Histori Dashurie .......... [ Te Verteta ]

First topic message reminder :

Vetëvritet pranë të dashurit të porsavarrosur

Vetevritet prane te dashurit te porsavarrosur
E Marte, 26 Prill 2005
Tragjedi
shekspiriane ne Tirane. Anxhelina Cerpja, shkoi dje pasdite ne varrin e
sapombyllur te te fejuarit te saj Altin Koci dhe gelltiti disa kokrra
helm duke iu bashkuar ne ate bote, njeriut te zemres. Altini, u vetevra
me cifte dy dite me pare, pasi po vuante shume, prej diabetit. Deshmite
ne vendngjarje dhe letra e viktimes

Sokol COBO

TIRANE -
Romanca e dashurise perfundon ne nje tragjedi per dy te rinjte e
dashuruar. Altin Koci dhe Anxhelina Cerpja jane vetevrare njeri-pas
tjetrit, pas nje grindje mes tyre. Gjithcka ka nisur dy jave me pare.
Altini pas nje semundje te pasherueshme vendos te prishe maredheniet me
Anxhelinen. Grinden dhe ndahen eprfundimisht. Por ne nje cast depresioni, diten e
shtune 24-vjecari vendos te vetevritet me cifte. Gjithacka ka qene
tragjike per familjen e tij, pasi vetevrasja u realizua ne banese. Trupi
u percoll per ne banese te fundit, diten e diele, nderkohe ne varrim
kishte mare pjese edhe Anxhelina. Por pak kush e priste se te njejtin
veprim do te merte edhe 22-vjecarja, duke ndryshuar mjetin e
vetevrasjes. Ne te tretat e te dashurit, vajza shkon te varri dhe qan,
nderkohe me vete kishte marre edhe nje helm. Pasi kishte pire nje sasi
te konsiderueshme, vajza prehet mbi varrin e te dashurit perjetesisht,
ndersa pas disa casteve familjaret e Altinit kane gjetur trupine e
pajete te Anxhelines dhe kane tentuar me te gjitha menyrat per ta sjelle
ne jete, por perpjekjet ishin te kota.

"Mbi varr edhe nje leter" Familjaret e Altinit, te cilet kishin shkuar per azhdisje mbi varrin e
te dashurit te tyre, gjate tentatives per sjelljen ne jete te
Anxhelines, gjeten nje leter, ku shkruheshin motivet e vetevrasjes.
Letra u gjend afer trupit te pajete dhe mbi varrin e 24-vjecarit.
Mesohet se letra e Anxhelines eshte lexuar nga te afermit, te cilet nuk e
kane bere publike. Ndersa burime nga Komisariati i Policise Nr.5 bejne
te ditur se vetevrasja e 22-vjecares ka ndodhur rreth ores 15.00, dhe
ngjarja ka ndodhur ne varrezat e Kamzes. Mesohet, sipas policise, se
vajza kishte shkuar e pergatitur, duke marre edhe helmin me vete.
Policia thote se ende nuk ka mesuar ne lidhje me helmin qe ka pire
vajza, duke ia lene ekspertizes mjeko-ligjore. Nderkohe te pyetur per
lidhjen midis dy te rinjve, familjet e tyre kane mohuar gjithcka, duke
cituar se nuk dinin asnje per ta. Vetevrasja e Altinit

Rreth kater dite me pare, diten e shtune,
Altin Koci, u vetevra ne shtepine e tij ne lagjen "Bregu i Lumit", ne
Kamez, periferi e Tiranes. Ngjarja ka qene e dhimbshme per familjene
tij, pasi 22-vjecari u vetevra me cifte ne dhomen e gjumit. Pas ngjarjes
u aludua nga familjaret fakti se Altini vuante nga nje semundje e
pasherueshme. Ai ishte me diabet dhe kishte nje plage qe nuk kishte
sherim. Semundjet qe kishte si dhe problemet me te dashuren, sollen edhe
vetevrasjen, e cila u pasua nga veteflijimi i Anxhelines, te dashures
se tij.


Vetevritet prane te dashurit te porsavarrosur
E Marte, 26 Prill 2005 Tragjedi shekspiriane ne Tirane. Anxhelina Cerpja, shkoi dje pasdite ne
varrin e sapombyllur te te fejuarit te saj Altin Koci dhe gelltiti disa
kokrra helm duke iu bashkuar ne ate bote, njeriut te zemres. Altini, u
vetevra me cifte dy dite me pare, pasi po vuante shume, prej diabetit.
Deshmite ne vendngjarje dhe letra e viktimes

Sokol COBO

TIRANE
- Romanca e dashurise perfundon ne nje tragjedi per dy te rinjte e
dashuruar. Altin Koci dhe Anxhelina Cerpja jane vetevrare njeri-pas
tjetrit, pas nje grindje mes tyre. Gjithcka ka nisur dy jave me pare.
Altini pas nje semundje te pasherueshme vendos te prishe maredheniet me
Anxhelinen. Grinden dhe ndahen eprfundimisht. Por ne nje cast
depresioni, diten e shtune 24-vjecari vendos te vetevritet me cifte.Gjithacka ka qene tragjike per familjen e tij, pasi vetevrasja u
realizua ne banese. Trupi u percoll per ne banese te fundit, diten e
diele, nderkohe ne varrim kishte mare pjese edhe Anxhelina. Por pak kush
e priste se te njejtin veprim do te merte edhe 22-vjecarja, duke
ndryshuar mjetin e vetevrasjes. Ne te tretat e te dashurit, vajza shkon
te varri dhe qan, nderkohe me vete kishte marre edhe nje helm. Pasi
kishte pire nje sasi te konsiderueshme, vajza prehet mbi varrin e te
dashurit perjetesisht, ndersa pas disa casteve familjaret e Altinit kane
gjetur trupine e pajete te Anxhelines dhe kane tentuar me te gjitha
menyrat per ta sjelle ne jete, por perpjekjet ishin te kota.

"Mbi varr edhe nje leter" Familjaret e Altinit, te cilet kishin shkuar per azhdisje mbi varrin e
te dashurit te tyre, gjate tentatives per sjelljen ne jete te
Anxhelines, gjeten nje leter, ku shkruheshin motivet e vetevrasjes.
Letra u gjend afer trupit te pajete dhe mbi varrin e 24-vjecarit.
Mesohet se letra e Anxhelines eshte lexuar nga te afermit, te cilet nuk e
kane bere publike. Ndersa burime nga Komisariati i Policise Nr.5 bejne
te ditur se vetevrasja e 22-vjecares ka ndodhur rreth ores 15.00, dhe
ngjarja ka ndodhur ne varrezat e Kamzes. Mesohet, sipas policise, se
vajza kishte shkuar e pergatitur, duke marre edhe helmin me vete.
Policia thote se ende nuk ka mesuar ne lidhje me helmin qe ka pire
vajza, duke ia lene ekspertizes mjeko-ligjore. Nderkohe te pyetur per
lidhjen midis dy te rinjve, familjet e tyre kane mohuar gjithcka, duke
cituar se nuk dinin asnje per ta. Vetevrasja e Altinit

Rreth kater dite me pare, diten e shtune,
Altin Koci, u vetevra ne shtepine e tij ne lagjen "Bregu i Lumit", ne
Kamez, periferi e Tiranes. Ngjarja ka qene e dhimbshme per familjene
tij, pasi 22-vjecari u vetevra me cifte ne dhomen e gjumit. Pas ngjarjes
u aludua nga familjaret fakti se Altini vuante nga nje semundje e
pasherueshme. Ai ishte me diabet dhe kishte nje plage qe nuk kishte
sherim. Semundjet qe kishte si dhe problemet me te dashuren, sollen edhe
vetevrasjen, e cila u pasua nga veteflijimi i Anxhelines, te dashures
se tij.

Ne enderr si nje mankth me vjen. Qan, dhe
luan me mua… Iken vjen pa me then asnje fjale. Tashme ke ikur… Por
kur do te vish perseri? Ndoshta neser…? Po nuk erdhe neser…?
Ndoshta pasneser… Dhe e di qe do vish dhe te pres me lot ne sy…
Vall me te vertet do te vish pa ikur perseri?! Ike duke me dhuruar
dhimbjen si kujtim… Edhe pse se doja duhet ta pranoja. Tashme vetem
per dicka te falenderoj… Se ti me mesove cishte dashuria.
Faleminderit per gjithcka, qofte dhimbje lot nete pa gjum gezime
dashuri… Nese svjen ne kete bote… Nje cope parajse do ta ruaj per ty
une
tani nuk e di se cpo ndodh pa ty qe nga dita e ndarjes sone lotet kane
zene vend ne syte e mi. nuk mundem ti ndal dot edhe pse e di dhuem mire
qe jane te pa merituar. me kujtohen shume gjera njehohesisht… shume
momente qe nuk mund ti harroj shume caste qe me bejne te vuaj. mendova
se ndarja do me bente te te harroja por nuk po ndodh aspak keshtu.
perkundrazi! ajo po me ben te te dua me shume po me shton me shume ate
mall te zjarrte qe kisha kohe qe e ndjeja. e di mire qe po mundohesh te
ndertosh nje jete te re atje… larg nga te gjithe nga gjithcka dhe nga
une.. te uroj me gjithe forcen e shpirtit te jesh e lumtur… ndoshta
kete fat te ka rezervuar jeta! por kur ti te jetosh ate jete te re kur
te kesh prane dike tjeter ktheje edhe njehere koken nga e shkuara… me
co njeher neper mend sepse kujtimi im nuk eshte vrases per ty… ajo do
te jete thjesht nje aventure e bukur e moshes! mos u mendo se sime bere
te vuaj aq shume as mos u pendo! rri e qete sepse une te dua me gjithe
shpirt e te kam falur gjithcka… vetem mendo se dikur kam qene eshkuara jote se zemren time ta fala krejtesisht ty! do te ndihesha me
mire nese ti nje dite do te ndjeje pak nostalgji per ndjenjen tone
qofte edhe per nje cast te vetem. Vetem mendo se diku larg hapesires qe
na ndan eshte nje shpirt qe vuan per ty qe do te te prese perjetesisht!
eh! malli me ka mbytur… ne cdo cast me del fytyra jote. me kumbojne
ne vesh fjalet dhe premtimet e tua! ne cdo enderr me shfaqesh duke
buzeqeshur sapo zgjohem kuptoj se ishte thjesht enderr e bukur dhe me
pas trishtohem… qaj mbytem me lot se me duket sikur keshtu do te
kthej serisht por ky eshte vetem nje pretekst per te jetuar ne
genjeshtra per tu shmangur realitetit te hidhur qe po me shkaterron pak
nga pak. tani jemi vertdet larg dhe une prane kam vetem kujtimet e cdo
dite qe kemi kaluar bashke… prane kam vetem mallin qe me djek e
pervelon ashtu si llava e nje vullkani qe shkaterron cdo gje qe ka
perpara. ashtu dhe malli qe kam per ty nuk po me le te jetoj jeten time
me ben te hedh poshte cdol mundesi per te qene i lumtur… ndoshta
heren tjeter qe do te shihemi do te kesh ne krah dike tjeter dhe nga
une ndoshta sdo ti kthesh syte as
per te me pershendetur. ndoshta
do te kesh harruar se dikur kam ekzistuar ne jeten tende dhe kjo do te
jete tronditja qe do te me shkaktoje me shume dhimbje… e megjithate
une do te jem serisht ai qe do te shoh nga larg lumturine tende por
kurre nuk do te behem nje i trete ne lidhjen tuaj sepse ti ndoshta dote ndjesh per ate pasion te mallshem qe me bere ta jetoj vetem ti…
une nuk dua te vuash e te ndjesh te njejten dhimbje te cilen dikur ma
bere ta jetoja… une do te kenaqem vetem me lumturine tende sepse
keshtu te pakten do te jem me i qete. duhet te mesohem me humbjen
tende, me idene se nuk od te jesh kurre e imja, por nuk mundem te te
mos mendoj qofte edhe per nje cast te vetem, sepse ti je kudo… ne cdo
lot trishtimi je ti, ne cdo cast dhimbje je ti… je kudo , ne cdo
pjese te qenjes sime, por teper larg dhe e pa arritshme… je thesari
me i cmuar qe nuk munda ta kem kurre, mbreteresha e mbreterise DASHURIA
ne te cilen nuk mund te jem as sherbetor… tani LAMTUMIRE pergjithmone
dashuria ime e paarritshme! “Lamtumire” dashuria ime e pamundur…

je rruge e shkrete….
shume gjethe te vyshkura shtruar
si nje qilim vjeshtor plot trishtim
nje ere e thate me perplaset fytyres
shume ftohtesi me sjell
Ne kete dite Tetori dicka ndodhi…
Se ndjej egersine e natyres pasi..
skutat e shpirtit tim jane ndezur
si vullkane te shumte, ku llava
si nje lum i marre merr cdo ndjenje
qe del perpara. Eeshte egersia, krenariae thyer
humbja dhe se fudni dashuria e lenduar. Pse duhet te
ndodhte, Pse?
Eshte pyetja qe me persekuton
qe nga momenti qe morra ate telefonate
e cila shkundi pemen e dahsurise sime te paster,
ku cdo frute ra pa jete ne tokene copetuar
nga korrupsioni imoral.
Ai ze me kumbon akoma, me ndjek me sy hapur, ne
enderr, kudo.Ai njeriu qe i dhurova zemren time shpirtin tim,
kohen time, me theu ne bese. Mbylli me force librin
e dashurise sone pa pyetur, pa pandehur dhe gervishi
cdo kapitull te saj. Pse, pse , pse me kumbon si nje refren i forte Rocku qe kalon cdo limit me nje shpejtesi sketerre.
Dritherimat e trupit akoma i ndjej, qenien time
te shtypur ne nje imazh bardhe e zi e shoh,
kur ajo lajmeroi ne telefon, “I’m pissed at you!! Dont talk to him anymore!!!. Ishte sikur melodia e jetes sime u shkeput dhe cdo tingull ndaloi, qetesia therese nxiste me shume rrahjet e zemres qe po dilte nga kraharori si nje kal i terbuar, deshte lirine, hapesiren per te jetuar por ishte vone. Cdo gje u erresua, degjova zerin tim qe morri komande dhe mesazhin qe perpunoi, “Ypu deal with him as for me i am done with him long time ago!” Dhe mbyllja e receptorit me pas si nje akt i pakontrollueshem. Spyeta kush ishte, perse ma bente mua kete gjest por ishte nje femer e irrituar , e ere ne moshe, ndoshta adoleshente qe deshte te pronezonte dike qe une ejetoja dhe me perkiste mua per nje kohe te gjate.
Euforia u shnderruar ne dhimbje, lot pa fund qe merrnin me rrjedhen etyre gishterinjt e mi te ftohte nga era e cmendur kembet me conin ne drejtim te paditur, e rrisnin ritmin e tyre si ne nje gare ku trofeu do te ishte shkaterrimi.
Por une eksiha marr goditjen tashmeajo cngelej ishte perfundimi im. Sdija cte beja, imazhet e momenteve te kaluara bashke me shkonin si nje film pa muzike, pa ndjenje, lotet u zevendesuan nga nje ngurtesim, perqendrimi ne nje vend te caktuar dhe e vecuar nga cdo gje e gjalle rreth meje. Mneodja se telefoni do binte, do degjoja zerin e tij por intuita me kishte genjyer kesaj here, prisja buze krevatit si nje femij qe pret gjoksin e nenes te ushqehet por asgjeqetesia varr me tmerronte, me ritkhente ngjarjen e asaj dite. Mendja me punonte si nje formular shkencor duke kerkuar pergjigje, Pse ma beri keshtu? Cte kisha bere valle? Pyetje te pafundme qe me fusnin ne nje vorbull te pafund konfuzioni,une isha vetem, e dermuar, e lenduar por mbi te gjitha e thyer ne krenari. Mu thye ajo gje qe askush sarrinte ta prekte, ma burgosi, gozhdoi si nje krisht, e vari e dogji si nje Zhan Dark.

E doja? Jo, nese e doja sdo ta lija te lire. E adhuroja? Jo te gjithe qenien e tij mbase natyren e qeshur. Kisha nevoje per te? Po, ai erdhi atehere kur une dnjeja boshllek, desha nje fare ngrohtesie. Por cte jete valle qe me lidh me kete qenie kaq mizore, Ah po, raporti qe ndertuam qeshjet , lotet.
Serish jam vetem, e plagosur, carmatosur nga cdo imunitet social, shpirteror , shendetsor. me neveritet fjala “buke”, me neveritet akti “te ”, e urrej te ndjerit “gjume”, kam dal nga cdo faze njerezoredhe kam krijuar nje “guacke mbrojtese” qe eshte larg njerezve, jetes, eshte brenda dhe vetem brenda dhimbjes sime.
Kane kaluar 4 dite, zeri i tij akoma ska trokitur ne veshet e mi, tani cdo shprese po tretet, ai sdo marr kushedi nga eshte duke ecur, qeshur, folur, me ke? Ajo qe vret me shume eshte serish. Pse ma shperbleu keshtu, pse theu ate gje te shtrenjte te jetes sime. I dhurova shume kehsilla, ngrohtesi, vend ku te qante hallet dhe vjen nje dite si per ironi te fatit e ben zemren gure, me hedh tutje si nje leter pa vlere. Me kujtohet nata e fundit me te, thote te dua te dua pa rreshtur duke kafshuar puthjen time ne marrezine e pijes dhe e besoj me shume se cdo here tjeter por ploti i kesaj historie mbyllet, sperfundon si nje film Holliwoodian, happily ever after, por nje telefonate e shnderron nje lidhje kaq te bukur me shpejtesine e drites ne nje te shkuar. Ajo e shkuar akoma me ndjek pas si nje fantazme qe sgjen qetesi, duke me torturar ne lengimin tim dhe smund ta ngushelloj, nje perqafim ti afroj , se ajo jam une.
Jtea vazhdon dhe oret kalojne, dhe e di se rete do shkojne nje dite dhe dielli do ndricoj serish, por tek tuk ndonje pike shiu ne ajer do lag faqen time e do me sjell dhimbjen e nje dite vjeshte. Diten kur mu thye krenaria e bashke me te besimi tek njeriu….

Te duash eshte te vuash, por ska gje me te bukur sesa vuajtja per dashurine e paster e te sinqerte…….

Pranverë. Bënte vapë. Duke kaluar nëpër rrugicën që e përgjysmon livadhin e madh bri katundit fqinj, papritmas një reflektim m’i errësoi sytë. Një copë herë s’mu shqit. Terr m’u bë gjithkah. S’e dalloja dot as shtëpinë aq të madhe prej nga dilte ajo dritë symarrëse. Për një çast m’u duk sikur shpërthente nga një sterrinë. U ktheva drejt ca pemëve të afërta dhe si mburojë zgjodha trupin e një molle, pas së cilit u fsheha t’më vijë të pamurit. Pastaj u drejtova pak nga pak andej, ku pashë : shtëpinë, dritaren, pasqyrën e madhe në duar të bardha, dhe më në fund atë fytyrë rrezatuese ruspe. Ishte vet Besa, e cila para dy ditëve nergut më kishte pritur buzë sukales, pranë kroit të atij katundi, (meqë e dinte se isha udhëtar i përditshëm asajde) dhe sapo e lëshoi një fluturuese prej letre kah unë, iku si një sorkadhe. Në të kishte shënuar shumë. Në të vërtetë gjë tjetër pos dy luleve paksa të përdylkuara kah njëra tjetra, me pakëz rrënjë, të cilat dukeshin sikur fluturonin për të gjetur ndonjë vend të mbëltoheshin e të rrënjëzonin bashkërisht. Atëherë nisa të kuptoj. Para së gjithash m’u desh t’i përballoj qortimit të rreptë që ia dhashë vetes, pse u mbrojta nga rrezet e një dashurie që lindte, e jo nga reflektimi verbues sikur m’u duk në fillim. Pasi iu largova mburojës, zemra më ecte nga dritarja që e stoliste ajo fytyrë hyjnore, por këmbët nuk më lëviznin dot. Ishte pika e ditës. “Therrishtave” s’donin të shkelnin. Komunikimin fillova me gjeste e herë-herë me fjalë. Nga ajo largësi arritëm disi të kuptohemi se kishim diçka për njëri-tjetrin, dhe më në fund e lamë që në orën fiks njëzet e katër të flasim përmes asaj dritareje.
Ca më tej u ndala të shikoj edhe njëherë vendtakimin. Dritarja dukej e rëndomtë sikurse të gjitha ato të shtëpive përdhese të katundeve malore : katrore, dykanatëshe, me katër tabakë xhami e katër shufra metalike të fiksuara në pragje, dhe me pezul të drunjtë nga jashtë. “Dritarja e dashurisë”— thashë në vete, dhe vazhdova udhëtimin me imazhet e asaj ndodhie
që s’më dukej tjetër pos ëndërr.
Atë natë :
Hëna e plotë shndriste me tërë fuqinë e refleksit. Vapa ishte zhdukur shqim, ngaqë vesa kishte filluar t’i kapej çdo gjësendi të mbitokës. Derisa nuk e shkela livadhin e madh, isha i freskët si një pemë sohishteje. Aty, në hapat e parë, fjafueshëm më përshkoi një ndjesi e çuditshme. Ca dallgë ngrohtësie më shkallëzonin krenarinë përbrenda, duke ma përplasur herë-herë nga një valë ngurrimi për hapat që bëja atij livadhi të thiktë gjelbrak ; drejt katundit të huaj në atë kulm nate ; drejt dritares… Pak më tej befas m’u krijua një pabesi e pakuptimtë. Më dukej ecja somnambul shtegut të një ëndrre a një trazimi pa drejtim. Në asnjë shtëpi të fshatit s’shihej çikëz drite. Gjë e gjallë s’dëgjohej. Nisa të merakosem, qenve si t’u shpëtoj. Një mendim sakaq ma shtriu udhëdaljen symbyllas andej ; bile po të guxoja edhe një kënge t’ia thoja, madje në kupë qielli. “Qen-ujqit s’qenkan këndejpari !” — thashë kur ndjeva lehje të mbytura qensh në togje, në një luginë ca të largët nga aty. Helbete ndiqnin ndonjë ujk skuthar. Për atë të Besës e dija se është tretur në ëndrrat e mishit brishtak të lepujve, apo të qumështit lyrak të deleve. Ashtu ngjante, sepse, meqë më thirri, duhej të më mbronte ; ta lidhte ende më fort se herave tjera atë murrosh të hatashëm.
Të gjitha mendimet m’i gijotinoi drita e elektrikut të dorës, që u ndez nga dritarja drejt në mua. Asaj atë çast i afrohesha ngadalë përskaj murit të gjatë që mbërthente dy-tri shtëpi. Gati
menjëherë më pas ajo dritë u zhduk përnjëherësh. Eca pakëz më shpejt, por lehtë, sikur nëpër vezë të shkelja. Hapat e fundit drejt vendtakimit më bënë të ndihem i gëzuar e njëkohësisht i pafrikë çfarëdo që të ndodhte. Dhe, ç’të shoh. Dritares njëri krah i rrinte mbyllur, ndërsa tjetri gjysmë i hapur mbahej shtrëngueshëm nga vet Besa. Përbrenda dhomës gllabëronte mugëti e dendur, ngase në dritare ajo rrinte e palëvizshme, ndërsa mënjanë një perde e errët pengonte depërtimin e dritës së hënës. Ajo mugëti mbulonte pjesërisht edhe trupin e saj, por kur ia hodha një shikim, ashtu, përmes hapësirës së ngushtë të gjysmëhapjes së kanatës, madje penguar nga një shufër metalike në mes, ia pashë : fytyrën engjëllore, flokët ngjyrëgështenjë, dhe gjinjtë e mbufatur si dy balona nën atë jelek të hollë. Ato m’u duk ia vura re si të ishte në një vend të hapët e nën diellin më të shndritshëm të qiellit.
Ngadalëz, me një zë të druajtur e disi të ngjirur, më tha :
— Të dua ! Ti mua ?
— Gjithashtu ! — i thashë.
— Shumë mirë ! Pra, mirupafshim nesërmbrëma, në po këtë kohë ! — përfundoi, dhe ma hodhi një shikim të ngulitshëm duke e mbyllur dritaren disi rrëmbimshëm.
“Dreq o punë !” — thashë në vete.
Nata e dytë :
Meqë tërë ditën më roitën mendime gjithfare, çdo të pjellë vallë në takimin e ardhshëm, ndërsa më në fund nënvizova : “gjë tjetër pos dashurisë !”, derisa erdhi koha për t’iu afruar sërish dritares, ndjeva një mall të madh ta shoh sa më parë atë bukuroshe ; madje, qoftë sikurse një natë më parë që e pashë.
U nisa disa minuta më herët se që duhej. Me vete mora një trëndafil të freskët, t’ia dhuroj në shenjë dashurie të pashmangshme, e të kujtuari për rrënjëzimin e saj. Mendoja t’i flisja i buzëqeshur përmes hapësirës së ngushtë të hapjes së parmakut, e ta zgjatja dorën me atë dhuratë, dhe bashkë me biskun e fletët e brishta t’i çiknim së paku gishtërinjtë. Mirëpo, ndryshe mbaroi gjithçka.
Herët u gjenda në cak. Kot arrita. Guxim s’pata t’i cingëris në xhame për ta njoftuar se aty isha. Mendoja, për sherr, mund të jetë edhe dikush tjetër në dhomë, dhe fundi dihej. Vetëm dy-tre minuta para kohës së caktuar hapekrah u çel njëri parmak. Besa vringthi u përkul të përgjonte sikur natën e mëparme nëpër dritën e elektrikut të dorës, por andej, — përreth murit, nga ana e rrugicës — s’pa gjë. Në kahun tjetër afër dritares rrija ulur, prej nga i dola përpara si hije duke harruar përtokë trëndafilin. Një kombinezone të mëndafshtë ngjyrëqielli, dhe fytyrën e çiltër, fare mirë ia pashë në dritën e një qiriri të vogël që kishte lënë ndezur mbi një tavolinë ndanë vetes.
— Kuptoj se më do, — shtoi pasi më përshëndeti — ama s’di sa do të zgjasë kjo, dashuria jote ?!
— Për jetë e mot ! — ia ktheva bindshëm.
— Më gëzon. Pra eja nesërmbrëma në po këtë kohë ! — më tha, dhe me një shikim goxha të çiltër e mbylli parmakun paksa me të shpejtë.
Më vloi gjaku aq shumë !… Megjithatë trëndafilin ia lash në pezul
Nata e tretë :
Edhe pse m’u përfytyrua gati tërë ditën, gjithnjë u mundova të mos e ngulis mendjen tek ajo asnjë sekondë. Punë fizike thuaja kurnjëfare s’kisha, megjithatë sapo erdha nga shkolla, ndonëse kot do t’i lëçisja mësimet a ndonjë libër, punova ç’bën e ç’nuk bën, vetëm t’i kaloja orët sa më shpejt deri në mesnatë. Kastile u nisa më vonë, ngase duke shpejtuar e dija se më mirë do ta kaloja atë udhëtim. Saktë, kur u duk në dritare u gjenda aty. Sërish e hapi vetëm njërën fletë të saj, por tjetrës ia hoqi rezen. Një llambë vajguri varur në murin anësor, lëshonte dritë të mjaftueshme e mundësonte pamjen e ca luleve afër saj. Pasi ia hodha një shikim në fytyrë — gjysmën e së cilës e shndriste ajo dritë, gjysmën tjetër hëna — vura re këmishën e saj të najlontë ngjyrëbari që linte t’i dukej dukshëm forma e trupit biskonjë, e që ia shtonte bukurinë edhe me një spektër ngjyrash të çuditshme. Duke buzëqeshur lehtë, ma zgjati dorën dhe më përshëndeti ngrohtësisht. Pasi shprehu interesim si kisha kaluar udhës, bëri sikur u afrua ca duke ma bërë një pyetje të çuditshme :
— Dëshiron të martohesh pastaj me mua, apo?
— Dëshiroj!… Më shumë se gjithçka tjetër në jetë ! — ia ktheva, ndërsa mbeta i shtangur.
— Të njëjtën dëshirë e paskëshim. Por më mirë të mendohemi edhe pak ! Udha e mbarë të qoftë, e natën e mirë, — më tha me një zë të butë duke e mbyllur dritaren qetazi.
Veç sa nuk këlthita : “lozonjare !…”
Nata e katërt :
Letrën e gjatë, që gati tërë ditën e kalova duke e shkruar, e futa në xhep dhe u nisa. Ç’nuk i shkrova në të : për rastin e asaj dite që u takuam në rrugicë, pak mbi krua, si ecte ngathët krahas babait çehrevrenjtur, ngarkuar me ato kënata përplot me ujë, e guxim s’pata t’i them : “Këtë barrë ta përgjysmojmë, Besë” — sikurse mendova ; për lajkatarësinë e pakuptimtë që po e shfaq kur po i vete te dritarja, e veçmas për
dashurinë e përflakur që kisha ndaj saj.Në orën fiks njëzet e katër, faqeza qemë. Pos njërit parmak, u hap edhe ai me reze, por vetëm deri në gjysmë. Poçi elektrik llamburiste në mes të tavanit. Në fytyrën e Besës shqova një çiltëri gati të skajshme. Veshur mbante xhaketë të lehtë doku, ndërsa leshrat bashkë me një fjongo të gjatë pëlhure ngjyrëgurkali nga ana e djathtë i shtriheshin deri nën gjoks. Sapo e hapi gojën të më fliste diçka, me të shpejtë e lëshova letrën në
parvaz dhe i thashë :
— Lexoje dhe mendohu mirë ! Shihemi nesërmbrëma në po këtë kohë.
Nata e pestë :
Me vonesë u nisa, vonë arrita në cak. Parmakët e dritares rrinin çelur tej më tej. Në dhomë s’ndriçonte gjë. Besën s’e shihja kund. Duke i vënë duart në pezul, për t’u ngritur të shihja edhe nëpër këndet e dhomës, sakaq më pengoi butësisht një dorë e lehtë. Vallë, a do të mund të më preknin duar të tjera, pos atyre të Besës aty atë natë ?
— Mos u mundo. Ja ku jam! — më tha fare e qeshur, dhe më tregoi trungun e dardhës, pas së cilit kishte qenë e fshehur.
Përnjëherësh bëmë shtrirje krahësh nga njëri-tjetri. Pas përqafimit këmbët dalëngadalë na shpunë në luginën preshtake nën katund. Zërat tanë të ulët mes lisave shekullorë i shoqëronin currilat e përroskës dredhake ndanë nesh, e herë-herë shushurimat e gjallesave përreth.
Nata ishte jona.

Lumturi..sa kohe kaloi per te te njohur ty
Dashuri..sa her u rrezova deri sa te gjeta ty..
Sa do qe te shkruaj kto qe i ndjej smundem ti pershkruaj..
Sa do qe te mundohem te behem kurse ska ndodhur..ja esht duke u realizuar..
Sa here qe mundohem ato sy mos i shikoj te pretendoj se je humbur..nuk mundem me magjepsojne..Erdhe si nje ere e leht me more shpirtin..Si lindja e diellit me more shqisat..sa her qe ti mbyll syt te me dalesh perpara..me nje prekje me bere te fluturoj..me nje puthje me bere te helmohem..Helmi Im I Dashur..sa doja qe edhe ti ti dish keto vargje..skam guxim..ndoshta shpallja e Dashuris son do tjet gabim..Bukurii..me mer malli per buzeqeshjen tende..si nje lule e bukur qe sapo cel..tradhetiii..me mungon afersia jote qe me genjen sa her qe te shoh..O Jett..valle a do te jesh i imi ndonjeher?!a vec nje figur per te qen e qete…..Puthja ime..me helmove me ato buzat e tua tronditese..helmi im i dashur nese ndonje dit vdes..do te jet nga Dashuria ime e teperme ndaj teje..Helmi im i Embel….♥

- Fjalët nuk mjaftojnë, për atë që vërtet mungon. Nuk di, thonë se me kohën kalojnë edhe kujtimet, por jo, ato shtohen dhe disi nuk më lënë të qetë. Kam dashur dhe kam luftuar të t’harroj, por jo nuk ndodhi ashtu siq desha une. Vite të tëra më vie në ëndërr m’u atëherë kur mendoja se vërtet je zhduk nga jeta ime, më shqetësojë dhe më nervozojë, por me kalimin e kohes ardhjet tua në ëndrrat e mia janë shpeshtuar dhe më shkaktojnë dhimbje dhe më bëjnë të ndjehem i humbur.
Pse?

Jeta eshte mashtrim,por prej vitesh me pak gaz cdo mashtrim e qendis.E lodhur vij te strukem ne gji…Zemra genjeshtren nuk e njeh,prandaj une po te lutem me zerin tim te ngrohte:I dashur!Teshkojme larg nga kjo bote.Ti me syte e tu te embel me e me belbezon lehte ne vesh:-Zemer nese ne dimer lule ska,per lule kot trishtohesh…Une te shtrengova pa u ndrojtur si femije,e ne cdo gjeth qe do feshferije…Do jem e jotja ne perjetesi!

Dua ti hedh kujtimet te fresketa ne kete cope leter dhe ti ruaj ja aty,,,Sot jam kenaqur shume me ty,skam per ta harruar kurre.Te kujtohet momenti tek furgoni kur une prisja te ikja dhe ti erdhe per te me percjelle,,,,,Sa gje e bukur ishte,,i cmenden njerezit thua:?Tani jam ulur diku ne nje stol afer liqenit te Ohrit dhe mendoj per ty,,,,te mendosh per ty me sjell kenaqesi,me cliron dhe per me teper me jep shprese qe ne do te jemi bashke perseri,,,,

Kete here udhetimi per ne Shqiperi ka qene per mua nje torture e vertet,por kam harruar cdo gje qe kalova.Fakti qe isha me ty,qe te pashe,te preka te putha te admirova,me gezon shume

Neser do te jem mire,do te jem ne shtepi para kompjuterit me siguri do futem ne forum per te pare te rejat e fundit por ti do te me mungosh....

Dua te futem aty mes kraheve te ty,te ndiej eren e trupit tend,,,dhe te hesht
Di qe ti ben shume gjera per mua,per kete te vlersoj,,nqs mendon se te harroj e ke gabim,,,,

Ishin vetem ca mendime qe padashur i hodha ne leter por e di qe ti kete leter ske per ta lexuar kurre,por nqs nje dite dikush tjeter do te ta tregoj kete leter ateher nuk di ku do te jemi,,,,por di qe per mua je dicka qe te kam fort ne

Mos ik nga une,,,urrej ndarjen dhe per me teper fakti qe nuk do te te shoh ty,,,,Nje puthje per ty per te mos fshire imazhin tim,,,

Ne enderr me del nje diell qe djeg syte e mi.
E vendosur dhe me besim e shtrengoj fort ate dore qe me nxorri
nga kjo enderr, ose ndryshe nga ankthi...por ankthi nuk ka mbaruar
eshte kthyer tani me shume se kurre!!!...Dora,prania,dhe zeri yt i dashur!
Ne enderr ndodhem mes nje shkretetire me diell te forte,pa patur mundesi
per tu rikthyer...Duhet te me vije turp nga ky mendim, pasi ne fund te fundit
ti je shpetimtari im...
Perse me zgjove?
Mbase do gjeja rrugen ose do gjeja nje deve, me mire akoma
sepse...do vija me shpejt per tek ty dhe kushedi sa histori te tjera te mrekullueshme
do perjetoja ne kete enderr...Ne fakt duhet te ngrihem, dhe duhet te interpretoj
nje pjese qe nuk eshte me e imja...pjesa e te dashures, te mrekullueshmes,te
vendosures...uffaaa aaaa cfare deshire!!! Ngrihem dhe sillem perqark dhe papritur
me rishfaqet shikimi yt: je i vendosur, i merzitur dhe i cuditur, cfare ka ndodhur??
Ke lexuar mendimet e mia apo bertita me ze te larte??!!!...
" E di i dashur? Kam pare nje enderr, isha e humbur ne shkretetire,ecja neper rere
ecja, ecja, ecja...Ne nje rruge te pafundme...por per nje moment ndalova dhe shikova
nga pas: mbi rere ishin vetem ca gjurme, pikerisht te miat!!!..."Fillova te bertas dhe te therras,luftova kunder te gjitha ideve te pamundura qe zemra
ime me sygjeronte..." Perse me le vetem gjate udhetimit me te gjate te jetes time?"...
Te therrisja..." Perse nuk e mbajte fjalen qe nuk do me braktisje kurre?"...Por nje cast
u shfaqe perpara meje,ajo dore qe zgjatej ishte e jotja i dashur!!!...

" Zemra ime "
Me the! " Perse qan dhe me akuzon qe nuk te kam qendruar prane ashtu sic te kisha
premtuar ?" Akoma nuk e ke kuptuar qe gjurmet qe ke pare ti ne rere, jane te miat
dhe jo te tuat?"...

Dhe duke qare me tha:
" Zemer...ne te gjithe kete udhetim,kane qene vetem gjurmet e mia, sepse te kam
mbajtur ne krahet e mi "!!!...
me do ? Sme do? Ne petalet e trendafilit te nje te dashuruari mund te shprehet dashuria me e madhe e nje personi dhe ndjenja me e bukur karshi atij. Te dua fjala qe mer forma menyra e zgjedhime te ndryshme ne nje lidhje. Ndjenja me e embel dhe me e rrezikshme per zemren e nje personi eshte.....e kush tjeter pervec fjales... DASHURI.Eshte bukur tja shprehesh ndjenjen nje personi e aq me teper ty qe je jeta ime. Qe ne tik-takun e pare ndjeva nje rrahje ndryshe te zemres time dhe ne ate cast e kuptova qe ti i fal zemres time nje tik-tak te ngrote dhe ajo nuk ka per te pushuar kurre sepse ushqehet me dashurine tende. Shume gjera kam nga ty kam ndjenjen tende puthjen tende mendimin tend por mbi te gjitha te kam ty dhe dashurine tende.
Por..... ti me ben mua te qaj me ben te por perhere kemi fiksuar ne mendjet tona te vetmin premtim :
NE krahet e njeri -tjetrit do te jetojme sepse dashuria jone eshte si nje balade e pavdekshme qe kalteron nder kohera dhe vitet qe do ta pasojne do te jene ushtaret tone besnik dhe te jemi te sigurt qe pluhuri i harreses nuk ka per te rene kurre mbi ne. Gjeja e fundit qe do te shpreh nga ndjenja ime eshte: Jeta fshehurazi me nje njeri si ty nuk me eshte dukur asnjehere e padeshirueshme perkundrazi ajo me pati treguar se mund te ishte edhe shekullore.
Me do sme do nje tjeter lule kepus e nje tjeter petale lus. Me do sme do e une lulet kepus me rradhe derisa ti te me thuash ne cdo petal

Një histori e bukur por me një përfundim të hidhur

Jam T. lindur në një qytet të zonës së veriut. Kur isha 8 muajsh familja ime zbriti në durrës se babi kishte punën në këtë qytet. Në mbarim të shkollës 8-vjeçare mora rrugët e kurbetit. Isha vetëm 14 vjeç kur mbërrita në greqi. Në kurbet mësova shumë gjëra nga jeta. U bëra një njeri që gëzoja rrespekt, kjo falë prindërve që më dhanë kulturë, por edhe falë vetes, pasi i vura në praktikë ato që prindërit më mësuan.

Megjithatë një sëmundje që e ka emrin °° Dashuri °° ma ka bërë zemrën copë-copë. Në vitin 2005, me datë 25 qershorë, isha në Tiranë dhe po pija kafenë te lokali im i preferuar. Në atë kohë më morën në telefon dhe më njoh=ftuan që dy miqtë e mi kishin bërë aksident me makinë dhe më thanë se ishin në spital.

Gjatë rrugës për në spital, fillova të njoftoja gjithë miqtë për këtë që kishte ndodhur. Disa numrave që nuk i kisha në celolar i rashë përmendësh. Ndër të tjera i rashë dhe një numri që mendoja se ishte i një mikut timë, por nga ana tjetër nuk po përgjigjej njeri. kur mbërrita në spital, doktorrët më thanë që njërin do ta dërgonin në Tiranë, ndërsa tjetri ishte jashtë rrezikut për jetën. U qetësova disi dhe po pija një kafe, kur më erdhi një zile.
E mora dhe mu përgjigjë një zë femre, e cila më pyeti se kush isha.
- Kush je ti që më bën zile.. - i thashë unë.
- Në fakt ai që më ka bërë zile je ti, - u përgjigjë ajo.

I thashë që nuk kisha nerva për shaka dhe i tregova se çmë kishte ndodhur. Ajo më tha që unë i kisha rënë telefonin të saj. I kërkova falje që e kisha shqetësuar dhe i shpjegova që numrit duhet ti kisha rënë nga nxitimi. E mbyllëm bisedën, por diçka më rrahu fortë në zemër. Pas dy orësh e mora sërisht në telefon. Folëm gjatë saqë kur pashë orën ishte 2 e gjysëm e natës. Rashë në gjumë.

Kue u zgjova e pashë në sms: °° Mirmëngjesi! Të urojë një ditë të mbarë. Më ke pëlqyer nga e folura, por mos u trego kaq i hapur °°

Kështu kalonin ditët. Mbas pak kohësh ajo erdhi me shkollë në Tiranë. U takuam. Unë i shpreha dashurinë. Ajo qante dhe më thoshte: °° T. ti je shumë më lart se unë °°. Ajo ishte 22 vjeçe dhe vazhdonte shkollën për mjekësi dhe në të njëjtën kohë punonte në Tiranë jashtë orarit të mësimeve. Një vëlla e kishte në burg, babi i njihte vetëm shihsen e alkolit.Unë e doja dhe u ktheva në ëngjëll mbrojtës për të. I kërkova të shikonte shkollën se për të tjerat më kishte mua. Unë ikja dhe vija shpesh për Greqi, por flisnim shumë në telefon. Shkurt fare fillova të jetoja për të. Në mars të 2007-s më mori në telefon dhe më tha se duhej ta harroja.

Po qante. Fola dhe më tha lamtumirë. Mbylli telefonin. Pas shumë përpjekjesh fola me shoqen e sajë. Ajo po qante. E pyeta ku ishte, por më tha se ajo ishte në spital pasi kishte tentuar të vriste veten. Më ra telefoni në tokë. U nisa menjëherë për në spital. Kur po afrohesha te dera e dhomës së sajë, dëgjova nënën e sajë që bërtiste me të madhe °° Ma mori në qafë vajzën, ma fejoi pa dëshirën e sajë, i shkatërroi jetën, që Zoti ia marrtë shpirtin °°

Nuk ju besova veshëve dhe për një çastë thashë se më pushoi zemra. Më ranë lulet në tokë dhe kavanozi u thye. Ata që ishin aty kthyen kokën. Aty gjendej dhe shoqa e sajë e cila erdhi pranë dhe më tha: °° Më vjen keq por nuk mund tia tregoja të vërtetën °°

U futa në dhomë, u afrova te shtrati dhe iu ula në gjunjë te koka. Ajo ngriti dorën dhe më tha °° Më Fa, por nuk meritoj të jetoj se jetën time e mbylli babi °° I vura dorën në buzë që mos të fliste, vetëm qaja me lotë. Dhoma kishte dhe njerëz të tjerë. Ra heshtja. Kur u dëgjua zëri i shoqes së sajë që thoshte °° Po i vjen babi me atë të mallkuarin °°

Unë bëra dy hapa më tutje. Ato hynë brënda dhe shkuan tek ajo. Babi i vetë i vuri dorën tek koka, e puthi dhe i dëlën lotë. Ndërsa i fejuari i tha °° O shpirtë, të kaluara dhe të shkuara, të harruara °° Uli kokën ta puthte, por ajo e largoi kokën.- Të lutem largohu, - i tha ajo, - po më vjen për të vjellë nga era e alkolit dhe cigares.
Ai pa pikë turpi qeshi dhe tha: °° Shpirtë, cigarja dhe pijet për burrat janë °°

Mua po më sillej dynjaja vërdadhë, sidomos kur dëgjova fjalët që ajo i tha.
- Po ta them publikisht me trupë më bëre tënden, por me zemër kurrë sdo të jemë e jotja.

Aty më luajti mëndja. I fola atij dhe i shashë që të mbante qetësi se kishte njerëz të tjerë të sëmurë aty.
- Kush je ti? - Pyeti me fodullëk.

Mu sos durimi dhe nuk e di se çfarë kam bërë në trupin e atij njeriu. Vetëm më kujtohen njerzit që më thoshin ta lëshoja. E lëshova dhe ika të laja duar se i kisha me gjakë. Kur po dilja nga banjot pashë dy policë. Më morën dhe më dërguar te rajoni numër 3. Falë miqësisë ia hodha, dola që atë natë.

Vajta në lokal, bleva alkol, u ula në banak dhe nisa të dëgjoja disa këngë greke. Pija dhe qaja. Kështu i kaloja netë të tëra. Alkoli, cigarja dhe muzika më bënin shoqëri. Dilja natën nganjëherë në breg të detit dhe bërtisja me të madhe °° Përse o Zot më zgjodhe mua °°

Me kalimin e ditëve ajo filloi të më shkruante sms, më merrte në celular, por nuk ma bënte zemra ta hapja. Më uronte që të vazhdoja jetën dhe ta falja. Po ç'ta falja? Ajo kishte qenë e fejuar katër ditë dhe kishte dalë me të. Kishte bërë dashuri me të dhe ngaqë si bënte zemra të më tregonte mua, deshi ta mbyllte jetën e sajë.

Unë u ktheva në Greqi dhe falë shokëve dhe familjes sime u largova nga ajo rrugë ku isha futur. Pak nga pak iu ktheva jetës së qetë. Ajo tani ka një djalë i cili ka emrin timë. Është ndarë me burrin dhe jeton jetën e sajë e qetë. Publikisht i themë: °° Jeto se edhe unë do të jetoj. Zoti na ndau, por kemi një të mirë që nuk e mallkojmë njëri-tjetrin. Gjithmonë Zoti qoftë me ty!

Dashuria eshte nje ndjenje e fuqishme dhe e jashtezakonshme per nje njeri,nje vend ose dicka.Ajo bazohet tek afersia,dobia ose mbi deshiren dhe terheqjen erotike.Ajo mund te kuptohet edhe si nje perkujdesje ose vleresim I thelle.

Nuk kemi te bejme vetem me nje lloj dashurie ajo eshte e shumellojshme dhe e pranueshme nga te gjithe,egziston dashuri ndaj prinderve,familjes,shokut/shoqes,ndaj kafsheve….

Por c"dashuri valle eshte kjo qe ndjej per Ty ? ! ? !

Dashuri qe ma ka rembyer zemren qysh per here te pare e qe nga ai moment ka lene gjurme te pashlyeshme ne jeten time.

Ne rrugen e jetes hyra ateher kur fillova te dashurohem tek ti,dhe thoja me vete se e gjeta fatin e vertet dhe sa here te takoja dhe te takoj me dridhet zemra dhe asnjeher nuk ngopem duke te te shikuar.

Me mahnit me bukurine dhe sjelljen qe ke dhe vdes nga deshira qe nje here fytyren te ta perkedhel….por kam frik. E din perse?? Mos te te lendoj se ju ngjan engjujve te parajses dhe ngado qe ti shikon shendrit nga bukuria si yjet e bukura qe ndodhen ne qiell.Qe kur te kam njohur ty ndihem krejtesisht ndryshe madje me ndodh qe ndonjeher mos e njoh as veten sepse vemendjen e kam vetem tek ti.

Kudo qe te ndodhem dhe cfardo qe te bej gjithmon te kam parasysh dhe shume here I them vetes ….po te kishe qene pran meje ne kete cast do te isha njeriu me I lumtur I kesaj bote….

Ti po luan me mua vetem pse e ke kuptuar se une vdes per ty dhe se ta kam shprehur dashurine si askush tjeter.Kuptoje se TE DUA me gjithe ,me gjithe fuqine e shpirtit dhe me tere qenien time njerezore.

Por nje gje nuk e kam te qart perse je kaq I pashpirt,pse nuk ndalesh e ti mendosh gjerat me mire!? Ndonese ateher do ta kuptosh se je teper gabim.

C"te bej ti se kupton te verteten e jetes dhe te dashurise, se ke fare dert se po ma lendon zemren,zemren qe te dashuron pa mase.

Shume here mendoj se pa ty jam e humbur dhe perpiqem ta ngushelloj veten,por e kam kot dhe nganjeher vetem per te te larguar nga mendja mendoj gjera negative per ty,dhe them me vete se nuk te dua me, ti nuk e meriton dashurin time,ti ske shpirt,nuk vlen……. Por kthehem prap dhe peshperis… pse po genjej veten kur e dua dhe vlen shum,eshte I bukur, i sjlellshem,i ndershem……Me ben shume nervoz sepse ti ske besim tek une, e une qe te dua mundohem qe te arij atje ku duhet por e kam kot per arsye se ti je I tille te eshte fiksuar ne koke mosbesimi dhe kaq.Nga nervoza qe ma shfaq ti me dit te tera nuk ha ushqim e madje edhe me nete te tera skam gjum ne sy.

Shume here kam provuar ti behem armik vetes por as Zoti nuk deshiron te me ndaj nga ti

Ndoshta per ty jam bere paksa e merzitshme por kesaj rradhe nuk isha une ajo qe shkruajta por ishin dhembjet e zemres sime dhe shkaku I gjithe kesaj je ti por nje gje duhet ta kesh te qart qe emrin tend ….. e kam shkruar me gjakun e zemres time dhe kurre nuk do ta shlyej nga jeta ime,dhe sa here te kendoj e merzitur emri yt do te jet ne vargjet e para dhe sa here te agoj mengjesi ti gjithmone do te vish sikur nje hije dhe me zerin tend te embel do me zgjosh nga gjumi.

Dua te me flasesh,qe te me zgjosh nga gjumi..Te me celesh perseri, se zeri yt me ngjall pranvere..
Hyr dhe rri perjete me mua, brenda ne qenien time sepse me mungon shume , me mungon menyra se si i mendon dhe i merr ti gjerat, ironia me te cilen flet shume here, me mungon shpirti dhe dashuria jote..
Oh, sa larg je dhe pse un te ndjej shum afer, sepse te dua gjithnje e me shume..
Hajde pra, foli zemres sime, qe edhe ajo te shkrije nga akulli qe e ka zene, sille djellin tend dhe nditen e syve te tu qe edhe un te arrij me ne fund te shoh..
Eshte e veshtire..cdogje duket e pamundur tashme, se ti nuk je me per mua, nuk rri me te me degjosh kur une te flas, nuk lexon kur une te shkruaj, nuk je me pranvera ime..
E ku ti kerkoj une te gjitha keto tani???
Duhet te dal ne rruge e te bertas??Te kerkoj perseri nje yll tjeter..me te mire?? Nuk mundem..as kembet sme bejne me, e as ze e fuqi nuk kam qe te kerkoj dike,qe mund te jete mbase me i mir..se u mesova me ty..
Ta dish se kenaqem me ty edhe nqs e gjithe bota mund te zhduket, kenaqem me syte e tu edhe nqs sdo shoh sy te tjere me ne jeten time, kenaqem me ty, se vetem ty te dua..aq shume..
Prandaj me fol, hyr perseri ne porten e zemres sime dhe me fol, vetem me pershendet te pakten..se me ka marre malli per zerin tend qe me ngroh, gjithmone..
Por ti..i merzitur me mua, vetem me largohesh dhe mbase nuk arrin t'i degjosh fare keto fjale, qe vijne nga thellesite e shpirtit tim e qe jane vetem per ty..Mbase ste interesojne shume ose mbase nuk me beson me..sepse asnjeher nuk me ke besuar!! Dhe ti ike..papritur..pa thene me asgje..qeofte edhe..Lamtumire..

Fol...Mos me le ne pranveremos me le te mjer!!!!
Fol...mos me le pa lule mos me le pa ere.
Fol...Mos me le te lutem se te dua shume!
Fol..mos me le pa shprese,
Fol...mos me le pa gjume!!!!!!ti e di se te dua dhe vuaj per ty te lutem te lutem!
Fol...mos ma dhuro vetmin se ti je per mua shok ti je per mua cdo send ti je ajo qe ne zemren time ke,me te bukurin vend!!
Fol nje fjal...ringjalle kete shpres!!!

Nuk e di po sot paskam nje deshire te madhe te shfryhem te them gjera qe shpeshhere nga inati xhelozia apo ndrojtja nuk ti kam thene edhe pse kam dashur ta bej me gjithe forcen e shpirtit...Kam dashur aq shume te te kem afer te te shtrengoj fort fort deri ne pafundesi e te jem e jotja vetem e jotja...kane qene te shumta netet kur duke u rrotulluar ne krevat nga pagjumesia kam enderruar per ne te dy...i jam lutur zotit per ty dhe e kam falenderuar qe te vuri ne rrugen time...ka qene aq e trishte jeta ime pa ty...nje koktej i ndyre frike zhgenjimi ironie...nje perzierje e trishte ndjenjash te vdekura...kam qene zhytyr ne nje terr ku kam dashur te mbys veten time e askush nuk kishte forcen te me nxirrte perjashta...kam dashur te shkaterroj veten me lloje e lloje menyrash...e nuk kam pasur force te ecja perpara.e di ??? Nuk ta kam thene ndonjehere por e urrrej te kaluaren time me gjithe forcen e shpirtit edhe pse kur flas per te mundohem ta bej te bukur...e urrej per ate qe me ka sjelle per vuajtjet qe me ka shkaktuar...e kam shume frike per te ardhmen se tmerrohem nga mendimi se nga ndonje arsye qe ne te dy nuk mund ta parashikojme apo qe mund te mos varet nga ne...te humbim njeri tjetrin e une atehere do te kthehesha serish ne ate terr nga i cili me nxore ti me dashurine tende...po kesaj rradhe do te zhytesha per te mos dale kurre me...une kam vendosur gjithe shpirtin tim ,gjthe ndjenjat e mia mendimet emocionet tek ty...sepse kam besim e te dua..te dua me shume se cdo gje ne bote...e si mos te te dua ty...kur me dhe jeten ??? Si mos te enderroj kur ti me fale endrrat...si mos te te besoj kur ti me ktheve besimin ??? O zot cdo dite te bekuar lutem qe te mos largohesh nga une...lutem qe te vish sa me shpejt...lutem qe te mos me braktisesh...lutem qe te mos merzitesh kurre nga une...lutem qe te mos bej dicka qe te te mund plagosi..me fal per gjithshka kam bere...per gjithshka te ka vrare apo te ka merzitur..e di me mire se vdes se sa te te merzis ty jeta ime...me fal per gabimet e mia...per fjalet e pakuptimta...per budalliqet...gjithshka kam bere e kam bere nga frika se mund te largoheshe nga mua...e ashtu do me sillje vdekjen...se une ne kete bote vetem ty te kam...e vetem ty do te kem...me fal per te gjitha e nese e ke te veshtire te pakten mundohu ta besh...e mundohu edhe te me durosh...edhe te me duash pak se kjo
eshte gjiothshka kerkoj nga jeta...vetem dashurine dhe pranine tende...dhe mos harro qe gjithshka te ndodhi cfaredo te them apo te bej...sido qe te vijne punet une nuk do rresht kurre se te dashuri...e do te te dashuroj cdo dite e me shume...te lutem vetem per nje gje...ti qe ma dhe jeten te lutem mos u bej vrases...mos ma merr prape ate duke me braktisur...te dua

Arsyeja që unë kam jetuar ishe ti. Arsyeja që unë vuaj je ti. “Kujdes në dashuri”, këtë fjalë shpesh e thoje ti. Nuk jam në gjendje që të përulem e as të shkruaj për dashurinë time të madhe por vuajtja, dhe vuajtja u bë forcë fizike, e jo kurrë forcë shpirtërore. Ti je ende shpresa e jetës time, e më shumë se qdo gjë tjetër të dëshiroj në këtë botë. Kujtimet e mira tani më mundojnë, e më mundojnë pa ty.
Sa isha I lumtur kur e përjetova përqafimin tënd. Ti më dhurove dashurinë...e unë ende vazhdova me stilin tim të vjetër...Ti bëre shumëqka për mua që të jem i lumtur
Ti je kujtesa e veqantë e jetës dhe zemrës time dhe shpresoj e do të luftoj, që të jesh gjithmonë. Tani i kam dy dëshira: t’më kthehesh ose të harroj. Dhe, atëherë le të filloi jeta ime e re, që sot. Nuk dua që dikush t’a shijoi dashurin time të humbur, sepse të dua më shumë se vetveten. E di se ti je e mëshirueshme dhe të lutem, kur unë vdes eja të m’i mbyllësh sytë sepse vetëm atëherë do t’a ndiej veten të gjallë.
Në fillim, atëherë kur fillova t’i njoh aftësit e tua, kërkoja forcë që të dashuroj me shpirtë, por kisha frikë, megjithatë ti më ngrite lartë, kërkove këshilla nga unë, qdo ditë më futje në testimin tënd, e unë isha i befasuar me idetë e tua, por nuk e di pse u largove në atë fillim kur të dashurova me tërë qenien time njerëzore, e ti fillove me provokime e keqkuptime vazhdimisht. Më pyetje për aventurat e mia, e unë sot kërkoj nga ti t’i kujtosh ditët e lumtura kur në mes nesh kishte gjithnjë dashuri. Tani jam i mbyllur krejtë në vetmi, këndoj, shkruaj, e kujtoj o shpirtë për ty. E sot në rrugë kur të takoj, bëhesh sikur “nuk të shoh”. A nuk ndien dhimbje për mua që po bredhi rrugëve i vetmuar. Kërkoj shpresë nga Ti ose shpresën dhe jetën të m’a shuash, por PSE?
Ti e don shiun, por e dua edhe unë atë ditë me shi...por dua t’a harroj sepse ti më mungon e kujtimi zgjatë gjithmonë dhe rastësisht të kam takuar (internet)...i folëm dy-tri fjalë, ti më përshëndete dhe dhe qe ateher filloi dashuria jone, më bëre të ndiej dridhje të lehta nëpër tërë trupin tim. Kur ti më folje për të ardhmen, në zemrën time ndieja ngrohtësin e flakës që u ndizte, por që shumë shpejtë u shua, atë e ndiej edhe në këtë natë në vetmi që u mundova të harroj me tërë forcën por sikur ti përsëri më pëshpëritje, prit, prit, prit...!!!
Të faleminderit për atë gjysmë premtimi...por ku mbeti sot! Të faleminderit për buzëqeshjet e tua, për atë kohë që e kalove me mua, por megjithatë ne kemi mësuar shumë nga njëri-tjetri, por të lutem kujto ato ditë kur e kalonim tërë ditën së bashku. Kujto ato netë kur ne vetmin e netëve të pafunda shkruaja këngë për ty, për ty o engjulli im që të doja dhe më doje. Të dua! Po ti, a më don? Nuk e di?
Dua të takoj, t’i shpjegoj të gjitha, por shkon gjatë dhe nuk mundem dhe ndoshta pjesën më kryesore nuk mund t’a them. Ti je e vetmja oazë që theje atë horizont vuajtjesh, ishte ti i vetmi zhgënjim që unë gjeta ngushëllim, e sot po mbizotëron e kaluara jonë, unë nuk mundem të jem i vetpërmbajtur dhe do t’i lejojë vetes t’a thyej kufirin e imagjinuar...dhe aty do t’a gjejë veten.
Por më në fund duhet të pajtohem me realitetin sa të hidhur aq edhe të rëndë, edhe pse jemi afër e ndodhemi largë. Ne gusht do te shkojë në Amerikë, nëse deri atëhere nuk ndodhë asgjë që une të ndërroj mendjen, ngase tani jam dëshpruar shumë në këtë jetë, jeta ime pa ty nuk ka vlerë, të lutem mendo edhe njëher për të gjitha dhe besoj që do të kuptosh realitetin, e realiteti është se une të dua me gjith zemër, ti je dashuria e jetës sime, ne jemi të lindur për njëri tjetrin, hapi syte dhe do të shikosh se unë nuk jam I tillë siq mendojn ata njerëz që na kanë ndarë, ta kam dëshmuar këtë në të gjitha mënyrat e mundshme dhe do ta dëshmoj sërish, porti e di këtë vet më së miri, ti më njeh më së miri në këtë botë, ohh…une mund të të bëj të lumtur në këtë jetë vogëlushe, do të bëjë gjithqka vetëm që ti të jesh e lumtur pranë meje.
Do të jem engjulli yt mbrojtës, do të jem heroi yt, do të jem dashuria jote përgjithmon.
Do të shkojë ne Amerikë, që të provoj fatin tim, dua që të tejkaloj këtë dëshprim gjigant që më ka kaplur në këtë vend, dua që të arrij diqka në këtë jetë, dhe shpresa e vetme që më mban gjallë ne këtë jetë dhe që më detyron të vazhdojë je ti dashuria ime, do të luftojë për ty përgjithmon, nuk kam frikë as nga vdekja….
Kështu që pa marrë parasysh veprimet e mia une gjithmon e lë dashurinë në një anë dhe jetën e përditshme në anën tjetër, por dashuria është gjithmon në plan të parë.
Do të kthehem për ty vogëlushja ime, do të kthehem që të jesh e imja përgjithmon, nëse ende të kujtohet kjo ka qenë ëndrra jonë e përbashkët për të cilën ëndërronim qdo natë, e unë do ta bëjë këtë ëndërr realitet ngase të dua o ylli im.
Koha po kalon, e ti ende më mungon, por do të vijë koha jonë, mos ki frikë, ngase dashuria e vërtet gjithmon fiton qdo luftë, dhe gjëja që më mundon më së shumti është që ti je verbuar nga fjalë të njerzve që të folën keq për mua e ato fjalë nuk janë aspak të vërteta dhe unë ta kam dëshmuar këtë. Gjëja qka urrej më së shumti në botë është dyftyrësia, shpifjet e njerzve, gënjeshtra dhe tradhtia. Edhe pse nuk kam besuar kurre se do të më ndodhe por shpifjet ma humbën dashurinë, na ndanë njëher por kjo nuk do të ndodhë më, të betohem, kurrë, dhe ata të cilët I bënë këto herën e parë do të pendohem që kanë lindur. Do të kthehem për ty vogëlushe, kur do të mendosh se është fundi I botës unë do të jem aty për të treguar fillim e lumturisë.

Fryn sot era dhe kaloj faqe perpara ne ditarin tim. Syte me shkojne rembimthi tek emri yt. Perseri faqja e ditarit u nderrua aq shpejt sa nuk e pashe me emrin tend sikur ai te mos kish ekzistuar kurre.
Por ti ekziston, po ti ekziston bashke me historine tone pavaresisht qe as une dhe as ti nuk e dime se cbejme apo nuk dime se cpo behet me ne. Pa e kuptuar, apo pa dashur, isha zhytur ne shtjellen e syve te tu dhe kisha humbur ne universin brenda tyre pa mundur aspak qe prej andej te dal. Si ndodhi?!Pse ndodhi??
Pa e kuptuar krejt papritur ti fillove te beheshe vet persekutimi, nje persekutim i pambaruar.
Netet beheshin te gjata kur nuk te shihja, zemra me rrihte fort kur te mendoja, rruget dukeshin bosh,po krejt bosh pa ty. Tani dua te pyes veten: Çkam qene une per ty? Kam frike se shoh te dalin para dy alternativa. Dashuri e paster apo loje interesante. Mendoj per to dhe me ther ne . Po filloj te qaj. Ndoshta sdo arrij kurre ti sqaroj vetes se cjane keto caste magjike qe sot me duken si skenat e nje filmi te vjeter. Çdo gje me ben te te kujtoj dhe kete e urrej. Pra, urrej kohen qe me sjell keto kujtime... sepse, vuaj. Dhe une u lodha se vuajturi. Vuaja kur me thoje fjale te bukura dhe tani vuaj qe nuk me thua asnje fjale.
Kaloj kohe me shikimin e tretur nga rruga duke pritur nje telefonate...sigurisht telefonaten tende.
Vuaj vetmine dhe perpiqem ti jap shume kurajo vetes. S'guxoj te mendoj se te kam humbur. Ditet terheqin zvarre njera tjetren dhe kalojne per nje moment para dhimbjes dhe pasta zhduken ne skutat e kohes. Dikush po . Sa deshire kam te edhe une, te ndihem i lumtur, sepse kam dite qe vetem qaj, dhe qaj duke shkaterruar veten.Mos ndoshta e dija qe sdo te me doje kurre ashtu, sepse njeriu vetem njehere dashuron ne jete dhe ti me siguri s'me kishe mua dashurine e madhe. Ti flisje shume por une s'e besoja.
Ti e le cdo gje ne heshtje. Pse?! Apo mos valle isha une ai qe nuk e vija re? Apo mos isha une ai qe kerkonte kete heshtje per ne te dy??? Oh, une s'di me asgje, s'kuptoj me asgje.
Mua, qe dua te harroj veten me rritet pa pushim deshira te eci mbi lotet e mi, te shkel mbi dhimbjen time, per ty!
Po, eshte kjo qe me ben te shoh nga telefoni i heshtur. Ndoshta do te beja mire te shetisja dhe te takoja dike qe te me dashuronte, por jam i bindur qe kjo per mua ska asnje rendesi. Une te dua vetem ty me gjithe dhimbjen qe po me jep.
Ka ndodhur qe ka rene telefoni, kam, kam ngritur receptorin...por asgje. Thuaj qe je ti, se vetem ti kembengulje dhe ti e di se une kenaqem me ate pak qe me jep nga vetja jote. Po dal ... Kjo zile s'do te bjere dhe per shume e shume kohe...edhe nese do te bjere une s'do dua te jem ketu,,do te marr arratine qe kahjen nuk e di as vete... zhduken ne skutat e kohes. Dikush po . Sa deshire kam te edhe une, te ndihem i lumtur, sepse kam dite qe vetem qaj, dhe qaj duke shkaterruar veten.Mos ndoshta e dija qe sdo te me doje kurre ashtu, sepse njeriu vetem njehere dashuron ne jete dhe ti me siguri s'me kishe mua dashurine e madhe. Ti flisje shume por une s'e besoja.
Ti e le cdo gje ne heshtje. Pse?! Apo mos valle isha une ai qe nuk e vija re? Apo mos isha une ai qe kerkonte kete heshtje per ne te dy??? Oh, une s'di me asgje, s'kuptoj me asgje.
Mua, qe dua te harroj veten me rritet pa pushim deshira te eci mbi lotet e mi, te shkel mbi dhimbjen time, per ty!
Po, eshte kjo qe me ben te shoh nga telefoni i heshtur. Ndoshta do te beja mire te shetisja dhe te takoja dike qe te me dashuronte, por jam i bindur qe kjo per mua ska asnje rendesi. Une te dua vetem ty me gjithe dhimbjen qe po me jep.
Ka ndodhur qe ka rene telefoni, kam, kam ngritur receptorin...por asgje. Thuaj qe je ti, se vetem ti kembengulje dhe ti e di se une kenaqem me ate pak qe me jep nga vetja jote. Po dal ... Kjo zile s'do te bjere dhe per shume e shume kohe...edhe nese do te bjere une s'do dua te jem ketu,,do te marr arratine qe kahjen nuk e di as vete...

JANE FJALE QE ME GUXIM NUK KAM TE TI THEM...JANE NDJENJA QE ME PO SHUHEN....POR JANE DHE CASTE QE ME MUNGON...DHE ATY...DHE ATY ME VIJNE TE GJITHA NE MEND....
JANE MOMENTE TE VESHTIRA QE SHUME HERE TE KAM PASUR TY TRUPROJE KAQ VJET...POR TANI VETEM NJE TELEFONATE NUK HARIN TE MBUSHE BOSHLLEKUN QE ME KA LENE PRANISHMERIJA JOTE NE JETEN TIME....
TE GJITHA KANE MBARUAR ..TE GJITHA ME ..DHE PER TE QENE ME BASHKE NUK MUNDEM DOT ....
SHKATEROVA GJITHCKA QE TE PERKISTE DHE BASHKE ME TO DHE MUA...POR NDERKOHE HARROVA TE SHKATEROJA DHE KUJTIMET TONA....NDJENJAT QE NA LIDHEN PER KAQ VJET...
NUK DUA ME ASGJE NGA TY...VETEM PER ATO QE ME MUNGOJNE KUR NUK KAM ME FORCE TE LUFTOJ....KUR NUK KAM ME FORCE TE THEM VAZHDOJ....SEPSE THJESHT NUK PO VAZHDOJ....JAM NE NJE PIKE AKOMA....ATY KU ISHA KUR TE THASHE IKE....
AKOMA GJEJ FORCEN TE TE SBOJ DHE TE TE LARGOJ NGA VETJA...POR AKOMA NUK KAM GJETUR FORCEN TE LARGOHEM UNE NGA TY...TE TE SHUAJ GJITHMONE NGA ZEMRA...
BESOJA DERI TANI QE PO...JA KISHA ARITUR QELLIMIT DHE ME KISHA SJELLE EKUJLIBRIN NE VETEN TIME DHE NE MARDHENJEN TONE...POR JE GJITHMONE ATY ...DHE UNE VESHTIRESOHEM SHUME HERE TE SHIKOJ PERPARA......
THJESHT ATO QE NUK MUNDEM DOT TE TE THEM I KETU...AKOMA SE SKEFTOMAI KOYLOYKI MOY.....POR TE GJITHA KANE MARE FUND!!!!

Thuame qe me do... dhe Remarku del serish ne krye. Letra te Erih Maria Remarkut drejtuer Marlene Ditrih

Venecia. Shtator 1937

Erih Maria Remark takohet me Marlene Ditrih ne nje prej restoranteve te Lidos. Dhe dashuria nis qysh me shikimin e pare. Mes aktores mitike te filmit "Engjelli blu" dhe autorit te bestsellerit nderkombetar "Asgje e re ne perendim" si dhe romaneve mjaft te njohur prej lexuesve shqiptare "Tre shoket" e "Harku i Triumfit", nis nje lidhje e forte dashurie, sa pasionante aq edhe dramatike.

Letrat e Remarkut, pervec aspektit te tyre real por te kufizuar nga largesia dhe mosgjetja e te njejtit zjarr e perkushtim nga ana e Marlene Ditrih jane, ne nje fare menyre, deshmi e nje vetmie egzistencialiste te thelle, ato i drejtohen nje personi i cili nuk jetonte vecse ne endrrat e Remarkut

Ja, tani ndalova perseri, sepse ndjej qe dora s'me bindet. Me duaj! Me thuaj qe ti me do, kjo fjale me ben mire, me sheron. Kur ti me thua qe me do, une gjej forca e shkrume shpejt. Sepse une nuk jetoj vecse per dashurine tende. Me duaj, puma*!...

O, drita ime e dashur!... E di?... Nganjehere, une nuk mund te ulem per te shkruar librin qe kam nisur e te cilin e urrej, sepse ai me largon prej teje. E atehere tehiqem nga studioja, nxjerr fotografite e tua dhe i vendos ne radhe para meje edhe pse e di qe kjo gje nuk me qeteson, perkundrazi, e ben edhe me te rende gjendjen. Por, megjithate, edhe pse kete e di, nuk nderroj mendje e, duke i veshtruar ato, nis e flas me ty e, pastaj, ndjej qe gjendja ime shpirterore behet edhe me e rende, sepse eshte nje gjest i veshtire ky, i padurueshem por edhe i mrekullueshem e, pastaj une terhiqem perseri aty tek vendi im, ulem ne tavolinen e shkrimit per te vazhduar librin...


- France -

Kohet e fundit ne France, shtepia e njohur botuese Stock, nxorri ne qarkullim librin me letra dashurie te shkrimtarit te njohur gjerman, Erih Maria Remark drejtuar aktores se shquar te viteve '30 -'40, Marlene Ditrih. Libri i titulluar "Thuame qe me do" (Dis - moi que tu m'aimes), i cili permblesh nje pjese te madhe te korespondences se shkrimtarit shkruar ne harkun kohor 1930 -1940, ka zene shume shpejt nje nder vendet e para ne kolanen e librave me te shitur ne kete vend.

Venecia. Shtator 1937. Erih Maria Remark takohet me Marlene Ditrih ne nje prej restoranteve te Lidos. Dhe dashuria nis qysh me shikimin e pare. Mes aktores mitike te filmit " Engjelli blu" dhe autorit te bestsellerit nderkombetar "Asgje e re ne perendim" si dhe romaneve mjaft te njohur prej lexuesve shqiptare "Tre shoket" e "Harku i Triumfit", nis nje lidhje e forte dashurie, sa pasionante aq edhe dramatike. Te afert per nga origjina dhe fati - te dy kane braktisur Gjermanine e kane nje urrejje te perbashket ndaj regjimit nazist - me famen dhe suksesin e tyre, ata ishin bere tashme te njohur ne mbare boten. Por, historia e dashurise se tyre shpaloset plot dhimbje: eshte e vertete qe, Marlene Ditrih perkon ne menyre te perkryer me idalin femeror te Remarkut, por nga ana tjeter, ajo e ben te kete te fundit qe te perballoje furtuna e tortura xhelozish, dhimbjesh e brengash. Letrat e Remarkut, pervec aspektit te tyre real por te kufizuar nga largesia dhe mosgjetja e te njejtit zjarr e perkushtim nga ana e Marlene Ditrih jane, ne nje fare menyre, deshmi e nje vetmie egzistencialiste te thelle, ato i drejtohen nje personi i cili nuk egzistonte vecse ne endrrat e Remarkut. Por, megjithate, ne thelb - dhe eshte pikerisht aty sekreti i melankolise, lirizmit e thellesise se tyre prekese - Remarku i ka shkruar letrat me teper per vetvehten, si nje lloj monologu drejtuar nje endrre. Ato nuk kerkojne as pergjigje e as pritje te ndjenjave te njejta. Ato perbejne nje roman te panjohur te Remarkut dhe, ne magjine e tyre poetike, ne vullnetin e tyre per te besuar ne Fuqine e Fjales, perbejne ne vetvehte nje Hymn te Vertete per Dashurine. Ajo qe ishte, ndofta, dashuria me e madhe dhe e fundit e shekullit te XX - ...Erich Maria Remarque ne Porto Ronco, per Marlene Dietrich ne Beverly Hills

18 janar 1939

Shpirti im, qielli im i dashur, ti me ke shkruar kaq e kaq letra te bukura e, une perseris ate qe kam thene gjithmone: shkrimtaret nuk duhet te shkruajne letra dashurie. Sepse ka te tjere qe shkruajne shume me bukur se ata. Ti me quan "Rezonance qe merr fryme" - e si do te mund te arrija une valle, te gjeja nje figure te tille kaq prekese? E, pervec kesaj edhe dicka tjeter! Ti, arrin, dhe ke ate aftesine magjike qe t'i thuash dikujt se sa shume e si e dashuron ate - kurse une, une, e di, nuk arrij ta them ate ne menyre te plote.

Sa mire ndjehem kur ti me thua se, edhe pse je vetem, ndjehesh e qete dhe e lumtur. Une, kete, kam uruar vazhdimisht per ty. Nuk kam uruar kurre qe ti te ndjehesh e merzitur dhe fatkeqe. Kam dashur gjithmone qe ti te jesh e lumtur, ne forme, vezulluese, plot drite dhe e bukur si kurre here tjeter e, dua qe kjo gjendje e jotja te jete e dukshme edhe se largu ne kilometra e, qe ti t'a dish me siguri absolute qe dikush tjeter nuk jeton ne kete bote, vecse per ty.

Sot gjeta dhe lexova edhe nje here poemen tone te Getes. E lexova dhe e rilxova vertet me nje emocion te thelle: A s'eshte e vertete qe fati po na bashkon? / A nuk po na lidh ai per jete? / Ah, dhe ne kohet qe shkojne, / nuk di, ti je motra a nusja ime? / Ti njeh me imtesi cdo pjese te qenies sime, / Ti ndjen tek une dhe nervin me te holle, / ti lexon cdo gje ne shikimin tim, / me syrin tend hyn ne brendesine time / Hyn ne gjakun tim te ngrohte qe rrjedh ne deje / dhe ecen si i cmendur ne drejtimin tend / e qe me krahet e tua prej engjelli gjoksin tim sheron Po, e dashura ime, a nuk eshte pikerisht keshtu? Nganjehere, me ndodh te eci i vetmuar nen shi e te mendoj e ndjej qe lidhja jone eshte gjithmone e forte e askush nuk mund t'a prishe ate e, ne ato caste, me hapa te lehta ndjej te vije dikush drejt meje e, ajo je ti e, atehere, une jetoj nje ndjenje te vecante lumturie qe asnje qenie tjeter njerezore nuk e ka jetuar kurre. E, atehere, ndjej qe se bashku me ty, te kthehen tek une vitet e rinise qe lufta dhunshe mi mori e, ato vite je ti qe mi sjell e mi shumezon me dy e bashke me to ndjej te prek me delikatese - freskine, gjallerine dhe aventurat e rinise. E, keshtu, ti behesh, ne te njejten kohe: aventura e gruaja ime.

Ti je bere per mua e une jam bere per ty; nuk mund te jete ndryshe. Nuk je vetem ti ajo rezonance qe une ndjej e thith si ajer, por i tille jam dhe une. E di?... Une jam nje pasqyre konkave qe kap plot ethe driten tende, e mbledh ate plotesisht ne gjoks dhe, duke e djegur fort, e dergoj krejt refleksin ne drejtimin tend. Here te tjera vehtja me duket si nje merimange qe end nje pelhure vezulluese, te trendafilte e plot reflekse, - nje pelhure mendimesh, ndjenjash, pune, fjalesh ngohtesie e cila do te te kape e pastaj te behet banesa jote, - e mbushur plot gjera te cilat ty te mungojne, nje pelhure plot trendafile e dafina, e thurur me fije te ndritshme argjendi, e lehte dhe e forte per te mbajtur ty dhe hapat e tua te lehte si kaprolli, nje pelhure te ngritur nen nje qiell te kalter e mbi ujin blu te detit, nga ku ti mund te hidhesh e te kridhesh gjithe qejf ne ujrat e kristalta e te kthehesh pastaj perseri tek ajo, si nje loder e kendshme femijesh e cila t'a mbush zemren plot ngasherim .O, drita ime e dashur!... E di?... Nganjehere, une nuk mund te ulem per te shkruar librin qe kam nisur e te cilin e urrej, sepse ai me largon prej teje. E atehere tehiqem nga studioja, nxjerr fotografite e tua dhe i vendos ne radhe para meje edhe pse e di qe kjo gje nuk me qeteson, perkundrazi, e ben edhe me te rende gjendjen. Por, megjithate, edhe pse kete e di, nuk nderroj mendje e, duke i veshtruar ato, nis e flas me ty e, pastaj, ndjej qe gjendja ime shpirterore behet edhe me e rende, sepse eshte nje gjest i veshtire ky, i padurueshem por edhe i mrekullueshem e, pastaj une terhiqem perseri aty tek vendi im, ulem ne tavolinen e shkrimit per te vazhduar librin...

Ja, tani ndalova perseri, sepse ndjej qe dora s'me bindet. Me duaj! Me thuaj qe ti me do, kjo fjale me ben mire, me sheron. Kur ti me thua qe me do, une gjej forca e shkruaj edhe me bukur e me shpejt. Sepse une nuk jetoj vecse per dashurine tende. Me duaj, puma*!...

Mendoja sesi mund te shkonin gjerat midis nesh per ore te tera. Enderroja sesi ti do te thoshe fjalet e duhura, veproje drejt...
E te jepja ty vlera qe ti nuk i ke, e te adhuroja per veprime qe ti nuk i bere kurre.
Mendoja per ty cdo minute te cdo dite edhe vetem tingelli i thjesht i germave qe formonin emrin tend ne buzet e mia, largonte rete dhe une e gjeja veten ne kete bote te ndritshme, te ngrohte qe kujtimi yt krijonte.
Deshiroja kaq shume qe ti te ishe me mua sa here jeta ishte bujare edhe me jepte momente te vyera, pika-lumturie.
Deshiroja qe ti te ishe aty kur jeta tregohej mizore edhe njerzit me shkelnin persiper derisa shpirterisht kthehesha ne pluhur...
Edhe para se te njihja, ishte nje lloj force perqark meje qe me drejtonte nga ti...
Edhe une, si nje anije e shkaterruar ne kerkim te tokes ndoqa driten qe ndricoi e cau stuhin per te arritur tek ty.
Rash ne kraharorin tend, e etur per prekjen tende...dhe rigjeta veteveten aty.
Dhe ti me mesove c'eshte dashuria, perkedheljen e huaj te buzve te tua ne buzet e mia...
Me shtrengove ne krahet e tu edhe mure te fortifikuar u ngriten rreth meje te me mbronin nga bote, nga vetja...
Edhe largove frikat e mia, ndalove kohen befas, edhe fshive gjithe lotet e mi, te te shkuares dhe te tashmes.
Prekja jote..., mbyll syte dhe e ndjej ende, perveluese mbi lekure..., mundohem por lekura ime refuson te harroj. Trupi im eviton harresen.Zemra ime cuditerisht preferon torturen ne vend te paqes.
Edhe para se te njihja ty, egzistonte nje force terheqse qe me shtynte drejt teje, koncidenca vetem me pas munda ti njoh. Perseri, tani, si atehere...une vazhdoj te enderroj.
Ti puthe buzet e mia lehtazi, me kujdes, si te kishe frik se do te me lendoje, ose trembje ne nje fare menyre. More duart e mia ne duart e tua - gishtrinje qe dridheshin perqafuan njeri-tjetrin. Me buzeqeshje me hape portat e parajses pastaj me shtyte mes nje deti te cmendur dallgesh te zeza dhe ende me te zeza...
Me fishkullove me fjale mizore, tinguj te dhimbshem buzet e tua bertiten dhe me le vetem rrethuar nga erresira, dhe erera te mbytura ne shi dhe me meret fryma nga ajri i lagur.
Cuditerisht une enderroj ende...
Cuditerisht une.....

Ti as me shikon me, edhe sikur, une reflektohem ne syte e tu si ne nje copez akulli; nje imazh I larget, I ftohte, lehtesisht I thyheshem…
Por s’ka rendesi!
Njerzit me flasin, pyesin, kerkojen, madje edhe me bertasin…, prape s’ka rendesi.
Bota eshte akoma aty, duke u plakur e ndryshuar ngjyrat…prape, s’ka rendesi.
Asgje s’ka rendesi. Edhe sikur te shoh floket e mi te thinjen prepara syve te mi teksa shoh veten ne pasqyre nuk do te habitesha. Aspak!
Asgje s’ka rendesi!
Asgje!
Gjithecka pushoi se egzistuari. U zhduk! U shkri ne harresen e shkaktuar prej vec disa fjaleve…
Prej prekjes tende te fundit…
Gjithecka…eshte harruar. Varrosur ne heshtjen tende. Ne mungesen tende.
Po ti je ende ketu. Akoma prane; po te zgjas krahet mund te te arrij ende…por ne nje fare menyre nuk je. Nuk egziston. I gelltitur ne nje humnere te erret ti, bota… gjithecka…
Edhe une tek buzet e kesaj gremine gjigante, veshtroj posht me sy te venitur qe nuk shohin me ngjyra…
S’ka rendesi!
Gjithecka eshte larguar!
Gjithecka ka marre fund!
Ka vdekur!Po kalbet…..



*******

Ndonjehere e gjej veten duke menduar per ty, gje qe me ndodh shpesh, pothuajse gjithe kohen edhe pse ia kam ndaluar vetes. Mbushem me zemerim cdo here qe mendoj se ti me le menjan pa me dhene as nje gjysem mundesie. Por prap mendoj per ty edhe krejt pa pritur e ze veten si ne faj, duke buzeqeshur. Sikur te mund ti jepja vetes nje shuplak ne keto momente do ta beja sepse e urrej veteveten pse te dua. E urrej veteveten pse mendoj per ty. Urrej veteveten pse zgjedh te kujtoj gjithe momentet e bukura ne lidhje me ty ,fjalet e embla ti peshperite te me lehtesoje plaget e shpirtit, menyren se si me prekje lehtazi, ngadal qe une te mos trembesha, dhe se si bere qe te kisha nga nje kujtim special per cdo vend ku shkuam sebashkuedhe harroj te keqiat qe ti me shkaktove, fjalet e ashpra qe bertiten buzet e tua me qellim qe te me lendonin deri tek rrenjet e mia si njeri. Ate shikimin e neveritur qe me dhe kur shtyte tutje krahet e mi zgjatur drejt teje…
Edhe se si ia dole mban te shkaterroje cdo kujtim te ngrohte qe kisha nga ty kudo ku kishim qene bashke edhe rikrijove te tjere momente…
Intervale te shemtuar e te dhimbshem kohore qe me trubullojn shikimin nga lotet…
Nderkohe qe fjalet apo shikimet e tua u kthyhen ne kete dore te hiret gishtrinjte e se ciles me shtrengojne ne fyt, une zgjodha mos te kujtoja me te keqiat prej teje.Preferoj te kujtoj si me buzeqeshje me ate shikimin magjepes qe fshinte boten perqark teje. Si me mbroje, si shqetesoheshe per mua…
Kujtoj se si e beje boten te ndryshonte ngjyrat e menyrat thjesht duke qene aty prane meje,duke veshtruar ne syte e mi, e besuar pafajsin qe shihje aty e transportohej ne syte e tu.
Zgjedh te kujtoj me te mirat prej teje sepse perndryshe…
Djalli ta marre, une as qe mundem ta perballoj mendimin se ti je ashtu sic po me shfaqesh tani…
Te dua, prandaj preferoj te justifikoj sjelljen tende me cfardolloj arsye gjej aty prane.
Te justifikoj ty.
Qe te mund te te mbaj ende ne ate pedestalin ku zemra ime te ka vendosur.
Te justifikoj ty.
Edhe pse ti ke ikur edhe une gjej veten ketu, vetem, duke shkruajtur letra qe edhe une e di se jane patetike.
Ti kujton se une nuk e shoh veteveten?
Kujton se nuk me vjen turp nga keto qe bej e them? Kujton se nuk e di se sa qesharake eshte gjithecka qe bej?.
Kujton se nuk e shoh veteveten?
As mos e ve ne dyshim!
Une…une vetem sa e justifikoj veteveten duke u rikujtuar se sa njeri i mrekullueshem je ti, sa magjepes, sa e lehte eshte te te duash…
Pastaj e rikujtoj vetevete se nuk duhet te mendoj per ty. Se une te urrej!Zot, kaq shume sa here ia permend kete gje vetes. Qesh me gjithe shpirt edhe atehere kur mungesa jote me grryen se brendshmi.
“Mbaj mend: Te urrej!”
Cfare lloj urrejtje eshte ajo kur duhet ti kujtosh vetevetes te urresh.
Pyes veten nese ti do te shpenzoje ndonjehere kaq shume kohe duke u munduar te justifikosh veprimet e mia, apo ndjenjat e mia,,,
Apo vetem ti kujtoje vetevetes…. Te urreje….

Ti ike, edhe koha ndali me zhurmen e hapave te tu qe largoheshin, koha ra pertoke dhe u thyhe...
Gishtrinjt e tu lane shkarravitje te huaja mbi lekuren time, mesazhe te humbura dashurie ne nje gjuhe qe gjithekush e ka harruar, edhe ti...
Si mundem une te vazhdoj keshtu, me shkarravitjet e tua ende aty, edhe pa asnje njeri ne bote qe mundet ti lexoj, as une...
Si eshte kaq e lehte per ty harrosh, te ngrihesh e largohesh, e te lesh pas thatesire....
Toka te vdekura...- zemren time!
Zemren tende?- as une s'e di kujt i perket tashme, ti ike...
edhe llogjika ndoqi hapat e tu e me la mua pas, nje shpirt te mbytur ne lot, te braktisur...Errera te kallkanta me fishkullojn trupin dhe shkarravinat prej gishtrinjve te tu zgjohen, marrin fryme, dhembin...
E me duket sikur ky ishte qellimi i dashuris sime per ty..., te me digjte, pervelonte derisa te perfundoja si tani- nje grusht hi i zi!
Edhe ti iken..., largohesh....
Edhe bota shkundet, dridhet teksa goje te brendshme hapen edhe pertypin brenda universin, qe thjesht nuk egziston pa ty.
Ti krijese mizore me syte blu! Rrembeve gje qiellin tim per ti pikturuar ashtu?
Ti krijese mizore, mizore... qe e pate kaq te lehte te kthehje kurrizin edhe te ikje...
Ti engjelli zi qe me ofrove parajsen kur s'e dija qe egzistonte, edhe ma zhvate nga krahet kur e deshiroja me teper se jeten.
Ti krijese mizore-mallkimi im i embel me fytyre engjelli.Une u ngjita pas teje edhe, edhe ne hapat e fundit ti me terhoqe zvarr...
Edhe tani, ekoja e hapave te tu me terheq nga pas, edhe kur as zhurma me e vogel e hapave te tu te ndihet..., me thuaj c'ndodh atehere?
A mundem une vertet ta rezistoj ate heshtje? Ate heshtje te vdekur e te ftohte qe ti le pas?
Oh, Po cfare di ti? Ti engjell i zi me sy blu, me sy prej qiellit tim.
Me thuaj cfare di ti? Ti je shendruar ne ca hapa qe largohen...
Zot, si te mallkoj!
Te mallkoj per kete bishe qe ngjalle brenda meje e qe me the ishte nje mrekulli...
Kete te mallkuaren dashuri!
Kete dashuri qe me shkerrmoq ngadal....
Zot, si te mallkoj......
Zot, si te dua!!

Gjithmon kur kaloj kah lumi me kujtohesh ti dhe koha me ty. Me kujtohen ditet e asaj dashurie qe tani ka humbur dhe ka mbetur vetem kujtimi.
Ateher ishim te lumtur, ishim shume te lumtur, por kjo nuk zgjati edhe aq shum dhe ti me tradhtove me tjetrin. U ndame!
Deri tani e pyesja veten? "Çka kishte aj, qe mua me mungonte?", por nuk e gjeta pergjigjjen. Si duket fati na ndau se ti nuk dije ta çmon dashurine time.
U ndame, kurse ti nuk me the as "mir u pafshime" nuk me the as "lamtumir". Ket ma pate borgj, apo jo? Ia pate borgj dashuris ton. Nuk e meritova nje ndarje të tille.
Te kame pritur disa dit, disa jav ndoshta edhe disa muaj, por ti qe ke ate krenari aq te madhe nuk u ktheve dot.
Tash, tash akoma mendoj ne ty. Ndoshta akoma te dua, por te me kthehesh nuk do te pranoja. Ndoshta jam egoist per veten time, por me merre mendja se nje shanc tjeter nuk e meriton! Mendon se je e bukur, i ke te gjitha, por jo, jo aty ku esht bukuria duhet te jet edhe menquria, e kjo te mungon ty!
Ne fillim nuk mundesha te pajtohem me fatin qe u ndam. Mendoja se s`do te mundem te jetoj pa ty, por tani jam mesuar, dhe nga nje her i them vetes se kjo ishte me e mira per mua, se nuk e ke merituar dashurinë time kurr, dhe nuk e meriton te dashuron dikush ashtu si te desha une!
Veteme kur te permend dikush emrin tend me dridhet zemra. Kur me vjen ne mend, me vjen te qaj, dhe e pys veten "pse ka te till njerz, nuk din apo nuk duan qe tjetri t`i dashuroj qe tjetrit t´ja kthejn dashurin!?Me thoshte nj i vjeter : "Dashurin duhet ta ruajsh sikur syt. Mund te jet e gjat sa jeta, e embel si mjalti por edhe e rend si vdekja. Kete duhesh ta ruajsh se s`te vje per çdo dit. Kjo te ndodh nje her ne jet, vetem nje her. Esht si jeta, qe nese vdek ke humb, dhe mbetet vetem kujtimi aty!" Dhe tash e kuptoj porosin e tij.
E ty, te dhasht Zoti at qe e meriton!!

Dashuruam.Jetuam.Per njeri-tjetrin,njeri-tjetrin.Egzistuam dhe ishim te lumtur.Te dashuruar enderronim,shpresonim dhe i besonim dashuris son.Ishte gjithqka e imja.Ishe arsya e egzistimit tim dhe kuptimi i jetes.Isha gjithqka per ty,gjithqka qe ti deshe.Por ne nje qast rruga jon u ndal.Une e ti shkuam ne rrug te ndryshme.pse?nuk e di.ndoshta e di.ndoshta ti e din.Por tani nuk eshte me rendesi.E patem dashurin dhe e humbem.Ishim te rinje qe te dinim ta ruajm,dashuria jone tani eshte vetem kujtim .Kujtim eshte edhe koha e loteve dhe e vuajtjes pas ndarjes.Gjithqka e imja dhe gjithqka e jotja eshte kujtim.Edhe une edhe ti tani tashuri te tjera.Por e them pa deshmitar-pas teje kurr askush nuk eshte dhe nuk do te jet arsye e egzistimit tim.Sepse "kurr askush nuk do ta kthej shkqelqimin ne barê"-shkelqimi im eshte shuar moti

per gjith sot eshte dit gzimi te themi per mua vdekje per se gjalli se pikerisht sot para nji viti gjeta dashurin e jetes tyme.. por sot ate e humba pergjithmon. me dridhen kembet shttrengoj dhembet dhe skam zgjidhje dhe si cdo e thier, e trishtuar mallkoj atë me gjith ... cfar te bej sedi kurr kam ndegjuar fjalet me te renda nga ai dhe prap kam qendruar pran tyj kurr e dija se tallet me mua dhe lejoja kurr e dija se nuk me donte nuk ndjen gje per mua serish qendroja si nje tel qe tingellonte kurr e prekte pranija e tyj... lotet nuk jan zgjidhje te mbillem te vuaj poashtu .. te gjith mund te thuan jeta vazhdon por sdo ta thonin farre atë ne qofse do ta dinin cfar ndjej ne shpirt.. lumturia po tretet pik per pik por sdo ta mohoj kurr se ki vit qe kalova ishte i embel njekohsisht dhe helmues gjë qe ato dit që ato dit kan qen ditet e kalendarit me te paharuara ne jeten tyme.. nuk besoj se per mua ndonjeher cel pranverse sic thon dhimja asnjeher slargohet vetem te meson te jetosh me të... ahh cfar dhimje, pse thon se dashuria nuk eshte semundje kurr mu me dhemb i gjith trupi, ku jam humbur farre nga kjo bot ku gjithmon fitira e tyj me del para sive dhe smun të durroj.. rri e heshtur dua ta fsheh kete dhimbje por seshte zgjidhje dua ta shpraz zemren se po cmendem.. po rrotullohen reth meje ditet qe ishim bashk dhe mallkoj ate gjithashtu edhe vehten, se lejova te me fundoset jeta ne nje oqean qe ska shpetim.. jam e rre por kuptoj si nje krejtsisht e pjekur se jeta em ka mesuar teper qe tani.. nuk e di cfar te bej met vertet sedii.. po shtrengoj vetvehten mundohem te jem e fort por e pamundur.. ashtu si syt qe laj nga lotet dua ta laj edhe zemren tyme nga kjo dhimje por eshte e pamundur se aty ka nje plag qe nuk mbillet kurre mallkuar qoft 1maji(2007).. gjithashtu mallkuar qoft dhe ai i cili ma shkaktoj kete vuajtje qe tani....

Thjesht dua te ju tregoj per nje histori dashurie qe ka ndodhur para disa vitesh.
Isha e re,dhe pa pervoje dashurie ose jete me sakte.Isha ne fund te vitit te katert ne gjimnaz.Si çdo e re qe enderronte per njeriun e jetes(princin e kaltert),enderroja edhe une por me naivitet te plote.
Ndodhi qe nje dite pranvere,te takohem me nje djale shume simpatik,nga vendi ne te cilin une jetoja,dhe shume shpejt te dashurohem mbas tij.Nuk e dija se çfare eshte dashuria,vetem e imagjinoja duke pare filma,por nuk e dija se sa vuajtje qe do te me sillte kjo dashuri.
Ne menyre te fshehte,ja krijova vetes dhe atij qe te takoheshim disa here.Cdo takim ma shtonte dashurine per te,e doja me shpirt,dhe isha e gatshme qe te martohesha direkt me te.
Tani qe e kujtoj ,them me vehte se sa budallaqe paskam qene.Si valle nuk arrita te kuptoj se me don apo jo ky djale !!!
Eshte e cuditshme!!
Me vone ndodhi ajo qe une nuk e prisja.E dashuroja marrezisht,me gjithe shpirt.Nje dite vjen tek une nje vajze e re nga nje qytet tjeter,dhe me thote qe X eshte i dashuri im dhe se ne duhemi.Nje shokk apo grusht i madh per
mua???U mundova ta sqaroj me te dashurin tim kete teme,por ai i mohoi duke me thene qe eshte vetem nje "Kujdes"dhe asgje tjeter.I besova ,siç i besoja gjithmone dhe vazhdoi normalisht itinerari jone.Nje here tjeter,duke mos kaluar as disa dite e shikoj me nej vajze te qytetit tim duke folur e qeshur perzemersisht dhe ai kur me shikon mua ,fshihet duke u futur ne nje klub aty prane tij.Ndjehesha kaq e lenduar dhe tej mase e deshperuar.
Mendova qe te takohem me te dhe te sqarohen te gjitha muhabetet se vertete nuk shkonte keshtu.
Ai nuk me del ne takim,duke u justifikuar qe nuk kishte makine,dhe se duhet te kthehej nga kishte ardhur nga nje shtet i huaj.
Tani qe po shkruaj po tregoj sikur te kem pare nje film apo lexuar nje roman,, por... ne te vertete ne ato vite une kam ndjere shume dhimbje,mund te them qe kam kaluar çaste depresive.etj,etj.
Ishte vendimi im qe nuk duhet te takohesha me me kete njeri,me nje don zhuan dhe ajo ndodhi.
Mblodha veten dhe ja vura si detyre qe mos te mendoj me per te ,qe ne fakt ishte shume e veshtire.
Pas disa muajsh,me erdhi rasti qe te fejohem me njeriun te cilin une jetoj dhe kam krijuar nje familje te bukur,dhe te largohem nga dashuria ime e pare.Ne kohen kur une u fejova,ish "i dashuri" me telefonon nga shteti i huaj,duke me lutur qe te fejohesha me te.JO! ishte pergjigja e ime,pasi une kisha hyrre ne rrugen e harreses per te dhe nuk doja ti kthehesha aventurave me kete don zhuan.
Tani e kujtoj shume shpesh kete njeri apo dashuri,por pa dhimbje dhe here here me inat.

'VAJZA E BABIT''-BUZEQESHJE E KTHYER NE LOT.

-Une shkova ne nje party Mami,dhe kujtoja fjalet e tua,ti mu lute te mos pij,dhe une ashtu veprova nuk piva pike alkoholi.Mdjehesha krenare qe nuk pija edhe pse te tjeret talleshin me mua,e dija se keshtu ishte ne rregull se ti gjithmon ke te drejte.
-Party ngadal shkon nga fundi dhe te gjithe u nisen per ne shtepi,i hypa makines dhe e dija se do te vij mire ne shtepi,per arsye te eduketes tende te paster dhe plote vetedije,respektoja rregullat e komunikacionit ashtu siç më kishte mesuar instruktori im,te vozis ngadal dhe me kujdes,mbaj mend qe ndodhesha ne rruge me perparesi kalimi,por shoferi tjeter qe vinte nga rruga jokryesore nuk me pa dhe me goditi me tere fuqine.
-Derisa qendroja ne trotuar degjova policet qe thoshin se shoferi tjeter ka qene i dehur,e tani per kete shkak une duhet ta paguaj me jeten time.
-Qendroj ketu per vdekje Mami,te lutem eja sa me shpejt,rrotull eshte krejt gjak Mami e shumta prej meje,e ndegjoj mjekun qe thote NUK KA SHPETIM,jeta ime plasi si nje balon,te betohem nuk pata pire,ishin te tjeret ato qe nuk menduan,ishim ne te njejten party Mami dallimi eshte se ai u deh e une duhet te vdes.
-Para se te iki qe ketej po ua le nje amanet;
-ma bani hallall
-me fal mami ta ktheva buzeqeshjen ne lot por nuk kisha une faj
-thuaji vellaut tim se ai nuk duhet te qajBabi duhet te jet guximtar dhe i forte,nese une ne qiell jam shkruani te guri i varrit'' VAJZA E BABIT''
-Une nuk pata pire para vozitjes perse une te jem ajo qe duhet te vdes?!

Flitej në fshat se dashuria mes Qetsorit dhe Blerinës ishte më e fuqishme se vet vdekja e saj. Dhe kjo dashuri e pastër dhe e çiltër kishte mbajtur edhe më tej, edhe pas vdekjes së saj, të fuqishme lidhjen mes tyre... derisa u bashkuan në amshim - tha xha Garipi dhe thithi thellë cigaren e pastaj heshti. Heshta edhe unë një kohë të gjatë i thelluar në mendime për këtë dashuri të pafat.

- Kur mbaroi lufta e dytë botërore shumë nga tanët ikën jashtë vendit për të siguruar kafshatën e gojës. Dikush ia mësyni Turqisë, dikush Allamanit e dikush Amerikës. Disa u kthyen e disa nuk erdhën kurrë më - fillon rrëfimin xha Garipi, goxha i shtyrë në moshë por me një kujtesë të mrekullueshme.
- Jeta është gjithçka dhe asgjë... dhe asnjëra ditë nuk është e njëjtë sikurse tjetra. Njeriu kurrë nuk e di çfarë e pret të nesërmen. Ja p.sh. edhe takimi me ty. As në ëndërr nuk e kam parë se ne te dy, ti nga qyteti e unë nga malësia e Sharrit, sot do të njoftohemi, shoqërohemi dhe bisedojmë për këtë ngjarje që ka ndodhur 50 vjet më parë - tha xha Garipi dhe duke ndezur cigaren tjetër, vazhdoi rrëfimin:
-Jetonim në këtë fshat të vogël. Atëherë kishte edhe më pak frymë, tani janë ndërtuar shumë shtëpi të reja. Në fund të fshatit jetonte e veja Sanije me vajzën e saj Blerinën. I shoqi kishte ndërruar jetë para ca vitesh. Ishin shumë të sjellshme dhe punëtore si bletët. Kishin një shtëpi, pak tokë dhe disa krerë bagëtie të vogla dhe të mëdha. Jetonin mirë për kushtet e asaj kohe.Të gjithë e dinim se Blerinës i vërtitej Qetsori - një djalosh shumë i dashur, i bukur por edhe i hareshëm i lagjes sonë. Nuk kishte ditë që Qetsori, kinse me punë, nuk kalonte pranë kësaj shtëpie... Kur iki edhe ky për Amerikë, e përcollëm të gjithë deri në fund të fshatit, bile edhe Sanija me të bijën Blerinën.
Nuk kaluan as dy vite dhe Blerina ndërroi jetë! E ëma, Sanija, e prekur tej mase edhe nga kjo humbje, u sëmurë rëndë - luajti mendsh. E dërguan në një spital, thoshin “special”, ku pas një viti ndërroi jetë edhe ajo. Nuk e dimë se ku e varrosën, por në fshat nuk e sollën. Shtëpia e tyre mbeti e shkret - nuk ka banuar askush më aty.
Ishte ditë vere kur dëgjova se Qetsori ishte kthyer nga Amerika. Kishin kaluar 6 vite që kur ai kishte ikur atje. E takova në lokalin e fshatit, një shitore e vogël të cilën e kishim si vendtakim. Nuk kishte mbetur asnjë gjurmë nga ajo fytyrë e bukur dhe gazmore e atij djali. Dukej i mërzitur. Rrinte në mendime. Pasi u përshëndetëm dhe u përqafuam, e pyeta:
-Kur ke ardhur Qetsor dhe a je mirë më shëndet?
-Jam kthyer këto ditë, e sa për shëndet, që po më pyesësh, që kur kam arritur nuk ndihem mirë!
Në fillim mendova se nuk kishte fituar para, pasi shumë nga tanët e kishin përjetuar një fat të tillë - ishin kthyer me duar në xhepa. Për ta ngushëlluar, por edhe për t’i dhënë pak vullnet, i thash:
-Nuk është krejt tek paraja. Me rëndësi që ti je kthyer gjallë dhe shëndosh. Je i ri dhe jetën e ke përpara. Shikona neve këtu si po gjallërojmë!... Ndoshta do të vijnë ditë të mira edhe për ne.
-Nuk është në pyetje paraja, miku im - më ndërpreu ai. E porositi nga një birrë dhe më ftoi që të dalim jashtë lokalit. U ulëm në një copë druri pishe që e kishin gdhendur dhe i kishin dhënë formën e ulëses dhe ai filloi rrëfimin e tij:-Mjaft kam fituar në Amerikë o Garip. Kam punuar dhe kursyer mjaftë para. Diçka tjetër mua më mundon dhe nuk më jepet as të jetoj. Nuk kam besim në askënd, vetëm në ty. Ty të kam pasur gjithnjë shokë të zemrës, prandaj edhe po të rrëfehem.
Kur arrita në Prizren, ora ishte diku rreth 21:00. Askush nuk e dinte se unë kisha ardhur. Ishte vonë dhe në këtë kohë nuk kishte më transport publik për Sharr. Pasi kisha mjaft para dhe nuk doja ta kaloj natën në qytet, mora një taksi dhe u nisa për në fshatin tim të lindjes. Kur arritëm në hyrje, unë zbrita nga taksi dhe u drejtova drejtë shtëpisë së Blerinës. Ti e di që unë atë e doja, dhe gjatë gjithë kohës sa isha atje, vetëm në të kam menduar. Kur u ndamë për herë të fundit, i kisha premtuar se do të kthehem shpejt nga Amerika, dhe kur të vijë, do ja dhuroj një qafore ari me një gurë xhevahiri në mes, ndërsa Sanijes, një shami mëndafshi nga më të shtrenjtat. Dëshiroja, edhe ta shohë Blerinën, por edhe t’i befasoj me ardhjen time. Kur u afrova tek shtëpia, edhe pse ishte bërë paksa vonë, Sanija qëndronte para derës. I habitur e përshëndeta dhe ajo më ftoi brenda. Në dhomë e takova edhe Blerinën. Desha ta përqafoj, por m’u kujtuan traditat tona dhe unë u përmbajta. Kur ua tregova dhuratat u gëzuan shumë, saqë Sanija, pasi e shpalosi, më puthi në ballë. Pastaj u ngritë dhe, më kujtohet shumë mirë, mori një shtambë me dhallë dhe tri gota. Ndjehesha tejet i lumtur që isha me Blerinën... dhe te tre biseduam deri vonë.
Kur më përcollën tek dera, dëgjova këngën e gjelave - ishte bërë mëngjes. Nuk më ftuan që të vij sërish! Dhe kjo më befasoi. Kur arrita në shtëpi, nëna dhe babai veç ishin zgjuar. Pasi u përshëndetëm dhe përqafuam me shumë mall, por edhe dashuri, u futëm brenda. Ma shtruan mëngjesin me qumësht të ngrohtë, që kishte kohë që nuk e kisha kërkuar, megjithatë, mendja nuk më ndahej nga Blerina. Derisa haja, babai më shikonte me habi por nuk fliste. Pasi hëngra mëngjes, u tha anëtarëve të tjerë, që tanimë ishin zgjuar të gjithë, që të largohen nga dhome se kishte diçka personale për të biseduar me mua.
-Biri im - më tha, ti ke arritur mbrëmë, këtë e di, se nuk ka mjet qarkullues kaq herët, sidomos në këto anët tona. Por më thuaj, ku ke qëndruar gjithë natën?
-Po baba - i thash, kam ardhur mbrëmë. Ti e di që unë e kam dashur Blerinën dhe para se të ik për Amerikë, i kam premtuar diçka. U ktheva së pari tek ajo shtëpi për ta përmbushur atë premtim. Kemi ndenjur deri para mëngjesit.
Kur i dëgjoi këto fjalë, babai u shqetësua shumë, dhe pak si me nervozë m’u drejtua:
-Qetsor, biri im, ti kurrë nuk më ke gënjyer?!
-Nuk po të gënjej as tani baba. Është e vërtet, unë isha mbrëmë tek Blerina.
-Por ato kanë vdekur, që te dyja, para disa vitesh biri im -më ktheu babai.
Unë mbeta gojëhapur! Pastaj ai filli të më tregoj për tragjedinë që e kishte goditur atë familje bujare.
Në brendinë time sikur diçka pëlciti. Nuk mund të qëndroja më dhe u nisa menjëherë drejt shtëpisë nga e cila sapo isha kthyer. Babai më ndoqi prapa. Tanimë dielli kishte lëshuar rrezet mbi fshatin tim. Kur iu afrova shtëpisë pash se gjithkund përreth saj kishin mbirë barishte. Dritaret ishin të mbyllura... gjithçka dukej e boshatisur! Nuk ndjehej frymë e gjallë në atë mjedis. Hapem derën dhe u futëm brenda. Gjithçka brenda e kishte mbuluar pluhuri: dyert, dritaret, muret, tavolinën... vetëm në karrigen ku unë isha ulur nuk kishte pluhur. Nuk kishte as në karrigen e afërt, në pjesën ku unë kisha mbështetur krahët e mi. Mbi tavolinë qëndronin dhurata e mia: qaforja prej ari dhe shamia e mëndafshtë. Pranë tyre ishte vetëm gota ime e zbrazët nga e cila kisha pirë disa orë më parë. Nuk ishte as shtamba as gotat tjera! M’u kujtua se unë Sanijes, shaminë ia kisha dhënë të mbështjell në një letër të shkëlqyese me ngjyrë të argjend. Ajo e kishte hapur, e kishte shikuar dhe menjëherë e kishte vënë në kokë. Tani ajo qëndronte e palosur bukur mbi tavolinë, ndërsa letra e shkëlqyer ishte mbi dysheme.
I mblodha të gjitha, dhe dolëm nga shtëpia....
-Këtu e përfundoi rrëfimin Qetsori dhe, pa u përshëndetur, u ngritë dhe iku i thelluar në mendime - tha xha Garipi, që deri më tani kishte pirë disa cigare një pas një.
Nga ajo ditë, Qetsori ndryshoi i tëri. I ikte çdo kontakti me njerëz. Njerëzit që vinin për ta takuar befasoheshin me heshtjen e tij. Pas ca kohe, heshtjen e thelloi edhe me mua. Nuk donte të më takonte. As me anëtarët e familjes nuk bisedonte. Pas disa muajsh u mbyllë tërësisht në vete, sikurse të kishte jetuar në ndonjë botë tjetër. Me të hollat që i kishte kursyer ndërtoi një përkujtimore të madhe nga graniti mbi varrezën e Blerinës. Pranë saj ndau edhe ca vend për trupin e tij. Të gjithë u habitën me këtë gjest dhe pëshpëritej çmos nëpër fshat por edhe rrethin.
Pas dy vitesh vdiq edhe ai vetë. Thonë se prindërit e shitën qaforen e arit me gjithë gurin e xhevahirtë dhe me ato të holla i ndërtuan përkujtimore edhe djalit të tyre - ngjitur me atë të Blerinës.
Flitej në fshat se dashuria mes Qetsorit dhe Blerinës ishte më e fuqishme se vet vdekja e saj. Dhe kjo dashuri e pastër dhe e çiltër kishte mbajtur edhe më tej, edhe pas vdekjes së saj, të fuqishme lidhjen mes tyre... derisa u bashkuan në amshim - tha xha Garipi dhe thithi thellë cigaren e pastaj heshti. Heshta edhe unë një kohë të gjatë i thelluar në mendime për këtë dashuri të pafat....

Une vajza 18 vjecare do doja te ndaja kete dhimbje me ju, te dashur lexues.Historia ime
filloi ne vitin e dyte. Shkova ne nje shkolle tjeter dhe aty u dashurova me nje djale te moshes
time. Lidhja jone vazhdoi 1 vit plot nga marsi 2006deri ne mars te 2007.
Ghate kohes qe isha e dashuruar me djalin e endrrave te mia kisha dhe nje shok me
incjalin F. Ai dmth F ishte 3 vjet me i madh se mua dhe e urreja por brenda njeja nje
kenaqesi kur me flisti dhe pse isha me nje tjeter.Nje muaj pasi u ndava nga bashk moshatari im
F me ftoi per nej kafe.Une shkova dhe ate dite binte shi por njehesha e ngroht nga fjalet e F
I thashe te gjitha ato ckishin ndoshur me mua , dhe ai me thoshte fjale te cilat zemra ime kish nevoje ti degjonte.Ne nje cast me tha ma ler te ta sheroj ate plage qe te ka lene ky vit.
U mendova dhe fola me veten pse m,os e le kete njeri te sheroje zemren time qe vuan .
Shkova ne shtepi dhe fillova te qaj dhe me se fundi ja dhash kete mundesi .
Dashuria qe fillova une ishte e paster si nje lot kristali edhe pse ti nuk e besove kurre!
Te desha per ate qe ishe i dashur dhe jo per ato qe kishe por ti perseri nuk me besove.
Vazhduam takimet tona si gjithnja por se besoja qe fjalet qe me the ishin genjshtra ..sa keq o ..
Ndenjem 29 dite bashke. Ne daten 02.05.2007 ishte dita e ndarjes tone,shkuam diku dhe me the
qe une nuk isha e sinqerte me ty .Pse o Zot nuk me kuptoi vetem per nje cast qe kam qene e sinqerte.Perse djemte u besojne shokeve dhe jo asaj qe per te derdh lot?Ne ate cast nje thike cau perseri zemren time per se dyti >Tani dua te vdes , e Pse te rroj me ?
Po perse me denon kaq shume O Zot?Perse duhet te vuaj une?
Fillove te beheshe pjese e endrrave te mia .Ti djali alegro kshu te quaja une dhe me pas te
thesha . Perse nuk degjove nje cast zemren tende. Kush te urdheronte
apo degjoje te tjeret? Edhe qieli qau sebashku me dhimbjen time.. Pikat e shiut me lagen perseri,
do desha te ishe aty si diten e pra por…Porta e zemres sime u mbyll tani perfundimisht F.
Te desha me gjith forcen e shpirtit, te betohem per gjene m,e te shtrenjte , dhe pse ti nuk e beson por akoma te dua dhe do jesh i kycur ne zemren time, do te jesh nje plage e pasherushme.
Te betohem librin e pare qe do botoj do ta kushtoj ty , ty qe te enderrova kaq gjate dhe te humba mes endrrave. Tashme e kuptova si kam jetuar. Shpresoj qe te gjesh nje qe te doje pa interes . te te doje per ate qe je ti… te te doje cerekun e dashurise time qe te fala ty…
Ndoshta nje dite do ta kuptosh sa te kam dashurar por deri atehere do jet shume von se nuk
e di ku do jem , ne qieel apo ne toke! Tani e kuptova gabimim tim dhe them pse te dashurova ,
pse te dhash jeten time te bukuren dashuri ? perse ? perse ?
Cdo gje mbaroi dhe ty F. vec fat te uroj.
Ju vajza ju uroj te kini fat ne dashuri por kujdesni ruheni zemren se ne te kundert do ta plagosni
Ndersa ju djemeve ju them se dashuria e vertet vetem njeher vin ne jet, mos e lini, mos lini te tjeret te veprojn per dashurine tuaj…

Ndodh që në një familje shumë të lumtur shfaqet një fatkeqësi, ndoshta një sëmundje dhe gjithcka e mirë e kësaj familjeje zhduket. Kjo sëmundje në atë familje ndan dhe shkatëron gjithcka, sjell lot, sjell vuajtje, sjell mërzitje, sjell përtes për të jetuar, të largon dëshirën për të jetuar dhe gjithashtu sjell pasigurinë jetësore. Do mjaftonte thjesht dhe papritur kjo sëmundje që gradacelën e lumturisë ta kthente në disa gërmadha të pavlera. Do mjaftonte sëmundja ime si shkëndijë për të shkatëruar gjithcka mban ajo gradacelë lumturie...
Por askush nuk di asgjë për sëmundjen time,sepse unë e kam mbajtur sekrete, të vetmen gjë gjatë 20-vjetëve të jetës time që e mbaj sekrete. Një sëmundje që gjithkush ka frikë ti përmendë emrin. Një sëmundje që shkurton jetën, që më hoqi mundësinë për të vazhduar dhe unë gjatë, të krijoja familje dhe të lija dhe unë trashëgimtarë froni. Të lindja fëmijë të bukur me një grua të bukur dhe të mirë. Të duheshim marëzisht deri në marrëzi…ndoshta deri në cmenduri dhe akoma më tutje, deri në vdekje.…
Të dilja cdo mbrëmje pas pune të shëtisja fëmijët e mi nëpër parqet e Tiranës dhe kur të kthehesha në shpi, gruaja që do dashuroja dhe do më dashuronte të më priste me puthje dhe përqafime të nxehta. Cdo fundjavë të coja familjen time në bregdetin e bukur shqiptar. Fëmijët të luanin në breg të detit Jon dhe Adriatik, të ndërtonin shtëpi prej rëre ku pak caste më vonë gjithë ajo lodhje do ta prishte një dallgë e egër e detit sa miqësor aq edhe mizor. Dhe unë të merja gruan time prej dore dhe të shëtisnim anës detit, të notonim dhe luanim në det, të putheshim ndërkohë që deti do përpiqej të na ndalonte, të përqafoheshim fortë ndërkohë që deti do perpiqej të na ndante. Dhe kështu të ishim gjithmonbashkë, të lumtur në krahët e njëri-tjetrit. Të ktheheshim nga bregdeti dhe rrugës, ndërkohë që fëmijët do flinin nga lodhja e ditës ne ti shtrëngonim dorën njëri tjetrit dhe ai shtrëngim të thoshte “të dua, mos ki frikë nga asgjë, unë jam këtu me ty, sdo të të braktis kurrë...” Dhe tek sa të shkëmbenim shikime, edhe pse të shkurtra ato të thoshnin”sa i/e bukur je!?të dua dhe të adhuroj deri në cmenduri…” Shpirtrat të bisedonin pa fjalë dhe buzët të bërtisnin pa zë fjalën « të dua » Të ktheheshim në shpi dhe të merja në krahë fëmijët e mi që do ti kishte zënë gjumi i lodhjes, të bukur duke fjetur si ëngjëj ti coja në shtretërit e tyre. Të zgjohesha në mëngjes dhe pasi të përgatitesha të ulesha me fëmijët e mi të haja mëngjesin që e kishte përgatitur gruaja më e mirë e kësaj bote mizore. Tu thoshja atyre se sa i doja, se sa të rëndësishëm ishin ata për mua, tu thoshja se jeta ime pa ta nuk kishte kurfarë kuptimi, nuk kishte pikë vlere. Të merja fëmijët e mi ti coja në shkollë dhe pastaj të shkoja në punën time që do ta pëlqeja shumë. Të shkëputesha nga puna kur ata të mbaronin shkollën, ti merja dhe ti coja në shpi tek mamaja e tyre që i priste me krahë hapur tek sa ishte ulur në shkallët e shpisë. Ti lija aty dhe të ikja prapë të vazhdoja punën time. Dhe tek sa do punoja padurimi për tu kthyer sërisht në shpi, aty ku kishte lumturi të sinqertë, të rritej e më vonë të shuhej kur të isha atje….Të isha aty, në atë shtëpi lumturie, tek sa vitet kalonin, unë të plakesha ngadalë dhe ata të rriteshin. Ti shikoja vitet e rritjes së tyre si një film i bukur që përfundon gjithmon mirë.Të përpiqesha për jetën. Të lija një emër në historinë e përditshme, një emër që më vonë të nderohej dhe kujtohej si njeriu që u përpoq vetëm për lumturinë familjare dhe ja arriti atij qëllimi. Do doja të bëja shumë, por jo në ekstremitet. Do doja të bëja gjithcka por të thjeshtë dhe të sinqertë. Bukur, thjeshtë dhe me sinqeritët të krijoja një strofull lumturie për këdo që do trokiste në derën e asaj shpie. Do doja të ndërtoja jetën time mbi një formulë tepër të vështirë. Të jetoja njëkohësisht me dashurinë klasike, moderne, antike, tolerante dhe fanatike, miqësore dhe mizore, të ëmbël dhë të hidhur. Por ja që smundem. Sëmundja që më ka pushtuar ka një qeveri të fortë, është një diktatore e rreptë dhe vështirë se mund të mendohet dita e pavarësisë por unë jetoj me shpresë. Shpresa se edhe unë do kem një ditë ato që shkruajta nuk ka vdekur por po shuhet ngadalë. Gjithsesi unë do jem gjithmon optimist.
Por pavarësisht gjithckaje unë falenderoj jetën që më bëri të kuptoj rëndësinë e asaj që ne e quajmë “KURVË”. Më bëri të kuptoj rëndësinë e familjes, të lumturisë familjare, të cdo veprimi në jetë sado I parëndësishëm të na duket ai. E falenderoj jetën që më bëri të kuptoj rëndësinë e aq shumë gjërave në jetë sepse në këtë botë ndodhin edhe mrekullitë. Ndoshta edhe unë shpëtoj një ditë nga kthetrat vdekjeprurëse të asaj sëmundjeje të pamëshirshme.
Uroj dhe shpresoj mos ta ketë askush fatin tim. Ashtu sic ndodh me mua që zgjohem cdo mengjes dhe pyes veten “a do mundem ta mbaroj këtë ditë?” dhe kur dita mbaron pyes veten prape”a do mundem ta shijoj mëngjesin e se nesërmes?”Cdo ditë e njëjta gjë, e njëjta ndjenjë, i njëjti fiksim. Cdo ditë jetoj me frikë. Por frikë nga se? Nga vdekja?Jo. Frikë nga vetë frika.
Shijojeni jeten sa eshte ne doren tuaj, respektoni regullat e saj, respektoni te tjeret dhe me shume se gjithcka tjeter prinderit tuaj, ata qe ju dhane kete mundesi, beni njekohesisht ate qe doni dhe ate qe duhet te behet, beni gjithcka per nje emer te mire dhe te respektuar zoterinj te nderuar sepse nqs jeten tuaj e merr ne dore dicka qe eshte e etur vetem per dhimbje, lot dhe vuajtje nuk do mundeni te beni asgje….atehere do kuptoni si ndihem une tani qe jam ne kete shtrat, qe dua te ngrihem dhe nuk mundem, qe dua te perqafoj prinderit dhe ate qe dashuroj dhe nuk mundem, qe dua te dal jashte kesaj dhome qe po me mbyt, te shoh driten e diellit te bukur dhe ndjesine e shiut romantik, dhe me besoni miq te dashur se eshte ndjenja me shkateruese per nje njeri, do donit me mir te vdisni por ajo dreq fije shprese nuk ju lejon ta beni…..beni sa te mundni…beni gjithcka te mundni sa jeni padron te jetes tuaj…..
...lamtumirë miq të dashur dhe të më falni nqs ndonjëherë ju kam bezdisur, shqetësuar apo mërzitur, ndoshta e kam bërë pa dashje. Ju falemderit.....

ne fshatin tone erdhei nje familje me dy fmi nje djeale enje vajz
te gjith ikshnin nga ta thonin eshte familje gjakatare se bai i tyre kishte vra nje njeri vjza ishte e moshes time dhe i ruanim lopet bashk ajo u frigonte nga une dhe qdo dite ishum bashkle te gjith fmite e lagjes ishin largu nga une pore une rrija me vajzen e cila ishte ashtu e vetmuare
ne klasen e 3 te shkolles filore erdhi me mua ne shkoll u ulum bashke ne nje banke dhe kshtu filluam nje shoqeri te pa ndare te gjith thonin se une edashuroja ket vajze e me von doli qe une me te vertet e doje aqe shume sa dhe mendova ti tergoj
i trgova dhe ishume vetum ajo nuk foli ishume ne kl8 une i afrova dhe e putha ne faqe ...... ne vitine e pare te shkolles mesme ishume bashke neje drejtime edhe aty u ulum bashk ..... nje mbramje u afruame aqe afer se dh bem dashuri per here te pare qe te dy mbetume pa fjale aqe sa kishume knaqsi .po kishume edhe frig qdo dite rrinim bashk ne vitine e 4 vajza filloje te shtoj kl kishte mbete shtate zan une nuk dija nje her ajo me tregoje dhe mbeta i shtagnum .i thashe do te bej zgjidhje i tregova babite .... mamite
por familja e saje ishine njerz qe nuk kuptonin mu dashte qe ta merja vajzen dhe te iku larg shkova tek dajet e mi gjyshja me priti aqe mire sa u befasova ashtu edgh gjyshi .gjyshi u tregoje dajve dhe tha se tashe jami ne gjak me babin e vajzes
shkuane te mereshin vesh pore kot nuk u pajtuane me neve .fmija po ritej bashe me ne fmive ishume tashe gati 3
por une thashe do te kthehem ne shtepi dhe do te bej ni dasm qe te dine te tjeret qe ne po martohemi
familjaret me perkrahen bame nje darke dhe ......
te nesermen shkuame ne shkoll mbsi humbem gati 1 muaj
drejtori dashti me na largu prej shkolle per babi ime ishte shume trim dhe ekapi per gjyksi i tha une po i prcjell mose me hm shkollen e ti mi largon ....
kaloj koha kishume mbramjen e matures te nesermen nusja u smu
e quame ne spital me lind une rria ne koridore si qmendure nuk isha afer me pa vetum edhe nje her e luta nje mjek qe te me lejojn te rri afer ...i mora dore dhe ja shtrngova i thash ti gjithmon je kane e foret duheshe ta sjelleshe ne jete frytin e dashurise son..... me tha do te betohesh qe kete fmi do ta ruajshe si syte e tu dhe nese une vdes ti qfare do te besghe i thashe do te rri besnik deri ne vdekje.......po ti do te jesh nena e fmive te mi
.........me mbuloje toka kure me jeket me thane qe ajo ka vdek .......kure me erdhi vedija e kishe afer engjullin tim qe sote eshte ber nje vaze shume e bukure
vazhdon