më këshillosh mua, por më trego për njerëzit?!"
Iblisi tha: "Ne njerëzit i ndajmë ne tre grupe. Grupi i parë është më i rëndi për ne, ne mundohemi që t'i shmangim nga rruga e vërtetë, por pas kësaj ata pendohen dhe ne na shkon mundi huq. Përsëri përpiqemi nga fillimi, por ata përsëri pendohen dhe ne nuk kemi sukses. Me këtë kategori vazhdimisht mundohemi.
Grupi i dytë i njerëzve për ne janë si topi në duart e fëmijëve, i kapim kur të duam, i lëshojmë kur të duam. Këta na janë të bindur tërësisht.
Të tretët janë si ti, të pagabueshëm, këtyre s'mund tu bëjmë asgjë".
Jahjai a.s. e pyeti: "A ke mundur ndonjëherë të më mashtrosh?"
Iblisi tha: "Njëherë! Të ofruan ushqim, e unë ta bëra aq të shijshëm sa që ti ke ngrënë më tepër se duhet, dhe atë natë nuk je zgjuar për namaz të natës".
Jahjai, a.s. tha: "Mirë, kurrë më nuk do ta teproj me ushqim".
Iblisa tha: "Edhe unë kurrë më nuk do ta këshilloi njeriun".
Tregohet se një djalë erdhi te Ebu Derdai r.a. dhe kërkoi këshillë, e ky iu përgjigj:
"Djali im, përmende Allahun në mirëqenie, Ai do të përkujtoj kur je në fatkeqësi!
Djali im, bëhu dijetar (alim) ose nxënës (muteal-lim)ose dëgjues i mirë, e mos u bëj i katërt se do të shkatërrohesh!
Djali im, mesxhidi yt le të bëhet shtëpia jote, sepse kam dëgjuar nga i Dërguari i Allahut, s.a.v.s. duke thënë: "Mesxhidi është shtëpia e secilit njeri të vetëdijshëm dhe të pastër".
Djali im, ai i cili e bën shtëpinë mesxhid , Allahu ia ka siguruar mëshirën e Tij dhe ia siguron kalimin nëpër urën e Siratit.
Një prej shkatërrimit të këtij ummeti është se ka të tillë që dëgjojnë ligjëratën (dersin) të shtunën, të dielën veç fillojnë të mbajnë vazë, ndërsa të hënën bëhen të ashtuquajtur dijetar!"
Shpëtimi është në vetëdijen e lartë dhe në vetëkontroll, siç thotë verseti kur'anor: "Ata janë njerëz që nuk i pengon as tregtia e largët e as shitblerja në vend për ta përmendur Allahun, për ta falur namazin dhe për ta dhënë zeqatin, ata i frikësohen një dite kur do të tronditen zemrat dhe shikimet". (1)
Secili kërkon lumturinë dhe kënaqësinë por njerëzit dallojnë për mënyrën se si e arrijnë këtë. Dikush mendon se lumturia është në pasuri, dikush nëpërmes epsheve, dikush në gjëra të kota, dikush në alkool ose drogë, dikush në pushtet dhe nam, dikush në pozitë dhe privilegje, dikush në femra, dikush në rroba luksoze, etj.
Mirëpo sikur lumturia të ishte në pasuri, Karuni do të ishte njeriu më i lumtur në botë, sikur lumturia të ishte në pushtet dhe dominim dhe privilegje, Faraoni dhe Hamani do të ishin më të lumturit në botë.
Sikur lumturia të ishte në nam dhe rroba luksoze, "yjet" e njohur botëror nuk do të vdisnin në mjerimin më të madh.
Lumturia e vërtetë dhe kënaqësia është në bindje ndaj Zotit dhe ruajtja nga mëkatet. Ky është shkas i suksesit të përhershëm: "Secili njeri do të shijojë vdekjen, e shpërblimet tuaja u plotësohen ditën e kiametit, e kush shmanget zjarrit e futet në xhenet, ai ka arritur shpëtim, e jeta e kësaj bote nuk është tjetër pos një përjetim mashtrues". (2)
I Lartësuari gjithashtu thotë: "Kush bën vepër të mirë, qoftë mashkull ose femër, e duke qenë besimtar, Ne do t'i japim atij një jetë të mirë (në këtë botë), e (në botën tjetër) do t'u japim shpërblimin më të mirë për veprat e tyre". (3)
Njëri prej robërve të Allahut ka thënë: 'Të mjerët banorët e dynjasë! E lëshuan këtë botë e nuk e shijuan gjënë më të ëmbël në te?' - Dikush e pyeti: "E cila është gjëja më e ëmbël në dynja?" Robi i Allahut u përgjigj: 'Njohja e Allahut!'
Njëherë tre thirrës në islam, kaluan pranë një populli i cili adhuronte zjarrin, dhe i ftuan që ta adhurojnë vetëm Allahun dhe vetëm Atij t'i luten, mirëpo populli nuk pranuan. Kur dëgjuan për këta, ushtria e këtij populli i prangosi dhe i solli para mbretit të tyre. Kur i dëgjoi mbreti, thirri prijësit e tij fetar që të bëjnë dialog më këta.
Kleriku i tyre u tha thirrësve islam që do t'ju bëjë disa pyetje, ndërsa këta thanë:
"Nëse përgjigjemi në pyetje, a do ta pranosh Islamin?!" Kleriku tha që pranon dhe filloi me pyetjet:
Çfarë është ajo që Zoti nuk e njeh?
Çfarë kërkon Zoti prej robërve të Tij?
Çfarë Zoti nuk ka në thesaret e Tij?
Çfarë ka njeriu e që Zoti nuk e ka?
Çfarë Zoti ia ka ndaluar vetit?
Në këtë njëri prej thirrësve në islam filloi të përgjigjej në pyetjet:
Atë që Zoti nuk e njeh, është shirku (politeizmi); "...Thuaj: "Përshkruani realitetin e tyre! A ju po e njoftoni Atë për atë (shok) kinse Ai nuk po ditka se ç'ka në tokë, apo vetëm po i emërtoni me fjalë (e ata as që ekzistojnë)? Jo, por ata që nuk besuan u duket e mirë dredhia e tyre,..." (4) Pra, Ai nuk njeh ortak në pushtet!
Atë që Zoti kërkon prej robërve të Tij është huaja: "Nëse Allahut i huazoni diçka të mirë, Ai juve ua shumëfishon atë dhe ju falë; Allahu është shumë mirënjohës, i butë". (5)
Atë që Zoti nuk ka në thesaret e Tij është varfëria, sepse thesaret e Tij janë gjithnjë përplot dhe jep sa të dojë dhe kujt të do; Atë që njeriu e ka e Zoti nuk ka janë gruaja dhe fëmijët; Atë që Zoti vetit ia ndaloi është zullumi (padrejtësia)!;
Kur dëgjoi këto përgjigje kleriku filloi me qarë dhe tha: "Kjo është vërtetë fe e vërtetë! Si ta pranoj?
Thuaj: La ilahe ilallah Muhammedun resulullah!
Kleriku me sy të përlotur e tha shehadetin e pas tij të gjithë e përsëritën këtë.
Takimi i Shejtanit me Jahjanë a.s.
Erdhi njëherë Iblisi te Jahjai a.s. dhe i tha: "Dëshiroj që të këshilloj!" Jahja a.s. i tha: "Gënjen, ti nuk dëshiron të më këshillosh mua, por më trego për njerëzit?!"
Iblisi tha: "Ne njerëzit i ndajmë ne tre grupe. Grupi i parë është më i rëndi për ne, ne mundohemi që t'i shmangim nga rruga e vërtetë, por pas kësaj ata pendohen dhe ne na shkon mundi huq. Përsëri përpiqemi nga fillimi, por ata përsëri pendohen dhe ne nuk kemi sukses. Me këtë kategori vazhdimisht mundohemi.
Grupi i dytë i njerëzve për ne janë si topi në duart e fëmijëve, i kapim kur të duam, i lëshojmë kur të duam. Këta na janë të bindur tërësisht.
Të tretët janë si ti, të pagabueshëm, këtyre s'mund tu bëjmë asgjë".
Jahjai a.s. e pyeti: "A ke mundur ndonjëherë të më mashtrosh?"
Iblisi tha: "Njëherë! Të ofruan ushqim, e unë ta bëra aq të shijshëm sa që ti ke ngrënë më tepër se duhet, dhe atë natë nuk je zgjuar për namaz të natës".
Jahjai, a.s. tha: "Mirë, kurrë më nuk do ta teproj me ushqim".
Iblisa tha: "Edhe unë kurrë më nuk do ta këshilloi njeriun".
Alberti- Legjendë
Postime : 41743
Gjinia : 
Anëtarësuar : 23/11/2009
Mosha : 36
Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:15
Të çmendurit!
Falënderimi i takon All-llahut [subhanehu ve teala], i Cili i porositi
robërit e tij me devotshmëri, dhe u premtoi xhennete atyre që i
frikësohen, ruhen dhe që shpresojnë në xhennetet e Tij. I qortoi dhe i
frikësoi me kërcënime dhe zjarr ata që bëjnë mëkate dhe e kundërshtojnë
urdhërin e Tij, i Cili thotë:
"Dhe se kjo është rruga (feja) më e drejtë (që e caktova për ju) pra
përmbajuni kësaj, e mos ndiqni rrugë të tjera e t'iu ndajnë nga rruga e
Tij. Këto janë porositë e Tij për ju ashtu që të ruheni." [El-En'am,
153]
Paqja dhe shpëtimi qoftë mbi Pejgamberin më të dashur i cili tha: "Me të
vërtetë zemrat e bijve të Ademit janë mes dy gishtave prej gishtave të
Mëshiruesit, të cilat i rrotullon ashtu siç don Ai”. Pastaj tha: “O
All-llahu im, që lirisht disponon dhe drejton zemrat, drejtoi zemrat
tona kah nënshtrimi ndaj Teje.”
Ju përshëndes me përshëndetjen islame:
Es-Selamu alejkum ve rahmetull-llahi ve berekatuhu!
Allahu i Madhëruar thotë: "Zoti yt ka dhënë urdhër të prerë që të mos
adhuroni tjetër përveç Tij, dhe që të silleni në mënyrë bamirëse ndaj
prindërve. Nëse njërin prej tyre, ose që të dy, i ka kapur pleqëria
pranë kujdesit tënd, atëherë mos u thuaj atyre as 'of (oh), as mos u bë i
vrazhdë ndaj tyre, po atyre thuaju fjalë të mira (të buta,
respektuese). E në shenjë mëshire shtrije pranë tyre krahun përulës e
respektues dhe thuaj: ‘Zoti im! mëshiroi ata të dy, sikurse më edukuan
mua kur isha i vogël." [Isra, 23-24]
Kam qenë në rini njeri i pavarur, zgjohesha në mëngjes dhe shkoja në
dyqanin, në të cilin shitja ne të: patate, rrush dhe çdo lloj të
perimeve dhe zarzavatëve. Dhe fitoja disa para të mjaftueshme dhe me to
bleja bukë dhe mish dhe merrja disa perime, te cilat mbeteshin dhe i
dergoja ne shtëpi.
Gruaja ime përgatitte ushqim për mua dhe për vete, nuk kemi pasur femijë
andaj kemi ngrënë ushqim të thjeshtë. Keshtuqë nuk kërkonim ndihmë nga
askush, dhe askush nuk kërkonte ndihmë nga ne.
Një ditë prej ditësh e kaploj shtepinë tonë një gëzim i madhë sepse
gruaja ime kishte mbetur shtatëzënë dhe për këtë e falenderova Allahun,
Subhanehu ve teala, që na kompenzojë durimin tonë me lindjen që ne e
dëshironim.
Erdhi koha që unë dhe bashkëshortja ime të presim me ditë dhe orë për
lindjen e fëmijut tonë, derisa erdhi nata e lindjes dhe unë pritja
lindjen e fëmijut ku papritmas doli mjekja dhe tha: Përgëzime...
përgëzime... Allahu të begatoi me një djalë!
Në këtë moment ndihesha shumë shumë i gëzuar nga lindja e fëmijut tonë.
Kur ai qeshte qeshnim dhe ne dhe kur qante dridhej shtepia jonë nga të
qajturi dhe kur sëmurej nxihej dita e jonë.
Ditë prej ditëve rritej nga pak dhe çdoherë që fliste nga një fjalë na shtohej gëzimi dhe arriti në moshën e shkollës.
Nëna e tij tha: Vërtetë fëmiu jonë është rritur, çka të bëjmë me të? I
thashë: Do ta marrë në dyqan dhe do t'ia mësoj shitblerjen, që të
përfitoj në të ardhmen.
Ajo tha: A dëshiron që djali jonë të jetë shitës i perimeve, zarzavatëve?!
Ia ktheva me hidhërim: Përse jo?! A nuk përparon askush me profesionin e babait të tij?
Ajo tha: Jo vallahi, kjo nuk do të ndodhë kurrë por patjetër duhet që ta
regjistrojmë në shkollë sikur djali i fqiut tonë. Dëshiroj që djali
jonë të bëhet zyrtar shtetror.
Më në fund u pajtova me mendimin e bashkëshortës sime dhe vendosëm që ta
regjistrojmë djalin tonë në shkollë. U morëm vesh që të ndajmë diçka
nga ushqimi i jonë për t`ia blerë librat dhe harxhimet e tija që i bënte
në shkollë.
Djali jonë ishte i pari në klas, ishte i dashur te mesuesi i tij. Arriti
në përfundimin e shkollës fillore dhe në këtë kohë i thashë gruas sime:
Djali jonë Ibrahimi e përfundoi shkollën fillore, tash le të fillon që
të punojë në dyqan që ta merr profesionin nga pak. A i ngushtohet e
ardhmja e tij dhe shkollimi i tij për shkak që të punojë tek dyqanit të
perimeve?! Patjetër duhet që ta regjistrojmë në shkollën e mesme –
kundërshton e ëma. Refuzon baba i tij por me kalimin e kohës pajtohet që
djali i tyre Ibrahimi të regjistrohet në shkollën e mesme.
Shpenzimet shtoheshin dhe ngarkesa rritej por vazhdoja në sabrin që e
kisha. Kështu me vite të tëra arriti djali jonë Ibrahimi në përfundimin e
shkollës së mesme.
I thash djalit: Tash a ka mbet edhe diçka?!! Tha djali: Po, o baba,
dëshiroj që të udhëtoj për Evropë, që të vazhdoj studimet e fakultetit
ajte!
I thash: Ku është kjo Evropë?!
Më tha: Në Paris, dua të vazhdoj studimet atje.
I thash: All-llahu na ruajt! Pasha madhërinë e All-llahut, deri sa të
jam gjallë kjo nuk do të ndodh kurr! Vendosa që të qëndroj në këtë
vendim. Mirëpo, djali im kishte vendosur që të udhëtojë, dhe nëna e tij i
ndihmonte. Nuk u pajtoheshin me mua, vendosi nëna e tij që ta shet
bylyzykun dhe dy vathet e saj, të cilat ia kam dhuruar natën e martesës,
që i kemi ruajtur për kohërat e veshtira por ajo ia dha djalit të saj.
Udhetoi për në Francë pa lejen time. U hidhërova shumë me Ibrahimin, nuk
i kam folur më e as që jam përgjigjur thirrjeve e tija një kohë të
gjatë, që ai i bënte nga Franca. Dikur më vonë më është zbutur zemra për
të. Ti e din se çka në zemrën e një prindi ndaj fëmiut të tij të vetëm.
Fillova t'i shkruaj, e kam pyesja se çka dëshiron. Ai gjithnje kerkonte
nga unë para, që i shpenzonte për studimet e tij në Francë. Në fillim
kerkonte nga tridhjetë lira, kurse unë dhe nëna e tij mbeteshim netë të
tëra me bukë të tharë për t'ia plotësuar dëshirat djalit tonë që
studionte në Francë.
Shokët e tij, të cilët studionin me të, ktheheshin në pushimet verore
tek familjet e tyre dhe të afërmit e tyre për t'i vizituar ata, por ai
nuk kthehej me ta dhe as nuk e shihnim atë. Gjithëherë arsyetohej,
kerkonte falje për mos prezencen e tij në pushimet verore dhe thoshte që
kam shumë mësime.
Ndryshoi gjendja, filloi që t'i lyp nga njëqindë lira! I shkrova dhe e
lajmerova qe nuk kemi pare dhe e këshillova që mos t'i imitojë shokët e
tij se ata i kanë familjet a pasura por ne të varfër, jemi në një
gjendje shumë të vështirë.
Përgjigjëja e tij ishte në letren e shkruajtur: Kërkoj para urgjentisht,
brenda një kohe të shkurtur. U frikësuam dhe menduam se mos e ka
goditur ndonjë e keqe djalin tonë. E shita shtëpinë në të cilën banonim
në të. Po, e shita me gjysmën e çmimit të saj, vlera e saj ishte
katërqindë lira, por e shita per dyqindë lira. Për shkak se e donim
shumë djalin tonë. I huazova treqind lira dhe ia dërgova djati tim
Ibrahimit dhe i tregova se nuk posedonim më asgjë nga pasura e jonë. Ai i
nderpreu dërgesat e tij prej momentit kur i tregova se nuk posedonim më
asgjë nga pasuria.
Kaluan shtatë vite të plota pa e parë fytyren e djalit tonë. Mundohesha
që të marr ndonjë lajm për të, por nuk kemi mundur të marrim asnjë lajm.
Mbeta pa shtëpi, qëndronim me një dhomë të vogël me qira unë dhe gruaja
ime. Borxhëlitë m'i kërkonin paratë, por unë nuk kisha para, dhe ata më
paditen në gjyqë. Gjyqi më tha: A ke nënshkruar t'i në këto letra?
Thashë: Po! Gjyqi më akuzoi që t'ua kthejë atë që ata e dëshironin,
përndryshe burgu më priste. Hyra në burg për shkakë të djalit tim, të
cilit nuk ia kisha parë fyryren e tij që shtatë vite. Gruaja ime mbeti e
vetme dhe nuk ishte askush tjetër me të përveç All-llahut, subhanehu ve
teala. Ajo u detyrua që të punojë si shërbëtore nëpër shtëpia.
Pas një kohe të gjatë dola nga burgu, kishin kaluar disa vite. Një
fqinjë i imi më tha: O babai i Ibrahimit, a nuk e ke parë djalin tënd ?
I thashë: All-llahu të dhasht të mira, ku është ai?
Më tha: A nuk e di se ku është djali yt apo bëhesh sikur nuk e di? Ai
është në lagjën e re. Në fillim nuk i besova fjalëve të tija. Si ka
mundësi që djali im Ibrahimi është kthyer nga Franca dhe nuk është
interesuar për mua dhe as për nënën e tij. Me gjithatë iu besova fjalëve
të fqiut tim sepse nuk më kishte gënjyer asnjëherë shkuam unë dhe
gruaja ime te pallati i tij në lagjen e re. Për ne nuk kishte dëshirë
tjetër në këtë jetë, përveç se ta përqafonim atë ashtu siç e përqafonim
kur ishte i vogël, që të ngopen zemrat tona pas mungesës së tij të
gjatë.
Pasi iu afruam derës së shtëpis, na hapi derën një shërbëtore. Kur na pa
me rroba të vjetra, u largua. Pastaj tha me mendjemadhësi: Çfarë
dëshironi ?
I thamë: Duam ta takojmë Ibrahimin!
Ajo tha: Ai nuk i pranon të huajt në shtëpi. Shkoni në vendin ku punon ai dhe takone atje dhe kerkoni nga ai çka të dëshironi!
I thashë i zemëruar: A ne të huaj jemi? Unë jam babai i tij dhe kjo
është nëna e tij. U habit shërbëtorja nga fjalët tona dhe nuk na besoi
neve. Kemi hyrë brenda duke bërë polemik dhe diskutime. Ibrahimi dhe
bashkëshortja e tij dëgjoi diskutimet tona me shërbëtoren dhe doli i
hidhëruar duke thënë: Ç'është kjo polemik? Pse gjith kjo zhurëm?! Pas
tij doli gruaja e tij Franceze.
Kur e pa nëna e tij para vete pas një mungese shtatë vjeçare, i hapi duart për ta përqafuar të birin e saj dhe u nis drejtë tij.
Mirëpo, Ibrahimi me keqardhje u largua nga ajo dhe i fshiu rrobat ku e
kishte prekur nëna e tij. I tha bashkëshortes së tij: Këta të dy janë të
çmendur! Pastaj e ktheu shpinën dhe hyri me shpejtësi në shtëpi. E
urdhëroi shërbëtoren që t'na largojë nga dera dhe na largoi shërbëtorja
në mënyrën më të keqe nga shtëpia e djalit tonë, për të cilin flijuam
gjithçka që kishim.
Më goditi mua dhe gruan time një tronditje e madhe në këto momente. A
kështu o Ibrahim po vepron me prindërit e tu?!!! Sa netë i kaluam në
pagjumësi duke u kujdesur për ty ?! Sa herë kemi qëndruar të uritur për
të ushqyer ty?! Sa herë kemi qarë që të qeshesh?! Ndërsa tash po na
largon nga shtëpia jote në mënyrën më të keqe dhe largohesh nga ne dhe
na thua se jemi të çmendur!
Po të çmendur ishim atëherë kur të edukonim dhe të mësonim ty dhe kur
dhamë per ty çdo gjë që kishim. Pasha Allahun, sukur ta dija se do të
veprosh keshtu kur të rritesh do të kisha mbytur ditën kur ke lindur me
këto dy duar.
Pejgamberi, alejhi selam, ka thënë: "Pajtimi i All-llahut është në
pajtimin e prindërve si dhe hidhërimi i All-llahut është në hidhërimin e
tyre." [Transmeton Taberiu në “Kebir”, kurse hadithin e vërteton shejh
Albani]
Transmetojnë Ebu Davudi, Nesaiu dhe Ibën Maxheh me zinxhirë të saktë nga
Abdullah ibën Amër ibën Asi, i cili thotë se tek i Dërguari i
All-llahut erdhi një njeri dhe i tha atij: “I lash prindërit duke qarë
dhe erdha të të jap besën për hixhret.” Pejgamberi, sal-lallahu alejhi
ve sel-lem, i tha: "Kthehu dhe bëji ata të qeshin, ashtu siç i bëre të
qajnë!"
Transmeton Imam Ahmedi në Musned dhe Ibën Maxheh nga Muavije ibën
Xhahime Es-Selmij, i cili kërkoi leje nga Pejgamberi, sal-lallahu alejhi
ve sel-lem, që të marrë pjesë në xhihad me të. Pejgamberi, sal-lallahu
alejhi ve sel-lem e urdhëroi që të kthehet dhe të sillet mirë me nënën e
tij. Pasi që ai nguli këmbë, Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem,
i tha: "Mjerë për ty…! Rri afër saj, se aty është Xheneti."
Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, ka thënë: "All-llahu nuk do
t'i shikojë në Ditën e Kiametit tre njerëz: Atë që nuk respekton
prindërit e tij, femrën që iu përgjanë meshkujve dhe “dejjuthin” (ai që
nuk xhelozon për nderin e familjes së vet). Kurse tre njerëz nuk do të
hynë në xhennet: Ai që nuk respekton prindërit e tij, konsumuesi i
alkoolit dhe ai që u jep lëmoshë të varfërve dhe mburet para tyre.”
Falënderimi i takon All-llahut [subhanehu ve teala], i Cili i porositi
robërit e tij me devotshmëri, dhe u premtoi xhennete atyre që i
frikësohen, ruhen dhe që shpresojnë në xhennetet e Tij. I qortoi dhe i
frikësoi me kërcënime dhe zjarr ata që bëjnë mëkate dhe e kundërshtojnë
urdhërin e Tij, i Cili thotë:
"Dhe se kjo është rruga (feja) më e drejtë (që e caktova për ju) pra
përmbajuni kësaj, e mos ndiqni rrugë të tjera e t'iu ndajnë nga rruga e
Tij. Këto janë porositë e Tij për ju ashtu që të ruheni." [El-En'am,
153]
Paqja dhe shpëtimi qoftë mbi Pejgamberin më të dashur i cili tha: "Me të
vërtetë zemrat e bijve të Ademit janë mes dy gishtave prej gishtave të
Mëshiruesit, të cilat i rrotullon ashtu siç don Ai”. Pastaj tha: “O
All-llahu im, që lirisht disponon dhe drejton zemrat, drejtoi zemrat
tona kah nënshtrimi ndaj Teje.”
Ju përshëndes me përshëndetjen islame:
Es-Selamu alejkum ve rahmetull-llahi ve berekatuhu!
Allahu i Madhëruar thotë: "Zoti yt ka dhënë urdhër të prerë që të mos
adhuroni tjetër përveç Tij, dhe që të silleni në mënyrë bamirëse ndaj
prindërve. Nëse njërin prej tyre, ose që të dy, i ka kapur pleqëria
pranë kujdesit tënd, atëherë mos u thuaj atyre as 'of (oh), as mos u bë i
vrazhdë ndaj tyre, po atyre thuaju fjalë të mira (të buta,
respektuese). E në shenjë mëshire shtrije pranë tyre krahun përulës e
respektues dhe thuaj: ‘Zoti im! mëshiroi ata të dy, sikurse më edukuan
mua kur isha i vogël." [Isra, 23-24]
Kam qenë në rini njeri i pavarur, zgjohesha në mëngjes dhe shkoja në
dyqanin, në të cilin shitja ne të: patate, rrush dhe çdo lloj të
perimeve dhe zarzavatëve. Dhe fitoja disa para të mjaftueshme dhe me to
bleja bukë dhe mish dhe merrja disa perime, te cilat mbeteshin dhe i
dergoja ne shtëpi.
Gruaja ime përgatitte ushqim për mua dhe për vete, nuk kemi pasur femijë
andaj kemi ngrënë ushqim të thjeshtë. Keshtuqë nuk kërkonim ndihmë nga
askush, dhe askush nuk kërkonte ndihmë nga ne.
Një ditë prej ditësh e kaploj shtepinë tonë një gëzim i madhë sepse
gruaja ime kishte mbetur shtatëzënë dhe për këtë e falenderova Allahun,
Subhanehu ve teala, që na kompenzojë durimin tonë me lindjen që ne e
dëshironim.
Erdhi koha që unë dhe bashkëshortja ime të presim me ditë dhe orë për
lindjen e fëmijut tonë, derisa erdhi nata e lindjes dhe unë pritja
lindjen e fëmijut ku papritmas doli mjekja dhe tha: Përgëzime...
përgëzime... Allahu të begatoi me një djalë!
Në këtë moment ndihesha shumë shumë i gëzuar nga lindja e fëmijut tonë.
Kur ai qeshte qeshnim dhe ne dhe kur qante dridhej shtepia jonë nga të
qajturi dhe kur sëmurej nxihej dita e jonë.
Ditë prej ditëve rritej nga pak dhe çdoherë që fliste nga një fjalë na shtohej gëzimi dhe arriti në moshën e shkollës.
Nëna e tij tha: Vërtetë fëmiu jonë është rritur, çka të bëjmë me të? I
thashë: Do ta marrë në dyqan dhe do t'ia mësoj shitblerjen, që të
përfitoj në të ardhmen.
Ajo tha: A dëshiron që djali jonë të jetë shitës i perimeve, zarzavatëve?!
Ia ktheva me hidhërim: Përse jo?! A nuk përparon askush me profesionin e babait të tij?
Ajo tha: Jo vallahi, kjo nuk do të ndodhë kurrë por patjetër duhet që ta
regjistrojmë në shkollë sikur djali i fqiut tonë. Dëshiroj që djali
jonë të bëhet zyrtar shtetror.
Më në fund u pajtova me mendimin e bashkëshortës sime dhe vendosëm që ta
regjistrojmë djalin tonë në shkollë. U morëm vesh që të ndajmë diçka
nga ushqimi i jonë për t`ia blerë librat dhe harxhimet e tija që i bënte
në shkollë.
Djali jonë ishte i pari në klas, ishte i dashur te mesuesi i tij. Arriti
në përfundimin e shkollës fillore dhe në këtë kohë i thashë gruas sime:
Djali jonë Ibrahimi e përfundoi shkollën fillore, tash le të fillon që
të punojë në dyqan që ta merr profesionin nga pak. A i ngushtohet e
ardhmja e tij dhe shkollimi i tij për shkak që të punojë tek dyqanit të
perimeve?! Patjetër duhet që ta regjistrojmë në shkollën e mesme –
kundërshton e ëma. Refuzon baba i tij por me kalimin e kohës pajtohet që
djali i tyre Ibrahimi të regjistrohet në shkollën e mesme.
Shpenzimet shtoheshin dhe ngarkesa rritej por vazhdoja në sabrin që e
kisha. Kështu me vite të tëra arriti djali jonë Ibrahimi në përfundimin e
shkollës së mesme.
I thash djalit: Tash a ka mbet edhe diçka?!! Tha djali: Po, o baba,
dëshiroj që të udhëtoj për Evropë, që të vazhdoj studimet e fakultetit
ajte!
I thash: Ku është kjo Evropë?!
Më tha: Në Paris, dua të vazhdoj studimet atje.
I thash: All-llahu na ruajt! Pasha madhërinë e All-llahut, deri sa të
jam gjallë kjo nuk do të ndodh kurr! Vendosa që të qëndroj në këtë
vendim. Mirëpo, djali im kishte vendosur që të udhëtojë, dhe nëna e tij i
ndihmonte. Nuk u pajtoheshin me mua, vendosi nëna e tij që ta shet
bylyzykun dhe dy vathet e saj, të cilat ia kam dhuruar natën e martesës,
që i kemi ruajtur për kohërat e veshtira por ajo ia dha djalit të saj.
Udhetoi për në Francë pa lejen time. U hidhërova shumë me Ibrahimin, nuk
i kam folur më e as që jam përgjigjur thirrjeve e tija një kohë të
gjatë, që ai i bënte nga Franca. Dikur më vonë më është zbutur zemra për
të. Ti e din se çka në zemrën e një prindi ndaj fëmiut të tij të vetëm.
Fillova t'i shkruaj, e kam pyesja se çka dëshiron. Ai gjithnje kerkonte
nga unë para, që i shpenzonte për studimet e tij në Francë. Në fillim
kerkonte nga tridhjetë lira, kurse unë dhe nëna e tij mbeteshim netë të
tëra me bukë të tharë për t'ia plotësuar dëshirat djalit tonë që
studionte në Francë.
Shokët e tij, të cilët studionin me të, ktheheshin në pushimet verore
tek familjet e tyre dhe të afërmit e tyre për t'i vizituar ata, por ai
nuk kthehej me ta dhe as nuk e shihnim atë. Gjithëherë arsyetohej,
kerkonte falje për mos prezencen e tij në pushimet verore dhe thoshte që
kam shumë mësime.
Ndryshoi gjendja, filloi që t'i lyp nga njëqindë lira! I shkrova dhe e
lajmerova qe nuk kemi pare dhe e këshillova që mos t'i imitojë shokët e
tij se ata i kanë familjet a pasura por ne të varfër, jemi në një
gjendje shumë të vështirë.
Përgjigjëja e tij ishte në letren e shkruajtur: Kërkoj para urgjentisht,
brenda një kohe të shkurtur. U frikësuam dhe menduam se mos e ka
goditur ndonjë e keqe djalin tonë. E shita shtëpinë në të cilën banonim
në të. Po, e shita me gjysmën e çmimit të saj, vlera e saj ishte
katërqindë lira, por e shita per dyqindë lira. Për shkak se e donim
shumë djalin tonë. I huazova treqind lira dhe ia dërgova djati tim
Ibrahimit dhe i tregova se nuk posedonim më asgjë nga pasura e jonë. Ai i
nderpreu dërgesat e tij prej momentit kur i tregova se nuk posedonim më
asgjë nga pasuria.
Kaluan shtatë vite të plota pa e parë fytyren e djalit tonë. Mundohesha
që të marr ndonjë lajm për të, por nuk kemi mundur të marrim asnjë lajm.
Mbeta pa shtëpi, qëndronim me një dhomë të vogël me qira unë dhe gruaja
ime. Borxhëlitë m'i kërkonin paratë, por unë nuk kisha para, dhe ata më
paditen në gjyqë. Gjyqi më tha: A ke nënshkruar t'i në këto letra?
Thashë: Po! Gjyqi më akuzoi që t'ua kthejë atë që ata e dëshironin,
përndryshe burgu më priste. Hyra në burg për shkakë të djalit tim, të
cilit nuk ia kisha parë fyryren e tij që shtatë vite. Gruaja ime mbeti e
vetme dhe nuk ishte askush tjetër me të përveç All-llahut, subhanehu ve
teala. Ajo u detyrua që të punojë si shërbëtore nëpër shtëpia.
Pas një kohe të gjatë dola nga burgu, kishin kaluar disa vite. Një
fqinjë i imi më tha: O babai i Ibrahimit, a nuk e ke parë djalin tënd ?
I thashë: All-llahu të dhasht të mira, ku është ai?
Më tha: A nuk e di se ku është djali yt apo bëhesh sikur nuk e di? Ai
është në lagjën e re. Në fillim nuk i besova fjalëve të tija. Si ka
mundësi që djali im Ibrahimi është kthyer nga Franca dhe nuk është
interesuar për mua dhe as për nënën e tij. Me gjithatë iu besova fjalëve
të fqiut tim sepse nuk më kishte gënjyer asnjëherë shkuam unë dhe
gruaja ime te pallati i tij në lagjen e re. Për ne nuk kishte dëshirë
tjetër në këtë jetë, përveç se ta përqafonim atë ashtu siç e përqafonim
kur ishte i vogël, që të ngopen zemrat tona pas mungesës së tij të
gjatë.
Pasi iu afruam derës së shtëpis, na hapi derën një shërbëtore. Kur na pa
me rroba të vjetra, u largua. Pastaj tha me mendjemadhësi: Çfarë
dëshironi ?
I thamë: Duam ta takojmë Ibrahimin!
Ajo tha: Ai nuk i pranon të huajt në shtëpi. Shkoni në vendin ku punon ai dhe takone atje dhe kerkoni nga ai çka të dëshironi!
I thashë i zemëruar: A ne të huaj jemi? Unë jam babai i tij dhe kjo
është nëna e tij. U habit shërbëtorja nga fjalët tona dhe nuk na besoi
neve. Kemi hyrë brenda duke bërë polemik dhe diskutime. Ibrahimi dhe
bashkëshortja e tij dëgjoi diskutimet tona me shërbëtoren dhe doli i
hidhëruar duke thënë: Ç'është kjo polemik? Pse gjith kjo zhurëm?! Pas
tij doli gruaja e tij Franceze.
Kur e pa nëna e tij para vete pas një mungese shtatë vjeçare, i hapi duart për ta përqafuar të birin e saj dhe u nis drejtë tij.
Mirëpo, Ibrahimi me keqardhje u largua nga ajo dhe i fshiu rrobat ku e
kishte prekur nëna e tij. I tha bashkëshortes së tij: Këta të dy janë të
çmendur! Pastaj e ktheu shpinën dhe hyri me shpejtësi në shtëpi. E
urdhëroi shërbëtoren që t'na largojë nga dera dhe na largoi shërbëtorja
në mënyrën më të keqe nga shtëpia e djalit tonë, për të cilin flijuam
gjithçka që kishim.
Më goditi mua dhe gruan time një tronditje e madhe në këto momente. A
kështu o Ibrahim po vepron me prindërit e tu?!!! Sa netë i kaluam në
pagjumësi duke u kujdesur për ty ?! Sa herë kemi qëndruar të uritur për
të ushqyer ty?! Sa herë kemi qarë që të qeshesh?! Ndërsa tash po na
largon nga shtëpia jote në mënyrën më të keqe dhe largohesh nga ne dhe
na thua se jemi të çmendur!
Po të çmendur ishim atëherë kur të edukonim dhe të mësonim ty dhe kur
dhamë per ty çdo gjë që kishim. Pasha Allahun, sukur ta dija se do të
veprosh keshtu kur të rritesh do të kisha mbytur ditën kur ke lindur me
këto dy duar.
Pejgamberi, alejhi selam, ka thënë: "Pajtimi i All-llahut është në
pajtimin e prindërve si dhe hidhërimi i All-llahut është në hidhërimin e
tyre." [Transmeton Taberiu në “Kebir”, kurse hadithin e vërteton shejh
Albani]
Transmetojnë Ebu Davudi, Nesaiu dhe Ibën Maxheh me zinxhirë të saktë nga
Abdullah ibën Amër ibën Asi, i cili thotë se tek i Dërguari i
All-llahut erdhi një njeri dhe i tha atij: “I lash prindërit duke qarë
dhe erdha të të jap besën për hixhret.” Pejgamberi, sal-lallahu alejhi
ve sel-lem, i tha: "Kthehu dhe bëji ata të qeshin, ashtu siç i bëre të
qajnë!"
Transmeton Imam Ahmedi në Musned dhe Ibën Maxheh nga Muavije ibën
Xhahime Es-Selmij, i cili kërkoi leje nga Pejgamberi, sal-lallahu alejhi
ve sel-lem, që të marrë pjesë në xhihad me të. Pejgamberi, sal-lallahu
alejhi ve sel-lem e urdhëroi që të kthehet dhe të sillet mirë me nënën e
tij. Pasi që ai nguli këmbë, Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem,
i tha: "Mjerë për ty…! Rri afër saj, se aty është Xheneti."
Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, ka thënë: "All-llahu nuk do
t'i shikojë në Ditën e Kiametit tre njerëz: Atë që nuk respekton
prindërit e tij, femrën që iu përgjanë meshkujve dhe “dejjuthin” (ai që
nuk xhelozon për nderin e familjes së vet). Kurse tre njerëz nuk do të
hynë në xhennet: Ai që nuk respekton prindërit e tij, konsumuesi i
alkoolit dhe ai që u jep lëmoshë të varfërve dhe mburet para tyre.”
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:15
Shpërblimi i mirësisë
Sa'di dhe Ibrahimi ishin dy shokë tregtarë. Ata e donin njëri-tjetrin
,duke shpresuar e dëshiruar njëherit secili për tjetrin atë që
dëshironte për vete. Sa'di posedonte një dyqan të vogël, ku në të bënte
shitjen e farërave dhe fruteve. Edhe Ibrahimi posedonte një dyqan të
vogël, ku bënte shitjen e tekstilit dhe rrobave, kurse të dy dyqanet
gjendeshin afër njëri tjetrit.
Të gjithë banorët e atij vendi e donin Sa'din dhe Ibrahimin për arsye se
ishin besnik dhe të sinqertë, e për atë Allahu e begatoi tregtinë e
tyre dhe i furnizoi me furnizim të bollshëm. Pas disa kohëve, çmimet e
fruteve dhe farërave kishin zbritur në qytet dhe nuk shitëshin ashtu siç
shiteshin më parë.
Kjo zbritje ndikoi negativisht të Sa'di. Kështu që ai filloi të ndihet
ngusht në furnizim. Mirëpo, Sa'di ishte i durueshëm, ngase ai, edhe më
parë kishte përjetuar një krizë të tillë… e pastaj pasoi lehtësimi nga
ana Allahut.
Kaluan shumë ditë, ndërsa tregëtia e farërave ende nuk qarkullonte siç
duhej dhe kriza akoma dominonte. Në anën tjetër, Sa'di posedonte sasi të
madhe farërash dhe frytësh të deponuara në shtëpinë e tij dhe frikohej
për prishjen e tyre. Sillej e vërtitej, muk dinte se ç'të bentë.
Në mëngjes, Sa'di shkoi të dyqani i tij. Kur ja, po sheh shokun e tij
Ibrahimin, duke qëndruar pranë dyqanit të tij që e posedonte. U afrua
Sa'di tek ai, e përshëndeti dhe i tha: "Kam menduar mjaft për çështjen
time o Ibrahim, ngase kriza e farërave dhe frutëve është zgjatur bukur
shumë, ndërsa unë kam sasi të madhe të deponuar në shtëpinë time. Mu për
këtë, vendosa të marrë këtë sasi të madhe farërash dhe frutesh e të
udhëtoj në një qytet tjetër afër nesh dhe të bëj shitjen e tij atje.
Ibrahimi i tha:
- Mendim i qëlluar o Sa'd, ndërsa mua me mbetet ta lus Allahun që të hap rrugëdalje.
- Unë nuk kam dëshirë që ta mbyll dyqanin gjatë udhëtimit tim, - thotë
Sa'di, për atë kërkoj prej teje o Ibrahim që ta hapësh dyqanin tim, duke
qenë unë në udhëtim, e ndoshta në ndërkohë ndryshon gjendja dhe mund të
harxhosh atë që ka ngelur prej farërave dhe fryteve .
Ibrahimi iu përgjegj: "Shko o vëllai im, bekimi i Allahut qoftë me
ty…,ndërsa dyqani yt do të ngelë i hapur ashtu sikur të ishe ti prezent
këtu.
Sa'di tha: " Qyteti, në të cilin unë do të udhëtoj, është vend tregtar. E
ti o Ibrahim, nëse dëshiron të më japësh diçka nga mallrat e tekstilit
dhe rrobëve, bëri gati ato për t'i marrë me vete në mëngjes.
Ibrahimi i tha: Mendim është i qëllur dhe Allahu të të shpërblejë për
këtë nder. Unë do të përgatis një sasi të tekstilit dhe të rrobeve që t'
i marrësh me vehte.
Së këtejmi ditën e nesërme, Ibrahimi së bashku me shokun e tij Sa'din
falën namazin e sabahut dhe shkuan te dyqanët e tyre. Sa'di mori rrobët
dhe tekstilin, të cilin e kishte përgaditur shoku i tij Ibrahimi, bashkë
me mallrat e tij, e përshëndeti shokun e tij, Ibrahimin, e porositi atë
të kujdeset mirë për dyqanin dhe familjen e tij. Poashtu Ibrahimi e
përshëndeti atë dhe bëri lutje për të.
Kaluan ditë e netë dhe gjendja ndryshoi. Ibrahimi bënte shitjen e
mallrave të tij, të rrobëve e tekstilit. Ai poashtu ndihmonte shokun e
tij Sa'din,duke shitur edhe mallin e tij prej farërave dhe frutëve.
Gjatë kësaj kohe mbretëronte thatësi e madhe. Si rrjedhojë, toka nuk
bënte frute dhe farëra të mjaftueshme që t'i mbulojë nevojat e njerëzve,
ndërsa njerëzit nuk kishin rrugë tjetër pos që të shkojnë në dyqanin e
Sa'dit dhe të blejnë aty farëra që u nevojiteshin atyre .Në këtë mënyrë
tregtia e Sa'dit lulëzojë madje edhe në mos prezencën e tij. E kështu u
shit e gjithë sasia e farërave që ishte në depo. Sa here që harxhohej
malli Ibrahimi blente mall tjetër nga vendet dhe kështu që tregëtia e
farërave gjatë kësaj periudhe qe e sukseshme sikur të ishte përfituar me
vite të tëra. Bile është për t'u habitur se në të njëjtën kohë kur
tregëtia e farërave dita-ditës lulëzonte, tregtia e tekstilit dhe
rrobëve dobësohej, derisa u bllokua krejtësisht, ngase njerëzit i jepnin
pëparsi ushqimit para rrobëve dhe mbulesës.
Megjithatë, kjo çështje aspak nuk ndikonte tek Ibrahimi. Ai kujdesej për
tregtinë e shokut të tij Sa'dit sikur të ishte tregtia e tij dhe
thoshte :"Pa të meta është Lartmadhëria e Tij, sa furnizues e Dhurues i
mirë është Ai, e furnizon [begaton] kë të do pa masë.
Dhe shpesh i thoshte vetës: "Mesiguri, kjo është sprovë nga ana e
All-llahut, por tregtinë e shokut tim Sa'dit e kam emanet dhe patjetër
duhet të kujdesem për të, e ndoshta do të jetë shkak që të kaloj këtë
provim ,sepse All-llahu na ka urdhëruar që emaneti të kthehet te
pronarët e tyre, ku thotë: "All-llahu ju urdhëron që t'u jepni amanetin
të zotëve të tyre" [EN NISA 58]
Kjo ishte sa i përket çështjes së Ibrahimit. Nga ana tjetër, Sa'di pat
udhëtuar në një qytet tregtar dhe me vete kishte marrë mallin e tij dhe
mallin e shokut të tij Ibrahimit. Kaluan shumë ditë dhe tregëtia e
Sa'dit nuk përmisohej fare, saqë shumica e sasisë së farërave dhe
frutëve që kishte me vete u prishën, gjë që ishte shkak falimentimi.
Ndërkaq në anën tjetër është për t'u habitur se Sa'di pasi shiti gjithë
tekstilin dhe rrobet e shokut të tij Ibrahimit që i kishte marrë me vete
si dhe pas grumbullimit të pasurisë së fituar, ai filloi që me parat e
fituara të blejë mallra tekstili dhe rrobe tjera dhe t'i shesë aty ku
fitoi shumë më shumë se sa herën e parë. Tërë këtë Sa'di e bënte nga
dëshira dhe nga vullneti i tij, ngase ai ia donte të mirën vëllaut të
tij Ibrahimit, ashtu siç e donte për vete.
Shpesh Sa'di vështronte tregtinë e tij të humbur dhe tregtinë e fituar
të vëllaut të tij Ibrahimit dhe thoshte: "Pa të meta është Lartmadhëria e
Tij, sa furnizues e Dhurues i mirë është Ai, e furnizon [begaton] kë të
dojë pa masë. Ndërkaq sa i përket kësaj që po ndodh me mua, ndoshta
mund të jetë sprovë nga ana e All-lahut, sepse tregtinë e shokut tim,
Ibrahimit, e kam emanet në qafën time. Patjetër duhet të kujdesem për
të, në mënyrë që ta kaloj këtë sprovë, dhe nuk dua që të bëhem tradhtarë
[munafik], ngase Pejgamberi a.s ka thënë: "Shenjat e munafikut
[hipokritit] janë tri: kur flet gënjen, kur premton nuk zbaton dhe kur
t'i besohet diçka tradhton.
Sa'di ndiu në vete se është vonuar shumë dhe nuk ia arriti të aplikojë
atë që kishte shpresuar nga ky udhëtim, kështu që vendosi të kthehet në
vendëlindje, pasiqë kishte humbur gjithë pasurinë që kishte me vete .
Sa'di u kthye në vendlindje. vajti në mëngjes te dyqani i tij për të
parë se çka kishte ndodhur dhe për të përshëndur shokun e tij Ibrahimin.
Ibrahimi kur e pa shokun e tij Sa'din, u gëzua shumë. Me shpjetësi hyri
në dyqanin e tij dhe mori me vete një sasi të madhe parash.i solli
pranë Sa'dit dhe i tha: "Merr pasurinë tënde o Sa'd ! Sa'di e pyeti se
si qëndronte puna, e Ibrahimi i tregoi se ç'kish ndodhur gjatë periudhës
së mërgimit tij, dhe se si All-llahu zgjodhi tregtinë e farërave dhe
fryteve në anën e kundërt tregtia e tekstilit dhe rrobeve ish bllokuar
krejtësisht. U buzëqesh Sa'di dhe tha: subhanall-llah… dhe mori ti
tregojë shokut të tij, Ibrahimit, se çkishte ndodhur gjat udhëtimit të
tij: Krejtësisht ishte bllokuar tregtia e farërave dhe fryteve, ndërsa
tregtia e shokut të tij Ibrahimit kish lulëzuar dhe Sa'di nxori një sasi
të madhe parash dhe duke ia dhënë Ibrahimit i tha: Ja kjo është pasuria
yte e fituar o vëllau im!
Atëherë Ibrahimi i tha: Kjo që ndodhi me ne është një sprovë nga ana e
All-llahut, që të na sheh se si e ruajm emanetin, e All-llahu na
mundësoi të mirën.
A mund të jetë shpërblimi I veprës së mirë me diç tjetër pos me të mirë ..?
U ngrit Sa'di, kapi për dore shokun e tij Ibrahimin dhe iu drejtuan
All-llahut duke e falemderuar për begatit dhe të mirat që ua kishte
dhënë, e gjuha e secilit prej tyre thoshte : A mund të jetë shpërblimi i
veprës së mirë me diç tjetër pos me të mirë..?
Sa'di dhe Ibrahimi ishin dy shokë tregtarë. Ata e donin njëri-tjetrin
,duke shpresuar e dëshiruar njëherit secili për tjetrin atë që
dëshironte për vete. Sa'di posedonte një dyqan të vogël, ku në të bënte
shitjen e farërave dhe fruteve. Edhe Ibrahimi posedonte një dyqan të
vogël, ku bënte shitjen e tekstilit dhe rrobave, kurse të dy dyqanet
gjendeshin afër njëri tjetrit.
Të gjithë banorët e atij vendi e donin Sa'din dhe Ibrahimin për arsye se
ishin besnik dhe të sinqertë, e për atë Allahu e begatoi tregtinë e
tyre dhe i furnizoi me furnizim të bollshëm. Pas disa kohëve, çmimet e
fruteve dhe farërave kishin zbritur në qytet dhe nuk shitëshin ashtu siç
shiteshin më parë.
Kjo zbritje ndikoi negativisht të Sa'di. Kështu që ai filloi të ndihet
ngusht në furnizim. Mirëpo, Sa'di ishte i durueshëm, ngase ai, edhe më
parë kishte përjetuar një krizë të tillë… e pastaj pasoi lehtësimi nga
ana Allahut.
Kaluan shumë ditë, ndërsa tregëtia e farërave ende nuk qarkullonte siç
duhej dhe kriza akoma dominonte. Në anën tjetër, Sa'di posedonte sasi të
madhe farërash dhe frytësh të deponuara në shtëpinë e tij dhe frikohej
për prishjen e tyre. Sillej e vërtitej, muk dinte se ç'të bentë.
Në mëngjes, Sa'di shkoi të dyqani i tij. Kur ja, po sheh shokun e tij
Ibrahimin, duke qëndruar pranë dyqanit të tij që e posedonte. U afrua
Sa'di tek ai, e përshëndeti dhe i tha: "Kam menduar mjaft për çështjen
time o Ibrahim, ngase kriza e farërave dhe frutëve është zgjatur bukur
shumë, ndërsa unë kam sasi të madhe të deponuar në shtëpinë time. Mu për
këtë, vendosa të marrë këtë sasi të madhe farërash dhe frutesh e të
udhëtoj në një qytet tjetër afër nesh dhe të bëj shitjen e tij atje.
Ibrahimi i tha:
- Mendim i qëlluar o Sa'd, ndërsa mua me mbetet ta lus Allahun që të hap rrugëdalje.
- Unë nuk kam dëshirë që ta mbyll dyqanin gjatë udhëtimit tim, - thotë
Sa'di, për atë kërkoj prej teje o Ibrahim që ta hapësh dyqanin tim, duke
qenë unë në udhëtim, e ndoshta në ndërkohë ndryshon gjendja dhe mund të
harxhosh atë që ka ngelur prej farërave dhe fryteve .
Ibrahimi iu përgjegj: "Shko o vëllai im, bekimi i Allahut qoftë me
ty…,ndërsa dyqani yt do të ngelë i hapur ashtu sikur të ishe ti prezent
këtu.
Sa'di tha: " Qyteti, në të cilin unë do të udhëtoj, është vend tregtar. E
ti o Ibrahim, nëse dëshiron të më japësh diçka nga mallrat e tekstilit
dhe rrobëve, bëri gati ato për t'i marrë me vete në mëngjes.
Ibrahimi i tha: Mendim është i qëllur dhe Allahu të të shpërblejë për
këtë nder. Unë do të përgatis një sasi të tekstilit dhe të rrobeve që t'
i marrësh me vehte.
Së këtejmi ditën e nesërme, Ibrahimi së bashku me shokun e tij Sa'din
falën namazin e sabahut dhe shkuan te dyqanët e tyre. Sa'di mori rrobët
dhe tekstilin, të cilin e kishte përgaditur shoku i tij Ibrahimi, bashkë
me mallrat e tij, e përshëndeti shokun e tij, Ibrahimin, e porositi atë
të kujdeset mirë për dyqanin dhe familjen e tij. Poashtu Ibrahimi e
përshëndeti atë dhe bëri lutje për të.
Kaluan ditë e netë dhe gjendja ndryshoi. Ibrahimi bënte shitjen e
mallrave të tij, të rrobëve e tekstilit. Ai poashtu ndihmonte shokun e
tij Sa'din,duke shitur edhe mallin e tij prej farërave dhe frutëve.
Gjatë kësaj kohe mbretëronte thatësi e madhe. Si rrjedhojë, toka nuk
bënte frute dhe farëra të mjaftueshme që t'i mbulojë nevojat e njerëzve,
ndërsa njerëzit nuk kishin rrugë tjetër pos që të shkojnë në dyqanin e
Sa'dit dhe të blejnë aty farëra që u nevojiteshin atyre .Në këtë mënyrë
tregtia e Sa'dit lulëzojë madje edhe në mos prezencën e tij. E kështu u
shit e gjithë sasia e farërave që ishte në depo. Sa here që harxhohej
malli Ibrahimi blente mall tjetër nga vendet dhe kështu që tregëtia e
farërave gjatë kësaj periudhe qe e sukseshme sikur të ishte përfituar me
vite të tëra. Bile është për t'u habitur se në të njëjtën kohë kur
tregëtia e farërave dita-ditës lulëzonte, tregtia e tekstilit dhe
rrobëve dobësohej, derisa u bllokua krejtësisht, ngase njerëzit i jepnin
pëparsi ushqimit para rrobëve dhe mbulesës.
Megjithatë, kjo çështje aspak nuk ndikonte tek Ibrahimi. Ai kujdesej për
tregtinë e shokut të tij Sa'dit sikur të ishte tregtia e tij dhe
thoshte :"Pa të meta është Lartmadhëria e Tij, sa furnizues e Dhurues i
mirë është Ai, e furnizon [begaton] kë të do pa masë.
Dhe shpesh i thoshte vetës: "Mesiguri, kjo është sprovë nga ana e
All-llahut, por tregtinë e shokut tim Sa'dit e kam emanet dhe patjetër
duhet të kujdesem për të, e ndoshta do të jetë shkak që të kaloj këtë
provim ,sepse All-llahu na ka urdhëruar që emaneti të kthehet te
pronarët e tyre, ku thotë: "All-llahu ju urdhëron që t'u jepni amanetin
të zotëve të tyre" [EN NISA 58]
Kjo ishte sa i përket çështjes së Ibrahimit. Nga ana tjetër, Sa'di pat
udhëtuar në një qytet tregtar dhe me vete kishte marrë mallin e tij dhe
mallin e shokut të tij Ibrahimit. Kaluan shumë ditë dhe tregëtia e
Sa'dit nuk përmisohej fare, saqë shumica e sasisë së farërave dhe
frutëve që kishte me vete u prishën, gjë që ishte shkak falimentimi.
Ndërkaq në anën tjetër është për t'u habitur se Sa'di pasi shiti gjithë
tekstilin dhe rrobet e shokut të tij Ibrahimit që i kishte marrë me vete
si dhe pas grumbullimit të pasurisë së fituar, ai filloi që me parat e
fituara të blejë mallra tekstili dhe rrobe tjera dhe t'i shesë aty ku
fitoi shumë më shumë se sa herën e parë. Tërë këtë Sa'di e bënte nga
dëshira dhe nga vullneti i tij, ngase ai ia donte të mirën vëllaut të
tij Ibrahimit, ashtu siç e donte për vete.
Shpesh Sa'di vështronte tregtinë e tij të humbur dhe tregtinë e fituar
të vëllaut të tij Ibrahimit dhe thoshte: "Pa të meta është Lartmadhëria e
Tij, sa furnizues e Dhurues i mirë është Ai, e furnizon [begaton] kë të
dojë pa masë. Ndërkaq sa i përket kësaj që po ndodh me mua, ndoshta
mund të jetë sprovë nga ana e All-lahut, sepse tregtinë e shokut tim,
Ibrahimit, e kam emanet në qafën time. Patjetër duhet të kujdesem për
të, në mënyrë që ta kaloj këtë sprovë, dhe nuk dua që të bëhem tradhtarë
[munafik], ngase Pejgamberi a.s ka thënë: "Shenjat e munafikut
[hipokritit] janë tri: kur flet gënjen, kur premton nuk zbaton dhe kur
t'i besohet diçka tradhton.
Sa'di ndiu në vete se është vonuar shumë dhe nuk ia arriti të aplikojë
atë që kishte shpresuar nga ky udhëtim, kështu që vendosi të kthehet në
vendëlindje, pasiqë kishte humbur gjithë pasurinë që kishte me vete .
Sa'di u kthye në vendlindje. vajti në mëngjes te dyqani i tij për të
parë se çka kishte ndodhur dhe për të përshëndur shokun e tij Ibrahimin.
Ibrahimi kur e pa shokun e tij Sa'din, u gëzua shumë. Me shpjetësi hyri
në dyqanin e tij dhe mori me vete një sasi të madhe parash.i solli
pranë Sa'dit dhe i tha: "Merr pasurinë tënde o Sa'd ! Sa'di e pyeti se
si qëndronte puna, e Ibrahimi i tregoi se ç'kish ndodhur gjatë periudhës
së mërgimit tij, dhe se si All-llahu zgjodhi tregtinë e farërave dhe
fryteve në anën e kundërt tregtia e tekstilit dhe rrobeve ish bllokuar
krejtësisht. U buzëqesh Sa'di dhe tha: subhanall-llah… dhe mori ti
tregojë shokut të tij, Ibrahimit, se çkishte ndodhur gjat udhëtimit të
tij: Krejtësisht ishte bllokuar tregtia e farërave dhe fryteve, ndërsa
tregtia e shokut të tij Ibrahimit kish lulëzuar dhe Sa'di nxori një sasi
të madhe parash dhe duke ia dhënë Ibrahimit i tha: Ja kjo është pasuria
yte e fituar o vëllau im!
Atëherë Ibrahimi i tha: Kjo që ndodhi me ne është një sprovë nga ana e
All-llahut, që të na sheh se si e ruajm emanetin, e All-llahu na
mundësoi të mirën.
A mund të jetë shpërblimi I veprës së mirë me diç tjetër pos me të mirë ..?
U ngrit Sa'di, kapi për dore shokun e tij Ibrahimin dhe iu drejtuan
All-llahut duke e falemderuar për begatit dhe të mirat që ua kishte
dhënë, e gjuha e secilit prej tyre thoshte : A mund të jetë shpërblimi i
veprës së mirë me diç tjetër pos me të mirë..?
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:15
Shpërblimi i mirësisë
Sa'di dhe Ibrahimi ishin dy shokë tregtarë. Ata e donin njëri-tjetrin
,duke shpresuar e dëshiruar njëherit secili për tjetrin atë që
dëshironte për vete. Sa'di posedonte një dyqan të vogël, ku në të bënte
shitjen e farërave dhe fruteve. Edhe Ibrahimi posedonte një dyqan të
vogël, ku bënte shitjen e tekstilit dhe rrobave, kurse të dy dyqanet
gjendeshin afër njëri tjetrit.
Të gjithë banorët e atij vendi e donin Sa'din dhe Ibrahimin për arsye se
ishin besnik dhe të sinqertë, e për atë Allahu e begatoi tregtinë e
tyre dhe i furnizoi me furnizim të bollshëm. Pas disa kohëve, çmimet e
fruteve dhe farërave kishin zbritur në qytet dhe nuk shitëshin ashtu siç
shiteshin më parë.
Kjo zbritje ndikoi negativisht të Sa'di. Kështu që ai filloi të ndihet
ngusht në furnizim. Mirëpo, Sa'di ishte i durueshëm, ngase ai, edhe më
parë kishte përjetuar një krizë të tillë… e pastaj pasoi lehtësimi nga
ana Allahut.
Kaluan shumë ditë, ndërsa tregëtia e farërave ende nuk qarkullonte siç
duhej dhe kriza akoma dominonte. Në anën tjetër, Sa'di posedonte sasi të
madhe farërash dhe frytësh të deponuara në shtëpinë e tij dhe frikohej
për prishjen e tyre. Sillej e vërtitej, muk dinte se ç'të bentë.
Në mëngjes, Sa'di shkoi të dyqani i tij. Kur ja, po sheh shokun e tij
Ibrahimin, duke qëndruar pranë dyqanit të tij që e posedonte. U afrua
Sa'di tek ai, e përshëndeti dhe i tha: "Kam menduar mjaft për çështjen
time o Ibrahim, ngase kriza e farërave dhe frutëve është zgjatur bukur
shumë, ndërsa unë kam sasi të madhe të deponuar në shtëpinë time. Mu për
këtë, vendosa të marrë këtë sasi të madhe farërash dhe frutesh e të
udhëtoj në një qytet tjetër afër nesh dhe të bëj shitjen e tij atje.
Ibrahimi i tha:
- Mendim i qëlluar o Sa'd, ndërsa mua me mbetet ta lus Allahun që të hap rrugëdalje.
- Unë nuk kam dëshirë që ta mbyll dyqanin gjatë udhëtimit tim, - thotë
Sa'di, për atë kërkoj prej teje o Ibrahim që ta hapësh dyqanin tim, duke
qenë unë në udhëtim, e ndoshta në ndërkohë ndryshon gjendja dhe mund të
harxhosh atë që ka ngelur prej farërave dhe fryteve .
Ibrahimi iu përgjegj: "Shko o vëllai im, bekimi i Allahut qoftë me
ty…,ndërsa dyqani yt do të ngelë i hapur ashtu sikur të ishe ti prezent
këtu.
Sa'di tha: " Qyteti, në të cilin unë do të udhëtoj, është vend tregtar. E
ti o Ibrahim, nëse dëshiron të më japësh diçka nga mallrat e tekstilit
dhe rrobëve, bëri gati ato për t'i marrë me vete në mëngjes.
Ibrahimi i tha: Mendim është i qëllur dhe Allahu të të shpërblejë për
këtë nder. Unë do të përgatis një sasi të tekstilit dhe të rrobeve që t'
i marrësh me vehte.
Së këtejmi ditën e nesërme, Ibrahimi së bashku me shokun e tij Sa'din
falën namazin e sabahut dhe shkuan te dyqanët e tyre. Sa'di mori rrobët
dhe tekstilin, të cilin e kishte përgaditur shoku i tij Ibrahimi, bashkë
me mallrat e tij, e përshëndeti shokun e tij, Ibrahimin, e porositi atë
të kujdeset mirë për dyqanin dhe familjen e tij. Poashtu Ibrahimi e
përshëndeti atë dhe bëri lutje për të.
Kaluan ditë e netë dhe gjendja ndryshoi. Ibrahimi bënte shitjen e
mallrave të tij, të rrobëve e tekstilit. Ai poashtu ndihmonte shokun e
tij Sa'din,duke shitur edhe mallin e tij prej farërave dhe frutëve.
Gjatë kësaj kohe mbretëronte thatësi e madhe. Si rrjedhojë, toka nuk
bënte frute dhe farëra të mjaftueshme që t'i mbulojë nevojat e njerëzve,
ndërsa njerëzit nuk kishin rrugë tjetër pos që të shkojnë në dyqanin e
Sa'dit dhe të blejnë aty farëra që u nevojiteshin atyre .Në këtë mënyrë
tregtia e Sa'dit lulëzojë madje edhe në mos prezencën e tij. E kështu u
shit e gjithë sasia e farërave që ishte në depo. Sa here që harxhohej
malli Ibrahimi blente mall tjetër nga vendet dhe kështu që tregëtia e
farërave gjatë kësaj periudhe qe e sukseshme sikur të ishte përfituar me
vite të tëra. Bile është për t'u habitur se në të njëjtën kohë kur
tregëtia e farërave dita-ditës lulëzonte, tregtia e tekstilit dhe
rrobëve dobësohej, derisa u bllokua krejtësisht, ngase njerëzit i jepnin
pëparsi ushqimit para rrobëve dhe mbulesës.
Megjithatë, kjo çështje aspak nuk ndikonte tek Ibrahimi. Ai kujdesej për
tregtinë e shokut të tij Sa'dit sikur të ishte tregtia e tij dhe
thoshte :"Pa të meta është Lartmadhëria e Tij, sa furnizues e Dhurues i
mirë është Ai, e furnizon [begaton] kë të do pa masë.
Dhe shpesh i thoshte vetës: "Mesiguri, kjo është sprovë nga ana e
All-llahut, por tregtinë e shokut tim Sa'dit e kam emanet dhe patjetër
duhet të kujdesem për të, e ndoshta do të jetë shkak që të kaloj këtë
provim ,sepse All-llahu na ka urdhëruar që emaneti të kthehet te
pronarët e tyre, ku thotë: "All-llahu ju urdhëron që t'u jepni amanetin
të zotëve të tyre" [EN NISA 58]
Kjo ishte sa i përket çështjes së Ibrahimit. Nga ana tjetër, Sa'di pat
udhëtuar në një qytet tregtar dhe me vete kishte marrë mallin e tij dhe
mallin e shokut të tij Ibrahimit. Kaluan shumë ditë dhe tregëtia e
Sa'dit nuk përmisohej fare, saqë shumica e sasisë së farërave dhe
frutëve që kishte me vete u prishën, gjë që ishte shkak falimentimi.
Ndërkaq në anën tjetër është për t'u habitur se Sa'di pasi shiti gjithë
tekstilin dhe rrobet e shokut të tij Ibrahimit që i kishte marrë me vete
si dhe pas grumbullimit të pasurisë së fituar, ai filloi që me parat e
fituara të blejë mallra tekstili dhe rrobe tjera dhe t'i shesë aty ku
fitoi shumë më shumë se sa herën e parë. Tërë këtë Sa'di e bënte nga
dëshira dhe nga vullneti i tij, ngase ai ia donte të mirën vëllaut të
tij Ibrahimit, ashtu siç e donte për vete.
Shpesh Sa'di vështronte tregtinë e tij të humbur dhe tregtinë e fituar
të vëllaut të tij Ibrahimit dhe thoshte: "Pa të meta është Lartmadhëria e
Tij, sa furnizues e Dhurues i mirë është Ai, e furnizon [begaton] kë të
dojë pa masë. Ndërkaq sa i përket kësaj që po ndodh me mua, ndoshta
mund të jetë sprovë nga ana e All-lahut, sepse tregtinë e shokut tim,
Ibrahimit, e kam emanet në qafën time. Patjetër duhet të kujdesem për
të, në mënyrë që ta kaloj këtë sprovë, dhe nuk dua që të bëhem tradhtarë
[munafik], ngase Pejgamberi a.s ka thënë: "Shenjat e munafikut
[hipokritit] janë tri: kur flet gënjen, kur premton nuk zbaton dhe kur
t'i besohet diçka tradhton.
Sa'di ndiu në vete se është vonuar shumë dhe nuk ia arriti të aplikojë
atë që kishte shpresuar nga ky udhëtim, kështu që vendosi të kthehet në
vendëlindje, pasiqë kishte humbur gjithë pasurinë që kishte me vete .
Sa'di u kthye në vendlindje. vajti në mëngjes te dyqani i tij për të
parë se çka kishte ndodhur dhe për të përshëndur shokun e tij Ibrahimin.
Ibrahimi kur e pa shokun e tij Sa'din, u gëzua shumë. Me shpjetësi hyri
në dyqanin e tij dhe mori me vete një sasi të madhe parash.i solli
pranë Sa'dit dhe i tha: "Merr pasurinë tënde o Sa'd ! Sa'di e pyeti se
si qëndronte puna, e Ibrahimi i tregoi se ç'kish ndodhur gjatë periudhës
së mërgimit tij, dhe se si All-llahu zgjodhi tregtinë e farërave dhe
fryteve në anën e kundërt tregtia e tekstilit dhe rrobeve ish bllokuar
krejtësisht. U buzëqesh Sa'di dhe tha: subhanall-llah… dhe mori ti
tregojë shokut të tij, Ibrahimit, se çkishte ndodhur gjat udhëtimit të
tij: Krejtësisht ishte bllokuar tregtia e farërave dhe fryteve, ndërsa
tregtia e shokut të tij Ibrahimit kish lulëzuar dhe Sa'di nxori një sasi
të madhe parash dhe duke ia dhënë Ibrahimit i tha: Ja kjo është pasuria
yte e fituar o vëllau im!
Atëherë Ibrahimi i tha: Kjo që ndodhi me ne është një sprovë nga ana e
All-llahut, që të na sheh se si e ruajm emanetin, e All-llahu na
mundësoi të mirën.
A mund të jetë shpërblimi I veprës së mirë me diç tjetër pos me të mirë ..?
U ngrit Sa'di, kapi për dore shokun e tij Ibrahimin dhe iu drejtuan
All-llahut duke e falemderuar për begatit dhe të mirat që ua kishte
dhënë, e gjuha e secilit prej tyre thoshte : A mund të jetë shpërblimi i
veprës së mirë me diç tjetër pos me të mirë..?
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:15
Një ngjarje me Abdullah Ibën Mubarek!
Në kohën e Abdullah Ibën Mubarekut në Meke për një kohë të gjatë nuk po binte shi.
Kudo zotëronte një thatësirë e tmershme.
Bagëtia po rrezikohej të ngordhte , ndërsa bimësia po thuaj ishte zhdukur.
Të gjithë , duke filluar nga imami i Mekes ( që në atë kohë ishte Fudejl
Ibën Ijadi i njohur për devotshmërinë e tij ) ,dijetarët në mesin e
tyre edhe Abdullah Ibën Mubarek (të cilit Allahu shpeshherë ia pranonte
duan , një herë ai luti Allahun që t'ia kthente sytë një të verbëri dhe
Allahu ia pranoi duan dhe ia ktheu sytë të verbërit) dhe besimtarët , i
bënin dua Allahut që t'u lëshonte shi .
Por prapë se prapë shi nuk po binte , ose thënë në mënyrë tjetër Allahu nuk po ua pranonte duatë!
Abdullah ibën Mubarek ishte shumë i shqetësuar , për gjëndjen që ishte krijuar dhe nuk po dinte se çfarë të bënte .
Duke ecur i shqetësuar atij ia tërheq vëmendjen një zë fëmije që po qante në heshtje!
Abdullah ibën Mubareku u afrua për të parë se kush ishte ai që po qante .
Dhe pa aty një djalë të vogël , me fytyrë shumë të zezë dhe të shëmtuar.
Kur e shihje për shkak të shëmtisë që kishte të shkaktonte neveri.
Ky djalë i veçuar nga njerëzit e tjerë , po i bënte dua Allahut duke qarë .
Abdullahu pa u hetuar nga djaloshi , u afrua më afër me qëllim që të dëgjonte duan që po bënte ky djalë.
Abdullah ibën Mubareku arriti të dëgjonte fajlët që ky djalë po ia drejtonte Allahut Zotit të botrave !
Ato fjalë nuk ishin fjalë të veçanta , por ishin fjalë të thjeshta dhe nga fjalët më të përdorshme ato ditë .
Teksti i atyre fjalëve ishte:
"O Allah ! Të lutem dërgoje shiun tani , tani, tani!"
Thotë Abdullah ibën Mubarek:
"Sa mbaroi duan djaloshi , çova sytë nga qielli dhe pasha Allahun aty s'pashë kurrëfarë reje.
Djali sikur të kishte marrë përgjigjen se duaja iu pranua , u ngrit dhe filloi të ikte qetë qetë.
Kur pashë këtë veprim të djaloshit çova edhe njëherë sytë nga qielli kur çtë shoh:
Kishin filluar të dilnin retë e para.
Nuk po u besoja syve .
Ngela i mahnitur nga kjo gjë ."
Pas kësaj Abdullah ibën Mubareku filloi të ndiqte nga mbrapa djalin dhe të shihte se ku do të shkonte.
Pasi e pa se ku u fut , u nis për tek imami i Qabes , që siç thamë më
sipër ishte Fudejl ibën Ijadi, me qëllim që t'i tregonte ngjarjen që e
kishte parë me sytë e tij .
Rrugës duke shkuar për tek Fudejli e zuri shiu .
Sapo arriti tek Fudejli , ky i fundit i gëzuar i tha :
"O Abdullah ! Allahu na e pranoi duan!"
Kurse Abdullahu ia ktheu :
"O Fudejl ! Allahu e pranoi duan , por jo duatë tona !"
Dhe i tregoi ngjarjen që kishte parë.
Pasi u konsultuan me Fudejlin , Abdullahu u nis për tek shtëpia ku u fut djali , të cilit iu pranua duaja.
Trokiti në derë dhe po rrinte duke pritur .
Derën e hapi një burrë që për habi të Abdullahut kishte një fytyrë të bardhë.
E kuptoi Abdullahu se djali që iu pranua duaja ishte rrob i këtij burri që Abdullahu e kishte para syve.
Nga ana tjetër burri kur pa Abdullah ibën Mubarekun tek dera e shtëpisë së vet u gëzua shumë dhe e ftoi brenda.
Ai mundohej që të bënte çdo gjë me qëllim që ta kënaqte mysafirin e nderuar.
Në fund Abdullahu i tha :
"Kam ardhur që të blejë njërin prej rrobërve të tu!"
Tha burri me gjithë qef dhe ia nxorri , para të gjithë rrobërit me përjashtim të djaloshit që iu pranua duaja .
Tha Abdullahu :
"Nuk është në mesin e këtyre ai rob që kërkoj unë !"
Prandaj të lutem m'i nxirr të gjithë rrobërit e tu !
Tha burri:
"Kam edhe një djalë të vogël , të shëmtuar , dhe që s'është i aftë për punë .
Atë doja ta mbaja për vete , sepse që kur ka ardhë në shtëpinë time Allahu më ka dhuruar shumë të mira .
Unë mendoj se ai është sebepi që Allahu m'i ka dhuruar të gjithë ato të mira !"
Por për shkak të respektit që kishte ndaj Abdullah Ibën Mubarekut ,
pronari i djalit pranoi që t'ia jepte djalin Abdullah Ibën Mubarekut .
Abdullah Ibën Mubareku u gëzua shumë që ia arriti qëllimit dhe së bashku
me djaloshin dolën dhe filluan të iknin për tek Fudejl Ibën Ijadi .
Ecën një copë rrugë , bukur të gjatë dhe asnji nuk po i fliste njëri-tjetrit.
Abdullah Ibën Mubareku kishte turp t'i fliste këtij djali , sepse atij Allahu ia kishte pranuar duan , kurse Abdullahit Jo!
Nga ana tjetër edhe djali kishte turp që t'i fliste Abdullah Ibën
Mubarekut , për shkak të famës së tij të madhe si dijetar dhe muxhahid.
Kështu pra të dy ecnin pa i folur njëri-tjetrit , derisa djali mori guximin i pari që të flasë duke i thënë :
"Përse më bleve mua , kur ti kishe mundësi të merje nga rrobërit e tjerë
, që janë më të fuqishëm se unë dhe që janë më të dobishëm se unë ?" .
Tha Abdullah Ibën Mubarek :
"O djalosh mua nuk më duhet shërbëtor që të më bëjë punët , por unë ty
të mora për shkak të lidhjes tënde me Allahun dhe i tregoi gjithëçka që
kishte parë !
-Cfarë the?
Ti ke zbuluar lidhjen time me Allahun ?! - tha djaloshi- dhe filloi të qante me zë!
Abdullah Ibën Mubareku për ta qetësuar i tha :
-O djalosh mos qaj , se vetëm unë dhe Fudejl Ibën Ijadi e dimë këtë gjë! .
-E dika edhe Fudejl Ibën Ijadi ?! -tha djaloshi dhe filloi të qante akoma më shumë!
Abdullah Ibën Mubareku nuk dinte se çfarë të bënte që ta pushonte djalin së qari!
Ndërkaq djali fshiu lotët dhe i tha Abdullah Ibën Mubarekut :
"Mirë , më jep leje sa të fali dy rekate namaz !
Abdullah Ibën Mubareku kur pa se djali pushoi , sikur u çlirua nga një barë e rëndë dhe i dha leje me gjithë qejf.
Djaloshi mori abdes dhe filloi të falej , pasi fali dy rekate namaz , hapi duart dhe filloi të bënte dua .
Kur e pa në atë gjendje Abdullah Ibën Mubareku , përsëri u afrua , pa u
hetuar nga djaloshi , me qëllim që të dëgjonte se çfarë duaje do të
bënte tani djali.
Ndërsa djali , pasi lavdëroi Allahun dhe dërgoi salavatë mbi profetin filloi t'i bënte dua Allahut me fjalët:
"O Zoti im ma merr shpirtin tani , tani , tani!" .
Kur dëgjoi këto fjalë Abdullah Ibën Mubareku u shtang!
Nuk dinte çfarë të bënte!
Nuk vonoi shumë dhe djaloshi ra përtokë i vdekur.
Abdullah Ibën Mubareku filloi të qante .
Pastaj tha ajetin:
"Kjo është dhuratë e Allahut ia jep Ai kujt të dojë."
Në kohën e Abdullah Ibën Mubarekut në Meke për një kohë të gjatë nuk po binte shi.
Kudo zotëronte një thatësirë e tmershme.
Bagëtia po rrezikohej të ngordhte , ndërsa bimësia po thuaj ishte zhdukur.
Të gjithë , duke filluar nga imami i Mekes ( që në atë kohë ishte Fudejl
Ibën Ijadi i njohur për devotshmërinë e tij ) ,dijetarët në mesin e
tyre edhe Abdullah Ibën Mubarek (të cilit Allahu shpeshherë ia pranonte
duan , një herë ai luti Allahun që t'ia kthente sytë një të verbëri dhe
Allahu ia pranoi duan dhe ia ktheu sytë të verbërit) dhe besimtarët , i
bënin dua Allahut që t'u lëshonte shi .
Por prapë se prapë shi nuk po binte , ose thënë në mënyrë tjetër Allahu nuk po ua pranonte duatë!
Abdullah ibën Mubarek ishte shumë i shqetësuar , për gjëndjen që ishte krijuar dhe nuk po dinte se çfarë të bënte .
Duke ecur i shqetësuar atij ia tërheq vëmendjen një zë fëmije që po qante në heshtje!
Abdullah ibën Mubareku u afrua për të parë se kush ishte ai që po qante .
Dhe pa aty një djalë të vogël , me fytyrë shumë të zezë dhe të shëmtuar.
Kur e shihje për shkak të shëmtisë që kishte të shkaktonte neveri.
Ky djalë i veçuar nga njerëzit e tjerë , po i bënte dua Allahut duke qarë .
Abdullahu pa u hetuar nga djaloshi , u afrua më afër me qëllim që të dëgjonte duan që po bënte ky djalë.
Abdullah ibën Mubareku arriti të dëgjonte fajlët që ky djalë po ia drejtonte Allahut Zotit të botrave !
Ato fjalë nuk ishin fjalë të veçanta , por ishin fjalë të thjeshta dhe nga fjalët më të përdorshme ato ditë .
Teksti i atyre fjalëve ishte:
"O Allah ! Të lutem dërgoje shiun tani , tani, tani!"
Thotë Abdullah ibën Mubarek:
"Sa mbaroi duan djaloshi , çova sytë nga qielli dhe pasha Allahun aty s'pashë kurrëfarë reje.
Djali sikur të kishte marrë përgjigjen se duaja iu pranua , u ngrit dhe filloi të ikte qetë qetë.
Kur pashë këtë veprim të djaloshit çova edhe njëherë sytë nga qielli kur çtë shoh:
Kishin filluar të dilnin retë e para.
Nuk po u besoja syve .
Ngela i mahnitur nga kjo gjë ."
Pas kësaj Abdullah ibën Mubareku filloi të ndiqte nga mbrapa djalin dhe të shihte se ku do të shkonte.
Pasi e pa se ku u fut , u nis për tek imami i Qabes , që siç thamë më
sipër ishte Fudejl ibën Ijadi, me qëllim që t'i tregonte ngjarjen që e
kishte parë me sytë e tij .
Rrugës duke shkuar për tek Fudejli e zuri shiu .
Sapo arriti tek Fudejli , ky i fundit i gëzuar i tha :
"O Abdullah ! Allahu na e pranoi duan!"
Kurse Abdullahu ia ktheu :
"O Fudejl ! Allahu e pranoi duan , por jo duatë tona !"
Dhe i tregoi ngjarjen që kishte parë.
Pasi u konsultuan me Fudejlin , Abdullahu u nis për tek shtëpia ku u fut djali , të cilit iu pranua duaja.
Trokiti në derë dhe po rrinte duke pritur .
Derën e hapi një burrë që për habi të Abdullahut kishte një fytyrë të bardhë.
E kuptoi Abdullahu se djali që iu pranua duaja ishte rrob i këtij burri që Abdullahu e kishte para syve.
Nga ana tjetër burri kur pa Abdullah ibën Mubarekun tek dera e shtëpisë së vet u gëzua shumë dhe e ftoi brenda.
Ai mundohej që të bënte çdo gjë me qëllim që ta kënaqte mysafirin e nderuar.
Në fund Abdullahu i tha :
"Kam ardhur që të blejë njërin prej rrobërve të tu!"
Tha burri me gjithë qef dhe ia nxorri , para të gjithë rrobërit me përjashtim të djaloshit që iu pranua duaja .
Tha Abdullahu :
"Nuk është në mesin e këtyre ai rob që kërkoj unë !"
Prandaj të lutem m'i nxirr të gjithë rrobërit e tu !
Tha burri:
"Kam edhe një djalë të vogël , të shëmtuar , dhe që s'është i aftë për punë .
Atë doja ta mbaja për vete , sepse që kur ka ardhë në shtëpinë time Allahu më ka dhuruar shumë të mira .
Unë mendoj se ai është sebepi që Allahu m'i ka dhuruar të gjithë ato të mira !"
Por për shkak të respektit që kishte ndaj Abdullah Ibën Mubarekut ,
pronari i djalit pranoi që t'ia jepte djalin Abdullah Ibën Mubarekut .
Abdullah Ibën Mubareku u gëzua shumë që ia arriti qëllimit dhe së bashku
me djaloshin dolën dhe filluan të iknin për tek Fudejl Ibën Ijadi .
Ecën një copë rrugë , bukur të gjatë dhe asnji nuk po i fliste njëri-tjetrit.
Abdullah Ibën Mubareku kishte turp t'i fliste këtij djali , sepse atij Allahu ia kishte pranuar duan , kurse Abdullahit Jo!
Nga ana tjetër edhe djali kishte turp që t'i fliste Abdullah Ibën
Mubarekut , për shkak të famës së tij të madhe si dijetar dhe muxhahid.
Kështu pra të dy ecnin pa i folur njëri-tjetrit , derisa djali mori guximin i pari që të flasë duke i thënë :
"Përse më bleve mua , kur ti kishe mundësi të merje nga rrobërit e tjerë
, që janë më të fuqishëm se unë dhe që janë më të dobishëm se unë ?" .
Tha Abdullah Ibën Mubarek :
"O djalosh mua nuk më duhet shërbëtor që të më bëjë punët , por unë ty
të mora për shkak të lidhjes tënde me Allahun dhe i tregoi gjithëçka që
kishte parë !
-Cfarë the?
Ti ke zbuluar lidhjen time me Allahun ?! - tha djaloshi- dhe filloi të qante me zë!
Abdullah Ibën Mubareku për ta qetësuar i tha :
-O djalosh mos qaj , se vetëm unë dhe Fudejl Ibën Ijadi e dimë këtë gjë! .
-E dika edhe Fudejl Ibën Ijadi ?! -tha djaloshi dhe filloi të qante akoma më shumë!
Abdullah Ibën Mubareku nuk dinte se çfarë të bënte që ta pushonte djalin së qari!
Ndërkaq djali fshiu lotët dhe i tha Abdullah Ibën Mubarekut :
"Mirë , më jep leje sa të fali dy rekate namaz !
Abdullah Ibën Mubareku kur pa se djali pushoi , sikur u çlirua nga një barë e rëndë dhe i dha leje me gjithë qejf.
Djaloshi mori abdes dhe filloi të falej , pasi fali dy rekate namaz , hapi duart dhe filloi të bënte dua .
Kur e pa në atë gjendje Abdullah Ibën Mubareku , përsëri u afrua , pa u
hetuar nga djaloshi , me qëllim që të dëgjonte se çfarë duaje do të
bënte tani djali.
Ndërsa djali , pasi lavdëroi Allahun dhe dërgoi salavatë mbi profetin filloi t'i bënte dua Allahut me fjalët:
"O Zoti im ma merr shpirtin tani , tani , tani!" .
Kur dëgjoi këto fjalë Abdullah Ibën Mubareku u shtang!
Nuk dinte çfarë të bënte!
Nuk vonoi shumë dhe djaloshi ra përtokë i vdekur.
Abdullah Ibën Mubareku filloi të qante .
Pastaj tha ajetin:
"Kjo është dhuratë e Allahut ia jep Ai kujt të dojë."
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:16
Kështu më ka ndodhur
ALO, KAM NEVOJË…Kjo është historia e një jete, që shuhet pa ju
dhënë mundësia të lulëzojë. Është historia e një qenieje që bie nga
gabimi në gabim dhe duke mos patur një udhëzim shpirtëror arrin deri aty
sa të bëhet dhe një vrasëse. E gjithë kjo që do t’ju tregoj është e
vërtetë, më ka ndodhur mua, por mund të të ketë ndodhur dhe ty, ose të
paktën njëherë në jetën tënde do të kesh dëgjuar për një gjë të tillë.
Ajo ishte një nga shoqet e mia të shkollës së mesme. Ishte një vajzë e
zgjuar dhe e shkathët. Ajo që më bënte përshtyje në karakterin e saj
ishte maturia, pjekuria në veprimet, që bënte. Më pëlqente të bisedoja
dhe të rrija me të, pasi kishim gjëra të përbashkëta. Jeta na ndau pas
mbarimit të shkollës së mesme. E vetmja lidhje ishin bisedat telefonike.
Një ditë, krejt papritur, ia dëgjoj zërin në telefon dhe tronditem nga
ajo që më thotë. Zërin e kishte të mekur dhe nuk mund të besoja çfarë më
thoshte. Nuk më shpjegoi gjatë, por më tha, se donte të vinte
urgjentisht në Tiranë, pasi kishte ngelur shtatëzënë me një shok
fakulteti dhe donte të abortonte. Kishte nevojë për ndihmën time dhe pa
më lënë kohë të merrja veten e përfundoi telefonatën duke më thënë se do
të më merrte përsëri. O Zot, nuk mund ta besoja! Ajo ishte vajza e
fundit për të cilën mund të mendoja, se do të arrinte të bënte diçka të
tillë. Mendja më shkoi tek nëna e saj, që shqetësohej për të edhe për
gjënë më të vogël. Meraku i saj ishin provimet e së bijës. Nuk guxoja të
mendoja për beben e pafajshme, e cila duhet të paguante me vdekje
gabimet e së ëmes, që nuk do t’i jepte shansin ta njihte kurrë.
O Zot i Madh, Ti je i gjithëdijshëm dhe e njeh shumë mirë natyrën tonë
njërëzore. Ti vetë na ke krijuar të gjithëve dhe na do të gjithëve! Sa
të cekët jemi në gjykim…
Të kërkojmë vetëm atëherë, kur jemi rrëzuar, kur kemi ndierë shijen e
hidhur të dështimit. Tërhiqemi pas gjërave që na ofron bota, pa çarë
kokën se çfarë është e drejtë të bëjmë.
Ditën tjetër ra përsëri telefoni, ishte shoqja ime, e cila kishte
mbërritur tashmë në Tiranë dhe donte të takoheshim. U nisa tek ajo dhe e
gjeta në një qëndër taksish me një çantë në dorë. Sa më pa m’u afrua me
të shpejtë dhe më përqafoi. Nuk folëm, por gjthçka e shprehëm më
shikim. U nisëm për në shtëpinë time dhe, pasi u qetësua disi, nisëm të
bisedonim. Ajo më tregoi çfarë kishte ndodhur. Kishte njohur një djalë
me kombësi të huaj dhe, pasi ishin lidhur, kishin vendosur të kalonin
një natë bashkë. Pas pak kohe ajo kishte kuptuar, se ishte shtatëzënë
dhe këtu kishin filluar problemet. Arsyet që përse deshte të bënte këtë
krim (sipas saj) ishin nga më të ndryshme: nuk kishte mundësi të
vazhdonte shkollën, do t’i duhej të hiqte dorë nga ëndrrat, nuk e
ndiente veten gati për t’u bërë nënë. Por ajo që ishte më kryesorja dhe
më tragjikja, djali na paskësh qënë i fejuar dhe priste të martohej. Më
kërkoi ndihmë. Unë i thashë që nuk mund ta ndihmoja për ta vrarë atë
fëmijë, por e vetmja gjë që mund të bëja ishte t’i gjendesha afër për të
mos e keqësuar më shumë gjendjen. Ajo e kuptoi qëndrimin tim dhe nuk
këmbënguli më gjatë. Deri në momentin e fundit i lutesha të ndërronte
mendje. Ajo u nis e vetme për në spital. Isha shumë e mërzitur, fjalët e
mia nuk kishin bërë dobi dhe tani, pasi kishte kaluar nga gabimi në
gabim, ajo po shkonte të kryente një krim. O Zot, fëmija, që sapo ka
filluar të formohet si një qenie e gjallë do të paguajë për gabimet e
saj! Ajo, bebe e pafajshme do ta paguajë me jetën, papjekurinë dhe
dobësinë e së ëmës.
Ngjarjet ndodhën shumë shpejt. Mbasdite vonë erdhi në shtëpi. Ishte e
dërrmuar. Tashmë gjithçka kishte marrë fund, ajo e kishte bërë abortin.
Ndihesha e dështuar dhe ndieja një dhembje të fortë. Isha treguar e
pafuqishme për ta ndaluar shoqen time të kryente vrasjen e fë-
mijës së saj. Nuk bënim asgjë. Fjalët ngecnin në fyt duke mos arritur të
merrnin formën e tyre tingëllore. Heshtja rëndonte si plumb mbi ne. Ajo
u largua të nesërmen në mëngjes, e vrarë dhe e lodhur, për të vazhduar
jetën e nisur. Pas mbarimit të shkollës me shumë “dashuri’’ ajo do të
takonte familjen e saj. Përfytyroja reagimin, “sjelljen e
pafajshme,’’sikur s’ka ndodhur asgjë. Unë ngela me një dhimbje therëse
për të dhe foshnjen e vrarë. Ndoshta, unë e ndieja shumë këtë gjë, pasi
vetë sapo isha bërë nënë për herë të parë. Ajo iku për t’iu rikthyer
jetës duke u shtirur sikur nuk kishte ndodhur asgjë, por ajo që ndodhi
ka lënë një plagë në trupin, shpirtin dhe mëndjen e saj, që nuk ka për
t’iu shëruar lehtë.
Sa shpejt që ndryshon njeriu! Si ka mundësi që një vajzë e tillë të
arrijë të kryejë gabime njëri pas tjetrit deri në krim? Ku shkoi
pjekuria...? Ku shkoi maturia...? Ajo që llogariste veprimin më të
vogël, si nuk llogariti, parashikoi pasojat e asaj nate? Dobësia e
natyrës njerëzore qëndron në nënvlersimin e gjërave që hap pas hapi të
çojnë në një rrugë pa krye, ku ti kurrë s’e kishe menduar se mund të
arrije.
Tani, pasi e lexuat këtë histori, mbase do të thoni, se të ngjashme me
këtë janë shumë raste të tjera dhe se ky është realiteti. Por unë doja
t’ju pyesja, se përse vazhdon ky realitet kur ne themi se nuk e duam?
Pse vazhdon ky realitet, kur ne i edukojmë fëmijët tanë ndryshe? Pse ne
vazhdojmë të dëgjojmë histori të tilla? Unë mendoj, se përgjigjja e
këtyre pyetjeve është: ne nuk pranojmë zgjidhjen e duhur. Ne nuk
pranojmë ta ndërtojmë jetën ashtu siç duhet, pa eksperimentuar njëherë
mbi jetën dhe trupin tonë. I edukojmë fëmijët tanë dhe na mjafton që në
dukje ata të jenë të mirë dhe të sillen me edukatë, por diçka shumë e
rëndësishme mungon. Njeriu duhet të ketë një edukim të bazuar në atë që
ka udhëzuar Krijuesi i Tij. Vetëm në këtë mënyrë ai do të jetë me të
vërtetë i edukuar dhe i përgjegjshëm për ato që bën. Nëse përsoni i
edukuar respekton njerëzit, personi besimtar e bën këtë se respekton
Zotin. Nëse i pari në rrethana të caktuara, kur njerëzit nuk janë për
t’i gjykuar veprimet e tij, sillet padrejtësisht, personi i edukuar me
besim asnjëherë nuk e bën këtë, pasi besimi në ndërgjegjen e tij e bën
që të ndihet i përgjegjshëm në çdo moment. Ne nuk duhet të ndrydhemi dhe
të shtrembërohemi, kur njihemi me këshillat dhe mënyrat që Krijuesi na
paraqet për ta ndërtuar jetën tonë, por duhet të shtrembërohemi dhe të
hidhërohemi kur njihemi me rezultatet që sjell shkelja e këtyre
udhëzimeve plot urtësi.
Nëse në një moment të jetës sonë do të arrijmë ta kuptojmë rëndësinë që
ka pajisja e një individi me një ndërgjegje të përforcuar me besim,
atëherë do të kemi gjetur zgjidhjen e shumë problemeve dhe pasigurive që
vijnë, pikërisht nga kjo.
ALO, KAM NEVOJË…Kjo është historia e një jete, që shuhet pa ju
dhënë mundësia të lulëzojë. Është historia e një qenieje që bie nga
gabimi në gabim dhe duke mos patur një udhëzim shpirtëror arrin deri aty
sa të bëhet dhe një vrasëse. E gjithë kjo që do t’ju tregoj është e
vërtetë, më ka ndodhur mua, por mund të të ketë ndodhur dhe ty, ose të
paktën njëherë në jetën tënde do të kesh dëgjuar për një gjë të tillë.
Ajo ishte një nga shoqet e mia të shkollës së mesme. Ishte një vajzë e
zgjuar dhe e shkathët. Ajo që më bënte përshtyje në karakterin e saj
ishte maturia, pjekuria në veprimet, që bënte. Më pëlqente të bisedoja
dhe të rrija me të, pasi kishim gjëra të përbashkëta. Jeta na ndau pas
mbarimit të shkollës së mesme. E vetmja lidhje ishin bisedat telefonike.
Një ditë, krejt papritur, ia dëgjoj zërin në telefon dhe tronditem nga
ajo që më thotë. Zërin e kishte të mekur dhe nuk mund të besoja çfarë më
thoshte. Nuk më shpjegoi gjatë, por më tha, se donte të vinte
urgjentisht në Tiranë, pasi kishte ngelur shtatëzënë me një shok
fakulteti dhe donte të abortonte. Kishte nevojë për ndihmën time dhe pa
më lënë kohë të merrja veten e përfundoi telefonatën duke më thënë se do
të më merrte përsëri. O Zot, nuk mund ta besoja! Ajo ishte vajza e
fundit për të cilën mund të mendoja, se do të arrinte të bënte diçka të
tillë. Mendja më shkoi tek nëna e saj, që shqetësohej për të edhe për
gjënë më të vogël. Meraku i saj ishin provimet e së bijës. Nuk guxoja të
mendoja për beben e pafajshme, e cila duhet të paguante me vdekje
gabimet e së ëmes, që nuk do t’i jepte shansin ta njihte kurrë.
O Zot i Madh, Ti je i gjithëdijshëm dhe e njeh shumë mirë natyrën tonë
njërëzore. Ti vetë na ke krijuar të gjithëve dhe na do të gjithëve! Sa
të cekët jemi në gjykim…
Të kërkojmë vetëm atëherë, kur jemi rrëzuar, kur kemi ndierë shijen e
hidhur të dështimit. Tërhiqemi pas gjërave që na ofron bota, pa çarë
kokën se çfarë është e drejtë të bëjmë.
Ditën tjetër ra përsëri telefoni, ishte shoqja ime, e cila kishte
mbërritur tashmë në Tiranë dhe donte të takoheshim. U nisa tek ajo dhe e
gjeta në një qëndër taksish me një çantë në dorë. Sa më pa m’u afrua me
të shpejtë dhe më përqafoi. Nuk folëm, por gjthçka e shprehëm më
shikim. U nisëm për në shtëpinë time dhe, pasi u qetësua disi, nisëm të
bisedonim. Ajo më tregoi çfarë kishte ndodhur. Kishte njohur një djalë
me kombësi të huaj dhe, pasi ishin lidhur, kishin vendosur të kalonin
një natë bashkë. Pas pak kohe ajo kishte kuptuar, se ishte shtatëzënë
dhe këtu kishin filluar problemet. Arsyet që përse deshte të bënte këtë
krim (sipas saj) ishin nga më të ndryshme: nuk kishte mundësi të
vazhdonte shkollën, do t’i duhej të hiqte dorë nga ëndrrat, nuk e
ndiente veten gati për t’u bërë nënë. Por ajo që ishte më kryesorja dhe
më tragjikja, djali na paskësh qënë i fejuar dhe priste të martohej. Më
kërkoi ndihmë. Unë i thashë që nuk mund ta ndihmoja për ta vrarë atë
fëmijë, por e vetmja gjë që mund të bëja ishte t’i gjendesha afër për të
mos e keqësuar më shumë gjendjen. Ajo e kuptoi qëndrimin tim dhe nuk
këmbënguli më gjatë. Deri në momentin e fundit i lutesha të ndërronte
mendje. Ajo u nis e vetme për në spital. Isha shumë e mërzitur, fjalët e
mia nuk kishin bërë dobi dhe tani, pasi kishte kaluar nga gabimi në
gabim, ajo po shkonte të kryente një krim. O Zot, fëmija, që sapo ka
filluar të formohet si një qenie e gjallë do të paguajë për gabimet e
saj! Ajo, bebe e pafajshme do ta paguajë me jetën, papjekurinë dhe
dobësinë e së ëmës.
Ngjarjet ndodhën shumë shpejt. Mbasdite vonë erdhi në shtëpi. Ishte e
dërrmuar. Tashmë gjithçka kishte marrë fund, ajo e kishte bërë abortin.
Ndihesha e dështuar dhe ndieja një dhembje të fortë. Isha treguar e
pafuqishme për ta ndaluar shoqen time të kryente vrasjen e fë-
mijës së saj. Nuk bënim asgjë. Fjalët ngecnin në fyt duke mos arritur të
merrnin formën e tyre tingëllore. Heshtja rëndonte si plumb mbi ne. Ajo
u largua të nesërmen në mëngjes, e vrarë dhe e lodhur, për të vazhduar
jetën e nisur. Pas mbarimit të shkollës me shumë “dashuri’’ ajo do të
takonte familjen e saj. Përfytyroja reagimin, “sjelljen e
pafajshme,’’sikur s’ka ndodhur asgjë. Unë ngela me një dhimbje therëse
për të dhe foshnjen e vrarë. Ndoshta, unë e ndieja shumë këtë gjë, pasi
vetë sapo isha bërë nënë për herë të parë. Ajo iku për t’iu rikthyer
jetës duke u shtirur sikur nuk kishte ndodhur asgjë, por ajo që ndodhi
ka lënë një plagë në trupin, shpirtin dhe mëndjen e saj, që nuk ka për
t’iu shëruar lehtë.
Sa shpejt që ndryshon njeriu! Si ka mundësi që një vajzë e tillë të
arrijë të kryejë gabime njëri pas tjetrit deri në krim? Ku shkoi
pjekuria...? Ku shkoi maturia...? Ajo që llogariste veprimin më të
vogël, si nuk llogariti, parashikoi pasojat e asaj nate? Dobësia e
natyrës njerëzore qëndron në nënvlersimin e gjërave që hap pas hapi të
çojnë në një rrugë pa krye, ku ti kurrë s’e kishe menduar se mund të
arrije.
Tani, pasi e lexuat këtë histori, mbase do të thoni, se të ngjashme me
këtë janë shumë raste të tjera dhe se ky është realiteti. Por unë doja
t’ju pyesja, se përse vazhdon ky realitet kur ne themi se nuk e duam?
Pse vazhdon ky realitet, kur ne i edukojmë fëmijët tanë ndryshe? Pse ne
vazhdojmë të dëgjojmë histori të tilla? Unë mendoj, se përgjigjja e
këtyre pyetjeve është: ne nuk pranojmë zgjidhjen e duhur. Ne nuk
pranojmë ta ndërtojmë jetën ashtu siç duhet, pa eksperimentuar njëherë
mbi jetën dhe trupin tonë. I edukojmë fëmijët tanë dhe na mjafton që në
dukje ata të jenë të mirë dhe të sillen me edukatë, por diçka shumë e
rëndësishme mungon. Njeriu duhet të ketë një edukim të bazuar në atë që
ka udhëzuar Krijuesi i Tij. Vetëm në këtë mënyrë ai do të jetë me të
vërtetë i edukuar dhe i përgjegjshëm për ato që bën. Nëse përsoni i
edukuar respekton njerëzit, personi besimtar e bën këtë se respekton
Zotin. Nëse i pari në rrethana të caktuara, kur njerëzit nuk janë për
t’i gjykuar veprimet e tij, sillet padrejtësisht, personi i edukuar me
besim asnjëherë nuk e bën këtë, pasi besimi në ndërgjegjen e tij e bën
që të ndihet i përgjegjshëm në çdo moment. Ne nuk duhet të ndrydhemi dhe
të shtrembërohemi, kur njihemi me këshillat dhe mënyrat që Krijuesi na
paraqet për ta ndërtuar jetën tonë, por duhet të shtrembërohemi dhe të
hidhërohemi kur njihemi me rezultatet që sjell shkelja e këtyre
udhëzimeve plot urtësi.
Nëse në një moment të jetës sonë do të arrijmë ta kuptojmë rëndësinë që
ka pajisja e një individi me një ndërgjegje të përforcuar me besim,
atëherë do të kemi gjetur zgjidhjen e shumë problemeve dhe pasigurive që
vijnë, pikërisht nga kjo.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:16
Natën E Martesës
Paqa dhe mëshira e Allahut qofshin mbi ju!
Ju lutem qe t'a përhapni këtë tregim,ne mënyre qe te marrin mesim dhe
dobi njerzit prej tregimit te kësaj vajze te sinqert me
Allahun,subhanehu ve teala,…
Këtë tregim ua perkushtojme atyre qe e vonojne namazin dhe kerkojne arsye,ne shumicen e rasteve jo te pranueshme...
Ne vijim tregimi…
Naten e marteses
Nata e sontme ishte koha e marteses...Te gjitha pregaditjet ishin
bere...Tere familjha ishin preokupuar vetem me dasem ;nena,motrat dhe
tere te afermit...Te gjithe e prisnin ekipin e sallonit per zbukurim,i
cili kishte premtuar se do te vinte pas namazit te Ikindise,qe t'a
rregullonte nusen per dasem te saj.
U vonua ekipi i zbukurimit…Arriten pak para namazit te Akshamit dhe filluan punen e tyre.
Nusja kerkonte panderprere nga pergjegjësja per zbukurim t'a shpejtonin
punen, ne menyre qe te kryhej cdo gje para ezanit te Akshamit.
Pas ca castesh,befasisht u degjuan fjalet e verteta : Allahu
Ekber,Allahu Ekber…Filloi ezani ndersa nusja ende i thoshte gruas:
Kryeje më shpejt sepse koha e namazit te akshamit është e
shkurte.Frizerja ia kthente: Kemi ende nevoje per kohe,bë durim!
Koha kalonte dhe akshamit gati sa i kishte kaluar koha…Nusja ende vazhdonte me kembengulesi per t'a falur namazin...
Tere njerzit mundoheshin t'a bindnin te mos falej derisa frizerja t'a
kryente punen.I thonin: Nese ti merr abdes do t'a prishesh tere atë qe u
munduam disa ore.Nusja ishte e vendosur te falej .
Mendimet i vinin prej ketu dhe atje; bashkoji akshamin dhe jacine e fali
pernjehere,nuk ka dert ,mos merr abdes por merr Tejemmum ( qe te mos e
prishesh fytyren nga shminkat)…Bë keshtu..Bë ashtu…
Nusja vendosi te falej,u mbeshtet ne Allahun,subhanehu ve teala,duke e
ditur se ajo qe është tek Allahu është e perhershme dhe më e mire sesa
ajo qe i ofrojne "te dashurit e saj".
Papritmas u ngrit qe te marr abdes duke mos çare koken per "keshillat " e
familjes se saj.Filloi abdesin me Emrin e Allahut dhe shtroi sexhaden
qe t'ia filloj namazit.
Allahu Ekber ( Allahu është me i Madhi)…Po,Allahu,subhanehu ve teala,
është me i madhi,me i madh se cdo gje,më me rendesi se cdo gje,sado qe
te jete e shtrenjte…
Ja nusja arriti ne uljen e fundit te namazit,por…por c'ndodhi? Para se
ajo te ipte selam e t'a kryente namazin,ia dorezoi Zotit te saj shpirtin
dhe vdiq keshtu duke e respektuar Zotin e saj dhe duke e kundershtuar
shejtanin e mallkuar…
E lusim Allahun,subhanehu ve teala, qe t'a zbukuroje ne Xhennetet e perjetshme!!!
Paqa dhe mëshira e Allahut qofshin mbi ju!
Ju lutem qe t'a përhapni këtë tregim,ne mënyre qe te marrin mesim dhe
dobi njerzit prej tregimit te kësaj vajze te sinqert me
Allahun,subhanehu ve teala,…
Këtë tregim ua perkushtojme atyre qe e vonojne namazin dhe kerkojne arsye,ne shumicen e rasteve jo te pranueshme...
Ne vijim tregimi…
Naten e marteses
Nata e sontme ishte koha e marteses...Te gjitha pregaditjet ishin
bere...Tere familjha ishin preokupuar vetem me dasem ;nena,motrat dhe
tere te afermit...Te gjithe e prisnin ekipin e sallonit per zbukurim,i
cili kishte premtuar se do te vinte pas namazit te Ikindise,qe t'a
rregullonte nusen per dasem te saj.
U vonua ekipi i zbukurimit…Arriten pak para namazit te Akshamit dhe filluan punen e tyre.
Nusja kerkonte panderprere nga pergjegjësja per zbukurim t'a shpejtonin
punen, ne menyre qe te kryhej cdo gje para ezanit te Akshamit.
Pas ca castesh,befasisht u degjuan fjalet e verteta : Allahu
Ekber,Allahu Ekber…Filloi ezani ndersa nusja ende i thoshte gruas:
Kryeje më shpejt sepse koha e namazit te akshamit është e
shkurte.Frizerja ia kthente: Kemi ende nevoje per kohe,bë durim!
Koha kalonte dhe akshamit gati sa i kishte kaluar koha…Nusja ende vazhdonte me kembengulesi per t'a falur namazin...
Tere njerzit mundoheshin t'a bindnin te mos falej derisa frizerja t'a
kryente punen.I thonin: Nese ti merr abdes do t'a prishesh tere atë qe u
munduam disa ore.Nusja ishte e vendosur te falej .
Mendimet i vinin prej ketu dhe atje; bashkoji akshamin dhe jacine e fali
pernjehere,nuk ka dert ,mos merr abdes por merr Tejemmum ( qe te mos e
prishesh fytyren nga shminkat)…Bë keshtu..Bë ashtu…
Nusja vendosi te falej,u mbeshtet ne Allahun,subhanehu ve teala,duke e
ditur se ajo qe është tek Allahu është e perhershme dhe më e mire sesa
ajo qe i ofrojne "te dashurit e saj".
Papritmas u ngrit qe te marr abdes duke mos çare koken per "keshillat " e
familjes se saj.Filloi abdesin me Emrin e Allahut dhe shtroi sexhaden
qe t'ia filloj namazit.
Allahu Ekber ( Allahu është me i Madhi)…Po,Allahu,subhanehu ve teala,
është me i madhi,me i madh se cdo gje,më me rendesi se cdo gje,sado qe
te jete e shtrenjte…
Ja nusja arriti ne uljen e fundit te namazit,por…por c'ndodhi? Para se
ajo te ipte selam e t'a kryente namazin,ia dorezoi Zotit te saj shpirtin
dhe vdiq keshtu duke e respektuar Zotin e saj dhe duke e kundershtuar
shejtanin e mallkuar…
E lusim Allahun,subhanehu ve teala, qe t'a zbukuroje ne Xhennetet e perjetshme!!!
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:16
Dijetari Dhe Studenti
Një dijetar e pyeti studentin e tij: Sa vite u bën që më shoqëron mua?
Studenti: 33 vite.
Dijetari: ?farë ke mësuar prej meje gjate kësaj kohe?
Studenti: Kam mësuar tetë gjëra.
Dijetari: Të Allahut jemi dhe tek Ai do të kthehemi!- tha i çuditur. Me
kaloi jeta me ty ndërsa ti nuk ke mësuar me shume se tete gjera.
Studenti: Nuk kam mësuar tjera dhe nuk dua te gënjejë.
Dijetari: Atëherë m'i thuaj ato tete gjera qe paske mësuar prej meje!
Studenti:
-I-
Vrojtova dhe shikova me kujdes ne krijesa dhe pashe se secili prej tyre
ka nga një te dashur por kur te shkoje tek varrezat i dashuri ndahet
prej tij/saj, kështu qe unë te dashur caktova veprat e mira qe kur te
hyje ne varr edhe ato te hyjnë me mua.
-II-
þ Analizova thënien e Allahut: E kush iu frikësua paraqitjes para Zotit
të vet dhe ndaloi veten prej epsheve, 41. Xhenneti është vendi i tij".
(en-Naziat, 40-41), kështu qe dhashë mund e derdha energji për ta
larguar epshin ne mënyrë qe shpirti im te përqendrohet ne adhurim për
Allahun.
-III-
Pashe se njerëzit qe kishin gjera te çmuara dhe me vlere i ruanin ato qe
te mos humbnin. Pastaj meditova fjalën e Allahun: Ajo që e keni pranë
vetes është e përkohshme, e ajo që është te All-llahu është e
përjetshme...". (en-Nahl, 96), kështu qe sa here qe ne dorën time binte
ndonjë e mire e drejtoja kah Allahu qe te ruhet tek Ai.
-IV-
þ Shikova ne krijesa kur ja pashe se tere ata mburreshin me pasuri,
familje ose prejardhje, pastaj shqyrtova fjalën e Allahut: ...e s'ka
dyshim se te All-llahu më i ndershmi ndër ju është ai që më tepër është
ruajtur (këqijat), ". (el-Huxhurat, 13), kështu qe iu qasa devotshmërisë
qe te jem i ndershëm tek Allahu.
-V-
Pashe se njerëzit fyenin dhe mallkonin njeri tjetrin dhe tere këtë si
shkak i zilise-smirës (hasedit). Meditova fjalën e Allahut: ... Ne kemi
përcaktuar ndër ta gjendjen e jetës në këtë botë...". (ez-Zuhruf, 32),
kështu qe e braktisa zilinë ngase u binda se ndarja e dhuntive behet nga
Allahu i Madhëruar.
-VI-
þ Pashe njerëzit duke armiqësuar, bërë padrejtësi dhe luftuar njeri
tjetrin. Shikova fjalën e Allahut: Djalli është armik i juaji, pra edhe
ju konsiderojeni armik...". (Fatir, 6), kështu qe braktisa armiqësinë
ndaj njerëzve dhe fillova te ushtroj armiqësinë time vetëm ndaj
djallit.þ þ
-VII-
þPashe se njerëzit për ta fituar idaren (furnizimin) bënin çdo gjë,
madje edhe gjera te paligjshme. Shikova thënien e Allahut: Nuk ka asnjë
gjallesë në tokë që All-llahu të mos ia ketë garantuar furnizimin e
saj...". (Hud, 6), kështu qe u binda se unë jam një prej këtyre
gjallesave te shumta qe Allahu ka përsipër furnizimin e tyre kështu qe
furnizimin tim qe kam tek Ai e lashë (i bindur se do ta arrije atë ne
mënyrë te ligjshme).
-VIII-
þShikova krijesat dhe pashe se secili prej tyre mbështetej ne një
krijese te ngjashme me te; ky për pasurinë e tij, ky për gjënë e humbur
te tij, ky për shëndetin e tij, ky për qendrën e tij…Pastaj iu referova
fjalës se Allahut: ...Kush i mbështetet All-llahut, Ai i mjafton
atij...". (et-Talak, 3), kështu qe i ika mbështetjes ne krijesa dhe
punova ne drejtim te mbështetjes vetëm ne Allahun e Madhëruar!
***
Mësuesi: Allahu të bekoftë!
Një dijetar e pyeti studentin e tij: Sa vite u bën që më shoqëron mua?
Studenti: 33 vite.
Dijetari: ?farë ke mësuar prej meje gjate kësaj kohe?
Studenti: Kam mësuar tetë gjëra.
Dijetari: Të Allahut jemi dhe tek Ai do të kthehemi!- tha i çuditur. Me
kaloi jeta me ty ndërsa ti nuk ke mësuar me shume se tete gjera.
Studenti: Nuk kam mësuar tjera dhe nuk dua te gënjejë.
Dijetari: Atëherë m'i thuaj ato tete gjera qe paske mësuar prej meje!
Studenti:
-I-
Vrojtova dhe shikova me kujdes ne krijesa dhe pashe se secili prej tyre
ka nga një te dashur por kur te shkoje tek varrezat i dashuri ndahet
prej tij/saj, kështu qe unë te dashur caktova veprat e mira qe kur te
hyje ne varr edhe ato te hyjnë me mua.
-II-
þ Analizova thënien e Allahut: E kush iu frikësua paraqitjes para Zotit
të vet dhe ndaloi veten prej epsheve, 41. Xhenneti është vendi i tij".
(en-Naziat, 40-41), kështu qe dhashë mund e derdha energji për ta
larguar epshin ne mënyrë qe shpirti im te përqendrohet ne adhurim për
Allahun.
-III-
Pashe se njerëzit qe kishin gjera te çmuara dhe me vlere i ruanin ato qe
te mos humbnin. Pastaj meditova fjalën e Allahun: Ajo që e keni pranë
vetes është e përkohshme, e ajo që është te All-llahu është e
përjetshme...". (en-Nahl, 96), kështu qe sa here qe ne dorën time binte
ndonjë e mire e drejtoja kah Allahu qe te ruhet tek Ai.
-IV-
þ Shikova ne krijesa kur ja pashe se tere ata mburreshin me pasuri,
familje ose prejardhje, pastaj shqyrtova fjalën e Allahut: ...e s'ka
dyshim se te All-llahu më i ndershmi ndër ju është ai që më tepër është
ruajtur (këqijat), ". (el-Huxhurat, 13), kështu qe iu qasa devotshmërisë
qe te jem i ndershëm tek Allahu.
-V-
Pashe se njerëzit fyenin dhe mallkonin njeri tjetrin dhe tere këtë si
shkak i zilise-smirës (hasedit). Meditova fjalën e Allahut: ... Ne kemi
përcaktuar ndër ta gjendjen e jetës në këtë botë...". (ez-Zuhruf, 32),
kështu qe e braktisa zilinë ngase u binda se ndarja e dhuntive behet nga
Allahu i Madhëruar.
-VI-
þ Pashe njerëzit duke armiqësuar, bërë padrejtësi dhe luftuar njeri
tjetrin. Shikova fjalën e Allahut: Djalli është armik i juaji, pra edhe
ju konsiderojeni armik...". (Fatir, 6), kështu qe braktisa armiqësinë
ndaj njerëzve dhe fillova te ushtroj armiqësinë time vetëm ndaj
djallit.þ þ
-VII-
þPashe se njerëzit për ta fituar idaren (furnizimin) bënin çdo gjë,
madje edhe gjera te paligjshme. Shikova thënien e Allahut: Nuk ka asnjë
gjallesë në tokë që All-llahu të mos ia ketë garantuar furnizimin e
saj...". (Hud, 6), kështu qe u binda se unë jam një prej këtyre
gjallesave te shumta qe Allahu ka përsipër furnizimin e tyre kështu qe
furnizimin tim qe kam tek Ai e lashë (i bindur se do ta arrije atë ne
mënyrë te ligjshme).
-VIII-
þShikova krijesat dhe pashe se secili prej tyre mbështetej ne një
krijese te ngjashme me te; ky për pasurinë e tij, ky për gjënë e humbur
te tij, ky për shëndetin e tij, ky për qendrën e tij…Pastaj iu referova
fjalës se Allahut: ...Kush i mbështetet All-llahut, Ai i mjafton
atij...". (et-Talak, 3), kështu qe i ika mbështetjes ne krijesa dhe
punova ne drejtim te mbështetjes vetëm ne Allahun e Madhëruar!
***
Mësuesi: Allahu të bekoftë!
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:16
Dijetari Dhe Studenti
Një dijetar e pyeti studentin e tij: Sa vite u bën që më shoqëron mua?
Studenti: 33 vite.
Dijetari: ?farë ke mësuar prej meje gjate kësaj kohe?
Studenti: Kam mësuar tetë gjëra.
Dijetari: Të Allahut jemi dhe tek Ai do të kthehemi!- tha i çuditur. Me
kaloi jeta me ty ndërsa ti nuk ke mësuar me shume se tete gjera.
Studenti: Nuk kam mësuar tjera dhe nuk dua te gënjejë.
Dijetari: Atëherë m'i thuaj ato tete gjera qe paske mësuar prej meje!
Studenti:
-I-
Vrojtova dhe shikova me kujdes ne krijesa dhe pashe se secili prej tyre
ka nga një te dashur por kur te shkoje tek varrezat i dashuri ndahet
prej tij/saj, kështu qe unë te dashur caktova veprat e mira qe kur te
hyje ne varr edhe ato te hyjnë me mua.
-II-
þ Analizova thënien e Allahut: E kush iu frikësua paraqitjes para Zotit
të vet dhe ndaloi veten prej epsheve, 41. Xhenneti është vendi i tij".
(en-Naziat, 40-41), kështu qe dhashë mund e derdha energji për ta
larguar epshin ne mënyrë qe shpirti im te përqendrohet ne adhurim për
Allahun.
-III-
Pashe se njerëzit qe kishin gjera te çmuara dhe me vlere i ruanin ato qe
te mos humbnin. Pastaj meditova fjalën e Allahun: Ajo që e keni pranë
vetes është e përkohshme, e ajo që është te All-llahu është e
përjetshme...". (en-Nahl, 96), kështu qe sa here qe ne dorën time binte
ndonjë e mire e drejtoja kah Allahu qe te ruhet tek Ai.
-IV-
þ Shikova ne krijesa kur ja pashe se tere ata mburreshin me pasuri,
familje ose prejardhje, pastaj shqyrtova fjalën e Allahut: ...e s'ka
dyshim se te All-llahu më i ndershmi ndër ju është ai që më tepër është
ruajtur (këqijat), ". (el-Huxhurat, 13), kështu qe iu qasa devotshmërisë
qe te jem i ndershëm tek Allahu.
-V-
Pashe se njerëzit fyenin dhe mallkonin njeri tjetrin dhe tere këtë si
shkak i zilise-smirës (hasedit). Meditova fjalën e Allahut: ... Ne kemi
përcaktuar ndër ta gjendjen e jetës në këtë botë...". (ez-Zuhruf, 32),
kështu qe e braktisa zilinë ngase u binda se ndarja e dhuntive behet nga
Allahu i Madhëruar.
-VI-
þ Pashe njerëzit duke armiqësuar, bërë padrejtësi dhe luftuar njeri
tjetrin. Shikova fjalën e Allahut: Djalli është armik i juaji, pra edhe
ju konsiderojeni armik...". (Fatir, 6), kështu qe braktisa armiqësinë
ndaj njerëzve dhe fillova te ushtroj armiqësinë time vetëm ndaj
djallit.þ þ
-VII-
þPashe se njerëzit për ta fituar idaren (furnizimin) bënin çdo gjë,
madje edhe gjera te paligjshme. Shikova thënien e Allahut: Nuk ka asnjë
gjallesë në tokë që All-llahu të mos ia ketë garantuar furnizimin e
saj...". (Hud, 6), kështu qe u binda se unë jam një prej këtyre
gjallesave te shumta qe Allahu ka përsipër furnizimin e tyre kështu qe
furnizimin tim qe kam tek Ai e lashë (i bindur se do ta arrije atë ne
mënyrë te ligjshme).
-VIII-
þShikova krijesat dhe pashe se secili prej tyre mbështetej ne një
krijese te ngjashme me te; ky për pasurinë e tij, ky për gjënë e humbur
te tij, ky për shëndetin e tij, ky për qendrën e tij…Pastaj iu referova
fjalës se Allahut: ...Kush i mbështetet All-llahut, Ai i mjafton
atij...". (et-Talak, 3), kështu qe i ika mbështetjes ne krijesa dhe
punova ne drejtim te mbështetjes vetëm ne Allahun e Madhëruar!
***
Mësuesi: Allahu të bekoftë!
Një dijetar e pyeti studentin e tij: Sa vite u bën që më shoqëron mua?
Studenti: 33 vite.
Dijetari: ?farë ke mësuar prej meje gjate kësaj kohe?
Studenti: Kam mësuar tetë gjëra.
Dijetari: Të Allahut jemi dhe tek Ai do të kthehemi!- tha i çuditur. Me
kaloi jeta me ty ndërsa ti nuk ke mësuar me shume se tete gjera.
Studenti: Nuk kam mësuar tjera dhe nuk dua te gënjejë.
Dijetari: Atëherë m'i thuaj ato tete gjera qe paske mësuar prej meje!
Studenti:
-I-
Vrojtova dhe shikova me kujdes ne krijesa dhe pashe se secili prej tyre
ka nga një te dashur por kur te shkoje tek varrezat i dashuri ndahet
prej tij/saj, kështu qe unë te dashur caktova veprat e mira qe kur te
hyje ne varr edhe ato te hyjnë me mua.
-II-
þ Analizova thënien e Allahut: E kush iu frikësua paraqitjes para Zotit
të vet dhe ndaloi veten prej epsheve, 41. Xhenneti është vendi i tij".
(en-Naziat, 40-41), kështu qe dhashë mund e derdha energji për ta
larguar epshin ne mënyrë qe shpirti im te përqendrohet ne adhurim për
Allahun.
-III-
Pashe se njerëzit qe kishin gjera te çmuara dhe me vlere i ruanin ato qe
te mos humbnin. Pastaj meditova fjalën e Allahun: Ajo që e keni pranë
vetes është e përkohshme, e ajo që është te All-llahu është e
përjetshme...". (en-Nahl, 96), kështu qe sa here qe ne dorën time binte
ndonjë e mire e drejtoja kah Allahu qe te ruhet tek Ai.
-IV-
þ Shikova ne krijesa kur ja pashe se tere ata mburreshin me pasuri,
familje ose prejardhje, pastaj shqyrtova fjalën e Allahut: ...e s'ka
dyshim se te All-llahu më i ndershmi ndër ju është ai që më tepër është
ruajtur (këqijat), ". (el-Huxhurat, 13), kështu qe iu qasa devotshmërisë
qe te jem i ndershëm tek Allahu.
-V-
Pashe se njerëzit fyenin dhe mallkonin njeri tjetrin dhe tere këtë si
shkak i zilise-smirës (hasedit). Meditova fjalën e Allahut: ... Ne kemi
përcaktuar ndër ta gjendjen e jetës në këtë botë...". (ez-Zuhruf, 32),
kështu qe e braktisa zilinë ngase u binda se ndarja e dhuntive behet nga
Allahu i Madhëruar.
-VI-
þ Pashe njerëzit duke armiqësuar, bërë padrejtësi dhe luftuar njeri
tjetrin. Shikova fjalën e Allahut: Djalli është armik i juaji, pra edhe
ju konsiderojeni armik...". (Fatir, 6), kështu qe braktisa armiqësinë
ndaj njerëzve dhe fillova te ushtroj armiqësinë time vetëm ndaj
djallit.þ þ
-VII-
þPashe se njerëzit për ta fituar idaren (furnizimin) bënin çdo gjë,
madje edhe gjera te paligjshme. Shikova thënien e Allahut: Nuk ka asnjë
gjallesë në tokë që All-llahu të mos ia ketë garantuar furnizimin e
saj...". (Hud, 6), kështu qe u binda se unë jam një prej këtyre
gjallesave te shumta qe Allahu ka përsipër furnizimin e tyre kështu qe
furnizimin tim qe kam tek Ai e lashë (i bindur se do ta arrije atë ne
mënyrë te ligjshme).
-VIII-
þShikova krijesat dhe pashe se secili prej tyre mbështetej ne një
krijese te ngjashme me te; ky për pasurinë e tij, ky për gjënë e humbur
te tij, ky për shëndetin e tij, ky për qendrën e tij…Pastaj iu referova
fjalës se Allahut: ...Kush i mbështetet All-llahut, Ai i mjafton
atij...". (et-Talak, 3), kështu qe i ika mbështetjes ne krijesa dhe
punova ne drejtim te mbështetjes vetëm ne Allahun e Madhëruar!
***
Mësuesi: Allahu të bekoftë!
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:16
Ja Se Cfare Beri Plaku Me Kur'an
Ky plak në të 80-tatë filloi ta mësonte Kur'anin përmendësh. Tregimi i
tij fillon me shkuarjen e tij në Xhaminë e Pejgamberit, alejhi's selam
me kërkesën: Dua ta mësoj Kur'anin përmendësh! Një mësues në xhami, i
ngarkuar me këtë detyre iu drejtua me butësi dhe respekt për moshën e
tij: O prindi im, ti je i shtyrë në moshë dhe nuk mund ta mbash mend atë
por ulu dhe dëgjoje.
Unë dua te mësoj përmendësh- insistoi plaku.
Atëherë lexo- tha mësuesi i Kur'anit.
Unë nuk di te lexoj por fillo se pari e m'i mëso shkronjat- tha plaku.
Mësuesi filloi t'ia mësonte shkronjat nga e para dhe, siç rrëfen autori i
tregimit, ai mësonte shkronjat sikur fëmija ne klasën e pare por cili
ishte rezultati? Pas pese vitesh pune te palodhshme plaku 85 vjeçar
mësoi tërë Kur'anin përmendësh.
Ja kështu kur dashuria për adhurim ta përshkojë zemrën e muslimanit
atëherë zhduken të gjitha pengesat në rrugën e tij. Ky plak jo vetëm që
ua dha një mësim pleqve të kohës së tij por ua dha edhe të rinjve se
mësimi përmendësh i Kur'anit i lehtësohet çdokujt që i qaset kësaj pune,
dhe: A ka kush që garon këtë plak bujar?
Sultan el-Umerijj,
Ky plak në të 80-tatë filloi ta mësonte Kur'anin përmendësh. Tregimi i
tij fillon me shkuarjen e tij në Xhaminë e Pejgamberit, alejhi's selam
me kërkesën: Dua ta mësoj Kur'anin përmendësh! Një mësues në xhami, i
ngarkuar me këtë detyre iu drejtua me butësi dhe respekt për moshën e
tij: O prindi im, ti je i shtyrë në moshë dhe nuk mund ta mbash mend atë
por ulu dhe dëgjoje.
Unë dua te mësoj përmendësh- insistoi plaku.
Atëherë lexo- tha mësuesi i Kur'anit.
Unë nuk di te lexoj por fillo se pari e m'i mëso shkronjat- tha plaku.
Mësuesi filloi t'ia mësonte shkronjat nga e para dhe, siç rrëfen autori i
tregimit, ai mësonte shkronjat sikur fëmija ne klasën e pare por cili
ishte rezultati? Pas pese vitesh pune te palodhshme plaku 85 vjeçar
mësoi tërë Kur'anin përmendësh.
Ja kështu kur dashuria për adhurim ta përshkojë zemrën e muslimanit
atëherë zhduken të gjitha pengesat në rrugën e tij. Ky plak jo vetëm që
ua dha një mësim pleqve të kohës së tij por ua dha edhe të rinjve se
mësimi përmendësh i Kur'anit i lehtësohet çdokujt që i qaset kësaj pune,
dhe: A ka kush që garon këtë plak bujar?
Sultan el-Umerijj,
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:16
Cfare E Shtyri Kete Femije Te Falet Naten
Ebu Jezid el Bestami u ngrit të falë namaz nate kur ja e pa fëmijën e
tij te vogël pranë. Meqë ishte i vogël, nata ishte e ftohte dhe
pagjumësia ishte e vështirë, e mëshiroi dhe i tha:
O biri i babait, fle ngase nata është e gjate.
E perse ti u ngrite te falesh- ia ktheu djaloshi.
O biri im, mua me duhet te ngrihem ngase kështu ka kërkuar preje meje Allahu- shtoi Ebu Jezidi.
Kam mbajtur mend një ajet kur'anor -u arsyetua fëmija- ku Allahu thotë:
20. Zoti yt e di se ti dhe një grup i atyre që janë me ty, kaloni në
adhurim më pak se dy të tretat e natës ose gjysmën e saj, a një të
tretën e saj.". (el Muzzemmil, 20)
…tash po të pyes: Kush janë ata qe u falen me Muhammedin, alejhi's selam?- pyeti fëmija.
Janë shokët e tij - iu përgjigj Ebu Jezidi.
Nëse kështu qenka puna atëherë mos me privo nga nderi i shoqërimit tënd për adhurimin për Allahun.
Ebu Jezidi i mahnitur tha: O biri im, ti je ende fëmijë dhe nuk ke arritur moshën madhore?!
O babai im, unë e kam pare nene time kur donte ta ndezte zjarrin
fillonte me drunjte e vegjël ne mënyrë qe te ndezën edhe te mëdhenjtë- u
justifikua fëmija. Kam frike se ndoshta Allahu ne Ditën e Llogarisë do
te filloj se pari prej neve te vegjëlve nëse ne nuk e adhurojmë Atë.
Babait iu mbushen sytë lot nga frika prej Allahut, e lejoi te birin te
falej me te dhe i tha: Ngrihu o biri im e falu ngase ti ke me shume
merita tek Allahu se sa unë.
***
?ështja e namazit te natës është duke përjetuar një kurbet te vërtetë
tek muslimanët. Të rrallë dhe te pakte janë ata qe e falin namazin e
natës ndërsa i dashuri jone, Muhammedi, alejhi's selam na ka porositur:
Faleni namazin e nates ngase ai ehte tradite e njerëzve te mire para
jush, ehte afrim tek Allahu, ndalese nga mëkatet, shlyerje e te këqijave
dhe largues i sëmundjes nga trupi". (Hadithin e transmeton Tirmidhiu
ndërsa Shejh Albani hadithin e ka cilësuar autentik)
Pejgamberi, alejhi's selam, edhe pse i ishin falur te gjitha mëkatet,
falej tere natën saqë edhe këmbët nga qëndrimi i gjate ne namaz i ishin
ënjtur. Falej madje edhe kur ishte i sëmure. Kjo jo për tjetër por për
rëndësinë dhe shpërblimin e madh që ka falja e namazit te natës. Ndërsa
ne; te forte, te shëndoshë, por prape namazin e natës e kemi lënë anash
dhe përtojmë, edhe pse kemi mëkate te shumta.
Pejgamberi, alejhi's selam nxiste dhe stimulonte shokët e vet për faljen
e namazit te natës. Abdullah b. Umeri, Allahu qofte i kënaqur me të dy,
transmeton se Pejgamberi, alejhi's selam i kishte thënë:
Njeri i mirë është Abdullahu sikur të falej edhe natën". (Transmetim unanim)
Ebu Malik el Esh'arijj transmeton se Muhammedi, alejhi's selam ka thënë:
Në Xhennet ka dhoma, brendësia e të cilave duke nga jashtë dhe
anasjelltas, të cilat i ka përgatitur Allahu per ata që japin ushqim,
flasin butë, përcjellin agjërimin dhe falen natën kur njerëzit janë
fjetur".
Vëlla musliman!
Dije se namazi i natës ka një kënaqësi te madhe, për hire të së cilës të
parët tanë gëzoheshin kur vinte nata për te falur namaz dhe
pikëlloheshin kur shkonte ajo e humbnin lezetin dhe kënaqësinë e atij
adhurimi. Ali b. Bekari ka thënë: Ka dyzet vite që përveç lindjes së
diellit asgjë nuk më pikëllon.
Ebu Hazimi ka thënë: Asnjë natë nuk kam mundur të ngopem me kënaqësinë e namazit të natës.
E lusim Allahun që të na bëjë neve dhe juve prej atyre që falin namaz nate dhe shijojnë kënaqësinë e tij.
Cituar nga: Kisasun min hajati's selef
Ebu Jezid el Bestami u ngrit të falë namaz nate kur ja e pa fëmijën e
tij te vogël pranë. Meqë ishte i vogël, nata ishte e ftohte dhe
pagjumësia ishte e vështirë, e mëshiroi dhe i tha:
O biri i babait, fle ngase nata është e gjate.
E perse ti u ngrite te falesh- ia ktheu djaloshi.
O biri im, mua me duhet te ngrihem ngase kështu ka kërkuar preje meje Allahu- shtoi Ebu Jezidi.
Kam mbajtur mend një ajet kur'anor -u arsyetua fëmija- ku Allahu thotë:
20. Zoti yt e di se ti dhe një grup i atyre që janë me ty, kaloni në
adhurim më pak se dy të tretat e natës ose gjysmën e saj, a një të
tretën e saj.". (el Muzzemmil, 20)
…tash po të pyes: Kush janë ata qe u falen me Muhammedin, alejhi's selam?- pyeti fëmija.
Janë shokët e tij - iu përgjigj Ebu Jezidi.
Nëse kështu qenka puna atëherë mos me privo nga nderi i shoqërimit tënd për adhurimin për Allahun.
Ebu Jezidi i mahnitur tha: O biri im, ti je ende fëmijë dhe nuk ke arritur moshën madhore?!
O babai im, unë e kam pare nene time kur donte ta ndezte zjarrin
fillonte me drunjte e vegjël ne mënyrë qe te ndezën edhe te mëdhenjtë- u
justifikua fëmija. Kam frike se ndoshta Allahu ne Ditën e Llogarisë do
te filloj se pari prej neve te vegjëlve nëse ne nuk e adhurojmë Atë.
Babait iu mbushen sytë lot nga frika prej Allahut, e lejoi te birin te
falej me te dhe i tha: Ngrihu o biri im e falu ngase ti ke me shume
merita tek Allahu se sa unë.
***
?ështja e namazit te natës është duke përjetuar një kurbet te vërtetë
tek muslimanët. Të rrallë dhe te pakte janë ata qe e falin namazin e
natës ndërsa i dashuri jone, Muhammedi, alejhi's selam na ka porositur:
Faleni namazin e nates ngase ai ehte tradite e njerëzve te mire para
jush, ehte afrim tek Allahu, ndalese nga mëkatet, shlyerje e te këqijave
dhe largues i sëmundjes nga trupi". (Hadithin e transmeton Tirmidhiu
ndërsa Shejh Albani hadithin e ka cilësuar autentik)
Pejgamberi, alejhi's selam, edhe pse i ishin falur te gjitha mëkatet,
falej tere natën saqë edhe këmbët nga qëndrimi i gjate ne namaz i ishin
ënjtur. Falej madje edhe kur ishte i sëmure. Kjo jo për tjetër por për
rëndësinë dhe shpërblimin e madh që ka falja e namazit te natës. Ndërsa
ne; te forte, te shëndoshë, por prape namazin e natës e kemi lënë anash
dhe përtojmë, edhe pse kemi mëkate te shumta.
Pejgamberi, alejhi's selam nxiste dhe stimulonte shokët e vet për faljen
e namazit te natës. Abdullah b. Umeri, Allahu qofte i kënaqur me të dy,
transmeton se Pejgamberi, alejhi's selam i kishte thënë:
Njeri i mirë është Abdullahu sikur të falej edhe natën". (Transmetim unanim)
Ebu Malik el Esh'arijj transmeton se Muhammedi, alejhi's selam ka thënë:
Në Xhennet ka dhoma, brendësia e të cilave duke nga jashtë dhe
anasjelltas, të cilat i ka përgatitur Allahu per ata që japin ushqim,
flasin butë, përcjellin agjërimin dhe falen natën kur njerëzit janë
fjetur".
Vëlla musliman!
Dije se namazi i natës ka një kënaqësi te madhe, për hire të së cilës të
parët tanë gëzoheshin kur vinte nata për te falur namaz dhe
pikëlloheshin kur shkonte ajo e humbnin lezetin dhe kënaqësinë e atij
adhurimi. Ali b. Bekari ka thënë: Ka dyzet vite që përveç lindjes së
diellit asgjë nuk më pikëllon.
Ebu Hazimi ka thënë: Asnjë natë nuk kam mundur të ngopem me kënaqësinë e namazit të natës.
E lusim Allahun që të na bëjë neve dhe juve prej atyre që falin namaz nate dhe shijojnë kënaqësinë e tij.
Cituar nga: Kisasun min hajati's selef
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:16
Burri im i dashur
Mbase ndonjëherë do mund të mendosh se ke bërë një gabim që më ke
zgjedhur për bashkëshorte të jetës, dhe kjo mund të të pengoj në
bashkëveprimet ditore që i kemi. Me kohë frikohem se dashuria jote do të
shndërrohet në urrejtje, durimi yt do të kaloj në zemërim dhe situata e
qetë mes nesh do zbehet.
Burri im i dAshur
Ndoshta kur jeta kalon në fazën e ndezur me tensione dhe gjen veten i
zënë me shumë punë, ndodh që nuk do kesh kohë për mua, dhe kohën që do
duhej ta kaloje me mua do humbiste. Me një sinqeritet do jap aq sa
mundem që të bej të lumtur në jetë. Por a nuk është e drejtë që edhe unë
të kem përkujdesjen tënde? Do të shikoj të jem e vëmendshme, por kam
frikë se në sytë e tu mund të duket e padrejtë dhe e gabuar. Pra më fal
dhe më buzëqesh, ashtu siç e përshkruante të Dërguarin Sallahu alejhi ue
selem Nëna e besimtarëve Aisha radiuallahu anha.
Dhe në këtë mënyrë, shpresoj se do të më vlerësosh për virtytet e tjera
që i kam. A nuk ka thënë Allahu në Kur’an, Ai, i Cili na bashkoi në
martesë dhe vendosi dashurinë në zemrat tona:
O ju që besuat, nuk është lejuar për ju të trashëgoni gratë (e të
vdekurve) në mënyrë të dhunshme, e as t'i shtrëngoni për t'u marrë diçka
nga ajo që ju keni dhënë atyre, përveç nëse ato bëjnë ndonjë imoralitet
të hapur. Çoni jetë të mirë me to. Nëse i urreni ato, bëni durim pse
ndodh që all-llahu të japë shumë të mira në një send që ju e
urreni.(4:19)
Po ashtu i Dërguari i All-llahut s.a.v.s. ka thënë: “Më i ploti besimtar
me iman është ai që është më i mirë në moral kurse më të sjellshmit
prej jush janë ata që janë më të sjellshëm ndaj grave të tyre”.
(Tirmidhiu)
Burri im i dashur
Duhet ta dish qe nuk ka krijesë njerëzore që nuk gabon, vetëm Allahu i Përjetshmi është i Përkryer
Nuk është e drejte për ty apo për mua që thjeshte t’ia marrim gabimet
dhe të metat njeri tjetrit në llogarinë tonë, derisa të metat tona t’i
lëmë anash. Do mundohem të jem një bashkëshorte besnike ndaj teje, dhe
të dëgjoj gjithmonë, por shpresoj se do më falesh dhe harrosh kur gaboj.
I kam lënë prindërit dhe vëllezërit e motrat e dashura që të jem me ty,
Dua që të ma mbushësh zemrën me dashuri. Të më dashurosh si një rrebesh
shiu. Nuk dyshoj aspak që të kam zgjedhur bashkëshort. E çmoj
devotshmërinë tënde çdo ditë dhe devotshmëria jote të bën të dukesh si
njeriu më i mirë për mua.
Më kujtohet ngjarja e shoqëruesit të resulullahut (Salallahu alejhi ue
selem) Ali bin thalib ( Radiallahu anhu) kur është pyetur nga një njeri “
E kam një vajzë, me kënd ta martoj? Aliu r.a iu përgjigj” Ajo duhet ta
martoj njeriun që ka devotshmëri në zemrën e tij, nëse ky njeri e do
atë, ai do e shkëlqej atë, por nëse nuk e do, nuk do ta lëndoj
asnjëherë.” Ne fakt ti je ky . Elhamdulilah, Burri im i dashur dashuria
jote më bën të ndjehem si gruaja më e lumtur në botë.
Ndofta kur ndodhemi para një situate te vështirë për shkak të gabimeve
të mia, dhe në këtë moment ti do dëshiroje të kishe një grua më të mirë.
Të lutem bëhu i ndërgjegjshëm, egoizmi dhe moskujdesi yt mund të
drejtoj në sjellje jo të mira. Të lutem mi përmirëso gabimet e mia me
butësi dhe mirëkuptim, mos u bën i ashpër ndaj meje.
Nëse sheh ndonje te metë në anën time kujtoje mesazhin e Resulullahut s.a.w.s drejtuar neve.
"Le të mos e urrejë besimtari besimtaren. Nëse ndonjë gjë nga ajo nuk i
pëlqen, ndoshta mund të i pëlqeje diçka tjetër”. ( Muslimi)
Burri im i dashur,
Të lutem të kërkosh riskun në hallall sepse Burri duhet të marr përgjegjësinë mbi familjen e tij të dashur.,
A nuk na ka mësuar i dërguari s.a.w.s, kur ka pyetur Muavije ibn Hajde
r.a. i Dërguari i All-llahut, çfarë detyra ka secili prej nesh ndaj
gruas së vet?” (Pejgamberi) Tha:
“Ta ushqesh kur të ushqehesh vetë, ta veshmbathësh kur këtë e bënë për
vete, mos ta mallkosh dhe mos ta lësh vetëm askund përveç në shtëpi”.
(Hadith hasen, transmeton Ebu Davudi i cili thotë: “Mos e qorto” e ka
kuptimin: mos i thuaj “All-llahu të shëmtoftë”) që do të thotë se burri
duhet të përmbush nevojat për familjen e tij
Mos u bën i ashpër ndaj meje, sepse Resulullahu s.a.w.s. nuk ka qene asnjëherë i ashpër ndaj grave te tij.
Burri im i dashur
Me kujtohet një hadith nga Resulullahu s.a.w.s “ “Kjo botë është dëfrim
kurse dëfrimi më i mirë i saj është gruaja e ndershme”. (Muslimi) Do
mundohem te jem thesari yt me i madh, ashtu si unë e ndjej se ti je
thesari im më i madh
Burri im i dashur
A e di shpërblimin qe do marrësh nga Allahu ne ahiret? A e di se cili
është shpërblimi për ata qe sillen drejtë ndaj grave të tyre? Shiko me
sy,zemër dhe kuptoje këtë hadith:” Ata qe jane te drejte, ne diten e
gjykimit do te marrin fronin prej drite. Ata jane njerë te drejte, me
deliresine e tyre ndaj grave te tyre dhe njerëzve per te cilet jane
pergjegjes". ( Muslimi)
Lus të jesh njëri prej tyre, dhe unë të jem mbretëresha në pallatin tënd të bukur.
Po mundohem të jem thesari yt më i çmueshëm ne dynja dhe ne ahiret.
Kur te jesh i lirë, më mëso me diturinë qe Allahu të ka falur. Nëse nuk
ke kohë, më lejo të përfitoj diturinë e Islamit në ndonjë mënyrë tjetër.
Sidoqoftë, unë nuk do harroj përgjegjësinë që kam si grua, ashtu që më
vonë të jem një mësuese për djemtë dhe vajzat tua. A nuk është nëna
mësuesja e parë për djemtë dhe vajzat e saj?
Do dëshiroja ti mësonim fëmijët tanë se bashku ashtu qe te jene bartës
te flamurit dhe te jene ne mesin e mutakineve. Dua te jem një grua
besimtare e cila do te sjell familjen time ne xhenet.
O Allah i Vetmi qe nuk ke shok
Ti je dëshmitar ne këtë lidhje martesore, Kam rene ne dashuri me
bashkëshortin tim, bere këtë dashuri ndaj tij ashtu qe te përforcoj
dashurinë ndaj Teje, Por, lutem po ashtu qe dashuria ime ndaj tij te mos
e kaloj dashurinë ndaj Teje. Beje këtë dashuri kuptimplote.
Me mbroj zemrën time ashtu qe te mos te te harroj kurrë. Beje këtë
dashuri për mua ashtu qe te mos kaloj dashurinë qe ai ka ndaj Teje, dhe
bere shehid për hir Tendin, Beje dashurinë dhe lutjen e tij ndaj meje
ashtu qe te mos e harroj xhenetin. Nëse dashuria ime ndaj tij me bën qe
te harroj, me përkujto dhe me udhëzo, mos me bën prej te humburve.
O Allah i mbushur me dashuri, i Cili dhuron Butësi
Ti e di nëse zemrat tona janë ne pajtueshmëri dhe se mund ta duam njeri
tjetrin. Na bej robër te dëgjueshëm ndaj Teje. Na bej qe ta mbrojmë se
bashku ligjin Tënd. Bëje këtë lidhje të fortë. Bëje këtë dashuri të
përhershme. Na udhëzo në rrugë të drejtë. Na i mbush zemrat me dritën
Tënde e cila asnjëherë nuk shuhet. Na i zgjero zemrat me iman dhe
zbukuroje të dorëzuar në rrugën Tënde. Amin ja rabil alemin
Gruaja yte
Mbase ndonjëherë do mund të mendosh se ke bërë një gabim që më ke
zgjedhur për bashkëshorte të jetës, dhe kjo mund të të pengoj në
bashkëveprimet ditore që i kemi. Me kohë frikohem se dashuria jote do të
shndërrohet në urrejtje, durimi yt do të kaloj në zemërim dhe situata e
qetë mes nesh do zbehet.
Burri im i dAshur
Ndoshta kur jeta kalon në fazën e ndezur me tensione dhe gjen veten i
zënë me shumë punë, ndodh që nuk do kesh kohë për mua, dhe kohën që do
duhej ta kaloje me mua do humbiste. Me një sinqeritet do jap aq sa
mundem që të bej të lumtur në jetë. Por a nuk është e drejtë që edhe unë
të kem përkujdesjen tënde? Do të shikoj të jem e vëmendshme, por kam
frikë se në sytë e tu mund të duket e padrejtë dhe e gabuar. Pra më fal
dhe më buzëqesh, ashtu siç e përshkruante të Dërguarin Sallahu alejhi ue
selem Nëna e besimtarëve Aisha radiuallahu anha.
Dhe në këtë mënyrë, shpresoj se do të më vlerësosh për virtytet e tjera
që i kam. A nuk ka thënë Allahu në Kur’an, Ai, i Cili na bashkoi në
martesë dhe vendosi dashurinë në zemrat tona:
O ju që besuat, nuk është lejuar për ju të trashëgoni gratë (e të
vdekurve) në mënyrë të dhunshme, e as t'i shtrëngoni për t'u marrë diçka
nga ajo që ju keni dhënë atyre, përveç nëse ato bëjnë ndonjë imoralitet
të hapur. Çoni jetë të mirë me to. Nëse i urreni ato, bëni durim pse
ndodh që all-llahu të japë shumë të mira në një send që ju e
urreni.(4:19)
Po ashtu i Dërguari i All-llahut s.a.v.s. ka thënë: “Më i ploti besimtar
me iman është ai që është më i mirë në moral kurse më të sjellshmit
prej jush janë ata që janë më të sjellshëm ndaj grave të tyre”.
(Tirmidhiu)
Burri im i dashur
Duhet ta dish qe nuk ka krijesë njerëzore që nuk gabon, vetëm Allahu i Përjetshmi është i Përkryer
Nuk është e drejte për ty apo për mua që thjeshte t’ia marrim gabimet
dhe të metat njeri tjetrit në llogarinë tonë, derisa të metat tona t’i
lëmë anash. Do mundohem të jem një bashkëshorte besnike ndaj teje, dhe
të dëgjoj gjithmonë, por shpresoj se do më falesh dhe harrosh kur gaboj.
I kam lënë prindërit dhe vëllezërit e motrat e dashura që të jem me ty,
Dua që të ma mbushësh zemrën me dashuri. Të më dashurosh si një rrebesh
shiu. Nuk dyshoj aspak që të kam zgjedhur bashkëshort. E çmoj
devotshmërinë tënde çdo ditë dhe devotshmëria jote të bën të dukesh si
njeriu më i mirë për mua.
Më kujtohet ngjarja e shoqëruesit të resulullahut (Salallahu alejhi ue
selem) Ali bin thalib ( Radiallahu anhu) kur është pyetur nga një njeri “
E kam një vajzë, me kënd ta martoj? Aliu r.a iu përgjigj” Ajo duhet ta
martoj njeriun që ka devotshmëri në zemrën e tij, nëse ky njeri e do
atë, ai do e shkëlqej atë, por nëse nuk e do, nuk do ta lëndoj
asnjëherë.” Ne fakt ti je ky . Elhamdulilah, Burri im i dashur dashuria
jote më bën të ndjehem si gruaja më e lumtur në botë.
Ndofta kur ndodhemi para një situate te vështirë për shkak të gabimeve
të mia, dhe në këtë moment ti do dëshiroje të kishe një grua më të mirë.
Të lutem bëhu i ndërgjegjshëm, egoizmi dhe moskujdesi yt mund të
drejtoj në sjellje jo të mira. Të lutem mi përmirëso gabimet e mia me
butësi dhe mirëkuptim, mos u bën i ashpër ndaj meje.
Nëse sheh ndonje te metë në anën time kujtoje mesazhin e Resulullahut s.a.w.s drejtuar neve.
"Le të mos e urrejë besimtari besimtaren. Nëse ndonjë gjë nga ajo nuk i
pëlqen, ndoshta mund të i pëlqeje diçka tjetër”. ( Muslimi)
Burri im i dashur,
Të lutem të kërkosh riskun në hallall sepse Burri duhet të marr përgjegjësinë mbi familjen e tij të dashur.,
A nuk na ka mësuar i dërguari s.a.w.s, kur ka pyetur Muavije ibn Hajde
r.a. i Dërguari i All-llahut, çfarë detyra ka secili prej nesh ndaj
gruas së vet?” (Pejgamberi) Tha:
“Ta ushqesh kur të ushqehesh vetë, ta veshmbathësh kur këtë e bënë për
vete, mos ta mallkosh dhe mos ta lësh vetëm askund përveç në shtëpi”.
(Hadith hasen, transmeton Ebu Davudi i cili thotë: “Mos e qorto” e ka
kuptimin: mos i thuaj “All-llahu të shëmtoftë”) që do të thotë se burri
duhet të përmbush nevojat për familjen e tij
Mos u bën i ashpër ndaj meje, sepse Resulullahu s.a.w.s. nuk ka qene asnjëherë i ashpër ndaj grave te tij.
Burri im i dashur
Me kujtohet një hadith nga Resulullahu s.a.w.s “ “Kjo botë është dëfrim
kurse dëfrimi më i mirë i saj është gruaja e ndershme”. (Muslimi) Do
mundohem te jem thesari yt me i madh, ashtu si unë e ndjej se ti je
thesari im më i madh
Burri im i dashur
A e di shpërblimin qe do marrësh nga Allahu ne ahiret? A e di se cili
është shpërblimi për ata qe sillen drejtë ndaj grave të tyre? Shiko me
sy,zemër dhe kuptoje këtë hadith:” Ata qe jane te drejte, ne diten e
gjykimit do te marrin fronin prej drite. Ata jane njerë te drejte, me
deliresine e tyre ndaj grave te tyre dhe njerëzve per te cilet jane
pergjegjes". ( Muslimi)
Lus të jesh njëri prej tyre, dhe unë të jem mbretëresha në pallatin tënd të bukur.
Po mundohem të jem thesari yt më i çmueshëm ne dynja dhe ne ahiret.
Kur te jesh i lirë, më mëso me diturinë qe Allahu të ka falur. Nëse nuk
ke kohë, më lejo të përfitoj diturinë e Islamit në ndonjë mënyrë tjetër.
Sidoqoftë, unë nuk do harroj përgjegjësinë që kam si grua, ashtu që më
vonë të jem një mësuese për djemtë dhe vajzat tua. A nuk është nëna
mësuesja e parë për djemtë dhe vajzat e saj?
Do dëshiroja ti mësonim fëmijët tanë se bashku ashtu qe te jene bartës
te flamurit dhe te jene ne mesin e mutakineve. Dua te jem një grua
besimtare e cila do te sjell familjen time ne xhenet.
O Allah i Vetmi qe nuk ke shok
Ti je dëshmitar ne këtë lidhje martesore, Kam rene ne dashuri me
bashkëshortin tim, bere këtë dashuri ndaj tij ashtu qe te përforcoj
dashurinë ndaj Teje, Por, lutem po ashtu qe dashuria ime ndaj tij te mos
e kaloj dashurinë ndaj Teje. Beje këtë dashuri kuptimplote.
Me mbroj zemrën time ashtu qe te mos te te harroj kurrë. Beje këtë
dashuri për mua ashtu qe te mos kaloj dashurinë qe ai ka ndaj Teje, dhe
bere shehid për hir Tendin, Beje dashurinë dhe lutjen e tij ndaj meje
ashtu qe te mos e harroj xhenetin. Nëse dashuria ime ndaj tij me bën qe
te harroj, me përkujto dhe me udhëzo, mos me bën prej te humburve.
O Allah i mbushur me dashuri, i Cili dhuron Butësi
Ti e di nëse zemrat tona janë ne pajtueshmëri dhe se mund ta duam njeri
tjetrin. Na bej robër te dëgjueshëm ndaj Teje. Na bej qe ta mbrojmë se
bashku ligjin Tënd. Bëje këtë lidhje të fortë. Bëje këtë dashuri të
përhershme. Na udhëzo në rrugë të drejtë. Na i mbush zemrat me dritën
Tënde e cila asnjëherë nuk shuhet. Na i zgjero zemrat me iman dhe
zbukuroje të dorëzuar në rrugën Tënde. Amin ja rabil alemin
Gruaja yte
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:17
Sa herë që shoh një pamje të tillë, zë e mendoj për dikë.
Nga Umm Rashid
Qytet i madh, drita të ndezura, makina që ecin me shpejtësi dhe
muslimanë që po përgatiten të dalin në “skenën e natës”. Me këpucë dhe
rroba të firmave të njohura, me celularët e modës së fundit dhe me orët
më “trendi”, parfumet e tyre –mbi të gjitha- mbajnë aromë paraje.
I sheh teksa ecin vërdallë kot së koti në grupe, duke shëtitur e duke
hyrë e dalë nëpër dyqane dhe duke blerë diçka për të ngrënë për të
larguar mërzitjen, qoftë edhe për një sekondë. Mund t’i shohësh teksa
pinë kapuçino në “Starbucks” kafe duke parë njerëzit që kalojnë, bëjnë
shaka dhe qeshin pa kujdes, pa ua ndarë sytë televizorëve të mëdhenj që
japin rezultatet e fundit të ndeshjeve të futbollit.
Sa herë që shoh një pamje të tillë, zë e mendoj për dikë. Për dikë që
gjendet i varrosur në tokën e përgjakur të Uhudit, me këmbët e mbuluara
nga bari dhe me trupin e mbuluar me një mbështjellëse prej leshi, e cila
nuk mjaftoi për ta mbuluar të gjithin. Mendja më shkon te dikush që
ishte i përkëdheluri i nënës së vet, që vishte rrobat më të mira që nëna
e tij e pasur mund të blinte, parfumi i të cilit parfumonte rrugët
nëpër të cilat ecte. Ai ishte objekti i bisedës së zonjave dhe vajzave
idhujtare mekase në dhomat e tyre, ishte ajka e bashkëmoshatarëve të
vet, djaloshi më i shquar i kurjeshëve, i cili la jetën e të kënaqurit
të nefsit (vetes) për të fituar kënaqësinë e Allahut: ai është Musab bin
Umejr bin Hashim bin Abdul Munaf, i cili njihej ndryshe si Musab el
Khajri.
Musabi ishte ende i ri kur dëgjoi për një të Dërguar të Zotit dhe për
mesazhin e tij të monoteizmit, i cili kishte dalë në mesin e kurejshëve;
në Mekë ato ditë nuk bëhej bisedë tjetër. Kureshtja e tij e ngacmuar
nga fjalët e shumta e shtyu t’i afrohej të Dërguarit alejhi selam dhe të
shihte se a ishte i vërtetë mesazhi që ai kishte sjellë.
Një natë, në vend që të shkonte me shokët e vet në festat e tyre të
zakonshme, Musabi shkoi në shtëpinë e Erkam Ibn el-Erkamit, që u quajt
më vonë “Dar el Erkam” nga muslimanët. Ky ishte vendi ku i Dërguari
alejhi selam takohej me bashkësinë në rritje të muslimanëve, larg nga
sytë e kurejshëve. Në këtë shtëpi sahabët flisnin për të ardhmen e
besimit të tyre, dëgjonin dhe recitonin ajetet e sapozbritura të Kuranit
Fisnik dhe faleshin pas të Dërguarit të Allahut, paqja dhe bekimi i
Zotit qoftë mbi të.
Atë natë, Musabi u ul në mesin e besimtarëve dhe dëgjoi të Dërguarin e
Allahut alejhi selam teksa recitonte ajetet e Kuranit. Që nga ai moment,
ai harroi përgjithmonë jetën e tij të luksit dhe të dembelisë, pasi
zbuloi çelësin për në jetën e amshueshme.
Rruga e Musabit drejt besimit nuk ishte e lehtë. Nëna e tij, Khnas bint
Malik, një grua me vullnet të fortë, e njohur për temperamentin e saj të
mprehtë dhe për gjuhën e saj edhe më të mprehtë, ishte kundërshtarja e
tij më e madhe.
Me qëllim që të shmangte përplasjen e pakëndshme me të ëmën, Musabi nuk i
tregoi asaj në fillim për fenë e tij. Megjithatë, njerëzit e pikasën se
ai frekuentonte Dar el-Erkamin dhe e panë se ishte nën ndikimin e të
Dërguarit të Allahut, paqja qoftë mbi të. Nuk kaloi shumë dhe nëna e tij
e mori vesh se ai kishte pranuar Islamin.Duke reaguar sipas natyrës së
saj komanduese, me krenarinë e saj fisnore dhe besnikërinë e vjetër ndaj
zotave, ajo e urdhëroi Musabin të kthehej e të pendohej para zotave që
kishte braktisur për shkak të ‘idiotësisë’ së tij. E kur ai refuzoi, ajo
e prangosi dhe e burgosi në një cep të shtëpisë.
Lajmi për emigrimin e parë të muslimanëve drejt Abisinisë arriti edhe te
Musabi, të cilit i qante zemra për t’u bashkuar me vëllezërit e tij
muslimanë. Duke përdorur zgjuarsinë e tij, ai arriti të arratiset dhe të
niset për në Abisini bashkë me emigrantët e tjerë. Më vonë, ai u
rikthye në Mekë për pak kohë dhe emigroi për të dytën herë, këtë herë si
ambasadori i të Dërguarit të Allahut për të përhapur Islamin në qendrën
e re të Islamit: në Jethrib (Medina e Ndritur).
Kur Musabi u kthye nga Abisinia, nëna e tij u përpoq ta prangoste
sërish, por ai u betua se do të vriste këdo që do të ndihmonte nënën e
tij për ta lidhur atë. Ajo e njihte vendosmërinë e tij më mirë se kushdo
tjetër, prandaj i dha lamtumirën atij duke i thënë me mëri: -Largohu,
nuk jam më nëna jote!Në atë çast, Musabi iu afrua dhe i tha: -O nënë, të
këshilloj me gjithë zemër, dëshmo se nuk ka Zot tjetër përveç Allahut
dhe se Muhamedi është i robi dhe i Dërguari i Tij! E zemëruar, ajo u
betua: -Pasha yjet, kurrë nuk do të hyj në fenë tënde, që të ul veten
dhe të shkatërroj ndjenjat e mia!Por, Musabi hyri në Islam plotësisht,
sipas porosisë kuranore. Ai braktisi çdo kënaqësi për hir të fitimit të
kënaqësisë së Allahut; rrobat e tij ishin të vjetra, ushqimi i tij ishte
i thjeshtë, toka ishte shtrati i tij.
Një ditë ai shkoi për të takuar disa muslimanë që ishin ulur pranë të
Dërguarit të Allahut dhe kur ata e panë Musabin, ulën kokat dhe në
heshtje u dolën lot kur kujtuan sa i pasur kishte qenë në rini e tani e
shihnin me rroba me arna, të cilat mezi e mbulonin. Pasi Musabi u largua
nga ai tubim, i Dërguari i Allahut u tha: “E kam parë Musabin (më parë)
dhe nuk ka pasur Meka djalosh më të përkëdhelur nga prindërit sesa ai.
Por ai braktisi gjithçka për hir të Allahut dhe të Dërguarit të
Tij.”Duke e njohur edukatën dhe durimin e shquar të Musabit, i Dërguari i
Allahut, paqja qoftë mbi të, e dërgoi Musabin në Jethrib, që t’ua
mësonte Islamin atyre banorëve të atij qyteti, të cilët ishin betuar
para të Dërguarit alejhi selam në besëlidhjen e Akabasë, që t’i ftonte
të tjerët në Islam dhe që ta përgatiste qytetin e Jethribit për
shpërnguljen e mundshme të të Dërguarit të Allahut, paqja qoftë mbi
të.Në atë kohë, në mesin e sahabëve gjeje burra të shquar, me karakter
të lartë dhe me nerva çeliku, më të vjetër e të rrahur shumë nga jeta,
por i Dërguari i Allahut alejhi selam zgjodhi Musab bin Umejrin si
përfaqësues të tijin. Dhe Musabi e shpagoi plotësisht besimin e të
Dërguari të Allahut alejhi selam, duke vepruar me durim dhe aftësi.
Musabi u fut në Jethrib si musafir i Sad ibn Zurarah i fisit Hazrexh.
Ata filluan t’u shpjegonin banorëve të Jethribit mesazhin e monoteizmit
islam dhe t’u lexonin atyre Kuran. Një ditë, Musabi dhe Sadi po rrinin
ulur pranë një pusi në kopshtin e Beni Zafarëve, kur pranë tyre u afrua
Usejd ibn Hudejri, i cili mbante në dorë një heshtë dhe turfullonte nga
zemërimi. Sadi i pëshpëriti Musabit: -Ky është kryetari i popullit të
vet. Allahu ia haptë zemrën për të vërtetën.
Musabi i tha qetësisht: -Nëse ulet, unë do t’i flas.”
Usejdi ishte i inatosur me suksesin e Musabit dhe i bërtiti: -Pse keni
ardhur, që t’u prishni mendjen të dobëtëve në mesin tonë? Largohuni prej
nesh, nëse doni të mbeteni gjallë.
Pas këtyre fjalëve, Musabi buzëqeshi dhe i tha me butësi: -Pse nuk ulesh
të na dëgjosh? Nëse të pëlqen misioni ynë, pranoje dhe nëse nuk e
pëlqen, ne do të ndalim së thëni atë që ti nuk dëshiron ta dëgjosh dhe
do të largohemi.
Duke ngulur heshtën e tij në tokë, Usejdi u ul për të dëgjuar. Teksa
Musabi po i tregonte atij për Islamin dhe t’i lexonte ajete nga Kurani,
çehrja e Usejdit nisi të ndryshonte. Fjalët e para që ai shqiptoi ishin:
-Sa të bukura dhe sa të vërteta qenkan këto fjalë! Çfarë duhet të bëjë
dikush që të hyjë në këtë fe?
Musabi i shpjegoi: -Lahu, pastroje veten dhe rrobat e tua. Pastaj thuaj dëshminë e së vërtetës (shehadetin) dhe fal namaz.
Më pas, Usejdi bëri si tha Musabi; u la, tha dëshminë dhe fali dy rekate
namaz. Usejdi u pasua nga një tjetër burrë me influencë: Sad ibn
Muadhi.
Kur i Dërguari i Zotit emigroi për në Medinë, çdo shtëpi e Medinës
kishte dëgjuar për Islamin. Në haxhin pasardhës, ai ishte në krye të 70
burrave nga Jethribi, të cilët i dhanë besën të Dërguarit Muhamed, paqja
qoftë mbi të.
Pas betejës së Bedrit, muslimanët kapën një numër mekasish jobesimtarë
robër dhe kishin ndërmend të kërkonin shpagim financiar për ta. Duke
kaluar pranë robërve, Musabi pa të vëllanë, Ebu Aziz ibn Umjerin. Në
vend që të ndërhynte që t’ia lironin të vëllanë, ai i udhëzoi robëruesit
e tij që të kërkonin një shpagim të majmë, pasi “nëna e tij ishte shumë
e pasur”. Kur i vëllai u përpoq t’i kujtonte lidhjen e gjakut, Musabi
ia ktheu: -Unë njoh vetëm vëllazërinë për shkak të fesë (e jo të
gjakut). Ky njeri këtu është vëllai im e jo ti!
Në Uhud, i Dërguari i Allahut alejhi selam e zgjodhi Musabin si
flamurtar. Pasi harkëtarët muslimanë u larguan nga kodra, duke thyer
urdhrin e të Dërguarit alejhi selam, mekasit u kundërpërgjigjën
fuqishëm. Të zënë në befasi nga furia e kalorësisë mekase, radhët e
muslimanëve u shpërndanë të paorganizuara. Duke dashur të vrisnin të
Dërguarin e Zotit, paqja qoftë mbi të, mekasit po e kërkonin, ndërkohë
që ai mbrohej vetëm nga një grup sahabësh. Papritmas, një njeri bërtiti e
tha se i Dërguari i Zotit nuk jetonte më. Aty doli më shumë në pah
karakteri i Musab ibn Umejrit. Ibrahim ibn Muhamedi tregon nga i ati, i
cili ka thënë: “Musab ibn Umejri mbante flamurin në Ditën e Uhudit. Kur
muslimanët u shpërndanë, ai qëndroi burrërisht derisa takoi Ibn Kamian, i
cili qëndronte mbi kalë. Ai e goditi Musabin me shpatë dhe ia preu
dorën, por Musabi tha: “Dhe Muhamedi është i Dërguar i Zotit, edhe të
Dërguar të tjerë kanë vdekur para tij.”
Pastaj e mbajti flamurin me dorën e tij të majtë, por kur ia prenë dhe
dorën e majtë, ai u shtri mbi heshtën e flamurit dhe e mbajti atë me
pjesën e sipërme të krahëve në gjoksin e tij, duke vazhduar të thotë:
“Dhe Muhamedi është i Dërguar i Zotit, edhe të Dërguar të tjerë kanë
vdekur para tij.” Një ushtar tjetër më pas e goditi Musabin me heshtë
dhe heshta i doli tejpërtej. Pas betejës, i Dërguari alejhi selam dhe
shokët shkuan në luginën e Uhudit për të varrosur dëshmorët, trupat e
disa prej të cilëve ishin sakatuar rëndë nga gratë e kurejshëve. Kur pa
Musabin, i Dërguari i Allahu recitoi ajetin: “Prej besimtarëve kishte
burra që vërtetuan besën e dhënë Allahut...” (Kuran, Ahzab:23)
Pastaj ai pa trupat e dëshmorëve dhe tha: “I Dërguari i Allahut dëshmon se ju jeni dëshmorë për Allahun.”
Për të mbuluar Musabin nuk kishte qefin të mjaftueshëm. Habab ibn
Al-Arati tregon: -Ne emigruam me të Dërguarin e Zotit alejhi selam për
hir të Zotit, duke shpresuar shpërblimin e Tij. Disa prej nesh e lanë
këtë botë pa shijuar asgjë prej shpërblimit të Tij në këtë botë dhe
njëri prej tyre ishte Musab ibn Umejri, i cili ra dëshmor në betejën e
Uhudit. Ai nuk la pas asgjë përveç një rrobe të leshtë. Nëse ia mbulonim
këmbët me të, i dukej koka. I Dërguari alejhi selam na tha: “Mbulojani
kokën me të dhe vendosni bar në këmbët e tij.”
Duke kujtuar Musabin dhe rënien dëshmor të tij, sahabë si Abdur Rahmaan
ibn Aufi qanin nga frika se nuk do të kishin hise në xhenet, pasi Allahu
u kishte dhënë një jetë plot bollëk dhe rehati në këtë botë. Një ditë,
shërbëtori i tij i solli atij ushqimin për të prishur agjërimin, por i
shpërthyen lotët kur iu kujtua se Musabi e kishte lënë këtë botë pa i
provuar të mirat e kësaj bote për hir të kënaqësisë së përjetshme në
xhenet.
Teksa bie nata, mendoj për hijet që zgjaten në Uhud, aty ku dëshmorët
prehen të varrosur. Unë mendoj për varet e shehidëve, të ndriçuara nga
drita e fatlumësisë së vërtetë: Ata që janë të kënaqur me Allahun dhe
Allahu është i kënaqur me ta.
Në dritën e neoneve të qendrave tregtare, ku muslimanë të shumtë kalojnë
ditët në kërkim të kënaqësive, do të bënim mirë të kujtonim Musabin,
Allahu qoftë i kënaqur me të, që të mos humbim në dritë.
Nga Umm Rashid
Qytet i madh, drita të ndezura, makina që ecin me shpejtësi dhe
muslimanë që po përgatiten të dalin në “skenën e natës”. Me këpucë dhe
rroba të firmave të njohura, me celularët e modës së fundit dhe me orët
më “trendi”, parfumet e tyre –mbi të gjitha- mbajnë aromë paraje.
I sheh teksa ecin vërdallë kot së koti në grupe, duke shëtitur e duke
hyrë e dalë nëpër dyqane dhe duke blerë diçka për të ngrënë për të
larguar mërzitjen, qoftë edhe për një sekondë. Mund t’i shohësh teksa
pinë kapuçino në “Starbucks” kafe duke parë njerëzit që kalojnë, bëjnë
shaka dhe qeshin pa kujdes, pa ua ndarë sytë televizorëve të mëdhenj që
japin rezultatet e fundit të ndeshjeve të futbollit.
Sa herë që shoh një pamje të tillë, zë e mendoj për dikë. Për dikë që
gjendet i varrosur në tokën e përgjakur të Uhudit, me këmbët e mbuluara
nga bari dhe me trupin e mbuluar me një mbështjellëse prej leshi, e cila
nuk mjaftoi për ta mbuluar të gjithin. Mendja më shkon te dikush që
ishte i përkëdheluri i nënës së vet, që vishte rrobat më të mira që nëna
e tij e pasur mund të blinte, parfumi i të cilit parfumonte rrugët
nëpër të cilat ecte. Ai ishte objekti i bisedës së zonjave dhe vajzave
idhujtare mekase në dhomat e tyre, ishte ajka e bashkëmoshatarëve të
vet, djaloshi më i shquar i kurjeshëve, i cili la jetën e të kënaqurit
të nefsit (vetes) për të fituar kënaqësinë e Allahut: ai është Musab bin
Umejr bin Hashim bin Abdul Munaf, i cili njihej ndryshe si Musab el
Khajri.
Musabi ishte ende i ri kur dëgjoi për një të Dërguar të Zotit dhe për
mesazhin e tij të monoteizmit, i cili kishte dalë në mesin e kurejshëve;
në Mekë ato ditë nuk bëhej bisedë tjetër. Kureshtja e tij e ngacmuar
nga fjalët e shumta e shtyu t’i afrohej të Dërguarit alejhi selam dhe të
shihte se a ishte i vërtetë mesazhi që ai kishte sjellë.
Një natë, në vend që të shkonte me shokët e vet në festat e tyre të
zakonshme, Musabi shkoi në shtëpinë e Erkam Ibn el-Erkamit, që u quajt
më vonë “Dar el Erkam” nga muslimanët. Ky ishte vendi ku i Dërguari
alejhi selam takohej me bashkësinë në rritje të muslimanëve, larg nga
sytë e kurejshëve. Në këtë shtëpi sahabët flisnin për të ardhmen e
besimit të tyre, dëgjonin dhe recitonin ajetet e sapozbritura të Kuranit
Fisnik dhe faleshin pas të Dërguarit të Allahut, paqja dhe bekimi i
Zotit qoftë mbi të.
Atë natë, Musabi u ul në mesin e besimtarëve dhe dëgjoi të Dërguarin e
Allahut alejhi selam teksa recitonte ajetet e Kuranit. Që nga ai moment,
ai harroi përgjithmonë jetën e tij të luksit dhe të dembelisë, pasi
zbuloi çelësin për në jetën e amshueshme.
Rruga e Musabit drejt besimit nuk ishte e lehtë. Nëna e tij, Khnas bint
Malik, një grua me vullnet të fortë, e njohur për temperamentin e saj të
mprehtë dhe për gjuhën e saj edhe më të mprehtë, ishte kundërshtarja e
tij më e madhe.
Me qëllim që të shmangte përplasjen e pakëndshme me të ëmën, Musabi nuk i
tregoi asaj në fillim për fenë e tij. Megjithatë, njerëzit e pikasën se
ai frekuentonte Dar el-Erkamin dhe e panë se ishte nën ndikimin e të
Dërguarit të Allahut, paqja qoftë mbi të. Nuk kaloi shumë dhe nëna e tij
e mori vesh se ai kishte pranuar Islamin.Duke reaguar sipas natyrës së
saj komanduese, me krenarinë e saj fisnore dhe besnikërinë e vjetër ndaj
zotave, ajo e urdhëroi Musabin të kthehej e të pendohej para zotave që
kishte braktisur për shkak të ‘idiotësisë’ së tij. E kur ai refuzoi, ajo
e prangosi dhe e burgosi në një cep të shtëpisë.
Lajmi për emigrimin e parë të muslimanëve drejt Abisinisë arriti edhe te
Musabi, të cilit i qante zemra për t’u bashkuar me vëllezërit e tij
muslimanë. Duke përdorur zgjuarsinë e tij, ai arriti të arratiset dhe të
niset për në Abisini bashkë me emigrantët e tjerë. Më vonë, ai u
rikthye në Mekë për pak kohë dhe emigroi për të dytën herë, këtë herë si
ambasadori i të Dërguarit të Allahut për të përhapur Islamin në qendrën
e re të Islamit: në Jethrib (Medina e Ndritur).
Kur Musabi u kthye nga Abisinia, nëna e tij u përpoq ta prangoste
sërish, por ai u betua se do të vriste këdo që do të ndihmonte nënën e
tij për ta lidhur atë. Ajo e njihte vendosmërinë e tij më mirë se kushdo
tjetër, prandaj i dha lamtumirën atij duke i thënë me mëri: -Largohu,
nuk jam më nëna jote!Në atë çast, Musabi iu afrua dhe i tha: -O nënë, të
këshilloj me gjithë zemër, dëshmo se nuk ka Zot tjetër përveç Allahut
dhe se Muhamedi është i robi dhe i Dërguari i Tij! E zemëruar, ajo u
betua: -Pasha yjet, kurrë nuk do të hyj në fenë tënde, që të ul veten
dhe të shkatërroj ndjenjat e mia!Por, Musabi hyri në Islam plotësisht,
sipas porosisë kuranore. Ai braktisi çdo kënaqësi për hir të fitimit të
kënaqësisë së Allahut; rrobat e tij ishin të vjetra, ushqimi i tij ishte
i thjeshtë, toka ishte shtrati i tij.
Një ditë ai shkoi për të takuar disa muslimanë që ishin ulur pranë të
Dërguarit të Allahut dhe kur ata e panë Musabin, ulën kokat dhe në
heshtje u dolën lot kur kujtuan sa i pasur kishte qenë në rini e tani e
shihnin me rroba me arna, të cilat mezi e mbulonin. Pasi Musabi u largua
nga ai tubim, i Dërguari i Allahut u tha: “E kam parë Musabin (më parë)
dhe nuk ka pasur Meka djalosh më të përkëdhelur nga prindërit sesa ai.
Por ai braktisi gjithçka për hir të Allahut dhe të Dërguarit të
Tij.”Duke e njohur edukatën dhe durimin e shquar të Musabit, i Dërguari i
Allahut, paqja qoftë mbi të, e dërgoi Musabin në Jethrib, që t’ua
mësonte Islamin atyre banorëve të atij qyteti, të cilët ishin betuar
para të Dërguarit alejhi selam në besëlidhjen e Akabasë, që t’i ftonte
të tjerët në Islam dhe që ta përgatiste qytetin e Jethribit për
shpërnguljen e mundshme të të Dërguarit të Allahut, paqja qoftë mbi
të.Në atë kohë, në mesin e sahabëve gjeje burra të shquar, me karakter
të lartë dhe me nerva çeliku, më të vjetër e të rrahur shumë nga jeta,
por i Dërguari i Allahut alejhi selam zgjodhi Musab bin Umejrin si
përfaqësues të tijin. Dhe Musabi e shpagoi plotësisht besimin e të
Dërguari të Allahut alejhi selam, duke vepruar me durim dhe aftësi.
Musabi u fut në Jethrib si musafir i Sad ibn Zurarah i fisit Hazrexh.
Ata filluan t’u shpjegonin banorëve të Jethribit mesazhin e monoteizmit
islam dhe t’u lexonin atyre Kuran. Një ditë, Musabi dhe Sadi po rrinin
ulur pranë një pusi në kopshtin e Beni Zafarëve, kur pranë tyre u afrua
Usejd ibn Hudejri, i cili mbante në dorë një heshtë dhe turfullonte nga
zemërimi. Sadi i pëshpëriti Musabit: -Ky është kryetari i popullit të
vet. Allahu ia haptë zemrën për të vërtetën.
Musabi i tha qetësisht: -Nëse ulet, unë do t’i flas.”
Usejdi ishte i inatosur me suksesin e Musabit dhe i bërtiti: -Pse keni
ardhur, që t’u prishni mendjen të dobëtëve në mesin tonë? Largohuni prej
nesh, nëse doni të mbeteni gjallë.
Pas këtyre fjalëve, Musabi buzëqeshi dhe i tha me butësi: -Pse nuk ulesh
të na dëgjosh? Nëse të pëlqen misioni ynë, pranoje dhe nëse nuk e
pëlqen, ne do të ndalim së thëni atë që ti nuk dëshiron ta dëgjosh dhe
do të largohemi.
Duke ngulur heshtën e tij në tokë, Usejdi u ul për të dëgjuar. Teksa
Musabi po i tregonte atij për Islamin dhe t’i lexonte ajete nga Kurani,
çehrja e Usejdit nisi të ndryshonte. Fjalët e para që ai shqiptoi ishin:
-Sa të bukura dhe sa të vërteta qenkan këto fjalë! Çfarë duhet të bëjë
dikush që të hyjë në këtë fe?
Musabi i shpjegoi: -Lahu, pastroje veten dhe rrobat e tua. Pastaj thuaj dëshminë e së vërtetës (shehadetin) dhe fal namaz.
Më pas, Usejdi bëri si tha Musabi; u la, tha dëshminë dhe fali dy rekate
namaz. Usejdi u pasua nga një tjetër burrë me influencë: Sad ibn
Muadhi.
Kur i Dërguari i Zotit emigroi për në Medinë, çdo shtëpi e Medinës
kishte dëgjuar për Islamin. Në haxhin pasardhës, ai ishte në krye të 70
burrave nga Jethribi, të cilët i dhanë besën të Dërguarit Muhamed, paqja
qoftë mbi të.
Pas betejës së Bedrit, muslimanët kapën një numër mekasish jobesimtarë
robër dhe kishin ndërmend të kërkonin shpagim financiar për ta. Duke
kaluar pranë robërve, Musabi pa të vëllanë, Ebu Aziz ibn Umjerin. Në
vend që të ndërhynte që t’ia lironin të vëllanë, ai i udhëzoi robëruesit
e tij që të kërkonin një shpagim të majmë, pasi “nëna e tij ishte shumë
e pasur”. Kur i vëllai u përpoq t’i kujtonte lidhjen e gjakut, Musabi
ia ktheu: -Unë njoh vetëm vëllazërinë për shkak të fesë (e jo të
gjakut). Ky njeri këtu është vëllai im e jo ti!
Në Uhud, i Dërguari i Allahut alejhi selam e zgjodhi Musabin si
flamurtar. Pasi harkëtarët muslimanë u larguan nga kodra, duke thyer
urdhrin e të Dërguarit alejhi selam, mekasit u kundërpërgjigjën
fuqishëm. Të zënë në befasi nga furia e kalorësisë mekase, radhët e
muslimanëve u shpërndanë të paorganizuara. Duke dashur të vrisnin të
Dërguarin e Zotit, paqja qoftë mbi të, mekasit po e kërkonin, ndërkohë
që ai mbrohej vetëm nga një grup sahabësh. Papritmas, një njeri bërtiti e
tha se i Dërguari i Zotit nuk jetonte më. Aty doli më shumë në pah
karakteri i Musab ibn Umejrit. Ibrahim ibn Muhamedi tregon nga i ati, i
cili ka thënë: “Musab ibn Umejri mbante flamurin në Ditën e Uhudit. Kur
muslimanët u shpërndanë, ai qëndroi burrërisht derisa takoi Ibn Kamian, i
cili qëndronte mbi kalë. Ai e goditi Musabin me shpatë dhe ia preu
dorën, por Musabi tha: “Dhe Muhamedi është i Dërguar i Zotit, edhe të
Dërguar të tjerë kanë vdekur para tij.”
Pastaj e mbajti flamurin me dorën e tij të majtë, por kur ia prenë dhe
dorën e majtë, ai u shtri mbi heshtën e flamurit dhe e mbajti atë me
pjesën e sipërme të krahëve në gjoksin e tij, duke vazhduar të thotë:
“Dhe Muhamedi është i Dërguar i Zotit, edhe të Dërguar të tjerë kanë
vdekur para tij.” Një ushtar tjetër më pas e goditi Musabin me heshtë
dhe heshta i doli tejpërtej. Pas betejës, i Dërguari alejhi selam dhe
shokët shkuan në luginën e Uhudit për të varrosur dëshmorët, trupat e
disa prej të cilëve ishin sakatuar rëndë nga gratë e kurejshëve. Kur pa
Musabin, i Dërguari i Allahu recitoi ajetin: “Prej besimtarëve kishte
burra që vërtetuan besën e dhënë Allahut...” (Kuran, Ahzab:23)
Pastaj ai pa trupat e dëshmorëve dhe tha: “I Dërguari i Allahut dëshmon se ju jeni dëshmorë për Allahun.”
Për të mbuluar Musabin nuk kishte qefin të mjaftueshëm. Habab ibn
Al-Arati tregon: -Ne emigruam me të Dërguarin e Zotit alejhi selam për
hir të Zotit, duke shpresuar shpërblimin e Tij. Disa prej nesh e lanë
këtë botë pa shijuar asgjë prej shpërblimit të Tij në këtë botë dhe
njëri prej tyre ishte Musab ibn Umejri, i cili ra dëshmor në betejën e
Uhudit. Ai nuk la pas asgjë përveç një rrobe të leshtë. Nëse ia mbulonim
këmbët me të, i dukej koka. I Dërguari alejhi selam na tha: “Mbulojani
kokën me të dhe vendosni bar në këmbët e tij.”
Duke kujtuar Musabin dhe rënien dëshmor të tij, sahabë si Abdur Rahmaan
ibn Aufi qanin nga frika se nuk do të kishin hise në xhenet, pasi Allahu
u kishte dhënë një jetë plot bollëk dhe rehati në këtë botë. Një ditë,
shërbëtori i tij i solli atij ushqimin për të prishur agjërimin, por i
shpërthyen lotët kur iu kujtua se Musabi e kishte lënë këtë botë pa i
provuar të mirat e kësaj bote për hir të kënaqësisë së përjetshme në
xhenet.
Teksa bie nata, mendoj për hijet që zgjaten në Uhud, aty ku dëshmorët
prehen të varrosur. Unë mendoj për varet e shehidëve, të ndriçuara nga
drita e fatlumësisë së vërtetë: Ata që janë të kënaqur me Allahun dhe
Allahu është i kënaqur me ta.
Në dritën e neoneve të qendrave tregtare, ku muslimanë të shumtë kalojnë
ditët në kërkim të kënaqësive, do të bënim mirë të kujtonim Musabin,
Allahu qoftë i kënaqur me të, që të mos humbim në dritë.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:17
PENDIMI I FSHIN TË KALUARAT
Dikush mund të thotë: Dëshiroj të pendohem, por çfarë më garanton faljen
e Allahut nëse pendohem? Unë dëshiroj të ndjek rrugën e sigurtë, por më
ndërhyn ndjenja e dyshimit. Sikur ta dija se Allahu m’i fal gjynahet,
do të pendohesha!
I them atij: Atë që ti ndien në shpirtin tënd e kanë ndier në shpirtrat e
tyre edhe të tjerë para teje, sahabët e Resulull-llahut alejhi selam.
Sikur të ndalesh pak e të mendosh për këto dy rastet vijuese, hamendja ka për t’u larguar nga shpirti yt, me lejen e Allahut.
Imam Muslimi (rahimehull-llah) na përcjell rastin e pranimit të Islamit
nga Amër ibën Asi, i cili thotë: “Kur Allahu e dashuroi Islamin në
zemrën time, i shkova Pejgamberit alejhi selam dhe i thashë: “Zgjate të
djathtën, se dua të ta jap besën.” E zgjati të djathtën e unë i tërhoqa
duart e mia. Atëherë më tha: “Ç’ke, o Amër?” I thashë: “Desha të shtroj
disa kushte.” Ai më tha: “Çfarë kushtesh?” I thashë: “Të më falen
gabimet!” Ai ma ktheu: “A nuk e di, o Amër, se Islami i fshin të
kaluarat, edhe hixhreti i fshin të kaluarat, por edhe haxhi i fshin të
kaluarat?”
Imam Muslimi transmeton, nga Ibni Abbasi (radijAllahu anhuma), se disa
njerëz nga mushrikët kanë bërë vrasje, saqë e kanë tepruar, gjithashtu
kanë bërë zina, saqë e kanë tepruar. Pastaj erdhën te Muhammedi alejhi
selam dhe e pyetën: “Ajo që po thua dhe po ajo në të cilën na thërret
është vërtet e mirë. Sikur të na lajmëroje se, për atë që kemi bërë, ka
falje, atëherë do ta pranonim!” Atëherë zbriti ajeti kur’anor: “Dhe ata
që përveç Allahut nuk lusin ndonjë zot tjetër dhe nuk mbysin njeri
përveç kur e meriton, në bazë të drejtësisë, dhe që nuk bëjnë kurvëri,
ndërsa kush i punon këto, ai e gjen ndëshkimin.” (Furkan: 6
Gjithashtu ajeti tjetër: “Thuaj: “O robërit e Mi, ju të cilët e keni
ngarkuar veten me shumë gabime, mos e humbni shpresën ndaj mëshirës së
Allahut, se vërtet Allahu i fal të gjitha mëkatet.” (Zumer: 53)
Dikush mund të thotë: Dëshiroj të pendohem, por çfarë më garanton faljen
e Allahut nëse pendohem? Unë dëshiroj të ndjek rrugën e sigurtë, por më
ndërhyn ndjenja e dyshimit. Sikur ta dija se Allahu m’i fal gjynahet,
do të pendohesha!
I them atij: Atë që ti ndien në shpirtin tënd e kanë ndier në shpirtrat e
tyre edhe të tjerë para teje, sahabët e Resulull-llahut alejhi selam.
Sikur të ndalesh pak e të mendosh për këto dy rastet vijuese, hamendja ka për t’u larguar nga shpirti yt, me lejen e Allahut.
Imam Muslimi (rahimehull-llah) na përcjell rastin e pranimit të Islamit
nga Amër ibën Asi, i cili thotë: “Kur Allahu e dashuroi Islamin në
zemrën time, i shkova Pejgamberit alejhi selam dhe i thashë: “Zgjate të
djathtën, se dua të ta jap besën.” E zgjati të djathtën e unë i tërhoqa
duart e mia. Atëherë më tha: “Ç’ke, o Amër?” I thashë: “Desha të shtroj
disa kushte.” Ai më tha: “Çfarë kushtesh?” I thashë: “Të më falen
gabimet!” Ai ma ktheu: “A nuk e di, o Amër, se Islami i fshin të
kaluarat, edhe hixhreti i fshin të kaluarat, por edhe haxhi i fshin të
kaluarat?”
Imam Muslimi transmeton, nga Ibni Abbasi (radijAllahu anhuma), se disa
njerëz nga mushrikët kanë bërë vrasje, saqë e kanë tepruar, gjithashtu
kanë bërë zina, saqë e kanë tepruar. Pastaj erdhën te Muhammedi alejhi
selam dhe e pyetën: “Ajo që po thua dhe po ajo në të cilën na thërret
është vërtet e mirë. Sikur të na lajmëroje se, për atë që kemi bërë, ka
falje, atëherë do ta pranonim!” Atëherë zbriti ajeti kur’anor: “Dhe ata
që përveç Allahut nuk lusin ndonjë zot tjetër dhe nuk mbysin njeri
përveç kur e meriton, në bazë të drejtësisë, dhe që nuk bëjnë kurvëri,
ndërsa kush i punon këto, ai e gjen ndëshkimin.” (Furkan: 6
Gjithashtu ajeti tjetër: “Thuaj: “O robërit e Mi, ju të cilët e keni
ngarkuar veten me shumë gabime, mos e humbni shpresën ndaj mëshirës së
Allahut, se vërtet Allahu i fal të gjitha mëkatet.” (Zumer: 53)
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:17
Leter Nga Burgu I Sirise
Keto fjale na kane arritur nepermjet nje shkrese,te cilen nje moter
besimtare dhe durimtare,brenda burgut,arriti fshehurazi t'a nxjerre
jashte.Letra eshte nje shembull qe pershkruan gjendjen e mijerave te
burgosurve,burra e gra,te cilet ndeshkohen-maltretohen ne Sirine
Muxhahide.
Ja ky eshte teksti i saj:
Sa letren e kemi shkruar,e kemi shkruar me qendrese e durim,me lotet
tane,i kemi derguar me erë ndoshta dikush do t'i degjoje!. Nuk kemi
patur mundesi t'a dergojme madje asnje shkronje te shkruar ne flete
keshtuqe kemi derguar renkimet e denesjet dhe kemi thirrur (kerkuar
ndihme) ne erresiren e nates…Por kush na degjon neve ne erresiren
tone,zerin yne nuk i tejkalonte muret tona te zeza e as shufrat e
hekurta.Allahu s.w.t na meshiroi e disi i derguam keta rreshta,ne te
cilet hedhim rreze,qe t'ia reflektojne botes gjerat qe na ndodhin neve
,te izoluarve ne kubet-çelite e burgut,ne te cilat perjetojme lloje e
ngyra te ndryshme te maltretimit dhe ate dite e nate,na vijne Zebanijjet
(term qe perdoret per melaiket e xhehennemit ndersa ketu e ka per
qellim gardianet e ashper) te dehur…te eger-ashper… Ah po te vazhdonin
te na ndeshkonin ashtu sic filluan me kamxhik e rryme,ah sikur ta lenin
motren tone te merrte fryme dhe te mos ia shkelnin nderin pas tere atij
ndeshkimi qe e perjetoi …Ah sikur ne te vdisnim para kesaj e te kishim
qene te harruar.Kete e tha Merjemja e virgjer pa u ndeshkuar dhe pa u
ballafaquar me egersirat njerzore,madje ne brendi kishte Ruhun
(shpirtin-femiun) nga Zoti i saj,e ne cfare te themi? Si te therrasim?! I
therrasim botes te na shpetoje prej ndeshkimit te tyre,therrasim me
zerin tone me te larte,me tere gjymtyret tona,cdo pjese e jona therret e
kerkon ndihme,cdo pike e gjakut,cdo dridhje e damareve tone,cdokush qe
ngritet e zbret therret: O mbrojtesi im,O Mbrojtesi im!...Keshtu thirri
nje grua me pare dhe iu pergjegjen shume burra ndersa ne jemi sot me
qindra te shtypura nga zullumqaret tirane ,me qindra ndeshkohen e
maltretohen,cdo moment mbyten me mijera forma te mbytjes por nuk
vdesin…A nuk ka ndonje mbrojtes..A nuk ka ndonje mbrojtes..A nuk ka
ndonje musliman qe ndihmon grate e shtypura…?
O Zoti im! Kujt t'ia drejtojme thirrjet-ankesat? Qendrimi yne eshte
zgjatur,dite e muaj…e pasojne muaj madje gjaku i kriminelve qarkullon ne
damaret e foshnjeve ne barqet tona..Cfare te bejme…?
O Zoti im! Askush nuk na eshte pergjegjur andaj na meshiro...nuk
deshirojme prej jush te na shpetoni por shkaterroni burgjet mbi ne…na
ipni fetwa qe t'a mbysim veten dhe ata qe i kemi ne barqet tona…nuk po
kemi mundesi t'a perballojme kete qe po na ndodhe..nuk ka nate qe na
pakeson (numrin tone) dhe as dite qe ndricon erresiren e jetes sone …
O Dijetar! Kthjellu! Sepse gjumi yt shume ka zgjate,gjumi yt shume ka zgjate ndersa ne nuk dime se cka eshte te pushosh-flesh..
O Dijetar! Kthjellu! Sepse ti e ke nje dite ku do te qendrosh para
Allahut s.w.t dhe do te pyes se cfare ke bere? Cfare ke bere per ato,te
cilave iu eshte neperkembe nderi? Cfare ke bere per ato qe iu ka humbur
vetedija nga ndeshkimi me rryme? Cfare ke bere per ate qe pasi i eshte
hjekur hixhabi eshte vjerur-lidhur me kembe perpjete ne plafon,rrobat i
jane shqyer,eshte goditur me shufra te renda prej hekuri,vetedijen ia
dorezoi Zotit te saj,nuk din se sa ore ka qendruar ne gjendje te tille?
Cfare ke bere ti o ti dijetar musliman ndersa motren tende atje ne çeli
(kuba te burgut) e vershojne kamxhiket,gjaku i saj rrjedh,kembet i jane
çare ,te kuptuarit i ka humbur ndersa askush nuk e ndihmon..
Cfare ke bere per ate,qe i eshte ndeshkuar burri para syve te saj,gjaku i
tij kerkonte ndihme por askush nuk i pergjigjej keshtuqe plasi dhe
filloi ne rrobat e saj te rrjedhe? Cfare ke bere per ate,e cila eshte
sjellur ne spital,nuk dihet a eshte e gjalle apo e vdekur,pasiqe 26
egersira shqyese ia coptuan mishin?
Cfare ke bere..? Cfare ke bere…?
Me cfare do te pergjegjet? E si do te pergjigjesh kur ti ende je ne
gjume…O Dijetar! Kthjellu! dhe largona prej zjarrit…largona prej
fundosjes sepse damaret tane veq jane thare,nuk ka dite e as drite,ne
luginen e thelle te tmershme ne erresiren e detit te thelle…therrasim
duke kerkuar rrugen: A ka ndonje ndricues?A ka ndonje ndricues…?
Motra juaj e ndeshkuar
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:17
Tregimi i pendimit së thirrëses Suzi Madhher në duart e gruas franceze
Tregimi i pendimit së thirrëses Suzi Madhher në duart e gruas franceze
Suzi Madhher ka më tepër se 20 vite në pikëpamje të thirrjes në besimin e All-llahut.
Emri i saj është i lidhur me artistet e penduara. Ajo ka një kërkesë që
t'ua përcjell ngjarjen e pendimit të saj ku thotë: Kam përfunduar
shkollën e lartë pastaj jam regjistruar në sektorin e gazetarisë në
fakultetin e artit.
Kam jetuar me gjyshen time, nënën e aktorit Ahmed Madhher i cili ka qenë i verbër.
I kam shëtitur rrugët dhe sheshet dhe më kanë tërhjekur thirrjet.
Kështu që i kam reklamuar bukuritë e mia para syve të shtazëve.
Pa imunitet më kanë titulluar e emancipueme dhe e qytetërueme apo e civilizueme
Gjyshja ime ishte e dobët dhe nuk ka mundur të më ndihmoj sikurse as baba as nëna.
Fëmijët pasanik kështu jetojnë sikurse shtazët, bile edhe më të humbur sesa shtazët, përpos kënd e mëshiron All-llahu xh.sh.
Në realitet kam qenë e shtangur për islamin përpos shkronjave arabe.
Megjithë pasurinë dhe mburrjen ju kam frikësuar një gjëje, ciles? Jam
frikësuar prej burimit të gazit dhe rrymes, dhe mendoj se All-llahu
xh.sh. do të më djeg mua me një dënim çka kam bërë prej mëkateve.
I kam thënë vetes sime kur ka qenë gjyshja ime e sëmurë dhe ajo falej, e
si të shpëtoj une nesër prej dënimit të All-llahut xh.sh? Kam ikur
shpejt prej brejtjes së ndërgjegjjes me preokupimin e thellë në gjumë
ose kam kaluar në thirrje.
Pasi që u martova shkova me bashkëshortin tim në Evropë për ta kaluar siç quhet "muaji i mjaltit".
Ajo që ma ka tërhequr shiqimin kur kam shkuar në Vatikan ka qenë: Kur
hyra në muzeun e Papës më kanë obliguar te dera me veshë pallto apo
mbulesë prej lëkure të zezë.
Kështu e respektojnë ata fenë e tyre të shtrembëruar dhe këtu e kam pyetur veten time: E pse ne nuk e respektojmë fenë tonë?.
Tregimi i pendimit së thirrëses Suzi Madhher në duart e gruas franceze
Suzi Madhher ka më tepër se 20 vite në pikëpamje të thirrjes në besimin e All-llahut.
Emri i saj është i lidhur me artistet e penduara. Ajo ka një kërkesë që
t'ua përcjell ngjarjen e pendimit të saj ku thotë: Kam përfunduar
shkollën e lartë pastaj jam regjistruar në sektorin e gazetarisë në
fakultetin e artit.
Kam jetuar me gjyshen time, nënën e aktorit Ahmed Madhher i cili ka qenë i verbër.
I kam shëtitur rrugët dhe sheshet dhe më kanë tërhjekur thirrjet.
Kështu që i kam reklamuar bukuritë e mia para syve të shtazëve.
Pa imunitet më kanë titulluar e emancipueme dhe e qytetërueme apo e civilizueme
Gjyshja ime ishte e dobët dhe nuk ka mundur të më ndihmoj sikurse as baba as nëna.
Fëmijët pasanik kështu jetojnë sikurse shtazët, bile edhe më të humbur sesa shtazët, përpos kënd e mëshiron All-llahu xh.sh.
Në realitet kam qenë e shtangur për islamin përpos shkronjave arabe.
Megjithë pasurinë dhe mburrjen ju kam frikësuar një gjëje, ciles? Jam
frikësuar prej burimit të gazit dhe rrymes, dhe mendoj se All-llahu
xh.sh. do të më djeg mua me një dënim çka kam bërë prej mëkateve.
I kam thënë vetes sime kur ka qenë gjyshja ime e sëmurë dhe ajo falej, e
si të shpëtoj une nesër prej dënimit të All-llahut xh.sh? Kam ikur
shpejt prej brejtjes së ndërgjegjjes me preokupimin e thellë në gjumë
ose kam kaluar në thirrje.
Pasi që u martova shkova me bashkëshortin tim në Evropë për ta kaluar siç quhet "muaji i mjaltit".
Ajo që ma ka tërhequr shiqimin kur kam shkuar në Vatikan ka qenë: Kur
hyra në muzeun e Papës më kanë obliguar te dera me veshë pallto apo
mbulesë prej lëkure të zezë.
Kështu e respektojnë ata fenë e tyre të shtrembëruar dhe këtu e kam pyetur veten time: E pse ne nuk e respektojmë fenë tonë?.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:17
Xhamia pika e ndryshimit
Në valën e kënaqësisë sime të kësaj dynjaje mashtruese i kam thënë
bashkëshortit tim: Dua të falem t'i falënderohem All-llahut për begatitë
e Tij.
Më është përgjigjur mua: Bër çka të duash se kjo është e lirë për çdo person.
Kam prezentuar një herë në gjami dhe me veti kisha rroba të gjata dhe
mbulesë për kokë, hyra në xhaminë e madhe në Paris dhe e falum namazin.
Te dera e xhamisë e hjeka mbulesen dhe rrobat e gjata dhe i vendosa në qantë.
Këtu ndodhi befasia.
U afrua te une një vajzë franceze me sy të kaltër nuk e harroj atë për
kohë të gjatë, e veshur me mbulesë, ma kapi dorën me butësi, më
përkëdheli në krahun tim dhe më tha me zë të vogël: Përse e hiqe
mbulesen?
A nuk e din se është urdhër i All-llahut xh.sh.?
E ndëgjojsha atë në hutim.
Kërkoi prej meje që të hyjmë në xhami vetëm pak minuta.
U përpjeka që të largohem prej saj, mirëpo morali i saj i lartë dhe biseda e butë më detyruan mua që të qëndroj me të.
Më pyeti mua se a dëshmon që nuk ka Zot tjetër përpos All-llahut xh.sh.?
A e kupton domethënien e kësaj dëshmie?
Ajo nuk është fjalë e cila thuhet vetëm me gjuhë, por patjetër me bindje dhe të punojsh me të.
Veç më ka mësuar mua kjo vajzë mësime të rëndësishme në jetë.
Është lëkundur zemra ime dhe i jam dorëzuar ndjenjave të fjalëve të saj.
Pastaj më përshendeti mua dhe më tha: Ndihmoje oj motra ime këtë fe!
Dola prej xhamisë dhe u futa në mendime, nuk disha se çka kam përreth.
Rastësisht në këtë ditë e kam takuar burrin tim në një mbrëmje muzikore
në një klub nate, vallëzojshin në të burrat dhe gratë, iu përngjajshin
lakuriqave dhe veprojshin sikurse shtazët, përkundrazi shtazët duhet me i
nxitë që të veprojnë sikurse ata, i kishin zhveshur rrobat e tyre pjesë
pjesë prej ndëgjimit të muzikës.
I urrejta ata dhe e urrejta veten time për zhytjen time në errësirë.
Nuk shiqojsha te ata dhe nuk disha se çka kisha përreth, mezi merrja
frymë dhe kërkova prej bashkëshortit tim që të largohet menjëherë (prej
atij vendi) pastaj jam kthyer menjëherë për në Kairo.
Fillova me hapat e parë për njohjen e Islamit.
Megjithatë prej kushteve dhe të mirat që i kam pasur në jetën e kësaj
bote nuk më kanë ofruar qetësi dhe rehati, por këtë qetësi dhe rehati e
kam gjetur kur falja namaz apo kur e lexoja librin e All-llahut xh.sh.
(Kur'anin).
Përafërsisht iu largova jetës së injorancës së thellë (xhahilijetit) dhe
u vetmova me leximin e Kur'anit ditën dhe natën, morra libra të ibni
Kethirit dhe libra tjera.
Kalojsha me orë të gjata në dhomen time duke lexuar me vullnet dhe me dëshirë.
Lexova shumë dhe e lashë jetën e thirrjeve dhe shfaqjet e humbjes.
Fillova të njoftohem me motra muslimane dhe vendosa të mbulohem.
Në fillim burri im e refuzoi mbulesen time.
U largova jetës së tyre injorante. Nuk dëshiroja që të përzihem me burra
dhe nuk dëshiroja që të përshendetem me dorë me meshkuj.
Ishte sprovë prej All-llahut xh.sh., mirëpo hapi i parë i besimit është
që t'i dorëzohesh All-llahut xh.sh. dhe të jenë All-llahu dhe i dërguari
i Tij më të dashur se çdo gjë tjetër.
Më kanë ndodhur probleme sa që gati jam nda me bashkëshortin tim, mirëpo
falëndërimi i qoftë All-llahut xh.sh. i Cili e ka bërë Islamin që të
ekzistojë në shtëpinë tonë të vogël dhe e ka udhëzuar All-llahu xh.sh.
burrin tim dhe tash është bërë më i mirë se une, thirrës i sinqertë për
fenë e tij Islame.
Ne e llogaritemi kështu, dhe mos e shikoni veten pa mëkate tek All-llahu xh.sh.
Megjithë sëmundjen, ndodhitë e kësaj dynjaje dhe sprovat në të cilat
kemi kaluar në to, ne jemi të kënaqur që fatkeqësitë në të cilat kemi
kaluar në to janë në jetën tonë e jo në fenë tonë.
Në valën e kënaqësisë sime të kësaj dynjaje mashtruese i kam thënë
bashkëshortit tim: Dua të falem t'i falënderohem All-llahut për begatitë
e Tij.
Më është përgjigjur mua: Bër çka të duash se kjo është e lirë për çdo person.
Kam prezentuar një herë në gjami dhe me veti kisha rroba të gjata dhe
mbulesë për kokë, hyra në xhaminë e madhe në Paris dhe e falum namazin.
Te dera e xhamisë e hjeka mbulesen dhe rrobat e gjata dhe i vendosa në qantë.
Këtu ndodhi befasia.
U afrua te une një vajzë franceze me sy të kaltër nuk e harroj atë për
kohë të gjatë, e veshur me mbulesë, ma kapi dorën me butësi, më
përkëdheli në krahun tim dhe më tha me zë të vogël: Përse e hiqe
mbulesen?
A nuk e din se është urdhër i All-llahut xh.sh.?
E ndëgjojsha atë në hutim.
Kërkoi prej meje që të hyjmë në xhami vetëm pak minuta.
U përpjeka që të largohem prej saj, mirëpo morali i saj i lartë dhe biseda e butë më detyruan mua që të qëndroj me të.
Më pyeti mua se a dëshmon që nuk ka Zot tjetër përpos All-llahut xh.sh.?
A e kupton domethënien e kësaj dëshmie?
Ajo nuk është fjalë e cila thuhet vetëm me gjuhë, por patjetër me bindje dhe të punojsh me të.
Veç më ka mësuar mua kjo vajzë mësime të rëndësishme në jetë.
Është lëkundur zemra ime dhe i jam dorëzuar ndjenjave të fjalëve të saj.
Pastaj më përshendeti mua dhe më tha: Ndihmoje oj motra ime këtë fe!
Dola prej xhamisë dhe u futa në mendime, nuk disha se çka kam përreth.
Rastësisht në këtë ditë e kam takuar burrin tim në një mbrëmje muzikore
në një klub nate, vallëzojshin në të burrat dhe gratë, iu përngjajshin
lakuriqave dhe veprojshin sikurse shtazët, përkundrazi shtazët duhet me i
nxitë që të veprojnë sikurse ata, i kishin zhveshur rrobat e tyre pjesë
pjesë prej ndëgjimit të muzikës.
I urrejta ata dhe e urrejta veten time për zhytjen time në errësirë.
Nuk shiqojsha te ata dhe nuk disha se çka kisha përreth, mezi merrja
frymë dhe kërkova prej bashkëshortit tim që të largohet menjëherë (prej
atij vendi) pastaj jam kthyer menjëherë për në Kairo.
Fillova me hapat e parë për njohjen e Islamit.
Megjithatë prej kushteve dhe të mirat që i kam pasur në jetën e kësaj
bote nuk më kanë ofruar qetësi dhe rehati, por këtë qetësi dhe rehati e
kam gjetur kur falja namaz apo kur e lexoja librin e All-llahut xh.sh.
(Kur'anin).
Përafërsisht iu largova jetës së injorancës së thellë (xhahilijetit) dhe
u vetmova me leximin e Kur'anit ditën dhe natën, morra libra të ibni
Kethirit dhe libra tjera.
Kalojsha me orë të gjata në dhomen time duke lexuar me vullnet dhe me dëshirë.
Lexova shumë dhe e lashë jetën e thirrjeve dhe shfaqjet e humbjes.
Fillova të njoftohem me motra muslimane dhe vendosa të mbulohem.
Në fillim burri im e refuzoi mbulesen time.
U largova jetës së tyre injorante. Nuk dëshiroja që të përzihem me burra
dhe nuk dëshiroja që të përshendetem me dorë me meshkuj.
Ishte sprovë prej All-llahut xh.sh., mirëpo hapi i parë i besimit është
që t'i dorëzohesh All-llahut xh.sh. dhe të jenë All-llahu dhe i dërguari
i Tij më të dashur se çdo gjë tjetër.
Më kanë ndodhur probleme sa që gati jam nda me bashkëshortin tim, mirëpo
falëndërimi i qoftë All-llahut xh.sh. i Cili e ka bërë Islamin që të
ekzistojë në shtëpinë tonë të vogël dhe e ka udhëzuar All-llahu xh.sh.
burrin tim dhe tash është bërë më i mirë se une, thirrës i sinqertë për
fenë e tij Islame.
Ne e llogaritemi kështu, dhe mos e shikoni veten pa mëkate tek All-llahu xh.sh.
Megjithë sëmundjen, ndodhitë e kësaj dynjaje dhe sprovat në të cilat
kemi kaluar në to, ne jemi të kënaqur që fatkeqësitë në të cilat kemi
kaluar në to janë në jetën tonë e jo në fenë tonë.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:18
Pendimi i nxënëses në duart e mësueses së saj
Thotë: Nuk di me cilat fjalë ta përshkruaj ndodhinë time? Apo me çfarë
shprehjesh ta përmendi të kalueren time të cilën shpresojsha se nuk do
ta regjistroja fare?
Ka qenë prania ime e madhe te ndëgjimi i muzikes derisa unë nuk kam
fjetur, dhe nuk jam zgjuar ndryshe përveq se me zërat e muzikes, ndërsa
sa i përket serialeve dhe filmave mos pyet për ta gjatë ditëve pushimore
ku nuk kam lënë pa shikuar asgjë deri në mëngjes.
Në orët që zbret All-llahu i Madhërishëm në qiellin e kësaj dynjaje dhe
thotë: A ka dikush që kërkon falje e t'ia fali atij? A ka ndonjë lutës
që me lutet e t'ia pranoj lutjen e atij?.
Dhe unë isha e pagjumë duke u zbavitur me filmat e humbur, ndërsa
zbukurimi im dhe forma ime sikurse format e vajzave të pakujdesura,
shembulli im në këtë moshë si një ndodhi e perëndimit, rrobat e ngushta
dhe të shkurtëra, thonjët e gjatë, braktisja e mbuleses (hixhabit) dhe
shumë e shumë të tjera.
Thotë: Nuk di me cilat fjalë ta përshkruaj ndodhinë time? Apo me çfarë
shprehjesh ta përmendi të kalueren time të cilën shpresojsha se nuk do
ta regjistroja fare?
Ka qenë prania ime e madhe te ndëgjimi i muzikes derisa unë nuk kam
fjetur, dhe nuk jam zgjuar ndryshe përveq se me zërat e muzikes, ndërsa
sa i përket serialeve dhe filmave mos pyet për ta gjatë ditëve pushimore
ku nuk kam lënë pa shikuar asgjë deri në mëngjes.
Në orët që zbret All-llahu i Madhërishëm në qiellin e kësaj dynjaje dhe
thotë: A ka dikush që kërkon falje e t'ia fali atij? A ka ndonjë lutës
që me lutet e t'ia pranoj lutjen e atij?.
Dhe unë isha e pagjumë duke u zbavitur me filmat e humbur, ndërsa
zbukurimi im dhe forma ime sikurse format e vajzave të pakujdesura,
shembulli im në këtë moshë si një ndodhi e perëndimit, rrobat e ngushta
dhe të shkurtëra, thonjët e gjatë, braktisja e mbuleses (hixhabit) dhe
shumë e shumë të tjera.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:18
Shembulli i ndikimit të mësimit të mirë
Në vitin e dytë të shkollës së mesme erdhi te ne nje mësuese e lëndës së kimisë.
Ishte mësuese shumë e mirë dhe më ka tërhjekur morali i saj i mirë,
përmendja e shumtë e zemres dhe lidhja e saj me lëndën e kimisë me fe.
Një herë shkova te ajo dhe nuk e di çka më dërgoi te ajo, mirëpo ky
ishte edhe fillimi, u ula te ajo dhe pasi që më vërejti kërkoi prej meje
që t'i përgjigjem këshillave të saj me anulimin e ndëgjimit të muzikes
dhe shiqimit të filmave.
I thashë asaj: Nuk mundem.
Më tha ajo: Bëre këtë për shkak timin.
Thashë: Në rregull do ta bëjë për shkak tëndin dhe heshta pak, pastaj i
thashë asaj: Jo për shkak tëndin por për All-llahun inshaallah.
E kuptoi ajo kundërshtimin e hapur shpirtëror.
Më tha do të bëhet kundërshtim i hapur ndërmjet teje dhe ndërmjet shejtanit dhe do të shiqojmë se kujt do t'i takon fitorja.
Ka qenë lidhja e fundit në këtë ditë e mos pyet për gjendjen time, pas
kësaj i ndëgjojsha prej së largu zërat e aktorëve në seriale (filma).
A të filloj të shiqoj filma? Kështu do të më mund shejtani.
Prej këtij momenti e lashë ndëgjimin e muzikes dhe shiqimet e filmave,
mirëpo përafërsisht pas një muaji u ktheva veqanërisht në ndëgjimin e
muzikes, nga këtu ngadhnjeu shejtani mbi mua megjithë dobësitë dhe
mashtrimet e tij sikurse na ka lajmëruar All-llahu xh.sh. se shejtani
ngadhnjen mbi ne për shkak të besimit të dobët që e kemi ne All-llahun
xh.sh.
Në vitin e tretë e që ishte viti i fundit erdhi te ne një mësuese tjetër
që nuk mundesha t'i mbaj orët e saj, shprehjet e saja letrare dhe
këshillat e saja.
Ajo ka qenë mësuese e gjuhës arabe dhe në provimin e parë në lëndën e gramatikes erdha në një pozitë shumë të dobët me poena.
Ajo mësuese në fleten e fundit kishte shkruar shprehje për qëllimin e
sinqeritetit në kërkimin e diturisë dhe domosdoshmërinë e shtimit të
përpjekjeve.
Më është ngushtuar toka me gjithë gjerësinë e saj me atë çka kam arritur
në këtë shkallë me poena, mirëpo dhe ndoshta që urrejtja e një sendi
është më i mirë për ju.
Shkova te mësuesja duke i numëruar hapat dhe iu drejtova asaj: Për çfarë të drejte mi drejtove këto shprehje?
Më mori mua duke më lajmëruar për qëllimin e sinqeritetit në kërkimin e diturisë dhe më tregoi për shumë gjëra tjera.
Në vitin e dytë të shkollës së mesme erdhi te ne nje mësuese e lëndës së kimisë.
Ishte mësuese shumë e mirë dhe më ka tërhjekur morali i saj i mirë,
përmendja e shumtë e zemres dhe lidhja e saj me lëndën e kimisë me fe.
Një herë shkova te ajo dhe nuk e di çka më dërgoi te ajo, mirëpo ky
ishte edhe fillimi, u ula te ajo dhe pasi që më vërejti kërkoi prej meje
që t'i përgjigjem këshillave të saj me anulimin e ndëgjimit të muzikes
dhe shiqimit të filmave.
I thashë asaj: Nuk mundem.
Më tha ajo: Bëre këtë për shkak timin.
Thashë: Në rregull do ta bëjë për shkak tëndin dhe heshta pak, pastaj i
thashë asaj: Jo për shkak tëndin por për All-llahun inshaallah.
E kuptoi ajo kundërshtimin e hapur shpirtëror.
Më tha do të bëhet kundërshtim i hapur ndërmjet teje dhe ndërmjet shejtanit dhe do të shiqojmë se kujt do t'i takon fitorja.
Ka qenë lidhja e fundit në këtë ditë e mos pyet për gjendjen time, pas
kësaj i ndëgjojsha prej së largu zërat e aktorëve në seriale (filma).
A të filloj të shiqoj filma? Kështu do të më mund shejtani.
Prej këtij momenti e lashë ndëgjimin e muzikes dhe shiqimet e filmave,
mirëpo përafërsisht pas një muaji u ktheva veqanërisht në ndëgjimin e
muzikes, nga këtu ngadhnjeu shejtani mbi mua megjithë dobësitë dhe
mashtrimet e tij sikurse na ka lajmëruar All-llahu xh.sh. se shejtani
ngadhnjen mbi ne për shkak të besimit të dobët që e kemi ne All-llahun
xh.sh.
Në vitin e tretë e që ishte viti i fundit erdhi te ne një mësuese tjetër
që nuk mundesha t'i mbaj orët e saj, shprehjet e saja letrare dhe
këshillat e saja.
Ajo ka qenë mësuese e gjuhës arabe dhe në provimin e parë në lëndën e gramatikes erdha në një pozitë shumë të dobët me poena.
Ajo mësuese në fleten e fundit kishte shkruar shprehje për qëllimin e
sinqeritetit në kërkimin e diturisë dhe domosdoshmërinë e shtimit të
përpjekjeve.
Më është ngushtuar toka me gjithë gjerësinë e saj me atë çka kam arritur
në këtë shkallë me poena, mirëpo dhe ndoshta që urrejtja e një sendi
është më i mirë për ju.
Shkova te mësuesja duke i numëruar hapat dhe iu drejtova asaj: Për çfarë të drejte mi drejtove këto shprehje?
Më mori mua duke më lajmëruar për qëllimin e sinqeritetit në kërkimin e diturisë dhe më tregoi për shumë gjëra tjera.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:18
Madhështia e emanetit te Kur'anit
Një ditë prej ditëve më lajmëroi mua një motër se mësuesja më kerkon mua, mirëpo nuk i dhashë rëndësi kësaj.
Mirëpo deshti Zoti xh.sh. që unë të takohesha me të dhe ajo barte në
doren e saj një Kur'an të vogël, më përshendeti dhe e vendosi Kur'anin
në dorën time, ma shtrëngoi dorën time dhe më tha: Nuk them për ty
dhuratë (hedije) mirëpo besnikëri (emanet), në qoftë se ke mundësi me
bartë atë (Kur'anin) merre e në qoftë se nuk ke mundësi me bartë ktheje
atë tek une.
Mirëpo unë nuk e kam ndi rëndë këtë emanet përderisa jam takuar me një motër të mirë muslimane.
Më pyeti ajo mua: Cka dëshiron ajo prej teje?
I thashë asaj: Ajo ma dhuroi mua një Kur'an dhe më ka thënë mua se për
ty është emanet, kur i ndëgjoi këto fjalë iu ndryshua fytyra e kësaj
motre të mirë, pastaj më tha: A e di çfarë kuptimi ka fjala emanet?
A e di se çfarë përgjegjësie ka ky libër?
A i din fjalët e tij? A i din urdhërat e tij?
Te ajo e kam ndi madhështinë e këtij emaneti.
Ka qenë Kur'ani i Madhërueshem dhurata më e madhe prej dhuratave që kam
pasë une, u bëra shumë e tërhequr në leximin e Kur'anit dhe e braktisa
me tërë fuqinë dhe me këmbëngulje muziken dhe filmat.
Megjithatë forma ime ende nuk ndryshoi prej ngjarjeve perëndimore dhe
rrobat e ngushta, mirëpo kjo mësuese e ndryshoi vendin e saj në shpirtin
tim, sa që u bëra për atë e dashur me çdo vlerësim dhe respektim, duke u
kujdesur për dobitë që kam në orët e saja dhe lidhja e mësimit me
paralajmërimet se çka dëshirojnë prej neve perëndimoret prej lejimeve
dhe shfrenimeve dhe që ta lëmë Kur'anin anash.
Në çdo javë ka shkruar për ne në një kënd të tabeles një ajet prej
librit të All-llahut dhe ka kërkuar prej neve që ta zbatojmë çka ka në
këtë ajet prej rregullave.
Kështu kam vazhduar t'i ndjek me sukses këshillat e saja me shtimin e
përpjekve në këshillat e disa motrave, derisa e kam lënë ngjarjen e
ndijimeve perëndimore nga bindja se vërtetë kjo nuk përngjan me vajzat
muslimane besimtare dhe se kjo nuk është prej cilësive të motrave
muslimane.
Gjendja ime u përmirësua dhe e falënderoj All-llahun xh.sh., jam bërë e
përpiktë me mbulesë të plotë prej shuplakave të duarve e deri në fund të
këmbëve, pasi që më parë e nënqmoja dhe u tallsha prej kësaj skene.
E përfundova shkollen e mesme dhe hyra në fakultetin "Imam Muhammed bin Suud Islamije"
Një ditë prej ditëve më lajmëroi mua një motër se mësuesja më kerkon mua, mirëpo nuk i dhashë rëndësi kësaj.
Mirëpo deshti Zoti xh.sh. që unë të takohesha me të dhe ajo barte në
doren e saj një Kur'an të vogël, më përshendeti dhe e vendosi Kur'anin
në dorën time, ma shtrëngoi dorën time dhe më tha: Nuk them për ty
dhuratë (hedije) mirëpo besnikëri (emanet), në qoftë se ke mundësi me
bartë atë (Kur'anin) merre e në qoftë se nuk ke mundësi me bartë ktheje
atë tek une.
Mirëpo unë nuk e kam ndi rëndë këtë emanet përderisa jam takuar me një motër të mirë muslimane.
Më pyeti ajo mua: Cka dëshiron ajo prej teje?
I thashë asaj: Ajo ma dhuroi mua një Kur'an dhe më ka thënë mua se për
ty është emanet, kur i ndëgjoi këto fjalë iu ndryshua fytyra e kësaj
motre të mirë, pastaj më tha: A e di çfarë kuptimi ka fjala emanet?
A e di se çfarë përgjegjësie ka ky libër?
A i din fjalët e tij? A i din urdhërat e tij?
Te ajo e kam ndi madhështinë e këtij emaneti.
Ka qenë Kur'ani i Madhërueshem dhurata më e madhe prej dhuratave që kam
pasë une, u bëra shumë e tërhequr në leximin e Kur'anit dhe e braktisa
me tërë fuqinë dhe me këmbëngulje muziken dhe filmat.
Megjithatë forma ime ende nuk ndryshoi prej ngjarjeve perëndimore dhe
rrobat e ngushta, mirëpo kjo mësuese e ndryshoi vendin e saj në shpirtin
tim, sa që u bëra për atë e dashur me çdo vlerësim dhe respektim, duke u
kujdesur për dobitë që kam në orët e saja dhe lidhja e mësimit me
paralajmërimet se çka dëshirojnë prej neve perëndimoret prej lejimeve
dhe shfrenimeve dhe që ta lëmë Kur'anin anash.
Në çdo javë ka shkruar për ne në një kënd të tabeles një ajet prej
librit të All-llahut dhe ka kërkuar prej neve që ta zbatojmë çka ka në
këtë ajet prej rregullave.
Kështu kam vazhduar t'i ndjek me sukses këshillat e saja me shtimin e
përpjekve në këshillat e disa motrave, derisa e kam lënë ngjarjen e
ndijimeve perëndimore nga bindja se vërtetë kjo nuk përngjan me vajzat
muslimane besimtare dhe se kjo nuk është prej cilësive të motrave
muslimane.
Gjendja ime u përmirësua dhe e falënderoj All-llahun xh.sh., jam bërë e
përpiktë me mbulesë të plotë prej shuplakave të duarve e deri në fund të
këmbëve, pasi që më parë e nënqmoja dhe u tallsha prej kësaj skene.
E përfundova shkollen e mesme dhe hyra në fakultetin "Imam Muhammed bin Suud Islamije"
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:18
Të mjafton vdekja këshillë
Një ditë prej ditëve shkova me një motër besimtare në vendin ku i
pastrojnë të vdekurit; dhe ja që pastruesja e pastronte një vajzë të re
përafërsisht 23 vjeqare prej moshës së saj.
Kurrsesi nuk mundem ta cilësoj atë çka kam parë...
E rrptullojshin djathtas dhe majtas që ta pastrojnë dhe ta mbështjellin me qefin dhe ajo ishte e ftohtë sikurse bora.
Nëna e saj, motra e saj dhe të afërmet e saj u sillshin përreth saj.
A e sheh atë si qëndron dhe shiqon te ta me një shiqim të fundit përqafues ndaj atyre duke ua dhënë lamtumirën e fundit atyre?
Ose e sheh atë duke i porositur ata me një porosi të fundit?
Kurrsesi nuk lëviz edhe kur nëna e saj e puthte atë faqeve të saj dhe
krahëve të saj, dhe ajo (nëna e saj) qante me zë dhe thoshte: O Zot
mëshiroje atë...O Zot zgjeroja vendin e saj (varrin)...O Zot bëre varrin
e saj një kopsht prej kopshteve te xhenetit, së fundi i tha asaj: Të
kërkoj falje oj bija ime, pastaj e mbuluan fytyren e saj me qefin.
Sa e vështirë ishte kjo skenë dhe çka të ju lajmëroj prej këtij predikimi.
Për një moment e vendosën në varr, i hodhën mbi të dhé, pastaj do të pyetet për çdo sekond të jetës së saj.
Vallahi kam shkruar gjithçka prej shprehjeve por nuk mundem që t'iu
përgjigjem prej kësaj skene, mirëpo përveç kësaj skene ka shumë ndodhi
në jetën time!
Kam hjekur dorë prej kënaqësive të kësaj bote kalimtare.
Mos përbuzni prej të mirës asgjë
Unë u paraqita te çdo mësuese, thirrëse dhe te çdo muslimane pa marrë
parasysh ku ka qenë qendra apo vendbanimi i saj, mësimet e tyre ishin që
mos me e përulë dhe nënqmuar dikënd, por me i dhënë këshillë dhe fjalë
të mira, edhe nëse të gjitha dyert para saj janë të mbyllura, mjafton që
dera e All-llahut është e hapur.
Kthehu motër!
E porosis çdo motër të pakujdesshme ndaj përkujtimit të All-llahut dhe e
cila është fundosur në kënaqësitë dhe epshet e kësaj dynjaje:
Motër e dashur kthehu tek All-llahu xh.sh.
Se për Zotin kënaqësia e çdo kënaqësisë është t'i bindesh All-llahut
xh.sh. dhe po ashtu i drejtohem asaj që e gjenë zemren e saj të
ngushtuar apo nuk mundet me e braktisë ndonjë mëkat, le të shkon vetëm
një herë në vendin ku i pastrojnë të vdekurit dhe le t'i shiqon se si i
pastrojnë të vdekurit dhe si i vendosin në qefin, se për Zotin kjo është
prej këshillavë më të mëdhaja, e të mjafton vdekja këshillë.
Dhe së fundi e lus All-llahun xh.sh. që të më jep mua dhe juve përfundim të mirë.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:18
Sara dhe 7 djemt e saj
Na ka treguar Abdullah ibn Rumy Al-Jemamy, na ka treguar Isma`il ibn
Abdul-Hakim nga Abdus-Samed ibn Me`aqila nga Wehba ibn Munebbiha i cili
thotë isa njerëz pa këmbë dhe duar e pyetën Ebu Abdullahin: A ke dëgjuar
ndonjëherë për sprovë apo dënim më të ashpër se kjo që na ka godit
neve? Ai u përgjigj: Po të ishit krahasuar ju me atë në çka kanë qenë
ata para jush do të ishit sikurse tymi në krahasim me zjarrin! Pastaj
vazhdoi: Një grua me emrin Sara, nga populli i beni israilëve ,dhe
shtatë djemtë e saj, është sjell para mbretit i cili i torturonte
njerëzit duke i detyruar të hanë mish derri.
Thotë imam Ibn Ebi Dunja,r.a.: e thirri djalin e saj më të madhin dhe i tha: Ha!
Ai u përgjigj: Kurrë nuk do të ha diçka çka Allahu i Lartësuar më ka
ndaluar. Ishte urdhëruar që ti priten të dy duart edhe këmbët e tija të
gjitha pjesë-pjesë derisa e mbytën.
Pastaj e thirrën djalin tjetër të saj dhe i tha: Ha
Ai iu përgjigj: Nuk do të ha diçka çka Allahu i Lartësuar më ka ndaluar.
U urdhërua që ta sjellin një kazan prej bakrit të mbushur me katran dhe
e ndezën derisa filloi të gurgulloj. Dhe kur filloi të vloj mirë
atëherë e hodhën aty.
Pastaj e thirrën tjetrin dhe mbreti i tha: Ha ! I tha: Ti je më i ulët,
më i nënçmuar dhe më i dobët që të ha diçka që Allahu më ka ndaluar.
Mbreti qeshi dhe tha: A e dini se çka deshi ky me këtë prej meje. Deshti
që ta nxit hidhërimin tek unë e unë pastaj ta mbyti me metod të
shkurtër. Por kjo nuk do ti ndihmoj. Urdhëroi që t'ia hjekin lëkurën
duke filluar nga qafa. Pastaj urdhëroi që t'ia hjekin lëkurën nga fytyra
dhe nga koka, dhe ashtu ia hjeki tërë lëkurën.
Ashtu i mbyti të gjithë një nga një edhe secilin në mënyra të ndryshme
derisa i erdhi radha më të voglit. E atëherë mbreti iu drejtua nënës së
tij dhe i tha: Ti e shikove se çka veprova. Shko me djalin tënd, vetmohu
me të dhe binde që ta haj atë kafshatë nëse dëshiron të jetoj.
Tha : gjithsesi. Dhe ajo u vetmua me djalin e saj dhe i tha : dije o
djali imë se te secili nga vëllezërit e tu e kamë pasur nga një të
drejtë (hak) ndërsa në ty i kamë dy të drejta (hake). Kjo është për
arsye se secilin prej tyre e kamë ushqyer me qumështin tim dy vite .
Pastaj vdiq babai yt derisa ende ishe në barkun tim. Të kamë lindur dhe
të kamë dhënë gji për shkak të dobësisë tënde dhe për shkak të mëshirës
time - plotë katër vite. Për këtë arsye unë te ti i kamë dy të drejta.
Të bëj be në Allahun dhe në të dy të drejtat e mia që i kamë që të bësh
sabër nga ajo që Allahu e ka ndaluar mos e ngrënë dhe mos i tako
vëllezërit e tu në ditën e Kiametit e të mos jesh me ta .
Ndërsa djali iu përgjigj: Falënderimi i qoftë Allahut që ma mundësoi të
dëgjoj këtë nga ti. Kamë pas frikë se do të fillosh të më bindësh që të
ha diçka që Allahu i Lartësuar e ka ndaluar.
Pastaj me djalin e saj shkoi te mbreti dhe i tha: Ja, e kamë bindë, e kamë bindë.
Mbreti e urdhëroi për të ngrënë mishin e derrit e ai u përgjigj:
Asnjëherë nuk do ta ha atë çka Allahu i Lartësuar më ka ndaluar! Dhe ai e
mbyti e ia bashkëngjiti vëllezërve të tij, dhe pastaj i tha nënës së
tyre :
E mjera ti, unë po e shoh se mundem të veproj me ty diç edhe më të
vështirë se kjo që e përjetove sot. Ngrëne një kafshatë dhe do të veproj
me ty çka të dëshirosh, dhe do të japë çka të dëshirosh që të jetosh me
to.
Atëherë ajo iu përgjigj: A ta bashkoj vuajtjen me djemtë e mi dhe ti
bëjë Allahut gjynah? Edhe sado gjatë të jetoj pas tyre kurrë nuk kisha
dëshiruar apo kurrë nuk do ta ha atë çka Allahu i Lartësuar më ka
ndaluar!
Ndërsa në një transmetim tjetër thotë: Sa do që të jetoj kjo nuk do të
mi kthej prapa ata. Apo: edhe sikurse të ishin gjallë dhe sikur të më
urdhëronin të ha kurrë nuk do ta kisha vepruar atë. Pastaj mbreti e
mbyti edhe ate.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:19
Letër për të dashurën time...
E dashura ime e përvuajtur…
Kjo është letra ime e dytë që po të shkruaj që atë ditë që të vizitova…
Të më falësh, por "familjarët" e tu, letrën e parë ma flakën tutje, s'u
pëlqeu, sepse i kritikoja se të kishin lënë pas dore…Por unë sërish po
të shkruaj e ata le ta marrin vesh se s'janë vetëm ata "posta" e vetme…
Erdha para pak ditësh dhe të vizitova. Të gjeta keq dhe u lëndova shumë.
Përse familjarët e tu s'qënkan kujdesur për ty, virgjëreshë shekullore?
Përse paskan neglizhuar kaq shumë me bukurinë dhe hijeshinë tënde, Zoti i faltë?
Përse të paskan lënë kaq shumë pas dore, saqë qënke mbytur në lotët e tu margaritarë, lotët e dëshpërimit, mërzisë e pesimizmit?
Por jo, ti mos u mërzit e mos u bëj pesimiste, se ata s'e kuptojnë se sa
e shtrenjtë ti je…Ata janë më të varfër sesa të mendojnë si duhet për
ty! Ata s'e kuptojnë se ti je pjesë e identitetit të tyre dhe po shkove,
Zot më fal, me ty do të shkojë dhe fytyra e tyre!...
Erdha, e dashur për t'u takuar e për t'u ç'mallur me ty. Kishte kohë që s'ishim parë.
Eh, udhëtimet e mia, punët, takimet, angazhimet e ndryshme e jeta e
vështirë më larguan paksa prej teje, por më beso…më beso e dashura ime
se ty të kam patur përherë në zemër, sikurse të kam të gdhendur në
brendësinë e shpirtit tim…
Erdha për t'u takuar sërish me ty, por ti mos më mbaj mëri për mungesën time të gjatë… Të lutem mos më mbaj mëri!
U preka shumë se s'të gjeta mirë. U pikëllova dhe jam shumë i mërzitur.
Nga mërzia po t'i shkruaj edhe këto fjalë, por më lejo e dashur që këtë
letër ta publikoj që bota ta marrë vesh se unë të dua dhe se jam i
pafuqishëm të të vij në ndihmë, në lëngatën tënde. Duke e lexuar edhe
ata këtë letër dashurie që po të dërgoj, lutem që ndonjërit, për hatër
të dashurisë së tij të pastër e të sinqertë, zemra t'i thotë që ty në
ndihmë të të vijë…
Eh, kjo jetë sa e vështirë dhe marramendëse që qenka… aq shumë sa të të
marrë mendjen edhe për përgjegjësitë ndaj familjarëve të tu që dergjen…
Zoti i faltë familjarët e tu e dashura ime!
"I dua të gjithë zezakët, sepse edhe e dashura ime është e zezë"-
thoshte një i dashuruar. Ndërsa unë po të them, se nuk i dua të gjithë
ata që të kanë lënë pas dore, Vall- llahi, edhe pse janë familjarët e
tu! Më beso, vetëm ty të dua, sepse e meriton dashurinë time, ndryshe
nga ata…
Erdha e dashura ime e përvuajtur dhe të gjeta të zbehur, të dobësuar, në kllapi…
M'u ankove për gjyshin tënd, i cili të kishte sjellë mjeken- hipokrite, e
cila ishte tallur me sëmundjen tënde dhe të kishte premtuar, sikurse
hipokritët premtojnë, shërim dhe ndihmë… E shkreta ime…Të ngratit ata…
M'u ankove për babën, i cili para pak muajsh të pat sjellur një "mjek"
dallaverexhi, i cili poashtu të kishte premtuar në prezencë të kryetarit
të familjes, ndihmë, shërim e shëndet…Dallaverexhiu i mjerë, të kishte
hapur edhe një gropë të madhe në trupin tënd të rraskapitur nga sëmundja
e viteve dhe vetmia e ditëve, të cilën e shoh, rëntë brenda sëbashku me
ata që u tallen me ty dhe vazhdojnë…!
E dashur!
E di fare mirë që më tepër se kurrë sot ke nevojë për ndihmën e dikujt,
por medet që je virgjëreshë…përndryshe të shumtë do të ishin ata që do
të të vinin rrotull, sepse kjo është kohë imoralësh e imoraliteti.
Por…mos u tremb dhe mos e humb virgjërinë tënde, ruaje atë, koha mos të
të trembi, sepse pas vështirësive hapet qielli, po po ai një ditë do të
hapet edhe për ty…
E dashur!
Do t'i them të gjithëve se të kam në zemër, si jo kur Zoti (xh.sh) të ka
vendosur në atë pozicion që kushdo që hyn në qytetin e vjetër të
Rozafës, pikë së pari me bukurinë tënde syrin e ushqen…
Do t'i tregoj të gjithëve se të dua më tepër se asnjëherë tjetër, sepse
më duket, sa herë që të vizitoj, se dëgjoj thirrjet e atyre dhjetra e
qindra shërbëtorë të bukurisë tënde, me mjekra të bardha e çallma nuri,
që më lutem ta ngre zërin me sa të kem fuqi për të ruajtur pamjen
madhështore të shfaqjes tënde…
Do të ankohem kudo që të kem mundësi, për familjarët e tu të
papërgjegjshëm me ty, sepse ti s'meriton që fati yt të mbes peng në duar
të dobëta, të vogla, të pafuqishme, të paafta, duar të sëmura…
Do të bërtas me të madhe e do të kërkoj ndihmë për ty, më beso, derisa
të kem fuqi, sepse po s'e bëra këtë, kam frikë që edhe toka mbi të cilën
ecim, do të më mallkojë, sepse ti kësaj toke nder e prestigj i jep…
Do të lutem për ty, e me shkrim do ta lë, nëse vdekja më merr, që për ty
të kujdesen e mos të të harrojnë, sepse vlerat e tua e kalojnë kufirin e
individit e sekretit personal… Ti u përket të gjithëve, e dashur… Je
kthyer në emblemë dhe emblemat kudo ruhen e madhërohen, çudi te ne…
E dashura ime e shtrenjtë!
Për diçka po të lutem, pashë bukurinë tënde, me të cilën mahnite
piktorët e poetët, saqë për ty shkruan e tabllotë e tyre me bukuritë e
tua i mbushën… Po të lutem e po të përgjërohem, mos u mërzit, se qielli
do të hapet edhe për ty, të betohem pasha Atë që të ka dhënë atë bukuri e
hijeshi…
Të lutem, pashë nurin tënd që nur këtij qyteti i jep… Mendo, se sa mirë
do të bëhesh dhe sa të lumtur do të jemi unë edhe ti sëbashku, si dikur,
kur rinia jote mahniste, e kur ty sërish hijeshia e bukuria e rinisë të
të kthehet…
Të lutem, se ti prapë e bukur je, ndonëse lëngon, mos u mërzit se qielli edhe për ty në një ditë të afërt do të hapet!
E dashura ime e përvuajtur…
Kjo është letra ime e dytë që po të shkruaj që atë ditë që të vizitova…
Të më falësh, por "familjarët" e tu, letrën e parë ma flakën tutje, s'u
pëlqeu, sepse i kritikoja se të kishin lënë pas dore…Por unë sërish po
të shkruaj e ata le ta marrin vesh se s'janë vetëm ata "posta" e vetme…
Erdha para pak ditësh dhe të vizitova. Të gjeta keq dhe u lëndova shumë.
Përse familjarët e tu s'qënkan kujdesur për ty, virgjëreshë shekullore?
Përse paskan neglizhuar kaq shumë me bukurinë dhe hijeshinë tënde, Zoti i faltë?
Përse të paskan lënë kaq shumë pas dore, saqë qënke mbytur në lotët e tu margaritarë, lotët e dëshpërimit, mërzisë e pesimizmit?
Por jo, ti mos u mërzit e mos u bëj pesimiste, se ata s'e kuptojnë se sa
e shtrenjtë ti je…Ata janë më të varfër sesa të mendojnë si duhet për
ty! Ata s'e kuptojnë se ti je pjesë e identitetit të tyre dhe po shkove,
Zot më fal, me ty do të shkojë dhe fytyra e tyre!...
Erdha, e dashur për t'u takuar e për t'u ç'mallur me ty. Kishte kohë që s'ishim parë.
Eh, udhëtimet e mia, punët, takimet, angazhimet e ndryshme e jeta e
vështirë më larguan paksa prej teje, por më beso…më beso e dashura ime
se ty të kam patur përherë në zemër, sikurse të kam të gdhendur në
brendësinë e shpirtit tim…
Erdha për t'u takuar sërish me ty, por ti mos më mbaj mëri për mungesën time të gjatë… Të lutem mos më mbaj mëri!
U preka shumë se s'të gjeta mirë. U pikëllova dhe jam shumë i mërzitur.
Nga mërzia po t'i shkruaj edhe këto fjalë, por më lejo e dashur që këtë
letër ta publikoj që bota ta marrë vesh se unë të dua dhe se jam i
pafuqishëm të të vij në ndihmë, në lëngatën tënde. Duke e lexuar edhe
ata këtë letër dashurie që po të dërgoj, lutem që ndonjërit, për hatër
të dashurisë së tij të pastër e të sinqertë, zemra t'i thotë që ty në
ndihmë të të vijë…
Eh, kjo jetë sa e vështirë dhe marramendëse që qenka… aq shumë sa të të
marrë mendjen edhe për përgjegjësitë ndaj familjarëve të tu që dergjen…
Zoti i faltë familjarët e tu e dashura ime!
"I dua të gjithë zezakët, sepse edhe e dashura ime është e zezë"-
thoshte një i dashuruar. Ndërsa unë po të them, se nuk i dua të gjithë
ata që të kanë lënë pas dore, Vall- llahi, edhe pse janë familjarët e
tu! Më beso, vetëm ty të dua, sepse e meriton dashurinë time, ndryshe
nga ata…
Erdha e dashura ime e përvuajtur dhe të gjeta të zbehur, të dobësuar, në kllapi…
M'u ankove për gjyshin tënd, i cili të kishte sjellë mjeken- hipokrite, e
cila ishte tallur me sëmundjen tënde dhe të kishte premtuar, sikurse
hipokritët premtojnë, shërim dhe ndihmë… E shkreta ime…Të ngratit ata…
M'u ankove për babën, i cili para pak muajsh të pat sjellur një "mjek"
dallaverexhi, i cili poashtu të kishte premtuar në prezencë të kryetarit
të familjes, ndihmë, shërim e shëndet…Dallaverexhiu i mjerë, të kishte
hapur edhe një gropë të madhe në trupin tënd të rraskapitur nga sëmundja
e viteve dhe vetmia e ditëve, të cilën e shoh, rëntë brenda sëbashku me
ata që u tallen me ty dhe vazhdojnë…!
E dashur!
E di fare mirë që më tepër se kurrë sot ke nevojë për ndihmën e dikujt,
por medet që je virgjëreshë…përndryshe të shumtë do të ishin ata që do
të të vinin rrotull, sepse kjo është kohë imoralësh e imoraliteti.
Por…mos u tremb dhe mos e humb virgjërinë tënde, ruaje atë, koha mos të
të trembi, sepse pas vështirësive hapet qielli, po po ai një ditë do të
hapet edhe për ty…
E dashur!
Do t'i them të gjithëve se të kam në zemër, si jo kur Zoti (xh.sh) të ka
vendosur në atë pozicion që kushdo që hyn në qytetin e vjetër të
Rozafës, pikë së pari me bukurinë tënde syrin e ushqen…
Do t'i tregoj të gjithëve se të dua më tepër se asnjëherë tjetër, sepse
më duket, sa herë që të vizitoj, se dëgjoj thirrjet e atyre dhjetra e
qindra shërbëtorë të bukurisë tënde, me mjekra të bardha e çallma nuri,
që më lutem ta ngre zërin me sa të kem fuqi për të ruajtur pamjen
madhështore të shfaqjes tënde…
Do të ankohem kudo që të kem mundësi, për familjarët e tu të
papërgjegjshëm me ty, sepse ti s'meriton që fati yt të mbes peng në duar
të dobëta, të vogla, të pafuqishme, të paafta, duar të sëmura…
Do të bërtas me të madhe e do të kërkoj ndihmë për ty, më beso, derisa
të kem fuqi, sepse po s'e bëra këtë, kam frikë që edhe toka mbi të cilën
ecim, do të më mallkojë, sepse ti kësaj toke nder e prestigj i jep…
Do të lutem për ty, e me shkrim do ta lë, nëse vdekja më merr, që për ty
të kujdesen e mos të të harrojnë, sepse vlerat e tua e kalojnë kufirin e
individit e sekretit personal… Ti u përket të gjithëve, e dashur… Je
kthyer në emblemë dhe emblemat kudo ruhen e madhërohen, çudi te ne…
E dashura ime e shtrenjtë!
Për diçka po të lutem, pashë bukurinë tënde, me të cilën mahnite
piktorët e poetët, saqë për ty shkruan e tabllotë e tyre me bukuritë e
tua i mbushën… Po të lutem e po të përgjërohem, mos u mërzit, se qielli
do të hapet edhe për ty, të betohem pasha Atë që të ka dhënë atë bukuri e
hijeshi…
Të lutem, pashë nurin tënd që nur këtij qyteti i jep… Mendo, se sa mirë
do të bëhesh dhe sa të lumtur do të jemi unë edhe ti sëbashku, si dikur,
kur rinia jote mahniste, e kur ty sërish hijeshia e bukuria e rinisë të
të kthehet…
Të lutem, se ti prapë e bukur je, ndonëse lëngon, mos u mërzit se qielli edhe për ty në një ditë të afërt do të hapet!
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:19
DY REKATE DO TË MË ISHIN MË TË DASHURA SE SA KREJT DYNJAJA
Një ditw një dijetar islam kishte shkuar tek varrezat qw t'i vizitonte,
tw përkujtonte vdekjen dhe tw merrte mësim nga gjendja e tw vdekurve.
Kur u kthye, e pa një peme afër kwshtuqw u afruar tw pushonte nwn hijen e
saj sepse ishte verw dhe ishte vapw e madhe.
Para se tw ulej, meqë ishte me abdes, i fali dy rekate, pastaj u ul. E
kapi një kotje gjumi kwshtuqw pa një njeri nga tw vdekurit, i cili erdhi
duke tërhequr zvarrw qefinin. I dha selam dhe qëndroi te koka e tij:
Tha: A mw njeh mua? Unë jam pronari i këtij varri afër teje, erdha tw tw flas për një çështje tw madhe.
Tha: Ç'është ajo?
Tha: A i ke parw ato dy rekate, qw i fale mw parw?
Thashë: Po.
Tha: Për Zotin! Unë kam shumw dëshirë tw kthehem nw dynja dhe t'i fali
dy rekate tw tilla… Ju o tw gjallw jeni miskinw! Ju punoni por nuk dini
ndërsa ne tw vdekurit dimë (se e kemi parw si qëndron puna) por nuk mund
tw punojmë… Na ka dalur nga dora rasti i jetës se dunjasw… U zgjua
njeriu nga gjumi duke marrw një këshillë tw madhe nga pronari i varrit
afër tij!
ISHTE I PATHYESHËM NE BETEJËN E DHATU RRIKA'-së
Transmeton Ammari se ata ne vitin e katërt te hixhretit kishin dalur me
Pejgamberin, Alejhi selam, ne një betejën kundër pabesimtareve, te cilët
kishin grumbulluar një grup te madh njerëzish nga gatafani ndërsa ne
ishim afër 400 luftëtarë.
Ne këtë beteje përjetuam një lodhje dhe mundim te papare, saqë këmbët na
u patën çarë, thonjtë na patën rene, dhe meqë i mbështjellim me arna
(për te mos rene, kjo beteje u quajt: Dhatu Err Rrika' (Beteja me
fashe).
Pejgamberi, Alejhi selam, kishte lënë zëvendës ne Medine Uthmanin ndërsa
vet na u bashkëngjit ne Nexhd dhe e falem sebashku namazin e drekës.
Kur politeistet na panë duke u falur thane: Për Zotin! Kjo është shanse
qe t'iu kundërvihemi duke qene ata ne namaz. Një njeri prej tyre tha:
Lërini dhe pritni sepse ata kane një namaz tjetër, i cili është me i
dashur për ta sesa bijtë e tyre –e ka për qellim namazin e ikindise-,
por para se te hynte koha e ikindise, erdhi Xhibrili dhe e zbriti këtë
ajet: "Kur të jesh ti (Muhammed) bashkë me ta dhe ju falë namazin, një
grup prej tyre, duke i bartur armët, le të vijë e le të falet me ty
(grupi tjetër në roje), e kur të bien në sexhde (të kryejnë një reqatë),
këta le të qëndrojnë mbrapa jush (në roje) e le të vijë grupi tjetër,
që nuk është falur, e të falet me ty dhe le t’i bartin armët dhe të jenë
në gjendje gadishmërie. Ata që nuk besojnë, e dëshirojnë moskujdesin
tuaj ndaj armëve e mjeteve që t’iu vërsulen njëherë me të gjitha fuqitë.
Nëse jeni të lodhur nga ndonjë shi ose jeni të sëmurë, nuk është mëkat
të mos i bartni armët, por mbani gadishmërinë tuaj. All-llahu ka
përgaditë dënim nënçmues për jobesimarët". (Nisa, 102)
Pastaj erdhi Pejgamberi, Alejhi selam, dhe tha: Kush na bën roje sonte?
Tha: Abad Bin Bishri: Unë, o i dërguari i Allahut…Qëndroi i paluhatur ne
gryke, përballë vendit te atij populli.
I thashë: O Abbad! Me le te te shoqëroj edhe unë ne këtë shpërblim? Tha:
Po gjithsesi, por unë ne fillim ndërsa ne pjesën tjetër te natës, ti
bën roje. Fjeta ne fillim te natës ndërsa Abbadi falej.
Dikur kah mesi i natës, një grup pabesimtaresh hyn fshehtas dhe kur panë
diç te zeze (sepse nuk dallohej ne natë se ishte njeri) duke u falur,
njeri prej tyre e qëlloi me një shigjete. E nxori Abbadi dhe filloi te
falej. Pastaj e gjuajtën prape por e nxori. Pastaj prape për te treten
here por meqë pa se nuk do te mund me te vazhdoj ne namaz, plotësoi me
kaq namazin.
U ngrita dhe kur pashe duke i rrjedhur gjak thashë: Perse nuk me zgjove?
Tha: Urreva qe ta ndërpres kaptinën e Kehfit sepse nuk me pate mbetur
prej saj vetëm edhe pak (e ta përfundoja se lexuari ne namaz). Pastaj
unë u frikësova ta humb pozicionin tim, me te cilin me urdhëroi
Pejgamberi, Alejhi selam. Po te mos ishte kjo, unë do te vazhdoja dh
fare nuk do te me pengonin shigjetat e tyre!
EDHE SYRI TJETËR KA NEVOJE PËR NJË DHURATË TË TILLË!
Uthman bin Medh'uni, vëllai i Pejgamberit, Alejhi selam, nga gjiri ishte
prej muslimaneve te pare, te cilët u sprovuan. Ne fillim jetonte nen
mbrojtjen e Velid Bin Mugires, i cili e mbronte nga persekutimet e
pabesimtareve, por kur kalonte pranë vëllezërve te tij muslimanë,
Bilalit, Ammarit, Suhejbit, te cilët ndëshkoheshin vetëm e vetëm pse
ishin bere muslimanë, ndihej shume keq dhe nuk pajtonte aspak me
gjendjen e tij…
Një dite tha: Vallahi! Nëse unë kam mundësi te dal lirisht, për shkak se
jam ne mbrojtje te një pabesimtari, ndërsa vëllezërit e mi ndëshkohen
brutalisht, kjo d.t.th se unë kam mangësi ne zbatimin e fesë sime….Shkoi
tek Velidi dhe i tha: Unë me mbrojtjen e Allahut, subhanehu ve teala
heq dore nga mbrojtja jote!
Velidi i tha: Unë te kam marre ne mbrojtje zyrtarisht andaj dil edhe ti
zyrtarisht para masës dhe thuaje këtë….U ngrit Uthmani dhe ne një qoshe
të Qabese, ne mesin e një turme pabesimtaresh, u deklaroi këtë…
Kaloi Uthmani pranë një grupi pabesimtaresh, te cilët recitonin vjersha,
ne mesin e te cilëve ishte edhe Lebid Bin El A'sami, i cili recitoi:
Veni re! Çdo gjë përveç Allahut është e kote
Tha Uthmani: Te vërtetën e the! Pastaj poeti e recitoi edhe këtë varg:
Çdo begati patjetër se do ta zhduket
Uthmani: Gënjeve, sepse begatia e Xhennetit nuk zhduket! Lebidi iu
drejtua shokëve te vet: E kur ka gënjyer poeti juaj (qe te gënjejë
sot)?! U zhvillua një konflikt ne mes Uthmanit dhe Lebidit me shoke, qe
si pasoje pat humbjen e syrit te djathte te Uthmanit.
Velid Bin Mugireja e shikonte nga larg këtë ngjarje pastaj erdhi tek
Uthmani dhe i tha: O biri i vëllait tim! Kjo qe t'i ndodhi syrit po te
ishe ne mbrojtjen time nuk do t'i ndodhte? Tha Uthmani: Pasha Allahun!
Edhe syri im tjetër ka nevoje për këtë qe e gjeti shoqen e tij ne rrugën
e Allahut, subhanehu ve teala…
TRUNGU I PALLMËS ISHTE MALLËNGJYER PËR PEJGAMBERIN, ALEJHI SELAM
Xhabiri transmeton se Muhammedi, Alejhi selam çdo te premte na
ligjëronte duke qene mbi një trung pallmeje, te cilin ia patëm
rregulluar brenda ne xhami. Vazhdoi puna kështu derisa erdhi një grua, e
cila kishte një djalë zdrukthëtar, dhe tha: O i dërguari i Allahut! A
me lejon ta urdhëroj birin tim ta punoj për ty një minber, ne te cilin
do te ligjërosh? Tha: Po. Shkoi gruaja dhe e urdhëroi djalin e saj t'ia
punonte Pejgamberit, Alejhi selam, një minber prej tri shkallesh.
Kur e përfundoi punimin, e sollën dhe e vendosen ne xhami, ne vend te
trungut te pallmës, te cilin e vendosen ne një qoshe te xhamisë.
Kur erdhi dita e xhuma, Pejgamberi, Alejhi selam, e la trungun dhe hipi
ne minber qe te ligjëronte, njerëzit dëgjuan një zë, sikurse zëri i
devesë se vogël, e cila e ka humbur nënën e saj, i cili vinte nga trungu
i pallmës dhe te cilin e dëgjoi çdokush qe ishte ne xhami. Zbriti
Pejgamberi, Alejhi selam, nga minberi, e ledhatoi trungun dhe filloi ta
qetësonte. I tha: A dëshiron te te mbjell ne Xhennet, për te ngrënë te
devotshmit nga frutat tua apo dëshiron te te mbjell tani ne dynja dhe te
bëhesh ashtu siç ishte me pare? Trungu i pallmës zgjodhi qe te mbillet
ne Xhennet, nga ku nga frutat e tij do te hane vepermiret.
Pastaj shikoi Pejgamberi, Alejhi selam, sahabet dhe iu tha: Shikojeni
këtë trung! E zgjodhi dhe favorizoi boten e përhershme ndaj asaj
kalimtare!
Hasani, Allahu qofte i kënaqur me te, thoshte: Nëse druri është
përmalluar dhe mallëngjyer për Pejgamberin, Alejhi selam, a nuk kemi ne
me shume te drejte se sa ky dru (qe te përmallohemi!?!!
ALLAHU JU URDHËRON T'I ÇONI AMANETET NË VEND
Kur Pejgamberi, Alejhi selam, e çliroi Meken e Nderuar ne vitin e tete
sipas hixhretit, thirri telalli i Pejgamberit, Alejhi selam,: Kush hyn
ne Shtëpinë e Shenjte (Qabe) është i sigurte (falur), kush hyn ne
shtëpinë e Ebu Sufjanit është i sigurte dhe kush hyn ne shtëpinë e vet
është i sigurte!
Erdhën muslimanet tek Qabeja ndërsa Pejgamberi, Alejhi selam, theu
putat, te cilët ishin përreth saj, pastaj dërgoi një njeri tek Beni Abd
Darët, te kërkonte prej tyre çelësat e Qabese. Shkoi Aliu tek Uthman Bin
Abdu Dari dhe ia kërkoi çelësat, por meqë refuzoi t'ia jap, Aliu ia
morri me force. Ende pa u kthyer tek Pejgamberi, Alejhi selam, shpallja
prej qiellit kishte zbritur: "All-llahu ju urdhëron që t’u jepni
amanetin të zotëve të tyre" (Nisa, 58). Pejgamberi, Alejhi selam,
menjëherë ua ktheu çelësat duke iu kërkuar falje dhe duke i informuar se
prej qiellit kishin zbritur citate te Kur'anit Kerim, te cilat mbronin
te drejtën e tyre. Familjes Abd Dar nuk i mbeti tjetër përveç qe ta
pranojnë Islamin te gjithë (pasi qe u binden për drejtësinë e kësaj
feje)…
SHPËTOI ESVED ÇOBANI
Derisa Pejgamberi, Alejhi selam, kishte rrethuar disa kala te Hajberit,
erdhi një çoban me një kope delesh, i cili ishte çoban i një çifuti. Iu
drejtua Pejgamberit, Alejhi selam,: Ma prezanto Islamin? Ia prezantoi
keshtuqe ai menjëherë e pranoi atë.
O i dërguari i Allahut! Unë kam qene çoban me pagese i një çifuti, i
cili mi ka dhënë ne bese këto dhen, andaj çfarë te bej me to tani?-
pyeti çobani. Tha: Goditi ne koke sepse ato do te kthehen tek pronari i
tyre. Veproi çobani sipas udhëzimit te Pejgamberit, Alejhi selam, dhe
tha: Kthehuni tek pronari juaj sepse për Zotin, unë me kurrë nuk do t'iu
shoqëroj (ruaj), keshtuqe ato te grumbulluara u nisen dhe shkuan drejt e
ne kala…
Pastaj shkoi çobani tek kalaja qe te luftoje me muslimanet por u godit
me një guri keshtuqe ra i vdekur ne toke. Vdiq pa e falur asnjë namaz…
Ia sollën Pejgamberit, Alejhi selam, te cilin e vendosi pranë vetes,
pastaj u kthye ai dhe shoket e tij kah i vdekuri, por pas pak çaste
Pejgamberi, Alejhi selam, u largua… E pyeten shokët: O i dërguari i
Allahut! Ç'të beri te largohesh? Tha: Gruaja e tij nga hyritë e
Xhennetit është duke ia fshire dheun nga fytyra…!
PARA ALLAHUT TI JE PËRGJEGJËS PËR TËRË ATA NJERËZ!
Harun Err Rreshidi ishte takuar gjate haxhit me Ibrahim Bin Ed'hemin. E
ndali Ibni Ed'hemi halifen dhe e thirri vetëm me emër personal: O Harun!
Tha: Urdhëro o dosti i Allahut! Tha: Shiko ne te majte! Shikoi Haruni.
Pastaj tha: Shiko ne te djathte! Shikoi. Pastaj tha: Shiko përpara! A po
i shef te gjithë këta njerëz? Tha: Po. Tha: Çdonjëri prej tyre është
përgjegjës për veten e vet ndërsa ti je përgjegjës për te gjithë ata,
andaj shiko se si do t'i përgjigjesh nesër Zotit tënd! U nis Ibni
Ed'hemi ndërsa Haruni mbeti duke qare…
PASTROJE ZEMRËN TËNDE NGA ZILIA DHE URREJTJA DO TE ARRISH GRADAT E VEPËRMIREVE
Enes Bin Maliku rrëfen se një dite ishim duke ndejtur me Pejgamberin,
Alejhi selam, kur tha: Tani do te vie një njeri prej banoreve te
Xhennetit! Kur ja doli një njeri prej medinaseve, (ensareve), mjekra e
te cilit pikonte ujë nga abdesi ndërsa sandalet i mbante ne dorën e
majte.
Te nesërmen, Pejgamberi, Alejhi selam, tha sikurse një dite me pare dhe
kur ja prape i njëjti njeri sikurse herën e pare… Poashtu edhe ne ditën e
trete, Pejgamberi, Alejhi selam, tha siç tha ne dy ditët e para dhe ja
prape i njëjti njeri sikurse ne dy ditët e para…
Kur u ngrit njeriu te shkonte, e pasoi Abdullah Bin Amr Bin El Asi, i
cili i tha: Babai im me ka hidhëruar keshtuqe jam betuar te mos shkoje
ne shtëpi tri dite, nëse do te me beje konak, do te isha mirënjohës?
Njeriu tha: Po, si jo…
Enesi vazhdon rrëfimin tij e thotë: Abdullahi na tregonte se ai kishte
bujtur tri net por nuk e kishte pare te falej natën përveç se kur
afrohej koha e namazit te sabahut, ngrihej falte pak namaz nate pastaj
shkonim se bashku ne xhami për namaz te sabahut… Kështu vepronte çdo
nate…
Kur kaluan tri net dhe gati thuajase e nënçmova punën dhe përpjekjet e
tij për adhurim, i thashë: O Sa'd! Unë me babain tim nuk jam grindur por
unë e kam dëgjuar Pejgamberin, Alejhi selam, duke thënë tri here: Do te
vij tani një njeri prej banoreve te Xhennetit dhe tri herë ishte ti,
andaj pata dëshirë te vij tek ti te shikoj se çfarë bën qe ke arritur
këtë pozite?!
Tha: Unë nuk bej diç përveç asaj qe ti ke pare. Pasi qe u nisa me thirri
e me tha: Unë nuk bej diç përveç asaj qe ti ke pare, me përjashtim se
unë ne zemrën time nuk barti urrejtje dh as zili për ndonjë te mire, qe
Allahu, subhanehu ve teala, ia ka dhënë ndonjë muslimani, dhe çdo natë
kam fjetur duke qene zemra ime ne këtë kthjelltësi!
Tha Abdullahu: Atëherë, përpjekja jote për ta pastruar shpirtin te paska
shpjerë ne këtë pozite! Kur u kthye Amri tek Pejgamberi, Pejgamberi,
Alejhi selam, e porositi: Nëse ke mundësi te flesh duke mos patur
mashtrim dhe as urrejtje ne zemrën tende (beje). Kjo është prej traditës
(sunnetit) time dhe kush largohet nga tradita ime, ai veç është larguar
prej meje.
NË TË NJËJTËN DITË U SPROVUA NË FËMIUN MË TË DASHUR DHE NË GJYMTYRËN MË TË RËNDËSISHME TË TRUPIT
Urve Bin Zubejri ankohej nga një dhimbje ne pjesën e nëngjurit ne këmbë
dhe meqë nuk mund te shërohej ne Medine, kishte vendosur te shkonte ne
Sham. Me vete e morri djalin e tij me te madh dhe me te dashur tek ai.
Kur shkoi atje, mjeket i thane se shërimi i tij është vetëm ne prerjen e
pjesës se nëngjurit duke mos patur opsion tjetër. Kur pyeten se kur
t'ia prejnë, thane: Prejani këmbën duke qene ai ne namaz, sepse ai kur
te falet nuk ndinë asgjë qe ndodhe përreth tij.
Këtë dite Zubejri ishte agjërueshëm dhe posa ia filloi namazit ia prenë
këmbën, pastaj i hodhën vaj te vluar ne këmbë qe t'i ndalej gjaku ndërsa
Urves nga dhimbja i ra te fiket. Ku u kthjell (dhe e pa veten ashtu pa
një këmbë) tha: Nuk ka ndihme dhe as ndryshim pa ndihmën dhe forcën e
Allahut…Me mjafton Allahu! Sa Mbështetës i mire është Ai!...
Pas pak, erdhi një njeri dhe e informoi se birin e tij, Muhammedin, e
kishte mbytur një kafshe. Te Allahut jemi dhe tek Ai do te kthehemi- tha
Urveja.
E humbi këmbën dhe e humbi djalin, i cili ia kryente punët dhe nevojat e
tij…Kur u kthye ne Medine, njerëzit vinin ta ngushëllonin, ndërsa ai
nuk thoshte tjetër përveç: Me te vërtetë, ne këtë udhëtim u lodhem! Ai e
falënderonte Allahun dhe bënte durim për hire te Tij duke thënë: O Zoti
im! Nëse ma ka marre një gjymtyrë të trupit, m'i ke lënë tjerat, nëse
ma ke marre djalin me te dashur, m'i ke lënë bijtë tjerë, Ty te takon
falënderimi ne fillim dhe fund!
KAM FRIKË SE TE MIRAT NA U JANË PËRSHPEJTUAR NË KËTË DYNJA
Pas një fitoreje te madhe, sahabiut te famshëm, komandant ushtrie,
Abdurrahman Bin Avfit dhe shokëve te tij, iu ishte përgatitur ushqim i
mrekullueshëm, por, Abdurrahmani u largua ne një ane dhe filloi te qaje…
Çfarë ke qe qanë kur sot është dite e një fitoreje te madhe për muslimanet- e pyeten shokët?
Tha: Ju nuk keni pare çfarë kam pare. Unë kam prezantuar me Pejgamberin,
Alejhi selam, ne betejat e para dhe kam luftuar me te, prej nesh kishte
qe shkuan tek Allahu, subhanehu ve teala, duke mos marrur asgjë prej
kësaj dynjaje…Prej tyre ishte edhe Mus'ab Bin Umejri, i cili u vra ne
betejën e Uhudit, dhe te cilin nuk patëm ta qefinosim me asgjë, përveç
rrobës se tij te shkurtër; kur ia mbulonim kokën, i dukeshin këmbët
ndërsa kur ia mbulonim këmbët i dilte koka…Tha Pejgamberi, Alejhi selam:
Mbulojani kokën ndërsa mbi këmbë veni diç nga fletët një bime limoni",
dhe ja kështu e varrosëm.
Ndërsa ne, gati pothuaj se te gjithë jemi guvernator te ndonjë shteti,
para duarve kemi ç'të duam nga te mirat e dunjase, andaj le të
frikësohemi qe mos ndoshta këto te mira na u janë përshpejtuar ne këtë
bote!
Një ditw një dijetar islam kishte shkuar tek varrezat qw t'i vizitonte,
tw përkujtonte vdekjen dhe tw merrte mësim nga gjendja e tw vdekurve.
Kur u kthye, e pa një peme afër kwshtuqw u afruar tw pushonte nwn hijen e
saj sepse ishte verw dhe ishte vapw e madhe.
Para se tw ulej, meqë ishte me abdes, i fali dy rekate, pastaj u ul. E
kapi një kotje gjumi kwshtuqw pa një njeri nga tw vdekurit, i cili erdhi
duke tërhequr zvarrw qefinin. I dha selam dhe qëndroi te koka e tij:
Tha: A mw njeh mua? Unë jam pronari i këtij varri afër teje, erdha tw tw flas për një çështje tw madhe.
Tha: Ç'është ajo?
Tha: A i ke parw ato dy rekate, qw i fale mw parw?
Thashë: Po.
Tha: Për Zotin! Unë kam shumw dëshirë tw kthehem nw dynja dhe t'i fali
dy rekate tw tilla… Ju o tw gjallw jeni miskinw! Ju punoni por nuk dini
ndërsa ne tw vdekurit dimë (se e kemi parw si qëndron puna) por nuk mund
tw punojmë… Na ka dalur nga dora rasti i jetës se dunjasw… U zgjua
njeriu nga gjumi duke marrw një këshillë tw madhe nga pronari i varrit
afër tij!
ISHTE I PATHYESHËM NE BETEJËN E DHATU RRIKA'-së
Transmeton Ammari se ata ne vitin e katërt te hixhretit kishin dalur me
Pejgamberin, Alejhi selam, ne një betejën kundër pabesimtareve, te cilët
kishin grumbulluar një grup te madh njerëzish nga gatafani ndërsa ne
ishim afër 400 luftëtarë.
Ne këtë beteje përjetuam një lodhje dhe mundim te papare, saqë këmbët na
u patën çarë, thonjtë na patën rene, dhe meqë i mbështjellim me arna
(për te mos rene, kjo beteje u quajt: Dhatu Err Rrika' (Beteja me
fashe).
Pejgamberi, Alejhi selam, kishte lënë zëvendës ne Medine Uthmanin ndërsa
vet na u bashkëngjit ne Nexhd dhe e falem sebashku namazin e drekës.
Kur politeistet na panë duke u falur thane: Për Zotin! Kjo është shanse
qe t'iu kundërvihemi duke qene ata ne namaz. Një njeri prej tyre tha:
Lërini dhe pritni sepse ata kane një namaz tjetër, i cili është me i
dashur për ta sesa bijtë e tyre –e ka për qellim namazin e ikindise-,
por para se te hynte koha e ikindise, erdhi Xhibrili dhe e zbriti këtë
ajet: "Kur të jesh ti (Muhammed) bashkë me ta dhe ju falë namazin, një
grup prej tyre, duke i bartur armët, le të vijë e le të falet me ty
(grupi tjetër në roje), e kur të bien në sexhde (të kryejnë një reqatë),
këta le të qëndrojnë mbrapa jush (në roje) e le të vijë grupi tjetër,
që nuk është falur, e të falet me ty dhe le t’i bartin armët dhe të jenë
në gjendje gadishmërie. Ata që nuk besojnë, e dëshirojnë moskujdesin
tuaj ndaj armëve e mjeteve që t’iu vërsulen njëherë me të gjitha fuqitë.
Nëse jeni të lodhur nga ndonjë shi ose jeni të sëmurë, nuk është mëkat
të mos i bartni armët, por mbani gadishmërinë tuaj. All-llahu ka
përgaditë dënim nënçmues për jobesimarët". (Nisa, 102)
Pastaj erdhi Pejgamberi, Alejhi selam, dhe tha: Kush na bën roje sonte?
Tha: Abad Bin Bishri: Unë, o i dërguari i Allahut…Qëndroi i paluhatur ne
gryke, përballë vendit te atij populli.
I thashë: O Abbad! Me le te te shoqëroj edhe unë ne këtë shpërblim? Tha:
Po gjithsesi, por unë ne fillim ndërsa ne pjesën tjetër te natës, ti
bën roje. Fjeta ne fillim te natës ndërsa Abbadi falej.
Dikur kah mesi i natës, një grup pabesimtaresh hyn fshehtas dhe kur panë
diç te zeze (sepse nuk dallohej ne natë se ishte njeri) duke u falur,
njeri prej tyre e qëlloi me një shigjete. E nxori Abbadi dhe filloi te
falej. Pastaj e gjuajtën prape por e nxori. Pastaj prape për te treten
here por meqë pa se nuk do te mund me te vazhdoj ne namaz, plotësoi me
kaq namazin.
U ngrita dhe kur pashe duke i rrjedhur gjak thashë: Perse nuk me zgjove?
Tha: Urreva qe ta ndërpres kaptinën e Kehfit sepse nuk me pate mbetur
prej saj vetëm edhe pak (e ta përfundoja se lexuari ne namaz). Pastaj
unë u frikësova ta humb pozicionin tim, me te cilin me urdhëroi
Pejgamberi, Alejhi selam. Po te mos ishte kjo, unë do te vazhdoja dh
fare nuk do te me pengonin shigjetat e tyre!
EDHE SYRI TJETËR KA NEVOJE PËR NJË DHURATË TË TILLË!
Uthman bin Medh'uni, vëllai i Pejgamberit, Alejhi selam, nga gjiri ishte
prej muslimaneve te pare, te cilët u sprovuan. Ne fillim jetonte nen
mbrojtjen e Velid Bin Mugires, i cili e mbronte nga persekutimet e
pabesimtareve, por kur kalonte pranë vëllezërve te tij muslimanë,
Bilalit, Ammarit, Suhejbit, te cilët ndëshkoheshin vetëm e vetëm pse
ishin bere muslimanë, ndihej shume keq dhe nuk pajtonte aspak me
gjendjen e tij…
Një dite tha: Vallahi! Nëse unë kam mundësi te dal lirisht, për shkak se
jam ne mbrojtje te një pabesimtari, ndërsa vëllezërit e mi ndëshkohen
brutalisht, kjo d.t.th se unë kam mangësi ne zbatimin e fesë sime….Shkoi
tek Velidi dhe i tha: Unë me mbrojtjen e Allahut, subhanehu ve teala
heq dore nga mbrojtja jote!
Velidi i tha: Unë te kam marre ne mbrojtje zyrtarisht andaj dil edhe ti
zyrtarisht para masës dhe thuaje këtë….U ngrit Uthmani dhe ne një qoshe
të Qabese, ne mesin e një turme pabesimtaresh, u deklaroi këtë…
Kaloi Uthmani pranë një grupi pabesimtaresh, te cilët recitonin vjersha,
ne mesin e te cilëve ishte edhe Lebid Bin El A'sami, i cili recitoi:
Veni re! Çdo gjë përveç Allahut është e kote
Tha Uthmani: Te vërtetën e the! Pastaj poeti e recitoi edhe këtë varg:
Çdo begati patjetër se do ta zhduket
Uthmani: Gënjeve, sepse begatia e Xhennetit nuk zhduket! Lebidi iu
drejtua shokëve te vet: E kur ka gënjyer poeti juaj (qe te gënjejë
sot)?! U zhvillua një konflikt ne mes Uthmanit dhe Lebidit me shoke, qe
si pasoje pat humbjen e syrit te djathte te Uthmanit.
Velid Bin Mugireja e shikonte nga larg këtë ngjarje pastaj erdhi tek
Uthmani dhe i tha: O biri i vëllait tim! Kjo qe t'i ndodhi syrit po te
ishe ne mbrojtjen time nuk do t'i ndodhte? Tha Uthmani: Pasha Allahun!
Edhe syri im tjetër ka nevoje për këtë qe e gjeti shoqen e tij ne rrugën
e Allahut, subhanehu ve teala…
TRUNGU I PALLMËS ISHTE MALLËNGJYER PËR PEJGAMBERIN, ALEJHI SELAM
Xhabiri transmeton se Muhammedi, Alejhi selam çdo te premte na
ligjëronte duke qene mbi një trung pallmeje, te cilin ia patëm
rregulluar brenda ne xhami. Vazhdoi puna kështu derisa erdhi një grua, e
cila kishte një djalë zdrukthëtar, dhe tha: O i dërguari i Allahut! A
me lejon ta urdhëroj birin tim ta punoj për ty një minber, ne te cilin
do te ligjërosh? Tha: Po. Shkoi gruaja dhe e urdhëroi djalin e saj t'ia
punonte Pejgamberit, Alejhi selam, një minber prej tri shkallesh.
Kur e përfundoi punimin, e sollën dhe e vendosen ne xhami, ne vend te
trungut te pallmës, te cilin e vendosen ne një qoshe te xhamisë.
Kur erdhi dita e xhuma, Pejgamberi, Alejhi selam, e la trungun dhe hipi
ne minber qe te ligjëronte, njerëzit dëgjuan një zë, sikurse zëri i
devesë se vogël, e cila e ka humbur nënën e saj, i cili vinte nga trungu
i pallmës dhe te cilin e dëgjoi çdokush qe ishte ne xhami. Zbriti
Pejgamberi, Alejhi selam, nga minberi, e ledhatoi trungun dhe filloi ta
qetësonte. I tha: A dëshiron te te mbjell ne Xhennet, për te ngrënë te
devotshmit nga frutat tua apo dëshiron te te mbjell tani ne dynja dhe te
bëhesh ashtu siç ishte me pare? Trungu i pallmës zgjodhi qe te mbillet
ne Xhennet, nga ku nga frutat e tij do te hane vepermiret.
Pastaj shikoi Pejgamberi, Alejhi selam, sahabet dhe iu tha: Shikojeni
këtë trung! E zgjodhi dhe favorizoi boten e përhershme ndaj asaj
kalimtare!
Hasani, Allahu qofte i kënaqur me te, thoshte: Nëse druri është
përmalluar dhe mallëngjyer për Pejgamberin, Alejhi selam, a nuk kemi ne
me shume te drejte se sa ky dru (qe te përmallohemi!?!!
ALLAHU JU URDHËRON T'I ÇONI AMANETET NË VEND
Kur Pejgamberi, Alejhi selam, e çliroi Meken e Nderuar ne vitin e tete
sipas hixhretit, thirri telalli i Pejgamberit, Alejhi selam,: Kush hyn
ne Shtëpinë e Shenjte (Qabe) është i sigurte (falur), kush hyn ne
shtëpinë e Ebu Sufjanit është i sigurte dhe kush hyn ne shtëpinë e vet
është i sigurte!
Erdhën muslimanet tek Qabeja ndërsa Pejgamberi, Alejhi selam, theu
putat, te cilët ishin përreth saj, pastaj dërgoi një njeri tek Beni Abd
Darët, te kërkonte prej tyre çelësat e Qabese. Shkoi Aliu tek Uthman Bin
Abdu Dari dhe ia kërkoi çelësat, por meqë refuzoi t'ia jap, Aliu ia
morri me force. Ende pa u kthyer tek Pejgamberi, Alejhi selam, shpallja
prej qiellit kishte zbritur: "All-llahu ju urdhëron që t’u jepni
amanetin të zotëve të tyre" (Nisa, 58). Pejgamberi, Alejhi selam,
menjëherë ua ktheu çelësat duke iu kërkuar falje dhe duke i informuar se
prej qiellit kishin zbritur citate te Kur'anit Kerim, te cilat mbronin
te drejtën e tyre. Familjes Abd Dar nuk i mbeti tjetër përveç qe ta
pranojnë Islamin te gjithë (pasi qe u binden për drejtësinë e kësaj
feje)…
SHPËTOI ESVED ÇOBANI
Derisa Pejgamberi, Alejhi selam, kishte rrethuar disa kala te Hajberit,
erdhi një çoban me një kope delesh, i cili ishte çoban i një çifuti. Iu
drejtua Pejgamberit, Alejhi selam,: Ma prezanto Islamin? Ia prezantoi
keshtuqe ai menjëherë e pranoi atë.
O i dërguari i Allahut! Unë kam qene çoban me pagese i një çifuti, i
cili mi ka dhënë ne bese këto dhen, andaj çfarë te bej me to tani?-
pyeti çobani. Tha: Goditi ne koke sepse ato do te kthehen tek pronari i
tyre. Veproi çobani sipas udhëzimit te Pejgamberit, Alejhi selam, dhe
tha: Kthehuni tek pronari juaj sepse për Zotin, unë me kurrë nuk do t'iu
shoqëroj (ruaj), keshtuqe ato te grumbulluara u nisen dhe shkuan drejt e
ne kala…
Pastaj shkoi çobani tek kalaja qe te luftoje me muslimanet por u godit
me një guri keshtuqe ra i vdekur ne toke. Vdiq pa e falur asnjë namaz…
Ia sollën Pejgamberit, Alejhi selam, te cilin e vendosi pranë vetes,
pastaj u kthye ai dhe shoket e tij kah i vdekuri, por pas pak çaste
Pejgamberi, Alejhi selam, u largua… E pyeten shokët: O i dërguari i
Allahut! Ç'të beri te largohesh? Tha: Gruaja e tij nga hyritë e
Xhennetit është duke ia fshire dheun nga fytyra…!
PARA ALLAHUT TI JE PËRGJEGJËS PËR TËRË ATA NJERËZ!
Harun Err Rreshidi ishte takuar gjate haxhit me Ibrahim Bin Ed'hemin. E
ndali Ibni Ed'hemi halifen dhe e thirri vetëm me emër personal: O Harun!
Tha: Urdhëro o dosti i Allahut! Tha: Shiko ne te majte! Shikoi Haruni.
Pastaj tha: Shiko ne te djathte! Shikoi. Pastaj tha: Shiko përpara! A po
i shef te gjithë këta njerëz? Tha: Po. Tha: Çdonjëri prej tyre është
përgjegjës për veten e vet ndërsa ti je përgjegjës për te gjithë ata,
andaj shiko se si do t'i përgjigjesh nesër Zotit tënd! U nis Ibni
Ed'hemi ndërsa Haruni mbeti duke qare…
PASTROJE ZEMRËN TËNDE NGA ZILIA DHE URREJTJA DO TE ARRISH GRADAT E VEPËRMIREVE
Enes Bin Maliku rrëfen se një dite ishim duke ndejtur me Pejgamberin,
Alejhi selam, kur tha: Tani do te vie një njeri prej banoreve te
Xhennetit! Kur ja doli një njeri prej medinaseve, (ensareve), mjekra e
te cilit pikonte ujë nga abdesi ndërsa sandalet i mbante ne dorën e
majte.
Te nesërmen, Pejgamberi, Alejhi selam, tha sikurse një dite me pare dhe
kur ja prape i njëjti njeri sikurse herën e pare… Poashtu edhe ne ditën e
trete, Pejgamberi, Alejhi selam, tha siç tha ne dy ditët e para dhe ja
prape i njëjti njeri sikurse ne dy ditët e para…
Kur u ngrit njeriu te shkonte, e pasoi Abdullah Bin Amr Bin El Asi, i
cili i tha: Babai im me ka hidhëruar keshtuqe jam betuar te mos shkoje
ne shtëpi tri dite, nëse do te me beje konak, do te isha mirënjohës?
Njeriu tha: Po, si jo…
Enesi vazhdon rrëfimin tij e thotë: Abdullahi na tregonte se ai kishte
bujtur tri net por nuk e kishte pare te falej natën përveç se kur
afrohej koha e namazit te sabahut, ngrihej falte pak namaz nate pastaj
shkonim se bashku ne xhami për namaz te sabahut… Kështu vepronte çdo
nate…
Kur kaluan tri net dhe gati thuajase e nënçmova punën dhe përpjekjet e
tij për adhurim, i thashë: O Sa'd! Unë me babain tim nuk jam grindur por
unë e kam dëgjuar Pejgamberin, Alejhi selam, duke thënë tri here: Do te
vij tani një njeri prej banoreve te Xhennetit dhe tri herë ishte ti,
andaj pata dëshirë te vij tek ti te shikoj se çfarë bën qe ke arritur
këtë pozite?!
Tha: Unë nuk bej diç përveç asaj qe ti ke pare. Pasi qe u nisa me thirri
e me tha: Unë nuk bej diç përveç asaj qe ti ke pare, me përjashtim se
unë ne zemrën time nuk barti urrejtje dh as zili për ndonjë te mire, qe
Allahu, subhanehu ve teala, ia ka dhënë ndonjë muslimani, dhe çdo natë
kam fjetur duke qene zemra ime ne këtë kthjelltësi!
Tha Abdullahu: Atëherë, përpjekja jote për ta pastruar shpirtin te paska
shpjerë ne këtë pozite! Kur u kthye Amri tek Pejgamberi, Pejgamberi,
Alejhi selam, e porositi: Nëse ke mundësi te flesh duke mos patur
mashtrim dhe as urrejtje ne zemrën tende (beje). Kjo është prej traditës
(sunnetit) time dhe kush largohet nga tradita ime, ai veç është larguar
prej meje.
NË TË NJËJTËN DITË U SPROVUA NË FËMIUN MË TË DASHUR DHE NË GJYMTYRËN MË TË RËNDËSISHME TË TRUPIT
Urve Bin Zubejri ankohej nga një dhimbje ne pjesën e nëngjurit ne këmbë
dhe meqë nuk mund te shërohej ne Medine, kishte vendosur te shkonte ne
Sham. Me vete e morri djalin e tij me te madh dhe me te dashur tek ai.
Kur shkoi atje, mjeket i thane se shërimi i tij është vetëm ne prerjen e
pjesës se nëngjurit duke mos patur opsion tjetër. Kur pyeten se kur
t'ia prejnë, thane: Prejani këmbën duke qene ai ne namaz, sepse ai kur
te falet nuk ndinë asgjë qe ndodhe përreth tij.
Këtë dite Zubejri ishte agjërueshëm dhe posa ia filloi namazit ia prenë
këmbën, pastaj i hodhën vaj te vluar ne këmbë qe t'i ndalej gjaku ndërsa
Urves nga dhimbja i ra te fiket. Ku u kthjell (dhe e pa veten ashtu pa
një këmbë) tha: Nuk ka ndihme dhe as ndryshim pa ndihmën dhe forcën e
Allahut…Me mjafton Allahu! Sa Mbështetës i mire është Ai!...
Pas pak, erdhi një njeri dhe e informoi se birin e tij, Muhammedin, e
kishte mbytur një kafshe. Te Allahut jemi dhe tek Ai do te kthehemi- tha
Urveja.
E humbi këmbën dhe e humbi djalin, i cili ia kryente punët dhe nevojat e
tij…Kur u kthye ne Medine, njerëzit vinin ta ngushëllonin, ndërsa ai
nuk thoshte tjetër përveç: Me te vërtetë, ne këtë udhëtim u lodhem! Ai e
falënderonte Allahun dhe bënte durim për hire te Tij duke thënë: O Zoti
im! Nëse ma ka marre një gjymtyrë të trupit, m'i ke lënë tjerat, nëse
ma ke marre djalin me te dashur, m'i ke lënë bijtë tjerë, Ty te takon
falënderimi ne fillim dhe fund!
KAM FRIKË SE TE MIRAT NA U JANË PËRSHPEJTUAR NË KËTË DYNJA
Pas një fitoreje te madhe, sahabiut te famshëm, komandant ushtrie,
Abdurrahman Bin Avfit dhe shokëve te tij, iu ishte përgatitur ushqim i
mrekullueshëm, por, Abdurrahmani u largua ne një ane dhe filloi te qaje…
Çfarë ke qe qanë kur sot është dite e një fitoreje te madhe për muslimanet- e pyeten shokët?
Tha: Ju nuk keni pare çfarë kam pare. Unë kam prezantuar me Pejgamberin,
Alejhi selam, ne betejat e para dhe kam luftuar me te, prej nesh kishte
qe shkuan tek Allahu, subhanehu ve teala, duke mos marrur asgjë prej
kësaj dynjaje…Prej tyre ishte edhe Mus'ab Bin Umejri, i cili u vra ne
betejën e Uhudit, dhe te cilin nuk patëm ta qefinosim me asgjë, përveç
rrobës se tij te shkurtër; kur ia mbulonim kokën, i dukeshin këmbët
ndërsa kur ia mbulonim këmbët i dilte koka…Tha Pejgamberi, Alejhi selam:
Mbulojani kokën ndërsa mbi këmbë veni diç nga fletët një bime limoni",
dhe ja kështu e varrosëm.
Ndërsa ne, gati pothuaj se te gjithë jemi guvernator te ndonjë shteti,
para duarve kemi ç'të duam nga te mirat e dunjase, andaj le të
frikësohemi qe mos ndoshta këto te mira na u janë përshpejtuar ne këtë
bote!
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:20
Gruaja e cila dëshiroi gruaja ime të dalë me të dhe të kalojë një kohë me të, ishte nëna ime
Pas 21 vitesh martesë gjeta një ndriçim të ri të dashurisë në zemrën time
Para një kohe fillova të dal me një grua tjetër dhe ky ishte edhe
mendimi i gruas sime e cila një ditë më tha: “E di fare mirë sa e do ti
atë.”
Gruaja e cila dëshiroi gruaja ime të dalë me të dhe të kalojë një kohë
me të, ishte nëna ime të cilën e kishte lënë të ve qysh para 19 viteve.
Por, angazhimi im me punë, jeta e përditshme me angazhime, po ashtu tre
fëmijët dhe përgjegjësi të tjera, më bënë që ta harroj dhe mos ta
vizitoj për një kohë të gjatë.
Një ditë prej ditësh i telefonova dhe e thirra për një darkë ajo më
pyeti e habitur: “Biri im, a je mirë me shëndet?” sepse ajo nuk ishte e
mësuar që t’i telefonoj në këtë kohë dhe mendoj se nuk jam mirë. I
thashë: “Unë jam mirë nënë, por dëshiroj që ta kaloj një kohë me ty,
nëna ime.” Më tha: “Dëshiron vetëm ne të dy?”. Mendova pak, pastaj i
thashë: “Më ka marrë malli shumë të ulemi pak së bashku.” Ditën e enjte,
pasi përfundova punën shkova te shtëpia e saj dhe e mora. Isha pak i
luhatur, por kur arrita aty e gjeta edhe nënën të mërzitur dhe të
brengosur.
Nëna priste para derës së shtëpisë, kishte veshur rroba të bukura, si
duket ishte fustani i fundit të cilin ia kishte ble babai im, para së të
vdiste. Nëna qeshi ime si një egjëll dhe tha e gëzuar: “Ju kam thënë të
gjithve se unë sot do të dalë me birin tim dhe të gjithë ishin të
gëzuar dhe po më presin me padurim për lajmet që do t’ua sjell kur të
kthehem në shtëpi.”
Shkuam në një restorant, jo të thjeshtë, por i mirë dhe i qetë. Nëna ime
më kapi për krahu dhe e gëzuar i dukej sikur ajo është zotresha e parë.
Pasi që u ulëm, fillova ta lexoj listën e ushqimeve, sepse ajo nuk mund
të lexonte më, përveç me shkronja të medha. Ndërkohë që lexoja listën
ajo më shikonte me një buzëqeshje të ëmbël dhe më ndërpreu duke thënë:
“Unë të lexoja ty kur ti ishe i vogël”. Atëherë unë iu përgjigja: “Tani
ka ardhur koha që të paguaj dicka nga borxhi im ndaj teje. Pusho tani,
oj nëna ime.
Biseduam gjerë e gjatë sa ishim duke ngrënë darkën dhe e gjithë koha
ishte tregime të reja dhe tregime të vjetra, derisa e harruam edhe kohën
dhe mbetëm ulur deri në mes të natës. Kur u kthyem, pas mesit të natës
dhe kur arritëm para shtëpis së saj, më tha: “Dëshiroj të dalim së
bashku edhe një herë tjetër, por në llogari time.” E putha dorën e saj
dhe e përshëndeta. Pas disa ditësh nëna ime vdiq prej infraktit në
zemër. Kjo ndodhi në një shpejtësi të madhe sa që nuk pata mundësi të
bëj asgjë për të.
Pas disa ditësh më erdhi një letër nga posta, një letër prej restorantit
në të cilën e kishim ngrënë darkën së bashku me nënën time, ku kishte
të shkruar disa rreshta me shkrimin e saj: “Kam paguar një faturë
paraprake, sepse e di se unë nuk do të jem me juve, prandaj të shkosh ti
me gruan tënde ta hani një darkë me atë faturë që kam paguar, sepse ti,
o biri im, nuk mund ta kuptosh se sa rëndësi ka pasur për mua ajo natë
që u takuam së bashku. Të dua, o biri im!
Në këtë moment e kuptova se çfarë do të thotë fjala dashuri apo të dua.
Nuk ka diçka më të shtrejtë se prindërit e në veçanti nëna. Jepjani
atyre kohën të cilën e meritojnë se pse ky është e vërteta e Allahut dhe
e drejta e tyre dhe këto gjëra mos i vononi asnjë here, sepse vdekja
nuk pret.
(pra motra Allahu subhaneveteala e ka bere obligim respektimin e
prinderve duke thene ne kuran: Dhe Ne kemi kërkuar nga njeriu të jetë i
përkushtuar e i dëgjueshëm ndaj prindërve të tij. Nëna e tij e mbarti
atë me mundime pas mundimesh e vështirësi pas vështirësish dhe dhënia e
gjirit është dy vjet-më falendero Mua dhe prindërit e tu-tek Unë është
kthimi i fundit.” [Lukman, 14].
pra na nuk kemi obligim vetem para vdekjes per ta po kemi edhe mbas
vdekjes:Një burrë prej ensarëve erdhi tek i Dërguari i Allahut (Paqja
dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe i tha: O i Dërguari i Allahut!
A ka mbetur ndonjë gjë nga bamirësia ime ndaj prindërve të mi, pas
vdekjes së tyre? -“Po, katër gjëra: Lutja dhe kërkimi falje për ta,
përmbushja e marrëveshjeve të tyre, nderimi i shokut të tyre dhe mbajtja
e lidhjeve farefisnore nga të cilat ti nuk ke lidhje farefisnore tjetër
veçse nga ana e tyre. Kjo të ka mbetur ty nga bamirësia ndaj tyre pas
vdekjes së tyre.” E transmeton Ebu Daudi. Hadithi është i dobët, siç e
ka konsideruar të tillë shejh Albani.
Ndërsa Abdullah ibën Mesudi (Allahu qoftë i kënaqur me të!) ka thënë:
Pyeta të Dërguarin e Allahut (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi
të!): Cila është puna më e dashur tek Allahu i Lartësuar? Ai (Paqja dhe
bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Sjellja mirë me prindërit.” -Po
pas kësaj? -Xhihadi në Rrugë të Allahut.” -Pastaj aty erdhi një burrë i
cili i kërkonte leje të Dërguarit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin
mbi të!) për të shkuar në xhihad dhe ai (Paqja dhe bekimi i Allahut
qofshin mbi të!) i tha: “A i ke gjallë prindërit? -Po, -tha ai. -Atëherë
tek ata bëj xhihad (përpiqu të kujdesesh për ta)MOTRA PRA ALLAHU JA NA E
KA OBLIGUAR RESPEKTIMIN E PRINDERVE MIRPO RESPEKTIMI KU ATO SI
KUNDESHTOJNE LIGJET E ALLAHUT JO ME NDERHY TU ME THENE A KEMI OBLIGIM ME
NDEGJU PRINDERIT SIPERSHEMBULL SI NDODHEN SHPESH TE DISA NJERZ ALLAHU
THOT NE KURAN:Por nëse ata të dy përpiqen me ty, që ti të më shoqërosh
Mua të tjerë për të cilët ti nuk ke asnjë dije, atëherë mos iu bind
atyre, por sillu me ta në dynja me dashamirësi dhe ndiq rrugën e atij i
cili më kthehet Mua me pendim dhe nënshtrim.” [Lukman: 15].
Ndërsa i Dërguari i Allahut (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!)
ka thënë: “Bindja është në të mira e të ligjshme.” Dhe ka thënë: “Nuk
ka bindje ndaj krijesës në kundërshtim të Krijuesit.”)
Pas 21 vitesh martesë gjeta një ndriçim të ri të dashurisë në zemrën time
Para një kohe fillova të dal me një grua tjetër dhe ky ishte edhe
mendimi i gruas sime e cila një ditë më tha: “E di fare mirë sa e do ti
atë.”
Gruaja e cila dëshiroi gruaja ime të dalë me të dhe të kalojë një kohë
me të, ishte nëna ime të cilën e kishte lënë të ve qysh para 19 viteve.
Por, angazhimi im me punë, jeta e përditshme me angazhime, po ashtu tre
fëmijët dhe përgjegjësi të tjera, më bënë që ta harroj dhe mos ta
vizitoj për një kohë të gjatë.
Një ditë prej ditësh i telefonova dhe e thirra për një darkë ajo më
pyeti e habitur: “Biri im, a je mirë me shëndet?” sepse ajo nuk ishte e
mësuar që t’i telefonoj në këtë kohë dhe mendoj se nuk jam mirë. I
thashë: “Unë jam mirë nënë, por dëshiroj që ta kaloj një kohë me ty,
nëna ime.” Më tha: “Dëshiron vetëm ne të dy?”. Mendova pak, pastaj i
thashë: “Më ka marrë malli shumë të ulemi pak së bashku.” Ditën e enjte,
pasi përfundova punën shkova te shtëpia e saj dhe e mora. Isha pak i
luhatur, por kur arrita aty e gjeta edhe nënën të mërzitur dhe të
brengosur.
Nëna priste para derës së shtëpisë, kishte veshur rroba të bukura, si
duket ishte fustani i fundit të cilin ia kishte ble babai im, para së të
vdiste. Nëna qeshi ime si një egjëll dhe tha e gëzuar: “Ju kam thënë të
gjithve se unë sot do të dalë me birin tim dhe të gjithë ishin të
gëzuar dhe po më presin me padurim për lajmet që do t’ua sjell kur të
kthehem në shtëpi.”
Shkuam në një restorant, jo të thjeshtë, por i mirë dhe i qetë. Nëna ime
më kapi për krahu dhe e gëzuar i dukej sikur ajo është zotresha e parë.
Pasi që u ulëm, fillova ta lexoj listën e ushqimeve, sepse ajo nuk mund
të lexonte më, përveç me shkronja të medha. Ndërkohë që lexoja listën
ajo më shikonte me një buzëqeshje të ëmbël dhe më ndërpreu duke thënë:
“Unë të lexoja ty kur ti ishe i vogël”. Atëherë unë iu përgjigja: “Tani
ka ardhur koha që të paguaj dicka nga borxhi im ndaj teje. Pusho tani,
oj nëna ime.
Biseduam gjerë e gjatë sa ishim duke ngrënë darkën dhe e gjithë koha
ishte tregime të reja dhe tregime të vjetra, derisa e harruam edhe kohën
dhe mbetëm ulur deri në mes të natës. Kur u kthyem, pas mesit të natës
dhe kur arritëm para shtëpis së saj, më tha: “Dëshiroj të dalim së
bashku edhe një herë tjetër, por në llogari time.” E putha dorën e saj
dhe e përshëndeta. Pas disa ditësh nëna ime vdiq prej infraktit në
zemër. Kjo ndodhi në një shpejtësi të madhe sa që nuk pata mundësi të
bëj asgjë për të.
Pas disa ditësh më erdhi një letër nga posta, një letër prej restorantit
në të cilën e kishim ngrënë darkën së bashku me nënën time, ku kishte
të shkruar disa rreshta me shkrimin e saj: “Kam paguar një faturë
paraprake, sepse e di se unë nuk do të jem me juve, prandaj të shkosh ti
me gruan tënde ta hani një darkë me atë faturë që kam paguar, sepse ti,
o biri im, nuk mund ta kuptosh se sa rëndësi ka pasur për mua ajo natë
që u takuam së bashku. Të dua, o biri im!
Në këtë moment e kuptova se çfarë do të thotë fjala dashuri apo të dua.
Nuk ka diçka më të shtrejtë se prindërit e në veçanti nëna. Jepjani
atyre kohën të cilën e meritojnë se pse ky është e vërteta e Allahut dhe
e drejta e tyre dhe këto gjëra mos i vononi asnjë here, sepse vdekja
nuk pret.
(pra motra Allahu subhaneveteala e ka bere obligim respektimin e
prinderve duke thene ne kuran: Dhe Ne kemi kërkuar nga njeriu të jetë i
përkushtuar e i dëgjueshëm ndaj prindërve të tij. Nëna e tij e mbarti
atë me mundime pas mundimesh e vështirësi pas vështirësish dhe dhënia e
gjirit është dy vjet-më falendero Mua dhe prindërit e tu-tek Unë është
kthimi i fundit.” [Lukman, 14].
pra na nuk kemi obligim vetem para vdekjes per ta po kemi edhe mbas
vdekjes:Një burrë prej ensarëve erdhi tek i Dërguari i Allahut (Paqja
dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe i tha: O i Dërguari i Allahut!
A ka mbetur ndonjë gjë nga bamirësia ime ndaj prindërve të mi, pas
vdekjes së tyre? -“Po, katër gjëra: Lutja dhe kërkimi falje për ta,
përmbushja e marrëveshjeve të tyre, nderimi i shokut të tyre dhe mbajtja
e lidhjeve farefisnore nga të cilat ti nuk ke lidhje farefisnore tjetër
veçse nga ana e tyre. Kjo të ka mbetur ty nga bamirësia ndaj tyre pas
vdekjes së tyre.” E transmeton Ebu Daudi. Hadithi është i dobët, siç e
ka konsideruar të tillë shejh Albani.
Ndërsa Abdullah ibën Mesudi (Allahu qoftë i kënaqur me të!) ka thënë:
Pyeta të Dërguarin e Allahut (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi
të!): Cila është puna më e dashur tek Allahu i Lartësuar? Ai (Paqja dhe
bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Sjellja mirë me prindërit.” -Po
pas kësaj? -Xhihadi në Rrugë të Allahut.” -Pastaj aty erdhi një burrë i
cili i kërkonte leje të Dërguarit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin
mbi të!) për të shkuar në xhihad dhe ai (Paqja dhe bekimi i Allahut
qofshin mbi të!) i tha: “A i ke gjallë prindërit? -Po, -tha ai. -Atëherë
tek ata bëj xhihad (përpiqu të kujdesesh për ta)MOTRA PRA ALLAHU JA NA E
KA OBLIGUAR RESPEKTIMIN E PRINDERVE MIRPO RESPEKTIMI KU ATO SI
KUNDESHTOJNE LIGJET E ALLAHUT JO ME NDERHY TU ME THENE A KEMI OBLIGIM ME
NDEGJU PRINDERIT SIPERSHEMBULL SI NDODHEN SHPESH TE DISA NJERZ ALLAHU
THOT NE KURAN:Por nëse ata të dy përpiqen me ty, që ti të më shoqërosh
Mua të tjerë për të cilët ti nuk ke asnjë dije, atëherë mos iu bind
atyre, por sillu me ta në dynja me dashamirësi dhe ndiq rrugën e atij i
cili më kthehet Mua me pendim dhe nënshtrim.” [Lukman: 15].
Ndërsa i Dërguari i Allahut (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!)
ka thënë: “Bindja është në të mira e të ligjshme.” Dhe ka thënë: “Nuk
ka bindje ndaj krijesës në kundërshtim të Krijuesit.”)
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:20
Tregim
Ky është një tregim i një motre muslimane të cilën e ka sprovuar Allahu, xhele shanuhu, në ditën e parë të martesës së saj.
Falënderimi i takon Allahut, Zotit të gjitha botërave, paqja, mëshira
dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të Dërguarin e Tij të fundit
(Muhamedin), mbi familjen tij, shokët e tij dhe të gjithë ata që e
pasojnë rrugën e tij deri në ditën e fundit.
Si t'ua bësh të tjerëve do të kthehet ty:
Ky është një tregim i një motre muslimane të cilën e ka sprovuar Allahu,
xhele shanuhu, në ditën e parë të martesës së saj, por për ata që bëjnë
durim Allahu ka thënë: "... Për durimtarët ka shpërblim pa masë."
(Zumer: 10)
Martesa e tyre ishte një martesë e thjeshtë islame. Kur erdhi koha të dy
bashkëshortët hynë në dhomë. Gruaja u ngrit dhe e solli ushqimin pranë
burrit të saj dhe ata u bashkuan në sofër pranë ushqimit. Papritmas
dikush trokiti në derë, ndërsa burri i hidhëruar tha: kush është që vjen
në këtë orë? U ngrit gruaja për ta hapur derën, u ndal pranë derës dhe
pyeti: kush është në derë? Një zë pas derës u përgjigj: jam lypës,
kërkoj pak ushqim. Gruaja u kthye te burri i saj dhe i tregoi se kush
ishte dhe çfarë donte. Burri u hidhërua edhe më shumë: ky na e trazon
qetësinë tonë në natën e parë të dhëndërrisë! Doli te ai dhe e goditi
fort duke e larguar atë atë në mënyrë shumë të poshtër. Lypësi u largua
nga dera e shtëpisë tij i përulur e uria ia rëndonte shpirtin, trupin
dhe nderin e tij.
Burri pastaj u kthye tek nusja e tij i neveritur nga ky person i cili ia
ndërpreu kënaqësinë dhe bisedën me gruan e tij, mirëpo papritmas atë e
goditi diç e ngjashme me prekje nga xhinët dhe iu ngushtua toka me
gjithë gjerësinë që e ka. Ai doli nga shtëpia duke bërtitur dhe duke e
lënë gruan e tij në natën e nusërisë, të cilën e goditi një trishtim kur
e pa burrin e saj në atë gjendje, mirëpo kjo ishte dëshira e Allahut të
Madhëruar.
Kjo motër muslimane qëndroi në këtë gjendje pesëmbëdhjetë vite (pa u
martuar) duke duruar dhe shpresuar shpërblimin tek Allahu i Madhëruar.
Dhe, pas pesëmbëdhjetë viteve të kësaj ndodhie asaj iu prezentua një
musliman për martesë me të cilin pranoi të martohej.Në natën e parë të
martesës së saj, ajo u ul me burrin e saj pranë sofrës së ushqimit që të
darkonin por papritmas ata dëgjuan se dikush e trokiti derën. Burri i
tha gruas së tij që ta hap derën. U ngrit gruaja për ta hapur derën, u
ndal pranë derës dhe pyeti: kush është në derë? Një zë pas derës u
përgjigj: jam lypës, kërkoj pak ushqim. Gruaja u kthye te burri i saj
dhe i tregoi se kush ishte dhe çfarë donte. Burri e ngriti ushqimin me
duart e tij dhe i tha: merre këtë dhe ofroja atij le të hajë deri sa të
ngopet, e çka të mbetet prej ushqimit e hamë ne.
Ajo e mori ushqimin dhe ia ofroi lypësit por shpejt u kthye duke qarë.
Burri i saj e pyeti: ç'ke? pse qan? çka ndodhi? të ofendoi? të injoroi? A
të rëndoi diçka? Jo - iu përgjigj ajo kurse lotët i rridhnin nga sytë? E
pse qan atëherë? – e pyeti përsëri burri. Ajo u përgjigj: ky njeri
pranë derës tënde dhe që han nga ushqimi yt ka qenë burri im para
pesëmbëdhjetë viteve. Në natën e parë të martesës, e trokiti derën një
njeri dhe kërkoi ushqim por burri im doli dhe e largoi atë nga dera duke
e goditur. Pastaj, u kthye tek unë i neveritur por atij iu ngushtua
gjoksi e pastaj më duket se është çmendur apo është sëmurë nga xhinët.
Ai doli nga shtëpia dhe nuk dinte se kah shkonte dhe prej atij çasti nuk
e kam parë më deri sot. Kurse tani ai kërkon lëmoshë nga njerëzit ...
Papritmas burri i saj shpërtheu duke qarë. Ajo e pyeti: pse qan? Ai u
përgjigj: a e din se kush ka qenë ai njeri të cilin e ka goditur burri
juaj? Kush? – pyeti ajo. Ai u përgjigj duke qarë: unë jam ai.
I Lartësuar qoftë i Fuqishmi Hakmarrës, i Cili u hakmorr për robin e Tij
të varfër e të gjorë i cili erdhi me kokë të përulur për të lypur prej
njerëzve, kurse dhembja ia rëndonte zemrën e tij prej urisë, dhe ky
njeri ia shtoi dhimbjen edhe më shumë duke e larguar në mënyrë mizore
prej derës së tij, kurse zemra ime donte të copëtohej për shkak të
nënçmimit dhe përbuzjes që e kishte goditur, mirëpo Allahu i Madhëruar
nuk e don padrejtësinë, dhe e zbriti dënimin e Tij mbi atë që e nënçmoi
njeriun dhe i bëri padrejtësi, dhe e shpërbleu robin i cili bëri durim.
Kaluan ditë dhe Allahu e furnizoi me të mirat e Tij, dhe e dërgoi
dënimin mbi atë njeri i cili bëri padrejtësi, dhe ia mori mendjen e ia
humbi pasurinë, e ai u bë një lypës i gjorë.
Dhe, i Lartësuar qoftë Allahu i Cili e furnizoi robëreshën e ndershme
besimtare e cila bëri durim në sprovën e Allahut pesëmbëdhjetë vite dhe
ia zëvendësoi burrin e saj me më të mirë
Ky është një tregim i një motre muslimane të cilën e ka sprovuar Allahu, xhele shanuhu, në ditën e parë të martesës së saj.
Falënderimi i takon Allahut, Zotit të gjitha botërave, paqja, mëshira
dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të Dërguarin e Tij të fundit
(Muhamedin), mbi familjen tij, shokët e tij dhe të gjithë ata që e
pasojnë rrugën e tij deri në ditën e fundit.
Si t'ua bësh të tjerëve do të kthehet ty:
Ky është një tregim i një motre muslimane të cilën e ka sprovuar Allahu,
xhele shanuhu, në ditën e parë të martesës së saj, por për ata që bëjnë
durim Allahu ka thënë: "... Për durimtarët ka shpërblim pa masë."
(Zumer: 10)
Martesa e tyre ishte një martesë e thjeshtë islame. Kur erdhi koha të dy
bashkëshortët hynë në dhomë. Gruaja u ngrit dhe e solli ushqimin pranë
burrit të saj dhe ata u bashkuan në sofër pranë ushqimit. Papritmas
dikush trokiti në derë, ndërsa burri i hidhëruar tha: kush është që vjen
në këtë orë? U ngrit gruaja për ta hapur derën, u ndal pranë derës dhe
pyeti: kush është në derë? Një zë pas derës u përgjigj: jam lypës,
kërkoj pak ushqim. Gruaja u kthye te burri i saj dhe i tregoi se kush
ishte dhe çfarë donte. Burri u hidhërua edhe më shumë: ky na e trazon
qetësinë tonë në natën e parë të dhëndërrisë! Doli te ai dhe e goditi
fort duke e larguar atë atë në mënyrë shumë të poshtër. Lypësi u largua
nga dera e shtëpisë tij i përulur e uria ia rëndonte shpirtin, trupin
dhe nderin e tij.
Burri pastaj u kthye tek nusja e tij i neveritur nga ky person i cili ia
ndërpreu kënaqësinë dhe bisedën me gruan e tij, mirëpo papritmas atë e
goditi diç e ngjashme me prekje nga xhinët dhe iu ngushtua toka me
gjithë gjerësinë që e ka. Ai doli nga shtëpia duke bërtitur dhe duke e
lënë gruan e tij në natën e nusërisë, të cilën e goditi një trishtim kur
e pa burrin e saj në atë gjendje, mirëpo kjo ishte dëshira e Allahut të
Madhëruar.
Kjo motër muslimane qëndroi në këtë gjendje pesëmbëdhjetë vite (pa u
martuar) duke duruar dhe shpresuar shpërblimin tek Allahu i Madhëruar.
Dhe, pas pesëmbëdhjetë viteve të kësaj ndodhie asaj iu prezentua një
musliman për martesë me të cilin pranoi të martohej.Në natën e parë të
martesës së saj, ajo u ul me burrin e saj pranë sofrës së ushqimit që të
darkonin por papritmas ata dëgjuan se dikush e trokiti derën. Burri i
tha gruas së tij që ta hap derën. U ngrit gruaja për ta hapur derën, u
ndal pranë derës dhe pyeti: kush është në derë? Një zë pas derës u
përgjigj: jam lypës, kërkoj pak ushqim. Gruaja u kthye te burri i saj
dhe i tregoi se kush ishte dhe çfarë donte. Burri e ngriti ushqimin me
duart e tij dhe i tha: merre këtë dhe ofroja atij le të hajë deri sa të
ngopet, e çka të mbetet prej ushqimit e hamë ne.
Ajo e mori ushqimin dhe ia ofroi lypësit por shpejt u kthye duke qarë.
Burri i saj e pyeti: ç'ke? pse qan? çka ndodhi? të ofendoi? të injoroi? A
të rëndoi diçka? Jo - iu përgjigj ajo kurse lotët i rridhnin nga sytë? E
pse qan atëherë? – e pyeti përsëri burri. Ajo u përgjigj: ky njeri
pranë derës tënde dhe që han nga ushqimi yt ka qenë burri im para
pesëmbëdhjetë viteve. Në natën e parë të martesës, e trokiti derën një
njeri dhe kërkoi ushqim por burri im doli dhe e largoi atë nga dera duke
e goditur. Pastaj, u kthye tek unë i neveritur por atij iu ngushtua
gjoksi e pastaj më duket se është çmendur apo është sëmurë nga xhinët.
Ai doli nga shtëpia dhe nuk dinte se kah shkonte dhe prej atij çasti nuk
e kam parë më deri sot. Kurse tani ai kërkon lëmoshë nga njerëzit ...
Papritmas burri i saj shpërtheu duke qarë. Ajo e pyeti: pse qan? Ai u
përgjigj: a e din se kush ka qenë ai njeri të cilin e ka goditur burri
juaj? Kush? – pyeti ajo. Ai u përgjigj duke qarë: unë jam ai.
I Lartësuar qoftë i Fuqishmi Hakmarrës, i Cili u hakmorr për robin e Tij
të varfër e të gjorë i cili erdhi me kokë të përulur për të lypur prej
njerëzve, kurse dhembja ia rëndonte zemrën e tij prej urisë, dhe ky
njeri ia shtoi dhimbjen edhe më shumë duke e larguar në mënyrë mizore
prej derës së tij, kurse zemra ime donte të copëtohej për shkak të
nënçmimit dhe përbuzjes që e kishte goditur, mirëpo Allahu i Madhëruar
nuk e don padrejtësinë, dhe e zbriti dënimin e Tij mbi atë që e nënçmoi
njeriun dhe i bëri padrejtësi, dhe e shpërbleu robin i cili bëri durim.
Kaluan ditë dhe Allahu e furnizoi me të mirat e Tij, dhe e dërgoi
dënimin mbi atë njeri i cili bëri padrejtësi, dhe ia mori mendjen e ia
humbi pasurinë, e ai u bë një lypës i gjorë.
Dhe, i Lartësuar qoftë Allahu i Cili e furnizoi robëreshën e ndershme
besimtare e cila bëri durim në sprovën e Allahut pesëmbëdhjetë vite dhe
ia zëvendësoi burrin e saj me më të mirë
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:20
Nje ngjarje rreth nje Familjeje
Ate nate kur u ktheva ne shtepi , gruaja ime ishte duke pergaditur
darken , vendosa doren time ne doren e saj dhe i thashe se kam dicka per
ti thene . E shikoja dhimbjen ne syte e saj.
Befas nuk dija nga t’ia filloja . Me duhej ta lejoja qe ta kuptonte se çfare po mendoja.
Dua te divorcohem nga ti.Ngrita temen qetesisht.Ajo nuk dukej te jete
inatosur nga fjalet e mia , ne vend te kesaj , me pyeti butesisht ,
perse ?!
Menjanova pyetjen e saj . Kjo gje e zemeroi ate. Hodhi shkopinjte e ushqimit dhe filloi te me bertas , ti nuk je burre !
Ate nate , nuk flisnim me njeri-tjetrin.Ajo qante , e dija se deshironte
te zbulonte se çfare ndodhi me martesen tone.Por une nuk mund te gjeja
dot nje pergjigje te pranueshme per te.
E kisha humbur zemren time pas vajzes se quajtur Lisa , nuk e doja ate , thjesht shkaktoja dhimbje nga pakujdesia.
Me gjithe dhimbjen qe e ndjeja , ia ofrova dokumentin e divorcit me
qellim qe ajo te nenshkruante ne te , aty shkruante se une pajtohesha se
ajo do te zoteronte shtepine tone , 30% e aksioneve te kompanise ,
veturen etj. Ajo i hodhi nje shikim dokumentit dhe filloi ta griste ne
copa. Gruaja e cila kaloi dhjete vitet e jetes se saj me mua , filloi te
behej e çuditshme per mua. E ndjeja veten fajtor per humbjen e kohes me
mua , sakrificat , energjine e saj etj. Por nuk mund t’i kthehesha
gjerave mbrapa pasiqe ne njefare menyre filloi te me pelqente Lisa .
Me ne fund ajo qau zeshem para meje , gjera keto te cilat i prisja te
ndodhnin , tek une qarja e saj ishte njefare çlirimi per te . Idea ime
per divorcim e cila me ishte bere obsession me jave te tera tani me
dukej dicka e vendosur dhe e qarte.
Te nesermen , arrita ne shtepi vone , e gjeta ate duke shkruar dicka ne
tavoline.Nuk ngrena darke , por shkova drejte tek shtrati , gjumi me
kishte kapluar shume shpejte pas asaj dite plot ngjarje me Lisen . Ne
kohen kur u zgjova , ajo ende ishte ne tavoline duke shkruar. Thjeshte
nuk me interesoi nderrova kahjen dhe fillova te fle perseri.
Ne mengjes ajo me tregoi kushtet e divorcit: ajo nuk donte asgje nga une
, por kishte nevoje qe te kujdesesha per te nje muaj para se te
divorcoheshim.Ajo kerkoi nga une qe ne kete muaj te mundohemi ta jetonim
nje jete normale me ato mundesite qe kishim.Arsyet e saja ishin te
thjeshta : djali yne kishte provimet dhe nuk deshironte ta lendonim me
thyerjen e marteses sone.
Kjo ishte e arsyeshme per mua.Por ajo kishte dicka me teper , ajo
kerkonte nga une qe ta mbaja ne krahet e mi nga dhoma e nuserise sic e
beja me pare. Ajo kerkoi qe cdo dite te ketij muaji ta mbaja ne krahet e
mi nga dhoma e nuserise deri tek porta e hyrjes cdo mengjes. Mendoja se
ajo kishte filluar te çmendej.
Me qellim qe ditet tona te fundit ti kalonim se bashku , durova disi ,
pranova kerkesen e saj te çuditshme.I tregova te dashures sime Lises per
kushtet e divorcit.Ajo filloi te qeshte me ze dhe mendoi se nje gje e
tille ishte absurde.Nuk ka rendesi cfare mashtrime perdor , ajo duhet te
perballet me divorcin , me tha me nje perbuzje.Une dhe gruaja ime nuk
kishim kontakte intime qe nga momenti kur synimet e mia per divorc ishin
te shfaqura ne menyre te qarte. Kur fillova ta barte ate ne diten e
pare ne te dy dukeshim te ngjathet.Djali filloi te duartrokiste , duke
thene se babai po e barte nenen ne krahe.Fjalet e tij me sollen nje lloj
dhimbje.Nga dhoma e fjetjes deri tek dhoma e ndejes , ecja rreth dhjete
metra me te ne krahet e mi.Ajo mbylli syte e saj dhe filloi te me
fliste butesisht : mos i trego djalit tone per divorcin , e kuptova
cfare thoshte , mirepo disi ndjenjat e mia filluan te çrregulloheshin.
E leshova ate jashte deres . Pas kesaj ajo shkoi te priste autobusin per
te shkuar ne pune. Ne diten e dyte ne te dy e kishim shume me lehte.
Ajo u mbeshtet ne gjoksin tim. E ndjeja aromen e bluzes se saj. E
kuptova se nuk e kisha shikuar me vemendje kete grua per nje kohe te
gjate.E kuptova se nuk eshte me e re sic ishte , ne fytyren e saj mund
te shikoje mplakjen e saj , floket e saj kishin filluar te ndryshonin ne
ngjyre hiri. Martesa jone kishte marur taksen ne te . Per nje moment
pyeta veten çfare i kam bere asaj ?!
Ne diten e trete dhe te katert kur e ngrisja ate larte , ndjeja nje
ndjenje miqesie te ngushte me te.Kjo ishte gruaja e cila mua me dha
dhjete vitet e saj …Ne diten e peste dhe te gjashte e kuptova se ndjenja
e miqesise filloi te rritej perseri . Nuk i tregova Lises per kete.
Ishte me e lehte ta bartja ate , ne kohen kur muajit vec i afrohej
fundit , ndoshta per faktin se stervitjet me bene me te forte.
Nje mengjes ajo kishte filluar te provonte veshjet e saj.Ajo i provoi
disa nga ato , mirepo nuk mund te gjente asgje te pershtatshme.Filloi ti
shikonte , ato . Pas kesaj e kuptova se ajo kishte humbur peshe , kjo
ishte arsyeja se perse e bartja me më shume lehtesi ate.E kuptova se ajo
mbante shume dhimbje dhe vuajtje ne zemren e saj.
Rastesisht zgjata doren time dhe preka koken e saj.Ne ate moment erdhi
djali yne dhe tha babi eshte koha ta bartesh mamin . Tek ai te shohesh
se si babai e bart nenen e saj ishte bere dicka e esenciale ne jeten e
tij.Gruaja ime i beri me dije djalit qe te vije tek ajo dhe pas kesaj
ajo e perqafoi shume.Une devijova shikimin sepse frigohesha se mund ta
nderroja mendjen ne keto çaste te fundit . Pas kesaj e mora gruan si
zakonisht dhe fillova ta barte nga dhoma e fjetjes tek dhoma e ndejes ,
deri tek hyrja. Dora e saj rrethoi qafen time me butesi. E shtrengoja
trupin e saj , mu ashtu sic ishte ne diten e marteses sone. Por trupi i
saj ishte kishte humbur peshe kjo gje mua me beri te pikelluar.
Ne diten e fundit , kur e mbaja ate ne krahet e mi , nuk mund te levizja
dot. Djali yne kishte shkuar ne shkolle. E mbajta , e shtrengova fort ,
dhe i thashe , nuk e kam verejtur se jetes sone i kishte munguar
miqesia e ngushte.E dergova deri tek zyra e saj , kerceva nga vetura
shpejte , pa mbyllur deren. Frigohesha se ndoshta ndonje vonese e
papritur do te me bente te ndryshoja mendjen , u ngjita shkalleve larte
Lisa me hapi deren dhe ne ato momente i thashe , nuk e dua me divorcin e
kerkuar.Ajo me shikoi e habitur , me preku ballin dhe me tha : ndoshta
ke temperature ? Largova doren e saj dhe i thashe : kerkoj falje Lisa
nuk dua te divorcohem . Jeta ime bashkeshortore ndoshta ishte e
merzitshme per faktin se une dhe gruaja ime nuk ia dinim vleren gjerave
te vogla , jo per faktin se nuk e donim njeri-tjetrin me . Tani e
kuptova se qe nga momenti kur e kam bartur ate ne shtepine time ne diten
e marteses , te njejten gje me eshte dashur ta beja cdo dite , deri ne
kohen kur vdekja do te na ndante.
Ne ato momente Lisa , filloi te zgjohej … papritmas me dha nje shpulle ( shuplake ) perplasi deren dhe ia plasi vajit.
Pas kesaj u leshova shkalleve teposhte , rruges u ndala tek dyqani i
luleve … porosita nje tufe me lule per gruan time. Vajza e cila shiste
lule me pyeti se cfare ti shkruante ne karte.Une buzeqesha dhe shkrova :
“ Do te barte cdo mengjes derisa vdekja te na ndaje “
“ Gjerat e vogla ne jeten tone jane ato çfare kane rendesi ne nje lidhje familjare
Nuk eshte shtepia e madhe , vetura , prona , shuma e parave ne
banke.Keto krijojne nje mjedis konduktiv per lumturine , por nuk mund ta
japin dot lumturine e vertete “
Prandaj gjeni kohe qe te beni ato gjera te vogla me njeri-tjetrin me qellim qe te ndertoni nje lidhje te suksesshme.
Ate nate kur u ktheva ne shtepi , gruaja ime ishte duke pergaditur
darken , vendosa doren time ne doren e saj dhe i thashe se kam dicka per
ti thene . E shikoja dhimbjen ne syte e saj.
Befas nuk dija nga t’ia filloja . Me duhej ta lejoja qe ta kuptonte se çfare po mendoja.
Dua te divorcohem nga ti.Ngrita temen qetesisht.Ajo nuk dukej te jete
inatosur nga fjalet e mia , ne vend te kesaj , me pyeti butesisht ,
perse ?!
Menjanova pyetjen e saj . Kjo gje e zemeroi ate. Hodhi shkopinjte e ushqimit dhe filloi te me bertas , ti nuk je burre !
Ate nate , nuk flisnim me njeri-tjetrin.Ajo qante , e dija se deshironte
te zbulonte se çfare ndodhi me martesen tone.Por une nuk mund te gjeja
dot nje pergjigje te pranueshme per te.
E kisha humbur zemren time pas vajzes se quajtur Lisa , nuk e doja ate , thjesht shkaktoja dhimbje nga pakujdesia.
Me gjithe dhimbjen qe e ndjeja , ia ofrova dokumentin e divorcit me
qellim qe ajo te nenshkruante ne te , aty shkruante se une pajtohesha se
ajo do te zoteronte shtepine tone , 30% e aksioneve te kompanise ,
veturen etj. Ajo i hodhi nje shikim dokumentit dhe filloi ta griste ne
copa. Gruaja e cila kaloi dhjete vitet e jetes se saj me mua , filloi te
behej e çuditshme per mua. E ndjeja veten fajtor per humbjen e kohes me
mua , sakrificat , energjine e saj etj. Por nuk mund t’i kthehesha
gjerave mbrapa pasiqe ne njefare menyre filloi te me pelqente Lisa .
Me ne fund ajo qau zeshem para meje , gjera keto te cilat i prisja te
ndodhnin , tek une qarja e saj ishte njefare çlirimi per te . Idea ime
per divorcim e cila me ishte bere obsession me jave te tera tani me
dukej dicka e vendosur dhe e qarte.
Te nesermen , arrita ne shtepi vone , e gjeta ate duke shkruar dicka ne
tavoline.Nuk ngrena darke , por shkova drejte tek shtrati , gjumi me
kishte kapluar shume shpejte pas asaj dite plot ngjarje me Lisen . Ne
kohen kur u zgjova , ajo ende ishte ne tavoline duke shkruar. Thjeshte
nuk me interesoi nderrova kahjen dhe fillova te fle perseri.
Ne mengjes ajo me tregoi kushtet e divorcit: ajo nuk donte asgje nga une
, por kishte nevoje qe te kujdesesha per te nje muaj para se te
divorcoheshim.Ajo kerkoi nga une qe ne kete muaj te mundohemi ta jetonim
nje jete normale me ato mundesite qe kishim.Arsyet e saja ishin te
thjeshta : djali yne kishte provimet dhe nuk deshironte ta lendonim me
thyerjen e marteses sone.
Kjo ishte e arsyeshme per mua.Por ajo kishte dicka me teper , ajo
kerkonte nga une qe ta mbaja ne krahet e mi nga dhoma e nuserise sic e
beja me pare. Ajo kerkoi qe cdo dite te ketij muaji ta mbaja ne krahet e
mi nga dhoma e nuserise deri tek porta e hyrjes cdo mengjes. Mendoja se
ajo kishte filluar te çmendej.
Me qellim qe ditet tona te fundit ti kalonim se bashku , durova disi ,
pranova kerkesen e saj te çuditshme.I tregova te dashures sime Lises per
kushtet e divorcit.Ajo filloi te qeshte me ze dhe mendoi se nje gje e
tille ishte absurde.Nuk ka rendesi cfare mashtrime perdor , ajo duhet te
perballet me divorcin , me tha me nje perbuzje.Une dhe gruaja ime nuk
kishim kontakte intime qe nga momenti kur synimet e mia per divorc ishin
te shfaqura ne menyre te qarte. Kur fillova ta barte ate ne diten e
pare ne te dy dukeshim te ngjathet.Djali filloi te duartrokiste , duke
thene se babai po e barte nenen ne krahe.Fjalet e tij me sollen nje lloj
dhimbje.Nga dhoma e fjetjes deri tek dhoma e ndejes , ecja rreth dhjete
metra me te ne krahet e mi.Ajo mbylli syte e saj dhe filloi te me
fliste butesisht : mos i trego djalit tone per divorcin , e kuptova
cfare thoshte , mirepo disi ndjenjat e mia filluan te çrregulloheshin.
E leshova ate jashte deres . Pas kesaj ajo shkoi te priste autobusin per
te shkuar ne pune. Ne diten e dyte ne te dy e kishim shume me lehte.
Ajo u mbeshtet ne gjoksin tim. E ndjeja aromen e bluzes se saj. E
kuptova se nuk e kisha shikuar me vemendje kete grua per nje kohe te
gjate.E kuptova se nuk eshte me e re sic ishte , ne fytyren e saj mund
te shikoje mplakjen e saj , floket e saj kishin filluar te ndryshonin ne
ngjyre hiri. Martesa jone kishte marur taksen ne te . Per nje moment
pyeta veten çfare i kam bere asaj ?!
Ne diten e trete dhe te katert kur e ngrisja ate larte , ndjeja nje
ndjenje miqesie te ngushte me te.Kjo ishte gruaja e cila mua me dha
dhjete vitet e saj …Ne diten e peste dhe te gjashte e kuptova se ndjenja
e miqesise filloi te rritej perseri . Nuk i tregova Lises per kete.
Ishte me e lehte ta bartja ate , ne kohen kur muajit vec i afrohej
fundit , ndoshta per faktin se stervitjet me bene me te forte.
Nje mengjes ajo kishte filluar te provonte veshjet e saj.Ajo i provoi
disa nga ato , mirepo nuk mund te gjente asgje te pershtatshme.Filloi ti
shikonte , ato . Pas kesaj e kuptova se ajo kishte humbur peshe , kjo
ishte arsyeja se perse e bartja me më shume lehtesi ate.E kuptova se ajo
mbante shume dhimbje dhe vuajtje ne zemren e saj.
Rastesisht zgjata doren time dhe preka koken e saj.Ne ate moment erdhi
djali yne dhe tha babi eshte koha ta bartesh mamin . Tek ai te shohesh
se si babai e bart nenen e saj ishte bere dicka e esenciale ne jeten e
tij.Gruaja ime i beri me dije djalit qe te vije tek ajo dhe pas kesaj
ajo e perqafoi shume.Une devijova shikimin sepse frigohesha se mund ta
nderroja mendjen ne keto çaste te fundit . Pas kesaj e mora gruan si
zakonisht dhe fillova ta barte nga dhoma e fjetjes tek dhoma e ndejes ,
deri tek hyrja. Dora e saj rrethoi qafen time me butesi. E shtrengoja
trupin e saj , mu ashtu sic ishte ne diten e marteses sone. Por trupi i
saj ishte kishte humbur peshe kjo gje mua me beri te pikelluar.
Ne diten e fundit , kur e mbaja ate ne krahet e mi , nuk mund te levizja
dot. Djali yne kishte shkuar ne shkolle. E mbajta , e shtrengova fort ,
dhe i thashe , nuk e kam verejtur se jetes sone i kishte munguar
miqesia e ngushte.E dergova deri tek zyra e saj , kerceva nga vetura
shpejte , pa mbyllur deren. Frigohesha se ndoshta ndonje vonese e
papritur do te me bente te ndryshoja mendjen , u ngjita shkalleve larte
Lisa me hapi deren dhe ne ato momente i thashe , nuk e dua me divorcin e
kerkuar.Ajo me shikoi e habitur , me preku ballin dhe me tha : ndoshta
ke temperature ? Largova doren e saj dhe i thashe : kerkoj falje Lisa
nuk dua te divorcohem . Jeta ime bashkeshortore ndoshta ishte e
merzitshme per faktin se une dhe gruaja ime nuk ia dinim vleren gjerave
te vogla , jo per faktin se nuk e donim njeri-tjetrin me . Tani e
kuptova se qe nga momenti kur e kam bartur ate ne shtepine time ne diten
e marteses , te njejten gje me eshte dashur ta beja cdo dite , deri ne
kohen kur vdekja do te na ndante.
Ne ato momente Lisa , filloi te zgjohej … papritmas me dha nje shpulle ( shuplake ) perplasi deren dhe ia plasi vajit.
Pas kesaj u leshova shkalleve teposhte , rruges u ndala tek dyqani i
luleve … porosita nje tufe me lule per gruan time. Vajza e cila shiste
lule me pyeti se cfare ti shkruante ne karte.Une buzeqesha dhe shkrova :
“ Do te barte cdo mengjes derisa vdekja te na ndaje “
“ Gjerat e vogla ne jeten tone jane ato çfare kane rendesi ne nje lidhje familjare
Nuk eshte shtepia e madhe , vetura , prona , shuma e parave ne
banke.Keto krijojne nje mjedis konduktiv per lumturine , por nuk mund ta
japin dot lumturine e vertete “
Prandaj gjeni kohe qe te beni ato gjera te vogla me njeri-tjetrin me qellim qe te ndertoni nje lidhje te suksesshme.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:20
Si e pranoj Kinezi Islamin?
Një dijetar Musliman kishte shkuar për një vizite në Kinë që të ju
ligjëroj komunitetit Musliman atje. Një ditë ishte caktuar të ligjëroj
në njërin nga qytetet kineze dhe së bashku me shoqëruesit e tij donin të
merrnin një Taksi
Para se të hipnin në taksi, Shejhu pyeti sa do marrë kohë për të arritur
në sallën e qytetit. Taksisti përmes përkthyesit , ju përgjigj “Dy
orë”.
Shejhu menjëherë u kthye nga shoqëruesit e tij dhe tha: "Mirë, ne nuk
mund të rrimë ulur në veturën e tij për dy orë e mos t'i flasim për Fenë
tonë. Nëse do bënim këtë kjo nuk do të na ndryshonte nga asnjë kaffir
apo jomusliman që do përdornin këtë Taksi veturë. Ne jemi njerëz të
cilët Allahu na ka zgjedhur ta shpërndajmë mesazhin e tij dhe na ka
nderuar si mysliman. Është detyre e jona t’ ia prezantojmë islamin ."
Megjithatë , Vozitësi ishte një Kinez autokton dhe nuk kishte gjuhë te
përbashkët me Shejhun. Ata u desh të komunikonin përmes përkthyesit
Shejhu ju drejtua përkthyesit : " Pyete këtë person se nëse beson në ndonjë fe?"
Vozitësi: Jo, nuk besoj në fe. Unë vetëm zgjohem në mëngjes, shkoj në
punë dhe fitoj para. Ne fund te ditës i mbledh të hollat që i kam fituar
dhe me ato para blej ushqim dhe pije për familjën time. Përse më duhet
mua feja?
Shejhu ( përmes përkthyesit) : " Pyete këtë njeri se a ka dëgjuar ndonjëherë për Islamin."
Vozitësi: "Jo shumë. Kam parë njëherë një videokasetë në të cilën i tregonin Muslimanet si njerëz violent. nuk di më shumë."
Shejhu ( përmes përkthyesit) : "Pyete për kompjutorët. Cfare mendon për kompjutorin?"
Vozitësi: " Mendoj se kompjutori është një zbulim i mrekullueshëm. Është shumë i dobishëm dhe shumë i ndërlikuar."
Shejhu: " A mendon ky se kompjuteri vetvetiu është shpikur apo mendon se qenia njerëzore e shpiku?
Vozitësi:" Njeriu e shpiku natyrisht. Nuk është e mundur të shpikej vetvetiu."
Shejhu: Cili është më i komplikuar kompjutori apo qenia njerëzore ?
Vozitësi . Njeriu është më i komplikuar natyrisht."
Shejhu: " U be, nëse kompjutori është shpikur nga njeriu, atëherë kjo të
jep të mendosh se Njeriu ( si krijesë e ndërlikuar) duhet të ketë
Krijues.
Vozitësi: "Kuptoj"
Shejhu: " Në Islam, ne besojmë se Allahu është krijues i njerëzimit dhe
krijesave tjera. Shumë mirë, shkojme më tutje, Supozojmë se kurrë s'keni
parë më herët kompjutor dhe as që keni dëgjuar për të. Nëse unë ua
sjell juve një kompjutor çfarë do bënit me të? A do të ishit në gjendje
ta përdorni me tërë potencialin e tij?"
Vozitësi: "Jo nuk do kisha mundësi."
Shejhu: Tani, nëse unë ua jap një udhëzues të kompjuterit, a do te ishit në gjendje ta përdorni me rregull? Saktë?
Vozitësi:" Saktë"
Shejhu: " Në Islam, ne e shfletojmë Kur'anin si një udhëzues i përdorur
nga Njeriu për të drejtuar jetën e tij. Pa këtë udhëzues ai do e
shkatërroj vetveten!
Tani, nëse ky sajues i Kompjutorit e ka bashkuar makinerinë e saj dhe ka
shtypur udhëzuesin, çfarë do të ishte hapi i tij i ardhshëm? Ai do
duhej të ushtroj disa inxhinierë dhe ca të tjerë se si ta përhapin
mesazhin e këtij mekanizmi.
Këta njerëz pastaj do i trajnonin të tjerët derisa të gjithë do të dinin
të përdorin këtë mekanizëm. Në shembullin e Allahut dhe Kur'anit, të
dërguarit e Allahut luanin rolin e inxhiniereve. Ata e mësuan mesazhin
dhe i mësuan të tjerët që ta përhapin mesazhin. Pejgamberi Muhammed
s.a.w.s ishte i dërguari i fundit dhe ai ishte urdhëruar të dërgoj
mesazhin gjithë njerëzimit ."
Gjatë kësaj kohe udhëtimit gati se i erdhi fundi dhe vetëm sa nuk ishin
arritur në sallën e ligjërimit. Por Shejhu vërejti lotët teksa rridhnin
nga sytë e Vozitësit. Fjalët e Shejhut kishin dhënë një efekt domethënës
në këtë person.
Vozitësi:" Këto mendime janë shume interesante për mua. A do kishit
pasur mundësi të kalonit edhe 15 minuta me mua dhe të më të më tregoni
për këtë Fe?"
Shejhu pranoi të kalonte edhe disa pak minuta me këtë person.
Ky njeri bëri pyetje të shumta dhe dukej i sinqertë dhe i etur të
mësonte për Islamin. Në fund të këtyre minutave , Vozitësi tha: " Dua te
hyj në fenë e juaj. Si duhet ta bëj këtë?"
Atij i ishte thënë se krejt çka duhet të dëshmoj sinqerisht është : " La
ilahe il-lallah, Muhammed resulullah. (Nuk ka zot tjetër përveç
Allahut, dhe Muhammedi është i Dërguari i Tij) "
Allahu ekber!! Duket e thjeshte, apo jo? Një udhëtim me taksi në rrugët e
ngarkuara të qytetit Kinez solli dritën e Islamit në zemrën e një
Kinezi. Njeriu i cili e filloi ditën si një pabesimtar pa dyshuar se do e
mbaroj ditën si një Musliman. Ka shumë njerëz atje te cilët janë të
etur për porosinë e Islamit. Për ti shtuar edhe ata si vëllezër dhe
motra në Islam do te ishte e thjeshte si kjo ngjarje e vërtet
Një dijetar Musliman kishte shkuar për një vizite në Kinë që të ju
ligjëroj komunitetit Musliman atje. Një ditë ishte caktuar të ligjëroj
në njërin nga qytetet kineze dhe së bashku me shoqëruesit e tij donin të
merrnin një Taksi
Para se të hipnin në taksi, Shejhu pyeti sa do marrë kohë për të arritur
në sallën e qytetit. Taksisti përmes përkthyesit , ju përgjigj “Dy
orë”.
Shejhu menjëherë u kthye nga shoqëruesit e tij dhe tha: "Mirë, ne nuk
mund të rrimë ulur në veturën e tij për dy orë e mos t'i flasim për Fenë
tonë. Nëse do bënim këtë kjo nuk do të na ndryshonte nga asnjë kaffir
apo jomusliman që do përdornin këtë Taksi veturë. Ne jemi njerëz të
cilët Allahu na ka zgjedhur ta shpërndajmë mesazhin e tij dhe na ka
nderuar si mysliman. Është detyre e jona t’ ia prezantojmë islamin ."
Megjithatë , Vozitësi ishte një Kinez autokton dhe nuk kishte gjuhë te
përbashkët me Shejhun. Ata u desh të komunikonin përmes përkthyesit
Shejhu ju drejtua përkthyesit : " Pyete këtë person se nëse beson në ndonjë fe?"
Vozitësi: Jo, nuk besoj në fe. Unë vetëm zgjohem në mëngjes, shkoj në
punë dhe fitoj para. Ne fund te ditës i mbledh të hollat që i kam fituar
dhe me ato para blej ushqim dhe pije për familjën time. Përse më duhet
mua feja?
Shejhu ( përmes përkthyesit) : " Pyete këtë njeri se a ka dëgjuar ndonjëherë për Islamin."
Vozitësi: "Jo shumë. Kam parë njëherë një videokasetë në të cilën i tregonin Muslimanet si njerëz violent. nuk di më shumë."
Shejhu ( përmes përkthyesit) : "Pyete për kompjutorët. Cfare mendon për kompjutorin?"
Vozitësi: " Mendoj se kompjutori është një zbulim i mrekullueshëm. Është shumë i dobishëm dhe shumë i ndërlikuar."
Shejhu: " A mendon ky se kompjuteri vetvetiu është shpikur apo mendon se qenia njerëzore e shpiku?
Vozitësi:" Njeriu e shpiku natyrisht. Nuk është e mundur të shpikej vetvetiu."
Shejhu: Cili është më i komplikuar kompjutori apo qenia njerëzore ?
Vozitësi . Njeriu është më i komplikuar natyrisht."
Shejhu: " U be, nëse kompjutori është shpikur nga njeriu, atëherë kjo të
jep të mendosh se Njeriu ( si krijesë e ndërlikuar) duhet të ketë
Krijues.
Vozitësi: "Kuptoj"
Shejhu: " Në Islam, ne besojmë se Allahu është krijues i njerëzimit dhe
krijesave tjera. Shumë mirë, shkojme më tutje, Supozojmë se kurrë s'keni
parë më herët kompjutor dhe as që keni dëgjuar për të. Nëse unë ua
sjell juve një kompjutor çfarë do bënit me të? A do të ishit në gjendje
ta përdorni me tërë potencialin e tij?"
Vozitësi: "Jo nuk do kisha mundësi."
Shejhu: Tani, nëse unë ua jap një udhëzues të kompjuterit, a do te ishit në gjendje ta përdorni me rregull? Saktë?
Vozitësi:" Saktë"
Shejhu: " Në Islam, ne e shfletojmë Kur'anin si një udhëzues i përdorur
nga Njeriu për të drejtuar jetën e tij. Pa këtë udhëzues ai do e
shkatërroj vetveten!
Tani, nëse ky sajues i Kompjutorit e ka bashkuar makinerinë e saj dhe ka
shtypur udhëzuesin, çfarë do të ishte hapi i tij i ardhshëm? Ai do
duhej të ushtroj disa inxhinierë dhe ca të tjerë se si ta përhapin
mesazhin e këtij mekanizmi.
Këta njerëz pastaj do i trajnonin të tjerët derisa të gjithë do të dinin
të përdorin këtë mekanizëm. Në shembullin e Allahut dhe Kur'anit, të
dërguarit e Allahut luanin rolin e inxhiniereve. Ata e mësuan mesazhin
dhe i mësuan të tjerët që ta përhapin mesazhin. Pejgamberi Muhammed
s.a.w.s ishte i dërguari i fundit dhe ai ishte urdhëruar të dërgoj
mesazhin gjithë njerëzimit ."
Gjatë kësaj kohe udhëtimit gati se i erdhi fundi dhe vetëm sa nuk ishin
arritur në sallën e ligjërimit. Por Shejhu vërejti lotët teksa rridhnin
nga sytë e Vozitësit. Fjalët e Shejhut kishin dhënë një efekt domethënës
në këtë person.
Vozitësi:" Këto mendime janë shume interesante për mua. A do kishit
pasur mundësi të kalonit edhe 15 minuta me mua dhe të më të më tregoni
për këtë Fe?"
Shejhu pranoi të kalonte edhe disa pak minuta me këtë person.
Ky njeri bëri pyetje të shumta dhe dukej i sinqertë dhe i etur të
mësonte për Islamin. Në fund të këtyre minutave , Vozitësi tha: " Dua te
hyj në fenë e juaj. Si duhet ta bëj këtë?"
Atij i ishte thënë se krejt çka duhet të dëshmoj sinqerisht është : " La
ilahe il-lallah, Muhammed resulullah. (Nuk ka zot tjetër përveç
Allahut, dhe Muhammedi është i Dërguari i Tij) "
Allahu ekber!! Duket e thjeshte, apo jo? Një udhëtim me taksi në rrugët e
ngarkuara të qytetit Kinez solli dritën e Islamit në zemrën e një
Kinezi. Njeriu i cili e filloi ditën si një pabesimtar pa dyshuar se do e
mbaroj ditën si një Musliman. Ka shumë njerëz atje te cilët janë të
etur për porosinë e Islamit. Për ti shtuar edhe ata si vëllezër dhe
motra në Islam do te ishte e thjeshte si kjo ngjarje e vërtet
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:21
Aliu i vogël dhe mësuesi ateist.
Në një orë mësimi, një mësues po shpaloste idetë e tij mbi ateizmin,
para nxënësve të vegjël. Pasi mbaroi së shpjeguari këndvështrimin e tij
mbështetës ndaj ateizmit, u kthye nga nxënësit dhe i pyeti: "Tani
tregojini mësuesit, kush nga ju është ateist?"
Nxënësit, pa e ditur fare se ç' kuptim kishte fjala ateizëm, thjesht prë të ndjekur mësuesin, ngritën duart përpjetë.
Vetëm Aliu i vogël bëri përjashtim nga grupi. Mësuesi, i çuditur nga qëndrimi i Aliut, e pyeti:
- "Përse nuk e ngrite dorën si shokët e tu?"
- "Sepse unë nuk jam ateist"- u përgjigj ai.
- "E çfarë je ti, që nuk na qënke ateist?" – ia ktheu mësuesi.
- "Unë jam musliman" – iu përgjigj Aliu prerazi.
- "E përse qënke musliman ti?"
- "Sepse edhe prindërit e mi janë musliman" – tha Aliu.
- "Po sipas llogjikës tënde, sikur prindërit tuaj të ishin idiotë, ti çfarë do të ishe more Ali" – pyeti mësuesi ironik.
- "Një ateist, si puna jote" – ia preu Aliu.
Në një orë mësimi, një mësues po shpaloste idetë e tij mbi ateizmin,
para nxënësve të vegjël. Pasi mbaroi së shpjeguari këndvështrimin e tij
mbështetës ndaj ateizmit, u kthye nga nxënësit dhe i pyeti: "Tani
tregojini mësuesit, kush nga ju është ateist?"
Nxënësit, pa e ditur fare se ç' kuptim kishte fjala ateizëm, thjesht prë të ndjekur mësuesin, ngritën duart përpjetë.
Vetëm Aliu i vogël bëri përjashtim nga grupi. Mësuesi, i çuditur nga qëndrimi i Aliut, e pyeti:
- "Përse nuk e ngrite dorën si shokët e tu?"
- "Sepse unë nuk jam ateist"- u përgjigj ai.
- "E çfarë je ti, që nuk na qënke ateist?" – ia ktheu mësuesi.
- "Unë jam musliman" – iu përgjigj Aliu prerazi.
- "E përse qënke musliman ti?"
- "Sepse edhe prindërit e mi janë musliman" – tha Aliu.
- "Po sipas llogjikës tënde, sikur prindërit tuaj të ishin idiotë, ti çfarë do të ishe more Ali" – pyeti mësuesi ironik.
- "Një ateist, si puna jote" – ia preu Aliu.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:21
Letër dërguar tek çdo muslimane
Allahu xh.sh. thotë: "Çka kanë ata që të mos i dënojë All-llahu, kur ata
janë që pengojnë (të tjerët) nga xhamia e shenjtë (Qabja), e edhepse
nuk janë mbikëqyrës të saj. Kujdestarët e saj janë vetëm ata që ruhen
(të devotshmit), por shumica e tyre nuk është që di." (El-Enfal-34)
Motra ime
A e dinë se cila është begatia më a madhe e Allahut ndaj teje?
Ajo është begatia e Islamit Allahu xh.sh thotë: "Sot përsosa për ju fenë
tuaj, plotësova ndaj jush dhuntinë Time, zgjodha për ju islamin fe."
(El-Maide 3).
Kuptimi i Islamit është: dorëzimi Allahut xh.sh. d.m.th. që t'ia
dorëzosh vetveten Allahut xh.sh., poashtu duhet të dish se Ai është
Krijuesi, Furnizuesi dhe Zoti yt, të Cilin e adhuron, e nëse vjen
urdhëri prej Allahut xh.sh. detyrohesh të thuash: Kam dëgjuar dhe i
përgjigjem. "Kur thirrën besimtarët për gjykim ndërmjet tyre te
All-llahu dhe te i dërguari i Tij, e vetmja fjalë e tyre është të thonë:
"Dëgjuam dhe respektuam!" Të tillët janë ata të shpëtuarit." (En-Nur
51)
Motra ime
Kush të ka urdhëruar për mbulesë?
Me të vërtetë Ai është Allahu, i cili të ka urdhëruar me namaz, agjërim,
haxh etj. Motër e dashur ti nuk e ve mbulesën që të jesh e bukur, e as
për atë se është traditë, apo rrespekt ndaj burrit apo të fejuarit tënd,
poashtu nuk e ve atë për hirë të askujt. Mirëpo ti mbulesën e ve në
shenjë adhurimi dhe rrespekti ndaj Allahut, Krijuesit tënd.
Motra ime
Përse e dëshiron mbulesën?
Përarsye se ti je një grua muslimane e pastërt dhe nuk pranon të shikojë
në ty askush prej njerëzve. Poashtu ti je grua besimtare e ndershme,
refuzon që ta bësh trupin tënd artikull që ta rrotullon e ta shikon atë
kush të dojë! E me këtë rast syri bënë amoralitet me shikimin në trupin
tënd.
Pejgamberi a.s. thotë: "Sytë bëjnë amoralitet, e amoraliteti i tyre
është shikimi" (Hadith Sahih transmeton Buhariu dhe Muslimi).
Me të vërtetë mbulesa është mbrojtje (nga haramet), pastërti, nderë,
moral dhe turpësi. Por parasëgjithash ajo është adhurim dhe nënshtrim
ndaj Allahut.
Kur Allahu xh.sh të ka obliguar mbulesën ka dëshiruar ta sprovoj besimin
tënd, të pastrojë, të shtojë nderin, mbrojtjen dhe të ngritë pozitën
tënde.
Poashtu Allahu xh.sh ka dëshiruar që për mes mbulesës të ndaloj çdo
shikim mashtrues nga lakmia në ty. Motër margaritare, falënderoje
Allahun që të ka obliguar me mbulesë!
Mbulesa është fshehje e bukurisë dhe mbulesë e pjesëve të turpshme,
përasrsye se e gjithë gruaja është e turpshme ashtu siç ka thënë
Pejgamberi a.s: "Gruaja është e turpshme e nëse del e zbuluar e ka parë
atë shejtani dhe e ka zbukuruar në sytë e njerëzve".
Nuk është mbulesa veç mbulim i kokës. Mbulesa është që gruaja ta mbulojë
tërë trupin e saj. Poashtu mbulesa është virtyt i ndershëm, turpësi,
moral dhe mbrojtje. Parasëgjithash, ajo është shkak për afrim tek Allahu
xh.sh. me atë çka e don Ai, e Allahu e don pastërtinë dhe turpin, kurse
i urren të këqijat, mëkatet dhe zbulesën.
Si duhet të jetë mbulesa?
Mbulesa duhet të jetë ashtu siç ka urdhëruar Allahu xh.sh. dhe ashtu siç
nuk lejohet të falësh me asnjë metodë tjetër përveç ashtu siç të ka
urdhëruar Allahu. Poashtu nuk lejohet të veshësh mblulesë tjetër përveç
ashtu siç ka urdhëar Allahu xh.sh dhe Pejgamberi a.s.
Motra ime
Të porosisë që t'iu përmbahesh këtyre cilësive dhe kushteve të mbulesës:
E para: Që gruaja të mos vesh rrobe të zbukuruara (shiqimnxitëse),
përarsye se Allahu e ka obliguar gruan që ta fshehë bukurinë e saj.
Allahu xh.sh thotë: "Dhe mos t'i zbulojnë stolitë e tyre" (En-nur 31).
Nuk lejohet që gruaja të vesh rrobe të ngushta, të holla, të vizëlluara
ose në ato rrobe ka pjesë vizlluese. Poashtu nuk lejohet që ngjyra e
rrobeve të jetë tërheqëse.
E dyta: Detyrohesh që rrobet të jenë të trasha dhe të padukshme,
përarsye se rroba e tejdukshme nuk është mbulesë në relitet. Madje
mundet që ajo e cila ka veshë këso llojë rrobesh të jetë e mbuluar
formalisht por në realitet është e zbuluar. Pra, kush e bënë këtë ajo
është e mallkuar ashtu siç ka thënë Pejgamberi a.s: "Do të ketë në fund
të popullit tim gra të veshura e në realitet të zdeshura, flokët e tyre
do të jenë sikurse gungat e shpinës së devës, mallkoni ato sepse ato
janë të mallkuara" (hadith Sahih transmeton Taberaniu kurse e ka
vërtetuar Albani).
E treta: Që të jenë rrobet e gjëra jo të ngushta, poashtu nuk lejohet të
përcaktohet diçka nga trupi i saj, e nëse ndodhë kjo atëherë ajo është e
mbuluar formalisht mirëpo e zbuluar në realitet.
E katërta: Që rrobet të jenë mbulesë për tërë trupin, nuk lejohet që të
shihet diçka nga trupi i saj, përarsye se i gjithë trupi i gruas është i
turpshëm. Pra, nuk lejohet psh: që të shihen këmbët e saja apo një
pjesë e këmbëve ashtu siç ndodhë tek shumica e grave në këtë kohë.
E pesta: Që mos të përngjajnë rrobet e saja me rrobe të burrave ,
përarsye se Allahu xh.sh. e ka mallkuar gruan, e cila iu përgjan
burrave. Pejgamberi a.s thotë: "E ka mallkuar Allahu burrin, i cili
veshë rrobe të grave, dhe gruan, e cila vesh rrobe të burrave" (hadith
Sahih transmeton Ebu Davudi dhe Hakimi).
Gjithashtu nuk i lejohet gruas që të vesh pantollona dhe të del me ta pa
pasur diçka mbi ta. E nëse janë veç pantollonat nuk është mbulesë sipas
Islamit. Poashtu në të ka përngjarje me burrat. I lejohet gruas që t'i
vesh pantollonat nëse vesh mbi ta mantil, apo fustan të gjatë ose në
shtëpinë e saj.
E gjashta: Që rrobet e saja të mos iu përngjajnë rrobeve të
pabesimtareve. Pejgamberi a.s. thotë: "Kush i përngjan një populli ai
është prej tyre" (hadith Sahih transmeton Ebu Davudi).
Nuk lejohet që gruaja të vesh veshje të murgeshave, edhe nëse është
mbulesë pra, nëse gruaja e bënë këtë iu ka përngjarë pabesimtareve.
E shtata: Nuk i lejohet gruas që të përdorë parfumë po edhe nëse
dëshiron me këtë të dalë prej shtëpisë në xhami. Pejgamberi a.s. thotë:
"Nëse një grua parfumoset dhe kalon pranë disa njerëzve e ata e ndiejnë
aromën e saj ajo është e pandershme" (hadith Sahih transmeton Ahmedi,
Nesaiu, dhe Hakimi).
E teta: Nuk i lejohet gruas që të përdorë manikyrë apo t'i zgjatë thonjët përarsye se kjo është prej të ndaluarave.
E nënta: Nuk i lejohet gruas që të vesh shtiklla, ose këpucë tjera që
kërcasin gjatë ecjes. Allahu xh.sh thotë: "Le të mos kërcasin me këmbët e
tyre për të zbuluar fshehtësitnë nga stolitë e tyre" (En-nur 31).
E dhjeta: Nuk i lejohet gruas që ta ngritë zërin e saj, të qesh me zë të
lartë, apo ta zbukuron zërin e saj e as mos të llastoj në fjalët e
saja. Allahu xh.sh thotë: "O gratë e Pejgamberit, ju nuk jeni si asnjë
grua tjetër, nëse keni kujdes e ruheni, andaj mos u llastoni në të folur
e të lakmojë ai që ka sëmundje në zemrën e tij, po thuani fjalë të
matura." (El-Ahzab 32)
Poashtu, nuk i lejohet gruas që të anon (dredhohet) në ecjen e saj ose
çdo ecje e cila tërheq shikimin e njerëzve, e gjithë kjo i takon
zbulesës, të cilën e ka ndaluar Allahu xh.sh.
Së fundi motra ime: Mbulesa është urdhër i Allahut xh.sh. dhe
Pejgamberit a.s.. Çdo gjë që e ka urdhëruar Allahu dhe Pejgamberi i Tij
është mirë për ty, e nëse mendon diçka tjetër përveç kësaj veç menduar
keq.
Motra ime: Nëse dëshiron daljen nga shtëpia përkujto fjalën e Allahut: "Dhe mos t'i zbulojnë stolitë e tyre" (En-nur 31).
Pastaj pyete vetveten: A e kam fshehur stolinë time apo jo? Nëse është
përgjegja "po", veç e ke kënaqur Zotin tënd, pastaj edhe Allahu do të
kënaqet me ty. E nëse është përgjegja është"jo" veç e ke hidhëruar dhe i
ke bërë mëkat Allahut, atëherë mos e fajëso askend përveç vetveten
tënde! "Me këtë këshillohet ai që prej jush e beson All-llahun dhe botën
tjetër, kjo është më e dobishme për ju, më e pastër, se All-llahu e di,
e ju nuk e dini." (El-Bekare 232).
Allahu xh.sh. thotë: "Çka kanë ata që të mos i dënojë All-llahu, kur ata
janë që pengojnë (të tjerët) nga xhamia e shenjtë (Qabja), e edhepse
nuk janë mbikëqyrës të saj. Kujdestarët e saj janë vetëm ata që ruhen
(të devotshmit), por shumica e tyre nuk është që di." (El-Enfal-34)
Motra ime
A e dinë se cila është begatia më a madhe e Allahut ndaj teje?
Ajo është begatia e Islamit Allahu xh.sh thotë: "Sot përsosa për ju fenë
tuaj, plotësova ndaj jush dhuntinë Time, zgjodha për ju islamin fe."
(El-Maide 3).
Kuptimi i Islamit është: dorëzimi Allahut xh.sh. d.m.th. që t'ia
dorëzosh vetveten Allahut xh.sh., poashtu duhet të dish se Ai është
Krijuesi, Furnizuesi dhe Zoti yt, të Cilin e adhuron, e nëse vjen
urdhëri prej Allahut xh.sh. detyrohesh të thuash: Kam dëgjuar dhe i
përgjigjem. "Kur thirrën besimtarët për gjykim ndërmjet tyre te
All-llahu dhe te i dërguari i Tij, e vetmja fjalë e tyre është të thonë:
"Dëgjuam dhe respektuam!" Të tillët janë ata të shpëtuarit." (En-Nur
51)
Motra ime
Kush të ka urdhëruar për mbulesë?
Me të vërtetë Ai është Allahu, i cili të ka urdhëruar me namaz, agjërim,
haxh etj. Motër e dashur ti nuk e ve mbulesën që të jesh e bukur, e as
për atë se është traditë, apo rrespekt ndaj burrit apo të fejuarit tënd,
poashtu nuk e ve atë për hirë të askujt. Mirëpo ti mbulesën e ve në
shenjë adhurimi dhe rrespekti ndaj Allahut, Krijuesit tënd.
Motra ime
Përse e dëshiron mbulesën?
Përarsye se ti je një grua muslimane e pastërt dhe nuk pranon të shikojë
në ty askush prej njerëzve. Poashtu ti je grua besimtare e ndershme,
refuzon që ta bësh trupin tënd artikull që ta rrotullon e ta shikon atë
kush të dojë! E me këtë rast syri bënë amoralitet me shikimin në trupin
tënd.
Pejgamberi a.s. thotë: "Sytë bëjnë amoralitet, e amoraliteti i tyre
është shikimi" (Hadith Sahih transmeton Buhariu dhe Muslimi).
Me të vërtetë mbulesa është mbrojtje (nga haramet), pastërti, nderë,
moral dhe turpësi. Por parasëgjithash ajo është adhurim dhe nënshtrim
ndaj Allahut.
Kur Allahu xh.sh të ka obliguar mbulesën ka dëshiruar ta sprovoj besimin
tënd, të pastrojë, të shtojë nderin, mbrojtjen dhe të ngritë pozitën
tënde.
Poashtu Allahu xh.sh ka dëshiruar që për mes mbulesës të ndaloj çdo
shikim mashtrues nga lakmia në ty. Motër margaritare, falënderoje
Allahun që të ka obliguar me mbulesë!
Mbulesa është fshehje e bukurisë dhe mbulesë e pjesëve të turpshme,
përasrsye se e gjithë gruaja është e turpshme ashtu siç ka thënë
Pejgamberi a.s: "Gruaja është e turpshme e nëse del e zbuluar e ka parë
atë shejtani dhe e ka zbukuruar në sytë e njerëzve".
Nuk është mbulesa veç mbulim i kokës. Mbulesa është që gruaja ta mbulojë
tërë trupin e saj. Poashtu mbulesa është virtyt i ndershëm, turpësi,
moral dhe mbrojtje. Parasëgjithash, ajo është shkak për afrim tek Allahu
xh.sh. me atë çka e don Ai, e Allahu e don pastërtinë dhe turpin, kurse
i urren të këqijat, mëkatet dhe zbulesën.
Si duhet të jetë mbulesa?
Mbulesa duhet të jetë ashtu siç ka urdhëruar Allahu xh.sh. dhe ashtu siç
nuk lejohet të falësh me asnjë metodë tjetër përveç ashtu siç të ka
urdhëruar Allahu. Poashtu nuk lejohet të veshësh mblulesë tjetër përveç
ashtu siç ka urdhëar Allahu xh.sh dhe Pejgamberi a.s.
Motra ime
Të porosisë që t'iu përmbahesh këtyre cilësive dhe kushteve të mbulesës:
E para: Që gruaja të mos vesh rrobe të zbukuruara (shiqimnxitëse),
përarsye se Allahu e ka obliguar gruan që ta fshehë bukurinë e saj.
Allahu xh.sh thotë: "Dhe mos t'i zbulojnë stolitë e tyre" (En-nur 31).
Nuk lejohet që gruaja të vesh rrobe të ngushta, të holla, të vizëlluara
ose në ato rrobe ka pjesë vizlluese. Poashtu nuk lejohet që ngjyra e
rrobeve të jetë tërheqëse.
E dyta: Detyrohesh që rrobet të jenë të trasha dhe të padukshme,
përarsye se rroba e tejdukshme nuk është mbulesë në relitet. Madje
mundet që ajo e cila ka veshë këso llojë rrobesh të jetë e mbuluar
formalisht por në realitet është e zbuluar. Pra, kush e bënë këtë ajo
është e mallkuar ashtu siç ka thënë Pejgamberi a.s: "Do të ketë në fund
të popullit tim gra të veshura e në realitet të zdeshura, flokët e tyre
do të jenë sikurse gungat e shpinës së devës, mallkoni ato sepse ato
janë të mallkuara" (hadith Sahih transmeton Taberaniu kurse e ka
vërtetuar Albani).
E treta: Që të jenë rrobet e gjëra jo të ngushta, poashtu nuk lejohet të
përcaktohet diçka nga trupi i saj, e nëse ndodhë kjo atëherë ajo është e
mbuluar formalisht mirëpo e zbuluar në realitet.
E katërta: Që rrobet të jenë mbulesë për tërë trupin, nuk lejohet që të
shihet diçka nga trupi i saj, përarsye se i gjithë trupi i gruas është i
turpshëm. Pra, nuk lejohet psh: që të shihen këmbët e saja apo një
pjesë e këmbëve ashtu siç ndodhë tek shumica e grave në këtë kohë.
E pesta: Që mos të përngjajnë rrobet e saja me rrobe të burrave ,
përarsye se Allahu xh.sh. e ka mallkuar gruan, e cila iu përgjan
burrave. Pejgamberi a.s thotë: "E ka mallkuar Allahu burrin, i cili
veshë rrobe të grave, dhe gruan, e cila vesh rrobe të burrave" (hadith
Sahih transmeton Ebu Davudi dhe Hakimi).
Gjithashtu nuk i lejohet gruas që të vesh pantollona dhe të del me ta pa
pasur diçka mbi ta. E nëse janë veç pantollonat nuk është mbulesë sipas
Islamit. Poashtu në të ka përngjarje me burrat. I lejohet gruas që t'i
vesh pantollonat nëse vesh mbi ta mantil, apo fustan të gjatë ose në
shtëpinë e saj.
E gjashta: Që rrobet e saja të mos iu përngjajnë rrobeve të
pabesimtareve. Pejgamberi a.s. thotë: "Kush i përngjan një populli ai
është prej tyre" (hadith Sahih transmeton Ebu Davudi).
Nuk lejohet që gruaja të vesh veshje të murgeshave, edhe nëse është
mbulesë pra, nëse gruaja e bënë këtë iu ka përngjarë pabesimtareve.
E shtata: Nuk i lejohet gruas që të përdorë parfumë po edhe nëse
dëshiron me këtë të dalë prej shtëpisë në xhami. Pejgamberi a.s. thotë:
"Nëse një grua parfumoset dhe kalon pranë disa njerëzve e ata e ndiejnë
aromën e saj ajo është e pandershme" (hadith Sahih transmeton Ahmedi,
Nesaiu, dhe Hakimi).
E teta: Nuk i lejohet gruas që të përdorë manikyrë apo t'i zgjatë thonjët përarsye se kjo është prej të ndaluarave.
E nënta: Nuk i lejohet gruas që të vesh shtiklla, ose këpucë tjera që
kërcasin gjatë ecjes. Allahu xh.sh thotë: "Le të mos kërcasin me këmbët e
tyre për të zbuluar fshehtësitnë nga stolitë e tyre" (En-nur 31).
E dhjeta: Nuk i lejohet gruas që ta ngritë zërin e saj, të qesh me zë të
lartë, apo ta zbukuron zërin e saj e as mos të llastoj në fjalët e
saja. Allahu xh.sh thotë: "O gratë e Pejgamberit, ju nuk jeni si asnjë
grua tjetër, nëse keni kujdes e ruheni, andaj mos u llastoni në të folur
e të lakmojë ai që ka sëmundje në zemrën e tij, po thuani fjalë të
matura." (El-Ahzab 32)
Poashtu, nuk i lejohet gruas që të anon (dredhohet) në ecjen e saj ose
çdo ecje e cila tërheq shikimin e njerëzve, e gjithë kjo i takon
zbulesës, të cilën e ka ndaluar Allahu xh.sh.
Së fundi motra ime: Mbulesa është urdhër i Allahut xh.sh. dhe
Pejgamberit a.s.. Çdo gjë që e ka urdhëruar Allahu dhe Pejgamberi i Tij
është mirë për ty, e nëse mendon diçka tjetër përveç kësaj veç menduar
keq.
Motra ime: Nëse dëshiron daljen nga shtëpia përkujto fjalën e Allahut: "Dhe mos t'i zbulojnë stolitë e tyre" (En-nur 31).
Pastaj pyete vetveten: A e kam fshehur stolinë time apo jo? Nëse është
përgjegja "po", veç e ke kënaqur Zotin tënd, pastaj edhe Allahu do të
kënaqet me ty. E nëse është përgjegja është"jo" veç e ke hidhëruar dhe i
ke bërë mëkat Allahut, atëherë mos e fajëso askend përveç vetveten
tënde! "Me këtë këshillohet ai që prej jush e beson All-llahun dhe botën
tjetër, kjo është më e dobishme për ju, më e pastër, se All-llahu e di,
e ju nuk e dini." (El-Bekare 232).
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:21
Si u bera prostitute
Nje vajze qe mesonte ne universitet kishte dy motra. Njera mesonte ne
shkollen e mesme dhe tjetra ne tetevjecare. Babai tyre punonte gjithe
diten per ti siguruar kushtet e jeteses. Ishte kjo vajze e sjelleshme
dhe me rezultate shume te mira. Ishte e njohur per moralin dhe kulturen
qe kishte. Te gjitha shoqet e donin dhe deshironin te ishin prane
saje.Thote kjo vajze: Nje dite prej ditesh dola nga dyert e
universitetit dhe nje djale mu afrua mua duke me shikuar sikur me njihte
prej kohesh. Nuk i vura ndonje rendesi shume te madhe. Ai filloi te ece
pas meje duke me folur me ze te dobet!
Me thoshte disa fjale feminore, si: Oj bukuroshe une te dua ty, une kam
prej kohesh qe te ndjek ty dhe e njoha kulturen dhe moralin tend...
Fillova te eci duke u shpejtuar. Balli mu mbulua me djerse, une nuk
kisha takuar e nuk kisha degjuar ndonjehere te tilla komplimente. Arrita
ne shtepine time e shtangur duke menduar per kete ceshtje. Ate nate nuk
fjeta nga frika e nga"meraku. Mbas ketij incidenti ai me merr ne
telefon e me thote fjale te bukura. I thashe nese nuk vazhdonte keshtu
do te lajmeroja njerzit e familjes e mjere per ty. Mbas nje ore me mori
perseri dhe filloi te me thoshte se qellimi tij ishte i ndershem dhe se
donte te fejohej me mua, se kishte shume pasuri e shume gjera te tjera. U
hap zemra ime dhe fillova ti flas atij, ta degjoja ne telefon,
perpiqesha ta shihja kur dilja nga universiteti po ishte e pamundur.Nje
dite po dilja nga universiteti dhe e pashe ate para meje, fluturova nga
gezimi .Ai me ftoi per nje bisede ne kafe.mbas kesaj shume here
takoheshim dhe nje dite shkuam me makinen e tij . Shetitem te gjitha
anet e qytetit. Ndjehesha e lumtur dhe te dhe shume e sigurte. Une i
besoja atij cka me thoshte e vecanerisht tek fjalet: Ti do te jesh e
fejuara e ime e vetme, do te jetojme bashke ne nje ishull ku ne te do te
lulezoje qetesia dhe dashuria. Sa here qe e degjoja kur thoshte: Ti do
te jesh kryetare per mua; fluturonte Imagjinata ime pa kufi. Dhe nje
dite erdhi dita e zeze. U asgjesua jeta ime dhe u shkaterrua e ardhmja
ime. Me turperoi mua perpara krijesave. Dola me te si zakonisht dhe ai
po me drejtonte ne shtepine e tij. Hyme brenda dhe ndenjem bashkarisht
derisa pime dicka dehese.
Shejtani ma ngadhenjeu zemren dhe ma mbushi me fjalet e keti djali. U
ula duke shikuar nga ai e ai duke shikuar nga une derisa na pelfshiu nje
zjarr nga xhehenemi dhe nuk e di se si mbeta gjahu i tij. U ngrita si e
cmendur dhe i thashe
i
arritem deri ketu? Tha: mos u frikeso, ti do jeshe fejuara ime. E si do
jem e fejuara jote kur ne nuk e kemi bere aktin e fejeses.U merzita
shume si arrita deri ne ate veprimpa bere fejesen me pare.Shkova ne
shtepi e keputur dhe kembet nuk po me mbanin. U ndezen zjarret e trupit
tim. 0 Zot im cfare me gjeti mua. Mu erresua bota ne syte e mi dhe
fillova te qaj me nje te qare te hidhur. I lashe pas dore mesimet dhe u
keqesua gjendja deri ne shkallen e fundit. Askush nga familja ime nuk
dinte se cfare fshihja, po une mbahesha me shpresen se ai do te fejohej
me mua.Kaluan ditet qe terhiqnin njera tjetren por per mua ishin me te
renda se malet. Por cndodhi me pas ? E pabesueshme ishte per mua. Ra
zilja e telefonit dhe ngrita receptorin dhe ja pas telefonit
zeri i tij ku me thoshte se donte te me takonte per nje gje te rendesishme.
Ne fillim u gezova sepse mendova se kjo gjeja e rendesishme ishte per te
rregulluar ceshtjet e fejeses. Dola shpejt per ta takuar dhe ja ku e
gjeta. Mendova se sa te me shikonte do te me perqafonte me mall si bente
zakonisht, Por jo... Fytyra e tij ishte e vrejtur dhe e vrazhde. Ai
mbas takimit filloi te me thoshte:
Sa per fejesen as mos e mendo kurrellTe. Dua qe' te jetojme bashke pa
lidhur fejese. E qellova me pellembe me sa fuqi qe munda dhe zbrita nga
makina e tij me shpejtesi dhe duke qare dhe i thashe qe qenke njeri pa
moral etj.Ai me tha me butesi, te lutem....ktheu, bisedojme. Mendova se
beri shaka me mua dhe ktheva koken dhe pashe ne duart e tij nje kasete
vidjoje. Me tha eja me mua dhe shiko se cka kjo kasete dhe do te mbetesh
e habitur. '
Vendosem kaseten dhe c'te shikoj. " Ai kishte incizuar te
gjithe!!!haramin qe bemea te dite. I thashe cfare ke bere 0 i poshter, 0
i pabese. Ai me tha se kjo kasete do te jete ne duart e mija si arme
per te asgjesuar ty nese nuk i bindesh urdherave te mija.
Ma turboi orientimin sa qe fillova te qaj me te madhe sepse nuk ishte
vetem shkaterrimi im por edhe i familjes sime ne pergjithesi. Pergjigja
ime ishte se une duhej ti pergjigjesha atij me trupin tim. Rashe ne
prangat e tij dhe e kalova jeten time ne bordellot dhe me njerezit me te
ulet te shoqerise. Familja ime nuk dinte gje. Ajo besonte se une jam
vajze e ndershme... .
U perhap kaseta dhe ra ne doren e djalit te xhaxhait dhe e mori vesh e
gjithe familja. U largova nga familja dhe ju fsheha shikimit te
njerezve. Mesova se familja ime bashke me dy motrat ishin larguar ne nje
vend tjeter dhe bashke me ta u largua dhe turpi qe i ndeshkonte ata nga
opinioni. Filluan njerezit te diskutojne kur mblidheshin grupe grupe
per kete problem. Kaseta kishte filluar te perhapej ne mase. Jetoja ne
mes se fundosjes se poshteruar dhe nuk mund te levizja prej tij. Ishte
ky djale qe kishte shkaterruar jeten time dhe te shume vajzave te
pafajshrne.Vendosa te hakmerresha nje dite. U fut nje dite i dehur ne
dhomen time dhe e godita ne koke me nje cope hekuri derisa e hoqa qafes
shejtanin me fytyren e tij. Shpetuan njerezit prej sherrit te
tij.Fillova te pendohem per veprimin tim te felliqur. Sa here qe
mendonja kaseten e videos me dukej sikur kamera me pasqyronte mua
gjithandej.
E shkrova historine time per motrat e tjera te reja qe te mos gabojne si
une dhe mos te marrin kot mbas fjaleve boshe dhe l ajkave te djemve.dhe
ti kushtojne rendesi nderit dhe dinjitetit te tyre si femra.
Babai im vdiq ne nje deshperim te madh e gjithmone peshperiste keto
fjale duke thene: Me mjafton mua Zoti e sa ndihmues i mire eshte Ai, une
jam I merzitur prej teje oj bija ime deri ne diten e kijarnetit.
Dhe duke perfunduar kete histori te dashur prinder, motra dhe vellezer,
perkujtojme theniet e All-llahut te madherueshem ne librin e Tij,
Kur'an:
'0 ju qe besuat, ruani vetet dhe familjet tuaja prej nje zjarri, (Lenda djegese e te cilit, jane njerezit dhe guret."
(Et-tahrime 6)
"Jeta e kesaj bote nuk eshte gje tjeter vetem se nje perjetim e
mashtrim. s'ka dyshim se bota tjeter eshte me e dobishme per ata qe
ruhen. A nuk llogjikoni?"(En 'am 32)
Nje vajze qe mesonte ne universitet kishte dy motra. Njera mesonte ne
shkollen e mesme dhe tjetra ne tetevjecare. Babai tyre punonte gjithe
diten per ti siguruar kushtet e jeteses. Ishte kjo vajze e sjelleshme
dhe me rezultate shume te mira. Ishte e njohur per moralin dhe kulturen
qe kishte. Te gjitha shoqet e donin dhe deshironin te ishin prane
saje.Thote kjo vajze: Nje dite prej ditesh dola nga dyert e
universitetit dhe nje djale mu afrua mua duke me shikuar sikur me njihte
prej kohesh. Nuk i vura ndonje rendesi shume te madhe. Ai filloi te ece
pas meje duke me folur me ze te dobet!
Me thoshte disa fjale feminore, si: Oj bukuroshe une te dua ty, une kam
prej kohesh qe te ndjek ty dhe e njoha kulturen dhe moralin tend...
Fillova te eci duke u shpejtuar. Balli mu mbulua me djerse, une nuk
kisha takuar e nuk kisha degjuar ndonjehere te tilla komplimente. Arrita
ne shtepine time e shtangur duke menduar per kete ceshtje. Ate nate nuk
fjeta nga frika e nga"meraku. Mbas ketij incidenti ai me merr ne
telefon e me thote fjale te bukura. I thashe nese nuk vazhdonte keshtu
do te lajmeroja njerzit e familjes e mjere per ty. Mbas nje ore me mori
perseri dhe filloi te me thoshte se qellimi tij ishte i ndershem dhe se
donte te fejohej me mua, se kishte shume pasuri e shume gjera te tjera. U
hap zemra ime dhe fillova ti flas atij, ta degjoja ne telefon,
perpiqesha ta shihja kur dilja nga universiteti po ishte e pamundur.Nje
dite po dilja nga universiteti dhe e pashe ate para meje, fluturova nga
gezimi .Ai me ftoi per nje bisede ne kafe.mbas kesaj shume here
takoheshim dhe nje dite shkuam me makinen e tij . Shetitem te gjitha
anet e qytetit. Ndjehesha e lumtur dhe te dhe shume e sigurte. Une i
besoja atij cka me thoshte e vecanerisht tek fjalet: Ti do te jesh e
fejuara e ime e vetme, do te jetojme bashke ne nje ishull ku ne te do te
lulezoje qetesia dhe dashuria. Sa here qe e degjoja kur thoshte: Ti do
te jesh kryetare per mua; fluturonte Imagjinata ime pa kufi. Dhe nje
dite erdhi dita e zeze. U asgjesua jeta ime dhe u shkaterrua e ardhmja
ime. Me turperoi mua perpara krijesave. Dola me te si zakonisht dhe ai
po me drejtonte ne shtepine e tij. Hyme brenda dhe ndenjem bashkarisht
derisa pime dicka dehese.
Shejtani ma ngadhenjeu zemren dhe ma mbushi me fjalet e keti djali. U
ula duke shikuar nga ai e ai duke shikuar nga une derisa na pelfshiu nje
zjarr nga xhehenemi dhe nuk e di se si mbeta gjahu i tij. U ngrita si e
cmendur dhe i thashe
iarritem deri ketu? Tha: mos u frikeso, ti do jeshe fejuara ime. E si do
jem e fejuara jote kur ne nuk e kemi bere aktin e fejeses.U merzita
shume si arrita deri ne ate veprimpa bere fejesen me pare.Shkova ne
shtepi e keputur dhe kembet nuk po me mbanin. U ndezen zjarret e trupit
tim. 0 Zot im cfare me gjeti mua. Mu erresua bota ne syte e mi dhe
fillova te qaj me nje te qare te hidhur. I lashe pas dore mesimet dhe u
keqesua gjendja deri ne shkallen e fundit. Askush nga familja ime nuk
dinte se cfare fshihja, po une mbahesha me shpresen se ai do te fejohej
me mua.Kaluan ditet qe terhiqnin njera tjetren por per mua ishin me te
renda se malet. Por cndodhi me pas ? E pabesueshme ishte per mua. Ra
zilja e telefonit dhe ngrita receptorin dhe ja pas telefonit
zeri i tij ku me thoshte se donte te me takonte per nje gje te rendesishme.
Ne fillim u gezova sepse mendova se kjo gjeja e rendesishme ishte per te
rregulluar ceshtjet e fejeses. Dola shpejt per ta takuar dhe ja ku e
gjeta. Mendova se sa te me shikonte do te me perqafonte me mall si bente
zakonisht, Por jo... Fytyra e tij ishte e vrejtur dhe e vrazhde. Ai
mbas takimit filloi te me thoshte:
Sa per fejesen as mos e mendo kurrellTe. Dua qe' te jetojme bashke pa
lidhur fejese. E qellova me pellembe me sa fuqi qe munda dhe zbrita nga
makina e tij me shpejtesi dhe duke qare dhe i thashe qe qenke njeri pa
moral etj.Ai me tha me butesi, te lutem....ktheu, bisedojme. Mendova se
beri shaka me mua dhe ktheva koken dhe pashe ne duart e tij nje kasete
vidjoje. Me tha eja me mua dhe shiko se cka kjo kasete dhe do te mbetesh
e habitur. '
Vendosem kaseten dhe c'te shikoj. " Ai kishte incizuar te
gjithe!!!haramin qe bemea te dite. I thashe cfare ke bere 0 i poshter, 0
i pabese. Ai me tha se kjo kasete do te jete ne duart e mija si arme
per te asgjesuar ty nese nuk i bindesh urdherave te mija.
Ma turboi orientimin sa qe fillova te qaj me te madhe sepse nuk ishte
vetem shkaterrimi im por edhe i familjes sime ne pergjithesi. Pergjigja
ime ishte se une duhej ti pergjigjesha atij me trupin tim. Rashe ne
prangat e tij dhe e kalova jeten time ne bordellot dhe me njerezit me te
ulet te shoqerise. Familja ime nuk dinte gje. Ajo besonte se une jam
vajze e ndershme... .
U perhap kaseta dhe ra ne doren e djalit te xhaxhait dhe e mori vesh e
gjithe familja. U largova nga familja dhe ju fsheha shikimit te
njerezve. Mesova se familja ime bashke me dy motrat ishin larguar ne nje
vend tjeter dhe bashke me ta u largua dhe turpi qe i ndeshkonte ata nga
opinioni. Filluan njerezit te diskutojne kur mblidheshin grupe grupe
per kete problem. Kaseta kishte filluar te perhapej ne mase. Jetoja ne
mes se fundosjes se poshteruar dhe nuk mund te levizja prej tij. Ishte
ky djale qe kishte shkaterruar jeten time dhe te shume vajzave te
pafajshrne.Vendosa te hakmerresha nje dite. U fut nje dite i dehur ne
dhomen time dhe e godita ne koke me nje cope hekuri derisa e hoqa qafes
shejtanin me fytyren e tij. Shpetuan njerezit prej sherrit te
tij.Fillova te pendohem per veprimin tim te felliqur. Sa here qe
mendonja kaseten e videos me dukej sikur kamera me pasqyronte mua
gjithandej.
E shkrova historine time per motrat e tjera te reja qe te mos gabojne si
une dhe mos te marrin kot mbas fjaleve boshe dhe l ajkave te djemve.dhe
ti kushtojne rendesi nderit dhe dinjitetit te tyre si femra.
Babai im vdiq ne nje deshperim te madh e gjithmone peshperiste keto
fjale duke thene: Me mjafton mua Zoti e sa ndihmues i mire eshte Ai, une
jam I merzitur prej teje oj bija ime deri ne diten e kijarnetit.
Dhe duke perfunduar kete histori te dashur prinder, motra dhe vellezer,
perkujtojme theniet e All-llahut te madherueshem ne librin e Tij,
Kur'an:
'0 ju qe besuat, ruani vetet dhe familjet tuaja prej nje zjarri, (Lenda djegese e te cilit, jane njerezit dhe guret."
(Et-tahrime 6)
"Jeta e kesaj bote nuk eshte gje tjeter vetem se nje perjetim e
mashtrim. s'ka dyshim se bota tjeter eshte me e dobishme per ata qe
ruhen. A nuk llogjikoni?"(En 'am 32)
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:21
Iburgosuri më i vogël palestinez
Edhe pak javë kanë mbetur që të bëhet ndarja e të burgosurit më të vogël
palestinez nga e ëma e tij, pasiqë i kaloi plotë dy vjet nëpër burgjet e
okupatorit në kushte jashtzakonisht të rënda njerëzore dhe psiqike,
përderisa në të njejtën kohë shumë organizata për të drejta janë duke
bërë çmos që të sigurojnë lirimin edhe të së ëmës gjithashtu.
Fillimet e këtij tregimi kthehen në para tri vitesh kur forcat e
okupatorit e arrestojnë qytetaren Menal Ganim të qytetit Tulkerem të
cilës më pas i gjykohet me katër vjet burg. Dhe nuk kaloi një vit nga
arrestimi, ajo e lindi Nur-in e vogël i cili tash më i afrohet moshës
dy-vjeçare e cila në të njejtën kohë edhe është kohëzgjatja më e madhe
në të cilën ligji izraelit i lejon fëmijës të qëndrojë me të ëmën brenda
në burg.
Kurse Menali (28 vjeçare) i ka katër fëmijë dhe është e arrestuar që më
17 Prill 2003 dhe është njëra nga nëntë nënat e arrestuara në burgjet e
okupatorit në kohëzgjatje të ndryshme, larg fëmijëve të tyre.
Ligji izraelit i len nënat me fëmijët e posalindur ndërmjet dy
alternativave: ose nxjerrjen e të posalindurit jashtë burgut ose
qëndrimin e tij bashkë me të dy vjet, dhe nuk lejon lëvizjen e tij nga
prehëri i nënës brenda burgut në prehërin e të afërmve të tij jashta
burgut dhe anasjelltas.
Dhe gjatë gjithë kohës së arrestit që e ka kaluar fëmiu prapa grilave
nuk i është lejuar babait të tij që ta marë në prehër dhe ta përkdhelë,
përderisa vëllezërit e tij tjerë të vegjël mezi e presin çastin në të
cilin do të njoftohen me vëllaun e tyre më të vogël i cili nuk njeh kënd
përveç të burgosurave (gra) dhe mureve të burgjeve.
Rrethana të ashpra
Në mënyrë të përgjithëshme, voglushi Nur dhe e ëma e tij vuajnë sikur
edhe të burgosurat (gra) tjera nga mungesa e ushqimit, e kujdesjes
shëndetësore dhe e ndalesës së vizitës së të afërmve të tyre. Madje
drejtoria e burgut izraelit "telmund" shkon edhe më larg se aq, atij i
ndalohen futjet e lojërave fëmijërore.
Avokatja e klubit "el esir elfilistinij (i burgosuri palestinez), Fatime
Niçe thotë se Menali këto ditë është duke përjetuar një periudhë të
vështirë psiqike duke i numëruar ditët e mbetura të cilat e bashkojnë
atë me foshnjen e saj sepse më 10 tetorin e ardhshëm është e caktuar
ndarja e tij nga e ëma.
Avokatja pohon se rrethanat në të cilat jeton Nuri nuk janë të natyrshme
nga aspekti shëndetësor dhe psiqik sepse atij i mungon shërimi dhe
ushqimi siç i mungon gjithashtu edhe ajrosja ngaqë atij dhe të ëmës së
tij nuk u lejohet "ajri i pastër" më tepër se dy orë në ditë.
Ajo vazhdon dhe thotë se nëna është në mes të dy alternativave dhe se që
të dyja janë të hidhura. Ajo i shpreson lirinë foshnjës së saj jashta
burgut në mesin e familjes dhe të afërmve të tij që të njihet me ta por
në këtë rast ai do të jetë larg të ëmës dhe do të përmallohet për të dhe
nuk do të ketë mundësi që ta shohë përveçse si "vizitor" pas dritares.
Dhe në të njejtën kohë ajo dëshiron që ai të ngelë pranë saj por në këtë
rast ai do të jetë larg familjes së tij, në një sipërfaqe prej 3x3m,
duke i munguar edhe të drejtat më elementare.
Ajo vazhdoi se qëndrimi i fëmijës në burg gjithsesi se do t'i lënë
pasojat e tij negative në psikozën e fëmijut, veçanërisht kur drejtoria e
burgut nuk e përjashton atë nga vuajtjet e dënimeve sa që lodrat që i
dërgohen nuk ia len të gjitha por vetëm një edhe atë nëse dëshiron
lodrën tjetër i mundësohet vetëm me ndërrim të asaj që e ka pas më parë
dhe kështu atij i ngelën nëpër duar vetëm një lodër.
Endërra për lirimin e të dyve
Ndërkaq Naxhi Mahmud Ganim, i ati i voglushit dhe bashkshorti i të
burgosurës Menal, jeton në pritje dhe është duke i shkrirë mundësitë
maksimale nëpër organizata të ndryshme për të drejta që ta sigurojë
vendimin e lirimit të bashkëshortes së tij me foshnjën e saj që të
plotësohet gëzimi familjar.
Ai pohon se atij nuk i është lejuar që ta marë voglushin e tij në prehër
dhe ta përqafojë që nga momenti i lindjes dhe se ka plas në vaj kur e
ka parë fëmijën e vet prapa xhamit të trashë në një nga vizitat që ua ka
bërë në burgun "telmund" duke mos mundur as ta përkdhelë e as ta
përqafojë, duke sqaruar se fëmijët tjerë mezi e presin çastin kur da
takojnë vëllaun e tyre të katërt të burgosur; Nur.
Moslejimin e tij që ta shohë fëmijën e tij, Naxhiu e konsideron si një
pjesë e luftës psiqike që e ushtrojnë autoritetet okupuese kundër
palestinezëve, duke kërkuar nga të gjitha anët që kanë të bëjnë më këtë
në mes të cilave edhe autoritetet palestineze dhe organizatat për të
drejta që të kushtojnë mundin e tyre maksimal për lirimin e nënës dhe
foshnjës së saj që të gëzohet shtëpia e tij.
Naxhiu pyetet se a do të ketë mundësi Nur-i të jetojë në mënyrë të
natyrshme me vëllezërit e tij tjerë apo jo? Dhe si do tia bëjë me të kur
të pyesë për të ëmën dhe të kërkojë kthim te ajo duke mos e ditur se
ajo është e privuar nga liria?
Edhe Nevini 10-vjeçare mezi e pret lirimin e vëllaut të saj të vogël
duke thënë se ëndërra e saj është që ta bartë atë dhe ta thirrë pas një
privimi që ka zgjatur plot dy vjet, përderisa edhe fëmijët tjerë e
pyesin babain e tyre pa ndërprerë se kur do tu kthehet e ëma. O Zot,
ndihmoi kësaj familje dhe liroi ata! Amin.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:22
Rrëfimi i një motre
"Grat dhe fëmijët e shtëpis vrapuan me tmerr shkallëve tatpjet.Në katin e
fundit, gjendeshin dy dhoma të vogëla dhe një paradhomë e ngusht,ndërsa
qileri i cili kishte të njëjtën madhësi ishte i zbrazët.Në këtë dhomë
jemi fshehur 24 vetë së bashku me 8 fëmijë .
"Hapat ndëgjoheshin para derës dhe pastaj u ndëgjuan zërat e dy ose tre
burrave.Për disa sekonda para së të hapej dera, ne u munduam që të
falemi duke qenë në këmbë... por pastaj pamë fytyra të tmerrëshme që na
shikonin.
"Fëmijet u muarrën prej nesh, duke bërtit. Qka kishim ne për të bërë?
Rri qetë! Shpreso! Bënë dua! O Allah, të lutem mbroj fëmijët.
"Unë shikoja në heshtje,derisa bëhej shkatrrim.Shkatrrimi ishte pjes
normale e taktikës së tyre frikësuese.Në disa mënyra , na tërhiqeshin
zhagas dhe na hudhnin shkallëve dhë disa prëj neve u muarrën jasht. Ka
qenë rreth orës 15 dhe dielli ishte shumë i nxeht. Al Anba’in zihej."
"Rrobat e Nadias ishin shkyer dhe ajo nuk kishte këpuca në këmbë- flokët
e saj gjendeshin në gjdo vend! Ajo ende mbante foshnjën e saj shumë
afër veti, dhe lotët e kishin goditur atë dhe fytyra e saj ishte e
paluhatshme. Duar të tmerrshme dhe të gjata u zgjatën për ta arritur atë
dhe ajo ju lutej për jetën e foshnjës së saj! Unë rastësisht ndija të
ftohët.Unë fillova me kujdes të shkoj tërheqazi kah Nadia, me duart e
mija të hapura. Dikund në thellsi të mendjes sime, kisha një mendim se
ndoshta më sëpaku do të kisha mundësi që ta marr fëmijun.Derisa unë ia
lëshova një shikim fytyrës së Nadias, ata e kishin ngulur fëmijun në një
bajonet të tyre.Nëna e tij lëshoj bërtimën më të tmerrshme, para se të
hudhej për dysheme! Allahu Ekber! Allahu Ekber! Allahu Ekber! gjaku
shpërthej nga plagët e shumta te saj. Syt e saj ishin të zi dhe ajo nuk
ishte më. Shpirti i saj u lirua.
"Ishte rendi im tani! Ata rastësisht u trazuan nga diqka që unë smund ta
shihja.Unë u tërhjeka në heshtje zvarr në të djatht dhe kuptova se
Naxhla ishte në ballkonin e katit të gjasht.Ajo nuk kishte asgjë veshur
përveq kamishës (fustan i gjatë).Ajo ngjitej lart, në skaj dhe qëndroi
aty, si në staz, këmbët e saja të gjveshura dhe të nxira dridheshin.Duke
kërcyer, ajo e luti Allahun që të ia fal.
"Unë fillova që të vrapoj kah rruga kryesore, por ishte e kot. Unë u
lidha mbrapa automjetit ushtarak, ku gjendeshin edhe 11 gra tjera, motra
Muslimane.Të gjitha neve na ishte hequr mbuloja e jashtme që ishte
modestia jonë!!!
"Kampet Përqëndruese që ishin nën tokë në shkretin, më së shumti ju
përngjajn xhehenemit në tokë.Ato janë të errëta, dhe gjdohere me shumë
njerëz të grumbulluar dhe erë të keqe dhe të ndyt. Na shikojn 24 orë në
ditë, duke u kënaqur me kënaqësi të prishur gjatë mjekimeve dhe
qështjeve tona private.Ushqimi ynë zakonisht ka qenë një enë me fasule
duke gurgulluar, dhe një pjes të bukës së thatë, në ditje.Fasulja
gurgullonte sepse ishte zier para 3 ose 4 ditë përpara dhe është lënë në
diell që të fermentohet.
"Dhunimet dhe rrahjet janë pjes normale të së përditshmes në këto gropa
të xhehenemit.Por skena më e rënd ka qenë, kur jemi detyruar që të
parakalojm të xhveshura dhe zvarr, pran qelijave dhe vëllezërit tanë
silleshin që ta deshmojn "sportin e përditshëm"!!!
"Ndoshta ju mund të pyetni, qfar krimi kemi bërë! Mos ishim ne
terrorist? Mos ishim fajtore për tradhti? Mos kemi vrar të tjerët?" Jo,
ne nuk i kemi bërë asnjërën nga këto gjëra! Krimi i vetëm ka qenë, nëse
mund te thuhet të jetë ashtu, ka qenë fakti se ne ishim (dhe ende jemi)
Muslimane që e praktikojn fenë, elhamdulilah.Disa prej neve ka ndodh që
të jemë grat e vëllezërve praktikues Musliman.
"Ne nuk ishim të njohura në publik se kemi folur haptazi, por ne
takoheshim gjdo mbrëmje për namaz me xhemat dhe që të lexojm Kuran, ne
kërkonim nga fëmijët që mos ta lënë namazin duke qenë në shkoll, dhe
vajzat tona sikurse ne bartnin hixhab.
"Burrat tonë u zhdukën pa gjurmë, fëmijët tanë përqeshen dhe nënqmohen
dhe ndonjeher ia ndalojn shkollimin. Ne jemi objekt për gjdo lloj dhe
për të gjitha të cekurat barbare të mëparshme, dhe sot ky është Egjipti.
"Si e lodhur por Muslimane me plotbesim dhe praktikim, në emër të të
gjitha motrave tjera unë kërkoj mbrojtjen e vëllezërve tanë, ku pas të
gjithave , Allahu thotë, janë të drejtat tona.Ne ju bëjmë lutje që të
gjithë juve."
"Grat dhe fëmijët e shtëpis vrapuan me tmerr shkallëve tatpjet.Në katin e
fundit, gjendeshin dy dhoma të vogëla dhe një paradhomë e ngusht,ndërsa
qileri i cili kishte të njëjtën madhësi ishte i zbrazët.Në këtë dhomë
jemi fshehur 24 vetë së bashku me 8 fëmijë .
"Hapat ndëgjoheshin para derës dhe pastaj u ndëgjuan zërat e dy ose tre
burrave.Për disa sekonda para së të hapej dera, ne u munduam që të
falemi duke qenë në këmbë... por pastaj pamë fytyra të tmerrëshme që na
shikonin.
"Fëmijet u muarrën prej nesh, duke bërtit. Qka kishim ne për të bërë?
Rri qetë! Shpreso! Bënë dua! O Allah, të lutem mbroj fëmijët.
"Unë shikoja në heshtje,derisa bëhej shkatrrim.Shkatrrimi ishte pjes
normale e taktikës së tyre frikësuese.Në disa mënyra , na tërhiqeshin
zhagas dhe na hudhnin shkallëve dhë disa prëj neve u muarrën jasht. Ka
qenë rreth orës 15 dhe dielli ishte shumë i nxeht. Al Anba’in zihej."
"Rrobat e Nadias ishin shkyer dhe ajo nuk kishte këpuca në këmbë- flokët
e saj gjendeshin në gjdo vend! Ajo ende mbante foshnjën e saj shumë
afër veti, dhe lotët e kishin goditur atë dhe fytyra e saj ishte e
paluhatshme. Duar të tmerrshme dhe të gjata u zgjatën për ta arritur atë
dhe ajo ju lutej për jetën e foshnjës së saj! Unë rastësisht ndija të
ftohët.Unë fillova me kujdes të shkoj tërheqazi kah Nadia, me duart e
mija të hapura. Dikund në thellsi të mendjes sime, kisha një mendim se
ndoshta më sëpaku do të kisha mundësi që ta marr fëmijun.Derisa unë ia
lëshova një shikim fytyrës së Nadias, ata e kishin ngulur fëmijun në një
bajonet të tyre.Nëna e tij lëshoj bërtimën më të tmerrshme, para se të
hudhej për dysheme! Allahu Ekber! Allahu Ekber! Allahu Ekber! gjaku
shpërthej nga plagët e shumta te saj. Syt e saj ishin të zi dhe ajo nuk
ishte më. Shpirti i saj u lirua.
"Ishte rendi im tani! Ata rastësisht u trazuan nga diqka që unë smund ta
shihja.Unë u tërhjeka në heshtje zvarr në të djatht dhe kuptova se
Naxhla ishte në ballkonin e katit të gjasht.Ajo nuk kishte asgjë veshur
përveq kamishës (fustan i gjatë).Ajo ngjitej lart, në skaj dhe qëndroi
aty, si në staz, këmbët e saja të gjveshura dhe të nxira dridheshin.Duke
kërcyer, ajo e luti Allahun që të ia fal.
"Unë fillova që të vrapoj kah rruga kryesore, por ishte e kot. Unë u
lidha mbrapa automjetit ushtarak, ku gjendeshin edhe 11 gra tjera, motra
Muslimane.Të gjitha neve na ishte hequr mbuloja e jashtme që ishte
modestia jonë!!!
"Kampet Përqëndruese që ishin nën tokë në shkretin, më së shumti ju
përngjajn xhehenemit në tokë.Ato janë të errëta, dhe gjdohere me shumë
njerëz të grumbulluar dhe erë të keqe dhe të ndyt. Na shikojn 24 orë në
ditë, duke u kënaqur me kënaqësi të prishur gjatë mjekimeve dhe
qështjeve tona private.Ushqimi ynë zakonisht ka qenë një enë me fasule
duke gurgulluar, dhe një pjes të bukës së thatë, në ditje.Fasulja
gurgullonte sepse ishte zier para 3 ose 4 ditë përpara dhe është lënë në
diell që të fermentohet.
"Dhunimet dhe rrahjet janë pjes normale të së përditshmes në këto gropa
të xhehenemit.Por skena më e rënd ka qenë, kur jemi detyruar që të
parakalojm të xhveshura dhe zvarr, pran qelijave dhe vëllezërit tanë
silleshin që ta deshmojn "sportin e përditshëm"!!!
"Ndoshta ju mund të pyetni, qfar krimi kemi bërë! Mos ishim ne
terrorist? Mos ishim fajtore për tradhti? Mos kemi vrar të tjerët?" Jo,
ne nuk i kemi bërë asnjërën nga këto gjëra! Krimi i vetëm ka qenë, nëse
mund te thuhet të jetë ashtu, ka qenë fakti se ne ishim (dhe ende jemi)
Muslimane që e praktikojn fenë, elhamdulilah.Disa prej neve ka ndodh që
të jemë grat e vëllezërve praktikues Musliman.
"Ne nuk ishim të njohura në publik se kemi folur haptazi, por ne
takoheshim gjdo mbrëmje për namaz me xhemat dhe që të lexojm Kuran, ne
kërkonim nga fëmijët që mos ta lënë namazin duke qenë në shkoll, dhe
vajzat tona sikurse ne bartnin hixhab.
"Burrat tonë u zhdukën pa gjurmë, fëmijët tanë përqeshen dhe nënqmohen
dhe ndonjeher ia ndalojn shkollimin. Ne jemi objekt për gjdo lloj dhe
për të gjitha të cekurat barbare të mëparshme, dhe sot ky është Egjipti.
"Si e lodhur por Muslimane me plotbesim dhe praktikim, në emër të të
gjitha motrave tjera unë kërkoj mbrojtjen e vëllezërve tanë, ku pas të
gjithave , Allahu thotë, janë të drejtat tona.Ne ju bëjmë lutje që të
gjithë juve."
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:22
Djali i Lordit Bird pranon Islamin
Jonathan Birt, djali i Lordit Bird, ish-drejtori i përgjithshëm i BBC pranon Islamin
E hënë, 18 Shkurti 2008 16:10
Xhonatan Bërt (Jonathan Birt), djali i Lordit Bird dhe Ema Klark (Emma
Clark), mbesa e ish- kryeministrit liberal Herbert Asquith janë vetëm dy
prej 14.000 anglezëve kryesisht të elitës të racës së bardhë që janë
konvertuar në Islam.
Në studimin e parë autoritativ të këtij fenomenit, të kryer prej 'The
Sunday Times' gjatë këtij viti, disa njerëz të pasur, të famshëm, të
popullarizuar dhe pasardhës të figurave të larta qeveritare kanë
përqafuar besimin islam pasi janë zhgënjyer nga vlerat perëndimore.
Studimi i ri nga ana e Jahjas (dikur Xhonatan) Birt, djali i Lordit
Bird, ish-drejtori i përgjithshëm i BBC, siguroi të dhënat e para të
sigurta mbi temën e ndjeshme të transferimit të kristianëve në Islam.
Ai përdori regjistrimin më të fundit të popullsisë për të konkluduar se tani ekzistojnë 14.200 anglezë të konvertuar në Britani.
Duke folur për herë të parë publikisht rreth besimit të tij, Birt
argumentoi se së pari duhet të shfaqet një figurë frymëzuese, e ngjashme
me të konvertuarin amerikan Malkom X për Afro-Karaibikët nëse në stadin
tjetër, duhet të ndodhë një kthim masiv midis anglezëve të bardhë.
Na nevojiten figura të rëndësishme tranzicionale për të shpjeguar diçka
të huaj (si Islami) në të folurin e përditshëm, citohet të ketë thënë
Birt prej 'Times', doktoratura e të cilit në Universitetin e Oksfordit
është mbi muslimanët e rinj britanikë.
Imazhi i Islamit i projektuar prej lëvizjeve politike islamike nuk është shumë atraktiv –thotë ai.
Fillimisht, Birt tha se nuk pati arsye koherente për konvertim, por 'unë
mendoj se ishte thellësia, ekuilibri dhe koherenca e plotë e mënyrës
muslimane të jetesës e cila më bindi mua.'
Ema, stërgjyshi i së cilës ishte, kryeministri liberal Herbert Asquith,
që e mori përsipër Britaninë gjatë luftës së parë botërore, tha: 'Ne
jemi aktualë, unë shpresoj se kjo nuk është një mënyrë kalimtare'.
Klark e cila ndihmoi për projektimin e një kopshti islamik për princin e
Uellsit në Highgrove, është tani duke ndihmuar në krijimin e një
kopshti të ngjashëm për një xhami në Woking Surrey.
Islami është miratuar edhe në zemër të Qeverisë. Mbretëresha ka aprovuar
dispozita të reja për të lejuar stafin musliman në Pallatin Bukingam
(selinë qendrore të Mbretërisë Britanike) për të ndjekur faljet e të së
premtes në xhami.
Shkolla me financim shtetëror në Londër e themeluar prej Jusuf Islamit,
më parë Cat Stevens, ka bërë që futbollistët kryesorë të sigurojnë
ndikim model.
Këtë shkollë e kanë frekuentuar edhe Nikolas Anelka, sulmuesi i
Mançester Sitit dhe "Fredi" (Omer) Kanoute i Totenhem Hotspur-it.
Kjo prirje është duke i inkurajuar liderët muslimanë të cilët janë të
bindur se kthimi i figurave prominente të shoqërisë do të ndihmojë për
të mbrojtur një komunitet të stigmatizuar (damkosur) prej "terrorizmit
dhe fundamentalizmit".
Komuniteti ka qenë vënë në shënjestër padrejtësisht dhe këto zhvillime e
inkurajojnë atë në këtë kohë të vështirë – është shprehur kryetari
aktual i imamëve dhe Këshillit të xhamive, Zaki Badavi.
Jonathan Birt, djali i Lordit Bird, ish-drejtori i përgjithshëm i BBC pranon Islamin
E hënë, 18 Shkurti 2008 16:10
Xhonatan Bërt (Jonathan Birt), djali i Lordit Bird dhe Ema Klark (Emma
Clark), mbesa e ish- kryeministrit liberal Herbert Asquith janë vetëm dy
prej 14.000 anglezëve kryesisht të elitës të racës së bardhë që janë
konvertuar në Islam.
Në studimin e parë autoritativ të këtij fenomenit, të kryer prej 'The
Sunday Times' gjatë këtij viti, disa njerëz të pasur, të famshëm, të
popullarizuar dhe pasardhës të figurave të larta qeveritare kanë
përqafuar besimin islam pasi janë zhgënjyer nga vlerat perëndimore.
Studimi i ri nga ana e Jahjas (dikur Xhonatan) Birt, djali i Lordit
Bird, ish-drejtori i përgjithshëm i BBC, siguroi të dhënat e para të
sigurta mbi temën e ndjeshme të transferimit të kristianëve në Islam.
Ai përdori regjistrimin më të fundit të popullsisë për të konkluduar se tani ekzistojnë 14.200 anglezë të konvertuar në Britani.
Duke folur për herë të parë publikisht rreth besimit të tij, Birt
argumentoi se së pari duhet të shfaqet një figurë frymëzuese, e ngjashme
me të konvertuarin amerikan Malkom X për Afro-Karaibikët nëse në stadin
tjetër, duhet të ndodhë një kthim masiv midis anglezëve të bardhë.
Na nevojiten figura të rëndësishme tranzicionale për të shpjeguar diçka
të huaj (si Islami) në të folurin e përditshëm, citohet të ketë thënë
Birt prej 'Times', doktoratura e të cilit në Universitetin e Oksfordit
është mbi muslimanët e rinj britanikë.
Imazhi i Islamit i projektuar prej lëvizjeve politike islamike nuk është shumë atraktiv –thotë ai.
Fillimisht, Birt tha se nuk pati arsye koherente për konvertim, por 'unë
mendoj se ishte thellësia, ekuilibri dhe koherenca e plotë e mënyrës
muslimane të jetesës e cila më bindi mua.'
Ema, stërgjyshi i së cilës ishte, kryeministri liberal Herbert Asquith,
që e mori përsipër Britaninë gjatë luftës së parë botërore, tha: 'Ne
jemi aktualë, unë shpresoj se kjo nuk është një mënyrë kalimtare'.
Klark e cila ndihmoi për projektimin e një kopshti islamik për princin e
Uellsit në Highgrove, është tani duke ndihmuar në krijimin e një
kopshti të ngjashëm për një xhami në Woking Surrey.
Islami është miratuar edhe në zemër të Qeverisë. Mbretëresha ka aprovuar
dispozita të reja për të lejuar stafin musliman në Pallatin Bukingam
(selinë qendrore të Mbretërisë Britanike) për të ndjekur faljet e të së
premtes në xhami.
Shkolla me financim shtetëror në Londër e themeluar prej Jusuf Islamit,
më parë Cat Stevens, ka bërë që futbollistët kryesorë të sigurojnë
ndikim model.
Këtë shkollë e kanë frekuentuar edhe Nikolas Anelka, sulmuesi i
Mançester Sitit dhe "Fredi" (Omer) Kanoute i Totenhem Hotspur-it.
Kjo prirje është duke i inkurajuar liderët muslimanë të cilët janë të
bindur se kthimi i figurave prominente të shoqërisë do të ndihmojë për
të mbrojtur një komunitet të stigmatizuar (damkosur) prej "terrorizmit
dhe fundamentalizmit".
Komuniteti ka qenë vënë në shënjestër padrejtësisht dhe këto zhvillime e
inkurajojnë atë në këtë kohë të vështirë – është shprehur kryetari
aktual i imamëve dhe Këshillit të xhamive, Zaki Badavi.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:22
Një ngjarje rënqethëse
Kjo ngjarje i ndodhi Halidit.Kur ai ishte në moshën e tij të fëmijëris i
vdiq babai,dhe nëna iu martua në një vend tjetër kështu që Halidi mbeti
nën mbikqyrjen e gjyshit të tij.Halidi filloi jetën tek gjyshi i
tij,mirëpo mallin për nënën e tij nuk ia shuante asgjë,kështu që vendosi
të shkoj tek nëna e tij.
Kur shkoi atje burri i nënës së tij u paraqit shum arrogant dhe në
mënyrë q'njerzore dhe e përzuri menjëher.Halidi i pikëlluar dhe i
mërzitur u kthye tek gjyshi i tij.Kujdesja për të ishte shumë e dobët
kështu që ai u njoftua me disa shokë të pakujdesëshmëm,pas një kohë
filloi të shkoj në shkollë,kështu që aty u njoftua me shokë të
pandërgjegjëshëm dhe u ndikua nga kultura e tyre dhe filluan që të bënin
punë të pahijshme si: vjedhja,sigurimi i kasetave të pamoralshmefe
tj.Kjo vazhdoi me Halidin vite të tëra pasi që nuk kishte kush të
kujdeset për të.Pas një kohe një ndër shokët e pakujdeshem te Halidit ia
propozoi atij që ta blej një kompjuter dhe në të ta kyq edhe
internetin,kështu që Halide veproi sipas shokut të
pandërgjegjëshëm,kërkoi nga gjyshi i tij që të ja siguroj një gjë të
tillë dhe gjyshi ia plotësoi dëshirën.Pas kësaj shoku i padërgjegjshëm
erdhi tek shtëpia e Halidit dhe i'a instaloi disa programe në kompjuter
të cilat Halidit i'a ndihmonin që ti'a plotësonin qëllimet e
këqija.Halidi filloi të përdor internetit të hyn në faqe dhe qate të
llojllojta ku aty u njoftua me shumë shokë dhe shoqe,ndërkohë u njoftua
edhe me disa operatore të qateve të llojllojta ku ato operatore ishin të
fesë qifute,keto femra Halidit i ofruan shumë oferta për mësimin e
menagjimit të qateve të ngjashme kështu që Halidi arriti të mësoj
internetin shumë mire,ato vajza ia paguanin të gjitha hargjimet e
internetit (pagesat që nevoiten për hapjen e qateve të ngjashme) kështu
që Halidit vetëm sa iu shtonte kurajo të vazhdonte një gjë të
tillë,arriti të hap një qat të vetin dhe të njoftohet me shumë mashkuj
dhe femra.Ndërkohë Halidi u martua,mirëpo nuk kishte aspak harmoni me me
gruan e tij, pasiqë ishte shumë i preokupuar me internetin.Halidi në
dhomën ku e përdorte internetin nuk lejonte askushi që të hynte në
të,aty kalonte gjithë kohën natën dhe ditën,ku një ditë prej ditëve nga
lodhja shumë e madhe e kaploi gjumi mbi tavolinë,kur hyri gruaja e tij
pa se halide kishte fjetur mirpo e shkreta q’të shof në kompjuter biseda
të kota (të pamoralshme), fotografi pornografike të llojllojta
etj.Gruaja e tij u shokua nga kjo që pa me sytë e saj,kështu që ndodhi
një konflikt mes tyre dhe erdhi deri tek më e keqja –
shkurorëzimi.Halidi ngeli pa grua, mirëpo kjo nuk e mundonte shumë
pasiqë ai ishte i pas gjërave të tjera.Një net prej netëve Halidi i
shfrenuar gjatë natës në qat e kishte një vajz të cilën e shifte në
kamer shumë mirë me gjithë personat e tjerë që në atë kohë ishin në chat
dhomën e Halidit (dhomën e internetit), e urdhëroj vajzën që të i
zhvishet lakuriq,vajza e shkret duke qëndruar ë zhveshur i bënte disa
lëvizje të cilat ia kërkonte Halidi, kështu që në atë moment ndodhi edhe
më e keqja,kur në atë moment i rat ë fikët kësaj vajzeje, të gjithë të
cilët e shihnin me kamer këtë vajz menduan qe i ra të fikët porr në
realitet ajo vdiq lakuriq pas mesit të natës,por këta nuk e bën këtë gjë
për të madhe,derisa pas një kohë iu lajmëruan të afërmit e saj Halidit
në baz te emailit mirëpo Halidi prap vazhdoi të veten (i
shfrenuar).Ndërkoh Halidi u martua për së dyti her,mirëpo kësaj radhe
gruaja i qëlloi një besimtare e vërtet dhe e sinqet e cila filloi
vazhdimisht ta këshilloj Halidin të ja kujtonte vdekjen,frikën e Allahut
mirëpo kjo shkoi një kohë të gjatë ku njëher prej herëve ia lëshoi(në
kompjuter) një ajet Kur’anor ku All-llahu i lartëmadhëruar thotë: A nuk
erdhi koha që besimtarëve të ju dridhen zemrat nga frike e Zotit,kjo e
preki shumë në zemër Halidin kërkoi pendim tek All-llahu i
lartëmadhëruar që All-llahu të i'a fal të gjitha mëkatet kështu që
Halidi e morri shumë më seriozitet u pendu tek All-llahu i lartmadhëruar
I mbylli të gjitha ato faqe në internetit I theu mjetet e panevojshme
dhe filloi jetën e vet në Islam,dhe në fund porosin e fundit e tha:
Kërkoj nga Çdo besimtar dhe nga çdo i ri,mos të thellohet në internet me
gjëra të kota sepse ato nuk rezultojnë me asgjë, vetëm se disfatë dhe
humbje kohe.Pas kësaj Halidi të gjitha gjërat që i përdorte për të këq
tani i përdor për të mirë,pra ky ishte mesazhi i fundit I Halidit.Allahu
na i dhuroftë një pendim të fortë Inshalla.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:22
Ëndërr Tradhëtuese
Kështu me ka ndodhur
Më kujtohet si sot! Ishte kohë vjeshte dhe nata kishte filluar të binte
në gjumin e saj, mbi dheun e lagur nga një shi që sapo kishte pushuar.
Ishim mbledhur të gjithë rreth sobës, kur papritur në oborr dëgjuam një
zhurmë dhe një zë të vrazhdë që ngatërronte fjalët. Për një çast u
shtangëm të gjithë. Dikush i binte derës së jashtme me forcë. Të gjithë
mbajtëm frymën si të kishim frikë se mos dëgjohej. U lehtësuam vetëm kur
dëgjuam zërin e babait që tha:
Pse je katandisur kështu?
Të ardhurit u futën brenda. Ishin të lagur nga koka deri te këmbët. Kur i
pamë se kush ishin, u tronditëm shumë. Ishte babai i shoqes sime, i
dehur, i cili me trupin e tij të madh e të shëndoshë varej mbi krahun e
lodhur të gruas së tij të dërrmuar nga sjellja e ashpër e të shoqit. Në
xhep, ai mbante një shishe rakie të boshatisur, ndërsa në dorë, një
tjetër që sapo e kishte hapur. Më erdhi shumë keq, saqë më vinte të qaja
tek shihja të shoqen në atë gjendje të mjeruar. Të gjithë heshtnin, por
në sytë e tyre lexohej qartë ajo që shprehnin.Dëgjohej vetëm zëri i
trashë dhe fjalët e ngatërruara të burrit të dehur,që kerkonte një
shishe raki.Pamje rrënqethëse.Pikat e shiut që rrëshqisnin mbi flokët e
gruas bashkoheshim vjedhurazi në mjekër me lotët e dhimbjes. Ata
derdheshin në fundin e lagur që avullonte në trupin e njomë. Ai
këmbëngulte , dhe mua më rijohej imazhi i tij në gjendje normale. Një
njeri i thjeshtë respektues dhe dashamirës.Po pse t’i ndodhë kështu? Sa i
padrejtësi i bën njeriu vetes.Por kjo dramë nuk kishte të sosur dhe
vazhdontë të brente çdo ditë shpirtrat e lënduar të së shoqes dhe
fëmijëve, të cilët duhet të përballeshin, krahas dhunës, edhe me turpin e
rëndë që u shkaktonte sjellja e tij brutale. Më ndodhte shpesh që
shkoja për të bisedoja me shoqen time. Dikush duhet të bënte diçka për
babain e saj. E vetmja urë kalimi ishte besimi. Nu kisha, kurajo , nuk
di se si do të rëeagonte ndaj asaj që do t’thoja? Disa ditë përplasje
dëshire dhe mendimesh në zemrën time.
Një mëngjes herët, kur po mbushja ujë në kroin e fshatit, pashë disa
njerëz që tregonin me dorë dhe vraponin në drejtim të lumit që ishte
shumë afër fshatit. U bëra kureshtare dhe e ndoqa nga pas turmën për të
parë se çfarë kishte ndodhur.Në ujë, pranë bregut të lumit, valëzonte
shpina e një njeriu të zhveshur që të dukej se po fliste përçart, por në
të vërtetë ato ishin fjalët më prekëse dhe më me kuptim që unë kisha
dëgjuar ndonjëherë.Ah, o Zoti im më kthe edhe një herë që të sillem
ndryshe.Por atëherë ishte tepër vonë. Agonia e vdekjes e kishte
mbërthyer. Nuk ka më kthim prapa. Askush nuk mund të të bëjë as dëm as
dobi. As shishja e alkolit nuk mund të të ngushëllojë më. Fillon momenti
i llogarisë me zotin tënd. Dhe ti ndiesh i turpëruar dhe i penduar për
hijen e zezë të veprës tënde që të ka mbështjellë dhe nuk e heq dot.
Ndjeva një ngushtim në grykë. U pendova për mosguximin tim, por ky
moment më vleu si perkujtim për veten. Dhe prandaj po ju them edhe ju.
Ne nuk e kuptojmë se si si jeta e kësaj bote po na vret, po na i rrëmben
ditët tona dhe po e ngushton hapësirën mes nesh dhe vdekjes.Dhe ne
ngushëllohemi me fjalët s’ka ardhur momenti i duhur.Nuk paska moment të
duhur për të përhapur fjalën e Allahut. Nxito dhe bëju të ditur
atyrerrugën që të që të shpëton prej zjarrit.Mendo se një ditë mund t’i
vijë vdekje edhe prindit tënd, e ti do të pendohesh për heshtjen tënde
por.... T’i kryeje detyrimin tënd, urdhëro për të mirë , pastaj udhëzimi
i takon Allahut. “Kë udhëzon Allahu nuk ka kush e humb dhe kë humb
Allahu nuk ka kush e udhëzon.”.
Kështu me ka ndodhur
Më kujtohet si sot! Ishte kohë vjeshte dhe nata kishte filluar të binte
në gjumin e saj, mbi dheun e lagur nga një shi që sapo kishte pushuar.
Ishim mbledhur të gjithë rreth sobës, kur papritur në oborr dëgjuam një
zhurmë dhe një zë të vrazhdë që ngatërronte fjalët. Për një çast u
shtangëm të gjithë. Dikush i binte derës së jashtme me forcë. Të gjithë
mbajtëm frymën si të kishim frikë se mos dëgjohej. U lehtësuam vetëm kur
dëgjuam zërin e babait që tha:
Pse je katandisur kështu?
Të ardhurit u futën brenda. Ishin të lagur nga koka deri te këmbët. Kur i
pamë se kush ishin, u tronditëm shumë. Ishte babai i shoqes sime, i
dehur, i cili me trupin e tij të madh e të shëndoshë varej mbi krahun e
lodhur të gruas së tij të dërrmuar nga sjellja e ashpër e të shoqit. Në
xhep, ai mbante një shishe rakie të boshatisur, ndërsa në dorë, një
tjetër që sapo e kishte hapur. Më erdhi shumë keq, saqë më vinte të qaja
tek shihja të shoqen në atë gjendje të mjeruar. Të gjithë heshtnin, por
në sytë e tyre lexohej qartë ajo që shprehnin.Dëgjohej vetëm zëri i
trashë dhe fjalët e ngatërruara të burrit të dehur,që kerkonte një
shishe raki.Pamje rrënqethëse.Pikat e shiut që rrëshqisnin mbi flokët e
gruas bashkoheshim vjedhurazi në mjekër me lotët e dhimbjes. Ata
derdheshin në fundin e lagur që avullonte në trupin e njomë. Ai
këmbëngulte , dhe mua më rijohej imazhi i tij në gjendje normale. Një
njeri i thjeshtë respektues dhe dashamirës.Po pse t’i ndodhë kështu? Sa i
padrejtësi i bën njeriu vetes.Por kjo dramë nuk kishte të sosur dhe
vazhdontë të brente çdo ditë shpirtrat e lënduar të së shoqes dhe
fëmijëve, të cilët duhet të përballeshin, krahas dhunës, edhe me turpin e
rëndë që u shkaktonte sjellja e tij brutale. Më ndodhte shpesh që
shkoja për të bisedoja me shoqen time. Dikush duhet të bënte diçka për
babain e saj. E vetmja urë kalimi ishte besimi. Nu kisha, kurajo , nuk
di se si do të rëeagonte ndaj asaj që do t’thoja? Disa ditë përplasje
dëshire dhe mendimesh në zemrën time.
Një mëngjes herët, kur po mbushja ujë në kroin e fshatit, pashë disa
njerëz që tregonin me dorë dhe vraponin në drejtim të lumit që ishte
shumë afër fshatit. U bëra kureshtare dhe e ndoqa nga pas turmën për të
parë se çfarë kishte ndodhur.Në ujë, pranë bregut të lumit, valëzonte
shpina e një njeriu të zhveshur që të dukej se po fliste përçart, por në
të vërtetë ato ishin fjalët më prekëse dhe më me kuptim që unë kisha
dëgjuar ndonjëherë.Ah, o Zoti im më kthe edhe një herë që të sillem
ndryshe.Por atëherë ishte tepër vonë. Agonia e vdekjes e kishte
mbërthyer. Nuk ka më kthim prapa. Askush nuk mund të të bëjë as dëm as
dobi. As shishja e alkolit nuk mund të të ngushëllojë më. Fillon momenti
i llogarisë me zotin tënd. Dhe ti ndiesh i turpëruar dhe i penduar për
hijen e zezë të veprës tënde që të ka mbështjellë dhe nuk e heq dot.
Ndjeva një ngushtim në grykë. U pendova për mosguximin tim, por ky
moment më vleu si perkujtim për veten. Dhe prandaj po ju them edhe ju.
Ne nuk e kuptojmë se si si jeta e kësaj bote po na vret, po na i rrëmben
ditët tona dhe po e ngushton hapësirën mes nesh dhe vdekjes.Dhe ne
ngushëllohemi me fjalët s’ka ardhur momenti i duhur.Nuk paska moment të
duhur për të përhapur fjalën e Allahut. Nxito dhe bëju të ditur
atyrerrugën që të që të shpëton prej zjarrit.Mendo se një ditë mund t’i
vijë vdekje edhe prindit tënd, e ti do të pendohesh për heshtjen tënde
por.... T’i kryeje detyrimin tënd, urdhëro për të mirë , pastaj udhëzimi
i takon Allahut. “Kë udhëzon Allahu nuk ka kush e humb dhe kë humb
Allahu nuk ka kush e udhëzon.”.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:23
Thuhet se ....
Në një fshat prej fshatrave të largëta nga zërat e jetës kaluese jetonte
një njeri me fëmijët e tij që ishin pesë dhe me dy bijat e tij. Thuhet
se njeriu ishte serioz, i qartë, me mendje të mirë dhe burrëri të
njohur, dhe afër tij jetonte komshiu i tij, vëllau i tij me birin dhe
bijën e tij Umu Fulan.
Njeriu që cekëm këtu i edukoi fëmijët e tij në mënyrën më të mirë dhe në
fisnikërinë arabe të pastër, dhe i ka mësuar sipas diturisë së tij
gjërat e fesë së tyre të pastër.
Një ditë prej ditëve trokitën derën dy burra të panjohur, ua hapi derën njeriu i mençur.
Mirë se vini, ndjehuni të lirë. Ua sjelli atyre çajin, kafet, hurmat e
çmueshme, dhe ëmbëlsira para se ti pyet për nevojën e tyre.
Hëngrën dy mysafirët dhe pinë deri sa u ngopën nga fisnikëria e këtij
njeriut që i ka pranuar i cili kishte traditë nga fisnikëria e tij të
mos e pyet mysafirin për asgjë para se të i pranoj dhe tu shërbej diç
atyre, filloi i zoti i shtëpisë në fjalim të butë me mysafirët e tij ,
dhe filloi të i gëzoj dhe t’iu buzëqeshet në fytyrat e tyre, deri sa u
rehatuan ndjenjat e tyre dhe filluan të flasin qartë dhe pa censurë.
Mirë se keni ardhur dhe mirë se ju pritëm. shtëpia është shtëpi e juaja, nëse s’ju mban toka, do t’ju bartim mbi kokë.
Allahu të dhashë të mira, dhe të bekoftë ty, ju qenkeni edhe më shumë se
sa kemi dëgjuar ore burrë fisnik, në të vërtet donim që të mbesim tek
ju mysafir për tri ditë, të sigurohemi këtu, dhe ta kryejmë nevojën
tonë, dhe të kthehemi pastaj nga kemi ardhur prej shteteve tona.
Shtëpia është shtëpi e juaja.... Shteti është shtet i juaji, e ju jeni
nën mbrojtjen tonë dhe nën sigurinë tonë, nuk do t’ju arrij diçka e
keqe, dhe nuk do të lëmë diç pa bërë për ju nga ajo që na i ka mundsuar
Allahu për shërbimin tuaj.
Allahu të bekoftë o njeri fisnik.
I thërret njeriu bijtë e tij: O bijtë e mi, këta janë mysafirët e mi,
dhe janë në mbrojtjen time, ua kam dhënë besën, e mos ti prek diçka e
keqe, dhe mos të shohin nga ndokush diçka të keqe, Pashë Allahun o të
dashurit e mi, ngase i Dërguari (alejhi selam) na ka këshilluar për
mysafirin, dhe fisnikëria e mysafirit është rruga e pejgamberëve
(alejhim selam) pa diskutim.
Mysafirët e tu janë edhe tanët, dhe ti je baba dhe Uelij Emrina (njeriu
që mban përgjegjsi mbi dikënd quhet welij emr), do të na shohësh
inshallah ndaj tyre fisnik, dhe rreth tyre të përqendruar, rri i
sigurtë, dhe mos ke asnjë dert për këtë.
Hynë mysafirët në shtëpinë e pronarit dhe fletën disa orë në qetësi,
pastaj u zgjuan nga gjumi, pasi që kishte perënduar dielli, dhe kishte
hyrë nata.
Deshi njëri prej bijve që ti zgjoj mysafirët për namazin e Jacisë, duke
bartur me vete ujin e abdestit, por kur arriti afër derës i dëgjoi
mysafirët e babasë duke folur diçka që se kishte pritur, dhe disa zëra
jo të pëlqyer. Dhe prej dëshirës së flaktë u ndal dhe i dëgjoi bisedat e
të dyve.
Nuk kuptoi asgjë... por.... papritmas... dëgjoi diçka të shumë të çuditshme!
Një emër femre.
Komshikja e tij.
Çka?
Vajza e xhaxhait!
....... Çka?
Jo .... Jo ... nuk mundet...
Mënyra përgatitja sulmuese në natë dhe pas dyerve të mbyllura që të arrijnë deri tek morali i vajzës së xhaxhait të këtij djali.
Mënyra e përgatitjes në shtëpinë e tij për t’ia marrë moralin e tij.
U tërhoq i riu me kujdes, dhe shkoi te dhoma e vëllait tij të vogël me
frikësim, zgjohu o burrë.. zgjohu se koha s’meriton përtaci.
Çka ka ndodhur ore vëlla, me frikove dhe ma prishe shtratin.
Hajde dhe dëgjo, se nuk është kjo frika.
Çka ka ndodhur .... dua të flejë... se jam i lodhur...
E dridhi vëllau me një dridhje të fort, morali ynë është në rrezik, vajza e xhaxhait e pastër po i përkujtohet e keqja.
Ahhhh.... Çka? I fërkoi i riu sytë dhe u zgjua me vëllaun e tij nga ky
çast dhe u drejtuan kah dera. Përgatitja ende ishte në diskutim, hynë të
armatosur dhe mbytjen e djalit xhaxhait dhe të lidhet (arrestohet)
mixha pastaj ti merret morali vajzës së vëllaut të babës së tyre.
Nuk mundi të përmbahet vëllau i vogël, u hyri në dhomë mysafirëve, e
kapi njërin, dhe morri vëllau tjetër e gjuajti në grusht tjetrin në
fytyrë.
Filluan dy mysafirët të bërtasin. Na shpëtoni... Na shpëtoni... O Fulan (Pronarit shtëpisë) O Fulan...
Doli baba nga dhoma e tij i frikësuar, e gjithashtu edhe fëmijët e
tjerë, e shikuan ndodhinë. Çka është kjo? Jo...jo këta s’janë bijtë e
mi. A paramendohet që të nënçmohet mysafiri im në shtëpinë time, dhe nga
kush, nga bijtë e mi.
O baba ... o baba... këta dy njerëz po donë....
Ndal..., mos paçë babë ..
I urdhëroi babai fëmijët e tjerë (të tretë) që ti kapin vëllezërit e
tyre dhe ti dërgojnë në bodrumin e shtëpisë pasi që ti lidhin, dhe
vepruan..
Qysh jo kurse respektimi i prindit është farz ajn (obligim i domosdoshëm) ndaj tyre.
U kërkoi falje baba mysafirëve dhe e paraqiti turpin e tij, dhe tha në
shpejtësi, s’po dij çfarë të them. Nuk kam vërejtur nga ata këso ndodhie
më parë. Nuk e dijë, ndoshta mos janë sëmur nga xhinët (exhinet) apo i
ka kapur çmenduria.
Unë.... unë... nuk po dij si t’ju kërkoj falje juve..... ju lutem rrini
në mysafirllëkun (miqësinë) tim, dhe keni besën e Allahut dhe premtimin e
tij se nuk do të përsëritet kjo që ndodhi.
Doli baba nga dhoma e miqve pasi u sigurua ndaj mysafirëve, dhe u
drejtua i mrrolur me fëmijët e tij në bodrumin ku ishin dy bijtë e tij, e
hapi derën i nevrikosur, e keqja shihet në sytë e tij, njëri djalë
prapa tij dhe dy tjerët anash dhe dy të tjerët të lidhur në pranga.
Çka keni o të poshtër? A kjo është nga ajo që jemi mësuar? A kjo është
fisnikëria e mysafirit? A kështu na ka mësuar feja jonë e pastër? Ju pos
vëllezërve tuaj e dini hakun e mysafirit, o ju që keni zgjatur mjekrat
dhe keni shkurtuar rrobat për pastërti.
O babë, këta s’janë mysafir por kriminel që na e donë neve të keqen, se i
dëgjova me veshët e mi përgatitjet e tyre për të sulmuar shtëpinë e
vëllait tënd që ta mbysin djalin e xhaxhait tim, dhe t’ia marrin moralin
vajzës së xhaxhait tim, pasi që ta lidhin xhaxhain. Baba, ruaje moralin
tonë para se të mos na e marrin.
Ti e dëgjove këtë me veshët e tu?
Po o baba.
Çka të bëjë, këta janë mysafirët e mi, e ai vëllai im?
Filloi të mendohet, e të mendohet, e të krahasoj në mendjen e tij dhe të
mendoj, pastaj tha: Nuk lejoj që të flasin njerëzit se unë i kam
tradhtuar mysafirët për hir të vëllaut.
O baba çfarë po flet! Morali o baba. Vajza e xhaxhait.
Hesht, mos paç baba, unë jam më i ditur se ti dhe më i njohur për këto
gjëra, unë kam xhelozi ndaj vëllezërve, por mysafiri, mysafiri o birë,
mysafiri në fenë tonë ka vlerë të madhe, nëse unë se mbaj premtimin
çfarë do të ndodhë me mua. Me peshën dhe vlerën time në fshat.
O baba: Këta s’janë mysafir. Këta janë kriminel nuk kanë ardhur për
miqësi, dhe nuk kanë hak tek ne, por Vaxhibi (domosdoshmëria) jonë është
që ti përzëmë para se të kaloj koha.
Shtrëngoni prangat o bijë dhe mos ua zgjidhni deri sa të kalojnë kjo
ditë dhe të na shkojnë mysafirët, dhe të dëshmojnë njerëzit se me të
vërtet jemi fisnik.
Bënë gjumë populli (familja) por vëllezërit nuk ishin në gjumë.
U siguruan mysafirët, dhe e kaluan (kapërcin) murin për tek shtëpia e
xhaxhait, e mbytën vëllaun, dhe e ia shtrënguan mirë prangat babës, dhe e
morën vajzën në shtëpi dhe ia morën moralin një herë dhe herë pas here.
Nuk i duruan djemtë e xhaxhait të saj të bërtiturat e saj, e këputi
njëri prej tyre dorën e tij që ta zgjidh nga vetja prangën e tij pastaj
kërceu nga muri dhe e kapi njërin e ia theu këmbën, por ata iu mblodhën
të dytë dhe e lidhën dhe e kthyen në shtëpinë e babës tij duke kritikuar
atë ndaj sjelljes së keqe që shijuan.
Çka është kjo djalë, o burrë!! Pse s’na lenë në punët e tona në rehati?
E kam lidhur me pranga me vëllain e tij, por si është hequr nga kjo.
A po mi sulmon mysafirët o bir? Do të rrah me grushta e gjuajtje dhe ofendime.
O baba, ma mbytën djalin e xhaxhait, ia morën moralin vajzës së xhaxhait, dhe xhaxhai ende i lëvizin prangat në shtëpinë e tij.
Çka ke ti dhe gjithë kjo? Unë jam uelij emr në këtë shtëpi, nuk veprohen
këtu vetëm me urdhërat e mi, këta janë në mbrojtjen time, e nëse e kanë
sulmuar vëllaun, çka ke ti dhe gjithë kjo?
Por ajo është vajza e xhaxhait tim, dhe ajo është morali dhe nderi im.
Mjaft o torollak. Se ajo është vajza e vëllait tim ...
U kthye babai nga njëri prej djemëve , dhe i tha, ti je vëllau i tyre më
i madhë, a po hesht nga gjithë kjo, a për këtë të kam dërguar në
fakultetin e shkencave Islame, ku është diploma jote dhe mësimi yt në
këto momente, po shkoj t’iu dërgoj darkën mysafirëve e mos të kthehem pa
i’ua mbushur mendjen këtyre me atë që është hak ( e vërtetë ).
Unë babë nuk flas në prezencën tënde vetem me lejen tënde, ngase Allahu
na ka urdhëruar për respektimin e prindërve dhe nderimin e tyre.
Eja fol, bëje të qartë gabimin e tyre trashanik.
Doli babai.
Vëllezër të dashur, nga haket ( obligimet ) tona ndaj babasë duhet të e
dëgjojmë dhe respektojmë atë, ngase ai është welij emr i yni, e
mbikëqyrësi ynë me pasurin e tij dhe kohën e tij e mundin e tij, dhe nuk
ju lejohet juve fetarishtë kundërshtimi i tij, në këso raste ngase i
lihen atij, e zhvillon (mendon) në ta mendjen e tij dhe e shikon dobinë
me urtësinë e tij dhe përvojën e tij .
Çka po flet o vlla, Pashë Allahun na i zgjidh prangat, ti ke mësuar
sheriatin dhe e din se ruajtja e nderit është para hakut (drejtësisë) së
mysafirit apo komshiut apo prindërve. O vlla, a s’po e dëgjon britmën e
vajzës së xhaxhait tënd. Vajza e xhaxhait tënd ndihmë po kërkon prej
nesh, më zgjidh nga prangat dhe mos humb kohë.
Vëllezër... të dashurit e mi ... çfarë t’iu them juve dyve. Dhe si t’ua
heq injorancën tuaj. Them dhe me mbështetje tek Zoti jam, gjendet diku
një dijetar musliman në një fshat prej fshatrave të largëta në Kinë, nuk
e njohin atë pos një pakicë e ulemave (dijetarëve), ku thotë ai: se
respektimi i babës në këso raste është në përparësi ndaj nderit dhe
moralit, dhe ky dijetar ka jetuar disa çaste të shkurta pasi që erdhi në
postin e muftisë ku e dha këtë fetwa dhe vdiq, e nuk e di emrin e tij
askush pos nesh, dhe shkrimet e tija janë tek disa prej dijetarëve në
fakultetin tonë, nuk i shikon ato përveç të mençurve prej nxënësve tonë,
dhe kjo është gati sikur Ixhma prej tyre, pra keni frikë Allahun dhe
mos gjykoni pa dituri.
O vlla nuk e dimë çfarë po thua, por zgjidhna prangat, ngase dijetarët
që i njohim janë të një mendimi ( Ixham prej tyre ) se nderi dhe morali
janë në përparësi në këto raste nga respektimi i prindit, pra ki frikë
Allahun dhe mjaft me këto çmenduri, na i zgjidh prangat që ta mbrojmë
nderin e vajzës së xhaxhait.
Vëllezër të dashur, unë kam mësuar në fakultetin e sheriatit, dhe kemi
mësuar se kur t’i japësh ndokujt fjalën për mbrojtje kjo është gjë e
madhe dhe nuk mundemi që ta injorojmë këtë, dhe e dini se babai dhe
welij emri (welij niëmeti-dhuntisë) u ka premtuar sigurim, pra si t’iu
lejoj që të arrini tek ata. Kthehuni vetvetes së juaj, dhe vërtetoni
diturit (njohurit) e juaja, se dhënia e premtimit dhe sigurimit është
gjë e madhe në fe.
O vëlla premtimi i sigurimit është gjë e madhe por jo në llogari të
gjakut dhe nderit, ne po flasim e vajza e xhaxhait po ofkëllon (
bërtet)... ke frikë Allahun dhe na i zgjidh prangat.
Tha vëllau, me gjithë ftohtësi, kjo o vëllezër tregon në ngrirjen e
mendimit tuaj. Haku (e drejta) është ajo që tha babai dhe welij niëmeti,
unë nëse u lëshoj, kush do të mi paguan këstet e veturës?
Apo mendon tek vetura edhe në këto çaste! A s’ke frikë Allahun. Do të
çmendem, ku është sheriati që e ke mësuar, dhe diturin që ke mësuar?
Nderi o vlla po keqpërdoret e ti po mendon tek këstet e veturës o i
pamoralshëm, na i zgjidh prangat o dejuth (njeri që s’ka xhelozi ndaj
familjes dhe e don zinan).
La haula wela kuwete ila bilah, a po më akuzoni me dejuth? Kurse unë jam
prej evliave të Allahut. A nuk keni mësuar respektimin e ulemave dhe
vlerën e tyre në Islam, ky është rezultati i atij që nuk e mëson
sheriatin në fakultete, i rrotullon faqet dhe lexon nga librat e
selefëve (të parëve tanë të mirë) pa pasur libra bazë që kthehet tek
ata. Keni frik Allahun dhe dini se Allahu u ka porositur për neve
dijetarëve, dhe u ka dhënë përkujdesje sheriati ndaj veprave tuaja,
vepra të poshtërive.
Nuk jemi që s’kemi mundësi për të kundërshtuar ty, por spo mundemi të
durojm britmën e vajzës së xhaxhait tanë, zgjidhnaj prangat e merr nga
vlera e ngritja sa të duash, na i zgjidh prangat o vlla se këta s’kanë
ardhur vetëm për vajzën e xhaxhait, por edhe për vajzat e komshiut
tjetër dhe motrat tona, pra na i zgjidh prangat neve dhe na liro.
Subhanallah, apo e dini edhe msheftsinë. Keni frikë Allahun dhe mos i
akuzoni mysafirët e babës me këto akuza, se babai nuk i miqëson
kriminelët.
Çfarë po thua? A nuk po e dëgjon britmën, djali xhaxhait që fundoset në
gjakun e tij, dhe xhaxhai yt i lidhur në shtëpinë e tij, e ju po i dilni
në krah dhe po i mbron mysafirët e babës tënd. A është kjo e
logjikshme? Pasha Allahun kemi menduar se ke mendje, por tash e kuptuam
se deri ku ka arritur frika jote për shkëputjen e furnizimit tënd, apo
frigohesh nga babai, Allahu është më me hak që t’ia kesh frikën o vëlla.
Ke frikë Allahun.
Ke frikë Allahun.
E në këto momente dëgjuan vëllezërit britmën e vajzës së komshiut
tjetër, "Xhorxhi" dhe " Toni" mysafirët e babës hyrën në shtëpinë e
komshiut dhe ia morën ndrerin vajzës së tij, pasi që e mbytën burrin e
saj dhe bijtë e saj.
Çka po thua o vëlla pasi që dëgjove këtë që dëgjove!! A ende po iu del në ndihmë atyre, dhe po rrinë ne në anën e babës.
Nuk veproj e as nuk them asgjë deri sa të foli me babën, ngase ai është
welij emri dhe welij niëmeti (mbikqyrsi i furnizimit), pritni deri sa të
shkoj të flas me të, e pastaj u kthehem me lajmin e drejt dhe të
vërtet.
E kur shkoi vëllau, iku njëri prej vëllezërve pasi që arriti të zgjidh prangat.
U kthye "shejhu" , dhe tha, babai ende është në premtimin e tij, e mbron
drejtësinë e mysafirllëkut, dhe s’ka mundësi pos që të jetë fisnik me
ta sipas traditave të ardhura në fenë tonë, e kjo është syri i të
vërtetës.
Ku është vëllai?
Nuk i përgjigjet.
U kthye babai në dhomë, dhe tha, ç’ka po thua për këta o Shejh( e shikon djalin e madh).
Ku është vëllau i tij?
Nuk e dijë o babë.
Çka thua për këtë të prishur?
E shoh o baba se duhet të pendohet tek Allahu dhe ta rikthej veten, ngase ky është prej injorantëve dhe ekstremistëve në fe.
E shoh o baba se duhet ti kërkojmë pendimin dhe rikthimin e tij ne rrugë
të drejtë me dialog dhe debat qëllues, dhe duhet o baba sikur që i
frikësuan mysafirët tuaj, që ta shpallin pendimin e tyre nga kjo
injorancë që është para tyre, e nëse nuk vepron kështu ia mundësojmë dy
mysafirëve që të marrin edhe nderin e motrave tij para syve.
Allahu të bekoftë dhe e bekoftë diturin tënde o birë. A mësove nga
vëllau yt o injorant, kjo është dituri, jo ajo që jeni ti në atë humbje o
i poshtër.
Në çka u pajtua mendimi yt ?
U pendua vëllau që të ruaj nderin e motrave tij, dhe vazhduan mysafirët
në prishjen, marrjen e nderit të komshikeve të tij, e babai ende u
dëshiron miqësi, e vllau shejh arriti këstet e veturës, e vëllezërit
tjerë të angazhuar larg kësaj, përveç vëllaut të ikur i cili e mori një
vend ku priste mysafirët e babës e të gjithë atë janë duke kërkuar,
populli i fshatit janë shpërndarë për kërkimin e furnizimit tyre në çdo
vend , Allahu na Mbroftë.
Në një fshat prej fshatrave të largëta nga zërat e jetës kaluese jetonte
një njeri me fëmijët e tij që ishin pesë dhe me dy bijat e tij. Thuhet
se njeriu ishte serioz, i qartë, me mendje të mirë dhe burrëri të
njohur, dhe afër tij jetonte komshiu i tij, vëllau i tij me birin dhe
bijën e tij Umu Fulan.
Njeriu që cekëm këtu i edukoi fëmijët e tij në mënyrën më të mirë dhe në
fisnikërinë arabe të pastër, dhe i ka mësuar sipas diturisë së tij
gjërat e fesë së tyre të pastër.
Një ditë prej ditëve trokitën derën dy burra të panjohur, ua hapi derën njeriu i mençur.
Mirë se vini, ndjehuni të lirë. Ua sjelli atyre çajin, kafet, hurmat e
çmueshme, dhe ëmbëlsira para se ti pyet për nevojën e tyre.
Hëngrën dy mysafirët dhe pinë deri sa u ngopën nga fisnikëria e këtij
njeriut që i ka pranuar i cili kishte traditë nga fisnikëria e tij të
mos e pyet mysafirin për asgjë para se të i pranoj dhe tu shërbej diç
atyre, filloi i zoti i shtëpisë në fjalim të butë me mysafirët e tij ,
dhe filloi të i gëzoj dhe t’iu buzëqeshet në fytyrat e tyre, deri sa u
rehatuan ndjenjat e tyre dhe filluan të flasin qartë dhe pa censurë.
Mirë se keni ardhur dhe mirë se ju pritëm. shtëpia është shtëpi e juaja, nëse s’ju mban toka, do t’ju bartim mbi kokë.
Allahu të dhashë të mira, dhe të bekoftë ty, ju qenkeni edhe më shumë se
sa kemi dëgjuar ore burrë fisnik, në të vërtet donim që të mbesim tek
ju mysafir për tri ditë, të sigurohemi këtu, dhe ta kryejmë nevojën
tonë, dhe të kthehemi pastaj nga kemi ardhur prej shteteve tona.
Shtëpia është shtëpi e juaja.... Shteti është shtet i juaji, e ju jeni
nën mbrojtjen tonë dhe nën sigurinë tonë, nuk do t’ju arrij diçka e
keqe, dhe nuk do të lëmë diç pa bërë për ju nga ajo që na i ka mundsuar
Allahu për shërbimin tuaj.
Allahu të bekoftë o njeri fisnik.
I thërret njeriu bijtë e tij: O bijtë e mi, këta janë mysafirët e mi,
dhe janë në mbrojtjen time, ua kam dhënë besën, e mos ti prek diçka e
keqe, dhe mos të shohin nga ndokush diçka të keqe, Pashë Allahun o të
dashurit e mi, ngase i Dërguari (alejhi selam) na ka këshilluar për
mysafirin, dhe fisnikëria e mysafirit është rruga e pejgamberëve
(alejhim selam) pa diskutim.
Mysafirët e tu janë edhe tanët, dhe ti je baba dhe Uelij Emrina (njeriu
që mban përgjegjsi mbi dikënd quhet welij emr), do të na shohësh
inshallah ndaj tyre fisnik, dhe rreth tyre të përqendruar, rri i
sigurtë, dhe mos ke asnjë dert për këtë.
Hynë mysafirët në shtëpinë e pronarit dhe fletën disa orë në qetësi,
pastaj u zgjuan nga gjumi, pasi që kishte perënduar dielli, dhe kishte
hyrë nata.
Deshi njëri prej bijve që ti zgjoj mysafirët për namazin e Jacisë, duke
bartur me vete ujin e abdestit, por kur arriti afër derës i dëgjoi
mysafirët e babasë duke folur diçka që se kishte pritur, dhe disa zëra
jo të pëlqyer. Dhe prej dëshirës së flaktë u ndal dhe i dëgjoi bisedat e
të dyve.
Nuk kuptoi asgjë... por.... papritmas... dëgjoi diçka të shumë të çuditshme!
Një emër femre.
Komshikja e tij.
Çka?
Vajza e xhaxhait!
....... Çka?
Jo .... Jo ... nuk mundet...
Mënyra përgatitja sulmuese në natë dhe pas dyerve të mbyllura që të arrijnë deri tek morali i vajzës së xhaxhait të këtij djali.
Mënyra e përgatitjes në shtëpinë e tij për t’ia marrë moralin e tij.
U tërhoq i riu me kujdes, dhe shkoi te dhoma e vëllait tij të vogël me
frikësim, zgjohu o burrë.. zgjohu se koha s’meriton përtaci.
Çka ka ndodhur ore vëlla, me frikove dhe ma prishe shtratin.
Hajde dhe dëgjo, se nuk është kjo frika.
Çka ka ndodhur .... dua të flejë... se jam i lodhur...
E dridhi vëllau me një dridhje të fort, morali ynë është në rrezik, vajza e xhaxhait e pastër po i përkujtohet e keqja.
Ahhhh.... Çka? I fërkoi i riu sytë dhe u zgjua me vëllaun e tij nga ky
çast dhe u drejtuan kah dera. Përgatitja ende ishte në diskutim, hynë të
armatosur dhe mbytjen e djalit xhaxhait dhe të lidhet (arrestohet)
mixha pastaj ti merret morali vajzës së vëllaut të babës së tyre.
Nuk mundi të përmbahet vëllau i vogël, u hyri në dhomë mysafirëve, e
kapi njërin, dhe morri vëllau tjetër e gjuajti në grusht tjetrin në
fytyrë.
Filluan dy mysafirët të bërtasin. Na shpëtoni... Na shpëtoni... O Fulan (Pronarit shtëpisë) O Fulan...
Doli baba nga dhoma e tij i frikësuar, e gjithashtu edhe fëmijët e
tjerë, e shikuan ndodhinë. Çka është kjo? Jo...jo këta s’janë bijtë e
mi. A paramendohet që të nënçmohet mysafiri im në shtëpinë time, dhe nga
kush, nga bijtë e mi.
O baba ... o baba... këta dy njerëz po donë....
Ndal..., mos paçë babë ..
I urdhëroi babai fëmijët e tjerë (të tretë) që ti kapin vëllezërit e
tyre dhe ti dërgojnë në bodrumin e shtëpisë pasi që ti lidhin, dhe
vepruan..
Qysh jo kurse respektimi i prindit është farz ajn (obligim i domosdoshëm) ndaj tyre.
U kërkoi falje baba mysafirëve dhe e paraqiti turpin e tij, dhe tha në
shpejtësi, s’po dij çfarë të them. Nuk kam vërejtur nga ata këso ndodhie
më parë. Nuk e dijë, ndoshta mos janë sëmur nga xhinët (exhinet) apo i
ka kapur çmenduria.
Unë.... unë... nuk po dij si t’ju kërkoj falje juve..... ju lutem rrini
në mysafirllëkun (miqësinë) tim, dhe keni besën e Allahut dhe premtimin e
tij se nuk do të përsëritet kjo që ndodhi.
Doli baba nga dhoma e miqve pasi u sigurua ndaj mysafirëve, dhe u
drejtua i mrrolur me fëmijët e tij në bodrumin ku ishin dy bijtë e tij, e
hapi derën i nevrikosur, e keqja shihet në sytë e tij, njëri djalë
prapa tij dhe dy tjerët anash dhe dy të tjerët të lidhur në pranga.
Çka keni o të poshtër? A kjo është nga ajo që jemi mësuar? A kjo është
fisnikëria e mysafirit? A kështu na ka mësuar feja jonë e pastër? Ju pos
vëllezërve tuaj e dini hakun e mysafirit, o ju që keni zgjatur mjekrat
dhe keni shkurtuar rrobat për pastërti.
O babë, këta s’janë mysafir por kriminel që na e donë neve të keqen, se i
dëgjova me veshët e mi përgatitjet e tyre për të sulmuar shtëpinë e
vëllait tënd që ta mbysin djalin e xhaxhait tim, dhe t’ia marrin moralin
vajzës së xhaxhait tim, pasi që ta lidhin xhaxhain. Baba, ruaje moralin
tonë para se të mos na e marrin.
Ti e dëgjove këtë me veshët e tu?
Po o baba.
Çka të bëjë, këta janë mysafirët e mi, e ai vëllai im?
Filloi të mendohet, e të mendohet, e të krahasoj në mendjen e tij dhe të
mendoj, pastaj tha: Nuk lejoj që të flasin njerëzit se unë i kam
tradhtuar mysafirët për hir të vëllaut.
O baba çfarë po flet! Morali o baba. Vajza e xhaxhait.
Hesht, mos paç baba, unë jam më i ditur se ti dhe më i njohur për këto
gjëra, unë kam xhelozi ndaj vëllezërve, por mysafiri, mysafiri o birë,
mysafiri në fenë tonë ka vlerë të madhe, nëse unë se mbaj premtimin
çfarë do të ndodhë me mua. Me peshën dhe vlerën time në fshat.
O baba: Këta s’janë mysafir. Këta janë kriminel nuk kanë ardhur për
miqësi, dhe nuk kanë hak tek ne, por Vaxhibi (domosdoshmëria) jonë është
që ti përzëmë para se të kaloj koha.
Shtrëngoni prangat o bijë dhe mos ua zgjidhni deri sa të kalojnë kjo
ditë dhe të na shkojnë mysafirët, dhe të dëshmojnë njerëzit se me të
vërtet jemi fisnik.
Bënë gjumë populli (familja) por vëllezërit nuk ishin në gjumë.
U siguruan mysafirët, dhe e kaluan (kapërcin) murin për tek shtëpia e
xhaxhait, e mbytën vëllaun, dhe e ia shtrënguan mirë prangat babës, dhe e
morën vajzën në shtëpi dhe ia morën moralin një herë dhe herë pas here.
Nuk i duruan djemtë e xhaxhait të saj të bërtiturat e saj, e këputi
njëri prej tyre dorën e tij që ta zgjidh nga vetja prangën e tij pastaj
kërceu nga muri dhe e kapi njërin e ia theu këmbën, por ata iu mblodhën
të dytë dhe e lidhën dhe e kthyen në shtëpinë e babës tij duke kritikuar
atë ndaj sjelljes së keqe që shijuan.
Çka është kjo djalë, o burrë!! Pse s’na lenë në punët e tona në rehati?
E kam lidhur me pranga me vëllain e tij, por si është hequr nga kjo.
A po mi sulmon mysafirët o bir? Do të rrah me grushta e gjuajtje dhe ofendime.
O baba, ma mbytën djalin e xhaxhait, ia morën moralin vajzës së xhaxhait, dhe xhaxhai ende i lëvizin prangat në shtëpinë e tij.
Çka ke ti dhe gjithë kjo? Unë jam uelij emr në këtë shtëpi, nuk veprohen
këtu vetëm me urdhërat e mi, këta janë në mbrojtjen time, e nëse e kanë
sulmuar vëllaun, çka ke ti dhe gjithë kjo?
Por ajo është vajza e xhaxhait tim, dhe ajo është morali dhe nderi im.
Mjaft o torollak. Se ajo është vajza e vëllait tim ...
U kthye babai nga njëri prej djemëve , dhe i tha, ti je vëllau i tyre më
i madhë, a po hesht nga gjithë kjo, a për këtë të kam dërguar në
fakultetin e shkencave Islame, ku është diploma jote dhe mësimi yt në
këto momente, po shkoj t’iu dërgoj darkën mysafirëve e mos të kthehem pa
i’ua mbushur mendjen këtyre me atë që është hak ( e vërtetë ).
Unë babë nuk flas në prezencën tënde vetem me lejen tënde, ngase Allahu
na ka urdhëruar për respektimin e prindërve dhe nderimin e tyre.
Eja fol, bëje të qartë gabimin e tyre trashanik.
Doli babai.
Vëllezër të dashur, nga haket ( obligimet ) tona ndaj babasë duhet të e
dëgjojmë dhe respektojmë atë, ngase ai është welij emr i yni, e
mbikëqyrësi ynë me pasurin e tij dhe kohën e tij e mundin e tij, dhe nuk
ju lejohet juve fetarishtë kundërshtimi i tij, në këso raste ngase i
lihen atij, e zhvillon (mendon) në ta mendjen e tij dhe e shikon dobinë
me urtësinë e tij dhe përvojën e tij .
Çka po flet o vlla, Pashë Allahun na i zgjidh prangat, ti ke mësuar
sheriatin dhe e din se ruajtja e nderit është para hakut (drejtësisë) së
mysafirit apo komshiut apo prindërve. O vlla, a s’po e dëgjon britmën e
vajzës së xhaxhait tënd. Vajza e xhaxhait tënd ndihmë po kërkon prej
nesh, më zgjidh nga prangat dhe mos humb kohë.
Vëllezër... të dashurit e mi ... çfarë t’iu them juve dyve. Dhe si t’ua
heq injorancën tuaj. Them dhe me mbështetje tek Zoti jam, gjendet diku
një dijetar musliman në një fshat prej fshatrave të largëta në Kinë, nuk
e njohin atë pos një pakicë e ulemave (dijetarëve), ku thotë ai: se
respektimi i babës në këso raste është në përparësi ndaj nderit dhe
moralit, dhe ky dijetar ka jetuar disa çaste të shkurta pasi që erdhi në
postin e muftisë ku e dha këtë fetwa dhe vdiq, e nuk e di emrin e tij
askush pos nesh, dhe shkrimet e tija janë tek disa prej dijetarëve në
fakultetin tonë, nuk i shikon ato përveç të mençurve prej nxënësve tonë,
dhe kjo është gati sikur Ixhma prej tyre, pra keni frikë Allahun dhe
mos gjykoni pa dituri.
O vlla nuk e dimë çfarë po thua, por zgjidhna prangat, ngase dijetarët
që i njohim janë të një mendimi ( Ixham prej tyre ) se nderi dhe morali
janë në përparësi në këto raste nga respektimi i prindit, pra ki frikë
Allahun dhe mjaft me këto çmenduri, na i zgjidh prangat që ta mbrojmë
nderin e vajzës së xhaxhait.
Vëllezër të dashur, unë kam mësuar në fakultetin e sheriatit, dhe kemi
mësuar se kur t’i japësh ndokujt fjalën për mbrojtje kjo është gjë e
madhe dhe nuk mundemi që ta injorojmë këtë, dhe e dini se babai dhe
welij emri (welij niëmeti-dhuntisë) u ka premtuar sigurim, pra si t’iu
lejoj që të arrini tek ata. Kthehuni vetvetes së juaj, dhe vërtetoni
diturit (njohurit) e juaja, se dhënia e premtimit dhe sigurimit është
gjë e madhe në fe.
O vëlla premtimi i sigurimit është gjë e madhe por jo në llogari të
gjakut dhe nderit, ne po flasim e vajza e xhaxhait po ofkëllon (
bërtet)... ke frikë Allahun dhe na i zgjidh prangat.
Tha vëllau, me gjithë ftohtësi, kjo o vëllezër tregon në ngrirjen e
mendimit tuaj. Haku (e drejta) është ajo që tha babai dhe welij niëmeti,
unë nëse u lëshoj, kush do të mi paguan këstet e veturës?
Apo mendon tek vetura edhe në këto çaste! A s’ke frikë Allahun. Do të
çmendem, ku është sheriati që e ke mësuar, dhe diturin që ke mësuar?
Nderi o vlla po keqpërdoret e ti po mendon tek këstet e veturës o i
pamoralshëm, na i zgjidh prangat o dejuth (njeri që s’ka xhelozi ndaj
familjes dhe e don zinan).
La haula wela kuwete ila bilah, a po më akuzoni me dejuth? Kurse unë jam
prej evliave të Allahut. A nuk keni mësuar respektimin e ulemave dhe
vlerën e tyre në Islam, ky është rezultati i atij që nuk e mëson
sheriatin në fakultete, i rrotullon faqet dhe lexon nga librat e
selefëve (të parëve tanë të mirë) pa pasur libra bazë që kthehet tek
ata. Keni frik Allahun dhe dini se Allahu u ka porositur për neve
dijetarëve, dhe u ka dhënë përkujdesje sheriati ndaj veprave tuaja,
vepra të poshtërive.
Nuk jemi që s’kemi mundësi për të kundërshtuar ty, por spo mundemi të
durojm britmën e vajzës së xhaxhait tanë, zgjidhnaj prangat e merr nga
vlera e ngritja sa të duash, na i zgjidh prangat o vlla se këta s’kanë
ardhur vetëm për vajzën e xhaxhait, por edhe për vajzat e komshiut
tjetër dhe motrat tona, pra na i zgjidh prangat neve dhe na liro.
Subhanallah, apo e dini edhe msheftsinë. Keni frikë Allahun dhe mos i
akuzoni mysafirët e babës me këto akuza, se babai nuk i miqëson
kriminelët.
Çfarë po thua? A nuk po e dëgjon britmën, djali xhaxhait që fundoset në
gjakun e tij, dhe xhaxhai yt i lidhur në shtëpinë e tij, e ju po i dilni
në krah dhe po i mbron mysafirët e babës tënd. A është kjo e
logjikshme? Pasha Allahun kemi menduar se ke mendje, por tash e kuptuam
se deri ku ka arritur frika jote për shkëputjen e furnizimit tënd, apo
frigohesh nga babai, Allahu është më me hak që t’ia kesh frikën o vëlla.
Ke frikë Allahun.
Ke frikë Allahun.
E në këto momente dëgjuan vëllezërit britmën e vajzës së komshiut
tjetër, "Xhorxhi" dhe " Toni" mysafirët e babës hyrën në shtëpinë e
komshiut dhe ia morën ndrerin vajzës së tij, pasi që e mbytën burrin e
saj dhe bijtë e saj.
Çka po thua o vëlla pasi që dëgjove këtë që dëgjove!! A ende po iu del në ndihmë atyre, dhe po rrinë ne në anën e babës.
Nuk veproj e as nuk them asgjë deri sa të foli me babën, ngase ai është
welij emri dhe welij niëmeti (mbikqyrsi i furnizimit), pritni deri sa të
shkoj të flas me të, e pastaj u kthehem me lajmin e drejt dhe të
vërtet.
E kur shkoi vëllau, iku njëri prej vëllezërve pasi që arriti të zgjidh prangat.
U kthye "shejhu" , dhe tha, babai ende është në premtimin e tij, e mbron
drejtësinë e mysafirllëkut, dhe s’ka mundësi pos që të jetë fisnik me
ta sipas traditave të ardhura në fenë tonë, e kjo është syri i të
vërtetës.
Ku është vëllai?
Nuk i përgjigjet.
U kthye babai në dhomë, dhe tha, ç’ka po thua për këta o Shejh( e shikon djalin e madh).
Ku është vëllau i tij?
Nuk e dijë o babë.
Çka thua për këtë të prishur?
E shoh o baba se duhet të pendohet tek Allahu dhe ta rikthej veten, ngase ky është prej injorantëve dhe ekstremistëve në fe.
E shoh o baba se duhet ti kërkojmë pendimin dhe rikthimin e tij ne rrugë
të drejtë me dialog dhe debat qëllues, dhe duhet o baba sikur që i
frikësuan mysafirët tuaj, që ta shpallin pendimin e tyre nga kjo
injorancë që është para tyre, e nëse nuk vepron kështu ia mundësojmë dy
mysafirëve që të marrin edhe nderin e motrave tij para syve.
Allahu të bekoftë dhe e bekoftë diturin tënde o birë. A mësove nga
vëllau yt o injorant, kjo është dituri, jo ajo që jeni ti në atë humbje o
i poshtër.
Në çka u pajtua mendimi yt ?
U pendua vëllau që të ruaj nderin e motrave tij, dhe vazhduan mysafirët
në prishjen, marrjen e nderit të komshikeve të tij, e babai ende u
dëshiron miqësi, e vllau shejh arriti këstet e veturës, e vëllezërit
tjerë të angazhuar larg kësaj, përveç vëllaut të ikur i cili e mori një
vend ku priste mysafirët e babës e të gjithë atë janë duke kërkuar,
populli i fshatit janë shpërndarë për kërkimin e furnizimit tyre në çdo
vend , Allahu na Mbroftë.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:23
Gjdo Muslimani i nevojitet një bashkëshorte e këtill
I vetmi vend që unë shkoj nga këtu është Xhenneti
Një vëlla nga Jemeni na tregon se si ai e la familjen dhe shkoi që të
luftoi në Irak... Nga mbrendësia e dhomës ,në një shtëpi në Fallugj
ndëgjohej një zë i bukur duke lexuar ajete nga Kurani dhe duke
qajtur."Në qoftë se etërit tuaj, djemtë tuaj, vëllezërit tuaj,
bashkëshortet tuaja, farefisi juaj, pasuria që e fituat, tregëtia që
frikoheni se do të dështojë, vendbanimet me të cilat jeni të kënaqur,
(të gjitha këto) janë më të dashura për ju se All-llahu, se i dërguari i
Tij dhe se lufta për në rrugën e Tij, dëgjohej zëri atëherë, pritni
derisa All-llahu të sjellë vendimin e Tij. All-llahu nuk vë në rrugën e
drejtë njerëzit e prishur.
Dhoma ishte gjysmë e ndriquar,muret ishin të zbrazta përveq një fotos nga Meka e cila varej në murë.
Në mes të dhomës gjindej vetëm një qylym për tu falur. Kallashnikovi dhe
një qantë e mbushur me municion ishin të mbështetura për muri.
Në dyshek gjindej një njeri duke e mbajtur në njërën dorë një Kuran të
vogël ndërsa në tjetrën tesbit. Nganjëher zëri nuk i ndëgjohej nga
eksplodimet të cilat ndëgjoheshin.
Pasi e perfundoi ,u ngrit ,i zgjati duart lart dhe filloi të bëjë dua."O
Allah ,Ti i cili e ke bërë që Pejgamberi s.a .v.s. të dalë fitues nga
lufta kundër pabesimtarëve ,bëna edhe neve fitues nga kjo luftë kundër
Amerikës. O Allah shkatërro Amerikën dhe ndihmuesit e saj në gjdo vend.O
Allah bëna të dobishëm në fenë tënde."
Një njeri i gjatë i dobët me një mjekërr të rrallë - ka ardhur në
Fallugj para gjashtë muajsh. Disa ditë i ka kaluar duke e ndarë dhomën
me luftëtarët tjerë derisa nuk i ndan nëpër grupe të shpërndara nëpër
njësite të muxhahidëve. Ai ishte me njësitin Teuhid uel Xhihad në
përendim të Fallugjës, ku para disa ditësh ishte zhvilluar betej e
ashpër.
Derisa ishte me Arabët tjer dhe me Irakianët, i dhanë nder që të bëhet
imam për shkak të zërit të bukur që kishte. Më padurim duke i pritur
Amerikanët jashtë bunkerit më tregoi ngjarjen e tij. Ai tha se nuk ishte
këtu se e donte vdekjën si vdekje ,por se e shef shehadetin ibadetin më
të lartë.
Ka qenë nxënës në shkollën Islame në Jemen, e saktësisht nga kryeqyteti
Sana , i cili studionte shkollën e sherijatit ka gjashtë vite ndërsa
ndërkoh punonte si vozitës i minibusit që ta mbante gruan e tij
shtatëzëne dhe pes fëmijët.
Për herë të parë kur ka provuar të shkoj në Irak që të luftoj kundër
Amerikanëve ka qenë fillimi i luftës në Irak, para 18 muajve.
Kamë pas dëshir të luftoj për Islam.E kam njohur një nga Jordani icili
ma bleu bileten për Siri dhe mi dha 100 $. Derisa ai më voziti deri te
aeroporti.
Kur arrita në aeroport kam qenë i ndaluar nga policia që të shkoj me tutje.
"Kisha të veshur një turban dhe një kmish të gjatë, më pyetën pse shkoj
në Damask- thashë se shkoj të punoj. Më pyetën se qka të punosh. I thash
të punoj në shpëtimin e shpirtit timë. Atëherë më kthyen mbrapa."
Pastaj na bëri më shenjë për pantollonat e tij të lirë dhe tha:"Kësaj radhe morra mësim dhe i bleva këta."
Atë vitë u kthye në shtëpi te familja e tij, duke harruar Irakun dhe
Xhihadin. Por skandali me të burgosurit në Abu Graib siq thotë ai më
zgjoi.
Gruaja e tij, gjithashtu nxënëse e mësimeve Islamike e nxiti që ti braktis të gjitha dhe të shkoj në Xhihad në Irak.
Më tha kur këtë ia bëjnë vëllezërve tanë po qka ndodh me motrat qfarë
veprojn me to. Paramendo motrat e tua dhe mua që të na dhunojnë derrat
pabesimtar Amerikan .
Përnjehër e kuptoi gabimin e tij dhe e kaloi natën duke qajt - tregon ai.
Ditën tjetër i huazoi disa të holla për rrugë - rrugën që ai e
përshkruan si të fundit. E kishte të njohur emrin e personit që
nevojitej ta kontaktonte në Alepp në Siri, dhe i clili duhej ta
ndihmonte ta kalonte kufirin.
Askujt nuk i thash asgjë, përveq gruas sime. E hauzova nga shokët një
vetur dhe shkuam për të bler. Mi bleu dy palë pantollona dhe një këmish
të mbrendshme. Pastaj shkuam në shtëpin e babait tim. Nga nëna kërkova
që të ma bëjë hallall nëse diqka keq i kam bërë. Pyeti pse. Nuk i thash
asgjë ,thash se vetëm dua hallallin nga ti dhe babai.
Më pyeti mos ndoshta jam duke shkuar në Bagdad. I thash se nuk shkoj. Atëher më përqafoi dhe filloi të qaj.
Pastaj vazhdon ky Muxhahid - si u kthye në shtëpi dhe i ka kaluar qastet
e mbetura me gruan dhe fëmijët, të cilët as që kanë mundur ta mendojn
se kjo ishte nata e fundit me babain e tyre.
"Vajza ime e dashur erdhi mu ul në prehërin tim edhe fjeti. Pastaj i hapi sytë e saj dhe tha abi unë të dua''
Nepër vaj ai vazhdoi:''A e dinë këto janë punët e shejtanit i cili
dëshiron të ma zbut zemrën dhe të më kthej mbrapa në shtëpi. I vetmi
vend që unë shkoj nga këtu është Xhenneti.''
Kur mberriti në Damask kuptoi nga rrjetet e tjera të Xhihadit se Sirianët kanë forcuar masat e sigurimit në kufij.
Muxhahidët e tjer pritnin nëpër apartmanet e vogla në Damask, Alepp dhe
në Hams. Pas një muaji e kuptoi se njeriu i cili ka punuar për kalimin e
njerëzve përtej kufirit në realitet punon për policin sekrete , duke ia
dorëzuar Muxhahidët policis.
Pati sukse që të ikë nga ai vend dhe të arrij deri te një xhami në
Alepp, ku e njohti një Sheih të ri i cili i premtoi që të arrij në Irak.
Pastaj ka qenë i dërguar te një grup tjetër dhe i vendosur në një shtëpi të vogël ku qëndroi me muxhahidët tjerë dy javë.
Një natë e kanë dërguar deri te një fshat në veri të kufirit të Siris:
"Erdhën dhe na thanë se sot do ta kalojm kufirin. Ishte e frikëshme.
Duhej që të qëndronim të shtrir qetë në shkretëtir derisa kalonin
helikopterët Amerikan. I kaluam dy netë në fshatin në kufi pastaj na
dërguan te një fshat tjetër që të bëjmë ushtrime luftarake. Shumica e
vëllezërve që ishin prezent nuk kishin mbajtur asnjëher përpara armë në
dorë.
Unë kisha dije që ta përdori AK-47 pas disa ditëve erdhën dhe thanë se
kanë nevoj për ushtarë që të shkojn në luftë - në një qytet në
veriperëndim të Bagdatit.
Atje iu bashkangjitëm minibusit përplot me luftëtar Arab duke udhëtuar
atë natë me ata. Kanë qenë të përcjellur nga dy vetura siq thotë ai
,njëra ka qenë e policis.
Përnjëherë e nxorri një kuran nga xhepi dhe tha: Kur kam qenë në Siri i
kam blerë shtat kopje të këtij ,e kam shkruar emrin e gruas time dhe pes
fëmijëve të mi në secilin ndërsa në të shtatin e kam lënë të zbrazët -
Sepse nuk i kam treguar gruas emrin për fëmijën e palindur. Pas kësaj më
ka thirrur gruaja kur jam përgaditur ta kaloj kufirin dhe më ka thënë
se në të e ka shkruar emrin'' Shehid.''
Ndërsa ne shtojmë: për një bashkëshorte të këtill nevojitet një burrë Muxhahid si ky...
I vetmi vend që unë shkoj nga këtu është Xhenneti
Një vëlla nga Jemeni na tregon se si ai e la familjen dhe shkoi që të
luftoi në Irak... Nga mbrendësia e dhomës ,në një shtëpi në Fallugj
ndëgjohej një zë i bukur duke lexuar ajete nga Kurani dhe duke
qajtur."Në qoftë se etërit tuaj, djemtë tuaj, vëllezërit tuaj,
bashkëshortet tuaja, farefisi juaj, pasuria që e fituat, tregëtia që
frikoheni se do të dështojë, vendbanimet me të cilat jeni të kënaqur,
(të gjitha këto) janë më të dashura për ju se All-llahu, se i dërguari i
Tij dhe se lufta për në rrugën e Tij, dëgjohej zëri atëherë, pritni
derisa All-llahu të sjellë vendimin e Tij. All-llahu nuk vë në rrugën e
drejtë njerëzit e prishur.
Dhoma ishte gjysmë e ndriquar,muret ishin të zbrazta përveq një fotos nga Meka e cila varej në murë.
Në mes të dhomës gjindej vetëm një qylym për tu falur. Kallashnikovi dhe
një qantë e mbushur me municion ishin të mbështetura për muri.
Në dyshek gjindej një njeri duke e mbajtur në njërën dorë një Kuran të
vogël ndërsa në tjetrën tesbit. Nganjëher zëri nuk i ndëgjohej nga
eksplodimet të cilat ndëgjoheshin.
Pasi e perfundoi ,u ngrit ,i zgjati duart lart dhe filloi të bëjë dua."O
Allah ,Ti i cili e ke bërë që Pejgamberi s.a .v.s. të dalë fitues nga
lufta kundër pabesimtarëve ,bëna edhe neve fitues nga kjo luftë kundër
Amerikës. O Allah shkatërro Amerikën dhe ndihmuesit e saj në gjdo vend.O
Allah bëna të dobishëm në fenë tënde."
Një njeri i gjatë i dobët me një mjekërr të rrallë - ka ardhur në
Fallugj para gjashtë muajsh. Disa ditë i ka kaluar duke e ndarë dhomën
me luftëtarët tjerë derisa nuk i ndan nëpër grupe të shpërndara nëpër
njësite të muxhahidëve. Ai ishte me njësitin Teuhid uel Xhihad në
përendim të Fallugjës, ku para disa ditësh ishte zhvilluar betej e
ashpër.
Derisa ishte me Arabët tjer dhe me Irakianët, i dhanë nder që të bëhet
imam për shkak të zërit të bukur që kishte. Më padurim duke i pritur
Amerikanët jashtë bunkerit më tregoi ngjarjen e tij. Ai tha se nuk ishte
këtu se e donte vdekjën si vdekje ,por se e shef shehadetin ibadetin më
të lartë.
Ka qenë nxënës në shkollën Islame në Jemen, e saktësisht nga kryeqyteti
Sana , i cili studionte shkollën e sherijatit ka gjashtë vite ndërsa
ndërkoh punonte si vozitës i minibusit që ta mbante gruan e tij
shtatëzëne dhe pes fëmijët.
Për herë të parë kur ka provuar të shkoj në Irak që të luftoj kundër
Amerikanëve ka qenë fillimi i luftës në Irak, para 18 muajve.
Kamë pas dëshir të luftoj për Islam.E kam njohur një nga Jordani icili
ma bleu bileten për Siri dhe mi dha 100 $. Derisa ai më voziti deri te
aeroporti.
Kur arrita në aeroport kam qenë i ndaluar nga policia që të shkoj me tutje.
"Kisha të veshur një turban dhe një kmish të gjatë, më pyetën pse shkoj
në Damask- thashë se shkoj të punoj. Më pyetën se qka të punosh. I thash
të punoj në shpëtimin e shpirtit timë. Atëherë më kthyen mbrapa."
Pastaj na bëri më shenjë për pantollonat e tij të lirë dhe tha:"Kësaj radhe morra mësim dhe i bleva këta."
Atë vitë u kthye në shtëpi te familja e tij, duke harruar Irakun dhe
Xhihadin. Por skandali me të burgosurit në Abu Graib siq thotë ai më
zgjoi.
Gruaja e tij, gjithashtu nxënëse e mësimeve Islamike e nxiti që ti braktis të gjitha dhe të shkoj në Xhihad në Irak.
Më tha kur këtë ia bëjnë vëllezërve tanë po qka ndodh me motrat qfarë
veprojn me to. Paramendo motrat e tua dhe mua që të na dhunojnë derrat
pabesimtar Amerikan .
Përnjehër e kuptoi gabimin e tij dhe e kaloi natën duke qajt - tregon ai.
Ditën tjetër i huazoi disa të holla për rrugë - rrugën që ai e
përshkruan si të fundit. E kishte të njohur emrin e personit që
nevojitej ta kontaktonte në Alepp në Siri, dhe i clili duhej ta
ndihmonte ta kalonte kufirin.
Askujt nuk i thash asgjë, përveq gruas sime. E hauzova nga shokët një
vetur dhe shkuam për të bler. Mi bleu dy palë pantollona dhe një këmish
të mbrendshme. Pastaj shkuam në shtëpin e babait tim. Nga nëna kërkova
që të ma bëjë hallall nëse diqka keq i kam bërë. Pyeti pse. Nuk i thash
asgjë ,thash se vetëm dua hallallin nga ti dhe babai.
Më pyeti mos ndoshta jam duke shkuar në Bagdad. I thash se nuk shkoj. Atëher më përqafoi dhe filloi të qaj.
Pastaj vazhdon ky Muxhahid - si u kthye në shtëpi dhe i ka kaluar qastet
e mbetura me gruan dhe fëmijët, të cilët as që kanë mundur ta mendojn
se kjo ishte nata e fundit me babain e tyre.
"Vajza ime e dashur erdhi mu ul në prehërin tim edhe fjeti. Pastaj i hapi sytë e saj dhe tha abi unë të dua''
Nepër vaj ai vazhdoi:''A e dinë këto janë punët e shejtanit i cili
dëshiron të ma zbut zemrën dhe të më kthej mbrapa në shtëpi. I vetmi
vend që unë shkoj nga këtu është Xhenneti.''
Kur mberriti në Damask kuptoi nga rrjetet e tjera të Xhihadit se Sirianët kanë forcuar masat e sigurimit në kufij.
Muxhahidët e tjer pritnin nëpër apartmanet e vogla në Damask, Alepp dhe
në Hams. Pas një muaji e kuptoi se njeriu i cili ka punuar për kalimin e
njerëzve përtej kufirit në realitet punon për policin sekrete , duke ia
dorëzuar Muxhahidët policis.
Pati sukse që të ikë nga ai vend dhe të arrij deri te një xhami në
Alepp, ku e njohti një Sheih të ri i cili i premtoi që të arrij në Irak.
Pastaj ka qenë i dërguar te një grup tjetër dhe i vendosur në një shtëpi të vogël ku qëndroi me muxhahidët tjerë dy javë.
Një natë e kanë dërguar deri te një fshat në veri të kufirit të Siris:
"Erdhën dhe na thanë se sot do ta kalojm kufirin. Ishte e frikëshme.
Duhej që të qëndronim të shtrir qetë në shkretëtir derisa kalonin
helikopterët Amerikan. I kaluam dy netë në fshatin në kufi pastaj na
dërguan te një fshat tjetër që të bëjmë ushtrime luftarake. Shumica e
vëllezërve që ishin prezent nuk kishin mbajtur asnjëher përpara armë në
dorë.
Unë kisha dije që ta përdori AK-47 pas disa ditëve erdhën dhe thanë se
kanë nevoj për ushtarë që të shkojn në luftë - në një qytet në
veriperëndim të Bagdatit.
Atje iu bashkangjitëm minibusit përplot me luftëtar Arab duke udhëtuar
atë natë me ata. Kanë qenë të përcjellur nga dy vetura siq thotë ai
,njëra ka qenë e policis.
Përnjëherë e nxorri një kuran nga xhepi dhe tha: Kur kam qenë në Siri i
kam blerë shtat kopje të këtij ,e kam shkruar emrin e gruas time dhe pes
fëmijëve të mi në secilin ndërsa në të shtatin e kam lënë të zbrazët -
Sepse nuk i kam treguar gruas emrin për fëmijën e palindur. Pas kësaj më
ka thirrur gruaja kur jam përgaditur ta kaloj kufirin dhe më ka thënë
se në të e ka shkruar emrin'' Shehid.''
Ndërsa ne shtojmë: për një bashkëshorte të këtill nevojitet një burrë Muxhahid si ky...
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:23
Ku është lumturia
Njeriu e kërkon lumturinë me të gjithë fuqinë e tij që i është dhënë, por ç’është lumturia dhe ku gjendet ajo?
A është lumturia në grumbullimin e pasurisë prej ari e argjendi, në vozitjen e makinave luksoze, në ushqime e pije të ndryshme?
A është lumturia pozitë që njeriu të udhëheqë të tjerët e ata të bëhen shërbëtorët e tij?
A është lumturia në trupin e shëndoshë, i cili nuk sëmuret, nuk është i uritur e nuk dëshpërohet?
A është lumturia duke ikur prej njerëzve dhe problemeve të tyre?
A është lumturia në jetën e shfrenuar, duke ndërruar femra dhe meshkuj?
A është lumturia duke qëndruar në lokalet e natës?
A është lumturia duke e kaluar jetën me narkomani e bixhoz?
A është lumturia duke bërë krime, vjedhje e korrupsion?
A është lumturia kur njerëzit i lëndon?
Ku është lumturia në jetën tonë?
Popujt e ndryshëm e kërkuan lumturinë përmes rrugëve të devijuara dhe ai
devijim u bë shkak që ata të shkatërrohen dhe të largohen nga mëshira e
Allahut.
Faraoni dhe pasuesit e tij e kërkuan lumturinë në pasuri dhe pushtet,
por kjo pasuri dhe pushtet ishte pabesim në Allahun dhe Faraoni kaloi në
ekstremitet duke thënë: “A nuk është i imi sundimi i Egjiptit dhe i
këtyre lumenjve që rrjedhin nën pallatin tim?” (Zuhruf, 51) Ai harroi se
Ai që e ka pushtetin dhe pasurinë është Allahu dhe ai i Cili i dha
pushtet, pasuri e pozitë është Allahu, gjithashtu, Ai i Cili e ushqeu
dhe i dha për të pirë është Allahu. Me gjithë këto të mira, Faraoni i
inatosur i mohoi këto dhe tha: “O ju pari! Unë nuk di se ju keni ndonjë
zot tjetër përveç meje.” (Kasas, 38)
Për këtë mendjemadhësi, mburrje e urrejtje që pat ndaj Allahut, Faraoni
nuk e shikoi lumturinë të cilën e kërkoi, përkundrazi, shikoi mallkimin,
shkatërrimin dhe dënimin e Allahut,e Allahu “E dënoi për këtë të fundit
dhe atë të parën.” (Naziat, 25)
Allahu për Faraonin dhe pasuesit e tij thotë: “Zjarrit i nënshtrohen
mëngjes e mbrëmje e Ditën e Kiametit (u thuhet engjëjve) futini pasuesit
e Faraonit në dënimin më të rëndë.” (Gafir, 46)
Allahu i dhuroi Karunit pasuri me të cilën i mbushi depot, edhe pse
Karuni këto të mira nuk i arriti me punën, zgjuarsinë apo mençurinë e
tij dhe ai mendoi se është i vetmi i lumtur dhe i mohoi begatitë e
Allahut. Për këtë Allahu ia tërhoqi vërejtjen për sjelljet e tij dhe
mohimin e begative, por ai vazhdoi në mohimin e Allahut dhe bëri
çrregullime e ngatërresa në tokë, e për këtë mori shpërblimin e
merituar. Allahu i Lartësuar për të thotë: “Ne atë dhe pallatin e tij e
shafuam në tokë.” (Kasas, 81)
Lumturinë e kërkoi edhe Velid bin Mugire e Allahu i dha atij dhjetë
djem. Ai shkonte me ta nëpër solemnitete e kuvende të ndryshme e kur
ecte pesë djem i rrinin në krahun e djathtë e pesë në të majtin dhe ai
harroi se Allahu e krijoi atë të vetëm, pa djem dhe pa pasuri. Për të
Allahu thotë: “Më lër Mua (të merrem) me atë që Unë e krijova të vetmuar
dhe pastaj i dhurova atij pasuri të bollshme edhe djem për t’i qëndruar
pranë, pastaj ia bëra jetën të qetë e të rehatshme. Pas gjithë asaj ai
lakmon që t’ia shtojë edhe më tepër. E jo, kurrë, se ai vërtet ishte
mohues i fakteve Tona.” (Mudethir, 11-16)
Por, çfarë bëri ai dhe si u soll me Allahun? I mori fëmijët që i dha
Allahu dhe i bëri që të luftojnë Allahun, ndërsa Allahu i përgjigjet
duke thënë: “E unë do ta hedh atë në Sekar (zjarr i xhehenemit). E ku e
di ti se çka është Sekar? Ai nuk le send të mbetet pa e djegur. Ai është
që ua prish (nxin) lëkurat. Mbikëqyrës mbi të janë nëntëmbëdhjetë
(engjëj)” (Mudethir, 26-30)
Ky pra, e mendoi lumturinë në autoritet, duke i bërë njerëzit që ta
shikojnë atë dhe duke e vënë veten në qendër të vëmendjes, mirëpo Allahu
ia humbi atij autoritetin, sikur që e humb shkumën e detit. Allahu
thotë: “Për sa i përket shkumës (së ujit) ajo hidhet si mbeturinë,
ndërsa ajo qe u sjell dobi njerëzve ajo mbetet në tokë.” (Rrad, 17)
Disa mendojnë se lumturia është në artin i cili i prekë ndjenjat e
njerëzve dhe i mahnit ata duke ua ndryshuar zemrat dhe duke harruar
Allahun, mirëpo Allahu ia humb lumturinë atij që nuk e njeh Krijuesin,
Furnizuesin, Gjykuesin e gjithësisë dhe e le pa udhëzim. Allahu i
Madhëruar thotë: “E kush ia kthen shpinën udhëzimit Tim, do të ketë jetë
të vështirë dhe në Ditën e Kiametit do ta ringjallim të verbër. Ai do
të thotë: ‘Zoti im, përse më ngrite të verbër kur unë kam pasur shikim
më parë?’ Allahu do t’i thotë: ‘Ashtu si i harrove ti argumentet Tona që
ti ofruam, ashtu je i harruar (edhe ti) sot.” (Taha, 124-126)
Pra, ku është lumturia? Ku ta gjejë atë ai i cili e kërkon? Ku është
vendi i saj? Kush e solli atë dhe e futi në zemrat tona? Vërtet, atë e
fut në zemrat tona i dërguari i Allahut Muhamedi (Paqja dhe mëshira e
Allahut qoftë mbi të!). E lumturia është në besimin e vërtet dhe të
sinqertë, duke e pasuar me vepra të mira.
Ja disa raste ku mund të shohim se ku e gjetën lumturinë njerëzit e dalluar.
1. I dërguari i Allahut Junusi (alejhi selam) e gjeti lumturinë e
vërtetë kur e përpiu balena në barkun e saj dhe ishte nën tri errësira;
në errësirën e barkut të balenës, në errësirën e detit dhe në errësirën e
natës. Atëherë kur iu këputën të gjithë litarët përveç litarit të
Allahut, i humbën të gjitha shpresat përveç shpresës në Allahun, i
humbën të gjitha ndihmat përveç ndihmës së Allahut, ai me gjuhë përulur e
të pikëlluar tha: “Nuk ka tjetër që meriton të adhurohet përveç Teje, o
Allah! I Lartësuar dhe i pa të meta je Ti! Vërtet unë i bëra padrejtë
vetes.” (Enbija, 87) Ishte i kënaqur me Allahun dhe e gjeti aty
lumturinë e vërtetë.
Lumturinë e gjeti edhe Musa (alejhi sselam) kur ishte nën valët e detit,
duke u larguar nga Faraoni dhe presioni i tij, ndaj kur ishte në
momentet më kritike tha: “Kurrsesi, me mua është Zoti im, Ai do të më
udhëzojë.” (Shuara, 62)
Lumturinë e gjeti edhe Muhamedi (alejhi selam) kur ishte në shpellë, i
rrethuar me shpatat e jobesimtarëve dhe e shihte vdekjen me sy, por i
bindur në ndihmën e Allahut i kthehet shoqëruesit të tij në shpellë Ebu
Bekrit me një gjuhë të qetë, duke i thënë: “Mos u pikëllo (mërzit) se me
të vërtetë Allahu është me ne.” (Enbija, 40)
E, lumturinë e gjeti në burg imami Ebu Hanife, të cilin e burgosën të
pafajshëm e faji i tij ishte se ai nuk e pranoi detyrën e gjykatësit
kryesor, ndaj e rrahën, e torturuan aq shumë, sa që vështirë njeriu sot
do ta duronte atë dhunë, mirëpo kur e pyetën në burg si po e kalon, ai
tha: “Unë jam i lumtur që jam vetmuar me Allahun.”
Lumturinë e gjeti edhe imam Ahmed bin Hanbeli prapa grilave të burgut
duke e rrahur në mënyrë shtazarake, saqë xhelati i tij thotë: “Sikur ta
kisha rrahur devenë aq fortë, do të kishte ngordhur”. E, pse e gjithë
kjo dhunë ndaj tij? Vetëm pse mbajti qëndrimin e ehli sunetit se Kurani
është i zbritur e jo i krijuar, siç mendonte kalifi Mutesim.
Ndërsa, ai i cili e dënoi imam Ahmedin, kur i erdhi momenti i vdekjes,
tha: “Ah sikur ta kisha ditur se do të vdes kaq i ri nuk do të kisha
bërë kaq mëkate!” pastaj ra me fytyrë në tokë duke qarë dhe tha: “O Ti
që nuk të humb kurrë pushteti, mëshiroje robin tënd të cilit i humbi
pushteti!”
Lumturinë e gjeti edhe dijetari i madh Ibn Tejmije kur e lidhën tatarët
me pranga të hekurit dhe e futën në burg, në një dhomë të ngushtë që
mezi e zinte atë dhe në një errësirë të madhe, atëherë Ibn Tejmije lexoi
fjalët e Allahut të Madhëruar: “Kështu do të vendoset ndërmjet tyre një
mur me një derë në të brenda do të jetë mëshirë e jashtë do të jetë
ndëshkim.” (Hadid, 13)
Ibn Tejmije i shikonte ata që janë jashtë burgut dhe ju dërgon atyre
lajme duke u thënë: “Çka po bëjnë armiqtë e mi me mua? Për mua ky është
kopshti dhe xheneti im, kur të eci ai është me mua, nëse më vrasin unë
bie shehid (dëshmor) dhe nëse më largojnë nga vendi im ajo për mua është
turizëm dhe burgosja në këtë burg është vetmi me Allahun.” Pra, të
nderuar besimtarë, kjo është lumturia, këto ishin rastet kur njeriu
ndjehet i lumtur dhe kjo lumturi nuk arrihet me diçka tjetër, përveç me
besim të vërtetë dhe punë të mira.
Mos harro, se kushdo që jeton në pallate pa besim, Allahu ka caktuar për të se: “Ai do të ketë jetë të vështirë.” (Taha, 124)
Kushdo që mbledh pasurinë pa besim, Allahu ka vulosur në zemrën e tij se: “Ai do të ketë jetë të vështirë.” (Taha, 124)
Kushdo që ka arritur pozitë e autoritet pa besim, Allahu i ka bërë
përfundimin e tij: “Ai do të ketë jetë të vështirë.” (Taha, 124)
O ju të cilët e kërkoni lumturinë! O ju të cilët e dëshironi lumturinë! O
ju të cilët hulumtoni lumturinë! O ju të cilët kërkoni ahiretin dhe
xhenetin me lumenjtë të cilët rrjedhin në të, nuk do t’i arrini të
gjitha këto, përveç nëse e pasoni rrugën e të dërguarit të Allahut,
Muhamedit (alejhi selam).
Njeriu e kërkon lumturinë me të gjithë fuqinë e tij që i është dhënë, por ç’është lumturia dhe ku gjendet ajo?
A është lumturia në grumbullimin e pasurisë prej ari e argjendi, në vozitjen e makinave luksoze, në ushqime e pije të ndryshme?
A është lumturia pozitë që njeriu të udhëheqë të tjerët e ata të bëhen shërbëtorët e tij?
A është lumturia në trupin e shëndoshë, i cili nuk sëmuret, nuk është i uritur e nuk dëshpërohet?
A është lumturia duke ikur prej njerëzve dhe problemeve të tyre?
A është lumturia në jetën e shfrenuar, duke ndërruar femra dhe meshkuj?
A është lumturia duke qëndruar në lokalet e natës?
A është lumturia duke e kaluar jetën me narkomani e bixhoz?
A është lumturia duke bërë krime, vjedhje e korrupsion?
A është lumturia kur njerëzit i lëndon?
Ku është lumturia në jetën tonë?
Popujt e ndryshëm e kërkuan lumturinë përmes rrugëve të devijuara dhe ai
devijim u bë shkak që ata të shkatërrohen dhe të largohen nga mëshira e
Allahut.
Faraoni dhe pasuesit e tij e kërkuan lumturinë në pasuri dhe pushtet,
por kjo pasuri dhe pushtet ishte pabesim në Allahun dhe Faraoni kaloi në
ekstremitet duke thënë: “A nuk është i imi sundimi i Egjiptit dhe i
këtyre lumenjve që rrjedhin nën pallatin tim?” (Zuhruf, 51) Ai harroi se
Ai që e ka pushtetin dhe pasurinë është Allahu dhe ai i Cili i dha
pushtet, pasuri e pozitë është Allahu, gjithashtu, Ai i Cili e ushqeu
dhe i dha për të pirë është Allahu. Me gjithë këto të mira, Faraoni i
inatosur i mohoi këto dhe tha: “O ju pari! Unë nuk di se ju keni ndonjë
zot tjetër përveç meje.” (Kasas, 38)
Për këtë mendjemadhësi, mburrje e urrejtje që pat ndaj Allahut, Faraoni
nuk e shikoi lumturinë të cilën e kërkoi, përkundrazi, shikoi mallkimin,
shkatërrimin dhe dënimin e Allahut,e Allahu “E dënoi për këtë të fundit
dhe atë të parën.” (Naziat, 25)
Allahu për Faraonin dhe pasuesit e tij thotë: “Zjarrit i nënshtrohen
mëngjes e mbrëmje e Ditën e Kiametit (u thuhet engjëjve) futini pasuesit
e Faraonit në dënimin më të rëndë.” (Gafir, 46)
Allahu i dhuroi Karunit pasuri me të cilën i mbushi depot, edhe pse
Karuni këto të mira nuk i arriti me punën, zgjuarsinë apo mençurinë e
tij dhe ai mendoi se është i vetmi i lumtur dhe i mohoi begatitë e
Allahut. Për këtë Allahu ia tërhoqi vërejtjen për sjelljet e tij dhe
mohimin e begative, por ai vazhdoi në mohimin e Allahut dhe bëri
çrregullime e ngatërresa në tokë, e për këtë mori shpërblimin e
merituar. Allahu i Lartësuar për të thotë: “Ne atë dhe pallatin e tij e
shafuam në tokë.” (Kasas, 81)
Lumturinë e kërkoi edhe Velid bin Mugire e Allahu i dha atij dhjetë
djem. Ai shkonte me ta nëpër solemnitete e kuvende të ndryshme e kur
ecte pesë djem i rrinin në krahun e djathtë e pesë në të majtin dhe ai
harroi se Allahu e krijoi atë të vetëm, pa djem dhe pa pasuri. Për të
Allahu thotë: “Më lër Mua (të merrem) me atë që Unë e krijova të vetmuar
dhe pastaj i dhurova atij pasuri të bollshme edhe djem për t’i qëndruar
pranë, pastaj ia bëra jetën të qetë e të rehatshme. Pas gjithë asaj ai
lakmon që t’ia shtojë edhe më tepër. E jo, kurrë, se ai vërtet ishte
mohues i fakteve Tona.” (Mudethir, 11-16)
Por, çfarë bëri ai dhe si u soll me Allahun? I mori fëmijët që i dha
Allahu dhe i bëri që të luftojnë Allahun, ndërsa Allahu i përgjigjet
duke thënë: “E unë do ta hedh atë në Sekar (zjarr i xhehenemit). E ku e
di ti se çka është Sekar? Ai nuk le send të mbetet pa e djegur. Ai është
që ua prish (nxin) lëkurat. Mbikëqyrës mbi të janë nëntëmbëdhjetë
(engjëj)” (Mudethir, 26-30)
Ky pra, e mendoi lumturinë në autoritet, duke i bërë njerëzit që ta
shikojnë atë dhe duke e vënë veten në qendër të vëmendjes, mirëpo Allahu
ia humbi atij autoritetin, sikur që e humb shkumën e detit. Allahu
thotë: “Për sa i përket shkumës (së ujit) ajo hidhet si mbeturinë,
ndërsa ajo qe u sjell dobi njerëzve ajo mbetet në tokë.” (Rrad, 17)
Disa mendojnë se lumturia është në artin i cili i prekë ndjenjat e
njerëzve dhe i mahnit ata duke ua ndryshuar zemrat dhe duke harruar
Allahun, mirëpo Allahu ia humb lumturinë atij që nuk e njeh Krijuesin,
Furnizuesin, Gjykuesin e gjithësisë dhe e le pa udhëzim. Allahu i
Madhëruar thotë: “E kush ia kthen shpinën udhëzimit Tim, do të ketë jetë
të vështirë dhe në Ditën e Kiametit do ta ringjallim të verbër. Ai do
të thotë: ‘Zoti im, përse më ngrite të verbër kur unë kam pasur shikim
më parë?’ Allahu do t’i thotë: ‘Ashtu si i harrove ti argumentet Tona që
ti ofruam, ashtu je i harruar (edhe ti) sot.” (Taha, 124-126)
Pra, ku është lumturia? Ku ta gjejë atë ai i cili e kërkon? Ku është
vendi i saj? Kush e solli atë dhe e futi në zemrat tona? Vërtet, atë e
fut në zemrat tona i dërguari i Allahut Muhamedi (Paqja dhe mëshira e
Allahut qoftë mbi të!). E lumturia është në besimin e vërtet dhe të
sinqertë, duke e pasuar me vepra të mira.
Ja disa raste ku mund të shohim se ku e gjetën lumturinë njerëzit e dalluar.
1. I dërguari i Allahut Junusi (alejhi selam) e gjeti lumturinë e
vërtetë kur e përpiu balena në barkun e saj dhe ishte nën tri errësira;
në errësirën e barkut të balenës, në errësirën e detit dhe në errësirën e
natës. Atëherë kur iu këputën të gjithë litarët përveç litarit të
Allahut, i humbën të gjitha shpresat përveç shpresës në Allahun, i
humbën të gjitha ndihmat përveç ndihmës së Allahut, ai me gjuhë përulur e
të pikëlluar tha: “Nuk ka tjetër që meriton të adhurohet përveç Teje, o
Allah! I Lartësuar dhe i pa të meta je Ti! Vërtet unë i bëra padrejtë
vetes.” (Enbija, 87) Ishte i kënaqur me Allahun dhe e gjeti aty
lumturinë e vërtetë.
Lumturinë e gjeti edhe Musa (alejhi sselam) kur ishte nën valët e detit,
duke u larguar nga Faraoni dhe presioni i tij, ndaj kur ishte në
momentet më kritike tha: “Kurrsesi, me mua është Zoti im, Ai do të më
udhëzojë.” (Shuara, 62)
Lumturinë e gjeti edhe Muhamedi (alejhi selam) kur ishte në shpellë, i
rrethuar me shpatat e jobesimtarëve dhe e shihte vdekjen me sy, por i
bindur në ndihmën e Allahut i kthehet shoqëruesit të tij në shpellë Ebu
Bekrit me një gjuhë të qetë, duke i thënë: “Mos u pikëllo (mërzit) se me
të vërtetë Allahu është me ne.” (Enbija, 40)
E, lumturinë e gjeti në burg imami Ebu Hanife, të cilin e burgosën të
pafajshëm e faji i tij ishte se ai nuk e pranoi detyrën e gjykatësit
kryesor, ndaj e rrahën, e torturuan aq shumë, sa që vështirë njeriu sot
do ta duronte atë dhunë, mirëpo kur e pyetën në burg si po e kalon, ai
tha: “Unë jam i lumtur që jam vetmuar me Allahun.”
Lumturinë e gjeti edhe imam Ahmed bin Hanbeli prapa grilave të burgut
duke e rrahur në mënyrë shtazarake, saqë xhelati i tij thotë: “Sikur ta
kisha rrahur devenë aq fortë, do të kishte ngordhur”. E, pse e gjithë
kjo dhunë ndaj tij? Vetëm pse mbajti qëndrimin e ehli sunetit se Kurani
është i zbritur e jo i krijuar, siç mendonte kalifi Mutesim.
Ndërsa, ai i cili e dënoi imam Ahmedin, kur i erdhi momenti i vdekjes,
tha: “Ah sikur ta kisha ditur se do të vdes kaq i ri nuk do të kisha
bërë kaq mëkate!” pastaj ra me fytyrë në tokë duke qarë dhe tha: “O Ti
që nuk të humb kurrë pushteti, mëshiroje robin tënd të cilit i humbi
pushteti!”
Lumturinë e gjeti edhe dijetari i madh Ibn Tejmije kur e lidhën tatarët
me pranga të hekurit dhe e futën në burg, në një dhomë të ngushtë që
mezi e zinte atë dhe në një errësirë të madhe, atëherë Ibn Tejmije lexoi
fjalët e Allahut të Madhëruar: “Kështu do të vendoset ndërmjet tyre një
mur me një derë në të brenda do të jetë mëshirë e jashtë do të jetë
ndëshkim.” (Hadid, 13)
Ibn Tejmije i shikonte ata që janë jashtë burgut dhe ju dërgon atyre
lajme duke u thënë: “Çka po bëjnë armiqtë e mi me mua? Për mua ky është
kopshti dhe xheneti im, kur të eci ai është me mua, nëse më vrasin unë
bie shehid (dëshmor) dhe nëse më largojnë nga vendi im ajo për mua është
turizëm dhe burgosja në këtë burg është vetmi me Allahun.” Pra, të
nderuar besimtarë, kjo është lumturia, këto ishin rastet kur njeriu
ndjehet i lumtur dhe kjo lumturi nuk arrihet me diçka tjetër, përveç me
besim të vërtetë dhe punë të mira.
Mos harro, se kushdo që jeton në pallate pa besim, Allahu ka caktuar për të se: “Ai do të ketë jetë të vështirë.” (Taha, 124)
Kushdo që mbledh pasurinë pa besim, Allahu ka vulosur në zemrën e tij se: “Ai do të ketë jetë të vështirë.” (Taha, 124)
Kushdo që ka arritur pozitë e autoritet pa besim, Allahu i ka bërë
përfundimin e tij: “Ai do të ketë jetë të vështirë.” (Taha, 124)
O ju të cilët e kërkoni lumturinë! O ju të cilët e dëshironi lumturinë! O
ju të cilët hulumtoni lumturinë! O ju të cilët kërkoni ahiretin dhe
xhenetin me lumenjtë të cilët rrjedhin në të, nuk do t’i arrini të
gjitha këto, përveç nëse e pasoni rrugën e të dërguarit të Allahut,
Muhamedit (alejhi selam).
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:23
Çfarë vendosa të bëja para 18 vitesh
Lavdërimi i takon vetëm Allahut, salavatet dhe selamet qofshin mbi të Dërguarin e Tij.
Para tetëmbëdhjetë vitesh, derisa jetoja në Aman të Jordanisë, në një
rast takova një vëlla në Islam dhe ai më tregoi se kishte falur namazin e
teravisë në xhaminë në të cilin ishte imam hoxha Abdullah Azami, Allahu
e mëshiroftë. Ai tregoi se pas hoxhës faleshin një xhemat mjaft i madh
muslimanësh dhe nga gjërat që përmendi ishte edhe ajo se atë natë kishte
ndodhur një gjë e mirë gjatë faljes, por në të njëjtën kohë edhe jo e
pëlqyeshme. E mirë ishte për imamin, ndërsa për të gjithë ne të tjerët
ishte jo e pëlqyeshme, përveç për fëmijët e imamit.
Ndodhia ishte se kur hoxha Abdullah Azami gjatë leximit të Kuranit në
teravi gabonte, fëmijët e tij të vegjël e përmirësonin atë, kurse ne të
pranishmit e tjerë nuk mundeshim pasi nuk i dinim përmendësh pjesët e
Kuranit që lexonte ai. Prandaj kjo ishte gjë e mirë për hoxhën dhe jo e
pëlqyeshme për ne.
U magjepsa nga kjo ndodhi e jashtëzakonshme, e cila tregon shembullin e
mirë të edukimit të fëmijëve, mësimin e Kuranit përmendësh, thellimin në
kuptimin e tij dhe me lejen e Allahut edhe të punuarit me të.
Më la aq shumë mbresa, saqë shpresova të isha unë imami dhe fëmijët e mi
të vegjël të më përmirësonin kur gaboja, edhe pse unë në atë kohë ende
nuk isha i martuar.
E tërë kjo magjepsje dhe zili ishte duke u nisur nga fjala e Allahut: “E
për shpërblim të tillë le të garojnë ata që lakmojnë të mirën.”
(Mutafifin, 26), dhe nga thënia e të Dërguarit, bekimi dhe paqja e
Allahut qofshin mbi të: “Nuk ka zili përveç ndaj personit që Allahu ia
dha librin (e mësoi Kuranin) dhe me të falet gjatë tërë natës. Dhe
njeriut që Allahu i dha pasuri e ai jep prej saj çdo kohë, ditën dhe
natën.” (Buhariu dhe Muslimi)
Në ato kohë, kur bisedoja me disa shokë, u flisja për këtë ambicie dhe u
thosha se medresetë e rregullta nuk arrijnë t`i edukojnë dhe t’i
mësojnë fëmijët ashtu si kërkohet në Islam.
Vendosa të mundohesha, me aq sa do të kisha mundësi, që, kur të kisha
fëmijë ndonjëherë, do t`ua mësoja atyre librin e Allahut (Kuranin)
përmendësh dhe se kjo do të ishte përpjekja ime më e madhe në jetë.
Pas një kohe u martova dhe Allahu më furnizoi me fëmijë.
Menjëherë fillova realizimin e qëllimit që kisha vendosur që në kohën e
rinisë sime, atëherë kur pata dëgjuar për ngjarjen me hoxhën Abdullah
Azam dhe fëmijët e tij.
Me fëmijët e mi, në edukimin dhe mësimin e tyre, pasova rrugën e të
parëve tanë. Ishte e vështirë, pasi ishin të vegjël dhe nuk kisha
ndihmëtarë në këtë punë, pastaj edhe rruga prej shtëpisë sonë deri te
hoxha që i mësonte ishte e largët.
Prandaj, ishte e nevojshme që ata të banonin në shtëpinë e hoxhës që i
mësonte, i cili jetonte pesëdhjetë kilometra larg. Fëmijët na mungonin
pesë ditë në javë. Askush nuk e di çfarë ndieja në zemër kur i përcillja
tek autobusi dhe i hipja në të duke i përshëndetur dhe duke i lënë në
ruajtje të Allahut.
Fëmijët e mi, që në vegjëli, u mësuan të udhëtojnë në vende të largëta,
të vetmuar. U mësuan të rrinë me burra dhe të rinj, derisa arritën të
njihen me njerëz më shumë se unë.
Gjatë kësaj kohe, ata kanë përjetuar ngjarje të këndshme me njerëz, e
ndoshta ndonjëherë do të arrij t`ua tregoj disa prej tyre. Mësuesi i
tyre gjithashtu ishte një hoxhë që dinte Kuranin përmendësh dhe ishte
nga kërkuesit e dijes.
Pas tre vitesh, fëmija i parë, Tariku, dhe i dyti, Davudi, u bënë hafizë
të Kuranit dhe kjo ishte dhunti nga Allahu i Lartësuar. Fëmija i dytë,
Davudi, edhe pse kishte filluar të mësonte më vonë se Tariku, pasi ishte
një vit e tre muaj më i vogël, e përfundoi hifzin me Tarikun.
Kur përfunduan hifzin, Tariku kishte mbushur tetë vite e gjysmë, kurse
Davudi ishte përafërsisht shtatë vjeç. Mësuesi i tij atëherë më patë
thënë se Davudi mund të jetë hafizi më i vogël në vend.
Pas kësaj filluan të mësojnë përmbledhjen e haditheve “Umdetul Ahkam”
dhe e përfunduan, pastaj librin “Bejkunije”, “Tahavije” dhe
“Axhirumije”. Kurse tani janë duke mësuar “Rijadu Salihin” dhe kanë
arritur të mësojnë 250 hadithe përmendësh, falënderimi i takon Allahut!
Dje, derisa ua falja njerëzve namazin e teravive, gabova gjatë leximit në dy vende. Ata që më përmirësonin ishin fëmijët e mi!
Kjo më kujtoi ndodhinë e para 18 viteve, prandaj e falënderova Allahun
që më dha sukses dhe e lus Atë që të m’i shtojë begatitë e Tij!
Në fund them se ai që është me Allahun, nuk merakoset. Kush është i
sinqertë me Allahun, edhe Allahu do të jetë i sinqertë me të. Rruga e
largët prej 1000 miljesh fillohet me një hap, prandaj kërko ndihmën e
Allahut dhe mos u bë i pafuqishëm.
Lavdërimi i takon vetëm Allahut, salavatet dhe selamet qofshin mbi të Dërguarin e Tij.
Para tetëmbëdhjetë vitesh, derisa jetoja në Aman të Jordanisë, në një
rast takova një vëlla në Islam dhe ai më tregoi se kishte falur namazin e
teravisë në xhaminë në të cilin ishte imam hoxha Abdullah Azami, Allahu
e mëshiroftë. Ai tregoi se pas hoxhës faleshin një xhemat mjaft i madh
muslimanësh dhe nga gjërat që përmendi ishte edhe ajo se atë natë kishte
ndodhur një gjë e mirë gjatë faljes, por në të njëjtën kohë edhe jo e
pëlqyeshme. E mirë ishte për imamin, ndërsa për të gjithë ne të tjerët
ishte jo e pëlqyeshme, përveç për fëmijët e imamit.
Ndodhia ishte se kur hoxha Abdullah Azami gjatë leximit të Kuranit në
teravi gabonte, fëmijët e tij të vegjël e përmirësonin atë, kurse ne të
pranishmit e tjerë nuk mundeshim pasi nuk i dinim përmendësh pjesët e
Kuranit që lexonte ai. Prandaj kjo ishte gjë e mirë për hoxhën dhe jo e
pëlqyeshme për ne.
U magjepsa nga kjo ndodhi e jashtëzakonshme, e cila tregon shembullin e
mirë të edukimit të fëmijëve, mësimin e Kuranit përmendësh, thellimin në
kuptimin e tij dhe me lejen e Allahut edhe të punuarit me të.
Më la aq shumë mbresa, saqë shpresova të isha unë imami dhe fëmijët e mi
të vegjël të më përmirësonin kur gaboja, edhe pse unë në atë kohë ende
nuk isha i martuar.
E tërë kjo magjepsje dhe zili ishte duke u nisur nga fjala e Allahut: “E
për shpërblim të tillë le të garojnë ata që lakmojnë të mirën.”
(Mutafifin, 26), dhe nga thënia e të Dërguarit, bekimi dhe paqja e
Allahut qofshin mbi të: “Nuk ka zili përveç ndaj personit që Allahu ia
dha librin (e mësoi Kuranin) dhe me të falet gjatë tërë natës. Dhe
njeriut që Allahu i dha pasuri e ai jep prej saj çdo kohë, ditën dhe
natën.” (Buhariu dhe Muslimi)
Në ato kohë, kur bisedoja me disa shokë, u flisja për këtë ambicie dhe u
thosha se medresetë e rregullta nuk arrijnë t`i edukojnë dhe t’i
mësojnë fëmijët ashtu si kërkohet në Islam.
Vendosa të mundohesha, me aq sa do të kisha mundësi, që, kur të kisha
fëmijë ndonjëherë, do t`ua mësoja atyre librin e Allahut (Kuranin)
përmendësh dhe se kjo do të ishte përpjekja ime më e madhe në jetë.
Pas një kohe u martova dhe Allahu më furnizoi me fëmijë.
Menjëherë fillova realizimin e qëllimit që kisha vendosur që në kohën e
rinisë sime, atëherë kur pata dëgjuar për ngjarjen me hoxhën Abdullah
Azam dhe fëmijët e tij.
Me fëmijët e mi, në edukimin dhe mësimin e tyre, pasova rrugën e të
parëve tanë. Ishte e vështirë, pasi ishin të vegjël dhe nuk kisha
ndihmëtarë në këtë punë, pastaj edhe rruga prej shtëpisë sonë deri te
hoxha që i mësonte ishte e largët.
Prandaj, ishte e nevojshme që ata të banonin në shtëpinë e hoxhës që i
mësonte, i cili jetonte pesëdhjetë kilometra larg. Fëmijët na mungonin
pesë ditë në javë. Askush nuk e di çfarë ndieja në zemër kur i përcillja
tek autobusi dhe i hipja në të duke i përshëndetur dhe duke i lënë në
ruajtje të Allahut.
Fëmijët e mi, që në vegjëli, u mësuan të udhëtojnë në vende të largëta,
të vetmuar. U mësuan të rrinë me burra dhe të rinj, derisa arritën të
njihen me njerëz më shumë se unë.
Gjatë kësaj kohe, ata kanë përjetuar ngjarje të këndshme me njerëz, e
ndoshta ndonjëherë do të arrij t`ua tregoj disa prej tyre. Mësuesi i
tyre gjithashtu ishte një hoxhë që dinte Kuranin përmendësh dhe ishte
nga kërkuesit e dijes.
Pas tre vitesh, fëmija i parë, Tariku, dhe i dyti, Davudi, u bënë hafizë
të Kuranit dhe kjo ishte dhunti nga Allahu i Lartësuar. Fëmija i dytë,
Davudi, edhe pse kishte filluar të mësonte më vonë se Tariku, pasi ishte
një vit e tre muaj më i vogël, e përfundoi hifzin me Tarikun.
Kur përfunduan hifzin, Tariku kishte mbushur tetë vite e gjysmë, kurse
Davudi ishte përafërsisht shtatë vjeç. Mësuesi i tij atëherë më patë
thënë se Davudi mund të jetë hafizi më i vogël në vend.
Pas kësaj filluan të mësojnë përmbledhjen e haditheve “Umdetul Ahkam”
dhe e përfunduan, pastaj librin “Bejkunije”, “Tahavije” dhe
“Axhirumije”. Kurse tani janë duke mësuar “Rijadu Salihin” dhe kanë
arritur të mësojnë 250 hadithe përmendësh, falënderimi i takon Allahut!
Dje, derisa ua falja njerëzve namazin e teravive, gabova gjatë leximit në dy vende. Ata që më përmirësonin ishin fëmijët e mi!
Kjo më kujtoi ndodhinë e para 18 viteve, prandaj e falënderova Allahun
që më dha sukses dhe e lus Atë që të m’i shtojë begatitë e Tij!
Në fund them se ai që është me Allahun, nuk merakoset. Kush është i
sinqertë me Allahun, edhe Allahu do të jetë i sinqertë me të. Rruga e
largët prej 1000 miljesh fillohet me një hap, prandaj kërko ndihmën e
Allahut dhe mos u bë i pafuqishëm.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:23
Drejtoje timonin
Kur disa njerëz udhëtojnë me tren, mendojnë se makinisti ka vështirësi
të mëdha për ta komanduar trenin. Ata harrojnë se aty është një punëtor
modest, i cili mban në dorë një shkop të vogël (timonin), me anë të të
cilit drejtohet treni. Ndërsa timoni yt drejtues është zemra jote. Në
duart e kujt është ajo?
I nderuar vëlla!
Rruga nuk është e rrafshët, por e rrëshqitshme. Këmbët rrëshqasin për
shkak të udhëtimit të gjatë, e ndonjëherë dalin nga rruga pa u hetuar.
Pikërisht për këtë duhet ta komandosh vetë timonin dhe të mos ia
dorëzosh askujt tjetër përveç Allahut të Lartësuar. Ai të udhëzoi në
Rrugën e Drejtë dhe vetëm nëpërmjet kësaj arrin deri tek Allahu i
Lartësuar.
Sa prej nesh ua dorëzuan timonin grave të tyre dhe pasi ishin kërkues të
dijes u bënë kërkues të dunjasë? Sa prej nesh ua dorëzuan timonin
fëmijëve të tyre? Në fillim derti i tyre ishte xheneti, por më pas
brengë e tyre u bë pasuria.
Timoni drejtues, zemra jote, në dorën e kujt është? Kujt ia ke dorëzuar zemrën? Shokut, kolegut, hoxhës, drejtorit?!
Vëllai im!
Pyete veten se kush po të udhëheq dhe kush po e zotëron zemrën tënde. A është Allahu Një, i Vetmi, apo dikush tjetër?
Ndalu njëherë me veten tënde dhe mendo t’ia dorëzosh (t’ia kthesh)
zemrën tënde Allahut të Lartësuar dhe Ai ta drejtojë ashtu si dëshiron.
Vëllai im! Kërko nënshtrimin ndaj Allahut. Vare dhe mbështete zemrën
tënde tek Allahu i Lartësuar. Po, kemi nevojë ta drejtojmë timonin drejt
Kuranit, ligjit të Allahut, dinit, urdhrit e ndalimit, e jo ta mbajmë
në të pavërtetë.
Vëlla! Timoni udhëheqës është gjë serioze, çdo lojë më të shkakton
jostabilitet për trenin gjatë udhëtimit dhe mund të shkaktojë aksident.
Drejtoje ti vetë zemrën tënde në çdo imtësi, drejtoje kah Allahu Fuqiplotë.
Vëlla! Qëndrove (në rrugën e Allahut) me vite, ç’të bëri që të ndryshosh?!
Pse ndryshove dhe e ndërrove kahun? Pse të rrëshqiti këmba dhe dole nga rruga e drejtë?
I nderuar vëlla!
Kemi nevojë ta mbajmë në duar timonin, që ta kthejmë në rrugën e vërtetë
edhe një herë. Patjetër duhet të kthehemi. Kthehu, Allahu është Bujar, e
pranon pendimin e robit kur ai kthehet. Allahu i Lartësuar thotë:
"Dhe kushdo që bën ligësi (të keqe), ose i bën padrejtësi vetes së tij
(duke punuar gjynahe), por pastaj i kthehet Allahut duke kërkuar Faljen e
Tij, do ta gjejë Allahun gjithnjë Falës të Madh, Mëshirëplotë." (Nisa,
110)
Kthehu tek Allahu, drejtohu tek Ai, qëndro në rrugën e Allahut!
Me timonin në duar drejtoje veten në Rrugën e Drejtë, merre kontrollin e
udhëtimit, vëre në rregull atë dhe orientoje zemrën tënde, se do ta
gjesh Allahun çdo herë Falës dhe Mëshirëplotë.
Mos harro, mbaje në dorë timonin drejtues, zemrën tënde.
Kur disa njerëz udhëtojnë me tren, mendojnë se makinisti ka vështirësi
të mëdha për ta komanduar trenin. Ata harrojnë se aty është një punëtor
modest, i cili mban në dorë një shkop të vogël (timonin), me anë të të
cilit drejtohet treni. Ndërsa timoni yt drejtues është zemra jote. Në
duart e kujt është ajo?
I nderuar vëlla!
Rruga nuk është e rrafshët, por e rrëshqitshme. Këmbët rrëshqasin për
shkak të udhëtimit të gjatë, e ndonjëherë dalin nga rruga pa u hetuar.
Pikërisht për këtë duhet ta komandosh vetë timonin dhe të mos ia
dorëzosh askujt tjetër përveç Allahut të Lartësuar. Ai të udhëzoi në
Rrugën e Drejtë dhe vetëm nëpërmjet kësaj arrin deri tek Allahu i
Lartësuar.
Sa prej nesh ua dorëzuan timonin grave të tyre dhe pasi ishin kërkues të
dijes u bënë kërkues të dunjasë? Sa prej nesh ua dorëzuan timonin
fëmijëve të tyre? Në fillim derti i tyre ishte xheneti, por më pas
brengë e tyre u bë pasuria.
Timoni drejtues, zemra jote, në dorën e kujt është? Kujt ia ke dorëzuar zemrën? Shokut, kolegut, hoxhës, drejtorit?!
Vëllai im!
Pyete veten se kush po të udhëheq dhe kush po e zotëron zemrën tënde. A është Allahu Një, i Vetmi, apo dikush tjetër?
Ndalu njëherë me veten tënde dhe mendo t’ia dorëzosh (t’ia kthesh)
zemrën tënde Allahut të Lartësuar dhe Ai ta drejtojë ashtu si dëshiron.
Vëllai im! Kërko nënshtrimin ndaj Allahut. Vare dhe mbështete zemrën
tënde tek Allahu i Lartësuar. Po, kemi nevojë ta drejtojmë timonin drejt
Kuranit, ligjit të Allahut, dinit, urdhrit e ndalimit, e jo ta mbajmë
në të pavërtetë.
Vëlla! Timoni udhëheqës është gjë serioze, çdo lojë më të shkakton
jostabilitet për trenin gjatë udhëtimit dhe mund të shkaktojë aksident.
Drejtoje ti vetë zemrën tënde në çdo imtësi, drejtoje kah Allahu Fuqiplotë.
Vëlla! Qëndrove (në rrugën e Allahut) me vite, ç’të bëri që të ndryshosh?!
Pse ndryshove dhe e ndërrove kahun? Pse të rrëshqiti këmba dhe dole nga rruga e drejtë?
I nderuar vëlla!
Kemi nevojë ta mbajmë në duar timonin, që ta kthejmë në rrugën e vërtetë
edhe një herë. Patjetër duhet të kthehemi. Kthehu, Allahu është Bujar, e
pranon pendimin e robit kur ai kthehet. Allahu i Lartësuar thotë:
"Dhe kushdo që bën ligësi (të keqe), ose i bën padrejtësi vetes së tij
(duke punuar gjynahe), por pastaj i kthehet Allahut duke kërkuar Faljen e
Tij, do ta gjejë Allahun gjithnjë Falës të Madh, Mëshirëplotë." (Nisa,
110)
Kthehu tek Allahu, drejtohu tek Ai, qëndro në rrugën e Allahut!
Me timonin në duar drejtoje veten në Rrugën e Drejtë, merre kontrollin e
udhëtimit, vëre në rregull atë dhe orientoje zemrën tënde, se do ta
gjesh Allahun çdo herë Falës dhe Mëshirëplotë.
Mos harro, mbaje në dorë timonin drejtues, zemrën tënde.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Faqja 4 e 5 • 1, 2, 3, 4, 5
Similar topics» Këshilla Islame!
» Tregime dashurie....
» Poezi edhe tregime me Humor
» Poezi Islame
» Foto islame te tjera
» Tregime dashurie....
» Poezi edhe tregime me Humor
» Poezi Islame
» Foto islame te tjera
Faqja 4 e 5
Drejtat e ktij Forumit:
Ju nuk mund ti përgjigjeni temave të këtij forumi