Vetem nje Mesazh..

nga **WebMaster** Thu 3 Feb 2011 - 8:05

First topic message reminder :

Nje Dashuri E Sinqerte Dhe E Fituar Me Dhimbje E Pritje Te Stergjatur Eshte Prova Me E Forte E 2 Zemrave Te Dashuruara,por Dhe Qe Zgjat Sa Dhe Vete Dhimbja E Nuk Shuhet Kurre.......... 0000000

nga Emona Mon 24 Oct 2011 - 6:40

Kam mësuar të dëgjoj fjalë tallëse të njerëzve dhe t'i mbyll veshët, kam mësuar të shoh padrejtësi dhe t'i mbyll sytë, kam mësuar të dalloj një mik që të thotë një "si je" me zemër. Dhe ajo që jeta më mësoi të urrej më tepër është "dashuria e shtirur".Jam më i lumtur kur dikush më sheh me inat se sa me një buzëqeshje fallso, jam më i lumtur kur kuptoj që kam armiq se sa kur kuptoj që ata që njoh jan veç maskat e radhes, jam shumë më i lumtur kur dikush me godet përballë se sa mbas shpine...

nga Eliz Mon 24 Oct 2011 - 9:28

Njerezit qe jane me te veshtire per tu dashuruar jane ato qe kane nevoje per me shum dashuri.

nga Emona Wed 26 Oct 2011 - 1:57

Mbaji miqtë e vjetër kur zë miq të rinj... të rinjtë janë argjend, të vjetrit janë flori...!!

nga Alberti Wed 26 Oct 2011 - 7:38

Never S A Y no :)

nga **WebMaster** Wed 26 Oct 2011 - 7:40

Mundet te genjesh disa nga njerezit perreth, gjithe kohes. Eshte e mundur, nganjeher, te genjesh the gjithe ata qe ke perreth. Po eshte e pa mundur ti genjesh te gjithe e gjithmon.

Abraham Lincoln

nga Emona Thu 27 Oct 2011 - 0:44

Ja disa nga gjërat që kam mësuar nga jeta :

• Që nuk ka rëndësi sesa i mirë është një person, nganjeherë do të lëndojë. E për këtë, do duhet që ti ta falësh.
• Që duhen vite për të krijuar besimin e vetëm pak sekonda për ta shkatërruar.
• Që nuk duhen ndryshuar miqtë, nëse kuptojmë se miqtë ndryshojnë.
• Që rrethanat dhe mjedisi kanë influencë mbi ne, por ne jemi përgjegjës per vetveten.
• Që, ose do jesh ti që kontrollon veprimet e tua, ose ato do të kontrollojnë ty.
• Kam mësuar se heronjtë janë persona që kanë bërë atë që duhej bërë, duke ballafaquar pasojat.
• Se durimi kërkon shumë praktikë
• Që ka persona që na duan por thjesht nuk dinë si të na e tregojnë.
• Që nganjëherë, personi që ti mendon se do të të japë goditjen finale kur të rrëzohesh, është në të vërtetë nga ata pak persona që do të të ndihmojë të ringrihesh.
• Se vetem sepse ndokush nuk të don ashtu siç do dëshiroje, nuk do të thotë se s’të do me gjithë vetveten.
• Që s’duhet t’i themi kurrë një fëmije se ëndrrat janë budallalliqe; do ishte një tragjedi po ta besonte.
• Se jo gjithmonë është e mjaftueshme që dikush të t’i falë gabimet. Në shumicën e rasteve je ti që duhet të falësh vetveten.
• Se nuk ka rëndësi në sa copa e ke thyer zemrën; bota nuk ndalet që të presë sa ti ta riparosh.
• Ndoshta Zoti dëshiron që të takojmë disa nga njerëzit e gabuar para se të takojmë ata të drejtit, kështu që kur ti takojmë, do dimë si të jemi mirënjohës për atë dhuratë.
• Kur dera e lumturisë mbyllet, një tjetër hapet, por shumë herë e shohim kaq gjatë atë të mbylluren saqë nuk shohim atë që eshtë hapur enkas për ne.
• Lloji më i mirë i mikut është ai me të cilin mund të rrish ulur nën një portik e të ecësh së bashku, pa thënë asnjë fjalë, e pasi të ikësh të ndjesh sikur ishte bashkëbisedimi më i mirë i bërë ndonjëherë.
• Është e vërtetë se nuk dimë çfarë kemi derisa e humbim, por është edhe e vërtetë se nuk e dimë çfarë na ka munguar para se të vijë.
• Mjafton një minutë për të ofenduar dikë, një orë për t’i pëlqyer, një ditë për ta dashuruar, por duhet një jetë për ta harruar.
• Mos e kërko me këmbëngulje paraqitjen, mund të t’gënjejë.
• Lyp ndokënd që të bën të qeshësh sepse mjafton nje buzëqeshje për të bërë shkëlqyese një ditë të zymtë.Gjej atë që bën të qeshë zemrën tënde.
• Janë disa momente gjatë jetkur dikush të mungon aq fort saqë vërtet do doje ta nxirrje nga ëndrrat e tua për ta përqafuar.
• Ëndërrò ç’të duash, shko ku të duash, ji çfarë dëshiron të jesh sepse ke një jetë të vetme dhe një mundësi të vetme për të bërë ato gjëra që ti dëshiron të bësh.
• Mund të kesh lumturi të mjaftueshme për t’u bërë i ëmbël, vështirësi të mjaftueshme për t’u bërë i fortë, dhimbje të mjaftueshme për t’u bërë njerëzor, shpresë të mjaftueshme për t’u lumturuar.
• Njerëzit më të lumtur, jo patjetër arrijnë më të mirën e gjërave; vetëm nxjerrin më të mirën e gjërave që hasin në rrugën e tyre.
• Dashuria nis me një buzëqeshje, rritet me një puthje e përfundon me një çaj.
• E ardhmja më e mirë është e bazuar mbi të shkuarën e harruar, nuk mund t’ia dalësh mbanë pa harruar dështimet e tua të shkuara e dhimbjet e tua.
• Kur u linde, ti qaje e të gjithë rreth teje qeshnin. Jetoje jetën në mënyrë që kur të vdesësh, të jesh i vetmi që qesh ndërkohë që të gjithë rreth teje qajnë...

nga **WebMaster** Thu 27 Oct 2011 - 8:49

21/12/2012 Fundi i botes

mbi kalendarin e Maya-ve, epoka aktuale e Floririt (e pesta), do te
mbaroje ne 21/12/2012. Kater epokat e perpareshme (e Ujit, e Ajrit, e
Zjarrit dhe e Tokes) paskan perfunduar duke shkaktuar ndryshime te
medhaja ambientale.

Sipas shume kerkuesish, kataklizmat qe karakterizojne fundin e
epokave Maya u shkaktuan nga nje ndryshim drejtimi te fushes magnetite
te Tokes, si rrjedhoje e spostimit te boshtit te planetit.

Faktikisht, Toka here pas here paska ndryshime ne perkuljen e boshtit
ne krahasim me planin oval te sistemit diellor. Si pasoje e kesaj
provokohen skenare apokaliptike, qe jane pershkruar nga studiuesi i
Historise Immanuel Velikvosky ne librin e tij “Earth in Upheaval”.

“... Nje termet do te degjohet ne te gjithe Boten. Ajri e Uji do te
levizin me vazhdueshmeri si per inerci, Toka do te pershkohet nga
Uragane e deterat do te mbulojne kontinentet… Temperatura do te behet
shume e larte e shkembinjte do te lengezohen, vullkanet do te behen
aktive, llava do te eci e do te mbuloje carjet e tokes te krijuara nga
thatesira, duke mbuluar keshtu hapesira te medha. Neper fusha do te
dalin male qe do te vazhdojne te zgjaten duke ia kaluar atyre
ekzistuese e duke shkaktuar ndryshime te panumerueshme.
Liqenet do te ulen dhe pak e nga pak do te zbrazen, lumenjte do te
ndryshojne rrugen e rrjedhjes, nje pjese e madhe e fushave bashke me
njerezit qe jetojne ne to do te mbulohen nga deterat. Pyjet do digjen
nga zjarret e pemet do te hiqen nga toka nga stuhite e uraganet… Deti,
i braktisur nga ujerat do te kthehet ne shkretetire. Nqs spostimi i
boshtit do te shoqerohet me nje ndryshim ne shpejtesine e rrotullimit,
ujerat e oqeaneve do te spostohen nga equatori neper pole duke
ndryshuar keshtu edhe vendodhjen e tokes nga nje pol ne tjetrin.

Spostimi i boshtit do ndryshoje klimen ne cdo vend…

Ne rast te nje spostimi te shpejte te boshtit tokesor, shume lloje
kafshesh ne toke e ne det do te shkaterrohen e qyteterimi, nqs do te
ekzistoje akoma, do te jete ne stadin me primitiv”.

Hipoteza e Velikovskyt, ka te beje me fundin e jetes ne planetin
Toke. Per personat qe s’kane dijeni mbi Fiziken, mund te duket si e
tepert thote historiani, duke shtuar qe ne univers ngjarje te tilla
jane te perditshme. Absurditeti eshte qe te gjitha keto merren si
natyrore. Ajo qe s’eshte natyrore eshte besimi qe keto ngjarje jane te
pamundura.

Velikovsky perfundon arsyetimin e tij duke thene qe profetesia e
perfundimit te epokes se peste vjen nga nje llogaritje e kthimit te
fushes magnetike tokesore, e parashikuar per ne 2012.

Keshtu dhe disa studiues americane mendojne se qyteterimi Maya u
shkaterrua per shkaqe natyrore, si ajo e ngritjes se temperatures se
tokes. E sipas tyre keto fenomene jane ciklike.

Edhe se jo drejt per drejt, kjo profeti, eshte vleresuar nga
dosjeja e paraqitur nga Pentagoni ne 2003 sipas te cilit ne 2020
parashikohen katastrofa kolosale qe do te prishin gjendjen e tanishme
te planetit nga ngritja e temperatures.

Sipas disa studimeve te sotme, gjithcka le ne besimin qe toka
ciklikisht ka nje lloj rifillimi nga zeroja te gjithckaje, duke nisur
nje epoke te re. Shume studiues mendoje se jemi afer kesaj ndodhije.

Sidoqofte, si perfundim mund te them qe, profetesite mbi fundin e
njerezimit jane te panumerueshme: ka nga ata qe parashikojne shekndija
e zjarr nga qielli, apo nga ata qe parashikojne termete e katastrofa
natyrore, te tjere perplasjen e nje meteoriti, dikush tjeter flet per
luftra nukleare te cilave raca njerezore nuk do t’i mbijetoje ose te
pakten do te shpetojne vetem disa qe e kane merituar mbijetesen, “te
rizgjuarit”.

Qyteterimi Maya beri arritje shkencore te rendesishme…

Per te numeruar vitet, perdorte yjet e planetet: “Numerimi i madh”,
bazohej ne levizjet e planetit Venus. Ata e ndane kohen ne nje seri
ciklesh qe fillonin me lindjen e Venusit. Cdo cikel zgjaste 1 milion e
872000 dite. Cikli qe po jetojme tani ka filluar ne 13 gusht te vitit
3114 para lindjes se Krishtit e do te mbaroje ne 21 dhjetor te 2012 pas
Krishtit. Maya-t ishin shume te sigurte mbi ciklin aktual edhe ishin te
bindur qe ishte cikli i fundit. Kur bota te kete kompletuar kete cikel,
thonin, do te mbaroje nepermjet permbytjeve te medha, termeteve e zjarreve: nje skenar shume i ngjashem me profetesite e Testamentit te Ri.

...Ne syte tane cdo dite ka luftra (mendoni qe kemi arritur deri ne piken sa te luftojme per te arritur paqen!),.. vullkanet duken sikur jane zgjuar pas shume e shume kohe gjumi, termetet e ngritja e nivelit te detit levizin edhe zemren e njerezve. Shohim me vazhdueshmeri shira e tufane qe
duket sikur pastrojne dicka te ndotur... Kurse Toka mer cdo dite
racionin e saj te ndotjes, me mbeturitat e skartimet industriale. Po
shkaterrojme harmonine natyrore.

Qe klima ka ndryshuar e dime te gjithe, edhe se shpesh bejme sikur nuk ka ndodhur asgje.

Temperatura po rritet e nuk shqetesohemi edhe aq shume, e kjo rritje shkakton shira te keqija me pasoja tufanesh, vorbulla ajri, termete e keshtu me rradhe...

Ne shume Fe ka profetesi
qe jane te mendimit qe jemi duke jetuar nje periudhe disi te veshtire,
qe ka te beje me kalimin e njerezimit drejt nje epoke te re... Maya-t,
dicka qe kemi njohur qe ne 1500 me sundimin spanjoll, e kane
parashikuar te gjithe kete, sepse cdo gje eshte e shkruajtur. Duke bere
nje studim shkencor e fetar mbi funksionimin e universit kane arritur
te lexojne ne ligjet e palevizshme te kozmosit duke zbuluar keshtu
efektet dhe shkaqet.

Cilat jane efektet qe ne i shkaktojme Tokes, galaktikes, kozmosit,
me sjelljen tone e cilat jane efektet e levizjes se planeteve mbi
sjelljen tone? Ajo qe nuk kuptojme eshte se si nga nje kalendar mund te
zbulohet e gjithe kjo?
Atehere le te shpjegojme per nje moment se cfare dmth kalendari per Maya-t.

Kalendari keshtu si e njohim ne sot, keshtu sic na ka ardhur, eshte
domozdoshmerisht arritja e nje lloj tipi culture e shekullit te pare
p.l.K., ndermjet viteve 50 e 100 para Krishtit. E pothuajse me siguri
sipas eksperteve, nuk kane qen Maya-t ata qe e kane krijuar por
Tolteket, nje popull qe vinte nga Veriu edhe se nuk dihet me saktesi se
nga, e mbase kishin njohur edhe qyteterime te tjere!
Ky kalendar eshte shume i sakte, i bere nga prifterinj
qe ishin edhe astronome, filozofe e shkencetare, sa qe eklipsi diellor
i 11 gushtit te vitit 1999 u shfaq vetem me 33 sekonda me vonese ndaj
kohes se parashikuar nga Maya-t, parashikim i bere rreth 3000 vjet
p.l.K.Kalendari Maya perbehet nga 9 elemente kryesore: Dita qe
quhet Kin, qe emeronte edhe Diellin dhe priftin diellor, dmth dicka te
afert, te nxehte e qe jep jete. Cdo dite ka nje emer te ri e prandaj ka
disa Kin. Pastaj jane Uinalet, muajt: jane te perbere nga 20 dite plus
nje muaj shtese i perbere nga 5 dite per te arritur ne 365. nuk i
shtonin nje dite nje muaji sic bejme ne cdo 4 vjet, nuk ekzistonte viti
bizestil pra. Pastaj ishte Tun qe ka te beje me vitin e perbere nga 365
dite, ndersa katun qe ka te beje me 20 tun, pastaj kemi baktun,
karaktun qe shumezohen gjithmone me 20, kinciltun e deri sa arrinin tek
autun. Me pas shtonin disa modifikime te vogla, ne menyre per te pasur
nje kohe precize mbi stinet dhe oraret, keshtu qe viti te llogaritej me
saktesi.

nga ENZO Thu 27 Oct 2011 - 8:57

Kthe respektin me respekt...perballo me gjakftohtesi provokimet...dhe dhuroji hipokrizise indiferencen tende...

nga **WebMaster** Thu 27 Oct 2011 - 8:59

Të dështosh gjatë planifikimit, është sikur të planifikosh dështimin

nga ENZO Thu 27 Oct 2011 - 9:04

suksesi nuk kerkon kurrfare arsyetimi,deshtimin nuk e arsyeton kurrfare alibie.

nga **WebMaster** Thu 27 Oct 2011 - 9:06

Thashethem është kur dëgjon diçka që të pëlqen për dikë që nuk simpatizon

nga ENZO Thu 27 Oct 2011 - 9:11

cdo veshtiresi, cdo deshtim dhe cdo dhembje ne zemer permban ne vete faren ekuivalente ose me te madhe te dobise.

("Mendohu dhe pasurohu" - Napoleon Hill

nga ENZO Thu 27 Oct 2011 - 9:14

[You must be registered and logged in to see this image.]
Etapat e planifikimit

Dallojmë katër etapa të planifikimit që janë përgjegjëse për katër pyetje:
1. Ku jemi tani? (vlerësimi i gjendjes fillestare)
2. Ku dëshirojmë të jem në të ardhmen? (planifikimi)
3. Cila është mënyra më e mirë që të shkojmë (lëvizim) në atë drejtim?
4. Si i vlerësojmë ndryshimet të cilat i zbatojmë? (evoluimi)
5. Si e dine se kur do te arrijne?

nga **WebMaster** Fri 28 Oct 2011 - 4:57

Sikur ta ktheja edhe njëherë kohën mbrapa . . .
Nuk do ecja më me ato hapa . . .
Do ecja me një hap tjetër . . .
S'do ecja më me hapat e vjetër . . .
Nuk do i bëja më disa gabime . . .
Do ndryshoja shumë gjëra nga e shkuara ime . .

nga **Durrsaku** Fri 28 Oct 2011 - 5:53

[You must be registered and logged in to see this image.]

nga Emona Tue 1 Nov 2011 - 9:54

Absolutisht, gjëja më e mrekullueshme, më shumë se perëndimet, më shumë së fluturimi i një zogu, është një femër në rilindje. Kur ringrihet në këmbë pas katastrofës, pas rënies. Kur dikush mund të thotë: mbaroi. Jo nuk ka mbaruar kurrë për një femër. Një femër ringrihet gjithmonë, edhe kur nuk e beson, edhe kur nuk e dëshiron. Nuk flas vetëm për dhimbjet e pafund, për ato plagë të shkaktuara si nga mina anti-njeri që të shkakton vdekja apo sëmundja. Flas për ty që kjo periudhë nuk mbaron kurrë, që po luan me ekzistencën në një punë të vështirë, që çdo mëngjes është një provim më keq se në shkollë. Ti gjykatëse e papërkulshme e vetvetes, që nga mënyra sesi shefi do të të vështrojë do të vendosësh nëse je në lartësinë e duhur apo se duhet të dënohesh. Dhe kështu ky provim nuk mbaron kurrë... Kudo që të kesh qenë ke qenë ngushtë: në lidhjen tënde, në punën tënde, në vetminë tënde. Dhe ishte krizë dhe ke qarë. Zot sa qani! Në stomak keni një burim uji. Ke qarë ndërsa ecje në një rrugë të populluar, në stacionin e metrosë, në motor. Aq papritur. Nuk mund ta mbaje. Dhe atë natë që more makinën dhe i dhe për orë të tëra, me qëllim që ajri i errësirës të të thante faqet? Dhe pastaj ke gërmuar e ke folur, sa flisni vajza! Jeni fjalë e lot. Për të kuptuar, për të nxjerrë jashtë një rrënjë 6 metra të gjatë që t’i japë një kuptim dhimbjes tuaj. ”Përse veproj kështu? Pse përsëris të njëjtën skemë? Mos ndoshta jam e çmendur?” I kanë bërë të gjitha këto pyetje. Atëherë i futesh me themel historisë tënde, me dy, a katër duar dhe dalin në dritë mijëra copa. Një mister i ndërlikuar. Ja këtu fillon gjithçka. Nuk e dije? Nga ajo kurajo e madhe që duhet për të parë veten kështu, të përbërë nga mijra pjesë, që do të rifillosh. Sepse një femër rifillon gjithësesi, ka brenda një instinkt që e tërheq përpara. Do të të duhet një strategji, duhet të shpikësh një mënyrë për një ti të re. Sepse të ka qëlluar të rinjihesh përsëri, për t’iu prezantuar vetvetes. Nuk mund të jesh ajo e mëparshmja. Përpara gërmimit. Nuk të entuziasmon? Do të të tërheqë dalëngadalë. Të dashurohesh përsëri me vetveten, ose për herë të parë është si një karburant. Niset ngadalë duhet të këmbëngulësh. Por kur ndizet ikën me revan. Të rindërtosh vetveten është një aventurë. Më e madhja. Nuk ka rëndësi nëse e nis nga shtëpia, nga ngjyra e perdeve apo nga prerja e flokëve. Ju kam adhuruar gjithmonë, femra në rilindje, për atë mënyrën e mrekullueshme me të cilën i ulërisni botës ”jam e re “ me një fund me lule apo me një kaçurrel të freskët bjond... Më shumë se mëngjeset, më shumë se dielli, një grua në rilindje është mrekullia më e madhe. Për atë që e takon dhe për vetveten. Është pranvera në nëntor,atëhere kur nuk e pret.

nga **Klio** Tue 1 Nov 2011 - 10:08

[You must be registered and logged in to see this link.] [You must be registered and logged in to see this image.]

nga **WebMaster** Thu 10 Nov 2011 - 10:02

Një njeri të mençur e pyetën:"A do të mund t'i qëndroje tundimit, nëse të mbyllin në një dhomë hermetike me gruan më të bukur...
...ku askush nuk mund t'ju shohë?" Ai u përgjigj:"Ndoshta po, por askush nuk do të më besonte. Eshtë më lehte t'i shpëtosh tundimit, sesa shpifjes."

nga **WebMaster** Sat 10 Dec 2011 - 8:33

Dashuria e humbur…, jeta…

Zhagiste këmbët rrugës së gjërë plogshtë e i kërrusur sikur qielli i vrërët bashkë me Sharrin e ngarkuar me lagështi i pushonin mbi supet dikur solide si rrallë njëri në këto vise. Dëshira për jetë sikur i ishte venitur në gjakun e rralluar nga shterja e kënaqësive të jetës. Dikush e shiqonte me përvujturi e dikush sa tallej duke buzëqeshur e duke këthyer shiqimin cinikisht anë e mb’anë sa për të joshur fëlliqësitë e barkut duke parë a e vërejti bota se po përbuzë dikend. I shihte krejtë këta ndytësira por halli i tij nuk ishte aspak shiqimi dhe përbuzja e do të munguarëve me trajta njeriu e shpirt të çveshur nga edukata. Vuajtja e tij ishte shum e rëndë dhe ia nxinte shpirtin e njomë që tani sa muaj të mbetur anemik. Bota e vrazhdët që sillej rretheve nuk çonte më peshë. As bota që dikur i pëlqente më nuk egzistonte për të edhe pse ruante simpatinë për ata që i donte e që e donin. Nga të gjithë i dhimbsej vetëm nëna dhe dy motrat më të reja me të cilët jetonte bashkë. E kujtonte me mallëngjim babanë e vrarë në luftë për të ndjekur shkaun. U vra në ditën kurr ky mbushi trembëdhjetë vjet dhe për ditëlindje të veten vorrosi babanë trim. Zëmra pak sa i ngrofej kurr i shifte motrat e veta të rriten si zambakë. I donte por nuk kishte më as forcë e as mënyrë si të ju tregonte dashurinë që kishte për ta. Fliste shum rrallë dhe tendosej pa masë, sikur i mungonte ajri për të bashkuar dy-tri fjalë. Ndjehej indiferent edhe me shokët e grupit në fakultet. Sidoqoftë, pjesa më e madhe e mbanin gjithënjë si më parë, silleshin mirë me të, e donin dhe e mëkonin pa ia shprehur këtë nga friga se po e lëndojnë. Ata e dinin psenë e vuajtjes dhe prandaj, në mënyrë tejet diskrete dhe pa djallëzi shoqet i rrinin afër e i bënin shoqëri të sinqertë. Njëra nga ta u thoshte tjerave se e dashuronte por nuk dinte as pse e as si. Nuk e kishte të qartë çfar ishte dashuria e saj ; vjente nga dhimbja apo nga se thjeshtë e dashuronte. Një gjë e kishte të sigurt para vetes : nuk do t’i ndahej asnjëherë nësa ai ia këthente dashurinë. Dhe ai e ndiente këtë dashuri por asgjë nuk ia ngrofte zemrën. Ajo që dashuronte u shkëput nga gjoksi i tij dhe ia rëndoi shpirtin rinor. Nuk tha « s’të dua », thjeshtë u largua me atë… po me atë… Sikur mëria t’i hynte së paku në tru se shpirtërisht nuk mund të urente askënd, ndoshta nuk do të vuante edhe aq… Sikur revanshizmi t’ia kaplonte ndjenjat do të përqafonte një tjetër dhe të harronte vuajtjen. Jo, as kjo nuk ishte pajisje e psikologjisë së tij. Ishte shum i pastër për të mundur të dilte nga humnera me urejtje a hakmarrje. Ishte shum i butë dhe i dashur për të ngritur grushtin lartë dhe të çaj ballin e vuajtjes me goditje të rëndë. Nga koka nuk i largohej dita kurr si nxënës gjimnazi nganë herrët në mëngjes për të nxënë trenin që i çonte në shetitje njëjavëshe jashtë vëndit. Ajo nuk kishte fuqinë e tij dhe iu lut t’i japë dorën që të vrapojnë bashkë. Ajo nxënëse e vitit tretë, ky i vitit katër. Në të afruar pranë stacionit, deshi t'i liroj dorën e saj por ajo vazhdoi të shtërngoj të tijën… Turma nga peroni qeshën me ëmbëlsi.

-Aaaa sa bukur ! Për hajr, për hajr !!!

Ai u stërkuq nga faqet si foshnje mbi sajin e tërhjekur nga nëna në mesdimër. Nga atëherë nuk ndaheshin. Mësonin bashkë te njëri ose te tjetri. Si thonë : vetëm gjumin e bërin çdonjëri në shtëpi të vet. Dashuri që nuk kallzohej me fjalë. Lumturia nuk kishte fund. Bota lumturohej kurr i shifnjin të dytë buzë lumit ose gjetkë. Ishin aq të ëmbël… Më të moshuarit thonin shpesh : Ata dy, ah po… janë si Hëna e Dielli. Që të dy ndriçojnë nat’e ditë. Askush nuk pa fundin e idilës që erdhi këtë ditë vjeshte të rassur me litarë shiu. Ajo, pa thënë as fjalën më të vogël u arratis me kopracin e rrugës së vogël që jepte para me fajdë e që shpesh grahte veturën i pimë e i bëmë dru. Plaka e qorrsokakut përballë thoshte nëpër mëhallë se iku pas parasë dhe shkeli nderin e dashurinë. Dy javë qe larg me të zgjedhurin e ri dhe y këthye e s’jepte pesë qindarka për shiqimet e vëngëra të qytetit. Delte dyqaneve me burrin që luhatej si plepi n’erë ngase rrasej me whisky e me duhan nëpër do qarqe të errëta parelijësh.

Largimi i saj nga gjiri i tij, e plandosi thellë në errësirë të dashuruarin pa hile dhe ditët iu bënë skëterrë. Nuk arrinte por edhe nuk donte të ringjallet dhe t’i rreket rishtazi jetës. As vasha nga grupi në fakultet që i tha një ditë troç se e donte, nuk e këndjelli nga rrënimi dhe vuajtja e shpirtit. Vetëm çoi sytë me respekt drejtë shoqes së grupit dhe pa ngjyrë në zë iu përgjegj, për të parën herë që nga ndarja, me një fjali të gjatë e gati mistike :

- Sot desha të shkoj të shof trenin duke shpuar ajrin drejt stacionit dhe jo të vrapoj pas tij si atëherë. Ti më morre një pjesë të kohës sime e me këtë, më fale një çast hyjnor. Më zgjate jetën SOT, por vendimi im nuk ndryshon.

Në mëngjezin e ditës së nesërme, morri ndër këmbë megjet e arave gjer atje ku kalonte treni… Eci ngadal, pa vrap si atëherë, por nuk u vonua aspak. Aty kishte lënë takim me trenin që dikur i solli lumturi. Në fakultet morrën lajmin… Familja ishte lajmëruar pak më parë.

Qielli u mbulua me re të zeza. Vetëm lotët e qytetit mbetën të kthjellëta… Lotë, që nuk do të thahen kurrë…

nga Emona Thu 22 Dec 2011 - 5:11

Jam ende nje femije brenda vetes.
Nje femije qe me kalimin e kohes u gropos ne nje trup te rritur
nje femije qe mesoi se cfare ishte zhgenjimi
mesoi se cfare ishte ironia
mesoi se cfare ishte tradhetia
nje femije qe ju thye zemra, pa meshire
qe besimi ju zvarrit nga njerezit tek te cilet e dha.

Jam ende nje femije, qe nuk do te mbaje peshen e gjithe botes, por do te jete pjese e saj!!

Nje femije qe pak nga pak kupton qe jeta nuk eshte ajo qe thuhet, dhe degjohet. Por kjo qe jetohet!!!

nga **WebMaster** Thu 22 Dec 2011 - 5:24

Qiellin nuk di si ta pikturoj më,
tek shijoj puthjen e perëndimit në horizont
Buzën e sipërme të nxjerë mbi Jon
e tjetrën që më pëshpërit duke më dërguar valëzat në breg

nga **WebMaster** Mon 9 Jan 2012 - 1:44

Te jesh ne humor nuk do te thote patjeter te jesh i lumtur, nganjehere ke nevoje te qeshesh, te besh shaka, per te mos ndjere se brenda ke deshire te qash.

nga **Arabela** Mon 9 Jan 2012 - 2:24

qe jozefinen duan ta bejne presidente tani,,,,se pak e korri si kryeparlamentare,,, :541221: :541221: [@@@@@@] [@@@@@@]

nga **dajti modh** Mon 9 Jan 2012 - 2:28

se Kina ben shume kopy paste.. :[BadNews]:

nga **Arabela** Mon 9 Jan 2012 - 2:30

se beatrix ramosaj esh per lidhje serioze dhe jo per ato nje ditore,,, [QeSh]

:lol!:

nga **Arabela** Mon 9 Jan 2012 - 2:35

se gjarperi me i madh ne bote peshon 140 kg 00027003 stoel

nga **Arabela** Mon 9 Jan 2012 - 2:37

qe pulushes i ka vajtur barku ke goja dhe sflet dot,,,, :541221: :541221: :541221: :lol!: 432965 432965

nga **tipi engjellor** Mon 9 Jan 2012 - 4:47

£mona shkruajti:Absolutisht, gjëja më e mrekullueshme, më shumë se perëndimet, më shumë së fluturimi i një zogu, është një femër në rilindje. Kur ringrihet në këmbë pas katastrofës, pas rënies. Kur dikush mund të thotë: mbaroi. Jo nuk ka mbaruar kurrë për një femër. Një femër ringrihet gjithmonë, edhe kur nuk e beson, edhe kur nuk e dëshiron. Nuk flas vetëm për dhimbjet e pafund, për ato plagë të shkaktuara si nga mina anti-njeri që të shkakton vdekja apo sëmundja. Flas për ty që kjo periudhë nuk mbaron kurrë, që po luan me ekzistencën në një punë të vështirë, që çdo mëngjes është një provim më keq se në shkollë. Ti gjykatëse e papërkulshme e vetvetes, që nga mënyra sesi shefi do të të vështrojë do të vendosësh nëse je në lartësinë e duhur apo se duhet të dënohesh. Dhe kështu ky provim nuk mbaron kurrë... Kudo që të kesh qenë ke qenë ngushtë: në lidhjen tënde, në punën tënde, në vetminë tënde. Dhe ishte krizë dhe ke qarë. Zot sa qani! Në stomak keni një burim uji. Ke qarë ndërsa ecje në një rrugë të populluar, në stacionin e metrosë, në motor. Aq papritur. Nuk mund ta mbaje. Dhe atë natë që more makinën dhe i dhe për orë të tëra, me qëllim që ajri i errësirës të të thante faqet? Dhe pastaj ke gërmuar e ke folur, sa flisni vajza! Jeni fjalë e lot. Për të kuptuar, për të nxjerrë jashtë një rrënjë 6 metra të gjatë që t’i japë një kuptim dhimbjes tuaj. ”Përse veproj kështu? Pse përsëris të njëjtën skemë? Mos ndoshta jam e çmendur?” I kanë bërë të gjitha këto pyetje. Atëherë i futesh me themel historisë tënde, me dy, a katër duar dhe dalin në dritë mijëra copa. Një mister i ndërlikuar. Ja këtu fillon gjithçka. Nuk e dije? Nga ajo kurajo e madhe që duhet për të parë veten kështu, të përbërë nga mijra pjesë, që do të rifillosh. Sepse një femër rifillon gjithësesi, ka brenda një instinkt që e tërheq përpara. Do të të duhet një strategji, duhet të shpikësh një mënyrë për një ti të re. Sepse të ka qëlluar të rinjihesh përsëri, për t’iu prezantuar vetvetes. Nuk mund të jesh ajo e mëparshmja. Përpara gërmimit. Nuk të entuziasmon? Do të të tërheqë dalëngadalë. Të dashurohesh përsëri me vetveten, ose për herë të parë është si një karburant. Niset ngadalë duhet të këmbëngulësh. Por kur ndizet ikën me revan. Të rindërtosh vetveten është një aventurë. Më e madhja. Nuk ka rëndësi nëse e nis nga shtëpia, nga ngjyra e perdeve apo nga prerja e flokëve. Ju kam adhuruar gjithmonë, femra në rilindje, për atë mënyrën e mrekullueshme me të cilën i ulërisni botës ”jam e re “ me një fund me lule apo me një kaçurrel të freskët bjond... Më shumë se mëngjeset, më shumë se dielli, një grua në rilindje është mrekullia më e madhe. Për atë që e takon dhe për vetveten. Është pranvera në nëntor,atëhere kur nuk e pret.

shkrim i bukur ...ama i bere femnat shume te forta hahahhaah

nga **Labja** Thu 26 Jan 2012 - 0:40

Shume,
shume kohe me pare ekzistonte nje ishull, ku jetonin te gjitha ndjenjat
e njerezve: Humori i mire, Merzitja, Dituria dhe te gjitha ndjenjat e
tjera, edhe Dashuria, por nje dite ndjenjat moren lajmin e keq, se
ishulli do permbytet, keshtu qe te gjithe pergatiten anijet dhe po
braktisnin ishullin, vetem dashuria d...eshironte te priste deri ne
momentin e fundit. Para se ishulli te fundosej, dashuria
kerkoi ndihme. Pasuria po kalonte me nje anije luksose perpara
Dashurise. Ajo e pyeti: "Pasuri a mund te me marresh me vete?" " Jo, nuk
mundem. Ne anijen time une kam shume ar dhe argjend. Nuk ka me vend per
ty." Atehere Dashuria pyeti Krenarine, e cila po kalonte me nje anije
te mrekullueshme para saj: "Krenari, te lutem, a mund te me marresh me
vete?" "Dashuri, nuk mund te mar me vete" u pergjigj krenaria "ketu cdo
gje eshte perfekte. ti mund ta prishesh anijen time" Atehere Dashuria
pyeti Merzitjen, e cila po kalonte para saj: "Merzitje te lutem me merr
me vete" "Ah Dashuri" tha merzitja "jam aq e merzitur, sa me duhet te
rri vetem" Edhe humori i mire po kalonte para Dashuris por qe aq i
kenaqur sa nuk e degjoi qe Dashuria po e therriste. Papritur u degjua
nje ze "Eja dashuri, te marr une me vete" ishte nje ze i moshuar, ai qe
foli Dashuria ishte aq mirenjohese dhe e lumtur sa qe harroi ta pyeste
te moshuarin per emrin. Kur mberriten ne toke ai iku. Dashuria e vuri re
se ishte shume borxhli, pranda pyeti Diturine: "Dituri, a mund te me
thuash se kush me ndihmoi?" "Ishte koha" u pergjigje Dituria "Koha?"
pyeti dashuria. "perse me ndihmoi koha?" Dhe Dituria u pergjigje: "Sepse
vetem koha e kupton se sa e rendesishme eshte ne jete DASHURIA.

nga Aяtємιѕα Thu 26 Jan 2012 - 11:35

Sonte ndryshe nga netet e tjera nuk u luta me per kthimin tend. Tashme ti ke ikur...u bene shume dite! E cvlere do te kishte kthimi yt tani?! Nje tjeter plage? Nje dhimbje te re? Nje vuajtje me shume? Apo nje finalizim me shkaterrimin tim perfundimtare?? Ti mbase endesh pas nje bote te re larg meje,pas nje horizonti ku drejt se ardhmes tende shkruhet lumturi! Ndersa une mbetem peng i asaj bote qe ti me le duke sunduar rende mbi veten time. Nga ikja jote mesova aq shume sa qe ndonjehere harroja dhe kthimin! Ti ike se ashtu desht fati,e jo se donim ne te dy. Kujtimet mbeten diku rrugeve...pa jete,duke mbuluar gjurmet tona me hirin e nje shprese te vdekur! Ne ishim viktim e pafajshmeris se moshes. Viktim e padijes ne konceptin profesional ne te thenin e gjerave. Ndjenim der ne piken e fundit,ndon se fundin e lumturis nuk e arritem bashke! E sot te adhuroj per ate qe ishe,duke shpresuar se nje dite te te adhuroj per ate qe do jesh...!!

nga **Shkembi** Thu 26 Jan 2012 - 11:39

pjes te shkeputur nga ditari???????????

nga Aяtємιѕα Thu 26 Jan 2012 - 11:42

Jo ky ishte frymezim momenti...

nga **Shkembi** Thu 26 Jan 2012 - 11:45

frymezim i kohes adoleshente

nga Aяtємιѕα Thu 26 Jan 2012 - 11:47

Jo mer,mund te kem kaluar adoloshencen ne moshe por brenda meje s'kam pushuar se u ndjeri nje adoloshente (cupke) :4ggtt:

nga **Shkembi** Thu 26 Jan 2012 - 11:48

paske menjen time

nga Aяtємιѕα Thu 26 Jan 2012 - 11:51

A thu aa?

nga **Shkembi** Thu 26 Jan 2012 - 11:56

ket e kam thene edhe here te tjera

nga Aяtємιѕα Thu 26 Jan 2012 - 11:57

Se paskam lexuar ose.....!!! ku je

nga **Shkembi** Thu 26 Jan 2012 - 11:59

ja shprehja..
me ket mendje qe kam,ne shpirt kam per te ngel i ri

nga Aяtємιѕα Thu 26 Jan 2012 - 12:00

E ke moto si duket

nga Sponsored content