Të Vërtetat e Fshehura

First topic message reminder :

Marr nga: ExplorerUnivers
Autori: Exploreri & estilen

Misteri i fshatit me 440 binjake

Një ekip mjekësh indianë janë duke u përpjekur për të zgjidhur misterin e fshatit Kodinhi, në Kerala të Indisë, ku ka 440 binjakë të lindur nga dy mijë familje.

Ekspertët e udhëhequr nga dr.Krishnan Sribiju kanë udhëtuar për në fshatin e largët tropikal, por pa gjetur për momentin shpjegimin e bumit të binjakëve, të paktën gjashtë herë më shumë se mesatarja kombëtare.

Vetëm në 2008, në këtë fshat janë lindur 15 çifte binjakësh.
Gjatë pesë viteve të fundit, janë lindur 60 çifte binjakësh, një shifër që rritet nga viti në vit.

Për më tepër, konsiderohet se ka njëmospërputhje në mes të regjistrimit të lindjeve dhe numrit aktual,gje qe con ne idene se numri i binjakeve mund te jete ende me i larte nga ai i raportuari.

Çfarë ishin Vampirët ?

Histori, filma, fantazi dhe shumë gjëra të tjera që kanë të bëjnë me Vampirët na kanë shoqëruar nga viti në vit duke na i bërë sa më realë e sa më të pranishëm në frikën dhe ankthet tona.

Sipas Karen Thompsonit, studiuese e mitologjisë së vurkolakëve ose vampirëve, ata përfaqësojnë një fantazëm që na imponohet nëpërmjet frikës, këtu e shumë shekuj më parë në të gjithë botën.

Me gjithë distancat e kohës dhe largësitë që ndajnë qytetërimet e ndryshme, historitë e lidhura me vampirët çuditërisht janë shumë të ngjashme. Përshkrimet e shumta lidhur me sulmet vampireske vijnë nga Greqia, Kina ashtu si dhe nga të gjitha vendet sllave.

Vampiri është produkti i grumbullimit të frikës së errët dhe dëshirave të thella të njeriut.

Ai përfaqëson frikën primitive të njeriut nga vdekja dhe nga të vdekurit në përgjithësi, lufta që bën ai për pavdekësi, dëshira për të kontrolluar ambientin që e rrethon, pikëpamjet e tij antropomorfe për pjellorinë e tokës, për krijimin e saj, mendimet për botën dhe për vendin e njeriut në të.

Të gjitha këto me kalimin e kohës ndikuan dhe na ofruan figurën bashkëkohore dhe të komplikuar të vampirit. Fakti se vampiri “jeton” përtej vdekjes fizike dhe legjendat e lidhura me origjinën e tij, tregojnë për lidhjen shumë të ngushtë me simbolin e gjarpërit.

Vampiri ka lidhje me legjendat e lashta të pjellorisë dhe përfaqëson lidhjen parësore që ka gjarpëri me karakteristikat jetësore të tij, si mënyra e të fjeturit, kthimi nga vdekja dhe ripërtëritja nga kontakti me jetën.

Të dyja legjendat që bëjnë fjalë për prejardhjen e vampirëve janë pothuaj të ngjashme. Legjenda e parë është historia e Lamias, mbretëreshës së Libisë e cila u dashurua me Zeusin. Prej tyre lindi një fëmijë, por Ira (perëndesha e zilisë) ia vodhi fëmijën.

Duke vajtur, Lamia u gjend përpara një shpelle pranë detit, koha po kalonte dhe ajo e ligështuar po endej nëpër errësirën e natës, duke vjedhur e duke ngrënë fëmijë të porsalindur. Pas kësaj sjelljeje makabre, preferencat e saj u shtuan dhe ajo filloi të tërhiqte pas vetes meshkuj të rinj të cilët i vriste ose bënte dashuri me ta derisa ua merrte shpirtin duke u pirë gjakun.

Megjithëse ajo e ruante pamjen e saj të bukur kishte aftësinë edhe të shëmtohej. Në njërën nga pamjet që njohim, pjesa e poshtme e Lamias paraqitet në formë gjarpëri me pendë. Vampirët e sotëm femra, supozohet se janë me flokë të kuqe, me lëkurë të zbehtë dhe me sy të gjelbër si të dragoit me pendë.

Legjenda e dytë tregon për Lilithin, për bashkëshorten e parë të Adamit, sipas Biblës. Ajo u krijua në të njëjtën kohë me Adamin, nga e njëjta baltë dhe sipas saj ishin të barabartë në gjithçka.

Meqënëse Adami nuk e pranonte dot një barazi me të, ajo e mohoi, nxorri krahë dhe fluturoi larg tij. Ëngjëjt ama e zbuluan se ku fshihej dhe i thanë se për shkak të largimit ishte dënuar nga Adami t’i vdisnin gjithë fëmijët e saj. E brengosur thellë ajo mendoi për vetëvrasje.

Kohë më vonë njerëzit kryenin shërbesa fetare për ta mbajtur Lilithin larg nga fëmijët. Fëmijët e porsalindur kalonin nën mbrojtjen e ëngjëjve në mënyrë që të mos prekeshin nga zilia dhe nga zemërimi i Lilithit për fëmijët e saj të humbur.

Ajo më vonë mendohet se u bë dashnorja e djallit i cili zakonisht përshkruhet si një gjarpër. Fëmijët që lindën prej tyre jetuan dhe u bënë të njohur si demonë.Duhet thënë se Lilithi i tërhiqte meshkujt e rinj dhe më pas i vriste.

Si Limia ashtu dhe Lilithi kanë një lidhje të fortë me gjarpërin. Në njërin prej përkthimeve të Biblës dhe konkretisht tek Vulgata, përkthimi i emrit Lilith është Lamia. Fjala Lilith gjithashtu do të thotë kukuvajkë, zog ky që nxjerr një tingull të trishtueshëm dhe depërtues.

Lamia dhe Lilithi, që të dyja i joshnin viktimat e tyre për t’i çuar drejt vdekjes. Istar, perëndesha e pjellorisë në Mesopotami i vriste dashnorët e saj me të njejtën mënyrë,por nuk u transformua dot në një demon ashtu si paraardhëset e saj.

Fakt ky që tregon për përplasjet fetare në kohrat e lashta dhe për mbizotërimin e elementit mashkullor gjatë adhurimit dhe zëvendësimit gradual të perëndeshës me pamjet e saj demoniake. Po në lashtësinë e largët Lamia dhe Lamos ishin fëmijët e Poseidonit dhe u adhuruan si Perëndi. Adhurimi i tyre u shua kur ata u rënduan dhe u bënë demonë kur erdhi në fuqi Zeusi.

Frika nga vdekja dhe bota e nëndheshme

Faktori tjetër që ndikoi në krijimin e përfytyrimit të vampirëve është edhe frika e njerëzve primitivë nga vdekja dhe nga gjithçka që lidhet me të. Dëshirat e lidhura me dimensionin e vdekjes janë të shumta,ndër to edhe ata që përcaktojnë lidhjen ndërmjet të vdekurve dhe të gjallëve.

Të përbashkëta ose të njejta janë dhe zakonet lidhur me varrosjen e të vdekurve tek të gjithë popujt evropianë. Që shpirti të kalojë në çfarëdolloj bote astrike pas vdekjes, të vdekurve u duhet bërë një varrim i shenjtë.

Trupi i të vdekurit e mban shpirtin në tokë derisa pjesa fizike fillon të tretet. Sipas popujve sllavë, pas vdekjes, shpirti endet në tokë pranë varrit të tij dhe viziton ato vënde që i njihte mirë kur ishte gjallë. Pas 40 ditësh shpirti kthehet përsëri në trupin e tij që është duke u dekompozuar dhe shkëputet nga dekompozimi për tek ambienti i tij i ri astrik.

Vampiri natyrisht e gjen trupin e tij të padekompozuar prandaj nuk ka nevojë të shkojë në botën e të vdekurve. Ishte zakonisht detyrë e njerëzve se nëqoftëse do të gjenin një kufomë, ta varrosnin menjëherë atë, në mënyrë që shpirti i të vdekurit të reabilitohej për sigurinë e të gjallëve.

Tek grekët dhe romakët e lashtë ishte e fiksuar ideja e lidhjes së gjarpërit me gjëndjen e të vdekurit. Gjarpëri shfaqet shpesh rreth varrezave prandaj është supozuar të jetë edhe rimishërimi i shpirtit të vdekur. Prandaj dhe me kalimin e shekujve u kthye edhe në simbolin e vdekjes.

Popujt e lashtë nuk ishin të bindur se të vdekurit ndaheshin plotësisht nga të gjallët.Ndërmjet dy botëve është menduar gjithmonë një bashkëveprim aktiv. Të lashtët besonin se të vdekurit jetonin në botën e nëndheshme dhe e konsideronin këtë vend si një kopje e botës së të gjallëve duke menduar se dielli lindte në botën tjetër kur perëndonte në botën e mbitokës.

Më vonë u krijua ideja e botës së frikshme dhe të errët të skëterrës, sipas popujve të Mesopotamisë. Sipas romakëve shpirti pushonte bashkë me trupin në varr prandaj aty vendoseshin edhe orendi dhe mjete të nevojshme për jetën në vazhdim.

Vazhdimi i ekzistencës së shpirtit pas vdekjes është përmendur me hollësi. Grekët gjithashtu besonin në pavdekësinë e shpirtit. Në botën tjetër shpirtrat bashkëekzistonin, bota tjetër e nëndheshme ishte e errët dhe e trishtueshme dhe dielli nuk ndriçonte kurrë.

Shpirtrat ishin si hije dhe përshkruheshin si fantazma anemike që mund të flisnin apo të kënaqnin ndonjë dëshirë njerëzore. Në eposin e Odisesë përshkruhet se vetë Uliksi, kur vizitoi botën e nëndheshme, iu desh të jepte gjak për ushqimin e fantazmave që ato të kishin mundësi të flisnin.

Paraardhësit tanë të lashtë kishin shumë frikë nga kthimi i ndonjë shpirti keqbërës dhe merrnin masa për qetësimin e tij. Kështu varrimi kishte një qëllim të dyfishtë: ruajtjen e të gjallëve nga shpirtrat e varrosur dhe sigurimin e qetësisë së këtyre shpirtrave në botën tjetër.

Që të gjallët të mbroheshin nga të vdekurit merreshin disa lloje masash gjatë ceremonisë mortore të gjitha me qëllim që ta mbanin të vdekurin në varr. Para se i vdekuri të dilte nga shtëpia, të afërmit i vinin atij rrotull tri herë, një praktikë e njohur kjo si rrethim.

Gjatë largimit të trupit nga banesa tregonin kujdes të veçantë se nëqoftëse masat e tjera dështonin, i vdekuri të mos ishte në gjëndje të gjente rrugën për t’u kthyer përsëri në shtëpi. E nxirrnin prej andej me këmbët përpara dhe sytë të lidhur që të mos shikonte se ku po shkonte.

Duke u nisur nga fakti se vampiri kthehej gjithmonë për të sulmuar të afërmit dhe shpirti mund të kthehej nga i njëjti vënd nga doli atëherë i vdekuri nuk dilte nga dera por nga ndonjë dritare e shtëpisë.

Në disa raste rrëzohej edhe ndonjë pjesë e murit,kalohej kufoma dhe më pas gjithçka rregullohej. Kështu vampiri nuk mund të kthehej në shtëpi dhe të kërcënonte banorët e saj. Në vendin e varrimit merreshin edhe masa të tjera.

Shpesh trupi varrosej me fytyrë nga toka që të mos ta gjente daljes. Për të bllokuar trupin disa fise primitive të Evropës qëndrore thyenin shtyllën kurrizore për të shmangur lëvizjet e të vdekurit apo pjesë të tjera të trupit. Sa varrosej i vdekuri, mbi varr vendoseshin gurë që ai të mos hapej. Disa herë varrimi bëhej në ndonjë derdhje të përkohshme lumi sepse uji ende sot konsiderohet si një pengesë rezultative për kalimin e vampirit.

Për të vdekurit me vetëvrasje proçedurat ndryshonin. Zakonisht këta njerëz varroseshin në udhëkryqe me zemër të shpuar dhe me duar e me këmbë të thyera. Me këtë mënyrë të gjallët mendonin se mbroheshin nga të vdekurit që mohonin ligjet e natyrës dhe i jepnin fund vetë jetës së tyre. Një jetë që i takonte vetëm natyrës ta merrte.

Përveç kësaj, të afërmit duke u kthyer nga varrimi e kishin zakon te zbrasnin të gjitha enët me ujë para banesës që të pengonin rikthimin e të vdekurit. Gjithashtu edhe gjatë kohës që mbahej zi të gjitha pasqyrat ktheheshin mbrapsht. Në vitet e lashtësisë pasqyrimi konsiderohej si shpirt.

Në qoftë se fantazma e të vdekurit ndodhej diku afër do të mund ta vidhte shpirtin që pasqyrohej dhe atëherë i gjalli duhej ta shoqëronte në botën tjetër. Pasqyra tregon gjithmonë të vërtetën dhe të mirën, si pasojë asnjë vampir apo fantazëm nuk mund të shfaqet në pasqyrë.

Mendohej se të vdekurit kanë fuqi të mëdha prandaj tek këto mentalitete fshihet sidomos frika. Të vdekurit ama mund të bëjnë edhe mirë. Mirësia e tyre sjell prodhueshmëri, bollëk, reshje etj ndërsa zemërimi i tyre vdekje, sterilizimin e grave dhe të tokës, furtuna, tërmete, eklipse, me një fjalë thithjen e energjisë jetësore.

Vampiri konsiderohet si sinonimi i gjarpërit sepse edhe ai duket se është i pavdekshëm kur ndërron lëkurën çdo vit.Mendohej se vampiri si dhe gjarpëri ishin përgjegjës për fenomenet meteorologjike.

Fantazitë e ndërgjegjes fisnore

A ekzistojnë vampirët? Nuk mund ta konsideroj këtë fenomen vetëm si mitologji. Interpretimet logjike janë më tepër shkencore, sociale dhe psikologjike se sa mitologjike dhe mendimi kolektiv i fisit të njeriut për “zakonet”makabre të vampirëve ndoshta i dedikohet fenomeneve paralele psikologjike.

Është fakt se në të shkuarën ashtu si dhe tani,janë varrosur njerëz me vdekje klinike. Të gjithë ata që kanë mundur të dalin nga varret e tyre të parakohshëm përballoheshin me frikë sepse quheshin si “të kthyer”. Një lloj tjetër vampiri është ai që thith energjinë shpirtërore nëpërmjet frikës duke u privuar njerëzve dëshirën për jetën.

Megjithëse njeriu u zhvillua nga ana intelektuale, mbeti rob i fantazmave të tij të errëta të cilat nuk arriti kurrë t’i shpjegojë me gjithë zhvillimin e madh teknologjik e shkencor. Vampiri siç duket përfaqëson njërën prej këtyre fantazive të rrënjosura thellë në ndërgjegjen tonë njerëzore dhe frika e pashpjeguar fëminore e ndjek njeriun edhe në pjesën tjetër të jetës së tij.

Mbi bazë të shkencës dhe të legjendave vampirët dhe fantazmat janë thjesht pjesa e errët e imagjinatës tonë që vihet shpesh herë në punë për ti dhënë një shpjegim një fakti iracional.

Por pavarësisht cdo legjende këto dy krijesa kanë për të na shoqëruar përherë deri në fundin e jetës sonë.

Misteri i piramidës së KEOPSIT !

Çdo njeri është në gjëndje që në një natë të errët të gjejë drejtimin e Bejrut, me anë të Yllit Polar. Gjithashtu është në dijeni që për shkak të dukurisë së preçesionit, boshti i rrotullimit të Tokës zhvendoset duke përshkuar një sipërfaqe konike një herë në 25.800 vjet.

Domethënë se ky bosht e ndryshon orientimin e vet në hapësirë. Kjo do të thotë se poli qiellor, pra pika ku shënjon boshti i Tokës, përshkuan në sfondin e qiellit yjor një rreth të madh. Në qoftë se poli bie pikërisht afër ndonjë ylli të shndërritshëm atëherë ky yll luan rolin e Yllit Polar.

Sot këtë rol e luan ylli Alfa i Arushës së vogël (Ursae Minoris). Por 4.500 vjet më parë Poli Verior i qiellit ndodhej afër një tjetër ylli të ndritshëm dhe pikërisht afër yllit alfa Draconis. Me këtë lidhet historia e njërës prej hipotezave të fshehta të ndërtimit të piramidës së Keopsit.

Korridori i brëndshëm më i gjatë,ose thënë ndryshe hyrja e tunelit e kësaj piramide, është e ndrejtuar për nga veriu. Sikur pjerrësia e tij të ishte 30 gradë aq sa është gjerësia gjeografike e vendit, ku ndodhet piramida atëherë vrojtuesi i ndodhur në qendër të saj do të shikonte Polin Verior të qiellit në drejtim të vrimës së tunelit.

Pjerrësia e tunelit është vetëm 26.5 gradë.Kjo do të thotë se tuneli shënjon në drejtim të pikës që ndodhet 3.5 gradë poshtë polit. Në fillim të shekullit XIX astronomi i dëgjuar, Herchel në lidhje me këtë problem formuloi hipotezën, sipas së cilës del se në kohën kur u ndërtua piramida, ylli alfa Draconis ishte pikërisht në po këtë largësi nga poli e për rrjedhojë gjatë një ditë-nate, ai ndodhej një herë në kulmin e poshtëm të tij dhe saktësisht poshtë polit, atje ku shënjonte tuneli i piramidës.

Ja dhe një tjetër histori rreth kesaj piramide që ka lidhje me ciklin “Dijet e panjohura të Egjiptit”.

Po jo vetëm vendosja se kur ka ndodhur kjo mund të ndihmojë në përcaktimin e saktë të datës së ndërtimit të piramidës. Siç del, alfa Draconis ndodhej larg Polit me 3.5 gradë dy herë:në vitin 2.100 dhe 3.300 vjet para erës sonë.

Fatkeqësisht asnjë nga këto data nuk përputhen me ato çfarë dihen nga studimet egjiptologjike : Piramida e Keopsit u ngrit rreth vitit 2.800 para erës sonë,pra kemi një shmangie,një digresion. Për këtë astronomi polak, Jozef Smak,është shprehur se “duke mos qenë egjiptolog nuk ishte në gjendje të thotë se hipoteza e John Herschel në kohën kur e ka formuluar atë ishte përputhja më e mirë”.

E ndoshta kështu mund të ketë qenë, nëse gjykohet nga mesazhi i Napoleonit kur thoshte :”Ushtarë, 40 shekuj shikojnë te ju!”. Nga kjo del se shkencëtarët që shoqëronin Napoleonin në ekspeditën për në Egjipt e datuan ngritjen e piramidës së Keopsit rreth vitit 2.200 para erës sonë.

Hipotezës së Herschelit, studiuesit i janë kthyer disa herë. Këtë e kanë bërë po ashtu dhe astronomët edhe pse korigjimet e tyre kanë qënë të vogla, por dijet tona rreth dukurisë së preçesionit nuk kanë ndryshuar aq shumë gjatë këtyre 200 e më shumë viteve të fundit.

Përpara shumë vitesh me këtë problem, por edhe për shumë vjet u morën përsëri edhe Walker i Us Naval Observatory. Ai arriti t’i japë zgjidhje këtij misteri edhe pse nuk kishte asnjë lidhje me astronominë. Walker konstatoi pikërisht atë që mënyra më e thjeshtë e ndërtimit të trotuarit apo korridorit konsiston me vendosjen përkatëse të blloqeve prej guri.

Pa vështirësi ai vuri re se tangjentja është e barabartë me ½ por sa do të jetë vetë këndi ?
Për këtë mjafton të përdoret tabela e logaritmeve apo edhe mënyra të tjera dhe ky kënd del i barabaratë me 26.5 gradë.

Megjithatë ka lindur reflektimi. Kështu gjatë më shumë se 200 vjetëve që zotëroi hipoteza e Herschelit dhe kur luajtën rol dijet e panjohura të Egjiptit, ky problem tërhoqi vëmendjen e shumë njerëzve.

Ndërkohë që zgjidhja e enigmës që dha Walkeri në fakt nuk ndeshi asnjë kundërshtim. Por, duhet thënë se deri sot nuk ka pasur asnjë sipërmarrje për të ndërmarrë rrënimin e shtresave të sipërme të sipërfaqes së tunelit, për t’u bindur nëse blloqet prej guri janë vendosur ashtu siç janë deri më sot. Nga sa u tha dilet në përfundimin se misteri i piramidës së Keopsit mbetet përsëri sekret.

Misteri i vdekjes së STALINIT !

Të gjitha versionet të njohura deri më sot mbi vdekjen e prijësit të popujve, mesa duket janë larg të vërtetës. Më 9 mars 1953 në vend të Stalinit, bashkëluftëtarët e tij mund të kenë varrosur një njeri krejt tjetër.

Vetëm pak kohë më parë u hoq nga regjistri një dorëshkrim i dhjetë mjekëve mbi ditët e fundit të Stalinit. Unë personalisht mësova disa histori sensacionale nga ky dokument.

Ky regjistër ku janë shënuar ngjarjet nga 2 deri në 6 mars 1953 shënon një përmbysje të plotë për gjithçka që ndodhi atë herë. Ditarët dhe konkluzionet janë nënshkruar nga mjekët e shërbimit dhe pataloganatomistët të cilët në ato orë të frikshme nuk do të mund të sajonin të paqëna. Përse? Që pastaj të përgjigjeshin me kokën e tyre?

Ata nuk mund të harronin që pikërisht ato ditë, në Moskë po merrtë udhë një çështje e tmerrshme politike e sajuar kundër mjekëve.

Para se të citoj regjistrin mjekësor dua të theksoj se të gjithë studiuesit marrin për bazë kujtimet e Pjetër Llozgacovit, i cili ishte i pari që e pa prijësin të sëmurë për vdekje.

Llozgacovi, zëvendës shefi i rojeve të shtëpisë ku vdiq Stalini,thotë : “Stalini qe shtrirë mbi qilim pranë tavolinës. Me radio njoftova urgjentisht Starostinin, Tukovin dhe Butusovën. Dukej që ai kishte ngrirë vetëm me këmishën e ushtarit...Butuzova i uli mëngët e shpërvjelura të këmishës...Stalinin e vunë mbi divan dhe e mbuluan me batanije...Në orën 9:00 të 2 marsit edhën mjekët dhe nisën të vizitojnë Stalinin...”.

Tani nga regjistri i mjekëve do të mësojmë si ka ndodhur në të vërtetë. Vizita e parë e të sëmurit u bë në orën 7:00 të 2 marsit nga profesorët në prani të shefit të shërbimit mjekësor të Kremlinit,shokut Kuperin...I sëmuri qe shtrirë pa ndenja në divan...i veshur me kostum.

Me një fjalë mjekët u thirrën para orës 7:00 të mëngjesit. Së dyti Llozgacovi në asnjë vend nuk thotë se Stalinin e kishin veshur para se të vinin mjekët. Përse ? Ndoshta ngaqë atë e kishin gjetur menjëherë të vdekur, pastaj prijësin e ndjerë, gjysmë të zhveshur e kishin zëvendësuar me sozinë “e sëmurë urgjentisht” dhe të veshur me kostum ! Midis të tjerave që Stalinin e gjetën të vdekur tregoi nga fjalët e shefit të rojave Orllovi , Genadi Kollomencevi, përgjegjësi i ushqimit në Kremlin.

Ku e çuan Stalinin e vdekur nuk dihet. Ka mundësi ta kenë fshehur fillimisht në shtëpi, në një dhomë të madhe frigorifer që ndodhej atje. Pastaj mund ta kenë varrosur fshehurazi ose mund ta kenë murosur në ndonjë bodrum. Sic nuk e di njeri edhe sot e kësaj dite se ku ndodhen eshtrat e Buharinit dhe Rukovit, po ashtu mund të ketë ndodhur edhe me Stalinin dhe sozinë e tij.

Kurse për faktin që në ekspertizën patalogoanatomike nuk sollën Stalinin (po ti besojmë aktit të ekspertizës) nuk mbetet dyshim. Për të arritur në një përfundim të tillë, mjafton të krahasojmë aktin e ekspertizës patologoanatomike të trupit të Stalinit me përshkrimet që i bëjnë mjekët prijësit të gjallë.

Të habit fakti që gjatë kontrollit të jashtëm të të vdekurit nuk u vërejt që gishti i dytë dhe ai i tretë i këmbës së majtë qenë rritur (me protezë) meqënëse ky fakt përmendej enkas (gjatë arrestimit më 1904 dhe vizitave mjekësore në vitet ’20).

Kurse për operacionin e ndarjes së këtyre gishtave nuk flitet gjëkundi. Edhe po të kishte patur të tillë do të mbeteshin shenja të cilat patalogoanatomistët do ti kishin fiksuar, siç fiksuan “shenja të vjetra të vecanta” të trupit.

Ne fakt këmbët përshkruhen me të gjitha hollësitë: “Tabanët ndodhen në pozicionin mesatar. Gishtat e këmbës së djathtë (i pari dhe i dyti) janë pak të përthyer. Thonjtë e gishtit të parë dhe të dytë janë të trashë, të shkurtër, të rrudhosur me ngjyrë të murrme.

Thonjtë e gishtave të tjerë janë të zbehtë dhe të hollë”. Mjekët nuk kishin parë diçka të tillë tek Stalini i gjallë. Kurse në ekspertizën ambulatore më 1925 dhe 1926 mjekët Krauz, Fester, Rozanov, Obrosov dhe Elistratov kanë shkruar: “Rritje e gishtave në këmbën e majtë” të Stalinit 46 vjec.

Patalogoanatomistët e përshkruajnë trupin me hollësi : njolla,blana,shenja prerje,ngjyra etj...Ata shkruajnë : “Lëkura në kurrizin e dorës së djathtë ka nuancë të lehtë rozë, kurse në kycin e majtë nuancë të verdhë.

Në lëkurën e kurrizit të duarve vërehen njolla pigmenti me forma të ndryshme me madhësi nga një kokë gjilpëre deri 0.6x0.5 cm të parakrahut të djathtë nga pjesa e jashtme. Thonjtë e duarve janë të nxirë vende vende dhe në ngjyrë mavi”.

Lind pyetja : Përse gjatë një kontrolli kaq të imët 19 yjet e mjekësisë nuk vunë re që dora e majtë që nuk përthyhej, ndryshonte shumë nga e djathta, për çka dëshmojnë disa vizita mjekësore të Stalinit për së gjalli ?

Më 11 gusht 1926 konsultantët Tarasevic, Shurovski dhe Obrosovi në ekspertizë shkruan : “Dora e majtë me atrofi periartikulare të kyçeve të bërrylit dhe të supit, rrjedhojë e një rënieje në moshën 6 vjeçare, qelbëzimit të gjatë pranë kyçit të bërrylit...”.

Ose : “Lëvizje të kufizuara në kyçin e supit të majtë dhe dukuri atrofike në muskujt e dorës së majtë përreth kyçit të bërrylit dhe supit”. Kurse në aktin e patalogoanatomistëve shkruhen vetëm për volumin e muskujve,por s’përmendet fare bërryli i dëmtuar : “Seksioni i gjymtyrës së sipërme të majtë në mes të llërës 24 cm,kurse në mes të parakrahut 20 cm.

Seksioni i krahut të djathtë në të njëjtin nivel është 28.5 cm,kurse seksioni i parakrahut të djathtë 21 cm”. Këto difekte thuajse nuk bien në sy,për çka mund të bindet gjithkush,po të masë duart e veta dhe të zbulojë mospërputhje analoge. Sozia mund të përshtatet lehtë me pasaktësi të tilla. Mjafton të vihet dora në allçi, si të ishte e thyer dhe ajo do të tkurrej, po të mos ushtrohej rregullisht...

Përfundimisht dhe më shumë se gjithçka tjetër të nxit të mendosh për një sozi fakti që patalogoanatomistët më të mirë të vendit nuk dalluan mospërputhjen e dukshme të këmbëve për nga trashësia, gjë që përmendet në kartelën mjekësore nga profesorët Valedinski dhe Versilov më 2 shtator 1929.

Dua të theksoj se ndryshimi në trashësinë e këmbëve,qoftë edhe 1 cm bie në sy, kurse ndryshimi tek prijësi arrinte nga 2 deri në 3 cm. Udhëheqja e Stalinit mund të ishte e përjetshme. Kësisoj, të gjitha flasin vetëm për diçka : trupi i hapur pas vdekjes nuk i përkiste Stalinit !

Po të kemi parasysh zërat sipas të cilëve Stalini i vërtetë qe helmuar që më 23 dhjetor 1937, kurse sozia e tij e talentuar më 26 mars 1947, atëherë ndërrimi periodik i “Stalinëve” në timonin e shtetit nga sozitë mund të bëhej aq i zakonshëm sa bashkëluftëtarët, duke e hyjnizuar kësisoj prijësin kishin mundësi ta bënin udhëheqjen e Stalinit praktikisht të përjetshme !

Përse mund të duhej kjo? Vetëm për të shfrytëzuar autoritetin e paprecedent të Stalinit në Botë ! Me sa duket, Jo më kot Andrei, i biri i Malenkovit pranon se lidhur me Stalinin babait nuk i nxirrje dot një fjalë edhe 30 vjet pas vdekjes së tij...

Kuptohet, kjo është hamëndje e pazakontë, por ç’nuk bën vaki sidomos kur bëhet fjalë për personalitete të tilla, si Beria dhe Malenkovi !

Pikërisht këta në mars 1953 “frenuan” drejtimin e shtetit nga sozia i rradhës,i cili me sa duket qe bërë i pakomandueshëm. Këtu është vendi të shtojmë : edhe po të gjenin të vdekur Stalinin e vërtetë, Beria njëlloj do të vinte në vend sozinë në agoni, që të fitonte kohë për të ndarë pushtetin.

Që Beria ka gisht në këtë mes këtë e provojnë dokumente të Kremlinit të asaj kohe. Por për to s’ka ardhur akoma koha të tregohen.

Thjesht një gjë është e sigurtë: Trupi i Stalinit të “VËRTETË” nuk mund të gjëndet më kurrë.

A ka ekzistuar me të vërtetë zogu ROCK ?

“Papritur dielli u fsheh,ajri u nxi dhe gjithçka sikur u zhduk në terr. Ngrita kokën dhe pashë një zog të stërmadh, me flatra të jashtëzakonshme i cili fluturonte në qiell...Ai e kishte mbuluar syrin e diellit dhe nuk e linte ta ndriçonte qiellin mbi ishull.Atëherë u binda se kubeja që shihja ishte veza e zogut Rock...”.

Nëqoftëse i keni lexuar “Një mijë e një netë” do ta dini shumë mirë se kjo pjesë është shkëputur nga “Aventurat e Simbad detarit”...

Shumë breza njerëzish të tmerruar dhe të tërhequr kanë lexuar për aventurat e tij, të kënaqur thellë në shpirt që përbindëshat e përshkruar aty në të vërtetë nuk ekzistonin. Por...a është vërtetë kështu?

Në legjendat e lashta flitet për grabitqarë me pupla të cilët i kthyen rrethinat e qytetit të lashtë grek Stimthal gati në shkretëtirë. Ishin zogjtë harpi ata që sulmonin kafshë e njerëz dhe i vrisnin me sqepat dhe thonjtë e tyre të bakërt. Këta zogj më pas u zhdukën nga Herkuli, biri i fuqishëm i Zeusit dhe Alkmenës sepse vetëm ai mund ta kryente fizikisht një heroizëm të tillë.

Kanë kaluar shekuj qysh kur njerëzit në luginat e Eladës sajuan mitet heroike mbi bëmat e Herkulit, por sa u habitën paleontologët kur ndeshën nën tolë kafka të ngurtësuara të disa zogjve grabitqarë që nga pesha dhe përmasat mund të krahasoheshin me kuaj.

Vetëm se këta lloj zogjsh nuk kanë jetuar në Greqi por në Amerikën e Veriut dhe jo 2.500 por 50 milion vjet më parë. Paleontologët i quajtën këto specie diatrima. Ishin zogj me krahë të pazhvilluar dhe nuk mund të fluturonin, ama mund të vraponin shumë shpejt.

Trupi i diatrimës ishte 2 metra, ndërsa sqepi i madh dhe i gjatë gati gjysmë metri. Me këtë armë të tmerrshme zogu i përbindshëm mund t’i çante barkun çdo lloj bishe. Mos vallë sqepi i këtij zogu ka çarë gjithashtu edhe lëkurën e trashë të dinosaurëve me të cilët luftonte dikur? Gjithsesi sqepi dukej qartë që mund të çante çdo “blind” kafshe të kohës.

Zogu i përbindshëm i përrallave arabe ka lindur në Madagaskar. Pikërisht këtu në pyjet e këtij ishulli, rriteshin zogj viganë që mund të shërbenin si model i zogut përrallor Rock.

Më vonë në shëkullin XIII, me zogun Rock ka pasur të bëjë edhe udhëtari i njohur venecian Marco Polo. Në hartën e pregatitur sipas përshkrimeve të tij janë shënuar madje edhe “Ishujt e zogut Rock“.

Tek përshkruan botën shtazore të Madagaskarit, Marco Polo tregon gjëra të çuditshme : “Këtu ka zogj që nuk ngjajnë me tanët...mrekulli e vërtetë !... Bie fjala, zogu Orli i cili është krejt ndryshe nga ç’e paraqesin tek ne ; thonë se Orli është gjysmë zog, gjysmë luan por s’është e vërtetë.Ata që e kanë parë thonë se ngjan me shqiponjën, vetëm se është tepër i madh dhe i fuqishëm...mund të mbërthejë edhe një elefant dhe ta çojë larg pastaj ta hedhë e ta coptojë pas gurëve. Më pas e ha. Ata që e kanë parë Orlin thonë se po t’i hapë krahët, ato arrijnë deri në 30 metra. Edhe diçka tjetër: tek këta ishuj atë e quajnë Ruck !”

Më tej Marco Polo tregon se khani mongol Hubilaj, tek i cili ai qëndroi disa kohë si mysafir, kishte dëgjuar se tej kufijve të perandorisë së tij jetonte një zog-vigan me emrin Ruhh. Khani dërgoi për kërkime njerëzit e tij besnikë të cilët duhej të mësonin me hollësi për zogun e mrekullueshëm dhe zbuluesit e gjetën atdheun e zogut Ruhh në ishullin Madagaskar. Vetë zogun nuk e panë por sollën një pendë të tij, nëntëdhjetë pëllëmbë të gjatë (rreth 20 metra!).

Studiuesit e sotëm mendojnë se njerëzit e Khanit do i kenë sjellë atij jo një pendë shpendi por një gjethe palme Madagaskari e llojit : Sagus ruffia, trungu i së cilës është 15 metra i gjatë. Nga maja e palmës varen shtatë ose tetë fletë kolosale që ngjajnë si pendë shpendi. Njerëzit e Khanit e përcaktuan saktë vendbanimin e zogut përrallor. Le të shkojmë në Madagaskar dhe ta kërkojmë këtë lloj shpendi !!!

Zoologët e shekullit të kaluar e kanë bërë këtë udhëtim. Për herë të parë për zogjtë viganë, të gjallë jo përrallorë, evropianët mësuan nga libri i admiralit Flakur,”Historia e ishullit të madh Madagaskar” i botuar në mesin e shekullit XVII. Por vezët dhe eshtrat e këtij zogu vorompatra, u gjetën vetëm pas 200 vjetësh.

Më 1832 natyralisti francez Vernoi Sganzen gjeti në Madagaskar lëvozhgën e një vezë kolosale, gjashtë herë më e madhe se ajo e strucit. Më vonë në ishujt Maurikanë erdhën për të marrë rum banorët e Madagaskarit dhe në vënd të fuçive ata sollën lëvozhga vezësh vigane. Secila prej tyre mbante 13 shishe rum!

Më së fundi u gjetën dhe eshtrat e zogut përbindësh: më 1851 ato u sollën në një muzeum francez nga shkencëtari Sent Iler i cili i studioi këto kocka dhe bëri përshkrimin shkencor të zogut.

Ai e quajti atë : EPIORNIS (më i larti ndër shpendët e lartë).

Këtu më duhet t’ju zhgënjej pak : Zogu vigan i Madagaskarit nuk paska qenë dhe aq i madh siç e bëjnë legjendat e lashtësisë. Ai nuk e merrte dot me kthetra një elefant të tërë, ama nuk ishte më i vogël se ai në trup. Sent Ileri mendonte se disa epiornisë arrinin deri në 5 metra, por mesa duket gabonte. Ama epiornisët trimetërsh nuk ishin të rrallë. Tre metra është përmasa mesatare e elefantit.

Një zog i tillë peshonte afro gjysmë toni. Nëse Sant Ileri nuk gabohej kjo do të thotë se zogjtë e Madagaskarit bashkë me gjirafat mund të quhen gjallesat më shtatlarta në botë; më të larta se elefantët më të larta se rinoceronti vigan Baluhiteri i pranuar nga të gjithë si rekordmeni kolos midis sisorëve që kanë jetuar ndonjëherë në tokë.

Mirëpo ja që verompatra nuk mund të fluturonte: në vend të krahëve ajo kishte këmbë të trasha dhe kokë të vogël mbi qafën si gjarpër. Kësisoj zogu i Madagaskarit peshonte gati sa një dem dhe bënte vezë sa një fuçi e vogël. Ato i ndeshin nganjëherë edhe në torfën e kënetave të këtij ishulli. Secila prej tyre mban 9 litra ose është sa 184 vezë pule.

Sa për humor u llogarit se vetëm me një vezë epiornisi mund të bëhet një omletë gati për 100 persona, kurse me vezët e një foleje mund të ushqehen 2.000 vetë.

Deri në mesin e shekullit të kaluar banorët e Madagaskarit thonin se zogjtë viganë jetonin në skutat më të fshehta të ishullit. Që më 1860 misionarët dëgjonin klithmat e mbytura të këtyre zogjve misteriozë,që vinin nga kënetat e pyjeve.

Tani të gjithë strucat e Madagaskarit janë zhdukur. Kurse paleontologë të tjerë i quajnë joserioze këto fjalë. Sipas mendimit të tyre epiornisi i fundit është zhdukur disa mijëravjeçarë më parë, por gjatë gjithë këtij afati aspak të shkurtër koha ruajti nëpër këneta vezët dhe kockat e viganëve me pupla. Ato shërbyen si bazë për legjendat mbi vorompatrin dhe zogun Rock.

Kuptohet, nuk është e vështirë t’i drejtohesh imagjinatës dhe të përfytyrosh sa i madh ishte zogu,i cili bënte vezë ku mund të fusje 13 shishe rum !
Është mrekulli që dhe në anën tjetër të rruzullit, mijëra kilometra nga Madagaskari, në ishujt e Zelandës së Re ndeshën ende superzogj viganë.

Nga viti 1840 shkencëtarët kanë përshkruar mbi bazën e mbetjeve të gjetura afro 20 lloje strucësh zelandezë pa krahë,të cilët aty i quajnë Moa. Disa syrësh ishin me trup sa një shapkë kënetë, ndërsa të tjerë mund të haheshin me elefantët për nga përmasat !

Në vitin 1839 u gjet kocka e parë e shpendit kolos. Në fillim u mendua se ajo ishte një këmbë demi u soll në Angli dhe paleontologu Roger Ouen provoi se kocka i përkiste një zogu të përbindshëm. 45 vjet të jetës së tij Oueni ia kushtoi studimit të këtij zogu dhe gjatë viteve 1847-1850 natyralisti Uilliam Mentrel, studiues i palodhur i kafshëve të rralla neozelandeze, mblodhi për të mbi 1.000 kocka të Moas dhe shumë lëvozhga vezësh me madhësi sa një kovë. Oueni i studioi këto kocka dhe lëvozhga. Ai përshkroi shumë lloje të ndryshme të moas dhe përgatiti për muzeumet disa skelete zogjsh viganë.

Edhe sot e kësaj dite në Zelandën e Re gjënden ende skelete të Moas, të ruajtura për mrekulli. Herë pas here gjenden dhe varreza me kocka vigane dhe pranë tyre zakonisht ka edhe pirgje gurësh të bardhë, të rrumbullakët, të lëmuar nga fërkimi pas njëri-tjetrit.

Siç bëjnë edhe sot pulat, moat gëlltisnin gurë. Në stomak këta ndihmonin për tretjen e ushqimit. Në Zelandën e Re gjënden jo vetëm kocka por dhe pupla të moas ngjitur me copa muskujsh, lëkure dhe damarësh. Madje edhe vezë me zogj brënda.

Shekullin e kaluar, herë pas here nga dëshmitarë okularë vinin të dhëna se ishte parë edhe ndonjë moa e gjallë.Flitej se gjuetarët e fokave në kampin e tyre në Ishullin e Mesëm ( në ngushticën Kuk, që ndan ishullin verior të Zelandës nga ai jugor ), një ditë u trembën për vdekje nga disa zogj viganë që qëndronin 4-5 metra lart dhe që kishin dalë nga pylli për në breg të detit.

Një herë tjetër, në 1860 punonjësit që masnin tokat dalluan në mëngjes gjurmë këmbësh të një zogu kolos. Gjatësia e gjurmës ishte 36 cm,dhe gjerësia 27. Gjurmët humbisnin në shkurret midis shkëmbinjve. Aty ka shumë shpella gëlqerore dhe të gjithë menduan se aty po fshiheshin moat e fundit. Ja përse disa zoologë optimistë ende ruajnë shpresën të gjejnë në pyjet malore të Zelandës së Re zogj viganë të gjallë.

Banorët pleq thonë se kur kanë qenë të rinj kanë marrë pjesë në gjuetinë e moas. Tek ata janë ende të gjalla kujtimet për kohërat përrallore kur shapkat e kishin trupin sa të kalit. Thonë se në malin Bakapunaka fshihet një Moa që ka mbetur e vetmuar.Zogu ushqehet vetëm me ajër dhe ruhet nga dy hardhuca gjigande. SA KEQ QË KJO ËSHTË VETËM NJË LEGJENDË ! ...

Ku ndodhej ATLANTIDA ?

Një arkeologe britanike e quajtur Carla Sage ka paraqitur një teori të re,ku sipas së cilës Atlantida legjendare nuk ndodhej në oqeanin Atlantik por në vendin që sot ndodhet Shkretëtira e Saharasë.

Duke përdorur burime të lashta por edhe zbulime të sotme arkeologjike, pretendon se Atlantida kishte qënë kryeqyteti i një perandorie të fuqishme e cila kishte shkëmbime tregtare me qytetërimet Minoike, të Mikenës si dhe me atë Egjiptian.

Teoria e saj bazohet në dëshmi interesante të cilat vënë në dyshim të plotë teoritë lidhur me vendndodhjen e saj në oqeanin Atlantik.

Sipas teorisë së saj, Atlantida ndodhej në mënyrë të padiskutueshme në një distancë të tillë nga Troja dhe qytetet-shtete të tjera të mesdheut që të kishte mundësi për të patur marëdhënie tregtare me to.

Besoj se Atlantida ka qënë kryeqyteti i një perandorie gjigande të Afrikës Veriore dhe kishte portë në gjirin e Sidras.

Atlantida nuk u shkatërrua nga tërmeti, përmbytjet apo vullkanet, por nga përhapja dhe shtrirja graduale e rërës që zhduku qytetërimin e saj. Perandoria nuk u zhyt nën det siç mendohej deri sot, por u zhduk nga kodrinat e rërës.

Nomadet e shkretëtirës Beduinët, shpesh pas fortunave të rërës, shikojnë kolona të mermerta të dalin mbi rërë, veçanërisht në malet Agghar të Algjerisë jugore.

Rreth 11.000-12.000 vjet më parë ku sipas grekëve të lashtë po lulëzonte qytetërimi i Atlantidës, në Saharanë e atëhershme mbizotëronte një klimë e butë (gjë që është vërtetuar shkencërisht) që mund të ishte ideale për zhvillimin e një qytetërimi, ndërkohë që toka ishte e pasur dhe pjellore.

Vepra arti të skalitura nëpër shkëmbinj paraqesin kafshë që enden lirshëm. Gjithashtu arkeologët kanë zbuluar hieroglitë që tregojnë kafshë të zbutura,kuaj që tërheqin karroca dhe karvane të mëdhenj, duke vërtetuar se tregtia luante një rol të madh në atë zonë. Por shtrirja e fuqishme e shkretëtirës duhet të ketë zhdukur cdolloj bimësie dhe gjithashtu shkaktoi zhdukjen e kafshëve.

Ndërsa rëra përmbyti gjithë perandorinë, karvanet e kishin të pamundur udhëtimin sepse rrotat që përdornin me mjetet e tyre lëvizëse nuk mund të lëviznin dhe kështu mori fund tregtia.

Ishin shekuj më vonë ku vendasit filluan të përdornin devetë për lëvizjen e tyre, rreth viteve 100 para erës së re. Në atë kohë Atlantida ishte varrosur dhe harruar nën kodrinat e rërës. Nuk ishte një kataklizmë ujore,por largimi i ujërave që shkaktoi fatkeqësinë.

Gjithashtu Dr.Sage beson se, thëniet e Platonit rreth kataklizmës kanë të bëjnë me keq interpretimin e fjalës egjiptiane “lëvizja e ujit”.

Por a ka qenë me të vërtetë aty ku u tha ATLANTIDA ???
PO !!!

21 Mrekullitë e Botës !

7 Mrekullitë e botës antike
1-Piramida e madhe e Keopsit,Egjipt
2-Statuja e Zeusit në Olimp të Greqisë
3-Tempulli i Dianës në Efes,Greqi
4-Varri i Mausoleus në Halikarnas,Greqi
5-Fari i Aleksndrisë,Egjipt
6-Kopshtet e Varura të Babilonisë,Irak
7-Kolosi i Rodit,Greqi.

7 Mrekullitë mesjetare
1-Koloseu i Romës,Itali
2-Katakombat e Aleksandrisë,Egjipt
3-Muri i madh Kinez,Kinë
4-Stonehenge i Anglisë,Angli
5-Kulla e Pizës,Itali
6-Pagoda Porcelani,Kinë
7-Kisha Shën Sofia e Kostandinopojës,Turqi

7 Mrekullitë e botës moderne
1-Ura e Bruklinit,USA
2-Empire State Building,USA
3-Statuja e Lirisë,USA
4-Kulla Eifel,Francë
5-Muzeu i Luvrit,Francë
6-Taxh Mahall,Indi
7-Tuneli Le Mash,Francë-Angli


Kjo listë është shkruar rreth shek II p.e.s. Referenca e parë në lidhje me këtë ide është gjetur në Histori të Herodotit aq hershëm sa shek V p.e.s. Dekada më vonë, hitorianët grekë shkruajtën për monumentet më të madhërishëm të kohës.

Callimachus i Cyrenes (305p.e.s-240p.e.s), Kryebibliotekar i Alexandria Mouseion, shkruajti "Përmbledhje e mrekullive nëpër botë". Gjithçka dimë për këtë përmbledhje është vetëm titulli, sepse u dogj në zjarrin që i ra Bibliotekës.

Lista përfundimtare mesa di, është plotësuar gjatë mesjetës. Lista përmbante 7 monumentet më mahnitëse të botës antike, disa prej të cilëve pothuaj u zhdukën gjatë mesjetës. Të tjerë as që nuk "jetonin" më. Midis referencave më të vjetra rreth listës kanonike janë gdhendjet e artistit hollandez Maerten van Heemskerck (1498-1574), dhe Johann Fischer von Erlach me veprën “Histori e Arkitekturës”.

Sot, evidencat arkeologjike zbulojnë disa prej mistereve që rrethonin historinë e këtyre mrekullive prej shekujsh. Për ndërtuesit e tyre, 7 Mrekullitë ishin një celebrim i fesë, mitologjisë, artit, fuqisë, dhe shkencës. Për ne, ato pasqyrojnë aftësinë e njeriut për të ndryshuar ambjentin duke ndërtuar konstruksione madhështore, njëra prej të cilave i qëndron kohës edhe në ditët tona.

Të listuara, kronologjikisht

Piramida e Madhe e Gizës

(sic thotë proverba arabe: NJERIU I DRUHET KOHËS, KOHA I DRUHET PIRAMIDAVE!)
Është e vetmja mrekulli, që nuk ka nevojë për përshkrim prej poetëve apo historianëve të hershëm. Është e vetmja mrekulli që nuk ka nevojë për spekullime për sa i përket pamjes, madhësisë dhe formës së saj. Është më e vjetra, dhe e vetmja akoma "gjallë" midis të gjitha Mrekullive.

Vendndodhja

Në qytetin e Gizës, qytet varrezë i Memphis-it të lashtë dhe sot pjesë e Kairos së Madhe, Egjipt.

Histori

Në kundërshtim me besimin e zakonshëm, vetëm Piramida e Madhe e Khufu (Keops), jo të 3 Piramidat e Mëdha, është në majë të listës së Mrekullive. Monumenti u ndërtua prej Faraonit Egjiptian Khufu i Dinastisë së Katërt rreth vitit 2.560 p.e.s për të shërbyer si një varr, kur ai vetë të vdiste. Tradita e ndërtimit të piramidave filloi në Egjiptin Antik si një sofistikim i idesë së një platforme që mbulonte varrin mbretëror.

Mendohet të jetë ndërtuar për një periudhë 20 vjecare. Megjithëse nuk dihet se si blloqet përbërëse janë sistemuar.Janë propozuar shumë teori.

Prania e tyre, gjithmonë ka stimuluar mëndjen e njeriut.

Kur Napoleoni pushtoi Egjiptin në 1798, krenarinë e tij e shpreh me anë të thënies: "Soldats! Du haut de ces Pyramides, 40 siècles nous contemplent". (Ushtarë ! Nga majat e këtyre piramidave, 40 shekuj janë duke na vështruar.)

Përshkrimi

Kur u ndërtua Piramida e Madhe ishte 145.75 m e lartë. Me kalimin e viteve, humbi 10 m prej majës së saj. Renditej si struktura më e lartë në Tokë për 43 shekuj, e mposhtur për lartësi në shek XIX. Çdo faqe është përpikmërisht e orientuar sipas pikave të horizontit, veri,lindje,jug,perëndim.

Struktura përmban rreth 2 milionë blloqe guri, secili peshon më shumë se 2 ton. Thuhet se janë mjaftueshëm gurë në 3 piramida, për të ndërtuar një mur 3 m të lartë, 0.3 m të gjërë që të rrethojë Francën.

Statuja e Zeusit

Në tempullin kushtuar zotërve në qytetin grek të Olimpit, u bë në vitin 462 para Krishtit nga skulptori më i mirë i Greqisë Fidis, në fildish dhe ar, skulptura e Zeusit, e punuar me teknikën krisoelefantine.

Zeusi paraqitej i ulur në një fron të bërë me të njejtët materiale si dhe statuja që paraqiste perëndeshën Viktoria të lidhur në krahun e djathtë dhe në të majtën skeptri, rreth tij ishin skulptura të ndryshme të heronjve mitologjikë.

Skulptura kishte lartësi prej 14 m. Sipas historianëve të autorizuar, ishte më e bukura skulpturë dhe riprodhimi i saj njihet vetëm në monedha të shekullit XIX. Jetoi rreth 1.000 vjet (më shumë nga të gjitha mrekullitë e tjera) derisa disa fanatikë kristianë të mbretërisë së Teodosit II e dogjën por nuk u shkatërrua totalisht .Zhdukja totale e saj ndodhi në shekullin VI dhe nuk ngeli asnjë gjurmë e saj si pasojë e tërmeteve.

Statuja ka shërbyer për shumë vjet për të kurorëzuar fituesit e Olimpiadave Greke.

Kolosi i Rodit

Vendndodhja gjeografike e Rodit ishte e privilegjuar për të tregtuar me Greqinë, Azinë dhe Egjiptin dhe falë kësaj e shndërruan në qendrën tregtare më të madhe të Mesdheut Oriental. Mbreti Demetri I Poliarcetes, i njohur për eksperiencën ushtarake sidomos nëpër rrethinat, aq sa në të ardhmen ushtarakët do ti referoheshin teknikës së tij duke e emërtuar "Poliarcetica" vendosi të sulmoi Rodin. Qyteti i rezistoi dhe Demetri u detyrua të tërhiqej.

Për të festuar këtë triumf qyteti vendosi të ndërtonte një monument për kujtim të Helios, zoti i diellit,në port.Punimet i udhëhoqi Cares Lindos. Në fillim statujën e veshën me hekur dhe sipër me pllaka bronxi.

Më në fund kur statuja përfundoi ishte jo më pak se 32 m e gjatë. Fama e saj solli udhëtarë nga e gjithë bota antike për ta parë.Me Kolosin e Rodit në atë kohë ishin 5 mrekullitë e botës që ishin ngritur mbi faqen e Tokës, numër që erdhi duke u rritur.

56 vjet më vonë se ndërtimi i tij në 223 para e.s një tërmet e shëmbi Kolosin. Banorët e Rodit ndoqën këshillat e një orakulli,vendosën ti lënë pjesët e tij atje ku ranë nga tërmeti. Dhe keshtu u bë gjatë 90 viteve deri në 654 para e.s kur myslimanët morën copat e bronxit si plaçkë lufte.

Madhësia statujës ishte e tillë saqë anijet kalonin mes këmbëve të tij. Kolosi i Rodit nuk ka nevojë për mitifikim sepse u deshën jo pak por më shumë se 2.000 vjet kur njeriu arriti të bënte diçka më madhështore.

Kopshtet e Babilonisë

Kjo mrekulli ka qënë e ndërtuar në Babiloni.I quajtur Babel në Bibël në brigjet e lumit Eufrat. Përveç emrit të këtij qyteti, figurë nëpër analet e historisë,nëpër mijëra vjet është parë që të gjitha ndërtimet kanë qënë të reja dhe shumë bashkëkohore. Dhe jo shumë larg por pak më shumë se 100 vjet,kur gjaksorët asirianë ti shkatërronin deri në themel. Por në fund babilonasit, i shkatërruan komplet asirianët dhe e rindërtuan qytetin.

Po flasim për shekullin VI para Krishtit dhe qeveris mbreti Nabucodonosor II, më i famshmi i të gjithëve me këtë emër. Përveç se një luftëtar i madh Nabuscodonosor ishte dhe një arkitekt i madh.Por diçka nuk shkon mirë në këtë qytet madhështor.

Trishtimi i Amytis , gruas së Nabucodonosor.

Ajo ishte një princeshë që kishte jetuar nëpër male dhe ky qytet e trishtonte. Ky trishtim e mërziste mbretin. Ai nuk mund t'ja lejonte vetes që të arrinte të fitonte beteja të bënte ndërtime madhështore dhe të mos arrinte të bënte të lumtur gruan e tij.

Princesha ndiente mungesën e maleve dhe kodrave,e nuk mbetej gjë tjetër vetëm se t'ja ndërtonte ato. Ai zgjodhi ndërtuesin më të madh Acaso. U zgjodhën gurë të mëdhenj, sepse tullat e zakonshme nuk do ti qëndronin dot lagështirës.

Kështu filluan të ndërtohen terraca të shkallëzuara në të cilat depozitohej tokë (dhe) e domosdoshme për t'u mbjellë pemë, lule, shkurre etj. Ndërtuan gjithashtu dhe një makinë që transportonte ujë nga një pus deri në kopshtet që ti ujisnin. Në pak kohë, filluan të rriten dhe madje disa prej tyre kaluan dy herë muret e qytetit. Nabucodonosor arriti të krijonte një mal të mbuluar me gjelbërim.

Mbi kopshtet ekziston gjithashtu një legjendë, që përcakton datën e ndërtimit, në fund të shekullit të XI para Krishtit. Sipas kësaj legjende, është mbretëresha Shammuramat , e quajtura Semiramida nga grekët, e cila ndërtoi kopshtet. Semiramida qeverisi mbretërinë asiriane si trashgmitare e djalit të saj Adadnirari III,që nga vdekja e mbretit Shamsidad V dhe për më shumë kur ndërton kopshtet pushtoi Indinë dhe Egjiptin.

Përfundon jetën e saj duke u vetvrarë nga dhimbja kur zbulon një komplot kundër saj nga i biri. Në vitin 539 para Krishtit persianët pushtuan Babiloninë, dhe kjo provokoi rënien.

Popullsia filloi të pakësohej dhe kur Aleksandri i Madh viztoi qytetin (rreth 320 p.e.s) pjesa më madhe e Babilonisë ishte rrënuar. Shkatërrimi përfundimtar është në vitin 126 -125 p.e.s.Datë në të cilën Satrapi Evemero pushton qytetin dhe e dogji. Që nga ajo kohë nuk ngelet gjë përveçse rrënojat në brigjet e Eufratit.

Tempulli i Afërditës

Qyteti i Efesit, në breg të detit Jon si dhe në grykëderdhjen e lumit të vogël Meandro. Në shekullin VI p.e.s ky qytet ka qënë gjithmonë qëndra e kultit të Afërditës e quajtur më vonë Diana nga romanet.

Flitet për perëndeshën e natyrës dhe kafshëve të egra dhe paraqitet e shoqëruar nga një sorkadhe e armatosur me hark dhe shigjeta.

Nga antikiteti ekziton një tempull i dedikuar perëndeshës. Por në shekullin VII p.e.s, qyteti pësoi një sulm nga Cimeret. Edhe pse qyteti rezistoi, nuk mundi të evitojë që tempulli të digjej dhe të shkatërrohej.

Gjithçka ishte në duart e mbretit të Lidias, Kreso. Po, është i njëjti që ka shpikur disqet prej metali te quajtur "kreseidas". Asnjë nuk e di se ku do ndalojnë këto shpikje moderne.... por Kreso ishte një mbrojtës i shenjtëve dhe artistave. Ai propozoi
të ngrihej një tempull i ri i Artemisës, më i mirë se i pari.

Për këtë u bë një thirrje publike ku ju kërkohej të gjithë qytetarëve që të dhuronin para për tempullin e ri.

Më në fund tempulli u ngrit.Llogariteshin 127 kolona të mrekullueshme nga 20 m lartesi, diçka e jashtëzakonshme për kohën.Gjithashtu përmbante dhe skulptura të Eskopës.
Ky tempull shkëlqeu qytetin e Efesit gjatë dy shekujve. Pa dyshim vjen tragjedia: Në vitin 356 p.e.s, bariu Erostrato shkatërroi tempullin duke e ndezur thjesht për famë.

Pa dyshim që ky pionier i famës e arriti atë që kërkonte.Por në të njëjtën kohë arriti diçka më shumë se fama: duke ju treguar të gjithë njerëzve që për çdo Escopa ka një Erostrato dhe që mrekullitë e ndërtuara nga njerëzit duhet të jenë të mbrojtura nga vetë njerëzit.

Kjo histori ka një epilog: Kur rreth 20 vjet më vonë, Aleksandri i Madh pushtoi qytetin e Efesit, dëgjoi historinë e tempullit dhe zbuloi që tempulli ishte shkatërruar në të njejtën ditë që kishte lindur ai. Kjo koinçidence e bëri që ta rindërtonte tempullin gjatë kohës që ishte në Efes duke u përpjekur të krijonte një qeveri demokratike. Edhe pse mbaroi, tempulli nuk e rimori kurrë të shkuarën e tij të shkëlqyer.

Fari i Aleksandrisë

Egjipt.Viti 280 p.e.s.Që kur Aleksandri i madh i liroi egjiptianët nga dominimi persian, lidhjet mes grekëve dhe egjiptianëve u forcuan aq shumë sa mbreti i tyre
Ptolomeu II ishte me origjinë greke.

Ky bashkëpunim i grekëve dhe egjiptianëve ishte më i dukshëm në kryeqytet, Aleksandi. Themeluar prej Aleksandrit të Madh,në vitin 332 p.e.s, ky qytet i zhvilluar u bë vatra më e rëndësishme e kulturës helene.

Por këtë herë mrekullia nuk do jetë një tempull, as ndonjë lloj tjetër monumenti a ndërtese,por pikërisht një kullë.Kjo kullë do shërbente për të udhëhequr anijet e shumta që mbërrinin në brigjet e Aleksandrisë,mbreti vendosi të ndërtojë një kullë që të identifikonte vendin dhe qytetin nga shumë larg.Për këtë përdorën ishullin e vogel të Faros, përballë portit.

Arkitekti Sastro drejtoi punimet, që sa më shumë ecnin,jepnin një pamje të mrekullueshme.Kur përfundoi kulla ishte më shumë se 120 m. Në majë të saj kishte pasqyra metalike për të treguar pozicionin e saj,ditën duke reflektuar dritën e Diellit dhe natën për mungesë të dritës ndizej zjarr.

Kjo mrekulli do të rezistonte shumë: rreth 1.600 vjet deri në shekullin XIV kur tërmetet do ta shembnin. Emri i mrekullisë ishte "Kulla e Farit" - dhe i linte mbrapa të gjitha ndërtimet e bëra deri në atë kohë që kishin për qëllim të udhëhiqnin anijet.

Mauzoleumi i Halicarnasos

Viti 352 p.e.s.Mrekullitë e botës që në këtë kohë ishin katër, pakësohen në 3 sepse Erostrati djeg tempullin e Artemisës. Por zhvillimi është duke ardhur: një mrekulli e re do të ndërtohet, më shumë koinçidenca me tempullin e Artemisës, dhe do duket si një vepër e bërë me magji për të kompensuar humbjen.

Jemi ne Halicarnaso, në Caria, një shtet në Azinë e Vogël. Bëhet fjalë për një qytet të rëndësishëm që llogariste dhe një fabrikë nga ato të disqeve të çuditshme të metalit, të shpikura nga Creso.

Qyteti shfaq shkëlqim: Satrapi i mirë Mausolo ka arritur ta dërgojë në zenitin e tij. Por tani qyteti është në zi, Mausolo vdiq. Ç'farë varri mund të ishte i denjë për një mbret të tillë? E veja e tij Artemisa merr vendimin që të mos kursehet në shpenzime.

Është tamam sikur gjithë qyteti ta dinte që kurrë më nuk do kthehej të jetonte një epokë të tillë kaq të mrekullueshme si e Mausolos. U vunë në dispozicion të demostronin mirënjohjen dhe ti bënin një varr, më specialin e historisë, aq sa i dha emrin mauzoleumëve të ndërtuara më vonë.

Filluan punimet. Arkitektet Satiros dhe Piteos ndërtuan një podium kënd drejtë mbi të cilin ngrihej një kolonë e rregullit jonik dhe mbi këtë një piramidë të shkallëzuar. Dhe ne majë një statujë.Bashkësia e të gjitha këtyre arrinte lartësinë marramendëse të 50 metrave. Por kjo nuk ishte e gjitha.

Skulptorët më të mirë të Greqisë të asaj epoke,bënë statujat dhe mozaikët: Briaxis, Timoteo, Leucastes dhe famozi Scapo.Por kjo mrekulli do ishte ajo që duroi më pak në kohë nga të gjitha.

Sapo kaluan 16 vjet, në 334 p.e.s Aleksandri i Madh shkatërroi qytetin. Ai qe dhe urdhër për rindërtimin e tempullit të Artemisës.Edhe pse vite më pas mbretërit e Egjiptit që morën Carian dhe rindërtuan Halicarnason,nga mauzolemi ngeli vetëm legjenda.

Taxh Mahal

Pak kohë pasi kishte fituar luftën shumëvjecare, Mbreti Shah Jahan do përjetonte humbjen e Mbretereshës se tij,Mumtaz Mahal.

Gjatë gjithë natës, ai i mbante dorën dhe fliste me të, derisa ajo mbylli sytë në agim për të mos i hapur më. Pasi qëndroi për disa orë afër trupit të pajetë të gruas së tij, ai u ngrys në një nga dhomat e pallatit për 8 ditë e netë,duke mos ngrënë e pirë gjatë kësaj kohe.

Zëri i tij i çjerrur depërtonte nëpër muret e gurta dhe në ditën e 9, djemtë e tij e nxorrën atë jashtë. I rraskapitur dhe i humbur në mendime, pamja e tij fizike kishte ndryshuar pa masë. Thonë se flokët e tij ishin kthyer nga të zeza në gri. Dhoma e fronit tashmë ishte gjysëm bosh.

Mëkëmbësit e tij kishin përhapur lajmin dhe e gjithë mbretëria ishte veshur me të zeza dhe muzika, parfumi e bizhuteritë ishin të ndaluara.

Në vitin 1631, gjashtë muaj pas vdekjes së Mbretëreshës Mumtaz Mahal, trupi i saj u zhvendos nga Burhanpuri në qytetin e Agras (veri të Dehli) për t’u varrosur në një kopsht të qetë afër lumit Jamuna, ku më vonë do ndërtohej dhe Maozoleu. Shenja e dashurisë e Mbretit ndaj gruas së tij, do përfundohej pas 22 viteve falë punës së 20.000 puntorëve.

A rikthehet shpirti pas vdekjes ?

Nëse e konsultojmë fjalorin terminologjik, do të vërejmë se, me gjeni nënkuptojmë "shkallën më të lartë të prirjes së individit në formë talenti për një lëmi të caktuar", ndërsa, në anën tjetër, me talent nënkuptojmë: "aftësinë e jashtëzakonshme të lindur të dikujt për një veprimtari të caktuar".

Duket se çdo gjë është e qartë, por... jo edhe aq?!!!

Disa interpretues spiritist shkojnë më larg dhe këtë e lidhin me një fenomen edhe më të thellë... me mundësinë e transformimit të shpirtit të dikujt pas vdekjes te trupi tjetër.
Proçesi i transformimit të shpirtit, nga një trup në tjetrin, quhet REINKARNIM.

Sa është e mundshme një gjë e tillë?

Të shikojmë me radhë:Reinkarnimin si proçes, e kanë njohur dhe besuar shumë popuj që nga civilizimet e lashta, e deri në lindje, ku budizmi si religjion më i përhapur në proçesin e transformimit të shpirtit nga një jetë në tjetrën, e ka si princip bazë, mbi të cilin ndërtohet.

Okultizmi si urtësi e fshehtë e civilizimit të lashtë njerëzor, njeriun si qënie e shpjegon me konstruksion shtatëfishor. Niveli më i ulët i këtij konstruksioni është niveli fizik (si trup).

Tri nivelet e para, sipas kësaj urtësie të lashtë, e ndërtojnë personalitetin tonë dhe ato zhduken me vdekjen fizike, kurse katër nivele tjera në vazhdim, e ndërtojnë individualitetin dhe ato ekzistojnë në sferat më të larta hyjnore.

Nëse qënësia e njeriut si shtatëfishësi gjatë jetës në realitetin objektiv ka arritur pastërtinë shpirtërore, ai pas vdekjes, si individualitet, ekziston dhe vazhdon të jetojë në përhershmërinë hyjnore.

Nëse jo, atëherë shpirti transformohet në jetën tjetër, duke vazhduar sërish të ekzistojë si tërësi e re shtatëfishore. Kështu, ky proces gjithnjë përsëritet në vazhdimësi, derisa të arrihet pastërtia e duhur shpirtërore. Më në fund, pasi të arrihet ky fisnikërim, shpirti i kthehet krijuesit të vet - ZOTIT.

Në anën tjetër, dy religjione tjera më të përhapura në botë, Islamizmi dhe krishterimi, nuk e predikojnë reinkarnimin e shpirtit, por për veprat e bëra gjatë ekzistimit në realitetin objektiv-fizik, e njohin ditën e gjykimit dhe dënimit meritor, me qëndrimin në Ferr, për veprat e bëra të liga gjatë jetës, ose në Parajsë, për vepra të mira.

Ne, të edukuar, brez pas brezi me dominimin e njërës prej këtyre dy religjioneve, vërtetë do të jetë e vështirë që me bindje të plotë ta pranojmë reinkarnimin, por kohën e fundit, reinkarnimi si fenomen mistik me të madhe e sfidon edhe shkencën bashkëkohore, posaçërisht, pas njohjes zyrtare dhe aplikimit të hipnozës eksperimentale nëpër qendra të ndryshme kërkimore-shkencore të botës.

Nga këto hulumtime, edhe pse jashtë kureshtjes së opinionit të gjërë, dalin në dritë shumë raporte spektakolare të hulumtuesve të ndryshëm me hipnozë, ku mediumi i caktuar, përmes sugjestioneve sillet në fëmijërinë e hershme.

Me të marrë urdhëresën se është në moshën pesë vjeçare, ai fillon të eksponojë sjellje infantile që e karakterizojnë atë moshë. Me këso eksperimentesh, disa hulumtues kanë shkuar edhe më larg, saqë, gjatë transit hipnotik, mediumin e kanë transferuar deri në kohën para lindjes.

Nga shumë raste të evidentuara, disa mediume, kanë filluar të flasin me ndonjë gjuhë tjetër dhe të tregojnë për ekzistencën e tyre në një hapësirë dhe kohë shumë më të hershme.

Si duket, jeta nuk përfundon me vdekje?!

Dymbëdhjetëvjeçarja Jelena Markard, nga Berlini pas një traume të rëndë, ka filluar të flasë rrjedhshëm në gjuhën italiane, të cilën gjuhë, më parë, nuk ka pasur mundësi ta njohë.

Vajza pandërprerë deklaronte se emri i saj është Rozeta Kasteljani, se ka lindur në Itali në vitin 1887 dhe vdekur më 1917. Hulumtuesit, lehtë e verifikojnë deklaratat e Jelenës dhe drejtohen menjeherë në adresën e duhur.

Derën e hyrjes së kësaj familje e hap një grua e moshuar, të cilën Jelena (Rozeta), e identifikon kështu: "Ja bija ime Franse!".

Dhe, vërtet, Fransea ishte e bija e Rozetës që kishte vdekur më vitin 1917.
Raste të këtilla të evidentuara nga hulumtuesit e ndryshëm ka mjaft. Shumica prej nesh së paku një herë në jetë e ka përjetuar fenomenin e njohur në psikologji "DEZHAVU", kur me ndonjë person, me të cilin takohemi për herë të parë në jetë, na duket se veç jemi njohur më parë, ose kur kemi qënë në ndonjë qytet apo situatë të caktuar dhe atë e përjetojmë sikur na ka ngjarë edhe më herët.

Parapsikologjia dhe hulumtuesja e fenomeneve paranormale nga Rusia, Varvara Ivanova, në laboratorin e Shoqatës shkencore të kërkimeve radioelektronike të Rusisë, me një grup shkencëtarësh të mirëfilltë, intensivisht ka zhvilluar eksperimente rreth mundësisë së dëshmimit shkencor të bartjes së shpirtit pas vdekjes, nga një person i vdekur në tjetrin.

Pas hulumtimeve shumëvjeçare në këtë fushë, ajo publikisht ka deklaruar se i beson reinkarnimit dhe gjatë hulumtimeve të saja të bëra, ka arritur në rezultate të lakmueshme në këtë drejtim. Si metodë kërkimore, Ivanova, më së shumti ka përdorur regresionin e transit të shkaktuar hipnotik përmes metodës së hipnozës.

Në një prononcim të saj bërë para mediave, ajo haptas dhe tejet guximshëm ishte shprehur:
- "Për botën dhe realitetin tonë objektiv ne dimë shumë pak. Që tani mund të deklaroj me plotë përgjegjësi se pas vdekjes fizike të trupit, jeta jonë nuk zhduket në tërësi. Ata, të cilët frikohen ta përdorin termin shpirt, ju sugjeroj le ta përvetësojnë nocionin tim origjinal për këtë definim: "kompleksi individual energoinformativ".

Esenca nuk është në terminologji, por në thelbin e saj se jeta nuk fillon me lindje dhe as që mbaron me vdekje. Në realitet, kemi të bëjmë me një varg reinkarnime - të ndërrrimit të mbështjellësit tonë fizik, i cili në vete ruan diçka që nuk mund të shkatërrohet - e kjo diçka është fillimi i përhershëm!".

Njohja dhe pranimi i ekzistimit të reinkarnimit - vazhdon Ivanova - do të kishte dhe rëndësinë e hapjes së mundësive të shërimit të mjaft sëmundjeve, veçanërisht që kanë prejardhje psikike.

Si shembull për këtë, ajo tregon rastin, se si me këtë metodë, për qëllime eksperimentale, ka arritur deri te shërimi i një pacienti me fobi (frikë):
- "Një inxhinier dyzet e pesë vjeçar, gjithnjë, kur hetonte se rrugës pas tij vinin dy apo tre persona të panjohur, ai ndjente dhembje të papëshkrueshme të shpinës. Analizat e bëra laboratorike-medicinale dëshmonin se praktikisht ai nuk vuante nga asnjë sëmundje.

Me përdorimin e metodës së regresionit përmes hipnozës, këtë person e ktheva në kohën para lindjes dhe zbulova se ai në jetën e përparshme ishte vrarë me revole pas shpine nga personat e panjohur. Kur e njoftova për këtë realitet, ai u bind dhe nga ky moment, kurrë më nuk kishte dhembje. Ishte i shëruar tërësisht!".

Sigurisht që unë, vetëm me këtë studim, nuk mund të bind asnjë skeptik se jeta jonë pas vdekjes vazhdon të ekzistojë në ndonjë mbështjellëse tjetër fizike.

Por, nëse u besojmë të dhënave statistikore të gjëndjes kolektive shpirtërore të popujve që, sipas bindjeve religjioze, reinkarnimin e konsiderojnë si proçes të pashmangshëm të shpirtit, atëherë tregohet se këta janë më pak agresiv, shpirtërisht më të qetë, më të moralshëm dhe shumë pak vuajnë nga sëmundjet psikike.

Ata e kanë përballuar në vete frikën nga vdekja dhe kjo i bën që të jenë edhe më të suksesshëm në jetë

Libra Heretikë !

Instrumenti më i vjetër dhe më influent në historinë botërore që lidhet me çensurimin e librit është “Index librorum prohibitorium”.

Në vitin 1959,pra 100 vjet pas shpikjes së Gutenbergut në lidhje me shtypjen e librit, gjë që mundësonte prodhimin, Kisha Katolike përpiloi listën e parë të autorëve të censuruar së bashku me librat e tyre. Në këtë indeks të shtypur të përbërë prej 550 faqesh qenë shkruar 5.000 libra të ndaluar.

Në vitin 1966 përsëri kongregacioni besimtar i shenjtë e pasuroi indeksin duke i bërë thirrje ndërgjegjes së besimtarëve që t’i evitonin këto shkrime sepse do të rrezikonin besimin dhe moralin. Ende sot kisha publikon një “Admonitum”një paralajmërim për besimtarët, ku njëri ose tjetri libër mund të kenë qënë të rrezikshëm.

Autorët e poshtëshënuar ishin damkosur në ballë të indeksit sepse binin ndesh me moralin kishtar. Lexoni më poshtë një listë të librave të ndaluar marrë nga Vatikani :

Emri---------------------- Vendi----Viti ndalimit---Titulli ndaluar

1-Samuel Richardson---Angli----1744----“Pamela”

2- Laurence Sterne-----Angli----1819-----“Në udhëtim ndjesor përmes Francës dhe Italisë”

3- Stendal--------------Francë---1828-------Të gjitha historitë e dashurisë

4- Victor Hygo---------Francë----1834------“Të mjerët” dhe “Notre Damme”

5- Zhorzh Sand--------Francë----1840------Të gjitha historitë e dashurisë

6- Honore de Balzak---Francë---1841------Të gjitha historitë e dashurisë

7- Aleksandër Dyma-Babai--Francë---1863---Të gjitha historitë e dashurisë

8- Aleksandër Dyma-I biri---Francë---1863---Të gjitha historitë e dashurisë

9- Gustav Flober-------------Francë----1864---Historitë e dashurisë

10- Gabriele d’Anuncio------Itali--------1911

11- Alberto Moravia---------Itali--------1952

Por librat heretikë,ose më saktë librat e ndaluar kanë shoqëruar kishën prej shekujsh me rradhë.Si gjithmonë autorët heretikë digjeshin në turrën e druve dhe poshtëroheshin pas vdekjes.

John Shuss of Bohemia,Shërbëtorja e Orleanit,Epur si Muove dhe Delame Lociou u cilësuan si librat më të rrezikshëm të të gjitha kohrave për faktin se këto libra,përmbanin rite jo fetare.

John Shuss of Bohemia

John Shuss bashkë me John Wyelife paraardhës të Protestanizimit.

I fajësuar si heretik John Shuss i Bohemias u dogj në turrën e druve më 1415.Në atë kohë Bohemia udhëhiqej nga mbreti Wenceshaus (1361-1419) shumë pak mbas lënies së fronit nga Coenceshaus më 1400.

Princat Gjermanë e akuzuan për profetësi dhe alkolist dhe vunë si mbret të vëllain Sigismund.Versioni i tyre për alkolizimin e Wenceshaus ishte:
“I riu Wenceshaus i ndihmuar nga korrja e misrit dhe e rrushit gëzohej të përgatiste bukë dhe verë për qëllime fetare deri në pleqëri.”

Wenceshaus pas nxjerrjes së një dekreti ku vinte nën kontroll universitetin Charli IV të Pragës,universitet i krijuar më 1348 nga i ati,caktoi si rektor të tijin John Shuss.

Detyra e john Shus si administrator akademik qe shkatërrimtare për një masë të madhe pedagogësh dhe studentësh të këtij Universiteti.

Shuss urdhëroi që të përdorej një alfabet i shpikur prej tij që përmbante pjesë nga alfabeti latin, gjithashtu vuri në praktikë mësimdhënien kundërshtuese, si dhe modifikoi liturgjinë duke përfshirë një sërë veçorish të reformës eklesiste të Coycligg.

Shuss u akuzua dhe u fajësua si heretik dhe u dogj në turrën e druve.

Mbreti Wenceshaus e përdori këtë ngjarje për të krijuar një lëvizje Shussiste.Pas vdekjes së tij Shussistët refuzuan të pranonin ligjet e vëna nga vëllai Sigismund.Ata caktuan një rregull të ri fetar në Bohemia,ku pranoheshin dënimet kriminale nga “Sinnas” si dhe të trasgresoheshin në ligjet kishtare.

Lufta Shussiste zgjati 17 vjet ku humbën jetën shumë njerëz,megjithatë u arrit legalizimi i fesë Protestante në Bohemia.Pavarësisht nga tensionet midis të Krishterëve dhe Protestantëve feja e tyre predikohej,por kulmi u arrit më 1618 ku protestantët bënë një grusht shteti i cili qe shkaktar për fillimin e luftës tre vjecare (1618-1921).

Shërbëtorja e Orleanit

Një nga viktimat më të njohura të gjygjeve heretike ishtë Zhan Dark.Historia e Zhan Darkut (1412-1431) shpalos pamjen e luftës 100 vjeçare midis Anglisë dhe Francës.

Zhan Darkut iu tha se ishte e destinuar të lironte Francën nga dominimi Anglez. Kjo gjë iu tha nga tre shënjtorë: Catherine,Margaret,Michael. Pasi u testua nga një grup teologësh Zhan Darkut iu dha komanda e ushtrisë Franceze.

Darku arriti ti largohej rrethimit Anglez të Orleanit.Ajo u kap nga trupat Anglezë dhe u cilësua si heretike e u dogj e gjallë në turrën e druve.Zhan Dark ishte vetëm 19 vjeç.

E pur si muove

Ndër viktimat e gjygjeve heretikë ishte dhe Xhiordano Bruno,i njohur dhe si filozofi Italian më i madh i Rilindjes. Ai ka dhënë mësim në Toulouse, Oxford, Marburg, Wittenberg, Pragë dhe Frankfurt.

Më 1592 ai u kthye në vendin e tij të lindjes,Itali,ku në Venezia ai u burgos nga Inkuizatorët e u dogj si heretik më 1600. Në librin e tij De Umbris Idearum (Nën ligjin e Ideve) Bruno nënvizoi se ky realitet kushtëzohej nga mëndja.

Qendra e tezave të Brunos ishte se të dyja fetë si Judaizmi dhe Kristjanizmi janë fe të shthurura.Ai besonte se Krishtërimi mund të zëvendësohej nga një fe e re e cila ishte në gjëndje të efektonte një ndryshim social.

Bruno gjithashtu mësoi shpjegimin heliocentrik të Kopernikut të lëvizjes së planetëve.
Thirrja e tij e fundit duke u djegur në turrën e druve ishte :- “E pur si muove” – dhe akoma ajo rrotullohet duke iu referuar teorisë heliocentrike të Kopernikut që toka rrotullohet rreth diellit. Thirrje e cila në mënyrë të gabuar i ishte atribuar Galileo Galileit.

Delomelanicon

Legjendat urbane kanë thënë se Giordano Bruno dhe jo Aristide Torchia i cili publikoi me 1599 “De umbrarum regis novum portis” (Nëntë dyert që të çojnë në mbretërinë e hijeve) për të cilin thuhej se e kish kopjuar nga Delomelanicon, një libër qëllimisht i shkruajtur nga vetë djalli.

Mbi këto njohuri është bazuar regjizori Roman Polanski në filmin “Thë Ninth Gate” (Porta e Nëntë) film i adaptuar nga The Dumas Club shkruar nga Arturo Perez-Revente. I cili ka thënë se Aristide Torchia nga vetë jeta e Giordano Brunos; të dy të arrestuar në Venezia e të djegur në Campo dei Fiori.

Torchia u dogj në shkurt të 1666, ndërsa Bruno në shkurt të 1600.

Misteri i librit “PORTA E NËNTË”?

Një nga pasionet e mia është të bëj kërkime librash.

Është diçka emocionuese të gërmosh e të gesh gërmime të gjata të lëna mënjanë ose të mykura që kanë dalur jashtë botimit ose janë harruar si vëllime. Megjithatë kërkimi është përgjithësisht një aktivitet që kryhet vetëm dhe i padëmshëm.

Çfarë do të ndodhte sikur të pengoheshe gjatë kërkimit,të ngecje në një libër që përmban sekrete të errëta,një libër që njerëzit do të të vrisnin për ta patur?

Mbi kërkimet është mbështetur dhe Arturo Perez-Revente në librin The Dumas Club dhe filmi The Ninth Gate (Porta e Nëntë).

Protagonisti i historisë është një detektiv librash i ditëve të sotme i quajtur Din Corso,një profesionist investigues shumë i ditur i cili u pagua për të gjetur librin e rrallë.

Corso vendosi që të studiojë tre kopjet e fundit të shekullit të 17,punë e cila legjendarisht kishte fuqinë të thërriste diallin.Titulli origjinal i librit të Corsos ishte: “Nëntë dyertë e mbretërisë së hijeve”.

Ky libër në thellësi është një rrugë ku hap pas hapi thirrej Satani dhe pa tekstin janë gjithsej 10 gravura me shenjat e shtypura dhe nëntë ilustrime që përfaqësojnë secila dyer që duhet të hapen gjatë rrugës. Në të vërtetë gravurat prej druri ishin dizenjuar nga artisti spanjoll Francesko Sole. Gravurat kishin kualitetin e një loje ( tip lojë letrash ) dhe ishin të pasura me simbole dhe variacione.

Ideja që libri përmban sekrete të errëta nuk ishte dicka e re.Gravurat e Soles përfaqësojnë një grafik unik të një kulti misterioz. Këto gravura bashkë me tregimet e Reventes tregojnë një meditim shqetësues të së njohurit.

Nëqoftëse njohuria është fuqi dhe fuqia të shthur,nëqoftëse të ushqehesh me pemën e njohurive ishte si të thyeje ligjin moral kështu mund që iluminizmi vjen vetëm nën vlerën e një mallkimi?

Çështja kryesore e filmit dhe librit ishte një libër tjetër: The Ninth Gate (Porta e Nëntë).
Libri është shkruar nga Aristide Torchia në Venezia më 1666 dhë përmban 9 gravura në dru, pothuajse ishte kopjuar nga “Delomelacion” një libër i shkruajtur nga vetë Luçiferri.

Nëntë portat që të çojnë në mbretërinë e hijeve thuhej se përmbante pak faqe,njohuri se si të thërresësh diallin.Autori u dogj bashkë me të gjithë punën e tij më 1667.

Tre kopje dihet se kanë mbijetuar.Një me baroneshën Freida Ungern,një në koleksionin Fargas dhe i fundit dihet se është nën mbikqyrien e Enrique Taillefer por tashmë i shitur Boris Balkanit.

Nga kërkimet ka dalë se historia mund të jetë një shpikje e autorit ose fakt se që të dy versionet,si libri dhe filmi janë trillime. Edhe pse pak a shumë u mor thelbi i çështjes, disa pika kryesore nuk ekzistonin ose kishin humbur gjatë rrugës si nga libri ashtu dhe nga filmi.

Si fillim emri burimor Delomelacion është një miksim i dy fjalëve greke : Delo-Mbledhje, Melos-E zezë,e errët. Metodologjia e mbledhjes Luficeriane thuhej se ka qënë shumë e vjetër. I dukshëm tek Turis papirus (datuar në 13.000 p.e.s) dhe i cituar tek Carpus Hermeticum.

Për ekspertët letra konsiderohej si një rrugëdalje për karakterin trillues duke qënë se Hermeticum nuk mund të luhej nga adhurimi i djallit.Tek Turis papirus nuk ekzistonte por njihej mirë nga ai (dmth adhurimi i djallit).

Turis Papirus i mbretit,i njohur si Turis Canon është dorëshkrim hierarkik i dinastisë së 19 të Egjiptit që listonte mbretërit e Egjiptit nga kohrat e mëparshme tek regjimi i Ramses 2,listë e cila ishte shkruajtur prej tij.

Këto jo vetëm tregojnë ngjashmërinë e Turis në emër me Turin por edhe në datim e origjinë.

Puna tregimtare e Delomelacion ose Porta e nëntë është zgjuarësish e rrethuar nga libra që ekzistojnë. Në të njejtën kohë libri është plot me karaktere,gjëmimë historike si Roger Bacon dhe Giordano Bruno por Revente ia la lexuesve të shpejtë dhe të pasigurtë të shohin e të gjejnë nëse Porta e Nëntë ishte një tregim i shpikur apo diçka të cilën ekspertët nuk e kanë njohur.

Një nga librat ekzistues është Asclemandres,libër i cili jep mundësinë që të dalë e vërteta. Kjo tregohet në faqet e para të Portës së Nëntë, ku mbishkrimi lexon Sic Luceat Lux. Në libër ky përkthehet: Këto që nxjerrin në dritë ndërsa në film përkthehet : Këto që bëjnë dritën të ndriçojë.

Gjatë të gjithë filmit,në kodet hyrëse të “Bad Guy”(Djali i Keq) Boris Balkan është i 666-numri i djallit.Për më shumë,Reverte e ka shkruar librin më 1666 në Venezia. Aristide Torchia tregimi i të cilit mendohet se ishte krijuar nga jeta e Giordano Brunos-dhe Reverte i dha krijimit të tij duke u mbështetur tek ajo që jeta e Torchias ishte e njëjtë me atë të Brunos. Të dy të arrestuar në Venezia,djegur në Campo dei Fiori. Torchia në shkurt të 1677,Bruno në shkurt të 1600.

Thuhej se Bruno e Bacon ishin të interesuar në magji dhe kjo bie ndesh me idenë e thirrjes së djallit...Por asnjë se pyeti Reventen për ta qartësuar këtë gabim.

Revente shkruajti se Roger Bacon vërtetoi se libri kishte qënë nën pronën e mbretit Salomon dhe kopja e tij u dogj më 1650 nën urdhërin e Papës Inocenti VI . Ai i dha librit besim historik duke e lidhur atë me njerëz të njohur që mendonin se djegia e librit ishte shpikje. Teknikat që përdori Revente ngjajnë me ato të Dan Brown në shumë nga best-sellerët e tij, sidomos në Kodin e Da Vinçit.

Mendohej se Revente nuk e testoi mirë shëndetin e Brown dhe në të njëjtën kohë,ai kurrë,si çdo autor tjetër se ka kritikuar shpikjen në libër si dhe faktet serioze që rrethonin filmin,që është ekzakt ajo që Brown bën në punën e tij.

Brown ka përdorur “Priory of Sion” si sekret social që ka vazhduar të konservojë fshehtësinë.

Revente shpiku “Order of the silver serpent” si shoqëria që gjatë gjithë shekujve është përpjekur të thërrasë Luçiferrin në traditën e Torchias.Këtu kemi të bëjmë me “Order of the silver serpent”aktual por vetëm në lojrat kompjuterike si një grup që adhuron djallin dhe që ka ruajtur traditat e vëna nga Torchia në shekullin XVII.

Libri i Reventes është quajtur The Dumas Club,por figura e Alexandre Dumas nuk shfaqet në film pa dyshim se ka qënë shumë e vështirë ta nxirrje nga skenari. Revente e ka përmbledhur mirë librin e tij, kështu si gjithmonë kryesori është pjesë e karakterit të Dumas në “Three Musketeers”. Janë karaktere paralelisht të ngjashëm ato të të sotmit me ato të kohës së Dumas.

257 volumet e Dumas,kujtime e shkrime të tjera,janë listuar ashtu siç janë dhe emrat e 27 grave të tij.6 të ligjshme dhe shumë fëmijë të paligjshëm që as vetë ai nuk e dinte për ekzistencën e tyre.

Dumas shkruajti Tre Musketjerët, Njeriu me maskën e hekurt,Konti Monte Kristos etj. Musketjerët ishin pjesë e trup-rojave që mbronin mbretin e Francës në shekujt XVII-XVIII.

Libri,si çdo libra të tjerë të Dumasit ishte një novelë historike e vendosur në të shkuarën e Francës,për ta ekzaltuar dhe sjellë atë në vëmendjen e të gjithë publikut.

Tre Musketjerët ishte një histori romantike që tregonte një Aventurë mes të rinjsh. Dartanjan-jeta e të cilit ndryshoi pasi la vëndlindjen e tij për të shkuar në Paris e u bë shok me tri Musketjerët: Atos, Portos dhe Aramis.

Të katërt luftuan kundër kardinalit Rishelje,për të drejtën,dashurinë dhe shoqërinë : “Një për të gjithë të gjithë për një”.

Një tjetër histori e njohur është “Njeriu me maskën e hekurt” rreth njërit nga binjakët e padëshiruar të mbretit Filip i cili vendosi ta burgosi në Bastijë.Fytyra e tij u mbështoll me një maskë të hekurt për të fshehur identitetin e tij.

Tre Musketjerët dhe Konti i Montekristos u shkruajtën shumë pranë në vite me njëri tjetrin 1844-1845.Punët e Dumas ishin histori aventuriere,jo besnike,me fakte historike por përzierje me zotësi.Histori me trillime ç’ka bëri Revente dhe Dan Brown në Kodin e da Vinçit.

Para 1843 Dumas shkruajti 15 pjesë,novelat historike i sollën Dumasit shumë fitime,por ai nuk arriti të fitojë aq sa kërkonte dhe jetën e cilësoi më pas si një zhgënjim total.Ai botoi 250 libra me 73 asistentë veçanërisht me mësuesen e historisë Auguste Maquet.Dumas fitoi 200.000 franga në vit dhe arriti në shumën e 63.000 franga për 220.000 vargje të gazetës La Presse dhe Constitutionel.

Skicat e librave vinin nga Marquet e cila kushtëzoi rrëfimin historik edhe pse tema e ideve noveliste u përfshi në histori.

Dumas më pas mundi të shkruajë histori që më pas kritikoheshin si “e shkruar e keqe” por audiencës së Dumait iu desh të priste shumë por këto kontribuan në realizëm si ngjarje pa fund në mënyrë që lexuesit ta blinin numrin e ardhshëm.

Shumë lexues u inspiruan nga këto gravura të vizatuara në dru ku në novelë ishin dizenjuar nga artisti spanjoll Francisco Sole. Shumë nga gravurat synonin të bëheshin të vërteta, burri i varur, lojtarët, kështjella etj të cilat do ti shihni më poshtë për herë të parë në një libër përvec atij origjinal.

Që nga referenca në atë kartolinë që i dërgoi Balkani baroneshës “E gjeta...” .
Balkani arriti të identifikojë kështjellën duke iu referuar Portës së Nëntë e cila do të hapej.

Si gjithë filmat është përdorur një vend modern për realizimin e tij si hoteli parisien “Coyle” dhe kështjella e Ferrieres ose vila Pontoise të gjitha afër Parisit.

Por ishte kështjella e Puivert ajo ku Balkan do shqetësonte djallin dhe ku Corso do hynte nëpërmjet portës së nëntë. Ajo kala ekziston dhe është e fiksuar në fillimin e kryqëzatës së Chatarit në sulmin që iu bë kishës katolike si heretike në jug të Francës.

Puivet shtrihet afër Pyrenees në një zonë me kështjellat e tjera të Chatarit duke përfshirë dhe të famshmen Montsegur e cila i qëndroi sulmeve tre ditore më 1210.

Simon de Montefort iu dha më pas shokut të tij Lambert de Thury i cili e mbajti deri më 1213.

Si kështjella e katërt ajo qëndronte pa asnjë traditë të madhe e cila lidhej si me Graal dhe me Luçiferrin.

Më 1930 autori Otto Rohn shkroi një libër rreth Chatarit që titullohej:- “Gjygji Luçiferrit”.
Kisha i pa chatarët si heretikë,adhurues të djallit.Chatarësit e shikonin botën materiale të krijuar nga Luçiferri. Çdo anë e tyre identifikohej me të keqen gjë që ishte e njohur atëherë dhe ska ndryshuar deri më sot.

Revente flet dhe për një libër tjetër intrigues që përfshin të njejtat tradita si Porta e nëntë.Tek to kemi referenca nga : The Hypnerotomachia Poliphili nga Colonna publikuar në Venezia më 1545 dhe Compeduim Maleficarum nga Francesko Maria Guazzo.

Të dy këta libra mund të kenë inspiruar Reventen kur publikoi Portën e nëntë.

Hypnerotomachia Poliphili ishte një nga librat më të vështirë për t’u kuptuar dhe libri më enigmatik i krijuar ndonjëherë.Pas publikimit më 1499 të çuditur, lexuesit e tij me njohuri mbi arkitekturën, peisazhet, kopshtet e dizenjuar e gjithashtu inxhinieria,piktura dhe skulptura. Gjithashtu mendohet se libri është shkruar nga Leon Battista Alberti.

Ai s’ka të bëjë më djallin por është një libër që flet mbi të drejtën e gruas që të shprehin seksualitetin e tyre dhe erotizmin në përgjithësi.

Hypnerotomachia Poliphili është i njohur edhe për 144 relieve druri.

Këto prerje druri ku gdhendet ngjarja ishin përfitimi kryesor për idetë Rilindase si në ndërtesa,pallate,skulptura etj.Francesco Maria Guazzo ishte gjithashtu një studiues italian i demonëve. Guazzo e shkruajti këtë libër më 1608 kur ai kishte një lloj autoriteti mbi përdorimin e magjisë.

Në këtë Compeduim Malificarum ai vizatoi 11 kokë njerëzish poshtë të cilave u konstatua një përdorim magjie.Këtu kemi të bëjmë me një pakt me djallin,një mospërfillje ndaj kishës shkelje të kryqit etj.

Ato gjithashtu premtonin se do ti bënin të tjerët për vete në adhurimin e Satanit dhe i pagëzoi në emër të Luçiferrit,Belzebuth dhe demonëve të tjerë. Identik si ritualet e Balkanit në fund të filmit.

Thuhej se djalli vizatoi një rreth në tokë dhe të gjithë kandidatët referuan betimin e tyre tek ai.Ata i kërkuan satanit ti heqi emrat e tyre nga libri i Krishtit dhe ti shkruajë në librin e tij.

Gjithandej figura e Balkanit identifikohej lehtë,roli i Corsos dhe të dashurës së tij,Juane Adler,më shumë është enigmë. Nga fundi i filmit gjithçka bëhet e qartë burri që kërkonte të vërtetën nuk ishte Balkan por Corso.

Por kush ishte vajza? Luçiferri? Nqs Po. Pse duhej Balkan të arrinte atë,duke qënë se ajo ishte aty?! Ose ndoshta rituali i Balkanit do të skllavëronte djallin,kjo do ta vinte djallin nën kontrollin e tij e më pas të kontrollonte Luçiferrin.

Disa të dhëna tregojnë se ajo ishte djalli,ajo e donte Corson dhe në film ajo i jep një kopje të librit “Djalli në Dashuri”. Në një moment ajo e identifikon veten si djalli dhe në libër Corso besonte pikërisht këtë.

Gjithashtu ajo konstatoi se një herë u ndesh me një ëngjëll dhe i referoi rënien e ëngjëjve nga parajsa ku më pas mbajti anën e tyre...

Ajo nuk ishte e keqe,ajo ishte mbrojtëse,një këshilltare për Corson...por në fund,Corso ishte ai që vriste e bënte krime. Në të vërtetë roli i saj ishte të mbronte Corson kundër Balkanit Corso do të hynte në portën e nëntë ajo ishte dhe mbrojtësja e Portës së nëntë.

Në mbishkrimin e nëntë i cili është lëvizur nga tre kopjet ajo simbolizohet si Kalorësi i një Dragoi si një qënie me shumë krye. Prostituta e Babilonisë e përmendur në Biblën Kristiane si paralajmëruese e hyrjes së antikrishtërimit.

Ajo kishte superfuqi mbi njerëzore,por është e qartë që ajo si ka treguar asgjë Corsos.
Johnny Depp aktor në filmin Porta e nëntë ka shprehur: Corson fillon dhe e pëlqen nga fundi,mendohet se është njeri i keq, i ftohtë,i dëshiruar për të arritur “golin”.

Në të gjithë librin dhe filmin lexuesi dhe shikuesi nuk e njohin tamam rolin e Corsos dhe vetë Corso.Lexuesi dhe personazhi janë të fiksuar tek vetja që i japin më shumë rëndësi se Corsoja,por në fund vetëm ai e kalon Portën dhe i vetmi person në histori që u përgatit dhe u ndihmua nga Irena (Aide) misterioze.

Mbishkrimet në Portën e nëntë të bëra nga Luçiferri kishin shënjën LCF, emri i Corsos (në libër) është Lucas Corso.......inicialet LC........ F ???

Misteri i anijes fantazmë !

Në orën katër të mëngjesit, na preu rrugën një anije e madhe, 'Holandezi fluturues'.
Lëshonte një dritë të çuditshme të kuqërremtë, si një anije fantazmë,mbi të cilën dalloheshin qartë pemët, flamujt dhe velat e një brigantimi (lloj anijeje) të gjatë 200 metra, e cila po na vinte përballë".

Ata që i tregojnë këto pamje misterioze,të cilat kanë ndodhur më 11 korrik të vitit 1881, janë Eduardi, Duka i Klarencit dhe vëllai i tij, princi Xhorxh,mbreti i ardhshëm i Anglisë. Gjendeshin në bordin e Madhërisë së tij "Inconstant", duke lundruar përmes ngushticës së Bass-it, nga Melburni për në Sidnej,në Australi.

Shfaqe të vërteta. Gjithsesi, kur "Inconstant",iu afrua pranë pikës së përshquarjes, nuk gjeti asgjë. "Nuk kishte asnjë shenjë të ndonjë anije të madhe", vazhdon tregimi." Nata ishte e qartë dhe deti i qetë.

Trembëdhjetë persona e panë atë që ndodhi. Në orën 10:45 të mëngjesit, marinari që kishte parë nga larg 'Holandezin fluturues ra nga pema e parroketës, mbi kështjellën përballë dhe u bë copë e çikë".

Anija e mallkuar kishte bërë një tjetër viktimë.Origjina e legjendës së 'Holandezit
fluturues', anija fantazmë që çan detet në përjetësi, nuk është e qartë.

Sipas disa historianëve, legjenda lidhet me Holandën, ndërsa disa të tjerë mendojnë se e gjithë kjo ka një datë të saktë fillimi, maj i vitit 1821, që i korrespondon publikimit në "Blackwood's Magazine", revista historike angleze, një tregimi të shkurtër kushtuar anijes fantazmë.

Gjithsesi, në pak vite, historia e "Holandezit fluturues" u bë mjaft e njohur falë librave të shumtë dhe sidomos falë veprës lirike të Richard Wagner "Anija fantazmë".

Sipas një versioni të legjendës, sjellë edhe nga shkrimtari Auguste Jan në 1832-in në romanin e tij "Historitë e një jete marine", anija drejtohej nga një komandant holandez, i cili njihej për karakterin e tij mospërfillës, që nuk kishte frikë asgjë dhe askënd.

Ndërkohë që ishte i angazhuar të kalonte Kepin e Shpresës së Mirë, një erë e fortë "që ishte e aftë ndalonte edhe një dem"e vuri në rrezik anijen. Ekuipazhi iu lut kapitenit të ndërronte drejtim, por ky i fundit, ndoshta ishte çmëndur ose kishte pirë, u lidh pas timonit të anijes dhe filloi sërish të lundronte duke kënduar këngë të turpshme.

Kur anija filloi të humbiste nëpër stuhi, kapiteni iu drejtua Zotit dhe i kërkoi që ta fundoste. Ai, anija e tij dhe ekuipazhi ishin të mallkuar dhe të dënuar të udhëtonin në përjetësi pa arritur kurrë në një port, duke u shndërruar kështu në një parashikues fatkeqësish, për të gjithë marinarët që do t'i takonin.

Për disa, në origjinë të kësaj legjende është një kapiten i cili ka ekzistuar vërtet, komandanti holandez Bernard Fokke, që ka jetuar në shekullin XVII. Bernard ishte mjaft i njohur për aftësinë e tij mes marinarëve anglezë,francezë dhe holandezë.

Duke i forcuar trarët me marrje metali dhe duke sjellë risi në vendosjen e velave,Fokke arriti të bënte udhëtime të shpejta në drejtim të Indisë. Duket se 200 vjet më vonë, disa prej novacioneve teknologjike të adaptuara nga Fokke,do të ndihmonin në ndërtimin e anijeve të famshme të çajit, punëtorët e Lindjes.

Kur gjatë një udhëtimi anija e Fokkes u zhduk në mënyrë misterioze, filluan të qarkullonin zëra se komandanti kishte bërë pakt me djallin, për të siguruar suksesin e punëve të tij detare, dhe se në fund të fundit djalli kishte ardhur për ta marrë.

Në versionin e historisë gjermane,kapiteni quhet Herr von Falkenburg,ndërsa në versionin holandez quhet Van Straaten. Sipas historianëve të tjerë,emri i tij është Vanderdecken dhe Ramhout van Dam sipas disa të tjerëve.

Në fakt nuk është e qartë nëse nofka "Holandezi fluturues" i referohet anijes apo kapitenit të saj.

Misteri i anijes fantazmë !

Në orën katër të mëngjesit, na preu rrugën një anije e madhe, 'Holandezi fluturues'.
Lëshonte një dritë të çuditshme të kuqërremtë, si një anije fantazmë,mbi të cilën dalloheshin qartë pemët, flamujt dhe velat e një brigantimi (lloj anijeje) të gjatë 200 metra, e cila po na vinte përballë".

Ata që i tregojnë këto pamje misterioze,të cilat kanë ndodhur më 11 korrik të vitit 1881, janë Eduardi, Duka i Klarencit dhe vëllai i tij, princi Xhorxh,mbreti i ardhshëm i Anglisë. Gjendeshin në bordin e Madhërisë së tij "Inconstant", duke lundruar përmes ngushticës së Bass-it, nga Melburni për në Sidnej,në Australi.

Shfaqe të vërteta. Gjithsesi, kur "Inconstant",iu afrua pranë pikës së përshquarjes, nuk gjeti asgjë. "Nuk kishte asnjë shenjë të ndonjë anije të madhe", vazhdon tregimi." Nata ishte e qartë dhe deti i qetë.

Trembëdhjetë persona e panë atë që ndodhi. Në orën 10:45 të mëngjesit, marinari që kishte parë nga larg 'Holandezin fluturues ra nga pema e parroketës, mbi kështjellën përballë dhe u bë copë e çikë".

Anija e mallkuar kishte bërë një tjetër viktimë.Origjina e legjendës së 'Holandezit
fluturues', anija fantazmë që çan detet në përjetësi, nuk është e qartë.

Sipas disa historianëve, legjenda lidhet me Holandën, ndërsa disa të tjerë mendojnë se e gjithë kjo ka një datë të saktë fillimi, maj i vitit 1821, që i korrespondon publikimit në "Blackwood's Magazine", revista historike angleze, një tregimi të shkurtër kushtuar anijes fantazmë.

Gjithsesi, në pak vite, historia e "Holandezit fluturues" u bë mjaft e njohur falë librave të shumtë dhe sidomos falë veprës lirike të Richard Wagner "Anija fantazmë".

Sipas një versioni të legjendës, sjellë edhe nga shkrimtari Auguste Jan në 1832-in në romanin e tij "Historitë e një jete marine", anija drejtohej nga një komandant holandez, i cili njihej për karakterin e tij mospërfillës, që nuk kishte frikë asgjë dhe askënd.

Ndërkohë që ishte i angazhuar të kalonte Kepin e Shpresës së Mirë, një erë e fortë "që ishte e aftë ndalonte edhe një dem"e vuri në rrezik anijen. Ekuipazhi iu lut kapitenit të ndërronte drejtim, por ky i fundit, ndoshta ishte çmëndur ose kishte pirë, u lidh pas timonit të anijes dhe filloi sërish të lundronte duke kënduar këngë të turpshme.

Kur anija filloi të humbiste nëpër stuhi, kapiteni iu drejtua Zotit dhe i kërkoi që ta fundoste. Ai, anija e tij dhe ekuipazhi ishin të mallkuar dhe të dënuar të udhëtonin në përjetësi pa arritur kurrë në një port, duke u shndërruar kështu në një parashikues fatkeqësish, për të gjithë marinarët që do t'i takonin.

Për disa, në origjinë të kësaj legjende është një kapiten i cili ka ekzistuar vërtet, komandanti holandez Bernard Fokke, që ka jetuar në shekullin XVII. Bernard ishte mjaft i njohur për aftësinë e tij mes marinarëve anglezë,francezë dhe holandezë.

Duke i forcuar trarët me marrje metali dhe duke sjellë risi në vendosjen e velave,Fokke arriti të bënte udhëtime të shpejta në drejtim të Indisë. Duket se 200 vjet më vonë, disa prej novacioneve teknologjike të adaptuara nga Fokke,do të ndihmonin në ndërtimin e anijeve të famshme të çajit, punëtorët e Lindjes.

Kur gjatë një udhëtimi anija e Fokkes u zhduk në mënyrë misterioze, filluan të qarkullonin zëra se komandanti kishte bërë pakt me djallin, për të siguruar suksesin e punëve të tij detare, dhe se në fund të fundit djalli kishte ardhur për ta marrë.

Në versionin e historisë gjermane,kapiteni quhet Herr von Falkenburg,ndërsa në versionin holandez quhet Van Straaten. Sipas historianëve të tjerë,emri i tij është Vanderdecken dhe Ramhout van Dam sipas disa të tjerëve.

Në fakt nuk është e qartë nëse nofka "Holandezi fluturues" i referohet anijes apo kapitenit të saj.

Miti i udhëtimit të pafund

Kushdo që të jetë historia e vërtetë e kësaj legjende, gjithmonë nëse ekziston,një burrë i mallkuar, i detyruar të udhëtojë në përjetësi, është shumë e vjetër. Prototipi i këtij kapiteni, i cili udhëton pa u kthyer kurrë në shtëpi, është Uliksi i Homerit.

Në mitologjinë e krishterë, njihet figura e një hebreu endacak, një burrë që goditi Jezusin gjatë rrugës për në kryqëzim. Kjo ishte arsyeja që u dënua të ecte përjetësisht deri sa Jezusi të kthehej në Tokë.

Kur Wagner, vendosi të shkruante një vepër mbi këtë histori më 1840-ën, i shpjegoi kështu arsyet e tij: "Figura e 'Holandezit fluturues' është një krijim popullor legjendar.

Në këtë histori një pjesë kryesore e natyrës njerëzore na flet me një forcë që të prek në zemër. Kjo pjesë, në domethënien e saj më të gjerë, është dëshira për të arritur paqen dhe pushimin, ndërkohë që gjendet mes stuhive të jetës".

Mbreti mjekërgjatë dhe zana Legjenda të ngjashme gjenden edhe në kulturat e tjera. Për shembull në Kili,është e famshme rasti i "Caleuche"-s, një anije fantazmë që lundron natën në rrethinat e ishullit të Chiloé-së, duke u ardhur në ndihmë gjatë stuhive anijeve që janë në vështirësi.

Ndërsa në New England lundron "Palatine", një anije me tratë të djegur nga flakët në vitin 1752. Kjo e fundit është parë sërish nga banorët e Ishullit Rode.Nëse shumë prej këtyre historive tregohen si legjenda dhe përralla brez pas brezi nga marinarët, ndonjë prej tyre mund të jetë edhe e vërtetë.

Por, për ta shpjeguar nuk është e nevojshme të trazojmë botën e shpirtrave, mjafton ajo pamore. Në fakt ekziston një lloj mirazhi, njohur ndryshe si "Zana Morgana",ku një imazh i reflektuar (një bregdet apo anije), duket sikur qëndron pa lëvizur në horizont dhe ndryshon menjëherë formë, pikërisht siç bënte personazhi homonim i mitologjisë kelte.

Bëhet fjalë për një efekt që vërehet kur sipërfaqja e ujit është shumë më e ftohtë se atmosfera dhe arrin të ftohë shtresat më të ulëta të ajrit. Rrjedhimisht, ndryshimi në dendësinë e ajrit,prish kështu treguesin e përthyerjes dhe modifikon analogun ku reflektohen rrezet e diellit, duke krijuar imazhe të cilat duken sikur qëndrojmë mbi det.

Sipas një legjende, e cila është mjaft e përhapur në Mesinë, ku mirazhi është i zakonshëm, në kohën e pushtimeve barbare, një mbret i barbarëve që kishte arritur në ujërat e Rexho Emilias, u arrestua sepse nuk kishte anije.

Mbreti dëshironte të pushtonte Siçilinë, por nuk dinte se si të arrinte në këtë vend.Thonë se u shfaq një grua, e cila i ofroi ishullin, duke e bërë që ky i fundit të dukej disa metra larg.

Mbreti u zhyt në ujë, i bindur se do ta arrinte me not, por shpejt pamja iu venit dhe kështu ra në kurth. Në atë rast bëhej fjalë për një mirazh të krijuar pikërisht nga Zana Morgaba për të gënjyer mbretin.

"Anije me spektra nga e djathta"... Shfaqet e fundit

Që kur ka lindur legjenda, përshquarjet mbi "Holandezin fluturues" kanë qenë të shumta. Ja versionet më të "besueshme", përveç, atij të anijes "Inconstant", që kishte në bord mbretin e ardhshëm të Anglisë, Xhorxhin.

24 janar 1923 - Katër persona panë nga larg një anije pa vela që shkëlqente në mjegull.
1939 - Dhjetëra njerëz pohuan se e kanë parë "Holandezin fluturues" t'u presë rrugën në False Bay, në Afrikën e Jugut.

3 gusht 1942 - Në orën 9 të mëngjesit, dy zyrtarë të anijes luftarake "HMS Jubilee" panë "Holandezin fluturues". Thuajse në të njëjtën kohë, një pamje e ngjashme u sinjalizua edhe nga një nëndetëse gjermane.

Keshtu e interpretoi Vagneri

"Anija fantazmë", kryevepra e kompozitorit Richard Wagner, është vepra që e ka bërë të famshme legjendën e "Holandezit fluturues". Vepra lirike frymëzohet totalisht nga miti.
Mallkimi - Anijen e drejton Holandezi fluturues, që i tregon kapitenit të anijes historinë e tij: një forcë e mbinatyrshme e komandon që të lundrojë në përjetësi.

Derisa Holandezi të gjejë një grua e cila do t'i dhurojë dashuri të vërtetë, anija nuk do të ndalet.

Tradhëtia - Kështu lindi një dashuri e madhe mes Holandezit fluturues dhe vajzës së kapitenit, Sentës.Por krejt rastësisht Holandezi zbuloi se vajza kishte qenë e fejuar një herë. Ai mendon se është tradhtuar nga Senta dhe zhduket me anijen e tij.

Të bashkuar - E dëshpëruar, Senta,hidhet në det duke u betuar për besnikërinë e saj. Kështu sakrifica e saj e prish mallkimin dhe anija mbytet. Shpirti i Sentës dhe Holandezit shfaqen në horizont të bashkuar përgjithmonë në vdekje.

E mira dhe e keqja ! Sekreti Biologjik

Nëse e gjithë qënia njerëzore do të ishte krijuar në një individ të vetëm, ai do të cilësohej si i çmëndur prej kohësh.

Çmënduria nuk do të ishte rrënjosur thellë në mëndjen e njeriut (ku mund të jetë një vend i errët dhe i dhunshëm) dhe as në pjesët më të kthjellëta të saj.

Çmënduria qëndron në faktin se të dyja këto cilësi, egërsia dhe mirësjellja, konsistojnë në të njëjtën krijesë,shpesh në të njëjtin moment.Jemi një specie që e shkaktojmë, por edhe e ndiejmë vuajtjen e tjetrit. Që kur na ka mësuar shkenca, jemi të gatshëm të dhurojmë një organ tonin për të ndihmuar një tjetër person.

Dhe në të njëjtën kohë vritemi ndërmjet nesh pa mëshirë. Pesëmbëdhjetë vitet e fundit të historisë përfaqësojnë ekuivalentin e përkohshëm të atyre pjesëzave subatomike që zhduken brenda miliardit të sekondit, por në atë çast ne kemi jetuar tmerre të paarsyeshme.

Ruanda, Çeçeni, Darfur, Beslan, Bagdad, Pakistan, Londër, Madrid, Izrael, Nju Jork: të gjitha krime të kryera nga specia më e përparuar e planetit.

Sa më shumë në thellësi të shkojë shkenca, sa më shumë të zbulojë për ne, aq më shumë është e vështirë për të ruajtur krenarinë e një krijese unike.Ishim të bindur se jemi specia e vetme që zotëron një gjuhë komunikuese, deri sa gorillat dhe shimpanzetë përvetësuan gjuhën e shenjave.

Jemi të vetmit që përdorim mjete nga më të ndryshmet, duke harruar se edhe majmunët përdorin shkopinj për të kapur termitet.

Në fakt,ajo çfarë na veçon është një sens i madh morali, një arsyetim origjinal i së mirës dhe së keqes, i asaj çfarë është e drejtë apo e gabuar, i asaj çfarë nënkupton të vuash, por për vuajtjet e tjetrit.Këto cilësi janë esenca e distiluar e qënies njerëzore.

Por akoma nuk e di njeri,sepse alternohet kaq shpesh.Konceptin e racionalitetit e përvetësojmë me shpejtësi. Një fëmijë i vogël mëson se nuk është mirë të hajë gjatë orës së mësimit, pasi mësuesja nuk e lejon diçka të tillë.

Nëse ky rregull nuk do të ekzistonte, atëherë fëmija do të përfitonte nga rasti. Por,edhe nëse mësuesja pranon që një fëmijë mund ta hedhë një tjetër nga karrigia, fëmijët do të hezitonin për një veprim të tillë.

Në të dyja rastet dikush i ka mësuar fëmijës një rregull, por ajo për të shtyrë dikë tjetër nga karrigia reziston, edhe nëse një person me autoritet propagandon dhunën: është diferenca ndërmjet moralitetit dhe edukatës sociale.

"Gjykimi moral është homogjen ndërmjet njerëzve. Gjithsesi,sjellja bazohet në një lloj subjektiviteti".Rregullat që njohim ose dëgjojmë nuk janë gjithmonë ato që ne vendosim për të respektuar. Por pse jemi jo korrekt në respektimin e të gjitha rregullave?

Gjithsesi, asnjë kërkim nuk mund të bëjë që ne të sillemi më mirë, por na ndihmon ta kuptojmë më qartë natyrën njerëzore.Themeli bazë i moralitetit është kapaciteti për t'u identifikuar me një tjetër person në një moment të caktuar.

Studiuesit e sjelljes njerëzore shpesh e përkufizojnë këtë të fundit si një formë rregulli, i njohur si altruizëm reciprok: një nder që bëhet sot, do të shpërblehet të nesërmen. Por edhe te kafshët ka diçka më shumë.

Studiuesja ruse, Nadia Kohts, studioi njohjet jonjerëzore në gjysmën e parë të shekullit XX, duke rritur një shimpanze. Kur shimpanzeja hipte në tarracën e shtëpisë, tentativat për ta bërë që të zbriste poshtë (thirrjet, qortimet, ofrimi i ushqimit) përfundonin pa sukses.

Por nëse Kohts ulej dhe bënte sikur po qante, shimpanzeja i afrohej menjëherë.
Edhe më cinikët u prekën nga historia e Binta Jua, gorilla që në vitin 1966 shpëtoi një fëmijë të vogël, që kishte përfunduar brenda rrethimit të tij. Ai e mori në krahë, duke e përkëdhelur dhe më pas e çoi te stërvitësit e tij.

Kapaciteti i mirëkuptimit ka disa nivele të caktuara. Ne, qëniet njerëzore, ndajmë një esencë të thellë me shumë specie kafshësh.

Në një studim të tillë, çifte të martuarish viheshin nën rezonanca magnetike, ndërsa provokoheshin nga një dhembje e lehtë fizike. Përpara stimulimit, subjektet paralajmëroheshin për çfarë do t'u ndodhte dhe kështu truri i tyre fillonte të punonte në një mënyrë karakteristike, duke sinjalizuar një ndjesi frike të lehtë.

Ndërsa në provën e dytë u thuhej se nuk do të ndienin dhembje, por do të ishte partneri ai që do t'i lajmëronte për stimulimin. Edhe në rastin e dytë truri jepte të njëjtin sinjal.Truri i njeriut punon më shpejt kur kërcënimi komplikohet.

Një nga skenarët e përdorur nga shkencëtarët mbi sensin moral është "dilema e vagonit".
Jeni pranë një hekurudhe dhe një tren po vjen drejt pesë personave që nuk po shohin se çfarë po ndodh. Aty pranë ndodhet një levë që devijon drejtimin e trenit. Do ta tërhiqnit këtë levë? Sigurisht, do të shpëtonit pesë jetë.

Por le të supozojmë se një tjetër person ndodhet në binarin tjetër, ku do të devijoje trenin. Tashmë raporti i moralitetit është 5 me 1. A do ta vrisnit këtë person për të shpëtuar 5 të tjerë? Shumë e madhe dilema. Dhe rezultatet e personave që janë vënë nën eksperiment tregojnë se truri vihet në një situatë kaotike.

Ideja për të drejtuar trenin drejt një personi, sesa pesë të tjerëve aktivizon koren e përparme të krahut të djathtë, qendra e racionalitetit.Hipoteza për të çuar një person të pafajshëm drejtë vdekjes, vë në punë edhe koren qendrore, pjesë që lidhet me emocionet. Të dyja këto pjesë hyjnë në konflikt me njëra tjetrën dhe në këtë mënyrë merren vendime joracionale.

Sipas një kërkimi,85 % e të pyeturve nuk do ta devijonin trenin, edhe pse e kuptojnë se në këtë mënyrë do të vdesin 5 njerëz dhe jo një. Por përse jemi të bindur se është më mirë të sakrifikojmë një jetë për të shpëtuar pesë të tilla, në një rast dhe në një tjetër jo? Fakti se kemi një program moral nuk do të thotë që ta vëmë në praktikë. Diçka duhet ta stimulojë sjelljen e njeriut.Kjo diçka është komuniteti.

Një studiues pretendon se ekziston një gramatikë morale që njeriu e ka si dhuratë.Por në sintaksë mbetet e privuar nga një kuptim që nuk shprehet me fjalë dhe kështu kuptimi i asaj çfarë është e drejtë apo e gabuar bëhet i pavlerë, nëse dikush nuk na e mëson. Në komunitetet njerëzore, detyrat variojnë në kultura të ndryshme.

Por,gjithsesi, natyra e species tonë karakterizohet nga një sens konfliktual. Kur bëhet fjalë për të ndihmuar dikë tjetër,rregulli parashikon për të ndihmuar atë që ndodhet pranë, duke e injoruar atë që është larg.

Ky qëndrim daton që në kohërat kur mirëqenia e tribuve ishte esenciale në mbijetesën e individit dhe ajo e një tribuje tjetër ishte një kërcënim. Në fakt, edhe tani ideja për t'i shpëtuar jetën dikujt në anën tjetër të botës me një sakrificë të vogël nuk është një situatë ideale për trurin tonë social.

Një nga instrumentet më të fuqishme brënda një grupi është praktikimi i përjashtimit. Nëse një tribu siguron ushqim dhe mbrojtje nga grabitqarët, një votë kundra mund të jetë e tmerrshme. Edhe besimtarët kanë praktikuar forma të ndryshme përjashtimesh.

Përjashtimi lind në mënyrë spontane, kur një shoqëri prej miliona individësh nuk pranon aktet e një anëtari të vetëm. Në kohët e lashta,qeniet njerëzore ishin të pambrojtura nga grabitqarët dhe evitimi i një përjashtimi të mundshëm ishte diçka jetike.

Por përse shpeshherë ne bëhemi të këqij? Ndonjëherë e humbasim fare toruan.

Por ka shumë ndryshim ndërmjet dikujt që ka një sëmundje klinike dhe një serial killer që është koshient për vrasjet që ka kryer, por vazhdon t'i kryejë akoma me gjakftohtësi.
Një studim neurologjik ka dhënë disa përgjigje për këtë çështje.

Janë vënë nën vëzhgim mendjet e 20 vullnetarëve përballë disa konteksteve legale dhe ilegale. Aktiviteti cerebral ndodhej në bajame: pjesë që lejon të stabilizohet lidhja ndërmjet akteve të këqija dhe ndëshkimeve.

Por për fat të mirë pjesa më e madhe e jona nuk predispozohet për të anuar nga e keqja, pasi morali ka një influencë më të madhe në arsyetimin tonë. Por, sfidat më të vështira duhet t'i përballojmë kur na duhet të aplikojmë rregulla morale mbi persona që nuk i përkasin tribusë tonë.

Shulman, psikolog dhe shkrimtar, punon me adoleshentë kriminelë në një shtëpi riedukimi në Nju Jork. Një ditë mbeti i goditur nga reagimi i disa prej këtyre adoleshentëve. Pasi këta të fundit dëgjuan në lajme se tre adoleshentë kishin grabitur një grua plakë, reaguan në një mënyrë keqardhjeje dhe protestuese.

Njëri prej tyre: "Unë nuk do ta grabisja kurrë një grua plakë, mund të ishte gjyshja ime". Kështu Shulman i pyeti se çfarë ishte e drejtë dhe çfarë jo.Ata u përgjigjën se po të grabisje një "faturino kinez" ishte diçka e drejtë për ta.

Shulman shpjegon: "Gruaja plakë u ndjell mëshirë atyre. Ndërsa faturinoja kinez konsiderohet si një i huaj". Kjo linjë arsyetimi ndër popuj dhe komuniteteve të ndryshme është mjaft e qartë, por akoma më shumë është lufta midis vëndeve ku shtypja dhe pushteti mbi tjetrin është esenciale për moralin e palave.

Janë shkruar libra të pafund për çfarë ka ndodhur në mëndjen kolektive të vendeve si Gjermania naziste ose Jugosllavia gjatë shpërbërjes së saj. Por, për sa është e pamundur për të shpjeguar dhe analizuar vrasës si Adolf Hitler ose Slobodan Millosheviç, është e qartë se si këta njerëz arritën të manipulonin popuj, duke injektuar në mëndjet e tyre ide ksenofobike.

Kemi arritur të krijojmë mjete të tilla,që na lejojnë të dominojmë planetin,por zgjuarsia është më e ngadaltë për të arritur strukturën fizike. Akoma kemi shumë barbari, përpara se të arrijmë civilizimin total. Të paktën duhet të shpresojmë që konfliktet që na presin të jenë më të vogla se ato të së kaluarës.

Njerëz të mirë dhe të këqinj :

Mohandas Gandi

Babai i pavarësisë indiane.Drejtoi lëvizjen nacionaliste të vendit të tij kundër Britanisë së Madhe, me një doktrinë të bazuar jo në dhunë, por në protesta paqësore. U vra nga një fanatik në vitin 1948.

Nënë Tereza

Anjezë Gonxhe Bojaxhi u bë murgeshë, duke themeluar kongregacionin e misionareve për bamirësi dhe ia dedikoi jetën e saj të varfërve dhe të sëmurëve. U shpall e shenjtë në vitin 2003.

Martin Luter King

Fitues i çmimit "Nobel" për paqen. Ai luftoi për të drejtat civile dhe kundra paragjykimeve etnike në Amerikën e viteve '50 dhe '60.

Dalai Lama

Lideri shpirtëror i budistëve, ka marrë çmimin "Nobel" për paqen, pas fushatës së tij paqësore për pavarësinë e Tibetit.

Karol Vojtila

Ishte Papa i 264 i Kishës Katolike, i zgjedhur në vitin 1978. Menjëherë pas vdekjes së tij, më 2 prill të vitit 2005, nisi proçesi për shenjtërimin e tij.

Stalini

Është konsideruar si një nga diktatorët më të dhunshëm të historisë botërore. Është akuzuar për vdekjen e miliona njerëzve gjatë 25 viteve të qeverisjes së tij në Bashkimin Sovjetik

August Pinoçet

Pasi mori pushtetin me një grusht shteti në vitin 1973,gjenerali qeverisi Kilin me një grusht të hekurt, duke torturuar dhe vrarë mijëra njerëz. Vdiq në vitin 2006 në moshën 91-vjeçare.

Adolf Hitler

Themeluesi dhe lideri i partisë naziste. Gjithashtu edhe organizatori i Holokaustit. Figura e tij akoma i çorienton kërkuesit,që studioj kapacitetin në ushtrimin e dhunës.

Osama Bin Laden

Kryetari i organizatës fondamentaliste islamike të Al-Kaedës. Mendohet se është ideatori i sulmit terrorist të 11 shtatorit 2001 në SHBA.

Pol Pot

Lideri i Khemerëve të Kuq konsiderohet si frymëzuesi i vrasjeve të më shumë se 2 milionë personave në Kamboxhia gjatë periudhës nga viti 1975 deri në vitin 1979.

E vërteta mbi masonerinë !

Masonët thonë për veten e tyre se ata janë një vëllazëri, që kërkon të kultivojë virtyte tek antarët e saj dhe se nuk janë një shoqatë e fshehtë, por parapëlqejnë ta quajnë grupimin e tyre “shoqatë ezoterike”.

Termit “ezoterik”, që na vjen nga lashtësia me kuptimin e dijeve të fshehta që përcillen nga brezi në brez në shoqata të fshehta nëpërmjet një sistemi fillestari-shkallëzim (pranim i fillestarëve dhe zbulimi atyre gradualisht të dijeve të shoqatës), duke kërkuar t’ i japin termit “ezoterik” një konotacion të snobizmit intelektual, pra të parrezikshëm.

Me këtë duan të evitojnë përshtypjen e konspiracionit, që lë tek të tjerët organizimi masonik. Masonët thonë për veten e tyre se shoqata e tyre e ka origjinën tek shoqatat e muratorëve të Mesjetës (fjala “mason” do të thotë murator), të cilat quheshin vëllazëri dhe për të cilat pretendojnë se ishin një lloj sindikatash sekrete, të krijuara për të mbrojtur interesat e muratorëve (masonëve) dhe për ndihmë të ndërsjelltë.

Sipas masonëve të sotëm (freemasonëve, ose masonëve të lirë), në shekullin XVIII këto shoqata të muratorëve u hapën, fillimisht në Britaninë e Madhe dhe pastaj në Francë, dhe në to hynë dhe njerëz të tjerë që nuk ishin muratorë, njerëz të shquar, të pasur dhe të rangjeve të larta shoqërore, dhe kjo u quajt masoneria spekulative, ose masoneria e lirë (freemasonry).

Sipas masonëve të sotëm, në masonerinë spekulative, ose të lirë, termi “mason”, ose mason i lirë (freemason), përdorej si metaforë, për një njeri që punonte për ndërtimin e një strukture morale të shoqërisë (shoqërisë në përgjithësi, pra gjithë popullsisë së një vendi dhe më gjërë njerëzimit) dhe në këtë sens përdorej si metaforë edhe fjala “masoneri”, që ka kuptimin e një ndërtimi me gurë dhe me llaç.

Është krejt e pabesueshme që, në shekullin e XVIII, në epokën e shoqërive me kasta, njerëz të shquar, të pasur dhe të rangjeve të larta, aristokratë dhe borgjezë, të organizoheshin duke përdorur shoqatat e fshehta të muratorëve, në një kohë që njerëzit e punës së krahut përbuzeshin si nga aristokratët, ashtu dhe nga borgjezët.

Nëse njerëzit e rangjeve të larta do të donin të organizoheshin, qoftë edhe duke përdorur simbolikë nga ndërtimtaria, ata nuk kishin pse ngatërroheshin fare me shoqatat e muratorëve. Pra, ose nuk ka ndodhur kështu, ose shoqatat e muratorëve (masonëve) nuk kanë qenë ato që thuhet, edhe para se ato të hapeshin edhe për ata që nuk ishin muratorë.

Shoqatat masonike autentike të cilat në shekullin XVIII shërbyen si bazë për masonerinë spekulative, edhe para shekullit XVIII nuk kanë qenë vëllazëri muratorësh të thjeshtë (edhe pse të tilla mund të kenë ekzistuar), por shoqata sekrete, vëllazëri nëse doni, të njerëzve të rëndësishëm që merreshin me ndërtim.

Nuk duhet harruar se në Mesjetë pesha e ndërtimit në ekonomi ishte dhe më e madhe se sot, se nuk kishte industri të mëdha, siç ka sot. Gjatë asaj që quhet “koha e errët”, që nga dyndjet barbare që shkatërruan qytetërimin antik në Europë dhe deri në shekujt X-XI u zhduk dhe zeja e ndërtimit prej guri dhe ndërtohej vetëm me dru.

Kur rifilloi ndërtimi me gur dhe filluan të ngrihen katedrale, kështjella, pallate, ura, rrugë gjithmonë më të mëdha e më të ndërlikuara teknikisht, filluan të shfaqen dy figura-kyç në ndërtimtari: arkitekti dhe sipërmarrësi. Arkitektët u bënë të rëndësishëm se ata zotëronin dijet e nevojshme për të projektuar këto ndërtime dhe në më të shumtën e rasteve për të zbatuar projektet.

Sipërmarrësit lidën se duheshin njerëz që merrnin përsipër të organizonin punën e atyre që nxirrnin dhe sillnin gurët, mermerin, atyre që i gdhëndnin, që sillnin gëlqeren, që dinin sekretet e përgatitjes së llaçit dhe përzierjes së tij me lëndë që i jepnin fortësi (si vezë), se duheshin njerëz të cilët grumbullonin mjeshtra muratorë të aftë etj.

Këta ishin njerëz shumë të rëndësishëm dhe realisht të fuqishëm, edhe pse nuk ishin aristokratë.

Dalëngadalë këta njerëz u fuqizuan, u pasuruan dhe panë se nëse bënin një marrëveshje të fshehtë me arkitektët, që në shumë raste ishin vetë sipërmarrës, por edhe me mjeshtrit muratorë mund të kishin përfitime të mëdha. Këta njerëz (arkitektë dhe sipërmarrës, ose arkitektë-sipërmarrës)grumbullonin dhe shumë para nga shpërblimi për ndërtimet që bënin për mbretërit, princat, kishën, apo qytete.

Ata e gjetën të nevojshme për t’ u bashkuar në shoqata sekrete, për të mbrojtur interesat e tyre, që të evitonin kompeticionin që i dëmtonte të gjithë, kur disa prej tyre ulnin çmimet për të marrë porositë për ndërtime, apo për të mbrojtur sekretet e ndërtimtarisë nga të tjerët.

U bashkuan për të shkëmbyer dije në mënyrë të ndërsjelltë, për të vendosur standarde në interes të tyre në punët që bënin për aristokratët, kishën qytetet.

U bashkuan për t’ u mbrojtur bashkarisht nga dhuna që ushtrohej ndaj tyre, se ata duke pasur shumë para bëheshin pre e grabitësve kur udhëtonin pasi kishin marrë shpërblimin për punën e tyre. U bashkuan për të neutralizuar sharlatanët që kërkonin t’ u merrnin punën duke u hequr se do të bënin ndërtime të mrekullueshme, për të etj., etj.

Këta njerëz të fuqishëm përdorën për t’ u organizuar vëllazëritë e muratorëve, të cilët i lidhnin pas vetes në shumë mënyra. Kjo është hapja e masonerisë autentike(shoqatave të muratorëve), e cila duhet të ketë ndodhur në shekullin XII-XIII. Kjo mund të quhet proto-masoneria spekulative (e lirë) dhe ajo ishte një shoqatë sekrete e arkitektëve dhe sipërmarrësve të ndërtimit.

Këta njerëz fitonin shumë para nga ndërtimi i katedraleve, kështjellave, pallateve, urave, rrugëve etj., dhe këto para filluan t’ i japin hua me interes dhe kështu lindën bankat e para.

Sportelet e para bankare kanë qenë shoqatat masonike dhe kontratat e para bankare kanë qenë betime të përgjakshme masonike, se atëherë dhënia e parasë me fajde dënohej nga kisha si herezi, kështu që për t’ u siguruar se borxhmarrësi do të shlyente paratë, ai anëtarësohej në shkallën e ulët të vëllazërisë dhe borxhi justifikohej me atë se ai po ndihmohej si vëlla, dhe nëse nuk e mbante premtimin që t’ i kthente paratë do të ndëshkohej se kishte mashtruar dhe dëmtuar “vëllain”.

Deri në këtë kohë këto shoqata sekrete merreshin kryesisht me mbrojtjen e interesave të tyre në ndërtim, dhe të investimeve të tyre financiare.

Në shekullin XVIII, në Angli, me zhvillimin e ekonomisë, dhe dobësimin e pushtetit mbretëror të aristokracisë, pas revolucionit të shekullit të kalur, njerëzit e këtyre shoqatave ishin fuqizuar aq shumë ekonomikisht, duke investuar dhe në sfera të tjera të ekonomisë veç ndërtimit, sa të pretendonin për ta shndrruar shoqatën e tyre në një qendër okulte pushteti të gjithfuqishme, bartëse e vërtetë e pushtetit politik, me anë të një konspiracioni permanent, që fiktivizonte institucionet legale, duke krijuar një sistem kriptopushteti.

Kështu që ata e hapën shoqatën e tyre sekrete edhe për njerëz që nuk kishin të bënin me ndërtimin, ose me bankat, duke përfshirë dhe aristokratët, duke krijuar atë që u quajt Grand Lodge of England, e cila ishte në fakt bashkimi i katër llozhave masonike ekzistuese.

Kjo ndodhi në Londër, në 24 qershor 1717 dhe mbahet si data e krijimit të masonerisë së lirë (spekulative) moderne.

Me Grand Lodge of England, në vitet në vijim u bashkuan pjesa më e madhe e llozhave masonike të Anglisë. Një numër llozhash masonike ekzistuese nuk e pranuan këtë përqëndrim të masonerisë angleze, në një qendër dhe në 1751 krijuan një llozhë të madhe alternative, që e quajtën Antient Grand Lodge of England.

Ky konflikt brenda masonerisë angleze, e njohur si pioniere e masonerisë moderne, vlen për faktin se zbulon që vetë masonët pretendonin se masoneria e përqëndruar ka qenë shumë më e vjetër, derisa qendra rivale u quajt Antient Grand Lodge of England.

Në 1813 të dy palët u bashkuan me anë të një kompromisi, dhe Antient Grand Lodge of England u shkri tek Grand Lodge of England, që u quajt United Grand Lodge of England, ose siç njihet me akronimin UGLE.

Masoneria spekulative moderne në Francë thuhet se ka ardhur nga Anglia, misionarët masonikë të së cilës krijuan në 1731 llozhën e madhe masonike të Parisit që u quajt Grand Orient de France.

Cila është origjina e masonerisë moderne spekulative? Këtu jemi para enigmës më të madhe të masonerisë moderne. Masoneria spekulative që lindi në shekullin XVIII në Angli dhe Francë kishte si simbol të saj figurën e rombit, të formuar nga bashkimi i kompastit dhe një vizoreje në formë L-je.

Sipas pretendimit të masonëve të sotëm ky është një simbol i masonerisë autentike (shoqatave të muratorëve) dhe që tashmë i jepej kuptim metaforik, sikur vizorja ka kuptimin që të kufizojnë veprimet e tyre nga virtyti, e kompasti që të kufizojnë dëshirat e tyre.

Por, kompasti dhe vizorja nuk janë vegla muratorësh, por arkitektësh, çka tregon se edhe masoneria autentike nuk ka qenë punë muratorësh, ndryshe do të kishte si simbol mistrinë dhe çekiçin.

Por katërkëndshi në formë rombi, e tradhëton sekretin e masonerisë spekulative, ashtu siç e tradhëton dhe simboli i piramidës, me syrin gjithëpamës në majë. Kur në shekullin XX u zbërthyen papiruset egjiptiane të zbuluara në qytetin Al-Amarna në Egjipt, të njëhura si “Letrat e Amarnas” u zbulua dhe një lidhje e qartë mes masonerisë moderne dhe një paraardhëse të saj në Egjiptin e Lashtë.

“Letrat e Amarnas”, të quajtura kështu sipas emrit të sotëm arab të qytetit egjiptian pranë të cilit u zbuluan dhe që është qyteti antik egjiptian Aten, që u bë kryeqytet i Egjiptit antik në shekullin XIV para Krishtit, nxorrën në dritë një fakt shumë kurioz. Në shekullin XIV para Krishtit, faraoni egjiptian Amenoteph IV u bë vegël në duart e një konspiracioni të një shoqërie sekrete ndërtuesish.

Në Egjiptin e vjetër, që ishte një shoqëri me kasta, pas faraonit vinin si kasta të privilegjuara ajo e priftërinjve dhe ajo e aristokracisë ushtarake. Me kalimin e kohës, kasta e priftërinjve, në një shoqëri teokratike siç ishte Egjipti, dhe kasta e aristokracisë ushtarake, u bënë aq të fuqishme, sa i imponoheshin dhe faraonit, çka kuptohet nga fakti që në vitin e tridhjetë të sundimit, faraoni bënte një ceremoni fetare gjatë të cilit ai mund të hiqte dorë nga pushteti, sipas një tradite të vjetër.

Amenoteph IV, një njeri ambicioz, e pa se ishte e pamundur të sundonte bashkë me kastën e klerikëve. Si shumica e tiranëve ai kishte një dobësi për arkitektët e tij, të cilët në një traditë egjiptiane shumë popullore ishin këshilltarë të faraonit.

Madje një arkitekt, Imoteph, një njeri i ardhur nga shtresat e ulëta, i cili kishte ndërtuar të parën piramidë me shkallë për faraonin Djoser në shekullin XXVIII para Krishtit, pra XIV shekuj para Amenotephit IV, dhe që arriti të bëhet kryeministri i faraonit Djose, ndërohej si perëndi në Egjipt, jo vetëm për mjeshtërinë e tij, por edhe për këshillat që i kishte dhënë faraonit si të vepronte në disa situata të vështira.

Duket se arkitekti Imoteph u bë nismëtari i një shoqate sekrete të ngjashme me masonerinë mesjetare paraspekulative, e cila kaloi brez pas brezi në Egjipt me anë të një sistemi ezoterik fillestarie deri në kohën e Akhetatenit.

Në kultin e vet, i hyjnizuari arkitekt-kryeministër Imotephi paraqitet me disa simbole, më interesanti prej të cilëve është një figurë që paraqet piramidën, por një piramidë të dyfishtë, me majë lart dhe me majë poshtë, pra në formë rombi.

Dihet se piramidat e ndërtuara në Egjiptin antik kishin dy pjesë, pjesën e dukshme, dhe pjesën e padukshme, tunelet poshtë piramidës, që ngjanin me një piramidë të përmbysur, nëpër të cilën shkoje deri tek maja që ishte thellë në tokë, te dhoma ku ishte varri i faraonit.

Në kultin e Imotephit, piramida e dyfishtë paraqitet me majën e prerë, në pjesën e poshtme, si për të treguar ekzistencën e sekretit, por edhe ruajtjen e tij.

Rombi është një figurë që shfaqet në simbolet e lashta egjiptiane, si në kohën e imotephit, ashtu dhe të Akhetatenit. Duket se ka qenë kjo shoqëri sekrete e krijuar nga Imoteph XIV shekuj para faraonit Amenoteph IV, që arriti ta vejë këtë të fundit nën influencën e saj.

Shoqata sekrete vendosi ta përdorë konfliktin e faraonit me kastën e priftërinjve, për të marrë praktikisht pushtetin në Egjipt, duke përdorur faraonin si kukull të saj. Tashmë me shoqatën ishin bashkuar dhe njerëz të tjerë jashtë ndërtimtarisë nga oborri i faraonit, pra ajo ishte bërë faktikisht në Egjiptin antik, ajo çfarë ishte masoneria spekulative moderne, duke filluar nga shekulli XVIII.

Faraoni Amentoph IV kujtonte se ai po i përdorte njerëzit e fuqishëm të ndërtimtarisë për interesat e veta, kur në fakt ai ishte lodër në dorën e tyre. Ata donin të zëvendësonin kastën okulte të priftërinjve të Amun-Ra, me një kastë tjetër po okulte, por shumë më të sofistikuar dhe të rrezikshme.

Duket se kanë qenë arkitektët e tij, të cilët ishin anëtarë të shoqatës sekrete, ata që i kanë këshilluar që për të mirën e sundimit të tij të bënte një revolucion radikal pallati në Egjipt, duke e përmbysur kultin ekzistues politeist me në qendër kryeperëndimë Amun-Ra mbi të cilin mbështetej gjithë sistemi shtetëror dhe shoqëror teokratik në Egjipt dhe fuqia e kastës së priftërinjve, që paraqiteshin si ndërmjetës midis Amun-Ra dhe shoqërisë egjiptiane dhe të ndërtonte një kult të ri.

Kulti i ri do të ishte i tillë që do të evitonte fuqinë e kastës së priftërinjve, se do të ishte shumë më i thjeshtë, duke pasur ky kult një zot të vetëm, që ishte Ateni, dhe që konsiderohej si materializim i Amun-Ra në formën e diskut diellor.

Si ndërmjetës i vetëm mes Atenit dhe shoqërisë egjiptiane do të ishte faraoni, që ndryshoi emrin në Akhetaten, që do të thotë shpirti i Atenit. Këshilltarët dinakë të faraonit llogarisnin që vakumin e pushtetit që do të krijohej nga zhdukja e kastës së priftërinjve ta mbushnin ata me shoqatën e tyre sekrete, që do ta manipulonte faraonin.

Faraoni që e kishte idenë se ç’po ndodhte dhe e pranoi. Për të realizuar këtë ide, faraoni, sipas këshillave, e zhvendoi kryeqytetin nga Theba, ku sundonin priftërinjtë, në një vend në Egjiptin e mesëm, ku sot është qyteti Al-Amarna, dhe ku Akhetateni në kohën e tij filloi të ndërtonte një kryeqytet të ri, të quajtur Aten.

Faraoni urdhëroi që të shkatërrohen të gjithë tempujt e Amun-Ra dhe në vend të tyre të ndërtohen tempujt e rinj të Aten. Në kryeqytetin e ri faraoni krijoi një organizatë sekrete të quajtur Vëllazëria e Tempullit, e cila përbëhej nga njerëz që do të ishin elita e re me anë të së cilës faraoni do të sundonte.

Në këtë organizatë të re dominonin njerëzit e vëllazërisë sekrete, duke filluar që nga njerëzit e ndërtimtarisë, arkitektët dhe proto-sipërmarrësit. Simbolet e kësaj organizate sekrete ishin piramida me syrin gjithëpamës në majë, piramida e dyfishtë, në formë rombi etj.

Piramida me syrin gjithëpamës në majë ishte metaforë për një projekt manipulimi social, me qëllim krijimin e një qendre okulte pushteti të gjithfuqishëm në vend.

Piramida është metafora më e përsosur për ideimin dhe zbatimin e një projekti për të ndërtuar një qendër sekrete pushteti në një shoqëri njerëzore, duke qenë se pjesa e dukshme e shkallëzuar e piramidës mbi tokë tregon institucionet e dukshme, zyrtare, ndërsa pjesa e padukshme e piramidës, nën tokë, në funksion të së cilës është ndërtuar pjesa e dukshme e piramidës, simbolizon shkallët e pushtetit sekret deri tek maja e përmbysur e cila kontrollon gjithçka, çka simbolizohet me anë të syrit gjithëpamës në majë të piramidës së dukshme, që është “syri” i “kokës” sekrete misterioze që drejton gjithçka.

Me këtë që bëri faraoni Akhetaten, ai e bëri politikën e vëllazërisë sekrete, politikë zyrtare të shtetit. Me vdekjen e faraonit Akhetaten, pasardhësi i tij e riktheu kryeqytetin në Thebë, si dhe restauroi kultin e Amun-Ra.

Por Vëllazëria sekrete që krijoi Akhetaten nuk u zhduk dhe vazhdoi të ekzistonte në Aten (Al-Amarna), duke qenë një shtet brenda shtetit, dhe duke ekzistuar edhe edhe në kryeqytetin zyrtar, në Thebë.

Ku qëndron e keqja e madhe e masonerisë ?

Simboli i masonerisë moderne, piramida e dyfishtë, në formë rombi, si dhe simboli tjetër i masonerisë moderne, piramida me syrin gjithëpamës në majë, tradhëton faktin se masoneria moderne spekulative është vazhdim vëllazërisë sekrete të Egjiptit të Lashtë, që ka ekzistuar së paku që nga koha e Amenhotep IV në shekullin XIX para Krishtit, por që gjasat janë që të ketë qenë shumë më e vjetër, që 28 shekuj para Krishtit.

Që masoneria e sotme e ka prejardhjen nga Egjipti i Lashtë, kuptohet dhe nga miti fals që ka krijuar ajo sikur betimi masonik e ka prejardhjen nga sakrifikimi i Hiram Abif dhe ndëshkimi i vrasësve të tij.

Masonët bëjnë një betim të ëprgjakshëm për të cilin thonë se e ka origjinën nga një histori bibilike e vrasjes së arkitektit të Tempullit të Mbretit Solomon, që quhej Hiram Abif, nga tre muratorë të armatosur nga vegla pune, që quheshin Jubela, Jubelo dhe Jubelum.

Ata e vranë Hiram Abifin se ai nuk pranoi t’ u zbulonte sekretet e profesionit të vet. Sipas mitit masonik tre vrasësit u kapën dhe u penduan për krimin.

Atëherë iu kërkua që të zgjidhnin vetë ndëshkimin e tyre. I pari zgjodhi që t’ i pritej fyti dhe t’ i shkulej gjuha, i dyti që t’ i çahej gjoksi dhe t’ i shkulej zemra, e cila do t’ u hidhej si ushqim zogjve ose kafshëve të egra, ndërsa i treti që t’ i digjeshin të brendshmet dhe hiri i tyre të shpërndahej gjithandej. Prandaj masonët pretendojnë se ata e bëjnë sot një betim të ngjashëm.

Problemi është se në Bibël nuk thuhet asgjë për arkitektin Hiram Abif. Në Bibël tregohet vetëm për një Hiram që erdhi në Jerusalem pasi kishte mbaruar ndërtimi i tempullit të Solomonit. Dhe për vetë tempullin dihet se ishte prej druri dhe jo prej guri.

Duket se masonët kanë projektuar në ndërtimin e tempullit të Solomonit një histori nga Egjipti antik, atë të faraonit egjiptian Senquenre Tao, që jetoi në shekullin XVI para Krishtit dhe që u vra se nuk pranoi të jepte dijet sekrete që zotëronte.

Masoneria moderne ka vazhduar traditën e asaj të Egjiptit antik, me anë të një sistemi të transmetimit nga brezi në brez të dijeve ezoterike. Për masonët spekulativë të shekullit XVIII nuk ka ndonjë sekret përmbajtja e letrave të Al-Amarnas.

Me këto simbole, masoneria moderne spekulative, e tradhëton veten si një konspiracion që vazhdon traditën okulte të ideimit dhe zbatimit të një projekti për të ndërtuar një qendër sekrete pushteti në një shoqëri njerëzore, duke qenë se pjesa e dukshme e shkallëzuar e piramidës mbi tokë tregon institucionet e dukshme, zyrtare, ndërsa pjesa e padukshme e piramidës, nën tokë, në funksion të së cilës është ndërtuar pjesa e dukshme e piramidës, simbolizon shkallët e pushtetit sekret deri tek maja e përmbysur e cila kontrollon gjithçka, çka simbolizohet me anë të syrit gjithëpamës në majë të piramidës së dukshme, që është “syri” i “kokës” sekrete misterioze që drejton gjithçka.

Kështu, institucionet e shoqërisë dhe shtetit modern, parlamenti, qeveria, partitë politike, pushteti vendor, gjykatat, policia, OJF-të, mediat etj., janë pjesa e dukshme e “piramidës” së pushteteve në shoqëri, ndërsa ato në fakt kontrollohen nga një “piramidë” e padukshme pushteti, që i manipulon ato sipas konveniencave të një oligarkie sekrete, që vërtet nuk duket por që realisht ka syrin gjithëpamës” në majë të piramidës së dukshme të pushteteve në shoqëri.

E gjithë kjo realizohet duke vënë masoneria njerëzit e Vëllazërisë konspirative në poste-kyçe në funksionet publike. Zeja kryesore e kësaj oligarkie sekrete është manipulimi i ngjarjeve në rang vendi dhe në rang botëror.

Revolucioni Francez në shekullin XVIII është një deja vu e asaj që ndodhi në Egjipt në shekullin XIV para Krishtit, në kohën e Amenhotepit IV (Akhetaten). Pas Revolucionit francez qendron llozha e madhe masone e Francës e krijuar në 1731, 58 vite para revolucionit, Grand Orient de France.

Veçanërisht e implikuar në përgatitjen e revolucionit ka qenë një llozhë masonike në orbitën e Grand Orient, që quhej “Les neuf soeurs”(“Nëntë motrat”).

Para fillimit të revolucionit dhe në fillimet e tij, Mjeshtri i Madh i Grand Orient ka qenë një aristokrat shumë i lartë, Louis Philippe, Duka i Orleanit, kushëriri i mbretit Louis XVI. i cili pretendonte fronin mbretëror të Francës.

Më vonë ky do të bëhej Mbreti Louis Philippes II dhe do të mbretëronte nga viti 1830 në 1848. Masonët e kishin bindur atë se që të bëhej mbret, ishte i nevojshëm një revolucion që do të rrëzonte Burbonët nga froni, dhe që do të godite kishën që ishte mbështetëse e Burbonëve.

Ashtu si Amenoteph IV, 32 shekuj para tij, edhe Duka i Orleanit, e pranoi planin e masonëve, pa e kuptuar plotësiht se për çfarë qëllimesh donin ta përdornin.

Kështu që ai dhe aristokratë të tjerë ndihmuan masonët që të organizonin revolucionin, që në fakt u krye sipas skenarit të një grushti shteti, pa pjesëmarrje masive të turmave, aq në Paris dhe jo më në pjesën tjetër të Francës që ishte thjesht spektatore e asaj që po ndodhte.

Pasi u përmbys mbreti, oligarkia sekrete e revolucionit e harroi premtimin që i bëri Dukës së Orleanit dhe shpalli Republikën, në dukje të qytetarëve.

Por në 28 korrik 1794, Robespieri, nga foltorja e Konventës (parlamentit) denoncoi faktin se Republika kishte rënë nën kontrollin e një oligarkie sekrete, masonerisë: “Unë nuk guxoj të them emra në këtë moment e vend. Unë nuk mund t’ i lejoj vetes të çjerr vellon që mbulon këtë mister të thellë të Antikitetit.

Por unë mund të afirmoj që mes autorëve të këtij komploti janë agjentë të këtij sistemi korrupsioni e ekstravgance, më i fuqishmi i shpikur nga të huajt për të mposhtur republikën”. Pas këtij fjalimi, Robespieri, në dy të mëngjesit u arrestua, dhe ditën në vazhdim u çua në gijotinë.

Kryeministri britanik i kohës, William Pitt i Riu, duke parë atë që po ndodhte në Francë, si dhe atë që kishin bërë masonët në Amerikë, ku kishin ideuar dhe zbatuar planin e shkëputjes së kolonive amerikano-veriore nga Kurora Britanike, me anë të një rebelimi, në vitin 1799 bëri që parlamenti të miratojë «The unlawful societies Act», që ndalonte të gjitha shoqëritë që u kërkojnë anëtarëve të tyre të mbajnë një betim dhe një obligim të fshehtë, duke përfshirë dhe ato masonike.

Pra, kryeministri Ëilliam Pitt, i cili do të ishte armiku më i pakompromis i Francës revolucionare dhe më pas napoleoniane, prakitikisht kishte një teori konspiracioni sipas së cilës masonët kishin konspiruar në Francë për përmbysjen e rendit politik dhe shoqëror në fuqi dhe se të njëjtën kishte rrezik ta bënin dhe në Britaninë e Madhe.

Ligji i miratuar i jepte kësaj teorie konspiracioni. Por nën presionin e llozhave masonike, ato u përjashtuan specifikisht nga ky ligj, por u detyruan që t’ u paraqesin autoriteteve një herë në vit listën e anëtarëve të tyre.

Shumë kohë më vonë, në vitin 1967 ky detyrim u hoq. Në SHBA masoneria moderne u soll nga francezët, edhe pse atje u përhap kryesisht Riti Skocez i masonerisë, që është ende dominues.

Riti Skocez që u përhap në SHBA në shekullin XVIII, në fakt u ideua në Paris, në vitet gjashtëdhjetë të shekullit XVIII, nga një forum mason i quajtur Këshilli i Perandorëve të Lindjes dhe Perëndimit, si një rit me 25 shkallë hierarkie dhe sekreti.

Ky do të quhej dhe Riti «Morin» se masoneria pariziane i dha licencën një masoni nga Bordo, tregtarit Estienne Morin, që ta përhapte këtë rit në Botërn e Re (dy Amerikat), duke e emëruar në 1761 Inspektor i Madh për Botën e Re.

Ishte koha kur Franca dhe Britania e Madhe ishin rivale dhe armike, kështu që duket se masoneria franceze duhet ta ketë parë misionin e saj në Botën e Re, si një subversion në zotërimet koloniale të Kurorës Britanike.

Si bashkëpunëtor i Morin ishte një holandez i natyralizuar në francez, Henry Andreë Francken. Francken shkoi në 1767 në New York, ku bëri zëvendës-inspektor të përgjithshëm një tregëtar çifut të quajtur Moses Michael Hays. ku dha një licencë masonike për hapjen e një llozhe në Albany, në zotërimet britanike.

Me këtë rast u hap në Neë York llozha e parë masonike në zotërimet britanike në Amerikë, në Albany të Neë York. Heys do të bëhej përhapësi i masonerisë së Ritit Skocez në Amerikën Veriore, duke emëruar në 1781 tetë nën-inspektorë të përgjithshëm.

Nga këta Issac De Costa, një çifut me origjinë portugeze do të bëhej themelues i masonerisë së Ritit Skocez në Karolinën e Jugut, Abraham Forst në Virginia, Joseph M. Myers në Meryland, Barend M. Spitzer në Georgia.

Ndoshta është rastësi, por nga këto shtete ka dalë numri më i madh presidentësh të SHBA në dekadat në vazhdim. Do të ishte llozha masonike e Bostonit ajo që do të kishte një peshë të madhe në Revolucionin Amerikan.

Sot në SHBA dominon masoneria e Ritit Skocez, e cila është një zhvillim i Ritit Morin, duke evouluar nga një rit me 25 gradë, në një rit me 33 gradë. Në fakt, gradët në Ritin Skocez fillojnë nga e katërta, për të vazhduar deri tek e tridhejtëetreta.

Riti Skocez quhet Appendant (i atashuar, i shtuar) dhe për t’ u anëtarësuar në të, dikush duhet të jetë anëtar i një llozhe masone. Riti Skocez, që mund të konsiderohet edhe si aristokracia e masonerisë anglosaksone, funksionon mbi parimin e tyre që mund të quhen superllozha.

Për të hyr në sistemin e hierarkisë të Ritit Skocez, nga grada e katërt tek e tridhjetëetreta, duket të jesh anëtar i një llozhe masone, dhe të kesh arritur gradën e tretë, atë të master mason (mjeshtrit mason).

Vetëm pas kësaj mund të hysh në superllozhë, duke marrë gradën e katërt, që është më e ulta, dhe që quhet «Secret Master». Grada më e lartë, e tridhjetëetreta është ajo e Sovereign Grand Inspector General (Inspektorit të Madh të përgjithshëm Sovran).

Menjëherë poshtë tij në gradën e tridhjetë e dytë është Sublime Prince of Royal Secret (Princi Sublim i Sekretit Mbretëror).

Në gradën e tridhjetë e dytë është: General Inspector Inquisitor Commander (Komandanti hetues-Inspektor i përgjithshëm) Në masonerinë amerikane llozhat e njohin formalisht Ritin Skocez, ndërsa United Grand Lodge of England nuk e njeh, por nuk e ndalon pjesëmarrjen në të të anëtarëve të saj.

Rrjeti i llozhave masonike të Ritit Skocez në SHBA drejtohet nga dy qendra të fuqishme: Këshilli Suprem për Juridiksionin e Jugut (të SHBA) në Washington D. C. Dhe Këshilli Suprem në Lexington Massachusets, për Juridiksionin e Veriut (të SHBA).

Sot në botë ka dy linja kryesore rivale të masonerisë së lirë, masoneria anglosaksone dhe ajo franceze, të cilat kontrollojnë llozha në vende të ndryshme të botës që janë në orbitën e tyre.

Masoneria anglosaksone ka tre qendra kryesore të fuqishme, nga të cilat një është në Londër (United Grand lodge of England) dhe dy në SHBA, të cilat janë Këshilli Suprem për Juridiksionin e Jugut (të SHBA) në Washington D. C. Dhe Këshilli Suprem në Lexington Massachusets, për Juridiksionin e Veriut (të SHBA).

Ndërsa Grand Orient de France është organizata më e fuqishme masonike në Francë, dhe i përket grupit ateist të masonerisë ndërkombëtare, duke qenë dhe zemra e tij.

Kjo organizatë është një rivale e përjetshme e masonerisë anglosaksone, me të cilën është armiqësuar që në vitin 1877, kur Grand Orient hoqi kriterin e besimit tek Zoti për pranimin e anëtarëve.

Nga fjalët e Mjeshtrit të Madh të Grand Orient, Quillardet, që vizitoi Shqipërinë para disa kohësh, u mësua se sot kriter për t’ u pranuar në këtë organizatë masonike është ateizmi.

Kjo u bë e qartë kur Quillardet, në intervistën që dha në emisionin «5 pyetje nga Babaramo», në Neës-24, kur u shpreh se masoneria është e nevojshme të ekzistojë për të garantuar laicizmin e shoqërisë, përkundër rrezikut të dominimit të klerikalizmit, paraqiti si një ndër rreziqet edhe shtimin e teorive antidarviniste.

U mor vesh, frankomasoneria e Grand Orient e paska darvinizmin, pra ateizmin, princip të saj, pavarësisht se Guillardet deklaroi se në masoneri nuk ka doktrinë, dhe se ajo është një bashkim i mendjeve të lira. Por, del se është një bashkim i mendjeve që janë të lira të besojnë se njeriu e ka prejardhjen nga majmuni.

Të gjitha organizimet shoqërore që kanë marrë si një nga premisat e tyre-bazë teorinë se njeriu e ka prejardhjen nga majmuni kanë përfunduar duke e majmunizuar njeriun. Komunizmi është prova më impresionuese për këtë gjë. Masoneria franceze e Grand Orient nuk mund të bëjë përjashtim.

Ku qëndron e keqja e masonerisë sot? Në pamje të parë masoneria të le përshtypjen e një trilli të çuditshëm ku burrat bëjnë një lojë fëmijësh. Por e vërteta është se këtu ka një të keqe të madhe. E keqja e madhe e masonerisë është se ajo influencon në vendimmarrjen publike, në mënyrë konspirative.

Një shtetar, politikan, deputet, gjykatës, prokuror, gjeneral, biznesmen, botues, profesor etj., që është mason do të veprojë në punën e tij publike, jo siç do t’ i thoshte ndërgjegjia e tij dhe interesi publik, por sipas urdhërave të masonerisë dhe në interes të anëtarëve të vëllazërisë sekrete.

Urdhëri i vëllazërisë sekrete dhe është ligji më i lartë për masonin dhe prevalon mbi ligjin publik. Një funksionar publik i çdo rangu qoftë, që është mason, nuk e ka më vetëdijen dhe interesin e shërbyesit publik, por vetëdijen dhe interesin e shoqërisë sekrete.

Ai është një konspirator që vepron jo më për të mirën publike, por për konsolidimin e pushtetit okult dhe të pasurisë së vëllazërisë dhe anëtarëve të saj.

Siç tregova më lart, Riti Skocez me 33 shkallët e tij është një strukturë ezoterike e sofistikuar, që të ndriçon për një qendër konspiracioni për të krijuar një pushtet të gjithëfuqishëm okult në shoqëri.

Simotra e saj franceze Grand Orient nuk është më ndryshe. Në kushtet e shoqërisë së sotme perëndimore, asgjë nuk e justifikon ekzistencën e një strukture të tillë si masoneria.

Nëse masoneria kishte një justifikim në shoqëritë me kasta, ku ajo ishte një formë e organizuar disidence, si dhe një kundërbalancim i aristokracisë dhe kastës së klerikëve, që ishin të gjithëfuqishme, sot ajo nuk ka një justifikim.

Sot masoneria është bërë ajo çka njerëzit e saj pretendojnë se ishin kleri dhe aristokracia, kur masoneria luftoi kundër tyre, pra kastë që ushtron një pushtet okult në shoqëri.

Është shumë alarmuese që tek masoneria marrin pjesë njerëz që kanë poste të rëndësishme zyrtare në sistemin publik të institucionev, në shoqërinë civile, biznes, media etj.

Në Itali, në 1982, policia zbuloi rastësisht dokumentet e llozhës masonike të Romës “Propaganda Due“ (P 2) ku kishte shumë deputetë, senatorë, ministra, gjykatës, prokurorë, funksionarë të lartë të shërbimeve sekrete, diplomatë, ushtarakë të lartë, funksionarë të lartë të policisë, afaristë, gazetarë etj.

Kuptohet se bashkimi i njerëzve të fuqishëm nga këto fusha, në një shoqatë të fshehtë ishte në kuadrin e një konspiracioni për të krijuar një qendër pushteti okult, në dobi të konspiratorëve. Zbulimi kësaj llozhe është shpjeguar edhe me atë se ishte pjesë e rivalitetit mes linjave të ndryshme të masonerisë ndërkombëtare.

E pra, deri atëherë italianët që besonin tek pushteti okult masonik, ishin vënë në lojë si paranojakë, maniakë të teorive të konspiracionit etj., por doli të ishte ndryshe. Paranojakë kishin qenë ata që nuk besonin në to. Masoneria është mafie e legalizuar.

Ata që e shfajësojnë masonerinë me argumentin s endryshe nga mafia, ajo nuk e shkel ligjin, bëjnë sikur harrojnë se masoneria nuk ka nevojë ta shkelë ligjin se ajo qëndron mbi ligjin dhe e bën ligjin.

Masoneria sigurisht që ka pasur një influencë të madhe në ngjarje të rëndësishme historike dhe kjo gjë thuhet jo vetëm nga ata që shpërfillen si teoricienë konspiracionesh.

Në librin e një autoriteti si Bernard Lewis “Lindja e Turqisë moderne”, ku thuhet se llozhat masonike patën një rol të madh në Revolucionin Xhonturk dhe në ngjarje të tjera në Imperinë Osmane dhe Turqi dhe dihet se xhonturqit krijuan një kastë që ushtronte një pushtet okult pas institucioneve zyrtare me anë të Komitetit, të ashtuquajtur, për Bashkim e Përparim.

Ajo që i përgënjeshtron pretendimet e masonëve, se ata janë një shoqatë idealiste, e pafajshme, nëse doni snobësh, është betimi masonik që është i frikshëm dhe i përgjakshëm.

Masonët betohen se nëse do të nxjerrin sekretet e Vëllazërisë, atyre le t’ u çahet gjoksi dhe do t’ u shkulet zemra, dhe do t’ u jepet si ushqim zogjve apo kafshëve të egra, se do t’ u shqyhen gjymtyrët, do t’ u digjen mushkëritë dhe do të shpërndahet hiri në ajër.

Pretendimi i masonëve se këto kanë mbetur nga tradita nuk duket bindës. Përse janë dashur në të shkuarën këto betime kanibaleske dhe përse duhen ende sot, nëse është fjala për një shoqatë që pretendon të jetë një shkollë morale?

Dhe të mendosh se në çdo shkallë të masonerisë bëhet një betim i ri, më i egër. Masoneria është një fe sekrete, që i shërben një kaste sekrete, si instrument sundimi okult në shoqëri.

Masoneria dhe demokracia, masoneria dhe liria përjashtojnë njëra tjetrën. Demokracia sa kohë ekziston masoneria nuk mund të jetë veçse demokraci masonike, ashtu si demokracia në kohën e komunizmit ishte demokraci e ashtuquajtur popullore, që ishte eufemizmi komunist për despotizmin.

Argumenti i masonëve se fakti që ata i ka luftuar fashizmi tregon se kanë qenë në dobi të lirisë nuk vlen, se fashizmi shikonte tek masoneria një qendër rivale pushteti despotik. Masonët kanë si strategji kryesore për të zhvlerësuar kritikat ndaj tyre, që t’ i etiketojnë kritikat ndaj tyre si teori konspiracioni.

Me këtë ata e projektojnë tek kundërshtarët e tyre të keqen e vet, pra konspiracionin. Por a nuk është sekreti i shkallëzuar i masonëve, i ruajtur me betime makabre, premisë logjike për teori konspiracioni?

Është absurde dhe skandaloze që një instrument pushteti okult despotik, oligarkik, i trashëguar nga Antikiteti i thellë, të paraqitet sot si instrument në dobi të lirisë, demokracisë, së mirës dhe së drejtës.

Karl Popper në librin e vet “Shoqëria e Hapur dhe Armiqtë e Saj” (1945), shkruan: “Unë nuk dua të them që konspiracionet nuk ndodhin kurrë. Në të kundërt, ato janë fenomen social tipik”. Popper gjithashtu thotë: «Konspiracionet ndodhin, kjo duhet pohuar.

Por fakti që të godet, i cili, pavarësisht ndodhjes së tyre, disaprovon teorinë e konspiracionit, është që pak nga këto konspiracione janë përfundimisht të sukseshme. Konspiratorët rrallë e konsumojnë konspiracionin».

Shumë e drejtë! Prandaj ky libër nuk përkthehet në Shqipëri, edhe pse ai i ka dhënë emrin kolanës së botimeve të fondacionit në Shqipëri, “Libra për një shoqëri të hapur” të Piro Mishës, se Fondacioni “Soros” që i financon këto botime, është një strukturë në orbitën e masonerisë. Popper e ka fjalën për rastet që i konvenojnë atij, por kjo që thotë ai mund të shihet dhe me vlerën e një postulati universal.

Duke ndjekur logjikën e Popper mund të thuhet se teoritë e konspiracionit, përveç kur konspiratorët vetëzbulohen pas suksesit të plotë, kur e gjykojnë të arsyeshme, ose rastit kur del një i penduar nga rradhët e konspiratorëve që rrëfehet, siç ndodhi me mafian, që ishte një konspiracion, vërtetohen me prova të tërthorta.

Kjo vlen dhe për masonerinë. Masoneria është e ngjashme me “Vëllain e Madh” në “1984” të George Orwell, pra është një qendër pushteti despotik okult.

Formula e artistëve !

Formula e artistëve, piktorëve, skulptorëve të Rilindjes në lidhje me bukurinë u ka qëndruar sprovave të kohës.

Edhe sot, portretet e gjenive të penelit konsiderohen si të bukur, pavarësisht ndryshimit të tendencave. Leonardo da Vinçi dhe mjeshtrit e vjetër e kishin shumë të qartë se çfarë do të thoshte bukuri e përjetshme, si ta pasqyronin atë në veprat e tyre e mbi të gjitha si t'ia përcillnin brezit pasues të artistëve.

Ky është rezultati i një studimi të fundit, sipas së cilit një kod i krijuar prej tyre dhe i përdorur për të sjellë në jetë veprat e pavdekshme, u ka qëndruar më së miri sprovave të kohës.

Artistët e Rilindjes ndiqnin 5-6 kritere neoklasike, të cilat i ndihmonin që të përcaktonin konturet dhe parametrat e një fytyre, që do të ishte përjetësisht e bukur.

Këto kritere ishin të tilla që konsideroheshin njësoj si nga mashkulli ashtu edhe nga femra, pra qoftë mashkull, apo femër ai që i sheh portretet ka të njëjtën ndjenjë të lartë e vlerësim estetik për to.

Një prej tyre, që ka të bëjë me parametrat, për shembull, është ai që gjerësia e fytyrës duhet të jetë 4 herë sa ajo e hundës dhe lartësia e ballit, gjatësia e hundës dhe lartësia e fytyrës duhet të jenë në proporcione të njëjta dhe të kenë të njëjtën lartësi.

I vetmi rregull që doli se nuk ishte ai i duhuri, ishte raporti hundë-gojë. Shkencëtarët kanë zbuluar se një gojë jo shumë e plotë ishte ajo më e preferuara tek autorët e Rilindjes.Në studim, tiparet konsideroheshin më atraktive, kur gjerësia e gojës ishte 1.6 herë më e madhe se gjerësia e hundës.

Kodi në fjalë sugjeronte shifrën 1.5 herë më të madhe. Saktësia e rregullave u testua, duke u treguar 36 vullnetarëve fotografitë e 420 personave, 32 prej të cilëve njerëz të famshëm. Meg Ryan ishte në krye të klasifikimit me 8.4 pikë, ndër 1.0 të mundshmet. Rock Hudson ishtei dyti me 7.8 dhe Keanu Reeves, i treti me 7.3.

Ndërkohë,sikurse nuk pritej, Greta Garbo, e cila është shquar për një fytyrë shumë proporcionale dhe interesante, kapi vetëm shifrën 7. Ndër të tjera, 4 fytyra anonime që iu treguan personave dolën shumë mirë, por sigurisht që nuk mund të mateshin me pikavarazhin e yjeve të sipërpërmendur.

Kërkimi u bë nga një skuadër biostatisticienësh nga Universiteti i Nebraskës dhe u publikua në revistën "Tiparet e njohjes". Kërkuesit dolën në përfundimin se mjekrat e vogla janë shumë më tërheqëse në rastin e femrave, ndërkohë që po aq të këndshme për syrin janë edhe hundët e vogla, distancat e mëdha mes të dy syve dhe gojët e vogla.

Për sa u përket tipareve të portreteve mashkullore,ndër më perfektet janë simetria e buzës së sipërme me atë të hundës. Tërheqëse është edhe ndarja e fytyrës në dy pjesë simetrike.

Meshkujt dhe femrat zakonisht ranë dakord në kriteret e tërheqjes së përgjithshme, por meshkujt u treguan shumë më bujarë në vlerësimin e fytyrave të marra në shqyrtim.

Fytyrat femërore morën një vlerësim më të madh nga të dyja sekset, çka do të thotë se fytyrat femërore në përgjithësi dalin se janë më tërheqëse nga ato mashkullore dhe kjo nga të dyja sekset.

Goja e vogël, gjithashtu, ishte një nga tiparet që u vlerësua më shumë si nga meshkujt, ashtu edhe nga femrat, ndërkohë që një tipar shumë modern, si për femrën ashtu edhe për mashkullin e sotëm, u konsiderua trashësia e buzës së sipërme.

Zakonisht, në reklamat e biznesit preferohet që personazhet që duhet të shfaqen si biznesmenë duhet të kenë pikërisht këtë tipar.

Grupi studimor, ndër të tjera, nxori në dritë se pavarësisht se studimi është marrë kryesisht me gjeometrinë e fytyrës së portreteve të pikturave të Rilindjes për të nxjerrë kodet e përdorura në fytyrat që mbartin të ashtuquajturën bukuri e përjetshme, bukuria në fund të fundit është diçka shumë më komplekse dhe nuk mund të matet vetëm me vizore.

Bukuria qëndron në sytë e atij që sheh dhe është e bukur jo ajo që është e bukur, por ajo që na duket e bukur.

Për t'iu rikthyer edhe njëherë tipareve të portreteve të Rilindjes, veç kodeve të zbuluara nga studime të herëpashershme, brenda tyre ka ende mister, një mister që buron nga frymëzimi i gjenive të atyre shekujve, të atyre gjenive që nisën të sjellin dritë pas periudhave të errëta të Mesjetës

Misteri i numrit 13 !

Evropianët, veçanërisht anglo-saksonët janë shumë supersticiozë, kur bëhet fjalë për numrin 13. Sipas tyre, nëse 13 persona ndodhen të ulur në të njëjtën tryezë,njëri prej tyre do të vdesë brenda vitit.

E premtja e datës 13 konsiderohet një datë shumë e keqe dhe një ditë e mbrapshtë. Dita e 13 e vitit, kati i 13, numri 13, të gjitha konsiderohen si ndjellës të fatkeqësive. Me një fjalë, çdo gjë që përmban 13 është “e mallkuar”.

Edhe në Rusi,numri mendohet se ka lidhje me djallin. Por nga vjen i gjithë ky supersticion negativ për numrin 13 dhe përse popuj e kultura të tjera nuk e kanë një fiksim të tillë? Triskaidekaphobia është frika nga numri 13.

Fjalët që përbëjnë termin e mësipërm janë marrë nga latinishtja dhe greqishtja e vjetër, edhe pse në ato kohë mbi këtë numër nuk kishte rënë hija e zezë e mallkimit.Zakonisht njerëzit e kanë lidhur numrin 12 me bollëkun dhe me plotësinë e gjërave.

Kështu ka 12 zotër olimpikë, 12 shenja të horoskopit, apo 12 dishepuj. Nëse këtij numri të plotë i shtohet një tjetër, atëherë situata bëhet e paqartë dhe e paparashikueshme.

Juda ishte i ftuari i 13 në Darkën e Fundit dhe kjo është një nga arsyet që ky numër konsiderohet si ndjellës i fatkeqësive.Në gjysmën e dytë të shekullit të kaluar pati disa teori në lidhje me këtë numër, sipas të cilave në Sabath kishte 13 shtriga.

Megjithatë, kisha nuk e konfirmoi kurrë një gjë të tillë. Po të kërkosh një shpjegim në Fjalorin e Supersticioneve të Oksfordit, numri 13 lidhet me të premten e datës 13, e cila u përmend për herë të parë në vitin 1913,700 vjet pas shpërbërjes me dhunë të Urdhrit të Kalorësve të Tempullit.

Të premten e datës 13 të vitit 1307, të gjithë kalorësit tempullarë u kapën në Francë dhe kështu urdhri reshti së ekzistuari.Një tjetër fakt për cilësimin e numrit si “të mbrapshtë” është se letra e 13 e Tarotëve është letra e vdekjes.

Kjo është vendosur në Italinë e shekujve 15-16, por nuk ka të bëjë aspak me Darkën e Fundit.Shumë interesant është edhe fakti se numrit 13 nuk i ishte kushtuar ndonjë vëmendje e veçantë në Shtetet e Bashkuara të Amerikës deri në shekullin e 19.

Emri zyrtar i Deklaratës së Pavarësisë është: “Deklarata e Pavarësisë së 13 Kolonive” dhe brenda 15 vitesh vendi quhej 13 Shtetet e Bashkuara. Në fund të shekullit të 18,numri 13 simbolizonte pavarësinë dhe bashkimin e vendit të ri.

Më 4 korrik, në Ditën e Pavarësisë,kishte 13 të shtëna me top dhe disa rituale të tjera tradicionale,të cilat përsëriteshin 13 herë rresht.

Vetëm kur 13 shteteve iu shtua shteti i 14, ai i Vermontit në vitin 1791, çdo ritual bëhej me numrin e ri, pra me numrin 14, i cili u konsiderua si numri i fatit.Deri në shekullin e 19 kishte një tjetër supersticion të lidhur me 13-n, ai i 13 miqve të ulur rreth së njëjtës tryezë.

Për të shpjeguar frikën e disa popullatave ndaj këtij numri ka një mori librash që merren me zanafillën e kësaj fobie që vazhdon edhe sot në Evropë, por edhe në vende të tjera.

Në fund të shekullit të 19, ky supersticion u përhap edhe përtej oqeanit Atlantik. Shkrimtarë nga vende të ndryshme, si Fjodor Dostojevski, Henrik Ibsen, Leon Tolstoi, Zhul Verni apo Oskar Uajld e kanë përmendur jo pak këtë numër në veprat e tyre.

Në vitin 1880, disa njujorkezë vendosën që të hiqnin këtë paragjykim që ishte kthyer në një fiksim të vërtetë. Kështu një veteran i Luftës Civile dhe një njeri i njohur në rrethet e larta,William Fowler vendosi që të krijonte një klub,anëtarët e të cilit të darkonin datën e 13 të çdo muaji dhe rreth tryezës të uleshin 13 anëtarë të klubit.

Darka e tyre e parë u organizua në hotelin “Knickerbocker”, të premten e 13 janarit të vitit 1881, në dhomën numër 13. Kjo nuk ishte vetëm një luftë kundër këtij numri që ishte bërë shumë i famshëm dhe i rrezikshëm, njëherazi, por edhe një luftë kundër të gjitha llojeve të bestytnive e supersticioneve të kohës.

Duhet thënë se njerëzit, të gjithë pa përjashtim, po jepeshin shumë pas shenjave, falleve e dukurive të tjera okulte e misterioze, dhe kjo ishte kthyer në një epidemi, pasi i kishte kaluar përmasat e një fiksimi të përkohshëm.Gjatë rrugës drejt vendit të darkës, të ftuarit kaluan nën një shkallë të posaçme, hodhën kripë në tryezën e tyre dhe i vendosën pirunjtë në tryezë në formë kryqi.

Në një tabelë të madhe të varur në mur ndodhej parulla: “Nos Morituri Te Salutamus” (“Ne të vdekshmit të përshëndesim”). Ky klub u bë shumë i famshëm dhe ajo që nisi si një kundërshti ndaj supersticioneve, e kryesisht ndaj fiksimit për numrin 13, u shndërrua në një klub aventurierësh që ndërmorën shumë veprime të rrezikshme për të hedhur poshtë paragjykimet e kohës.

Po për sa i përket darkës së famshme, menyja u soll në gurë varri, ndërsa tryeza e darkës ishte ndriçuar nga kafka boshe me qirinj brenda, tamam si në netët e Hollouinit. Sallatat dhe ushqimet e ndryshme erdhën në pjata që kishin formën e arkivoleve.

Ndërkohë i gjithë ambienti rrotull ishte zbukuruar me sende që sjellin fat të keq, si pasqyra të thyera apo silueta macesh të zeza.Në vitin 1887,klubi ishte shndërruar në një institucion shumë popullor dhe numëronte 487 anëtarë.

Në vitin 1895, krijuesi i tij deklaroi se numri i vetëvrasjeve mes anëtarëve të klubit ishte shumë më i vogël se përqindja mesatare e vendit. Pavarësisht të gjitha veprimtarive zbavitëse që bëheshin në të dhe mesazhit që ata synonin të përcillnin, klubi i të 13-ve u shpërbë në vitin 1914 për shkak të fillimit të Luftës së Parë Botërore.

Të gjithë anëtarët ranë dakord se mungesa e respektit për vdekjen në një epokë lufte do të ishte e pavënd.

Kur do të përmbyset Bota ?!

Shpërthime vullkanike të mëdha,stuhi magnetike, rrezatime nga hapësira etj... Pas vetëm tre vjetësh në Tokë do të mbretërojë ferri, ose të paktën sipas Laurenc Xhozef, fizikan nga SHBA dhe autori i librit "Apokalipsi 2012".

Bindjet e tij bazohen në një fakt: më 12 dhjetor të vitit 2012 do të përfundojë cikli i kalendarit Maja, qytetërimi misterioz që banoi në Amerikën Qendrore nga viti
1800 përpara Krishtit deri në vitit 1450 pas Krishtit.

Për më shumë të nesërmen e asaj dite do të ndodhë solstici dimëror dhe Dielli do të pozicionohet me qendrën e Rrugës së Qumështit për herë të parë pas 26 mijë vjetësh...

A duhet të shqetësohemi?

Pozicionimi astronomik nuk do të jetë i rrezikshëm, të paktën sipas shkencëtarëve që e mbikëqyrin hapësirën në vazhdimësi. Për shembull në vitin 2002 pesë planetë u pozicionuan në një vijë të drejtë në harkun e 33 gradëve pa shkaktuar asnjë pasojë në kozmos. Ndërsa kultura Maja ishte një nga më komplekset në botë dhe shquhej për diturinë në fushën e matematikës dhe astronomisë.

Por e gjitha kjo po krijon një klimë ankthi në lidhje me vitin 2012 që kujton pak a shumë atë të vitit 2000. Kur sipas raporteve në të gjithë botën u shpenzuan rreth 300 miliardë dollarë për të ndërhyrë në sistemet informatike dhe për të parandaluar katastrofën e madhe. Por, gjithsesi, ne jemi bijë të një apokalipsi.

Gjashtëdhjetepesë milionë vjet më parë, toka u trondit nga një kataklizëm i vërtetë. Një meteor tepër i madh me një diametër rreth 10 km, ndezi në flakë atmosferën dhe u përplas në brigjet Yukatan (në Meksikë) duke shkaktuar një krater të gjërë më shumë se 100 kilometra dhe një re pluhuri që do ta mbulonte të gjithë tokën për vite me radhë si një perde e zezë.

Dhe përfundoi kështu epoka e dinosaurëve, reptilët e mëdhenj që për miliona vjet kanë qenë "të zotët" e planetit.

Ndërsa në atë epokë, gjitarët arrinin madhësinë fizike të një qeni. Por çuditërisht ata i mbijetuan katastrofës. Dhe madje përfituan nga ajo:duke mos qenë më të kërcënuar nga zvarranikët gjigandë filluan të evoluonin derisa u bënë ata dominuesit e vërtetë të planetit Tokë.

Epoka e re e gurit

Edhe në ditët e sotme, siç ndodhi në vitin 1999, disa e lidhin këtë histori me Nostradamusin (Michel de Notre-Dame,1503-1566). Por në fakt, Nostradamusi e kishte parashikuar katastrofën edhe disa herë të tjera në shekujt e kaluar, por asnjë informacion nuk lidhet me vitin 2012.

Një hipotezë më shkencore apokalipsi është teoria e Olduvait, e formuluar në vitin 1989 nga inxhinieri Riçard Dukan, mbi bazën e të dhënave botërore mbi energjinë dhe popullsinë.

Hipoteza e merr emrin nga ultësira e Olduvait në Tanzani, duke u konsideruar si një metaforë e kohës së gurit të cilës ka mundësi që t'i rikthehemi pas vitit 2012...

Por hipoteza të tilla tashmë na kanë bërë tepër skeptikë, pasi të tilla katastrofa janë parashikuar që nga viti 1979 deri në 2008, por që asnjë prej tyre nuk rezultoi e vërtetë.

Por ka pasur edhe raste tragjike si "Heaven's Gate": në vitin 1997.39 persona u vetëvranë me shpresën se do të arrinin në një "nivel superior" përpara se bota të shkatërrohej.

Një bindje që thellohet së tepërmi mund të ketë rrënjë politike dhe sociale, mbi të gjitha nëse përcillet nga persona që kanë pozicione të fuqishme.

Të influencohesh nga mendimi i një apokalipsi do të thotë ta lëshosh veten në një rrjedhë mendimesh duke mos bërë asgjë për ta parandaluar. Ose mund të klasifikohet edhe si një sjellje që bën reale një profeci.

FUNDI I NJË CIKLI PREJ 5.125 VJETËSH

Majat ishin matematikantë të zotë (njihnin mirë konceptin e "zeros") gjithashtu edhe astronomë të shkëlqyer, pasi eklipset i llogarisnin me saktësi. Ndërsa për të matur kohën ata përdornin tre kalendarë. Kishin një kalendar shumë antik i tipit fetar i quajtur "Tzolk'in", i cili numëronte 260 ditë (ndarë në 13 muaj me nga 20 ditë).

Pastaj ishte dhe një kalendar që ndiqte stinët dhe zgjaste 365 ditë. Dhe i treti ishte një kalendar që numëronte një periudhë prej 5.125

vitesh. Kështu si në kalendarin grek që numëroheshin vitet nga fillimi i Lojërave të para Olimpike ose ai romak ku numërimi fillonte nga themelimi i Romës, edhe kalendari mitik i Majave fillonte nga një ditë e caktuar që ndoshta përfaqësonte një ngjarje të rëndësishme, ndoshta ajo që për ne është viti 3113 përpara Krishtit.

Ky kalendar përfundon në vitin 2012, por ndoshta ky nuk mund të jetë një fund i keq,pasi për Majat përfundimi i një cikli të caktuar do të thoshte një festë e madhe.

Fundi i kohës

Majat ishin astronomë të zotë...dhe kalendarët e tyre përfundojnë në vitin 2012.
Sipas disa të thënave antike, "Roma dhe bota do të ishin të sigurta derisa Koloseu të qëndronte në këmbë".Dikush profetizoi datën dhe më pas me mijëra pelegrinë shkuan te Papa për të larë mëkatet.

28.10.1992

Ati i përnderuar Le Jang Lim i Kishës Misionare të Tamit në Korenë e Jugut, tha se Krishti do të merrte 144 mijë të besuarit e tij në mesnatën e kësaj dite për t'i shpëtuar nga katastrofa e madhe. Më shumë se 100 mijë persona u prezantuan në rreth 200 kisha fundamentaliste. Por Le Jang Lim u arrestua për shfrytëzimin e 4 milionë dollarëve që kishte mbledhur nga dhurimet e besimtarëve.

7.1999

Një parashikim i dytë për fundin e botës nga ana e Nostradamusit.

11.1999

U hodh hipoteza se një eksperiment i fizikës atomike në laboratorët nacionalë të Brokhaven në SHBA mund të shkaktonin një vrimë të zezë që mund të shkatërronte Tokën.

31.12.1999

Dita përfundimtare e mijëvjeçarit (sistemet informatike duhej të ishin futur në krizë).

19.1.2038

Në këtë datë është parashikuar një tjetër fund, por ky nga sistemi "Unix".

Çfarë ndodhi në të vërtetë me Benito Musolinin ?

Musolini është akoma i burgosuri i Badoljos dhe në Romë sundon kaosi. Është vera e vitit 1943, më dramatikja që prej kohës kur ka filluar lufta.

Një nga shefat e shërbimit sekret nazist në Itali është Herbert Kapler, majori që disa muaj më vonë 24 mars të vitit 1944 organizoi një masakër, ku u vranë 335 civilë me një të shtënë mbas koke, një reprezalje monstruoze, për shkak të atentatit partizan të rrugës "Razela" një ditë më parë.

Në atë fillim gushti të vitit 1943, majori Kapler ka për të kryer misionin e pamundur. Duhet të arrijë të çlirojë Benito Musolinin, të cilin më datë 26 korrik e transferuan në Ponza dhe pastaj në Madalena.

Dhe duhet të informojë edhe Berlinin ditë pas dite, orë pas ore, mbi të gjitha zhvillimet e armëpushimit ndërmjet shefit të ri të qeverisë italiane, Pietro Badoljo dhe anglo-amerikanëve. Aleatët zbarkuan në Siçili më datë 10 korrik. Ndër shërbimet sekrete gjermane në Romë ka filluar konfuzioni. Kapler dërgon pa pushim qindra fonograme në Gjermani, drejtuar shefit të SS-ve, Heinrik

Himler. Por shërbimi i Inteligjencës së Londrës survejon dhe dokumenton gjithçka. Dhe gjithçka përfundon në tryezën e Uinston Çërçillit. Këto mesazhe mbetën të pabotuara për publikun për gjashtëdhjetë vjet.

U publikuan vetëm në vitin 2004, bashkë me të tjera mijëra fonograme që vinin nga fronti i luftës. Fonogramet që janë dërguar nga Italia janë më konfuzet nga gjithë të tjerat që u dërguan nga Afrika e Veriut, Franca, vendet ballkanike, Lindja e Mesme, Kabuli dhe Teherani.

Të gjitha janë fonograme të klasifikuara "top sekret". Dhe prej këtyre copëzave historish tragjike, dalin në dritë edhe ngjarjet e zhvilluara në Italinë e vitit 1943. Madje kuptohet që për Hitlerin ishte prioritet që të dinte gjithmonë se ku ndodhej Musolini. Gjithashtu, prioritet tjetër ishte edhe problemi i hebrenjve.

Majori Kapler është gjithmonë në dijeni për zhvendosjet e Duçes. Informohej nga karabinierët, fashistë besnikë, spiunë të tjerë që punonin nën komandën e tij. Madje edhe në Vatikan kishte burime informacioni. Dhe madje prej atje e informojnë se kishin filluar tratativat për armëpushimin ndërmjet "tradhtarit" Badoljo dhe aleatëve.

Në Berlin dërgon edhe analizat e tij mbi gjendjen në Itali; mbi popullatën që ka filluar të ndjejë mospëlqim dhe urrejtje për forcat gjermane; mbi Duçen, "që sa vjen dhe bëhet jo popullor"; mbi rrezikun e "një lufte civile".

Nën urdhërat e Herbert Kapler gjejmë edhe kapitenin e SS-ve, Erik Priebke, i gjykuar në Itali në vitet nëntëdhjetë për masakrën e 24 marsit. Priebke jeton akoma në Romë, me arrest shtëpie, jo shumë larg rrugës "Razela". Drejtuar me urgjencë komandantit të SS, Henrik Himler.

Ndërmjet Panjocit, i cili është në kontakt me një burim të besueshëm brënda forcave të karabinierëve,Dollman ka marrë informacion se Duçe ndodhet që prej dy ditëve më parë në ishullin Ponza, ndërmjet Gateas dhe Napolit. Do të lajmëroj menjëherë gjeneralin Student.

4 gusht 1943.
Zëvendësmarshalli Keselring nuk është dakord me planet e komandantit të SS, sepse aksioni i gjeneralit Student (për të liruar Musolinin) konsiston në një sulm të menjëhershëm.

6 gusht 1943.
Po bëhemi akoma më shumë të papërfillshëm në sektorët më të ulët të shoqërisë.

6 gusht 1943.
Sipas disa informacioneve që vijnë nga Vatikani, ndërmjetësit (akti për armëpushim)
janë aq të pashpresë, saqë pritet se kapitullimi i Italisë mund të vijë brenda dyzetë ditëve.

8 gusht 1943.
Më datë 5 gusht, kinematë e Romës transmetuan pamje nga 26 korriku.Në përgjithësi u transmetuan skena ku shfaqeshin duartrokitje të forta, veç atyre ku shfaqej Mbreti. Por duartrokitjet më të forta jepeshin kur dilnin zyrtarët dhe ushtarët italianë.

10 gusht 1943.
Duçe ndodhet me siguri në Ponza edhe pse qarkullojnë zëra për të kundërtën.

11 gusht 1943. Një anëtar i Vatikanit takoi dje Mbretin, për t'i komunikuar lajmin vijues: Ambasadori anglez në Vatikan është informuar se Duçja ndodhet në ishullin Ponza.

14 gusht 1943.
Duçe u evakua nga Ponza më datë 12 gusht,pikërisht dy ditë më parë. Po kërkojmë në çdo drejtim për të zbuluar se ku ndodhet aktualisht. Burimet tona janë komisarët e policisë, Pistiçeli dhe Dollman.

15 gusht 1943.
Gjenerali Student është në pritje për të marrë informacionin me anë të radios mbi vendndodhjen e Duçes dhe më pas t'ia transmetojë komandantit të SS-ve.

15 gusht 1943.
Agjenti 37/7 ka informacione se Duçja ishte drejtuar për në ishullin Madalena.

17 gusht 1943.
Sot, Sim (shërbimi informativ ushtarak nën komandën e Badoljos), ka urdhëruar shtjellimin dhe studimin: "Cilat do të ishin reagimet e Gjermanisë nëse Italia do të krijonte një aleancë me Anglinë".Përgjigja duhet të vijë absolutisht brenda ditës.

19 gusht 1943.
Bashkë me fëmijët, konti dhe kontesha Ciano aktualisht ndodhen në rezidencën e tyre (adresa i është komunikuar komandantit të SS). Kanë liri veprimi, por janë nën vëzhgim e sipër.

20 gusht 1943.
Sipas disa informacioneve të besueshme (të marra nga Panjoci), këtë mëngjes Duçja ndodhej në ishullin e Madalenës.

29 gusht 1943.
Sipas Pomilios, ish-drejtor i institutit kulturor fashist, Musolini u transferua nga ishulli Madalena, në vilën Pantano, në jug të liqenit Trazimeno.Informacioni vjen nga një ushtarak i eskortës së tij. Tashmë kam urdhëruar që të verifikohet saktësia dhe besueshmëria e informacionit.

30 gusht 1943.
Në lidhje me zhvillimet e brëndëshme politike, kam përshtypjen se qeveria Badoljo do të bjerë dakord për një paqe të pjesshme (vetëm me anglo-amerikanët), brenda harkut kohor të dhjetë ditëve.

5 shtator 1943.
Falë disa informacioneve të siguruara nga një burim brenda policisë së ishullit Gran Sasso, kemi zbuluar që Musolini ka shumë mundësi të ndodhet në një hotel të asaj zone. Kam dërguar disa nga njerëzit e mi për të vëzhguar zonën. Do të kthehen në Romë pasditen e së martës.

6 shtator 1943.
Drejtori i çentralit telefonik pranë bazës kryesore të aeronautikës ushtarake italiane, i ka transmetuar sekretarit të Mbretit lajmin vijues.

Në orën 17 të 4 shtatorit është kryer një bisedë telefonike ndërmjet komandës së lartë të Forcave të Armatosura italiane dhe komandës së aeronautikës.

Propozimi për paqe nga pala italiane është pranuar menjëherë nga pala angleze. Në tratativat e ardhshme do të punohet për të arritur eliminimin e kushteve që janë vënë nga pala amerikane. Duke parë rëndësinë e kësaj çështjeje, kemi kërkuar për të pasur menjëherë një kontakt të drejtpërdrejtë me burimin e këtij informacioni.

7 shator 1943.
Kemi përfunduar së vëzhguari zonën jugore të Gran Sasso. Konfirmojmë se Duçe
ndodhet akoma në hotelin "Campo Imperatore".

10 shtator 1943.
Operacioni për lirimin e Duçes ka nisur.

11 shtator 1943.
Produktet ushqimore janë pakësuar.Të gjitha hotelet dhe dyqanet janë mbyllur. Popullata nuk ka me çfarë të ushqehet dhe po i kundërvihet Gjermanisë.

12 shtator 1943.
Këtë mëngjes, në orën 10:00, reparti i parashutistëve, nën urdhrat e Skorzenit (një nga shefat e shërbimeve sekrete gjermane në Evropë), ka nisur operacionin në Gran Sasso. Reparti duhet të kthehet në bazë vetëm nëse Musoloni do të ketë mbërritur në Gjermani.

12 shtator 1943.
Lirimi i Musolinit u krye me sukses.

16 shtator 1943.
Ky plan (pra rrëmbimi i tij) u krye brenda kohës së parashikuar. Gjithsesi, duhet të nënvizoj se kam qënë gjithmonë kundra këtij operacioni dhe pasojave që do të ketë në reagimin e italianëve ndaj Gjermanisë.

18 shtator 1943.
Shpallja për rithemelimin i partisë fashiste nga ana e Musolinit ka lënë një përshtypje skeptike në qytetarët italianë. Mbi të gjitha, në Romë shihet qartë avancimi i anglo-amerikanëve dhe një mbështetje ekzaltuese e popullit për përmirësimin e ndihmave në ushqime. Ka filluar të krijohet ideja se trupat gjermane janë shkaktarët e fillimit të kësaj krize.

Dhe mendohet se anglezët do ta zgjidhnin gjëndjen brënda pak kohe. Ka zëra se çlirimi i Italisë nga gjermanët do të nisë nga zonat veriore. Italianët janë të bindur se së shpejti do të çlirohen nga fashistët.

Gjithsesi mendohet se ushtarët gjermanë do të bëjnë rezistencë dhe do të shkatërrojnë të gjitha bazat ushtarake vëndase. Por të gjithë i besojnë propagandës angleze, e cila po provokon shumë kundërvënie ndaj prezencës tonë.

15 tetor 1943.
Deklarata për luftë e qeverisë Badoljo (ndaj Gjermanisë) ka ngjallur pak interes në sektorët publikë. Grupet antifashiste, të drejtuara nga komunistët, e interpretojnë si nismë të lirë për çdo lloj dhune kundra gjermanëve. Ka lindur frika për fillimin e një lufte civile. Të gjithë janë skeptikë, pasi Musolini nuk po shfaqet më në publik.

16 tetor 1943.
Aksioni kundra hebrenjve nisi dhe përfundoi brenda ditës sipas planeve të parashikuara.Popullata është skeptike dhe nuk pret asgjë të mirë nga kjo qeveri.

23 shtator 1943.
Ndër dokumentat që kemi sekuestruar në Ministrinë e Brëndëshme, ndodhen raportet mbi jetën private të Duçes dhe të motrave Petaçi.

29 shtator 1943.
Ndjenjat e italianëve kundrejt Gjermanisë po përkeqësohen. Dhe presioni po shtohet akoma më shumë pas qarkullimit të zërave mbi persekutime dhe arrestime ndër civilë të ndryshëm italianë.Ka lindur edhe ideja se gjermanët do të evakuojnë Romën. Por një tërheqje e jona do të zhgënjente të gjithë besimin e krijuar pas fitoreve të njëpasnjëshme.

30 shtator 1943.
Duçja tashmë nuk shfaqet në publik prej kohësh.

4 tetor 1943.
Në përgjithësi popullata ndihet e gëzuar për mundjen e Gjermanisë.Tërheqja e trupave gjermane nga Napoli drejt veriut tashmë është tepër i qartë për të gjithë.

Gjithsesi policia gjermane është në gatishmëri të plotë.Por për shkak të pabesisë, policia italianë nuk është lejuar të aktivizohet shumë veç arrestimeve individuale.Nuk ishte e mundur të rrethoheshin të gjitha hyrje-daljet e Romës, pasi edhe policia gjermane ishte e kufizuar në numër (365 në total).

Gjithsesi u arrestuan 1.259 persona në shtëpitë e hebrenjve.Operacioni u zhvillua nga ora 05:30, deri në orën 14:00. Numri i hebrenjve të burgosur është 1.002. U liruan vetëm elementët me gjak të përzierë,të huajt (ndër këta edhe një qytetar i Vatikanit), familjet e përbëra nga anëtarë të përzierë në racë (përfshirë edhe ata ku ndonjë nga bashkëshortët ishte hebre), shërbëtorët dhe qiraxhinjtë e arianëve.

Persekutimi i hebrenjve të Romës është parashikuar për në datën 18 tetor në orën 09:00 nën mbikëqyrjen e 30 ushtarakëve. Në përgjithësi gjatë operacionit nuk pati rezistencë nga ana e popullatës italiane, madje në shumë raste kishte edhe bashkëpunim.

Në një rast, për shembull,policia u përball me një fashist, i cili nuk dispononte një dokument identifikimi.Kishte hyrë në një shtëpi hebrenjsh një orë më parë dhe pretendonte se shtëpia ishte pronë e tij. Pjesa më e madhe e popullatës nuk u duk gjatë aksionit.

U shfaq vetëm një grusht turme e çoroditur që kërkonte të largonte policët gjermanë nga qytetarët hebrenj,madje në disa raste edhe të armatosur.

Si u krijua N.A.S.A (National Aeronautics and Space Administration) ?

Ishte ora 16 e 44 minuta (e 34 sekonda për të qënë ekzaktë) e datës 6 dhjetor të vitit 1957, në Florida, kur “mission control” ndezi mishelën e oksigjenit të lëngshëm, naftës dhe azotit që ndodhej në serbatorin e parë të raketës “Vanguard”, me të cilën Amerika shpresonte të dërgonte në orbitë satelitin e parë në historinë e saj.

Nën vëzhgimin e Presidentit Aizenhauer dhe të gjithë botës,një ngjarje historike që transmetohej drejtpërsëdrejti në televizion.Motori i sektorit të parë u ndez dhe pas 24 sekondash shpërtheu.

Udhëtimi i tij për të lëshuar satelitin e parë artificial amerikan, për t’i dhënë përgjigje “botës së lirë”, për t’iu përgjigjur “Sputnik-ut” të Kremlinit (sateliti i parë artificial që u lëshua në hapësirë nga njerëzimi), zgjati pikërisht katër këmbë, një metër e njëzet centimetra, aventura më e shkurtër hapësinore në historinë e aeronautikës. Gazetat e përshkruan me ironi.

Krushev u lumturua. Aizenhauer pati një nga ato krizat e tij legjendare të mllefit, të cilat më parë kishin qënë të shpeshta pas figurës stoike të gjeneralit të moshuar, i cili kishte drejtuar aleatët në plazhet e Normandisë. Por vetëm një njeri buzëqeshi i kënaqur.

Buzëqeshi nga larg, nga zyra e tij në Qendrën e Kërkimeve të Raketave në Alabama. Ishte një inxhinier i ri gjerman, rreth 45 vjeç, një burrë që më parë kishte veshur uniformën e zezë të SS-ve, babai i V1 dhe V2, të cilat u ndërtuan nga skllevërit e Evropës së pushtuar dhe që më pas ranë mbi kokat e londinezëve të pafajshëm.

Por “lavatriçja” fantastike e Luftës së Ftohtë e kishte larë, ia kishte hequr njollat,duke “e pagëzuar” dhe natyralizuar si amerikan, sepse ai dhe vetëm ai, Uehrner Von Braun, kishte raketën e duhur, projekti më i mirë, “çelësi” që do t’i hapte Amerikës dyert drejt qiellit.

Tetë muaj më vonë pas dështimit, Aizenhauer do të firmoste më datë 29 korrik të vitit 1958 aktin për krijimin e “National Aeronautics and Space Administration” pra NASA-s (Agjencisë Hapësinore Amerikane), e cila u formua me detyrën për të mbledhur dhe koordinuar mbetjet e programeve rivale.

Dhe do të ishte pikërisht Von Braun ai që do ta transformonte si “mbretëreshën dominuese të hapësirës” në garën e pafundme të hapësirës, kur vetëm 12 vjet pas dështimit të parë do të na çonte ne njerëzit në Hënë dhe robotët e shumtë në Mars, për të zbuluar hipotezën e jetës përtej Tokës.

Pesëdhjetë vjet ekzistencë për “çupëlinën dështake”, që sot mjaft mirë e shohin si “një zonjë të fortë”, tregojnë se sa e shpejtë dhe revolucionare ka qënë gara për kontrollin shkencor, por realisht politik, ideologjik dhe ushtarak të boshllëkut përtej atmosferës tonë dhe sistemit diellor.

Një gjysmë shekulli ekzistencë, që ka rikonfirmuar duke kaluar nga turpi i fluturimit prej një metër e njëzetë centimetra, në projektin për të stabilizuar koloni njerëzore permanente në Hënë dhe në Mars, opinionin e një njohësi të madh të Amerikës, siç ishte Uinston Çërçill: “Gjithmonë është e sigurt se amerikanët do të bëjnë të gjitha gjërat e gabuara përpara se të bëjnë gjënë e duhur”.

Është gati e pamundur që sot, ndërsa ish-Bashkimi Sovjetik duket më i zënë duke u kujdesur për klubet e futbollit dhe duke u bërë shantazh konsumatorëve të tij të naftës dhe gazit dhe ndërkohë kur mjeti i fundit për udhëtimet orbitale, “Shutle”, po përgatitet për të dalë jashtë përdorimit,të përjetosh sërish ndjenjën e humbjes historike dhe panikun që kishte pushtuar Amerikën gjatë fundit të viteve pesëdhjetë dhe fillimit të viteve shtatëdhjetë.

Bashkimi Sovjetik i Nikita Krushevit dhe më pas i Brezhnevit e i Kosyginit, thjesht e dominonte hapësirën me një seri rekordesh të cilat një dëshmitar i jashtëzakonshëm si Neil Armstrong i ka radhitur në parathënien e memorieve të kolegut Skot dhe rusit Leonov, “Dy fytyrat e Hënës”: sateliti i parë në orbitë, “Sputnik”, në vitin 1957, që mund të shihej me sy të lirë; të parët në dërgimin e një krijese të gjallë (gjithashtu martiri i parë), qenushes së quajtur Laika; të parët që bënë shëtitjet hapësinore me Aleksei Leonov; të parët që dërguan një femër në orbitë; të parët që dërguan një ekuipazh të shumtë në numër; të parët që arritën në Hënë dhe Mars me anë të sondave.

Por NASA, te Von Braun gjeti motorin, te Xhon F . Kenedi karburantin dhe në garën me sovjetikët gjeti stimulin për të bërë përpara. Me një kombinim ekskluziv masonësh dhe ish-nazistësh, nga Von Braun deri te Xhejms Ueb si drejtor (Aldrin gjithmonë e mbante me krenari unazën e Masonerisë në çdo foto zyrtare.

Shpesh prihej ose modifikohej nga vetë NASA), transformimi nga diletant deri në hapat e parë të suksesit dhe profesionalizmit ishte vërtet për t’u habitur.

Puna, largpamësia dhe entuziazmi popullor mund të krahasohej vetëm me “Projektin Mahnatan”, i cili, në katër vjet, me 130 mijë të punësuar dhe me një kosto prej 30 miliardë dollarësh me vlerën aktuale, prodhoi armën e parë atomike; ose me mobilizimin e madh industrial dhe njerëzor të periudhës pas “Pearl Harbor”, kur Amerika u transformua nga një vend me një ushtri të stërvitur mirë,e cila përdorte shkopinjtë e fshesës në mungesë të armëve,në një makineri të jashtëzakonshme, që dinte të ndërtonte nga zero.

Sot, pesëdhjetë vjet më vonë, ndërsa 18 miliardët e dollarëve që u nxorën nga kongresi për bilançin e vitit 2008, të cilët duket se janë të destinuar për të mbajtur në funksion qendrat dhe bazat ushtarake për të kënaqur senatorët dhe deputetët.

“Saturni V”, transportuesi i “Apollo”-s, po ndryshket në vetmi dhe të kujtosh vlerat e kuptimin e epokës së artë të “mbretëreshës së hapësirës” në vitet shtatëdhjetë, kërkon një imagjinatë të madhe historike, madje edhe për ata që kanë jetuar në atë periudhë.

Tatëpjeta e shfrenuar e NASA-s, nga dështimet e provave të para e deri te ngjarja historike e Armstrongut në Hënë, u përball me të gjitha pengesat e mundshme të asaj dekade.

Kapsula e “Mercury”-t në lëshimet e para, suksesi i fluturimit të parë orbital të Xhon Glen, problemet me projektin “Apollo”, tragjedia e tre astronautëve që humbën jetën në flakët e “Apollo I”, drama e “Apollo XIII” e përjetuar drejtpërsëdrejti në televizion, udhëtuan në krah të gabuar të rrugës së një kombi, i cili po përjetonte errësirën e vrasjeve politike, të Vietnamit, të viteve ‘68, të dhunës dhe të demoralizimit.

NASA nuk e dërgoi Amerikën në Hënë, por dërgoi Hënën në Amerikë.

Një ngjarje tekno-politike-propagandiste që i fali përsëri përparësinë globale, të cilën ia kishte marrë “Sputniku”, lufta e Vietnamit dhe ato plumbat që i morën jetën Kenedit dhe dy liderëve të tjerë të të drejtave civile, siç ishin Malkom X dhe Martin Luter King.

Kaq shumë i paimagjinueshëm ishte ky kapacitet për të qenë i mrekullueshëm në kohërat e konfuzionit dhe të paperfektshmërisë, sa që “armiqtë” e saj ngritën hipoteza, teori, akuza manipulimesh etj.

Shtatëdhjetëedy orë pas zbarkimit në Hënë, një personazh misterioz me syze të zeza sillej vërdallë në sallën e shtypit të “Jet Propulsion” në Pasadena, Qendra e Kërkimeve dhe Kontrollit që NASA ndan bashkë me Politeknikun e Kalifornisë.

Ai po shpërndante një komunikim për shtypin, në të cilin shpjegohej se zbarkimi në Hënë ishte një trillim i vërtetë dhe “astronautët” ishin ulur në shkretëtirën Mojave, në Kaliforni.

Madje ka edhe nga ata që besojnë të kundërtën, pra që sondat dhe njerëzit e NASA-s kanë zbuluar shenja të mahnitshme nga qytetërime të zhdukura, struktura, piramida, madje edhe qytete tashmë të vdekura, të cilat i janë fshehur publikut duke trukuar fotot, ose duke u shtirur për probleme teknike për të vetmen arsye sepse ne njerëzorët nuk jemi akoma gati për t’u përballur me realitetin e një universi që banohet edhe nga të tjera krijesa.

Neil Armstrong, edhe në moshën 78-vjeçare vazhdon të ketë akoma dyshime se NASA di akoma më shumë në krahasim me ato që thotë dhe që tregon: “Atje tej ka gjëra të mrekullueshme dhe të mahnitshme. Vetëm sikur të dimë si t’i heqim perdet e së vërtetës”.

Por problemi i NASA-s nuk është që t’i hyjë punës për zbulime të reja dhe të bujshme, të cilat,përkundrazi, mund të shërbejnë për të entuziazmuar popullin.

Por më së shumti i duhet të bindë presidentët,parlamentarët, publikun, që misioni i saj është akoma i rëndësishëm për të ardhmen e Amerikës dhe gjithë njerëzimin, si dhe që një agjensi shtetërore si vetë ajo mund të bëjë më shumë se sa një agjensi private. Këto të fundit, sot duan të marrin pjesë në eksplorimet jashtëtokësore.

Por, “imazhi i të padështueshmes”, i cili e kishte shoqëruar gjatë viteve shtatëdhjetë, tashmë ka marrë fund me katastrofën e dyfishtë të anijeve hapësinore, “Challenger”dhe “Columbia”, të cilat u shkatërruan njëra gjatë nisjes dhe tjetra gjatë kthimit.

Planet për kolonizimin e Hënës në vitin 2020 dhe më pas atë të Marsit, kërkojnë investime të jashtëzakonshme dhe një entuziazëm mjaft të madh nga ana e popullit. Por mund të jenë kinezët, të cilët kanë filluar të gërvishin hapësirën me lëshimet e tyre të para, ose edhe indianët ata që mund të rindezin krenarinë nacionaliste të gjysmë shekullit më parë.

Do të ketë vallë gjëra të reja që na vijnë nga Marsi, të cilat do të na tregojnë detaje kurioze, por jo të bindshme për një jetë të mirëfilltë? Tani për tani, edhe pse sukseset me sondat automatike ose teleskopin “Hubble” nuk kanë munguar, NASA duket se i është rikthyer punës së përditshme eksperimentale.

Njëzetepesë krimet më të mëdha të shekullit !

Personalisht kam përgatitur listën e krimeve më të mëdha të shekullit të kaluar. Në këtë listë nuk janë përfshirë vrasjet politike, as vrasjet masive apo rastet e genocidit. Sigurisht që ato janë krime të tmerrshme dhe mëkate të rënda. Por ato janë akte të kryera me ndërgjegje për të arritur një qëllim të caktuar.

Një ndër krimet e para të tmerrshme të listuara nga unë është rrëmbimi i djalit 20 muajsh të aviatorit Charles Lindbergh, hero i madh amerikan, i cili kishte fluturuar vetëm mbi oqeanin Atlantik.

Gjygji i autorit, Bruno Richard Hauptmann, një ish-i dënuar, zgjati për më shumë se katër vite. Ky krim pasohet nga krime të tjera po aq të tmerrshme siç është skandali “Fatty Arbuckle”, ku një aktor obez i filmave komikë vret në mënyrë të tmerrshme një aktore të re.

Një histori tjetër e hidhur hollivudiane është dhe vrasja e aktores së re Elizabeth Short, e mbiquajtur “Black Dahlia”. Ajo u vra në rrethana misterioze dhe vrasësit e saj nuk janë zbuluar as sot e kësaj dite. E tillë është çështja “Lana Turner”.

E cilësuar si “mbretëresha” e Hollivudit për dy dekada, Lana Turner u përfshi në një marrëdhënie shumë të zhurmshme me Johnny Stompanatto. Pas një zënke në shtëpi, ajo njoftoi policinë se vajza e saj 14- vjeçare e tronditur e kishte qëlluar atë me thikë. Por pak vetë besuan se s’kishte qenë ajo,që i kishte ngulur thikën partnerit të saj të dhunshëm.

Edhe vrasja e aktores dhe bashkëshortes së regjisorit Roman Polanski ka qenë një prej ngjarjeve më të rënda dhe të përfolura për shumë kohë. Ajo u vra nga një bandë prej katër vetash, teksa ishte në shtëpinë e saj me katër miq, të cilët gjithashtu gjetën vdekjen.

Një ditë më pas në të njëjtën mënyrë kjo bandë vrau dhe menaxherin e supermarketëve “Leno Le Bianaca” dhe gruan e tij. Autoritet arrestuan pas pesë muajsh Charles Manson dhe të ashtuquajturën “Familja”. Bëhej fjalë për një kult të frikshëm që kontrollonte mëndjen e anëtarëve dhe vriste këdo që i dukej si kërcënim.

Krimet e shekullit, të përpiluara nga unë shtrihen në pjesën më të dobët e më të papërcaktuar të shpirtit; prek pjesën e pandërgjegjshme, ku gjithë llojet e emocioneve shkrihen me njëri-tjetrin. Mëshira dhe zilia, dëshira dhe frika janë të përfshira në këto krime. Këto përçarje të jetës së zakonshme duhet të jenë në gjëndje të funksionojnë si një mënyrë për të vënë rregull në mendimet tona të trembura, të bëhen mësim për të ardhmen.

1. Rrëmbimi “Lindbergh”, 1932

Në vitin 1932 rrëmbimi i një fëmije tronditi Nju Xhersin. Nuk bëhej fjalë për një fëmijë dosido, por për djalin 20 muajsh të aviatorit Charles Lindbergh, heroi i madh amerikan, i cili pesë vite më përpara kishte fluturuar vetëm mbi oqeanin Atlantik. Trupi i fëmijës u gjet pas disa muajsh anash rrugës. Gjygji i autorit, Bruno Richard Hauptmann, një ish-i dënuar, zgjati për më shumë se katër vite.

2. Grabitja e “Mona Lizës”, 1911

Më 20 gusht 1911, hapësira që kryevepra botërore zinte në muret e Luvrit u gjet e zbrazët. Vjedhja tronditi gjithë Francën. Kufijtë e vendit u mbyllën, administratorët e muzeut u pezulluan të gjithë nga puna dhe “armiqtë” e artit tradicional dyshoheshin të gjithë për qëllime të liga. Pas katër vitesh, piktura iu kthye sërish muzeut dhe grabitësi i saj, italiani Vincenzo Periugia, u arrestua pasi ishte përpjekur ta shiste atë në Itali.