Hija e njeriut të pashpresë!

Të kesh frikë nga hija kur vjen pas. Të vraposh pas hijes që ikën; hije e njeriut të pa shpresë. Kur flet, me dhëmbë duke kërcitur. Me druajtje, po edhe me pa durim, fjalë a mendim, shprehje e ngjyrosur me pikëza frike. Humbje besimi! Nuk është besimtar, i guximshmi, që tjetrit nga pas i vihet, jo për t’u plotësuar, por për t’u ngushëlluar, edhe për të dobësuar.
Guximi, nuk është mjeshtri, por virtyt. I pashpresi, edhe atëherë kur guxon, është guxim paaftësinë për ta fshehur. Paaftësia, s’është më tepër se humbje shprese. Gjykon me vdekje kundra vetes; hije e devijuar, me njeri që i vihet pas, drejt humbjes. Sikur drita e hënës fytyrën ia ndau në dysh; me njërin sy, sheh shpresë, e me tjetrin, dëshpërim!
Fytyrë e ndarë! Dy sy, me njërin sy, të vërtetën, me syrin tjetër të pavërtetën; kur shkëlqen hënëza, bëhet pasues, e kur hija ia zë dritën, sprapset. I pabindur. I pa vendosur. I dobët. Kur shpresa dobësohet. Kur bindja ndaj të vërtetës së pranuar, mohohet, e përgënjeshtrohet! Njeri i pa ditur. Ndaj vetvetes i padrejtë. Sepse drita dhe errësira nuk rrinë bashkë. O dritë, o errësirë; o i ndriçuar, o i errësuar.
Errësirë, ndriçues flaka e ndezur fortë, po iu afrua, digjet, po iu largua, frika i ndillet! Vallë, a është hija e drunjve të drejtë, apo e mjegullave të trazuara?! Jo, është hija e shpirtit të pashpresë. Shpirt i dorëzuar flakës që shkrin. Dyshimi, ndjellës i shpresës së kotë, që shpirtin njerëzor e bën hije të një njeriu të pashpresë. I pa udhëzuar; sepse udhëzimi me dituri dhe devotshmëri. Dituria, sepse dritë e përpjekje, devotshmëria, sepse durim e përkushtim.

Kur nuk ke shpresa per te vazhduar me shume,nuk ke se per cfare e deshiron jeten.