Poezi per Mergimin

MËRGIMTARI

Nat? i ?sht? b?r? jeta larg Atdheut
I vuajtur, i rraskapitur
n? sofr?n e mallit ndan bu?n e pik?llimit
pa familje, pa prind?r, pa atdhe
deri kur? do t? haj? vet?veten
syt? e tij dy burime t? shterrura
lum? i dhembjes gurgullon damar?ve t? tij
dhe prap? i fort? q?nd?ron

MERGIMTARET

U nisen me zemer brengosur,
Mjerimi s'durohet n' atdhe!
Etur nga epshe t' pasosur,
Remojne nje jete te re.

Deshirat e egra krenare,
S' ia shuan, tufani, veriu,
Mjerimet ne token amtare,
Pervojtur, durohen gjetiu.

Po ecen ani e mergimit,
Ne detin pa kry, e pafund,
Kur zgjohet ne ore t'agimit,
Atdheun s'e shohin kerkund.

Sa shpresa gjat' udhes se fshehte,
Kur nisem mergimin e ri:
Nga ecja qe duket e lehte,
Te ndizet dhe zjarri ne gji.

Andej n'ato vise te reja,
Me djersen qe derdhet rreke,
Do ngrihet e qeshur foleja,
Do nisetnje jete e re.

Por jeta nuk eshte e lehte,
Andej n' ato vise mergimi;
Sa brenga gjat' udhes se fshehte!
Sa dhimbje kur zgjohet kujtimi.

Por punen e nisen pa lodhje,
Dhe djersa iu derdhe rreke;
E gjeten pushimin dhe ?lodhje,
Ne endrrat e jetes se re.

Andej - edhe val' e mjerimit,
Durohet me heshtje ne zemer;
Se neser fole e pushimit.
Do ngrihet nder brigje pa emer.

Dhe e ngriten nder vise merguar,
Me djersen e punes krenare;
Dhe ndezen nje vater te shuar,
Larg vatres se dashur amtare.

Por oh! sa i rende mergimi,
Se malli ka zjarrin ne vete,
Se idhur rizgjohet kujtimi,
Per vatren qe mbeti e shkrete.

Fati;
Si nje placke pa vlere me hodhi,
ne rruget e mundimshme te mergimit!
Ku gjithmone nga pas me ndoqen,
castet e mallkuara te deshperimit!

Fati;
Padrejtesishte me detyroi,
te jetoja i vetem ne kurbet!
Te gjitha enderrat mi shkaterroi,
e jeten ma beri te shkrete!

Fati;
Me la te endesha i pashprese,
ne labirintet e jetes sime!
Ku shpeshhere u rrezikova te vdes,
por mbijetova me shume mundime!!!...

hkruajme, mendojme kurre nuk harrojme
Degjojme, shikojme dicka te re te mesojme
Ndodhemi larg, larg shume por asnjehere nuk gurojme
qe se shpejti ne vendin tone ne te rijetojme

s'mund te harroshe
dhe ne nje ane smund te lesh
kujtimet e femijerise
gjithmone ne mendje do ti kesh
ata i ke me vete kudo qe ti shkon
kurbeti qenka gjeja me a keqe qe njeriu ne jet provon !!

E lashe vendlindjen time,
larg saj emigrova.
Zemra qe mbushur plot kujtime,
qe kurre nuk i harrova.

Rruget me kalldrem,
ambientin plot hijeshi.
Shoket qe atje kam lene,
c'do dite ne mendje me rrine.

Tani jam ne shtet te huaj,
ndaj merzitem shume!
E ndjej mungesen tuaj,
edhe kur jam ne gjume.

Me ju shoke qe u njoha.
qe kur isha ende femi.
Me ju qe une krijova,
me te miren shoqeri.

Shpesh, me kujtohen ditet,
kur sebashku qendronim.
Po ashtu edhe netet,
qe pa gjume i kalonim.

Sa vende te bukura,
me ju kam vizituar?!
Sa festa e ditelindje,
me ju i kam festuar?!

Te gjitha keto kujtime,
i ruaj me shume mall.
Ndaj nuk do t'i harroj,
sa kohe qe te jem gjalle.

Porsi zogu qe shtegton,
e s'e harron folene e vet.
Ashtu edhe zemra ime j'u kujton,
e s'do t'ju harroj perjet.

Besomeni o shoke,
se nje dite do te kthehem.
Ne krahet e shoqerise tuaj,
perseri me deshire do te prehem.

Kur mendoj diten e kthimit,
zemra sa nuk me pelcet.
Ndaj papushim i lutem Zotit,
qe kete dite, ta beje realitet.

Por edhe ne qofte se nuk kthehem,
j'u lutem o shoke, me besoni!
Pergjegjes per kete, do te jete fati,
i cili larg jush me hodhi!!!...

Malli Emigrantes

Me vjen te fluturoj Vendin tim kur kujtoj,
Kam mall edhe deshire te jetoj perseri e lire,
GJuhen time une ta flas pa pengime ne asnje cast,
Edhe ndrojte mos te kem "jam shqiptare"qe te them.

Emigrante une jam bere jetoi ne vend te huaj ,
Jetesen me te mire me lote e paguaj,
Pa njohur Shqiperin femija po me rritet,
Nje here qe shkoj ne vere ai vec habitet.

Me vjen te bertas te qaj me ngasherim,
Dhe i lutem Zotit "kthem ne vendin tim" ,
Ah largesi c'far do nga mua ,
Une s'gjej qetesi ti kenaqesh qe vuaj,
Si prisja t'me vinin keshtu keto dit
T'me largonin nga atdheu dhe t'me vrisnin ne shpirt.

Te lumt Mistrece me pelqej shume

Mërgimi

Eh mërgimi mërgimi sa njerz kan than
qe shijova tash kush nuk me beson
Sot disi forca e ndjenjave lëshuar me ka
askush a je merzitur nuk me tha.

Eh jeta si jetë kuptohet von
Kur mergimi rënd mbi supe pushon
Kur rinia shkoi pa u hetuar fare
Mergimi qenka si rrug Magjistrale

Disa qeshin se si asht e mundur kjo
Lexo me shpirt por edhe kupto
Se jeta asht jet të lutem beso
Dhe ardhmerin të lutem nderto
edhe pse je larg jeten jeto

Dhembja e madhe ne gjoksin tim
me rendon shum per memdheun
kur fati nuk me buzeqeshi
shpirt e zemer mua mi ndezi

Ka zen vend dhe nuk luan dot
qe me ben syrin te qaj me lot!
qe me dridhet buza e that,
shpirti digjet flake-flake.

Shum rend qenka keshtu t'jetosh!
me dhembje, mall, pa dashuri
perse zemra nuk gezohet dot,
perse te jetohet ne vetmi

para se te ikte ai ishte tmerrsisht i dashuruar
teksa po ecte drejt aeroportit rrinte i menduar
rrinte i mendushem e qante me lot
se vajzen e endrrave spo e shihte dot
rrinte i gjori aty ku spo e shihte njeri
pasi e varrosi per se gjalli ky mergim i zi
iku nga shpia i lodhur i rraskapitur
po se qa ndodh nga anglia asnje se kisht ditur
jet e mjer jet me trishtime
me ndave per se gjalli nga zemra ime(x personn)