Tregime Islame!

nga Alberti Sun 31 Jan 2010 - 0:40

First topic message reminder :

Tregohet se një djalë erdhi te Ebu Derdai r.a. dhe kërkoi këshillë, e ky iu përgjigj:

"Djali im, përmende Allahun në mirëqenie, Ai do të përkujtoj kur je në fatkeqësi!

Djali im, bëhu dijetar (alim) ose nxënës (muteal-lim)ose dëgjues i mirë, e mos u bëj i katërt se do të shkatërrohesh!

Djali im, mesxhidi yt le të bëhet shtëpia jote, sepse kam dëgjuar nga i Dërguari i Allahut, s.a.v.s. duke thënë: "Mesxhidi është shtëpia e secilit njeri të vetëdijshëm dhe të pastër".

Djali im, ai i cili e bën shtëpinë mesxhid , Allahu ia ka siguruar mëshirën e Tij dhe ia siguron kalimin nëpër urën e Siratit.

Një prej shkatërrimit të këtij ummeti është se ka të tillë që dëgjojnë ligjëratën (dersin) të shtunën, të dielën veç fillojnë të mbajnë vazë, ndërsa të hënën bëhen të ashtuquajtur dijetar!"

Shpëtimi është në vetëdijen e lartë dhe në vetëkontroll, siç thotë verseti kur'anor: "Ata janë njerëz që nuk i pengon as tregtia e largët e as shitblerja në vend për ta përmendur Allahun, për ta falur namazin dhe për ta dhënë zeqatin, ata i frikësohen një dite kur do të tronditen zemrat dhe shikimet". (1)

Secili kërkon lumturinë dhe kënaqësinë por njerëzit dallojnë për mënyrën se si e arrijnë këtë. Dikush mendon se lumturia është në pasuri, dikush nëpërmes epsheve, dikush në gjëra të kota, dikush në alkool ose drogë, dikush në pushtet dhe nam, dikush në pozitë dhe privilegje, dikush në femra, dikush në rroba luksoze, etj.

Mirëpo sikur lumturia të ishte në pasuri, Karuni do të ishte njeriu më i lumtur në botë, sikur lumturia të ishte në pushtet dhe dominim dhe privilegje, Faraoni dhe Hamani do të ishin më të lumturit në botë.

Sikur lumturia të ishte në nam dhe rroba luksoze, "yjet" e njohur botëror nuk do të vdisnin në mjerimin më të madh.

Lumturia e vërtetë dhe kënaqësia është në bindje ndaj Zotit dhe ruajtja nga mëkatet. Ky është shkas i suksesit të përhershëm: "Secili njeri do të shijojë vdekjen, e shpërblimet tuaja u plotësohen ditën e kiametit, e kush shmanget zjarrit e futet në xhenet, ai ka arritur shpëtim, e jeta e kësaj bote nuk është tjetër pos një përjetim mashtrues". (2)

I Lartësuari gjithashtu thotë: "Kush bën vepër të mirë, qoftë mashkull ose femër, e duke qenë besimtar, Ne do t'i japim atij një jetë të mirë (në këtë botë), e (në botën tjetër) do t'u japim shpërblimin më të mirë për veprat e tyre". (3)

Njëri prej robërve të Allahut ka thënë: 'Të mjerët banorët e dynjasë! E lëshuan këtë botë e nuk e shijuan gjënë më të ëmbël në te?' - Dikush e pyeti: "E cila është gjëja më e ëmbël në dynja?" Robi i Allahut u përgjigj: 'Njohja e Allahut!'

Njëherë tre thirrës në islam, kaluan pranë një populli i cili adhuronte zjarrin, dhe i ftuan që ta adhurojnë vetëm Allahun dhe vetëm Atij t'i luten, mirëpo populli nuk pranuan. Kur dëgjuan për këta, ushtria e këtij populli i prangosi dhe i solli para mbretit të tyre. Kur i dëgjoi mbreti, thirri prijësit e tij fetar që të bëjnë dialog më këta.

Kleriku i tyre u tha thirrësve islam që do t'ju bëjë disa pyetje, ndërsa këta thanë:

"Nëse përgjigjemi në pyetje, a do ta pranosh Islamin?!" Kleriku tha që pranon dhe filloi me pyetjet:

Çfarë është ajo që Zoti nuk e njeh?
Çfarë kërkon Zoti prej robërve të Tij?
Çfarë Zoti nuk ka në thesaret e Tij?
Çfarë ka njeriu e që Zoti nuk e ka?
Çfarë Zoti ia ka ndaluar vetit?
Në këtë njëri prej thirrësve në islam filloi të përgjigjej në pyetjet:

Atë që Zoti nuk e njeh, është shirku (politeizmi); "...Thuaj: "Përshkruani realitetin e tyre! A ju po e njoftoni Atë për atë (shok) kinse Ai nuk po ditka se ç'ka në tokë, apo vetëm po i emërtoni me fjalë (e ata as që ekzistojnë)? Jo, por ata që nuk besuan u duket e mirë dredhia e tyre,..." (4) Pra, Ai nuk njeh ortak në pushtet!

Atë që Zoti kërkon prej robërve të Tij është huaja: "Nëse Allahut i huazoni diçka të mirë, Ai juve ua shumëfishon atë dhe ju falë; Allahu është shumë mirënjohës, i butë". (5)

Atë që Zoti nuk ka në thesaret e Tij është varfëria, sepse thesaret e Tij janë gjithnjë përplot dhe jep sa të dojë dhe kujt të do; Atë që njeriu e ka e Zoti nuk ka janë gruaja dhe fëmijët; Atë që Zoti vetit ia ndaloi është zullumi (padrejtësia)!;

Kur dëgjoi këto përgjigje kleriku filloi me qarë dhe tha: "Kjo është vërtetë fe e vërtetë! Si ta pranoj?

Thuaj: La ilahe ilallah Muhammedun resulullah!

Kleriku me sy të përlotur e tha shehadetin e pas tij të gjithë e përsëritën këtë.

Takimi i Shejtanit me Jahjanë a.s.

Erdhi njëherë Iblisi te Jahjai a.s. dhe i tha: "Dëshiroj që të këshilloj!" Jahja a.s. i tha: "Gënjen, ti nuk dëshiron të më këshillosh mua, por më trego për njerëzit?!"

Iblisi tha: "Ne njerëzit i ndajmë ne tre grupe. Grupi i parë është më i rëndi për ne, ne mundohemi që t'i shmangim nga rruga e vërtetë, por pas kësaj ata pendohen dhe ne na shkon mundi huq. Përsëri përpiqemi nga fillimi, por ata përsëri pendohen dhe ne nuk kemi sukses. Me këtë kategori vazhdimisht mundohemi.

Grupi i dytë i njerëzve për ne janë si topi në duart e fëmijëve, i kapim kur të duam, i lëshojmë kur të duam. Këta na janë të bindur tërësisht.

Të tretët janë si ti, të pagabueshëm, këtyre s'mund tu bëjmë asgjë".

Jahjai a.s. e pyeti: "A ke mundur ndonjëherë të më mashtrosh?"

Iblisi tha: "Njëherë! Të ofruan ushqim, e unë ta bëra aq të shijshëm sa që ti ke ngrënë më tepër se duhet, dhe atë natë nuk je zgjuar për namaz të natës".

Jahjai, a.s. tha: "Mirë, kurrë më nuk do ta teproj me ushqim".

Iblisa tha: "Edhe unë kurrë më nuk do ta këshilloi njeriun".

nga Alberti Sun 31 Jan 2010 - 0:54

Para shume vjetëve, gjate kohës së tabi’inëve (gjenerata e muslimanëve pas sahabëve), Bagdadi ishte një qytet i madh islam. Në fakt, ishte kryeqendra e Umetit Islam dhe për shkak se jetonin një numër i madh dijetarësh, ishte qendra e diturisë islame.
Një ditë mbreti i Romës e dërgon një emisar në Bagdad për t’i sfiduar muslimanët me tre pyetje. Kur emisari arriti në qytet, e informoi kalifatin se kishte tre pyetje, me të cilat do i sfidonte muslimanët.
Kalifi mblodhi të gjithë dijetarët e qytetit dhe e vendosi emisarin e Romës të ngjitet në një podium të lartë dhe tha:
“Kam ardhur me tre pyetje. Nëse më përgjigjeni, atëherë do ju lë një pasuri të madhe që e kam sjellë nga mbreti i Romës. Pyetjet janë:

-Çfarë kishte para Allahut?
-Në cilin drejtim është Allahu?
-Çfarë bën Allahu në këtë moment?”

Shumica e asamblesë ishte në qetësi.
(A mund të iu përgjigjesh ti këtyre pyetjeve?)
Në mes të këtyre dijetarëve brilant dhe studentëve qëndronte një njeri me djalin e tij të vogël. “Oh babi im i dashur! Unë do i përgjigjem dhe do ia mbyll gojën” - tha djaloshi.
Kështu që djaloshi i pëshpëriti kalifit që të marrë leje për t’iu përgjigjur në pyetje, dhe u lejua.
Romaku iu adresua djaloshit musliman dhe e përsëriti pyetjen e parë:“Çfarë kishte para Allahut?“

Djaloshi pyeti: “A di të numërosh?”
“Po” - tha njeriu.
“Atëherë, numëro prej dhjetë e më poshtë!” - tha djali.
Ai filloi: “Dhjetë, nëntë, tetë...” - deri sa arriti në “një” dhe nuk numëroi më.
“Por, çfarë ndodhet para numrit ‘një’?” - pyeti djaloshi.
“S’ka më asgjë para njëshit, kjo është kaq!“ - tha njeriu.
“Pra, nëse nuk qëndron aritmetikisht asgjë para ‘njëshit’, atëherë si pritni qe të këtë diç para “Një” i Gjithëdijshmi, i Përhershmi, i Pari, i Fundit, Shpikësi, i Padukshmi?”
Tash njeriu nga Roma i befasuar nga përgjigja direkt nuk mund të debatonte më shumë. Prandaj pyeti:”Më thuaj në cilin drejtim është kthyer Allahu?”

“Me sjell një qiri dhe ndeze pastaj“ - tha djaloshi. “Dhe më thuaj në cilin drejtim është drejtuar flaka.”
“Por, flaka është vetëm një dritë shpërndahet në të katër anët, Veri, Jug, Lindje dhe Perëndim. Nuk është drejtuar vetëm në një ane“ - tha njeriu me habi.
Djaloshi tha: “Nëse një flakë fizikisht shpërndahet në të katër anët ashtu që nuk do të mund të më tregosh se në cilën ane është e drejtuar, atëherë çfarë pritni nga Nurus semavati vel erd - Allahu Ndriçuesi i Qiejve dhe Tokës? Dritë mbi Dritë, Allahu është i drejtuar nga të gjitha anët në të gjitha kohët.”
Romaku ishte marrëzuar dhe i shtangur që këtu ishte një vocërrak, i cili i përgjigjej pyetjeve të tij në atë mënyrë, sa që nuk mund të argumentonte kundër provave te tij. Kështu që, si i krisur dëshironte të provonte pyetjen finale. Por, para se ta bënte, djaloshi tha:
“Prit! Ju jeni ai që bëni pyetje dhe unë jam ai që iu përgjigjem të gjitha pyetjeve tua. Do të jetë e drejtë sikur ju të zbritnit poshtë, në vendin ku qëndroj unë, kështu që unë të jem aty ku jeni ju tash, kështu që përgjigjet të ndihen mirë ashtu si ishin ndier pyetjet e tua.”
Kjo iu duk e arsyeshme romakut, kështu që ai zbriti nga lart dhe djaloshi u ngjit në podium. Njeriu përsëriti pyetjen e tij finale:“Më thuaj çfarë bën Allahu në këtë moment?”

Djaloshi me krenari u përgjigj:
“Në këtë moment, kur Allahu e pa në këtë podium të lartë një gënjeshtar dhe përqeshës të Islamit. Ai e bëri të zbres nga lart poshtë. Dhe atë që beson në Njëshmërinë e Allahut, Ai e ngriti lart dhe e vërtetoi të Vërtetën. Ai në çdo moment është i angazhuar në çështje të reja (falë mëkate, largon brengosje, jep jetë, jep vdekje, krijon gjendje, zhduk të tjera etj.). (Surja Rrahman, Ajeti 29).
Romaku nuk pat çfarë te thotë përveç se të largohet dhe të kthehet në vendin e tij, i mundur.Në ndërkohë, ky vocërrak u rrit dhe u bë njëri ndër dijetarët më të famshëm në Islam.
Allahu i Lartëmadhëruar e shpërbleu me një mençuri dhe dituri të Dinit Islam. Emri i tij ishte Ebu Hanifja (rahmetullahu alejhi - Allahu e mëshiroftë!) i njohur sot si një dijetar i madh në Islam.

nga Alberti Sun 31 Jan 2010 - 0:54

Margaritar nga Ibnul-Kajjim el-Xheuzijje..

Sa pranë Mëshirës së Allahut që është ky gjynahqar dhe sa pranë Zemërimit të Allahut që është ky mendjemadh!

Ibnul-Kajjim (Allahu e mëshiroftë) ka thënë:
”Ndoshta ajo çfarë kishte për qëllim ai, mund të jetë që kritika që ti po i bën vëllait tënd për gjynahun e tij është një gjynah akoma më i madh sesa gjynahu i tij, ngase ajo do të thotë se ti ndihesh kryelartë me bindjen tënde, mburresh me të dhe pretendon se je i pastër nga gjynahu, kurse vëllai yt ka rënë në gjynah. Por mundet që ndjenja e tij e përuljes për shkak të gjynahut që bëri dhe asaj çfarë i ndodhi, si dhe përulësia dhe nënshtrimi i tij duke menduar për veten se është i ulët, duke u distancuar nga pretendimi i devotshmërisë, duke u distancuar nga arroganca dhe pëlqimi i vetvetes, qëndrimi kokëulur para Allahut dhe me shikim të ulur e zemër të copëtuar - mundet që e gjithë kjo të jetë shumë herë më e mirë për të sesa ndjenja e krenarisë që ke ti për bindjen tënde, duke menduar se ti po bën më shumë vepra të mira, kështu që ti je i rëndësishëm.

Sa pranë Mëshirës së Allahut që është ky gjynahqar dhe sa pranë Zemërimit të Allahut që është ky mendjemadh! Një gjynah që të shpie në përulësi është më i dashur tek Ai sesa një ibadet i cili e mbush robin me mendjemadhësi. Nëse ti flen gjatë gjithë natës dhe zgjohesh me ndjenjën e keqardhjes (që nuk fale namaz nate), ajo mund të jetë shumë herë më e mirë sesa sikur të faleshe gjatë gjithë natës dhe pastaj kur të çoheshe në mëngjes të të hynte vetja në qejf. Ngase veprat e atij të cilit i pëlqen vetja nuk janë të pranuara. Ndoshta e qeshura jote ndërkohë që i pranon gabimet e tua është më e mirë sesa të qarit me devotshmëri, ndërkohë që të ka kapluar mendjemadhësia. Rënkimi i gjynahqarëve është më i dashur tek Allahu sesa dhikri (tesbihu) që bën mendjemadhi. Mundet që nga ky gjynah Allahu do të bëjë atë që të pijë ilaçin që do ta shërojë nga një sëmundje shkatërrimtare nga e cila vuan edhe ti, por ti nuk e kupton atë. Allahu ka arsye për atë çfarë i bën qoftë atyre që janë të bindur, qoftë atyre që bëjnë gjynahe, të cilët nuk i njeh askush tjetër përveç Tij dhe nuk i kuptojnë veçse ata që janë mendjemprehtë dhe vetëm brenda kufijve të kuptimit njerëzor, e përveç kësaj ka arsye të tjera të cilat nuk i njohin as melekët fisnikë të cilët mbajnë shënimet.

Pejgamberi (sal-lAllahu alejhi ue sel-lem) ka thënë: ”Nëse robëresha e ndonjërit prej jush bën zina, zbatoni masën ndëshkimore mbi të dhe mos e shani.”

Dhe Jusufi (alejhis-selam) tha: “Asnjë qortim për ju këtë ditë.” [Jusuf, 92]

Ngaqë peshorja është në Dorë të Allahut dhe vendimi është i Tij. Çështja është që të zbatohet masa ndëshkimore (që ka vendosur Allahu) dhe jo të turpëroshë e të poshtëroshë. Askush nuk ndihet i sigurt nga ajo që është caktuar për ta dhe nga fuqia e caktimit të Tij, përveç se ata që janë injorantë në lidhje me Allahun.

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 21:47

Leximi i Kur'anit & Dobite e Tij .

Një amerikan i moshuar musliman, jetonte në një fermë në lindje të maleve Kentucky së bashku me nipin e tij.
Çdo mëngjes gjyshi zgjohej herët në mëngjes, ulej në tavolinën e
kuzhinës dhe lexonte Kur’an. Nipi i tij, dëshironte të bëhej sikur ai
dhe e imitonte atë në të gjitha mënyrat e mundshme.
Një ditë nipi e pyeti gjyshin, “Gjysh, kam provuar të lexoj Kur’an
sikurse ti por nuk mund ta kuptoj atë, edhe atë çfarë e kuptoj e harroj
sapo ta mbyll librin. Çfarë të mira ka nga leximi i Kur’anit?”
Gjyshi, me qetësi ndaloj së mbushuri stufën me qymyr dhe iu drejtuar
nipit, “merre këtë shportë të qymyrit, mbushe në lum me ujë dhe ma sjell
prapë”. Djaloshi veproi si i tha ai, por i tërë uji i rrjedhë nga
shporta para se të vinte në shtëpi.
Gjyshi qeshi dhe i tha, “duhet të ecësh pak
më shpejtë herën tjetër; e dua shportën me ujë. Nuk po provoni sa
duhet”, dhe e dërgoi atë përsëri. Kësaj radhe djaloshi vrapoi shpejtë,
por përsëri shporta ishte e zbrazët para se të kthehej në shtëpi.
Me gjysmë frymë i tha gjyshit se ishte e pamundur të barte ujë me
shportë dhe shkoi ta merrte një kovë. Plaku i tha, “nuk dua një kovë
ujë, por dua një shportë ujë. Ti vetëm nuk provon sa duhet”, dhe doli
jashtë ta shikonte djaloshin tek po provonte përsëri. Kësaj radhe,
djaloshi e kuptoi se ishte e pamundur por dëshironte ti tregonte gjyshit
të tij se edhe nëse do të vraponte sa më shpejt që të mundte nuk do
t’ia arrinte, uji do të rridhte para se të kthehej në shtëpi.
Djaloshi, përsëri e zhyti shportën në lum dhe vrapoi shpejtë, por kur arriti të gjyshi i tij shporta ishte e zbrazët.
Me gjysmë fryme tha, “E sheh gjysh, është e padobishme”.
Plaku ia ktheu, “shikoje
shportën”. Djaloshi shikoj shportën dhe për herë të parë e vërejti se
shporta ishte ndryshe. ishte transformuar nga një shportë e vjetër e
ndyrë në një shportë të pastër, brenda dhe jashtë.
Gjyshi iu pergjigj nipit te tij me fjalet :
“ kështu ndodhë kur e lexon Kur’anin. Mund të mos kuptosh dhe të mbash
mend asgjë, por kur e lexon atë, do të ndryshosh brenda dhe jashtë. Kjo
është puna e Allahut në jetët tona”.

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 21:48

Alkoholi
Një fajtor e fusin në një dhomë me një vajzë te re, me një djalë të ri,
me një shishe raki dhe i japin një thikë. I thonë: zgjidh, rakinë, ta
dhunosh vajzën apo ta therësh djalin. Ai hamendet, por gabon rëndë. E
pin rakinë, pastaj e dhunon vajzën dhe e mbytë edhe djalin.

Qesja e lagur

Gruaja për çdo punë bënte bismilah. Burri ia jep një qese me para. Ajo
Bismilah-e fut në arkë. Më vonë burri tinëz gruas i merr parat dhe i fut
diku në ujë. Më vonë don ta hedh në provë gruan, ia kërkon paratë. Ajo
Bismilah e hap arkën i gjen paratë në kuletën e lagur.. Burri shtanget
nga habia.

Bariu e pema e mollës

Një bari ( i vetëm)kishte mbëltuar një mollë. E ujiste me ujin e
abdesit. Pema u rrit e jepte fryt. Sa herë kalonte nën të, i binte nga
një mollë plakut dhe e hante. Një ditë, nuk i ra molla. Plaku ia kërkoi,
por kot. Nisi të qante sikur fëmija, pse ishte hidhëruar molla e nuk i
jepte të hante. Kur kaloi pak më tutje e vërejti se kishte ndryshuar
hëna dhe se ishte dita e parë e ramazanit.

Këshilla të arta

Njeriu më i mirë është ai që nuk ia thyen zemrën askujt.
Puna më me vlerë është shërbimi që i bëjmë fesë sonë.
Edhe po të bësh shumë ibadete, përsëri bëj teube.
Njeriu i afrohet Allahut duke marrë dua.
Ajo që u jep mundime të gjithëve është mendjemadhësia.
Ta shikosh fytyrën e besimtarit është ibadet.
Të mendosh shumë vdekjen të zgjatë jetën.
Ai që nuk falënderon njerëzit nuk falënderon dot as Allahun.
Allahu e lartëson atë që tregohet modest. Atë që është mendjemadh e përul.
Nëse Allahu i jep dikujt ndjenjen e mirësisë, ai kryen vetëm punë të mira.
Të mësosh diçka nga feja është më e vlefshme se të kryesh 100 herë umre.
Kush i mbulon të metat e njerëzve, Allahu teala ia mbulon gjynahet e tij.
Ai që nuk i zbaton urdhërat e Allahut, edhe po të thotë se e do Allahun, nuk është e vërtetë.
Të shohësh me inat besimtarin, të mbash dikë me gojë, t`i thyesh zemrën
dikujt, apo të mendosh keq për ndonjë njeri është hak i njeriut.
E vetmja mënyrë për të shpëtuar nga e mbajtura me gojë është të kërkosh hallallin nga ai që e ke mbajtur me gojë.
Përhapja e të drejtës është si t`i nisesh një rruge pa fund. E keqja përhapet si era.

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 21:48

Alkoholi
Një fajtor e fusin në një dhomë me një vajzë te re, me një djalë të ri,
me një shishe raki dhe i japin një thikë. I thonë: zgjidh, rakinë, ta
dhunosh vajzën apo ta therësh djalin. Ai hamendet, por gabon rëndë. E
pin rakinë, pastaj e dhunon vajzën dhe e mbytë edhe djalin.

Qesja e lagur

Gruaja për çdo punë bënte bismilah. Burri ia jep një qese me para. Ajo
Bismilah-e fut në arkë. Më vonë burri tinëz gruas i merr parat dhe i fut
diku në ujë. Më vonë don ta hedh në provë gruan, ia kërkon paratë. Ajo
Bismilah e hap arkën i gjen paratë në kuletën e lagur.. Burri shtanget
nga habia.

Bariu e pema e mollës

Një bari ( i vetëm)kishte mbëltuar një mollë. E ujiste me ujin e
abdesit. Pema u rrit e jepte fryt. Sa herë kalonte nën të, i binte nga
një mollë plakut dhe e hante. Një ditë, nuk i ra molla. Plaku ia kërkoi,
por kot. Nisi të qante sikur fëmija, pse ishte hidhëruar molla e nuk i
jepte të hante. Kur kaloi pak më tutje e vërejti se kishte ndryshuar
hëna dhe se ishte dita e parë e ramazanit.

Këshilla të arta

Njeriu më i mirë është ai që nuk ia thyen zemrën askujt.
Puna më me vlerë është shërbimi që i bëjmë fesë sonë.
Edhe po të bësh shumë ibadete, përsëri bëj teube.
Njeriu i afrohet Allahut duke marrë dua.
Ajo që u jep mundime të gjithëve është mendjemadhësia.
Ta shikosh fytyrën e besimtarit është ibadet.
Të mendosh shumë vdekjen të zgjatë jetën.
Ai që nuk falënderon njerëzit nuk falënderon dot as Allahun.
Allahu e lartëson atë që tregohet modest. Atë që është mendjemadh e përul.
Nëse Allahu i jep dikujt ndjenjen e mirësisë, ai kryen vetëm punë të mira.
Të mësosh diçka nga feja është më e vlefshme se të kryesh 100 herë umre.
Kush i mbulon të metat e njerëzve, Allahu teala ia mbulon gjynahet e tij.
Ai që nuk i zbaton urdhërat e Allahut, edhe po të thotë se e do Allahun, nuk është e vërtetë.
Të shohësh me inat besimtarin, të mbash dikë me gojë, t`i thyesh zemrën
dikujt, apo të mendosh keq për ndonjë njeri është hak i njeriut.
E vetmja mënyrë për të shpëtuar nga e mbajtura me gojë është të kërkosh hallallin nga ai që e ke mbajtur me gojë.
Përhapja e të drejtës është si t`i nisesh një rruge pa fund. E keqja përhapet si era.

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 21:48

I madhëruar qofte Allahu qe ua uli kokën njerëzve me vdekje!!!

Tanimë e shihja udhën dhe u nisa tek caku ku menjëherë filluan te
rrahurat e zemrës te me shpeshtohen. Varrezat janë ne te djathte e ne te
majte ndërsa unë shikoje ne anën lindore. Fillova te bej hapat e pare
qe një hap i ngjante një viti. Ku është shpejtësia e këmbëve te mia?
Çfarë i beri te renda ato? Shpresova qe te mos kishte fare fund kjo
distance deri tek varret e hapura ngase premtimi im duhej te zbatohej
atje.

Iu thashë edhe me pare, shume here i kam pare këto varreza por kësaj
radhe disi ishin shume me ndryshe. Ne koke më silleshin mendime te
ndryshme, madje sikur dëgjoja pëshpëritje pas veshëve te mi. Jo, jo, unë
me te vërtet i dëgjoja dhe sikur ndonjë njeri merrte fryme pas meje. U
frikësova te shikoj prapa. U frikësova te shoh njerëz larg duke bere me
shenje kah unë.

Iluzione te këqija. Po kush mund te jete ne këtë kohe?! Sigurisht kjo
është një vesves prej djallit por nuk me brengoste asgjë (edhe po te
vdisja) ngase unë e fala namazin e Jacisë me xhemat. Ne fund arrita tek
varret e hapura dhe i pashe ato.

Betohem prape se nuk kam pare me te errëta se ato. Si pata guxim te vij
deri këtu?! Si do te zbres poshtë ne varr? Çfarë me prêt poshtë atje?
Mendova qe te mos e përmbush premtimin tim dhe ne vend te kësaj si
shpagim te agjëroj tri dite. Jo i thashë vetes sime. Erdha deri këtu e
tash te mos hyje. Duhet ta përmbush premtimin por nuk do te zbres tash
për tash. Do te ulem pak jashtë qe te qetësoj pak shpirtin tim. Çfarë
errësire e madhe? Sa i ngushte ishte ai varr? Si ka mundësi qe kjo grope
e vogël te jete kopsht prej kopshteve te Xhennetit?!

Subhanallah (i Madhëruar qofsh o Allah!)

Nata filloi te ftohej ngapak. Ndoshta kjo nuk është shkak i natës por i
frikës dhe rrëqethjes ne zemrën time nga shikimi i këtij varri. A është
ky zëri i erës? Nuk është ere dhe nuk po shoh aspak pluhur ne ajër?
Ndoshta kjo është një vesves tjetër. Kërkova mbrojtje tek Allahu nga
djalli i mallkuar.

E morra batanijen dhe e shtrova ne toke ndërsa këmbët e mija i mblodha
afër gjoksit dhe mendoja rreth varrit. Ky është vend qe nuk mund t'i
ikësh.

Subhanallah (i Madhëruar qofsh o Allah!)

Ne punojmë qe te kemi çdo gjë ndërsa ky është fundi jone?! Asgjë. Sa
shume jemi kacafytur, sa shume kemi përgojuar, sa namazin e kemi lënë e
sa këngën e kemi preferuar ndaj Kur'anit? E keqja e se keqes është se ne
e dimë se varri është fundi ynë dhe edhe pse Allahu na e ka tërhequr
vërejtjen për këtë ne prape harrojmë ose shtiremi sikur nuk e dimë.

E ktheva fytyrën drejt varrezave dhe iu fola me zë te ulet por u
frikësova qe ndonjëri prej tyre te ma kthente përgjigjën. O njerëz te
vdekur! Vare keni? Perse nuk flisni? Ku i keni zërat? Ku i keni djemtë?
Ku i keni pasuritë? Ku e ku? Si është llogaria? Me rrëfeni për
ngushtësinë e varrit? A i thyen eshtrat? Me rrëfeni për Munkirin dhe
Nekirin? Me rrëfeni për gjendjen tuaj me krimba?

Subhanallah (i Madhëruar qofsh o Allah!)

Neve nuk na pëlqen ushqimi i freskët kur na sjell familja ndërsa sot ne
jemi ushqim i dikujt tjetër. Patjetër me duhet te zbres ne varr. U
ngrita duke u mbështetur ne fuqinë e Allahut dhe zbrita me këmben e
djathte. E shtrova batanijen time dhe e vendosa kokën aty. Mendova çfarë
do te ndodhte sikur, befasisht, te me hidhej dheu përmbi? Çfarë do te
ndodhte sikur varri te me shtrëngonte për një çast? U shtriva ne krahë
te djathte dhe mbylla sytë qe te me qetësohej zemra ime dhe te mos
dridhej me trupi im.

Sa vend i vështirë duke qene gjalle por si do te jete kur te jesh i
vdekur? Thashë te shikoj ne Lahd (gropën e vogël ne fund te varrit, ku
vendoset i vdekuri) Ishte përskaj meje. Pasha Allahun nuk di te ketë diç
me te erret se ai! Edhe pse ai është i mbuluar nga brenda megjithatë
mua sikur me vinte një ere e freskët prej aty. A është kjo ere e ftohte
apo te ftohte nga frika. U frikësova ta shikoj se mos ndoshta dy sy te
xixëlluar do te duken ne errësirë dh do te me shikojnë me vrazhdësi. Apo
mos po shoh fytyre te ndonjë njeriu, te cilën e kane mbuluar shenjat e
vdekjes, i cili shikon lart duke mos me vërejtur mua fare. Apo mos është
duke ndodhur ajo qe me pat treguar një hoxhe qe varroste te vdekurit se
njëherë atij i kishte rene duke e varrosur një te vdekur te shoh një
njeri me sy te fryre, te nxjerrur jashtë dhe duke i dale gjak për hunde.
Sikur te kishte qene i goditur me çekan, i cili po ta godiste një kodër
do ta shkatërronte. Tere kjo si shkak i lënies se namazit…

Vendosa te mos shikoj ne Lahd. Nuk kam force dhe guxim te shikoj diç nga
këto qe i përmenda. Ani pse e dija se ai ishte i zbrazet, megjithatë
këto mendime me pengonin qe te shikoja ne te drejtpërdrejtë ne te edhe
pse mundohesha ta vidhja me bisht te syrit.

Përkujtova fjalën e Muhammedit, alejhi's salatu ve's selam: " لا إله إلا
الله إن للموت سكرات Nuk ka zot përveç Allahut! Vërtetë vdekja ka
agoni!". E paramendova trupin time se si do te dridhet fuqishëm, si do
te mundohem ta kthej atë prape, si do te qajnë familja rreth meje. Ku
është mjeku? Ku është mjeku? Thotë Allahu:

"‏فلولا إن كنتم غير مدينين ترجعونها إن كنتم صادقين

Dhe përse, nëse ju nuk jeni përgjegjës (për vepra), 87. (përse) Nuk e ktheni atë (shpirtin të mos dalë)". (Vakia, 86-87)

I paramendova miqtë se si me bartin duke thënë: La ilahe il-la Allah! I
paramendova se si me bartin duke ecur shpejt drejt varrezave. E
paramendova një shok, qe ka dëshirë te jete i pari, qe me zbret ne varr.
Paramendoja se si iu thotë te tjerëve: Keni kujdes qe ta vendosim mire.
Beni gati dërrasat. E paramendova Ahmedin që, si tradite qe e ka, ua
sjell një ibrik me ujë pasi që te vdekurit t'ia keni hedhur dheun
përmbi. E paramendoja Hoxhën tone qe iu thotë njerëzve: Lutuni për te
ngase vëllai juaj pyetet tani ne varr!

Pastaj çka? Pastaj ata shkojnë dhe me lënë vetëm. Sikur melaiket e
ndëshkimit kur e panë tabutin duke ardhur bërtisnin me zëra te frikshëm
dhe ishin ne forma të tmerrshme. Nuk mund t'iu ikësh. Flasin ndërmjet
vete:

A ka qene mëkatar?

Po –përgjigjet tjetri.

A është përcjellës i kufomës apo vet është kufome, qe nuk ka ku te shkoje?

Ai është duke ardhur tek ne –ia kthen tjetri.

Ejani te shkojmë tek ai qe ta dije se Allahu është i Fuqishëm dhe Hakmarrës.

I pashe te me kapnin për krahëve dhe me mbanin me vrazhdësi duke me
thënë: Çfarë te mashtroi qe nuk e fale namazin e sabahut? A një njeri si
ti i bën mëkat Allahut, te cilin vetëtima dhe melaiket e madhërojnë
prej frikës prej Tij?! Ti nuk do te shpëtosh sot prej nesh. Bërtit sa te
duash ngase askush nuk te përgjigjët. Fillova te bërtas: رب ارجعون رب
ارجعون O Zoti im! Me kthe prape ne dunja! O Zoti im! Me kthe prape ne
dunja! ‏Sikur dëgjova një fjale prej qiellit qe lëkundi varrin time dhe
qe e mbushi te tërin pesimizëm:

" كلاّ إنها كلمة هو قائلها ومن ورائهم برزخ إلى يوم يبعثون

Kurrsesi, (kthim nuk ka) e kjo është vetëm fjalë që e thotë ai, e ata
kanë para tyre një perde (distancë periodike) deri në ditën kur
ringjallen". (Mu'minun, 100)

Qava aq sa deshi Allahu e thashë: Falënderimi i takon Allahut te boteve!
Ende ka kohe qe te pendohem. Kërkoj falje tek Allahu i Madhëruar. U
ngrita i rraskapitur duke e mësuar dobësinë time prej njeriu. E mora
batanijen, ia shkunda dheun e varrit dhe u ktheva duke thënë: I
Madhëruar qofte Ai, qe me vdekje ua uli kokën tiranëve!

Ai qe mendon se jeta e kësaj bote është epsh e dëfrim le ta braktis
namazin dhe le te beje çfarë te doje por fundi i tij është prape tek
Allahu. Thotë Allahu:

" أفحسبتم أنما خلقناكم عبثا وأنكم إلينا لا ترجعون

A menduat se Ne ju krijuam kot dhe se ju nuk do ktheheni te Ne?". (Mu'minun, 115)

Le te dëfrehet e te thotë se dikur do te pendohet por le te mos harroje se atë do ta gjykoje Allahu.

Mjere për atë që do ta ketë gjykues Allahun e nuk është përgatitur!

Mjere për atë që nuk i është përmbajtur udhëzimeve të Tij dhe nuk i ka interesuar fare dënimi i Tij!

Iu pyes për Zotin çfarë iu beri te mos iu frikësoje ky ajet:

" وَإِذْ قُلْنَا لَكَ إِنَّ رَبَّكَ أَحَاطَ بِالنَّاسِ وَمَا جَعَلْنَا
الرُّؤيَا الَّتِي أَرَيْنَاكَ إِلاَّ فِتْنَةً لِّلنَّاسِ وَالشَّجَرَةَ
الْمَلْعُونَةَ فِي القُرْآنِ وَنُخَوِّفُهُمْ فَمَا يَزِيدُهُمْ إِلاَّ
طُغْيَاناً كَبِيراً

Përkujto, kur Ne të thamë: "Zoti yt ka përfshirë (me dijen e Vet) të
gjithë njerëzit (e di që këta nuk besojnë edhe në ju sjellësh mrekulli).
E atë pamjen tënde që ta treguam (natën e Miraxhit) dhe pemën e
mallkuar (të përmendur në Kur'an), nuk i bëmë për tjetër vetëm se sprovë
për njerëz. Ne i frikësojmë ata (idhujtarët), po nuk u shton ai tjetër
vetëm se rebelim të madh". (Isra, 60)

O Zoti im! Unë kumtova andaj dëshmo!

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 21:49

Me 21 Korrik 1969, njeriu i pare zbriti ne hene.

Fjalet e astronautit Neil Armstrong "Shqiponja u ul" i degjoi e gjithe bota nga transmetimi direkt.
Armstrongu qe ecte ne hene, ishte nje i krishtere fanatik. POR ne hene ndodhen disa gjera.
Te tre astronautet ne te njejten kohe kishin pare nje "objekt te huaj".
Por gjate transmetimit disa gjera censuroheshin. Te gjitha fjalet qe
transmetoheshin ishin me shkeputje.

Aldrin: Duket dicka si nje liber i hapur ketu.

Collins: Nga ky pozicion duket me qarte qe i ngjan nje libri.

Kontrolli ne toke: Cfare po thoni ju, ne hene ka liber?!

Te nesermen libri ishte zhdukur, ndersa tani nje parazit filloi ta bezdis radion. I ngjan zerit te sirenes se nje zjarrfikeseje.

Collins: A po degjon? Hiqeni kete ze! Do te me plasin veshet.

Kontrolli ne toke: Ky ze nuk vjen nga ne, eshte i huaj.

Armstrong: Dhe tani filloi muzike! Hiqni keto parazite.

Kontrolli ne toke: Nuk ka difekt. Muzika vjen nga ju.

Aldrin: Nuk do te merremi vesh me duket. Kjo muzike nuk vjen nga ne.

Njeriu i pare shetiste henen. Ajo muzike filloi perseri. "Eshhedu en la ilahe il-lall-llah"

Kontrolli ne toke: Perseri rrathe fluturues? Cfare ishin fjalet e asaj kenge?
Collins: Dicka qe duket si ESHEN MAHATMA RESAMBALLAH. Kjo eshte indisht.
Armstrong: E degjova te teren, ka mundesi te kete qene ndonje nga radiot e Afrikes.
Aldrin: Ndryshova frekuencen, perseri i njejti ze. Ky ze vjen nga hena. E pabesueshme.
Kontrolli ne toke: U cmendet? A perhapet zeri ne nje vend pa ajer?!
Collins: Pse cfare, perseri rathe fluturues?
Kontrolli ne toke: Nje semundje e panjohur, jeni te goditur prej henes apo cfare?
Ky ze, libri, kjo melodi, duhet te jene te gjitha iluzione.
Armstrong: A e filmon kamera iluzionin? A rregjistrohet iluzioni ne shiritin e nje kasete?

Kontrolli ne toke: Po mire atehere, a perhapet zeri ne nje vend pa ajer?

Armstrongu dhe astronautet e tjere te Apollo- 2 u kthyen shendosh e mire
ne toke. I degjuan perseri regjistrimet e kasetave. U keshilluan edhe
me nepunesin e
NASA-s me origjine egjiptiane, Faruk El Bas. U dha raporti i
specialistit se fjalet e nje mesazhi ishin " Nje fjali e shenjte
Arabisht" Me vone, te njejten fjali e degjoi edhe astronauti Apollo-16,
Werden.
Me te vertete askush nuk kishte mbetur i kenaqur nga shpjegimi qe iu be
kesaj ngjarjeje. Mbase UFO, mbase dicka tjeter, por ne hene kishte nje
mesazh.

Armstrongu nuk mbetej fare i kenaqur.
Gjate kesaj kohe astronautet shetisnin token. Njerit nga astronautet, qe
pritej me me teper kurreshtje, Armstrongut, i ra rruga ne kryeqytetin e
Egjiptit, Kairo. Ne kete kohe ndodhi dicka.

Armstrongu u step: "C'eshte kjo muzike?" Egjiptianet mezi e mbajten
veten per te mos qeshur. Pastaj iu pergjigjen: "Ajo nuk eshte muzike,
eshte Ezani.....ashtu si bien kembanat ne kishe, ne xhami kendohet
ezani. Eshte ze njeriu i cili therret muslimanet ne namaz."
Armstrongu: "Une e kam degjuar edhe me pare kete ze. Nuk e kam fjalen per ne toke, kete ze e kam degjuar ne hene."

Fytyra e Armstrongut ishte zverdhur: "Aman o Zot, Ty nuk te gjeta ketu por te gjeta ne hene."

Per nje kohe te gjate Armstrongu nuk nxori ze nga goja. Me ne fund ra ne shehadet dhe u be musliman.

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 21:49

PSE NUK MË PRANOHET DUAJA?

Një njeri nga banorët e Basrës e takoi Ibrahim Ed’hemin dhe i tha duke iu ankuar:

Allahu xhel-le shanuhu në Kur’anin Famëlartë thotë:

“UD’UNI ESTEXHIB LEKUM” - “Më thirrni mua (kërkoni prej meje), Unë ju përgjigjem.” (Gafir, 60)

E ç’është me ne, i lutemi Allahut, por duaja s’na pranohet, kërkojmë nga
Allahu xhel-le shanuhu, kurse përgjigje s’marrim dot. Vallë pse
kështu?!

-Për atë se zemrat e juaja janë të vdekura, - u përgjigj Ibrahimi.

-E kush i ka vdekur ato? – pyeti ai.

-Dhjetë cilësi – u përgjigj Ibrahim Ed’hemi.

-Cilat janë ato? – pyeti përsëri ai.

Ibrahim Ed’hemi iu përgjigj duke i thënë se ato dhjetë cilësi janë:

1. E dini se Allahu xhel-le shanuhu është Një dhe se e njihni Atë, por
obligimet ndaj Tij nuk jeni duke i kryer dhe nuk jeni duke e adhuruar.

2. E lexoni Kur’anin Famëlartë, por s’jeni duke vepruar sipas tij, e as që doni të kuptoni nga ai (Kur’ani).

3. Thoni se e doni të Dërguarin e Allahut, por në bazë të sunneteve të tij s’jeni duke vepruar.

4. Thoni se shejtani është armiku I juaj I madh dhe se e mallkoni atë,
kurse ju përsëri jeni duke e mbajtur dhe e dëgjoni me plotë bindje.

5. Thoni se i frikësoheni vdekjes dhe se ajo është e vërtetë e pamohueshme, por për këtë s’keni përgatitur asgjë.

6. Thoni se i frikësoheni zjarrit të Xhehenemit, ndërsa trupin tuaj e keni lodhur me punë që çojnë në zjarr.

7. Thoni se e doni Xhenetin, kurse për këtë s’jeni të përgatitur, pasiqë
dëfrimet i keni shijuar në këtë botë dhe nuk keni bërë vepra që ju
dërgojnë në të.

8. Kur zgjoheni nga gjumi, të metat e juaja i hidhni pas shpinës (veten
tuaj e harroni), kurse të metat dhe veprat e turpshme të njerëzimit i
zbuloni dhe i përgojoni. Nuk i shiqoni punët tuaja, por i shiqoni punët e
të tjerëve.

9. I shfrytëzoni begatitë (nimetet) e Allahut dhe nuk e falënderoni Atë.

10. Shpesh i përcillni të vdekurit për në varreza, por nuk po mësoni nga kjo.

Andaj, s’do t’iu përgjigjet duaja!

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 21:50

NAMAZI I PAKUJDESSHËM

E kujton gjyshën dhe vërejtjet e saja që namazin e tij ta kryen me kohë:
»Djali im, nuk duhet lënë namzin deri në momentin e fundit!« Gjyshja e
tij ishte shtatëdhjet vjeçare, por, sa herë që e dëgjonte ezanin,
menjëherë ngrihej dhe i përgjigjej thirrjes së myezinit.

Ai, përkundrazi, kurrë nuk mundi ta mposhtë egon e tij, të ngritet
menjëherë e të falet. Çfarëdo pune të bënte, namazi ishte në rend të
fundit dhe çdo herë e kryente me shpejtësi të madhe që të arrijë me
kohë. Duke menduar për këtë, u ngrit dhe e kuptoi se i kishin mbetur
vetëm pesëmbëdhjetë minuta deri në ezanin e jacisë. Shpejtë morri abdest
dhe filloi të falë namazin e akshamit.

Derisa bënte tesbih, sërish e kujtoi gjyshën e tij dhe filloi t’i vie
turp nga lutjet e veta. Ajo u falte me aq përulësi dhe qetësi. Filloi me
duanë e tij, pastaj e lëshoi kokën në sexhde dhe për një kohë qëndroi
në atë pozitë. Kishte qenë tërë ditën në shkollë dhe ishte shumë i
lodhur…

Papritmas, e zgjoi një zë i çuditshëm, zhurmë dhe bërtimë. Filluan ta
kaplojnë djersët e ftohta. Shikoi rreth vetes, në secilën anë që
shikonte – shihte shumë njerëz. Turmë e madhe. Disa qëndronin të ngrirë,
duke shikuar rreth vetit, disa vraponin herë djathtas e herë majtas,
krejtësisht të humbur, përderisa disa prej tyre ishin gjunjëzuar me duar
të mbledhura, vetëm duke pritur… E kaploi një frikë e madhe dhe panikë
kur e kuptoi se ku gjendet. Kjo ishte Dita e Gjykimit!!!

Derisa ishte gjallë kishte ndëgjuar për dhënjen e llogarisë në Ditën e
Gjykimit, por kjo i dukej shumë largë! A thua kjo mund të jetë fryt i
imagjinatës së tij, diçka çka mendja e tij kishte trilluar?! Jo, pritja
dhe frika ishin aq të mëdha – është e pamundshme që kjo të jetë e
pavërtetë. Hulumtimet ende vazhdonin. I dëshpruar filloi të vrapojë herë
tek njeri e herë tek tjetri duke pyetur se a e kishin thirrur emrin e
tij. Askush nuk kishte mundësi t’i përgjigjet.

Papritmas, ndëgjoi një zë duke thirrur emrin e tij, turma e njerëzve
filloi të ndahej duke i bërë rrugë për të kaluar. Dy veta e kapën për
dore dhe e tërhiqnin përpara. Kaloi në mes të turmës duke mos shikuar
fare. Melekët e sollën deri në qendër dhe aty e lanë. Derisa koka e tij
ishte e përulur, e gjithë jeta e tij i kalonte para syve, si të jetë
ndonjë film.

E shikontë babain e tij duke vrapuar nga ligjerata në ligjeratë, duke
hargjaur shëndetin e tij në rrugën e islamit. E shikonte nënën e tij
duke ftuar mysafir në shtëpinë e tyre, duke shtruar sofrën e mbushur me
të gjitha të mirat. Filloi të mbrohet: »Edhe unë gjithnjë isha në atë
rrugë. I kam ndihmuar të tjerët, e kam përhapur fjalën e Zotit, namazin e
kam kryer, kam agjëruar Ramazanin. Të gjitha obligimet e All-llaht i
kam kryer, ndërsa ato që i ka ndaluar, nuk i kam bërë« Filloi të çajë
dhe të mendojë për atë sa e ka dashur All-llahun. E dinte se të gjitha
që i bëri në jetë nuk ishin aq sa e meriton All-llahu. E dinte se
All-llahu është Mbrojtësi i vetëm i tij…

Djersitej dhe dridhej sa asnjëherë në jetën e tij. Sytë e tij ishin të
ngulitur në peshojën e veprave, duke pritur vendimin. Më në fund,
vendimi është marrë. Dy melekë, duke mbajtur fletët në duart e tyre, u
kthyen në drejtim të turmës. Këmbët i kishte para kolapsit. I mbylli
sytë posa filluan të lexojnë emrat e atyre të cilët shkojnë për në
Xhehennem. Emri i tij ishte i pari. U gjunjëzua dhe filloi të bërtasë me
zë të lartë »Si mund të jamë unë për në Xhehennem? Tërë jetën time i
kam shërbyer të tjerët, e kam përhapur fjalën e All-llahut në mesin e
njerëzve të tjerë…«

I humbi shikimi, filloi të dridhej në tërë trupin. Ata dy melekë e kapën
për duar. Përderisa këmbët i zvarriteshin, ata e tërhiqnin nëpër turmë
në drejtim të humnerës së Xhehennemit. Bërtiste, dhe i dëshpruar
mendonte se a ka ndokush prej njerëzve që mund t’i ndihmojë… I thërriste
të gjitha veprat e mira të cilat i kishte bërë: ndihmën të cilën ia
kishte bërë babait të tij, agjërimin e tij, namazet e tij, Kur’anin të
cilin e kishte lexuar, pyeste se amund t’i ndihmojë ndonjëra vepër të
cilën e kishte kryer!? Por, melekët edhe më tej e tërhiqnin në drejtim
të Xhehennemit.

Iu afruan zjarrit. Shikimi i tij i fundit pas vete… A nuk kishte thënë
Resulullahi s.a.v.s., i pastër është ai person i cili pastrohet në lumë
pesë herë në ditë, ashtu edhe namazi i kryer pesë herë në ditë pastron
nga gjynahet?! Filloi të bërtasë: »Namazi im? Namazi im? «

Melekët nuk u ndalën dhe arritën buzë grëminës së Xhehennemit. Filloi ta
ndien nxehtësinë e zjarrit në fytyrën e tij. Shpresat e fundit ishin
humbur, është dënuar në zjarr të përhershëm…Njëri nga melekët e shtyri
në zjarr dhe ai filloi të bie, duke shikuar fundin i cili afrohej sa më
shumë … Papritmas, një dorë e fortë e kapi dhe e tërhoqi prapa. E fshiu
pluhurin nga fytyra dhe para veti pa një plak me mjekërr të gjatë dhe të
bardhë. E pyeti: » Kush je ti?« Plaku u përgjigj: »Unë jam namazi yt«

»Po ku ishe deri tani? Më shpëtove në momentin e fundit! edhe pak dhe do të përfondoja në fund të Xhehennemit!«

Plaku buzëqeshi dhe tha: » Po, edhe ti mua më ke kryer gjithmonë në momentin e fundit, a ke harruar?!«

Në atë moment i hapi sytë dhe e ngriti kokën nga sexhdeja. Ishte
tërësisht i djersitur. Ndëgjonte zërat të cilat vinin nga jashtë dhe
ndëgjoi ezanin e jacisë. Menjëhërë u ngrit dhe shkoi të marrë abdest.

“Pra shkatërrim është për ata që falen, Të cilët ndaj namazit të tyre janë të pakujdesshëm”. (El Ma’un, 4,5)

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 21:50

Dashuri e njeanshme.....

Kjo, eshte nje histori qe i perket nje ushtari me emrin Mehmet i cili
kishte shkuar per te kryer detyrimin ushtarak ne Veri te Irakut, i cili
me se fundmi kthehet ne shtepi. Mehmeti para se te kthehej ne shtepi
merr ne telefon familjen e tij qe ishte ne Stamboll.
E dashur nene dhe baba me se fundmi po kthehem ne shtepi, por para se te
vij dua tju pyes per dicka. A mundem te sjell edhe nje shokun tim ne
shtepi?

Padyshim u pergjigjen ata. `Do te ishim shume te lumtur te njeheshim me
ate`. Por ka dicka qe ju duhet ta dini` vazhdoi me tej Mehmeti, ai u
plagos rende ne lufte. Ai shkeli minen e zeze dhe humbi njerin krah dhe
njeren kembe. Ai nuk ka vend tjeter se ku te shkoje. Une dua qe ai te
vije tek ne dhe te jetoje me ne. ' Me vjen shume keq qe e degjoj kete
biri im, ndofta ne e ndihmojme qe te gjeje nje vend tjeter'. ` Jo ai do
te jetoje me ne kete dua une tha ai ....'.
`Biri im, tha i ati `ti nuk po e kupton se cfare po thua. Njerson qe ka
nje problem kaq te madh neve do te na shqetesonte. Ne kemi jeten tone
dhe nuk mund te lejojme nje ndryshim te tille. Une mendoj se ti duhet te
vish ne shtepi dhe ta harrosh kete djale. Ai duhet te vazhdoje jeten e
tij dhe ka per ta gjetur nje rruge. `Pas kesaj Mehmeti e mbylli
telefonin. Nena dhe babai i tij nuk degjuan me asnje fjale rreth tij...

Pas disa ditesh, dikush nga policia e Stambollit i mori ne telefon. Dhe i
thane qe djali i tyre kishte humbur jeten pasi kishte rene nga
ndertese. Sipas policise ishte vetevrasje. Me nje shqetesim te madh nena
dhe babai moren avionin e pare dhe u nisen per ne morgun e spitalit
shteteror te ketij qyteti per te bere verifikimin e personit. Ata e
verifikuan Mehmetin. Por ata i shqyen syte...., sepse verifikuan dicka
qe ata nuk e dinin. Mehmetit i mungonin nje krah dhe nje kembe...

Ne kete histori kjo nene dhe ky baba i ngjajne nje femije. Ne e kemi te
thjeshte te duam njerezit e qeshur dhe qe duken mire qe na rrethojne por
ne rastin kur ka njerez qe nuk jane te shendetshem sa ne dhe qe na
shqetesojne, qe nuk jane te bukur sa ne dhe qe nuk jane te zgjuar sa ne,
preferojme te rrijme larg ketyre personave. Lutemi shume qe askush nuk
na vendos neve ne kete kategori. Nje njeri qe ushqen nje dashuri te
njeanshme eshte deri ne fund pjese e familjes sone sado qe ne te jemi te
shemtuar, te varfer, ose te pazote. Sonte para se te flejme le ti
lutemi ZOTIT qe ti beje njerezit ti pranojne si njerez normale dhe sado
qe ato te jene te ndryshem nga ne ti lutemi qe te jemi kundrejt atyre sa
me te pranueshem. Shoqeria/miqte jane thesare te pacmueshme. Jane ata
qe ju bejne per te qeshur dhe ju mbeshtesin. Ka raste qe kemi te
perbashket nje fjale ose dhe nje fjali por gjithmone zemra juaj atyre

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 21:50

Çudi, apo jo?!

Çudi se si një kartëmonedhë 20€ duket aq e madhe kur e jep për xhaminë, por shumë e vogël kur e shpenzon në dyqan.
Çudi se sa gjatë na duket kur bëjmë dhikër një orë, por sa shpejt kur një ekip luan 60 minuta basketboll.
Çudi se sa të gjata janë disa orë të kaluara në xhami, por sa të shkurta kur shikojmë ndonjë film.
Çudi se si nuk mund të mendojmë asgjë për të thënë kur falemi, por nuk
kemi vështirësi për të menduar rreth gjërave për të cilat do të
bisedojmë me ndonjë shok.
Çudi se sa tronditemi kur një ndeshje futbolli shkon në kohë shtesë, por
ankohemi kur teravia gjatë Ramazanit është më e gjatë se zakonisht.
Çudi se sa vështirë është të lexosh një xhuz të Kuranit, por sa lehtë është të lexosh 100 faqe të romanit më të shitur.
Çudi se si njerëzit dëshirojnë të arrijnë një ulëse në radhët e para në
ndonjë lojë apo koncert, por përpiqen të zënë rreshtin e fundit në
xhami, që të mund të dalin jashtë shumë shpejt.
Çudi se si na nevojiten 2 apo 3 javë lajmërim përpara për t’i gjetur
kohë një aktiviteti të xhamisë brenda programit tonë, mirëpo mund ta
ndryshojmë axhendën tonë për ngjarje të tjera edhe në momentin e fundit.
Çudi se sa vështirë është për njerëzit të mësojnë mirë një fjalim të
thjeshtë për t’ua thënë të tjerëve, por sa e thjeshtë është për të
njëjtët njerëz për t’ i kuptuar dhe përsëritur thashethemet.
Çudi se si besojmë çfarë thonë gazetat, por dyshojmë në atë që thotë Kurani.
Çudi se si çdonjëri dëshiron të shkojë në xhenet, por nuk kujdeset të
besojë, të mendojë, të flasë apo të veprojë ndonjë gjë për të.
Çudi se si mund t’i dërgosh mijëra barsoleta përmes e-mailit, të cilat
shpërndahen si lënda e djegshme, por kur fillon të dërgosh mesazhe në
lidhje me Allahun, njerëzit mendojnë dy herë për ta shpërndarë.
ÇUDI, APO JO?
A jeni duke u çuditur? A jeni duke menduar?
Falënderojeni Allahun, që është më i Mëshirshmi!

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 21:50

MENDIMTARI QE MERITON TE RESPEKTOHET

Edhe pse i mitur, quhej “mesues i vogel”. Ashtu e thirrnin shoket e tij
ne shkolle, te bindur ne talentin dhe zgjuarsine e tij. Emrin e ka Visar
dhe i ka 12 vjet. Ka arritur deri ne klasen e gjashte. Per disa muaj do
te perfundoje shkollen fillore . Ne pese vitet e kaluara ishte nxenes i
shkelqyeshem. All-llahu xh.sh. i kishte dhururar atij zell, logjike dhe
vendosmeri. Ne klase ishte i qete dhe i terhequr, dhe gjithmone me
kujdes dhe menquri pergjigjej kur te tjeret nuk ishin ne gjendje te
jepnin pergjigje te drejte. Prandaj ishte i rendesishem dhe e meritonte
respektin.

DJALI I TALENTUAR ESHTE NJERI SIKURSE EDHE JU

Vertete, ai ishte nje nxenes i mrekullueshem, jo vetem ne ate shkolle,
por edhe ne shkollat tjera te lagjes. Vetem ai nuk donte te lavderohej
per aftesite e veta para te tjereve, por donte te jete i thjeshte dhe
modest. Nuk deshironte qe ta ngrenin gjer ne qiell. Por thoshte: “Mos u
habitni me mua, sepse une jam sikur ju dhe kam mendje me te cilen
mendoj. Sikur edhe ju ta kishit perdorur mendjen tuaj si duhet, nuk do
te mahniteshit me me mua!”
Keto ishin fjale qe tregonin se sa ishte i zellshem dhe serioz.

ALL-LLAHU KUJDESEJ PER TE

Visari nuk ishte as pejgamber i derguar prej All-llahut xh.sh., se koha e
te derguarve kishte kaluar qe moti, e pas Muhammedit a.s. nuk ka me te
derguar tjere, e as nuk ishte prej atyre me mrekullira dhe mu’xhize. Per
te fliteshin gjera te kendshme neper biseda te neteve te gjata, neper
ndeja te lagjeve. Njerezit ishin te mahnitur me te dhe ai gjithnje ishte
ne qender te bisedave. Ishte shembull per nxenesit tjere ne sjellje dhe
mesim, sikur te ishte i udhehequr nga kujdesi madheshtor i All-llahut
xh.sh.

DHE NGA SHERRI I ZILIQARIT

Nena e Visarit ia kishte ndaluar daljen nga shtepia ne menyre qe ta
ruaje nga syte e ziliqareve te pameshirshem. Askush, as nga vellezerit e
tij nuk ishte i ngjashem me te per nga menquria dhe sjellja. Babai i
tij madje mendote ta qregjistronte nga shkolla, nga frike se mund t’i
ndodhe diq. Kujdesi prinderor e ndjekte qdokund, ku shkonte ose ku
qendronte. Kishin frike se dikush do ta grabiste a do t’i ndodhte ndonje
fatkeqesi. A do ta hane syte e keqinj te ziliqareve!? Babi i tij donte
ta njohtonte drejtorin e shkolles per brengen e tij, mirepo ai kete nuk e
beri. Sikur diq e ndalonte ate nga kjo.

MESUESI E MBANE POROSINE

U be mire qe babai i tij nuk veproi ashtu si kishte menduar, sepse ne
ditet e ardhshme Visari do te tregonte nje urtesi te madhe ne shkolle.
Nga ajo ndodhi mund te nxirret mesim dhe keshille.
Kur mesuesi i ri hyri ne klase, i shikoi nxenesit e ri qe te njoftohej
me ta. Shikimi iu ndal ne fytyren e kthjellet te Visarit, i cili me
buzeqeshje dhe fjale te kendshme i uroi mireseardhje ne emer te te
gjitheve: “Mire se erdhe, zoteri! Me ju do t’i ndajme momentet kete vit.
Ju do te na udheheqni dhe te na ndriqoni rruget e diturise me mund dhe
sakrifice te madhe. Qysh tash falenderoj per mundin tuaj te madh te
ardhshem”.

KUJDES NGA MENDIMET E SEMURA

Mesuesi u ul ne kateder, por per qudi, e filloi ligjeraten e tij te pare
me shpjegimin e nje filozofie te perzier. Sa me teper qe shpjegonte, aq
me shume behej e pakuptueshme. Per kete nxenesit me pare nuk kishin
degjuar asgje. Edhe pse e perseriste, ne baze te shikimeve te tyre,
shihej se asgje nuk kishin kuptuar.
“Shikoni femije, sikur te ekzistonte Zoti, sikur qe thone te paditurit, a
nuk do te mund ta shihnim ate? A thua Ai Zot nuk do te paraqitej para
syve tane?” femijet u nemiten, truret e tyre te vegjel ishin ne
dileme!!! Nuk dinin q’te benin. Ta kundershtonin mesuesin, apo te mos
flisnin asgje? O Zot, meshiro?!”

MOSBESIMI ESHTE I PADURUESHEM

Mesuesi e nxori nje laps nga xhepi dhe tha: “Te dashur femije, a e
shihni kete laps?” ata u pergjigjen: “Po!”, ai e futi ne xhep dhe
vazhdoi: “A po e shihni lapsin tani?” u pergjigjem: “Jo!” â€“ atehere
tha: “Lapsi nuk ekziston, pasi qe nuk mund ta shihni! Gjithashtu, as
Zoti nuk ekziston â€“ per arsye se nuk e shihni! Me nje fjale: per qdo
gje qe nuk e shohim, themi se nuk ekziston. A e kuptuat kete?”
Femijet heshten, sikur dikush t’i kishte goditur ne koke. Nuk mund te
thoshin asnje fjale, edhe pse nuk mund te pranonin ate qe u thoshte
mesuesi i tyre.

A TE DYSHOHET NE ALL-LLAHUN?

Shikimet e tyre ne ate situate te pakendshme u drejtuan kah Visari. Ai
gjithnje i shpetonte sa here qe ballafaqoheshin me probleme.
Te gjithe e dine qe All-llahu ekziston. Eshte diqka qe zemrat e tyre e
ndjejne, ne te cilen jane te sigurt. Kete qe ua tha mesuesi, askush gjer
me tash nuk ua kishte thene.
“Visar, nuk jemi mesuar ta kundershtojme mesuesin, edhe nese gabon!
Gjate tere pese vjeteve te kaluar e kemi konsideruar mesuesin te
pagabueshem. Ngritu, eshte rendi yt tani. Te gjithe kane nevoje per
vendosmerine tende dhe na fal per heshtjen tone, situata eshte e
veshtire!”

TE THUASH TE VERTETEN ESHTE TRIMERI

Visari u mendua pak e pastaj iu pergjigj shikimeve te drejtuara kah ai. U
ngrit dhe kerkoj leje qe te thote diq: “Mesues i dashur, a me lejon qe
shokeve te mi t’ju shpjegoj ate qka thate ju?”
Mesuesi kesaj iu gezua shume dhe e perseriti se: “Nuk ka Zot, se nuk e
shohim dhe kete jua shpjegova me shembullin e lapsit!” Fjalet e veta i
perfundoi, duke menduar se ka bere diq te mire. I dukej se qeshtja eshte
shume e thjeshte, se ajo qe ekziston â€“ shihet.

NJERIU MUND TE GABOJE

Visari heshti pak, e pastaj e pyeti mesuesin e vet: “A me lejoni mesues i nderuar qe te bisedojme per mendimin tuaj?”
Mesuesi iu pergjigj: “A ti do te diskutoje me mua?! O bir, gjerat jane
shume te qarta! A e ka pare dikush nga ju Zotin? Ose a po e sheh lapsin
te cilin e fsheha pak me pare? Une kam te drejte. Ti a e ke pare Zotin?”
Visari iu pergjigj: “Ngadal pak mesues! Njeriu mund te gaboje â€“ qdo njeri mund te gaboje!”
Mesuesi ne menyre nenqmuese bertiti: “A po me akuzon qe kam gabuar!”
Visari ne menyre te qete u pergjigj: “Edhe une jam nga ata qe gabojne.
Njeriu gabon, po qofte edhe i rritur apo mesues, kjo nuk eshte turp!”

RESPEKTOJE MENDIMIN E TE TJEREVE

“Mesues i nderuar, ju lutem kuptojeni ate qe jua kam thene. Shembulli
juaj me lapsin qe e fshehet eshte i gabueshem. Lapsi tani gjendet ne
xhepin tuaj, ndaj nuk e shohim. Po ashtu, All-llahu ekziston, edhe pse
Ate nuk e shohim. Ky eshte mendim i gabuar”. Mesuesi filloi te nenqmoje
Visarin duke i thene: “O bir, a mendon se Zoti ekziston e ti nuk e ke
pare? A mos je i marre? Tani ulu te vazhdojme mesimin!!! Ulu!” Mesuesi
mendoi se qeshtja mori fund.

E VERTETA â€“ PARA SE GJITHASH (TRIUMFON)

Visari e luti mesuesin qe ta vazhdojne dialogun. Mesimi nuk ka kuptim
nese nxenesit nuk e kuptojne ate. Tha: “A besoni ju mesues ne qdo gje qe
shihni?”
Mesuesi e tundi koken dhe tha: “Po, kjo eshte e logjikshme dhe e
vertete! Visari tha: “A mund te na tregoni mendjen tuaj? Sigurisht qe
jeni te bindur se jeni te menqur dhe se posedoni mendjen?”
Mesuesi heshti, ndersa nxenesit qeshnin. Mendja e mesuesit nuk mund te
shihej. Visari vazhdoi: “A mund te themi se nuk keni mend, pasi qe ne
nuk e shohim?
Mesuesi u habit. Nuk e shpetoi logjika e tij. Ne fytyrat e nxenesve shihej kenaqesia.

ZOTIN E NJOHIM ME ANE TE KRIJESAVE TE TIJ

Visari vazhdoi: “Mesues i nderuar, a mund te na tregoni shpirtin tuaj, qe te bindemi se ekziston?”
Mesuesi plasi nga hidherimi dhe tha: “Nuk eshte e logjikshme!... Mendja
dhe shpirti nuk mund te shihen, por i shohim shenjat e tyre...A je ti
mendjelehte?!” Buzeqeshja e mesuesit ishte e tharte. Visari iu pergjigj:
“Shpirti....mendja...ajri..... jane ndodhi qe nuk mund t’i shohim, por i
shohim shenjat e tyre me ane te te cilave perfundojme se ato ekzistojne
.... Zoti gjithashtu!”
Ne ate moment, zerat pushuan e u degjua zeri i muezinit: “Deshmoj se nuk
ka zot tjeter veq All-llahut!!!” Ne keto momente te qetesise mesuesi e
lekundi koken dhe tha: “Edhe une deshmoj se nuk ka zot tjeter veq
All-llahut!!!”

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 21:50

MESIMET E TREGIMIT

1. Nxenesi i menqur dhe mendjeprehte nuk duhet te mahnitet me veten e
vet e ta ule vleren e shokeve te vete, por duhet te thote sikur Visari:
“Mos qendroni te habitur, une jam sikurse ju”.
2. Nxenesi duhet ta prese mesuesin ashtu siq i ka hije kur mesuesi hyn ne klase, sikurse e bente Visari kete.
3. Nuk mund te thuhet se qdo gje qe nuk mund ta shohim nuk ekziston. Ne i
shohim shenjat e fuqise magnetike, por ate nuk e shohim edhe pse ajo
ekziston â€“ sepse i shohim shenjat e saj.
4. All-llahun e njohim ne baze te shenjave te Tij, gjurmeve dhe
krijesave te Tij, e sidomos kur i shikojme yjet dhe kozmosin, e tere kjo
na jep te kuptojme se Ai eshte Krijuesi i Lartesuar.
5. Muslimani eshte i obliguar t’i drejtohet me urtesi, ne menyre te
bukur dhe me plot dituri atij qe e degjon ose e sheh se e shane
All-llahun ose fene dhe i refuzon ato.
6. Mesuesi nuk eshte i pagabuar dhe mund te gaboje, e nxenesi duhet ta
permiresoje ate ne menyren me te mire, e sidomos kur mesuesi kerkon nga
ai te beje ate qe eshte ne kundershtim me All-llahun xh.sh.
7. Muslimani duhet te jete i durueshem dhe i qendrueshem ne udhezimin e
te tjereve, sikur qe e beri kete Visari, i cili e nderpreu biseden me
mesuesin, e pastaj ne menyre te qete ia tregoi te verteten, edhe pse
mesuesi e perqeshte.
8. Ai qe kupton te verteten, nuk duhet te tregoje mendjemadhesi, por
duhet t’i kthehet se vertetes, sikur qe beri mesuesi dhe u pendua tek
All-llahu xh.sh.
9. Shpirtin dhe mendjen nuk e shohim, edhe pse e besojme ekzistimin e
tyre, per arsye se i shohim gjurmet e tyre, e ato jane krijesa te
All-llahut fuqiplote. Atehere si mund te mos e besojme All-llahun, kur i
shohim krijesat e Tij?
10. Ai qe deshiron ta pranoje Islamin le te shqiptoje keto fjale:
“Eshhedu en la ilahe il-lAllah ve eshhedu enne Muhammeden resulullah”,
si dhe te kete besim te forte dhe te punoje sipas rregullave te Islamit,
sikur qe besoi mesuesi kur e verteta iu be e qarte.

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 21:51

FORCA E BESIMIT: Allahu eshte Falesi me i Madh

Transmetohet se ne ditet kur Musai alejhi selam endej me Beni Izraelet
ne shkretetire, nje thatesire e madhe kaploi. Se bashku, ata i ngriten
duart drejt qiellit duke u lutur per shi. Por per çudi te Musait as. dhe
te atyre aty, pak re te shperndara ne qiell u zhduken krejt, nxehtesia u
leshua edhe me mbi ta dhe thatesira po ashtu.

Iu shpall Musair as. se ne mes tyre gjendej nje njeri qe nuk i bindej
Allahut subhanehu ue teala per me shume se 40 vjet. "Thuaj qe te
largohet vete ai nga bashkesia juaj", i tha Allahu svt. Musait, "dhe
vetem atehere Une do te derdh shiun mbi ju."

Keshtu Musai as. thirri njerezit dhe u tha: "Nje njeri mes nesh nuk i
eshte bindur Allahut per 40 vjet. Vetem pasi ai te dali vete dhe te
largohet nga turma, Allahu do te na leshoje shiun." Burri priti duke
pare majtas e djathtas me shprese se po del dikush tjeter te thote qe ai
eshte, por askush nuk po dilte. Djerse filluan t'i dalin dhe ai e dinte
se behej fjale per te.

Burri filloi te mendoje se nese nuk tregonte gjithe njerezit do te
vdisnin nga etja, por nese dilte para turmes do te turperohej
pergjithmone.

Ashtu ne heshtje i ngre duart me nje sinqeritet te madh qe nuk e kishte
ndier me pare dhe me lotet qe i ridhnin ne faqe tha: "O Allah me
meshiro! O Allah m'i mbulo mekatet! O Allah, me fal!"

E ndersa Musa as. dhe njerezit e tjere po prisnin qe nje njeri te dale
para turmes si mekatari, rete u mblodhen ne qiell dhe shiu filloi te
bjere mbi ta. Musai as. e pyeti Allahun svt. "O Allah, Ti na bekove me
shi edhe pse mekatari nuk e tregoi se kush eshte." Allahu svt. iu
pergjigj: "O Musa, eshte per shkak te pendimit te atij njeriu qe une
bekova gjithe Beni Izraelet me uje."

Musai as. duke dashur te dije se kush eshte ky njeri i bekuar pyet: "Ma
trego se kush eshte ky njeri O Allah!" Allahu svt. pergjigjet: "O Musa,
Une ia fsheha gjynahet ketij njeriu per 40 vjet, a mendon se do t'ia
nxjerr pasi ai u pendua?"

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 21:51

DY REKATE DO TË MË ISHIN MË TË DASHURA SE SA KREJT DYNJAJA

Një ditë një dijetar islam kishte shkuar tek varrezat që t’i vizitonte,
të përkujtonte vdekjen dhe të merrte mësim nga gjendja e të vdekurve.
Kur u kthye, e pa një pemë afër kështu që u afrua të pushonte nën hijen e
saj, sepse ishte verë dhe ishte vapë e madhe.
Para se të ulej, meqë ishte me abdes, i fali dy rekate, pastaj u ul. E
kapi një kotje gjumi dhe kështu pa një njeri nga të vdekurit, i cili
erdhi duke tërhequr zvarrë qefinin. I dha selam dhe qëndroi te koka e
tij.

- A më njeh mua? – tha. - Unë jam pronari i këtij varri afër teje, erdha të të flas për një çështje të madhe.
- Ç'është ajo? – i tha ky.
- A i ke parë ato dy rekate që i fale më parë? – tha ia.
- Po! – thotë ky dijetari.
- Për Zotin! Unë kam shumë dëshirë të kthehem në dynja dhe t’i fali dy
rekate të tilla! –tha ai. Ju o të gjallë, jeni miskinë! Ju punoni, por
nuk dini, ndërsa ne të vdekurit dimë (se e kemi parë si qëndron puna),
por nuk mund të punojmë. Na ka dalë nga dora rasti i jetës së dynjasë.
U zgjua njeriu nga gjumi duke marrë një këshillë të madhe nga pronari i varrit afër tij!

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 21:51

TREGIMI PËR PENDIMIN E VËRTETË

Ky është një tregim interesant për fuqinë e teubes, pendimit të sinqertë
te Allahu xh.sh. Një vajzë marokene Leila El Heuli ishte sëmurë nga
kanceri dhe mjekët nuk ishin në gjendje që ta shërojnë. Specialistët më
të mirë të Europës nuk kishin më shpresa për shërimin e saj, madje edhe
vetë Leila kishte humbur çdo shpresë, mirëpo Allahu, I lartmadhëruar
qoftë Ai, I sheh gjendjet. Në vazhdim do ta lëmë vetë motrën tonë Leila
që të tregojë për veten e saj.

Tregimi për shtimin e imanit, e treguar me fjalët vetiake, është marrë
nga libri Ata të cilët iu penduan Allahut, të botuar në gjuhën frenge
ndërsa autor është Ibrahim Abdullah el Hazemi. Leila tregon: Para nëntë
vjetëve më kanë treguar se kam një sëmundje shumë të rëndë- kancerin, të
gjithë e dinë se vetëm të përmendurit e këtij emir është tmerrues.
Besimi im në Allahun ishte I dobët. Në përgjithësi kisha lënë anësh të
përmendurit e Allahut dhe kam menduar se bukuria dhe shëndeti do të
zgjasin tërë jetën. Kurrë nuk kam menduar se do të sëmurem nga kanceri.
Kështu, kur jam njoftuar për sëmundjen që kisha, aq shumë u trondita nga
brendia e shpirtit. Mendoja që të iki. Mirëpo ku? Ku mund të ik nga
sëmundja e cila gjendet në mua?

Madje kam menduar edhe për vetëvrasje! Mirëpo, shumë kam dashur burrin
tim dhe fëmijët e mi. As që kam menduar për dënimin e Allahut nëse e
bëjë atë mëkat, sepse ashtu siç thashë, kam qenë larg të përkujtuarit të
Allahut. Dëshira e Allahut ishte që kjo sëmundje të jetë shkaku I
udhëzimit tim, gjithashtu edhe shkak për udhëzimin e shumë njerëzve
Shkova në Belgjikë ku vizitova shumë mjekë. Ata I thoshnin burrit tim se
së pari duhet të ma largojnë gjinjtë, pastaj të shkoj në terapi të
caktuara. E dija se terapitë do të bëjnë që të më bien flokët, vetullat
dhe qerpikët do të humbin, se do të shkaktojnë paraqitjen e mjekrrës në
fytyrën time dhe që thonjtë dhe dhëmbët do të më biejnë. Kështu që
përgjithësisht e hodha poshtë këtë zgjidhje.

Më mirë do të vdes me gjinjtë e mi, dhëmbët dhe me të gjitha të cilat
Allahu më ka krijuar sesa pa to- thosha me vete. I luta mjekët që të më
japin terapi tjetër e cila ka efekt më të vogël dhe atë e bënë. U ktheva
prap në Maroko. Shkoja në terapi dhe nuk kam pasur kurrfarë pasojash në
trupin tim që më bënte shumë të lumtur. Mendoja: ndoshta mjekët kanë
gabuar e ndoshta nuk e kam kancerin. Mirëpo, pas gjashtë muajve fillova
të dobësohem, ngjyra ime filloi të ndryshojë dhe ndjenja dhembje të
vogla. Mjeku im në Maroko më këshilloi që të kthehem në Europë dhe atë e
bëra. Atje në Belgjikë arrita në katastrofë!

Mjekët I thanë burrit tim se sëmundja është përhapur në tërë trupin tim,
se mushkëritë janë tërësisht të infektuar, dhe se nuk kanë kurrfarë
zgjidhje për rastin tim. Thoshin: Më mirë është të merrni gruan tuaj dhe
ta çoni në vendin tuaj që të vdesë atje. Burri im ishte I shokuar. Dhe
në vend që të kthehet në Maroko, shkuan në Francë, duke menduar se atje
do të gjejmë ndonjë zgjidhje. Mirëpo, në Francë asgjë më shumë se atë që
e dëgjuam në Belgjikë. Në fund, vendosëm që të shkojmë në spital dhe të
shkoj në operacion për largimin e gjinjve dhe të vazhdoj me terapi të
fortë (të cilën ma përshkruan më herët mjekët). Mirëpo, burri im
mendonte për diçka për të cilën moti kohë kishim harruar- për fat të
keq, në diçka që ishte shumë larg nga mendjet tona. Allahu xh.sh.
frymëzoi burrin tim që të më çojë në shtëpinë e shenjtë të Allahut në
Mekke.

Ndoshta do të mund të dalim para Allahut dhe ta lusim që të na ndihmojë
të gjejmë zgjidhje prej këtij problemi. Lëshuam Parisin duke thënë:
Allahu Ekber, La ilahe il-lall-llah Isha shumë e lumtur sepse ishte hera
e parë që po vizitoj shtëpinë e Allahut Qaben. Morra një Kuran nga
Parisi, më parë as që e kisha afër vetes. U nisëm për në Mekke. Kur kam
hyrë në shtëpinë e Allahut, së pari herë e pashë Qaben, qava shumë-
pamje vend në të cilin janë falur të Dërguarit e Allahut, Xhamia e
shenjtë, shumë muslimanë, madhëri, dhunti dhe mëshirë e pastër e Allahut
tim, Allahut Qava sepse me të gjitha këto nuk kam mundur të
ballafaqohem, sepse më vinte keq për vitet e shkuara pa namaz dhe pa
kërkimin e ndihmës së Allahut. Thoja: O Zot, mjekët ishin të pafuqishëm
të më shërojnë Ti ke ilaçin për çdo sëmundje, të gjitha dyert para mua
janë të mbyllura. Asgje nuk më ka mbetur vetëm të kërkoj para Derës
tëndë, të lutem o Zot, mos mI mbyll dyert e Tua. Vazhdova të falem dhe
tI lutem Allahut deri sa sillesha rreth Qabes.

E luta që të mos më dëshpërojë dhe kthejë me duarthatë. Ashtu siç thashë
edhe më herët, në përgjithësi isha larguar nga feja e Allahut. Atje
shkova edhe te dijetarët dhe I kam lutur të më udhëzojnë për disa libra
dhe dua të cilat mund lehtë tI mësoj. Më këshilluan që të mësoj gjithçka
prej Kuranit. Poashtu më këshilluan që sa më shumë të bëj Tedhalle me
ujin e zemzemit. (Tedhalla është pirja e një sasie të madhe të ujit deri
sa uji nuk arrinë në brinjë). Gjithashtu më këshilluan që të përmendi
shumë Allahun dhe të çoj salivate pejgamberit s.a.v.s. Në vendin e
shenjtë të Allahut ndjeja veten shumë të qetë dhe të rehatshmë. E luta
burrin tim që të më lejojë të mos kthehem prap në hotel dhe të qëndroj
në Harem tërë kohën. Ai më lejoi. Në Harem afër meje ishin edhe disa
motra nga Egjipti dhe Turqia të cilat më panë se shumë po qaj. Më pyetën
për shkakun e qarjes time.

U thashë se para se të vij në shtëpinë e Allahut, kurr nuk kam menduar
se aq shumë do ta dua. Gjithashtu u thashë se kam kancerin. Ato tërë
kohën ishin me mua dhe nuk më linin të vetme. Gjithashtu kishin marrë
leje nga burrat e tyre që të qëndrojnë me mua në xhami. Rrallë flinim.
Kemi ngrënë sasi të vogla të ushqimit, mirëpo kemi pirë shumë ujë
zemzemi. Ashtu siç ka thënë Muhammedi a.s.: Uji I zemzemit është për atë
që pihet, nëse e pi me qëllim të shërimit, Allahu xh.sh. do të të
shërojë. Nëse e pi për shkak të etjes, Allahu xh.sh. do ta shuajë etjen
etj. Atëherë nuk ka ndier uri. VAzhduam të bënim tavaf dhe të lexojmë
shumë Kuran. Ashtu kemi kaluar ditë dhe netë. Kur erdha në shtëpinë e
Allahut isha shumë e dobësuar, ndërsa pjesa e sipërme e trupit tim dhe
gjinjtë e mi ishin mbushur me enjtësira gjaku dhe qelbi. Ajo ishte për
shkak se kanceri ishte përhapur në tërë pjesën e gjinjëve të mi. Motrat
më lutnin që të pastroj pjesën e sipërme të trupit me ujë zemzemi,
ndërsa unë kasha frikë që atë pjesë ta prek.

Kisha frikë të kujtoj sëmundjen, sepse atëherë sëmundja do të
prëokuponte mendjen time, në vend që të kujtohem në Allahun dhe tI
dorëzohem tërësisht. Prej atëherë rregullisht laja gjoksin tim, pa
prekje direkte të pjesës me kancer. Pas pesë ditëve, shoqet e mia
insistuan që tërë trupin ta lajë me ujë zemzemi. Në fillim refuzova.
Mirëpo, diçka më shtynte që atë ta bëj. Ngadalë kam tentuar të kaloj
nëpër pjesët të cilat nuk I kam larë, mbi gjoks. Sërish kasha frikë,
mirëpo sërish ndjeva fuqinë e cila më detyroi që edhe njëherë të tentoj.
Isha në hamendje. Pas tentimit të tretë, detyrova dorën time që të
kalojë mbi pjesën e sipërme të trupit, dhe në fund, mbi gjoks. Ndodhi
diçka e pabesueshme- nuk kishte më enjtje të gjakut dhe qelbit!!!

Nuk mundja të besoja në atë çka ndjeja. Preka edhe një herë gjoksin tim,
ishte e vërtetë! Po, ishte e vërtetë! U dridha. Më ra ndërmend se
caktimi I Allahut ishte që të bëjë çfarë të dojë Ai. E luta një shoqe
timen që të prekë trupin tim me dorën e saj a ka enjtje. Ajo e bëri këtë
dhe pastaj bërtiti: Allahu Ekber!Allahu Ekber! Vrapova te burri im në
hotel, e ngrita këmishën time dhe thashtë: Shiko mëshirën e Allahut! I
tregova se çfarë kishte ndodhur dhe ai nuk mund të besonte. Qante
pandërprerë. Tha: A e di se mjekët janë betuar se do të vdesësh për një
afat prej tri javëve? Unë iu përgjigjesha : Fati është në duart e
Allahut, qoftë Lartësuar Ai, askush nuk di se çfarë na sjell ardhmëria
përveç Atij. Qëndruam në shtëpinë e shenjtë të Allahut një javë, duke
falënderuar Allahun për Mëshirën e Tij të pafundme. Pastaj shkuam të
vizitojmë xhaminë e Pejgamberit a.s. në Medine.

Pas kësaj, udhëtuam në Francë. Atje, mjekët u habitën dhe u befasuan
shumë. A je ti personi I njëjtë- më pyetnin. Me krenari përgjigjesha:
Po, ky është burri im, ne iu kthyem Allahut, dhe tash nuk I frikohem
askujt përveç Allahut. Fati vjen prej Tij. Më thonin se unë jam një rast
I veçantë. Ata shprehën dëshirë që të më shikojnë përsëri. E bëmë
sërish, dhe nuk gjetën asgjë. Më përpara, mezi merrja frymë nga të
enjturit. Mirëpo kur shkova në shtëpinë e Allahut dhe e luta që të më
shërojë, kanceri u zhduk tërësisht. Kërkova librat për biografinë e
Muhammedit a.s., lexova shumë dhe qaja. Kam qarë duke më ardhur keq për
atë që lëshova në jetë. Kam lëshuar të kem dashurinë e Allahut dhe të
Pejgamberit. Unë, rob I Allahut, e cila është dashur të dojë Allahun me
tërë shpirtin tim, kam harxhuar dashurinë time, tërë këto vjet, në gjëra
të kota të kësaj bote. Kam qarë për kohën e harxhuar larg Allahut,
Krijuesit tim, për kohën të cilën të gjithë duhet ta harxhojmë në
adhurimin e TIj, duke e dashur sinqerisht, duke shprehur dashurinë ndaj
të Dërguarit të Tij, pasimin e sunnetit të tij. Lusim Allahun që të më
falë mua, burrintim dhe të gjithë muslimanët dhe të më pranojë si robe e
sinqertë e Tij. Amin!

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 21:51

Thirr në rrugën e Zotit tënd me urtësi dhe me këshillë të mirë!'

Në një vend në France diku para 50 viteve jetonte një plak turk
pesëdhjetë vjeçar. Emri i tij ishte Ibrahim dhe punonte në një dyqan
ushqimor. Dyqani ishte në një ndërtesë ku në njëren prej banesave të
asaj ndertese jetonte një familje jehude. Kjo famlije jehude kishte një
djalë shtatë vjeçar, që e quanin Xhad. Xhadi jehudi. Fëmiu kishte zakon
që çdo ditë të shkonte tek dyqani i xhaxhit Ibrahim për të blerë nevojat
shtëpiake. Çdo herë kur merrte të dilte nga dyqani vidhte nga një
çokolatë, e xhaxhi Ibrahimi bëhej sikur s'di gjë.

Një ditë, Xhadi harroi ta vidhte çokolatën duke dalur e xhaxhi Ibrahimi e
thirri dhe i tregoi se kishte harruar ta merrte çokolatën të cilën e
merrte çdo ditë! Xhadi u tremb ngase kishte menduar se xhaxhi Ibrahimi
nuk di asgjë për vjedhjen e tij. Kërkoi nga ai që ta falte dhe i premtoi
se nuk do te vidhte më asnjë çokolatë. Xhaxhi Ibrahim i tha: 'Jo,
premtom se nuk do vjedhësh asnjë gjë në jetën tënde, e çdo ditë kur të
dalësh nga dyqani merre nga një çokolatë se është e jotja. Xhadi pranoi i
gëzuar.

Kaluan vitet e xhaxhi Ibrahimi për Xhadin ishte si baba, si shok dhe si
nënë. Kur Xhadit i ngushtohej ndonjë punë ose haste ndonjë problem,
vinte tek xhaxhi Ibrahimi dhe ia paraqiste problemin. Kur ai mbaronte,
xhaxhi Ibrahimi nxirrte nga një sirtar në dyqan një libër, ia jepte atë
Xhadit dhe kërkonte prej tij ta hapte një faqe kudo në libër. Pasi ai e
hapte atë, xhaxhi Ibrahim i lexonte dy faqet që ishin hapur pastaj e
mbyllte librin dhe e zgjidhte problemin. Xhadi u largonte i qetësuar,
atij iu kishte larguar preokupimi, i ishte rehatuar truri dhe problemi
ishte zgjidhur. Kalonin vitet kurse raportet vazhdonin mes Xhadit dhe
xhaxhi Ibrahimit, muslimanit turk i moshuar e i pashkolluar.

Xhadi u bë djalosh njëzet e katër vjeçar kurse xhaxhi Ibrahimi gjashtëdhjetë e shtatë.
Xhaxhi Ibrahimi vdiq. Para vdekjës, u la bijve të tij një kuti e në atë
futi librin të cilin e shihte Xhadi sa herë që e vizitonte atë në dyqan.
I porositi bijtë e tij që pas vdekjës së tij t'ia jepnin Xhadit librin
si dhuratë për të, djaloshin jehud!
Xhadi mori vesh për vdekjën e xhaxhit Ibrahim. U mërzit shumë kur djemtë
e xhaxhit ia dorëzuan kutin, ngase xhaxhi Ibrahim për të kishte qenë
shok shoqërues dhe ai e shpëtonte nga zjarri i problemeve!

Një ditë, Xhadit i ndodhi një problem. Në moment iu kujtua xhaxhi
Ibrahimi e bashkë me të iu kujtua edhe kutia, të cilën ia la atij. Shkoi
tek kutia dhe e hapi, kur papritmas aty gjeti librin të cilin e hapte
çdo herë kur vizitonte xhaxhain në dyqanin e tij!
Xhadi e hapi një faqe nga libri, mirëpo libri ishte në gjuhën arabe e ai
nuk e dinte atë. Shkoi tek një shok i tij tunisian dhe kërkoi prej tij
që t'ia lexoj dy faqe nga libri e ai i lexoi ato!
Pasiqë Xhadi ia shpjegoj problemin e tij shokut tunisian, ky tunisiani gjeti zgjidhjen për Xhadin!
U habit Xhadi dhe e pyeti: Ç'është ky libër?
Tunisiani i tha: Ky është Kur'ani Kerim, libri i muslimanëve!
Xhadi ia ktheu: E si të bëhëm unë musliman?

Tunisiani tha: Ta shqiptosh shahadetin dhe ta pasosh sheriatin.
Xhadi tha: Esh-hedu en La ilahe il-lallah ve enne Muhammeden resulullah.

Xhadi u bë musliman dhe për vete zgjodhi emrin Xhadullah el-Kur'ani. E
zgjodhi këtë emër si madhërim për këtë libër mahnitës dhe vendosi që
pjesën e mbetur të jetës së tij t'ia kushtoi këtij libri fisnik. Xhadi e
mësoi Kur'anin, e kuptoi atë dhe filloi thirrjen për tek Allahu në
Evropë derisa pranuan islamin në duart e tij shumë njerëz, diku rreth
gjashtë mijë jehudë dhe krishterë.
Një ditë, derisa ai po shfletonte kujtimet e tija të vjetra, e hapi
Kur'anin të cilin ia kishte dhënë xhaxhi Ibrahim dhe në fillim të tij
gjeti hartën e botës. Kurse mbi kontinentin e Afrikës ishte nënshkrimi i
xhaxhit Ibrahim e nën të ishte shkruar ajeti: ' Thirr në rrugën e Zotit
tënd me urtësi dhe me këshillë të mirë!' Xhadullahi menjëherë vërejti
dhe u bind se kjo ishte porosia e xhaxhit Ibrahim andaj vendosi ta
realizoi atë.

Braktisi Evropën dhe shkoi për t'i ftuar njerëzit tek Allahu në Kenia,
një jugë të Sudanit, Ugandë si dhe shtetet fiqnje. Vetëm në fiset e Zulu
pranuan Islamin në duart e tij më shumë se gjashtë milion njerëz!
Vdekja e tij Xhadullah el-Kur'ani, ky musliman i vërtetë, thirrës i
inspiruar, i harxhoi në islam 30 vite, të gjitha ia nënshtroi thirrjës
tek Allahu nëpër vendet e panjohura të Afrikës dhe u bë shkak që islamin
ta pranojnë miliona njerëz. Xhadullah el-Kur'ani vdiq në vitin 2003 si
pasojë e sëmundjeve të cilat e goditën në Afrikë në rrugën e thirrjës
për tek Allahu.
Atëbotë kishte pesëdhjetë e katër vite të cilat i shpenzoi në thirrjën islame.
Ngjarja nuk ka mbaruar ende! Nëna e tij, jehude fanatike dhe mësuese
universitare e edukative, pranoi islamin vitin e kaluar, në vitin 2005,
dy vite pas vdekjes së djalit të saj- thirrësit islam.

Pranoi islamin në moshën shtatëdhjetë vjeçare. Ajo tregon se ka luftuar
për tridhjetë vite sa ishte biri i saj musliman që ta kthej në fenë
jehude. Ajo edhe përkundër përvojës, mësimit dhe aftësisë së saj për t'i
bindur njerëzit nuk arriti ta bind birin e saj që të kthehët. Ndërsa
xhaxhi Ibrahim, ky musliman i pashkolluar e i moshuar, arriti që ta
lidhë zemrën e birit të saj për islamin! Kjo është feja e vërtetë. E lus
Allahun që ta ruaj atë dhe ta forcojë në punë të mira.
Mirëpo, pse Xhadullahu pranoi islamin?

Xhadullah el-Kur'ani tregon se xhaxhi Ibrahim për gjatë shtatëmbdhjetë
vite asnjëherë nuk ka thënë 'o qafir' apo 'o jehudi', bile nuk i ka
thënë as edhe 'pranoje islamin!'
Paramendo, shtatëmbdhjetë vite nuk i ka folur atij as për fenë, as për islamin e as për jehudizmin!
Një plak i moshuar e i pashkolluar e diti si ta bëj zemrën e këtij djaloshi që të lidhet për Kur'ani!
Shejhu kur e takoi atë njëherë e pyeti se si ndihej kur me miliona
njerëz kanë pranuar islamin në duart e tij, ai ia ktheu se nuk ndihet
edhe aq krenar ngase -sipas tij- ai i kthen një pjesë të mirësisë së
xhaxhit Ibrahim!

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 21:51

DASHURIA DHE KOHA

All-llahu i madhërishëm në Kur’anin fisnik thotë:

“Betohem në kohën!” (Asr, 1)

Njëherë në një ishull jetonin të gjitha llojet e ndjenjave: lumturia,
mërzia, dituria dhe dashuria. Një ditë të gjithëve ju njoftuan se
ishulli do të fundoset dhe të gjithë ndërtuan aniet e shpëtimit përveç
dashurisë. Dëshiroj të mbetet deri në momentin e fundit.

Kur ishulli gati u fundos dashuria vendosi të kërkoj ndihmë: Pasuria kaloi pranë saj në një anije të madhe.

Dashuria e pyeti:

“Pasuri, a më merr me vete?”

“Jo, nuk mundem” u përgjigj pasuria. “Kam aq shumë ar dhe argjend në anije, sa që nuk ka vend për ty”.

Dashuria e luti mërzinë që ta marrë:

“Mërzi më merr me vete në anijen tënde!”

“Oh dashuri, aq jam e mërzitur, dhe më duhet të jem vetëm”.

Lumturia kaloi pranë dashurisë por meqë ishte aq e gëzuar nuk e dëgjoi fare thirrjen e dashurisë.

Papritmas, dikush pëshpëriti:

“Eja dashuri, unë do të marrë.” Ishte ky një plak i moshuar.

Aq e lumtur dhe e gëzuar dashuria harroi ta pyes plakun se ku po
shkojnë. Kur arritën në vendin e caktuar plaku shkoi rrugës së tij. E
vetëdijshme sa i kishte borxh plakut dashuria e pyet një dijetar:

“Kush më ndihmoi dhe shpëtoi?”

“Ishte koha” u përgjigj dijetari

“Koha?” u habit dashuria. “përse më ndihmoi ajo?”

Dijetari qeshi dhe me urtësi iu përgjigj:

“Sepse vetëm koha është e aftë të kuptoj vlerën e vërtetë të dashurisë”.

Muhammedi, a.s. e kishte dërgua një njeri në udhëtim i cili shokëve të
tij ju kishte bërë imam gjatë namazit dhe e fillonte dhe mbaronte
namazin me kaptinën Ihlas (Kul Huvull-llahu). Kur u kthyen i treguan për
këtë Pejgamberit a.s. i cili tha:

“Pyeteni, përse ka vepruar kështu”

Ata e pyetën dhe ai u përgjigj:

“Sepse kjo është kaptinë e atributeve të Gjithëmëshirshmit dhe unë e dua ta lexojë”

Pejgamberi a.s. tha:

“Lajmëroni se edhe All-llahu e donë atë!” (Transmeton Aisha, shënon Buhariu)

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 21:52

NAMAZI I PAKUJDESSHËM

E kujton gjyshën dhe vërejtjet e saja që namazin e tij ta kryen me kohë:
»Djali im, nuk duhet lënë namzin deri në momentin e fundit!« Gjyshja e
tij ishte shtatëdhjet vjeçare, por, sa herë që e dëgjonte ezanin,
menjëherë ngrihej dhe i përgjigjej thirrjes së myezinit.

Ai, përkundrazi, kurrë nuk mundi ta mposhtë egon e tij, të ngritet
menjëherë e të falet. Çfarëdo pune të bënte, namazi ishte në rend të
fundit dhe çdo herë e kryente me shpejtësi të madhe që të arrijë me
kohë. Duke menduar për këtë, u ngrit dhe e kuptoi se i kishin mbetur
vetëm pesëmbëdhjetë minuta deri në ezanin e jacisë. Shpejtë morri abdest
dhe filloi të falë namazin e akshamit.

Derisa bënte tesbih, sërish e kujtoi gjyshën e tij dhe filloi t’i vie
turp nga lutjet e veta. Ajo u falte me aq përulësi dhe qetësi. Filloi me
duanë e tij, pastaj e lëshoi kokën në sexhde dhe për një kohë qëndroi
në atë pozitë. Kishte qenë tërë ditën në shkollë dhe ishte shumë i
lodhur…

Papritmas, e zgjoi një zë i çuditshëm, zhurmë dhe bërtimë. Filluan ta
kaplojnë djersët e ftohta. Shikoi rreth vetes, në secilën anë që
shikonte – shihte shumë njerëz. Turmë e madhe. Disa qëndronin të ngrirë,
duke shikuar rreth vetit, disa vraponin herë djathtas e herë majtas,
krejtësisht të humbur, përderisa disa prej tyre ishin gjunjëzuar me duar
të mbledhura, vetëm duke pritur… E kaploi një frikë e madhe dhe panikë
kur e kuptoi se ku gjendet. Kjo ishte Dita e Gjykimit!!!

Derisa ishte gjallë kishte ndëgjuar për dhënjen e llogarisë në Ditën e
Gjykimit, por kjo i dukej shumë largë! A thua kjo mund të jetë fryt i
imagjinatës së tij, diçka çka mendja e tij kishte trilluar?! Jo, pritja
dhe frika ishin aq të mëdha – është e pamundshme që kjo të jetë e
pavërtetë. Hulumtimet ende vazhdonin. I dëshpruar filloi të vrapojë herë
tek njeri e herë tek tjetri duke pyetur se a e kishin thirrur emrin e
tij. Askush nuk kishte mundësi t’i përgjigjet.

Papritmas, ndëgjoi një zë duke thirrur emrin e tij, turma e njerëzve
filloi të ndahej duke i bërë rrugë për të kaluar. Dy veta e kapën për
dore dhe e tërhiqnin përpara. Kaloi në mes të turmës duke mos shikuar
fare. Melekët e sollën deri në qendër dhe aty e lanë. Derisa koka e tij
ishte e përulur, e gjithë jeta e tij i kalonte para syve, si të jetë
ndonjë film.

E shikontë babain e tij duke vrapuar nga ligjerata në ligjeratë, duke
hargjaur shëndetin e tij në rrugën e islamit. E shikonte nënën e tij
duke ftuar mysafir në shtëpinë e tyre, duke shtruar sofrën e mbushur me
të gjitha të mirat. Filloi të mbrohet: »Edhe unë gjithnjë isha në atë
rrugë. I kam ndihmuar të tjerët, e kam përhapur fjalën e Zotit, namazin e
kam kryer, kam agjëruar Ramazanin. Të gjitha obligimet e All-llaht i
kam kryer, ndërsa ato që i ka ndaluar, nuk i kam bërë« Filloi të çajë
dhe të mendojë për atë sa e ka dashur All-llahun. E dinte se të gjitha
që i bëri në jetë nuk ishin aq sa e meriton All-llahu. E dinte se
All-llahu është Mbrojtësi i vetëm i tij…

Djersitej dhe dridhej sa asnjëherë në jetën e tij. Sytë e tij ishin të
ngulitur në peshojën e veprave, duke pritur vendimin. Më në fund,
vendimi është marrë. Dy melekë, duke mbajtur fletët në duart e tyre, u
kthyen në drejtim të turmës. Këmbët i kishte para kolapsit. I mbylli
sytë posa filluan të lexojnë emrat e atyre të cilët shkojnë për në
Xhehennem. Emri i tij ishte i pari. U gjunjëzua dhe filloi të bërtasë me
zë të lartë »Si mund të jamë unë për në Xhehennem? Tërë jetën time i
kam shërbyer të tjerët, e kam përhapur fjalën e All-llahut në mesin e
njerëzve të tjerë…«

I humbi shikimi, filloi të dridhej në tërë trupin. Ata dy melekë e kapën
për duar. Përderisa këmbët i zvarriteshin, ata e tërhiqnin nëpër turmë
në drejtim të humnerës së Xhehennemit. Bërtiste, dhe i dëshpruar
mendonte se a ka ndokush prej njerëzve që mund t’i ndihmojë… I thërriste
të gjitha veprat e mira të cilat i kishte bërë: ndihmën të cilën ia
kishte bërë babait të tij, agjërimin e tij, namazet e tij, Kur’anin të
cilin e kishte lexuar, pyeste se amund t’i ndihmojë ndonjëra vepër të
cilën e kishte kryer!? Por, melekët edhe më tej e tërhiqnin në drejtim
të Xhehennemit.

Iu afruan zjarrit. Shikimi i tij i fundit pas vete… A nuk kishte thënë
Resulullahi s.a.v.s., i pastër është ai person i cili pastrohet në lumë
pesë herë në ditë, ashtu edhe namazi i kryer pesë herë në ditë pastron
nga gjynahet?! Filloi të bërtasë: »Namazi im? Namazi im? «

Melekët nuk u ndalën dhe arritën buzë grëminës së Xhehennemit. Filloi ta
ndien nxehtësinë e zjarrit në fytyrën e tij. Shpresat e fundit ishin
humbur, është dënuar në zjarr të përhershëm…Njëri nga melekët e shtyri
në zjarr dhe ai filloi të bie, duke shikuar fundin i cili afrohej sa më
shumë … Papritmas, një dorë e fortë e kapi dhe e tërhoqi prapa. E fshiu
pluhurin nga fytyra dhe para veti pa një plak me mjekërr të gjatë dhe të
bardhë. E pyeti: » Kush je ti?« Plaku u përgjigj: »Unë jam namazi yt«

»Po ku ishe deri tani? Më shpëtove në momentin e fundit! edhe pak dhe do të përfondoja në fund të Xhehennemit!«

Plaku buzëqeshi dhe tha: » Po, edhe ti mua më ke kryer gjithmonë në momentin e fundit, a ke harruar?!«

Në atë moment i hapi sytë dhe e ngriti kokën nga sexhdeja. Ishte
tërësisht i djersitur. Ndëgjonte zërat të cilat vinin nga jashtë dhe
ndëgjoi ezanin e jacisë. Menjëhërë u ngrit dhe shkoi të marrë abdest.

“Pra shkatërrim është për ata që falen, Të cilët ndaj namazit të tyre janë të pakujdesshëm”. (El Ma’un, 4,5)

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 21:52

Si ta kërkojmë natën e Kadrit?

Lejletul kadër (nata e kadrit) është nata më e bekuar. Një person i cili
e humb atë me të vërtetë ka humbur një sasi të madhe të mire. Nëse një
besimtar është shumë i zellshëm për t’ju bindur Allahut dhe për të
shtuar veprat e mira në regjistrin e tij, ai duhet të përpiqet që të
takohet me këtë natë dhe ta kalojë ate në adhurim dhe në bindje (ndaj
Allahut). Nëse kjo do t’i pranohet atij të gjitha gjynahet e mëparshme
do t’i falen.

Duke falur namaz nate (kijam ul lejl)

Është e rekomanduar për të bërë një namaz nate të gjatë gjatë netëve në
të cilat mund të qëllojë Nata e Kadrit. Kjo tregohet në shumë hadithe,
si mëposhtë:

Ebu Dher, radijallahu anhu, transmeton: “Ne agjëruam me të dërguarin e
Allahut, salallahu alejhi ve sel-lem, në Ramazan. Ai nuk na udhëhoqi në
falje aspak deri kur kur kishin mbetur shtatë netë të Ramazanit. Atëhere
ai u ngrit me ne (për tu falur) derisa një e treta e natës kishte
kaluar. Ai nuk u fal me ne në ditën e gjashtë. Në natën e pestë, ai u
fal me ne derisa gjysma e natës kaloi. Kështu ne i thamë:”O i dërguar i
Allahut!A po falesh me ne tërë natën?” Ai u përgjigj: “Kushdo që qëndron
(në kijam) në Natën e Kadrit me Imamin derisa (imami) ta përfundojë
faljen, është e regjistruar për të që ai është falur tërë
natën...”[Transmetuar nga Ibën Ebi Shejbe, Ebu Davud, El-Tirmidhi (i
cili e ka bërë autentik), en-Nesai, Ibën maxhe, et-Tahavi (në Sherh
Ma’an il-Athar, Ibën Nasr, el-Ferjabi dhe el-Bejhaki. Zingjiri i tyre
është i saktë]

Ebu Hurejre, radijallahu anhu, ka transmetuar që i dërguari i Allahut ka
thënë: “Kushdo që qëndron (në kijam) në Natën e Kadrit (dhe nëse i
bëhet e mundshme atij) nga besimi i tij dhe shpresa (për shpërblimin e
Allahut) do t’i falen të gjitha gjynahet e mëparshme”.[El-Buhari dhe
Muslimi, me shtesë “dhe nëse i bëhet e mundshme atij” është e
regjistruar nga Ahmedi nga një transmetim i Ubade Bin es-samit,
nënkupton që është e lejuar për të qënë midis adhuruesve të sinqertë
gjatë kësaj nate të bekuar]

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 21:52

Bërja e duave

Është gjithashtu e rekomanduar të bëhen dua të gjata gjatë këtij muaji.
Aisha, radijallahu anha, ka transmetuar që ajo e ka pyetur të dërguarin e
Allahut, salallahu alejhi ve sel-lem: ”O i dërguari i Allahut! Nëse unë
ta di se cila është nata e Kadrit, cfarë duhet të them gjatë saj?”

“O Allah! Ti je falës dhe ti e do faljen. Kështu më fal”. [I transmetuar nga Ahmedi, Ibën Maxhe, dhe et-Tirmidhi]

Shmagja nga kënaqësitë e kësaj bote për hir të adhurimit

Është e rekomanduar për të shpenzuar më tepër kohë në adhurim gjatë
netëve në të cilat Lejletul Kadër (nata e kadrit) është e mundshme të
bjerë. Kjo thirrje për shamngjen e shumë dëshirave të kësaj bote bëhet
në mënyrë që të sigurohet kohë dhe mendime vetëm për Allahun. Aisha,
radijallahu anha, ka thënë: “Kur dhjetë ditët e fundit (të Ramazanit)
fillonin, Pejgamberi, salallahu alejhi ve sel-lem, do ta shtrëgonte
izarin e tij (ai qëndronte larg nga gratë e tij në mënyrë që të kishte
më shumë kohë për adhurim), e kalonte tërë natën zgjuar (duke u falur)
dhe zgjonte familjen e tij”.[El-Buhari dhe Muslimi]

Dhe ajo, radijallahu anha, gjithashtu ka thënë: “I dërguari i Allahut,
salallahu alejhi ve sel-lem, e shtonte adhurimin më shumë në dhjetë
ditën e fundit sesa në ditët e tjera”.[Muslimi]

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 21:53

Në pritje të një momenti... (të Premtuar)

Natë e qetë,e stërmbushur me Melaike që e kanë mbuluar tokën dhe
kërkojnë robërit e sinqertë që triumfuan dhe mbizotëruan e u liruan nga
robëria e dynjallëkut.

"O Zot Fali, O Zot Mëshiroj", pëshpëritin. Ato hetuan një zë të mekur në
një kënd të Botës, duke pëshpëritur në vete, duke thënë; "O Zot e mua
më janë rënduar gjymtyrët me mëkate e çdo ditë që kalon, zhytem edhe më
thellë në to dhe zemra më është nxirë e më është bërë Katran, e shpirti
im, ah shpirti im është vyshkur e ka kapluar vjeshta dhe më janë duke më
rënë fletët e fundit të Mëshirës.

A ka Pranverë për mua Ore, pasi që më ka kapluar kjo vjeshtë e
parakohshme e më pastaj pritet edhe dimri, acari e dëbora e furtuna që
më barti herë në të majtë e herë në të djathtë, por pas tyre shpresoj të
qel lulebora, shpresoj ta dëgjoj zërin e beharit, zërin e shpresës,
shpresoj të më kaploj zëri i faljes, i mëshirës i spastrimit e çlirimit
shpirtëror.

Dikur. kam dëgjuar se është një Moment i premtuar, moment që para kohe
vjen pranvera, që është mbi kohën e quhet Pranvera e jetës, kur ç'kërkon
të ipet ç'dëshiron të plotësohet, ç'shpreson të realizohet e mbi të
gjitha Falja, ah falja, shkarkimi nga e kaluara e djallëzuar, e ky
moment është NATA E PREMTUAR E KADRIT.

E unë mu tani jam duke i kërkuar këto momente .

Gjendja ime e ka tejkaluar këtë (është përmirësuar) çka i përkulem Zotit
në nderim që më ndryshoj gjendjen time dhe një shkëndije Mëshire
depërtoi në shpirtin tim të errësuar dhe ndriçoi shpirtin tim që ishte
duke shkuar drejt Perëndimit (humnerës), e un u rilinda edhe një herë,
edhe një herë u ktheva në jetë dhe tani jam duke i shijuar momentet e
premtuara e të lumtura, ku kam vënë në binarë jetën dhe jam duke
udhëtuar drejt rrugës qe më dërgon në Parajsë dhe kamë vënë në ekuilibër
anën time të qejfeve dhe shpirtit tim me ç'rast po ndihem se po
fluturoj nga kënaqësia e lumturia.

Kjo pëshpëritje lumturie është si rezultat i formulës së paqes e
shpëtimit që filloi pikërisht në këto Momente në Natën që e përkujtojmë
çdo vit.

Por e kaluara ime me brengos e shpesh rrëqethem nga frika dhe droja se athua jam mëshiruar për te kaluarën time.

"O ti mëkatar kërko falje se do të falësh, në Momentet e premtuara

Ky Refren më përsëritet nëpër kokë dhe ushton pandarë në ndërgjegjen time tani më shpesh përderisa jemi në muajin e bekuar.

,
O të nderuar bashkëvëllezër e motra të bashkësisë së vetme të shpëtuar. Dijeni!
Se ..
Këto momente janë qaste nga Nata e bekuar e Kadrit .
Natë kur ndodhi mrekullia, e edhe një herë u puçit toka më qiellin edhe
një herë Zoti i dha një rast krijesës më të çmuar të TIJ të ngritët dhe
ta rimarr veten e ta kuptoj qëllimin pse erdhi në këtë botë.
Momente të Mëshirës kur filloi të zbret mëshira për mbarë njerëzimin.
Qaste kur filloi që errësira që e kishte mbështjellur globin t'ia liron vendin dritës.
Momente të pritura të vazhdimit të Paqes.
Momente të pritura të shkëndijës së dritës që zëntë vendin e errësirës së kamotshme.
Moment i pritur i Faljes e Mëshirës nga Allahu mbi mëkatin e inspiruar nga Djalli.

Kur, përkujtojmë e presim këto momente shpresojmë të arrijmë të mira sa
një jetëe njeriut, këto grumbuj shpërblimesh si shpagim për njeriun që
përkujton çastet kur filluan të shkruhen nga e djathta fletët e mbetura
të historisë njerëzore.

Nën ethe e lot, të përzier, nga frika e shpresa, priten këto momente nga
muslimanët e të 4 anëve të botës të përulur në sexhde e duke
pëshpëritur fjalët që u porositën nga krijesa më e çiltër, i dërguari i
njerëzimit Muhammedi a.s:

"Allahumme Inneke afuvun tuhibbul afve fe`afu anni."

"O Zot Ti je Falës e do faljen andaj më FAL Mua".

Melaiket ende janë duke kërkuar Paqe, Falje Për besimdrejtit deri.

Selam (Paqe) ashtu është deri në agim.

Ah. tani ndihem më rehat sepse shpresoj se do të arrijë Momentin e Premtuar

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 21:53

All-llahu thotë (përkthim i kuptimit):

1. Ha, Mimë. [Këto shkronja janë prej mrekullive të Kur’anit dhe askush
tjetër pos All-llahut (të Vetmit) nuk e din kuptimin e tyre.]

2. Pasha librin sqarues (të së drejtës nga e kota)!

3. Ne e zbritëm ate në një natë të bekuar (në natën e Kadrit). Ne
dëshiruam t’u tërheqim vërejtjen,e njerëzit të jenë të gatshëm.

4. Në atë (natë) zgjidhet çdo çshtje në mënyrë të prerë.

5. Urdhër i përcaktuar nga Vetë Ne. S’ka dyshim se Ne dërguam të dërguar.

6. (E zbritëm) Nga Mëshira e Zotit tënd; Ai është dëgjuesi, i dijshmi. [al-Duhan 44:1-6]

All-llahu dërgoi Kur’anin në këtë natë të cilën Zoti e ka përshkruar si
të bekuar. Transmetohet prej një grupi të Selefit – duke përfshirë Ibn
‘Abbaas, Kutaadah, Sa’iid ibn Xhubejr, ‘Ikrimah, Muxhahid dhe tjerë – se
nata në të cilën është shpallur Kur’ani ka qenë Lejlet ul-Kadr.

Shprehja Në atë (natë) zgjidhet çdo çshtje në mënyrë të prerë don të
thotë, në atë natë fati i të gjitha krijesave vendoset për vitin e
ardhshëm. Në atë natë shkruhet se kush do të jetojë, kush do të vdes,
kush do të shpëtohet, kush do të mallkohet, kush do të paracaktohet për
në Xhennet, e kush do të paracaktohet për në Xhehenem, kujt do ti
dhurohet nderi, kush do të turpërohet, ku do të paraqitet thatësia dhe
uria, dhe çdo gjë tjetër të cilën e dëshiron All-llahu atë vit.

Ajo që nënkuptohet me idenë se fati i të gjitha krijesave shkruhet në
Lejlet ul-Kadr është – e All-llahu e din më së miri – se në Lejlet
ul-Kadr ato barten prej el-Lauh ul-Mafhuuz. Ibn ‘Abbaas tha: “Mund të
shifni një njeri i cili furnizon shtëpinë e tij ose e punon token e tij,
dhe ai është prej atyre të cilët do të vdesin,” dmth., është urdhëruar
në Lejlet ul-Kadr se ai është njëri prej tyre të cilët do të vdesin (në
vitin e ardhëshëm). Dhe poashtu është thënë se në këtë natë, fati i
njerëzve ju tregohet melaikeve.

Kuptimi i “Kadr” është nderim ose respektim, dmth. ajo është natë e cila
nderohet për shkak të karakteristikave të saja të veçanta, dhe pasi që
personi i cili rrin i zgjuar gjatë kësaj nate bëhet njeri i nderit. Dhe
është thënë se Kadr don të thotë shtrëngim, në kuptimin se dituria kur
është saktë kjo natë, është e fshehur. El-Haliil ibn Ahmed ka thënë:
është quajtur Lejlet ul-Kadr pasi që bota shtrëngohet nga numri i madh i
melaikeve në këtë natë, dhe Kadr don të thotë shtrëngim. All-llahu
thotë (përkthim i kuptimit):

“Por, kur për ta sprovuar ia pakëson furnizimin (e varfëron) [fe kadara
‘alejhi rizkahu]…” [el-Fexhr 89:16], dmth., duke shtrënguar ose
zvogëluar furnizimin e tij.

Dhe është thënë se Kadr don të thotë Kadar, dmth., se në këtë natë
vendosen urdhërat për vitin e ardhshëm, siç thotë All-llahu (përkthim i
kuptimit):

“Në atë (natë) zgjidhet çdo çështje në mënyrë të prerë.” [ed-Duhaan 44:4]

dhe pasi që urdhërat e All-llahut vendosen dhe shkruhen në këtë natë.

Ashtu që All-llahu e ka quajtur Lejlet ul-Kadr, për shkak të vlerës së
madhe të saj dhe statusit të lartë me All-llahun, dhe pasi që aq shumë
mëkate falen dhe aq shumë të meta fshehen gjatë kësaj nate. Pasi që ajo
është nata e faljeve, siç është përcjellur në el-Sahiihejn nga Ebu
Hurejre (All-llahu qoftë i kënaqur me të) se i Dërguari (sal-lall-llahu
alejhi ue sel-lem) ka thënë: “Kush e falë natën e Kadrit me besim dhe
shpresim i falën mëkatet që i ka bërë më parë” (el-Buhaari, 1910;
Muslim, 760).

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 21:53

All-llahu i ka dhënë kësaj nate karakteristika speciale të cilat e bëjnë ate unike:

ثshtë nata në të cilën është shpallur Kur’ani, siç përmendëm më lartë.
Ibn ‘Abbaas dhe të tjerët kanë thënë: “All-llahu dërgoi Kur’anin në një
kohë prej el-Leuh el-Mahfuuz në Bejt el-‘Izzah në qiellin e parë, dhe
mandej ju shpall të Dërguarit të All-llahut (sal-lall-llahu alejhi ue
sel-lem) në periudha sipas ngjarjeve gjatë njëzet e tre vjetëve.”
(Tefsiir Ibn Kathiir, 4/529)

All-llahu e ka përshkruar atë duke qenë më e mire sesa një mijë muaj,
siç ka thënë Ai (përkthim i kuptimit): “Nata e Kadrit është më e
rëndësishme se një mijë muaj!” [el-Kadr 97:3].

All-llahu e ka përshkruar si të bekuar, siç ka thënë Ai (përkthim i
kuptimit): “Ne e zbritëm ate (këtë Kur’an) në një natë të bekuar (në
natën e begatshme të Kadrit)” [el-Duhaan 44:3].
Në këtë natë, melaiket dhe Shpirti [er-Ruuh] zbresin, “dmth., shumë
melaike lëshohen poshtë në këtë natë pasi që është shumë e bekuar, dhe
melaiked zbresin poshtë kur bekimi dhe mëshira e All-llahut vijnë
poshtë, posikur atëherë kur recitohet Kur’ani, dhe ato i rrethojnë
qarqet e dhikrit (tubimet ku përkujtohet All-llahu), dhe ato me respect
ndaj atij, i rrahin krahët e tyre për atë i cili sinqerisht kërkon
dituri.” (Shif Tefsiir Ibn Kathiir, 4/531). Shpirti [er-Ruuh] është
Xhibrili (alejhi selam), i cili veçanërisht përmendet në këtë mënyrë si
shenjë respekti ndaj tij.

Kjo natë përshkruhet si paqë, dmth., është e sigurtë, pasi që Shejtani
nuk mund të bën asnjë të keqe ose të shkakton dëm në këtë natë, siç ka
thënë Muxhaahid. (Shif Tefsiir Ibn Kathiir, 4/531). Në këtë natë, shumë
njerëz shpëtohen prej dënimit për shkak të veprave të tyre për të
adhuruar All-llahun, Qoftë i lartësuar.

“Në atë (natë) zgjidhet çdo çështje në mënyrë të prerë.” [ed-Duhaan 44:4
– përkthim i kuptimit], dmth., punët e atij viti dërgohen prej el-Leuh
ul-Mahfuuz melaikeve të cilat shënojnë urdhërat; e atyre të cilët do të
jetojnë, dhe atyre të cilët do të vdesin, çfarë furnizimi do t’ju jepet,
çka do të ndodhë deri në fund të vitit, çdo çështje e paracaktimeve
urdhërohet, dhe ajo nuk mund të ndryshohet apo të ndërrohet. (Shif
Tafsiir Ibn Kathiir, 4/137, 138). E tëra kjo i është e njohur All-llahut
para se ajo të shenohet poshtë, por Ai ja bën të njohur melaikeve se
çka do të ndodhë, dhe i urdhëron të kryejnë atë për të cilën janë
besuar. (Sherh Sahiih Muslim li’l-Neueui, 8/57).

All-llahu i falë gabimet e mëparme të atij i cili qëndron i zgjuar dhe
falet gjatë natës me besim dhe shpresë për ta përfituar shpërblimin nga
Ai. Transmetohet në hadithin e Ebu Hurejres (All-llahu qoftë i kënaqur
prej tij) se i Dërguari (sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem) ka thënë:
“Cilido që agjëron muajin e Ramazanit nga besimi dhe shpresa për të
fituar shpërblim, të gjitha mëkatet e tija të mëparme do të falen, dhe
cilido që rrin i zgjuar gjatë Lejlet ul-Kadr nga besimi dhe shpersa për
të fituar shpërblim, të gjitha mëkatet e tija të mëparme do të falen.”
(Buhaari, Muslim). Shprehja “nga besimi dhe shpresa për të fituar
shpërblim” don të thotë, besimi në premtimin e All-llahut për këtë
vepër, dhe kërkimi i shpërblimit, pa asçfarë synimi ose qëllimi tjetër,
siç është kryerja e saj me qëllim që të tjerët të shofin, etj.” (Fet’h
el-Beeri, 4/251).

All-llahu ka shpallur një sure që ka të bën me këtë natë e cila do të
përsëritet deri në Ditën e Ringjalljes, në të cilën Ai përmend nderin
dhe vlerën e madhe të kësaj nate. Kjo është sureja në të cilën Ai thotë
(përkthim i kuptimit në gjuhën shqipe):

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 21:54

“Ne e zbritëm atë (Kur'anin) në natën e Kadrit.

E ç'të bëri ty të dijsh se ç'është nata e Kadrit? Nata e Kadrit është
më e rëndësishme se një mijë muaj! Me lejen e Zotit të tyre në (atë
natë) të zbresin engjëjt dhe shpirti (Xhibrili) për secilën çështje. Ajo
(që përcakton Zoti) është paqe deri në agim të mëngjesit”. (El-Kadër:
1-5).

I dërguari (sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem) e kërkonte këtë natë, me
shpresë se do të përfiton të mira prej kësaj nate, dhe ai është shembull
për këtë Ummet.

ثshtë mustehabb që të kërkohet ajo gjatë Ramazanit, e sidomos gjatë dhjetë netëve të fundit të muajit.

Lejlet ul-Kadr është në dhjetë ditët e fundit të Ramazanit, siç është
përmendur në hadithin e Ebu Sa’iid të përmendur më lartë, dhe siç është
përmendur në hadithin e ‘Aa’ishes, dhe në hadithin e Ibn ‘Umar i cili ka
thënë se i Dërguari (sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem) ka thënë:
“Kërkoni natën e Kadrit në dhjetë ditët e fundit të Ramazanit”.

ثshtë më e mundëshme të jetë njëra prej netëve me numër tek, për shkak
të hadithit të ‘Aa’ishes e cila ka thënë se i Dërguari i All-llahut
(sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem) ka thënë: “Kërkoni natën e Kadrit në
ditët tek nga dhjetë ditët e fundit të Ramazanit.” (el-Buhaari, 4/259)

Duhet sidomos ta kërkojmë në netët me numër tek, dmth., me njëzet e një,
njëzet e tre, njëzet e pesë, njëzet e shtatë dhe njëzet e nëntë.
Transmetohet në el-Sahiihejn se i Dërguari (sal-lall-llahu alejhi ue
sel-lem) ka thënë: “Kërkoni natën e Kadrit në ditët tek nga dhjetë ditët
e fundit të Ramazanit.” (rrëfyer nga el-Buhaari, 1912, shif poashtu,
1913. Poashtu e rrëfyer nga Muslimi, 1167, shif poashtu 1165).

Në Sahiih ul-Buhaari rrëfehet se ‘Ubaadah ibn es-Saamit ka thënë: se i
Dërguari (sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem) doli të na tregon se kur
është Lejlet ul-Kadr, dhe dy prej muslimanëve grindeshin. Ai tha: “Dola
të ju tregoj se kur është Lejlet ul-Kadr, ndërsa filani me filanin
grindeshin, prandaj ajo [dituria se kur është Lejlet ul-Kadr] u morr
prej mua. Ndoshta kjo është më mirë për ju. Pra kërkojeni me të nëntin
dhe të shtatin dhe të pestin” (el-Buhaari, 1919), dmth., në netët me
numër tek.

Ky hadith tregon se sa keq që është të grindet dhe të përleshet, e
sidomos me çështje të cilat kanë të bëjnë me fenë, dhe se kjo është
shkak për largimin dhe fsherjen e të mires.

Lejlet ul-Ladr është më e mundëshme të jetë në shtatë ditët e fundit.
Ibn ‘Umar (All-llahu qoftë i kënaqur prej tij) tregon se një njeri prej
shoqëruesve të Dërguarit (sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem) ka pare
Lejlet ul-Kadrin në ëndërr, dhe se ajo ka qenë njëra prej shtatë netëve
të fundit. I Dërguari i All-llahut (sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem)
tha: “Si duket ëndërrat e tua janë dakorduar se është njëra prej shtatë
netëve të fundit, ashtu që kush dëshiron ta kërkon, le ta kërkon në
shtatë netët e fundit.” (rrëfyer nga el-Buhaari, 1911; Muslim, 1165).

Më e mundëshmeja është që të jetë në natën e njëzet e shtatë. ثshtë
transmetuar në një hadith të rrëfyer nga Ahmed prej Ibn ‘Umar, dhe një
hadith të rrëfyer nga Ebu Davuud prej Mu’aauija, se i Dërguari
(sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem) ka thënë: “Lejlet ul-Kadr është nata e
njëzet e shtatë.” (Musned Ahmed dhe Sunen Ebu Davuud, 1386).

Këndvështrimi se është nata e njëzet e shtatë është mendimi i shumicës
së Sahabeve dhe shumicës së dijetarëve, dhe Ubejj ibn Ka’b (All-llahu
qoftë i kënaqur me të) e kërkonte, duke mos thënë “inshaAll-llah”, se
është nata e njëzet e shtatë. Zurr ibn Hubejsh tha: Unë thash: اka të
bën ta thuash këtë, O Ebu’l-Mundhir? Ai tha: sipas shenjave me anë të
cilave i Dërguari i All-llahut (sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem) na
tregoi: se dielli lind në atë mëngjes pa rreze të dukshme. (Rrëfyer nga
Muslim,2/268).

Fakti se zakonisht ajo është nata e njëzet e shtatë – e All-llahu e din
më së miri – nuk don të thotë se ky është gjithmonë rasti. Mund të jetë
nata e njëzet e një, siç është përmendur në hadithin e Ebu Se’iid, ose
mund të jetë e njëzet e treta, siç është përmendur në rrëfimin e
‘Abd-Allaah ibn Unejs (All-llahu qoftë i kënaqur me të). Sipas një
hadithi të rrëfyer nga Ibn ‘Abbaas (All-llahu qoftë i kënaqur me te), i
Dërguari (sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem) ka thënë: “Kërkojeni në
dhjetë ditët e fundit të Ramazanit, atëherë kur kanë mbetur nëntë ditë,
dhe kur kanë mbetur shtatë ditë, dhe kur kanë mbetur pesë ditë.”
(Rrëfyer nga el-Buhaari, 4/260).

All-llahu ka fshehur këtë natë ashtu që robërit e tij do të përpiqen ta
kërkojnë, dhe do të përpiqen në adhurimin e tyre, ashtu sikur ka fshehur
edhe orën e xhum’asë, e ashtu me rradhë. Ashtu pra besimtari duhet të
përpiqet me këmbëngulësi gjatë ditëve dhe netëve të këtyre dhjetë
ditëve, duke kërkuar Lejlet ul-Kadr-in dhe duke përcjellur shembullin e
të Dërguarit tone (sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem), dhe ai duhet të
përpiqet të bën du’a dhe të kërkon afrimin ndaj All-llahut.

Transmetohet se ‘Aa’isheja ka thënë: “Unë thash, ‘O i Dërguar i
All-llahut, çka mendon nëse e dëshmoj-përjetoj Lejlet ul-Kadr, çka duhet
të them?’ Ai tha:

اللَّهُمَّ إِنَّكَ عُفُوٌّ كَرِيمٌ تُحِبُّ الْعَفْوَ فَاعْفُ عَنِّي

“All-llahumme inneke Afuw-wun Keriimun tuhibbul afwe fe’fuanni”

‘“All-llahu im, Ti je Falës, Bujar dhe e do faljen, ndaj më fal mua”.’” (Imaam et-Tirmidhi (3515) isnedi i tij është sahiih).

E treta: vlerë më e madhe i përvishet I’tikaaf-it në këtë natë në dallim prej të gjitha netëve gjatë vitit.

Nuk është thelbësore për atë i cili e “zenë” Lejlet ul-Kadr të din se e
ka “zënë”. Qëllimi është të përpiqet shumë dhe të jetë i sinqertë në
adhurimin e tij, pa marrë parasysh se a e din ai se a e ka “zënë”. ثshtë
e mundur që disa prej tyre të cilët nuk e dinë këtë mund të jenë më
mirë me All-llahun dhe në pozitë më të lartësuar sesa ata të cilët dinin
se cila është kjo natë, pasi që të parët u përpoqën shumë. Ne lusim
All-llahun të pranojë agjërimin tone dhe namazin tone gjatë natës, dhe
të na ndihmon të përkujtojmë Atë dhe të falënderojmë Atë dhe të
adhurojmë Atë ashtu siç duhet. All-llahu e bekoftë të Dërguarin tone
Muhammedin.

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 21:55

Dicka lidhje me duat ne sexhde?

Selam aleikum. Allahu i shperblefte vellezerit per pergjigjet e tyre,
megjitheate desha te shtoj dicka per duate ne shqip ne pergjithesi dhe
ne namaze farz ne vecanti. Persa i perket kesaj pike kemi dy raste
kryesore (po permend vetem keto dy raste ngase hukmi i tyre eshte
gjetheperfshires):

1)Kur personi di duate e transmetuara si sahih nga Rrasuli apo eshte ne
gjendje te flase gjuhen Arabe dhe arrin te kuptoje cfare po thote.

2)Kur personi nuk di dua te sakta nga Rrasuli dhe nuk di Arabisht apo
Arabishtja e tij eshte aq e varfer saqe ai nuk arrin te kuptoje cfare
thote me saktesi.

Per ate person qe di dua te saktesuara nga Rrasuli eshte waxhib qe te
perdore ato me teper se gjithecka tjeter kjo eshte per tre arsye:

1) Duate e Rrasulit jane dua te sakta dhe legjisluese dhe nuk mund te
kerkohet nga Allahu me mire sesa ka kerkuar Rrasuli nga Allahu. Dua te
tilla jane te pastra nga cdo mangesi apo defekt dhe pa dyshim qe forma
dhe menyra e tyre jane te pranuara nga Allahu si te drejta dhe te sakta
dhe me te merituara per tu pranuar.

2) Rrasuli ka thene sipas transmetimit sahih: "Faluni sikurse me shihni
mua duke u falur" dhe vete Allahu na thote: "E cdo gje qe i Derguari i
jep merreni...". Eshte e vertete qe lejohen dua te tjera vec atyre qe
Rrasuli ka bere per aq kohe as plotesojne kushtet e duase se drejte dhe
te pranuar ngase Rrasuli i tha sahabit: "Pastaj kerko c'te duash" por
ndjekja e Rrasulit preferohet me teper edhe ne ceshtjet ku kemi mundesi
te zgjedhim dhe dijetare te ndryshem kane thene per ate qe di nje dua te
stabilizuar nga Rrasuli dhe per te njejten ceshtje zgjedhin dua tjeter:
"Kemi frike se mos i perfshin ajeti A po e nderroni me te miren me me
te keqen?". Ajo qe vella Abu Usamah ka permendur ne lidhje me nafilet
apo sunetet dhe nuk e ka permendur kete per farzet eshte dicka e drejte
ngse Allahu eshte me specifik ne kerkesen e ceshtjeve te obliguara sesa
te tjerave dhe namazi farz ka me teper te drejte te jete sipas formes
dhe permbajtjes se namazit te Rrasulit, edhe pse nuk ndalohet qe te besh
dua te tjera nga ato qe Rrasuli ka bere.

3) Ne berjen e duase sipas duase se Rrasulit jo vetem qe ke me teper
mundesi qe duaja te te pranohet por edhe nese duaja nuk te pranohet
prape nuk te iken shperblimi i ndjekjes se sunnetit te Rrasulit.

Per ate person qe nuk di Dua te sakta nga Rrasuli, atehere ai mundohet
ne rradhe te pare qe te mesoje nga ato dhe per aq kohe sa nuk i ka
mesuar ato akoma, nuk ka te keqe qe te beje dua me kuptim te ngjashem si
duate e Rrasulit por sapo te arrije te mesoje dua te sakta, atehere le
te perdore ato po qe se ato jane per ceshtjet qe ai po kerkon.

Po ashtu mund te kerkoje duke u bazuar ne duate e sahabave apo te
njerezve qe Allahu i ka lavderuar por ne sexhde nuk duhet te permende
ajete Kur'anore qe vijne ne forme duaje ngase Rrasuli na ka ndaluar
leximin e Kur'anit ne sexhde por mund te beje dua te ngjashme me to ne
kuptim.

Persa i perket personit qe flet mire Arabisht por nuk di dua te Rrasulit
dhe formulon dua sikurse thame me siper eshte waxhib te beje duate ne
Arabisht ngase edhe nese nuk di permbajtjen e duase se Rrasulit ka
mundesi te plotesoje kushtin tjeter, menyren e kryerjes se duase dhe ajo
eshte ne Arabisht pa permendur me pas qe cdo gjuhe eshte e manget ne
krahasim me Arabishten kur vjen fjala per shprehje te pasterta dhe
permbledhjes me pak fjale te asaj qe ne gjuhe te tjera do te kerkonte
shume me teper fjale.

Persa i perket atij, Arabishtja e te cilit eshte aq e varfer saqe nuk
arrin te kuptoje cfare thote, eshte waxhib per kete person po qe se nuk
di asgje nga duate e Rrasulit qe ti beje duate e tija ne gjuhen te cilen
e kupton qarte se cfare kerkon kjo ngase Rrasuli na e ka ndaluar te
falemi kur jemi pergjumesh dhe nuk arrijme te kuptojme se cfare themi
dhe ne vend qe te falemi per mire ndoshta falemi per keq.

Duhet pasur parasysh dicka per ate qe nuk di dua te sakta nga Rrasuli
por formulon vete duate e tij; Keto dua qe ai formulon, nuk duhet ti
marre si rite qe i ndjek gjithmone apo ne rakate te caktuara apo ne
namaze te caktuara ngase kjo perben bidat dhe shtese ne fe dhe
gjitheashtu nuk duhet qe keto dua tua mesoje te tjereve dhe te merret
keshtu si imitim nga te tjeret por ti drejtoje ata nga duate e Rrasulit.

Ka edhe shume raste te tjera por besoj se kaq mjafton inshallah dhe po
theksoj vetem nje pike tjeter, "Duate e Rrasulit perballe duave tona
jane sikurse uji dhe tejemumi. Kur ke uje nuk merret tejemum", wa sela
aleikum wa rahmetullah.

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 21:55

Ebu_Talha

Dicka lidhje me duat ne sexhde?
Es selamu alejkum.

All-llahu te shperblefte vella sunnih...

Por pyetja ishte se a lejohet ne farze te behet dua ne gjuhen shqipe, e
nuk ishte pyetja per menyren apo per prezentimin e duave te cilat i ka
perdor Muhammedi a.s...

All-llahu ju shperblefte ju e ceket hadithin ku na shtyen Muhammedi a.s.
qe te kerkojme prej All-llahut çka do kur jemi ne sexhde, per arsye se
ne sexhde jemi me afer All-llahut s.v.t.

Citati juaj:

Citat thuhet
pasur parasysh dicka per ate qe nuk di dua te sakta nga Rrasuli por
formulon vete duate e tij; Keto dua qe ai formulon, nuk duhet ti marre
si rite qe i ndjek gjithmone apo ne rakate te caktuara apo ne namaze te
caktuara ngase kjo perben bidat dhe shtese ne fe dhe gjitheashtu nuk
duhet qe keto dua tua mesoje te tjereve dhe te merret keshtu si imitim
nga te tjeret por ti drejtoje ata nga duate e Rrasulit.

Kjo vlla nuk eshte ashtu siq ju pohoni, per arsye se Duat tona ( e kam
per qellim ata te cilet nuk e njohin gjuhen dhe kuptimin arab) jane te
perditshme dhe thuajse jane te njejta, vetem se behet ndrimi i fjaleve
p.sh. All-llah ndihmoju muxhahidave, kurse ne namazin tjeter thua
Ndihmoju Muxhahidav ja All-llah, me kete deshta te nderlidhi se duat per
te cilat edhe Muhammedi alejhis selam na ka thene kur je ne sexhde
kerko qka te duash prej All-llahut sepse me afer All-llahut je ne
sexhde, ne kete hyn qe mund te kerkosh qka te duash dhe kjo eshte sahih
se njeriu per cdo namaz apo per cdo rekat i perserit duat e njejta dhe
tregimi i ndonje vllavit per menyren e duas dhe ai vazhdon me ato dua te
cilat ne vetem ia kemi perkujtu se si te bene dua edhe nese bene dua me
ato fjale te cilat ne ia kemi treguar kjo nuk eshte bida't per arsye se
ka prej vllaznive nuk dijne se si te bejne dua, me kete nuk them se ne
jemi me te afte se Muhammedi a.s. neudhubil-lah, por une e pata per
qellim per duat e perditshme apo per duat personale te cilat njeriu i
kerkon prej All-llahut s.v.t., besoj se kjo insha-All-llah nuk hyne ne
bida't.

All-llahu A'lem

es selamu alejkum ve rahmetullah

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 21:56

sunnih

Dicka lidhje me duat ne sexhde?
Selam aleikum. Allahu i shperblefte vellezerit per pergjigjet e tyre,
megjitheate desha te shtoj dicka per duate ne shqip ne pergjithesi dhe
ne namaze farz ne vecanti. Persa i perket kesaj pike kemi dy raste
kryesore (po permend vetem keto dy raste ngase hukmi i tyre eshte
gjetheperfshires):

1)Kur personi di duate e transmetuara si sahih nga Rrasuli apo eshte ne
gjendje te flase gjuhen Arabe dhe arrin te kuptoje cfare po thote.

2)Kur personi nuk di dua te sakta nga Rrasuli dhe nuk di Arabisht apo
Arabishtja e tij eshte aq e varfer saqe ai nuk arrin te kuptoje cfare
thote me saktesi.

Per ate person qe di dua te saktesuara nga Rrasuli eshte waxhib qe te
perdore ato me teper se gjithecka tjeter kjo eshte per tre arsye:

1) Duate e Rrasulit jane dua te sakta dhe legjisluese dhe nuk mund te
kerkohet nga Allahu me mire sesa ka kerkuar Rrasuli nga Allahu. Dua te
tilla jane te pastra nga cdo mangesi apo defekt dhe pa dyshim qe forma
dhe menyra e tyre jane te pranuara nga Allahu si te drejta dhe te sakta
dhe me te merituara per tu pranuar.

2) Rrasuli ka thene sipas transmetimit sahih: "Faluni sikurse me shihni
mua duke u falur" dhe vete Allahu na thote: "E cdo gje qe i Derguari i
jep merreni...". Eshte e vertete qe lejohen dua te tjera vec atyre qe
Rrasuli ka bere per aq kohe as plotesojne kushtet e duase se drejte dhe
te pranuar ngase Rrasuli i tha sahabit: "Pastaj kerko c'te duash" por
ndjekja e Rrasulit preferohet me teper edhe ne ceshtjet ku kemi mundesi
te zgjedhim dhe dijetare te ndryshem kane thene per ate qe di nje dua te
stabilizuar nga Rrasuli dhe per te njejten ceshtje zgjedhin dua tjeter:
"Kemi frike se mos i perfshin ajeti A po e nderroni me te miren me me
te keqen?". Ajo qe vella Abu Usamah ka permendur ne lidhje me nafilet
apo sunetet dhe nuk e ka permendur kete per farzet eshte dicka e drejte
ngse Allahu eshte me specifik ne kerkesen e ceshtjeve te obliguara sesa
te tjerave dhe namazi farz ka me teper te drejte te jete sipas formes
dhe permbajtjes se namazit te Rrasulit, edhe pse nuk ndalohet qe te besh
dua te tjera nga ato qe Rrasuli ka bere.

3) Ne berjen e duase sipas duase se Rrasulit jo vetem qe ke me teper
mundesi qe duaja te te pranohet por edhe nese duaja nuk te pranohet
prape nuk te iken shperblimi i ndjekjes se sunnetit te Rrasulit.

Per ate person qe nuk di Dua te sakta nga Rrasuli, atehere ai mundohet
ne rradhe te pare qe te mesoje nga ato dhe per aq kohe sa nuk i ka
mesuar ato akoma, nuk ka te keqe qe te beje dua me kuptim te ngjashem si
duate e Rrasulit por sapo te arrije te mesoje dua te sakta, atehere le
te perdore ato po qe se ato jane per ceshtjet qe ai po kerkon.

Po ashtu mund te kerkoje duke u bazuar ne duate e sahabave apo te
njerezve qe Allahu i ka lavderuar por ne sexhde nuk duhet te permende
ajete Kur'anore qe vijne ne forme duaje ngase Rrasuli na ka ndaluar
leximin e Kur'anit ne sexhde por mund te beje dua te ngjashme me to ne
kuptim.

Persa i perket personit qe flet mire Arabisht por nuk di dua te Rrasulit
dhe formulon dua sikurse thame me siper eshte waxhib te beje duate ne
Arabisht ngase edhe nese nuk di permbajtjen e duase se Rrasulit ka
mundesi te plotesoje kushtin tjeter, menyren e kryerjes se duase dhe ajo
eshte ne Arabisht pa permendur me pas qe cdo gjuhe eshte e manget ne
krahasim me Arabishten kur vjen fjala per shprehje te pasterta dhe
permbledhjes me pak fjale te asaj qe ne gjuhe te tjera do te kerkonte
shume me teper fjale.

Persa i perket atij, Arabishtja e te cilit eshte aq e varfer saqe nuk
arrin te kuptoje cfare thote, eshte waxhib per kete person po qe se nuk
di asgje nga duate e Rrasulit qe ti beje duate e tija ne gjuhen te cilen
e kupton qarte se cfare kerkon kjo ngase Rrasuli na e ka ndaluar te
falemi kur jemi pergjumesh dhe nuk arrijme te kuptojme se cfare themi
dhe ne vend qe te falemi per mire ndoshta falemi per keq.

Duhet pasur parasysh dicka per ate qe nuk di dua te sakta nga Rrasuli
por formulon vete duate e tij; Keto dua qe ai formulon, nuk duhet ti
marre si rite qe i ndjek gjithmone apo ne rakate te caktuara apo ne
namaze te caktuara ngase kjo perben bidat dhe shtese ne fe dhe
gjitheashtu nuk duhet qe keto dua tua mesoje te tjereve dhe te merret
keshtu si imitim nga te tjeret por ti drejtoje ata nga duate e Rrasulit.

Ka edhe shume raste te tjera por besoj se kaq mjafton inshallah dhe po
theksoj vetem nje pike tjeter, "Duate e Rrasulit perballe duave tona
jane sikurse uji dhe tejemumi. Kur ke uje nuk merret tejemum", wa sela
aleikum wa rahmetullah

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 21:56

Dua nga Kurani i Shenjte

Ne Emer te Allahut, Meshiruesit, Meshireberesit

Dhikri (përmendja e Allahut)

Dua nga Kurani i Shenjte

Allahu (subhanehu ue teala) thotë në Kur'an:

"Me perkujtoni mua me adhurim, Une ju perkujtoj juve me shperblim, me falenderoni dhe mos me mohoni" (El-Bekare: 152)
"O ju qe besuat, perkujtoheni Allahun sa me shpesh." (El-Ahzab: 41)
"Ti permende zotin tend ne vete (ne heshtje) me respekt dhe me frike, jo
me shprehje te larta, permende ne mengjes e ne mbremje dhe mos u be
prej atyre qe nuk kane kujdes." (El-A'rafë: 205)
I Dërguari i Allahut - Muhamedi a.s. ka thene:

"Shembulli i atij i cili ben dhiker Zotit te tij dhe atij qe nuk ben dhiker eshte sikurse i te gjallit me te vdekurin."
"Allahu thote: "Une jam prane robit tim ashtu sikur qe me mendon: nese
me permend ne vete, do ta permend ne veten Time, nese me permend ne
grup, do ta permend ne nje grup me te mire se ata, e nese me afrohet nje
pellembe, do t'i afrohem nje krah, nese me afrohet nje krah, do t'i
afrohem nje pashe, e nese me vjen duke ecur, do t'i shkoj duke vrapuar."
(Buhariu dhe Muslimi)
Disa Dua

La ilahe il -Allahu uadehu la sherike leh, lehul-mulku ue lehul-hamdu ue huve ala ku-li shejin kadir.
Subhan-All-llah uelhamdu lilah ue lailahe il laAllah uAllahu ekber ue la havle ue la kuvete il-la bilahhil Alijjil Adhim.
All-llahummagfir li.
perkthimi: Nuk ka te adhuruar tjeter pervec Allahut Nje dhe i pashoq,
Atij i takon sundimi dhe lavderimi dhe Ai eshte i plotefuqishem mbi cdo
send. I madheruar qofte Allahu, falenderimi i takon Allahut, nuk ka te
adhuruar pervec Allahut, Allahu eshte me i madhi, s'ka ndryshim e as
fuqi pa ndihmen e Allahut te lartemadheruar, pastaj lutesh e thua ''O
Zoti im me fal mua''
Kush e thote kete do t'i falen mekatet, e nese lutet do t'i pranohet
lutja, e nese ngrihet e merr abdes dhe falet do ti paranohet namazi.
(Trasmeton Buhariu (Fet-hul-Bari 3/39 dhe te tjere.)

Duaja qe duhet thene kur zgjohemi nga gjumi.
Arabisht: Elhamdu lilahil-ledhi ahjana ba'dema ematena ue ilejhin-nushur. (Mutefekun alejhi)
Perkthimi ne shqip: Falenderimi i qofte Allahut i cili na ringjalli pasi
qe na beri te vdekur dhe te Ai eshte tubimi. (Ketu gjumi konsiderohet
si nje vdekje e vogel)

Kur te zgjohemi nga gjumi:
Elhamdu li-lahil -ledhi a fani fi xhesedi ue redde alejje ruhi ue edhine li bi dhikrihi.
perkthimi: Falenderimi i qofte allahut i cili ma mbrojti trupin tim, ma kthehu shpirtin tim dhe ma mundesoi qe ta permendi Ate.

Duaja kur te veshim ndonje rrobe:
arabisht: Elhamdu lil-lahil-ledhi kesani hadha (etheube) ue rezekanihi min gajri haulin minni ue la ku'uetin.
perkthimi: Falenderimi i qofte Allahut i cili ma mundesoi te veshe kete rrobe dhe me furnizoi me kete pa ndihmen e fuqine time.

Duaja kur veshim ndonje rrobe te re:
arabisht: Allahume lekel -hamdu ente keseutenihi ,es-eluke min hajrihi
,ue hajri ma suni -a lehu, ue eudhu bike min sherrihi ue sherri ma
suni-alehu.
Perkthimi: O Zoti im, Ty te qofte falenderimi, Ti je Ai i cili me
furnizove me kete, te lutem me dhuro te miren e saj dhe te miren per
cfare eshte punuar. Kerkoj mbrojtjen Tende nga e keqja e saj dhe nga e
keqja per cfare eshte punuar ajo.

Duaja qe i themi dikujt kur shohim se ka veshur rrobe te reja.
arabisht: Tubli ue juhlifullahu teala.
perkthimi: E shtjerresh dhe Allahu ta zevendesofte me tjeter.

Ã‡'duhet thene kur e heqim rroben:
arabisht: Bismilah
perkthimi: Me emrin e Allahut.

Ã‡fare duhet te themi para se te hame buke:
arabisht: Allahume barik lena fi ma rezaktane ue kine adhebe-nar, Bismilah!
perkthimi: O Zot, na beko ne kete ushqim qe na e mundesove dhe na ruaj nga denimi i zjarrit, Bismilah!

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 21:56

TREGIMI PËR PENDIMIN E VËRTETË

Ky është një tregim interesant për fuqinë e teubes, pendimit të sinqertë
te Allahu xh.sh. Një vajzë marokene Leila El Heuli ishte sëmurë nga
kanceri dhe mjekët nuk ishin në gjendje që ta shërojnë. Specialistët më
të mirë të Europës nuk kishin më shpresa për shërimin e saj, madje edhe
vetë Leila kishte humbur çdo shpresë, mirëpo Allahu, I lartmadhëruar
qoftë Ai, I sheh gjendjet. Në vazhdim do ta lëmë vetë motrën tonë Leila
që të tregojë për veten e saj.

Tregimi për shtimin e imanit, e treguar me fjalët vetiake, është marrë
nga libri Ata të cilët iu penduan Allahut, të botuar në gjuhën fringe
ndërsa autor është Ibrahim Abdullah el Hazemi. Leila tregon: Para nëntë
vjetëve më kanë treguar se kam një sëmundje shumë të rëndë- kancerin, të
gjithë e dinë se vetëm të përmendurit e këtij emir është tmerrues.
Besimi im në Allahun ishte I dobët. Në përgjithësi kasha lënë anësh të
përmendurit e Allahut dhe kam menduar se bukuria dhe shëndeti do të
zgjasin tërë jetën. Kurrë nuk kam menduar se do të sëmurem nga kanceri.
Kështu, kur jam njoftuar për sëmundjen që kasha, aq shumë u trondita nga
brendia e shpirtit. Mendoja që të iki. Mirëpo ku? Ku mund të ik nga
sëmundja e cila gjendet në mua? Madje kam menduar edhe për vetëvrasje!
Mirëpo, shumë kam dashur burrin tim dhe fëmijët e mi. As që kam menduar
për dënimin e Allahut nëse e bëjë atë mëkat, sepse ashtu siç thashë, kam
qenë larg të përkujtuarit të Allahut. Dëshira e Allahut ishte që kjo
sëmundje të jetë shkaku I udhëzimit tim, gjithashtu edhe shkak për
udhëzimin e shumë njerëzve Shkova në Belgjikë ku vizitova shumë mjekë.
Ata I thoshnin burrit tim se së pari duhet të ma largojnë gjinjtë,
pastaj të shkoj në terapi të caktuara. E dija se terapitë do të bëjnë që
të më bien flokët, vetullat dhe qerpikët do të humbin, se do të
shkaktojnë paraqitjen e mjekrrës në fytyrën time dhe që thonjtë dhe
dhëmbët do të më biejnë. Kështu që përgjithësisht e hodha poshtë këtë
zgjidhje. Më mirë do të vdes me gjinjtë e mi, dhëmbët dhe me të gjitha
të cilat Allahu më ka krijuar sesa pa to- thosha me vete. I luta mjekët
që të më japin terapi tjetër e cila ka efekt më të vogël dhe atë e bënë.
U ktheva prap në Maroko. Shkoja në terapi dhe nuk kam pasur kurrfarë
pasojash në trupin tim që më bënte shumë të lumtur. Mendoja: ndoshta
mjekët kanë gabuar e ndoshta nuk e kam kancerin. Mirëpo, pas gjashtë
muajve fillova të dobësohem, ngjyra ime filloi të ndryshojë dhe ndjenja
dhembje të vogla. Mjeku im në Maroko më këshilloi që të kthehem në
Europë dhe atë e bëra. Atje në Belgjikë arrita në katastrofë! Mjekët I
thanë burrit tim se sëmundja është përhapur në tërë trupin tim, se
mushkëritë janë tërësisht të infektuar, dhe se nuk kanë kurrfarë
zgjidhje për rastin tim. Thoshin: Më mirë është të merrni gruan tuaj dhe
ta çoni në vendin tuaj që të vdesë atje. Burri im ishte I shokuar. Dhe
në vend që të kthehet në Maroko, shkuan në Francë, duke menduar se atje
do të gjejmë ndonjë zgjidhje. Mirëpo, në Francë asgjë më shumë se atë që
e dëgjuam në Belgjikë. Në fund, vendosëm që të shkojmë në spital dhe të
shkoj në operacion për largimin e gjinjve dhe të vazhdoj me terapi të
fortë (të cilën ma përshkruan më herët mjekët). Mirëpo, burri im
mendonte për diçka për të cilën moti kohë kishim harruar- për fat të
keq, në diçka që ishte shumë larg nga mendjet tona. Allahu xh.sh.
frymëzoi burrin tim që të më çojë në shtëpinë e shenjtë të Allahut në
Mekke. Ndoshta do të mund të dalim para Allahut dhe ta lusim që të na
ndihmojë të gjejmë zgjidhje prej këtij problemi. Lëshuam Parisin duke
thënë: Allahu Ekber, La ilahe il-lall-llah Isha shumë e lumtur sepse
ishte hera e parë që po vizitoj shtëpinë e Allahut Qaben. Morra një
Kuran nga Parisi, më parë as që e kisha afër vetes. U nisëm për në
Mekke. Kur kam hyrë në shtëpinë e Allahut, së pari herë e pashë Qaben,
qava shumë- pamje vend në të cilin janë falur të Dërguarit e Allahut,
Xhamia e shenjtë, shumë muslimanë, madhëri, dhunti dhe mëshirë e pastër e
Allahut tim, Allahut Qava sepse me të gjitha këto nuk kam mundur të
ballafaqohem, sepse më vinte keq për vitet e shkuara pa namaz dhe pa
kërkimin e ndihmës së Allahut. Thoja: O Zot, mjekët ishin të pafuqishëm
të më shërojnë Ti ke ilaçin për çdo sëmundje, të gjitha dyert para mua
janë të mbyllura. Asgje nuk më ka mbetur vetëm të kërkoj para Derës
tëndë, të lutem o Zot, mos mI mbyll dyert e Tua. Vazhdova të falem dhe
tI lutem Allahut deri sa sillesha rreth Qabes. E luta që të mos më
dëshpërojë dhe kthejë me duarthatë. Ashtu siç thashë edhe më herët, në
përgjithësi isha larguar nga feja e Allahut. Atje shkova edhe te
dijetarët dhe I kam lutur të më udhëzojnë për disa libra dhe dua të
cilat mund lehtë tI mësoj. Më këshilluan që të mësoj gjithçka prej
Kuranit. Poashtu më këshilluan që sa më shumë të bëj Tedhalle me ujin e
zemzemit. (Tedhalla është pirja e një sasie të madhe të ujit deri sa uji
nuk arrinë në brinjë). Gjithashtu më këshilluan që të përmendi shumë
Allahun dhe të çoj salivate pejgamberit s.a.v.s. Në vendin e shenjtë të
Allahut ndjeja veten shumë të qetë dhe të rehatshmë. E luta burrin tim
që të më lejojë të mos kthehem prap në hotel dhe të qëndroj në Harem
tërë kohën. Ai më lejoi. Në Harem afër meje ishin edhe disa motra nga
Egjipti dhe Turqia të cilat më panë se shumë po qaj. Më pyetën për
shkakun e qarjes time. U thashë se para se të vij në shtëpinë e Allahut,
kurr nuk kam menduar se aq shumë do ta dua. Gjithashtu u thashë se kam
kancerin. Ato tërë kohën ishin me mua dhe nuk më linin të vetme.
Gjithashtu kishin marrë leje nga burrat e tyre që të qëndrojnë me mua në
xhami. Rrallë flinim. Kemi ngrënë sasi të vogla të ushqimit, mirëpo
kemi pirë shumë ujë zemzemi. Ashtu siç ka thënë Muhammedi a.s.: Uji I
zemzemit është për atë që pihet, nëse e pi me qëllim të shërimit, Allahu
xh.sh. do të të shërojë. Nëse e pi për shkak të etjes, Allahu xh.sh. do
ta shuajë etjen etj. Atëherë nuk ka ndier uri. VAzhduam të bënim tavaf
dhe të lexojmë shumë Kuran. Ashtu kemi kaluar ditë dhe netë. Kur erdha
në shtëpinë e Allahut isha shumë e dobësuar, ndërsa pjesa e sipërme e
trupit tim dhe gjinjtë e mi ishin mbushur me enjtësira gjaku dhe qelbi.
Ajo ishte për shkak se kanceri ishte përhapur në tërë pjesën e gjinjëve
të mi. Motrat më lutnin që të pastroj pjesën e sipërme të trupit me ujë
zemzemi, ndërsa unë kasha frikë që atë pjesë ta prek. Kisha frikë të
kujtoj sëmundjen, sepse atëherë sëmundja do të prëokuponte mendjen time,
në vend që të kujtohem në Allahun dhe tI dorëzohem tërësisht. Prej
atëherë rregullisht laja gjoksin tim, pa prekje direkte të pjesës me
kancer. Pas pesë ditëve, shoqet e mia insistuan që tërë trupin ta lajë
me ujë zemzemi. Në fillim refuzova. Mirëpo, diçka më shtynte që atë ta
bëj. Ngadalë kam tentuar të kaloj nëpër pjesët të cilat nuk I kam larë,
mbi gjoks. Sërish kasha frikë, mirëpo sërish ndjeva fuqinë e cila më
detyroi që edhe njëherë të tentoj. Isha në hamendje. Pas tentimit të
tretë, detyrova dorën time që të kalojë mbi pjesën e sipërme të trupit,
dhe në fund, mbi gjoks. Ndodhi diçka e pabesueshme- nuk kishte më enjtje
të gjakut dhe qelbit!!! Nuk mundja të besoja në atë çka ndjeja. Preka
edhe një herë gjoksin tim, ishte e vërtetë! Po, ishte e vërtetë! U
dridha. Më ra ndërmend se caktimi I Allahut ishte që të bëjë çfarë të
dojë Ai. E luta një shoqe timen që të prekë trupin tim me dorën e saj a
ka enjtje. Ajo e bëri këtë dhe pastaj bërtiti: Allahu Ekber!Allahu
Ekber! Vrapova te burri im në hotel, e ngrita këmishën time dhe thashtë:
Shiko mëshirën e Allahut! I tregova se çfarë kishte ndodhur dhe ai nuk
mund të besonte. Qante pandërprerë. Tha: A e di se mjekët janë betuar se
do të vdesësh për një afat prej tri javëve? Unë iu përgjigjesha : Fati
është në duart e Allahut, qoftë Lartësuar Ai, askush nuk di se çfarë na
sjell ardhmëria përveç Atij. Qëndruam në shtëpinë e shenjtë të Allahut
një javë, duke falënderuar Allahun për Mëshirën e Tij të pafundme.
Pastaj shkuam të vizitojmë xhaminë e Pejgamberit a.s. në Medine. Pas
kësaj, udhëtuam në Francë. Atje, mjekët u habitën dhe u befasuan shumë. A
je ti personi I njëjtë- më pyetnin. Me krenari përgjigjesha: Po, ky
është burri im, ne iu kthyem Allahut, dhe tash nuk I frikohem askujt
përveç Allahut. Fati vjen prej Tij. Më thonin se unë jam një rast I
veçantë. Ata shprehën dëshirë që të më shikojnë përsëri. E bëmë sërish,
dhe nuk gjetën asgjë. Më përpara, mezi merrja frymë nga të enjturit.
Mirëpo kur shkova në shtëpinë e Allahut dhe e luta që të më shërojë,
kanceri u zhduk tërësisht. Kërkova librat për biografinë e Muhammedit
a.s., lexova shumë dhe qaja. Kam qarë duke më ardhur keq për atë që
lëshova në jetë. Kam lëshuar të kem dashurinë e Allahut dhe të
Pejgamberit. Unë, rob I Allahut, e cila është dashur të dojë Allahun me
tërë shpirtin tim, kam harxhuar dashurinë time, tërë këto vjet, në gjëra
të kota të kësaj bote. Kam qarë për kohën e harxhuar larg Allahut,
Krijuesit tim, për kohën të cilën të gjithë duhet ta harxhojmë në
adhurimin e TIj, duke e dashur sinqerisht, duke shprehur dashurinë ndaj
të Dërguarit të Tij, pasimin e sunnetit të tij. Lusim Allahun që të më
falë mua, burrintim dhe të gjithë muslimanët dhe të më pranojë si robe e
sinqertë e Tij. Amin!

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 21:56

ËNDËRRA E NJË DJALOSHI

Nuk falja namaz rregullisht dhe harrova se ku gjendet xhamia. Disa netë
para fillimit të muajit të Ramazanit të vitit 1999 rashë të flejë si
zakonisht. Isha në shtëpinë time. Pashë qudi në gjumë. Isha në shtrat
dhe flija. Pastaj më erdhi gruaja ime dhe filloi të më zgjojë. Bërtita:
“Çfarë don!” Por befasia ishte se ajo nuk mund ta dëgjonte zërin tim.

U mundua të më zgjojë përsëri, e unë përsëri parashtroja pyetjen e
njejtë, kurse ajo edhe më tutje nuk më dëgjonte. Shkoi e frikësuar dhe
thirri motrat dhe vëllezërit e mi. Shkuan dhe u kthyen me një mjek.
Befasia tjetër ishte se edhe ai nuk kishte mundësi të më dëgjojë. Më
kontrolloi dhe u tha se kam vdekur. Ata filluan të qajnë dhe të mërziten
për mua edhe pse unë nuk kisha vdekur. Por nuk e dëgjonin zërin tim.
Kështu i shikoja gruan time dhe vëllezërit e mi duke u folur atyre, por
ata edhe më tutje nuk më dëgjonin.

Dëgjoja se si bisedonin për xhenazen time. Më dërguan drejtë varrezave,
kurse unë i bërtitja secilit që kalonte pranë meje se jam i gjallë dhe
se nuk kam vdekur, por asnjëri prej tyre nuk më përgjigjej. Pastaj më
përgatitën dhe më pastruan dhe shkuan pas meje në xhami që të ma falin
namazin e xhenazes. Atëherë i fola imamit dhe i thashë se jam i gjallë
dhe se nuk kam vdekur, por imami nuk u përgjigj. Unë madje i dëgjoja ata
dhe i shikoja, kurse ata më injoronin. Pas namazit më dërguan drejt
varreve dhe filluan ta përgatisin varrimin tim. Më futën në një gropë. I
bërtita të fundit që pashë, ndërmjet tij dhe mua ishin dërrasat… I
thashë se nuk kamë vdekur dhe “mos më varros”. Nuk mu përgjigj. Mbi mua
hudhnin dhe.

Mu kujtua fjala e të Dërguarit sal-lallahu alejhi ve sel-lem “Me të
vërtetë i vdekuri i dëgjon hapat”. Dëgjova hapat e tyre deri sa
largoheshin prej meje. Atëherë u vërtetova se jamë në një hapësirë të
errët. Më erdhën dy njerëz dhe njëri u ulë te këmbët e mija, kurse
tjetri te koka. Më pyetën: “ Kush është Zoti yt?” Nisa të them: “Zoti im
është... Zoti im është... “E di se kushë është Zoti im, por nuk di se
si kam harruar. Gjithashtu më pyetën: “ Kush është i Dërguari yt?” Prap
nuk munda të kujtohem se kush është i dërguari im. Dhe gjithashtu më
pyetën se cila është feja ime, kurse unë e përsërisja të njëjtën gjë por
nuk mundesha të kujtohem. Në koken time më silleshin familja, vetura
dhe shitorja ime. Pastaj erdhen me një qekanë të madh dhe më goditen aq
shumë në ballë, sa që bërtita dhe i zgjova ata që flinin në shtëpi…”Çke,
pse po bërtet? Zgjohu!”, filloi të më thërrasë gruaja ime. E kuptova se
krejt kjo kishte qenë vetëm ëndërr dhe menjëherë pas zgjimit dëgjova
ezanin e sabahut. Mu përcaktua edhe një jetë, kurse kjo ëndërr qe shkak
për udhëzimin tim dhe të kapurit fort për fenë, zvogëlimin e haramit dhe
të gjërave që më largojnë nga Xheneti. Elhamdulil-lah, pranova
nënshtrimin ndaj All-llahut! Tani jetoj në lumturi dhe rehati të plotë
së bashku me gruan, fëmijët dhe vëllezërit e mi. Lus All-llahun që të më
merr shpirtin duke qenë i nënshtruar ndaj Tij!

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 21:57

DASHURIA DHE KOHA

All-llahu i madhërishëm në Kur’anin fisnik thotë:

“Betohem në kohën!” (Asr, 1)

Njëherë në një ishull jetonin të gjitha llojet e ndjenjave: lumturia,
mërzia, dituria dhe dashuria. Një ditë të gjithëve ju njoftuan se
ishulli do të fundoset dhe të gjithë ndërtuan aniet e shpëtimit përveç
dashurisë. Dëshiroj të mbetet deri në momentin e fundit.

Kur ishulli gati u fundos dashuria vendosi të kërkoj ndihmë: Pasuria kaloi pranë saj në një anije të madhe.

Dashuria e pyeti:

“Pasuri, a më merr me vete?”

“Jo, nuk mundem” u përgjigj pasuria. “Kam aq shumë ar dhe argjend në anije, sa që nuk ka vend për ty”.

Dashuria e luti mërzinë që ta marrë:

“Mërzi më merr me vete në anijen tënde!”

“Oh dashuri, aq jam e mërzitur, dhe më duhet të jem vetëm”.

Lumturia kaloi pranë dashurisë por meqë ishte aq e gëzuar nuk e dëgjoi fare thirrjen e dashurisë.

Papritmas, dikush pëshpëriti:

“Eja dashuri, unë do të marrë.” Ishte ky një plak i moshuar.

Aq e lumtur dhe e gëzuar dashuria harroi ta pyes plakun se ku po
shkojnë. Kur arritën në vendin e caktuar plaku shkoi rrugës së tij. E
vetëdijshme sa i kishte borxh plakut dashuria e pyet një dijetar:

“Kush më ndihmoi dhe shpëtoi?”

“Ishte koha” u përgjigj dijetari

“Koha?” u habit dashuria. “përse më ndihmoi ajo?”

Dijetari qeshi dhe me urtësi iu përgjigj:

“Sepse vetëm koha është e aftë të kuptoj vlerën e vërtetë të dashurisë”.

Muhammedi, a.s. e kishte dërgua një njeri në udhëtim i cili shokëve të
tij ju kishte bërë imam gjatë namazit dhe e fillonte dhe mbaronte
namazin me kaptinën Ihlas (Kul Huvull-llahu). Kur u kthyen i treguan për
këtë Pejgamberit a.s. i cili tha:

“Pyeteni, përse ka vepruar kështu”

Ata e pyetën dhe ai u përgjigj:

“Sepse kjo është kaptinë e atributeve të Gjithëmëshirshmit dhe unë e dua ta lexojë”

Pejgamberi a.s. tha:

“Lajmëroni se edhe All-llahu e donë atë!” (Transmeton Aisha, shënon Buhariu)

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 21:58

ÇFARË KËRKON LYPËSI

Allahu i Madhërishëm në Kur’anin fisnik urdhëron e thotë:

“Andaj, jepja të afërmit atë që i takon, e edhe të varfërit edhe
udhëtarit, e kjo është shumë më e dobishme për ata që veprojnë për hir
të All-llahut dhe të tillët janë ata të shpëtuarit.” (Er Rrum, 38)

Para disa dite u takova me një njeri i cili një pjëse të jetës së tij,
vitet më të bukura të rinisë i kishte kaluar me një grup besimtarësh.
Ata kishin autoritetin e tyre dhe mësuesit e tyre. Në fillim çdo gjë
ishte ideale, por me kalimin e kohës filloi të ndiej një zbrazëti e diç
më vonë edhe në një mënyrë i tradhëtuar.

Nuk e kishte të qartë se çfarë po ndodhë. Por, kishte vendosur që edhe
më tej të sillet në këtë grup besimtarësh. Sa më tepër koha kalonte,
shkuarja tek këta shokë dhe dijetarë bëhej më pak e këndshme, më
monotone, bile filloi ngadalë të mungonte në namaze të përbashkëta.

Filloi të çuditej me vetveten, si ndryshoi kaq shumë, si nuk i sjell më
kënaqësi dëgjimi i ligjeratave dhe këshillave të autoriteteve të ditura.
Vërtet ata dijnë shumë, kanë mësuar shumë gjëra përmendësh, posedojnë
gjëra me vlerë, por për këtë shoqërimi me ata filloi të zbehej dhe
kënaqësinë e ndiente në vetmi.

Duke më treguar ky njeri për këtë që i kishte ndodhur, u hap me mua dhe nga ai dëgjova këtë tregim interesant.

Njëher një i varfër erdhi te bukëpjekësi dhe i tha: “Dëhiroj pak bukë ju
lutem”. “Sa i menqur je” i tha bukëpjekësi “vërtet ke ardhur te
bukëpjekësi i vërtetë”. Bukëpjekësi mori librin nga tavolina dhe filloi
t’i tregoj lypësit për bukën. I tregonte për miellin dhe elbin, për
grurin dhe krundet. Aq bukur i fliste për këto gjëra sa që filloi të
mahnitej me vetveten. Kur ngriti kokën u habit-pos gjurmës së parë të
buzëqeshjes në fytyrë, lypësi nuk buzëqeshi më.

“Unë kërkoj bukë” tha lypësi. “Ah, ah” përsëri tha bukëpjekësi “Vërtet
je i mençur, eja me mua, ta tregoj furrën time”. Filloi ta udhëheq në
shumë koridore, ia tregoi enën ku përgatitej buka duke i thënë: “Askush
nuk ka këtë kapacitet, kemi të gjitha llojet e bukës për çdo shije…” Më
pas bukëpjekësi duke hapur dyert impozante të qelqit tha: “Kjo është
dhoma jonë për inspirim”. Bukëpjekësi “ndiente” se te lypësi kishte lënë
përshtypje të madhe. Por, lypësi nuk fliste fare. Bukëpjekësi e
“kuptoi” heshtjen e tij. Duke e përqafuar lypësin sikurse të njihen që
moti dhe si të ishin vëllezër i tha: “Edhe mua më mahnit kjo sikurse ty”
Bukëpjekësi vazhdoi më tutje: “Njerëzit me kilometra largë vijnë tek
unë. Një herë në javë punëtorët e mi grumbullohen rreth meje për të
dëgjuar recetat e mia me vlerë të paçmuar, librin e recetave të jetës”

Lypësi ishte ulur ngase nuk kishte zgjidhje tjetër përpos të dëgjonte
bukëpjekësin e entuziazmuar. “E di çfarë dëshiron, dëshiron të më
dëgjon” i tha bukëpjekësi. “Unë dëshiroj vetem pak bukë” i tha lypësi.

“Ah, ah” u përgjigj bukëpjekësi “Sa i menqur je” Përsëri e përqafoi të
varfërin dhe e dërgoi në paradhomën e furrës. “Atë që tani do ta them
është shumë me rëndësi. E sheh këtë rrugë? Ka shumë bukëpjekësa, andaj
bëhu i kujdesshëm, ata nuk bëjnë bukë të mirë. E di, njëri brumit i qet
dy lugë krip në vend se t’i qet një lugë. Tjetri e nxenë furrën për tre
shkallë më tepër se sa duhet.

I varfëri i llomitur, u nis drejt rrugës. “A nuk dëshiron bukë?” e pyeti
bukëpjekësi. I varfëri u ndal, duke i ulur supet e shikoi dhe u
përgjigj: “Tani e humba apetitin”. “Dëm i madh” tha bukëpjekësi “Si
duket njerëzit nuk dëshirojnë bukë të vërtetë”

Ndoshta vërtet ndonjëher dëshirojmë t’i ndihmojmë dikujt, por duhet të
kemi kujdes që individit t’i japim atë që i nevoitet. Njëra ndër gjërat
më të stërholluara te secili individ është zemra e tij. Atë që njeriui e
flet, zemra ia kërkon, për atë që njeriu mallëngjehet për atë zemra
qanë, për atë që njeriu gjurmon për atë zemra kërkon.

Zemra e secilit njeri është si ena. Rrallë herë kjo enë mbushet. Kur
dikush dëshiron të bisedoj me ne, zemra i kërkon përgjigje, nuk duhet ta
rrefuzojmë. Kur dikush na thërret në rrugë ose na shikon në rrugë duhet
që në një mënyrë t’i përgjigjemi. Nuk është me rëndësi që të tregojmë
shumë, ose të tregojmë gjatë, apo të tregojmë çdo gjë që dijmë. Ajo që
është e nevojshme është dashuria dhe kujdesi për t’ia mbushur zemrën e
tjetrit. Pra, tjetrit duhet ofruar atë që kërkon zemra e tij me kujdes,
butësi dhe sinqeritet.

Muhammedi s.a.v.s. ka thënë: “Vërtetë Allahu i Madhërishëm i ka enët e
Tij në Tokë. Këto enë janë zemrat, dhe enët më të dashura te Allahut të
Madhërishëm janë ato më të pastrat, më të qëndrueshmet, më të
stërholluarat” (Shënon Taberaniu, transmetuar nga Ebu Utbe el-Havelaniu)

Andaj të varfërit jepi bukë e mos ia trego bukurinë e furrës. Ndërsa zemrës së përvuajtur këshillë të bukur dhe mirëkuptim.

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 21:58

Shejtani ia ndriçon rrugën për në xhami

Një person zgjohet herët nga gjumi për ta falur namazin e Sabahut në
Xhami,i vesh teshat merr abdes dhe niset për në Xhami, në mes të rrugës
për në Xhami rrëzohet i ndytë teshat, kthehet në shtëpi e i ndërron
teshat dhe niset për ta falur namazin për të dytën herë dhe po në të
njëjtin vend prapë rrëzohet, prapë kthehet në shtëpi merr abdes dhe i
ndërron teshat dhe niset për në xhami, në të njëjtin vend takon një
person me një dritë (fener) në dorë e pyet: kush jeni ju?

Ai i përgjigjet: Të kamë parë qe dy herë që rrëzohesh këtu e për këtë tani po ta ndriçoj rrugën për në Xhami....

Ja ndriçon rrugën deri te dera e Xhamisë dhe para se të hynë në Xhami i
thotë njeriu (që është rrëzuar): Hynë në Xhami të falemi.... por ai
refuzon, me gjithat ai ja përsëritë disa herë duke i thënë hyrë të
falemi por ai refuzon kategorikisht që të mos hynë ta fal namazin.

Njeriu e pyet : Pse nuk dëshiron të falesh?

Ai i thotë : Unë jam shejtani.... unë të kamë rrëzuar herën e parë që të
kthehesh në shtëpi e të mos falesh në Xhami por ti u ktheve, e herën e
parë kur u ktheve në shtëpi e more abdes që të shkosh në Xhami ta falësh
namazin All-llahu ti fali ty mëkatet, e kur të rrëzova herën e dytë e
ti u ktheve në shtëpi që të marrësh abdes e të shkosh ta falësh namazin
All-llahu ua fali familjes sate mëkatet, e në herën e tretë u frikësova
që nëse të rrëzojë All-llahu do t'ia falë mëkatet tërë fshatit tënd.

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 21:58

Ebu Kudame

Ky muxhahid ka jetuar pas tabiitabiinëve.
Merrte pjesë në shumë luftra dhe për shkak të aftësisë që kishte treguar në këto xhihade u caktua emir i një çete muxhahidinësh.

Ishte një periudhë kohore që s'kishte xhihad dhe si pasojë Ebu Kudame kishte ngelë në shtëpi pranë familjes së vet.

Një ditë xhumaje hatibi që mbante hutben njoftoi muslimanët që
ndodheshin në xhami , se muslimanët e një krahine tjetër kishin filluar
xhihadin ,prandaj kush kishte mundësi t'i ndihmonin me çfardo lloj
ndihme , qoftë edhe duke bërë dua .

Sa mbaroi xhumaja Ebu Kudame njoftoi muxhahidinët që ai drejtonte , që
të bëheshin gati për xhihad dhe vetë shkoi në shtëpi , u përshëndet me
familjen dhe pa ardhur akoma Iqindia ai së bashku me çetën e vet u nisën
për në tokën e xhihadit .

Rrugës duke ecur një grua muslimane i thotë:

"Esselamu alejkum O Ebu Kudame !"

Ebu Kudame u bë gati që t'ia kthente selamin ,por iu kujtua hadithi i profetit:

"...Kini frikë dunjanë , kini frikë gratë ..."

dhe për këtë shkak nuk i foli fare , por vazhdoi rrugën.
Gruaja i foli prapë :

"Esselamu alejkum O Ebu Kudame !"

Ebu Kudame përsëri s'foli fare ,por vazhdonte të ecte .
Gruaja i foli për së treti:

"Esselamu alejkum O Ebu Kudame !"

Dhe Ebu Kudame prapë s'foli.
Atëherë gruaja i tha:

"Kështu nuk kanë vepruar burrat e mirë! "

Kur dëgjoi këto fjalë Ebu Kudame ia ktheu selamin dhe ndaloi kalin që të
merrte vesh se si ishte halli i kësaj gruaje që me aq ngulm donte të
bisedonte me të.

"Jam një nënë me dy fëmijë -vazhdoi të fliste gruaja-burri që moti ka rënë shehid.
Unë kam një djalë më të bukur se hëna dhe dua që djalin tim ta marrësh
me vete në xhihad dhe lus Allahun që ta pranojë si shehid dhe ta
bashkojë me babanë e tij në xhennet , sepse shumë e ka dashur babanë e
vet . "

Ebu Kudame pyeti se ku e kishte djalin që ta shihte .
Gruaja i tha se djali i saj mund të kthehet nga çasti në çast , prandaj i luti që të prisnin pak .

Ebu Kudame u mendua pak dhe iu kujtua rasti kur profeti shkonte për xhihad në luftën e Tebukut ...
Kur ndonjëri prej sahabëve ngelte mbrapa ushtrisë sahabët e tjerë e njoftonin profetin duke i thënë :

"Filani ka ngelur mbrapa , ta presim apo të vazhdojmë ?

Profeti u thoshte :

"Lëreni nëse ka mirësi në vetvete Allahu do e dërgojë atë me ju dhe n.q.s. s'ka mirësi ju ka ruajtur Allahu nga sherri i tij ."

Si përfundim Ebu Kudame i tha :

"Më vjen keq , por s'mund të presi pasi më duhet të iki sa më shpejt !"

I dha selam dhe iku...

Ditën tjetër muxhahidinët që ishin nën komandën e Ebu kudames dalluan në horizont një kalorës që sa vinte e u afrohej më shumë .
Pas pak çastesh ai i arriti ata .
U dha selam dhe u tha se kërkonte Ebu Kudamen .
Muxhahidinët njoftuan Ebu Kutaben dhe i thanë se një kalorës i panjohur dhe me fytyrë të mbuluar po e kërkonte.
Ebu Kudame shkoi menjëherë për të takuar të panjohurin që po e kërkonte.
Pasi u përball me të e pyeti kush ishte dhe çfarë kërkonte ?!
I panjohuri hoqi shallin me të cilin kishte mbuluar fytyrën dhe tha :

"Jam djali i asaj gruas , e cila bisedoi me ty , që të më marrësh me vete në xhihad !

Ndërsa nga ana tjetër Ebu Kudame kur pa fytyrën e atij djaloshi u shtang dhe i shkuan ndërmend fjalët e nënës së atij djali :

"...kam një djalë më të bukur se hëna ..."

Pëshpëriti diçka në vetvete dhe i tha djaloshit :

"Jo ! S'mund të të marrë me vete !
Kthehu nga ke ardhur .Xhihadi yt është tek nëna jote!"

Por djaloshi filloi t'i lutej dhe t'i përgjërohej që mos ta kthente mbrapa .
Papritur zemra e ngurtë , porsi një shkëmb e Ebu Kudames u zbut dhe nuk
po i rezistonte dot lutjeve dhe përgjërimeve të djaloshit .
Me gjithë merakun se mos po i ndodhte ndonjë gjë e pakëndshme këtij
djaloshi kaq të mirë dhe kaq të bukur Ebu Kudame pranoi që ta merrte me
vete...

Rrugës Ebu Kudame vërente se djaloshi lëvizte herë në krye herë ne fund
të muxhahidinëve , për të parë nëse dilush prej muxhahidinëve kishte
nevojë për ndihmë ...

Pasi bënë një rrugë bukur të gjatë Ebu Kudame urdhëroi që të pushonin .
Gjatë pushimit djaloshin nga lodhja që përjetoi nga rruga e gjatë e zuri menjëherë gjumi ...

Një grup muxhahidinësh kur e panë se sa shpejt e zuri gjumi filluan të qeshin me të .
Por për çudi të tyre filloi të qeshë edhe djaloshi , por ky i fundit po qeshte gjatë gjumit .
Kur u zgjua e pyetën se mos kishte parë ndonjë ëndërr ?!
Tha djaloshi :

"Po !Pashë në ëndërr sikur Allahu më futi në xhennet .
Fillova të ecë nëpër të dhe para më doli një shtëpi me parmakë prej ari dhe argjendi .
U futa në të dhe pashë aty dy vajza shumë të bukura .
Ato më thanë të vazhdoja më tej.
Më tej pashë dy vajza akoma më të bukura edhe ato më thanë që të vazhdoja më tej.
Kur arrita tek dhoma e fundit pashë një krevat dhe e ulur në të ishte një vajzë më e bukur se gjithë të tjerat.
E pyeta atë se kush ishte , kurse ajo më ktheu përgjigjen :

"Unë jam caktuar që të jem gruaja jote në xhennet !

Kur më tha këtë gjë unë u afrova që ta prekja , kurse ajo më tha:

"Avash se akoma s'ka ardhur koha .
Do ta kesh këtë mundësi së shpejti !

Pas kësaj u zgjova...

Të gjithë heshtën...
Heshtjen e theu Ebu Kudame duke thënë :

"Përgëzohu o djalosh !

Pasi udhëtuan edhe pak kohë arritën në tokën e xhihadit

Ebu Kudame në rolin e një komandanti të aftë , i cili njeh ushtarët e vet filloi ndarjen e muxhahidinëve .
Disa i caktoi në vijën e parë të frontit e disa të tjerë në prapavijë .
Edhe djaloshin e caktoi me ata që ishin në prapavijë ...

Gjatë betejës Ebu Kudame vërejti nga larg se një kalorës i mbuluar me një guxim të papërshkruar po çante rradhët e kufarëve .
Në fillim nuk e njohu , por pasi iu afrua më afër pa se ky kalorës ishte djaloshi që iu bashkangjit rrugës .
I foli rreptë dhe urdhëroi që të kthehej në prapavijë .
Kurse djaloshi ia ktheu :

"O Ebu Kudame a nuk e ke dëgjuar se çfarë thotë Allahu :

"Le të luftojnë në rrugën e Allahut ata që japin jetën e kësaj bote për botën tjetër ..."

Dhe unë dua të jem njëri prej atyre dhe dua që këtë shkëmbim ta bëjë sa më parë .
Prandaj të lutem mos më nxirr pengesa .

Ebu Kudame kur kuptoi dëshirën e madhe të këtij djaloshi për të rënë
shehid i dha lejen që të luftonte në vijën e parë të frontit .

Tani që djaloshit iu dha leja për të luftuar në vijën e parë të frontit u bë sikur të ishte me krahë .
Përshëndeti Ebu Kudamen dhe filloi duke luftuar përsëri .

Beteja zgjati një kohë bukur të gjatë dhe përfundoi duke u realizuar premtimi i Allahut :

"...ushtria jonë ka për të qenë gjithmonë Ngadhënjyese ..."

Në fund të betejës , që siç thamë përfundoi me fitoren e muslimanëve
muxhahidinët filluan të kërkojnë njëri-tjetrin për të parë kush kishte
rënë shehid e kush ishte plagosur .

Edhe Ebu Kudame filloi të kërkonte djaloshin ...

Duke kërkuar mes të vrarëve dëgjoi një zë të mekur që po përmendte emrin e tij.
Shkoi menjëherë aty nga vinte zëri dhe pa djaloshin që po rënkonte nga plagët e shumta që kishte marrë .
I zbuloi fytyrën dhe po i jepte kurajo .

Djaloshi me zërin që po i dridhej filloi të fliste :

"O Ebu Kudame ! Ndjej erën e xhennetit , jepi selam nënës time dhe njoftoje se Allahu ia pranoi duan.
Jepi selam edhe ..."

Pa mbaruar fjalën , me një buzëqeshje në fytyrë ia dorëzoi shpirtin Krijuesit të vet .

Ebu Kudame s'i mbajti dot lotët ...

Duke qenë se Ebu Kudame së bashku me muxhahidinët e realizuan qëllimin
për të cilin kishin ardhur (njërën prej dy fitoreve , ose fitore mbi
kufarët ose rënie shehid ) morrën rrugën e kthimit për në vendin e tyre
...

Në hyrje të fshatit kishin dalë shumë njerëz ...

Nëna që prisnin fëmijët e tyre , motra që prisnin vëllezërit e tyre , gra që prisnin burrat e tyre ...

Disa gëzoheshin kur shihnin të njohurit e tyre , kurse disa të tjera
qanin në heshtje kur merrnin vesh se i njohuri i tyre kishte rënë shehid
.

Ebu Kudame zbriti nga kali i tij dhe ecte kokëulur ...

Ia tërhoqi vëmendjen një vajzë e vogël dhe shumë e bukur , e cila
s'linte muxhahid pa ndaluar , duke e pyetur për një të njohurin e saj .

Ebu Kudames iu rrënqeth mishi , të rahurat e zemrës iu shtuan ...

Vallë ku kishte parë një fytyrë të ngjashme si ajo e asaj vajze ?!

Iu kujtuan përsëri fjalët e gruas që bisedoi në çastin kur nisej për xhihad :

"...jam një nënë me dy fëmijë ..."

A mos kjo do ishte motra e atij djaloshi , të cilit vetë Ebu Kudame ia mbylli sytë ?!

A kësaj donte t'i dërgonte selamin e fundit djaloshi që bëri Ebu Kudamen të qajë aq shumë sa t'i lagej mjekra ?!

Por pyetjet e shumta që i lindën në mendje ia ndërpreu vajza e vogël , e cila filloi të ecë në drejtim të tij.
Ebu Kudame sa e pa se ajo vinte në drejtim të tij , ndryshoi rrugë dhe
filloi të ecte me të shpejtë , sikur të ishte ai fajtori për gjithçka që
ndodhi...

Por nuk zgjati shumë ecja e tij , sepse ai u përball me nënën e
djaloshit , e cila i dha selam dhe po priste se çfarë lajmi do t'i jepte
Ebu Kudame .

Ndërkaq arriti edhe vajza e vogël , e cila edhe ajo sikur nëna e saj po priste në heshtje fjalët e Ebu Kudames .

Subhanallah ! Sa çaste të vështira ishin ato për Ebu Kudamen !

Prej sikletit filluan t'i dilnin djersë ...

Më në fund mori guximin dhe me një zë që i dridhej tha :

"Djali yt u vra ..."

"Mos mendoni se janë vrarë (të vdekur) ata që ranë në rrugën Allahut .
Përkundrazi ata janë të gjallë duke u ushqyer tek Zoti i tyre ."-ia ktheu gruaja.

Ndërkaq kur vajza e vogël dëgjoi fjalët e Ebu Kudames ra përtokë e vdekur.
Gruaja me një zë të qetë sikur s'kishte ndodhur gjë tha :

"Të Allahut jemi tek Ai do të kthehemi "

Mori vajzën në krahë dhe u largua qetë qetë ...

Ebu Kudame shkundi veten se mos ishte në ëndërr...

Këmbët s'po e mbanin.
U ul mbi një gur.
Ngeli aty për një kohë të gjatë duke menduar për zemrën e asaj gruaje që rradhë herë gjendet në kraharorët e burrave .

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 21:59

MBRETI DHE DJALOSHI BESIMTAR

Mbreti rrinte ulur ne fronin e vet i kapardisur si kendes, e shkendijat
dilnin nga syte e tij. Ushtaret dridheshin prej tij nga frika, sepse
kishte zemer te forte si guri, a me te forte dhe me te ashper se guri.
Mbreti e levizi koken si shenje se magjistari mund te paraqitej para
tij. Magjistari hyri i perkulur dhe me koke te ulur, u ndal para mbretit
dhe tha: “I falenderohem zoteriut tim qe me lejoi te paraqitem para
tij. Zoteri, kam ardhur t’ju them se jam plakur dhe se fuqia me ka
leshuar. Kam frike se kur te vdes, edhe magjia ime do te vdese se bashku
me mua. Urdheroni, zoteri qe te gjendet ndonje djalosh i zgjuar te
cilit do t’ia kisha mesuar mjeshtrine e magjise!”
Mbreti tha: “Te faleminderit ty, o magjistar! Tere jeten tende e ke
shpenzuar ne sherbimin tim! Ke qene besnik dhe i sinqerte, ndaj do ta
kryej deshiren tende!” Mbreti urdheroi qe te plotesohet deshira e
magjistarit. U zgjodh nje djalosh i zgjuar dhe me fytyre te bukur, te
buzeqeshur, nje djalosh shpirtemire dhe mendjemprehte.
Magjistari, pas nje veshtrimi te shkurter, menjehere erdhi ne perfundim
se ku djale eshte nje thesar i paqmueshem. Pastaj tha: “Mire paskan
zgjedhur, po shoh se je i menqur, i qete dhe i zgjuar. Shpresoj se nuk
mashtrohem!”
Keshtu djaloshi filloi te vinte qdo dite te magjistari, qe prej tij t’i
mesonte bazat e magjise, por nuk e bente kete dhe gjithaq me deshire.
Nuk e donte nje profesion te tille, por qfare te bente! Ky ishte nje
urdher i mbretit te ashper dhe te pameshirshem, ndaj nuk kishte mundesi
ta kundershtonte ate.
Nje dite, derisa po shkonte te magjistari, dikush e thirri nga pas si me
turp. Ishte ky nje kryeprift qe jetonte i vetmuar ne nje banese te
veten, e qe deshironte ta njoftonte djaloshin me te verteten dhe fene e
All-llahut. Djaloshi pranoj te takohej me te dhe e hapi zemren e tij
para mesimeve dhe keshillave te tij qellimmira. I vinte mire ta degjonte
bukurine e fjaleve dhe mendjen e gjere te ketij njeriu te devotshem.
Dhe keshtu djaloshi qdo dite kthehej ne kete shtepi te miresise qe ta
mesonte urtesine, ne menyre qe te nxirrte nga ajo q’eshte e mire per
kete bote dhe te kursente diq nga ajo per boten tjeter dhe per tere
njerezit. Per kete nuk i fliste asgje magjistarit, qe te mos e gjente
ndonje e keqe. Edhe ai njeri i devotshem e kishte keshilluar qe per kete
mos t’i fliste askujt, derisa All-llahu xh.sh. t’i udheroje diq tjeter.
Dhe mire kishte vepruar!
Pas nje kohe, djaloshi filloi te mendonte dhe te brengosej gjithnje e me
shume. Deri kur do te mbetej me frike nga oborri mbreteror, magjistari
dhe padrejtesia?! Si te largohej nga magjistari pergjithmone? Atehere,
nje dite, i pa shume njerez te cileve diq ua kishte zene rrugen. Qfare
po ndodhte atje?
U afrua dhe e pa nje shtaze te trishtueshme qe ua kishte zene rrugen
njerezve. Te gjithe ishin te frikesuar. Djaloshi e mori nje gur, e
ngriti dhe tha: “O Zot, nese tek Ti eshte me e dashur ajo qfare ben
kryeprifti sesa ajo qfare ben magjistari, mbyte kete shtaze!” E pastaj e
gjuajti ate shtaze me gur, e qelloi ate dhe ajo ra e vdekur per toke.
Njerezit u habiten me ate se qfare beri, ndaj filluan te tubohen rreth
tij. Djaloshi shkoi tek kryeprifti per t’i treguar se qfare kishte
ndodhur. Ishte mjafte i shqetesuar; zemra sikur donte t’i dilte jashte
gjoksit.
Kryeprifti e qetesonte djaloshin duke i thene: “ O bir, ti je sot me i
mire se une. Kam degjuar se qfare ke bere. Dije se All-llahu xh.sh.
eshte me ty! Besimtari gjithnje eshte ne sprove. Ndoshta do te gjeje
ndonje gje e pakendshme, por behu zemerforte dhe i durueshem. E lus
All-llahun e madherishem qe te te ndihmoje ne qdo gje!”
Djaloshi gjithnje e me shume behej i devotshem, ndaj njerezit e qmonin
me shume. Filloi me ndihmen e All-llahut fuqipote t’i sheroje te
verbrit, te semurit nga lebra dhe te semurit tjere.
Per kete degjoi njeri prej bashkepunetoreve dhe keshilltareve te afert
te mbretit, i cili vazhdimisht i bente shoqeri mbretit. Kishte blere
dhurata te shumta dhe te shtrenjta dhe shkoi tek shkoi tek djaloshi. I
tha: “Sikur qe me sheh, une jam i verber! Nese me sheron, te gjitha keto
gjera te bukura do te behen tuat!”
Djaloshi u pergjigj: “Une jam sikur te gjithe ju, nuk mund te sheroje
askend. Ai qe ju sheron ju dhe mua eshte All-llahu xh.sh. Nese beson ne
All-llahun, i Lartesuar qofte, une do te lutem qe te te sheroje!”
Atehere keshilltari i mbretit deklaroi se All-llahu eshte Nje, i Vetmi
dhe menjehere u sherua, prandaj u gezua tej mase qe All-llahu xh.sh. e
kishte sheruar. Kur u sherua u perul ne shenje falenderimi ndaj
All-llahut xh.sh.
Diten e dyte, ai njeri erdhi tek mbreti dhe u ul prane tij si zakonisht,
e mbreti u habit kur e pa se ky nuk ishte me i verber. Mbreti e pyeti:
“Kush ta ktheu shikimin?” Njeriu besimtar iu pergjigj: “All-llahu, Zoti
im i Lartesuar, Ai mua m’i ktheu syte”. Mbreti u hidherua dhe bertiti:
“Ti a ke Zot tjeter perveq meje? Me thuaj, kush te bindi se ekziston
ndonje zot perveq meje?”
Keshilltari, pas kembenguljes se mbretit, pranoi se kete e kishte bere
djaloshi. Mbreti urdheroi qe ta sjellin djaloshin. Kur e prune, e pyeti:
“Me thuaj bir, a thua magjia jote u be aq e forte saqe tani mund te
sherosh te verberin, te semurin nga lebra dhe te besh gjera te tjera jo
te zakonshme?”
Djaloshi u pergjigj: “Une nuk e sheroje askend, ndersa magjia nuk ka
kurrfare ndikimi ne sherim. Askush perveq All-llahut xh.sh. nuk i sheron
njerezit nga semundjet e tyre!”
Mbreti bertiti: “Do te te mesoj ty se si duhet te sillesh me zoteriun
tend! Une jam zoti yt dhe nuk ka zot tjeter! Ndaj duhet te me tregosh se
kush ta ka helmuar mendjen dhe te ka mesuar te flasesh keshtu!”
Mbreti urdheroi qe ta torturonin djaloshin derisa pranoi se ai ishte
kryeprifti. Mbreti frikesohej se njerezit do te fillonin te adhuronin
tjeterkend, e jo ate, dhe keshtu do ta humbte mbreterine. Ndaj urdheroi
qe menjehere te ta sillnin kryepriftin. Kur e sollen ate, mbreti filloi
te kercenohej duke i thene: “Ti, do me thene je kreu i turbullirave? A
deshrion qe njerezit te jane te padegjueshem ndaj meje? A pretendon se
ka Zot tjeter veq meje? Largoje kete ide. Ne te kunderten te pret
vdekja!” Kryeprifti i refuzoi kercenimet dhe tha: “Zoti im eshte
All-llahu, e ti nuk mund te me detyrosh me kercenimet e tua qe te
largohem nga besimi im! Bej qfare te duash!”
Nuk kaluan as disa minuta e mbreti kerkoi qe t’ia sjellin nje shpate qe
me te t’ia heq koken kryepriftit. Por, ai ishte i palekundur me fene e
vet, duke i refuzuar kercenimet. Mbreti urdheroi qe t’i prehet koka, gje
qe edhe u be.
Atehere mbreti iu drejtua keshilltarit te vet, duke i thene: “Me ty kam
kaluar shume kohe dhe ty te kam shok. Te keshilloj qe ta lesh fene tende
dhe te mbesim edhe me tej shoke!” Keshilltari e refuzoi kete. Edhe me
ate u be sikur me kryepriftin.
Mbreti pastaj urdheroi qe t’ia sjellin djaloshin, dhe tha: “Largohu, o
djalosh, nga feja jote? Do te ishte vertete keq qe nje djalosh sikur ti
ta humbe jeten per shkak te besimit te gabuar. Mos u sakrifiko ne lulen e
rinise tende; kthehu ne fene e baballareve dhe te gjysherve te tu!”
Djaloshi nuk u lekund dhe i mbeti besnik fese se vet te vertete, edhe
pse e dinte se qfare i kishte ndodhur kryepriftit dhe shokut te mbretit,
dhe iu drejtua mbretit duke i thene:
“E besoj All-llahun si Zot, dhe nuk kam Zot tjeter veq Tij. Beni me mua qfare te doni!”
Mbreti e urdheroi nje grup te njerezve te vet lojale qe ta dergojne
djaloshin ne nje mal te larte dhe qe atje t’i kercenoheshin dhe t’ia
terhiqnin verejtjen se nese nuk largohet nga feja e tij, do ta gjuanin
ne gremine, ne menyre qe te jete shembull per te tjeret qe duan te bejne
sikur ky.
Ne maje te malit, djaloshi e luti Krijuesin e vet: “O Zot, denoji ata per punet e tyre jo te mira!”
Menjehere mali u lekund dhe sherbetoret e mbretit rane ne gremine, e
djaloshi u kthye me hapa te sigurte, me koke te ngritur. Kur e pa mbreti
zullumqare, u qudit dhe u habit.
Duke bertitur tha: “Gjera te quditshme po ndodhin me ty. Ku jane njerezit qe i kam derguar me ty?”
Djaloshi u pergjigj: “All-llahu me liroi prej tyre. Mali u dridh dha ata
rane ne gremine. Keshtu nuk arriten ta kryejne krimin te urdheruar nga
ju!”
Mbreti u nervozua dhe i urdheroi ushtaret qe ta dergojne djaloshin ne
mes te detit dhe ta gjuajne atje per ta mbytur valet e detit.
Djaloshi ne mes te detit te trazuar iu lut All-llahut xh.sh. per ndihme,
dhe Ai ia pranoi lutjet djaloshit. Sherbetoret e mbretit qe te gjithe u
permbyten, e djaloshi, e djaloshi u kthye me besim te forte dhe i
sigurte ne ndihmen e All-llahut xh.sh. Sa e kendshme eshte pergjigjja e
tij thene mbretit: “All-llahu me liroi nga ushtaret tuaj, te cilet u
bene ushqim per peshqit!” Mbreti gati sa nuk pelciti nga hidherimi, kur
djaloshi me plot besim ne All-llahun i tha: “O mbret, ju nuk mund te me
mbytni, gjersa t’ju them se qfare duhet te beni per te me mbytut”.
Mbreti pa u hamendur tha: “Do te veproje si te thuash!”
Djaloshi me tere zerin tha: “Tuboni njerezit ne nje vend te hapur dhe me
lidhni per nje trung palme! Pastaj merrni nje shigjete nga qanta ime
dhe vendosni ne hark, e pastaj thuani: “Ne emer te All-llahut, Zotit te
ketij djaloshi!!! Pastaj, gjuajeni shigjeten ne drejtim timin. Nese
veproni ashtu, do te keni sukses ne mbytjen time!”
Mbreti tha: “Po pranoj!”

I tuboi njerezit ne shesh e lidhi djaloshin per trungun e palmes. E mori
shigjeten, e vendosi ne hark dhe tha: “Ne emer te All-llahut, Zotit te
ketij djaloshi!” Shigjeta e goditi djaloshin besimtar ne temth dhe e
mbyti. Vdes sikur deshmor. Fjalet e fundit i kishte: “La ilahe il â€“
lall â€“ llah â€“ s’ka zot tjeter perveq All-llahut!”
Njerezit u binden me syte e tyre ne sinqeritetin e djaloshit dhe te
gjithe e shqiptuan fjalen me te embel qe gjuha mund te shqiptoje: “E
besojme All-llahun, Zotin e djaloshit!”
Nje fatkeqesi e rende e kishte goditur mbretin!!! Ndodhi ajo qe me se
shumti i frikesohej. I tere populli u bene besimtar. As ushtaret, e as
oborrtaret nuk mund te gjenin ndonje zgjidhje qe t’i shmangnin njerezit
nga e verteta. Nuk arriten te gjenin menyre si t’i mashtronin dhe t’i
largonin nga besimi i tyre ne Zotin e djaloshit.
Mbreti nuk dinte se qfare te beje. Disa nga shoket e tij i thane: “E
sheh, ndodhi ajo prej qka me se shumti frikesoheshe! Nuk ishe sa duhej i
kujdesshem. I tere populli u be besimtar. Urdhero te hapen hendeqe te
medha, te mbushen me dru dhe te ndizet zjarri. Urdheroji ushtaret qe ta
hedhin ne zjarr secilin qe nuk pranon te largohet nga feja e tij!”
Kur e bene kete, i erdhi rendi nje gruaje qe e mbante ne duar nje
foshnje te posalindur. Kur e derguan te zjarri asaj filloi t’i dhimbset
femija e saj, atehere femija foli dhe tha: “Nene behu e durueshme, ti je
ne rruge te drejte!” Kur e ema e degjoi kete, u hodh ne zjarr se bashku
me femijen. Mirepo, meleket i shpetuan dhe i derguan ne Xhennet, i cili
u eshte premtuar durimtareve insha-Allah !

POROSI NGA TREGIMI I MBRETIT ME DJALOSHIN BESIMTAR

1. Muslimani e fsheh besimin e vet, nese frikesohet se armiku mund t’i shkakoje atij dem.
2. Muslimani i lutet All-llahut xh.sh. ne situata jetesore, e sidomos
nese e godet ndonje fatkeqesi, sikurse kishte vepruar djaloshi.
3. All-llahu eshte i Vetmi qe sheron, gjersa mjeku eshte mjet e jo ai qe sheron.
4. I riu musliman duhet t’i thirr te tjeret ne Islam, sikur qe kishte
vepruar djaloshi qe e kishte thirrur keshilltarin e verber.
5. Muslimani eshte i forte dhe i vendosur ne fene e vet, edhe perkunder ngacmimeve qe i ndodhin nga te tjeret.
6. Kur e verteta behet e qarte, muslimani eshte i obliguar ta ndjeke
ate, sikur qe vepruan te pranishmit ne ekzekutimin e djaloshit.
7. Zullumqaret dhe tiranet gjithnje e kane fundin e tmerrshem dhe punet e
tyre te shemtuara gjithnje zbulohen, sikur qe ndodhi me mbretin e
padrejte.

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 21:59

KULETA E HUMBUR

Mustafaja eshte nje tregtar i madh dhe i pasur, i njohur per
sinqeritetin e tij ne mesin e njerezve. Prandaj shume njerez i besojne
dhe bashkepunojne me te te sigurt ne cilesine e mallit qe e shet. Ishte
shume i pelqyer, ndaj numri i bleresve shtohej gjithnje e me shume. Ndaj
pasuria e tij shtohej. E kishte blere nje anije te madhe tregtare qe te
mund te blinte mall me cilesor dhe me te qmueshem nga vende te
ndryshme, nga Lindja, Kina, dhe vende te pasura me mendafsh dhe perfume.
Erdhi koha e haxhxhit dhe muezini e lajmeroi kete, qe njerezit me kohe
te pergatiten per kete obligim. Kete thirrje e degjoi edhe Mustafaja,
ndaj deshi te nisej per rruge. Tha me vete: “Kete e kam obligim para
All-llahut xh.sh. per arsye se jam i pasur dhe duhet t’i pergjigjem
Atij!”
All-llahu xh.sh. ka thene:
“Dhe per hir te All-llahut, vizita e Qabes (haxhi) , eshte obligim per ate qe ka mundesi udhetimi tek ajo.”
(Ali Imran, 97)

SHKUARJA NE HAXH

Mustafaja u pergatit per rruge dhe u nise me ndihmen e All-llahut xh.sh. per haxh, se bashku me nje karvan
Karvani u nise ne drejtim te Mekkes se nderuar. Gjate rruges ata u
ndalen disa here ne menyre qe besimtaret te pushonin dhe t’i kryenin
disa nevoja te tyre. Bujtinat i bene ne disa vende, derisa arriten ne
qytetin e dritave ne Medine (El-Medinetul-Munevvere). Me ta ishte edhe
Mustafaja. Pas nje pushimi te shkurter ne qytet, Mustafaja deshi t’i
blerje disa gjera per te cilat kishte nevoje. Kur e futi doren ne gjep
qe ta njerre kuleten e tij, kuleta nuk ishte. E kerkoj neper teshat e
veta dhe u tmerrua kur edhe aty nuk e gjeti. Per fat te tij te keq iu be
e qarte se e kishin humbur kuleten e bashke me te edhe parate qe i
kishte marre per rruge. E ne kulete i kishte tre mije dinare, qe eshte
nje shume e madhe. Kjo shume parash do t’i ndihmonte atij per t’i
mbuluar shpenzimet e rruges per ne haxh e do t’i kishin mbetur edhe
shume te tjera, te cilat mendonte t’ua dhuronte te varferve ne Mekken e
ndershme. Qfare te bente tani? E kishte humbur pasurine e nevojshme!
Mustafaja mendonte sika mundur t’i ndodhte kjo, mirepo nuk u zhgenjye
dhe nuk u hamend ne qellimin e tij per ta kryer obligimin e vet. U
pajtua me kete, duke thene se kjo ishte shkruar prej all-llahut xh.sh.
Ai megjithate ishte i pasur, ka pasuri qe vlen me mijera dinare, ndaj
mund te huazonte nga shoket e tij qe udhetonin me te. Kur ta kryeje
haxhin dhe te kthehet ne shtepi do t’ua kthente parate e huazuara.
Kerkoi qe t’i huazonin ca te holla, gje per te cilen te gjithe ishin te
gatshem te jene ne sherbim te tij, per arsye se e qmonin, keshtu qe ia
tubuan aq sa kerkoi. E kreu obligimin e vet te haxhit dhe u dhuroi te
varferve diq prej parave, mu ashtu siq e kishte menduar ne fillim te
rruges dhe u kthye ne qytetin e tij. Ishte i lumtur dhe i gezuar qe
All-llahu xh.sh. ia kishte mundesuar nje rast te ketille. Shume shpejt
ua ktheu borgjin njerezve nga te cilet i kishte huazuar parate, duke i
falenderuar perzemersisht.

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:00

FATKEQESITE I VININ NJERA PAS TJETRES MUSTAFASE

Kalonin ditet e Mustafaja edhe me tutje ishte tregtar i madh, i cili
gezonte respect. Jetonte ne begati, ngase All-llahu xh.sh. i kishte
dhene pasuri te shumte atij dhe femijeve te tyre u kishte dhene lumturi
dhe shendet. Gjithnje e falenderonte dhe e madheronte All-llahun xh.sh.
per begatite qe i kishte dhene. Asnjehere nuk kishte harruar t’i mesoje
femijet e vet qe te jene te mire dhe besimtare shembullore, qe te jene
shembull me sjelljet e tyre dhe ta falenderojne All-llahun xh.sh., si
dhe te kerkojne falje nga Ai kur jane ne vetmi ose ne vend publik.
Mustafaja i kishte dy djem dhe nje vajze qe ende ishte ne gji. Ai i
ushqente dhe kujdesej per ta. I kishte mesuar te silleshin mire dhe t’i
respektonin prinderit e tyre.
Nje dite, kur Mustafaja u ul ne tavoline dhe drekonte me gruan dhe
femijet e tij, dikush trokiti ne dyert e shtepis se tij. Njeri prej
djemve te Mustafase shkoi ta hapte deren. Ishte sherbetori i tij Hasani,
i cili e kerkonte zoteriun e tij per bje gje shume te rendesishme.
Mustafaja u ngrit nga tavolina dhe e pyeti: “Q’eshte ajo kaq me rendesi
per te cilen po ma prish rehatine?” Sherbetori heshti per nje kohe si
memec, ishte zverdhur dhe i shqetesuar dhe dridhej nga frika. Mustafa e
pyeti edhe nje here: “Fol diqka, q’eshte qe je kaq i frikesuar? Me mban
ne hamendje!” Hasani iu pergjegj: “Zoteri, anija juaj eshte fundosur
gjate kthimit te saj nga India me tere mallin qe kishte ne te!”
Mustafaja e uli pak koken per shkak te ketij lajmi te dhembshem ndaj
vete tha: “ Nuk ka dalje e as ndihme pa ndihmen e All-llahut te
Madheruar. Kthehu ne dyqan. Ky eshte vullnet i All-llahut xh.sh. dhe
asgje nuk mund ta nderroje fatin tim qe e ka caktuar All-llahu xh.sh.
Mustafaja hyri ne shepine e vet dhe u ul ne tavoline qe ta perfundonte
dreken me gruan dhe femijet e tij. Nuk u merzit e as nuk vajtonte po ia
kishte fatin e vet vullnetit te All-llahut xh.sh., edhe pse ajo anije
perbente tri te katertat e pasurise se tij. Iu kthye punes se tij me
plote elan dhe deshire, i vendosur qe ta kthente sa me shpejt pasurine e
vet te humbur.
Pas disa ditesh, e goditi lajmi i kobshem per mbytjen e djemve te tij.
Nje mur i vjeter qe rrezuar mbi ta, ndaj ata kishin mbetur nen germadhat
e tij, edhe pse njerezit qene munduar per t’i nxjerre te gjalle qe aty.
Mustafaja qau dhe u merzit per ta, por shume shpejt e mblodhi veten,
sepse e dinte qe fatkeqesite duhet t’i perballonte me durim, ndaj e luti
All-llahun xh.sh. qe t’ia fale e ata t’i perfshije nen meshiren e Tij.
Dhembjen dhe merzine e tij e zbuste mendimi se djemte e tij kishin qene
te mire dhe te degjueshem ndaj prinderve te vet. Plotesisht ia kishte
lene fatin e vet All-llahut xh.sh. se Ai e mbron ke te doje.
Mustafaja mbeti me gruan dhe vajzen e vet te vogel. Mirepo, puna e tij
nuk shkonte me shume lehte si me pare, fitimi i tij behej gjithnje e me i
vogel. U detyrua qe ta shiste shtepine e tij te madhe dhe ta blente nje
me te vogel, me modeste. Dyqani nuk ishte me plot me mall te qmueshem,
ndaj numri i bleresve zvoglohej per qdo dite. Sherbetoret e leshonin ne
kerkim te tregtareve me te pasur. Musatafase gjithnje e me shume i binte
autoriteti qe ne me fund u detyrua ta leshoje qytetin e vet, se i vinte
turp t’i shikonte njerezit me sy. Ishte bere nje shembull konkret i nje
te pasuri qe shume shpejt ishte bere i varfrer. Pas teshave te
shtrenjta dhe te bukura tani mbante tesha te arrnuara. Dikur kishte
sherbetore rreth vetes dhe dinte qe shpesh here t’i ndihmonte te
varferit e tani mezi jetonte.
Vendosi ta leshonte qytetin e tij e ndoshta All-llahu ia nderron
gjendjen e tij financiare me te mire. Ndoshta nderimi is jell fat.
Bisedoi per kete me shqen e tij, e ajo u pajtua me kete, bile edhe e
trimeroi ta bente kete. Edhe ajo nuk mund t’i duronte shikimet
qellimkeqija dhe pergojimin e grave te keqija se pas pasurise se madhe
kishte mbetur pa asgje dhe se familjen e tyre e kishte lene fati. Ajo
duronte dhe mundohej perkunder te gjithave ta ndihmonte bashkeshortin e
saj ne fatkeqesine e tij, mirepo gjendja tani ishte bere e pa durueshme
dhe kishin vendosur qe se bashku ta leshonin vendbanimin e tyre te
deritanishem dhe te kerkonin fitim me te mire dhe jete me te lumtur.
Gruaja e durueshme e Mustafase pergatiti pak ushqim te nevojshem per
rruge. Ai e shikonte me mallengjim qytetin e tij nga nje dritare e vogel
duke i kujtuar ditet e tij te lumtura. Sikur ne ender e degjoi zerin e
gruas qe thoshte se qdo gje ishte gati per rruge. E mori vajzen e vogel
ne duar dhe e perqafoi me butesi e ne syte e tij u paraqiten lotet, te
cilet u mundua t’i fshihte nga gruaja e tij. Gruaja e tij e mori ate pak
ushqim qe e kishin per rruge. Ishte bashkeshorte e mire, e durueshme
dhe e degjueshme. Dikur ishte e pasur, por me te gjitha kishte sjellje
njerezore. Kur u varferuan, kete fat te cilin ua kishte caktuar
All-llahu xh.sh. e pranoi ne menyre shume te qete. Edhe ne keto qaste te
renda per burrin e saj ishte prane tij dhe se bashku me te i bente
belle kesaj fatkeqesie qe i kishte goditur. E tani shkonte me te ne te
panjohur edhe pse ishte ne muajin e nente te shtatzenesise e mund te
lindte ne qdo moment.
Gjate rruges Mustafaja dhe gruaja e tij pushuan ne nje fshat dhe blen ca
gjera te nevojshme per ta. Pas udhetimit te gjate dhe te rende
mberriten ne nje qytet te madh ne te cilin edhe kishin menduar te
shkonin. Menjehere pas hyrjes ne qytet, gruaja e tij filloi te ankohet
per dhembjet e lindjes. Si duket kishte ardhur moment i lindjes. Mustafa
e gjeti nje shtepi te vjeter e te leshuar ne periferi te qytetit, pa
dyer dhe pa kulm, ketu edhe u vendosen. Ai pastaj nxitoi deri ne qytet, e
nata kishte filluar te leshohej mbi qytet. Erdhi ne qytet, mirepo nuk
arriti te bleje asgje, ngase te gjitha dyqanet ishin mbyllur. Shetiste
rrugeve te qytetit e zemra e luste All-llahun xh.sh. se ndoshta do te
gjente ndonje dyqan te hapur. Me ne fund e gjeti nje te hapur dhe u
gezua tej mase.

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:00

FUNDI I FATKEQESIVE

Mustafaja aty bleu qumesht dhe vaj. Shitesi e pyeti: “Ku e ke qypin?”
Mustafaja iu pergjigj: “ Une jam i huaj dhe nuk kam qyp.” “Atehere
paguaje kaucionin per qypin!” Mustafa i zhgenjyer pyeti se sa kerkon?
“Pese derhem!”-iu pergjigj shitesi. Mustafaja heshti. E shitesi i tha:
“Q’eshte me ty o njeri?” Mustafaja i tha: “Nuk kam, e kam vetem nje
derhem! Ma jepni ate (qypin v.p), e une ju premtoj se do t’jua kthej
ate!”
Shitesi i mire e kuptonte se q’eshte varferia dhe nevoja e Musatafase
dhe nga meshira ia mbushi qypin me qumesht dhe i qiti ne te pak vaj. Ia
dha Mustafase duke i thene: “Mos harro qe ne mengjes te ma kthesh!”
Mustafaja iu falenderua dhe i premtoi se do ta kthente ate pa e vonuar. E
mori ne duar qypin dhe ashtu i gezuar u nis duke i harruar per nje
moment problemet e veta. I dukej sikur po ia dergonte gruas se vet nje
dhurate te qmueshme. Ate po e priste nje ushqim i shijshem pas lindjes
se dhembshme. Atehere i ra ndermend se ajo ishte e vetme ne nje shtepi
te leshuar dhe te shkaterruar dhe e kaploi frika se mos ndoshta gjate
lindjes i ka ndodhur diq, ndoshta ka pasur nevoje per ndihme. I shpejtoi
hapat e tij duke kaluar neper rrugicat e erreta te qytetit. Nuk kishte
me kalimtare askund. Njerezit kishin shkuar neper shtepite e tyre qe te
pushonin pas dites se mundimshme.
Mustafaja hecte me hapa te shpejte dhe papritmas rrezohet, e qypi se
bashku me qumeshtin i del nga duart dhe copetohet i tere. Mustafane e
kaploi nje zhgenjim i papershkruar. Para syve te tij renditeshin
fotografite nga jeta e tij - pasuri dhe bollek, kurse tani, mjerim ,
varferi dhe merzi. Pa marre parasysh sa ishte i durueshem, kete nuk mund
ta duronte. Ia hapi All-llahut xh.sh. zemren e tij te thyer dhe e
zbrazi tere merzine e vet me nje vajtim te dhembshem. Qante me ze aq
shume, saqe nga femijeria nuk kishte qare ashtu. Vaji i tij theu
qetesine e nates, dhe nje njeri hapi dritaren per te pare se kush eshte
duke qare, dhe pyeti: “Q’ke o njeri? Pse qan?” Mustafaja e ktheu koken
nga dritarja dhe u pergjigj: “Me ra qypi me qumesht dhe u thye!” Njeri
nga dritarja tha: “O, Zot, a nje njeri i rritur sikur ju, te qaje ngase i
ka rene qypi me qumesht; a jeni sherbetor i ndonje zoteriu koprrac?
Q’eshte me njerezit keto dite? I pengojne njerezit duke ua prishur
gjumin per disa derheme!” Pastaj e perplasi dritaren, Mustafaja tha:
“All-llahu te falte!” Menjehere e ktheu shikimin nga copat e lagura te
qypit nga qumeshti i derdhur dhe e kujtoi gruan e vete e cila do te
linde e nuk do te kete qfare te haje. Jeta ishte e zeze ne syte e tij, e
sidomos kur mendonte se gruas se tij mund t’i ket ndodhur diq e keqe.
Ndoshta eshte e vdekur e ndoshta edhe vajza e tij e vogel ka vdekur me
te.
Menjehere ia plasi vajit me ze te madh, se nuk kishte asnje para, nga do
te siguronte ushqimin!? Ai njeri i meparshem doli dhe e qortoi:
“Qetesohu o njeri! Perse po na pengon? Na ler te fleme dhe shko!
Njerezve u ndodhin shume gjera te keqija, e nuk kerkojne ndihme e as nuk
qajne!” Mustafaja tha: “All-llahu te falte! Une para dhjete vjeteve e
kam humbur kuleten se bashku me tre mije dinare dhe asnje lot nuk e kam
leshuar e as nuk kam vajtuar, sepse isha i pasur. Tani po e sheh, po qaj
per disa derhem, se nuk kam me shume!” Njeriu i tha: “Q’ka ke humbur?”
Mustafaja tha: “Kuleten me tre mije dinare!” Njeriu: “Pashe Zotin,
pershkruama!” Mustafa: “A edhe po me perqesh? Me ler rehat, qfare fitoj
nese ta pershkruaj?” Njeriu: “Pashe Zotin, pershkruama, seriozisht e kam
dhe nuk po mahitem!” Mustafa heshti dhe tha me vete: “Nuk ka
rrugedalje, as ndihme, as fuqi pa vullnetin e All-llahut te Lartesuar, e
tani jam ne kete situate te padalshme, e ky njeri tani kerkon qe t’ia
pershkruaje kuleten te cilen e kam humbur para dhjete vjetesh. E ky tani
deshiron qe tq argetohet!”
Atehere ky e kapi per dore dhe i tha perseri: “Pershkruama kuleten e
humbur!” Mustafa u pergjigj: “Do te te tregoj nese me leshon - kuleta
eshte e zeze, e qepur me penj te kuq, i ka tre xhepa; ne secilin nga
njemije dinare. Tani a je i kenaqur? Me lesho, All-llahu te meshirofte!”
Njeriu e pyeti: “Kujt ia dergoje ushqimin?” Mustafaja tha: “Gruas sime,
te cilen e kam lene ne nje shtepi te braktisur e ajo eshte gati te
linde, e ndoshta tashme veq ka lindur, e nuk ka kush t’i ndihmoje!”
Njeriu: “Ti dhe gruaja juaj jeni mysafire te mi! Eja ta shkojme dhe ta
marrim ate!”
Mustafaja ishte i gezuar per shkak te miresise se papritur te ketij
njeriu. U nguten se bashku qe ta merrnin gruan dhe vajzen e tij. I
gjeten dhe i sollen dhe gruaja nuk kishte lindur ende. Ua dha nje dhome
dhe kerkoi nga gruaja e tij qe te kujdeset per gruan e Mustafase.
Nga mesi i nates, gruaja e Mustafase lindi djale. Mustafaja u gezua dhe iu falenderua All-llahut xh.sh.

nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:01

GEZIMI

Ne mengjes nikoqiri i tyre ua solli kafjallin dhe gjersa hanin ia
filluan bisedes. Nikoqiri e pyeti Mustafane: “Me qfare pune merresh?”
Mustafa i tha: “Kam qene trgtar dhe e di kete pune, mirepo tani jam i
varfer sikur qe me sheh dhe nuk kam me qka te tregtoj. Ketu kam ardhur
te kerkoj pune, ndoshta tek ndonje tregtar tjeter.”
Nikoqiri i tha: “Qfare thua, te marresh pjese me mua ne nje pune te
vogel tregtare? Tani do t’i jap njeqind dinare per fillim qe te mund ta
fillosh punen, e pastaj fitimin do ta ndajme.” Pas disa ditesh,
Mustafaja u kthye tek nikoqiri i vet dhe i tha shokut te tij te ri:
“Bera tregti dhe kam fituar pesedhjete dinare, gjysma eshte e juaja!”
Njeriu i tha: “Bashkoja kete fitim parave te tua dhe trgto me to qe te
fitosh me shume!”
Iu kthye Mustafa tregut, me plot vullnet per pune. Frika nga varferia
ishte larguar, ndaj nuk e shikonte jeten ashtu zi si me pare. All-llahu
jep dhe All-llahu ndalon. All-llahu e shpetoi nga varferia kur e kishte
me se veshtiri, prandaj punonte panderprere, e gjuhen dhe zemren e vete
vazhdimisht e perdorte qe ta madheroje dhe falenderoje All-llahun xh.sh.
Dinte ta tregoje falenderimin e tij te thelle ndaj nikoqirit te tij per
ndihmen e dhene. U kthey kur kaluan disa jave dhe ia dha gjysmen e
fitimit.
Njeriu i tha Mustafase: “Shiko shoku im, tani do te them diq pasi qe e arrite qetesine dhe rehatine e zemres sate.”
Mustafaja e pyeti: “Qfare do te me thuash, o vella?” Njeriu tha: “A te
kujtohet qe e ke humbur kuleten e te hollave?” Ky iu pergjigj: “Po, me
kujtohet, kurr nuk do ta harroj kete!” Njeriu: “Te pata pyetur se a mund
te ma pershkruash kuleten e ti e bere kete.” Mustafaja tha: “Po, kete e
pata bere ate nate kur isha duke qare!” Njeriu shkoi tek nje arke e
zbukuruar dhe nxorri nje kulete: “A eshte kjo kuleta juaj?” Mustafaja
mori fryme me veshtiresi dhe gati sa nuk i doli shpirti kur e pa kuleten
e tij. Nga gezimi i madh dhe tronditja e humbi vetedijen. Kur erdhi ne
vete, i tha njeriut: “Pashe All-llahun, ku e gjete ate?” Njeriu iu
pergjegj: “E kam gjetur para dhjete vjetesh ne rruge per ne haxh. I
thash nje njeriu qe te bertiste me ze, kush e ka humbur kuleten, mirepo
askush nuk u lajmerua, prandaj e mora qe ta ruaj duke iu lutur
All-llahut xh.sh. qe te me ndihmoje ne gjetjen e pronarit te kesaj
kulete. Une nuk ha haram. E falenderoj All-llahun i Cili te ka derguar
ne kete qytet dhe ma ka mundesuar te ta kthej kuleten kur ke pasur me se
tepermi nevoje per te holla! Kjo para eshte fituar hallall. Merre
kuleten tende dhe parate te cilat i fitove me pare, ngase t’i kam dhene
njeqind dinare nga kuleta jote!”
Mustafaja e falenderoi njeriun per qdo gje qe kishte bere, si dhe e luti
All-llahun xh.sh. qe edhe me shume t’i ndihmonte per shkak te
fisnikerise dhe sinqeritetit te tij.
Jeta perseri u ringjall tek Mustafaja dhe familja e tij: “Bota e
muslimaneve ende eshte plot me miresi dhe sinqeritet, kur ka ende te
tille qfare jeni ju. All-llahu i sprovon krijesat e Tij. Me duket sikur
All-llahu jua kishte dhene ne amanet keto para, qe te mund te m’i ktheni
ateher kur te kem me se tepermi nevoje per to.” Atehere lexoi nga
Kur’ani i nderuar:
“Dhe ata te cilet kujdesen per amanetet e besuara atyre dhe per
obligimet e veta. Dhe ata te cilet lutjet e tyre i kryejne me kohe - ata
jane pasardhes te denje, te cilet do ta trashegojne Xhennetin; ata do
te jetojne pergjithmone ne te.” InshaAll-llah.

nga Sponsored content