Poezi te Gëzim Ajgeraj

MALLI, METAFORË NË MES

1.
Zjarri mes nesh i doxhi të
gjitha
kujtimet kohëperenduara e ëndrrave
udhë pa mbarim

hapat
e voglis që i bëmë bashkë
pluhur i harrimit
mbuluar i ka

vetëm
kujtimet shëtisin mallit
të fjalëve tona
ne të dy largësi në mes

***
Digjet
zjarrit
në flakën e largësive
që s'shuhet mes nesh

është
vullkani ku digjen vitet
mos ju tremb përshkimit të jetës
të të
zejë trishtimi i asajë që po ikën

vjeshta po vie e verdhë
dimrin
paralajmëron

shtrohet ecjes tënde
si borëbardha
e di

mbrëmë
kam ecur
ëndrrave të voglisë

***

Një gurë në malësi
e
di se më pret
këtu as varrë s'kamë

i huaj përjetë
mbi një
kodër Vërrini
pretë hija

dhe balta e errët
ku prehet
përjetësia

atje këndonë qyqja më bukur
mbi degët e dushkut
plotë hije


2.
Nata plot hënë të shoqëron
përpara ditëve
tua plotë shpresë
librat fletoret shënimet më s'do të flenë
gjumit
tënd të trazuar

Si të agojnë mëngjezet
pa diellin e sharrit

zjarri
i mallit tënd
e djeg qdo ëdër
në shpresën e dritës

***
Ti
lis i atdheut
i rrahur erërave të ballkanit
pathëshmëria e jote
hijëzon
qëndresë
vakë zemrat e nënave
atje e këtu
me shpresën e
kthimeve
që rritet ditëve
të mbathcave tua

***
Merimangë
është bërë qielli
përpara derës së votrës

kullën e mbyti
pritja
ditëve pa ty

nënlokja e qulli shaminë
shi bie pa pra
qiellit të sajë

vjeshta po afronë
dil sa s'të ka zënë
borëbardha

***
3.
Shtatit tëndë ende therin kohëkuqet

Në
dhembjen time ikjet e zeza
përshkojnë rrjedhën

kur të ndahen
motligat
si të dalë nga kjo ëndërr

***

O nënlokja e ime
e
kalitur furtunave
nëpër mote barbare

je bërë lulëbozhure
që
skuqesh qdo ditë
nga secili
që kalon andej pari
plagëve tua

e
unë
e mbledhë zemrimin barbar
e rrebelohem
nga dhembjet e
plagëve

***

Kullës ende s'ia kam fshirë blozën
mi ruan
kujtimet

dhembja ka hyrë në palcë
si zjarri i kullës djegë

ka
mote në vetmi
jam bërë zog shtegëtar

ti atje e unë këtu
metaforë
e mallit në mes

13.5.04,
Zvicër

MALLI

Folezës
së kujtimeve u trazua
iku diku në rini
një malë plotë me dëshira
hapëroi
pa më pyetur tek ti

Më la diku të vetmuar
zjarri i kujtimeve u
rizgjua
drejtë teje ka fluturuar
moj gërshetëza me sy të shkruar

25.2.04

KUJTIMET 1

Ëndrrat
mi morën rrugët e ikën
një bjeshkë plotë me lule e dëshira
dhe
vargu që aqë gjatë e prita
u arratis mallit e erdhi tek ti

e
presë të më kthehet fjala
të paktën të bukurës poezi
iku me
ëndrrat dhe malli
mbërtheu diku tek ti

diku shpalosin
gërshetin e kujtimeve
qlodhen në dashuri

26.2.04

DËSHIRË E VRARË

I
fali pranvera një lule në ballë
Një vashë me sy deti më mbyti në
mallë
Dritën i dha dielli qiellit flatëruar
Bardhësin e bores
flokë praruar

Të lehtë i dha krahët flutur përmbi lule
Më vrau
flatër e sajë ëndrrat mi përkule
E lig u shtrua kënga se më mbyti
vetmia
Shpresa u bë ëndrra përvëlon largësia

Bukuri e sajë
vret ëndrrat e bardha
Dehet ligësia e shtrohet përpara
Bëhen
ëndrrat pluhur në këmbët e sajë
Mollë e ndaluar një dëshirë e vrarë

Tani,
largë e kërkojë e dehem në mallë
Ëndrra ndizet prush e zemra plot
zjarrë
E ikin kujtiet pervëlonë vetmia
Mes largësive tona urë
dashuria

Ah, ni kjo dëshirë sa më bën te mjerë
E ndjek nga pas
veq ëndrrat mi vjedhë
Tek hija e sajë humbet e harruar
Digjen
flakë shpresat diku të vetmuara

Mars, 2004

HËNËS IA VRAS DRITË ME MALLIN

Djegë jam nëpër mall. Udhë,
udhë.... Ikje.
Gjeografi e harta i përpinë motet. Vitet mes
Alpeve.
Buzë *Rajnës një shpresë ma freskon
ballin. Për kthimet. Për
mbathcat që një ditë
do ta ngarkojnë mallin. Udhë ti japë. Udhë...

Vërrini
më pret. Dhe hëna mbi Sharr që sonte
ia vrasë dritën me mall. Këtu
në Alpe.

18. janar 2009, Zvicër.

*Rajna: Lum që rrjedhë
pjesës lindore të Zvicrës.

JU DUA NJEREZIT E MI, JU DUA SA ATDHEU

Merrni njerëzit e mi
mbëlsi nga të fala ime. Atë që
zemra ma thotë. Sa mall kam. Sa etje.
Për ju të mirët.
Të dashurit. Merrni pakë dashuri nga dashuria e ime.
Neve
këtu në Alpe na dogji malli

Unë, çdo ditë u përcjellë dashuri.
Të fala. Dhe
çlirohem nga zjarmia e mërgimit. Udhëve. Ikjeve. Ju
dua
njerëzit e mi. ju dua sa Atdheu...

Mars, 2008

TANI I NGROHIM ZEMRAT NË DIELLIN
E LIRISË

Veten. atdheun
ushqyem me ideal. Me shpresë për
liri. Nga terri i errësirës i
nxorrëm shkëndijat e
dritës. Ushqyem qëndresën. Vdekjen e bëmë të
pavdekshme.
Hymë edhe legjendave. Me zjarr e
përzumë natën. Terrin shekullorë.

Tani
i shërojmë plagët. I ngrohim zemrat.
Me ardhjet e mira. Të bardhat.
Në diellin
e ngrohtë të bardhësive të lirisë.

Mars 2008