Tregime Islame!
5 posters
Faqja 3 e 5
Faqja 3 e 5 • 
1, 2, 3, 4, 5 
Tregime Islame!
nga Alberti Sun 31 Jan 2010 - 0:40
First topic message reminder :
Tregohet se një djalë erdhi te Ebu Derdai r.a. dhe kërkoi këshillë, e ky iu përgjigj:
"Djali im, përmende Allahun në mirëqenie, Ai do të përkujtoj kur je në fatkeqësi!
Djali im, bëhu dijetar (alim) ose nxënës (muteal-lim)ose dëgjues i mirë, e mos u bëj i katërt se do të shkatërrohesh!
Djali im, mesxhidi yt le të bëhet shtëpia jote, sepse kam dëgjuar nga i Dërguari i Allahut, s.a.v.s. duke thënë: "Mesxhidi është shtëpia e secilit njeri të vetëdijshëm dhe të pastër".
Djali im, ai i cili e bën shtëpinë mesxhid , Allahu ia ka siguruar mëshirën e Tij dhe ia siguron kalimin nëpër urën e Siratit.
Një prej shkatërrimit të këtij ummeti është se ka të tillë që dëgjojnë ligjëratën (dersin) të shtunën, të dielën veç fillojnë të mbajnë vazë, ndërsa të hënën bëhen të ashtuquajtur dijetar!"
Shpëtimi është në vetëdijen e lartë dhe në vetëkontroll, siç thotë verseti kur'anor: "Ata janë njerëz që nuk i pengon as tregtia e largët e as shitblerja në vend për ta përmendur Allahun, për ta falur namazin dhe për ta dhënë zeqatin, ata i frikësohen një dite kur do të tronditen zemrat dhe shikimet". (1)
Secili kërkon lumturinë dhe kënaqësinë por njerëzit dallojnë për mënyrën se si e arrijnë këtë. Dikush mendon se lumturia është në pasuri, dikush nëpërmes epsheve, dikush në gjëra të kota, dikush në alkool ose drogë, dikush në pushtet dhe nam, dikush në pozitë dhe privilegje, dikush në femra, dikush në rroba luksoze, etj.
Mirëpo sikur lumturia të ishte në pasuri, Karuni do të ishte njeriu më i lumtur në botë, sikur lumturia të ishte në pushtet dhe dominim dhe privilegje, Faraoni dhe Hamani do të ishin më të lumturit në botë.
Sikur lumturia të ishte në nam dhe rroba luksoze, "yjet" e njohur botëror nuk do të vdisnin në mjerimin më të madh.
Lumturia e vërtetë dhe kënaqësia është në bindje ndaj Zotit dhe ruajtja nga mëkatet. Ky është shkas i suksesit të përhershëm: "Secili njeri do të shijojë vdekjen, e shpërblimet tuaja u plotësohen ditën e kiametit, e kush shmanget zjarrit e futet në xhenet, ai ka arritur shpëtim, e jeta e kësaj bote nuk është tjetër pos një përjetim mashtrues". (2)
I Lartësuari gjithashtu thotë: "Kush bën vepër të mirë, qoftë mashkull ose femër, e duke qenë besimtar, Ne do t'i japim atij një jetë të mirë (në këtë botë), e (në botën tjetër) do t'u japim shpërblimin më të mirë për veprat e tyre". (3)
Njëri prej robërve të Allahut ka thënë: 'Të mjerët banorët e dynjasë! E lëshuan këtë botë e nuk e shijuan gjënë më të ëmbël në te?' - Dikush e pyeti: "E cila është gjëja më e ëmbël në dynja?" Robi i Allahut u përgjigj: 'Njohja e Allahut!'
Njëherë tre thirrës në islam, kaluan pranë një populli i cili adhuronte zjarrin, dhe i ftuan që ta adhurojnë vetëm Allahun dhe vetëm Atij t'i luten, mirëpo populli nuk pranuan. Kur dëgjuan për këta, ushtria e këtij populli i prangosi dhe i solli para mbretit të tyre. Kur i dëgjoi mbreti, thirri prijësit e tij fetar që të bëjnë dialog më këta.
Kleriku i tyre u tha thirrësve islam që do t'ju bëjë disa pyetje, ndërsa këta thanë:
"Nëse përgjigjemi në pyetje, a do ta pranosh Islamin?!" Kleriku tha që pranon dhe filloi me pyetjet:
Çfarë është ajo që Zoti nuk e njeh?
Çfarë kërkon Zoti prej robërve të Tij?
Çfarë Zoti nuk ka në thesaret e Tij?
Çfarë ka njeriu e që Zoti nuk e ka?
Çfarë Zoti ia ka ndaluar vetit?
Në këtë njëri prej thirrësve në islam filloi të përgjigjej në pyetjet:
Atë që Zoti nuk e njeh, është shirku (politeizmi); "...Thuaj: "Përshkruani realitetin e tyre! A ju po e njoftoni Atë për atë (shok) kinse Ai nuk po ditka se ç'ka në tokë, apo vetëm po i emërtoni me fjalë (e ata as që ekzistojnë)? Jo, por ata që nuk besuan u duket e mirë dredhia e tyre,..." (4) Pra, Ai nuk njeh ortak në pushtet!
Atë që Zoti kërkon prej robërve të Tij është huaja: "Nëse Allahut i huazoni diçka të mirë, Ai juve ua shumëfishon atë dhe ju falë; Allahu është shumë mirënjohës, i butë". (5)
Atë që Zoti nuk ka në thesaret e Tij është varfëria, sepse thesaret e Tij janë gjithnjë përplot dhe jep sa të dojë dhe kujt të do; Atë që njeriu e ka e Zoti nuk ka janë gruaja dhe fëmijët; Atë që Zoti vetit ia ndaloi është zullumi (padrejtësia)!;
Kur dëgjoi këto përgjigje kleriku filloi me qarë dhe tha: "Kjo është vërtetë fe e vërtetë! Si ta pranoj?
Thuaj: La ilahe ilallah Muhammedun resulullah!
Kleriku me sy të përlotur e tha shehadetin e pas tij të gjithë e përsëritën këtë.
Takimi i Shejtanit me Jahjanë a.s.
Erdhi njëherë Iblisi te Jahjai a.s. dhe i tha: "Dëshiroj që të këshilloj!" Jahja a.s. i tha: "Gënjen, ti nuk dëshiron të më këshillosh mua, por më trego për njerëzit?!"
Iblisi tha: "Ne njerëzit i ndajmë ne tre grupe. Grupi i parë është më i rëndi për ne, ne mundohemi që t'i shmangim nga rruga e vërtetë, por pas kësaj ata pendohen dhe ne na shkon mundi huq. Përsëri përpiqemi nga fillimi, por ata përsëri pendohen dhe ne nuk kemi sukses. Me këtë kategori vazhdimisht mundohemi.
Grupi i dytë i njerëzve për ne janë si topi në duart e fëmijëve, i kapim kur të duam, i lëshojmë kur të duam. Këta na janë të bindur tërësisht.
Të tretët janë si ti, të pagabueshëm, këtyre s'mund tu bëjmë asgjë".
Jahjai a.s. e pyeti: "A ke mundur ndonjëherë të më mashtrosh?"
Iblisi tha: "Njëherë! Të ofruan ushqim, e unë ta bëra aq të shijshëm sa që ti ke ngrënë më tepër se duhet, dhe atë natë nuk je zgjuar për namaz të natës".
Jahjai, a.s. tha: "Mirë, kurrë më nuk do ta teproj me ushqim".
Iblisa tha: "Edhe unë kurrë më nuk do ta këshilloi njeriun".
Tregohet se një djalë erdhi te Ebu Derdai r.a. dhe kërkoi këshillë, e ky iu përgjigj:
"Djali im, përmende Allahun në mirëqenie, Ai do të përkujtoj kur je në fatkeqësi!
Djali im, bëhu dijetar (alim) ose nxënës (muteal-lim)ose dëgjues i mirë, e mos u bëj i katërt se do të shkatërrohesh!
Djali im, mesxhidi yt le të bëhet shtëpia jote, sepse kam dëgjuar nga i Dërguari i Allahut, s.a.v.s. duke thënë: "Mesxhidi është shtëpia e secilit njeri të vetëdijshëm dhe të pastër".
Djali im, ai i cili e bën shtëpinë mesxhid , Allahu ia ka siguruar mëshirën e Tij dhe ia siguron kalimin nëpër urën e Siratit.
Një prej shkatërrimit të këtij ummeti është se ka të tillë që dëgjojnë ligjëratën (dersin) të shtunën, të dielën veç fillojnë të mbajnë vazë, ndërsa të hënën bëhen të ashtuquajtur dijetar!"
Shpëtimi është në vetëdijen e lartë dhe në vetëkontroll, siç thotë verseti kur'anor: "Ata janë njerëz që nuk i pengon as tregtia e largët e as shitblerja në vend për ta përmendur Allahun, për ta falur namazin dhe për ta dhënë zeqatin, ata i frikësohen një dite kur do të tronditen zemrat dhe shikimet". (1)
Secili kërkon lumturinë dhe kënaqësinë por njerëzit dallojnë për mënyrën se si e arrijnë këtë. Dikush mendon se lumturia është në pasuri, dikush nëpërmes epsheve, dikush në gjëra të kota, dikush në alkool ose drogë, dikush në pushtet dhe nam, dikush në pozitë dhe privilegje, dikush në femra, dikush në rroba luksoze, etj.
Mirëpo sikur lumturia të ishte në pasuri, Karuni do të ishte njeriu më i lumtur në botë, sikur lumturia të ishte në pushtet dhe dominim dhe privilegje, Faraoni dhe Hamani do të ishin më të lumturit në botë.
Sikur lumturia të ishte në nam dhe rroba luksoze, "yjet" e njohur botëror nuk do të vdisnin në mjerimin më të madh.
Lumturia e vërtetë dhe kënaqësia është në bindje ndaj Zotit dhe ruajtja nga mëkatet. Ky është shkas i suksesit të përhershëm: "Secili njeri do të shijojë vdekjen, e shpërblimet tuaja u plotësohen ditën e kiametit, e kush shmanget zjarrit e futet në xhenet, ai ka arritur shpëtim, e jeta e kësaj bote nuk është tjetër pos një përjetim mashtrues". (2)
I Lartësuari gjithashtu thotë: "Kush bën vepër të mirë, qoftë mashkull ose femër, e duke qenë besimtar, Ne do t'i japim atij një jetë të mirë (në këtë botë), e (në botën tjetër) do t'u japim shpërblimin më të mirë për veprat e tyre". (3)
Njëri prej robërve të Allahut ka thënë: 'Të mjerët banorët e dynjasë! E lëshuan këtë botë e nuk e shijuan gjënë më të ëmbël në te?' - Dikush e pyeti: "E cila është gjëja më e ëmbël në dynja?" Robi i Allahut u përgjigj: 'Njohja e Allahut!'
Njëherë tre thirrës në islam, kaluan pranë një populli i cili adhuronte zjarrin, dhe i ftuan që ta adhurojnë vetëm Allahun dhe vetëm Atij t'i luten, mirëpo populli nuk pranuan. Kur dëgjuan për këta, ushtria e këtij populli i prangosi dhe i solli para mbretit të tyre. Kur i dëgjoi mbreti, thirri prijësit e tij fetar që të bëjnë dialog më këta.
Kleriku i tyre u tha thirrësve islam që do t'ju bëjë disa pyetje, ndërsa këta thanë:
"Nëse përgjigjemi në pyetje, a do ta pranosh Islamin?!" Kleriku tha që pranon dhe filloi me pyetjet:
Çfarë është ajo që Zoti nuk e njeh?
Çfarë kërkon Zoti prej robërve të Tij?
Çfarë Zoti nuk ka në thesaret e Tij?
Çfarë ka njeriu e që Zoti nuk e ka?
Çfarë Zoti ia ka ndaluar vetit?
Në këtë njëri prej thirrësve në islam filloi të përgjigjej në pyetjet:
Atë që Zoti nuk e njeh, është shirku (politeizmi); "...Thuaj: "Përshkruani realitetin e tyre! A ju po e njoftoni Atë për atë (shok) kinse Ai nuk po ditka se ç'ka në tokë, apo vetëm po i emërtoni me fjalë (e ata as që ekzistojnë)? Jo, por ata që nuk besuan u duket e mirë dredhia e tyre,..." (4) Pra, Ai nuk njeh ortak në pushtet!
Atë që Zoti kërkon prej robërve të Tij është huaja: "Nëse Allahut i huazoni diçka të mirë, Ai juve ua shumëfishon atë dhe ju falë; Allahu është shumë mirënjohës, i butë". (5)
Atë që Zoti nuk ka në thesaret e Tij është varfëria, sepse thesaret e Tij janë gjithnjë përplot dhe jep sa të dojë dhe kujt të do; Atë që njeriu e ka e Zoti nuk ka janë gruaja dhe fëmijët; Atë që Zoti vetit ia ndaloi është zullumi (padrejtësia)!;
Kur dëgjoi këto përgjigje kleriku filloi me qarë dhe tha: "Kjo është vërtetë fe e vërtetë! Si ta pranoj?
Thuaj: La ilahe ilallah Muhammedun resulullah!
Kleriku me sy të përlotur e tha shehadetin e pas tij të gjithë e përsëritën këtë.
Takimi i Shejtanit me Jahjanë a.s.
Erdhi njëherë Iblisi te Jahjai a.s. dhe i tha: "Dëshiroj që të këshilloj!" Jahja a.s. i tha: "Gënjen, ti nuk dëshiron të më këshillosh mua, por më trego për njerëzit?!"
Iblisi tha: "Ne njerëzit i ndajmë ne tre grupe. Grupi i parë është më i rëndi për ne, ne mundohemi që t'i shmangim nga rruga e vërtetë, por pas kësaj ata pendohen dhe ne na shkon mundi huq. Përsëri përpiqemi nga fillimi, por ata përsëri pendohen dhe ne nuk kemi sukses. Me këtë kategori vazhdimisht mundohemi.
Grupi i dytë i njerëzve për ne janë si topi në duart e fëmijëve, i kapim kur të duam, i lëshojmë kur të duam. Këta na janë të bindur tërësisht.
Të tretët janë si ti, të pagabueshëm, këtyre s'mund tu bëjmë asgjë".
Jahjai a.s. e pyeti: "A ke mundur ndonjëherë të më mashtrosh?"
Iblisi tha: "Njëherë! Të ofruan ushqim, e unë ta bëra aq të shijshëm sa që ti ke ngrënë më tepër se duhet, dhe atë natë nuk je zgjuar për namaz të natës".
Jahjai, a.s. tha: "Mirë, kurrë më nuk do ta teproj me ushqim".
Iblisa tha: "Edhe unë kurrë më nuk do ta këshilloi njeriun".
Alberti- Legjendë
Postime : 41743
Gjinia : 
Anëtarësuar : 23/11/2009
Mosha : 36
Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:01
Dy fëmijë në Luftën e Uhudit
Bismil-lahirr-rrahmanirr-rrahim
Es selamu alejkum ve rahmetullahi ve berekatuhu
Vëllezër dhe motra të nderuara, në një Ligjeratë të mbajtur nga një
dijetarë i Afrikës së Jugut, dijetari përmendi një hadith të cilin desha
ta ndajë me ju. Në të thuhet si vijon:
Në luftën e Uhudit, kur muslimanët tuboheshin për të shkuar në luftë,
erdhën dy fëmijë (12 dhe 13 vjeçarë), njëri prej tyre quhej Rafi´ ibn
Hatixh ndërsa tjetri Samra ibn Xhundub dhe kërkuan nga i Dërguari
(SalAllahu Alejhi ve Selem) që t´i lejojë të marrin pjesë në luftë,
mirëpo i Dërguari i All-llahut (SalAllahu Alejhi ve Selem) u tha që të
kthehen dhe ata respektuan urdhërin e të Dërguarit (SalAllahu Alejhi ve
Selem) dhe u kthyen. Babai i njërit prej atyre dy fëmijëve të kthyer
erdhi tek i Dërguari (SalAllahu Alejhi ve Selem dhe i tha:
" O i Dërguari i All-llahut, ti nuk i ke lejuar birit tim që të marrë
pjesë në luftë dhe unë respektoj vendimin dhe urdhërin tënd. Vetëm se,
biri im është shenjëtarë shumë i mirë dhe ndoshta shkathtësia e tij mund
t´i ndihmpjë Ummetit këtë ditë (SubhanAll-llah, athua ka kësi prindër
sot ?!?)."
I Dërguari i All-llahut (SalAllahu Alejhi ve Selem) i lejoi birit të
këtij Sahabiu që të merr pjesë në luftë. Kur dëgjoi fëmiu tjetër se, i
Dërguari i All-llahut (SalAllahu Alejhi ve Selem) i kishte lejuar shokut
të tij (fëmiut tjetër) që të marrë pjesë në luftë, ai u kthye prap dhe
iu drejtua të Dërguarit (SalAllahu Alejhi ve Selem):
" O i Dërguari i All-llahut, ti nuk na lejove që të marrim pjesë në
luftë, mua dhe shokut tim dhe ne u kthyem, ndërsa tani ke lejuar
Rafi´i-un për shkak të shkathtësive të tija në hark, mirëpo unë të
betohem se, po që se na lejon që të mundemi, unë do t´a rrëzojë atë."
(SubhanAll-llah, fëmijë 12 vjeçar)
I Dërguari i All-llahut (SalAllahu Alajhi ve Selem) i tha: " Në regull,
ti thua se mund t´a rrëzosh atë? Thirre shokun tënd dhe ejani këtu për
mundje."
[Dy Sahabe-fëmijë duke u mundur për të luftuar fisebilil-lah]
Dhe para syve të të Dërguarit (SalAllahu Alejhi ve Selem), Samra mbajti
fjalën e dhënë dhe rrëzoi Rafi´-un. I Dërguari i All-llahut (SalAllahu
Alejhi dhe Selem) tha:
" SubhanAll-llah, ti pate të drejtë. Që të dy mund të shkoni."
Bismil-lahirr-rrahmanirr-rrahim
Es selamu alejkum ve rahmetullahi ve berekatuhu
Vëllezër dhe motra të nderuara, në një Ligjeratë të mbajtur nga një
dijetarë i Afrikës së Jugut, dijetari përmendi një hadith të cilin desha
ta ndajë me ju. Në të thuhet si vijon:
Në luftën e Uhudit, kur muslimanët tuboheshin për të shkuar në luftë,
erdhën dy fëmijë (12 dhe 13 vjeçarë), njëri prej tyre quhej Rafi´ ibn
Hatixh ndërsa tjetri Samra ibn Xhundub dhe kërkuan nga i Dërguari
(SalAllahu Alejhi ve Selem) që t´i lejojë të marrin pjesë në luftë,
mirëpo i Dërguari i All-llahut (SalAllahu Alejhi ve Selem) u tha që të
kthehen dhe ata respektuan urdhërin e të Dërguarit (SalAllahu Alejhi ve
Selem) dhe u kthyen. Babai i njërit prej atyre dy fëmijëve të kthyer
erdhi tek i Dërguari (SalAllahu Alejhi ve Selem dhe i tha:
" O i Dërguari i All-llahut, ti nuk i ke lejuar birit tim që të marrë
pjesë në luftë dhe unë respektoj vendimin dhe urdhërin tënd. Vetëm se,
biri im është shenjëtarë shumë i mirë dhe ndoshta shkathtësia e tij mund
t´i ndihmpjë Ummetit këtë ditë (SubhanAll-llah, athua ka kësi prindër
sot ?!?)."
I Dërguari i All-llahut (SalAllahu Alejhi ve Selem) i lejoi birit të
këtij Sahabiu që të merr pjesë në luftë. Kur dëgjoi fëmiu tjetër se, i
Dërguari i All-llahut (SalAllahu Alejhi ve Selem) i kishte lejuar shokut
të tij (fëmiut tjetër) që të marrë pjesë në luftë, ai u kthye prap dhe
iu drejtua të Dërguarit (SalAllahu Alejhi ve Selem):
" O i Dërguari i All-llahut, ti nuk na lejove që të marrim pjesë në
luftë, mua dhe shokut tim dhe ne u kthyem, ndërsa tani ke lejuar
Rafi´i-un për shkak të shkathtësive të tija në hark, mirëpo unë të
betohem se, po që se na lejon që të mundemi, unë do t´a rrëzojë atë."
(SubhanAll-llah, fëmijë 12 vjeçar)
I Dërguari i All-llahut (SalAllahu Alajhi ve Selem) i tha: " Në regull,
ti thua se mund t´a rrëzosh atë? Thirre shokun tënd dhe ejani këtu për
mundje."
[Dy Sahabe-fëmijë duke u mundur për të luftuar fisebilil-lah]
Dhe para syve të të Dërguarit (SalAllahu Alejhi ve Selem), Samra mbajti
fjalën e dhënë dhe rrëzoi Rafi´-un. I Dërguari i All-llahut (SalAllahu
Alejhi dhe Selem) tha:
" SubhanAll-llah, ti pate të drejtë. Që të dy mund të shkoni."
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:01
KUJTIMET ME ROJTARIN
As mos me pyetni sa te lumtur ishim kur na e bene nje kopsht ne afersi
te sheshit qendror ! E tere ajo qe gjendej ne te ta bente me dije se ai
vend ishte i pergatitur per femije. Aty ishin dhjete luhatese me ulese
te shumta shumengjyreshe, me lidhese te lekures. Por, asnjera nga gjitha
keto nuk mund te krahasohet me bukurine e patave qe notonin neper
bazene, me fontanen e bukur, uji i te cilit rrjedhte ne bazene, duke
shkaktuar nje gurgullime te bukur, zeri i te ciles depertonte ne veshet
tane.
Sa i mrekullueshem qe eshte ky kopsht yni !
LOJA ESHTE PJESE E FEMIJERISE
Dija te shkoja te shkoja te kopshti nje ore para perendimit te diellit,
ne percellje te vellait te vogel, Blerimit. Atje shoqeroheshim me
femijet e tjere te lagjes sone. Ishim te nje moshe dhe te nje gjatesie,
keshtu qe edhe hapat tane ishin te njejte. Kur hynim ne kopsht, i
leshonim duart, shikimet tona shperndaheshin ne tere kopshtin, kembet
tona vraponin ne drejtim te luhateseve dhe pishinave. Shpeshhere une dhe
vellai im i vogel lagnim ca riska buke dhe ua gjuanim patave. Kur axha
Rexhep e merrte ne dore pipin e vet dhe i fryente atij e denim se dyert e
kopshtit se shpejti do te mbylleshin. Koha e lojes dhe e argetimit
kishte kaluar. Pastaj iknim nga rojtari derisa ai e arrinte ndonjerin
nga ne. Edhe kjo ishte pjese e lojes sone se dashur.
AXHA REXHEP JU DESHIRON MIRESEARDHJE
Eshte e drejte te themi: “Ai eshte rojtari qe meriton respekt !”
Na shikon me shikim te bute ateror, gjithnje me fytyre te buzeqeshur kur
vijme me kopsht. Kishte qene rojtar i tij edhe para se te shnderrohej
ne kopsht per femije. Asnjehere nuk do te harrojme se si qdo nate, para
daljes nga kopshti na joshte me sheqerka te llojllojshme qe te dilnim sa
me pare. Edhe pse pip ii tij kishte ze te kendshem, bombonet me
gjathate e benin te veten. Edhe kur e leshonim kopshtin, ne veshet tane
nje kohe te gjate tingellonte zeri i pipit. Kjo ishte nje shprehi e
axhes Rexhep, qe qdo here ta fishkellonte melodine e tij te dashur.
LOJA DHE PROVIMI NUK SHKOJNE BASHK
Erdhi koha e provimeve. Tani me nuk mund te shkoj ne kopshtin tone te
dashur. Babai im me ka ndaluar derisa t’i kryej provimet me sukses te
shkelqyeshem. Me zell pergatitem per provime. Mirepo si mund t’i’ harroj
luhateset dhe patat e bukura.
Babai e ndiente se di. Mirepo si mund t’i’ harroj luhateset dhe patat e bukura.
Babai e ndiente se diq po me mundonte, por kot perpiqej te dinte se
q’eshte ajo. Nuk pergjigjesha ne pyetjet e tij, se e dija se nuk do te
lejonte ate qe e deshiroja. Ne nje moment, e verejti se po i vizatoj ne
leter luhateset dhe patat prane bazeneve. E lavderoi vizatimin tim, por
si rendom ne menyre te bute ma terhoqi verejtjen se duhet te mendoj edhe
per lendet e tjera.
SHKO NE PROVIM I QETESUAR
Shume shpejt vendosi diq ne vete. Sapo e perfundoi dreken, me kerkoi
mua. Nena me dergoi te dhoma e tij . ne hyrje i dhash selam dhe iu ula
ne preher. E kapa perqafe, duke e nier se ka ardhur koha e gezimit. Me
tha: “Fisnik, qfare thua, a te shkojme me te shpejte ne nje vizite te
shkurter ne kopsht? Duhet te pushosh pak, mesimi te ka lodhur, andaj nje
pushim i vogel do te te ndihmonte qe neser te shkosh ne provim pa
brenga dhe i qetesuar. Pergatitu, une po te pres !”
U gezova pa mase dhe e falenderova duke e puthur ne faqe. E verejti kete
dhe tha: “Falenderoju vizatuesit te mire, i cili ma perkujtoi kete !”
KRENOHEM ME BABANE
I vesha me te shpejte kepucet dhe ne nje qese te vogel futa pak buke te
thate. U pershendeta me nenen, e cila m’i dha ca tesha te pastra. Shpejt
dola se bashku me babane dhe Blerimin. Rruges e verejta se si nga
dritaret me veshtronin shoket e mi. I luteshin All-llahut qe edhe
baballaret e tyre t’i dergonin ata ne kopsht sikur qe kete e bente babai
im. Edhe ata, sikur une mesonin me zell. Une shoqerohesha vetem me
nxenes te mire dhe te zellshem. E lutja All-llahun qe t’i pranoje lytjet
e tyre, ne menyre qe te gjithe se bashku te takoheshim tek axha Rexhep
prane patave dhe fontanave te ngjyrosura.
Sa i mrekullueshem eshte babai im ! Vertet krenohem me te. Ai eshte symbol i njeriut te ndieshem, te bute dhe besnik.
MIKEPRITJA E MIRE ESHTE GOSTI
Kur na pa axha Rexhep, buzeqeshi dhe vetullat e tij te zbardhura
shendriten nga gezimi. Nxitoi nga ne per te na uruar mireseardhje, sikur
bejne shoket e dashur pas nje mungese te gjate. Shume shpejte e futi
doren ne xhep qe tere kete ta kompenzoje me bombone, te cilat i kishte
ruajtur per ne, ka tanime shtate dite. Kushdo qe do te na shihte ne ato
momente, do te mendonte se axha Rexhep eshte shoku im qe para njezet
vjetesh, edhe pse une i kam pasur vetem dhjete vjet.
Sa bukur na priste ! Na thirri te ulemi ne ulesen e tij te preferuar, ne
te cilen qe moti e kishte gravuar emrin e tij e prane tij numrin 1956.
SUKSESI ESHTE MIK I TE ZELLSHEMVE
Pas bisedes se shkurter me babane tim, axha Rexhep m’u drejtua dhe me
tha: “Pse nuk po te shoh me ketu ? Mendoj se je duke u pergatitur per
provime, e di se je shume i zellshem !” Iu buzeqesha e ai vazhdoi, duke
bere shaka: “Ngase ke munguar shtate dite te tera, pot a jap noten
“zero”!!!”
I gezuar per shkak te nderhyrjes se tij qesharake, i thashe: “Vellai im
dhe une gjithnje jemi te paret. Do t’jua tregoj notat edhe ndonje dite.
Te gjitha jane peseshe! Do te kaloj me sukses te shkelqyeshem! ” Duke
m’i rrahur shpatullat me tha: “Lehte e kam une me ju! Baba ii juaj mund
te krenohet me femijet e vet te mrekullueshem!”
FJALET E TE MEDHENJVE JANE THESARE
Heshti pak: Me shikoi ne sy: “Fisnik, te premtoj qe pas provimeve do te
ta rrefej nje tregim te kendshem, si shperblim pee mundin tend te madh”
Brohorita nga gezimi dhe thashe: “Tregim argetues? A dini tregime
interesante per ne? Axhe, ju jeni te mrekullueshem!!! Qysh tani ju
falenderoj! Pashe Zotin a mund te ma tregoni tani, ne menyre qe te mos
mendoj per te gjate kohes se provimeve? Ju lutem axha Rexhep, … do
t’ju degjoj me vemendje!”
E levizi koken ne shenje pohimi. Ndersa une me shpejtesi dhe me
shkathtesi i mblodha edhe tete shoket e mi, shoket e mi ne loje dhe
“partnere” ne ndarjen e bomboneve, kuptohet, pas lejes se marre nga
baballaret e tyre.
Axha Rexhep u uroi mireseardhje dhe filloi me tregimin e tij te paharrueshem.
BOTA ESHTE SKENE E MESIMT
Mbreteroi nje heshtje e thelle. E drejtoi gishtin ne drejtim te lisit
nen hijen e te cilit rrinim, dhe tha: “Te dashur femije, shikoni kete
dru! Per kete dru me lidhin kujtime dhe mesime te dobishme. Disa prej
tyre jane te dhimbshme, e disa te tjera jane te bukura. Ato me kane
mesuar leksione te paharruara ne jeten time.”
Na habiten fjalet e tij. Si ben qe nje dru ta mesoje njeriun? Vazhduam
ta degjonim te qete, e ai thoshte: “Ndodhia me e rendesishme, prej se
ciles kam marre mesim, ka ngjare para dhjete vjetesh. Ky dru ishte nje
nene e kujdesshme qe ruante ne pjesen e poshtme nje mbreteri te madhe
buburrecash te zinj. Ende mund t’i vereni gjurmet e tyre!!!”
Vertet mund te shihej hyrja ne trung.
BUBURRECAT JANE SHEMBULL I ZELLSHMERISE
“Ne ate kohe punoja nga mengjesi gjer ne mbremje, duke prere dege, duke
mbjelle lule dhe drunj, si dhe duke i ushqyer patat. Nje here ,
vemendjen time e terhoqi nje litar i gjate dhe i z ii cili perbehej prej
buburrecave. I shikova me vemendje nje kohe te gjate, duke e madheruar
All-llahun xh.sh., i cili iudha zelle qe prej mengjesit te hershem te
kerkojne ushqim dhe ta tubojne ate per dite te veshtira.
U afrova dhe u perkula mbi ta, duke i urdheruar si me shaka me
fishkellimen e pipit tim. Per qudi, sikur me kuptuan! Sa e quditshme
eshte bota e tyre! Njeri bartte nje grimce dhé qe ta ndertonte shtepine
e vet, tjetri qendronte ne gjysem meter largesi nga hyrja, sikur u
tregonte rrugen te tjereve, ndersa i treti e mbante nje karkalec te
vdekur, gjersa i katerti u shkonte ne ndihme!”
ROJA ESHTE LIGJ DHE REND
“Tere kete disi mund ta kuptoja. Por, qfare benin ata dy buburreca duke
qendruar pa levizur para hyrjes? I shikova me vemendje! I kuptova se ata
ishin rojtaret qe nuk e lejonin hyrjen e te huajve dhe te cilet i
vezhgonin kalimtaret dhe te papunet. Sa gje e bukur qe ishte kjo! Sa te
rinj, te gjalle dhe te forte! Asnje buburrec nuk mund te dilte nga
kontrolli i tyre, nese deshironte te largohej apo te ikte. Detyra e tyre
sa ishte e ngjajshme me timen ne kopsht, prandaj vendosa t’i njihja me
mire. Do te perpiqem ta njoh me mire afersine e tyre ne zgjedhjen e
problemeve te renda, sikur qe edhe une isha i detyruar te veproja me
rastin e ardhjes sime ketu ne kopsht si shef i kopshtit!”
NUK KA JETE PER TE DESHTUARIN
“ Me ndihmen e nje shkopi e nda va kokrren e grurit nga nje buburrec i
vogel i cili e bartte ne drejtim te hyrjes. Me te shpejte ai buburrec u
kthye prapa ne drejtim tekokrres se grurit dhe vazhdoi ta terhiqte. E
perserita kete disa here dhe qdo here buburreci e kapte kokrren dhe
nisej drejt magazines se mbreterise se buburrecave.
Mendova ta fshihja ate kokerr. Me shkathtesi dhe shpejtesi e morra
kokrren dhe e futa ne xhep. Buburreci e kerkoi kokrren e grurit, por
kot, deri sa u bind se ka humbur. Vendosi te hyje duke i levizur krahet e
veta te zbrazeta, por filloi nje beteje e rende!!!”
DORA QE JEP ESHTE ME E MIRE SE DORA QE MERR
“Shpejtuan buburrecat-rojtare ne drejtim te buburrecit te mjere dhe
sikur u grinden dhe u fjalosen me te nje kohe. Papritmas, kercyen ne
trupin e buburrecit te lodhur dhe ia keputen koken nga trupi, duke e
lene qe te ballafaqohet me vdekjen, derisa u nfa nga jeta.
E luta All-llahun xh.sh qe te ma fale kete pune te shemtuar dhe fillova
te qaj mbi trupin e vdekur te buburrecit, mbi te cilin binin pikat e
loteve te mi te nxehte dhe te dhimbshem.
Rojtaret menduan se buburreci ishte kthyer pa e perfunduar punen, andaj e
kishin akuzuar dhe e kishin denuar per pertaci dhe papunesi. E denuan
me vdekje, se nuk ka jete per ata qe deshirojne te jene barre per te
tjeret, e jane ne gjendje te punojne.
Qe nga atehere , ky vend eshte bere vend i posaqem per mua. Ndaj bombone
per buburrecin tone deshmor, vdekja e te cilit ishte mesim per ata qe
logjikojne. Me doren time mekatare e kam shkruar ne ulese prane atij
vendi: “Rexhepi, 1956v.”
MESIMET NGA TREGIMI
1. Natyra me boten e vet bimore dhe shtazore dhe me bukurine e vet te
cilen e ka krijuar All-llahu xh.sh. eshte vertet nje hapesire per jeten
dhe argetimin e femijeve.
2. Jane te paharrueshme momentet e lojes se perbashket me femijet e lagjes ne kopshtin e madh.
3. Kopshti i madh i perbashket ku takohen femijete lagjes, e ka rojtarin
e vet, i cili e hap dhe e mbyll kopshtin ne kohen e vet te caktuar me
pipin e vet.
As mos me pyetni sa te lumtur ishim kur na e bene nje kopsht ne afersi
te sheshit qendror ! E tere ajo qe gjendej ne te ta bente me dije se ai
vend ishte i pergatitur per femije. Aty ishin dhjete luhatese me ulese
te shumta shumengjyreshe, me lidhese te lekures. Por, asnjera nga gjitha
keto nuk mund te krahasohet me bukurine e patave qe notonin neper
bazene, me fontanen e bukur, uji i te cilit rrjedhte ne bazene, duke
shkaktuar nje gurgullime te bukur, zeri i te ciles depertonte ne veshet
tane.
Sa i mrekullueshem qe eshte ky kopsht yni !
LOJA ESHTE PJESE E FEMIJERISE
Dija te shkoja te shkoja te kopshti nje ore para perendimit te diellit,
ne percellje te vellait te vogel, Blerimit. Atje shoqeroheshim me
femijet e tjere te lagjes sone. Ishim te nje moshe dhe te nje gjatesie,
keshtu qe edhe hapat tane ishin te njejte. Kur hynim ne kopsht, i
leshonim duart, shikimet tona shperndaheshin ne tere kopshtin, kembet
tona vraponin ne drejtim te luhateseve dhe pishinave. Shpeshhere une dhe
vellai im i vogel lagnim ca riska buke dhe ua gjuanim patave. Kur axha
Rexhep e merrte ne dore pipin e vet dhe i fryente atij e denim se dyert e
kopshtit se shpejti do te mbylleshin. Koha e lojes dhe e argetimit
kishte kaluar. Pastaj iknim nga rojtari derisa ai e arrinte ndonjerin
nga ne. Edhe kjo ishte pjese e lojes sone se dashur.
AXHA REXHEP JU DESHIRON MIRESEARDHJE
Eshte e drejte te themi: “Ai eshte rojtari qe meriton respekt !”
Na shikon me shikim te bute ateror, gjithnje me fytyre te buzeqeshur kur
vijme me kopsht. Kishte qene rojtar i tij edhe para se te shnderrohej
ne kopsht per femije. Asnjehere nuk do te harrojme se si qdo nate, para
daljes nga kopshti na joshte me sheqerka te llojllojshme qe te dilnim sa
me pare. Edhe pse pip ii tij kishte ze te kendshem, bombonet me
gjathate e benin te veten. Edhe kur e leshonim kopshtin, ne veshet tane
nje kohe te gjate tingellonte zeri i pipit. Kjo ishte nje shprehi e
axhes Rexhep, qe qdo here ta fishkellonte melodine e tij te dashur.
LOJA DHE PROVIMI NUK SHKOJNE BASHK
Erdhi koha e provimeve. Tani me nuk mund te shkoj ne kopshtin tone te
dashur. Babai im me ka ndaluar derisa t’i kryej provimet me sukses te
shkelqyeshem. Me zell pergatitem per provime. Mirepo si mund t’i’ harroj
luhateset dhe patat e bukura.
Babai e ndiente se di. Mirepo si mund t’i’ harroj luhateset dhe patat e bukura.
Babai e ndiente se diq po me mundonte, por kot perpiqej te dinte se
q’eshte ajo. Nuk pergjigjesha ne pyetjet e tij, se e dija se nuk do te
lejonte ate qe e deshiroja. Ne nje moment, e verejti se po i vizatoj ne
leter luhateset dhe patat prane bazeneve. E lavderoi vizatimin tim, por
si rendom ne menyre te bute ma terhoqi verejtjen se duhet te mendoj edhe
per lendet e tjera.
SHKO NE PROVIM I QETESUAR
Shume shpejt vendosi diq ne vete. Sapo e perfundoi dreken, me kerkoi
mua. Nena me dergoi te dhoma e tij . ne hyrje i dhash selam dhe iu ula
ne preher. E kapa perqafe, duke e nier se ka ardhur koha e gezimit. Me
tha: “Fisnik, qfare thua, a te shkojme me te shpejte ne nje vizite te
shkurter ne kopsht? Duhet te pushosh pak, mesimi te ka lodhur, andaj nje
pushim i vogel do te te ndihmonte qe neser te shkosh ne provim pa
brenga dhe i qetesuar. Pergatitu, une po te pres !”
U gezova pa mase dhe e falenderova duke e puthur ne faqe. E verejti kete
dhe tha: “Falenderoju vizatuesit te mire, i cili ma perkujtoi kete !”
KRENOHEM ME BABANE
I vesha me te shpejte kepucet dhe ne nje qese te vogel futa pak buke te
thate. U pershendeta me nenen, e cila m’i dha ca tesha te pastra. Shpejt
dola se bashku me babane dhe Blerimin. Rruges e verejta se si nga
dritaret me veshtronin shoket e mi. I luteshin All-llahut qe edhe
baballaret e tyre t’i dergonin ata ne kopsht sikur qe kete e bente babai
im. Edhe ata, sikur une mesonin me zell. Une shoqerohesha vetem me
nxenes te mire dhe te zellshem. E lutja All-llahun qe t’i pranoje lytjet
e tyre, ne menyre qe te gjithe se bashku te takoheshim tek axha Rexhep
prane patave dhe fontanave te ngjyrosura.
Sa i mrekullueshem eshte babai im ! Vertet krenohem me te. Ai eshte symbol i njeriut te ndieshem, te bute dhe besnik.
MIKEPRITJA E MIRE ESHTE GOSTI
Kur na pa axha Rexhep, buzeqeshi dhe vetullat e tij te zbardhura
shendriten nga gezimi. Nxitoi nga ne per te na uruar mireseardhje, sikur
bejne shoket e dashur pas nje mungese te gjate. Shume shpejte e futi
doren ne xhep qe tere kete ta kompenzoje me bombone, te cilat i kishte
ruajtur per ne, ka tanime shtate dite. Kushdo qe do te na shihte ne ato
momente, do te mendonte se axha Rexhep eshte shoku im qe para njezet
vjetesh, edhe pse une i kam pasur vetem dhjete vjet.
Sa bukur na priste ! Na thirri te ulemi ne ulesen e tij te preferuar, ne
te cilen qe moti e kishte gravuar emrin e tij e prane tij numrin 1956.
SUKSESI ESHTE MIK I TE ZELLSHEMVE
Pas bisedes se shkurter me babane tim, axha Rexhep m’u drejtua dhe me
tha: “Pse nuk po te shoh me ketu ? Mendoj se je duke u pergatitur per
provime, e di se je shume i zellshem !” Iu buzeqesha e ai vazhdoi, duke
bere shaka: “Ngase ke munguar shtate dite te tera, pot a jap noten
“zero”!!!”
I gezuar per shkak te nderhyrjes se tij qesharake, i thashe: “Vellai im
dhe une gjithnje jemi te paret. Do t’jua tregoj notat edhe ndonje dite.
Te gjitha jane peseshe! Do te kaloj me sukses te shkelqyeshem! ” Duke
m’i rrahur shpatullat me tha: “Lehte e kam une me ju! Baba ii juaj mund
te krenohet me femijet e vet te mrekullueshem!”
FJALET E TE MEDHENJVE JANE THESARE
Heshti pak: Me shikoi ne sy: “Fisnik, te premtoj qe pas provimeve do te
ta rrefej nje tregim te kendshem, si shperblim pee mundin tend te madh”
Brohorita nga gezimi dhe thashe: “Tregim argetues? A dini tregime
interesante per ne? Axhe, ju jeni te mrekullueshem!!! Qysh tani ju
falenderoj! Pashe Zotin a mund te ma tregoni tani, ne menyre qe te mos
mendoj per te gjate kohes se provimeve? Ju lutem axha Rexhep, … do
t’ju degjoj me vemendje!”
E levizi koken ne shenje pohimi. Ndersa une me shpejtesi dhe me
shkathtesi i mblodha edhe tete shoket e mi, shoket e mi ne loje dhe
“partnere” ne ndarjen e bomboneve, kuptohet, pas lejes se marre nga
baballaret e tyre.
Axha Rexhep u uroi mireseardhje dhe filloi me tregimin e tij te paharrueshem.
BOTA ESHTE SKENE E MESIMT
Mbreteroi nje heshtje e thelle. E drejtoi gishtin ne drejtim te lisit
nen hijen e te cilit rrinim, dhe tha: “Te dashur femije, shikoni kete
dru! Per kete dru me lidhin kujtime dhe mesime te dobishme. Disa prej
tyre jane te dhimbshme, e disa te tjera jane te bukura. Ato me kane
mesuar leksione te paharruara ne jeten time.”
Na habiten fjalet e tij. Si ben qe nje dru ta mesoje njeriun? Vazhduam
ta degjonim te qete, e ai thoshte: “Ndodhia me e rendesishme, prej se
ciles kam marre mesim, ka ngjare para dhjete vjetesh. Ky dru ishte nje
nene e kujdesshme qe ruante ne pjesen e poshtme nje mbreteri te madhe
buburrecash te zinj. Ende mund t’i vereni gjurmet e tyre!!!”
Vertet mund te shihej hyrja ne trung.
BUBURRECAT JANE SHEMBULL I ZELLSHMERISE
“Ne ate kohe punoja nga mengjesi gjer ne mbremje, duke prere dege, duke
mbjelle lule dhe drunj, si dhe duke i ushqyer patat. Nje here ,
vemendjen time e terhoqi nje litar i gjate dhe i z ii cili perbehej prej
buburrecave. I shikova me vemendje nje kohe te gjate, duke e madheruar
All-llahun xh.sh., i cili iudha zelle qe prej mengjesit te hershem te
kerkojne ushqim dhe ta tubojne ate per dite te veshtira.
U afrova dhe u perkula mbi ta, duke i urdheruar si me shaka me
fishkellimen e pipit tim. Per qudi, sikur me kuptuan! Sa e quditshme
eshte bota e tyre! Njeri bartte nje grimce dhé qe ta ndertonte shtepine
e vet, tjetri qendronte ne gjysem meter largesi nga hyrja, sikur u
tregonte rrugen te tjereve, ndersa i treti e mbante nje karkalec te
vdekur, gjersa i katerti u shkonte ne ndihme!”
ROJA ESHTE LIGJ DHE REND
“Tere kete disi mund ta kuptoja. Por, qfare benin ata dy buburreca duke
qendruar pa levizur para hyrjes? I shikova me vemendje! I kuptova se ata
ishin rojtaret qe nuk e lejonin hyrjen e te huajve dhe te cilet i
vezhgonin kalimtaret dhe te papunet. Sa gje e bukur qe ishte kjo! Sa te
rinj, te gjalle dhe te forte! Asnje buburrec nuk mund te dilte nga
kontrolli i tyre, nese deshironte te largohej apo te ikte. Detyra e tyre
sa ishte e ngjajshme me timen ne kopsht, prandaj vendosa t’i njihja me
mire. Do te perpiqem ta njoh me mire afersine e tyre ne zgjedhjen e
problemeve te renda, sikur qe edhe une isha i detyruar te veproja me
rastin e ardhjes sime ketu ne kopsht si shef i kopshtit!”
NUK KA JETE PER TE DESHTUARIN
“ Me ndihmen e nje shkopi e nda va kokrren e grurit nga nje buburrec i
vogel i cili e bartte ne drejtim te hyrjes. Me te shpejte ai buburrec u
kthye prapa ne drejtim tekokrres se grurit dhe vazhdoi ta terhiqte. E
perserita kete disa here dhe qdo here buburreci e kapte kokrren dhe
nisej drejt magazines se mbreterise se buburrecave.
Mendova ta fshihja ate kokerr. Me shkathtesi dhe shpejtesi e morra
kokrren dhe e futa ne xhep. Buburreci e kerkoi kokrren e grurit, por
kot, deri sa u bind se ka humbur. Vendosi te hyje duke i levizur krahet e
veta te zbrazeta, por filloi nje beteje e rende!!!”
DORA QE JEP ESHTE ME E MIRE SE DORA QE MERR
“Shpejtuan buburrecat-rojtare ne drejtim te buburrecit te mjere dhe
sikur u grinden dhe u fjalosen me te nje kohe. Papritmas, kercyen ne
trupin e buburrecit te lodhur dhe ia keputen koken nga trupi, duke e
lene qe te ballafaqohet me vdekjen, derisa u nfa nga jeta.
E luta All-llahun xh.sh qe te ma fale kete pune te shemtuar dhe fillova
te qaj mbi trupin e vdekur te buburrecit, mbi te cilin binin pikat e
loteve te mi te nxehte dhe te dhimbshem.
Rojtaret menduan se buburreci ishte kthyer pa e perfunduar punen, andaj e
kishin akuzuar dhe e kishin denuar per pertaci dhe papunesi. E denuan
me vdekje, se nuk ka jete per ata qe deshirojne te jene barre per te
tjeret, e jane ne gjendje te punojne.
Qe nga atehere , ky vend eshte bere vend i posaqem per mua. Ndaj bombone
per buburrecin tone deshmor, vdekja e te cilit ishte mesim per ata qe
logjikojne. Me doren time mekatare e kam shkruar ne ulese prane atij
vendi: “Rexhepi, 1956v.”
MESIMET NGA TREGIMI
1. Natyra me boten e vet bimore dhe shtazore dhe me bukurine e vet te
cilen e ka krijuar All-llahu xh.sh. eshte vertet nje hapesire per jeten
dhe argetimin e femijeve.
2. Jane te paharrueshme momentet e lojes se perbashket me femijet e lagjes ne kopshtin e madh.
3. Kopshti i madh i perbashket ku takohen femijete lagjes, e ka rojtarin
e vet, i cili e hap dhe e mbyll kopshtin ne kohen e vet te caktuar me
pipin e vet.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:01
RRUSHI I LAZDRUAR
Une jam nje kokerr rrushi .Kokrrat e tjera jane vellezerit e mi. Para
meje kane ardhur ne bote. Kalaveshi yne perbehet prej kater kokrrash.
Ishin te vogla , pastaj urriten dhe u bene te pjekura.
Isha vertet i lazdruar.All-llahu e kishte caktuar qe te jem kokrra e
fundit, keshtu qe kete ofiq e kam fituar kur e kam zbukuruar renditjen
tone.
Jeta e femijes se lazdruar eshte e stermbushur me ndodhi qe i ka
perjetuar.Kete here do te ju gostis dhe t’ju rrefej tri tregime.
VJEDHESI I PJESHKAVE
Isha pese vjeqar. Nje dite dola me biqikleten time, e cila edhe nuk
ishte ne gjendje te mire per shkak te perdorimit te tepert te
saj.Nganjehere e terhiqja me vete e nganjehere hipja mbite gjersa arrita
tek nje vend qe quhej “Dera e kuqe”,jo edhe aq larg nga lagjja jone.
Ishte shitesi i tlyenit, Qerimi, zdrukthtari Naimi e ishte aty edhe
kroi. Shpeshhere beja kinse po pija uje ne menyre qe t’i lagia teshat e
mia, gje e cila me pelqente shume. Perpara kroit ishte nje dyqan i
pemeve i Jakupit,i cili qendronte ne mes te pemeve duke bertitur: “Te
kuqe dhe te pjekura, te kuqe dhe te pjekura ”,e ne nderkohe i
rregullonte dhe i palonte ,pjeshkat neper sanduqe. Ishte i kenaqur qe po
thirrte blersit me zerin e tij te mire.
Qendroja prane gypave te ujit si zakonisht ,e syte e mi shikonin
pjeshket qe ishin bukur te renditura.Ketu luhej loja eshejtanit: “heroi
dhe hajni”kur Jakupi e nxori nje sanduk me pjeshka para dyqanit.A do te
kete sukses kjo loje?Gjer atehere asnjehere s’e kam provuar rolin e
hajnit.E preka xhepin, ishte i zbrazur.Iu afrova me kujdes sandukut,
duke e shfrytezuar rastin kur shitesi ishte i zene me nje mushteri.Me
shpejtesi dhe mjeshteri te madhe zgjata doren,keshtu qe pjeshka e madhe u
gjet ne xhepin tim.Me shpejtesi te vetetimes, u ndala me biqiklete para
shtepise sime.Para se te trokisja ne dere, e nxorra pjeshken dhe e
kafshova me lezet. Por,gjurmet e vjedhjes me kishin mbetur ne buze.Kur
nena e hapi deren,i pa keto gjurme duke perfshire me nje shikim xhepin
tim dhe duart e mia.Kur me pyeti:”qka po ha?”e kuptova se jam i zbuluar.
Nuk isha mesuar ta genjeja nenen. Ajo me kishte mesuar te jem i
sinqerte, edhe pse me kishte lazdruar. U pergjigja i habitur: “E kam nje
pjeshke, nga e cila kam ngrene.”
Me pyeti: “Ku e morre?” Iu pergjigja: “E kam vjedhur nga dyqani i Jakupit.”
U hidherua, por nuk mu kercenua. Shume shpejte erdhi ne vete, me kapi
per dore dhe me dergoi ne dyqan. E kerkoi gjysme kilogrami pjeshka, e
pagoi dhe morri nje qese te vogel me peme. Nga qesja e nxorri nje
pjeshke te pjekur e te kuqe dhe e ktheu ne sanduk, e Jakupi kete as nuk e
verejti. U qudita pse e beri kete, kur ne e kishim paguar ate
pjeshke!!!
U kthyem ne shtepi. Para se te filloja qe t’i haja pjeshket, nena ime e
ndershme dhe e devotshme filloi te me rrahe, aq dhimbshem, sa qe shpejte
harrova kenaqesine kur hengra pjeshken e pare.
Kjo per mua ishte mesimi i pare dhe i fundit per ndershmerine. Pas kesaj
me nuk kisha nevoje per kurrfar keshille qe do te ma mesonte nderin.
Nese Jakupi nuk me ka pare duke e vjedhur pjeshken, All-llahu, i cili na
i ka dhuruar keto pjeshka te shijshme, sheh qdo gje qe punojme.
Une jam nje kokerr rrushi .Kokrrat e tjera jane vellezerit e mi. Para
meje kane ardhur ne bote. Kalaveshi yne perbehet prej kater kokrrash.
Ishin te vogla , pastaj urriten dhe u bene te pjekura.
Isha vertet i lazdruar.All-llahu e kishte caktuar qe te jem kokrra e
fundit, keshtu qe kete ofiq e kam fituar kur e kam zbukuruar renditjen
tone.
Jeta e femijes se lazdruar eshte e stermbushur me ndodhi qe i ka
perjetuar.Kete here do te ju gostis dhe t’ju rrefej tri tregime.
VJEDHESI I PJESHKAVE
Isha pese vjeqar. Nje dite dola me biqikleten time, e cila edhe nuk
ishte ne gjendje te mire per shkak te perdorimit te tepert te
saj.Nganjehere e terhiqja me vete e nganjehere hipja mbite gjersa arrita
tek nje vend qe quhej “Dera e kuqe”,jo edhe aq larg nga lagjja jone.
Ishte shitesi i tlyenit, Qerimi, zdrukthtari Naimi e ishte aty edhe
kroi. Shpeshhere beja kinse po pija uje ne menyre qe t’i lagia teshat e
mia, gje e cila me pelqente shume. Perpara kroit ishte nje dyqan i
pemeve i Jakupit,i cili qendronte ne mes te pemeve duke bertitur: “Te
kuqe dhe te pjekura, te kuqe dhe te pjekura ”,e ne nderkohe i
rregullonte dhe i palonte ,pjeshkat neper sanduqe. Ishte i kenaqur qe po
thirrte blersit me zerin e tij te mire.
Qendroja prane gypave te ujit si zakonisht ,e syte e mi shikonin
pjeshket qe ishin bukur te renditura.Ketu luhej loja eshejtanit: “heroi
dhe hajni”kur Jakupi e nxori nje sanduk me pjeshka para dyqanit.A do te
kete sukses kjo loje?Gjer atehere asnjehere s’e kam provuar rolin e
hajnit.E preka xhepin, ishte i zbrazur.Iu afrova me kujdes sandukut,
duke e shfrytezuar rastin kur shitesi ishte i zene me nje mushteri.Me
shpejtesi dhe mjeshteri te madhe zgjata doren,keshtu qe pjeshka e madhe u
gjet ne xhepin tim.Me shpejtesi te vetetimes, u ndala me biqiklete para
shtepise sime.Para se te trokisja ne dere, e nxorra pjeshken dhe e
kafshova me lezet. Por,gjurmet e vjedhjes me kishin mbetur ne buze.Kur
nena e hapi deren,i pa keto gjurme duke perfshire me nje shikim xhepin
tim dhe duart e mia.Kur me pyeti:”qka po ha?”e kuptova se jam i zbuluar.
Nuk isha mesuar ta genjeja nenen. Ajo me kishte mesuar te jem i
sinqerte, edhe pse me kishte lazdruar. U pergjigja i habitur: “E kam nje
pjeshke, nga e cila kam ngrene.”
Me pyeti: “Ku e morre?” Iu pergjigja: “E kam vjedhur nga dyqani i Jakupit.”
U hidherua, por nuk mu kercenua. Shume shpejte erdhi ne vete, me kapi
per dore dhe me dergoi ne dyqan. E kerkoi gjysme kilogrami pjeshka, e
pagoi dhe morri nje qese te vogel me peme. Nga qesja e nxorri nje
pjeshke te pjekur e te kuqe dhe e ktheu ne sanduk, e Jakupi kete as nuk e
verejti. U qudita pse e beri kete, kur ne e kishim paguar ate
pjeshke!!!
U kthyem ne shtepi. Para se te filloja qe t’i haja pjeshket, nena ime e
ndershme dhe e devotshme filloi te me rrahe, aq dhimbshem, sa qe shpejte
harrova kenaqesine kur hengra pjeshken e pare.
Kjo per mua ishte mesimi i pare dhe i fundit per ndershmerine. Pas kesaj
me nuk kisha nevoje per kurrfar keshille qe do te ma mesonte nderin.
Nese Jakupi nuk me ka pare duke e vjedhur pjeshken, All-llahu, i cili na
i ka dhuruar keto pjeshka te shijshme, sheh qdo gje qe punojme.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:01
OBLIGIMI I HARRUAR
Ne fund te javes, kur u ktheva nga shkolla (e enjte, 29 prill,
1985)erdhi koha qe t’i shkruaj detyrat e shtepise.Kur e kreva detyren, u
relaksova dhe hyra ne enderra te bukura , te bukura sikur femijeria :se
neser, te premten, do te shkoj me nenen ne parkun “Burimi i gjelbert”
dhe se si do te udhetoje me tren neper sheshin “Hasan Prishtina.”
Kenaqesha duke menduar per kete.
Endrat e mia realizoheshin. Shetitja kishte kaluar me gezim dhe hare, dhe u ktheva i gezuar dhe i kenaqur.
Erdha ne shtepi i lodhur per arsye se pata luajtur shume prane burimit.
Duke prekur neper shtrat e kerkoja qanten qe te bindem se detyra eshte
ne vend. Mirepo, per shkak te lodhjes se madhe me kaploi nje gjume i
thelle. Me duhej te flija, ne menyre qe te pushoja. Kam fjetur deri
vone. Nena disa here provoi te me zgjoje. U zgjova pas ores shtate e
gjysme dhe kerkova falje nga nena. I kreva lutjet e mengjesit te cilat
me kishin kaluar duke fjetur. E mora me te shpejte qanten dhe nje riske
buke te lyer me gjalpe dhe nxitova ne shkolle. Duke e falenderuar
All-llahun xh.sh. arrita ne kohe, para ziles ne shkolle (e cila gjendej
ne lagjen Saranda). Nuk kisha ndier mundin, sepse e doja shkollen. Aty
mesohet dhe edukohet. Shkolla ime dallohej me nxenes te shkelqyeshem dhe
te edukuar, sikur edhe une, i falenderuar qofte All-llahu xh.sh.
Ne shkolle filluam me “Bismil-lah!” Mesuesi Osman kerkoi qe t’i nxjerrim
fletoret, qe te na i shikoje detyrat e shtepise. Kur e futa doren ne
qante, fletoren nuk e kisha!!! Ndoshta kishte mbetur per te fjetur ne
shtratin tim?! A do te me besoje mesuesi? Asnjehere ne shtate muajte e
kaluar nuk ka ndodhur te mos i beje detyrat e shtepise!
Erdhi rendi ne mua e mesuesi me pyeti: “Ku i ke detyrat?”
Nje lot i madh me pikoi neper faqe. Nuk kisha mesuar te arsyetohem per
nje gje te ketille. Mirepo si do ta argumentoj se nuk jam fajtor? Shkova
ne vendin e denimit, e mesuesi nuk na denonte menjehere. Ne kete kisha
fat. Dikush trokiti ne dere. Erdhi shpetimi!!! Nje grua e mbante nje
fletore dhe pyeti: “A e keni ne klase nje femije te vogel bjond i cili e
ka harruar fletoren? Ju lutem faleni ate! Ja keshtu eshte fletorja dhe
jepjani kete qese te vogel.” I buzeqesha nenes dhe e falenderova me
shikim per kujdesin e saj e hapa qesen e ne te ishin 99 kokrra rrushi…
Pse nuk ishin njeqinde? Nena ime nuk harron, por kishte dashur te ma
jape nje leksion qe te mos harroj me.
Te faleminderit nene edhe nje here! Femija yt i lazdruar e mori edhe nje
leksion per nderin dhe sinqeritetin ne tregimin e pare, e ardhja jote
tani ma dha edhe nje leksion – qe te mos e le kryerjen e puneve te mia
dhe te mos harroje.
Ne fund te javes, kur u ktheva nga shkolla (e enjte, 29 prill,
1985)erdhi koha qe t’i shkruaj detyrat e shtepise.Kur e kreva detyren, u
relaksova dhe hyra ne enderra te bukura , te bukura sikur femijeria :se
neser, te premten, do te shkoj me nenen ne parkun “Burimi i gjelbert”
dhe se si do te udhetoje me tren neper sheshin “Hasan Prishtina.”
Kenaqesha duke menduar per kete.
Endrat e mia realizoheshin. Shetitja kishte kaluar me gezim dhe hare, dhe u ktheva i gezuar dhe i kenaqur.
Erdha ne shtepi i lodhur per arsye se pata luajtur shume prane burimit.
Duke prekur neper shtrat e kerkoja qanten qe te bindem se detyra eshte
ne vend. Mirepo, per shkak te lodhjes se madhe me kaploi nje gjume i
thelle. Me duhej te flija, ne menyre qe te pushoja. Kam fjetur deri
vone. Nena disa here provoi te me zgjoje. U zgjova pas ores shtate e
gjysme dhe kerkova falje nga nena. I kreva lutjet e mengjesit te cilat
me kishin kaluar duke fjetur. E mora me te shpejte qanten dhe nje riske
buke te lyer me gjalpe dhe nxitova ne shkolle. Duke e falenderuar
All-llahun xh.sh. arrita ne kohe, para ziles ne shkolle (e cila gjendej
ne lagjen Saranda). Nuk kisha ndier mundin, sepse e doja shkollen. Aty
mesohet dhe edukohet. Shkolla ime dallohej me nxenes te shkelqyeshem dhe
te edukuar, sikur edhe une, i falenderuar qofte All-llahu xh.sh.
Ne shkolle filluam me “Bismil-lah!” Mesuesi Osman kerkoi qe t’i nxjerrim
fletoret, qe te na i shikoje detyrat e shtepise. Kur e futa doren ne
qante, fletoren nuk e kisha!!! Ndoshta kishte mbetur per te fjetur ne
shtratin tim?! A do te me besoje mesuesi? Asnjehere ne shtate muajte e
kaluar nuk ka ndodhur te mos i beje detyrat e shtepise!
Erdhi rendi ne mua e mesuesi me pyeti: “Ku i ke detyrat?”
Nje lot i madh me pikoi neper faqe. Nuk kisha mesuar te arsyetohem per
nje gje te ketille. Mirepo si do ta argumentoj se nuk jam fajtor? Shkova
ne vendin e denimit, e mesuesi nuk na denonte menjehere. Ne kete kisha
fat. Dikush trokiti ne dere. Erdhi shpetimi!!! Nje grua e mbante nje
fletore dhe pyeti: “A e keni ne klase nje femije te vogel bjond i cili e
ka harruar fletoren? Ju lutem faleni ate! Ja keshtu eshte fletorja dhe
jepjani kete qese te vogel.” I buzeqesha nenes dhe e falenderova me
shikim per kujdesin e saj e hapa qesen e ne te ishin 99 kokrra rrushi…
Pse nuk ishin njeqinde? Nena ime nuk harron, por kishte dashur te ma
jape nje leksion qe te mos harroj me.
Te faleminderit nene edhe nje here! Femija yt i lazdruar e mori edhe nje
leksion per nderin dhe sinqeritetin ne tregimin e pare, e ardhja jote
tani ma dha edhe nje leksion – qe te mos e le kryerjen e puneve te mia
dhe te mos harroje.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:02
SHIKIMI I FUNDIT
Me kishin keshilluar qe ta lus All-llahun xh.sh. qe te ma shpetoje nenen
time, semundja e se ciles ishte gjithnje e me e rende. Mirepo, kete
here nena ime nuk me percolli. Shendeti i saj eshte keqesuar shume.
Kisha frike se do te me leshoje dhe do te kaloje ne boten e qetesise dhe
rehatise, pa semundje dhe dhimbje.
E kishin sulmuar kater semundje menjehere…Nje mjek hynte, tjetri
dilte, dhe secili nga ata kerkonte qe t’i blihej ilaq i ri dhe t’i
kushtojme me teper kujdes dhe t’i ndalojme vizitat.
Por,q’eshte me e keqja, vizitoret e kishin vershuar per ta pare.qdo
njera prej tyre propozonte qe ta kerkojme ndonje mjek tek i cili eshte
veshtire te arrihet tek ai, ose ndonje ilaq qe truri nuk mund ta
pranoje,e si do te mund ta pranonte barku i nenes sime dhe ta absorboje
ate.Per arsye se, ajo ishte shume e dobet, nga dhimbjet e medha te cilat
i duronte pa u ankuar dhe assesi nuk thoshte pos:”falenderimi i takon
All-llahut xh.sh ’’Te gjitha mundesha t’i mendoja, pos vdekjes dhe
ndarjes prej saj.Nuk mund ta paramendoja veten duke qare kur ajo te
vdese!Jo,jo nuk do te vdese…nuk do te qaj! Ajo do te sherohet. Askush
nga kusherinjet tane nuk ka vdekur para pleqerise se thelle.
Nena ime ishte ne dhjetevjeteshin e katert te jetes se saj. Rreth saj
ishin gati sa vjetet e saj ilaqe te ndryshme dhe te paperdorura bimesh.
Shkova te fleje ne dhomen e vellait tim me te madh. Sikur te me kishte
zgjuar ndonje melek, pa ndonje marreveshje paraprake, para namazit te
sabahut. Mbeta ne shtrat, duke mos i nderprere lutjet e mia per nenen
time: “O Zot, largoi keto kater semundje nga nena ime! Ajo eshte drita e
jetes sime! Le ta ndriqoje ende shtepine tone. Ajo eshte e tille ne
pune dhe shpirt…”
All-llahu iu pergjigj fillimit te lutjeve te mia…mirepo ne menyren qe
nuk e kisha menduar. Kur tha muezini: “Esh – hedu en la ilahe il –
lallah,” nena e perseriste ate. Kur e perfundoi muezini, perfundoi edhe
jeta e nenes sime!
Trokiti gjyshja ime ne dere, duke thene: “All-llahu e mori amanetin e
vet dhe u sherua femija im i dashur, nena jote. Nuk ka me nevoje per
mjek, ilaqe dhe vizita!”
E madherova dhe e falenderova All-llahun xh.sh. Shkovata shoh nenen e
cila ishte sheruar dhe t’ia uroj. Nuk mund t’i mbaja lotet. Kerkuan nga
une qe te pershendetem nga ajo. E shikova fytyren e saj te qete dhe te
bute dhe e kuptova ate qe vellezerit e mi nuk e kuptonin…porosine e
buzeqeshjes se saj edhe pse ishte e vdekur. “Buzeqeshju biro jetes dhe
behu i durueshem ne dhimbjet e saj.”
Nese nena me ka shkuar dhe me ka vdekur All-llahu jeton jeten pergjithmone dhe eshte me besimtaret e drejte:
“All-llahu vertet eshte me durimtaret.”
(El-Bekare, 53)
Atehere e kuptova se All-llahu e kishte pranuar pjesen e pare te lutjes
sime. Djali i lazdruar do te jete drite ne vend te nenes se vet, i cili
do t’ua tregoje rrugen e vertete e vellezerve te vet. Mesimi i saj i
trete do t’i mbetet ne kujtese nje kohe te gjate.
All-llahu te meshirofte, oj nena ime! I lazdruari yt i vogel bjond po
qan per ty. Cila dore e bute do te m’i lemoje floket? Dhe cili ze i
embel do t’ia perkujtoje leksionin e trete kur ta harroje ose e harron
nje pjes te saj? I lazdruari yt oj nene, ishte shkak qe te tjeret te te
sulmojne duke thene se po e lazdron per se tepermi!
Mirepo sot vogelushi yt i vogel u be i madh e edhe pena e tij u be e
madhe. Me te po u shkruan femijeve per ate qfare ka perjetuar gjate
periudhes se zhvillimit dhe pjekurise. Ka mbetur i besueshem dhe i
paharrueshem. Buzeqeshja nuk i largohet nga buzet e tij, perkunder syve
te ziliqareve dhe te keqijave te perqaresve te cilet nxisin perqarje.
All-llahu te meshirofte, oj nena e te voglit dhe te madhit!
Me kishin keshilluar qe ta lus All-llahun xh.sh. qe te ma shpetoje nenen
time, semundja e se ciles ishte gjithnje e me e rende. Mirepo, kete
here nena ime nuk me percolli. Shendeti i saj eshte keqesuar shume.
Kisha frike se do te me leshoje dhe do te kaloje ne boten e qetesise dhe
rehatise, pa semundje dhe dhimbje.
E kishin sulmuar kater semundje menjehere…Nje mjek hynte, tjetri
dilte, dhe secili nga ata kerkonte qe t’i blihej ilaq i ri dhe t’i
kushtojme me teper kujdes dhe t’i ndalojme vizitat.
Por,q’eshte me e keqja, vizitoret e kishin vershuar per ta pare.qdo
njera prej tyre propozonte qe ta kerkojme ndonje mjek tek i cili eshte
veshtire te arrihet tek ai, ose ndonje ilaq qe truri nuk mund ta
pranoje,e si do te mund ta pranonte barku i nenes sime dhe ta absorboje
ate.Per arsye se, ajo ishte shume e dobet, nga dhimbjet e medha te cilat
i duronte pa u ankuar dhe assesi nuk thoshte pos:”falenderimi i takon
All-llahut xh.sh ’’Te gjitha mundesha t’i mendoja, pos vdekjes dhe
ndarjes prej saj.Nuk mund ta paramendoja veten duke qare kur ajo te
vdese!Jo,jo nuk do te vdese…nuk do te qaj! Ajo do te sherohet. Askush
nga kusherinjet tane nuk ka vdekur para pleqerise se thelle.
Nena ime ishte ne dhjetevjeteshin e katert te jetes se saj. Rreth saj
ishin gati sa vjetet e saj ilaqe te ndryshme dhe te paperdorura bimesh.
Shkova te fleje ne dhomen e vellait tim me te madh. Sikur te me kishte
zgjuar ndonje melek, pa ndonje marreveshje paraprake, para namazit te
sabahut. Mbeta ne shtrat, duke mos i nderprere lutjet e mia per nenen
time: “O Zot, largoi keto kater semundje nga nena ime! Ajo eshte drita e
jetes sime! Le ta ndriqoje ende shtepine tone. Ajo eshte e tille ne
pune dhe shpirt…”
All-llahu iu pergjigj fillimit te lutjeve te mia…mirepo ne menyren qe
nuk e kisha menduar. Kur tha muezini: “Esh – hedu en la ilahe il –
lallah,” nena e perseriste ate. Kur e perfundoi muezini, perfundoi edhe
jeta e nenes sime!
Trokiti gjyshja ime ne dere, duke thene: “All-llahu e mori amanetin e
vet dhe u sherua femija im i dashur, nena jote. Nuk ka me nevoje per
mjek, ilaqe dhe vizita!”
E madherova dhe e falenderova All-llahun xh.sh. Shkovata shoh nenen e
cila ishte sheruar dhe t’ia uroj. Nuk mund t’i mbaja lotet. Kerkuan nga
une qe te pershendetem nga ajo. E shikova fytyren e saj te qete dhe te
bute dhe e kuptova ate qe vellezerit e mi nuk e kuptonin…porosine e
buzeqeshjes se saj edhe pse ishte e vdekur. “Buzeqeshju biro jetes dhe
behu i durueshem ne dhimbjet e saj.”
Nese nena me ka shkuar dhe me ka vdekur All-llahu jeton jeten pergjithmone dhe eshte me besimtaret e drejte:
“All-llahu vertet eshte me durimtaret.”
(El-Bekare, 53)
Atehere e kuptova se All-llahu e kishte pranuar pjesen e pare te lutjes
sime. Djali i lazdruar do te jete drite ne vend te nenes se vet, i cili
do t’ua tregoje rrugen e vertete e vellezerve te vet. Mesimi i saj i
trete do t’i mbetet ne kujtese nje kohe te gjate.
All-llahu te meshirofte, oj nena ime! I lazdruari yt i vogel bjond po
qan per ty. Cila dore e bute do te m’i lemoje floket? Dhe cili ze i
embel do t’ia perkujtoje leksionin e trete kur ta harroje ose e harron
nje pjes te saj? I lazdruari yt oj nene, ishte shkak qe te tjeret te te
sulmojne duke thene se po e lazdron per se tepermi!
Mirepo sot vogelushi yt i vogel u be i madh e edhe pena e tij u be e
madhe. Me te po u shkruan femijeve per ate qfare ka perjetuar gjate
periudhes se zhvillimit dhe pjekurise. Ka mbetur i besueshem dhe i
paharrueshem. Buzeqeshja nuk i largohet nga buzet e tij, perkunder syve
te ziliqareve dhe te keqijave te perqaresve te cilet nxisin perqarje.
All-llahu te meshirofte, oj nena e te voglit dhe te madhit!
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:02
Djaloshi I mençur
Para shume viteve, gjate kohës se Tabi’ineve ( Gjenerate e muslimaneve
pas sahabeve), Bagdadi ishte një qytet I madh islam, ne fakt, ishte
Kryeqendra e ummetit Islam dhe, për shkak se jetonin një numër I madh
dijetaresh, ishte qendra e diturisë Islame. .
Një dite mbreti i Romes e dërgon një emisar ne Bagdad për ti sfiduar
Muslimanet me tre pyetje. Kur emisari arriti ne qytet, e informoi
Kalifatin se kishte tre pyetje me te cilat do I sfidonte Muslimanet. .
Kalifja mblodhi te gjithe dijetaret e qytetit dhe e vendosi emisarin e
romes te ngjitet ne një podium te larte dhe tha. “Kam ardhur me tre
pyetje. Nëse me përgjigjeni , atëherë do ju le një pasuri te madhe qe e
kam sjellur nga mbreti i Romes..
“Pyetjet janë :
1. "Cfare kishte para Allahut?" .
2. "Ne cilin drejtim është Allahu?" .
3. "Cfare bën Allahu ne këtë moment?" .
Shumica e asamblesë ishte ne qetesi. (A mund te ju përgjigjes ti këtyre
pyetjeve?) Ne mes te këtyre dijetareve brilliant dhe studenteve
qëndronte një njeri me djalin e tij te vogël. “ Oh babi im I dashur! Unë
do I përgjigjem dhe do ja mbyll gojën” tha djaloshi. .
Kështu qe djaloshi I pershperiti kalifes qe te marr leje te ju përgjigjet ne pyetje dhe u lejua..
Romaku ju adresua djaloshit Musliman dhe e përsëriti pyetjen e pare,
“Cfare kishte para Allahut? “ Djaloshi pyeti. “ A di te numërosh?”.
“Po,” tha njeriu.
“ Atëherë numëro prej dhjete e me poshtë!”, “ dhjete,nënte,tete,,,,,”
deri sa arriti ne “një” dhe nuk numëroi me” Por cfare ndodhet para
numrit ‘një’ ?” pyeti djaloshi..
“ S'ka me asgjë para njëshit- kjo është ! kaq “ tha njeriu. “ Pra, nëse
nuk qëndron aritmetikisht asgjë para ‘njëshit’, atëherë si pritni qe te
këtë diç para ‘Një” I gjithëdijshmi, I përhershmi, I pari, I fundit,
shpikësi, I padukshmi?”.
Tash njeriu nga Roma I befasuar nga përgjigja direkt nuk mund te
debatonte me shume. Prandaj pyeti,” me thuaj , ne cilin drejtim është
kthyer Allahu?”.
“Me sjell një qiri dhe ndeze pastaj, “ tha djaloshi. “ dhe me thuaj ne
cilin drejtim është drejtuar flaka.” “ Por, flaka është vetëm një drite
shpërndahet ne katër anët, Veri,Jug,Lindje dhe Perëndim. Nuk është
drejtuar vetëm ne një ane , “ Tha njeriu me habi..
Djaloshi tha, “ Nëse një flake fizikisht shpërndahet ne katër anët ashtu
qe nuk do te mund te me tregosh se ne cilën ane është e drejtuar,
atëherë cfare pritni nga Nur-us-Samauati uel-erd: Allahu Ndriçuesi I
Qiejve dhe Tokës? Drite mbi Drite, Allahu është I drejtuar nga te gjitha
anët e në të gjitha kohet.”.
Romaku ishte marrezuar dhe I shtangur qe këtu ishte një vocërrak I cili I
përgjigjej pyetjeve te tij ne atë mënyrë sa qe nuk mund te argumentonte
kundër provave te tij.
Kështu qe , si I krisur dëshironte te provonte pyetjen finale. Por para
se te bënte , djaloshi tha, “Prit! Ju jeni ai qe bëni pyetje dhe unë jam
Ai qe ju përgjigjem te gjitha pyetjeve tua . Do te jete e drejte sikur
ju te zbritni poshtë ne vendin ku qëndroj unë kështu qe unë te jem aty
ku jeni ju tash, kështu qe përgjigjet te ndihen mire ashtu si ishin
ndier pyetjet e tua.
“ Kjo ju duk e arsyeshme romakut, kështu qe ai zbriti nga lart dhe
djaloshi u ngjit ne podium. Njeriu përsëriti pyetjen e tij finale. “ Me
thuaj, cfare bën Allahu ne këtë moment?” Djaloshi me krenari u përgjigj,
“Ne këtë moment, kur Allahu e pa ne këtë podium te lart një gënjeshtar
dhe përqeshës te Islamit. .
Ai e beri te zbres nga lart poshtë. Dhe atë qe beson ne njeshmerine e
Allahut, Ai e ngriti lart dhe e vërtetoi te Vërtetën. Ai në çdo moment
është i angazhuar në çështje të reja (falë mëkate, largon brengosje, jep
jetë, jep vdekje, krijon gjendje, zhduk të tjera etj.). (Sura 55
ar-Rahman, Ajeti 29)." . Romaku nuk pat cfare te thotë përveç te
largohet dhe te kthehet ne vendin e tij, I mundur . Në ndërkohë ,ky
vocërrak u rrit dhe u bë njeri nder dijetaret me te famshëm ne Islam.
Allahu, I lartemadheruari , e shpërbleu me një mençuri dhe dituri te
dinit Islam . Emri I tij ishte Ebu Hanifja (rahmatullahu 'alejhi Allahu e
mëshiroftë ) I njohur sot si një dijetar I madh ne Islam
Para shume viteve, gjate kohës se Tabi’ineve ( Gjenerate e muslimaneve
pas sahabeve), Bagdadi ishte një qytet I madh islam, ne fakt, ishte
Kryeqendra e ummetit Islam dhe, për shkak se jetonin një numër I madh
dijetaresh, ishte qendra e diturisë Islame. .
Një dite mbreti i Romes e dërgon një emisar ne Bagdad për ti sfiduar
Muslimanet me tre pyetje. Kur emisari arriti ne qytet, e informoi
Kalifatin se kishte tre pyetje me te cilat do I sfidonte Muslimanet. .
Kalifja mblodhi te gjithe dijetaret e qytetit dhe e vendosi emisarin e
romes te ngjitet ne një podium te larte dhe tha. “Kam ardhur me tre
pyetje. Nëse me përgjigjeni , atëherë do ju le një pasuri te madhe qe e
kam sjellur nga mbreti i Romes..
“Pyetjet janë :
1. "Cfare kishte para Allahut?" .
2. "Ne cilin drejtim është Allahu?" .
3. "Cfare bën Allahu ne këtë moment?" .
Shumica e asamblesë ishte ne qetesi. (A mund te ju përgjigjes ti këtyre
pyetjeve?) Ne mes te këtyre dijetareve brilliant dhe studenteve
qëndronte një njeri me djalin e tij te vogël. “ Oh babi im I dashur! Unë
do I përgjigjem dhe do ja mbyll gojën” tha djaloshi. .
Kështu qe djaloshi I pershperiti kalifes qe te marr leje te ju përgjigjet ne pyetje dhe u lejua..
Romaku ju adresua djaloshit Musliman dhe e përsëriti pyetjen e pare,
“Cfare kishte para Allahut? “ Djaloshi pyeti. “ A di te numërosh?”.
“Po,” tha njeriu.
“ Atëherë numëro prej dhjete e me poshtë!”, “ dhjete,nënte,tete,,,,,”
deri sa arriti ne “një” dhe nuk numëroi me” Por cfare ndodhet para
numrit ‘një’ ?” pyeti djaloshi..
“ S'ka me asgjë para njëshit- kjo është ! kaq “ tha njeriu. “ Pra, nëse
nuk qëndron aritmetikisht asgjë para ‘njëshit’, atëherë si pritni qe te
këtë diç para ‘Një” I gjithëdijshmi, I përhershmi, I pari, I fundit,
shpikësi, I padukshmi?”.
Tash njeriu nga Roma I befasuar nga përgjigja direkt nuk mund te
debatonte me shume. Prandaj pyeti,” me thuaj , ne cilin drejtim është
kthyer Allahu?”.
“Me sjell një qiri dhe ndeze pastaj, “ tha djaloshi. “ dhe me thuaj ne
cilin drejtim është drejtuar flaka.” “ Por, flaka është vetëm një drite
shpërndahet ne katër anët, Veri,Jug,Lindje dhe Perëndim. Nuk është
drejtuar vetëm ne një ane , “ Tha njeriu me habi..
Djaloshi tha, “ Nëse një flake fizikisht shpërndahet ne katër anët ashtu
qe nuk do te mund te me tregosh se ne cilën ane është e drejtuar,
atëherë cfare pritni nga Nur-us-Samauati uel-erd: Allahu Ndriçuesi I
Qiejve dhe Tokës? Drite mbi Drite, Allahu është I drejtuar nga te gjitha
anët e në të gjitha kohet.”.
Romaku ishte marrezuar dhe I shtangur qe këtu ishte një vocërrak I cili I
përgjigjej pyetjeve te tij ne atë mënyrë sa qe nuk mund te argumentonte
kundër provave te tij.
Kështu qe , si I krisur dëshironte te provonte pyetjen finale. Por para
se te bënte , djaloshi tha, “Prit! Ju jeni ai qe bëni pyetje dhe unë jam
Ai qe ju përgjigjem te gjitha pyetjeve tua . Do te jete e drejte sikur
ju te zbritni poshtë ne vendin ku qëndroj unë kështu qe unë te jem aty
ku jeni ju tash, kështu qe përgjigjet te ndihen mire ashtu si ishin
ndier pyetjet e tua.
“ Kjo ju duk e arsyeshme romakut, kështu qe ai zbriti nga lart dhe
djaloshi u ngjit ne podium. Njeriu përsëriti pyetjen e tij finale. “ Me
thuaj, cfare bën Allahu ne këtë moment?” Djaloshi me krenari u përgjigj,
“Ne këtë moment, kur Allahu e pa ne këtë podium te lart një gënjeshtar
dhe përqeshës te Islamit. .
Ai e beri te zbres nga lart poshtë. Dhe atë qe beson ne njeshmerine e
Allahut, Ai e ngriti lart dhe e vërtetoi te Vërtetën. Ai në çdo moment
është i angazhuar në çështje të reja (falë mëkate, largon brengosje, jep
jetë, jep vdekje, krijon gjendje, zhduk të tjera etj.). (Sura 55
ar-Rahman, Ajeti 29)." . Romaku nuk pat cfare te thotë përveç te
largohet dhe te kthehet ne vendin e tij, I mundur . Në ndërkohë ,ky
vocërrak u rrit dhe u bë njeri nder dijetaret me te famshëm ne Islam.
Allahu, I lartemadheruari , e shpërbleu me një mençuri dhe dituri te
dinit Islam . Emri I tij ishte Ebu Hanifja (rahmatullahu 'alejhi Allahu e
mëshiroftë ) I njohur sot si një dijetar I madh ne Islam
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:02
MENDIMTARI QE MERITON TE RESPEKTOHET
Edhe pse i mitur, quhej “mesues i vogel”. Ashtu e thirrnin shoket e tij
ne shkolle, te bindur ne talentin dhe zgjuarsine e tij. Emrin e ka Visar
dhe i ka 12 vjet. Ka arritur deri ne klasen e gjashte. Per disa muaj do
te perfundoje shkollen fillore . Ne pese vitet e kaluara ishte nxenes i
shkelqyeshem. All-llahu xh.sh. i kishte dhururar atij zell, logjike dhe
vendosmeri. Ne klase ishte i qete dhe i terhequr, dhe gjithmone me
kujdes dhe menquri pergjigjej kur te tjeret nuk ishin ne gjendje te
jepnin pergjigje te drejte. Prandaj ishte i rendesishem dhe e meritonte
respektin.
DJALI I TALENTUAR ESHTE NJERI SIKURSE EDHE JU
Vertete, ai ishte nje nxenes i mrekullueshem, jo vetem ne ate shkolle,
por edhe ne shkollat tjera te lagjes. Vetem ai nuk donte te lavderohej
per aftesite e veta para te tjereve, por donte te jete i thjeshte dhe
modest. Nuk deshironte qe ta ngrenin gjer ne qiell. Por thoshte: “Mos u
habitni me mua, sepse une jam sikur ju dhe kam mendje me te cilen
mendoj. Sikur edhe ju ta kishit perdorur mendjen tuaj si duhet, nuk do
te mahniteshit me me mua!”
Keto ishin fjale qe tregonin se sa ishte i zellshem dhe serioz.
ALL-LLAHU KUJDESEJ PER TE
Visari nuk ishte as pejgamber i derguar prej All-llahut xh.sh., se koha e
te derguarve kishte kaluar qe moti, e pas Muhammedit a.s. nuk ka me te
derguar tjere, e as nuk ishte prej atyre me mrekullira dhe mu’xhize. Per
te fliteshin gjera te kendshme neper biseda te neteve te gjata, neper
ndeja te lagjeve. Njerezit ishin te mahnitur me te dhe ai gjithnje ishte
ne qender te bisedave. Ishte shembull per nxenesit tjere ne sjellje dhe
mesim, sikur te ishte i udhehequr nga kujdesi madheshtor i All-llahut
xh.sh.
DHE NGA SHERRI I ZILIQARIT
Nena e Visarit ia kishte ndaluar daljen nga shtepia ne menyre qe ta
ruaje nga syte e ziliqareve te pameshirshem. Askush, as nga vellezerit e
tij nuk ishte i ngjashem me te per nga menquria dhe sjellja. Babai i
tij madje mendote ta qregjistronte nga shkolla, nga frike se mund t’i
ndodhe diq. Kujdesi prinderor e ndjekte qdokund, ku shkonte ose ku
qendronte. Kishin frike se dikush do ta grabiste a do t’i ndodhte ndonje
fatkeqesi. A do ta hane syte e keqinj te ziliqareve!? Babi i tij donte
ta njohtonte drejtorin e shkolles per brengen e tij, mirepo ai kete nuk e
beri. Sikur diq e ndalonte ate nga kjo.
MESUESI E MBANE POROSINE
U be mire qe babai i tij nuk veproi ashtu si kishte menduar, sepse ne
ditet e ardhshme Visari do te tregonte nje urtesi te madhe ne shkolle.
Nga ajo ndodhi mund te nxirret mesim dhe keshille.
Kur mesuesi i ri hyri ne klase, i shikoi nxenesit e ri qe te njoftohej
me ta. Shikimi iu ndal ne fytyren e kthjellet te Visarit, i cili me
buzeqeshje dhe fjale te kendshme i uroi mireseardhje ne emer te te
gjitheve: “Mire se erdhe, zoteri! Me ju do t’i ndajme momentet kete vit.
Ju do te na udheheqni dhe te na ndriqoni rruget e diturise me mund dhe
sakrifice te madhe. Qysh tash falenderoj per mundin tuaj te madh te
ardhshem”.
KUJDES NGA MENDIMET E SEMURA
Mesuesi u ul ne kateder, por per qudi, e filloi ligjeraten e tij te pare
me shpjegimin e nje filozofie te perzier. Sa me teper qe shpjegonte, aq
me shume behej e pakuptueshme. Per kete nxenesit me pare nuk kishin
degjuar asgje. Edhe pse e perseriste, ne baze te shikimeve te tyre,
shihej se asgje nuk kishin kuptuar.
“Shikoni femije, sikur te ekzistonte Zoti, sikur qe thone te paditurit, a
nuk do te mund ta shihnim ate? A thua Ai Zot nuk do te paraqitej para
syve tane?” femijet u nemiten, truret e tyre te vegjel ishin ne
dileme!!! Nuk dinin q’te benin. Ta kundershtonin mesuesin, apo te mos
flisnin asgje? O Zot, meshiro?!”
MOSBESIMI ESHTE I PADURUESHEM
Mesuesi e nxori nje laps nga xhepi dhe tha: “Te dashur femije, a e
shihni kete laps?” ata u pergjigjen: “Po!”, ai e futi ne xhep dhe
vazhdoi: “A po e shihni lapsin tani?” u pergjigjem: “Jo!” – atehere
tha: “Lapsi nuk ekziston, pasi qe nuk mund ta shihni! Gjithashtu, as
Zoti nuk ekziston – per arsye se nuk e shihni! Me nje fjale: per qdo
gje qe nuk e shohim, themi se nuk ekziston. A e kuptuat kete?”
Femijet heshten, sikur dikush t’i kishte goditur ne koke. Nuk mund te
thoshin asnje fjale, edhe pse nuk mund te pranonin ate qe u thoshte
mesuesi i tyre.
A TE DYSHOHET NE ALL-LLAHUN?
Shikimet e tyre ne ate situate te pakendshme u drejtuan kah Visari. Ai
gjithnje i shpetonte sa here qe ballafaqoheshin me probleme.
Te gjithe e dine qe All-llahu ekziston. Eshte diqka qe zemrat e tyre e
ndjejne, ne te cilen jane te sigurt. Kete qe ua tha mesuesi, askush gjer
me tash nuk ua kishte thene.
“Visar, nuk jemi mesuar ta kundershtojme mesuesin, edhe nese gabon!
Gjate tere pese vjeteve te kaluar e kemi konsideruar mesuesin te
pagabueshem. Ngritu, eshte rendi yt tani. Te gjithe kane nevoje per
vendosmerine tende dhe na fal per heshtjen tone, situata eshte e
veshtire!”
TE THUASH TE VERTETEN ESHTE TRIMERI
Visari u mendua pak e pastaj iu pergjigj shikimeve te drejtuara kah ai. U
ngrit dhe kerkoj leje qe te thote diq: “Mesues i dashur, a me lejon qe
shokeve te mi t’ju shpjegoj ate qka thate ju?”
Mesuesi kesaj iu gezua shume dhe e perseriti se: “Nuk ka Zot, se nuk e
shohim dhe kete jua shpjegova me shembullin e lapsit!” Fjalet e veta i
perfundoi, duke menduar se ka bere diq te mire. I dukej se qeshtja eshte
shume e thjeshte, se ajo qe ekziston – shihet.
NJERIU MUND TE GABOJE
Visari heshti pak, e pastaj e pyeti mesuesin e vet: “A me lejoni mesues i nderuar qe te bisedojme per mendimin tuaj?”
Mesuesi iu pergjigj: “A ti do te diskutoje me mua?! O bir, gjerat jane
shume te qarta! A e ka pare dikush nga ju Zotin? Ose a po e sheh lapsin
te cilin e fsheha pak me pare? Une kam te drejte. Ti a e ke pare Zotin?”
Visari iu pergjigj: “Ngadal pak mesues! Njeriu mund te gaboje – qdo njeri mund te gaboje!”
Mesuesi ne menyre nenqmuese bertiti: “A po me akuzon qe kam gabuar!”
Visari ne menyre te qete u pergjigj: “Edhe une jam nga ata qe gabojne.
Njeriu gabon, po qofte edhe i rritur apo mesues, kjo nuk eshte turp!”
RESPEKTOJE MENDIMIN E TE TJEREVE
“Mesues i nderuar, ju lutem kuptojeni ate qe jua kam thene. Shembulli
juaj me lapsin qe e fshehet eshte i gabueshem. Lapsi tani gjendet ne
xhepin tuaj, ndaj nuk e shohim. Po ashtu, All-llahu ekziston, edhe pse
Ate nuk e shohim. Ky eshte mendim i gabuar”. Mesuesi filloi te nenqmoje
Visarin duke i thene: “O bir, a mendon se Zoti ekziston e ti nuk e ke
pare? A mos je i marre? Tani ulu te vazhdojme mesimin!!! Ulu!” Mesuesi
mendoi se qeshtja mori fund.
E VERTETA – PARA SE GJITHASH (TRIUMFON)
Visari e luti mesuesin qe ta vazhdojne dialogun. Mesimi nuk ka kuptim
nese nxenesit nuk e kuptojne ate. Tha: “A besoni ju mesues ne qdo gje qe
shihni?”
Mesuesi e tundi koken dhe tha: “Po, kjo eshte e logjikshme dhe e
vertete! Visari tha: “A mund te na tregoni mendjen tuaj? Sigurisht qe
jeni te bindur se jeni te menqur dhe se posedoni mendjen?”
Mesuesi heshti, ndersa nxenesit qeshnin. Mendja e mesuesit nuk mund te
shihej. Visari vazhdoi: “A mund te themi se nuk keni mend, pasi qe ne
nuk e shohim?
Mesuesi u habit. Nuk e shpetoi logjika e tij. Ne fytyrat e nxenesve shihej kenaqesia.
ZOTIN E NJOHIM ME ANE TE KRIJESAVE TE TIJ
Visari vazhdoi: “Mesues i nderuar, a mund te na tregoni shpirtin tuaj, qe te bindemi se ekziston?”
Mesuesi plasi nga hidherimi dhe tha: “Nuk eshte e logjikshme!... Mendja
dhe shpirti nuk mund te shihen, por i shohim shenjat e tyre...A je ti
mendjelehte?!” Buzeqeshja e mesuesit ishte e tharte. Visari iu pergjigj:
“Shpirti....mendja...ajri..... jane ndodhi qe nuk mund t’i shohim, por i
shohim shenjat e tyre me ane te te cilave perfundojme se ato ekzistojne
.... Zoti gjithashtu!”
Ne ate moment, zerat pushuan e u degjua zeri i muezinit: “Deshmoj se nuk
ka zot tjeter veq All-llahut!!!” Ne keto momente te qetesise mesuesi e
lekundi koken dhe tha: “Edhe une deshmoj se nuk ka zot tjeter veq
All-llahut!!!”
MESIMET E TREGIMIT
1. Nxenesi i menqur dhe mendjeprehte nuk duhet te mahnitet me veten e
vet e ta ule vleren e shokeve te vete, por duhet te thote sikur Visari:
“Mos qendroni te habitur, une jam sikurse ju”.
2. Nxenesi duhet ta prese mesuesin ashtu siq i ka hije kur mesuesi hyn ne klase, sikurse e bente Visari kete.
3. Nuk mund te thuhet se qdo gje qe nuk mund ta shohim nuk ekziston. Ne i
shohim shenjat e fuqise magnetike, por ate nuk e shohim edhe pse ajo
ekziston – sepse i shohim shenjat e saj.
4. All-llahun e njohim ne baze te shenjave te Tij, gjurmeve dhe
krijesave te Tij, e sidomos kur i shikojme yjet dhe kozmosin, e tere kjo
na jep te kuptojme se Ai eshte Krijuesi i Lartesuar.
5. Muslimani eshte i obliguar t’i drejtohet me urtesi, ne menyre te
bukur dhe me plot dituri atij qe e degjon ose e sheh se e shane
All-llahun ose fene dhe i refuzon ato.
6. Mesuesi nuk eshte i pagabuar dhe mund te gaboje, e nxenesi duhet ta
permiresoje ate ne menyren me te mire, e sidomos kur mesuesi kerkon nga
ai te beje ate qe eshte ne kundershtim me All-llahun xh.sh.
7. Muslimani duhet te jete i durueshem dhe i qendrueshem ne udhezimin e
te tjereve, sikur qe e beri kete Visari, i cili e nderpreu biseden me
mesuesin, e pastaj ne menyre te qete ia tregoi te verteten, edhe pse
mesuesi e perqeshte.
8. Ai qe kupton te verteten, nuk duhet te tregoje mendjemadhesi, por
duhet t’i kthehet se vertetes, sikur qe beri mesuesi dhe u pendua tek
All-llahu xh.sh.
9. Shpirtin dhe mendjen nuk e shohim, edhe pse e besojme ekzistimin e
tyre, per arsye se i shohim gjurmet e tyre, e ato jane krijesa te
All-llahut fuqiplote. Atehere si mund te mos e besojme All-llahun, kur i
shohim krijesat e Tij?
10. Ai qe deshiron ta pranoje Islamin le te shqiptoje keto fjale:
“Eshhedu en la ilahe il-lAllah ve eshhedu enne Muhammeden resulullah”,
si dhe te kete besim te forte dhe te punoje sipas rregullave te Islamit,
sikur qe besoi mesuesi kur e verteta iu be e qarte.
Edhe pse i mitur, quhej “mesues i vogel”. Ashtu e thirrnin shoket e tij
ne shkolle, te bindur ne talentin dhe zgjuarsine e tij. Emrin e ka Visar
dhe i ka 12 vjet. Ka arritur deri ne klasen e gjashte. Per disa muaj do
te perfundoje shkollen fillore . Ne pese vitet e kaluara ishte nxenes i
shkelqyeshem. All-llahu xh.sh. i kishte dhururar atij zell, logjike dhe
vendosmeri. Ne klase ishte i qete dhe i terhequr, dhe gjithmone me
kujdes dhe menquri pergjigjej kur te tjeret nuk ishin ne gjendje te
jepnin pergjigje te drejte. Prandaj ishte i rendesishem dhe e meritonte
respektin.
DJALI I TALENTUAR ESHTE NJERI SIKURSE EDHE JU
Vertete, ai ishte nje nxenes i mrekullueshem, jo vetem ne ate shkolle,
por edhe ne shkollat tjera te lagjes. Vetem ai nuk donte te lavderohej
per aftesite e veta para te tjereve, por donte te jete i thjeshte dhe
modest. Nuk deshironte qe ta ngrenin gjer ne qiell. Por thoshte: “Mos u
habitni me mua, sepse une jam sikur ju dhe kam mendje me te cilen
mendoj. Sikur edhe ju ta kishit perdorur mendjen tuaj si duhet, nuk do
te mahniteshit me me mua!”
Keto ishin fjale qe tregonin se sa ishte i zellshem dhe serioz.
ALL-LLAHU KUJDESEJ PER TE
Visari nuk ishte as pejgamber i derguar prej All-llahut xh.sh., se koha e
te derguarve kishte kaluar qe moti, e pas Muhammedit a.s. nuk ka me te
derguar tjere, e as nuk ishte prej atyre me mrekullira dhe mu’xhize. Per
te fliteshin gjera te kendshme neper biseda te neteve te gjata, neper
ndeja te lagjeve. Njerezit ishin te mahnitur me te dhe ai gjithnje ishte
ne qender te bisedave. Ishte shembull per nxenesit tjere ne sjellje dhe
mesim, sikur te ishte i udhehequr nga kujdesi madheshtor i All-llahut
xh.sh.
DHE NGA SHERRI I ZILIQARIT
Nena e Visarit ia kishte ndaluar daljen nga shtepia ne menyre qe ta
ruaje nga syte e ziliqareve te pameshirshem. Askush, as nga vellezerit e
tij nuk ishte i ngjashem me te per nga menquria dhe sjellja. Babai i
tij madje mendote ta qregjistronte nga shkolla, nga frike se mund t’i
ndodhe diq. Kujdesi prinderor e ndjekte qdokund, ku shkonte ose ku
qendronte. Kishin frike se dikush do ta grabiste a do t’i ndodhte ndonje
fatkeqesi. A do ta hane syte e keqinj te ziliqareve!? Babi i tij donte
ta njohtonte drejtorin e shkolles per brengen e tij, mirepo ai kete nuk e
beri. Sikur diq e ndalonte ate nga kjo.
MESUESI E MBANE POROSINE
U be mire qe babai i tij nuk veproi ashtu si kishte menduar, sepse ne
ditet e ardhshme Visari do te tregonte nje urtesi te madhe ne shkolle.
Nga ajo ndodhi mund te nxirret mesim dhe keshille.
Kur mesuesi i ri hyri ne klase, i shikoi nxenesit e ri qe te njoftohej
me ta. Shikimi iu ndal ne fytyren e kthjellet te Visarit, i cili me
buzeqeshje dhe fjale te kendshme i uroi mireseardhje ne emer te te
gjitheve: “Mire se erdhe, zoteri! Me ju do t’i ndajme momentet kete vit.
Ju do te na udheheqni dhe te na ndriqoni rruget e diturise me mund dhe
sakrifice te madhe. Qysh tash falenderoj per mundin tuaj te madh te
ardhshem”.
KUJDES NGA MENDIMET E SEMURA
Mesuesi u ul ne kateder, por per qudi, e filloi ligjeraten e tij te pare
me shpjegimin e nje filozofie te perzier. Sa me teper qe shpjegonte, aq
me shume behej e pakuptueshme. Per kete nxenesit me pare nuk kishin
degjuar asgje. Edhe pse e perseriste, ne baze te shikimeve te tyre,
shihej se asgje nuk kishin kuptuar.
“Shikoni femije, sikur te ekzistonte Zoti, sikur qe thone te paditurit, a
nuk do te mund ta shihnim ate? A thua Ai Zot nuk do te paraqitej para
syve tane?” femijet u nemiten, truret e tyre te vegjel ishin ne
dileme!!! Nuk dinin q’te benin. Ta kundershtonin mesuesin, apo te mos
flisnin asgje? O Zot, meshiro?!”
MOSBESIMI ESHTE I PADURUESHEM
Mesuesi e nxori nje laps nga xhepi dhe tha: “Te dashur femije, a e
shihni kete laps?” ata u pergjigjen: “Po!”, ai e futi ne xhep dhe
vazhdoi: “A po e shihni lapsin tani?” u pergjigjem: “Jo!” – atehere
tha: “Lapsi nuk ekziston, pasi qe nuk mund ta shihni! Gjithashtu, as
Zoti nuk ekziston – per arsye se nuk e shihni! Me nje fjale: per qdo
gje qe nuk e shohim, themi se nuk ekziston. A e kuptuat kete?”
Femijet heshten, sikur dikush t’i kishte goditur ne koke. Nuk mund te
thoshin asnje fjale, edhe pse nuk mund te pranonin ate qe u thoshte
mesuesi i tyre.
A TE DYSHOHET NE ALL-LLAHUN?
Shikimet e tyre ne ate situate te pakendshme u drejtuan kah Visari. Ai
gjithnje i shpetonte sa here qe ballafaqoheshin me probleme.
Te gjithe e dine qe All-llahu ekziston. Eshte diqka qe zemrat e tyre e
ndjejne, ne te cilen jane te sigurt. Kete qe ua tha mesuesi, askush gjer
me tash nuk ua kishte thene.
“Visar, nuk jemi mesuar ta kundershtojme mesuesin, edhe nese gabon!
Gjate tere pese vjeteve te kaluar e kemi konsideruar mesuesin te
pagabueshem. Ngritu, eshte rendi yt tani. Te gjithe kane nevoje per
vendosmerine tende dhe na fal per heshtjen tone, situata eshte e
veshtire!”
TE THUASH TE VERTETEN ESHTE TRIMERI
Visari u mendua pak e pastaj iu pergjigj shikimeve te drejtuara kah ai. U
ngrit dhe kerkoj leje qe te thote diq: “Mesues i dashur, a me lejon qe
shokeve te mi t’ju shpjegoj ate qka thate ju?”
Mesuesi kesaj iu gezua shume dhe e perseriti se: “Nuk ka Zot, se nuk e
shohim dhe kete jua shpjegova me shembullin e lapsit!” Fjalet e veta i
perfundoi, duke menduar se ka bere diq te mire. I dukej se qeshtja eshte
shume e thjeshte, se ajo qe ekziston – shihet.
NJERIU MUND TE GABOJE
Visari heshti pak, e pastaj e pyeti mesuesin e vet: “A me lejoni mesues i nderuar qe te bisedojme per mendimin tuaj?”
Mesuesi iu pergjigj: “A ti do te diskutoje me mua?! O bir, gjerat jane
shume te qarta! A e ka pare dikush nga ju Zotin? Ose a po e sheh lapsin
te cilin e fsheha pak me pare? Une kam te drejte. Ti a e ke pare Zotin?”
Visari iu pergjigj: “Ngadal pak mesues! Njeriu mund te gaboje – qdo njeri mund te gaboje!”
Mesuesi ne menyre nenqmuese bertiti: “A po me akuzon qe kam gabuar!”
Visari ne menyre te qete u pergjigj: “Edhe une jam nga ata qe gabojne.
Njeriu gabon, po qofte edhe i rritur apo mesues, kjo nuk eshte turp!”
RESPEKTOJE MENDIMIN E TE TJEREVE
“Mesues i nderuar, ju lutem kuptojeni ate qe jua kam thene. Shembulli
juaj me lapsin qe e fshehet eshte i gabueshem. Lapsi tani gjendet ne
xhepin tuaj, ndaj nuk e shohim. Po ashtu, All-llahu ekziston, edhe pse
Ate nuk e shohim. Ky eshte mendim i gabuar”. Mesuesi filloi te nenqmoje
Visarin duke i thene: “O bir, a mendon se Zoti ekziston e ti nuk e ke
pare? A mos je i marre? Tani ulu te vazhdojme mesimin!!! Ulu!” Mesuesi
mendoi se qeshtja mori fund.
E VERTETA – PARA SE GJITHASH (TRIUMFON)
Visari e luti mesuesin qe ta vazhdojne dialogun. Mesimi nuk ka kuptim
nese nxenesit nuk e kuptojne ate. Tha: “A besoni ju mesues ne qdo gje qe
shihni?”
Mesuesi e tundi koken dhe tha: “Po, kjo eshte e logjikshme dhe e
vertete! Visari tha: “A mund te na tregoni mendjen tuaj? Sigurisht qe
jeni te bindur se jeni te menqur dhe se posedoni mendjen?”
Mesuesi heshti, ndersa nxenesit qeshnin. Mendja e mesuesit nuk mund te
shihej. Visari vazhdoi: “A mund te themi se nuk keni mend, pasi qe ne
nuk e shohim?
Mesuesi u habit. Nuk e shpetoi logjika e tij. Ne fytyrat e nxenesve shihej kenaqesia.
ZOTIN E NJOHIM ME ANE TE KRIJESAVE TE TIJ
Visari vazhdoi: “Mesues i nderuar, a mund te na tregoni shpirtin tuaj, qe te bindemi se ekziston?”
Mesuesi plasi nga hidherimi dhe tha: “Nuk eshte e logjikshme!... Mendja
dhe shpirti nuk mund te shihen, por i shohim shenjat e tyre...A je ti
mendjelehte?!” Buzeqeshja e mesuesit ishte e tharte. Visari iu pergjigj:
“Shpirti....mendja...ajri..... jane ndodhi qe nuk mund t’i shohim, por i
shohim shenjat e tyre me ane te te cilave perfundojme se ato ekzistojne
.... Zoti gjithashtu!”
Ne ate moment, zerat pushuan e u degjua zeri i muezinit: “Deshmoj se nuk
ka zot tjeter veq All-llahut!!!” Ne keto momente te qetesise mesuesi e
lekundi koken dhe tha: “Edhe une deshmoj se nuk ka zot tjeter veq
All-llahut!!!”
MESIMET E TREGIMIT
1. Nxenesi i menqur dhe mendjeprehte nuk duhet te mahnitet me veten e
vet e ta ule vleren e shokeve te vete, por duhet te thote sikur Visari:
“Mos qendroni te habitur, une jam sikurse ju”.
2. Nxenesi duhet ta prese mesuesin ashtu siq i ka hije kur mesuesi hyn ne klase, sikurse e bente Visari kete.
3. Nuk mund te thuhet se qdo gje qe nuk mund ta shohim nuk ekziston. Ne i
shohim shenjat e fuqise magnetike, por ate nuk e shohim edhe pse ajo
ekziston – sepse i shohim shenjat e saj.
4. All-llahun e njohim ne baze te shenjave te Tij, gjurmeve dhe
krijesave te Tij, e sidomos kur i shikojme yjet dhe kozmosin, e tere kjo
na jep te kuptojme se Ai eshte Krijuesi i Lartesuar.
5. Muslimani eshte i obliguar t’i drejtohet me urtesi, ne menyre te
bukur dhe me plot dituri atij qe e degjon ose e sheh se e shane
All-llahun ose fene dhe i refuzon ato.
6. Mesuesi nuk eshte i pagabuar dhe mund te gaboje, e nxenesi duhet ta
permiresoje ate ne menyren me te mire, e sidomos kur mesuesi kerkon nga
ai te beje ate qe eshte ne kundershtim me All-llahun xh.sh.
7. Muslimani duhet te jete i durueshem dhe i qendrueshem ne udhezimin e
te tjereve, sikur qe e beri kete Visari, i cili e nderpreu biseden me
mesuesin, e pastaj ne menyre te qete ia tregoi te verteten, edhe pse
mesuesi e perqeshte.
8. Ai qe kupton te verteten, nuk duhet te tregoje mendjemadhesi, por
duhet t’i kthehet se vertetes, sikur qe beri mesuesi dhe u pendua tek
All-llahu xh.sh.
9. Shpirtin dhe mendjen nuk e shohim, edhe pse e besojme ekzistimin e
tyre, per arsye se i shohim gjurmet e tyre, e ato jane krijesa te
All-llahut fuqiplote. Atehere si mund te mos e besojme All-llahun, kur i
shohim krijesat e Tij?
10. Ai qe deshiron ta pranoje Islamin le te shqiptoje keto fjale:
“Eshhedu en la ilahe il-lAllah ve eshhedu enne Muhammeden resulullah”,
si dhe te kete besim te forte dhe te punoje sipas rregullave te Islamit,
sikur qe besoi mesuesi kur e verteta iu be e qarte.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:06
BEFASIA
FEMIJERIA E IBRAHIMIT
Ishte nje femije i zgjuar dhe i gjalle. Mirepo, nuk kishte mundesi per
t’u shkolluar. Babai i vdiq kur i kishte tre vjet. Rronte nje jete te
mjerueshme, e ate e ushqente nena e vet, e cila edhe kujdesej per te.
Punonte ne shtepi, duke tjerr lesh, te cilin pastaj do ta shiste ne
treg, ne menyre qe te kishte mundesi qe nga disa derhem te fituar te
bleje ushqim per vete dhe Ibrahimin. E gjora nene, nuk e dinte rendesine
e diturise, se nuk ishte grua e ditur. E tere vemendja e saj ishte
perqendruar ne ate qe te tjerre sa me shume lesh, qe te mund te fitonte
per tesha dhe ushqim per vete dhe djalin e saj, Ibrahimin. Ndonjehere i
shikonte femijet e fqinjeve si shkonin ne shkolle qe te mesonin shkrimin
dhe leximin. Por, fare nuk kishte menduar qe ta dergonte djalin e saj
ne shkolle qe atje te mesoje diq. Ibrahimi rritej dhe i kishte mbushur
gjashte vjet. Nevojat e shtepise rriteshin e me to edhe nevojat e
Ibrahimit. I duhej me teper veshmbadhje, tesha dhe ushqim. Per kete gje
nena i tha: “Ibrahim, qfare mendon, te punesohesh ne menyre qe te fitosh
diq?” Ibrahimi nuk e kundershtoi nenen e vet, se ishte shume besnik dhe
i degjueshem. i tha asaj: “Si te thuash nene!”
Te nesermen, shkuan tek nje tregtar dhe nena kerkoi nga ai duke e lutur
qe ta punesoje djalin e saj Ibrahimin si ndihmes. Tregtari e pranoi me
kusht qe Ibrahimi te jete punetore i zellshem dhe i sinqerte. Ajo iu
pergjigj: “Djali im eshte rritur ne duarte e mia, i edukuar me dashuri
ndaj punes dhe respektit!” Tregtari i besoi, keshtu qe Ibrahimit ia dha
qelesat e dyqanit te tij te madh dhe kerkoi nga ai qe qdo dite te vije
heret ne mengjes e ta pastroje dyqanin dhe ta rendite mallin.
Ibrahimi me gezim e pranoi punen, dhe pa u lodhur punonte. Per fat te
keq, tregtari ishte shume koprrac, dhe per qdo jave Ibrahimit i jepte
nga nje derhem. Nje derhem nuk ishte i mjaftueshem per ushqimin, pijet
dhe teshat e Ibrahimit. Per kete arsye Ibrahimi iu ankua nenes se tij
per koprracine e tregtarit. Nena i tha se duhet te kete durim gjersa te
mesoje zanatin e pastaj tregtari do t’ia rrise pagen.
Kishte kaluar nje vit, e tregtari Ibrahimit i jepte ende meditje te
njejte – nje derhem ne jave. Ibrahimi kishte vendosur ta leshoje ate
tregtar dhe te kerkoje pune tjeter. Askush nuk deshironte ta pranonte,
se tragtari u ishte kercenuar tregtareve te tjere duke u thene:
“Ibrahimi eshte argat i imi! Kush e pranon ne pune, do ta nderpreje
bashkepunimin me te dhe asnjehere s’do te flase me te!”
Tregtaret ishin frikesuar nga ky kercenim, prandaj refuzonin qe ta
punesonin Ibrahimin. Keshtu qe Ibrahimi kishte ngelur pa pune dhe rrinte
ne shtepi i merzitur dhe plot brenga.
FEMIJERIA E IBRAHIMIT
Ishte nje femije i zgjuar dhe i gjalle. Mirepo, nuk kishte mundesi per
t’u shkolluar. Babai i vdiq kur i kishte tre vjet. Rronte nje jete te
mjerueshme, e ate e ushqente nena e vet, e cila edhe kujdesej per te.
Punonte ne shtepi, duke tjerr lesh, te cilin pastaj do ta shiste ne
treg, ne menyre qe te kishte mundesi qe nga disa derhem te fituar te
bleje ushqim per vete dhe Ibrahimin. E gjora nene, nuk e dinte rendesine
e diturise, se nuk ishte grua e ditur. E tere vemendja e saj ishte
perqendruar ne ate qe te tjerre sa me shume lesh, qe te mund te fitonte
per tesha dhe ushqim per vete dhe djalin e saj, Ibrahimin. Ndonjehere i
shikonte femijet e fqinjeve si shkonin ne shkolle qe te mesonin shkrimin
dhe leximin. Por, fare nuk kishte menduar qe ta dergonte djalin e saj
ne shkolle qe atje te mesoje diq. Ibrahimi rritej dhe i kishte mbushur
gjashte vjet. Nevojat e shtepise rriteshin e me to edhe nevojat e
Ibrahimit. I duhej me teper veshmbadhje, tesha dhe ushqim. Per kete gje
nena i tha: “Ibrahim, qfare mendon, te punesohesh ne menyre qe te fitosh
diq?” Ibrahimi nuk e kundershtoi nenen e vet, se ishte shume besnik dhe
i degjueshem. i tha asaj: “Si te thuash nene!”
Te nesermen, shkuan tek nje tregtar dhe nena kerkoi nga ai duke e lutur
qe ta punesoje djalin e saj Ibrahimin si ndihmes. Tregtari e pranoi me
kusht qe Ibrahimi te jete punetore i zellshem dhe i sinqerte. Ajo iu
pergjigj: “Djali im eshte rritur ne duarte e mia, i edukuar me dashuri
ndaj punes dhe respektit!” Tregtari i besoi, keshtu qe Ibrahimit ia dha
qelesat e dyqanit te tij te madh dhe kerkoi nga ai qe qdo dite te vije
heret ne mengjes e ta pastroje dyqanin dhe ta rendite mallin.
Ibrahimi me gezim e pranoi punen, dhe pa u lodhur punonte. Per fat te
keq, tregtari ishte shume koprrac, dhe per qdo jave Ibrahimit i jepte
nga nje derhem. Nje derhem nuk ishte i mjaftueshem per ushqimin, pijet
dhe teshat e Ibrahimit. Per kete arsye Ibrahimi iu ankua nenes se tij
per koprracine e tregtarit. Nena i tha se duhet te kete durim gjersa te
mesoje zanatin e pastaj tregtari do t’ia rrise pagen.
Kishte kaluar nje vit, e tregtari Ibrahimit i jepte ende meditje te
njejte – nje derhem ne jave. Ibrahimi kishte vendosur ta leshoje ate
tregtar dhe te kerkoje pune tjeter. Askush nuk deshironte ta pranonte,
se tragtari u ishte kercenuar tregtareve te tjere duke u thene:
“Ibrahimi eshte argat i imi! Kush e pranon ne pune, do ta nderpreje
bashkepunimin me te dhe asnjehere s’do te flase me te!”
Tregtaret ishin frikesuar nga ky kercenim, prandaj refuzonin qe ta
punesonin Ibrahimin. Keshtu qe Ibrahimi kishte ngelur pa pune dhe rrinte
ne shtepi i merzitur dhe plot brenga.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:06
MESIMET NE XHAMI
Ibrahimi e kishte shprehi te shkonte ne xhami per ta falur namazin. Para
xhamise, qdo dite pas namazit te drekes mbaheshin ligjeratat. Ibrahimi
pas namazit, me vemendje e degjonte ligjeraten e dijetarit, keshtu qe e
perbinte qdo fjale te tij ne lidhje me respektin ndaj prinderve,
dashurise ndaj punes dhe deshires se qdo njeriu ta fitoje buken e vet.
All-llahu xh.sh i ka urdheruar roberit e Tij qe te punojne dhe te
fitojne per te jetuar, e jo te rrine pa pune.
Nje dite, derisa po dilte nga xhamia, Ibrahimi filloi te mendonte per
mesimet qe i jepte dijetari ne lidhej me punen dhe fitimin, ndaj e pyeti
veten: “Une po rri si dembel e si mund te kem diq nese nuk fitoj – me
duhet te punoj! U mundova te gjeja pune, mirepo tregtaret me refuzonin
sa here qe kerkoja pune prej tyre.” Pastaj ne mendime u kthye nga
ligjerata e dijetarit dhe mendoi se nuk eshte duke u munduar sa duhet.
Mendonte se duhet te shkonte ne ndonje qytet tjeter, kur ne qytetin e
tij te gjitha dyert i kishte te mbyllura. Bisedoi me nenen e vet dhe ia
tregoi asaj vendosmerine e tij per te shkuar ne ndonje qytet tjeter per
te kerkuar pune. Mirepo, nena e tij kishte frike per te, se ende ishte i
vogel. Ibrahimi e bindi ate se eshte i afte te punoje jashte qytetit te
tij dhe se nuk ka nevoje te merzitet per te. Nena e tij asesi te
vendoste qe ta lejonte ate ta leshoje qytetin. Si te ndahej nga ai?
Mirepo kur iu kujtua se si tregtaret jane sjelle ndaj Ibrahimit ne
menyre te padrejte dhe kishin refuzuar qe ta punesojne ate, ne fund u
desh te pranonte qe djali i saj te shkoje ne ndonje qytet tjeter per te
punuar.
Ibrahimi e kishte shprehi te shkonte ne xhami per ta falur namazin. Para
xhamise, qdo dite pas namazit te drekes mbaheshin ligjeratat. Ibrahimi
pas namazit, me vemendje e degjonte ligjeraten e dijetarit, keshtu qe e
perbinte qdo fjale te tij ne lidhje me respektin ndaj prinderve,
dashurise ndaj punes dhe deshires se qdo njeriu ta fitoje buken e vet.
All-llahu xh.sh i ka urdheruar roberit e Tij qe te punojne dhe te
fitojne per te jetuar, e jo te rrine pa pune.
Nje dite, derisa po dilte nga xhamia, Ibrahimi filloi te mendonte per
mesimet qe i jepte dijetari ne lidhej me punen dhe fitimin, ndaj e pyeti
veten: “Une po rri si dembel e si mund te kem diq nese nuk fitoj – me
duhet te punoj! U mundova te gjeja pune, mirepo tregtaret me refuzonin
sa here qe kerkoja pune prej tyre.” Pastaj ne mendime u kthye nga
ligjerata e dijetarit dhe mendoi se nuk eshte duke u munduar sa duhet.
Mendonte se duhet te shkonte ne ndonje qytet tjeter, kur ne qytetin e
tij te gjitha dyert i kishte te mbyllura. Bisedoi me nenen e vet dhe ia
tregoi asaj vendosmerine e tij per te shkuar ne ndonje qytet tjeter per
te kerkuar pune. Mirepo, nena e tij kishte frike per te, se ende ishte i
vogel. Ibrahimi e bindi ate se eshte i afte te punoje jashte qytetit te
tij dhe se nuk ka nevoje te merzitet per te. Nena e tij asesi te
vendoste qe ta lejonte ate ta leshoje qytetin. Si te ndahej nga ai?
Mirepo kur iu kujtua se si tregtaret jane sjelle ndaj Ibrahimit ne
menyre te padrejte dhe kishin refuzuar qe ta punesojne ate, ne fund u
desh te pranonte qe djali i saj te shkoje ne ndonje qytet tjeter per te
punuar.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:06
KERKIMI I PUNES NE NJE QYTET TJETER
Ibrahimi e caktoi diten e udhetimit dhe e luti nenen qe t’i pergatiste
ushqim per rruge, per disa dite. Kur erdhi momenti i shkuarjes, e mori
ushqimin per rruge, e kerkoi hallallin e nenes dhe kerkoi nga ajo qe ta
luse All-llahun xh.sh. per te. E leshoi qytetin e vet dhe shkoi ne
drejtim te panjohur.
Udhetoi tere diten, aty-ketu pushonte nga pak nen hijen e lisave, hante
dhe falte namaz dhe i lutej All-llahut xh.sh. qe te ndihmonte ne
realizimin e qellimit te vet. Kthehej neper fshatra dhe kerkonte pune,
mirepo per fat te keq, nuk gjente asgje, keshtu qe detyrohej te shkonte
me tutje. Kaluan tri dite. Ibrahimi e harxhoi tere ushqimin e vet dhe e
kishte humbur shpresen se do te gjente pune, ndaj ishte i deshperuar.
Shpesh i binte ndermend ate qe e kishte ndegjuar nga dijetari ne xhami
qe duhet te jete i vendosur dhe te vazhdoje te kerkoje pune. Kur fjeti
ne hijen e nje lisi, pasi qe ishte i raskapitur nga rrugetimi i gjate
dhe mungesa e ushqimit, erdhi nje njeri me disa dele dhe vendosi qe edhe
ai te pushoje nen hijen e atij lisi te madh. E verejti Ibrahimin duke
fjetur, u ul praen tij dhe nxori diq nga ushqimi per te ngrene. Ibrahimi
u zgjua i frikesuar nga blegerima e dhenve. Mirepo njeriu i dha selam
me butesi ne menyre qe ta qetesonte. Ibrahimi u qetesua, e njeriu e
thirri qe te haje se bashku me te. Ibrahimi ishte i uritur keshtu qe i
erdhi mire. Bariu pas kesaj u ngrit te mjele delet dhe i dha Ibrahimit
qumesht e ky iu falenderua ngrohtesisht per te gjitha keto. Njeriu e
pyeti Ibrahimin se nga po shkonte, e ky te gjitha ia tregoi me rend.
Njeriu buzeqeshi dhe tha: “Mos u merzite, nese do pune do ta gjesh ate
tek une, e une do te paguaj mire!” Ibrahimi i befasuar e pyeti se qfare
pune eshte ajo, e njeriu iu pergjigj se duhet t’i ruaj delet. Ibrahimi
iu gezua kesaj pune, e sidomos per ate se do te punonte tek ky njeri i
mire dhe zemergjere. E pranoi punen me gjithe zemer dhe shkoi me ate
njeri ne fshatin e tij. U vendos tek ai, e qysh te nesermen e mori nje
kope te vogel qe t’i ruante ne nje livadh. I ruante delet neper kodra
dhe lugina, e para mbremjes kthehej ne shtepi.
Ibrahimi ishte punetor i ndergjegjshem. Punet e veta prej bariu i
kryente me nder dhe zell, edhe pse duhej ruajtur delet nga ujqit e
uritur.
Aty e kishte gjetur fatin dhe rehatine. Rashidi, per te cilin punonte
Ibrahimi, ishte shume i drejte me te, ndersa punen mire ia pagunte. Me
Ibrahimin sillej sikur me djemte e tij. Ibrahimi Rashidin e konsideronte
si baba, ndaj e kishte harruar qytetin e tij. Megjithate shpesh here i
kujtohej nena dhe deshironte qe edhe ajo te jete me te, ne menyre qe te
kenaqej edhe ajo me gjithe keto te mira qe i kishte.
Kishin kaluar tri vite qe kur Ibrahimi ishte tek Rashidi. Kopeja e
Rashidit ishte rritur. Por, Ibrahimi deshironte ta shihte nenen e vet,
ndaj kerkoi leje nga Rashidi qe ta vizitoje ate. Ai iu pergjigj: “Nuk ka
problem, shko dhe vizitoje nenen tende. Rri atje nje muaj, e pastaj
kthehu se me duhesh. Ne ty kam shume besim!” Ibrahimi i premtoi se do te
kthehej.
Ibrahimi e caktoi diten e udhetimit dhe e luti nenen qe t’i pergatiste
ushqim per rruge, per disa dite. Kur erdhi momenti i shkuarjes, e mori
ushqimin per rruge, e kerkoi hallallin e nenes dhe kerkoi nga ajo qe ta
luse All-llahun xh.sh. per te. E leshoi qytetin e vet dhe shkoi ne
drejtim te panjohur.
Udhetoi tere diten, aty-ketu pushonte nga pak nen hijen e lisave, hante
dhe falte namaz dhe i lutej All-llahut xh.sh. qe te ndihmonte ne
realizimin e qellimit te vet. Kthehej neper fshatra dhe kerkonte pune,
mirepo per fat te keq, nuk gjente asgje, keshtu qe detyrohej te shkonte
me tutje. Kaluan tri dite. Ibrahimi e harxhoi tere ushqimin e vet dhe e
kishte humbur shpresen se do te gjente pune, ndaj ishte i deshperuar.
Shpesh i binte ndermend ate qe e kishte ndegjuar nga dijetari ne xhami
qe duhet te jete i vendosur dhe te vazhdoje te kerkoje pune. Kur fjeti
ne hijen e nje lisi, pasi qe ishte i raskapitur nga rrugetimi i gjate
dhe mungesa e ushqimit, erdhi nje njeri me disa dele dhe vendosi qe edhe
ai te pushoje nen hijen e atij lisi te madh. E verejti Ibrahimin duke
fjetur, u ul praen tij dhe nxori diq nga ushqimi per te ngrene. Ibrahimi
u zgjua i frikesuar nga blegerima e dhenve. Mirepo njeriu i dha selam
me butesi ne menyre qe ta qetesonte. Ibrahimi u qetesua, e njeriu e
thirri qe te haje se bashku me te. Ibrahimi ishte i uritur keshtu qe i
erdhi mire. Bariu pas kesaj u ngrit te mjele delet dhe i dha Ibrahimit
qumesht e ky iu falenderua ngrohtesisht per te gjitha keto. Njeriu e
pyeti Ibrahimin se nga po shkonte, e ky te gjitha ia tregoi me rend.
Njeriu buzeqeshi dhe tha: “Mos u merzite, nese do pune do ta gjesh ate
tek une, e une do te paguaj mire!” Ibrahimi i befasuar e pyeti se qfare
pune eshte ajo, e njeriu iu pergjigj se duhet t’i ruaj delet. Ibrahimi
iu gezua kesaj pune, e sidomos per ate se do te punonte tek ky njeri i
mire dhe zemergjere. E pranoi punen me gjithe zemer dhe shkoi me ate
njeri ne fshatin e tij. U vendos tek ai, e qysh te nesermen e mori nje
kope te vogel qe t’i ruante ne nje livadh. I ruante delet neper kodra
dhe lugina, e para mbremjes kthehej ne shtepi.
Ibrahimi ishte punetor i ndergjegjshem. Punet e veta prej bariu i
kryente me nder dhe zell, edhe pse duhej ruajtur delet nga ujqit e
uritur.
Aty e kishte gjetur fatin dhe rehatine. Rashidi, per te cilin punonte
Ibrahimi, ishte shume i drejte me te, ndersa punen mire ia pagunte. Me
Ibrahimin sillej sikur me djemte e tij. Ibrahimi Rashidin e konsideronte
si baba, ndaj e kishte harruar qytetin e tij. Megjithate shpesh here i
kujtohej nena dhe deshironte qe edhe ajo te jete me te, ne menyre qe te
kenaqej edhe ajo me gjithe keto te mira qe i kishte.
Kishin kaluar tri vite qe kur Ibrahimi ishte tek Rashidi. Kopeja e
Rashidit ishte rritur. Por, Ibrahimi deshironte ta shihte nenen e vet,
ndaj kerkoi leje nga Rashidi qe ta vizitoje ate. Ai iu pergjigj: “Nuk ka
problem, shko dhe vizitoje nenen tende. Rri atje nje muaj, e pastaj
kthehu se me duhesh. Ne ty kam shume besim!” Ibrahimi i premtoi se do te
kthehej.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:06
KTHIMI NE SHTEPI
Si pjese te fitimit te cilen e kishte merituar duke punuar tre vjet tek
Rashidi, Ibrahimi i mori me vete disa dele. Pjesen tjeter te mbetur te
deleve e la te Rashidi , si amanet se do te kthehej. U pershendet me te
dhe shkoi ne shtepi tek nena e vet.
Keshtu Ibrahimi arriti ne shtepi me delet e veta dhe diqka prej te
hollave ne xhep. Nena iu gezua shume, sepse kishte filluar te pyeste
veten se ne mos i kishte ndodhur diq atij, se mos kishte pesuar dikund
ose ka vdekur? Asnjehere, prej se kishte shkuar, nuk kishte marre asnje
lajm. Per kete arsye, gezimi i saj tani ishte i papershkruar. E perqafoi
dhe i tha: “Shume me ke munguar dhe per kete isha brengosur dhe
merzitur. Mos u largo me nga une.”
Ibrahimi i tha: “Nene kam punuar tek nje njeri i mire dhe zemergjere.
Ishte njeri shume fisnik, dhe shume mire me paguante, e tek ai kam lene
edhe njehere kaq sa i kam sjelle ne shtepi prej deleve dhe i kam
premtuar se do te kthehem!”
Nena e nderpreu: “Sado qe ti te me flasesh per nderin dhe per
fisnikerine e Rashidit, nuk dua qe perseri te shkosh se nuk do te mund
te duroj edhe nje ndarje me ty!”
Ibrahimi e degjoi nenen e tij dhe vendosi qe te mos kthehet tek Rashidi.
E pyeti se qfare do te punonte ketu, e nena i tha: “Puno qfare te
duash, shko ne treg dhe shiti keto dele. Bleje nje gomar dhe shfrytezoje
per bartje, puno si hamall.”
Ibrahimi veproi ashtu siq i tha e ema, dhe filloi te punoje si hamall.
Nje pjese te fitimit e shpenzonte per vete dhe nenen e tij e pjesen
tjeter e kursente. Nga kursimi e kishte blere nje shtepi e pastaj u
martua.
Puna e tij ishte t’ua barte njerezve gjerat e tyre ose grurin gjer ne mulli.
Si pjese te fitimit te cilen e kishte merituar duke punuar tre vjet tek
Rashidi, Ibrahimi i mori me vete disa dele. Pjesen tjeter te mbetur te
deleve e la te Rashidi , si amanet se do te kthehej. U pershendet me te
dhe shkoi ne shtepi tek nena e vet.
Keshtu Ibrahimi arriti ne shtepi me delet e veta dhe diqka prej te
hollave ne xhep. Nena iu gezua shume, sepse kishte filluar te pyeste
veten se ne mos i kishte ndodhur diq atij, se mos kishte pesuar dikund
ose ka vdekur? Asnjehere, prej se kishte shkuar, nuk kishte marre asnje
lajm. Per kete arsye, gezimi i saj tani ishte i papershkruar. E perqafoi
dhe i tha: “Shume me ke munguar dhe per kete isha brengosur dhe
merzitur. Mos u largo me nga une.”
Ibrahimi i tha: “Nene kam punuar tek nje njeri i mire dhe zemergjere.
Ishte njeri shume fisnik, dhe shume mire me paguante, e tek ai kam lene
edhe njehere kaq sa i kam sjelle ne shtepi prej deleve dhe i kam
premtuar se do te kthehem!”
Nena e nderpreu: “Sado qe ti te me flasesh per nderin dhe per
fisnikerine e Rashidit, nuk dua qe perseri te shkosh se nuk do te mund
te duroj edhe nje ndarje me ty!”
Ibrahimi e degjoi nenen e tij dhe vendosi qe te mos kthehet tek Rashidi.
E pyeti se qfare do te punonte ketu, e nena i tha: “Puno qfare te
duash, shko ne treg dhe shiti keto dele. Bleje nje gomar dhe shfrytezoje
per bartje, puno si hamall.”
Ibrahimi veproi ashtu siq i tha e ema, dhe filloi te punoje si hamall.
Nje pjese te fitimit e shpenzonte per vete dhe nenen e tij e pjesen
tjeter e kursente. Nga kursimi e kishte blere nje shtepi e pastaj u
martua.
Puna e tij ishte t’ua barte njerezve gjerat e tyre ose grurin gjer ne mulli.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:07
FAMILJA E IBRAHIMIT
Numri i anetareve te familjes se Ibrahimit shtohej, keshtu qe pas dhjete
vjet martese i kishte pese femije, e me te dhe gruan e tij jetonte edhe
nena e tij. Harxhimet per ushqim, tesha dhe per shkollimin e femijeve
shtoheshin.
Ibrahimi ishte i vendosur qe femijet e tij te jene te ditur, qe te mos
jetojne si ai pa shkolle dhe injorante. Prandaj duhej siguruar femijeve
te vet qdo gje qe ishte e nevojshme per mesim, si dhe ushqimin dhe
veshje.
Nje dite gjersa shkonte me gomarin e vet te ngarkuar me thaes te rende
me grure, duke e detyruar te ecte me shpejte, gomari u rrezua, ra ne
toke dhe shume shpejt ngordhi. Ibrahimi u merzite shume, dhe filloj te
mendoj se qfare do te bente tani kur nuk e ka gomarin, e nuk ka as para
te kursyera qe te mund ta blente tjetrin. Erdhi ne shtepi, i merzitur
dhe i zhgenjyer me lot ne sy. Duhej ta ushqente familjen, e nuk mund te
fitonte. Nuk dilte nga shtepia, kurse femijet e tij i kishte kapluar
frika, se babai i tyre tanime ishte i varfer.
Kur e pa ne kete gjendje, nena e tij plake iu drejtua me keto fjale:
“Ibrahim, biri im, perse rri keshtu si grua? Asnjehere nuk te kam pare
keshtu te pashprese dhe te papune, e te mos dalesh nga kjo situate. Shko
te kerkosh pune!”
Ibrahimi iu pergjigj: “Qfare te bej, kur gomari me te cilin kam punuar dhe kam fituar, me ka ngordhur. Ku do ta marr tjetrin?”
“Duhet te besh qmos per te fituar, e jot e rrijsh dhe te vajtosh. A nuk
te kujtohet kur si femije shkove ne nje vend tjeter per te kerkuar pune?
E tani je burre i forte dhe ke familje te madhe mundesh pa punuar?
Femijet i ke te uritur!” Ketu Ibrahimit iu kujtua Rashidi dhe delet e
veta te cilat i kishte lene tek ai. Menjehere u ngrit, duke shpresuar se
mendimi i tij ndoshta realizohet, I tha nenes: “Do te shkoj perseri tek
Rashidi, tani m’u kujtua, delet e mia jane tek ai. Nese mi kthen ato do
te mund te bleje nje gomar!” Nena i tha atij: “Tani te ra ndermend
Rashidi dhe delet e tua? Qdo gje mund te kete ndryshuar pas gjithe
ketyre viteve. Si do te mund t’i thuash se pas gjithe ketyre viteve ti
ke dele tek ai? Kush e di, ndoshta edhe ka vdekur. Mendo diqka tjeter!”
Pas kesaj, Ibrahimi u ul i brengosur, duke humbur shpresen.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:07
BEFASIA
Ate nate Ibrahimi nuk mund te flinte. Plot brenga dhe merzi te madhe,
mendonte se qka do t’u jepte femijeve te vet neser per te ngrene. Sa e
kishte kapluar gjumi, iu paraqiten para syve te tij delet te cilat i
kishte lene tek Rashidi – sikur blegeronin per rreth tij dhe e
therrisnin qe t’i merrte ato. I gezuar mendonte se si do ta perqafonte
njehere nje qengje pastaj tjetrin. Mirepo, per fat te tij te keq kjo
ishte vetem nje enderr. Tere naten kur zgjohej ishte me brenga, e nese e
kaplonte gjumi perseri ne enderr e therrisnin delet.
Ne mengjes vendosi te shkonte ne fshatin e Rashidit. Kerkoi leje nga
nena e tij, u pershendet me gruan dhe femijet e tij dhe u nis per ne
rruge. Pasi qe fshati ishte zhvilluar dhe ishte ndryshuar shume, filloi
te pyeste per Rashidin. Atje kishte arritur pas tri ditesh. Kur erdhi te
shtepia e Rashidit, kur ja, Rashidi. Rashidi rrinte ne nje kodrine dhe i
shikonte delet e veta, te cilat e kishin mbushur luginen. Ibrahimi iu
afrua, i dha selam dhe i tha: “Zoteri, une jam Ibrahimi a po me njihni?”
Rashidi ne kete iu pergjigj: “Mire se vjen! Shume mire me kujtohesh!”
Ibrahimi vazhdoi: “A ju kujtohet zoteri, se tek ju i pata lene disa dele. Tani me duhen!”
Rashidi buzeqeshi dhe e pyeti: “Pse shkove e me nuk u ktheve, e me pate premtuar se do te kthehesh?”
Ibrahimi iu pergjigj: “E degjova nenen, e ajo nuk me lejoi te kthehem.
Kerkoi te mbetem me te. E degjova dhe mbeta me te. Tani kam ardhur tek
ju qe te m’i ktheni delet e mia, All-llahu te dhente qdo te mire!”
Rashidi i tha: “Shiko ne kete lugine dhe me thuaj se qfare po sheh!”
Ibrahimi i tha: “Delet tuaja!”
E Rashidi i tha: “Ato jane te tuat. Merri dhe shko ne shtepi!”
Ibrahimi iu pergjegj: “Une i kerkoj vetem delet e mia. Ishin kater apo
tri dele, ju mua me thoni: “Merri delet te cilat e kane mbushur tere
kete lugine!” Ibrahimi tha: “Q’eshte me ju, mesuesi im?! A me
perqeshni?”
Rashidi iu pergjigj seriozisht: “ E them te verteten, asnjehere askend
s’e kam perqeshur, e as ty tani. Keto jane delet e tua. Jane rritur dhe
jane shtuar e tani jane keto te gjitha qe po i sheh. I kam ruajtur dhe
jam kujdesur per ty, se ndoshta nje dite kthehesh dhe i merr ato. E
falenderoj All-llahun, ke ardhur ne momentin e duhur! Biri im, tani jam
shume plak dhe kasha frike se do te vdes para se t’i kthej delet. Merri
delet dhe kthehu, All-llahu te ndihmofte. Kthehu, Zoti te bekofte!”
Ibrahimi ishte shume i gezuar dhe falenderues ndaj tij.
“Keto dele vlejne me mija dinare. Falenderimi dhe lavderimi i takon
All-llahut, jam bere shume i pasur! Femijet do te jene te lumtur kur do
te me shohin. Ende ka ne kete bote njerez te mire dhe te ndershem. I
falenderuar qofte All-llahu!”
Ate nate Ibrahimi nuk mund te flinte. Plot brenga dhe merzi te madhe,
mendonte se qka do t’u jepte femijeve te vet neser per te ngrene. Sa e
kishte kapluar gjumi, iu paraqiten para syve te tij delet te cilat i
kishte lene tek Rashidi – sikur blegeronin per rreth tij dhe e
therrisnin qe t’i merrte ato. I gezuar mendonte se si do ta perqafonte
njehere nje qengje pastaj tjetrin. Mirepo, per fat te tij te keq kjo
ishte vetem nje enderr. Tere naten kur zgjohej ishte me brenga, e nese e
kaplonte gjumi perseri ne enderr e therrisnin delet.
Ne mengjes vendosi te shkonte ne fshatin e Rashidit. Kerkoi leje nga
nena e tij, u pershendet me gruan dhe femijet e tij dhe u nis per ne
rruge. Pasi qe fshati ishte zhvilluar dhe ishte ndryshuar shume, filloi
te pyeste per Rashidin. Atje kishte arritur pas tri ditesh. Kur erdhi te
shtepia e Rashidit, kur ja, Rashidi. Rashidi rrinte ne nje kodrine dhe i
shikonte delet e veta, te cilat e kishin mbushur luginen. Ibrahimi iu
afrua, i dha selam dhe i tha: “Zoteri, une jam Ibrahimi a po me njihni?”
Rashidi ne kete iu pergjigj: “Mire se vjen! Shume mire me kujtohesh!”
Ibrahimi vazhdoi: “A ju kujtohet zoteri, se tek ju i pata lene disa dele. Tani me duhen!”
Rashidi buzeqeshi dhe e pyeti: “Pse shkove e me nuk u ktheve, e me pate premtuar se do te kthehesh?”
Ibrahimi iu pergjigj: “E degjova nenen, e ajo nuk me lejoi te kthehem.
Kerkoi te mbetem me te. E degjova dhe mbeta me te. Tani kam ardhur tek
ju qe te m’i ktheni delet e mia, All-llahu te dhente qdo te mire!”
Rashidi i tha: “Shiko ne kete lugine dhe me thuaj se qfare po sheh!”
Ibrahimi i tha: “Delet tuaja!”
E Rashidi i tha: “Ato jane te tuat. Merri dhe shko ne shtepi!”
Ibrahimi iu pergjegj: “Une i kerkoj vetem delet e mia. Ishin kater apo
tri dele, ju mua me thoni: “Merri delet te cilat e kane mbushur tere
kete lugine!” Ibrahimi tha: “Q’eshte me ju, mesuesi im?! A me
perqeshni?”
Rashidi iu pergjigj seriozisht: “ E them te verteten, asnjehere askend
s’e kam perqeshur, e as ty tani. Keto jane delet e tua. Jane rritur dhe
jane shtuar e tani jane keto te gjitha qe po i sheh. I kam ruajtur dhe
jam kujdesur per ty, se ndoshta nje dite kthehesh dhe i merr ato. E
falenderoj All-llahun, ke ardhur ne momentin e duhur! Biri im, tani jam
shume plak dhe kasha frike se do te vdes para se t’i kthej delet. Merri
delet dhe kthehu, All-llahu te ndihmofte. Kthehu, Zoti te bekofte!”
Ibrahimi ishte shume i gezuar dhe falenderues ndaj tij.
“Keto dele vlejne me mija dinare. Falenderimi dhe lavderimi i takon
All-llahut, jam bere shume i pasur! Femijet do te jene te lumtur kur do
te me shohin. Ende ka ne kete bote njerez te mire dhe te ndershem. I
falenderuar qofte All-llahu!”
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:07
MESIMET E TREGIMIT
1. Femija musliman duhet t’I nenshtrohet nenes se vet, si shperblim per mundin qe ajo ka dhene per te.
2. Rinia muslimane duhet te inkuadrohet neper seksione dhe shoqata neper
xhamia ne te cilat mesohen diturite dhe leximi I Kur’anit.
3. Duhet t’u bejme mire te varferve dhe skamnoreve, sikur qe kete e kishte bere bariu me Ibrahimin, kur e kishte gjetur nen lis.
4. muslimani nuk duhet ta keqperdore besimin qe I eshte dhene, por duhet
te kete vetebesim ne vete, sikur qe kishte Ibrahimi ne punen e tij si
bari.
5. Myslimani duhet ta fitoje buken e tij ne menyre hallall, po qofte
edhe nese duhet dhene mund te madh. Muslimani nuk guxon te jete I
kenaqur me fitimin haram.
6. I riu musliman nuk guxon te udhetoje e ta lere nenen vetem, nese ajo nuk e lejon kete.
7. Muslimani asnjehere nuk e humb shpresen. Ai qdo here duhet t’I
mbeshtetet All-llahut te Lartesuar dhe nuk guxon te jete dembel.
8. Muslimani nuk guxon te haje pasurine e te tjereve ne menyre te palejuar, por te veproje ashtu siq veproi Rashidi.
9. Kur muslimani fiton shume pasuri, kjo nuk guxon ta mashtroje, por
duhet ta falenderoje All-llahun, sikur qe kishte vepruar Ibrahimi kur
Rashidi ia dha nje kope te madhe me dele.
1. Femija musliman duhet t’I nenshtrohet nenes se vet, si shperblim per mundin qe ajo ka dhene per te.
2. Rinia muslimane duhet te inkuadrohet neper seksione dhe shoqata neper
xhamia ne te cilat mesohen diturite dhe leximi I Kur’anit.
3. Duhet t’u bejme mire te varferve dhe skamnoreve, sikur qe kete e kishte bere bariu me Ibrahimin, kur e kishte gjetur nen lis.
4. muslimani nuk duhet ta keqperdore besimin qe I eshte dhene, por duhet
te kete vetebesim ne vete, sikur qe kishte Ibrahimi ne punen e tij si
bari.
5. Myslimani duhet ta fitoje buken e tij ne menyre hallall, po qofte
edhe nese duhet dhene mund te madh. Muslimani nuk guxon te jete I
kenaqur me fitimin haram.
6. I riu musliman nuk guxon te udhetoje e ta lere nenen vetem, nese ajo nuk e lejon kete.
7. Muslimani asnjehere nuk e humb shpresen. Ai qdo here duhet t’I
mbeshtetet All-llahut te Lartesuar dhe nuk guxon te jete dembel.
8. Muslimani nuk guxon te haje pasurine e te tjereve ne menyre te palejuar, por te veproje ashtu siq veproi Rashidi.
9. Kur muslimani fiton shume pasuri, kjo nuk guxon ta mashtroje, por
duhet ta falenderoje All-llahun, sikur qe kishte vepruar Ibrahimi kur
Rashidi ia dha nje kope te madhe me dele.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:08
Qfare je, karote, veze apo kokerr e kafes ???
Vajza i ankohej babait ne jeten e saj te rende, dhe se nuk dinte si t’i
perballoje gjithe ato probleme dhe veshtiresi te jetes, si nuk mund te
gjeje me force t’i luftoje, posa ta zgjidh nje problem, menjehere para
saj paraqitet tjetri me i rende se ai i pari.
Babai i saj i cili me profesion ishte kuzhinier, e mori dhe e qoi ne
kuzhine, i mori tri ene, i mbushi me uje dhe i vendosi ne zjarr. Pas pak
uji ne ato ene filloi te vloje. Ne enen e pare e vendosi nje karotw, ne
enen e dyte nje veze ndersa ne te treten disa kokrra te kafes, pastaj i
la te zihen per nje kohe.
Vajza nuk kishte durim, sepse nuk e dinte se q’donte t’i tregonte babai i saj me kete prove.
Babai e qkyqi shporetin, e largoi karoten nga uji dhe e vendosi mbi
tavoline, te njejten gje e beri me vezen dhe me kokrrat e kafes. E
shikoi vajzen dhe e pyeti: “Qka po sheh”?
- “Po e shoh nje karot, nje veze dhe disa kokrra te kafes”, u pergjigj ajo.
Kerkoi nga ajo t’a preke karoten dhe e pa se karota ishte shume e zbutur
dhe e brisht, pastaj kerkoi nga ajo qe t’a qeroje vezen, ajo e pa se
veza ishte e forte dhe e zier. Pastaj kerkoi qe t’i merr ere kafes, kur e
ndjeu aromen e kendshme te saj ajo buzeqeshi.
- Por q’ka do te thote e gjith kjo”? pyeti e quditur.
“Dije, bija ime, se edhe karota, edhe veza po edhe kafja kan kaluar po
te njejtin proqes, duke luftuar me te njejtin armik - “ujin e vluar” por
secila prej tyre u ballafaqua ne menyra te ndryshme.
Karota ishte e forte, por shumw shpejte eshte zbutur dhe u dobesua nga uji i nxehte.
Vezen e ruajti levozhga e saj e forte, por edhe ajo per nje kohe te
gjate eshte zier ne ujin e vluar dhe kaloi nga gjendja e lenget ne ate
te forte.
Perderisa qeshtja e kafes eshte krejt tjeter. Kokrra e saj mbeti e
njejte, perkundrazi, ajo ia doli qe t’a ndryshoje ujin. Po ti ??
Qfare je? karote, e cila ne dukje eshte e forte, por kur perbellet me
pengesa te vogla dhe veshtiresi menjehere dobesohet dhe e humb forcen.
Apo i perngjet vezes,me zemer te bute e cila kur perballet me probleme
behet e forte. Levozhga jote (pjesa e jashtme) nuk ndryshon, por
ndryshon brendia jote, ashtu qe zemra jote mbetet e forte dhe e hidhur.
Ose, ndoshta je sikur kokrra e kafes, e cila e ndryshoi ujin e vluar
(perderisa ai ishte burimi i dhembjes) ashtu qe e beri te shijshem dhe i
japi arome te bukur. Nese je sikur kokrra e kafes, rrethin tend do ta
besh me te bukur, me te vyeshem. Ti do t’ia lehtesosh veshtiresite
vetes, ashtu qe ajo do te behet lehtesi ne vend te veshtiresise,
problemit, brenges apo pikellimit.
Mendo, bija ime, ne qfare menyre do te ballafaqohesh me te gjitha problemet dhe veshtiresite e kesaj bote.
Qfare do te jesh, karote, veze apo kokerr e kafes ?
Vajza i ankohej babait ne jeten e saj te rende, dhe se nuk dinte si t’i
perballoje gjithe ato probleme dhe veshtiresi te jetes, si nuk mund te
gjeje me force t’i luftoje, posa ta zgjidh nje problem, menjehere para
saj paraqitet tjetri me i rende se ai i pari.
Babai i saj i cili me profesion ishte kuzhinier, e mori dhe e qoi ne
kuzhine, i mori tri ene, i mbushi me uje dhe i vendosi ne zjarr. Pas pak
uji ne ato ene filloi te vloje. Ne enen e pare e vendosi nje karotw, ne
enen e dyte nje veze ndersa ne te treten disa kokrra te kafes, pastaj i
la te zihen per nje kohe.
Vajza nuk kishte durim, sepse nuk e dinte se q’donte t’i tregonte babai i saj me kete prove.
Babai e qkyqi shporetin, e largoi karoten nga uji dhe e vendosi mbi
tavoline, te njejten gje e beri me vezen dhe me kokrrat e kafes. E
shikoi vajzen dhe e pyeti: “Qka po sheh”?
- “Po e shoh nje karot, nje veze dhe disa kokrra te kafes”, u pergjigj ajo.
Kerkoi nga ajo t’a preke karoten dhe e pa se karota ishte shume e zbutur
dhe e brisht, pastaj kerkoi nga ajo qe t’a qeroje vezen, ajo e pa se
veza ishte e forte dhe e zier. Pastaj kerkoi qe t’i merr ere kafes, kur e
ndjeu aromen e kendshme te saj ajo buzeqeshi.
- Por q’ka do te thote e gjith kjo”? pyeti e quditur.
“Dije, bija ime, se edhe karota, edhe veza po edhe kafja kan kaluar po
te njejtin proqes, duke luftuar me te njejtin armik - “ujin e vluar” por
secila prej tyre u ballafaqua ne menyra te ndryshme.
Karota ishte e forte, por shumw shpejte eshte zbutur dhe u dobesua nga uji i nxehte.
Vezen e ruajti levozhga e saj e forte, por edhe ajo per nje kohe te
gjate eshte zier ne ujin e vluar dhe kaloi nga gjendja e lenget ne ate
te forte.
Perderisa qeshtja e kafes eshte krejt tjeter. Kokrra e saj mbeti e
njejte, perkundrazi, ajo ia doli qe t’a ndryshoje ujin. Po ti ??
Qfare je? karote, e cila ne dukje eshte e forte, por kur perbellet me
pengesa te vogla dhe veshtiresi menjehere dobesohet dhe e humb forcen.
Apo i perngjet vezes,me zemer te bute e cila kur perballet me probleme
behet e forte. Levozhga jote (pjesa e jashtme) nuk ndryshon, por
ndryshon brendia jote, ashtu qe zemra jote mbetet e forte dhe e hidhur.
Ose, ndoshta je sikur kokrra e kafes, e cila e ndryshoi ujin e vluar
(perderisa ai ishte burimi i dhembjes) ashtu qe e beri te shijshem dhe i
japi arome te bukur. Nese je sikur kokrra e kafes, rrethin tend do ta
besh me te bukur, me te vyeshem. Ti do t’ia lehtesosh veshtiresite
vetes, ashtu qe ajo do te behet lehtesi ne vend te veshtiresise,
problemit, brenges apo pikellimit.
Mendo, bija ime, ne qfare menyre do te ballafaqohesh me te gjitha problemet dhe veshtiresite e kesaj bote.
Qfare do te jesh, karote, veze apo kokerr e kafes ?
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:08
FORCA E BESIMIT: Allahu eshte Falesi me i Madh
Transmetohet se ne ditet kur Musai alejhi selam endej me Beni Izraelet
ne shkretetire, nje thatesire e madhe kaploi. Se bashku, ata i ngriten
duart drejt qiellit duke u lutur per shi. Por per çudi te Musait as. dhe
te atyre aty, pak re te shperndara ne qiell u zhduken krejt, nxehtesia u
leshua edhe me mbi ta dhe thatesira po ashtu.
Iu shpall Musair as. se ne mes tyre gjendej nje njeri qe nuk i bindej
Allahut subhanehu ue teala per me shume se 40 vjet. "Thuaj qe te
largohet vete ai nga bashkesia juaj", i tha Allahu svt. Musait, "dhe
vetem atehere Une do te derdh shiun mbi ju."
Keshtu Musai as. thirri njerezit dhe u tha: "Nje njeri mes nesh nuk i
eshte bindur Allahut per 40 vjet. Vetem pasi ai te dali vete dhe te
largohet nga turma, Allahu do te na leshoje shiun." Burri priti duke
pare majtas e djathtas me shprese se po del dikush tjeter te thote qe ai
eshte, por askush nuk po dilte. Djerse filluan t'i dalin dhe ai e dinte
se behej fjale per te.
Burri filloi te mendoje se nese nuk tregonte gjithe njerezit do te
vdisnin nga etja, por nese dilte para turmes do te turperohej
pergjithmone.
Ashtu ne heshtje i ngre duart me nje sinqeritet te madh qe nuk e kishte
ndier me pare dhe me lotet qe i ridhnin ne faqe tha: "O Allah me
meshiro! O Allah m'i mbulo mekatet! O Allah, me fal!"
E ndersa Musa as. dhe njerezit e tjere po prisnin qe nje njeri te dale
para turmes si mekatari, rete u mblodhen ne qiell dhe shiu filloi te
bjere mbi ta. Musai as. e pyeti Allahun svt. "O Allah, Ti na bekove me
shi edhe pse mekatari nuk e tregoi se kush eshte." Allahu svt. iu
pergjigj: "O Musa, eshte per shkak te pendimit te atij njeriu qe une
bekova gjithe Beni Izraelet me uje."
Musai as. duke dashur te dije se kush eshte ky njeri i bekuar pyet: "Ma
trego se kush eshte ky njeri O Allah!" Allahu svt. pergjigjet: "O Musa,
Une ia fsheha gjynahet ketij njeriu per 40 vjet, a mendon se do t'ia
nxjerr pasi ai u pendua?
Transmetohet se ne ditet kur Musai alejhi selam endej me Beni Izraelet
ne shkretetire, nje thatesire e madhe kaploi. Se bashku, ata i ngriten
duart drejt qiellit duke u lutur per shi. Por per çudi te Musait as. dhe
te atyre aty, pak re te shperndara ne qiell u zhduken krejt, nxehtesia u
leshua edhe me mbi ta dhe thatesira po ashtu.
Iu shpall Musair as. se ne mes tyre gjendej nje njeri qe nuk i bindej
Allahut subhanehu ue teala per me shume se 40 vjet. "Thuaj qe te
largohet vete ai nga bashkesia juaj", i tha Allahu svt. Musait, "dhe
vetem atehere Une do te derdh shiun mbi ju."
Keshtu Musai as. thirri njerezit dhe u tha: "Nje njeri mes nesh nuk i
eshte bindur Allahut per 40 vjet. Vetem pasi ai te dali vete dhe te
largohet nga turma, Allahu do te na leshoje shiun." Burri priti duke
pare majtas e djathtas me shprese se po del dikush tjeter te thote qe ai
eshte, por askush nuk po dilte. Djerse filluan t'i dalin dhe ai e dinte
se behej fjale per te.
Burri filloi te mendoje se nese nuk tregonte gjithe njerezit do te
vdisnin nga etja, por nese dilte para turmes do te turperohej
pergjithmone.
Ashtu ne heshtje i ngre duart me nje sinqeritet te madh qe nuk e kishte
ndier me pare dhe me lotet qe i ridhnin ne faqe tha: "O Allah me
meshiro! O Allah m'i mbulo mekatet! O Allah, me fal!"
E ndersa Musa as. dhe njerezit e tjere po prisnin qe nje njeri te dale
para turmes si mekatari, rete u mblodhen ne qiell dhe shiu filloi te
bjere mbi ta. Musai as. e pyeti Allahun svt. "O Allah, Ti na bekove me
shi edhe pse mekatari nuk e tregoi se kush eshte." Allahu svt. iu
pergjigj: "O Musa, eshte per shkak te pendimit te atij njeriu qe une
bekova gjithe Beni Izraelet me uje."
Musai as. duke dashur te dije se kush eshte ky njeri i bekuar pyet: "Ma
trego se kush eshte ky njeri O Allah!" Allahu svt. pergjigjet: "O Musa,
Une ia fsheha gjynahet ketij njeriu per 40 vjet, a mendon se do t'ia
nxjerr pasi ai u pendua?
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:08
Imam Rrabani ka thënë:
Ka dy mënyra për t`u ruajtur nga haramet:
E para: Të ruhemi nga ato gjynahe të cilat i kryejmë ndaj Allahut;
E dyta: Të ruhemi nga ato gjynahe që i kryejmë ndaj njerëzve
dhe krijesave të tjera.
Pjesa e dytë është më e rëndësishme. Allahu nuk ka nevojë për
asgjë dhe është shumë mëshirues.
Rregullimi i botës
Njëri një të diel e merr gazetën dhe vendos atë ditë ta kalojë në shtëpi.
I biri nguli këmbë që të dalin në piknik. Babai për ta hequr qafesh të birin,
e grisë copë-copë një hartë nga fundi i gazetës dhe i thotë të birit:
-Kur ta rregullosh hartën, dalim.
Babai kishte menduar se ai këtë nuk do të mund ta bënte tërë ditën.
Pas dhjetë minutash i biri:
-Babi, dalim e ndreqa.
-Si është e mundur?- pyeti babai.
-Fare e lehtë, tha djali, pas hartës kishte qenë një foto
e një njeriu, e regullova njeriun e ashtu u regullua
edhe bota sipas njeriut.
Liqeni i çuditshëm (Liqeni i Lutit)
Deti i Vdekur ndodhet 400 metra nën nivelin e detit.
Thellësia më e madhe e tij 400 metra është 800 metra nën nivelin e detit.
Sasia e kripës arrin në 30 përqind. Ne detrat tjerë nuk e kalon
3,4 përqind. Njeriu që nuk di not ne këtë ujë nuk mbytet.
Në të nuk ka fare gjallesa.
Thuhet se edhe zogjtë që fluturojnë mbi të ngordhin.
Receta për të jetuar 100 vjet
Mbani pastër trupin, ushqimet, rrobat
Jetoni nje jetë të qetë familjare.
Mos harroni se mjalti është ilaq I shumë sëmundjeve.
Çdo ditë konsumoni nga 500 gr fruta, ose perime.
Flini heret dhe në të njëjtën kohë.
Qëndroni larg alkoolit, duhanit dhe drogës.
Mos u inatosni për gjëra të vogla.
Pini çdo ditë sa më shumë ujë të pastër.
Hani çdo ditë ngapak në të njëjtën kohë.
Mos përdorni shumë kripë e as shumë ilaçe.
Kur bën punë të vazhdueshme, duhet të bësh edhe pushime.
Mos përdorni shumë mish, qumësht, yndyrë dhe vezë (pini më shumë kos)
Ruhuni nga ambientet shumë të ftohta e shumë të nxehta dhe nga amnbientet me shume korent, Ndoshta eshte fjala për shkujë.
Shëtisni çdo ditë nëpër ambijent të pastër.
N.q.s. nuk hiqni dorë nga mishi, përdorni mish pule e peshk.
Përdorni sa më shumë karotat, spinaqin, majdanozin, sallatën jeshile…
Çorapet e pasanikut
Një pasanik ia lë amanet të birit që ta varroste me çorape.
Kur ka ndonjë problem ta hap zarfin dhe ta gjejë përgjigjen.
Kur vdiq pasaniku, djali deshi ta varroste me çorape, por
hoxhallarët nuk pajtoheshin. Djali hapi zarfin që i pati lënë
babai dhe lexoi:
“Bir siç po e shikon edhe vet, unë megjithëse isha kaq i pasur
nuk po marr asgjë me vete, as një palë çorape. Tani ti mendo
vet për të tjerat”.
Pejgamberi ( Muhamedi a.s.)ka informuar për të ardhmen:
Muzika do të përhapet kudo;
Forcat e ruajtjes do të shtohen;
Do të dalin pije alkoolike me emra të ndryshëm…
Rritjes së qenit do t`i kushtohet më shumë kujdes sesa rritjes së fëmijës;
Nëse përhapen gratë e këqija, përhapet zinaja (kurvëria) njerëzit do të sëmuren nga sëmundje ngjitëse të panjohura;
Do të shtohet anarkia dhe vdekja;
Do të ngrihen në detyra të paaftët;
I pasuri do të respektohet nga pasuria;
Nuk do të respektohen të moshuarit;
Ujku do të vihet prijës i deleve;
Njerëzit do të bëjnë marëdhënie me gratë buzë rrugës…
E çka mendoni a janë sot këto preezente në mes nesh?
Ka dy mënyra për t`u ruajtur nga haramet:
E para: Të ruhemi nga ato gjynahe të cilat i kryejmë ndaj Allahut;
E dyta: Të ruhemi nga ato gjynahe që i kryejmë ndaj njerëzve
dhe krijesave të tjera.
Pjesa e dytë është më e rëndësishme. Allahu nuk ka nevojë për
asgjë dhe është shumë mëshirues.
Rregullimi i botës
Njëri një të diel e merr gazetën dhe vendos atë ditë ta kalojë në shtëpi.
I biri nguli këmbë që të dalin në piknik. Babai për ta hequr qafesh të birin,
e grisë copë-copë një hartë nga fundi i gazetës dhe i thotë të birit:
-Kur ta rregullosh hartën, dalim.
Babai kishte menduar se ai këtë nuk do të mund ta bënte tërë ditën.
Pas dhjetë minutash i biri:
-Babi, dalim e ndreqa.
-Si është e mundur?- pyeti babai.
-Fare e lehtë, tha djali, pas hartës kishte qenë një foto
e një njeriu, e regullova njeriun e ashtu u regullua
edhe bota sipas njeriut.
Liqeni i çuditshëm (Liqeni i Lutit)
Deti i Vdekur ndodhet 400 metra nën nivelin e detit.
Thellësia më e madhe e tij 400 metra është 800 metra nën nivelin e detit.
Sasia e kripës arrin në 30 përqind. Ne detrat tjerë nuk e kalon
3,4 përqind. Njeriu që nuk di not ne këtë ujë nuk mbytet.
Në të nuk ka fare gjallesa.
Thuhet se edhe zogjtë që fluturojnë mbi të ngordhin.
Receta për të jetuar 100 vjet
Mbani pastër trupin, ushqimet, rrobat
Jetoni nje jetë të qetë familjare.
Mos harroni se mjalti është ilaq I shumë sëmundjeve.
Çdo ditë konsumoni nga 500 gr fruta, ose perime.
Flini heret dhe në të njëjtën kohë.
Qëndroni larg alkoolit, duhanit dhe drogës.
Mos u inatosni për gjëra të vogla.
Pini çdo ditë sa më shumë ujë të pastër.
Hani çdo ditë ngapak në të njëjtën kohë.
Mos përdorni shumë kripë e as shumë ilaçe.
Kur bën punë të vazhdueshme, duhet të bësh edhe pushime.
Mos përdorni shumë mish, qumësht, yndyrë dhe vezë (pini më shumë kos)
Ruhuni nga ambientet shumë të ftohta e shumë të nxehta dhe nga amnbientet me shume korent, Ndoshta eshte fjala për shkujë.
Shëtisni çdo ditë nëpër ambijent të pastër.
N.q.s. nuk hiqni dorë nga mishi, përdorni mish pule e peshk.
Përdorni sa më shumë karotat, spinaqin, majdanozin, sallatën jeshile…
Çorapet e pasanikut
Një pasanik ia lë amanet të birit që ta varroste me çorape.
Kur ka ndonjë problem ta hap zarfin dhe ta gjejë përgjigjen.
Kur vdiq pasaniku, djali deshi ta varroste me çorape, por
hoxhallarët nuk pajtoheshin. Djali hapi zarfin që i pati lënë
babai dhe lexoi:
“Bir siç po e shikon edhe vet, unë megjithëse isha kaq i pasur
nuk po marr asgjë me vete, as një palë çorape. Tani ti mendo
vet për të tjerat”.
Pejgamberi ( Muhamedi a.s.)ka informuar për të ardhmen:
Muzika do të përhapet kudo;
Forcat e ruajtjes do të shtohen;
Do të dalin pije alkoolike me emra të ndryshëm…
Rritjes së qenit do t`i kushtohet më shumë kujdes sesa rritjes së fëmijës;
Nëse përhapen gratë e këqija, përhapet zinaja (kurvëria) njerëzit do të sëmuren nga sëmundje ngjitëse të panjohura;
Do të shtohet anarkia dhe vdekja;
Do të ngrihen në detyra të paaftët;
I pasuri do të respektohet nga pasuria;
Nuk do të respektohen të moshuarit;
Ujku do të vihet prijës i deleve;
Njerëzit do të bëjnë marëdhënie me gratë buzë rrugës…
E çka mendoni a janë sot këto preezente në mes nesh?
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:09
Imam Rrabani ka thënë:
Ka dy mënyra për t`u ruajtur nga haramet:
E para: Të ruhemi nga ato gjynahe të cilat i kryejmë ndaj Allahut;
E dyta: Të ruhemi nga ato gjynahe që i kryejmë ndaj njerëzve
dhe krijesave të tjera.
Pjesa e dytë është më e rëndësishme. Allahu nuk ka nevojë për
asgjë dhe është shumë mëshirues.
Rregullimi i botës
Njëri një të diel e merr gazetën dhe vendos atë ditë ta kalojë në shtëpi.
I biri nguli këmbë që të dalin në piknik. Babai për ta hequr qafesh të birin,
e grisë copë-copë një hartë nga fundi i gazetës dhe i thotë të birit:
-Kur ta rregullosh hartën, dalim.
Babai kishte menduar se ai këtë nuk do të mund ta bënte tërë ditën.
Pas dhjetë minutash i biri:
-Babi, dalim e ndreqa.
-Si është e mundur?- pyeti babai.
-Fare e lehtë, tha djali, pas hartës kishte qenë një foto
e një njeriu, e regullova njeriun e ashtu u regullua
edhe bota sipas njeriut.
Liqeni i çuditshëm (Liqeni i Lutit)
Deti i Vdekur ndodhet 400 metra nën nivelin e detit.
Thellësia më e madhe e tij 400 metra është 800 metra nën nivelin e detit.
Sasia e kripës arrin në 30 përqind. Ne detrat tjerë nuk e kalon
3,4 përqind. Njeriu që nuk di not ne këtë ujë nuk mbytet.
Në të nuk ka fare gjallesa.
Thuhet se edhe zogjtë që fluturojnë mbi të ngordhin.
Receta për të jetuar 100 vjet
Mbani pastër trupin, ushqimet, rrobat
Jetoni nje jetë të qetë familjare.
Mos harroni se mjalti është ilaq I shumë sëmundjeve.
Çdo ditë konsumoni nga 500 gr fruta, ose perime.
Flini heret dhe në të njëjtën kohë.
Qëndroni larg alkoolit, duhanit dhe drogës.
Mos u inatosni për gjëra të vogla.
Pini çdo ditë sa më shumë ujë të pastër.
Hani çdo ditë ngapak në të njëjtën kohë.
Mos përdorni shumë kripë e as shumë ilaçe.
Kur bën punë të vazhdueshme, duhet të bësh edhe pushime.
Mos përdorni shumë mish, qumësht, yndyrë dhe vezë (pini më shumë kos)
Ruhuni nga ambientet shumë të ftohta e shumë të nxehta dhe nga amnbientet me shume korent, Ndoshta eshte fjala për shkujë.
Shëtisni çdo ditë nëpër ambijent të pastër.
N.q.s. nuk hiqni dorë nga mishi, përdorni mish pule e peshk.
Përdorni sa më shumë karotat, spinaqin, majdanozin, sallatën jeshile…
Çorapet e pasanikut
Një pasanik ia lë amanet të birit që ta varroste me çorape.
Kur ka ndonjë problem ta hap zarfin dhe ta gjejë përgjigjen.
Kur vdiq pasaniku, djali deshi ta varroste me çorape, por
hoxhallarët nuk pajtoheshin. Djali hapi zarfin që i pati lënë
babai dhe lexoi:
“Bir siç po e shikon edhe vet, unë megjithëse isha kaq i pasur
nuk po marr asgjë me vete, as një palë çorape. Tani ti mendo
vet për të tjerat”.
Pejgamberi ( Muhamedi a.s.)ka informuar për të ardhmen:
Muzika do të përhapet kudo;
Forcat e ruajtjes do të shtohen;
Do të dalin pije alkoolike me emra të ndryshëm…
Rritjes së qenit do t`i kushtohet më shumë kujdes sesa rritjes së fëmijës;
Nëse përhapen gratë e këqija, përhapet zinaja (kurvëria) njerëzit do të sëmuren nga sëmundje ngjitëse të panjohura;
Do të shtohet anarkia dhe vdekja;
Do të ngrihen në detyra të paaftët;
I pasuri do të respektohet nga pasuria;
Nuk do të respektohen të moshuarit;
Ujku do të vihet prijës i deleve;
Njerëzit do të bëjnë marëdhënie me gratë buzë rrugës…
E çka mendoni a janë sot këto preezente në mes nesh?
Ka dy mënyra për t`u ruajtur nga haramet:
E para: Të ruhemi nga ato gjynahe të cilat i kryejmë ndaj Allahut;
E dyta: Të ruhemi nga ato gjynahe që i kryejmë ndaj njerëzve
dhe krijesave të tjera.
Pjesa e dytë është më e rëndësishme. Allahu nuk ka nevojë për
asgjë dhe është shumë mëshirues.
Rregullimi i botës
Njëri një të diel e merr gazetën dhe vendos atë ditë ta kalojë në shtëpi.
I biri nguli këmbë që të dalin në piknik. Babai për ta hequr qafesh të birin,
e grisë copë-copë një hartë nga fundi i gazetës dhe i thotë të birit:
-Kur ta rregullosh hartën, dalim.
Babai kishte menduar se ai këtë nuk do të mund ta bënte tërë ditën.
Pas dhjetë minutash i biri:
-Babi, dalim e ndreqa.
-Si është e mundur?- pyeti babai.
-Fare e lehtë, tha djali, pas hartës kishte qenë një foto
e një njeriu, e regullova njeriun e ashtu u regullua
edhe bota sipas njeriut.
Liqeni i çuditshëm (Liqeni i Lutit)
Deti i Vdekur ndodhet 400 metra nën nivelin e detit.
Thellësia më e madhe e tij 400 metra është 800 metra nën nivelin e detit.
Sasia e kripës arrin në 30 përqind. Ne detrat tjerë nuk e kalon
3,4 përqind. Njeriu që nuk di not ne këtë ujë nuk mbytet.
Në të nuk ka fare gjallesa.
Thuhet se edhe zogjtë që fluturojnë mbi të ngordhin.
Receta për të jetuar 100 vjet
Mbani pastër trupin, ushqimet, rrobat
Jetoni nje jetë të qetë familjare.
Mos harroni se mjalti është ilaq I shumë sëmundjeve.
Çdo ditë konsumoni nga 500 gr fruta, ose perime.
Flini heret dhe në të njëjtën kohë.
Qëndroni larg alkoolit, duhanit dhe drogës.
Mos u inatosni për gjëra të vogla.
Pini çdo ditë sa më shumë ujë të pastër.
Hani çdo ditë ngapak në të njëjtën kohë.
Mos përdorni shumë kripë e as shumë ilaçe.
Kur bën punë të vazhdueshme, duhet të bësh edhe pushime.
Mos përdorni shumë mish, qumësht, yndyrë dhe vezë (pini më shumë kos)
Ruhuni nga ambientet shumë të ftohta e shumë të nxehta dhe nga amnbientet me shume korent, Ndoshta eshte fjala për shkujë.
Shëtisni çdo ditë nëpër ambijent të pastër.
N.q.s. nuk hiqni dorë nga mishi, përdorni mish pule e peshk.
Përdorni sa më shumë karotat, spinaqin, majdanozin, sallatën jeshile…
Çorapet e pasanikut
Një pasanik ia lë amanet të birit që ta varroste me çorape.
Kur ka ndonjë problem ta hap zarfin dhe ta gjejë përgjigjen.
Kur vdiq pasaniku, djali deshi ta varroste me çorape, por
hoxhallarët nuk pajtoheshin. Djali hapi zarfin që i pati lënë
babai dhe lexoi:
“Bir siç po e shikon edhe vet, unë megjithëse isha kaq i pasur
nuk po marr asgjë me vete, as një palë çorape. Tani ti mendo
vet për të tjerat”.
Pejgamberi ( Muhamedi a.s.)ka informuar për të ardhmen:
Muzika do të përhapet kudo;
Forcat e ruajtjes do të shtohen;
Do të dalin pije alkoolike me emra të ndryshëm…
Rritjes së qenit do t`i kushtohet më shumë kujdes sesa rritjes së fëmijës;
Nëse përhapen gratë e këqija, përhapet zinaja (kurvëria) njerëzit do të sëmuren nga sëmundje ngjitëse të panjohura;
Do të shtohet anarkia dhe vdekja;
Do të ngrihen në detyra të paaftët;
I pasuri do të respektohet nga pasuria;
Nuk do të respektohen të moshuarit;
Ujku do të vihet prijës i deleve;
Njerëzit do të bëjnë marëdhënie me gratë buzë rrugës…
E çka mendoni a janë sot këto preezente në mes nesh?
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:09
Te Pergjigjem Robi Im...
Pyeti Musa a.s. nje dite Zotin e tij: "O Zot.. Si i pergjigjesh Ti robit Tend mekatar nese te therret.. "O Zot"?
U pergjigj All-llahu i madheruar te derguarit dhe robit te Tij: "I
them... te pergjigjem robi im, te pergjigjem robi im, te pergjigjem robi
im."
Me pas pyeti Musa a.s. All-llahun e madheruar perseri: "O Zoti im si i
pergjigjesh Ti robit tend te mire nese te therrret e te thote "O Zot"?
I tha All-llahu i madheruar: "I them: "Te pergjigjem robi im".
I tha Musa: O Zot, te thirri robi jot mekatar e Ti i the "te pergjigjem
robi im" tre here, e kur te thirri robi jot i mire Ti i the "Te
pergjigjem robi im" vetem nje here?
I tha All-llahu i madheruar: "O Musa! Kur me thirri robi im i mire u
mbeshtet tek punet e tij te mira, ndersa kur me thirri robi im mekatar u
mbeshtet ne meshiren Time"
Thuaj: O roberit e mi te cilet I keni bere padrejtesi vetes suaj mos hiqni shprese nga meshira e All-llahut!
Dhe se fundi; All-llahu na mundesofte te bejme ato vepra te cilat Ai i do dhe eshte i kenaqur prej tyre.
Pyeti Musa a.s. nje dite Zotin e tij: "O Zot.. Si i pergjigjesh Ti robit Tend mekatar nese te therret.. "O Zot"?
U pergjigj All-llahu i madheruar te derguarit dhe robit te Tij: "I
them... te pergjigjem robi im, te pergjigjem robi im, te pergjigjem robi
im."
Me pas pyeti Musa a.s. All-llahun e madheruar perseri: "O Zoti im si i
pergjigjesh Ti robit tend te mire nese te therrret e te thote "O Zot"?
I tha All-llahu i madheruar: "I them: "Te pergjigjem robi im".
I tha Musa: O Zot, te thirri robi jot mekatar e Ti i the "te pergjigjem
robi im" tre here, e kur te thirri robi jot i mire Ti i the "Te
pergjigjem robi im" vetem nje here?
I tha All-llahu i madheruar: "O Musa! Kur me thirri robi im i mire u
mbeshtet tek punet e tij te mira, ndersa kur me thirri robi im mekatar u
mbeshtet ne meshiren Time"
Thuaj: O roberit e mi te cilet I keni bere padrejtesi vetes suaj mos hiqni shprese nga meshira e All-llahut!
Dhe se fundi; All-llahu na mundesofte te bejme ato vepra te cilat Ai i do dhe eshte i kenaqur prej tyre.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:09
Nura dhe Fustani me Lule
Shënim: Kjo histori bazohet në një ngjarje të vërtetë.
***
Nura motra ime, e ngjashme me mua në fytyrë dhe me shtat si selvia e ka
zakon të lexojë Kur'an vazhdimisht. Të kërkosh për të nuk e gjen në
asnjë vend tjetër vetëm se në dhomën e faljes në ruku, në sexhde, me
duar të ngritura lart nga qielli. Kështu në mëngjes e kështu në mbrëmje,
kështu në mesnatë. Asnjëherë nuk lodhet e as mërzitet.
Ndërsa unë isha shumë e interesuar të lexoja revista artistike e romane,
apo duke pare video me shumicë aq shumë saqë më është mërzitur. Ka disa
gjëra të cilat më janë mërzitur. Nuk i kryej detyrimet e mia plotësisht
dhe me faljen e namazit nuk jam në rregull.
E fikja videon mbasi kisha kaluar tre orë duke shikuar filma të
ndryshëm. Ezani i namazit të sabahut po thirret në xhaminë pranë
shtëpisë. Vajta për në krevat. Dëgjova motrën të më thërriste nga dhoma e
faljes. "Urdhëro, çfarë do moj Nura?" Më tha në mënyrë të prerë: "Mos
fli para se të falësh sabahun". "Ooh... do edhe një orë të futet namazi i
sabahut. Ezani që dëgjove ti tani ishte ezani i parë."
Kështu ishte ajo edhe para se të sëmurej me këtë sëmundje të keqe e cila
ia ka prishur gjumin. Më thirri: "Hajde o Hëna pranë meje." Nuk mundem
në asnjë mënyrë te kundërshtoj kërkesën e saj. Sinqeriteti dhe çiltërsia
e saj në të folur duket qartë. "Çfarë do?" - "Ulu", më tha. "Ja u ula-
po tani"? Me zë të ëmbël më tha: "Gjithsecili do ta shijojë vdekjen dhe
Ditën e Gjykimit do t'ju paguhet plotësisht shpërblimi juaj." (Nga Sure
Ali Imran, ajeti 185). Heshti një moment dhe pastaj më pyeti: "A nuk
beson ti se do të vdesësh?" "Sigurisht që besoj", iu përgjigja. "A nuk
beson ti se do të llogaritesh për çdo të madhe e çdo të vogël? O motra
ime, a nuk ke frikë nga vdekja dhe tmerret e saj. Vdekja nuk njeh moshë
dhe nuk ka kohë të caktuar." Iu përgjigja me zë të frikësuar: "Unë kam
frikë nga errësira e ti më frikëson edhe nga vdekja si të fle gjumë unë
tani? Unë mendova se më thirre për të më thënë se re dakort që të vish
me ne në pushimet tona verore". Papritur u përgjigj duke thënë, thënie
me të cilën më goditi mu në zemër. "Mundet unë të udhëtoj këtë vit larg
në vend tjetër... Ndoshta, o Hëna. Jeta është në dorë ta Allahut." E ja
plasi të qarit. Iu kujtua sëmundja e saj e keqe dhe se doktorët i kishin
thënë babait diçka secrete, ndoshta sëmundja e saj nuk do ta cojë
gjatë. Por kush i tha asaj? Apo zemra ia ndien një gjë të tillë.
"Çfarë po mendon?" Mu drejtua këtë herë me zë të ashpër. "A mendon ti se
unë po ti them këto fjalë se jam e sëmurë? Në asnjë mënyrë unë mund të
jem më jetëgjatë se askush tjeter.. kjo është në dorë të Allahut. Po ti
sa do të jetosh? 20 vjet, 40 apo 100. E çfare pastaj? Nuk ka dallim
ndërmjet nesh. Të gjithë do të shkojmë, do ta lëmë këtë bote (dynjane)
per te shkuar në xhennet ose për në zjarr. A nuk e ke dëgjuar thënien e
Allahut të Madhëruar "Kushdo që do të largohet prej zjarrit e do të
futet në xhennet me të vërtetë ai ka fituar." (Sure Ali Imran, ajeti
185). U gdhifsh shëndoshë e mirë. Si tha keshtu u ngrit e shkoi. Zëri i
saj ende më tringëllon në vesh "Allahu të udhëzoftë mos harro namazin."
***
Ora 8 e mëngjezit. Të trokitura në derë. Ky nuk është orari i zgjimit.
Të qara e klithma. O Allah ç'ka ndodh?! Gjëndja e Nuras është keqësuar
dhe babai e ka çuar në spital. Nga ora 1 e drekës. Telefonoi babai nga
spitali. Nëse mundeni hajdeni për vizitë tek Nura tani, shpejt. Nëna më
tha se zëri i babait nuk ishte si zakonisht, ka ndodhur dicka. U veshëm
shpejt e shpejt.
Ku është shoferi..? Hipëm me shpejtësi.. a nuk është kjo rrugë në të
cilën dilja për të shëtitur dukej e shkurtër ç'ka ajo sot pse kaq e
gjatë..? Nëna pranë meje bën dua për të pa pushim.. ajo është me të
vërtetë vajzë e mirë dhe e sjellshme.. nuk e ka parë të humbë kohën kot
asnjëherë. Arritëm tek dera e jashtme e spitalit.. një i sëmurë rënkon..
një tjetër i aksidentuar me makinë.. një i tretë me sy të mbyllur nuk e
di a është akoma në dunja apo ka shkuar në ahiret?! Pamje të çuditshme
nuk i kisha parë asnjëherë..
I ngjitëm shkallët me shpejtësi.. Ajo është në dhomën e urgjencës e unë
do t'u coj atje –na tha një infermjere- po ti mos u bëj merak I tha ajo
nënës se tani është më mirë mbasi i kishte rënë të fikët. Nuk lejohet që
të futet tek ajo më shumë se një person. Kjo është dhoma e urgjencës.
Në mes të atij grumbulli doktorësh e nëpërmjet një dritareje të vogël e
cila formohet me hapjen e derës, shikoj sytë e motrës sime Nura e cila
shikon nga unë, e nëna qëndron pranë saj në këmbë.. mbas dy minutash
nëna doli e cila nuk mundi me i përmbajt lotët. Më lejuan që të futem të
përshëndes motrën por me një kusht që mos të flisja me të shumë. Dy
minuta mjaftojnë për ty- më thanë.
"Si je o Nura? Ti mbrëmë ishe mirë. Ç'ka ndodhi me ty?" U përgjigj mbasi
më shtrëngoi dorën: E unë tani jam mirë uelhamdulilah.. Elhamdulilah
porse duart tua janë të ftohta. Isha ulur në cep të krevatit e i preka
këmbët.. I largoi ato prej meje.. më fal nëse të bezdisa i thashë.. jo
në asnjë mënyrë por mu kujtua thënia e Allahut të Madhëruar ku thotë:
"Dhe këmbët do të bashkohen me njëra-tjetërn.(të mbështjella në qefin).
Tek Zoti yt do të jetë kthimi atë ditë." (El-Kijameh 29.30.)
Bëj dua' për mua shumë o Hëna. Ndoshta së afërmi do të takoj ditët e
para të ahiretit. Kjo rrugë është e largët, e punët e mia të pakta.
Lotët më rrodhën kur dëgjova ç'ka ajo tha.. qava aq shumë saqë më humbi
vetëdija.. nuk pushova së qari...
***
Me perëndimin e diellit, në këtë ditë të pikëlluar, mbas një heshtje të
gjatë në shtëpinë tonë, u futën tek unë vajza e hallës dhe vajza e
tezes. Shpejtësi fjalësh. Numri i njerëzve u shtua.. zërat u përzien.. e
vetmja gjë që mësova se.. Nura vdiq.. prej atij momenti dhe më pas nuk e
di as kush erdhi e as kush shkoi e as çfarë thanë..
O Allah ku jam unë dhe ç'ka po ndodh.. nuk isha në gjendje as të qaja,
lotët mu thanë.. mbas pak më njoftuan se babai më kërkonte me qëllim që
të përshëndesja motrën për të fundit herë.. në momentin kur e putha nuk
mu kujtua asgjë tjetër vetëm se pamja e saj në momentet e fundit.. mu
kujtua fjala e saj..{ e këmbët do të bashkohen me njëra-tjetrën}. E
kuptova se me të vërtëetë { tek Zoti yt do të jetë kthimi atë ditë}.
Nuk më kujtohet të kem shkuar në dhomën e saj të faljes vetëm se atë
natë. Në ato momente mu kujtua ajo e cila me mua ndau mitrën e nënës e
ne binjakë..kujtova atë e cila më shoqëroi në shqetësimet e mia.. atë e
cila me largoi prej meje vështirësitë e kësaj jete.. atë e cila shumë
bëri dua' për mua për udhëzim.. atë e cila lotët I rridhnin pa pushim
kur më fliste për vdekjen dhe hallet e saj për llogarinë etj...
Kjo është nata e parë për të në varr.. ky është Kur'ani i saj..kjo është
sixhadja e saj.. ky është fustani i saj me lule të cilin e pati blerë
për ditën e dasmës.. ky është… e kjo është… E kujtova atë dhe shumë qava
për ditët e mija të humbura..qava shumë pa ndërprerje.. e luta Allahun
të më mëshirojë e të më falë për të kaluarën.. Luta Allahun ta
përqëndrojë atë në varrin e saj ashtu sikur më kishte porositur për
dua'..
Papritur pyeta vetveten.. po sikur të isha unë e vdekur? Si do të ishte
gjendja ime? Nuk kërkova për përgjigjen e pyetjes shumë për shkak se
frika ma mbuloi zemrën. Qava me ngashërim. Allahu Ekber. Allahu Ekber.
Ezani i sabahut po thirret. Por sa bukur këtë herë!
U ndjeva shumë e qetë kur unë përsëritja atë ç'ka thoshte muezini.
Mbaroi ezani. U ngrita e fala namazin e sabahut... fala namazin e
lamtumirës... sic e fali motra i cili ishte namazi i fundit për të.
Fillova të falem prej aty ku e la motra.
E tani nëse gdhihem nuk e pres mbrëmjen. E nëse ngrysem nuk e pres mëngjesin.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:09
KËSHTU PUNOHET PËR ISLAM
(Tregimi i një gruaje në Brazil)
Një punë biznesi dhe unë u gjenda në Sao Paulo të Brazilit. U vendosa në
një hotel afër qendrës islame të këtij qyteti, dhe një herë, shkova
edhe në xhami të kësaj qendre për ta falur namazin e sabahut. Moti ishte
i ftohtë dhe me shi por me të hyrë në xhami trupin dhe shpirtin tim
disi e kaploi një ngrohtësi e thellë. Por më befasoi prania e një gruaje
e cila ishte ulur në fund të xhamisë me një mindil mbi kokë dhe me
rroba joislame. Mu duk disi e çuditshme dhe në kokë me silleshin pyetje
por arritja me kohë në namaz ndali rrjedhën e këtyre pyetjeve. Ishim
vetëm tetë falës, dhe njëri nga ne, afër të 50-ve, pas namazit u ngrit
dhe me një anglishte të rrjedhshme foli e tha: Jam nga Zelanda e Re dhe
ushtroj detyrën e avokatit. Kam lindur atje nga prindër muslimanë. Pasi
që u rrita u njoftova me Islamin e vërtetë dhe jo atë trashëgimtar.
Përjetova një kënaqësi të veçante dhe u bëra kureshtar që t’i thërras
edhe të tjerët në Islam që kështu ta largoj barrën për këtë nga supet e
mia. U caktova që të predikoj Islamin në internet. Bisedova me shumë
njerëz, një prej të cilëve është edhe ajo grua në fund të xhamisë.
Bisedën e filluan rreth profesionit. Edhe ajo është avokate. Më pas
bisedat tona vazhduan për fe dhe besime. Ia sqarova mirësitë dhe
veçoritë e Islamit dhe pas disa muaj predikimi e diskutimi ajo pajtoi,
me vullnet dhe besim, ta përqafon fenë islame. Meqë ajo nuk kishte
gjetur dikë që do t’i ndihmonte në këtë rrugë të re dhe pas kërkimit të
qendrave fetare islame, që kishte gjetur vetëm një dhe atë të mbyllur, u
frikësova se ndoshta vendosmëria e kësaj gruaje për Islam do të zbehet
kështu që erdha drejtpërdrejtë nga Zelanda e Re të prezantoj në
publikimin e Islamit të saj, për mësimin e disa parimeve kryesore të
fesë, si dhe për vënien e saj në kontakt me disa muslimane këtu. Po të
mos kisha disa punë shumë me rëndësi në Zelande të Re do të qëndroja
disa ditë këtu. Frika se mos vdekja do ta rrëmbejë ndonjërin prej nesh
para se ta realizojmë këtë që thashë më detyroi të ngutem në këtë gjë.
Ajo tash do të vjen dhe para jush do të shqiptoje shehadetin-deklaratën
islame para jush.
Erdhi gruaja dhe shqiptoi shehadetin.
Tash u qetësova- tha njeriu. Mua më duhet të kthehem në Zelande të Re
ndërsa këtë grua ua lë amanet ju. Mbetet përgjegjësi juaja ndihma dhe
përkrahja e saj.
Një vendas u ngrit dhe tha: Unë e marrë përsipër atë. Unë jam i martuar me braziliane dhe ajo do të qëndroj tek gruaja ime....
Më kapi një rrëqethje në trup ndërsa lotët e mia kishin vërshuar fytyrën
time. Vërejta se edhe ata që ishin pranë meje të gjithë qanin...Qanin
ngase ende paska njerëz që për hirë të shpëtimit të një shpirti nga
zjarri i Xhehennemit japin çdo gjë që kanë; të mirën e të shtrenjtën.
Kishte njerëz që qanin nga gëzimi, e kishte që qanin edhe nga turpi
ngase nuk kishin bërë asgjë për këtë fe. Për fund mos harroni se ky
thirrës musliman ka përshkuar gjysmën e globit për ta falur me ne
namazin e sabahut në Sao Paulo, dhe tash, unë dhe ti, çfarë kemi bërë?
(Tregimi i një gruaje në Brazil)
Një punë biznesi dhe unë u gjenda në Sao Paulo të Brazilit. U vendosa në
një hotel afër qendrës islame të këtij qyteti, dhe një herë, shkova
edhe në xhami të kësaj qendre për ta falur namazin e sabahut. Moti ishte
i ftohtë dhe me shi por me të hyrë në xhami trupin dhe shpirtin tim
disi e kaploi një ngrohtësi e thellë. Por më befasoi prania e një gruaje
e cila ishte ulur në fund të xhamisë me një mindil mbi kokë dhe me
rroba joislame. Mu duk disi e çuditshme dhe në kokë me silleshin pyetje
por arritja me kohë në namaz ndali rrjedhën e këtyre pyetjeve. Ishim
vetëm tetë falës, dhe njëri nga ne, afër të 50-ve, pas namazit u ngrit
dhe me një anglishte të rrjedhshme foli e tha: Jam nga Zelanda e Re dhe
ushtroj detyrën e avokatit. Kam lindur atje nga prindër muslimanë. Pasi
që u rrita u njoftova me Islamin e vërtetë dhe jo atë trashëgimtar.
Përjetova një kënaqësi të veçante dhe u bëra kureshtar që t’i thërras
edhe të tjerët në Islam që kështu ta largoj barrën për këtë nga supet e
mia. U caktova që të predikoj Islamin në internet. Bisedova me shumë
njerëz, një prej të cilëve është edhe ajo grua në fund të xhamisë.
Bisedën e filluan rreth profesionit. Edhe ajo është avokate. Më pas
bisedat tona vazhduan për fe dhe besime. Ia sqarova mirësitë dhe
veçoritë e Islamit dhe pas disa muaj predikimi e diskutimi ajo pajtoi,
me vullnet dhe besim, ta përqafon fenë islame. Meqë ajo nuk kishte
gjetur dikë që do t’i ndihmonte në këtë rrugë të re dhe pas kërkimit të
qendrave fetare islame, që kishte gjetur vetëm një dhe atë të mbyllur, u
frikësova se ndoshta vendosmëria e kësaj gruaje për Islam do të zbehet
kështu që erdha drejtpërdrejtë nga Zelanda e Re të prezantoj në
publikimin e Islamit të saj, për mësimin e disa parimeve kryesore të
fesë, si dhe për vënien e saj në kontakt me disa muslimane këtu. Po të
mos kisha disa punë shumë me rëndësi në Zelande të Re do të qëndroja
disa ditë këtu. Frika se mos vdekja do ta rrëmbejë ndonjërin prej nesh
para se ta realizojmë këtë që thashë më detyroi të ngutem në këtë gjë.
Ajo tash do të vjen dhe para jush do të shqiptoje shehadetin-deklaratën
islame para jush.
Erdhi gruaja dhe shqiptoi shehadetin.
Tash u qetësova- tha njeriu. Mua më duhet të kthehem në Zelande të Re
ndërsa këtë grua ua lë amanet ju. Mbetet përgjegjësi juaja ndihma dhe
përkrahja e saj.
Një vendas u ngrit dhe tha: Unë e marrë përsipër atë. Unë jam i martuar me braziliane dhe ajo do të qëndroj tek gruaja ime....
Më kapi një rrëqethje në trup ndërsa lotët e mia kishin vërshuar fytyrën
time. Vërejta se edhe ata që ishin pranë meje të gjithë qanin...Qanin
ngase ende paska njerëz që për hirë të shpëtimit të një shpirti nga
zjarri i Xhehennemit japin çdo gjë që kanë; të mirën e të shtrenjtën.
Kishte njerëz që qanin nga gëzimi, e kishte që qanin edhe nga turpi
ngase nuk kishin bërë asgjë për këtë fe. Për fund mos harroni se ky
thirrës musliman ka përshkuar gjysmën e globit për ta falur me ne
namazin e sabahut në Sao Paulo, dhe tash, unë dhe ti, çfarë kemi bërë?
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:09
Tregimi i nje vajze nga Shqiperia qe pranoj Islamin.
Një vajzë e kthyer në Islam
... guximi qëndron tek e buzëqeshura, atëherë kur zemra qan. N.q.s bota
të jep 1000-arsye për të qarë, t'i jepi 1001 arsye për të qeshur, sepse
nuk ka natë aq të gjatë e të errët që të ndalojë lindjen e diellit.
Stela Cufaj
Isha vetëm 5-vjeç kur babai im vdiq në një aksident rrugor. U rrita me
nënën time ortodokse dhe katër motrat e mia. Që fëmijë ne frekuentonim
kishën, e kjo na tërhiqte tej mase. Vitet kalonin, e unë gjithmonë e më
shpesh shkoja atje, sepse doja të ndieja praninë e Zotit, kërkoja
dashurinë e tij, që të më shëronte plagën e zemrës, plagën e një
jetimeje të vogël. Kërkoja Zotin, praninë e tij, çdo natë, çdo sekondë,
por nuk e gjeja dot…
Kur mbarova klasën e 8-të, u largova nga Shqipëria për në Kosovë, që të
studioja piano. Në atë vend mbizotëronte Islami dhe mua m'u deshën muaj
që të gjeja një kishë. Atje shkoja shumë shpesh, madje drejtoja grupin e
fëmijëve dhe bëja studim bible. Në shkollë çdo gjë shkonte mirë. Në
klasë kisha edhe një shoqe që bënte jetë të ç'thurur, por që ndryshoi
totalisht, u kthye në besimtare myslimane, që shpeshherë më dukej më e
pastër se qelibari, madje filloi të më kritikonte çdo ditë për veshjen
time, që linte për të dëshiruar…
Ditët kalonin dhe në brendësi të shpirtit tim ndieja shumë trishtim, nuk
kishte net që s'qaja, ndieja një boshllëk, që s'dija ç'emër t'i vija,
thjesht kërkoja praninë e Krijuesit, Zotit të gjithësisë, që shpesh e
akuzoja për humbjen e babait tim, doja që atë dhembje dhe atë boshllëk
që ndieja të ma plotësonte Ai. Derisa një mëngjes, hap sytë dhe pa
vetëdije pëshpërit "ALLAHU XHELESHANUHU". Ishte hera e parë që e thosha
këtë fjalë, që kuptimin nuk ia dija, thjesht kisha njohuri që ishte
fjalë e myslimanëve. Për këtë e mora veten shumë inat, më dukej sikur
kisha bërë një mëkat të madh dhe s'ia tregoja askujt. Gjatë pushimeve të
verës kthehesha në Shqipëri.
Atje takoja shokun tim të ngushtë X, që më dashuronte qëkur ishim
fëmijë, por që unë s'ndieja gjë për të. Ai ishte ortodoks dhe rridhte
nga një familje me traditë të tillë. Por një ditë të bukur vere, tek po
dilnim bashkë, ai ndalon dhe më thotë që kishte pranuar Islamin. Unë
fillova ta kritikoja, t'i lutesha që të kthehej prapë i krishterë, për
hir të dashurisë që ndiente për mua, por ishte e kotë. Në mendjen time
thura një sakrificë në emër të fesë, duke i propozuar atij, që do të
pranoja të lidhesha me të vetëm n.q.s ai do të kthente prapë fe.
Përgjigjja e tij ishte negative. Refuzimi i tij më bëri shumë
përshtypje. Ishte e pamundur nga ana ime të konceptoja "JO"-në e tij për
hir të fesë islame. Kjo më bëri që të dilja akoma më shpesh me të, e ai
çdo minutë më fliste për Islamin, për pastërtinë dhe mrekullinë e tij,
por unë vetëm e kundërshtoja, e ofendoja atë fe që rrezatonte në sytë e
tij blu. Veshët e mi nuk dëgjonin dot fjalën ALLAH, MUHAMED, edhe pse
gjatë gjithë kohës rreth tyre flisnim. Kaluan kohë dhe unë pranova të
lidhesha, edhe pse në mendjen time thurja vetëm plane negative. Kur
dilja me të, vishja gjërat më ekstravagante, që ai të ndihej keq përpara
shokëve të tij myslimanë dhe të mos shkonte në xhami. Kur vinte koha e
namazit, mundohesha të dilja xhiro sa më larg, me shpresë që ai të
harronte të shkonte në xhami, por në më të shumtën e rasteve plani im
dështonte dhe detyrohesha të shkoja me të dhe ta prisja në oborrin e
xhamisë. Ndonjëherë hyja dhe i shikoja me kuriozitet tek faleshin.
Shpirti im filloi ta admironte mënyrën se si ata adhuronin Zotin.
Dalëngadalë zemra ime po zbutej, po pranonte çdo kusht të fesë islame,
por mundohesha ta mposhtja egoizmin me gjithë forcën time. Brenda meje
po zhvillohej një luftë, mundohesha ta ruaja me fanatizëm të qenurit e
krishterë, por dështoja. Kështu vazhduan gjërat për një kohë të gjatë,
derisa një mbrëmje, tek po qëndroja për darkë, tek motra ime e martuar,
më zunë sytë një libër që shkruante KURAN. Nuk e di se çfarë pata, por
ai libër, që deri dje e urreja, atë natë më tërhoqi si një magnet, si të
ishte forca hyjnore që më rrëmbeu. S'e kuptova si e mora në dorë për ta
lexuar. Nga sytë e mi filluan të dilnin lot, aq shumë, saqë nuk po
kontrolloja dot veten. Zemra sa s'më dilte nga kraharori dhe dridhesha e
tëra para fjalëve që lexoja. Atë natë përjetova një mrekulli në
shpirtin tim. Gjeta atë që kisha kërkuar për vite me rrallë, praninë e
Zotit... Më dukej sikur e kisha kudo rreth meje. Atë natë ndjeva shumë
pastërti... thashë edhe shehadetin, që e kisha dëgjuar me qindra herë
nga shoku im. Ditën, që u ktheva në Durrës, shkuam bashkë në xhami, por
kësaj radhe jo për t'u tallur, jo për ta bërë të ndihej keq, por për të
adhuruar Krijuesin e gjithësisë, Allahun. Unë shikoja lëvizjet e të
tjerëve dhe veproja në të njëjtën mënyrë, vura ballin dhe hundën time
kryelartë në tokë për të adhuruar Zotin dhe s'kishte ndjenjë më të
bukur. Me shokun tim bëra fejesën pa dijeninë e familjeve. I fejuari im
më bleu dhe rrobat e faljes në Turqi, të cilat i lija në një cep të
xhamisë, ku dhe falesha fshehur, pa dijeninë e familjes. Nxirrja një
mijë justifikime për të dalë nga shtëpia me pretekstin për të bërë
"xhiro". Muajin e Ramazanit e agjëroja fshehur, derisa mami më zbuloi.
Ajo kastile nuk gatuante gjatë ditëve që unë agjëroja, madje dhe një e
afërme e jona mundohej të më fuste në gojë ushqimet e mia të preferuara.
Mami gjatë gjithë kohës ofendonte të fejuarin tim, duke e quajtur atë
fajtor për "mëkatin" që kisha bërë. Ambienti në familjen time bëhej i
padurueshëm, çdo orë mami shante myslimanët, madje kur dëgjonte lajmet
në TV për luftërat që po bëheshin, më zgjonte me nofkën "kamikaze e
vogël" dhe më thoshte: "Shiko çfarë bëjnë vëllezërit e tu." Unë i
shpjegoja që Islami është paqe dhe besimtarët e vërtetë nuk bëjnë kurrë
gjëra të tilla.
Tani gjërat kanë ndryshuar shumë. Gjatë muajit të Ramazanit mami gatuan
për mua dhe shoqet e mia që ftoj për iftar. Por prapë dua të them që
duhet të kemi kujdes, sepse veprimet tona, të myslimanëve, janë
gjithmonë në qendër të vëmendjes dhe njerëzit rreth nesh janë në
gatishmëri për të na kritikuar edhe për gabimet më të vogla. Lus Allahun
që t'ia hapi zemrën çdo qenieje njerëzore, t'i udhëzojë në rrugë të
drejtë, ashtu siç bëri me mua. Dhe mos harroni, besimtare dhe besimtarë,
që guximi qëndron tek e buzëqeshura, atëherë kur zemra qan. N.q.s bota
të jep 1000-arsye për të qarë, t'i jepi 1001 arsye për të qeshur, sepse
nuk ka natë aq të gjatë e të errët që të ndalojë lindjen e diellit.
Allahu na bashkoftë të gjithëve në xhenet! Amin
Një vajzë e kthyer në Islam
... guximi qëndron tek e buzëqeshura, atëherë kur zemra qan. N.q.s bota
të jep 1000-arsye për të qarë, t'i jepi 1001 arsye për të qeshur, sepse
nuk ka natë aq të gjatë e të errët që të ndalojë lindjen e diellit.
Stela Cufaj
Isha vetëm 5-vjeç kur babai im vdiq në një aksident rrugor. U rrita me
nënën time ortodokse dhe katër motrat e mia. Që fëmijë ne frekuentonim
kishën, e kjo na tërhiqte tej mase. Vitet kalonin, e unë gjithmonë e më
shpesh shkoja atje, sepse doja të ndieja praninë e Zotit, kërkoja
dashurinë e tij, që të më shëronte plagën e zemrës, plagën e një
jetimeje të vogël. Kërkoja Zotin, praninë e tij, çdo natë, çdo sekondë,
por nuk e gjeja dot…
Kur mbarova klasën e 8-të, u largova nga Shqipëria për në Kosovë, që të
studioja piano. Në atë vend mbizotëronte Islami dhe mua m'u deshën muaj
që të gjeja një kishë. Atje shkoja shumë shpesh, madje drejtoja grupin e
fëmijëve dhe bëja studim bible. Në shkollë çdo gjë shkonte mirë. Në
klasë kisha edhe një shoqe që bënte jetë të ç'thurur, por që ndryshoi
totalisht, u kthye në besimtare myslimane, që shpeshherë më dukej më e
pastër se qelibari, madje filloi të më kritikonte çdo ditë për veshjen
time, që linte për të dëshiruar…
Ditët kalonin dhe në brendësi të shpirtit tim ndieja shumë trishtim, nuk
kishte net që s'qaja, ndieja një boshllëk, që s'dija ç'emër t'i vija,
thjesht kërkoja praninë e Krijuesit, Zotit të gjithësisë, që shpesh e
akuzoja për humbjen e babait tim, doja që atë dhembje dhe atë boshllëk
që ndieja të ma plotësonte Ai. Derisa një mëngjes, hap sytë dhe pa
vetëdije pëshpërit "ALLAHU XHELESHANUHU". Ishte hera e parë që e thosha
këtë fjalë, që kuptimin nuk ia dija, thjesht kisha njohuri që ishte
fjalë e myslimanëve. Për këtë e mora veten shumë inat, më dukej sikur
kisha bërë një mëkat të madh dhe s'ia tregoja askujt. Gjatë pushimeve të
verës kthehesha në Shqipëri.
Atje takoja shokun tim të ngushtë X, që më dashuronte qëkur ishim
fëmijë, por që unë s'ndieja gjë për të. Ai ishte ortodoks dhe rridhte
nga një familje me traditë të tillë. Por një ditë të bukur vere, tek po
dilnim bashkë, ai ndalon dhe më thotë që kishte pranuar Islamin. Unë
fillova ta kritikoja, t'i lutesha që të kthehej prapë i krishterë, për
hir të dashurisë që ndiente për mua, por ishte e kotë. Në mendjen time
thura një sakrificë në emër të fesë, duke i propozuar atij, që do të
pranoja të lidhesha me të vetëm n.q.s ai do të kthente prapë fe.
Përgjigjja e tij ishte negative. Refuzimi i tij më bëri shumë
përshtypje. Ishte e pamundur nga ana ime të konceptoja "JO"-në e tij për
hir të fesë islame. Kjo më bëri që të dilja akoma më shpesh me të, e ai
çdo minutë më fliste për Islamin, për pastërtinë dhe mrekullinë e tij,
por unë vetëm e kundërshtoja, e ofendoja atë fe që rrezatonte në sytë e
tij blu. Veshët e mi nuk dëgjonin dot fjalën ALLAH, MUHAMED, edhe pse
gjatë gjithë kohës rreth tyre flisnim. Kaluan kohë dhe unë pranova të
lidhesha, edhe pse në mendjen time thurja vetëm plane negative. Kur
dilja me të, vishja gjërat më ekstravagante, që ai të ndihej keq përpara
shokëve të tij myslimanë dhe të mos shkonte në xhami. Kur vinte koha e
namazit, mundohesha të dilja xhiro sa më larg, me shpresë që ai të
harronte të shkonte në xhami, por në më të shumtën e rasteve plani im
dështonte dhe detyrohesha të shkoja me të dhe ta prisja në oborrin e
xhamisë. Ndonjëherë hyja dhe i shikoja me kuriozitet tek faleshin.
Shpirti im filloi ta admironte mënyrën se si ata adhuronin Zotin.
Dalëngadalë zemra ime po zbutej, po pranonte çdo kusht të fesë islame,
por mundohesha ta mposhtja egoizmin me gjithë forcën time. Brenda meje
po zhvillohej një luftë, mundohesha ta ruaja me fanatizëm të qenurit e
krishterë, por dështoja. Kështu vazhduan gjërat për një kohë të gjatë,
derisa një mbrëmje, tek po qëndroja për darkë, tek motra ime e martuar,
më zunë sytë një libër që shkruante KURAN. Nuk e di se çfarë pata, por
ai libër, që deri dje e urreja, atë natë më tërhoqi si një magnet, si të
ishte forca hyjnore që më rrëmbeu. S'e kuptova si e mora në dorë për ta
lexuar. Nga sytë e mi filluan të dilnin lot, aq shumë, saqë nuk po
kontrolloja dot veten. Zemra sa s'më dilte nga kraharori dhe dridhesha e
tëra para fjalëve që lexoja. Atë natë përjetova një mrekulli në
shpirtin tim. Gjeta atë që kisha kërkuar për vite me rrallë, praninë e
Zotit... Më dukej sikur e kisha kudo rreth meje. Atë natë ndjeva shumë
pastërti... thashë edhe shehadetin, që e kisha dëgjuar me qindra herë
nga shoku im. Ditën, që u ktheva në Durrës, shkuam bashkë në xhami, por
kësaj radhe jo për t'u tallur, jo për ta bërë të ndihej keq, por për të
adhuruar Krijuesin e gjithësisë, Allahun. Unë shikoja lëvizjet e të
tjerëve dhe veproja në të njëjtën mënyrë, vura ballin dhe hundën time
kryelartë në tokë për të adhuruar Zotin dhe s'kishte ndjenjë më të
bukur. Me shokun tim bëra fejesën pa dijeninë e familjeve. I fejuari im
më bleu dhe rrobat e faljes në Turqi, të cilat i lija në një cep të
xhamisë, ku dhe falesha fshehur, pa dijeninë e familjes. Nxirrja një
mijë justifikime për të dalë nga shtëpia me pretekstin për të bërë
"xhiro". Muajin e Ramazanit e agjëroja fshehur, derisa mami më zbuloi.
Ajo kastile nuk gatuante gjatë ditëve që unë agjëroja, madje dhe një e
afërme e jona mundohej të më fuste në gojë ushqimet e mia të preferuara.
Mami gjatë gjithë kohës ofendonte të fejuarin tim, duke e quajtur atë
fajtor për "mëkatin" që kisha bërë. Ambienti në familjen time bëhej i
padurueshëm, çdo orë mami shante myslimanët, madje kur dëgjonte lajmet
në TV për luftërat që po bëheshin, më zgjonte me nofkën "kamikaze e
vogël" dhe më thoshte: "Shiko çfarë bëjnë vëllezërit e tu." Unë i
shpjegoja që Islami është paqe dhe besimtarët e vërtetë nuk bëjnë kurrë
gjëra të tilla.
Tani gjërat kanë ndryshuar shumë. Gjatë muajit të Ramazanit mami gatuan
për mua dhe shoqet e mia që ftoj për iftar. Por prapë dua të them që
duhet të kemi kujdes, sepse veprimet tona, të myslimanëve, janë
gjithmonë në qendër të vëmendjes dhe njerëzit rreth nesh janë në
gatishmëri për të na kritikuar edhe për gabimet më të vogla. Lus Allahun
që t'ia hapi zemrën çdo qenieje njerëzore, t'i udhëzojë në rrugë të
drejtë, ashtu siç bëri me mua. Dhe mos harroni, besimtare dhe besimtarë,
që guximi qëndron tek e buzëqeshura, atëherë kur zemra qan. N.q.s bota
të jep 1000-arsye për të qarë, t'i jepi 1001 arsye për të qeshur, sepse
nuk ka natë aq të gjatë e të errët që të ndalojë lindjen e diellit.
Allahu na bashkoftë të gjithëve në xhenet! Amin
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:10
SAMIU DHE ARROGANCA NDAJ NËNËS
Tregimi jonë sot do të jetë për një grua e cila ka derdhur shumë mund e
energji për ta edukuar të birin e saj. Shumë ditë e net kaloi pa pushim
vetëm e vetëm për ta zëvendësuar babain e tij, të cilin ai e humbi kur
ishte i vogël. Kjo grua për hirë të edukimit dhe që askush të mos ishte
bashkëpjesmarrë s në butësinë, bamirësinë dhe dhembshurinë saj për
djalin e saj, gjatë tërë jetës refuzoi të martohet. Sa shumë duroi e sa
shumë u përpoq që fëmijës së saj t’ia siguroj një kafshatë buke.
Me ju sot do të jetë tregimi i nënës së Samiut...
Ajo tani e pret të kthehet nga universiteti ngase sot Samiu do të
diplomoj. Pas pak çastesh ajo dëgjon zërin e Samiut, i cili ia ndërpret
kujtimet: Nëna ime! Diplomova me sukses të lartë. Nëna nuk mundi ta
përmbaj veten kështu që filloi të qajë.
Përse qanë moj nënë?- e pyeti Samiu. Çdo mundim, lodhje e përpjekje që
ke bërë unë do t’i kompensoj,-shtoi ai për ta qetësuar nënën.
Nënë dua të martohem- tha Samiu.
Mirë, vajza e fqiut tonë është e ndershme, fetare dhe e bukur- propozoi nena.
Ajo nuk më pëlqen. Ajo nuk është e nivelit tim. Mentaliteti i saj nuk
është bashkëkohor dhe i hapur. Unë dua të martohem me motrën e shokut
tim, Semirit, ngase ajo është vashë universiteti, është e kulturuar dhe
është shumë e hapur-transparente.
Samiu ishte njoftuar me të një ditë kur kishte thirrur shokun e tij
Semirin në telefon dhe i qe përgjigjur ajo. Zëri i saj i kishte bërë
magji...
Përpjekjet e nënës nuk patën sukses kështu që, pa dashjen e saj, ajo
pajtoi që Samiu të martohej me atë vajzë. U martua Samiu dhe kaluan ditë
por nëna asnjëherë nuk ishte e kënaqur me sjelljet e gruas së tij. Ajo
nuk kishte preokupim tjetër përveç telefonatave, shëtitjeve vetëm apo me
shoqet e saj, dhe gjëja që më së shumti e hidhëronte nënën e Samiut
ishin rrobat e saj. I foli Samiut për rrobat e gruas së tij djersa ai me
plot gjakftohtësi ia ktheu: Oj nënë, çdo kohë ka stilin e vet të
veshjes dhe zbukurimit.
Nëna e fshehu zemërimin dhe vazhdoi të heshtte. Ditët vinin ndërsa
gruaja vetëm sa tejkalonte kufijtë normal në veshje kështu që nëna prapë
i foli Samiu por përgjigja ishte: “Oj nënë, të lutem mos u përziej në
jetën e saj private”, kështu që nena iu kthye heshtjes ndërsa dhimbjet
ia çanin zemrën.
Me kalimin e kohës gruaja filloi edhe ta akuzonte nënën e Samiu se kinse
ajo po e anashkalon atë, ia lëndon ndjenjat dhe se e quan të papjekur. I
tërë problemi ishte se Samiu i zinte besë shpifjeve të saja. Problemet
në shtëpi sa vinin e shtoheshin më tepër. Samiu erdhi deri në atë
gjendje saqë ngriti zërin lartë kundër nënës dhe e qortoi por durimin e
saj assesi nuk e mposhti. Ajo ende ishte kureshtare për lumturinë e
djalit të saj e në veçanti familjes që të mos shkatërrohej.
Dashuria e Samiut për gruan u rrit edhe më kur ajo lindi fëmijën e parë.
“Shtëpia nuk na zë të dyjave, ose më zgjidh mua ose zgjidhe nënën
tende”- tha gruaja.
Zgjidhja nuk ishte e vështirë për Samiun. Ai zgjidhi që gruaja të mbetej
në shtëpi ndërsa nëna të dilte jashtë saj. Ekzekutimi i këtij propozimi
famëkeq të nuses u realizua ditën e enjte pas namazit të sabahut kur
Samiu erdhi te nëna e cila sapo kishte falur namazin dhe, jo si
zakonisht, ai e puthi në ballë. Sot do të dalim për një shëti tek deti
së bashku?- i tha Samiu. Nena nuk pajtoi por kur Samiu insistoi ajo iu
përgjigj kërkesës së tij. Dolën në shëti dhe pasi që drekuan, Samiu i
tha nënës: Unë dhe gruaja po shkojmë ta përshëndesim një shok në një
tendë afër dhe ja numri i mobilit tim që nëse vonohemi të na thërrasësh
prej ndonjë kabine këtu afër.
Nënën e mori gjumi dhe nuk u zgjua përveçse pas namazit të ikindisë.
Samiu dhe gruaja nuk u kthyen deri tash- tha e frikësuar në vete. I
kërkoi por nuk i gjeti kështu që ia plasi vajit. Iu kujtua letra që
kishte “numrin” e Samiut në të. Kërkoi ndonjë kabine telefonike por më e
afërmja ishte 1.5 km. Meqë nuk i mbeti zgjidhje tjetër ajo doli në
rrugën kryesore ndoshta do ta gjej djalin e saj. Pas një kërkimi të
gjatë dhe pas një lodhjeje, frike e urie që e kapën, pranë saj kaloi një
veturë e një njeriu të devotshëm, i cili kur e pa duke qajtur ndaloi
veturën dhe e pyeti për hallin e saj. Ia tregoi tregimin në përgjithësi
dhe ia dha letrën në të cilin kishte numrin e Samiut. Kur njeriu e mori
atë letër nuk pa numër por pa se në të shkruante: “Lutet çdokush që
takon këtë plakë të humbur ta dorëzoj në shtëpinë më të afërte të të
moshuarve”.
Ky njeri insistoi që ajo të shkonte në shtëpinë e tij me të dhe gruan e
tij por plaka refuzoi kështu që ai e dërgoi në shtëpinë e të moshuarve.
Kështu filloi jeta e re e nënës në këtë shtëpi. Ajo pyeste veten: A mund
ta marr me mend se ky është Samiu? A kështu shpërblen ai mundin tim për
të? Derisa ishte nëna në një gjendje të tillë, kujdestarja i tha: Na ka
telefonuar Samiu dhe na ka dhënë numrin e tij që nëse kemi nevoje për
diç ta thërrasim. Thirreni kur të vdes- tha nëna me një tonë të ashpër.
U munduan ta thërrasin kujdestarja dhe nëna Samiun disa herë por nuk ia
dolën. Një ditë kur gjendja shëndetësore e nënës u keqësua, kujdestarja
kishte thirrur Samiun në telefon dhe e kishte lajmëruar se ajo nuk
ndihej mirë dhe se ai duhej ta vizitonte. “Me vjen shumë keq por unë dhe
gruaja ime sot do të shkojmë për pushime në Paris, kur të kthehem do ta
vizitoj atë”- premtoi Samiu.
Shëndeti i nënës sa vinte e keqësohej dhe kur i kishte humbur vetëdija,
kujdestarja kishte dëgjuar nënën tek thoshte: O Zoti im, hakmerru ndaj
tij dhe gruas së tij! O Zoti im, hakmerru ndaj tij dhe gruas së tij!
Në mbrëmje gjendja e saj u stabilizua. “Ndiej se e kam vdekjen afër”- i
tha kujdestares. Kur të vjen biri im për ta marrë kufomën time thuaja
atij këto fjalë nga nëna e tij: Allahu mos të faltë! Allahu mos të faltë
as në dunja dhe as në ahiret! Filloi gjendja t’i përkeqësohej. Dhimbjet
e vdekjes shtoheshin nga çasti në çast. Pas shqiptimit të shehadetit
ajo dorëzoi shpirtin tek Allahu. Kujdestarja e mori në telefon Samiun
por ishte dikush tjetër qe u përgjigj. Ku është Samiu, unë jam
kujdestare në shtëpinë e të vjetërve dhe dua t’i flas për diç shumë me
rëndësi- kërkoi kujdestarja. Samiu ka shkuar dhe më nuk do të kthehet- u
përgjigj ai njeri. Nëna e Samiut ka vdekur dhe duhet të vijë e ta marrë
kufomën e saj- sqaroi arsyen e telefonatës kujdestarja. Njeriu ia plasi
vajit dhe tha: Unë jam vëllai i gruas së Samiut, jam Semiri. Samiu dhe
gruaja e tij morën udhën për në Aeroport por gjatë rrugës derisa ishin
në shpejtësi të madhe shpërtheu një gomë dhe vetura u rrokullis disa
herë kështu që Samiu, gruaja dhe fëmija i tyre janë gjymtuar e bërë
copë-copë të shkapërderdhura. Ishte një tragjedi e vërtetë dhe
trishtuese- rrëfeu Semiri.
Tregimi jonë sot do të jetë për një grua e cila ka derdhur shumë mund e
energji për ta edukuar të birin e saj. Shumë ditë e net kaloi pa pushim
vetëm e vetëm për ta zëvendësuar babain e tij, të cilin ai e humbi kur
ishte i vogël. Kjo grua për hirë të edukimit dhe që askush të mos ishte
bashkëpjesmarrë s në butësinë, bamirësinë dhe dhembshurinë saj për
djalin e saj, gjatë tërë jetës refuzoi të martohet. Sa shumë duroi e sa
shumë u përpoq që fëmijës së saj t’ia siguroj një kafshatë buke.
Me ju sot do të jetë tregimi i nënës së Samiut...
Ajo tani e pret të kthehet nga universiteti ngase sot Samiu do të
diplomoj. Pas pak çastesh ajo dëgjon zërin e Samiut, i cili ia ndërpret
kujtimet: Nëna ime! Diplomova me sukses të lartë. Nëna nuk mundi ta
përmbaj veten kështu që filloi të qajë.
Përse qanë moj nënë?- e pyeti Samiu. Çdo mundim, lodhje e përpjekje që
ke bërë unë do t’i kompensoj,-shtoi ai për ta qetësuar nënën.
Nënë dua të martohem- tha Samiu.
Mirë, vajza e fqiut tonë është e ndershme, fetare dhe e bukur- propozoi nena.
Ajo nuk më pëlqen. Ajo nuk është e nivelit tim. Mentaliteti i saj nuk
është bashkëkohor dhe i hapur. Unë dua të martohem me motrën e shokut
tim, Semirit, ngase ajo është vashë universiteti, është e kulturuar dhe
është shumë e hapur-transparente.
Samiu ishte njoftuar me të një ditë kur kishte thirrur shokun e tij
Semirin në telefon dhe i qe përgjigjur ajo. Zëri i saj i kishte bërë
magji...
Përpjekjet e nënës nuk patën sukses kështu që, pa dashjen e saj, ajo
pajtoi që Samiu të martohej me atë vajzë. U martua Samiu dhe kaluan ditë
por nëna asnjëherë nuk ishte e kënaqur me sjelljet e gruas së tij. Ajo
nuk kishte preokupim tjetër përveç telefonatave, shëtitjeve vetëm apo me
shoqet e saj, dhe gjëja që më së shumti e hidhëronte nënën e Samiut
ishin rrobat e saj. I foli Samiut për rrobat e gruas së tij djersa ai me
plot gjakftohtësi ia ktheu: Oj nënë, çdo kohë ka stilin e vet të
veshjes dhe zbukurimit.
Nëna e fshehu zemërimin dhe vazhdoi të heshtte. Ditët vinin ndërsa
gruaja vetëm sa tejkalonte kufijtë normal në veshje kështu që nëna prapë
i foli Samiu por përgjigja ishte: “Oj nënë, të lutem mos u përziej në
jetën e saj private”, kështu që nena iu kthye heshtjes ndërsa dhimbjet
ia çanin zemrën.
Me kalimin e kohës gruaja filloi edhe ta akuzonte nënën e Samiu se kinse
ajo po e anashkalon atë, ia lëndon ndjenjat dhe se e quan të papjekur. I
tërë problemi ishte se Samiu i zinte besë shpifjeve të saja. Problemet
në shtëpi sa vinin e shtoheshin më tepër. Samiu erdhi deri në atë
gjendje saqë ngriti zërin lartë kundër nënës dhe e qortoi por durimin e
saj assesi nuk e mposhti. Ajo ende ishte kureshtare për lumturinë e
djalit të saj e në veçanti familjes që të mos shkatërrohej.
Dashuria e Samiut për gruan u rrit edhe më kur ajo lindi fëmijën e parë.
“Shtëpia nuk na zë të dyjave, ose më zgjidh mua ose zgjidhe nënën
tende”- tha gruaja.
Zgjidhja nuk ishte e vështirë për Samiun. Ai zgjidhi që gruaja të mbetej
në shtëpi ndërsa nëna të dilte jashtë saj. Ekzekutimi i këtij propozimi
famëkeq të nuses u realizua ditën e enjte pas namazit të sabahut kur
Samiu erdhi te nëna e cila sapo kishte falur namazin dhe, jo si
zakonisht, ai e puthi në ballë. Sot do të dalim për një shëti tek deti
së bashku?- i tha Samiu. Nena nuk pajtoi por kur Samiu insistoi ajo iu
përgjigj kërkesës së tij. Dolën në shëti dhe pasi që drekuan, Samiu i
tha nënës: Unë dhe gruaja po shkojmë ta përshëndesim një shok në një
tendë afër dhe ja numri i mobilit tim që nëse vonohemi të na thërrasësh
prej ndonjë kabine këtu afër.
Nënën e mori gjumi dhe nuk u zgjua përveçse pas namazit të ikindisë.
Samiu dhe gruaja nuk u kthyen deri tash- tha e frikësuar në vete. I
kërkoi por nuk i gjeti kështu që ia plasi vajit. Iu kujtua letra që
kishte “numrin” e Samiut në të. Kërkoi ndonjë kabine telefonike por më e
afërmja ishte 1.5 km. Meqë nuk i mbeti zgjidhje tjetër ajo doli në
rrugën kryesore ndoshta do ta gjej djalin e saj. Pas një kërkimi të
gjatë dhe pas një lodhjeje, frike e urie që e kapën, pranë saj kaloi një
veturë e një njeriu të devotshëm, i cili kur e pa duke qajtur ndaloi
veturën dhe e pyeti për hallin e saj. Ia tregoi tregimin në përgjithësi
dhe ia dha letrën në të cilin kishte numrin e Samiut. Kur njeriu e mori
atë letër nuk pa numër por pa se në të shkruante: “Lutet çdokush që
takon këtë plakë të humbur ta dorëzoj në shtëpinë më të afërte të të
moshuarve”.
Ky njeri insistoi që ajo të shkonte në shtëpinë e tij me të dhe gruan e
tij por plaka refuzoi kështu që ai e dërgoi në shtëpinë e të moshuarve.
Kështu filloi jeta e re e nënës në këtë shtëpi. Ajo pyeste veten: A mund
ta marr me mend se ky është Samiu? A kështu shpërblen ai mundin tim për
të? Derisa ishte nëna në një gjendje të tillë, kujdestarja i tha: Na ka
telefonuar Samiu dhe na ka dhënë numrin e tij që nëse kemi nevoje për
diç ta thërrasim. Thirreni kur të vdes- tha nëna me një tonë të ashpër.
U munduan ta thërrasin kujdestarja dhe nëna Samiun disa herë por nuk ia
dolën. Një ditë kur gjendja shëndetësore e nënës u keqësua, kujdestarja
kishte thirrur Samiun në telefon dhe e kishte lajmëruar se ajo nuk
ndihej mirë dhe se ai duhej ta vizitonte. “Me vjen shumë keq por unë dhe
gruaja ime sot do të shkojmë për pushime në Paris, kur të kthehem do ta
vizitoj atë”- premtoi Samiu.
Shëndeti i nënës sa vinte e keqësohej dhe kur i kishte humbur vetëdija,
kujdestarja kishte dëgjuar nënën tek thoshte: O Zoti im, hakmerru ndaj
tij dhe gruas së tij! O Zoti im, hakmerru ndaj tij dhe gruas së tij!
Në mbrëmje gjendja e saj u stabilizua. “Ndiej se e kam vdekjen afër”- i
tha kujdestares. Kur të vjen biri im për ta marrë kufomën time thuaja
atij këto fjalë nga nëna e tij: Allahu mos të faltë! Allahu mos të faltë
as në dunja dhe as në ahiret! Filloi gjendja t’i përkeqësohej. Dhimbjet
e vdekjes shtoheshin nga çasti në çast. Pas shqiptimit të shehadetit
ajo dorëzoi shpirtin tek Allahu. Kujdestarja e mori në telefon Samiun
por ishte dikush tjetër qe u përgjigj. Ku është Samiu, unë jam
kujdestare në shtëpinë e të vjetërve dhe dua t’i flas për diç shumë me
rëndësi- kërkoi kujdestarja. Samiu ka shkuar dhe më nuk do të kthehet- u
përgjigj ai njeri. Nëna e Samiut ka vdekur dhe duhet të vijë e ta marrë
kufomën e saj- sqaroi arsyen e telefonatës kujdestarja. Njeriu ia plasi
vajit dhe tha: Unë jam vëllai i gruas së Samiut, jam Semiri. Samiu dhe
gruaja e tij morën udhën për në Aeroport por gjatë rrugës derisa ishin
në shpejtësi të madhe shpërtheu një gomë dhe vetura u rrokullis disa
herë kështu që Samiu, gruaja dhe fëmija i tyre janë gjymtuar e bërë
copë-copë të shkapërderdhura. Ishte një tragjedi e vërtetë dhe
trishtuese- rrëfeu Semiri.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:10
Që të më dojë burri im…
Një grua shkoi te një dijetarë duke menduar se ai është magjistar dhe
kërkoi nga ai që ta bëjë një magji, me të cilën pastaj burri i saj do ta
dojë atë më shumë se çdokush në botë që e don gruan e tij.
Por, ai duke qene dijetarë dhe edukatorë i tha asaj: Ti po kërkon një
gjë që nuk është e lehtë, po kërkon një gjë që është shumë e madhe. A do
të jeshë e gatshme të bartësh çdogjë me te cilen do të ngarkoj? - Ajo
tha: Po.
- I tha: Dëshira yte nuk mund të plotësohet, përveç nëse me bjen një qime nga qafa e luanit.
- Tha: Luanit?!
- Tha dijetari: Po.
- Tha ajo: Si mund ta bëjë këtë pasiqë luani është egërsirë
dhëmbëshkyese dhe mund të me mbytë, a nuk ka ndonjë zgjidhje më të lehtë
dhe më të sigurtë?
- I tha asaj: Nuk mund të plotësohet dëshira yte, që të të dojë burri aq
shumë, përveç nëse e bën këtë. Por, ti mendo mirë se mund të gjeshë
zgjidhje të përshtatshme që t'ia arrijsh këtij qëllimi.
U kthy gruaja, dhe filloi të mendojëe si ta arrijë këtë, por vështire
t'i gjente vetës zgjidhje. Atëherë u takua me disa gra, të cilave u
besonte dhe nga të cilat dilte dituri dhe urtesi. Njëra prej tyre i tha,
se luani mund të të kafshojë vetëm kur është i uritur, andaj ti ushqeje
mirë dhe ngope me mish, që pastaj të jeshe e sigurtë prej demit te tij.
E mori gruaja këtë këshille, mbushi qeset me mish, dhe u nis rrugës për
të realizuar dëshiren. Filloi nga larg t'ia hedh mishin luanit, derisa
dita ditës duke iu afruar pak nga pak, arriti që të qëndroj përballe
luanit, duke mos pasur dem nga ai, pasiqë ai nuk dyshonte në dashurine
dhe mirësine e saj, dërisa filloi t'ia perkdhele koken, dhe arriti që të
marrë një qime prej qafës se tij.
Pasi e mori ate, filloi më të shpejtë dhe përplot gëzim, të kthehet të
dijetari për të cilin mendonte që është magjistar, që t'ia jep qimen dhe
ta realizon ëndrren e saj, e ta perfitojë zemrën e burrit të saj
njëherë e përgjithmonë.
Kur e pa dijetari qimen qe ia kishte sjelle ajo, e pyeti:
- Çka bërë... si arrite deri te kjo qime?
- Ajo iu përgjigj: Së pari kam përdorë metode të logjikshme dhe shumë te
përshtatshme, derisa ia zbuta zemrën luanit, e pastaj gradualisht, me
durim të shumtë, dhe me mund maksimal.
Kur i dëgjoi dijetari fjalët e saj, tha:
- Oj robëreshe e All-llahut, burri yt nuk është asnjëherë me i ashper
dhe me i egër se luani, andaj përdore ndaj burrit tend metoden që ke
perdorë ndaj luanit ,zbutja dhe përfitoja zemrën atij ,ashtu siç ia
fitove luanit, e pastaj jep mund dhe duro, do të fitosh atë që ke
kërkuar.
Një grua shkoi te një dijetarë duke menduar se ai është magjistar dhe
kërkoi nga ai që ta bëjë një magji, me të cilën pastaj burri i saj do ta
dojë atë më shumë se çdokush në botë që e don gruan e tij.
Por, ai duke qene dijetarë dhe edukatorë i tha asaj: Ti po kërkon një
gjë që nuk është e lehtë, po kërkon një gjë që është shumë e madhe. A do
të jeshë e gatshme të bartësh çdogjë me te cilen do të ngarkoj? - Ajo
tha: Po.
- I tha: Dëshira yte nuk mund të plotësohet, përveç nëse me bjen një qime nga qafa e luanit.
- Tha: Luanit?!
- Tha dijetari: Po.
- Tha ajo: Si mund ta bëjë këtë pasiqë luani është egërsirë
dhëmbëshkyese dhe mund të me mbytë, a nuk ka ndonjë zgjidhje më të lehtë
dhe më të sigurtë?
- I tha asaj: Nuk mund të plotësohet dëshira yte, që të të dojë burri aq
shumë, përveç nëse e bën këtë. Por, ti mendo mirë se mund të gjeshë
zgjidhje të përshtatshme që t'ia arrijsh këtij qëllimi.
U kthy gruaja, dhe filloi të mendojëe si ta arrijë këtë, por vështire
t'i gjente vetës zgjidhje. Atëherë u takua me disa gra, të cilave u
besonte dhe nga të cilat dilte dituri dhe urtesi. Njëra prej tyre i tha,
se luani mund të të kafshojë vetëm kur është i uritur, andaj ti ushqeje
mirë dhe ngope me mish, që pastaj të jeshe e sigurtë prej demit te tij.
E mori gruaja këtë këshille, mbushi qeset me mish, dhe u nis rrugës për
të realizuar dëshiren. Filloi nga larg t'ia hedh mishin luanit, derisa
dita ditës duke iu afruar pak nga pak, arriti që të qëndroj përballe
luanit, duke mos pasur dem nga ai, pasiqë ai nuk dyshonte në dashurine
dhe mirësine e saj, dërisa filloi t'ia perkdhele koken, dhe arriti që të
marrë një qime prej qafës se tij.
Pasi e mori ate, filloi më të shpejtë dhe përplot gëzim, të kthehet të
dijetari për të cilin mendonte që është magjistar, që t'ia jep qimen dhe
ta realizon ëndrren e saj, e ta perfitojë zemrën e burrit të saj
njëherë e përgjithmonë.
Kur e pa dijetari qimen qe ia kishte sjelle ajo, e pyeti:
- Çka bërë... si arrite deri te kjo qime?
- Ajo iu përgjigj: Së pari kam përdorë metode të logjikshme dhe shumë te
përshtatshme, derisa ia zbuta zemrën luanit, e pastaj gradualisht, me
durim të shumtë, dhe me mund maksimal.
Kur i dëgjoi dijetari fjalët e saj, tha:
- Oj robëreshe e All-llahut, burri yt nuk është asnjëherë me i ashper
dhe me i egër se luani, andaj përdore ndaj burrit tend metoden që ke
perdorë ndaj luanit ,zbutja dhe përfitoja zemrën atij ,ashtu siç ia
fitove luanit, e pastaj jep mund dhe duro, do të fitosh atë që ke
kërkuar.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:10
I vinte erë misku
Ibën Xhevzij në librin e tij "El-Mev'idhah" ka përmendur ngjarjen e një
djaloshi të varfër që mirrej me tregëti, që jetonte një jetë të varfër,
mirëpo zemra e tij ishte e pasur me iman.
Thotë: Shetiste djaloshi nëpër rrugët e qytetit për të shitur mallin e tij që posedonte.
Në qytetin ku djaloshi shiste mallin jetonte një lavire, që nuk ndalej në shfaqjen e trupit të saj duke i provokuar njerëzit.
Një ditë djaloshi kalon kah dera e shtëpisë së kësaj lavire. Papritmas,
ajo shfaqët tek dera e shtëpisë së saj dhe e pyete djaloshin per mallin e
tij dhe kerkoi prej djaloshit që të hyjë në shtëpinë e saj për ta
shikuar mallin që kishte për shitje.
Djaloshi duke mos e ditur kurthen e kësaj lavire hyri në shtëpinë e saj
për të ekspozuar mallin e tij. Befas, gruaja ia mbyll derën dhe e
thërret djaloshin që të bëjë imoralitet.
Në këtë moment djaloshi besimtar u gjend në një pozitë të palakmueshme dhe filloi të bërtas: Mos e beftë Allahu...!
Në këtë moment filloi të kujtojë gjendjen e tij pasi të shkojnë
kënaqësitë momentale, dhe mbetet turpi dhe shkatërrimi. Kujtoi Ditën kur
do të dëshmojnë për te gjymtyrët për veprimet e tyre në haram, këmba e
cila ka ecur në haram, dora e cila ka prekur haram, gjuha me të cilën ka
folur haram dhe çdo pjesë e vogel e trupit të tij kur do të deshmojë
kundër tij.
Pastaj, kujtoi nxehtësinë e zjarrit të xhehenemit dhe denimin e
All-llahut. Kujtoi Ditën kur të lidhen zinaqarët për zjarr të xhehenemit
dhe do të rrihen me kamxhik të nxehtë prej hekuri. Dhe në qoftë se
kërkon ndonjeri nga ata ndihmë, u thojnë Melaqet: "Ku ka qënë ky zë kur
ju qesheshit dhe gëzoheshit me një gëzim të madh dhe nuk frikoheshi nga
shikimi i All-llahut dhe nuk kishit turp prej Tij?!
Pastaj, kujtoi fjalën e Pejgamberit [sal-lallahu alejhi ve sel-lem]:
"Pasha All-llahun sikur ta dinit atë që di unë pak do të qeshënit dhe
shumë do të qanit.
Pastaj, kujtoi ngjarjen e Pejgamberit [sal-lallahu alejhi ve sel-lem]
kur një ditë pa në ëndërr burra dhe gra lakuriq në një vend të ngushtë
sikur furrë zjarri. Fundi i saj i gjërë, kurse gryka e saj e ngushte.
Ata bertitnin aty dhe leshonin zë të tmerrëm, kurse atyre u vinte zjarri
nga poshtë. Sa herë qe i kapte kjo flake, leshonin një bertimë të madhe
dhe të trishtushme nga nxehtesia e madhe. Kur e pyeti Pejgamberi
[sal-lallahu alejhi ve sel-lem] Xhibrilin alejhi selam se kush janë këta
njerëz, ju përgjigj se këta janë lavirët dhe laviret dhe ky eshte
denimi i tyre deri në Ditën e Gjykimit, kurse denimi në botën tjetër
është edhe më i dhimbshëm.
Pastaj i tha vetja e tij: Bëre dhe pendohu...! Por jo, u kthye e tha:
Kërkoj mbrojtje prej All-llahut prej shejtanit të mallkuar! Si të shikoj
një grua të huaj, që nuk me lejohet ta shiqojë atë?! Pasha All-llahun
që qendron lartë mbi ne dhe na shiqon neve, si turpërohemi para
krijesave dhe fshihemi prej tyre, kurse i bëjmë mëkatet haptas para
Krijuesi?!
Pastaj, djaloshi mbeti i heshtur për një moment duke menduar per dalje nga kjo situatë dhe filloi te shikojë kah dera për dalje.
Por, lavirja sa e pa këtë filloi te bertas dhe filloi ta kërcenojë duke i
thënë se në qoftë se nuk e bënë atë çka po dëshiroj prej teje, do të
thërras njerëzit dhe do t'u them atyre se ky djalosh me sulmoi ne
shtëpinë time dhe pastaj çka te pret ty vetëm se vdekja ose burgu?!
Filloi djaloshi besimtar të dridhet nga frika prej Allahut. Kur e pa se
nuk ka dalje nga kjo, mendoi që të bëjë një dredhi për të shpëtuar nga
ky kurth.
Mori leje nga kjo grua e pandershme që të hyjë në nevojtore. Hyri aty
dhe mendoi të arratiset nga dritarja. Mirëpo, pa se dalja nga dritarja
është e pamundur.
Pastaj, nuk kishte mundësi tjetër përveç se të ndyhet me ndytësirë vetëm e vetëm që mos të bie në imoralitet.
Shikoi tek vendi ku kryhet nevoja, hapi kapakun dhe filloi ta ndyejë
trupin me ndytësirë. Pasi u ndot krejtësisht hapi derën dhe doli tek
ajo.
Në momentin kur e pa lavirja në këtë gjëndje u trishtua dhe filloi të bërtasë: Budalla... budalla...!
Ia hodhi mallin e tij mbi fytyren e tij dhe ia hapi derën që të dilte nga shtëpia e saj.
Pasi doli djaloshi në këtë gjëndje, filloi të ece nëpër rrugët e qytetit
në drejtim të shtëpisë së tij, kurse fëmijet e rrugës filluan duke u
qeshur dhe tallur me te, duke i thënë: budalla... budalla...
Kur mbrriti në shtëpi hoqi teshat e ndotura dhe u pastrua. Nga trupi i
tij filloi të ndihet erë misku dhe kjo erë nuk ju nda nga trupi i tij
deri në vdekje.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:10
Para se të bësh mëkate...
Erdhi një njeri te Ibrahim ibn Ed-hemi [All-llahu e mëshiroftë] dhe i
tha: "O Ebu Is-hak, e kam tepruar në mëkate… Më trego diçka që të
largohem nga këto mëkate dhe ta ndriçoj jetën!
I tha Ibrahim Ibën Ed-hemi: Nëse i pranon pesë kushte, të cilat do t'i
veprosh para se të biesh në mëkate atëherë mos u mërzit nga dëmi i
mëkatit.
I tha njeriu: M'i trego ato o Ebu Is-hak!
Ibrahimi tha: Sa i përket të parës, kur dëshiron t'i bësh mëkat All-llahut të Lartësuar mos u ushqe nga rrisku i Tij!
Tha njeriu: E nga te ushqehem unë, kurse çdo gjë që është në tokë është nga furnizimi i Tij?!
Ibrahimi iu përgjigj: Vallë, a rehatohesh që të ushqehesh nga rrisku i tij dhe t'i t'ia kthesh me mëkat?!
Tha njeriu: Jo. Më trego për kushtin e dytë!
I tha Ibrahimi: Kur dëshiron t'i bësh mëkat All-llahut mos bano në tokën e Tij!
Iu përgjigj njeriu: Kjo qenka më e rënd se sa e para, e ku të banoj unë pra?!
I tha Ibrahimi: O ti njeri, a je i rehatshëm të banosh në tokën e Tij dhe aty t'i bësh mëkate Atij?!
Tha njeriu: Jo. Më trego për kushtin e tretë!
I tha Ibrahimi: Kur dëshiron që t'i bësh mëkate Atij, dhe të ushqehesh
nga furnizimi i Tij dhe të banosh në tokën e Tij, atëhërë shko në një
vënd që nuk të shikon as All-llahu dhe bëre mëkatin.
Tha njeriu: O Ibrahim çka është kjo?! Si mund ta bëjë këtë kurse Ai sheh atë që është në fshehtësi?!
Ia ktheu Ibrahimi: O ti njeri, si ke mundësi që të ushqehesh nga
furnizimi i Tij, të banosh në tokën e Tij dhe ti i bën mëkate Atij kur e
din që Ai të sheh ty kur bën mëkate në fshehtësi dhe haptazi?!
Tha njeriu: Jo. Më trego për kushtin e katërt!
I tha Ibrahimi: Kur të vjen meleku i vdekjes që të ta merr shpirtin
tënd, thuaj atij: "Më vonë pak, derisa të pendohem sinqerisht dhe të bëj
vepra të mira"!
Tha njeriu: Po ai nuk do ta pranojë këtë gjë nga unë!
I tha Ibrahimi: Si ke mundësi që të vazhdosh në mëkate pasi e di që për
ty do të ketë fund dhe nuk ke mundësi që ta shtysh vdekjen deri që të
pendohesh, dhe se meleku nuk e pranon nga ti kërkesën për vonim?!
Tha njeriu: Më trego për kushtin e pestë!
I tha Ibrahimi: Kur të vijn Zebanijtë (Melaiket e xhehennemit) Ditën e
Kijametit që të marrin për në zjarr, ti mos prano që të shkosh me ta!
Tha njeriu: Ata nuk do të më lejojnë, dhe nuk do të pranojn këtë nga unë!
Në fund iu drejtua Ibrahimit dhe i tha: O Ibrahim, më mjafton... më mjafton kaq, kërkoj falje nga All-llahu dhe pendohem tek Ai.
U pendua ky njeri dhe u largua nga të gjitha mëkatët dhe iu nënshtrua All-llahut me adhurim derisa u nda nga kjo botë.
Erdhi një njeri te Ibrahim ibn Ed-hemi [All-llahu e mëshiroftë] dhe i
tha: "O Ebu Is-hak, e kam tepruar në mëkate… Më trego diçka që të
largohem nga këto mëkate dhe ta ndriçoj jetën!
I tha Ibrahim Ibën Ed-hemi: Nëse i pranon pesë kushte, të cilat do t'i
veprosh para se të biesh në mëkate atëherë mos u mërzit nga dëmi i
mëkatit.
I tha njeriu: M'i trego ato o Ebu Is-hak!
Ibrahimi tha: Sa i përket të parës, kur dëshiron t'i bësh mëkat All-llahut të Lartësuar mos u ushqe nga rrisku i Tij!
Tha njeriu: E nga te ushqehem unë, kurse çdo gjë që është në tokë është nga furnizimi i Tij?!
Ibrahimi iu përgjigj: Vallë, a rehatohesh që të ushqehesh nga rrisku i tij dhe t'i t'ia kthesh me mëkat?!
Tha njeriu: Jo. Më trego për kushtin e dytë!
I tha Ibrahimi: Kur dëshiron t'i bësh mëkat All-llahut mos bano në tokën e Tij!
Iu përgjigj njeriu: Kjo qenka më e rënd se sa e para, e ku të banoj unë pra?!
I tha Ibrahimi: O ti njeri, a je i rehatshëm të banosh në tokën e Tij dhe aty t'i bësh mëkate Atij?!
Tha njeriu: Jo. Më trego për kushtin e tretë!
I tha Ibrahimi: Kur dëshiron që t'i bësh mëkate Atij, dhe të ushqehesh
nga furnizimi i Tij dhe të banosh në tokën e Tij, atëhërë shko në një
vënd që nuk të shikon as All-llahu dhe bëre mëkatin.
Tha njeriu: O Ibrahim çka është kjo?! Si mund ta bëjë këtë kurse Ai sheh atë që është në fshehtësi?!
Ia ktheu Ibrahimi: O ti njeri, si ke mundësi që të ushqehesh nga
furnizimi i Tij, të banosh në tokën e Tij dhe ti i bën mëkate Atij kur e
din që Ai të sheh ty kur bën mëkate në fshehtësi dhe haptazi?!
Tha njeriu: Jo. Më trego për kushtin e katërt!
I tha Ibrahimi: Kur të vjen meleku i vdekjes që të ta merr shpirtin
tënd, thuaj atij: "Më vonë pak, derisa të pendohem sinqerisht dhe të bëj
vepra të mira"!
Tha njeriu: Po ai nuk do ta pranojë këtë gjë nga unë!
I tha Ibrahimi: Si ke mundësi që të vazhdosh në mëkate pasi e di që për
ty do të ketë fund dhe nuk ke mundësi që ta shtysh vdekjen deri që të
pendohesh, dhe se meleku nuk e pranon nga ti kërkesën për vonim?!
Tha njeriu: Më trego për kushtin e pestë!
I tha Ibrahimi: Kur të vijn Zebanijtë (Melaiket e xhehennemit) Ditën e
Kijametit që të marrin për në zjarr, ti mos prano që të shkosh me ta!
Tha njeriu: Ata nuk do të më lejojnë, dhe nuk do të pranojn këtë nga unë!
Në fund iu drejtua Ibrahimit dhe i tha: O Ibrahim, më mjafton... më mjafton kaq, kërkoj falje nga All-llahu dhe pendohem tek Ai.
U pendua ky njeri dhe u largua nga të gjitha mëkatët dhe iu nënshtrua All-llahut me adhurim derisa u nda nga kjo botë.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:11
Nuk je ti i verbër, por unë isha i verbër!
Nuk i kisha kaluar të tridhjetat kur gruaja ime lindi fëmiun tonë të
parë. Akoma vazhdoj dhe kujtoj atë natë me shokët e mi, në një prej
vendeve të pushimit ku kalonim natën, të mbushura me fjalë dhe biseda të
kota, madje edhe me pergojime dhe harame të tjera.
Isha unë ai që e mbaja fjalën më së shumti në mesin e shokëve duke
përgojuar dhe u tallur me njerëz, kurse shoket e mi qeshnin dhe
kenaqeshin me këtë.
Këtë natë kam qeshur shumë. Posedoja talent të çuditshem në imitimin e
njerëzve, saqë edhe zërin e ndryshoja sikur zëri i personit që e
imitoja. Tallesha me secilin, saqë edhe shoket e mi nuk i kurseja nga
kjo.
Kujtoj këtë natë, ku u talla me një të verbër që lypte në treg. Ia vura
këmbën përpara, zuri në kembën time dhe u rrezua. Më tha diçka por nuk e
mora vesh se ç'foli. Shokët dhe të gjithë njerëzit që ishin në treg
qeshnin.
U ktheva ate natë shumë vonë në shtëpi si gjithherë dhe gjeta gruan time
duke më pritur. I vinte keq për gjendjen time, me pyeti me zë të ulet
dhe të dobësuar: Rashid, ku ishe? Ia ktheva me shaka: Në Mars, tek
shoket si zakonisht.
Ishte tepër e lodhur. Mori të flasë por lotët e kishin ngulfatur:
Rashid, jam lodhur shumë, dhe me duket qartë se më është afruar koha e
lindjes.
Ndjeva në vetën time se kam qenë i pakujdesur për të. Ka qenë e duhur të
jam me i kujdesur për të dhe me afër saj, dhe te rrij më pak natën
jashte shtepisë, veçanerisht në muajin e saj të lindjes.
E dergova në spital me shpejtësi, hyri në dhomen e lindejs dhe filloi
t'i ndjejë dhimbjet e lindjes. Me orë të tëra prita lindjen, derisa më
humbi durimi duke pritur dhe thash të shkojë në shtëpi, dhe lashë numrin
e telefonit tek përgjegjësit, që të më thërrasin kur të lindë .U ktheva
në shtëpi të pushojë.
Pas një ore më lejmëruan për të më përgezuar për lindjen e djalit,
Salimit. Shkova në spital mënjëherë. I pari që më takoi me pyeti për
numrin e dhomës dhe informatet tjera për shoqën time. Kërkuan prej meje
të paraqitësha së pari të doktoresha, që ishte kujdesur për shoqën time.
Bertita me vrazhdësi: Çfarë doktoreshe! Me rëndesi është ta shohë
djalin tim. Por me detyruan që të shkoj tek doktoresha.
Hyra tek ajo dhe me lejmeroi se lindja e djalit tuaj është me të meta.
Më këshilloi që të pajtohem me caktimin e All-llahut, pastaj me tha se
djali juaj ka deformim të madh në të dy sytë e tij dhe kjo konkludon se
djali juaj është i verbër. E ula kokën dhe u mundova t'i ndali lotet dhe
mënjëherë kujtova lypsin e verbër, të cilin e kisha rrezuar në treg dhe
qeshen njerezit me te. Thashë: Subhanallah ç'ka të mbjellësh korrë.
Qëndrova kështu për një çast dhe nuk dija se çka të thoja. Mu kujtua
gruaja dhe djali. Falënderova doktoreshen për butesinë dhe sjelljen e
saj dhe shkova ta shoh gruan dhe djalin.
Gruaja nuk ishte e deshpëruar për atë që na kishte goditur, ishte
besimtare e forte në caktimin e All-llahut dhe e kënaqur me te. Shpesh
me këshillonte që të mos tallem me njerëz, dhe e perseriste shpesh mos i
përqesh njerëzit!
Dolem prej spitalit, doli edhe Salimi i vogël me ne. Në të vërtetë, nuk u
kujdesësha shumë për Salimin. E konsideroja sikur të mos ishte prezent
në shtëpi, saqë kur qante shumë ikja nga dhoma e fjetjes dhe dilja në
sallon dhe flija. Ndërsa gruaja ime kujdesej shumë për te dhe e donte
shumë. Kurse unë, jo që e urreja, mirëpo nuk mund ta doja, nuk e di
pse...?!
Rritej salimi dhe filloi të zvarritej. Kur mbushi afër gjashtë vjetë
filloi të mundohej të ecte. Vërejtem tek ai se ishte edhe i gjymtë në
kembë.
Pas Salimit, që ishte fëmiu ynë i parë, lindi dhe Umeri dhe Halidi.
Kalonin vitet, rritej Salimi dhe rritëshin edhe vëllezërit e tij.
Nuk e pelqeja te rrija në shtëpi, si gjithmonë isha me shokët e mi. Në
të vërtet, isha bërë si loder në duart e tyre. Nuk shpresonte gruaja ime
se unë mund të përmisohesha. Porse ajo gjithmonë lutej që të më
udhëzonte All-llahu dhe nuk hidherohej prej veprimeve të mija të
pamatura. Hidherohej vetëm kur shihte moskujdesjen time ndaj Salimit dhe
interesimin tim te madh për vëllezërit e tij.
Rritej Salim por rritej edhe brengosja ime për te, nuk e refuzova
kërkesën e gruas sime që ta regjistroj Salimin në një shkollë për të
nxënësit me të meta.
Isha i pakujdesshem ndaj kohës dhe vitet shkonin, ditet me ishin bërë të
njëjta, punë-gjumë, ushqim dhe qendrim im në orët e vona të natës, kjo
ishte dita dhe jeta ime.
Ishte ditë e xhuma, u zgjova në ora njembedhjetë të drekës, për mua
ishte akoma herët. Kisha një takim, në një gosti me kishin ftuar, u
vesha bukur, u parfumosa dhe vendosa të dal.
Duke kaluar nëpër koridorin e shtëpisë, papritmas ma tërhoqi vërejtjen
Salimi duke qarë shumë me një zë të madh. Ishte hera e parë që vërejta
Salimin duke qarë, që prej kur ishte i vogel. Dhjete vite kishin kaluar e
unë nuk i jam afruar atij. U mundova ta injoroj sikurse nuk po e
dëgjoj, mirëpo nuk u mbajta, dëgjova zërin e tij duke thirrur nënë e tij
kurse unë isha prezent. Ktheva koken kah ai, pastaj u afrova tek ai dhe
i thashë: Salim, pse qanë? Çfarë ke?
Sapo dëgjoi zërin tim u ndal nga të qajturit dhe kur ndjeu se jam afër
tij filloi të prekë përreth tij me dy duart e tija të vogla. E kuptova
se po mundohet të lergohet nga unë, sikur don të me thonte: , "Tash
gjete kohë të interesohesh për mua, ku ishe që dhjete vite?!" Hyri në
dhomën e tij e unë i shkova nga pas. Në fillim refuzoi të më tregonte
shkakun se pse qante. U mundova te sillem butë me te deri sa filloi te
me tregoi problemin.
Ishte vonuar Umeri, i cili e dërgonte atë në xhami për namaz të xhumasë,
ishte frikuar se nuk do te gjente vend në saffin e parë, thirri Umerin
dhe thirri nënën e tij, porse nuk i përgjigjej askush dhe qau. I shikoja
lotët e tija, që i rridhnin nga sytë e verbër. Subhanallah thashë, une
isha i verber e jo ai!
Nuk e mbajta dot vetën deri në fund të fjalës së tij, vendosa doren time
mbi gojën e tij dhe i thash: Për këtë ke qarë, o Salim? Ma ktheu: Po.
I harrova shoket e mi, e harrova gostinë, që kisha për të shkuar, dhe i
thash: O Salim, mos u hidhero! A e din se kush do të dërgojë ty sot në
xhami? Tha: Sigurisht Umeri porse ai vonohet gjithmonë. Ia ktheva: Jo
Umeri, por unë do të dërgoj sot në xhami.
U habit Salimi, nuk e besonte këtë, mendoi se po bëja shaka me te dhe
filloi të qajë. Ia fshiva lotët e tija me dore dhe e kapa për dore.
Desha ta dërgojë me veturë, porse refuzoi duke me thënë: Xhamia është
afër dhe kam dëshirë të eci deri në xhami.
Nuk e kujtoja herën e fundit që kam hyrë në xhami, porse ishte hera e
parë që ndjeva frikë dhe pendim për ato vite të gjata, që me kishin
shkuar pa falur namaz.
Kishte qënë xhamia e mbushur me besimtarë, por, për Salimin gjeta një
vend në rreshtin e parë. Dëgjuam hutben e xhumasë së bashku dhe u fal
Salimi afër meje. Në fakt unë u fala afër tij.
Pasi mbaroi namazi, kërkoi prej meje që t'ia afroi Kuranin. U habita! Si
do të lexon kurse ai është i verbër?! Ne fillim e injorova kërkesën e
tij, mirëpo u frikova mos po i shkaktoj plagë në vetën e tij dhe ia
dhashë Mus'hafin. Kërkoi prej meje që t'ia hapi Mus'hafin tek sureja
Kehf. Fillova ta shfletojë Mus'hafin deria sa e gjeta në përmbajtje
suren Kehf. E mori, e vendosi përpara vetës dhe filloi ta recitojë surën
me sy të mbyllur.
O All-llah! - thash i çuditur. Ai e ka mësuar tërë suren Kehf.
U turperova prej vetës, e kapa një Mus'haf që të lexoj, ndjeva një
dridhje në vete nga frika. lexova e lexova dhe e luta All-llahun të më
falë dhe të më udhëzojë. Fillova të qajë i penduar me një zë sikur
fëmijë. Disa njerëz akoma ishin të pranishëm në xhami duke falur nafile,
u turpërova prej tyre dhe u mundova të mos e marrin vesh që po qajë.
Paspak ndjeva dorën e vogël të Salimit duke prekur fytyren time, duke
m'i fshirë lotët, që më kishin mbuluar. E afrova dhe e shtërngova për
gjoksi duke e përqafuar, e shikova njëherë dhe tash në vete: Ti nuk je i
verbër, por unë jam i verbër.
U kthyem në shtëpi. Grauja ime ishte brengosur shumë për Salimin.
Mirëpo, kur mori vesh se unë kam qenë me të në xhami dhe kam falur
namazin me te, brenga e saj u kthye në gëzim. Nga kjo ditë nuk kam lënë
namaz pa falur në xhami.
Braktisa shoqërinë e shfrenuar të natës dhe bëra shoqëri më të mirë,
shokë të xhamisë, të cilët i njoftova në xhami dhe shijova ëmbelsinë e
imanit me ta.
Mësova shumë gjëra prej tyre, që dunjaja m'i kishte harruar.
Nuk leja ligjërate, që mbahej në xhami e që nuk prezentoja në to, e bëra
hatme edhe Kur'anin disa herë në muaj, u lidh gjuha ime me permendjen e
All-llahut në çdo kohë, me shpresë që të më falë All-llahu për
përgojimet dhe gjynahet tjera që i kisha bërë.
U afrova me afer familjes si kurrë më parë.
Një ditë, vendosen shokët e mi të mirë të shkojnë në një vende largë nga
shtëpia ime, për të bërë thirrje në Islam. Në fillim, nuk isha i
vendosur të shkojë me ta, por pasi fala namaz istihare dhe lajmërova
bashkëshortën time, që mendova se do të refuzonte, por përkundrazi u
pajtua me vendimin tim dhe me nxiti në këtë qëllim. Ishte hera e parë që
e lajmeroja gruan time për shkuarje në një vend jo të shfrenuar dhe te
urrejtur e të mbushur me harame.
U drejtova kah Salimi, i tregova për udhëtimin tim, me kapi me dy krahet e tij të vegjël dhe më përqafoj duke u lutur për mua.
Mungova në familje afërsishte tre muaj e gjysëm. Gjatë kësaj kohe
thirrja në telefon sa herë që më jepej mundësia, bisedoja me
bashkeshorten dhe femijet.
Filloi të më kapë një mallë i madh. Ah... sa me mori malli për Salimin.
Kisha dëshirë ta ndegjoja zërin e Salimit, ai ishte i vetmi qe nuk kisha
biseduar me te prej që kisha udhëtuar. Nuk e dija shkakun, ose është në
shkollë mendoja ose në xhami ne kohen kur thirrja.
Sa herë që bisedoja me bashkëshortën, i tregoja për mallin që me kishte
marrur për Salimin, kurse ajo qeshte e gëzuar dhe duke me përgezuar për
te. Vetem se në herën e fundit kur bisedova , nuk e dogjoja të qeshuren e
saj, si zakonisht, për habi kishte ndërruar zërine saj. I thash t'i
dërgonte selam Salimit nga unë. Ma ktheu: Inshallah, dhe pushoi.
Pasi që erdhi koha e kthimit në shtëpi u gëzova shumë. Kur u ofrova
derës së shtëpisë trokita dhe shpresoja që ta hapë deren Salimi.
Papritmas, e hapi derën Halid, i cili akoma nuk i kishte mbushur katër
vite. E përqafova dhe e barta me krahet e mi, kurse ai bertiste: Babi...
babi...! Nuk e di, sa hyra në shtëpi ndjeva një ngushtim në vetën time,
kërkova ndihmë nga All-llahu prej shejtanit të mallkuar.
Ndejta me gruan time, pashë se ishte e vërenjtur në fytyrë, nuk ishte
sikur herave të tjerave. U mundua të paraqitej si e gëzuar për ardhjën
time. E pyeta se çka ndodhur? M'u përgjigj: Asgjë!
Në çast m'u kujtua Salimi. I thashë: Ku është Salimi? Uli kokën e saj
dhe nuk m'u përgjigj, ndërsa në fytyrën e saj filluan t'i rrjedhin
lotët. Bërtita prap: Ku është Salimi? Nuk foli askush. Më pas m'u afrua
Halidi i vogël duke belbezuar dhe tha: Baba, Salimi ka shkuar në xhenet
tek All-llahu. Gruaja filloi të qajë me të madhe gati sa nuk u perplas
për tokë dhe dola nga dhoma e pikëlluar për ndarjen e Salimit.
Pas kësaj, mora vesh se dy javë para se të mbërrija Salimin e kishte
goditur një temperaturë e madhe dhe ethe dhe bashkëshortja e kishte
dërguar në spital. Mirëpo, sëmundja i ishte rënduar u nda nga kjo botë.
Salimi nuk ishte i verbër por unë isha i verbër.
O All-llah, sa kënaqësi është ta shijosh ëmbëlsinë e imanit!
All-llahu e mëshiroftë Salimin! E njohu All-llahun edhe pse ishte i
verbër. Sa e sa njerëz sot posedojnë shqisa të shëndosha por nuk shohin
dhe nuk e njohin All-llahun [subhanehu ve teala].
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:11
U udhëzova në duart e vajzës tri vjeçare
- Unë jam një djalosh i ri, i martuar para katër viteve, dhe më ka
furnizuar All-llahu me një grua të ndershme dhe të devotshme, e cila e
ka frike All-llahun shumë. Prej kësaj martese, All-llahu me dhuroi edhe
një vajzë, e cila është sikur të jetë engjull.
Kohë të gjatë isha në gaflet dhe i zhytur në mëkate, sa që edhe pas
martese pija alkoolin dhe thellohesha në mëkate dhe defrimet e kësaj
bote.
Isha nga ata që shikoja tërë natën filma të fëlliqur në shtëpi, pasi
flenin gruaja dhe vajza ime. Nuk falësha dhe nuk agjëroja, dhe as që
dija gjë nga Islami, perveç disa fjalëve, të cilat i kisha dëgjuar
ndonjëherë nga muezinet e xhamive. E kaloja jetën në këtë gjëndje me
vite të tëra duke mos e shijuar ngushtësine e shpirtit dhe zemrës sime.
Derisa erdhi një ditë, e cila ma ndryshoi tërësisht jetën time.
U ktheva në shtëpi, dhe si zakonisht, me vete kisha një film
pornografik, të cilin e ruaja ta shikoja atëherë kur të gjithë të kenë
fjetur. Pasi i mori gjumi ata, mora filmin dhe e futa ne video... filloi
filmi. Dhe unë normal duke shikuar... kur ja vajza ime e vogel, tashmë
tri vjeçare, e hapi deren e sallonit. Kur e pashë atë shpejtova dhe e
hoqa filmin. Ndërsa ajo mua afrua dhe më tha: O babai im, haram të
qoftë, ke frike All-llahun!
Kur i dëgjova këto fjalë, u çova shpejt dhe hyra në dhomë, u mbulova dhe
fillova të dridhem, sa që me dukej se e gjithë bota po me ngushtohet
rreth meje. Qendrova ashtu derisa u qetësova pak, e pastaj fillova të
mendoj, edhepse fjalët e vajzës me silleshin në mendje vazhdimisht. Në
atë kohë të mesnatës, fillova të ndjejë sinqerisht fjalen: "Ke frikë
All-llahun!" Fillova të kuptoj se ato nuk ishin fjalet e saj, pasiqë ajo
ende është shume e vogël, por ia ka mundësuar t'i thotë ato fjalë Ai, i
cili do t'ia mundesoje të flasë çdo pjese të trupit.
Duke qënë në këtë gjëndje, kur ja ezani i sabahut. U çova dhe e pashë
vetën se më kishte humbur fuqia dhe isha djersitur. Hyra dhe u pastrova,
pastaj dola në xhami, për herë të parë të falëm për All-llahun dhe të
kërkoj nga Ai falje dhe mëshirë. E pse jo, kur ai thotë: "Thuaj: "O
robërit e Mi, të cilët e keni ngarkuar me shumë gabime vetën tuaj, mos e
humbni shpresën ndaj mëshirës së All-llahut, sepse All-llahu i falë të
gjitha mëkatet, Ai është që shumë falë dhe është Mëshirues!" [Ez-Zumer,
53]
Dhe Ai është All-llahu, mëshira e të Cilit ka kapluar çdo gjë.
Po! U ndryshua jeta ime në tërësi. U largova nga të gjitha mëkatet dhe
haramet, në të cilat kisha qënë. Fillova të fali namazet në xhami, të
lexoj Kur'an, të mësoj edhe përmendesh me ndihmen e gruas sime të
devotshme. U ktheva në njeri, pasiqe kisha qënë sikur kafshe, haja dhe
pija dhe jetoja pa asnjë qëllim. E tash, kam qëllimin tim kryesor,
nënshtrimin ndaj All-llahut dhe urdhërave të Tij.
Pas një viti të jetës sime të re, All-llahu me furnizoi edhe me një fëmije të bukur, sikur hëna katërmbedhjetëshe.
Pas një kohe të shkurtë, duke qëne rrugës me familjen, na ndodhi një
fatkeqësi, u rrotullua automjeti yne disa herë. Nga ky aksident, nuk
shpetoi askush nga familja ime perveç meje. Me vdiq gruaja bashkë me të
dy femijët.
U ktheva në shtepi, dhe duke qëne ende ashtu në merzi dhe pikëllim, kur
ja po me bën vesvese djalli i mallkuar, dhe me thotë: Pi alkool nëse don
t'i harrosh të gjitha! Por, mu kujtua fjala e vajzes sime: O babai im,
haram të qoftë, ke frikë All-llahun! Dhe nuk ia lejova vetës kurr më të
kthehem nga drita në errësire.
Tash vazhdoj jetën në adhurim ndaj All-llahut dhe në lexim të
vazhdueshme të Kur'anit dhe lus All-llahun që të vdes me La ilahe il-la
All-llah dhe të takohem me familjen time në xhennetet e Tija të
pafundme.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:11
Vajza çifute pranoi Islamin - Tregimi i saj
" Si e pranova Islamin? "
0 vëllezër këtë fe të madhërishme, Islamin, në qoftë se do ta
prezentonim mirë dhe pastër, atëherë njerëzit do ta pranonin shume lehtë
për shkak të natyrës së pastër të tyre.
Kjo ngjarje është e nxjerrur nga Interneti, ku një grua thotë se e ka
parë një vajzë në xhami, në një qytet të vogël të Ame rikës, e cita
lexonte Kur'anin me komentin në gjuhën angleze, i ka dhënë selam e që ia
ka kthyer me buzëqeshje.
*****
U ul pranë saj, filluan të bisedojnë e pas një kohe të shkurtë u bënë dy
shoqe të mira. Një natë derisa ishin duke shëtitur përgjatë kejit, ajo i
tregoi shoqes së saj se si e përqafoi fenë Islame. Pra ta dëgjojmë këtë
ngjarje:
Tregon kjo vajzë:
"Kam jetuar në një familje amerikane çifu te, e përçarë mes veti, dhe
pasi që u shkurorëzua babai nga nëna, u martua me një grua tjetër, dhe
kështu filluan problemet. Pas kësaj ngjarjeje vendosa të largohem nga
shtëpia e atëherë isha 17 vjeçare, dhe u vendosa në republikën tjetër,
ku takova të rinj dhe të reja nga arabët të cilët ishin të ndershëm e
bujarë, dhe në fytyrat e tyre vazhdimisht vërehej buzëqeshje, mirëpo unë
shoqërimin me arabët nuk e kam dashur për shkak se i urreja.
Në anën tjetër nuk isha e kënaqur me jetën time e gjithashtu nuk ndieja
qetësi dhe prehje, përkundrazi ndieja ngushtim dhe humbje, dhe për këtë
arsye vendosa që t'i kthehem fesë time ashtu që të gjejë qetësi
shpirtërore e gjithashtu të kem vullnet për jetë, por çifutët me fenë e
tyre nuk më bindën, sepse është fe që nuk e respekton gruan, nuk e
respekton njeriun, fe që e urrejta, e që gjeta në të prapambeturi, e
gjithashtu në qoftë se të intereson diç nuk gjen përgjegje. Pas kësaj
pranova krishterimin, mirëpo krishterimi kishte më shumë kundërthënie në
disa gjëra që nuk i pranon mendja, e që kërkojnë prej nesh t'i nën
shtrohemi dhe t'i pranojmë këto gjëra. Kam pyetur shumë si ka mundësi ta
mbyt Zoti birin e vet? Si lind Ai? Si mund të ketë feja jonë tre zota e
nuk e shohim asnjërin prej tyre? U demoralizova, e lashë çdo gjë por e
dija se ka krijues, dhe çdo natë mendoja deri në agim. Një natë, para
agimit desha të bëjë vetëvrasje nga gjendja e keqe që mbretëronte tek
unë. Çdo gjë ishte e pakup timtë për mua, shiu binte pandërprerë sikur
të ishte burg që më rrethon, gjithësia rreth meje më mbytte, pra derisa
qëndroja pranë dritares në një shtëpi ta braktisur gjeta veten duke e
lutur Zotin: 0 Zot e di se je këtu, e di se më do mua, unë jam e brakti
sur, unë jam krijesë e jote e dobët, më udhëzo në rrugën Tënde, o më
udhëzo o më mbyt. Qajta me të madhe derisa më kishte zënë gjumi. Në
mëngjes u ngrita me zemër të hapur, një ndjenjë e huaj për mua. Dola si
zakonisht të kërkojë furnizim, ndoshta do të gjejë dikë të ma paguaj
mëngjesin apo të pastrojë enë e të marrë pak të holla. U takova me një
djalosh arab, me të cilin bisedova gjatë, e ky kërkoi nga unë që pas
mëngjesit të shkoj tek ai, në shtëpinë e tij dhe më ofroi të jetojë me
të. Shkova tek ai dhe derisa ishim duke ngrënë drekë, pirë dhe qeshur
hyri një djalosh me mjekër i cili quhej Sead, siç e mësova nga shoku im i
cili i habitur e thirri me këtë emër. E kapi për dore shokun tim dhe e
largoi nga banesa, dhe mbeta unë e frikësuar përballë një terroristi,
fundamentalisti. Mirëpo ky nuk bëri asgjë të jashtëza konshme, por
kërkoi nga unë me shumë respekt dhe edukatë të shkojë në shtëpinë time. I
thashë atij se unë nuk kam shtëpi. Ai më shikoi me dhembje, e këtë e
vërejta në fytyrën e tij, e pastaj më tha: "Mirë, rri këtu këtë natë
(ishte shumë ftohtë), merri këto të holla dhe të nesërmën shko , e që
këto të holla do të të ndihmojnë derisa të gjeshë punë." Posa deshi të
dalë, e falënde rova dhe i thashë: "Unë do të dalë e ti rri këtu, por më
trego të lutem përse u solle ashtu me shokun tënd, ndërsa me mua ke
sjellje tjetër. U ul dhe filloi të flasë, gjersa shikimi i tij ishte
vazhdimisht i ulur: shkak i kësaj sjellje është Islami, i ndalon veprat e
këqija: ndalon vetminë me gratë e huaja, pirjen e alko olit, nxitë në
bamirësi, në sjellje - edukatë të mirë.
U shtanga nga habia, a janë këta për të cilët thuhet se janë terroristë,
i mendoja se mbajnë armë dhe vrasin çdonjërin që u del para. Kështu më
kishin mësuar mediat amerikane. 1 thashë: "Dua të më mësosh më shumë për
Islamin?" Më tha: "Do të shkoj më së bashku tek një familje fetare
muslimane, do të qëndroshë aty dhe besoj se ata do të mësojnë për çdo të
mirë?" Shkuam tek ajo familje në ora dhjetë të mbrëmjes, të cilët na
pritën shumë mirë. Kështu fillova të shtrojë pyetje për gjërat të cilat
më mundonin qysh moti, ndërsa Doktor Sulejmani, i zoti i shtëpisë,
përgjigjej derisa u binda plotësisht, u binda se e gjeta atë që e
kërkoja si përgjigje në pyetjet që i kisha.
Fe e qartë, e pastër, që përputhet me natyrën e njeriut, nuk gjeta asnjë
vështirësi të besoja çdo gjë që dëgjova, sepse të gji tha ishin të
vërteta. Kur e pranova Islamin ndjeva një ringjallje të papërshkrueshme,
dhe po atë ditë e vendosa mbulesën (hixhabin).
Në ora një të mesnatës, zonja e shtëpisë më vendosi në dhomën më të
bukur, dhe më tha: "Kjo është dhoma jote, rri në të sa të duash." Pas
kësaj më vërejti se isha duke shikuar në dritare, e buzëgeshur e të
njëjtën kohë më rridhnin lotët. Më pyeti për këtë gjendje në të cilën
isha, i thashë: "Mbrëmë, saktësisht në këtë kohë qëndroja pranë dritares
dhe lutja Zotin, o të më udhëzojë në rrugën e drejtë, o të më mbys. Më
udhëzoi dhe më nderoi, ndërsa unë tani jam muslimane. Kjo është e
vërteta, kjo është e vërteta." Atëherë zonja e shtëpisë më përqafojë dhe
filloi të qajë së bashku me mua.
" Si e pranova Islamin? "
0 vëllezër këtë fe të madhërishme, Islamin, në qoftë se do ta
prezentonim mirë dhe pastër, atëherë njerëzit do ta pranonin shume lehtë
për shkak të natyrës së pastër të tyre.
Kjo ngjarje është e nxjerrur nga Interneti, ku një grua thotë se e ka
parë një vajzë në xhami, në një qytet të vogël të Ame rikës, e cita
lexonte Kur'anin me komentin në gjuhën angleze, i ka dhënë selam e që ia
ka kthyer me buzëqeshje.
*****
U ul pranë saj, filluan të bisedojnë e pas një kohe të shkurtë u bënë dy
shoqe të mira. Një natë derisa ishin duke shëtitur përgjatë kejit, ajo i
tregoi shoqes së saj se si e përqafoi fenë Islame. Pra ta dëgjojmë këtë
ngjarje:
Tregon kjo vajzë:
"Kam jetuar në një familje amerikane çifu te, e përçarë mes veti, dhe
pasi që u shkurorëzua babai nga nëna, u martua me një grua tjetër, dhe
kështu filluan problemet. Pas kësaj ngjarjeje vendosa të largohem nga
shtëpia e atëherë isha 17 vjeçare, dhe u vendosa në republikën tjetër,
ku takova të rinj dhe të reja nga arabët të cilët ishin të ndershëm e
bujarë, dhe në fytyrat e tyre vazhdimisht vërehej buzëqeshje, mirëpo unë
shoqërimin me arabët nuk e kam dashur për shkak se i urreja.
Në anën tjetër nuk isha e kënaqur me jetën time e gjithashtu nuk ndieja
qetësi dhe prehje, përkundrazi ndieja ngushtim dhe humbje, dhe për këtë
arsye vendosa që t'i kthehem fesë time ashtu që të gjejë qetësi
shpirtërore e gjithashtu të kem vullnet për jetë, por çifutët me fenë e
tyre nuk më bindën, sepse është fe që nuk e respekton gruan, nuk e
respekton njeriun, fe që e urrejta, e që gjeta në të prapambeturi, e
gjithashtu në qoftë se të intereson diç nuk gjen përgjegje. Pas kësaj
pranova krishterimin, mirëpo krishterimi kishte më shumë kundërthënie në
disa gjëra që nuk i pranon mendja, e që kërkojnë prej nesh t'i nën
shtrohemi dhe t'i pranojmë këto gjëra. Kam pyetur shumë si ka mundësi ta
mbyt Zoti birin e vet? Si lind Ai? Si mund të ketë feja jonë tre zota e
nuk e shohim asnjërin prej tyre? U demoralizova, e lashë çdo gjë por e
dija se ka krijues, dhe çdo natë mendoja deri në agim. Një natë, para
agimit desha të bëjë vetëvrasje nga gjendja e keqe që mbretëronte tek
unë. Çdo gjë ishte e pakup timtë për mua, shiu binte pandërprerë sikur
të ishte burg që më rrethon, gjithësia rreth meje më mbytte, pra derisa
qëndroja pranë dritares në një shtëpi ta braktisur gjeta veten duke e
lutur Zotin: 0 Zot e di se je këtu, e di se më do mua, unë jam e brakti
sur, unë jam krijesë e jote e dobët, më udhëzo në rrugën Tënde, o më
udhëzo o më mbyt. Qajta me të madhe derisa më kishte zënë gjumi. Në
mëngjes u ngrita me zemër të hapur, një ndjenjë e huaj për mua. Dola si
zakonisht të kërkojë furnizim, ndoshta do të gjejë dikë të ma paguaj
mëngjesin apo të pastrojë enë e të marrë pak të holla. U takova me një
djalosh arab, me të cilin bisedova gjatë, e ky kërkoi nga unë që pas
mëngjesit të shkoj tek ai, në shtëpinë e tij dhe më ofroi të jetojë me
të. Shkova tek ai dhe derisa ishim duke ngrënë drekë, pirë dhe qeshur
hyri një djalosh me mjekër i cili quhej Sead, siç e mësova nga shoku im i
cili i habitur e thirri me këtë emër. E kapi për dore shokun tim dhe e
largoi nga banesa, dhe mbeta unë e frikësuar përballë një terroristi,
fundamentalisti. Mirëpo ky nuk bëri asgjë të jashtëza konshme, por
kërkoi nga unë me shumë respekt dhe edukatë të shkojë në shtëpinë time. I
thashë atij se unë nuk kam shtëpi. Ai më shikoi me dhembje, e këtë e
vërejta në fytyrën e tij, e pastaj më tha: "Mirë, rri këtu këtë natë
(ishte shumë ftohtë), merri këto të holla dhe të nesërmën shko , e që
këto të holla do të të ndihmojnë derisa të gjeshë punë." Posa deshi të
dalë, e falënde rova dhe i thashë: "Unë do të dalë e ti rri këtu, por më
trego të lutem përse u solle ashtu me shokun tënd, ndërsa me mua ke
sjellje tjetër. U ul dhe filloi të flasë, gjersa shikimi i tij ishte
vazhdimisht i ulur: shkak i kësaj sjellje është Islami, i ndalon veprat e
këqija: ndalon vetminë me gratë e huaja, pirjen e alko olit, nxitë në
bamirësi, në sjellje - edukatë të mirë.
U shtanga nga habia, a janë këta për të cilët thuhet se janë terroristë,
i mendoja se mbajnë armë dhe vrasin çdonjërin që u del para. Kështu më
kishin mësuar mediat amerikane. 1 thashë: "Dua të më mësosh më shumë për
Islamin?" Më tha: "Do të shkoj më së bashku tek një familje fetare
muslimane, do të qëndroshë aty dhe besoj se ata do të mësojnë për çdo të
mirë?" Shkuam tek ajo familje në ora dhjetë të mbrëmjes, të cilët na
pritën shumë mirë. Kështu fillova të shtrojë pyetje për gjërat të cilat
më mundonin qysh moti, ndërsa Doktor Sulejmani, i zoti i shtëpisë,
përgjigjej derisa u binda plotësisht, u binda se e gjeta atë që e
kërkoja si përgjigje në pyetjet që i kisha.
Fe e qartë, e pastër, që përputhet me natyrën e njeriut, nuk gjeta asnjë
vështirësi të besoja çdo gjë që dëgjova, sepse të gji tha ishin të
vërteta. Kur e pranova Islamin ndjeva një ringjallje të papërshkrueshme,
dhe po atë ditë e vendosa mbulesën (hixhabin).
Në ora një të mesnatës, zonja e shtëpisë më vendosi në dhomën më të
bukur, dhe më tha: "Kjo është dhoma jote, rri në të sa të duash." Pas
kësaj më vërejti se isha duke shikuar në dritare, e buzëgeshur e të
njëjtën kohë më rridhnin lotët. Më pyeti për këtë gjendje në të cilën
isha, i thashë: "Mbrëmë, saktësisht në këtë kohë qëndroja pranë dritares
dhe lutja Zotin, o të më udhëzojë në rrugën e drejtë, o të më mbys. Më
udhëzoi dhe më nderoi, ndërsa unë tani jam muslimane. Kjo është e
vërteta, kjo është e vërteta." Atëherë zonja e shtëpisë më përqafojë dhe
filloi të qajë së bashku me mua.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:11
Pendimi i një mëkatari në duart e djalit të tij memec
Kjo ngjarje është prej ngjarjeve me të çuditshme, po të mos e kishte
shkruar vetë personi i ngjarjes s'do besoja se kjo mund të ndodhte.
Personi i ngjarjes i cili është nga Medineja rrëfen:
Jam një njëri në moshën tridhjetë e shtatë vjeçar, i martuar dhe kam
fëmijë. Kam bërë të gjitha gjynahet e mëdha të cilat i ka ndaluar
Allahu. Namazin nuk e kryeja me xhemat, vetëm në ndonjë rast dhe këtë
vetëm sa për t'u paraqitur para të tjerëve. Shkaku ishte se unë
shoqëroja njerëzit e këqinjë dhe të degjeneruar, shejtanin e kisha të
pandashëm shumicën e kohës.
Kam një djalë shtatë vjeçar, i cili quhej Mervan, ishte shurdhë-memec.
Mirëpo, ai kishte thithur imanin nga gjiri i nënës së tij besimtare.
Një natë, unë dhe djali im Mervani ishim në shtëpi. Unë planifikoja se çfarë do bënim unë dhe shokët e mi dhe ku do të shkonim?!
Ishte koha pas namazit të akshamit kur biri im Mervani me flet mua
(sinjale të kuptuara mes meje dhe atij) dhe me bën shenjë: pse baba nuk
falesh?! Pastaj ngriti dorën kah qielli dhe me kërcenohet se Allahu me
sheh mua. Ai me kishte parë mua nganjëherë kur unë bëja ndonjë gjunah,
andaj u çudita prej "fjalëve" të tij.
Djali im filloi të qajë para meje. E afrova afër meje por ai iku nga
unë. Pas pak shkoi tek kroi dhe mori abdes, nuk dinte mirë të merrte
abdes, mirëpo, ai kishte mësuar prej nënës së tij, e cila aq shumë më
këshillonte por kot, ajo dinte Kur`anin përmendësh.
Pastaj djali erdhi tek unë dhe me dha shenjë që të prisja pak... kur ja,
ai po falte namaz para syve të mi. Pasi përfundoi namazin u ngrit,
solli një Kur`an, e vendoi para meje dhe e hapi menjëherë pa e shfletuar
dhe e vendosi gishtin e tij tek ajeti i sures Merjem: "O babai im, unë
kam frikë se do të godet ndonjë dënim prej të Gjithmëshirshmit e do të
jesh shok i djallit!" (Merjem:45), e pastaj filloi të qajë, edhe unë
qajta gjatë e ai i fshinte lotet nga sytë e mi dhe ma puthi kokën dhe
duartë dhe përmes shenjave që kuptojmë njëri-tjetrin më "tha": Falu o
Babai im, para se të vendosesh nën dhe e të jesh peng i dënimit.
Për Zotin, gjendesha në një trishtim dhe frikë që s`e di askush përveç
Allahut. U ngrita menjëherë dhe ndeza të gjitha dritat e shtëpisë. Djali
im Mervani më ndiqte nga dhoma në dhomë, më shikonte me habi dhe me
"tha": lëri dritat e hajde të shkojmë në xhaminë e madhe (ka për qëllim
xhamin e Pejgamberit [salallahu alejhi ve sel-lem] ). Unë i thashë:
shkojmë në xhaminë që është afër shtëpisë sonë, mirëpo ai ishte
këmbëngulës vetëm në xhamin e Pejgamberit [salallahu alejhi ve sel-lem].
E çova atje, unë ndihesha i frikësuar ndërsa shikimet e tij nuk mu
ndanin për asnjë çast. U futëm në Rrevda (pjesë e xhamisë) e cila ishte e
mbushur me njerëz. U bë ikameti i namazit të jacisë e imami filloi të
lexoj nga Fjalët e Allahut të Lartëmadhëruar: "O ju të cilët besuat, mos
shkoni gjurmëve të djallit, pse kush ndjek gjurmët e djallit ai
urdhëron për të shëmtuara e të irituara, e sikur të mos ishte mirësia e
All-llahut ndaj jush dhe mëshira e Tij, askush prej jush nuk do të
pastrohej kurrë (prej mëkatesh), por All-llahu e pastron atë që do Ai.
All-llahu dëgjon e di" (en-Nur:21).
Nuk mundja ta përballoja vetën nga të qajturit, edhe Mervani qante afër
meje duke me parë mua. Gjatë namazit, Mervani nxorri nga xhepi im një
mindil dhe mi fshiu lotët. Pas përfundimit të namazit unë vazhdova të
qajë e ai mi fshinte lotët. Qëndrova në xhami plotë një orë derisa djali
im Mervani më "tha": mjaftë o Babai im, mos u frikëso, u bë merak për
mua nga të qajturit e shumtë.
U kthyem në shtëpi. Kjo ishte nata më e madhe tek unë ngase në këtë natë linda përsëri.
Erdhi gruaja dhe fëmijët e mi, filluan të qajnë duke mos ditur asgjë
çfarë ka ndodhur. Mervani u "tha": babai im është falur në xhamin e
Pejgmaberit [salallahu alejhi ve sel-lem]. Gruaja ime u gëzua shumë me
këtë lajm, ngase ai është fryt i edukimit të saj të mirë. I tregova asaj
për atë që ngjau mes meje dhe Mervanit, dhe i thashë asaj: të betohem
në Allahun, a ti e mësove atë që ta hap Kur`anin tek ai ajet? Ajo u
betua tre herë në Allahun se nuk ka vepruar diç të tillë. Atëherë, ajo
më tha: falënderoje Allahun për këtë udhëzim. Kjo ishte nata më e mirë
për mua.
Mua tani – duke iu falenderuar Allahut- nuk më humb namazi me xhemat në
xhami. Kam braktisur të gjithë shokët e këqinjë, kam provuar shijën e
imanit, sikur të më kishe parë do ta kuptoje këtë nga fytyra ime.
Tani jetoj në lumturi, dashuri dhe mirëkuptim me gruan dhe fëmijët e mi e
sidomos me djalin tim Mervanin shurdhë-memecin, të cilin e dua shumë, e
si jo kurse udhëzimi im ishte në duartë e tij.
Kjo ngjarje është prej ngjarjeve me të çuditshme, po të mos e kishte
shkruar vetë personi i ngjarjes s'do besoja se kjo mund të ndodhte.
Personi i ngjarjes i cili është nga Medineja rrëfen:
Jam një njëri në moshën tridhjetë e shtatë vjeçar, i martuar dhe kam
fëmijë. Kam bërë të gjitha gjynahet e mëdha të cilat i ka ndaluar
Allahu. Namazin nuk e kryeja me xhemat, vetëm në ndonjë rast dhe këtë
vetëm sa për t'u paraqitur para të tjerëve. Shkaku ishte se unë
shoqëroja njerëzit e këqinjë dhe të degjeneruar, shejtanin e kisha të
pandashëm shumicën e kohës.
Kam një djalë shtatë vjeçar, i cili quhej Mervan, ishte shurdhë-memec.
Mirëpo, ai kishte thithur imanin nga gjiri i nënës së tij besimtare.
Një natë, unë dhe djali im Mervani ishim në shtëpi. Unë planifikoja se çfarë do bënim unë dhe shokët e mi dhe ku do të shkonim?!
Ishte koha pas namazit të akshamit kur biri im Mervani me flet mua
(sinjale të kuptuara mes meje dhe atij) dhe me bën shenjë: pse baba nuk
falesh?! Pastaj ngriti dorën kah qielli dhe me kërcenohet se Allahu me
sheh mua. Ai me kishte parë mua nganjëherë kur unë bëja ndonjë gjunah,
andaj u çudita prej "fjalëve" të tij.
Djali im filloi të qajë para meje. E afrova afër meje por ai iku nga
unë. Pas pak shkoi tek kroi dhe mori abdes, nuk dinte mirë të merrte
abdes, mirëpo, ai kishte mësuar prej nënës së tij, e cila aq shumë më
këshillonte por kot, ajo dinte Kur`anin përmendësh.
Pastaj djali erdhi tek unë dhe me dha shenjë që të prisja pak... kur ja,
ai po falte namaz para syve të mi. Pasi përfundoi namazin u ngrit,
solli një Kur`an, e vendoi para meje dhe e hapi menjëherë pa e shfletuar
dhe e vendosi gishtin e tij tek ajeti i sures Merjem: "O babai im, unë
kam frikë se do të godet ndonjë dënim prej të Gjithmëshirshmit e do të
jesh shok i djallit!" (Merjem:45), e pastaj filloi të qajë, edhe unë
qajta gjatë e ai i fshinte lotet nga sytë e mi dhe ma puthi kokën dhe
duartë dhe përmes shenjave që kuptojmë njëri-tjetrin më "tha": Falu o
Babai im, para se të vendosesh nën dhe e të jesh peng i dënimit.
Për Zotin, gjendesha në një trishtim dhe frikë që s`e di askush përveç
Allahut. U ngrita menjëherë dhe ndeza të gjitha dritat e shtëpisë. Djali
im Mervani më ndiqte nga dhoma në dhomë, më shikonte me habi dhe me
"tha": lëri dritat e hajde të shkojmë në xhaminë e madhe (ka për qëllim
xhamin e Pejgamberit [salallahu alejhi ve sel-lem] ). Unë i thashë:
shkojmë në xhaminë që është afër shtëpisë sonë, mirëpo ai ishte
këmbëngulës vetëm në xhamin e Pejgamberit [salallahu alejhi ve sel-lem].
E çova atje, unë ndihesha i frikësuar ndërsa shikimet e tij nuk mu
ndanin për asnjë çast. U futëm në Rrevda (pjesë e xhamisë) e cila ishte e
mbushur me njerëz. U bë ikameti i namazit të jacisë e imami filloi të
lexoj nga Fjalët e Allahut të Lartëmadhëruar: "O ju të cilët besuat, mos
shkoni gjurmëve të djallit, pse kush ndjek gjurmët e djallit ai
urdhëron për të shëmtuara e të irituara, e sikur të mos ishte mirësia e
All-llahut ndaj jush dhe mëshira e Tij, askush prej jush nuk do të
pastrohej kurrë (prej mëkatesh), por All-llahu e pastron atë që do Ai.
All-llahu dëgjon e di" (en-Nur:21).
Nuk mundja ta përballoja vetën nga të qajturit, edhe Mervani qante afër
meje duke me parë mua. Gjatë namazit, Mervani nxorri nga xhepi im një
mindil dhe mi fshiu lotët. Pas përfundimit të namazit unë vazhdova të
qajë e ai mi fshinte lotët. Qëndrova në xhami plotë një orë derisa djali
im Mervani më "tha": mjaftë o Babai im, mos u frikëso, u bë merak për
mua nga të qajturit e shumtë.
U kthyem në shtëpi. Kjo ishte nata më e madhe tek unë ngase në këtë natë linda përsëri.
Erdhi gruaja dhe fëmijët e mi, filluan të qajnë duke mos ditur asgjë
çfarë ka ndodhur. Mervani u "tha": babai im është falur në xhamin e
Pejgmaberit [salallahu alejhi ve sel-lem]. Gruaja ime u gëzua shumë me
këtë lajm, ngase ai është fryt i edukimit të saj të mirë. I tregova asaj
për atë që ngjau mes meje dhe Mervanit, dhe i thashë asaj: të betohem
në Allahun, a ti e mësove atë që ta hap Kur`anin tek ai ajet? Ajo u
betua tre herë në Allahun se nuk ka vepruar diç të tillë. Atëherë, ajo
më tha: falënderoje Allahun për këtë udhëzim. Kjo ishte nata më e mirë
për mua.
Mua tani – duke iu falenderuar Allahut- nuk më humb namazi me xhemat në
xhami. Kam braktisur të gjithë shokët e këqinjë, kam provuar shijën e
imanit, sikur të më kishe parë do ta kuptoje këtë nga fytyra ime.
Tani jetoj në lumturi, dashuri dhe mirëkuptim me gruan dhe fëmijët e mi e
sidomos me djalin tim Mervanin shurdhë-memecin, të cilin e dua shumë, e
si jo kurse udhëzimi im ishte në duartë e tij.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:12
Elhamdulilah që All-llahu më ka nderuar
Tregon Ebu Ibrahimi dhe thotë:
"Isha një ditë duke udhëtuar nëpër shkretëtirë dhe papritmas humba
rrugën për ku isha nisur. U ndala tek një tendë e vjetër, shikova
mbrenda saj dhe pashë aty një njeri, ishte i ulur në tokë.
Sapo iu afrova me qetësi pashë se ky njeri ishte i paralizuar, i kishte të dy duart e këputura.
Ç'është më e çuditëshmja se ai ishte edhe i verbër dhe ishte i vetmuar, nuk kishte askënd që të kujdesej për të.
Dëgjova prej tij disa fjalë, që shpesh i përseriste: Falënderimi i takon
vetëm All-llahut, që me ka nderuar me një nderë të madhe mbi shumë
krijesa të Tija.
Duke e përseritur këtë disa herë, ma tërhoqi vëmendjen dhe më shtyri të
interesohem për te. Dy duart e këputura dhe dy sytë e tij të verbër dhe
nuk posedonte kurrfarë fuqie për kujdesjen e vetës. Shikova përreth tij
dhe kerkoja se mos po shoh dikë prej të afërmëve të tij që kujdeset për
te, mirëpo, për fat të keq, nuk pashë askend. Vazhdova t'i afrohem deri
sa ndjeu levizjet i mija dhe filloi të pyeste:
- Kush është? Kush është?
- I thashë: Esselamu alejkum! Jam një njeri që kam humbur rrugën dhe u
ndala tek tenda jote. Po ti kush je? Pse jeton i vetmuar në këtë vend? –
Fillova unë me pytje: Ku e ke familjën apo të afërmit?
- M'u përgjigj: Unë jam një plak i sëmuar, që me kanë lënë njerëzit dhe me kanë vdekur shumica prej të afërmëve.
- I thashë: Dëgjova nga ju disa fjalë, që me çuditën: Falënderimi i
takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar me një nderë të madh mbi shumë
krijesa tjera të Tija, me trego se çka të ka nderuar All-llahu ty kurse
unë të shohe të verbër me dy duart e këputura, i varfer dhe askend
perreth teje që interesohet për ty?!
- Më tha: Të tregoj, por me një kusht! Kam një nevojë të ma kryesh.
- I thashë: Me gjithë dëshirë inshallah, vetëm me trego!
- Më tha: Po e sheh se jam sprovuar me sprova dhe fatkeqësi të ndryshme,
mirëpo, prap Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar me
një nderë të madh mbi shumë krijesa të tjera. A nuk me ka dhënë
All-llahu mendjen, që të logjikoj me te?!
I thashë: Po, si jo!
- Ma ktheu: Sa e sa njerëzve u mungon kjo begati, janë budalla, të çmendur, që nuk posedojnë mendje?!
- Shumë ka. - ja ktheva.
- Pastaj tha: Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka zgjedhur mbi shumë krijesa të tjera dhe me ka nderuar.
- Vazhdoi përseri: A nuk me ka dhënë All-llahu të dëgjuarit, me të cilin
dëgjoj ezanin për namaz, dëgjoj me te fjalët dhe atë që kam përreth?!
- I thashë: Po, si jo!
- Ma ktheu: Sa prej njerëzëve janë të shurdhët dhe nuk mund të
dëgjojnë?! Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar mbi
shumë krijesa.
A nuk më ka dhënë All-llahu gjuhën, me të cilën e përmendi Atë dhe
mirrem vesh me njerëzit?! Sa e sa njerëz memece ka sot që nuk flasin?!
I thashë: Po, vërtetë shumë ka.
- Tha: Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar dhe me ka zgjedhur mbi shumë krijesa të Tija.
A nuk me ka udhëzuar All-llahu në Islam dhe adhuroj vetëm All-llahun
Një, të Vetmin, që nuk meriton të adhurohet askush përveç Tij?! Unë tek
Ai llogaris shpërblimin duke bërë durim në sprovat e Tija.
Sa ka prej njerzëve, që janë adhurues të idhujve dhe kryqëve dhe janë të
kënaqur me mosbesimin e tyre?! Ata kanë humbur në këtë botë dhe në
botën tjetër. Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që më ka nderuar mbi
shumë krijesa të Tija. Kështu vazhdoi plaku duke i numëruar begatitë e
All-llahut, kurse mua me shtohej çudia prej imanit të tij të fort dhe
bindjes së tij të madhe, që plaku edhe në gjendjen e tij të mjerueshme
ishte i kënaqur me ato begati që ia kishte dhënë All-llahu.
Thashë me vete: Sa prej të sëmurëve janë, që ndoshta nuk janë goditur as
sa një e katërta e kësaj që është goditur ky plak, apo ndoshta janë
sprovuar vetëm me humbje të shikimit apo të dëgjimit, apo kanë ndonjë
sëmundje të lehte e që mund të llogariten të shendoshë në krahasim më
atë që e ka goditur këtë plak. Saqë i dëgjon duke u ankuar dhe duke
qajtur me zë të lartë, duke renkuar nga semundja. E atyre vetëm iu
shtohet dobësia dhe iu pakësohet bindja në shpërblimin e All-llahut.
U thellova në mendime të thella derisa m'i ndërpreu mendimet fjala e plakut duke më thënë:
- A ta them kërkesen time që pata? A ma kryen atë?
- I thashë: Po, inshallah! Cila është kërkesa yte?
E uli kokën dhe lotët i rrodhën nga sytë e tij të verbër. Pastaj ngriti koken e tha:
- Nuk me ka mbetur askush prej familjes perveç një djalit
katërmbedhjetëvjeçar. Ai është që me ushqen, me veshën, me shtrinë për
të fjetur dhe me ngrite për çdo nëvojë. Mirëpo, ka dalë që dje të me
kërkojë ushqim dhe nuk është kthyer më dhe nuk e di a është gjallë dhe
kthehet apo është i vdekur dhe është harruar. Unë, sikurse po e sheh,
jam plak i lodhur, i verbër, ku ta kërkoj unë i shkreti?!
E pyeta për pamjen e tij dhe cilësitë e tija në mënyrë që ta njoh nëse e takoj.
Dola që ta kërkoj djalin, po ku ta kërkoj kurse rruga për mua ishte e
panjohur dhe nuk dija nga ta kërkoja, unë vetë kisha humbur rrugën.
Vazhdova rrugën duke ecur nëpër shkretëtirë, kërkoja andej këtej ndonjë
njeri të pyes për djalin, por s'ka gjë. Rastësisht e ktheva kokën dhe
pashë andej tëndes së plakut një kodër të vogël, ku ishin mbledhur disa
sorra, ishin mbledhur rreth diçkaje. Thashë me vete: Këto nuk mblidhen
përveç se rreth ndonjë ngrodhësire ose ushqimi. U ngrita në koder dhe u
afrova tek këto shpezë. Kur arrita afër tyre filluan të shpërndahen dhe
në vendin ku ishin mbledhur sorrat çka të shoh?! Një djale i ri i
vdekur, trupi i tij i këputur sikur ta kishte sulmuar ndonjë ujk dhe ka
ngrenë një pjesë të tij dhe ka lënë pjesën tjetër për shpezë.
Nuk me brengosi djali aq shumë sa me erdhi keq dhe u pikëllova për
plakun. Zbrita nga kodra duke ecur ne drejtim të tendës duke qenë në mes
pikëllimit dhe hutise. Duke menduar se a të shkoj dhe ta lë plakun në
vetmi apo të kthehem tek ai dhe ta lajmëroj për djalin. U drejtova kah
tënda dhe po dëgjoj plakun duke bërë tesbihë dhe duke përmendur
All-llahun. Isha i hutuar çka t'i them, si t'ia filloj...? Me erdhi në
mendje ngjarja e të dërguarit të All-llahut, Ejubit alejhi selam.
Hyra tek plaku dhe e gjeta ashtu si e kisha lënë. I dhashë selam. I
mjeri, ishte mërzitur shumë për djalin. Sa më ndjeu më pyeti: ku është
djali?
I thashë: Përgjigju ti njëhere! Cili prej ju të dyve është me i dashur tek All-llahu, ti apo Ejubi, alejhi selam?
Tha: Ejubi, alejhi selam është me i dashur tek All-llahu.
I thashë: Cili është sprovuar më shumë, ti apo Ejubi, alejhi selam?
Tha: Padyshim, Ejubi, alejhi selam.
Atëherë i tashë: Llogarite djalin tënd tek All-llahu se të ka vdekur...!
E gjeta atë të vdekur tek kodra, iu kishin versulur ujqërit mbi trupin e
tij. Rënkoi plaku i mjerë, pastaj rënkoj përseri duke marrë frymë
thellë dhe duke përseritur fjalën: LA ILAHE IL-LALL-LLAH...
Mora ta qetësojë duke ia kujtuar durimin, mirëpo atij iu shtuan vuajtjet
dhe rënkimet derisa dhe nisa t'ia përkujtoj shehadetin (LA ILAHE
IL-LALL-LLAH) dhe vdiq në duart e mia.
E mbulova me jorganin që e kishte përfundi dhe dola të kerkoje ndonjë
njeri që të më ndihmojë t'ia pregadis xhenazën. Pas pak pashë tre vetë
të hipur mbi kafshet e tyre. Dukeshin të ishin udhetarë.
I thirra dhe m'u përgjigjen. Kur u afruan u thashë:
- Këtu është një njëri musliman i vdekur dhe nuk ka askë që interesohet
dhe mirret me të, a keni mundësi që të më ndihmoni për ta larë, ta
mbështjellim në qefin dhe ta varrosim? Ata pranuan.
Hyrën në tendë që ta shohin plakun e vdekur dhe ta bartnin për ta
varrosur. Sapo zbuluan fytyrën e tij bertitën: Ebu kulabe... Ebu
kulabe...! Pastaj e mora veshë se Ebu kulabe kishte qenë një prej
dijetarëve të njohur, qe e kishte humbë pleqëria dhe sëmundjet e shumta
pozitën e tij dhe e kishin lenë njerëzit pas dore. Iu kishin mbledhur
shumë sprova dhe fatëkeqësi deri sa ishte vetmuar prej njerzëve në një
tendë të vjetër në hapësiren e shkretëtirës.
Ia pregatitëm xhenazën dhe e varrosëm.
Udhëtova bashkë me këta tre veta dhe më ndihmuan që ta gjejë rrugën për në qytet.
Në këtë natë e pashë ne ëndërr Ebu Kulaben me pamjen me të bukur, kishte
të veshur rroba të bardha dhe ishte plotësuar pamja e tij, pa të meta
trupore. E pashë duke ecur në një vend të gjelbëruar.
E pyeta: O Ebu Kulabe, çka të ka bërë ty të jesh në këtë vend kaq të bukur dhe i shëndoshë fizikisht?
U përgjigjë: Posa më ka futur All-llahu në xhenet dëgjova një zë duke me thënë fjalën e All-llahut:
سَلاَمٌ عَلَيْكُم بِمَا صَبَرْتُمْ فَنِعْمَ عُقْبَى الدَّارِ
"(u thonë) selamun alejkum, me durimin tuaj gjetët shpëtimin, sa përfundim i lavdishëm është ky vend." [Err-rrad, 24]
Tregon Ebu Ibrahimi dhe thotë:
"Isha një ditë duke udhëtuar nëpër shkretëtirë dhe papritmas humba
rrugën për ku isha nisur. U ndala tek një tendë e vjetër, shikova
mbrenda saj dhe pashë aty një njeri, ishte i ulur në tokë.
Sapo iu afrova me qetësi pashë se ky njeri ishte i paralizuar, i kishte të dy duart e këputura.
Ç'është më e çuditëshmja se ai ishte edhe i verbër dhe ishte i vetmuar, nuk kishte askënd që të kujdesej për të.
Dëgjova prej tij disa fjalë, që shpesh i përseriste: Falënderimi i takon
vetëm All-llahut, që me ka nderuar me një nderë të madhe mbi shumë
krijesa të Tija.
Duke e përseritur këtë disa herë, ma tërhoqi vëmendjen dhe më shtyri të
interesohem për te. Dy duart e këputura dhe dy sytë e tij të verbër dhe
nuk posedonte kurrfarë fuqie për kujdesjen e vetës. Shikova përreth tij
dhe kerkoja se mos po shoh dikë prej të afërmëve të tij që kujdeset për
te, mirëpo, për fat të keq, nuk pashë askend. Vazhdova t'i afrohem deri
sa ndjeu levizjet i mija dhe filloi të pyeste:
- Kush është? Kush është?
- I thashë: Esselamu alejkum! Jam një njeri që kam humbur rrugën dhe u
ndala tek tenda jote. Po ti kush je? Pse jeton i vetmuar në këtë vend? –
Fillova unë me pytje: Ku e ke familjën apo të afërmit?
- M'u përgjigj: Unë jam një plak i sëmuar, që me kanë lënë njerëzit dhe me kanë vdekur shumica prej të afërmëve.
- I thashë: Dëgjova nga ju disa fjalë, që me çuditën: Falënderimi i
takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar me një nderë të madh mbi shumë
krijesa tjera të Tija, me trego se çka të ka nderuar All-llahu ty kurse
unë të shohe të verbër me dy duart e këputura, i varfer dhe askend
perreth teje që interesohet për ty?!
- Më tha: Të tregoj, por me një kusht! Kam një nevojë të ma kryesh.
- I thashë: Me gjithë dëshirë inshallah, vetëm me trego!
- Më tha: Po e sheh se jam sprovuar me sprova dhe fatkeqësi të ndryshme,
mirëpo, prap Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar me
një nderë të madh mbi shumë krijesa të tjera. A nuk me ka dhënë
All-llahu mendjen, që të logjikoj me te?!
I thashë: Po, si jo!
- Ma ktheu: Sa e sa njerëzve u mungon kjo begati, janë budalla, të çmendur, që nuk posedojnë mendje?!
- Shumë ka. - ja ktheva.
- Pastaj tha: Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka zgjedhur mbi shumë krijesa të tjera dhe me ka nderuar.
- Vazhdoi përseri: A nuk me ka dhënë All-llahu të dëgjuarit, me të cilin
dëgjoj ezanin për namaz, dëgjoj me te fjalët dhe atë që kam përreth?!
- I thashë: Po, si jo!
- Ma ktheu: Sa prej njerëzëve janë të shurdhët dhe nuk mund të
dëgjojnë?! Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar mbi
shumë krijesa.
A nuk më ka dhënë All-llahu gjuhën, me të cilën e përmendi Atë dhe
mirrem vesh me njerëzit?! Sa e sa njerëz memece ka sot që nuk flasin?!
I thashë: Po, vërtetë shumë ka.
- Tha: Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar dhe me ka zgjedhur mbi shumë krijesa të Tija.
A nuk me ka udhëzuar All-llahu në Islam dhe adhuroj vetëm All-llahun
Një, të Vetmin, që nuk meriton të adhurohet askush përveç Tij?! Unë tek
Ai llogaris shpërblimin duke bërë durim në sprovat e Tija.
Sa ka prej njerzëve, që janë adhurues të idhujve dhe kryqëve dhe janë të
kënaqur me mosbesimin e tyre?! Ata kanë humbur në këtë botë dhe në
botën tjetër. Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që më ka nderuar mbi
shumë krijesa të Tija. Kështu vazhdoi plaku duke i numëruar begatitë e
All-llahut, kurse mua me shtohej çudia prej imanit të tij të fort dhe
bindjes së tij të madhe, që plaku edhe në gjendjen e tij të mjerueshme
ishte i kënaqur me ato begati që ia kishte dhënë All-llahu.
Thashë me vete: Sa prej të sëmurëve janë, që ndoshta nuk janë goditur as
sa një e katërta e kësaj që është goditur ky plak, apo ndoshta janë
sprovuar vetëm me humbje të shikimit apo të dëgjimit, apo kanë ndonjë
sëmundje të lehte e që mund të llogariten të shendoshë në krahasim më
atë që e ka goditur këtë plak. Saqë i dëgjon duke u ankuar dhe duke
qajtur me zë të lartë, duke renkuar nga semundja. E atyre vetëm iu
shtohet dobësia dhe iu pakësohet bindja në shpërblimin e All-llahut.
U thellova në mendime të thella derisa m'i ndërpreu mendimet fjala e plakut duke më thënë:
- A ta them kërkesen time që pata? A ma kryen atë?
- I thashë: Po, inshallah! Cila është kërkesa yte?
E uli kokën dhe lotët i rrodhën nga sytë e tij të verbër. Pastaj ngriti koken e tha:
- Nuk me ka mbetur askush prej familjes perveç një djalit
katërmbedhjetëvjeçar. Ai është që me ushqen, me veshën, me shtrinë për
të fjetur dhe me ngrite për çdo nëvojë. Mirëpo, ka dalë që dje të me
kërkojë ushqim dhe nuk është kthyer më dhe nuk e di a është gjallë dhe
kthehet apo është i vdekur dhe është harruar. Unë, sikurse po e sheh,
jam plak i lodhur, i verbër, ku ta kërkoj unë i shkreti?!
E pyeta për pamjen e tij dhe cilësitë e tija në mënyrë që ta njoh nëse e takoj.
Dola që ta kërkoj djalin, po ku ta kërkoj kurse rruga për mua ishte e
panjohur dhe nuk dija nga ta kërkoja, unë vetë kisha humbur rrugën.
Vazhdova rrugën duke ecur nëpër shkretëtirë, kërkoja andej këtej ndonjë
njeri të pyes për djalin, por s'ka gjë. Rastësisht e ktheva kokën dhe
pashë andej tëndes së plakut një kodër të vogël, ku ishin mbledhur disa
sorra, ishin mbledhur rreth diçkaje. Thashë me vete: Këto nuk mblidhen
përveç se rreth ndonjë ngrodhësire ose ushqimi. U ngrita në koder dhe u
afrova tek këto shpezë. Kur arrita afër tyre filluan të shpërndahen dhe
në vendin ku ishin mbledhur sorrat çka të shoh?! Një djale i ri i
vdekur, trupi i tij i këputur sikur ta kishte sulmuar ndonjë ujk dhe ka
ngrenë një pjesë të tij dhe ka lënë pjesën tjetër për shpezë.
Nuk me brengosi djali aq shumë sa me erdhi keq dhe u pikëllova për
plakun. Zbrita nga kodra duke ecur ne drejtim të tendës duke qenë në mes
pikëllimit dhe hutise. Duke menduar se a të shkoj dhe ta lë plakun në
vetmi apo të kthehem tek ai dhe ta lajmëroj për djalin. U drejtova kah
tënda dhe po dëgjoj plakun duke bërë tesbihë dhe duke përmendur
All-llahun. Isha i hutuar çka t'i them, si t'ia filloj...? Me erdhi në
mendje ngjarja e të dërguarit të All-llahut, Ejubit alejhi selam.
Hyra tek plaku dhe e gjeta ashtu si e kisha lënë. I dhashë selam. I
mjeri, ishte mërzitur shumë për djalin. Sa më ndjeu më pyeti: ku është
djali?
I thashë: Përgjigju ti njëhere! Cili prej ju të dyve është me i dashur tek All-llahu, ti apo Ejubi, alejhi selam?
Tha: Ejubi, alejhi selam është me i dashur tek All-llahu.
I thashë: Cili është sprovuar më shumë, ti apo Ejubi, alejhi selam?
Tha: Padyshim, Ejubi, alejhi selam.
Atëherë i tashë: Llogarite djalin tënd tek All-llahu se të ka vdekur...!
E gjeta atë të vdekur tek kodra, iu kishin versulur ujqërit mbi trupin e
tij. Rënkoi plaku i mjerë, pastaj rënkoj përseri duke marrë frymë
thellë dhe duke përseritur fjalën: LA ILAHE IL-LALL-LLAH...
Mora ta qetësojë duke ia kujtuar durimin, mirëpo atij iu shtuan vuajtjet
dhe rënkimet derisa dhe nisa t'ia përkujtoj shehadetin (LA ILAHE
IL-LALL-LLAH) dhe vdiq në duart e mia.
E mbulova me jorganin që e kishte përfundi dhe dola të kerkoje ndonjë
njeri që të më ndihmojë t'ia pregadis xhenazën. Pas pak pashë tre vetë
të hipur mbi kafshet e tyre. Dukeshin të ishin udhetarë.
I thirra dhe m'u përgjigjen. Kur u afruan u thashë:
- Këtu është një njëri musliman i vdekur dhe nuk ka askë që interesohet
dhe mirret me të, a keni mundësi që të më ndihmoni për ta larë, ta
mbështjellim në qefin dhe ta varrosim? Ata pranuan.
Hyrën në tendë që ta shohin plakun e vdekur dhe ta bartnin për ta
varrosur. Sapo zbuluan fytyrën e tij bertitën: Ebu kulabe... Ebu
kulabe...! Pastaj e mora veshë se Ebu kulabe kishte qenë një prej
dijetarëve të njohur, qe e kishte humbë pleqëria dhe sëmundjet e shumta
pozitën e tij dhe e kishin lenë njerëzit pas dore. Iu kishin mbledhur
shumë sprova dhe fatëkeqësi deri sa ishte vetmuar prej njerzëve në një
tendë të vjetër në hapësiren e shkretëtirës.
Ia pregatitëm xhenazën dhe e varrosëm.
Udhëtova bashkë me këta tre veta dhe më ndihmuan që ta gjejë rrugën për në qytet.
Në këtë natë e pashë ne ëndërr Ebu Kulaben me pamjen me të bukur, kishte
të veshur rroba të bardha dhe ishte plotësuar pamja e tij, pa të meta
trupore. E pashë duke ecur në një vend të gjelbëruar.
E pyeta: O Ebu Kulabe, çka të ka bërë ty të jesh në këtë vend kaq të bukur dhe i shëndoshë fizikisht?
U përgjigjë: Posa më ka futur All-llahu në xhenet dëgjova një zë duke me thënë fjalën e All-llahut:
سَلاَمٌ عَلَيْكُم بِمَا صَبَرْتُمْ فَنِعْمَ عُقْبَى الدَّارِ
"(u thonë) selamun alejkum, me durimin tuaj gjetët shpëtimin, sa përfundim i lavdishëm është ky vend." [Err-rrad, 24]
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:12
Tregimi i një studenteje
Falëndërimi dhe takon vetëm All-llahut, kurse salavatët dhe selamet
qofshin mbi Pejgamberin tonë [salallahu alejhi ve sel-lem], që pas tij
nuk ka më të dërguar, mbi familjën e tij, mbi shokët e tij deri në Ditën
e Gjykimit.
Ishte ëndërra ime që këmba të shkelë në hapsirën e univerzitetit. Më
dëshirë të madhe shpresoja të vijë momenti ku unë të bëhëm studente. Do
isha e lumtur më këtë fat të madh, me të cilin një studente do të
fitonte nje autoritet.
Kurse sa i përket jetës sime fetare, isha shumë e mangët; nuk i kushtoja
kujdes namazit e as adhurimeve të tjera. Megjithatë, isha e kënaqur më
këtë jetë fetare. Besimtarët e mirëfilltë i shikoja me syrin nënçmues.
Tek unë ishin njerëz të prapambetur. Tek ata është e papranueshme çdo
gjë që është bashkohore, e re. Ndërkohë, gjithnjë bija dakord me
mendimet që kishin qëndrime toleruese, të cilat i dëgjoja nga disa
dijetarë që vazhdimisht dalin në kanale satelitore. Madje, këto ishin
justifikim i gabimeve dhe keqtrajtimëve të mija.
Isha mërzitur më me urdhërat, ndalesat, të cilat nuk na u ndanin në
shkollë. Dëshiroja të kem një liri më të plotë. Në univerzitet do të
veshi ç’të dua, do veproj ç’dua. Boll më u ngushtova më këshillat dhe
gjykimet e mësueseve; mos vish këtë rrobë, assesi mos vish rrobe të
shkurta, hiqe nga fytyra këtë kozmetik.
Për njeriun është të orvatët deri që të arrijë piksynimet e tija. Po, do
t’i arrijë piksynimet e mija... Gjithnjë mendoja, me padurim pritja
ditën kur do t’i jap fund këtyre prangave. Dua të bëhëm femër me
qëndrime, dëshira, mendime të mija përsonale.
Përfundova shkollën e mesme me rrezultat që mjaftonte për ta regjistruar
fakultetin. Së fundi, m’u realizua endërra që shpresoja tash sa kohë.
Së fundi, tashmë unë do të kem mendimet e mija përsonale dhe nuk do të
preokupohem me qëndrimet e të tjerëve!
Filloi viti shkollor dhe unë po kërkoj shoqe, të cilat do t’më
shkëmbejnë të njejtat ndjenja dhe përjetojnë të njejta preokupime.
Mënjëfjalë, të ashtuquajtura femra të kohës dhe civilizimit, që kërkojnë
të njetën liri sikurse unë.
U njoftova me disa shoqe dhe lidha me to shoqëri të ngushtë. Bisedat
tona gjithnjë përfshinin çështje të kota, që nuk kishin vlerë; rreth
modës, kozmetikës, kanaleve satelitore, filmave, telenovelave, këngëve
me videoklipat më të fundit... thashëtheme, përgojime, shpifje, shaka
dhe përqeshje dhe shumë punë të këtij lloji.
Në shtepi, babai ishte i zënë me tregti, vëllezërit të gjithë kishin
punët e tyre. Nuk dëgjoja asnjëherë nga ata ndonjë fjalë të më
këshillonin apo ndonjë vërjtje. Jetoja në një botë tjetër tërësish ku
vet e ndërtova për vete, e që nuk kisha dëshirë të ndahem nga ajo. Unë
asnjëherë nuk beja ndonjë vepër të ligë sa isha e shoqëruar me shoqet e
kolegët e mia (ashtu mu dukte mua).
Një ditë, duke pritur autobusin tek dyert e univerzitetit, ja po me
drejtohet një vajzë. Nga forma u dukte se kishte te njëjtat bindje dhe
zakone ashtu siç i kishte nëna dhe gjyshja ime, e mbuluar tërësisht saqë
nuk u shifte nga ajo asgjë. Më përshëndeti dhe zgjati dorën e mbuluar
me dorëza drejtë meje. Dhe unë ia zgjata dorën dhe e tërhoqa më
shpejtësi.
I thashë:
-Sikur kërkon diç nga unë?
-Tha: Në realitet oj motër, ajo që më tërhoqi shikimin tek ty ishte mantili yt. Desha të pyes për modelin e tij.
U çlirova dhe i thashë:
-Është model francez. Është modeli më i ri që ka zbritur në treg deri më tash!
Tha:
-A të shkon mendja se stilisti i këtij mantili nga Franca e bëri mbi parimet valide që vlejnë për muslimanët?
I thashë:
-Për cilat parime e ke fjalën?
Më tha:
-A nuk e din se hixhabi-mbulesa fetare ka disa kushte: ta përfshijë tërë
trupin, të mos jetë stoli tërheqës shikimi, të jetë i trashë e të mos
jetë i tejdukshëm, të jetë i gjërë e jo i ngushtë për trup, të mos jetë i
ngjajshëm me rrobat e meshkujve, e as me rrobat e pabesimtareve, të mos
jetë i modernizuar. Ndërsa, mantili yt siç e sheh edhe vet, nuk paron
me shumicën e tyre parimeve fetare. Është përplot me laxhuher e
dekorime, është i ngushtë e gjithashtu i tejdukshem. Madje, i gjason
rrobave të pabesimtarëve. Ty të shihen duart dhe krahet.
I thashë:
-Mjaft... mjaft! Mjafton me kaq. Ju gjithmon bazoheni në mendimet
ekstreme. Ka plot dijetarë, të cilët e kan lejuar të vishen mantile të
tilla.
Tha:
-Problemi, oj motër, nuk qëndron se ç’thotë filani apo filani. Realiteti
nuk njihet me përsona. Nga çdokush mirret dhe refuzohet përveç nga
Pejgamberi [salallahu alejhi ve sel-lem] që nuk guxohet të refuzohet diç
nga ai.
Pejgamberi [salallahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:
“Dy lloje njerëzve janë nga banorët e zjarrit që ende nuk i kam parë:
njerëz që kanë kamxhikë që dukën si bishtat e lopëve e me to i rrehin
njerëzit, dhe gra të mbuluara por të zbuluara, tërheqëse dhe
provokative, nuk do të hyjnë në xhennet e as do ta shijojnë aromën e tij
edhe pse aroma e tij ndihet nga një distancë e largët” [trasmeton
Muslimi]
Dijetarët kanë thënë se ajo që vesh mantile të llojit që e ke të veshur
llogaritet prej grupit të dytë, që përmendet në këtë hadith.
Gjithashtu Pejgamberi [salallahu alejhi ve sel-lem] ka thënë: “Cilado
femër që parfumoset dhe pastaj del për në Xhami nuk i pranohet namazi
derisa të pastrohet.” [Trasmeton ibën Maxheh]
Ky parfumi yt i këndshëm me tërhoqi mua drejt teje e si qëndron puna me
djelmoshat dhe burrat?! Oj motër, hixhabi-mbulesa është mbrojte e
nderit, pastërti, mbranë nga sytë e vjedhësve të nderit, që lakmojnë atë
që nuk u është lejuar. Oj motër... (dhe këtu ia ndrëpreva fjalët):
-Mjaft... mjaft! Përfundoi çdo gjë. Do të kërkoj sqarim për këtë çështje në të ardhmen. Pastaj u largova nga ajo.
Nuk u ndikova shumë nga ky takim.
Një ditë tjetër, isha e ulur në një kafiteri me kolegët e mia. Siç e
kishim zakon, të zgjërohemi në bisedat tona e të qeshnim me zë të lartë.
Dhe më tepër se kjo, kishim dhe një kasetofon, që e morëm për të
dëgjuar këngë shurdhuese që tek ne ishin këngët me të dashura. Kësaj
here me gjasë se zëri i kasetofonit ishte shumë i lartë.
Në këto çaste, po vjen drejt nesh një vajzë, na përshendeti me selam dhe
kërkoi nga ne që t’ia ulim zërin kasetofonit që të kishte mundesi të
fliste me ne, dhe ashtu vepruam.
Ishte një vajzë shumë e bukur, rrobat e saja tregonin një hijeshi dhe
krenari edhe pse ajo ishte e mbuluar tërësisht. Por, rrobat që kishte
përmbanin një kombinim të mirë ngjyrash dhe i rrinin në trup ashtu siç i
takon një muslimaneje.
Pritja çastin të flasë kjo vajzë, e cila më mahniti shumë me bukurin dhe veshjen e saj.
Dhe ia filloi... U bë e dyta që po na qorton që po dëgjojmë këngë. Na
këshilloi që më mirë të dëgjojmë Kur’an dhe kaseta të dobishme islame.
U habita nga kjo vajzë fantastike dhe gjithashtu bashkohorë të na flasë
për kësi çështjeve. Por, kësaj here vendosa që të kam në konsideratë me
tepër dhe të kërkoj njohuri më tepër për mësime fetare “të moçme”.
I thashë asaj:
-Ndonjëherë, edhe ne dëgjojmë Kur’an, por kjo s’do të thotë që ne mos të kënaqemi edhe me ndonjë pikë muzikore.
Tha:
-Këtu ka shumë pengesa, Kur’ani dhe muzika nuk ka mundesi të bashkohen
në një zemër. Madje, poqese ndonjëra triumfon në zemër nuk ka vend për
tjetrën!
I thashë:
-Ky është mendimi yt përsonal, dhe nuk është e udhës që mendimet e tua
t’ua imponosh të tjerëve. Ne, e dojmë Kur’anin dhe gjithashtu e dojmë
muzikën.
Tha:
-Që t’ua vërtetoj atë që thashë dua të me tregojë cilado nga ju: Kur
është hera e fundit që ke kërkuar ndonjë valë të radios që lëshon lexime
nga Kur’ani Fisnik për të dëgjuar Kur’an?
Mbetme të hutuara, asnjëra nga ne nuk e çeli gojën. Mbeti vetëm të
ngritnim zërin e kokfortësis dhe mashtrimit mes nesh. Njëra nga ne i
tha:
-Nuk ka mbetur për ty që të na llogaritësh veprat tona. Ne nuk jemi në fakultet fetar, e të na drejtohesh me kësi këshillave.
Tha:
-Se mos vallë mësimet e Islamit janë vetëm për studentët e fakulteteve
të sheriatit islam? Dhe të tjerët le të veprojnë çtë dojnë?
I thashë:
-Jo...jo. Ajo nuk pat këtë për qëllim. Por, deshi të thotë se muzika nuk
është haram. Pra, nuk ka ndonjë argument që ndalon muzikën.
Tha:
-Gjithsesi ka, madje argumente të shumta. Prej tyre fjala e All-llahut
[subhanehu ve tea’a]: “Po ka nga njerëzit që blenë tregime boshe e me
qëllim që t’i largojnë njerëzit prej rrugës se All-llahut pa pasur
kurrfarë fakti dhe për t’i marrë ato (ajetet e) All-llahut si tallje.
Për ta me siguri është përgaditur dënim i turpshëm.” [Llukman, 6]
Ibën Mes’udi ka thënë se fjala e All-llahut: “tregime boshe” (Lehvel-hadithi) ka për qëllim muzikën.
Gjithashtu Pejgamberi [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] ka thënë: “Do të
vijë një kohë për ummetin tim, ku do bëjnë hallall amoralitetin,
mendafshin, verën dhe muzikën.” [trasmeton El-Buhari] Fjale El-meazif në
hadith është kënga dhe muzika.
Kur e panë kolegët e mia se nuk ia dilnin dot, foli njëra prej tyre:
-Lërëni bisedën me këto fetaret! Pastaj iu drejtua asaj dhe i tha:
-Na ke ndërperë beseden, e shoh se këshillat dua kan përfunduar. Na ler tashi dhe vazho punët tua!
Tha:
-Me falni që ua ndërpreva bisedën! Por edhe diçka, mos harroni se kjo që
bëni ju është në kundërshtim edhe me rregullat e fakultetit tuaj!
Pastaj kërkoi ndjesë dhe u largua.
Nuk desha të ballafaqohesha me këtë vajzë në këtë formë të dialogut të
fuqishëm që me argumentët e saja e qiti në shesh dobësinë tonë. Pata
dëshirë që gjatë dialogut ta bindi me qëndrimin tim se muzika nuk është
haram. Por, si kam mundesi këtë kur ajo argumentohet me ajete kur’anore
dhe hadithe që flasin për ndalimin e muzikës?!
Pasi që vajza shkoi, zgjati dorën njëra nga shoqët e mia për t’ia
ngritur përseri zërin e muzikës ashtu siç ishte dhe përseri zbërthyen të
qeshurat.
Pas disa ditëve, me takoi kjo vajzë në fakultet. Erdhi tek unë dhe më
përshendeti. Deshi të kërkojë ndjesë por ia prita unë e para dhe i
kërkova falje për atë që ndodhi me shoqët e mia. Mes bisedës kuptova se
ajo mëson në të njejtin drejtim që jam edhe unë, u habita nga kjo dhe i
thashë:
-Unë të kam llogaritur se ti mëson në ndonjë nga univerzitetët fetare.
Më tha:
-Përse?
I thashë:
-Nga interesi yt i madh për mesimet fetare. A nuk te pëngon kjo nga mesimet në fakultet?
Tha:
-Assesi! Unë e programoj kohën. Jeta ime fetare ma shtoi shumë kujdesin
ndaj kohës dhe rëndësinë e saj. Ngaqë ra fjala, unë di të flas mirë
gjuhën angleze dhe informatikë. Këto dy janë çështjet më të rëndësishme
në degët tona. E ndonjëherë ua spjegoj disa mësime studenteve. Edhe ti,
po të kesh nevojë diçka unë jam e gatshme të të ndihmoj.
Nga këtu, e shikoja atë me habi dhe para syve të mi shikoja një vajzë me
vlerë të madhe. Kurse vetja mu bë shumë e vogël. Ajo spjegon mesime në
gjuhën angleze dhe informatik kurse ne humbim kohën duke qeshur e duke
dëgjuar muzikë. A mos vallë ky është civilizimi, të cilin e ëndërrova?!
Për një çast ndjeva se kjo vajzë po shpreh interesim për mua
përsonalisht, sikur dëshiron të lidh shoqëri me mua. Por, si të lidh
shoqëri me te e ajo gjithmonë flet për hallallin dhe haramin e kjo ma
kujton kohën kur unë isha nxënëse e shkollës fillore apo e gjimnazit. Po
ç’me duhet kjo punë mua. Këta ekstremistë, nuk e dinë se koha ka
ndryshuar dhe njeriu patjetër duhet t’i përshtatët kohës në të cilën
jeton...
Mjaftë më këto përralla të vjetra: civilizim... qytetrim... përparim...
Ky civilizimi që bëjmë ne nuk është tjetër vetëm duke veshur pantalone
te ngushta, bluze të hapura, këpucë meshkujsh dhe duke lyrë fytyrën
sikur fytyrat e akrobateve. Kurse ajo spjegon në gjuhën angleze dhe
informatikë. Vërtetë, ajo është më qytetare se unë e gjithashtu edhe
besimtare e mirë që në hollësi i njeh mesimet e fesë. I ka bashkuar dy
të mirat.
Ç’është kjo që them?! A mos u ndikova nga kjo vajzë deri në këtë gradë?!
Ku shkuan mendimet e mia të mëparshme, qëndrimet e mia përsonale dhe
civilizimi, i cili pandalur e kërkoja?
Jo...jo. Duhet që të largohem nga kjo vajzë të mos ma turbullojë jetën.
Shpresoja që kurrë më mos ta shihja e as ajo mua. E çdo herë që e vëreja
nga largë merrja rrugë tjetër që mos të më shohë. Kurse raportet me
kolegët e mia vazhduan ashtu si më parë. Ndërsa imazhi i asaj vajze,
serioziteti, kultura dhe qytetrimi i saj gjithnjë rrinin në kujtesën
time.
Erdhi koha të realizohet e vërteta. U sëmura rëndë dhe mu desht të
shtrohem në spital ku aty duhet të rri një kohë të gjatë. Më mori malli
shumë t’i shoh kolegët e mia e të marr ndonjë lajm nga univerziteti dhe
për mësimet, të cilat më kanë humbur.
Pas një jave, më erdhi njëra nga ato dhe me lajmëroi se shoqët tjera
kërkojnë ndjesë se nuk kishin mundësi të vinin edhe ato për vizitë. Nga
ajo kërkova që t’mi fotokopjojë ligjëratat, që nuk prezantova. Me
premtoi se do ta bënte këtë.
I pritja pa durim këto ligjërata, por asnjëra nga ato nuk më erdhën.
Kujtoja, ç’vlerë ka shoqëria kur nuk ka fryta në kohët më të vështira?! A
nuk njifet shoku i mirë në ditën e vështirë?!
Vazhdoja të pres gjithë javën tjetër, por më kot.
Pas dy ditësh, më lajmëruan se jashtë ishte një vajzë, dëshiron të më
takojë. Patjetër thashë të jetë njëra nga kolegët e mia, e cila do të
ketë ardhur të m’i sjellë ligjëratat siç i kisha kërkuar. Kërkova nga
motra medicinale që ta lejonte të hyjë brenda.
Në derë hyri vajza, me të cilën polimizuam tek hyrja e univerzitetit
rreth çështjes së hixhabit-mbulesës. U bëfasova me vizitën e saj! Si e
mori vesh se unë jam sëmurë dhe jam shtruar në spital?! Kur e hoqi
perçën-nikabin (petkun që mbuloi fytyrën) dhe u ul pranë meje e kuptova
se ajo është mu ajo vajza që na këshilloi tek kafiteria. Ajo vajzë që
mëson më mua në të njejtën degë. Ajo që u mahnita me bukurinë e saj,
qytetrimin e saj, precizitetin që kishte në rrobat e saja dhe me
përsonalitetin e saj të lartë.
Gati se nuk besoja se kjo vajzë e civilizuar me këto rroba që mbulon tërë trupin qëndron përball meje. I thashë:
-Ti je ajo?
Tha:
-Po. I pyeta shoqët tua për ty dhe me lajmëruan për sëmundjen tënde.
Kërkova nga ato që të më japin emrin e spitalit dhe numrin e dhomës që
të vijë e të vizitoj. E pa dyshim se për atë që viziton të sëmuarin ka
shpërblim të madh.
I thashë:
-Në relalitet, nuk di se si të falënderoj për këto ndjenja të ngrohta.
Përveç kësaj, dua të kërkoj falje për çdo gjë që ka ndodhur nga unë.
Më tha:
-Mos u ngushto nga kjo. Më e rëndësishmja është që ti të shërohesh sepse
koha e provimeve ka erdhur tek dera. Pastaj, nga çanta e saj nxori disa
fletë dhe tha:
-Këtu i ke të gjitha ligjëratat që të kanë kaluar. E në fund të çdo
mësimi do të gjeshë përblejdhjen e mësimit në pika të shkurta. E unë
gjithashtu – inshallah- do të vizitoj pas një jave që t’i sjellë
ligjëratat e reja.
Këtu nuk munda t’a mbajë vetën nga lotët. Kujtova ashpërsinë dhe
kundervimin tim ndaj saj tek hyrja e kafiterisë. Pas gjithë kësaj ajo
sillet me mua me butësi, dashuri dhe afrim!
Gjithashtu, kujtova kolegët e mia, të cilat u bënë koprace të vijnë e të më shohin në spital apo së paku të më telefonojnë.
Këtu m’u ndryshuan të gjitha mendimet dhe imagjinatat që kisha për civilizim, përpraim dhe bashkohoritet.
Tash e kuptova se civilizimi nuk realizohet duke u larguar nga veprat
virtyte dhe duke u shmangur gjestëve dhe parimëve të dobishme.
Tash e kuptova se bashkohoroteti nuk realizohet duke injoruar fene dhe
moralin dhe duke këmbëngulur në mendimet dhe kulturat e pavlera.
Tash e kuptova se përparim është atëherë kur merr pjesë në dhimbjet e të
tjerëve, iu ndihmon atyre dhe ua lehtëson atyre dhimbjet.
Tash e kuptova se Islami i ka dhuruar femrës civilizimin dhe i ka dhënë
asaj të drejta, me të cilat mund të çojë një jetë të shkëlqyer nën hijën
e mësimëve të shëndoshta.
I thashë:
-Prej tani po shpall deshtimin në sfidën me ty. E kam vendosur që nga ky
çast t’i jap jetës sime kahje tjetër, duke u përputhur me Ligjin e
All-llahut [subhanehu ve te’ala], që të jem vajzë e mirë sikur ti...
Iu ndriçua fytyra nga një buzëqeshje e ngrohtë dhe tha:
-Oj motër, mardhëniet tona nuk kishin kuptim të dyluftimit. E
rëndësishmja është që ne të arrijmë të gjithë tek mirësia e sigurtë, të
triumfojmë me të vërtetën dhe të arrijmë lumturin e gjithherëshme.
Thash:
-Po, vëretët kjo është e rëndësishme...
Falëndërimi dhe takon vetëm All-llahut, kurse salavatët dhe selamet
qofshin mbi Pejgamberin tonë [salallahu alejhi ve sel-lem], që pas tij
nuk ka më të dërguar, mbi familjën e tij, mbi shokët e tij deri në Ditën
e Gjykimit.
Ishte ëndërra ime që këmba të shkelë në hapsirën e univerzitetit. Më
dëshirë të madhe shpresoja të vijë momenti ku unë të bëhëm studente. Do
isha e lumtur më këtë fat të madh, me të cilin një studente do të
fitonte nje autoritet.
Kurse sa i përket jetës sime fetare, isha shumë e mangët; nuk i kushtoja
kujdes namazit e as adhurimeve të tjera. Megjithatë, isha e kënaqur më
këtë jetë fetare. Besimtarët e mirëfilltë i shikoja me syrin nënçmues.
Tek unë ishin njerëz të prapambetur. Tek ata është e papranueshme çdo
gjë që është bashkohore, e re. Ndërkohë, gjithnjë bija dakord me
mendimet që kishin qëndrime toleruese, të cilat i dëgjoja nga disa
dijetarë që vazhdimisht dalin në kanale satelitore. Madje, këto ishin
justifikim i gabimeve dhe keqtrajtimëve të mija.
Isha mërzitur më me urdhërat, ndalesat, të cilat nuk na u ndanin në
shkollë. Dëshiroja të kem një liri më të plotë. Në univerzitet do të
veshi ç’të dua, do veproj ç’dua. Boll më u ngushtova më këshillat dhe
gjykimet e mësueseve; mos vish këtë rrobë, assesi mos vish rrobe të
shkurta, hiqe nga fytyra këtë kozmetik.
Për njeriun është të orvatët deri që të arrijë piksynimet e tija. Po, do
t’i arrijë piksynimet e mija... Gjithnjë mendoja, me padurim pritja
ditën kur do t’i jap fund këtyre prangave. Dua të bëhëm femër me
qëndrime, dëshira, mendime të mija përsonale.
Përfundova shkollën e mesme me rrezultat që mjaftonte për ta regjistruar
fakultetin. Së fundi, m’u realizua endërra që shpresoja tash sa kohë.
Së fundi, tashmë unë do të kem mendimet e mija përsonale dhe nuk do të
preokupohem me qëndrimet e të tjerëve!
Filloi viti shkollor dhe unë po kërkoj shoqe, të cilat do t’më
shkëmbejnë të njejtat ndjenja dhe përjetojnë të njejta preokupime.
Mënjëfjalë, të ashtuquajtura femra të kohës dhe civilizimit, që kërkojnë
të njetën liri sikurse unë.
U njoftova me disa shoqe dhe lidha me to shoqëri të ngushtë. Bisedat
tona gjithnjë përfshinin çështje të kota, që nuk kishin vlerë; rreth
modës, kozmetikës, kanaleve satelitore, filmave, telenovelave, këngëve
me videoklipat më të fundit... thashëtheme, përgojime, shpifje, shaka
dhe përqeshje dhe shumë punë të këtij lloji.
Në shtepi, babai ishte i zënë me tregti, vëllezërit të gjithë kishin
punët e tyre. Nuk dëgjoja asnjëherë nga ata ndonjë fjalë të më
këshillonin apo ndonjë vërjtje. Jetoja në një botë tjetër tërësish ku
vet e ndërtova për vete, e që nuk kisha dëshirë të ndahem nga ajo. Unë
asnjëherë nuk beja ndonjë vepër të ligë sa isha e shoqëruar me shoqet e
kolegët e mia (ashtu mu dukte mua).
Një ditë, duke pritur autobusin tek dyert e univerzitetit, ja po me
drejtohet një vajzë. Nga forma u dukte se kishte te njëjtat bindje dhe
zakone ashtu siç i kishte nëna dhe gjyshja ime, e mbuluar tërësisht saqë
nuk u shifte nga ajo asgjë. Më përshëndeti dhe zgjati dorën e mbuluar
me dorëza drejtë meje. Dhe unë ia zgjata dorën dhe e tërhoqa më
shpejtësi.
I thashë:
-Sikur kërkon diç nga unë?
-Tha: Në realitet oj motër, ajo që më tërhoqi shikimin tek ty ishte mantili yt. Desha të pyes për modelin e tij.
U çlirova dhe i thashë:
-Është model francez. Është modeli më i ri që ka zbritur në treg deri më tash!
Tha:
-A të shkon mendja se stilisti i këtij mantili nga Franca e bëri mbi parimet valide që vlejnë për muslimanët?
I thashë:
-Për cilat parime e ke fjalën?
Më tha:
-A nuk e din se hixhabi-mbulesa fetare ka disa kushte: ta përfshijë tërë
trupin, të mos jetë stoli tërheqës shikimi, të jetë i trashë e të mos
jetë i tejdukshëm, të jetë i gjërë e jo i ngushtë për trup, të mos jetë i
ngjajshëm me rrobat e meshkujve, e as me rrobat e pabesimtareve, të mos
jetë i modernizuar. Ndërsa, mantili yt siç e sheh edhe vet, nuk paron
me shumicën e tyre parimeve fetare. Është përplot me laxhuher e
dekorime, është i ngushtë e gjithashtu i tejdukshem. Madje, i gjason
rrobave të pabesimtarëve. Ty të shihen duart dhe krahet.
I thashë:
-Mjaft... mjaft! Mjafton me kaq. Ju gjithmon bazoheni në mendimet
ekstreme. Ka plot dijetarë, të cilët e kan lejuar të vishen mantile të
tilla.
Tha:
-Problemi, oj motër, nuk qëndron se ç’thotë filani apo filani. Realiteti
nuk njihet me përsona. Nga çdokush mirret dhe refuzohet përveç nga
Pejgamberi [salallahu alejhi ve sel-lem] që nuk guxohet të refuzohet diç
nga ai.
Pejgamberi [salallahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:
“Dy lloje njerëzve janë nga banorët e zjarrit që ende nuk i kam parë:
njerëz që kanë kamxhikë që dukën si bishtat e lopëve e me to i rrehin
njerëzit, dhe gra të mbuluara por të zbuluara, tërheqëse dhe
provokative, nuk do të hyjnë në xhennet e as do ta shijojnë aromën e tij
edhe pse aroma e tij ndihet nga një distancë e largët” [trasmeton
Muslimi]
Dijetarët kanë thënë se ajo që vesh mantile të llojit që e ke të veshur
llogaritet prej grupit të dytë, që përmendet në këtë hadith.
Gjithashtu Pejgamberi [salallahu alejhi ve sel-lem] ka thënë: “Cilado
femër që parfumoset dhe pastaj del për në Xhami nuk i pranohet namazi
derisa të pastrohet.” [Trasmeton ibën Maxheh]
Ky parfumi yt i këndshëm me tërhoqi mua drejt teje e si qëndron puna me
djelmoshat dhe burrat?! Oj motër, hixhabi-mbulesa është mbrojte e
nderit, pastërti, mbranë nga sytë e vjedhësve të nderit, që lakmojnë atë
që nuk u është lejuar. Oj motër... (dhe këtu ia ndrëpreva fjalët):
-Mjaft... mjaft! Përfundoi çdo gjë. Do të kërkoj sqarim për këtë çështje në të ardhmen. Pastaj u largova nga ajo.
Nuk u ndikova shumë nga ky takim.
Një ditë tjetër, isha e ulur në një kafiteri me kolegët e mia. Siç e
kishim zakon, të zgjërohemi në bisedat tona e të qeshnim me zë të lartë.
Dhe më tepër se kjo, kishim dhe një kasetofon, që e morëm për të
dëgjuar këngë shurdhuese që tek ne ishin këngët me të dashura. Kësaj
here me gjasë se zëri i kasetofonit ishte shumë i lartë.
Në këto çaste, po vjen drejt nesh një vajzë, na përshendeti me selam dhe
kërkoi nga ne që t’ia ulim zërin kasetofonit që të kishte mundesi të
fliste me ne, dhe ashtu vepruam.
Ishte një vajzë shumë e bukur, rrobat e saja tregonin një hijeshi dhe
krenari edhe pse ajo ishte e mbuluar tërësisht. Por, rrobat që kishte
përmbanin një kombinim të mirë ngjyrash dhe i rrinin në trup ashtu siç i
takon një muslimaneje.
Pritja çastin të flasë kjo vajzë, e cila më mahniti shumë me bukurin dhe veshjen e saj.
Dhe ia filloi... U bë e dyta që po na qorton që po dëgjojmë këngë. Na
këshilloi që më mirë të dëgjojmë Kur’an dhe kaseta të dobishme islame.
U habita nga kjo vajzë fantastike dhe gjithashtu bashkohorë të na flasë
për kësi çështjeve. Por, kësaj here vendosa që të kam në konsideratë me
tepër dhe të kërkoj njohuri më tepër për mësime fetare “të moçme”.
I thashë asaj:
-Ndonjëherë, edhe ne dëgjojmë Kur’an, por kjo s’do të thotë që ne mos të kënaqemi edhe me ndonjë pikë muzikore.
Tha:
-Këtu ka shumë pengesa, Kur’ani dhe muzika nuk ka mundesi të bashkohen
në një zemër. Madje, poqese ndonjëra triumfon në zemër nuk ka vend për
tjetrën!
I thashë:
-Ky është mendimi yt përsonal, dhe nuk është e udhës që mendimet e tua
t’ua imponosh të tjerëve. Ne, e dojmë Kur’anin dhe gjithashtu e dojmë
muzikën.
Tha:
-Që t’ua vërtetoj atë që thashë dua të me tregojë cilado nga ju: Kur
është hera e fundit që ke kërkuar ndonjë valë të radios që lëshon lexime
nga Kur’ani Fisnik për të dëgjuar Kur’an?
Mbetme të hutuara, asnjëra nga ne nuk e çeli gojën. Mbeti vetëm të
ngritnim zërin e kokfortësis dhe mashtrimit mes nesh. Njëra nga ne i
tha:
-Nuk ka mbetur për ty që të na llogaritësh veprat tona. Ne nuk jemi në fakultet fetar, e të na drejtohesh me kësi këshillave.
Tha:
-Se mos vallë mësimet e Islamit janë vetëm për studentët e fakulteteve
të sheriatit islam? Dhe të tjerët le të veprojnë çtë dojnë?
I thashë:
-Jo...jo. Ajo nuk pat këtë për qëllim. Por, deshi të thotë se muzika nuk
është haram. Pra, nuk ka ndonjë argument që ndalon muzikën.
Tha:
-Gjithsesi ka, madje argumente të shumta. Prej tyre fjala e All-llahut
[subhanehu ve tea’a]: “Po ka nga njerëzit që blenë tregime boshe e me
qëllim që t’i largojnë njerëzit prej rrugës se All-llahut pa pasur
kurrfarë fakti dhe për t’i marrë ato (ajetet e) All-llahut si tallje.
Për ta me siguri është përgaditur dënim i turpshëm.” [Llukman, 6]
Ibën Mes’udi ka thënë se fjala e All-llahut: “tregime boshe” (Lehvel-hadithi) ka për qëllim muzikën.
Gjithashtu Pejgamberi [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] ka thënë: “Do të
vijë një kohë për ummetin tim, ku do bëjnë hallall amoralitetin,
mendafshin, verën dhe muzikën.” [trasmeton El-Buhari] Fjale El-meazif në
hadith është kënga dhe muzika.
Kur e panë kolegët e mia se nuk ia dilnin dot, foli njëra prej tyre:
-Lërëni bisedën me këto fetaret! Pastaj iu drejtua asaj dhe i tha:
-Na ke ndërperë beseden, e shoh se këshillat dua kan përfunduar. Na ler tashi dhe vazho punët tua!
Tha:
-Me falni që ua ndërpreva bisedën! Por edhe diçka, mos harroni se kjo që
bëni ju është në kundërshtim edhe me rregullat e fakultetit tuaj!
Pastaj kërkoi ndjesë dhe u largua.
Nuk desha të ballafaqohesha me këtë vajzë në këtë formë të dialogut të
fuqishëm që me argumentët e saja e qiti në shesh dobësinë tonë. Pata
dëshirë që gjatë dialogut ta bindi me qëndrimin tim se muzika nuk është
haram. Por, si kam mundesi këtë kur ajo argumentohet me ajete kur’anore
dhe hadithe që flasin për ndalimin e muzikës?!
Pasi që vajza shkoi, zgjati dorën njëra nga shoqët e mia për t’ia
ngritur përseri zërin e muzikës ashtu siç ishte dhe përseri zbërthyen të
qeshurat.
Pas disa ditëve, me takoi kjo vajzë në fakultet. Erdhi tek unë dhe më
përshendeti. Deshi të kërkojë ndjesë por ia prita unë e para dhe i
kërkova falje për atë që ndodhi me shoqët e mia. Mes bisedës kuptova se
ajo mëson në të njejtin drejtim që jam edhe unë, u habita nga kjo dhe i
thashë:
-Unë të kam llogaritur se ti mëson në ndonjë nga univerzitetët fetare.
Më tha:
-Përse?
I thashë:
-Nga interesi yt i madh për mesimet fetare. A nuk te pëngon kjo nga mesimet në fakultet?
Tha:
-Assesi! Unë e programoj kohën. Jeta ime fetare ma shtoi shumë kujdesin
ndaj kohës dhe rëndësinë e saj. Ngaqë ra fjala, unë di të flas mirë
gjuhën angleze dhe informatikë. Këto dy janë çështjet më të rëndësishme
në degët tona. E ndonjëherë ua spjegoj disa mësime studenteve. Edhe ti,
po të kesh nevojë diçka unë jam e gatshme të të ndihmoj.
Nga këtu, e shikoja atë me habi dhe para syve të mi shikoja një vajzë me
vlerë të madhe. Kurse vetja mu bë shumë e vogël. Ajo spjegon mesime në
gjuhën angleze dhe informatik kurse ne humbim kohën duke qeshur e duke
dëgjuar muzikë. A mos vallë ky është civilizimi, të cilin e ëndërrova?!
Për një çast ndjeva se kjo vajzë po shpreh interesim për mua
përsonalisht, sikur dëshiron të lidh shoqëri me mua. Por, si të lidh
shoqëri me te e ajo gjithmonë flet për hallallin dhe haramin e kjo ma
kujton kohën kur unë isha nxënëse e shkollës fillore apo e gjimnazit. Po
ç’me duhet kjo punë mua. Këta ekstremistë, nuk e dinë se koha ka
ndryshuar dhe njeriu patjetër duhet t’i përshtatët kohës në të cilën
jeton...
Mjaftë më këto përralla të vjetra: civilizim... qytetrim... përparim...
Ky civilizimi që bëjmë ne nuk është tjetër vetëm duke veshur pantalone
te ngushta, bluze të hapura, këpucë meshkujsh dhe duke lyrë fytyrën
sikur fytyrat e akrobateve. Kurse ajo spjegon në gjuhën angleze dhe
informatikë. Vërtetë, ajo është më qytetare se unë e gjithashtu edhe
besimtare e mirë që në hollësi i njeh mesimet e fesë. I ka bashkuar dy
të mirat.
Ç’është kjo që them?! A mos u ndikova nga kjo vajzë deri në këtë gradë?!
Ku shkuan mendimet e mia të mëparshme, qëndrimet e mia përsonale dhe
civilizimi, i cili pandalur e kërkoja?
Jo...jo. Duhet që të largohem nga kjo vajzë të mos ma turbullojë jetën.
Shpresoja që kurrë më mos ta shihja e as ajo mua. E çdo herë që e vëreja
nga largë merrja rrugë tjetër që mos të më shohë. Kurse raportet me
kolegët e mia vazhduan ashtu si më parë. Ndërsa imazhi i asaj vajze,
serioziteti, kultura dhe qytetrimi i saj gjithnjë rrinin në kujtesën
time.
Erdhi koha të realizohet e vërteta. U sëmura rëndë dhe mu desht të
shtrohem në spital ku aty duhet të rri një kohë të gjatë. Më mori malli
shumë t’i shoh kolegët e mia e të marr ndonjë lajm nga univerziteti dhe
për mësimet, të cilat më kanë humbur.
Pas një jave, më erdhi njëra nga ato dhe me lajmëroi se shoqët tjera
kërkojnë ndjesë se nuk kishin mundësi të vinin edhe ato për vizitë. Nga
ajo kërkova që t’mi fotokopjojë ligjëratat, që nuk prezantova. Me
premtoi se do ta bënte këtë.
I pritja pa durim këto ligjërata, por asnjëra nga ato nuk më erdhën.
Kujtoja, ç’vlerë ka shoqëria kur nuk ka fryta në kohët më të vështira?! A
nuk njifet shoku i mirë në ditën e vështirë?!
Vazhdoja të pres gjithë javën tjetër, por më kot.
Pas dy ditësh, më lajmëruan se jashtë ishte një vajzë, dëshiron të më
takojë. Patjetër thashë të jetë njëra nga kolegët e mia, e cila do të
ketë ardhur të m’i sjellë ligjëratat siç i kisha kërkuar. Kërkova nga
motra medicinale që ta lejonte të hyjë brenda.
Në derë hyri vajza, me të cilën polimizuam tek hyrja e univerzitetit
rreth çështjes së hixhabit-mbulesës. U bëfasova me vizitën e saj! Si e
mori vesh se unë jam sëmurë dhe jam shtruar në spital?! Kur e hoqi
perçën-nikabin (petkun që mbuloi fytyrën) dhe u ul pranë meje e kuptova
se ajo është mu ajo vajza që na këshilloi tek kafiteria. Ajo vajzë që
mëson më mua në të njejtën degë. Ajo që u mahnita me bukurinë e saj,
qytetrimin e saj, precizitetin që kishte në rrobat e saja dhe me
përsonalitetin e saj të lartë.
Gati se nuk besoja se kjo vajzë e civilizuar me këto rroba që mbulon tërë trupin qëndron përball meje. I thashë:
-Ti je ajo?
Tha:
-Po. I pyeta shoqët tua për ty dhe me lajmëruan për sëmundjen tënde.
Kërkova nga ato që të më japin emrin e spitalit dhe numrin e dhomës që
të vijë e të vizitoj. E pa dyshim se për atë që viziton të sëmuarin ka
shpërblim të madh.
I thashë:
-Në relalitet, nuk di se si të falënderoj për këto ndjenja të ngrohta.
Përveç kësaj, dua të kërkoj falje për çdo gjë që ka ndodhur nga unë.
Më tha:
-Mos u ngushto nga kjo. Më e rëndësishmja është që ti të shërohesh sepse
koha e provimeve ka erdhur tek dera. Pastaj, nga çanta e saj nxori disa
fletë dhe tha:
-Këtu i ke të gjitha ligjëratat që të kanë kaluar. E në fund të çdo
mësimi do të gjeshë përblejdhjen e mësimit në pika të shkurta. E unë
gjithashtu – inshallah- do të vizitoj pas një jave që t’i sjellë
ligjëratat e reja.
Këtu nuk munda t’a mbajë vetën nga lotët. Kujtova ashpërsinë dhe
kundervimin tim ndaj saj tek hyrja e kafiterisë. Pas gjithë kësaj ajo
sillet me mua me butësi, dashuri dhe afrim!
Gjithashtu, kujtova kolegët e mia, të cilat u bënë koprace të vijnë e të më shohin në spital apo së paku të më telefonojnë.
Këtu m’u ndryshuan të gjitha mendimet dhe imagjinatat që kisha për civilizim, përpraim dhe bashkohoritet.
Tash e kuptova se civilizimi nuk realizohet duke u larguar nga veprat
virtyte dhe duke u shmangur gjestëve dhe parimëve të dobishme.
Tash e kuptova se bashkohoroteti nuk realizohet duke injoruar fene dhe
moralin dhe duke këmbëngulur në mendimet dhe kulturat e pavlera.
Tash e kuptova se përparim është atëherë kur merr pjesë në dhimbjet e të
tjerëve, iu ndihmon atyre dhe ua lehtëson atyre dhimbjet.
Tash e kuptova se Islami i ka dhuruar femrës civilizimin dhe i ka dhënë
asaj të drejta, me të cilat mund të çojë një jetë të shkëlqyer nën hijën
e mësimëve të shëndoshta.
I thashë:
-Prej tani po shpall deshtimin në sfidën me ty. E kam vendosur që nga ky
çast t’i jap jetës sime kahje tjetër, duke u përputhur me Ligjin e
All-llahut [subhanehu ve te’ala], që të jem vajzë e mirë sikur ti...
Iu ndriçua fytyra nga një buzëqeshje e ngrohtë dhe tha:
-Oj motër, mardhëniet tona nuk kishin kuptim të dyluftimit. E
rëndësishmja është që ne të arrijmë të gjithë tek mirësia e sigurtë, të
triumfojmë me të vërtetën dhe të arrijmë lumturin e gjithherëshme.
Thash:
-Po, vëretët kjo është e rëndësishme...
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:13
Mësime nga jeta e Muhammed Aliut
Ngjarja vijuese ndodhi kur vajza e Muhammed Aliut arriti ne shtepi e
veshur ne menyre jomodeste. Dhe ja si e përshkruan ngjarjen njera nga
vajzat e tij;
Kur me ne fund arritem, shoferi na shoqeroi se bashku me motren time te
vogel Lejlen ne suiten e babait tim. Si zakonisht babai fshihej pas
deres dhe qëndronte ne pritje per te na friksuar. Ne shkëmbyem puthje
dhe përqafime aq sa mundeshim gjate dites. Babai hodhi nje vështrim
goxha te forte ne ne, pastaj me mori ne prehrin e tij dhe me tha dicka
qe kurre nuk do ta harroj. Me shikoi drejte ne sy dhe me tha,
“Hana, cdo gje qe Allahu e ka bere te vlefshme ne kete bote eshte e mbuluar dhe e veshtire per ta arritur.
Ku i gjen diamantet?
Thelle ne brendësi te tokes, te mbuluar dhe te mbrojtur.
Ku i gjen xhevahiret?
Thelle ne brendësi te oqeanit te mbyllur dhe te mbrojtur ne guaskat e bukura.
Ku i gjen Florinjët? ?
Thelle ne miniera te mbuluar me shtresa te gurit. Kerkohet pune dhe mund per t’i arritur.
“ Me shikoi me nje seriozitet dhe me tha. Trupi yt eshte i shenjte, Ti
vlen shume me shume se sa diamantet dhe xhevahiret, dhe per kete duhet
te mbulohesh.”
Ngjarja vijuese ndodhi kur vajza e Muhammed Aliut arriti ne shtepi e
veshur ne menyre jomodeste. Dhe ja si e përshkruan ngjarjen njera nga
vajzat e tij;
Kur me ne fund arritem, shoferi na shoqeroi se bashku me motren time te
vogel Lejlen ne suiten e babait tim. Si zakonisht babai fshihej pas
deres dhe qëndronte ne pritje per te na friksuar. Ne shkëmbyem puthje
dhe përqafime aq sa mundeshim gjate dites. Babai hodhi nje vështrim
goxha te forte ne ne, pastaj me mori ne prehrin e tij dhe me tha dicka
qe kurre nuk do ta harroj. Me shikoi drejte ne sy dhe me tha,
“Hana, cdo gje qe Allahu e ka bere te vlefshme ne kete bote eshte e mbuluar dhe e veshtire per ta arritur.
Ku i gjen diamantet?
Thelle ne brendësi te tokes, te mbuluar dhe te mbrojtur.
Ku i gjen xhevahiret?
Thelle ne brendësi te oqeanit te mbyllur dhe te mbrojtur ne guaskat e bukura.
Ku i gjen Florinjët? ?
Thelle ne miniera te mbuluar me shtresa te gurit. Kerkohet pune dhe mund per t’i arritur.
“ Me shikoi me nje seriozitet dhe me tha. Trupi yt eshte i shenjte, Ti
vlen shume me shume se sa diamantet dhe xhevahiret, dhe per kete duhet
te mbulohesh.”
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:13
TRE TE ROBERUARIT NE SHPELLE
Dalengadale dielli u pershendet nga toka dhe u zhduk ne horizontin e
pafund. E karavani shkonte rruges se tij ne shkretetiren e shurdhet dhe
te thate. Asgje nuk degjohej pos goditjeve te patkonjve te kuajve dhe te
hingellimes se tyre. Ne veri te shkretetires ndodheshin bjeshke te
larta dhe te trishtueshme…
Terr qe vinte e shtonte friken dhe jorehatine ne zemrat e tre
udhetareve, e bjeshket dhe shkretetira dukeshin edhe me te trishtueshme.
Shume shpejt u ngrit nje fortune e forte sikur nje det i terbuar me
vale te medha zalli, e cila ua mbushte syte me zalle dhe gati sa nuk i
verbonte.
IDE E MIRE, O SHOK !
Vetonte, bubullimat gjemonin, qielli i kishte hapur te gjitha dyert e
veta dhe binte shi i madh. Ishin ne situate pa rrugedalje. Nuk dinin ku
te shkonin. Ku te strehoheshin?
Njeri prej tyre tha: “me duket se atje eshte nje shpelle, mund te
shkojme dhe ta kalojme naten atje, e pastaj te vazhdojme rrugen!”
Menjehere u pajtuan qe te tre: “Ide e mrekullueshme, o shoke!”
Hyne ne shpelle. Nga jashte degjkhej zeri i eres dhe renia e shiut. Te
ftohtit kishte filluar te kaploje trupin e tyre, dhe u dukej se do te
ngrinin…!
“ME KERKONI, DO T’JU PERGJIGJEM!”
Njeri prej tyre tha: “Qfare nate!” Ende nuk e kishte kryer fjaline e
tij, kur u degjua nje ze i trishtueshem dhe nje gure i madh u shfaq
papritmas dhe ua fshehu hyrjen ne shpelle. I kaploi merzia dhe paniku. U
perpoqen me tere fuqine qe e kishin ta shtynin gurin, po pa sukses.
Gati e humben shpresen se do te dalin ndonjehere nga shpella, ndaj iu
dorezuan merzise se pamatur.
Pastaj i nderruan mendimet dhe u pajtuan se asgje nuk mund t’i shpetoje,
perveq All-llahut xh.sh. te Cilin vendosen qe ta therrasin ne ndihme me
veprat e tyre te mira dhe t’i drejtohen Atij sinqerisht dhe te perulur.
Ndoshta All-llahu ua largon atyre kete fatkeqesi.
Nuk kaluan as disa minuta e ata ne menyre prekese i thishin lutjet e
tyre me te bukura dhe me te sinqerta qe me ane te veprave te tyre te
mira t’u afroheshin All-llahut.
MUNDOHEM QE TI KENAQ
Njeri prej tyre tha: “OZot i gjitha boterave…Ti di dhe askudh prej
Teje nuk di! I kam pasur prinderit ne moshe te cilet me kane ushqyer dhe
me kane edukuar ne menyre te drejte. Isha gezimi i tyre dhe mundohesha
t’i kenaqja me qdo gje.marredhenjet e mia me tai shin ashtu si deshiroje
Ti. Mosdegjueshmerine ndaj prinderve Ti e konsideron si nje nga mekatet
e medha…Ti e di se asgje nuk eshte me e rendesishme per mua se ata,
as femijet,as pasuria.
Qdo mbremje u qoja qumesht te peine, me kenaqesi, para se t’u jepja
femijeve te mi, gruas dhe vetes sime…Gezimi im nuk kishte fund kur i
shihja se si e pinin qumeshtin te cilin e kasha mjele me duart e mia. E
kur e shihja nje buzeqeshje te lehte dhe kenaqesine ne fytyrat e tyre,
atehere e njdieja se si fundosesha ne gezim, seopse e kasha bere ate qe
me kishte urdheruar All-llahu xh.sh.”
SE PARI PRINDERIT E MI
“Nje dite, shkova larg shtepise qe t’i tuboja ca dege. As nuk e kasha
marre vesh se sa shpejt me kishte kaluar koha. Kur perendoi dielli,
nxitova tek prinderit e mi, ua dergova qumeshtin, por i gjeta duke
fjetur. O Zot, Ti e di se sa kam qene i merzitur kur u pata vonuar! Nuk
doja t’i zgjoja, e as tabpine qumeshtin para tyre as gruaja, as femijet e
as sherbetoret. E mbaja nje tas te mbushur perplot me qumesht dhe
pritja qe te zgjoheshin prinderit deri sa agoi drita. Rreth kembeve te
mia qendronin femijet e mi te uritur, te cilet qanin, e une thosha ne
vete: Se pari prinderit e mi, e pastaj ju, e une do te jem i fundit i
cili do te pije…”
LUTJA E MIREBERESIT PER PRINDERIT E TIJ
“E degjova babane si e madheronte All-llahun dhe e falenderonte ate qe e
kishte ngjallur pas vdekjes (gjumit). I dhashe atij dhe nenes qumesht,
te cilen e falenderuan All-llahun e madheruar. Vazhduan te luteshin qe
All-llhu te me shperblente per kete. E ndjeva nje gezim te
papershkrueshem.
O Zot, tere kete e kam bere per hir Tendin, andaj te lutem qe te na e largosh kete gur!”
Menjehere guri levizi pak, por nuk mjaftonte qe ndonjeri nga tre
udhetaret te dilte…, duhej qe edhe ndonje tjeter t’i lutej All-llahut
xh.sh.qe t’i shpetoje nga kjo fatkeqesi.
E KA MBAJTUR PREMTIMIN
U ngrit tjetri dhe tha: “Ti e di, e te tjeret nuk e dine, se e kam
njohur nje vajze, te cilen e doja me shume se te gjithe njerezit.
All-llahu i Lartesuar i kishte dhene asaj nje bukuri te papershkruar.
Ishte e drejte dhe e devotshme, nuk i bente keq askujt. Ne brendesi
deshiroja t’i beja diq te keqe, gje te cilen nuk do te kisha dashur t’i
ndodhe motres a nenes sime.
Shejtani e ndezte zjarrin e epshit dhe me nxiste ne mendime te keqija ndaj saj. Mirepo ajo nuk e pranoi kete dhe me rrefuzoi…
Ishte e paster, e ndershme dhe e devotshme, e kishte mbajtur premtimin e
vet te dhene ndaj meje, se nuk do te bente ate qe eshte e ndaluar.”
URIA ESHTE VRASESE
“Nje vit te veshtire, ne te cilin qielli nuk kishte leshur shi, e as
toka nuk kishte bereqet, uria e kishte gjetur kete vajze dhe gati e
kishte rrezuar. Nxitoi tek une dhe kerkoi ndihme kunder veshtiresive te
jetes qe te mos e gjeje vdekja. Nuk kishte as nje cope buke per te
zbutur urine. Babai i saj nuk kishte lene asnje dinar e as nje derhem.
Une isha i pasur dhe perseri me kapluan mendimet e keqija. Mendova se
situate e saj do ta detyroje qe te perkulet dhe te leshoje pe para asaj
qe kam kerkuar…”
I thashe asaj: “Do te te jap qfare te duhet, por duhet ta kryesh ate qfare e deshiroj nga ti !
Refuzoi dhe u kthye nga erdhi.
Uria gati e kishte mbytur, e nuk kishte mundesi te kerkonte ndihme nga
askush, e as nuk ishte ne gjendje te kerkonte nga te tjeret.”
LARGOHU NGA MENDIMET E KEQIJA TE SHEJTANIT
Ne fund, erdhi tek une dhe pa deshire e pranoi ate qfare e kisha kerkuar
nga ajo. Ne syte e saj i pashe lotet dhe dhimbjen e thelle. M’i zgjati
duart dhe me tha: “Te lutem ! Mos lejo qe mendimet e keqija te shejtanit
te te rrezojne. Mos me shfrytezo ne kete menyre, por vetem ne menyre te
ndershme. Martohu me mua sipas ligjeve te All-llahut, dhe ta lidhim
kuroren para All-llahut dhe para njerezve.
Fillova te dridhem nga frika dhe me dolen lotet nga frika, duke iu
frikesuar hidherimit te All-llahut dhe denimit te Tij. Ia dhashe parate
qe i kerkonte. I mori 120 dinare, e lumtur dhe e rehatuar qe nuk i kam
bere diq te keqe dhe qe e kishte ruajtur nderin e vet.”
NUK DESHIROJA ASGJE POS KENAQESISE SATE
E vazhdoi njeriu tregimin e vet: “Falenderimi i takon All-llahut, i cili
me udhezoi ne rruge te drejte ! Nuk iu nenshtrova presionit te
shejtanit, por e refuzova, tere kete per hir Tendin, o Zot !
O Zot, u frikesova nga Ti dhe e lashe te shkoje me parate (edhe pse e
doja pa mase). O Zot, une u frikova nga ajo dite kur do te dal para Teje
per ta dhene llogarine. Atehere nuk do te me shpetoje e tere pasuria
ime. Ate dite nuk do te pranosh askend, perveqse qte qe vjen me bindje
te paster…
O Zot, e di se e kam bere kete per hir te fisnikerise Sate. Na ndihmo dhe na e lehteso kete situate !”
Guri levizi edhe ca, por jo edhe aq sat e mundte dikush te dilte nga aty.
Erdhi rradha tek i treti - ta luse All-llahun per shpetim.
JEPJA PUNETORIT HAKUN E TIJ !
U ngrit edhe i treti , pas lutjes se bashkudhetareve te vet dhe tha:
“O Zot, Ti di e te tjeret nuk dine, se kam pasur pasuri te madhe dhe
punetor te mi. me ta sillesha ne menyre te drejte dhe me nder dhe i
shperbleja me ate qe Ti ma kishe dhene, andaj ua paguaja punen para se
t’u thaheshin djerset…
Nje dite e kerkova njerin nga punetoret e mi, por nuk e gjeta. Kishte
shkuar e nuk e kishte marrur meditjen e tij. Qe nga atehere kishte
kaluar shume kohe e une meditjen e tij e deponoja ne pune te reja,
keshtu qe ky investim binte fitim te madh. Nje dite, ai punetor u kthye
tek une, pasi qe kishte rene ne veshtiresi financiare. Me tha: “Dikur
moti kam punuar tek ju dhe nuk e pata marre meditjen time ! Tani ajo me
duhet ? A mund te ma paguani ate ?”
NA SHPETOI NGA KJO SITUATE
“Iu pergjigja: “ Ne kete lugine, gjithe qka sheh eshte jotja, si rrezultat i meditjeve te tua !”
Shikoi nga lugina dhe pa deve, lope, dele, aq shume saqe as qe kishte
mundur t’i enderronte. U habit dhe gjuha i perzihej, por shume shpejt u
zgjua nga gjumi i bukur i cili e kishte kapluar dhe tha: “Po beni shaka,
zoteri !”
Iu pergjegja: “Jo pasha Zotin, une meditjen tende e kam investuar dhe
nga ajo u be kjo pasuri…Merri te gjitha ato qe t’i ka dhuruar
All-llahu, me fat dhe te jesh qetesuar !”
Njeriu e morri kopene e tij nga lugina e madhe, duke mos u besuar syve te tij.
“O All-llah, tere kete e kam bere per Ty dhe per fisnikerine Tende. Na shpeto nga kjo fatkeqesi ne te cilen kemi rene !”
ALL-LLAHU NUK I HUMB TE MIRAT E BESIMTAREVE
E guri levizi edhe pak, por kete here ishte e mjaftueshme qe te tre udhetaret te mund te dilnin nga shpella.
Buzeqeshja filloi t’ua shendrise fytyrat e tyre dhe filluan qe t’u dridhen buzet nga gezimi…
Ia arriten te dalin nga aty dhe ta vazhdojne rrugen e tyre, duke u
kenaqur me fisnikerine e All-llahut, duke besuar se Ai asnjehere nuk
harron t’i shperbleje mireberesit.
O Zot, bekoji punet tona dhe te jene te sinqerta vetem per Ty, Ti i Cili u pergjigjesh lutjeve tona !
Madherimi te takon vetem Ty, o Zot i boterave !
Dalengadale dielli u pershendet nga toka dhe u zhduk ne horizontin e
pafund. E karavani shkonte rruges se tij ne shkretetiren e shurdhet dhe
te thate. Asgje nuk degjohej pos goditjeve te patkonjve te kuajve dhe te
hingellimes se tyre. Ne veri te shkretetires ndodheshin bjeshke te
larta dhe te trishtueshme…
Terr qe vinte e shtonte friken dhe jorehatine ne zemrat e tre
udhetareve, e bjeshket dhe shkretetira dukeshin edhe me te trishtueshme.
Shume shpejt u ngrit nje fortune e forte sikur nje det i terbuar me
vale te medha zalli, e cila ua mbushte syte me zalle dhe gati sa nuk i
verbonte.
IDE E MIRE, O SHOK !
Vetonte, bubullimat gjemonin, qielli i kishte hapur te gjitha dyert e
veta dhe binte shi i madh. Ishin ne situate pa rrugedalje. Nuk dinin ku
te shkonin. Ku te strehoheshin?
Njeri prej tyre tha: “me duket se atje eshte nje shpelle, mund te
shkojme dhe ta kalojme naten atje, e pastaj te vazhdojme rrugen!”
Menjehere u pajtuan qe te tre: “Ide e mrekullueshme, o shoke!”
Hyne ne shpelle. Nga jashte degjkhej zeri i eres dhe renia e shiut. Te
ftohtit kishte filluar te kaploje trupin e tyre, dhe u dukej se do te
ngrinin…!
“ME KERKONI, DO T’JU PERGJIGJEM!”
Njeri prej tyre tha: “Qfare nate!” Ende nuk e kishte kryer fjaline e
tij, kur u degjua nje ze i trishtueshem dhe nje gure i madh u shfaq
papritmas dhe ua fshehu hyrjen ne shpelle. I kaploi merzia dhe paniku. U
perpoqen me tere fuqine qe e kishin ta shtynin gurin, po pa sukses.
Gati e humben shpresen se do te dalin ndonjehere nga shpella, ndaj iu
dorezuan merzise se pamatur.
Pastaj i nderruan mendimet dhe u pajtuan se asgje nuk mund t’i shpetoje,
perveq All-llahut xh.sh. te Cilin vendosen qe ta therrasin ne ndihme me
veprat e tyre te mira dhe t’i drejtohen Atij sinqerisht dhe te perulur.
Ndoshta All-llahu ua largon atyre kete fatkeqesi.
Nuk kaluan as disa minuta e ata ne menyre prekese i thishin lutjet e
tyre me te bukura dhe me te sinqerta qe me ane te veprave te tyre te
mira t’u afroheshin All-llahut.
MUNDOHEM QE TI KENAQ
Njeri prej tyre tha: “OZot i gjitha boterave…Ti di dhe askudh prej
Teje nuk di! I kam pasur prinderit ne moshe te cilet me kane ushqyer dhe
me kane edukuar ne menyre te drejte. Isha gezimi i tyre dhe mundohesha
t’i kenaqja me qdo gje.marredhenjet e mia me tai shin ashtu si deshiroje
Ti. Mosdegjueshmerine ndaj prinderve Ti e konsideron si nje nga mekatet
e medha…Ti e di se asgje nuk eshte me e rendesishme per mua se ata,
as femijet,as pasuria.
Qdo mbremje u qoja qumesht te peine, me kenaqesi, para se t’u jepja
femijeve te mi, gruas dhe vetes sime…Gezimi im nuk kishte fund kur i
shihja se si e pinin qumeshtin te cilin e kasha mjele me duart e mia. E
kur e shihja nje buzeqeshje te lehte dhe kenaqesine ne fytyrat e tyre,
atehere e njdieja se si fundosesha ne gezim, seopse e kasha bere ate qe
me kishte urdheruar All-llahu xh.sh.”
SE PARI PRINDERIT E MI
“Nje dite, shkova larg shtepise qe t’i tuboja ca dege. As nuk e kasha
marre vesh se sa shpejt me kishte kaluar koha. Kur perendoi dielli,
nxitova tek prinderit e mi, ua dergova qumeshtin, por i gjeta duke
fjetur. O Zot, Ti e di se sa kam qene i merzitur kur u pata vonuar! Nuk
doja t’i zgjoja, e as tabpine qumeshtin para tyre as gruaja, as femijet e
as sherbetoret. E mbaja nje tas te mbushur perplot me qumesht dhe
pritja qe te zgjoheshin prinderit deri sa agoi drita. Rreth kembeve te
mia qendronin femijet e mi te uritur, te cilet qanin, e une thosha ne
vete: Se pari prinderit e mi, e pastaj ju, e une do te jem i fundit i
cili do te pije…”
LUTJA E MIREBERESIT PER PRINDERIT E TIJ
“E degjova babane si e madheronte All-llahun dhe e falenderonte ate qe e
kishte ngjallur pas vdekjes (gjumit). I dhashe atij dhe nenes qumesht,
te cilen e falenderuan All-llahun e madheruar. Vazhduan te luteshin qe
All-llhu te me shperblente per kete. E ndjeva nje gezim te
papershkrueshem.
O Zot, tere kete e kam bere per hir Tendin, andaj te lutem qe te na e largosh kete gur!”
Menjehere guri levizi pak, por nuk mjaftonte qe ndonjeri nga tre
udhetaret te dilte…, duhej qe edhe ndonje tjeter t’i lutej All-llahut
xh.sh.qe t’i shpetoje nga kjo fatkeqesi.
E KA MBAJTUR PREMTIMIN
U ngrit tjetri dhe tha: “Ti e di, e te tjeret nuk e dine, se e kam
njohur nje vajze, te cilen e doja me shume se te gjithe njerezit.
All-llahu i Lartesuar i kishte dhene asaj nje bukuri te papershkruar.
Ishte e drejte dhe e devotshme, nuk i bente keq askujt. Ne brendesi
deshiroja t’i beja diq te keqe, gje te cilen nuk do te kisha dashur t’i
ndodhe motres a nenes sime.
Shejtani e ndezte zjarrin e epshit dhe me nxiste ne mendime te keqija ndaj saj. Mirepo ajo nuk e pranoi kete dhe me rrefuzoi…
Ishte e paster, e ndershme dhe e devotshme, e kishte mbajtur premtimin e
vet te dhene ndaj meje, se nuk do te bente ate qe eshte e ndaluar.”
URIA ESHTE VRASESE
“Nje vit te veshtire, ne te cilin qielli nuk kishte leshur shi, e as
toka nuk kishte bereqet, uria e kishte gjetur kete vajze dhe gati e
kishte rrezuar. Nxitoi tek une dhe kerkoi ndihme kunder veshtiresive te
jetes qe te mos e gjeje vdekja. Nuk kishte as nje cope buke per te
zbutur urine. Babai i saj nuk kishte lene asnje dinar e as nje derhem.
Une isha i pasur dhe perseri me kapluan mendimet e keqija. Mendova se
situate e saj do ta detyroje qe te perkulet dhe te leshoje pe para asaj
qe kam kerkuar…”
I thashe asaj: “Do te te jap qfare te duhet, por duhet ta kryesh ate qfare e deshiroj nga ti !
Refuzoi dhe u kthye nga erdhi.
Uria gati e kishte mbytur, e nuk kishte mundesi te kerkonte ndihme nga
askush, e as nuk ishte ne gjendje te kerkonte nga te tjeret.”
LARGOHU NGA MENDIMET E KEQIJA TE SHEJTANIT
Ne fund, erdhi tek une dhe pa deshire e pranoi ate qfare e kisha kerkuar
nga ajo. Ne syte e saj i pashe lotet dhe dhimbjen e thelle. M’i zgjati
duart dhe me tha: “Te lutem ! Mos lejo qe mendimet e keqija te shejtanit
te te rrezojne. Mos me shfrytezo ne kete menyre, por vetem ne menyre te
ndershme. Martohu me mua sipas ligjeve te All-llahut, dhe ta lidhim
kuroren para All-llahut dhe para njerezve.
Fillova te dridhem nga frika dhe me dolen lotet nga frika, duke iu
frikesuar hidherimit te All-llahut dhe denimit te Tij. Ia dhashe parate
qe i kerkonte. I mori 120 dinare, e lumtur dhe e rehatuar qe nuk i kam
bere diq te keqe dhe qe e kishte ruajtur nderin e vet.”
NUK DESHIROJA ASGJE POS KENAQESISE SATE
E vazhdoi njeriu tregimin e vet: “Falenderimi i takon All-llahut, i cili
me udhezoi ne rruge te drejte ! Nuk iu nenshtrova presionit te
shejtanit, por e refuzova, tere kete per hir Tendin, o Zot !
O Zot, u frikesova nga Ti dhe e lashe te shkoje me parate (edhe pse e
doja pa mase). O Zot, une u frikova nga ajo dite kur do te dal para Teje
per ta dhene llogarine. Atehere nuk do te me shpetoje e tere pasuria
ime. Ate dite nuk do te pranosh askend, perveqse qte qe vjen me bindje
te paster…
O Zot, e di se e kam bere kete per hir te fisnikerise Sate. Na ndihmo dhe na e lehteso kete situate !”
Guri levizi edhe ca, por jo edhe aq sat e mundte dikush te dilte nga aty.
Erdhi rradha tek i treti - ta luse All-llahun per shpetim.
JEPJA PUNETORIT HAKUN E TIJ !
U ngrit edhe i treti , pas lutjes se bashkudhetareve te vet dhe tha:
“O Zot, Ti di e te tjeret nuk dine, se kam pasur pasuri te madhe dhe
punetor te mi. me ta sillesha ne menyre te drejte dhe me nder dhe i
shperbleja me ate qe Ti ma kishe dhene, andaj ua paguaja punen para se
t’u thaheshin djerset…
Nje dite e kerkova njerin nga punetoret e mi, por nuk e gjeta. Kishte
shkuar e nuk e kishte marrur meditjen e tij. Qe nga atehere kishte
kaluar shume kohe e une meditjen e tij e deponoja ne pune te reja,
keshtu qe ky investim binte fitim te madh. Nje dite, ai punetor u kthye
tek une, pasi qe kishte rene ne veshtiresi financiare. Me tha: “Dikur
moti kam punuar tek ju dhe nuk e pata marre meditjen time ! Tani ajo me
duhet ? A mund te ma paguani ate ?”
NA SHPETOI NGA KJO SITUATE
“Iu pergjigja: “ Ne kete lugine, gjithe qka sheh eshte jotja, si rrezultat i meditjeve te tua !”
Shikoi nga lugina dhe pa deve, lope, dele, aq shume saqe as qe kishte
mundur t’i enderronte. U habit dhe gjuha i perzihej, por shume shpejt u
zgjua nga gjumi i bukur i cili e kishte kapluar dhe tha: “Po beni shaka,
zoteri !”
Iu pergjegja: “Jo pasha Zotin, une meditjen tende e kam investuar dhe
nga ajo u be kjo pasuri…Merri te gjitha ato qe t’i ka dhuruar
All-llahu, me fat dhe te jesh qetesuar !”
Njeriu e morri kopene e tij nga lugina e madhe, duke mos u besuar syve te tij.
“O All-llah, tere kete e kam bere per Ty dhe per fisnikerine Tende. Na shpeto nga kjo fatkeqesi ne te cilen kemi rene !”
ALL-LLAHU NUK I HUMB TE MIRAT E BESIMTAREVE
E guri levizi edhe pak, por kete here ishte e mjaftueshme qe te tre udhetaret te mund te dilnin nga shpella.
Buzeqeshja filloi t’ua shendrise fytyrat e tyre dhe filluan qe t’u dridhen buzet nga gezimi…
Ia arriten te dalin nga aty dhe ta vazhdojne rrugen e tyre, duke u
kenaqur me fisnikerine e All-llahut, duke besuar se Ai asnjehere nuk
harron t’i shperbleje mireberesit.
O Zot, bekoji punet tona dhe te jene te sinqerta vetem per Ty, Ti i Cili u pergjigjesh lutjeve tona !
Madherimi te takon vetem Ty, o Zot i boterave !
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:13
ARKA E BOTES
Keshtu e kane quajtur: “Arka e botes”.
Rrefente tregime ne fotografi per jeten dhe ndodhite ne bote dhe nga
historia. Te gjithe femijet me padurim e pritnin ardhjen e saj ne lagjen
e tyre.
Sikur te kisha pasur mundesi ta shihja. Thone se kjo eshte kino
levizese. Se ne ekranin e tij mund te shihen pamjet me te bukura dhe
mesimet me te qmueshme. Me ishte ngulitur ne zemer si qudia me e
parendomte e asaj kohe.
Mirepo, per fat te keq, ne qytet nuk ka asgje te ngjashme me te. Kjo
ishte diq e veqante. Per kete shkak pronari i saj, axha Bajram, e kishte
caktuar diten kur qdo qenie e gjalle mund ta shikonte ate.
Kishin kaluar gjashte dite, kishte ardhur edhe dita e shtate, e pronari i arkes se quditshme ende nuk ishte kthyer.
QDO PRITJE E KA FUNDIN
Ne fund erdhi momenti i lehtesimit. Sa na kishte gezuar kthimi i tij,
pas pritjes se gjate. E degjuam zerin e borise se axhes Bajram dhe
menjehere brofem drejt atij zeri.
Eh, sa e madhe qe eshte “Arka e botes” – si nje bjeshke. E ate e mban
nje njeri i madh, ne gojen e te cilit gjendet nje bori e verdhe e
bakrit, se ciles i bie dhe me te cilen e lajmeron ardhjen e tij. Femijet
duartrokisnin dhe bertitnin nga gezimi, duke rropatur me kembe mbi
toke, duke e pershendetur bartesin dhe ate qe mban.
Menyra se si ata e tregonin mikepritjen e tyre, tregonte gezimin e tyre
te papershkruar se e shihnin ate. Kjo perseritet ne qdo vendbanim ku
kalonte ai. Ky eshte moment i papershkruar i gezimit dhe festimit.
QDO GJE KA QMIMIN E VET
Gezimi e kishte kapluar sheshin “Minatori”. Lajmi perhapej neper te
gjitha rruget, hynte neper qdo shtepi dhe qdo vesh. Te gjithe femijet,
moshatare te mi ishin tubuar ne vendin e ngjarjes, pas vrapimit te
furishem se kush do te arrinte me shpejte nga shtepia e tij. Qdo njeri
duke i ngritur duart, deshironte te marre nje nga kater karriget e vetme
qe i kishte axha Bajram.
I falenderuar qofte All-llahu qe axha Bajram me meshiroi mua dhe e
kuptoi se nga te gjithe, une kisha me se shumti deshire per t’i njohur
marifetet e “Arkes se botes”. Filloi t’i tubonte te hollat duke thene:
“Femije, paguani para shfaqjes!” E ne e ngutnim qe sa me pare ta
leshonte arken e vet, per te na i treguar magjite e veta.
NJOHES I MIRE I ZANATIT TE VET
Duke e lajmeruar fillimin e shfaqjes me bori, axha Bajram tha: “Vini re!
Juve qe All-llahu ju ka dhuruar shendet dhe shqisa, per te degjuar dhe
per te pare ate qe eshte e dobishme, shikoni neper dritaret e vogla ne
arke. Zoti jua ruajte shikimin dhe jua mundesofte qe ta kuptoni qellimin
e asaj qe do t’ju shfaqet!
Femije, para jush jane tri mesime, secila ne dhjete fotografi. Mos e
leshoni ndonjeren, se nuk do ta kuptoni porosine. Jeta pa porosi eshte e
padobishme. Mesimet jane ne forme tregimesh. Shikojini ato dhe
degjojini ato me kujdes, duke mos e kthyer vemendjen ne asgje tjeter”.
MOS BESO NE QDO GJE QE THUHET
Ne nje menyre te parendomte te ligjerimit, axha Bajram na shtiu ne tregimin e pare te ilustruar:
Shikoni femije tregimin e pare! Ai e ka porosine e vet! Eshte nje tregim
per nje gjuetar mendjelehte. Ai ishte nisur per te gjuajtur me rrjeten e
tij dallendyshe te trasha dhe te bukura. Shkonte prej nje fushe ne
tjetren , prej nje mali ne tjetrin, duke i vezhguar drunjte nje nga nje,
duke e ndjekur nje dallendyshe qe ishte ndalur prane nje perrocke.
Gjuetari nuk e kishte lehte te kalonte prej nje vendi ne tjetrin. Ne
fund kur u lodh u ul ne nje mal te vogel duke e pritur gjahun e tij te
pasur.
U lodh nga pritja e gjate, ndaj u mbeshtet ne nje lis duke e vendosur ne te rrjeten ne te cilen ishte ushqimi terheqes per zogj.
Papritmas u lekund rrjeta e cila e kishte kapur nje zog. U gezua
gjuetari dhe vrapoi nga rrjeta, duke menduar se si po e priste nje darke
e shijshme. Gati fluturoi nga gezimi! Sa i bukur dhe i madh ishte ky
zog! Me kujdes e liroi ate nga rrjeta dhe e kapi me dore, i mahnitur me
pamjen e tij.
Atehere gjuetari iu drejtua dallendyshes me nje buzeqeshje te nje
fitimtari: “Mire se vjen dallendyshja ime e bukur! Sa kohe te gjate te
kam pritur!”
Zogu nga frika filloi te qaje dhe i tha: “Me leshoni zoteri gjuetar. Nuk
keni kurrfare dobie nga une dhe nuk do t’jua heq urine juve. Ju lutem,
me leshoni!”
Ne menyre ngacmuese u pergjigj gjuetari: “I kam thirrur shoket e mi tek
une ne nje darke te madhe! Si mund ta mendoje kete pa mishin tend te
lezetshem!?”
Zogu heshti pak e pastaj tha: “Me leshoni, gjuetar, une do t’jua tregoje se ku gjendet thesari me i madh ne toke!!!”
Kur gjuetari degjoi per thesarin, lakmia e madhe ia mori mendte dhe e leshoi zogun.
Zogu buzeqeshi, fishkelloi sa me bukur qe mundej, kercente prej gezimit
duke thene: “A me besove, o mendjelehte, se une vertete e di se ku
gjendet thesari? Sidoqofte, mos u merzit. Une do t’i lajmeroj te gjithe
zogjte qe te largohen nga ky mal i vogel, e keshilla ime per ty eshte:
“Mos beso ne qdo gje qe te thuhet! Ky eshte ai thesar!”
Dhe zogu fluturoi duke lene gjuetarin e mashtruar.
LARGOJE ZHGENJIMIN NGA VETJA JOTE
Tregimi i dyte, femijet e mi, eshte tregimi per humbjen e nje udheheqesi
ushtarak. Shikoni me kujdes, ajo do t’ju jape nje mesim te paharrueshem
dhe te dobishem.
Kishte filluar lufta ndermjet dy mbreterive fqinje.
Udheheqesi i nje ushtrie e kishte thirrur ne dyluftim udheheqesin e
ushtrise se dyte. Pas luftimit te rende, e mundi ate, e zuri rob dhe e
lidhi me pranga dhe zinxhir, e pastaj e dergoi ne burg.
Ushtria e kryeushtarakut qe e kishte humbur dyluftimin u shpernda e
ushtaret iken neper shkretetire, duke u frikesuar se armiku do t’i
zinte, do t’i roberonte dhe t’i burgoste.
Ndodhi diqka e papritur! Kryeushtaraku i mundur arriti te ike nga burgu e
kur arriti tek nje burim ne mes te shkretetires, u ul te pushonte.
Filloi te mendonte per disfaten e vet te turpshme dhe ndonje menyre qe do ta nxirrte nga ajo situate e rende.
Ne ate moment vemendja e tij e terhoqi nje bubrrec i vogel qe kalonte
prane tij duke bartur nje karkalec te madh, dhjete here me te madh se ai
me trup e me peshe.... Por, bubrreci ishte i vendosur ne punen e tij.
Papritmas buburreci se bashku me karkalecin ra ne nje grope. U mundua te
dilte se bashku me trofeun e vet. Karkaleci u mundua te lirohej disa
here nga kthetrat e tij, por buburreci vazhdimisht e kapte dhe me te
perpiqej te dilte nga gropa, gjersa me ne fund kjo gje edhe i shkoi per
dore. Dhe ashtu, krenar se bashku me trofeun e vet, buburreci e vazhdoi
rrugen e vet.
Kjo deshire e flakte dhe ky durim i buburrecit lane mbresa te thella tek
udheheqesi i mundur ushtarak. Si ai buburrec, pa e humbur shpresen me
sukses e kreu detyren e vet.
Qante per gabimin e vet; ishte penduar se nuk ishte ne pune me i
zellshem dhe me me zemer. Filloi te mendoje se si ta therrase
kundershtarin e tij ne dyluftim.
E mblodhi tere fuqine dhe vendosmerine e vet dhe u kthye vete te
kundershtari dhe perseri e kerkoi ne dyluftim. Pas nje lufte te papare
dhe te mundimshme, kundershtari i tij ra i vdekur ne toke!
Keshtu udheheqesi yne ushtarak fitoi dhe krenar u kthye ne mbreterine e
vet. Dhe keshtu, nje buburrec me zellin e tij te panderprere ndikoi qe
ky ushtarak te nxjerre mesim te dobishem.
PERDORE MENDJEN TENDE
I fundit, te nderuar femije, eshte tregimi per te verberin dhe fenerin.
1. Fotografia e pare, qe do ta shihni, e tregon nje te verber i cili ne
njeren dore e mbane qypin e ne tjetren fenerin. Ai del naten nga shtepia
e vet dhe shkon deri te sheshi i madh me bunar, ku mblidhen njerezit
per te mbushur enet e veta me uje.
2. I verberi, ngadale duke bartur nje fener mberriti te bunari dhe kur i
erdhi rendi, e mbushi qypin e vet me uje dhe u nis per ne shtepi.
3. Gjate rruges per ne shtepi e takoi nje njeri , i cili u habit se qfare i duhet te verbrit feneri qe ben drite!?
4. Mendonte me ze: “Qka i duhet te verbrit feneri, qfare ka ai prej kesaj?”
5. I verberi e degjoi. Kur iu afrua ai njeri, e pyeti me ze: “Qfare te duhet feneri?”
6. I verberi buzeqeshi dhe i tha: “Sikur vetem pak te mendoje nuk do te
me pyeteshe per kete! A nuk e sheh se eshte nate dhe se eshte erresire
kudo rreth nesh?”
7. Njeriu e leviz koken dhe thote: “Ashtu eshte, por ti qfare dobie ke nga feneri kur je i verber?”
8. I verbri tha: “Hej, njeri me sy, e mbaj fenerin qe ti te me shohesh!
Sikur te mos e mbaja, dikush prej kalimtareve do te mund te ndeshej me
mua, nga shkaku i erresires”.
9. Kur e mbaj fenerin te ndezur, e ndriqoj qdo gje perreth vete, ne
menyre qe te mos ndeshem me dike dhe keshtu e ruaj enen time te mos
thehet. A nuk eshte ashtu, vella?
10. Njeriu e uli koken nga kjo situate e pakendshme: “Te faleminderit
plak ne keshillen dhe urtesine tende! Mos me gjyko! Une jam i paditur
dhe i verber edhe pse shoh, e jo ti. Ti je i menqur edhe pse nuk sheh!
Pranoje ndjesen teme! Sikur te kisha menduar mire dhe drejte, nuk do ta
kisha parashtruar nje pyetje te tille!”
Sa mire do te ishte sikur njeriu t’i shfrytezonte te gjitha begatite qe i
ka dhene All-llahu, ne menyre qe te mos turperohemi dhe te mos
pendohemi, si dhe te mos behemi injorante.
DHE E NDJEKIM ME TE MIREN
Axha Bajram i ra borise dhe e lajmeroi fundin e shfaqjes dhe tha:
“Femije te dashur, per nje shume te vogel te hollash ju i shikuat
tregimet e dobishme nga arka e botes. Tregimi i pare flet per pasojat e
marrezise, e dyta per frytet e durimit dhe qendrueshmerise, e treta per
dobine e perdorimit te mendjes.
Mbajeni ne mend kete, te dashur femije dhe luteni All-llahun qe t’ju
mesoje qe t’i keshilloni te tjeret ne menyre te drejte, ndaj luteni Ate
qe te gjithe te jeni te degjueshem dhe ta ndjekim ate qe eshte e
drejte”.
MESIMI I TREGIMIT
1. Mos beso ne qdo gje qe te thuhet!
2. Behu i durueshem dhe i zellshem, gjer ne fitore!
3. Gjithnje perdore mendjen tende!
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:14
ARKA E BOTES
Keshtu e kane quajtur: “Arka e botes”.
Rrefente tregime ne fotografi per jeten dhe ndodhite ne bote dhe nga
historia. Te gjithe femijet me padurim e pritnin ardhjen e saj ne lagjen
e tyre.
Sikur te kisha pasur mundesi ta shihja. Thone se kjo eshte kino
levizese. Se ne ekranin e tij mund te shihen pamjet me te bukura dhe
mesimet me te qmueshme. Me ishte ngulitur ne zemer si qudia me e
parendomte e asaj kohe.
Mirepo, per fat te keq, ne qytet nuk ka asgje te ngjashme me te. Kjo
ishte diq e veqante. Per kete shkak pronari i saj, axha Bajram, e kishte
caktuar diten kur qdo qenie e gjalle mund ta shikonte ate.
Kishin kaluar gjashte dite, kishte ardhur edhe dita e shtate, e pronari i arkes se quditshme ende nuk ishte kthyer.
QDO PRITJE E KA FUNDIN
Ne fund erdhi momenti i lehtesimit. Sa na kishte gezuar kthimi i tij,
pas pritjes se gjate. E degjuam zerin e borise se axhes Bajram dhe
menjehere brofem drejt atij zeri.
Eh, sa e madhe qe eshte “Arka e botes” – si nje bjeshke. E ate e mban
nje njeri i madh, ne gojen e te cilit gjendet nje bori e verdhe e
bakrit, se ciles i bie dhe me te cilen e lajmeron ardhjen e tij. Femijet
duartrokisnin dhe bertitnin nga gezimi, duke rropatur me kembe mbi
toke, duke e pershendetur bartesin dhe ate qe mban.
Menyra se si ata e tregonin mikepritjen e tyre, tregonte gezimin e tyre
te papershkruar se e shihnin ate. Kjo perseritet ne qdo vendbanim ku
kalonte ai. Ky eshte moment i papershkruar i gezimit dhe festimit.
QDO GJE KA QMIMIN E VET
Gezimi e kishte kapluar sheshin “Minatori”. Lajmi perhapej neper te
gjitha rruget, hynte neper qdo shtepi dhe qdo vesh. Te gjithe femijet,
moshatare te mi ishin tubuar ne vendin e ngjarjes, pas vrapimit te
furishem se kush do te arrinte me shpejte nga shtepia e tij. Qdo njeri
duke i ngritur duart, deshironte te marre nje nga kater karriget e vetme
qe i kishte axha Bajram.
I falenderuar qofte All-llahu qe axha Bajram me meshiroi mua dhe e
kuptoi se nga te gjithe, une kisha me se shumti deshire per t’i njohur
marifetet e “Arkes se botes”. Filloi t’i tubonte te hollat duke thene:
“Femije, paguani para shfaqjes!” E ne e ngutnim qe sa me pare ta
leshonte arken e vet, per te na i treguar magjite e veta.
NJOHES I MIRE I ZANATIT TE VET
Duke e lajmeruar fillimin e shfaqjes me bori, axha Bajram tha: “Vini re!
Juve qe All-llahu ju ka dhuruar shendet dhe shqisa, per te degjuar dhe
per te pare ate qe eshte e dobishme, shikoni neper dritaret e vogla ne
arke. Zoti jua ruajte shikimin dhe jua mundesofte qe ta kuptoni qellimin
e asaj qe do t’ju shfaqet!
Femije, para jush jane tri mesime, secila ne dhjete fotografi. Mos e
leshoni ndonjeren, se nuk do ta kuptoni porosine. Jeta pa porosi eshte e
padobishme. Mesimet jane ne forme tregimesh. Shikojini ato dhe
degjojini ato me kujdes, duke mos e kthyer vemendjen ne asgje tjeter”.
MOS BESO NE QDO GJE QE THUHET
Ne nje menyre te parendomte te ligjerimit, axha Bajram na shtiu ne tregimin e pare te ilustruar:
Shikoni femije tregimin e pare! Ai e ka porosine e vet! Eshte nje tregim
per nje gjuetar mendjelehte. Ai ishte nisur per te gjuajtur me rrjeten e
tij dallendyshe te trasha dhe te bukura. Shkonte prej nje fushe ne
tjetren , prej nje mali ne tjetrin, duke i vezhguar drunjte nje nga nje,
duke e ndjekur nje dallendyshe qe ishte ndalur prane nje perrocke.
Gjuetari nuk e kishte lehte te kalonte prej nje vendi ne tjetrin. Ne
fund kur u lodh u ul ne nje mal te vogel duke e pritur gjahun e tij te
pasur.
U lodh nga pritja e gjate, ndaj u mbeshtet ne nje lis duke e vendosur ne te rrjeten ne te cilen ishte ushqimi terheqes per zogj.
Papritmas u lekund rrjeta e cila e kishte kapur nje zog. U gezua
gjuetari dhe vrapoi nga rrjeta, duke menduar se si po e priste nje darke
e shijshme. Gati fluturoi nga gezimi! Sa i bukur dhe i madh ishte ky
zog! Me kujdes e liroi ate nga rrjeta dhe e kapi me dore, i mahnitur me
pamjen e tij.
Atehere gjuetari iu drejtua dallendyshes me nje buzeqeshje te nje
fitimtari: “Mire se vjen dallendyshja ime e bukur! Sa kohe te gjate te
kam pritur!”
Zogu nga frika filloi te qaje dhe i tha: “Me leshoni zoteri gjuetar. Nuk
keni kurrfare dobie nga une dhe nuk do t’jua heq urine juve. Ju lutem,
me leshoni!”
Ne menyre ngacmuese u pergjigj gjuetari: “I kam thirrur shoket e mi tek
une ne nje darke te madhe! Si mund ta mendoje kete pa mishin tend te
lezetshem!?”
Zogu heshti pak e pastaj tha: “Me leshoni, gjuetar, une do t’jua tregoje se ku gjendet thesari me i madh ne toke!!!”
Kur gjuetari degjoi per thesarin, lakmia e madhe ia mori mendte dhe e leshoi zogun.
Zogu buzeqeshi, fishkelloi sa me bukur qe mundej, kercente prej gezimit
duke thene: “A me besove, o mendjelehte, se une vertete e di se ku
gjendet thesari? Sidoqofte, mos u merzit. Une do t’i lajmeroj te gjithe
zogjte qe te largohen nga ky mal i vogel, e keshilla ime per ty eshte:
“Mos beso ne qdo gje qe te thuhet! Ky eshte ai thesar!”
Dhe zogu fluturoi duke lene gjuetarin e mashtruar.
LARGOJE ZHGENJIMIN NGA VETJA JOTE
Tregimi i dyte, femijet e mi, eshte tregimi per humbjen e nje udheheqesi
ushtarak. Shikoni me kujdes, ajo do t’ju jape nje mesim te paharrueshem
dhe te dobishem.
Kishte filluar lufta ndermjet dy mbreterive fqinje.
Udheheqesi i nje ushtrie e kishte thirrur ne dyluftim udheheqesin e
ushtrise se dyte. Pas luftimit te rende, e mundi ate, e zuri rob dhe e
lidhi me pranga dhe zinxhir, e pastaj e dergoi ne burg.
Ushtria e kryeushtarakut qe e kishte humbur dyluftimin u shpernda e
ushtaret iken neper shkretetire, duke u frikesuar se armiku do t’i
zinte, do t’i roberonte dhe t’i burgoste.
Ndodhi diqka e papritur! Kryeushtaraku i mundur arriti te ike nga burgu e
kur arriti tek nje burim ne mes te shkretetires, u ul te pushonte.
Filloi te mendonte per disfaten e vet te turpshme dhe ndonje menyre qe do ta nxirrte nga ajo situate e rende.
Ne ate moment vemendja e tij e terhoqi nje bubrrec i vogel qe kalonte
prane tij duke bartur nje karkalec te madh, dhjete here me te madh se ai
me trup e me peshe.... Por, bubrreci ishte i vendosur ne punen e tij.
Papritmas buburreci se bashku me karkalecin ra ne nje grope. U mundua te
dilte se bashku me trofeun e vet. Karkaleci u mundua te lirohej disa
here nga kthetrat e tij, por buburreci vazhdimisht e kapte dhe me te
perpiqej te dilte nga gropa, gjersa me ne fund kjo gje edhe i shkoi per
dore. Dhe ashtu, krenar se bashku me trofeun e vet, buburreci e vazhdoi
rrugen e vet.
Kjo deshire e flakte dhe ky durim i buburrecit lane mbresa te thella tek
udheheqesi i mundur ushtarak. Si ai buburrec, pa e humbur shpresen me
sukses e kreu detyren e vet.
Qante per gabimin e vet; ishte penduar se nuk ishte ne pune me i
zellshem dhe me me zemer. Filloi te mendoje se si ta therrase
kundershtarin e tij ne dyluftim.
E mblodhi tere fuqine dhe vendosmerine e vet dhe u kthye vete te
kundershtari dhe perseri e kerkoi ne dyluftim. Pas nje lufte te papare
dhe te mundimshme, kundershtari i tij ra i vdekur ne toke!
Keshtu udheheqesi yne ushtarak fitoi dhe krenar u kthye ne mbreterine e
vet. Dhe keshtu, nje buburrec me zellin e tij te panderprere ndikoi qe
ky ushtarak te nxjerre mesim te dobishem.
PERDORE MENDJEN TENDE
I fundit, te nderuar femije, eshte tregimi per te verberin dhe fenerin.
1. Fotografia e pare, qe do ta shihni, e tregon nje te verber i cili ne
njeren dore e mbane qypin e ne tjetren fenerin. Ai del naten nga shtepia
e vet dhe shkon deri te sheshi i madh me bunar, ku mblidhen njerezit
per te mbushur enet e veta me uje.
2. I verberi, ngadale duke bartur nje fener mberriti te bunari dhe kur i
erdhi rendi, e mbushi qypin e vet me uje dhe u nis per ne shtepi.
3. Gjate rruges per ne shtepi e takoi nje njeri , i cili u habit se qfare i duhet te verbrit feneri qe ben drite!?
4. Mendonte me ze: “Qka i duhet te verbrit feneri, qfare ka ai prej kesaj?”
5. I verberi e degjoi. Kur iu afrua ai njeri, e pyeti me ze: “Qfare te duhet feneri?”
6. I verberi buzeqeshi dhe i tha: “Sikur vetem pak te mendoje nuk do te
me pyeteshe per kete! A nuk e sheh se eshte nate dhe se eshte erresire
kudo rreth nesh?”
7. Njeriu e leviz koken dhe thote: “Ashtu eshte, por ti qfare dobie ke nga feneri kur je i verber?”
8. I verbri tha: “Hej, njeri me sy, e mbaj fenerin qe ti te me shohesh!
Sikur te mos e mbaja, dikush prej kalimtareve do te mund te ndeshej me
mua, nga shkaku i erresires”.
9. Kur e mbaj fenerin te ndezur, e ndriqoj qdo gje perreth vete, ne
menyre qe te mos ndeshem me dike dhe keshtu e ruaj enen time te mos
thehet. A nuk eshte ashtu, vella?
10. Njeriu e uli koken nga kjo situate e pakendshme: “Te faleminderit
plak ne keshillen dhe urtesine tende! Mos me gjyko! Une jam i paditur
dhe i verber edhe pse shoh, e jo ti. Ti je i menqur edhe pse nuk sheh!
Pranoje ndjesen teme! Sikur te kisha menduar mire dhe drejte, nuk do ta
kisha parashtruar nje pyetje te tille!”
Sa mire do te ishte sikur njeriu t’i shfrytezonte te gjitha begatite qe i
ka dhene All-llahu, ne menyre qe te mos turperohemi dhe te mos
pendohemi, si dhe te mos behemi injorante.
DHE E NDJEKIM ME TE MIREN
Axha Bajram i ra borise dhe e lajmeroi fundin e shfaqjes dhe tha:
“Femije te dashur, per nje shume te vogel te hollash ju i shikuat
tregimet e dobishme nga arka e botes. Tregimi i pare flet per pasojat e
marrezise, e dyta per frytet e durimit dhe qendrueshmerise, e treta per
dobine e perdorimit te mendjes.
Mbajeni ne mend kete, te dashur femije dhe luteni All-llahun qe t’ju
mesoje qe t’i keshilloni te tjeret ne menyre te drejte, ndaj luteni Ate
qe te gjithe te jeni te degjueshem dhe ta ndjekim ate qe eshte e
drejte”.
MESIMI I TREGIMIT
1. Mos beso ne qdo gje qe te thuhet!
2. Behu i durueshem dhe i zellshem, gjer ne fitore!
3. Gjithnje perdore mendjen tende!
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:14
DY REKATE DO TË MË ISHIN MË TË DASHURA SE SA KREJT DYNJAJA
Një ditë një dijetar islam kishte shkuar tek varrezat që t’i vizitonte,
të përkujtonte vdekjen dhe të merrte mësim nga gjendja e të vdekurve.
Kur u kthye, e pa një pemë afër kështu që u afrua të pushonte nën hijen e
saj, sepse ishte verë dhe ishte vapë e madhe.
Para se të ulej, meqë ishte me abdes, i fali dy rekate, pastaj u ul. E
kapi një kotje gjumi dhe kështu pa një njeri nga të vdekurit, i cili
erdhi duke tërhequr zvarrë qefinin. I dha selam dhe qëndroi te koka e
tij.
- A më njeh mua? – tha. - Unë jam pronari i këtij varri afër teje, erdha të të flas për një çështje të madhe.
- Ç'është ajo? – i tha ky.
- A i ke parë ato dy rekate që i fale më parë? – tha ia.
- Po! – thotë ky dijetari.
- Për Zotin! Unë kam shumë dëshirë të kthehem në dynja dhe t’i fali dy
rekate të tilla! –tha ai. Ju o të gjallë, jeni miskinë! Ju punoni, por
nuk dini, ndërsa ne të vdekurit dimë (se e kemi parë si qëndron puna),
por nuk mund të punojmë. Na ka dalë nga dora rasti i jetës së dynjasë.
U zgjua njeriu nga gjumi duke marrë një këshillë të madhe nga pronari i varrit afër tij!
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:14
NENA E DESHMOREVE
A nuk keni degjuar femije te dashur per poeten El-Hansa? Quhet Tumazer,
eshte vajza e Amrit, i biri i El –Sheridit. Ajo ishte femra me e
dalluar ne fisin e saj, Beni Sulejm.Eshte lindur para ardhjes se
Islamit, ne kohen paraislamike. Ishte perfaqesuese e denje e fisit te
vet ne sjellje dhe shprehi – te mira dhe te keqija. Nuk dinte per
Islamin e as qe kishte degjuar per te. Me se tepermi interesohej per
poezi dhe dinte tregime per arabet dhe te paret e tyre. Dinte te garonte
me poete, si dhe merrte pjese me fisin e vet neper beteja te ndryshme
kunder armiqve, duke i nxitur dhe duke i trimeruar luftetaret e fisit te
saj.
Kur vellai i saj Sahr ra ne fushebeteje, ajo qau per te dhe nje kohe te
gjate mbajti zi per te! Kishte veshur tesha te zeza nga leshi i eger.
Dinte shpesh t’i tubonte grate dhe t’u lexoje elegjite e saj, ne te
cilat e vajtonte vellane e vet, keshtu qe te gjitha se bashku fillonin
te qanin, t’i shqyenin teshat e tyre dhe t’i shkulnin floket.
Nganjehere bredhte maleve, e edhe neper bjeshke duke vajtuar vellane dhe
duke recituar vjersha per cilesite dhe namin e tij, duke ia permendur
rinine dhe fuqine e tij dhe duke i pershkruar heroizmat dhe sakrificat e
tij. Kishte bere nje fotografi per te te nje heroi te patrembur, i cili
e mund qdo luftetare dhe nga i cili dridheshin kodrat. Ishte ne gjendje
t’i mbyste dy egersirat dhe te beje te pamunduren.
Keshtu ndihej poetja El-Hansa ne kohen e xhahilijetit. Ishte kjo menyre e
sjelljes ne ate kohe, kohe e cila kishte bere edhe tek ajo ndikim ta
madh. Dinte per hakmarrjen dhe luften. I dinte tregimet e adhurimit te
idhujve dhe kultin e personalitetit, por i kultivonte edhe zakonet e
mira te asaj kohe, sikur qe ishte mikpritja, te ndihmuarit e
nevojtareve, sinqeriteti, besa dhe nderi.
ISLAMI NDERRON SJELLJET E EL-HANSASE
Islami kishte filluar te perhapej ne mesin e fiseve arabe e njerezit i
bashkangjitshin ne menyre masovike. Ua nderronte shprehite dhe sjelljet e
kohes se xhahilijetit. Tani i kishte kapluar krenaria dhe fisnikeria.
Me Islam u lartesuan shpirtrat e tyre dhe u zbuten zemrat e tyre, keshtu
qe njerezit qe hynin ne Islam, i respektonin dispozitat e tij dhe
rruget e lartesuara te cilat i therrisnin ne vellazeri dhe ne pune te
mira per te miren e Islamit dhe per dobine e gjithe muslimaneve.
Muslimani si individ nuk mendonte me vetem per veten e tij, por edhe per te miren e gjithe muslimaneve.
Keshtu qe edhe El-Hansa ndryshoi kur e pranoi Islamin. Filloi te punonte
per te miren e gjithe muslimaneve dhe ndryshuan pikepamjet e saj ndaj
jetes dhe botes qe e rrethonte. Nuk mendonte me se jeta kryhet me
vdekjen dhe se ky eshte fundi per njeriun. Tani ajo e din se All-llahu
xh.sh.perseri di t’i ngjalle njerezit pas vdekjes, e kur te vije Dita e
Gjykimit do t’ua llogarise veprat e tyre, ata te cilet kane bere vepra
te mira do te shkojne ne Xhennet, qe eshte sa qiejt dhe toka, dhe se
atje do te jene pergjithmone. E nese kan bere vepra te keqija do te
hyjne ne Xhehennem dhe do te qendrojne atje pergjithmone.
Prandaj, El-Hansa nuk i vajtonte me te vdekurit sikur qe e vajtonte
vellane, se Islami e kishte ndaluar vajtimin per te vdekurit, te
shqyerit e teshave dhe gerthitjen e fetyres si shenje pikellimi.
Islami urdheron te jemi te durueshem dhe te lutemi per te vdekurit me
deshire qe te jene mire ne ate bote. All-llahu e kishte hapur zemren e
El-Hanses per Islamin, keshtu ajo ishte bere besimtare e sinqerte dhe
besonte ne All-llahun si Krijues, Islamin si fe dhe Muhammedin s.a.v.s.
si te Derguar te All-llahut xh.sh. dhe bartes i porosise se Tij per te
gjithe njerezit. Ai i udhezon njerezit ne rrugen e drejte, ne rrugen e
miresise, dhe ua terheq verejtjen qe te mos shkojne ne rrugen e se
keqes. Kjo eshte porosia e Islamit – te jemi te degjueshem ndaj
All-llahut xh.sh. dhe te Derguarit te Tij.
EL-HANSA PUNON PER ISLAMIN
Meqe El-Hansa ishte jashtezakonisht inteligjente dhe i kishte kuptuar
Islamin dhe dispozitat e tij ne menyre te drejte, ajo u vu ne
dispozicion te fese se vet te re me tere vullnetin qe e kishte. Ne kete
ajo ndiente lumturi e cila ia mbushte zemren, si dhe kenaqesi dhe rehati
shpirterore. Tani nuk e tronditnin me kurrfare fatkeqesi apo probleme,
se tani besonte se qdo gje qe ndodhte ne bote eshte me caktimin e
All-llahut xh.sh. dhe eshte me deshiren dhe vullnetin e Tij. Asnje
njeriu nuk i ndodh asgje as e mire dhe as e keqe, perveqse kete e ka
caktuar All-llahu xh.sh.
Ajo e lexonte dhe e kuptonte Kur’anin
“Thuaj: Neve nuk na godet asgje tjeter, perveq qka na eshte caktuar nga
All-llahu; Ai eshte ndihmear yni. Prandaj vetem All-llahut le t’i
mbeshteten besimtaret”.
(Et-Tevbe, 51)
Kuptimi i fjaleve te Kur’anit depertoi gjer ne thellesine e shpirtit te
saj. Inteligjenca e saj dhe njohja shume e mire e gjuhes ia mundesoi
asaj te kuptonte se keto fjale nuk ishin veqse fjale te All-llahut,
fjale te Krijuesit te ketij Kozmosi, se njerezit pa marre parasysh se sa
perpiqen, nuk do te mund te krijonin diq te ngjajshme.
I degjonte fjalet e te Derguait dhe ne to zbuloi te verteten e qarte si
kristali dhe thirrjen per t’i sherbyer All-llahut dhe vetem Atij.
Devotshmeria e kishte kapluar pjesen me te madhe te zemres se saj e cila
plotesisht iu dorezua vullnetit te All-llahut xh.sh.
Ne nje hadith te cilin i Derguari a.s. i kishte thene Ibni Abbasit ne
kohen kur ende ishte femije (ende s’i kishte mbushur dhjete vjet): “Po
t’i mesoj o djalosh disa fjale: “Ruaju All-llahut, Ai do te te ruaje ty,
ruhu nga All-llahu, Ai do te te ofroje ndihme kur ke nevoje; kur te
kerkosh ndihme, kerkoje ate nga All-llahu xh.sh., e nese kerkon diq,
kerkoje ate nga All-llahu! Dije se nese te gjithe do te deshironin qe ta
bejne nje gje te keqe, nuk do te mund ta benin kete nese All-llahu nuk
ta ka caktuar ate; e nese te gjithe do te deshironin qe ta bejne ndonje
te mire, nuk do te mund ta benin kete, nese All-llahu nuk ta ka caktuar
ate!”
Per kete El-Hansa ishte rehatuar me jeten e saj, sepse qdo gje qe
ndodhte, e shihte i caktim nga All-llahu xh.sh. Nuk merzitej me per
vdekjen. I kujtohej se qfare kishte bere kur i kishte vdekur
vellai,Sahri, kur i kishte shqyer teshat e veta dhe kishte jetuar ne
pikellim me vite te tera. I kishte premtuar All-llahut, pasi qe ia
kishte hapur zemren Islamit, se do t’i dergonte kater djemte e vet ne
lufte qe te luftojne ne rruge te All-llahut dhe ta mbrojne Islamin dhe
shtepite e muslimaneve, ta perhapin fene Islame, ne menyre qe te zhduket
politeizmi dhe injoranca. Ata ose do te fitojne kunder armiqve, ose do
te vdesin ne rrugen e All-llahut xh.sh. I perkrahte femijet e saj te
hyjne ne ushtrine e muslimaneve, nen udheheqjen e Sa’d ibn Ebi-Vekasit, i
cili shkonte ne Irak qe me ushtrine e vet te luftonte kunder
persianeve, te cilet atehere ishin adhurues te zjarrit, dhe ta zhduke
besimin e tyre te kote.
Feijet e El-Hansase nxituan dhe iu bashkangjiten ushtrise se pandalur te
muslimaneve. Ajo i percolli duke i keshilluar qe te jene te durueshem
ne lufte dhe duke ua perkujtuar shperblimin e All-llahut xh.sh. per
durimtaret, duke ua cituar:
“O ju besimtare, beni durim, behuni te qendrueshem kunder armikut, rrini
te pergatitur dhe, qe te shpetoni ruajuni denimit te All-llahut.”
(Ali Imran, 200)
Ua perkujtonte shperblimin e All-llahut xh.sh per te durueshmit ne boten
tjeter, se All-llahut xh.sh. ka premtuar se do t’ua ktheje ate
shumefish me shume:
“Kurrsesi te mos mendoni se kane vdekur ata qe rane deshmore ne rrugen e
All-llahut. Perkundrazi, ata jane te gjalle duke u ushqyer tek Zoti i
tyre.”
(Ali Imran, 169)
Ua lexoi nje hadith te te Derguarit a.s.:
“Ne Diten e Gjykimit deshmori vjen me plagen e tij nga e cila del gjak
me ere te miskut” dhe shtoi: “Deshmorit i falen te gjitha mekatet e
bera…!”
Keshtu ajo e ngjallte deshiren tek ta qe te merrnin pjese ne lufte e t’i
jepnin jetert e tyre ne rrugen e All-llahut xh.sh., si dhe ua terhoqi
verejtjen per turpin e dezertimit. Per kete ua kujtoi fjalet e
All-llahut xh.sh.:
“O ju qe besuat! Kur te ndesheni me turmen e atyre qe mohuan, mos ua
ktheni shpinen. Kush ua kthen atyre shpinen ne ate moment veq atij qe
kthehet per te luftuar ose per t’iu bashkangjitur nje grupi tjeter, ai
ka terhequr kunder vetes hidherimin e All-llahut dhe vendi i tij eshte
Xhehennemi. E ai eshte perfundim i keq!”
(El-Enfal, 15,16)
Keshtu ua mesonte El-Hansa femijeve te vet fene e vertete dhe te forte,
keshtu qe e deshironin hyrjen ne lufte sikur njeriu i etur qe deshiron
te futet ne uje diteve te nxehta te veres. Sa kishin qene te vegjel, ajo
u kishte dhene qumesht te dashurise dhe butesise, e tani i ushqente me
bindje te pastra Islame. Nese qumeshti eshte ushqim per trupin, bindjet e
pastra Islame jane ushqim per shpirtin dhe mendjen. Femijet e saj ishin
te degjueshem si ne femijerine e tyre ashtu edhe ne rinine e tyre.
Asnjehere nuk e kishin pikelluar. I veshen teshat e tyre ushtarake dhe u
nisen per ne lufte.
BETEJA EL-KADISJE
Udheheqesi ushtarak Sa’d Ibn Ebi Vekkasi arriti se bashku me ushtrine e
vet ne El-Kadisije, nje vend i vogel ne Irak. E renditi ushtrine e vet
dhe me strategji te madhe e pergatiti ate per ndeshjen me nje ushtri
persiane.
Zhvillohej nje lufte e madhe ne mes te muslimaneve dhe ushtareve
persiane. Zgjati disa dite.qdo dite beteja zhvillohej e me kete rritej
edhe numri i te vrareve dhe te plagosurve nga te dyja anet. Persianet
shfrytezonin nje numer te madhe elefantesh te cilet depertonin me
lehtesi neper ushtrine e muslimaneve, duke shkelur me shputat e tyre te
medha dhe te renda luftetaret e muslimaneve. Ne shpinat e tyre i mbanin
ushtaret persiane te cilet i gjuanin muslimanet me shigjeta dhe shtiza.
Per muslimanet ishte kjo nje beteje e rende, por nuk iken, qendruan
mjaft mire dhe iu kundervyen persianeve dhe elefanteve te tyre me trupat
e tyre dhe shpirtin e forte. Filluan te benin plane per t’iu kundervene
armikut te tyre sa me mire dhe per t’i eliminuar elefantet e tyre, te
cileve shigjetat dhe shpatat nuk mund t’u benin asgje. Sa here qe dikush
u afrohej me shpate, elefantet me feqkat e tyre te gjata menjehere e
rrezonin ose e shkelnin me kembe. Ne kete menyre, ra nje numer i madh i
trimave qe tentonin te depertonin ne drejtim te elefanteve, por pa
sukses.
Diten e dyte, muslimanet e menduan nje plan. I veshen devet me veshje te
posaqme e kokat ua mbuluan me mburoja, keshtu qe dukeshin te
trishtueshme me pamjen e tyre, te ecurit dhe kercenimet e tyre.
Elefantet u frikesuan dhe nuk sulmonin me. Tani kaloresit mundeshin t’u
afroheshin elefanteve dhe me shtizat e tyre te gjata i gjuanin ne sy.
Elefantet u tremben dhe filluan te iknin ne drejtim te kundert, keshtuqe
filluan ta shkelnin ushtrine e vet e cila shkonte pas tyre. Vdiq nje
numer i konsiderueshem i ushtareve persian, e elefantet vazhduan te
vraponin gjer tek lumi i Eufratit, ku u permbyten se bashku me ushtaret
te cilet i mbanin mbi shpine.
Muslimanet e kishin parapare katastrofen e armiqeve te tyre, ndaj e
shfrytezuan kete dhe i sulmuan nga te gjitha anet. Filloi lufta
vendimtare e cila zgjati nje dite e nje nate. Degjoheshin goditjet e
shpatave, hingellimat e kuajve dhe tegbiret e luftetareve trima
muslimane.
Diten e dyte, persianet filluan te iknin me shpejtesi te eres dhe te
largohen ne te gjitha drejtimet, duke kerkuar shpetim, pasi pane qe
komandantet e tyre ushtarak ishin vrare. Ketu ishin vrare me mijera
ushtare persian dhe lufta u nderpre. Muslimanet ishin te lumtur qe
All-llahu ua mundesoi fitoren. Filluan t’i kerkojne te vdekurit e tyre
dhe t’i varrosin ata, ndersa te plagosurve t’ua lidhnin plaget e tyre.
Kur i mblodhen te vdekurit nga fushebeteja, e morren vesh se ne mesin e
tyre ishin te kater djemet e El-Hansas. Kishin frike qe kete t’ia
komunikonin asaj. Udheheqesit ushtarak kjo e kishte goditur shume dhe
mendonte se si do te jete nje lajm trondites dhe i dhimbeshem per
EL-Hansan. Kishte frike se ndoshta do te binte ne depresion nga
pikellimi i papaershkrueshem sikur qe kishte ndodhur me te kur e kishte
humbur te vellane. Andaj, ngurunte t’ia komunikonte kete lajm te
pikellueshem.
Pastaj e derguan nje grup te muslimaneve qe t’ia tregonin asaj per kete
dhe t’i shprehnin ngushellimet e veta. Si i verejti, nxitoi ne drejtim
te tyre, se qdo dita dilte se mos do te merrte vesh diq ne lidhje me
ushtrine e muslimaneve. I ndali ata dhe i pyeti, e ata iu pergjigjen:
“Djemet tuaj, zonje…”.
Ketu i nderpreu ata duke thene: “Nuk iu pyeta per djemet e mi, por me
tregoni per rezultatin e luftes!” u pergjegjen: “Fituam, dhe ua kemi
shkaktuar humbje te medha!”.
U pergjigj: “Falenderimi i takon All-llahut, kjo eshte nje dhurate e
All-llahut xh.sh.!” vazhdoi te pyeste: “Bijte e mi a kan luftuar me
ndere apo kane qene frikacake?”
U pergjigjen: “Djemet tuaj kane qene nga ushtare tane me trima. Kane
luftuar te patrembur para armikut. Tekbiret e tyre ishin me te zeshmet,
keshtu qe i trimeronin edhe te tjeret per lufte. Ne krenohemi me ta dhe
me nenen e tyre e cila i ka lindur dhe i ka edukuar me dashuri ndaj
All-llahut dhe sakrifikimit ne rrugen e All-llahut. Ata jane nderuar me
ate qe e kan dhene jeten e tyre ne lufte per All-llahun xh.sh.!”
Ne kete rast, El-Hansa i tha fjalet e saj te njohura: “Falenderimi i
takon All-llahun xh.sh. i cili me ka nderuar me luften e tyre dhe qe
jane bere trima! Shpresoj qe All-llahu te me bashkoj me ta ne Xhennetet e
gjera, dhe se bashku me ta te shijojme afersine dhe meshiren e Tij!”
Nuk i pikoi asnje lot, e as nuk veshi te zeza, floket nuk i shkulte, e
as fytyren nuk e grithi. I tha fjalet e veta dhe ishte e kenaqur me
caktimin e All-llahut, krenare me ate qe kishin bere djemte e saj ne
rruge te All-llahut xh.sh.
Kjo ishte El-Hansa, shembulli i gjalle per qdo nene muslimane dhe
shembull i mrekullueshem per ummetin tone. I kishte edukuar femijet e
vet me edukate te drejte dhe te vertete Islame, e pastaj i dhuroi ata
ummetit Islam, qe te luftojne per te dhe ta mbrojne ate; andaj All-llahu
i kishte zgjedhur qe te jen ne afersi te Tij, te jene ata qe do ta
shijojne meshiren e All-llahut xh.sh. dhe do te jene prej banoreve te
Xhennetit:
“Kurrsesi te mos mendoni se jane te vdekur ata qe rane deshmore ne
rrugen e All-llahut. Perkundrazi, ata jane te gjalle duke u ushqyer te
Zoti ityre”.
(Ali Imran, 169)
Ky eshte nje premtim i drejte dhe i vertete i All-llahut xh.sh. dhene
luftetareve ne rrugen e All-llhahut xh.sh. Sikur te mos luftonin trimat e
tille per shtepite e muslimaneve, nuk do te kishin pasur nje fuqi dhe
fame qfare e kishin, do t’i humbnin tokat e tyre dhe do t’i merrte
armiku.
All-llahu e meshirofte El-Hansane dhe femijet e saje trima! Ata ishin
shembuj me te mire te sakrifices dhe nena e tyre ishte edukatorja me e
mire e ketyre trimave. Andaj ia vlene qe muslimanet ta quajne “Nena e
deshmoreve.”
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:14
ÇFARË KËRKON LYPËSI
Allahu i Madhërishëm në Kur’anin fisnik urdhëron e thotë:
“Andaj, jepja të afërmit atë që i takon, e edhe të varfërit edhe
udhëtarit, e kjo është shumë më e dobishme për ata që veprojnë për hir
të All-llahut dhe të tillët janë ata të shpëtuarit.” (Er Rrum, 38)
Para disa dite u takova me një njeri i cili një pjëse të jetës së tij,
vitet më të bukura të rinisë i kishte kaluar me një grup besimtarësh.
Ata kishin autoritetin e tyre dhe mësuesit e tyre. Në fillim çdo gjë
ishte ideale, por me kalimin e kohës filloi të ndiej një zbrazëti e diç
më vonë edhe në një mënyrë i tradhëtuar.
Nuk e kishte të qartë se çfarë po ndodhë. Por, kishte vendosur që edhe
më tej të sillet në këtë grup besimtarësh. Sa më tepër koha kalonte,
shkuarja tek këta shokë dhe dijetarë bëhej më pak e këndshme, më
monotone, bile filloi ngadalë të mungonte në namaze të përbashkëta.
Filloi të çuditej me vetveten, si ndryshoi kaq shumë, si nuk i sjell më
kënaqësi dëgjimi i ligjeratave dhe këshillave të autoriteteve të ditura.
Vërtet ata dijnë shumë, kanë mësuar shumë gjëra përmendësh, posedojnë
gjëra me vlerë, por për këtë shoqërimi me ata filloi të zbehej dhe
kënaqësinë e ndiente në vetmi.
Duke më treguar ky njeri për këtë që i kishte ndodhur, u hap me mua dhe nga ai dëgjova këtë tregim interesant.
Njëher një i varfër erdhi te bukëpjekësi dhe i tha: “Dëhiroj pak bukë ju
lutem”. “Sa i menqur je” i tha bukëpjekësi “vërtet ke ardhur te
bukëpjekësi i vërtetë”. Bukëpjekësi mori librin nga tavolina dhe filloi
t’i tregoj lypësit për bukën. I tregonte për miellin dhe elbin, për
grurin dhe krundet. Aq bukur i fliste për këto gjëra sa që filloi të
mahnitej me vetveten. Kur ngriti kokën u habit-pos gjurmës së parë të
buzëqeshjes në fytyrë, lypësi nuk buzëqeshi më.
“Unë kërkoj bukë” tha lypësi. “Ah, ah” përsëri tha bukëpjekësi “Vërtet
je i mençur, eja me mua, ta tregoj furrën time”. Filloi ta udhëheq në
shumë koridore, ia tregoi enën ku përgatitej buka duke i thënë: “Askush
nuk ka këtë kapacitet, kemi të gjitha llojet e bukës për çdo shije…” Më
pas bukëpjekësi duke hapur dyert impozante të qelqit tha: “Kjo është
dhoma jonë për inspirim”. Bukëpjekësi “ndiente” se te lypësi kishte lënë
përshtypje të madhe. Por, lypësi nuk fliste fare. Bukëpjekësi e
“kuptoi” heshtjen e tij. Duke e përqafuar lypësin sikurse të njihen që
moti dhe si të ishin vëllezër i tha: “Edhe mua më mahnit kjo sikurse ty”
Bukëpjekësi vazhdoi më tutje: “Njerëzit me kilometra largë vijnë tek
unë. Një herë në javë punëtorët e mi grumbullohen rreth meje për të
dëgjuar recetat e mia me vlerë të paçmuar, librin e recetave të jetës”
Lypësi ishte ulur ngase nuk kishte zgjidhje tjetër përpos të dëgjonte
bukëpjekësin e entuziazmuar. “E di çfarë dëshiron, dëshiron të më
dëgjon” i tha bukëpjekësi. “Unë dëshiroj vetem pak bukë” i tha lypësi.
“Ah, ah” u përgjigj bukëpjekësi “Sa i menqur je” Përsëri e përqafoi të
varfërin dhe e dërgoi në paradhomën e furrës. “Atë që tani do ta them
është shumë me rëndësi. E sheh këtë rrugë? Ka shumë bukëpjekësa, andaj
bëhu i kujdesshëm, ata nuk bëjnë bukë të mirë. E di, njëri brumit i qet
dy lugë krip në vend se t’i qet një lugë. Tjetri e nxenë furrën për tre
shkallë më tepër se sa duhet.
I varfëri i llomitur, u nis drejt rrugës. “A nuk dëshiron bukë?” e pyeti
bukëpjekësi. I varfëri u ndal, duke i ulur supet e shikoi dhe u
përgjigj: “Tani e humba apetitin”. “Dëm i madh” tha bukëpjekësi “Si
duket njerëzit nuk dëshirojnë bukë të vërtetë”
Ndoshta vërtet ndonjëher dëshirojmë t’i ndihmojmë dikujt, por duhet të
kemi kujdes që individit t’i japim atë që i nevoitet. Njëra ndër gjërat
më të stërholluara te secili individ është zemra e tij. Atë që njeriui e
flet, zemra ia kërkon, për atë që njeriu mallëngjehet për atë zemra
qanë, për atë që njeriu gjurmon për atë zemra kërkon.
Zemra e secilit njeri është si ena. Rrallë herë kjo enë mbushet. Kur
dikush dëshiron të bisedoj me ne, zemra i kërkon përgjigje, nuk duhet ta
rrefuzojmë. Kur dikush na thërret në rrugë ose na shikon në rrugë duhet
që në një mënyrë t’i përgjigjemi. Nuk është me rëndësi që të tregojmë
shumë, ose të tregojmë gjatë, apo të tregojmë çdo gjë që dijmë. Ajo që
është e nevojshme është dashuria dhe kujdesi për t’ia mbushur zemrën e
tjetrit. Pra, tjetrit duhet ofruar atë që kërkon zemra e tij me kujdes,
butësi dhe sinqeritet.
Muhammedi s.a.v.s. ka thënë: “Vërtetë Allahu i Madhërishëm i ka enët e
Tij në Tokë. Këto enë janë zemrat, dhe enët më të dashura te Allahut të
Madhërishëm janë ato më të pastrat, më të qëndrueshmet, më të
stërholluarat” (Shënon Taberaniu, transmetuar nga Ebu Utbe el-Havelaniu)
Andaj të varfërit jepi bukë e mos ia trego bukurinë e furrës. Ndërsa zemrës së përvuajtur këshillë të bukur dhe mirëkuptim.
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Re: Tregime Islame!
nga Alberti Fri 3 Sep 2010 - 22:15
Të çmendurit!
Falënderimi i takon All-llahut [subhanehu ve teala], i Cili i porositi
robërit e tij me devotshmëri, dhe u premtoi xhennete atyre që i
frikësohen, ruhen dhe që shpresojnë në xhennetet e Tij. I qortoi dhe i
frikësoi me kërcënime dhe zjarr ata që bëjnë mëkate dhe e kundërshtojnë
urdhërin e Tij, i Cili thotë:
"Dhe se kjo është rruga (feja) më e drejtë (që e caktova për ju) pra
përmbajuni kësaj, e mos ndiqni rrugë të tjera e t'iu ndajnë nga rruga e
Tij. Këto janë porositë e Tij për ju ashtu që të ruheni." [El-En'am,
153]
Paqja dhe shpëtimi qoftë mbi Pejgamberin më të dashur i cili tha: "Me të
vërtetë zemrat e bijve të Ademit janë mes dy gishtave prej gishtave të
Mëshiruesit, të cilat i rrotullon ashtu siç don Ai”. Pastaj tha: “O
All-llahu im, që lirisht disponon dhe drejton zemrat, drejtoi zemrat
tona kah nënshtrimi ndaj Teje.”
Ju përshëndes me përshëndetjen islame:
Es-Selamu alejkum ve rahmetull-llahi ve berekatuhu!
Allahu i Madhëruar thotë: "Zoti yt ka dhënë urdhër të prerë që të mos
adhuroni tjetër përveç Tij, dhe që të silleni në mënyrë bamirëse ndaj
prindërve. Nëse njërin prej tyre, ose që të dy, i ka kapur pleqëria
pranë kujdesit tënd, atëherë mos u thuaj atyre as 'of (oh), as mos u bë i
vrazhdë ndaj tyre, po atyre thuaju fjalë të mira (të buta,
respektuese). E në shenjë mëshire shtrije pranë tyre krahun përulës e
respektues dhe thuaj: ‘Zoti im! mëshiroi ata të dy, sikurse më edukuan
mua kur isha i vogël." [Isra, 23-24]
Kam qenë në rini njeri i pavarur, zgjohesha në mëngjes dhe shkoja në
dyqanin, në të cilin shitja ne të: patate, rrush dhe çdo lloj të
perimeve dhe zarzavatëve. Dhe fitoja disa para të mjaftueshme dhe me to
bleja bukë dhe mish dhe merrja disa perime, te cilat mbeteshin dhe i
dergoja ne shtëpi.
Gruaja ime përgatitte ushqim për mua dhe për vete, nuk kemi pasur femijë
andaj kemi ngrënë ushqim të thjeshtë. Keshtuqë nuk kërkonim ndihmë nga
askush, dhe askush nuk kërkonte ndihmë nga ne.
Një ditë prej ditësh e kaploj shtepinë tonë një gëzim i madhë sepse
gruaja ime kishte mbetur shtatëzënë dhe për këtë e falenderova Allahun,
Subhanehu ve teala, që na kompenzojë durimin tonë me lindjen që ne e
dëshironim.
Erdhi koha që unë dhe bashkëshortja ime të presim me ditë dhe orë për
lindjen e fëmijut tonë, derisa erdhi nata e lindjes dhe unë pritja
lindjen e fëmijut ku papritmas doli mjekja dhe tha: Përgëzime...
përgëzime... Allahu të begatoi me një djalë!
Në këtë moment ndihesha shumë shumë i gëzuar nga lindja e fëmijut tonë.
Kur ai qeshte qeshnim dhe ne dhe kur qante dridhej shtepia jonë nga të
qajturi dhe kur sëmurej nxihej dita e jonë.
Ditë prej ditëve rritej nga pak dhe çdoherë që fliste nga një fjalë na shtohej gëzimi dhe arriti në moshën e shkollës.
Nëna e tij tha: Vërtetë fëmiu jonë është rritur, çka të bëjmë me të? I
thashë: Do ta marrë në dyqan dhe do t'ia mësoj shitblerjen, që të
përfitoj në të ardhmen.
Ajo tha: A dëshiron që djali jonë të jetë shitës i perimeve, zarzavatëve?!
Ia ktheva me hidhërim: Përse jo?! A nuk përparon askush me profesionin e babait të tij?
Ajo tha: Jo vallahi, kjo nuk do të ndodhë kurrë por patjetër duhet që ta
regjistrojmë në shkollë sikur djali i fqiut tonë. Dëshiroj që djali
jonë të bëhet zyrtar shtetror.
Më në fund u pajtova me mendimin e bashkëshortës sime dhe vendosëm që ta
regjistrojmë djalin tonë në shkollë. U morëm vesh që të ndajmë diçka
nga ushqimi i jonë për t`ia blerë librat dhe harxhimet e tija që i bënte
në shkollë.
Djali jonë ishte i pari në klas, ishte i dashur te mesuesi i tij. Arriti
në përfundimin e shkollës fillore dhe në këtë kohë i thashë gruas sime:
Djali jonë Ibrahimi e përfundoi shkollën fillore, tash le të fillon që
të punojë në dyqan që ta merr profesionin nga pak. A i ngushtohet e
ardhmja e tij dhe shkollimi i tij për shkak që të punojë tek dyqanit të
perimeve?! Patjetër duhet që ta regjistrojmë në shkollën e mesme –
kundërshton e ëma. Refuzon baba i tij por me kalimin e kohës pajtohet që
djali i tyre Ibrahimi të regjistrohet në shkollën e mesme.
Shpenzimet shtoheshin dhe ngarkesa rritej por vazhdoja në sabrin që e
kisha. Kështu me vite të tëra arriti djali jonë Ibrahimi në përfundimin e
shkollës së mesme.
I thash djalit: Tash a ka mbet edhe diçka?!! Tha djali: Po, o baba,
dëshiroj që të udhëtoj për Evropë, që të vazhdoj studimet e fakultetit
ajte!
I thash: Ku është kjo Evropë?!
Më tha: Në Paris, dua të vazhdoj studimet atje.
I thash: All-llahu na ruajt! Pasha madhërinë e All-llahut, deri sa të
jam gjallë kjo nuk do të ndodh kurr! Vendosa që të qëndroj në këtë
vendim. Mirëpo, djali im kishte vendosur që të udhëtojë, dhe nëna e tij i
ndihmonte. Nuk u pajtoheshin me mua, vendosi nëna e tij që ta shet
bylyzykun dhe dy vathet e saj, të cilat ia kam dhuruar natën e martesës,
që i kemi ruajtur për kohërat e veshtira por ajo ia dha djalit të saj.
Udhetoi për në Francë pa lejen time. U hidhërova shumë me Ibrahimin, nuk
i kam folur më e as që jam përgjigjur thirrjeve e tija një kohë të
gjatë, që ai i bënte nga Franca. Dikur më vonë më është zbutur zemra për
të. Ti e din se çka në zemrën e një prindi ndaj fëmiut të tij të vetëm.
Fillova t'i shkruaj, e kam pyesja se çka dëshiron. Ai gjithnje kerkonte
nga unë para, që i shpenzonte për studimet e tij në Francë. Në fillim
kerkonte nga tridhjetë lira, kurse unë dhe nëna e tij mbeteshim netë të
tëra me bukë të tharë për t'ia plotësuar dëshirat djalit tonë që
studionte në Francë.
Shokët e tij, të cilët studionin me të, ktheheshin në pushimet verore
tek familjet e tyre dhe të afërmit e tyre për t'i vizituar ata, por ai
nuk kthehej me ta dhe as nuk e shihnim atë. Gjithëherë arsyetohej,
kerkonte falje për mos prezencen e tij në pushimet verore dhe thoshte që
kam shumë mësime.
Ndryshoi gjendja, filloi që t'i lyp nga njëqindë lira! I shkrova dhe e
lajmerova qe nuk kemi pare dhe e këshillova që mos t'i imitojë shokët e
tij se ata i kanë familjet a pasura por ne të varfër, jemi në një
gjendje shumë të vështirë.
Përgjigjëja e tij ishte në letren e shkruajtur: Kërkoj para urgjentisht,
brenda një kohe të shkurtur. U frikësuam dhe menduam se mos e ka
goditur ndonjë e keqe djalin tonë. E shita shtëpinë në të cilën banonim
në të. Po, e shita me gjysmën e çmimit të saj, vlera e saj ishte
katërqindë lira, por e shita per dyqindë lira. Për shkak se e donim
shumë djalin tonë. I huazova treqind lira dhe ia dërgova djati tim
Ibrahimit dhe i tregova se nuk posedonim më asgjë nga pasura e jonë. Ai i
nderpreu dërgesat e tij prej momentit kur i tregova se nuk posedonim më
asgjë nga pasuria.
Kaluan shtatë vite të plota pa e parë fytyren e djalit tonë. Mundohesha
që të marr ndonjë lajm për të, por nuk kemi mundur të marrim asnjë lajm.
Mbeta pa shtëpi, qëndronim me një dhomë të vogël me qira unë dhe gruaja
ime. Borxhëlitë m'i kërkonin paratë, por unë nuk kisha para, dhe ata më
paditen në gjyqë. Gjyqi më tha: A ke nënshkruar t'i në këto letra?
Thashë: Po! Gjyqi më akuzoi që t'ua kthejë atë që ata e dëshironin,
përndryshe burgu më priste. Hyra në burg për shkakë të djalit tim, të
cilit nuk ia kisha parë fyryren e tij që shtatë vite. Gruaja ime mbeti e
vetme dhe nuk ishte askush tjetër me të përveç All-llahut, subhanehu ve
teala. Ajo u detyrua që të punojë si shërbëtore nëpër shtëpia.
Pas një kohe të gjatë dola nga burgu, kishin kaluar disa vite. Një
fqinjë i imi më tha: O babai i Ibrahimit, a nuk e ke parë djalin tënd ?
I thashë: All-llahu të dhasht të mira, ku është ai?
Më tha: A nuk e di se ku është djali yt apo bëhesh sikur nuk e di? Ai
është në lagjën e re. Në fillim nuk i besova fjalëve të tija. Si ka
mundësi që djali im Ibrahimi është kthyer nga Franca dhe nuk është
interesuar për mua dhe as për nënën e tij. Me gjithatë iu besova fjalëve
të fqiut tim sepse nuk më kishte gënjyer asnjëherë shkuam unë dhe
gruaja ime te pallati i tij në lagjen e re. Për ne nuk kishte dëshirë
tjetër në këtë jetë, përveç se ta përqafonim atë ashtu siç e përqafonim
kur ishte i vogël, që të ngopen zemrat tona pas mungesës së tij të
gjatë.
Pasi iu afruam derës së shtëpis, na hapi derën një shërbëtore. Kur na pa
me rroba të vjetra, u largua. Pastaj tha me mendjemadhësi: Çfarë
dëshironi ?
I thamë: Duam ta takojmë Ibrahimin!
Ajo tha: Ai nuk i pranon të huajt në shtëpi. Shkoni në vendin ku punon ai dhe takone atje dhe kerkoni nga ai çka të dëshironi!
I thashë i zemëruar: A ne të huaj jemi? Unë jam babai i tij dhe kjo
është nëna e tij. U habit shërbëtorja nga fjalët tona dhe nuk na besoi
neve. Kemi hyrë brenda duke bërë polemik dhe diskutime. Ibrahimi dhe
bashkëshortja e tij dëgjoi diskutimet tona me shërbëtoren dhe doli i
hidhëruar duke thënë: Ç'është kjo polemik? Pse gjith kjo zhurëm?! Pas
tij doli gruaja e tij Franceze.
Kur e pa nëna e tij para vete pas një mungese shtatë vjeçare, i hapi duart për ta përqafuar të birin e saj dhe u nis drejtë tij.
Mirëpo, Ibrahimi me keqardhje u largua nga ajo dhe i fshiu rrobat ku e
kishte prekur nëna e tij. I tha bashkëshortes së tij: Këta të dy janë të
çmendur! Pastaj e ktheu shpinën dhe hyri me shpejtësi në shtëpi. E
urdhëroi shërbëtoren që t'na largojë nga dera dhe na largoi shërbëtorja
në mënyrën më të keqe nga shtëpia e djalit tonë, për të cilin flijuam
gjithçka që kishim.
Më goditi mua dhe gruan time një tronditje e madhe në këto momente. A
kështu o Ibrahim po vepron me prindërit e tu?!!! Sa netë i kaluam në
pagjumësi duke u kujdesur për ty ?! Sa herë kemi qëndruar të uritur për
të ushqyer ty?! Sa herë kemi qarë që të qeshesh?! Ndërsa tash po na
largon nga shtëpia jote në mënyrën më të keqe dhe largohesh nga ne dhe
na thua se jemi të çmendur!
Po të çmendur ishim atëherë kur të edukonim dhe të mësonim ty dhe kur
dhamë per ty çdo gjë që kishim. Pasha Allahun, sukur ta dija se do të
veprosh keshtu kur të rritesh do të kisha mbytur ditën kur ke lindur me
këto dy duar.
Pejgamberi, alejhi selam, ka thënë: "Pajtimi i All-llahut është në
pajtimin e prindërve si dhe hidhërimi i All-llahut është në hidhërimin e
tyre." [Transmeton Taberiu në “Kebir”, kurse hadithin e vërteton shejh
Albani]
Transmetojnë Ebu Davudi, Nesaiu dhe Ibën Maxheh me zinxhirë të saktë nga
Abdullah ibën Amër ibën Asi, i cili thotë se tek i Dërguari i
All-llahut erdhi një njeri dhe i tha atij: “I lash prindërit duke qarë
dhe erdha të të jap besën për hixhret.” Pejgamberi, sal-lallahu alejhi
ve sel-lem, i tha: "Kthehu dhe bëji ata të qeshin, ashtu siç i bëre të
qajnë!"
Transmeton Imam Ahmedi në Musned dhe Ibën Maxheh nga Muavije ibën
Xhahime Es-Selmij, i cili kërkoi leje nga Pejgamberi, sal-lallahu alejhi
ve sel-lem, që të marrë pjesë në xhihad me të. Pejgamberi, sal-lallahu
alejhi ve sel-lem e urdhëroi që të kthehet dhe të sillet mirë me nënën e
tij. Pasi që ai nguli këmbë, Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem,
i tha: "Mjerë për ty…! Rri afër saj, se aty është Xheneti."
Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, ka thënë: "All-llahu nuk do
t'i shikojë në Ditën e Kiametit tre njerëz: Atë që nuk respekton
prindërit e tij, femrën që iu përgjanë meshkujve dhe “dejjuthin” (ai që
nuk xhelozon për nderin e familjes së vet). Kurse tre njerëz nuk do të
hynë në xhennet: Ai që nuk respekton prindërit e tij, konsumuesi i
alkoolit dhe ai që u jep lëmoshë të varfërve dhe mburet para tyre.”
Falënderimi i takon All-llahut [subhanehu ve teala], i Cili i porositi
robërit e tij me devotshmëri, dhe u premtoi xhennete atyre që i
frikësohen, ruhen dhe që shpresojnë në xhennetet e Tij. I qortoi dhe i
frikësoi me kërcënime dhe zjarr ata që bëjnë mëkate dhe e kundërshtojnë
urdhërin e Tij, i Cili thotë:
"Dhe se kjo është rruga (feja) më e drejtë (që e caktova për ju) pra
përmbajuni kësaj, e mos ndiqni rrugë të tjera e t'iu ndajnë nga rruga e
Tij. Këto janë porositë e Tij për ju ashtu që të ruheni." [El-En'am,
153]
Paqja dhe shpëtimi qoftë mbi Pejgamberin më të dashur i cili tha: "Me të
vërtetë zemrat e bijve të Ademit janë mes dy gishtave prej gishtave të
Mëshiruesit, të cilat i rrotullon ashtu siç don Ai”. Pastaj tha: “O
All-llahu im, që lirisht disponon dhe drejton zemrat, drejtoi zemrat
tona kah nënshtrimi ndaj Teje.”
Ju përshëndes me përshëndetjen islame:
Es-Selamu alejkum ve rahmetull-llahi ve berekatuhu!
Allahu i Madhëruar thotë: "Zoti yt ka dhënë urdhër të prerë që të mos
adhuroni tjetër përveç Tij, dhe që të silleni në mënyrë bamirëse ndaj
prindërve. Nëse njërin prej tyre, ose që të dy, i ka kapur pleqëria
pranë kujdesit tënd, atëherë mos u thuaj atyre as 'of (oh), as mos u bë i
vrazhdë ndaj tyre, po atyre thuaju fjalë të mira (të buta,
respektuese). E në shenjë mëshire shtrije pranë tyre krahun përulës e
respektues dhe thuaj: ‘Zoti im! mëshiroi ata të dy, sikurse më edukuan
mua kur isha i vogël." [Isra, 23-24]
Kam qenë në rini njeri i pavarur, zgjohesha në mëngjes dhe shkoja në
dyqanin, në të cilin shitja ne të: patate, rrush dhe çdo lloj të
perimeve dhe zarzavatëve. Dhe fitoja disa para të mjaftueshme dhe me to
bleja bukë dhe mish dhe merrja disa perime, te cilat mbeteshin dhe i
dergoja ne shtëpi.
Gruaja ime përgatitte ushqim për mua dhe për vete, nuk kemi pasur femijë
andaj kemi ngrënë ushqim të thjeshtë. Keshtuqë nuk kërkonim ndihmë nga
askush, dhe askush nuk kërkonte ndihmë nga ne.
Një ditë prej ditësh e kaploj shtepinë tonë një gëzim i madhë sepse
gruaja ime kishte mbetur shtatëzënë dhe për këtë e falenderova Allahun,
Subhanehu ve teala, që na kompenzojë durimin tonë me lindjen që ne e
dëshironim.
Erdhi koha që unë dhe bashkëshortja ime të presim me ditë dhe orë për
lindjen e fëmijut tonë, derisa erdhi nata e lindjes dhe unë pritja
lindjen e fëmijut ku papritmas doli mjekja dhe tha: Përgëzime...
përgëzime... Allahu të begatoi me një djalë!
Në këtë moment ndihesha shumë shumë i gëzuar nga lindja e fëmijut tonë.
Kur ai qeshte qeshnim dhe ne dhe kur qante dridhej shtepia jonë nga të
qajturi dhe kur sëmurej nxihej dita e jonë.
Ditë prej ditëve rritej nga pak dhe çdoherë që fliste nga një fjalë na shtohej gëzimi dhe arriti në moshën e shkollës.
Nëna e tij tha: Vërtetë fëmiu jonë është rritur, çka të bëjmë me të? I
thashë: Do ta marrë në dyqan dhe do t'ia mësoj shitblerjen, që të
përfitoj në të ardhmen.
Ajo tha: A dëshiron që djali jonë të jetë shitës i perimeve, zarzavatëve?!
Ia ktheva me hidhërim: Përse jo?! A nuk përparon askush me profesionin e babait të tij?
Ajo tha: Jo vallahi, kjo nuk do të ndodhë kurrë por patjetër duhet që ta
regjistrojmë në shkollë sikur djali i fqiut tonë. Dëshiroj që djali
jonë të bëhet zyrtar shtetror.
Më në fund u pajtova me mendimin e bashkëshortës sime dhe vendosëm që ta
regjistrojmë djalin tonë në shkollë. U morëm vesh që të ndajmë diçka
nga ushqimi i jonë për t`ia blerë librat dhe harxhimet e tija që i bënte
në shkollë.
Djali jonë ishte i pari në klas, ishte i dashur te mesuesi i tij. Arriti
në përfundimin e shkollës fillore dhe në këtë kohë i thashë gruas sime:
Djali jonë Ibrahimi e përfundoi shkollën fillore, tash le të fillon që
të punojë në dyqan që ta merr profesionin nga pak. A i ngushtohet e
ardhmja e tij dhe shkollimi i tij për shkak që të punojë tek dyqanit të
perimeve?! Patjetër duhet që ta regjistrojmë në shkollën e mesme –
kundërshton e ëma. Refuzon baba i tij por me kalimin e kohës pajtohet që
djali i tyre Ibrahimi të regjistrohet në shkollën e mesme.
Shpenzimet shtoheshin dhe ngarkesa rritej por vazhdoja në sabrin që e
kisha. Kështu me vite të tëra arriti djali jonë Ibrahimi në përfundimin e
shkollës së mesme.
I thash djalit: Tash a ka mbet edhe diçka?!! Tha djali: Po, o baba,
dëshiroj që të udhëtoj për Evropë, që të vazhdoj studimet e fakultetit
ajte!
I thash: Ku është kjo Evropë?!
Më tha: Në Paris, dua të vazhdoj studimet atje.
I thash: All-llahu na ruajt! Pasha madhërinë e All-llahut, deri sa të
jam gjallë kjo nuk do të ndodh kurr! Vendosa që të qëndroj në këtë
vendim. Mirëpo, djali im kishte vendosur që të udhëtojë, dhe nëna e tij i
ndihmonte. Nuk u pajtoheshin me mua, vendosi nëna e tij që ta shet
bylyzykun dhe dy vathet e saj, të cilat ia kam dhuruar natën e martesës,
që i kemi ruajtur për kohërat e veshtira por ajo ia dha djalit të saj.
Udhetoi për në Francë pa lejen time. U hidhërova shumë me Ibrahimin, nuk
i kam folur më e as që jam përgjigjur thirrjeve e tija një kohë të
gjatë, që ai i bënte nga Franca. Dikur më vonë më është zbutur zemra për
të. Ti e din se çka në zemrën e një prindi ndaj fëmiut të tij të vetëm.
Fillova t'i shkruaj, e kam pyesja se çka dëshiron. Ai gjithnje kerkonte
nga unë para, që i shpenzonte për studimet e tij në Francë. Në fillim
kerkonte nga tridhjetë lira, kurse unë dhe nëna e tij mbeteshim netë të
tëra me bukë të tharë për t'ia plotësuar dëshirat djalit tonë që
studionte në Francë.
Shokët e tij, të cilët studionin me të, ktheheshin në pushimet verore
tek familjet e tyre dhe të afërmit e tyre për t'i vizituar ata, por ai
nuk kthehej me ta dhe as nuk e shihnim atë. Gjithëherë arsyetohej,
kerkonte falje për mos prezencen e tij në pushimet verore dhe thoshte që
kam shumë mësime.
Ndryshoi gjendja, filloi që t'i lyp nga njëqindë lira! I shkrova dhe e
lajmerova qe nuk kemi pare dhe e këshillova që mos t'i imitojë shokët e
tij se ata i kanë familjet a pasura por ne të varfër, jemi në një
gjendje shumë të vështirë.
Përgjigjëja e tij ishte në letren e shkruajtur: Kërkoj para urgjentisht,
brenda një kohe të shkurtur. U frikësuam dhe menduam se mos e ka
goditur ndonjë e keqe djalin tonë. E shita shtëpinë në të cilën banonim
në të. Po, e shita me gjysmën e çmimit të saj, vlera e saj ishte
katërqindë lira, por e shita per dyqindë lira. Për shkak se e donim
shumë djalin tonë. I huazova treqind lira dhe ia dërgova djati tim
Ibrahimit dhe i tregova se nuk posedonim më asgjë nga pasura e jonë. Ai i
nderpreu dërgesat e tij prej momentit kur i tregova se nuk posedonim më
asgjë nga pasuria.
Kaluan shtatë vite të plota pa e parë fytyren e djalit tonë. Mundohesha
që të marr ndonjë lajm për të, por nuk kemi mundur të marrim asnjë lajm.
Mbeta pa shtëpi, qëndronim me një dhomë të vogël me qira unë dhe gruaja
ime. Borxhëlitë m'i kërkonin paratë, por unë nuk kisha para, dhe ata më
paditen në gjyqë. Gjyqi më tha: A ke nënshkruar t'i në këto letra?
Thashë: Po! Gjyqi më akuzoi që t'ua kthejë atë që ata e dëshironin,
përndryshe burgu më priste. Hyra në burg për shkakë të djalit tim, të
cilit nuk ia kisha parë fyryren e tij që shtatë vite. Gruaja ime mbeti e
vetme dhe nuk ishte askush tjetër me të përveç All-llahut, subhanehu ve
teala. Ajo u detyrua që të punojë si shërbëtore nëpër shtëpia.
Pas një kohe të gjatë dola nga burgu, kishin kaluar disa vite. Një
fqinjë i imi më tha: O babai i Ibrahimit, a nuk e ke parë djalin tënd ?
I thashë: All-llahu të dhasht të mira, ku është ai?
Më tha: A nuk e di se ku është djali yt apo bëhesh sikur nuk e di? Ai
është në lagjën e re. Në fillim nuk i besova fjalëve të tija. Si ka
mundësi që djali im Ibrahimi është kthyer nga Franca dhe nuk është
interesuar për mua dhe as për nënën e tij. Me gjithatë iu besova fjalëve
të fqiut tim sepse nuk më kishte gënjyer asnjëherë shkuam unë dhe
gruaja ime te pallati i tij në lagjen e re. Për ne nuk kishte dëshirë
tjetër në këtë jetë, përveç se ta përqafonim atë ashtu siç e përqafonim
kur ishte i vogël, që të ngopen zemrat tona pas mungesës së tij të
gjatë.
Pasi iu afruam derës së shtëpis, na hapi derën një shërbëtore. Kur na pa
me rroba të vjetra, u largua. Pastaj tha me mendjemadhësi: Çfarë
dëshironi ?
I thamë: Duam ta takojmë Ibrahimin!
Ajo tha: Ai nuk i pranon të huajt në shtëpi. Shkoni në vendin ku punon ai dhe takone atje dhe kerkoni nga ai çka të dëshironi!
I thashë i zemëruar: A ne të huaj jemi? Unë jam babai i tij dhe kjo
është nëna e tij. U habit shërbëtorja nga fjalët tona dhe nuk na besoi
neve. Kemi hyrë brenda duke bërë polemik dhe diskutime. Ibrahimi dhe
bashkëshortja e tij dëgjoi diskutimet tona me shërbëtoren dhe doli i
hidhëruar duke thënë: Ç'është kjo polemik? Pse gjith kjo zhurëm?! Pas
tij doli gruaja e tij Franceze.
Kur e pa nëna e tij para vete pas një mungese shtatë vjeçare, i hapi duart për ta përqafuar të birin e saj dhe u nis drejtë tij.
Mirëpo, Ibrahimi me keqardhje u largua nga ajo dhe i fshiu rrobat ku e
kishte prekur nëna e tij. I tha bashkëshortes së tij: Këta të dy janë të
çmendur! Pastaj e ktheu shpinën dhe hyri me shpejtësi në shtëpi. E
urdhëroi shërbëtoren që t'na largojë nga dera dhe na largoi shërbëtorja
në mënyrën më të keqe nga shtëpia e djalit tonë, për të cilin flijuam
gjithçka që kishim.
Më goditi mua dhe gruan time një tronditje e madhe në këto momente. A
kështu o Ibrahim po vepron me prindërit e tu?!!! Sa netë i kaluam në
pagjumësi duke u kujdesur për ty ?! Sa herë kemi qëndruar të uritur për
të ushqyer ty?! Sa herë kemi qarë që të qeshesh?! Ndërsa tash po na
largon nga shtëpia jote në mënyrën më të keqe dhe largohesh nga ne dhe
na thua se jemi të çmendur!
Po të çmendur ishim atëherë kur të edukonim dhe të mësonim ty dhe kur
dhamë per ty çdo gjë që kishim. Pasha Allahun, sukur ta dija se do të
veprosh keshtu kur të rritesh do të kisha mbytur ditën kur ke lindur me
këto dy duar.
Pejgamberi, alejhi selam, ka thënë: "Pajtimi i All-llahut është në
pajtimin e prindërve si dhe hidhërimi i All-llahut është në hidhërimin e
tyre." [Transmeton Taberiu në “Kebir”, kurse hadithin e vërteton shejh
Albani]
Transmetojnë Ebu Davudi, Nesaiu dhe Ibën Maxheh me zinxhirë të saktë nga
Abdullah ibën Amër ibën Asi, i cili thotë se tek i Dërguari i
All-llahut erdhi një njeri dhe i tha atij: “I lash prindërit duke qarë
dhe erdha të të jap besën për hixhret.” Pejgamberi, sal-lallahu alejhi
ve sel-lem, i tha: "Kthehu dhe bëji ata të qeshin, ashtu siç i bëre të
qajnë!"
Transmeton Imam Ahmedi në Musned dhe Ibën Maxheh nga Muavije ibën
Xhahime Es-Selmij, i cili kërkoi leje nga Pejgamberi, sal-lallahu alejhi
ve sel-lem, që të marrë pjesë në xhihad me të. Pejgamberi, sal-lallahu
alejhi ve sel-lem e urdhëroi që të kthehet dhe të sillet mirë me nënën e
tij. Pasi që ai nguli këmbë, Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem,
i tha: "Mjerë për ty…! Rri afër saj, se aty është Xheneti."
Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, ka thënë: "All-llahu nuk do
t'i shikojë në Ditën e Kiametit tre njerëz: Atë që nuk respekton
prindërit e tij, femrën që iu përgjanë meshkujve dhe “dejjuthin” (ai që
nuk xhelozon për nderin e familjes së vet). Kurse tre njerëz nuk do të
hynë në xhennet: Ai që nuk respekton prindërit e tij, konsumuesi i
alkoolit dhe ai që u jep lëmoshë të varfërve dhe mburet para tyre.”
Alberti- Legjendë
- Postime : 41743 Gjinia : Anëtarësuar : 23/11/2009 Mosha : 36 Hobi : Tenisi
Faqja 3 e 5 • 1, 2, 3, 4, 5
Similar topics» Tregime Dashurie
» Poezi Islame
» Foto islame te tjera
» Këshilla Islame!
» JEZU KRISHTI DHE FEJA ISLAME NË SY TË XHAMISË DHE KISHËSA
» Poezi Islame
» Foto islame te tjera
» Këshilla Islame!
» JEZU KRISHTI DHE FEJA ISLAME NË SY TË XHAMISË DHE KISHËSA
Faqja 3 e 5
Drejtat e ktij Forumit:
Ju nuk mund ti përgjigjeni temave të këtij forumi