Poezi per Mergimtaret Saimir Murati

Auroi Saimir Murati

NE KURBET, ME SHKOI RINIA !

Tere keto vite, qe qendrova
Larg vendlindjes, i merguar
Jetes, asgje nuk i shijova
Se zemren e kisha, te plaguar.

Qenkan plage, shume te renda
Te cilat, i shkakton vetmia
Kurre, s'me kishte shkuar mendja
Se do te me kalonte keshtu, Rinia.

Rinia, pjesa me e bukur e jetes
Aq e shtrenjte, per c'do njeri
Mu vyshk si lulja, ne stinen e vjeshtes
Me kaloi vetem, e ne shume merzi.

Sa shume mua, me munduan
Vitet e erreta, te kurbetit
Rinine time, ma copetuan
Pa meshire, mua te shkretit.

Nje rini te vetme, qe pata
Si c'do kush, ne kete bote
Me kaloi, neper rruge te gjata
Ku e lava, me shume lot.

Medaljonin e kesaj jete
Ma rrembeu, i ziu mergim
Me iken, me te bukurat vite
Qe per mua, s'kane me kthim.

Zemra ime, e plagosur
Fatin tim, te erret e mallkon
Qe ne rini, ishte e brengosur
E tani, pa pushim vajton.

Mallkuar qofte,kjo vetmia
Qe rinine, mua ma treti
Mallkuar qofte edhe jeta
Neper keto rruge, kurbeti.

Ja keshtu, me shkoi rinia
Aspak, pa e shijuar
Dhe sa here, do te me kujtohet
Shume gjate, kam per te vajtuar!!!...

Autori Saimir Murati

MIQESIA E VJETER

Ketu, ne dhe te huaj
E mora une, nje leter
Qe ma kish derguar
Nje miku im, i vjeter.

Letra, vinte nga large
Ketu, ne doren time
E brenda, mbante varge
Plot te bukura kujtime.

Me nostalgji e malle
Letren e lexova
Dhe kurbetin qe na ndane
Me shpirte, une e mallkova.

Ketu larg, ku jam
Me mungon, ajo miqesi
Mallin, qe per te e kam
Se shuaj dot, as me raki.

Miqesia jone e vjeter
Kurre, nuk mund te tretet
Se zevendeson gje tjeter
E tille perjete, do te mbtetet.

ATDHEU PO NA PRET ''


Hodhem cantat permbi krahe,
e drejt shtigjeve u nisem!
Kudo neer bote u shperndame,
e nenen Shqiperi braktisem!

Malet qe ngriheshin gjer tek rete,
me nje fryme i kapercyem!
E atdheut tone te shtrenjte,
gabimishte shpinen i'a kthyem!

Dallget e trazuara te detit,
mes per mes i came!
Nuk e mbajtem amanetin,
qe stergjysherit na e lane!

Shtigjet kur i kaptuam,
askush s'na pershendeti!
Ne toke te huaj shkuam,
edhe atje askush s'na priti!

Ketu ku dielli s'te ngroh,
e hena nuk ndricon!
Si enderr e braktisur,
jeta po na shkon!

Ndaj duhet te zgjohemi vellezer,
prej gjumit qe na largon!
Se votrat tona po na presin,
me ngrohtesine qe ketu na mungon!

Obligimet e atdhetarit,
na duhet qe t'i plotesojme.
Amanetin e te parit,
ne vend duhet qe ta cojme.

Ejani kthehemi ne vendlindje,
atje ku jeta merr kuptim.
T'i zbrazim zemrat nga keti dhimbje,
e t'i mbushim perplot me gezim.....

LARG PRINDERVE, MERGUAR !!!


I vetmuar pa asnjeri,
ne toke te huaj po jetoj!
Ashtu si i burgosuri ne qeli,
nje nga nje ditet numeroj!

Larg vendlidjes i merguar,
fatkeqesishte une jam!
Por shpirtin e perveluar,
atje tek prinderit e kam.

Ketu larg pa babe e nene,
po jetoj une si jetim!
Ketu ku nata nuk ka hene,
nuk gjen qetesi ky shpirti im!

Si foshnje e porsalindur,
qe kerkon te pije gji.
Papushim kerkon kjo zemer,
te shohe prinderit e mi.

Valle edhe sa kohe,
do te zgjase kjo fatkeqesi?!
Edhe sa kohe valle do te pres,
qe te kthehem ne shtepi?!

Perse valle o zot s'ma thua,
te verteten mua te shkretit?!
Edhe sa vite do te vuaj,
i prangosur ne qelite e kurbetit?!

Me liro pra po te lutem,
nga keto te errta qeli.
Me kthe pra sa me pare,
prane prinderve te mi.

Me kthe atje se po me presin,
me lot ne sy e padurim!
Se dua t'i shoh kur ata te qeshin,
qe ta qetesoj kete shpirtin tim.

Dua t'i shoh e t'i perqafoj,
t'iu hidhem ne krahe i permalluar.
E lotet qe ato kane ne sy,
t'iu fshij me keto dy duar.

Dua ti ndjej e ti kem prane,
sebashku me ta te jetoj.
Nenen time dhe babane,
qe pa mase po me mungojne!

Dua t'i degjoj kur te flasin,
me zerin e embel e te ngrohte.
Ta braktis kete toke te huaj,
ku ndjej gjithmone te ftohte!

Pra dua aq shume o zot,
te kthehem serish ne vendlidje.
Qe prinderit t'mos derdhin me lote,
e ne zemer t'mos kene me dhimbje.

Me kthe pra sa me pare,
ne krahet e prinderve te mi.
Se s'mundem te jetoj me gjate,
keshtu si njeriu pa njeri!

Me kthe pra po te lutem,
o zot degjoje zerin tim.
Pergjithmone dua te zhdukem,
nga kjo qeli e ashtuquajtur mergim!

Pra dua te kthehem e te jetoj,
ne gjirin e prinderve te mi.
Dua qe te vdes atje ne vendlidje,
e dheu t'me trese me lehtesi .....

Pra dua aq shume o zot,
te kthehem serish ne vendlidje.
Qe prinderit t'mos derdhin me lote,
e ne zemer t'mos kene me dhimbje.


Mergimi eshte nje plage e madhe. Na ka ndare ! Dhe kush nuk reqethet nga keto vargje malli ? Po aq, e ndjejne mergimtaret !

Klea , kur njeriu ve gishtin ku plaga kullon gjak e zemra vrer, per te rrezatuar nje mundesi per te zgjidhur ate dhembje, thone eshte i madh! Jeni me sens!

Pershendetje Klea Love.

Do te kisha deshire te beja nje pershendetje shume te vecante per ty ne radhe te pare qe postuar ne kete vargjet e mia qe ia kam kushtuar Mergimit te erret dhe njekohesishte do te kisha deshire te falenderoja edhe te gjithe ata lexues qe do te t'i lexojne keto vargje.

Sinqerishte:
Saimiri...

Ja edhe disa poezi te tjera te miat, kushtuar Kurbetit te mallkuar...


SHOQËRISË...



Kur e lashë vendlidjen time,
larg, shumë larg saj emigrova!
Por zemra ruante plot kujtime,
që kurrë nuk i harrova.

Rrugët e bukura me kalldrëm,
e ambienti plot hijeshi.
Shokët e shoqet që atje kam lënë,
ç'do ditë në mendje më rrinë.

Tani jam në tokë të huaj,
e pa ju o shokë mërzitem shumë!
E ndjej mungesën tuaj,
edhe natën kur jam në gjumë!

Ju o shokë e shoqe që unë u njoha,
që kur ishim ende fëmijë.
Me ju që unë krijova,
më të mirën shoqëri.

Më kujtohen ditët,
kur sëbashku qëndronim.
Po ashtu edhe netët,
që pa gjumë i kalonim.

Sa e sa vende të bukura,
me ju i vizitova?
Sa festa e ditëlindje,
me ju unë i festova?...

Të gjitha këto kujtime,
i ruaj me shumë mall.
Ndaj kurrë s'do i harroj,
për sa kohë që të jem gjallë.

Me besoni o shokë e shoqe,
se një ditë do të kthehem.
Dhe në krahët e shoqërisë tuaj,
me shumë dëshirë do të prehem.

Kur mendoj ditën e kthimit,
zamra gati sa nuk më pëlcet!
Ndaj pa pushim i lutem Zotit,
që kjo ditë të vijë sa më shpejtë.

Edhe në qoftë se unë nuk kthehem,
ju lutem që të mos më fajesoni!
Se përgjegjës për gjithçka është fati,
i cili pa mëshirë larg jush më hodhi!!!...

Bravo, shum shum te bukura Saimir

Per arsye se kjo poezi,
do te botohet se shpejti ne vellimin tim te I-re me poezi,
me duhej qe ta fshija nga ketu, kete poezi...

J'u faleminderit per mirekuptimin ...

Me respekt: Saimiri...

Aristogata shkruajti: Bravo, shum shum te bukura Saimir

Flm shume Aristogata. Klm...

MË FAL NËNA IME ?!...

Nëna ime nënë e dashur,
pa ty zemra më është plasur!
Para kohe unë u plaka,
këtij kurbeti i rëntë flaka!

Nga ti ika u largova,
dhe e di që të lëndova!
Por ja që Zoti më dënoi,
pa ty nënë unë të jetoj!

Në ëndërr jam me ty ç'do natë,
edhe përse ti ndodhesh larg.
Të gjitha dhimbjet m'i shëron,
kur dora jote më ledhaton.

Më duket vetja si jetim,
këtu larg teje në mërgim!
Ndjenjat m’i ndryshku vetmia,
e shpirtin m'a braktisi lumturia!

Pa ty o nënë e shrenjtë,
e rëndë qenka kjo jetë!
Mallkuar qoftë ky fat i zi,
që padrejtësishtë me ndau nga ti!

Prej ditës kur dola në kurbet,
një faj i rëndë në zemër më vret!
Pesha e tij po më hap plagë,
që përjetë do të rrjedhin gjak!

Të lutem më fal nëna ime,
që të lashë në hidhërime?!
Më fal që po derdh lot për mua,
dhe mos harro se unë shumë të dua.

Te dua me shumë se jetën time,
dhe për këtë nuk kam dyshime!
Pritëm nënë edhe për pak kohë,
se do te kthehem njëherë e përgjithmonë.

Besomë nënë se së shpejti do të vij,
e lotët në sy do të t'i fshij.
Do të të marr në përqafim,
gjersa t'a shuaj këtë mallin tim...

Saimir Murati...

Londër, Shkurt - 2005

Keto qe po lexoj jan shum te bukura me kan lene pa fjale rrespekte e mia i nderuar saimiri

Kle@Love shkruajti:Keto qe po lexoj jan shum te bukura me kan lene pa fjale rrespekte e mia i nderuar saimiri

Faleminderit e Klea per fjalet e embla dhe komplimentet e tua.

Sinqerisht:
Saimiri...

Saimir Murati - Ah jet moj jet...

Me lot ditet nje nga nje po ti laj.
Faqet e kohes qe po ti lexoj ne kurbet.
Vuajtjet, vetmin dhe mallin qe ne shpirt mbaj.
Ah jet moj jet e shkret.
Perse valle, keshtu paska qen e then.
Te te jetoj larg ne toke te huaj.
Larg vendlindjes time.
Si jetim rrugeve, pa bab e nene...

Saimiri... Dhjetor - 2011

Saimir Murati - Atje...

Atje u linda duke qare.
E duke qeshur u rrita.
Atje u njoha me jeten.
E vdekjen pa frike e prita.

Atje pra, dua edhe njehere te kthehem.
Jeten time t'a njoh, akoma dhe me mire.
Atje dua qe krenar t'a pres vdekjen.
Jo ketu ku jam, larg i vetem ne erresire.

© Saimiri... Shkurt - 2011.

shume te bukura te gjitha ..
por do vecoja ate ,, [KUR U NISA PER NE KURBET ]..

Tironci shkruajti:shume te bukura te gjitha ..
por do vecoja ate ,, [KUR U NISA PER NE KURBET ]..

Pershendetje Tironci dhe faleminderit per komlimentet.
Edhe une vete, e pelqej me shume ate poezi, pasi vertet ashtu k'a ndodhur...

Sinqerisht:
Saimiri...

Saimir.

Te pergezoj per aftesite tua e te krijuarit poezi.
Sinqerish me pelqyen te gjitha,por ajo e ''KUR U NISA PER KURBET,, me beri te ndjeshem.

Ndihem mire me pranine e shkrimeve tua,edhe fjalet jane pak.
Me te madhin e te plotekuptimte ju them
RESPEKT

SAIMIR

bobi 10 shkruajti:Saimir.

Te pergezoj per aftesite tua e te krijuarit poezi.
Sinqerish me pelqyen te gjitha,por ajo e ''KUR U NISA PER KURBET,, me beri te ndjeshem.

Ndihem mire me pranine e shkrimeve tua,edhe fjalet jane pak.
Me te madhin e te plotekuptimte ju them
RESPEKT

SAIMIR

Pershendetje Bobi.
Te falenderoj me gjithe shpirt per fjalet e bukura dhe miqsore
qe me thua gjithmone dhe s'i kursen asnjehere.
Eshte vertet nje kenaqesi teper e vecante per mua, sa here
qe lexoj komplimente te tilla ne lidhje me vargjet e mia qe kam
thurur, e per me shume, kur keto komplimente behen nga miqte...

Te pergezoj dhe te jam shume mirnjohes miku im...

Sinqerisht me rrespekt:
Saimiri...

Saimiri shkruajti:

bobi 10 shkruajti:Saimir.

Te pergezoj per aftesite tua e te krijuarit poezi.
Sinqerish me pelqyen te gjitha,por ajo e ''KUR U NISA PER KURBET,, me beri te ndjeshem.

Ndihem mire me pranine e shkrimeve tua,edhe fjalet jane pak.
Me te madhin e te plotekuptimte ju them
RESPEKT

SAIMIR

Pershendetje Bobi.
Te falenderoj me gjithe shpirt per fjalet e bukura dhe miqsore
qe me thua gjithmone dhe s'i kursen asnjehere.
Eshte vertet nje kenaqesi teper e vecante per mua, sa here
qe lexoj komplimente te tilla ne lidhje me vargjet e mia qe kam
thurur, e per me shume, kur keto komplimente behen nga miqte...

Te pergezoj dhe te jam shume mirnjohes miku im...

Sinqerisht me rrespekt:
Saimiri...

Saimir .

Nga vargjet tua,me perkasin e mua,prandaj s'dua te hesht te te mos ta rikujtoj ate c'ka ndiej,edhe ate c'ka kerkoj eshte.
Me shume nga ti vargje,,,,,,,,,,,


Bobi 10

Te kuptoj mjaft qarte i nderuar, pasi jam i bindur qe keto dhimbje, vuajtje, malle e peripeci kurbeti qe une i hedh neper vargje, nuk jane vetem te miat, por i perkasin gjithkujt qe ka patur fatin t'i marre keto rruge te mundimshme, neper bote, ku askush s'te njeh dhe askend nuk njeh...
Eshte e vertete qe une me se shumti bazohem ne ato qe ndjej ne shpirt, kur nisi t'i thur keto vargje, por qe ne te vertete keto ndjenja jane ndjenja te perbashketa te c'do mergimtari, qe jeton dhe punon larg vendlindjes.

Me rrespekt ndaj teje:
Saimiri...

Jetoj n? m?rgim
n? k?t? vend? t? huaj
jetoj si nj? zog shtegtar
gjithmon? shqiptar
i k?till? gjithher? do t`mbes
shqiptar kam lindur
I k?till do t? vdes.

MËRGIMTARI

Nat? i ?sht? b?r? jeta larg Atdheut
I vuajtur, i rraskapitur
n? sofr?n e mallit ndan bu?n e pik?llimit
pa familje, pa prind?r, pa atdhe
deri kur? do t? haj? vet?veten
syt? e tij dy burime t? shterrura
lum? i dhembjes gurgullon damar?ve t? tij
dhe prap? i fort? q?nd?ron

MERGIMTARET

U nisen me zemer brengosur,
Mjerimi s'durohet n' atdhe!
Etur nga epshe t' pasosur,
Remojne nje jete te re.

Deshirat e egra krenare,
S' ia shuan, tufani, veriu,
Mjerimet ne token amtare,
Pervojtur, durohen gjetiu.

Po ecen ani e mergimit,
Ne detin pa kry, e pafund,
Kur zgjohet ne ore t'agimit,
Atdheun s'e shohin kerkund.

Sa shpresa gjat' udhes se fshehte,
Kur nisem mergimin e ri:
Nga ecja qe duket e lehte,
Te ndizet dhe zjarri ne gji.
Andej n'ato vise te reja,
Me djersen qe derdhet rreke,
Do ngrihet e qeshur foleja,
Do nisetnje jete e re.

Por jeta nuk eshte e lehte,
Andej n' ato vise mergimi;
Sa brenga gjat' udhes se fshehte!
Sa dhimbje kur zgjohet kujtimi.

Por punen e nisen pa lodhje,
Dhe djersa iu derdhe rreke;
E gjeten pushimin dhe ?lodhje,
Ne endrrat e jetes se re.
Andej - edhe val' e mjerimit,
Durohet me heshtje ne zemer;
Se neser fole e pushimit.
Do ngrihet nder brigje pa emer.

Dhe e ngriten nder vise merguar,
Me djersen e punes krenare;
Dhe ndezen nje vater te shuar,
Larg vatres se dashur amtare.

Por oh! sa i rende mergimi,
Se malli ka zjarrin ne vete,
Se idhur rizgjohet kujtimi,
Per vatren qe mbeti e shkrete.

E lashe vendlindjen time,
larg saj emigrova.
Zemra qe mbushur plot kujtime,
qe kurre nuk i harrova.

Rruget me kalldrem,
ambientin plot hijeshi.
Shoket qe atje kam lene,
c'do dite ne mendje me rrine.

Tani jam ne shtet te huaj,
ndaj merzitem shume!
E ndjej mungesen tuaj,
edhe kur jam ne gjume.

Me ju shoke qe u njoha.
qe kur isha ende femi.
Me ju qe une krijova,
me te miren shoqeri.

Shpesh, me kujtohen ditet,
kur sebashku qendronim.
Po ashtu edhe netet,
qe pa gjume i kalonim.

Sa vende te bukura,
me ju kam vizituar?!
Sa festa e ditelindje,
me ju i kam festuar?!

Te gjitha keto kujtime,
i ruaj me shume mall.
Ndaj nuk do t'i harroj,
sa kohe qe te jem gjalle.
Porsi zogu qe shtegton,
e s'e harron folene e vet.
Ashtu edhe zemra ime j'u kujton,
e s'do t'ju harroj perjet.

Besomeni o shoke,
se nje dite do te kthehem.
Ne krahet e shoqerise tuaj,
perseri me deshire do te prehem.

Kur mendoj diten e kthimit,
zemra sa nuk me pelcet.
Ndaj papushim i lutem Zotit,
qe kete dite, ta beje realitet.

Por edhe ne qofte se nuk kthehem,
j'u lutem o shoke, me besoni!
Pergjegjes per kete, do te jete fati,
i cili larg jush me hodhi!!!...

S. Murati - Fshatin e lindjes, vizitoj ç’do natë nëpër ëndërra...

(Poemë kushtuar fshatit tim të lindjes, Guri Bardhë.)





- I -



Fluturoj për ç’do natë me avionin e ëndërrave.

Destinacioni të cilit, është aerodromi “Vendlindja”.

Biletën e pret zemra që, përcëllohet mes flakëve.

Dhe mallit që më dogji të tërin, për trojet e mija.



Fshatin e lindjes, si turist ëndërrash e vizitoj ç’do natë.

Me lotë gëzimi dhe hidhërimi që më rrjedhin ndër sy.

Nga një anë arrij të gjej prehje, e nga ana tjetër lëngatë.

Në ç’do skutë të shpirtit që ndizet, digjet e bëhet hi.



Frymën e mbaj, vetëm në oborrin e shtëpisë time.

Atje ku këmba - dorash, hodha hapat e parë në jetë.

Nga ku këmbët, zvarrë i tërhoqa me shumë dhimbje.

Atë ditë kur me lotë në sy, mora rrugën për kurbetë.



Xhaketën e mallit, lagur nga shiu i lotëve të mërgimit.

E thaj ç’do natë, mbi degë të mollës, në mes të avllisë.

Ndërsa shpirtin e përvëluar që, nga dita e largimit.

E freskoj nën hijet e pemëve, tek livadhi përbri shtëpisë.



Lodhjen e stërmundimshme, të punës me orë të gjata.

M’a heq puhiza e Linozit¹ që, zbret poshtë ngadalë.

E gjumin në sy që për ç’do natë, të trazuar e pata.

M’a qetëson veç fshati ku u linda, Guri Bardhë.



Këngët e mjerimit që shpirti, këndon në tokë të huaj.

Shuhen e humbasin, në Shpellën e Dukës², thellë.

Ndërsa vetminë që pa reshtur, më tret, më bën të vuaj.

M’a largojnë njerëzit, të cilët i njoh që moti e ka herë.



Etjen që gurrmazin, për vite me radhë m’a thau.

E shuaj me ujtë e ftohtë, mbushur tek kroi mëhallës.

Ndërsa plagët e fatit që nga vendlindja, më ndau.

M’i përthanë, aroma kundërmuese e luleve të arrës.



Trishtimit që mbinë në mua, për ç’do ditë që kalon.

J’a shkul rrënjët dhe j’a flak, atje në fund të Dishit³.

Por gjithsesi, përmallimi për fshatin veç më kaplon.

Është ngjitur fort në zemër, sikurse thoi pas mishit.



Lulet e dashurisë që në shpirtë më rriten, për atë fshatë.

Me ujë të bollshëm Gurrash¹¹, ç’do mëngjes i vadisë.

Aroma e tyre vazhdimishtë, kundërmon ditë e natë.

Në themelet, muret, çatinë dhe oborrin e shtëpisë.



Mallkimet ndaj kurbetit që kam hedh, në vargje poezie.

Qyqes së motçme, j’a bëj herë pas here si dhuratë.

E ajo me zërin vajtues, i kompozon në nota ndjeshmërie.

Në këngë vaji që unë i dëgjoj, me përmallim ç’do natë.



Dëshirat që dikur pata, mbuluar i ka krejtësishtë ferra.

Nis t’i kërkoj një e nga një aty – këtu, për t’i pastruar.

Ato që arrij të gjej, i marr, i mbjellë mesh luleve tek dera.

Ku nëna vazhdimishtë i ujitë, me lotët e saj të kulluar.



Forcat e mia që humbur kam, rrugëve të të ziut mërgim.

Me këshillat e vyera të babait, herë pas here i rimbledhë.

I lidhë fortë pas vehtes me dejtë e tedosur, të shpirtit tim.

I fus në trastën e jetës që larg atdheut, në mjerim rrjedhë.



Djersën e ballit që në tokë të huaj, më pikojnë ç’do ditë.

M’a përthanë era e freskët, kur fryn Qafa e Kuzaratit²².

Ndërsa perdja e murrme që më verbonë, gjithnjë sytë.

Hapet vetvetiu kur shikimin j’a hedh, Luginës së Matit.



Fluturoj me ëndje, i lirë, krahëhapur, mbi trojet e mia.

Më duket vetja sikurë prekë me dorë, qiellin e shtatë.

Por sikurse dihet, asnjëherë nuk zgjat shumë lumturia.

Sepse pas ç’do dite që ik, troket në derë një tjetër natë.



Edhe pse në ëndërr, prekem thellë nga i hidhuri realitet.

Më vret, rëndon e trondit, fakti që fshati veç braktiset.

Por lotët e mallit, fatkeqësisht më pikojnë në kurbet.

Ku ç’do ditë një shpresë e re, si këshishë e arnuar griset.



*****



- II -



Dehem krejtësishtë, nga peisazhi i bukur dhe qetësia.

Me ç’do pëllëmbë të atij trualli ku, dikur kam shkelur.

Por shpejt m’i përpinë thellë trishtimi, ndjenjat e mia.

Kur shoh që fshati sot, pothuajse bosh fare ka ngelur.



Një ndjenjë keqardhjeje, shpirtin nis të m’a mbështjellë.

Ndjenjë që ngjan si reja e zezë, kur prej Qekasit³³ zbret.

Që sikurse thonin dikur të vjetrit, vetëm shi ajo sjellë.

Ndërsa për mua të mjerin sjellë, veç furtunë e kijamet.



Rinia mori udhët e botës, ashtu sikurse dhe unë vet.

Fëmijët u rritën shpejtë, pastaj u nisën për shtegtim.

Pleqtë që pata lënë, u bënë vite që kanë ndërruar jetë.

E ato pak njerëz të mbetur, qajnë me lot në ngashërim.



Qajnë malet e kodrat që shurdhur, tashmë kanë mbetur.

Qajnë varret e të parëve që s’ka më, kush t’i vizitojë.

Qajnë fushat e livadhet që s’ka kush më me i kositur.

Qajnë arat e mbetura gjerr që s’ka më kush t’i punojë.



Qajnë rrugët e ngushtuara, prej shembjeve apo ferrës.

Qajnë pemët tashmë degëthara, prej vitesh pa krasitë.

Qanë e vajton fshati, sikurse qyqja në mes të Pranverës.

Qaj edhe unë bashkë me fshatin që rrënohet ç’do ditë.



Diçka duan të më thonë, shtëpitë e mbetura gërmadha.

Por nuk flasin dot, pasi me drynjë buzët u janë mbyllë.

Si nënat shamizeza, vajtojnë dhe derdhin lot si ujvara.

Për kohët e errta që erdhën dhe j’u sollën, veç mënxyrë.



Ankohen muret dhe themelet, thellë në zemër të tokës.

Shqetsohen eshtrat e stërgjyshërve, thellë brenda në varrë.

Për pasardhësit e tyre që kurbeti, shpërndau gjithë botës.

E amanetet që n’a i lanë, atëherë kur ishin ende gjallë.



“Amanetin s’e tret as toka”, më ka pas thënë gjyshi dikurë.

Kur më tregonte histori, legjenda e përralla, në fëmijëri.

Këtë thënie e kujtoj gjithnjë edhe sot, i rritur e bërë burrë.

Dhe përmallimi në shpirti, shëndrrohet pikë loti ndër sy.



Veç shtohen më shumë në shpirtë, notat e trishtimit.

Për fshatin që tashmë, ngjason me një vend të harruar.

E Qyqja në zabel, dekretuar si ambasadorja e vajtimit.

S’e ndal këngën Ku-Ku, Ku-Ku, natë e ditë pa pushuar.



Nuk ka më pleq nën hije që bukur dinin të kuvendonin.

As tufa bagëtie që blegëronin kudo, nëpër lëndina e male.

Nuk ka më argate në ara që si bletët pa u lodhur, punonin.

As dasma si dikur, ku një javë para, këndohej e hidhej valle.



S’ka më si dikur fëmijë, në oborrin e shkollës Pjetër Budi.

As shkolla vetë, fatkeqësishtë emrin e poetit më s’e trashëgon.

Arrat dhe gështenjat në vjeshtë, nuk ka më kush t’i shkundi.

E buzëmbrëmjeve në mes të fshatit, shumë pak njerëz takon.



Pyesin gjithnjë malet kryelarta, prej pikëllimit zemëruar.

Për ku janë nisur këto bij e bija që nxitimthi, veç po ikin.

Kush vallë kaq bindshëm dhe bukur, i paska mashtruar.

Që fshatit shekullor, dritat një nga një me radhë po j’a fikin.





*****



- III -



Pasi shëtis në ëndërr fshatin, lart e poshtë, anembanë.

E ç’mallem sadopak me të afërm, miq e dashamirës.

Mes lotëve e keqardhjes, kthehem sërish në këto anë.

Ku vazhdoj të mbetem, vazhdimishtë rob i dëshirës.



E kur ëndërrat në pragmbarim, nisin e qajnë me mua.

Këputen përnjëherësh, s’i bëjnë dot ballë më pikëllimit.

Fërkoj sytë e enjtur, kuptoj që një tjetër ëndërr u shua.

E nis një ditë tjetër e jetës time, në qelitë e mërgimit.



Dhe zgjohem këtu, ku dielli i huaj s’më ngroh dot.

Me sy të mbytur në lotë, i penduar thellë në vetvehte.

Drejtohem nga qielli e lutem, ndihmomë o i madhi Zot.

Që të kthehem e të jetoj, atje në atdhe gjer në vdekje.



Fund.



© S. Murati... Gusht - 2011