Poezi nga Pablo Neruda

Trup gruaje

Trup gruaje, kodra te bardha, kofshe te bardha
Ti i ngjan botes ne castin e krijimit
Trupi im prej fshatari te pagdhendur te leron,
E ben te shpertheje nga fundi i dheut biri.

Isha i vetëm si një tunel, zogjte me largoheshin
e nata brenda meje kishte pushtet te pafre.
për te mbijetuar te mora ty si një arme,
si shigjeten ne harkun tim, si gurin ne habe.

tani mbaroj ora e hakmarrjes e une te dua
trup lekure, lemyshku, qumesht
trup lakmues e i qete.

Ah kupat e qumshtit, ah syte kur me mungojne
Ah trendafilat e pubetit , ah zeri yt i trishte e i lehte

Trup gruaje, do qendroj nen hirin tend
etja ime , rruga ime ne medyshje ankthi që s'ka fund
Kanale te errta ku zbret etja ime e perjetshme
Ku zbret mundi dhe dhimbja që s'iken kurre nga une.

Kengë e deshperuar

Oh grua, nuk di si munde të më mbash
në truallin e shpirtit tënd, në kryqin e krahëve të tu.
Më e t’merrshmja dhe e shkurtra që dëshira ime për ty
më e shqetësuara dhe e dalldisura, më makute dhe e nderë.

Varrezë puthjesh, akoma përflaken varret e tua
përvëlojne akoma luzmat e cukura nga zogjtë
Oh, gojë e kafshuar, gjymtyrë të puthura
oh, dhembje të dëshiruara, oh trupa të pleksur
oh, përqafim i çmendur shprese e force,
në të cilin u bashkuam dhe u dëshpëruam.

E dhembshuria e ëmbël, si uji e mjelli
e fjala sapofilluar në buzë
Ky që fati im e më shtegtoi dëshira ime
me të u rrëzua dëshira ime, gjithçka në të që anije, mbytje

I braktisur si skelat në agim
vetëm hija fërgëlluese më përdridhet ndër duar
Ah më tej se çdo gjë, ah shumë më larg
Është ora të nisem, Oh i braktisur.

Humbem edhe këtë mbremje

E humbem edhe këtë mbremje
Askush nuk na pa te zene për dore,
kur muzgu i kalter binte mbi bote.

Nga dritarja une pash’
lodrimin e perendimit mbi kodrat e largeta.

E pastaj, si një monedhe,
një copez dielli u perndez ne duart e mia.

Te kujtova ty me shpirtin e ndrydhur,
me ate trishtimin që ti ke njohur tek une.

Ku ishe tin e ate kohe?
Me c’njerez?
çfarë fjalesh u thoshe?
Oh, pse me ndodh keshtu: dashuria shperthen pernjeheresh,
kur jam I trishtuar dhe kur ti je larg?

Libri që marr te lexoj mbremjeve, me ra nga duart,
dhe te kembet e mia, si një qen I plagosur u rrotullua perendia.

Gjithnje, gjithnje sapo vjen mbremja ti iken,
Deri ku muzgu bredh duke tretur statujat.

Mund të shkruaj

Mund të shkruaj vargjet më të trishta këtë natë.
Të shkruaj, për shëmbull:”Nata është yjësuar,
Dhe drithëruesit, të kaltrit yje, atje larg.
Era e natës sillet në qiell dhe këndon.

Mund të shkruaj vargjet më të trishta këtë natë.
E doja, dhe ajo më donte nganjëherë gjithashtu.
Në netë si kjo e kisha ndër krahët e mia.
E puthja aq shumë herë nën qiellin e pafund.

Ajo më donte, dhe unë e doja nganjëherë gjithashtu.
E si të mos doja të tillë sy të mëdhenj tërheqës.
Mund të shkruaj vargjet më të trishta këtë natë.
Duke menduar që nuk e kam. Duke ndjerë që humba.

Të dëgjoj natën e pamasë, më e pamasë pa të.
Vargjet bien mbi shpirtin si mbi barin vesa.
Po ç’rëndësi ka kur dashuria ime nuk mund ta ruante
Nata është yjësuar dhe ajo nuk është me mua.

Kjo është e gjitha. Së largu dikush këndon. Atje larg..
Shpirti im nuk ndjehet mirë se e humbi atë.
Si të jenë duke kërkuar sytë e mi vështrojnë për të.
Zemra ime vështron, por ajo nuk është me mua.

E njëjta natë që zbardhëllon të njëjtat pemë
Ne vetë, ata të atëhershmit, nuk jemi të njëjtët.
Më nuk e dua, është e qartë, por sa shumë e doja
Zëri im vështron për erën që të takojë veshin e saj.

E tjetrit. Do jetë tjetrit. Si para puthjeve të mia.
Zëri i saj, trupi i saj i tejdukshëm. Sytë e saj të paskaj.
Unë nuk e dua, është e qartë, por mbase e dua.
Është kaq e shkurtër dashuria, dhe kaq i madh harrimi.

Sepse në netë si kjo e mbaja atë mes krahëve,
Shpirti im ndjehet keq që ka humbur.
Megjithëse kjo është dhimbja e fundit që ajo me shkaktoi,
Dhe këto janë vargjet e fundit që unë ja shkruaj!

Me pëlqen kur hesht

Me pëlqen kur hesht, sikur te mos ishe, -
dhe me sheh nga larg e zeri im nuk t’arrin.
Thua sikur prej teje fluturuan syte,
dhe sikur nga një puthje goja t’u vulos.

Si gjithë keto sende që me rrethojne,
ti ngrihesh e mbushur me shpirtin tim.
Fr e gjumit te trazuar,
ti je vete fjala trishtim.

Me pëlqen kur ti hesht dhe rri si e larget.
Sikur une te shqetesoj, fr që fergellon
me veshtron nga larg dhe zeri im nuk t’arrin.
Lerme që une te hesht tani ne qetesine tende.

Lerme që une te flas me ty ne këtë heshtje,
e shndritshme si një llambe, si një unaze.
E heshtur e plot yje, ti je si vete nata.
Ti hesht me një heshtje yjesh, nga qetesite e largta.

Te dua kur ti hesht, sikur me zhdukesh fare.
E largme dhe e dhimbshme, sikur te jesh e vdekur.
Mjafton një buzeqeshje – përse duhet një fjale?
që une te gezohem se s’është e vertete vdekja.

Për zemren time

Për zemren time mjafton kraherori yt,
për lirine tende mjaftojne krahet e mi.
prej gojes sime gjer ne qiell do ngrihet
gjithcka që thelle ne shpirtin tend flinte.

Vegimi i cdo dite është te ti.
Dhe ti je vesa ne zemer te lules.
Kur ti mungon zhduket horizonti.
Si një dallge je që perjetesisht iken.

Une thashë që ti kendoje neper ere
si pisha ato e larte dhe e heshtur.
Trishtohesh pernjeheresh si një rruge.

E mirepritur je si një shteg i vjeter,
ku gelojne oshetimat, zerat nostalgjike.
Sapo une zgjohem-ikin, fluturojne
zogjte që flinin ne shpirtin tend.

Ngadale vdes..

Dalngadalë vdes ai që bëhet skllav i zakonit,
që përsërit të njëjtat gjëra çdo ditë,
që nuk ndryshon rrugë,
që nuk rrezikon,
që nuk ndryshon ngjyrën e veshjeve,
që nuk i flet atij që nuk e njeh.
Dalngadalë vdes ai që nuk përmbys tryezën,
që është i pakënaqur nga puna,
që nuk rrezikon sigurinë nga pasiguria për të ndjekur një ëndërr,
që nuk i lejon vetes asnjëherë në jetë të thyejë rregullat e vendosura.
Dalngadalë vdes ai që nuk udhëton,
që nuk lexon,
që nuk dëgjon muzikë,
që nuk zbulon hijeshi tek vetja e tij.
Dalngadalë vdes ai që shpërfill krenarinë e tij,
që nuk i lë të tjerët ta ndihmojnë,
që i kalon ditët duke u qarë për fatin e tij të keq,
që ankohet për shiun që nuk pushon.
Dalngadalë vdes ai që i shmanget projektit para se të fillojë,
që nuk pyet për gjërat që nuk i di, dhe
që nuk përgjigjet për gjërat që di.
E shmangim vdekjen me doza të vogla,
duke kujtuar gjithmonë se të jesh gjallë
kërkon një përpjekje shumë më të madhe
se thjeshtë fakti që marrim frymë.
Vetëm durimi i paepur
do të na bëjë të arrijmë
lumturinë më të madhe

Shpirt i ngrysur

E humbem edhe këtë muzg.
asnjë nuk na pa këtë nate perdore
ndersa nata e blute ra mbi boten.
Kam pare nga dritarja ime,
fiesten e perendimit ne majat e largeta te maleve.

Nganjehere një pjese dielli,
digjej si një monedhe ne doren time.

Te kujtova ty me shpirtin tim te ngrysur,
ne ate merzine time që ti e njeh.

Ku ishe atehere?
Kush tjeter ishte aty?
Duke thene çfarë?

përse do e gjithë dashuria te me vije mbi mua
kur jam i merzitur dhe ndjej që ti je shume larg?
Libri ra që gjithmone mbyllej ne muzg,
dhe trikoja ime blue u mblodh si një qen i lenduar tek kembet e mia.
Gjithmone, gjithmone ti kthehesh mbrapa neper netet,
drejt statujave te fshira te muzgut.

Po kërkoj qetësi

Tani më lini vetëm.
Mësoni të bëni pa mua.
Unë po mbyll sytë.

Dhe dua vetëm pesë gjëra,
Pesë rrënjët favorite.

E para është dashuria pafund.

E dyta është të shoh vjeshtën.
Unë s’mund të jem nëse gjethet
Nuk fluturojnë dhe bien në tokë.

I treti është dimri solemn,
Shiu që doja, përkëdheljet
E zjarrit në dimrin e egër.

Në vend të katërt, vera
Rrumbullake sa një shalqin.

Gjëja e pestë janë sytë e ty.
Matilda ime, e shtrenjtë,
Unë nuk dua të fle pa sytë e tu,
Unë nuk dua të jem nëse ti nuk shikon në mua:
E jap pranverën
Që ti të vazhdosh të më shikosh mua.

Kjo, miq është gjithë ç’dua.
Gati asgjë dhe pothuaj gjithçka.

Tani ju mund të shkoni nëse dëshironi.

Unë jetova aq shumë sa një ditë
Ju do të më harroni
Do të më fshihni nga dërrasa e zezë:
Zemra ime shkoi përgjithmonë.

Por sepse po kërkoj qetësi
Mos mendoni se po shkoj të vdes.
Përkundrazi:
Ndodh që po shkoj të jetoj.

Kështu do të jetë vetëm brenda meje
Që gruri do të rritet,
Së pari filizat çajnë përmes
Tokën të shohin dritën,
Se nënë toka është e errët:
Unë jam si një pus në ujrat e të cilit
Nata lë yjet e saj
Që të shkojë e vetmuar përmes fushave.

Sepse jetova kaq shumë
Unë dua të jetoj dhe aq më shumë.
Kurrë nuk jam ndjerë kaq kumbues,
Kurrë nuk kam pasur kaq shumë puthje.

Tani, si gjithmonë, është shpejt.
Drita fluturon me bletët e saj.
Më lini vetëm me ditën.
Kërkoj lejë të lind.

Do kuptosh që te dua dhe s`te dua

Do kuptosh që te dua dhe s`te dua
Sepse jeta ka dy fytyra
Ashtu si fjala është krahu i qetesise
Dhe zjarri që është gjysem i ftohte

Te dua për te filluar te te dua
për te rifilluar pavdekshmerine
për te te dashur deri ne pafundesi
Ja pse s`te dua akoma.

Te dua dhe s`te dua
sikur te kisha ne dore celsin e lumturise
dhe te një fati lene pas dore nga jeta.

Dashuria ime ka dy jetë për te te dashur ty,
Prandaj te dua kur ste dua,
Prandaj te dua kur te dua

Mbretėresha

Tė kam quajtur mbretėreshė.
Ato janė me tė gjata se ti, mė tė gjata,
Ato janė mė tė pastra se ti, mė tė pastra.
Ato janė me tė dashura se ti, mė tė dashura.
Por ti je mbretėresha.

Kur ti shkon nėpėr rrugė
Askush nuk tė njeh.
Askush nuk ta sheh kurorėn e kristaltė, askush s’sheh
Nė qilimin prej floriri tė kuq
Qė ti shkel kur kalon,
Qilimin e paqėnė.

Por kur ti shfaqesh
Gjithė lumenjtė dėgjohen
Nė trupin tim, kėmbanat
Tundin qiellin,
Dhe njė himn mbush botėn.

Vetėm ti dhe unė,
Vetėm ti dhe unė, e dashura ime,
Vėri veshin kėsaj.

E dashur, sa udhe…

E dashur, sa udhe per te ardhur gjer te nje puthje,
C’vetimi endacake gjer ne shoqerine me ty!
Trenat vazhdojne te rreshqasin vetem me shiun.
Ne Taltal akoma nuk zbardhellon pranvera.
Por ti dhe une, e dashura ime, jemi bashkuar,
Te bashkuar nga setrat e gjer tek rrenjet,
Te bashkuar prej vjeshes, ujit, brinjeve,-
Gjersa te jesh vetem ti, vetem une do te jem.
Dhe te mendosh sa gure qe rremben lumi.
Ujet ne gryke te Boroa-s,
Te mendosh se te ndare prej trenave
Une e ti do te dashuroheshim,
Shkrire me te gjithe, me burra e gra,
Me token qe mbjell dhe edukon trandafilat

Koha

Dita perbehet prej shume ditesh,dhe ora
perbehet nga minutat e nxitueshem te voneses,-dita
formohet nga harresate sperdredhura,nga metalet,
nga qelqet,teshat qe jane hedhur ne qoshe,
nga paralajmerimete letrave qe kurre nuk mberriten.
Dita eshte liqeni ne pyllin e se Ardhmes,
liqen qe e ka mbuluar gjethi,perkujdesi,
tingujt e mbytur qe zhyten ne uje ,
sikur te ishin qielli.
Ne breg
mbesin gjurmet e praruara te dhelpres se mbremjes...
Dita ne shndritjen e saj grumbullon luspa,peshperima,
papritur cdo gje lind si ndonje rrobe
qe na perket neve,dhe si ndonje vezullim i paket,
qe priti sa ti vinte ora e vet dhe po vdes,
me urdher te nates,
duke u rrotullisur
ne terr.

Dashuria

Grua do desha te isha biri yt,për te pire
qumshtin nga gjite si nga një ujevare
për te pare e ndier,për krahe te te kem
ne qeshjen e arte e ne zerin e kristalte.

për te ndier ne krahet e mia si perendia nder lumenj
e adhuruar deri ne kockat e trishtuara prej pluhuri e gerqele
keshtu qenia jote te kalonte pa dhimbje perbi meje
e do te sillte nder strofa-e paster nga cdo e keqe

Si do dija te dashuroja grua,sa do te dija
te dashuroja,te dashuroja si askush nuk ka ditur kurre
te vdisja e te doja
akoma me shume
e akoma me
te te doja,
me shume

Ne flaken që vdes

Ne flaken që vdes te mbeshtjell drita,
Zbehtesi e pikelluar kredhur ne te ti qendron
Balle spiraleve te lashte te muzgut
që sillet rreth teje.

E heshtur, mikja ime
E vetme ne vetmine e kesaj ere te vdekjes,
Dhe mbushur me jetë te zjarrit
Trashegimtare e dlire e dites se rrenuar.

Pak diell te ulet ne fustanin e erret
Dhe rrenjet e medha te nates
Pernjheresh rriten ne shpirtin tend
E dalin perjashta gjërat e fshehura ne ty,
Sikur një popull i zbehte e i kalter
që sapo ka lindur, prej teje ushqehet.

O madheshtorja dhe pjellorja dhe joshesja,
Skllave e qarkut që prej t'errti ne t'arte shendrrohet
Krenare kerkon e krijon një bote aq te gjalle,
Sa lulet i vyshken dhe është plot trishtim.

S'te dua..

S'te dua vetëm sepse te dua,
dhe prej dashurie e mos dashurie vij,
prej pritjes kur nuk te pres,
prej akullit ne zjarr shkon zemra ime.
Te dashuroj sepse vetëm ty te dashuroj,
pa kufi t'urrej-dhe duke t'urryer te lutem,
dhe masa e dashurise time shtegtare
është te mos te shoh
dhe te dashuroj si i verber.
Ndoshta do ta djege drita e janarit,
rreze e vertete, tere zemren time,
duke me vjedhur celesin e qetesise.
Ne këtë ndodhi vetëm une vdes
e do te vdes prej dashurise ,sepse te dua,
te dua ne gjak e ne zjarr.

Kenge e deshperuar...


...Oh grua, nuk di si munde të më mbash
në truallin e shpirtit tënd, në kryqin e krahëve të tu.
Më e t’merrshmja dhe e shkurtra qe dëshira ime për ty
më e shqetësuara dhe e dalldisura, më makute dhe e nderë.


Varrezë puthjesh, akoma përflaken varret e tua
përvëlojne akoma luzmat e cukura nga zogjtë
Oh, gojë e kafshuar, gjymtyrë të puthura
oh, dhembje të dëshiruara, oh trupa të pleksur
oh, përqafim i çmendur shprese e force,
në të cilin u bashkuam dhe u dëshpëruam.


E dhembshuria e ëmbël, si uji e mjelli
e fjala sapofilluar në buzë
Ky qe fati im e më shtegtoi dëshira ime
me të u rrëzua dëshira ime, gjithçka në të qe anije, mbytje


I braktisur si skelat në agim
vetëm hija fërgëlluese më përdridhet ndër duar
Ah më tej se çdo gjë, ah shumë më larg
Është ora të nisem, Oh i braktisur.

Ode kumbullës...

..Qe nga ajo kohe
toka, dielli, bora,
rrebeshi ne tetor,
te derdhura neper rruge,
gjithcka,
drita , uji,
lane
ne kujtesen time
kundermimin
dhe tejdukshmerine
e kumbulles:
jeta
ovalezoi ne nje kupe
rrezellimin, hijet,
freskin e saj.
Oh puthje
e gojes
pas asaj kumbulle,
dhembe
dhe buze
mbushur
me ambren eremire
te drites

Kush është më i thjeshtë...

Fuqia nuk mburret (druri me tha)
as thellesia (me thane rrenjet),
as bardhesia (me tha vete mielli).
Druri s’thote kurre:
“Une jam me i larte se te tjeret”.
As rrenja nuk thote:
“Une jam prej zemre te dheut”.
Dhe buka, cilido qofte kulaci, me mjalte,
kurre nuk thote: Une jam mbi te gjitha”.

Po edhe sikur...

Po edhe sikur ditet te binin
ne humneren e neteve,
perseri, prape ka nje pus
ku prehet qetesia.

Dhe duhet te ulesh
buze erresires
dhe me durim te peshkosh
driten qe bie atje.

S'të dua...

S'te... dua vetem sepse te dua,
de prej dashurie e mos dashurie vij,
prej pritjes kur nuk te pres,
prej akullit ne zjarr shkon zemra ime.

Te dashuroj sepse vetem ty te dashuroj,
pa kufi t'urrej dhe duke t'urryer te lutem,
dhe masa e dashurise time shtegtare
eshte te mos te shoh
dhe te dashuroj si i verber.

Ndofta do ta djege drita e janarit,
rreze e vertete, tere zemren time,
duke me vjedhur celesin e qetesise.

Ne kete ndodhi vetem une vdes
e do te vdes prej dashurise ,
sepse te dua,
te dua ne gjak e ne zjarr.

Më falni që sytë e mi ndritën...

Me falni qe syte e mi ndriten
me ngjyre mat te oqeanit
qe ne hapesiren time
nuk ka as liman, as brigje
e as fund.

Perhere e njetrajtshme ka qene kenga ime
dhe fjala si nje zogth muzgu
si shpesurine neper gure,
qe s'arrin ngushellimin
e planetit te ftohte, perjetesisht te virgjer.

Me falni per vazhdimesine e panderprere
te ujit, gurit e shkumes per kotesine
e baticave, ketu eshte vetmia ime,
ku kripa ngacmon muret
e qenies sime misterioze,
ku une jam vetem nje grimcez
e Gjithesise,
e Largesise se vazhdueshme,
qe kembanat kumbuese e therrmojne
dhe e shumojne ne aq dallge.

Grimces e Qetesise, leshteriket e se ciles
lehtas e nderlikojne
kengen time qe fundoset.

Ne flaken qe vdes...

Ne flaken qe vdes te mbeshtjell drita,
Zbehtesi e pikelluar kredhur ne te ti qendron
Balle spiraleve te lashte te muzgut
Qe sillet rreth teje.

E heshtur, mikja ime
E vetme ne vetmine e kesaj ere te vdekjes,
Dhe mbushur me jete te zjarrit
Trashegimtare e dlire e dites se rrenuar.

Pak diell te ulet ne fustanin e erret
Dhe rrenjet e medha te nates
Pernjheresh rriten ne shpirtin tend
E dalin perjashta gjerat e fshehura ne ty,
Sikur nje popull i zbehte e i kalter
Qe sapo ka lindur, prej teje ushqehet.

O madheshtorja dhe pjellorja dhe joshesja,
Skllave e qarkut qe prej t'errti ne t'arte shendrrohet
Krenare kerkon e krijon nje bote aq te gjalle,
Sa lulet i vyshken dhe eshte plot trishtim.

Ylldeti...

Kur yjet lart në qiell
Shpërfillin kupën
Dhe shkojnë të flejnë ditën,
Yjet e detit përshëndesin
Qiellin e varrosur në det
Duke përuruar shërbimet
E parajsave te reja nënujore.

Shperthim i aromes…


Arome
e jargavanit te pare…

Ne femijeri te tejdukshem ishin perrenjte e perendimet,
Dhe rridhnin mes kallamishteve e shavarit castet, minutat.

Tundja e shamise dhe stacioni. Dhe me s’do te kete kthim
tek ylli i arte mbi shperthimin e jargavanit.

Pluhuri i rruges dhe lodhja e humbjes.

Nga merzitja e ndarjes nuk gjen dot shpetim.

…Diku kembana po qan, sic qanin dikur,
syte e shndritshem e pranverore te nje vajze, diku.

Arome
e jargavanit te pare…

Per zemren time...

Per zemren time mjafton kraherori yt,
per lirine tende mjaftojne krahet e mi.
Prej gojes sime gjer ne qiell do ngrihet
gjithcka qe thelle ne shpirtin tend flinte.

Vegimi i cdo dite eshte te ti.
Dhe ti je vesa ne zemer te lules.
Kur ti mungon zhduket horizonti.
Si nje dallge je qe perjetesisht iken.

Une thashe qe ti kendoje neper ere
si pisha ato e larte dhe e heshtur.
Trishtohesh pernjeheresh si nje rruge.

E mirepritur je si nje shteg i vjeter,
ku gelojne oshetimat, zerat nostalgjike.
Sapo une zgjohem-ikin, fluturojne
zogjte qe flinin ne shpirtin tend.

Të kujtoj siç ishe...


Me kujtohesh ti ne vjeshten e fundit.
Me bereten bojehiri e zemren ne paqe.
Ne syte e tu haheshin dritat e muzgut.
Dhe gjethet binin ne ujin e shpirtit tend.

Ne krahet e mi si nje kulper u ngjite,
gjethet merrnin zerin tend te ngadalte.
Flake habie ku etja ime digjej.
Jasemin I dashur, - mbi shpirtin tim, - i kalter.

Syte e tu vetuan e udhen hapi vjeshta:
bereta gri, zeri si i zogjve, zemra jote shtepia
ku hyjne deshirat e mi ate shenjta
dhe puthjet e gezuara bien si shkendija.

Qielli deri te nje anije. Fushe deri te nje koder:
te kujtoj si nje drite, si tym, si pellg pa brenge.
Thelle syve te tu digjeshin muzgjet
dhe gjethet vjeshtore lekundeshin ne shpirtin tend.

Më pëlqen kur hesht...

Me pelqen kur hesht, sikur te mos ishe, -
dhe me sheh nga larg e zeri im nuk t’arrin.
Thua sikur prej teje fluturuan syte,
dhe sikur nga nje puthje goja t’u vulos.

Si gjithe keto sende qe me rrethojne,
ti ngrihesh e mbushur me shpirtin tim.
Flutur e gjumit te trazuar,
ti je vete fjala trishtim.

Me pelqen kur ti hesht dhe rri si e larget.
Sikur une te shqetesoj, flutur qe fergellon
me veshtron nga larg dhe zeri im nuk t’arrin.
Lerme qe une te hesht tani ne qetesine tende.

Lerme qe une te flas me ty ne kete heshtje,
e shndritshme si nje llambe, si nje unaze.
E heshtur e plot yje, ti je si vete nata.
Ti hesht me nje heshtje yjesh, nga qetesite e largta.

Te dua kur ti hesht, sikur me zhdukesh fare.
E largme dhe e dhimbshme, sikur te jesh e vdekur.
Mjafton nje buzeqeshje – perse duhet nje fjale?
qe une te gezohem se s’eshte e vertete vdekja.

E dashur, sa udhë?!…

E dashur, sa udhe per te ardhur gjer te nje puthje,
Ç’vetimi endacake gjer ne shoqerine me ty!
Trenat vazhdojne te rreshqasin vetem me shiun.
Ne Taltal akoma nuk zbardhellon pranvera.
Por ti dhe une, e dashura ime, jemi bashkuar,
Te bashkuar nga setrat e gjer tek rrenjet,
Te bashkuar prej vjeshes, ujit, brinjeve,-
Gjersa te jesh vetem ti, vetem une do te jem.
Dhe te mendosh sa gure qe rremben lumi.
Ujet ne gryke te Boroa-s,
Te mendosh se te ndare prej trenave
Une e ti do te dashuroheshim,
Shkrire me te gjithe, me burra e gra,
Me token qe mbjell dhe edukon trandafilat.

Mbretëresha...

Të kam quajtur mbretëreshë.
Ato janë me të gjata se ti, më të gjata,
Ato janë më të pastra se ti, më të pastra.
Ato janë me të dashura se ti, më të dashura.
Por ti je mbretëresha.

Kur ti shkon nëpër rrugë
Askush nuk të njeh.
Askush nuk ta sheh kurorën e kristaltë, askush s’sheh
Në qilimin prej floriri të kuq
Që ti shkel kur kalon,
Qilimin e paqënë.

Por kur ti shfaqesh
Gjithë lumenjtë dëgjohen
Në trupin tim, këmbanat
Tundin qiellin,
Dhe një himn mbush botën.

Vetëm ti dhe unë,
Vetëm ti dhe unë, e dashura ime,
Vëri veshin kësaj.

Mali dhe lumi...

Në vendin tim gjendet një mal.
Në vendin tim gjendet një lumë.

Eja me mua,

Nata ngjitet përmbi mal.
Uria zbret poshtë në lumë.

Eja me mua.

Cilët janë atë që vuajnë?
Unë nuk i njoh, por janë njerzit e mi.

Eja me mua.

Unë nuk e di, por ata me thirrën
Dhe më thonë: “Ne vuajmë.”

Eja me mua.

Dhe ata më thonë: “Njerzit e tu
Njerzit e tu të pafat,
Midis malit dhe lumit
Me uri dhe pikëllim,
Ata nuk duan të ndeshen vetë,
Ata po të presin ty, mik.”

Oh ti, njëri që e dua,
I vockli, kokrra e kuqe
E grurit,
Ndeshja do të jetë e ashpër,
Jeta do të jetë e ashpër,
Por ti do të vish me mua.

Po kërkoj qetësi...

Tani më lini vetëm.
Mësoni të bëni pa mua.

Unë po mbyll sytë.

Dhe dua vetëm pesë gjëra,
Pesë rrënjët favorite.

E para është dashuria pafund.

E dyta është të shoh vjeshtën.
Unë s’mund të jem nëse gjethet
Nuk fluturojnë dhe bien në tokë.

I treti është dimri solemn,
Shiu që e doja, përkëdheljet
E zjarrit në dimrin e egër.

Në vend të katërt, vera
Rrumbullake sa një shalqin.

Gjëja e pestë janë sytë e ty.
Matilda ime, e shtrenjtë,
Unë nuk dua të fle pa sytë e tu,
Unë nuk dua të jem nëse ti nuk shikon në mua:
E jap pranverën
Që ti të vazhdosh të më shikosh mua.

Kjo, miq është gjithë ç’dua.
Gati asgjë dhe pothuaj gjithçka.

Tani ju mund të shkoni nëse dëshironi.

Unë jetova aq shumë sa një ditë
Ju do të më harroni
Do të më fshihni nga dërrasa e zezë:
Zemra ime shkoi përgjithmonë.

Por sepse po kërkoj qetësi
Mos mendoni se po shkoj të vdes.
Përkundrazi:
Ndodh që po shkoj të jetoj.

Kështu do të jetë vetëm brenda meje
Që gruri do të rritet,
Së pari filizat çajnë përmes
Tokën të shohin dritën,
Se nënë toka është e errët:
Unë jam si një pus në ujrat e të cilit
Nata lë yjet e saj
Që të shkojë e vetmuar përmes fushave.

Sepse jetova kaq shumë
Unë dua të jetoj dhe aq më shumë.

Kurrë nuk jam ndjerë kaq kumbues,
Kurrë nuk kam pasur kaq shumë puthje.

Tani, si gjithmonë, është shpejt.
Drita fluturon me bletët e saj.

Më lini vetëm me ditën.
Kërkoj lejë të lind.

SHQIPERIA

S'kam qenë ndonjëherë
ne Shqipëri,
n'atë tokë të ashpër e të dashur,
n'atë dhe malor
barinjsh.
Sot,
shpresoj
të vij mu si për kremte,
për një kremte të re, dasmë mbi tokë;
pa të vete të shoh
si shkëlqen dielli
majë krahëve plot muskuj
të vargnaleve të tua,
si më rritet,
në mes të shkëmbinjeve
si zambaku i ri dhe i njomë
kultura,
letërsia, që po nis e shtrihet,
nderi i ndaj bujkut të moqëm,
djepi i punëtorit,
përmendorja e shquar
e vëllazërimit,
si merr përpjetë
mirësia posi bima e re,
që lulëzon në vendet e lashta
e të varfra.
O Shqipëri e vogël,
e fortë, e vendosur dhe zëmjaltë,
teli i kitarës sate
-ujë dhe qelik i gjallë-
vjen e më t'i shtohet tingullit të
historisë,
këngës së kohës që s'ka të mposhtur,
me një zë bjeshkësh
dhe ndërtimesh,
aromash dhe bardhësish,
këngës së mbarë njerëzve dhe mbarë bjeshkëve,
zogjve dhe mollëve në lule,
erërave dhe valëve.
Forca, vendosmëria dhe lulet janë dhurat q'i
sjell ti
ndërtimit të jetës mbi tokë.

S'te dua



S'te... dua vetem sepse te dua,
de prej dashurie e mos dashurie vij,
prej pritjes kur nuk te pres,
prej akullit ne zjarr shkon zemra ime.

Te dashuroj sepse vetem ty te dashuroj,
pa kufi t'urrej dhe duke t'urryer te lutem,
dhe masa e dashurise time shtegtare
eshte te mos te shoh
dhe te dashuroj si i verber.

Ndofta do ta djege drita e janarit,
rreze e vertete, tere zemren time,
duke me vjedhur celesin e qetesise.

Ne kete ndodhi vetem une vdes
e do te vdes prej dashurise ,
sepse te dua,
te dua ne gjak e ne zjarr.

Koha

Dita perbehet prej shume ditesh,
dhe ora perbehet nga minutat e nxitueshem te voneses,
dita formohet nga harresate sperdredhura,
nga metalet, nga qelqet, teshat qe jane hedhur ne qoshe,
nga paralajmerimet e letrave qe kurre nuk mberriten.

Dita eshte liqeni ne pyllin e se Ardhmes,
liqen qe e ka mbuluar gjethi, perkujdesi,
tingujt e mbytur qe zhyten ne uje,
sikur te ishin qielli.

Ne breg
mbesin gjurmet e praruara te dhelpres se mbremjes...
Dita ne shndritjen e saj grumbullon luspa, peshperima,
papritur c'do gje lind si ndonje rrobe
qe na perket neve, dhe si ndonje vezullim i paket,
qe priti sa ti vinte ora e vet dhe po vdes,
me urdher te nates, duke u rrotullisur ne terr.

Ketu te dua


Ketu te dua.
Ne pishat e errta qe era ngaterron
Ndricon hena mbi ujrat e vrullta.
Pershkruhen dite te njejta qe ndjekin njera-tjetren.

Mjergulla shkrihet ne figura kercimi.
Nje pulbardhe argjendi shkeputet nga perendimi.
Ndonjehere nje vele. Larte, lart yje.

Ose kryqi i zi i nje anije.
Vetem.
Ndonjehere me kap agimi, dhe i njome eshte madje edhe shpirti im.
Tingellon, e ritingellon deti i larget.
Ky eshte nje port.
Ketu te dua.

Ketu te dua dhe me kot horizonti te fsheh.
Po te dashuroj midis ketyre gjerave te ftohta.
Ndonjehere puthjet e mia shkojne mbi ato anije te renda,
qe vrapojne neper det atje ku nuk arrijne.
Shikohem qe tashme i harruar si keto spiranca te vjetra.
Moli eshte akoma me i trishte kur e prek mbremja.

Jeta ime stermundohet me kot e uritur.
Dua ke nuk kam. Ti je kaq e larget.
Merzitja ime lufton me perendimet e lehta.
Por nata arrin e fillon e palevizshme.
Hena rrotullon shiritin e saj te endrrave.

Yjet me te medha me shohin me syte e tu.
E sepse une te dua, pishat ne ere,
duan te kendojne emrin tend me fletet e tyre.

Nese me harron



Nese me harron,
ateherë te dish
nje gje.

Ti e di si eshte:
kur veshtroj Henen e kristalte, degezen e kuqe
te vjeshtes kermill ne dritaren time,
kur prane zjarrit prek
hirin e shperbere
ose trupin gervishtes te drurit,
gjithcka me sjell tek ti,
gjithcka qe ekziston: aromat, drita, metalet,
barka nisur drejt ishujve te tu qe me presin.

Mire, atehere.
Nese pak nga pak s`do me duash me,
pak e nga pak s`do te te dua as une.

Nese dikur me harron, mos me kerko me kot,
sepse atehere do te te kem harruar.

Po pritja u duk e gjate dhe e marre
valvitja e flamujve
te jetes sime,
dhe vendos
te me harrosh ne bregun
e zemres ku kam rrenjet,
dije se
ate dite,
ate ore,
do t`i ngre krahet
do shkul rrenjet e mia
per diku tjeter

Por
nese cdo dite,
cdo ore,
ndjen se je perjetesisht e imja
me embelsi te paprekshme,
nese cdo dite nje lule cel
ne buzet e tua per te me kerkuar,
ah, e dashura ime, ah, e imja,
ne shpirtin tim ndizet perseri ai zjarr
tek une asgje nuk shuhet, as harrohet,
dashuria ime jeton ne dashurine tende, e dashur,
dhe sa te jesh gjalle do e kesh ne krahet e tu,
te mbeshtjelle nga te mite.

Ne buzet e tua

Në buzët e tua-një luzmë me ëndrra
Tek i pashë ashtu,më fërgëlloi zëmra
Edhe zëmërimin e ke të magjishëm
Ndaj mora guximin,të putha fuqishëm…

U ndeza flake

Ndjenjat dhe mendimet m’u ndezën flakë
Një vetëtimë gëzimi ra mbi zemrën time
Ah,ta hajë dreqi!Harrova që jam plak?!
Renda pas të bukurës,si në rininë time.

Dhe ç’them e shkruaj,jo,jo:nuk është ëndërr
Por realitet i prekshëm,si ta zëshë me dorë!
Qe një bukuri:shpatë më çau në zemër
Aq u lumturova(qiellin zushë me dorë?!)

Por lumturia zgjati fare pak
Qe si një dremitje,si të mbyllje sytë!
E ku ka lumturi,kur je si unë plak?
Tek vjershën e mbyll,bëhem si i dytë

Zu...

Zu të dridhej i tërë trupi
Thuaj se më mbete në dorë?!
Po unë mos vallë isha harbuti,
Në çast dhe t’u bëra "doktor"

Buzën time vura mbi tënden
Melhem më qe buza a ilaç
Dridhjen këmbeve me ëndjen
Gjithshka më dhe si"haraç…"